ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ(Χαναναίας). ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΧΛΩΡΑΚΑΣ     

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ(Χαναναίας)

 (29 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ  2023)

 

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (ΙΖ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ)

 Ἀ­δελ­φοί, ὑ­μεῖ­ς  ἐ­στε να­ὸς Θε­οῦ ζῶν­τος, κα­θὼς εἶ­πεν ὁ Θε­ὸς «ὅ­τι ἐ­νοι­κή­σω ἐν αὐ­τοῖς καὶ ἐμ­πε­ρι­πα­τή­σω, καὶ ἔ­σο­μαι αὐ­τῶν Θε­ός, καὶ αὐ­τοὶ ἔ­σον­ταί μοι λα­ός. Διὸ ἐ­ξέλ­θε­τε ἐκ μέ­σου αὐ­τῶν καὶ ἀ­φο­ρί­σθη­τε, λέ­γει Κύριος, καὶ ἀ­κα­θάρ­του μὴ ἅ­πτε­σθε, κἀ­γὼ εἰσ­δέ­ξο­μαι ὑ­μᾶς, καὶ ἔ­σο­μαι ὑ­μῖν εἰς πα­τέ­ρα, καὶ ὑ­μεῖς ἔ­σε­σθέ μοι εἰς υἱ­οὺς καὶ θυ­γα­τέ­ρας, λέ­γει Κύριος παν­το­κρά­τωρ». Τα­ύ­τας οὖν ἔ­χον­τες τὰς ἐ­παγ­γε­λί­ας, ἀ­γα­πη­τοί, κα­θα­ρί­σω­μεν ἑ­αυ­τοὺς ἀ­πὸ παν­τὸς μο­λυ­σμοῦ σαρ­κὸς καὶ πνε­ύ­μα­τος, ἐ­πι­τε­λοῦν­τες ἁ­γι­ω­σύ­νην ἐν φό­βῳ Θε­οῦ.

(Β΄Κορ. Ϛ΄[6] 16 – 18, ζ΄[7] 1)

 

ΤΕΚΝΑ ΘΕΟΥ

ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΟ: «Ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα, καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας»

Στὸ σημερινὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ὁ ἀπόστολος Παῦλος μέσα σὲ λίγες γραμμές μᾶς λέγει πόσο μεγάλη τιμὴ ἔκαμε στὸν ἄνθρωπο ὁ Θεός: Τὸν κατέστησε παιδὶ τοῦ παντοκράτορος Θεοῦ, τὸν ὁποῖο πλέον ἔχει πατέρα. Ἂς δοῦμε λοιπὸν τί σημαίνει ὅτι εἴμαστε παιδιὰ τοῦ Θεοῦ, καὶ ποιὸ χρέος ἀπορρέει ἀπὸ αὐτή μας τὴν ιδιότητα. 

1. ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Ἀπὸ τὴν Παλαιά Διαθήκη ἀκόμη ἔδωσε ὁ Θεὸς τὴν ὑπόσχεσή του λέγοντας στὸν λαό του ὅτι θὰ κατοικήσει μέσα τους καὶ θὰ περπατήσει ἀνάμεσά τους, καὶ θὰ εἶναι Θεός τους καὶ αὐτοὶ θὰ εἶναι λαός δικός του. Καὶ αὐτὸς θὰ εἶναι πραγματικός πατέρας τους καὶ αὐτοὶ ἀληθινὰ παιδιά του αγαπημένα. Αὐτὴν βέβαια τὴν ὑπόσχεση ὁ Θεὸς τὴν ἔδωσε στὸν περιούσιο λαό του, στοὺς Ισραηλίτες. Ὅμως τὴν ἐπαγγελία αὐτὴ τὴν ἐκπληρώνει στὸν νέο Ἰσραὴλ τῆς Καινῆς Διαθήκης, στὴν ἁγία του Εκκλησία, στὸν ἀληθινὸ δηλαδὴ λαό του, τοὺς πιστοὺς Χριστιανούς. Ἔρχεται λοιπὸν ὁ Θεὸς καὶ μᾶς ἀγκαλιάζει τοὺς πιστοὺς ὡς παιδιά του στὴν πατρικὴ ἀγκαλιά του. Δὲν μᾶς δίνει ἁπλῶς τὸν τιμητικό τίτλο τῶν παιδιῶν, ἀλλὰ μᾶς καθιστᾷ ἀληθινὰ παιδιά του ὄχι βέβαια κατά φύσιν ἀλλὰ κατὰ χάριν. Δὲν ἀποτελοῦν ὅλα αὐτὰ μόνον ὡραῖα λόγια, ἀλλά πρόκειται για μυστήριο μεγάλο καὶ ἀκατάληπτο. Μᾶς υἱοθετεῖ ὁ Θεὸς μὲ τὸ μυστήριο τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος. Ὅλοι οἱ βαπτισμένοι Χριστιανοὶ ὄχι ἁπλῶς ὀνομαζόμαστε παιδιὰ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ἔχουμε ὅλες ἐκεῖνες τὶς ἰδιότητες καὶ τὰ δικαιώματα τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ. Δικαιώματα τιμῆς, θέσεως, σχέσεως καὶ κληρονομίας. 

Ἔχουμε το δικαίωμα πλέον νὰ ὀνομάζουμε τὸν Θεὸ πατέρα καὶ νὰ τὸν ἐπικαλούμαστε ὡς παιδιά του. Νὰ τὸν ἔχουμε διαρκῶς δίπλα μας ὡς πατέρα ἀγάπης, στοργῆς καὶ προστασίας, νὰ ἐπικοινωνοῦμε μαζί του σὲ μία κοινωνία ἑνότητος καὶ ἀγάπης. Ἔχουμε την δυνατότητα ὅλοι ἐμεῖς, τὰ παιδιὰ τοῦ Θεοῦ, νὰ εἴμαστε ἀδιασπάστως ἑνωμένοι μεταξύ μας καὶ μυστηριακῶς μὲ τὴ θεία Κοινωνία. Ἀλλὰ ἔχουμε καὶ τὰ κληρονομικά δικαιώματα τῶν υἱῶν. Ὁ ἅγιος Θεὸς ὑπόσχεται στὰ γνήσια παιδιά του κληρονομία ὄχι φθαρτὴ ἀλλὰ αἰώνια, ἀνυπολόγιστης ἀξίας. Μᾶς ἔχει ἑτοιμάσει «ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε καὶ οὖς οὐκ ἤκουσε καὶ ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη». Αὐτὰ «ἡτοίμασεν ὁ Θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν» (Α' Κορ. β'[2] 9). Ἐκεῖ στὴν αἰώνια Βασιλεία του θέλει νὰ μᾶς κληροδοτήσει τὸν θεϊκό του οὐράνιο θρόνο, γιὰ νὰ συμβασιλεύσουμε μαζί του. Νὰ μᾶς κάνει πρίγκηπες καὶ συμβασιλεῖς τοῦ οὐρανοῦ. 

Πόσο μεγάλη αξία δίνει σὲ μᾶς τοὺς μικροὺς καὶ ἐλαχίστους ὁ παντοκράτωρ Θεός! Αλήθεια, ποιὸς εἶναι αὐτὸς ποὺ μᾶς καθιστᾶ παιδιά του; Ὁ πανυπερτέλειος Θεός. Αὐτὸς ποὺ εὐλαβοῦνται σὲ ὕψιστο βαθμὸ οἱ ἄγγελοι, ποὺ τὸν προσκυνοῦν καὶ δοξολογοῦν ἀκατάπαυστα. Αὐτὸς ποὺ ἔχει «θρόνον του τοὺς οὐρανοὺς καὶ ὑποπόδιον τὴν γῆν» (Ἡσ. ξς'[66] 1). Καὶ ποιοὺς καθιστᾷ παιδιά του; Ἐμᾶς τοὺς ἀνθρώπους, τοὺς οὐτιδανοὺς καὶ ἁμαρτωλούς. Ἐμᾶς ποὺ τόσο πολὺ ρέπουμε στὴν ἁμαρτία. Καὶ ὁ ἅγιος Θεός καταδέχεται νὰ ὀνομάζει παιδιά του ἐμᾶς ποὺ καθημερινὰ τὸν προδίδουμε μὲ τὶς ἐπιλογές μας καὶ δὲν ζοῦμε ὡς ἀληθινὰ παιδιά του. Τί λοιπὸν θὰ πρέπει να κάνουμε γιὰ νὰ ἀποδειχθοῦμε καὶ στὴ ζωή μας γνήσια παιδιά του; 

2. ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΓΝΗΣΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μᾶς τό λέγει σαφῶς ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Ἐφόσον εἶσθε παιδιά μου ἀγαπημένα, θὰ πρέπει νὰ ζεῖτε καὶ ὡς γνήσια παιδιά μου. Ἐφόσον ἐγὼ κατοικῶ μέσα στην ψυχή σας, δὲν χωρεῖ κανεὶς ἄλλος ἐκεῖ. Δὲν μπορεῖτε νὰ ἔχετε μέσα σας καὶ τὸ σκοτάδι καὶ τὸ φῶς. Δὲν μπορεῖτε νὰ εἶσθε καὶ τέκνα τοῦ φωτὸς καὶ τέκνα του σκότους, νὰ ἀκοῦτε πότε ἐμένα τὸν ἅγιο Θεὸ καὶ πότε τὸν κοσμοκράτορα τοῦ σκότους. Ἐφόσον ἐγὼ εἶμαι ἅγιος, ζητῶ κι ἀπὸ ἐσᾶς νὰ μοῦ μοιάσετε, νὰ γίνετε κι ἐσεῖς ὅμοιοι μ᾿ ἐμένα, ἅγιοι. Νὰ διώξετε ἀπὸ τὴν καρδιά σας κάθε τι ποὺ ἔχει σχέση μὲ τὴν ἁμαρτία, τὸν ρύπο, τὴν ἀκαθαρσία, τὸν κόσμο τὸν ἁμαρτωλό καὶ βρώμικο. Γι᾿ αὐτὸ λοιπὸν «ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν», μᾶς λέγει. Δὲν πρέπει νὰ ἔχετε καμμία ἀπολύτως ἐπικοινωνία μὲ τὴν κοινωνία τῶν διεφθαρμένων ἀνθρώπων. «Αφορίσθητε». Φύγετε ἀπὸ τὴν ἁμαρτωλὴ κοσμικότητα. Διαχωρίστε τὴ θέση σας. «Καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἄπτεσθε». Μὴν ἐγγίζετε τὰ ἀκάθαρτα καὶ ἁμαρτωλὰ καὶ μολυσμένα ἔργα τῶν ἀσεβῶν ἀνθρώπων. Φύγετε μακριά τους· ὄχι στὶς ἐρημιὲς καὶ στὰ ὄρη, ἀλλὰ ξεχωρίστε ἀπὸ αὐτοὺς τροπικῶς, στη νοοτροπία καὶ στὴ ζωή σας. Καθαρίστε τὸν ἑαυτό σας ἀπὸ κάθε μολυσμὸ σαρκὸς καὶ πνεύματος, ἀπὸ κάθε τι ποὺ μολύνει τὸ σῶμα σας καὶ τὸ πνεῦμα σας. Καὶ νὰ ἁγιάζετε καθημερινὰ τὸν ἑαυτό σας ἔχοντας βαθιὰ ριζωμένο μέσα σας τὸν ἅγιο φόβο καὶ σεβασμὸ τοῦ Θεοῦ πατρός σας. 

Αδελφοί, ἂν ἀγαποῦμε πραγματικά τὸν οὐράνιο πατέρα μας, θα πρέπει αὐτὸ νὰ τὸ ἀποδεικνύουμε μὲ τὴ ζωή μας. Δὲν ἔχουμε δικαίωμα νά εἴμαστε παιδιὰ τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ συμπεριφερόμαστε ὅπως οἱ ἄπιστοι ἄθεοι καὶ ἁμαρτωλοὶ καὶ νὰ ντροπιάζουμε ἔτσι τὸ ὄνομά του στοὺς ἀνθρώπους. Ἀλλὰ νὰ δειχνόμαστε γνήσια παιδιά του ἀγαπημένα καὶ στὸ ὄνομα καὶ στὴν ζωή μας. 

(Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)

 

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Τῷ και­ρῷ ἐκείνῳ ἐ­ξῆλ­θεν ὁ Ἰ­η­σοῦς εἰς τὰ μέ­ρη Τύρου καὶ Σι­δῶ­νος. Καὶ ἰ­δοὺ γυ­νὴ Χα­να­να­ί­α ἀ­πὸ τῶν ὁ­ρί­ων ἐ­κε­ί­νων ἐ­ξελ­θοῦ­σα ἐ­κρα­ύ­γα­σεν αὐ­τῷ λέ­γου­σα· Ἐ­λέ­η­σόν με, Κύριε, υἱ­ὲ Δαυ­ῒδ· ἡ θυ­γά­τηρ μου κα­κῶς δαι­μο­νί­ζε­ται. Ὁ δὲ οὐκ ἀ­πε­κρί­θη αὐ­τῇ λό­γον. καὶ προ­σελ­θόν­τες οἱ μα­θη­ταὶ αὐ­τοῦ ἠ­ρώ­των αὐ­τὸν λέ­γον­τες· Ἀ­πό­λυ­σον αὐ­τήν, ὅ­τι κρά­ζει ὄ­πι­σθεν ἡ­μῶν. Ὁ δὲ ἀ­πο­κρι­θεὶς εἶ­πεν· Οὐκ ἀ­πε­στά­λην εἰ μὴ εἰς τὰ πρό­βα­τα τὰ ἀ­πο­λω­λό­τα οἴ­κου Ἰσ­ραήλ. Ἡ δὲ ἐλ­θοῦ­σα προ­σε­κύ­νη­σεν αὐ­τῷ λέ­γου­σα· Κύριε, βο­ή­θει μοι. Ὁ δὲ ἀ­πο­κρι­θεὶς εἶ­πεν· Οὐκ ἔ­στι κα­λὸν λα­βεῖν τὸν ἄρ­τον τῶν τέ­κνων καὶ βα­λεῖν τοῖς κυ­να­ρί­οις. Ἡ δὲ εἶ­πε· Ναί, Κύριε, καὶ γὰρ τὰ κυ­νά­ρι­α ἐ­σθί­ει ἀ­πὸ τῶν ψι­χί­ων τῶν πι­πτόν­των ἀ­πὸ τῆς τρα­πέ­ζης τῶν κυ­ρί­ων αὐ­τῶν. Τό­τε ἀ­πο­κρι­θεὶς ὁ Ἰ­η­σοῦς εἶ­πεν αὐ­τῇ· Ὦ γύ­ναι, με­γά­λη σου ἡ πί­στις! γε­νη­θή­τω σοι ὡς θέ­λεις. Καὶ ἰ­ά­θη ἡ θυ­γά­τηρ αὐ­τῆς ἀ­πὸ τῆς ὥ­ρας ἐ­κε­ί­νης.

                              (Ματθ. ι­ε΄[15] 21 - 28)

 

 Ε­Ρ­Μ­Η­Ν­Ε­ΙΑ (Π.Ν.Τ­Ρ­Ε­Μ­Π­Ε­ΛΑ)

          Ἐκεῖνο τὸν καιρὸ ὁ Ἰησοῦς ἀναχώρησε πρὸς τὰ μέρη τῆς Τύρου καὶ Σιδώνας. Τότε μιὰ γυναίκα Χαναναία ποὺ βγῆκε ἀπὸ τὰ σύνορα ἐκεῖνα τοῦ φώναξε δυνατά: Ἐλέησέ με, Κύριε, ἔνδοξε ἀπόγονε τοῦ Δαβίδ. Ἡ κόρη μου κατέχεται ἀπὸ δαιμόνιο καὶ ὑποφέρει φρικτά. Ὁ Κύριος ὅμως δὲν τῆς ἀποκρίθηκε οὔτε λέξη. Πλησίασαν τότε οἱ μαθητές του κι ἄρχισαν νὰ τὸν παρακαλοῦν λέγοντας: Κάνε της αὐτὸ ποὺ ζητᾶ, γιὰ νὰ φύγει, διότι φωνάζει δυνατὰ ἀπὸ πίσω μας, κι ἀπ' τὶς φωνές της θὰ μαζευτεῖ πολὺς λαός. Αὐτὸς τοὺς ἀποκρίθηκε: Δέν μέ ἀπέστειλε ὁ Πατέρας μου παρὰ γιὰ τὰ χαμένα πρόβατα τοῦ ἰσραηλιτικοῦ γένους. Ἐκείνη ὅμως, ἀφοῦ πλησίασε, ἔπεσε μὲ εὐλάβεια στὰ πόδια τοῦ Κυρίου λέγοντας: Κύριε, βοήθα με στὴ δυστυχία μου! Αὐτὸς τῆς ἀποκρίθηκε: Δὲν εἶναι σωστὸ νὰ πάρει κανείς τὸ ψωμὶ τῶν παιδιῶν καὶ νὰ τὸ ρίξει στὰ σκυλάκια. Κι ἐκείνη εἶπε: Ναί, Κύριε  δέχομαι ὅτι εἶμαι σκυλάκι. Διότι καὶ τὰ σπιτίσια σκυλάκια τρῶνε ἀπὸ τὰ ψίχουλα ποὺ πέφτουν ἀπὸ τὸ τραπέζι τῶν κυρίων τους. Τότε ὁ Ἰησοῦς τῆς ἀποκρίθηκε: Ὤ γυναίκα, εἶναι μεγάλη ἡ πίστη σου. Ἂς γίνει σὲ σένα ὅπως τὸ θέλεις. Καὶ πράγματι ἀπ᾿ τὴν ὥρα ἀκριβῶς ἐκείνη γιατρεύτηκε ἡ κόρη της.