ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΧΛΩΡΑΚΑΣ    

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

 (22 ΙΟΥΝΙΟΥ 2025)

ΕΩΘΙΝΟΝ Β΄

Διαγενομένου τοῦ Σαββάτου, Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ Μαρία ἡ τοῦ Ἰακώβου καὶ Σαλώμη ἠγόρασαν ἀρώματα, ἵνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσιν τὸν Ἰησοῦν. Καὶ λίαν πρωΐ τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων ἔρχονται ἐπὶ τὸ μνημεῖον ἀνατείλαντος τοῦ ἡλίου. Καὶ ἔλεγον πρὸς ἑαυτάς, Τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τὸν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου; καὶ ἀναβλέψασαι θεωροῦσιν ὅτι ἀποκεκύλισται ὁ λίθος, ἦν γὰρ μέγας σφόδρα. Καὶ εἰσελθοῦσαι εἰς τὸ μνημεῖον, εἶδον νεανίσκον καθήμενον ἐν τοῖς δεξιοῖς, περιβεβλημένον στολήν λευκήν, καὶ ἐξεθαμβήθησαν. ὁ δὲ λέγει αὐταῖς, Μὴ ἐκθαμβεῖσθε, Ἰησοῦν ζητεῖτε τὸν Ναζαρηνὸν τὸν ἐσταυρωμένον, ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὦδε, ἴδε, ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν αὐτόν, ἀλλ' ὑπάγετε, εἴπατε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ καὶ τῷ Πέτρῳ, ὅτι προάγει ὑμᾶς εἰς τὴν Γαλιλαίαν, ἐκεῖ αὐτὸν ὄψεσθε, καθὼς εἶπεν ὑμῖν. Καὶ ἐξελθοῦσαι ταχὺ ἔφυγον ἀπὸ τοῦ μνημείου, εἶχε δὲ αὐτὰς τρόμος καὶ ἔκστασις, καὶ οὐδενὶ οὐδὲν εἶπον, ἐφοβοῦντο γάρ.

(Μᾶρκ. ιϚ΄[16] 1 – 8)

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜΠΕΛΑ)

Ἀφοῦ πέρασε τό Σάββατο, ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή καί ἡ Μαρία ἡ μητέρα τοῦ Ἰακώβου καί ἡ Σαλώμη ἀγόρασαν τό βράδυ τοῦ Σαββάτου ἀρώματα, γιά νά ἔλθουν τό πρωί στόν τάφο καί νά ἀλείψουν τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. Καί πολύ πρωί τῆς πρώτης ἡμέρας τῆς ἑβδομάδος ἔρχονται στό μνημεῖο τήν ὥρα πού ὁ ἥλιος ἄρχισε νά διαλύει τό πρωινό σκοτάδι, καθώς πῆρε ν᾿ ἀνατέλλει κάτω ἀπ᾿ τόν ὁρίζοντα. Κι ἔλεγαν μεταξύ τους: Ποιός θά μᾶς κυλίσει τή μεγάλη πέτρα μακριά ἀπό τήν εἴσοδο τοῦ μνημείου; Μόλις ὅμως ἔστρεψαν τά μάτια τους πρός τά ἐκεῖ, εἶδαν ὅτι εἶχε μετατοπισθεῖ ἡ πέτρα μακριά ἀπ᾿ τό μνημεῖο. Καί τά ἔλεγαν αὐτά μεταξύ τους, διότι ἡ πέτρα αὐτή ἦταν πολύ μεγάλη καί δέν ἦταν εὔκολο νά μετακινηθεῖ. Κι ἀφοῦ μπῆκαν στό μνημεῖο, εἶδαν ἕνα νέο πού καθόταν στά δεξιά τοῦ μνημείου καί ἦταν ντυμένος μέ λευκή στολή, καί γέμισαν μέ τρόμο καί κατάπληξη. Αὐτός ὅμως τούς εἶπε: Μήν τρομάζετε καί μή φοβάστε. Ξέρω ποιόν ζητᾶτε. Ζητᾶτε τόν Ἰησοῦ τόν Ναζαρηνό τόν ἐσταυρωμένο. Ἀναστήθηκε. Δέν εἶναι ἐδῶ. Νά, εἶναι ἀδειανό τό μέρος πού τόν ἔβαλαν. Ἀλλά πηγαίνετε καί πέστε στούς μαθητές του καί ἰδιαιτέρως στόν Πέτρο, πού ἔχει ἀνάγκη παρηγοριᾶς καί βεβαιώσεως ὅτι συγχωρήθηκε γιά τήν ἄρνησή του, ὅτι πηγαίνει πρίν ἀπό σᾶς στή Γαλιλαία καί σᾶς περιμένει ἐκεῖ. Ἐκεῖ θά τόν δεῖτε, ὅπως σᾶς τό εἶπε πρίν σταυρωθεῖ. Ἐκεῖνες τότε βγῆκαν κι ἔφυγαν ἀπό τό μνημεῖο. Ἦταν μάλιστα γεμάτες τρόμο καί ἔκσταση. Δέν εἶπαν ὅμως τίποτε σέ κανένα, διότι ἦταν φοβισμένες.

 

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Ἀ­δελ­φοί, δό­ξα καὶ τι­μὴ καὶ εἰ­ρή­νη παν­τὶ τῷ ἐρ­γα­ζο­μέ­νῳ τὸ ἀ­γα­θόν, ᾿Ι­ου­δα­ί­ῳ τε πρῶ­τον καὶ ῞Ελ­λη­νι· οὐ γάρ ἐ­στι προ­σω­πο­λη­ψί­α πα­ρὰ τῷ Θε­ῷ. Ὅ­σοι γὰρ ἀ­νό­μως ἥ­μαρ­τον, ἀ­νό­μως καὶ ἀ­πο­λοῦν­ται· καὶ ὅ­σοι ἐν νό­μῳ ἥ­μαρ­τον, διὰ νό­μου κρι­θή­σον­ται. Οὐ γὰρ οἱ ἀ­κρο­α­ταὶ τοῦ νό­μου δί­και­οι πα­ρὰ τῷ Θε­ῷ, ἀλλ᾿ οἱ ποι­η­ταὶ τοῦ νό­μου δι­και­ω­θή­σον­ται. Ὅ­ταν γὰρ ἔ­θνη τὰ μὴ νό­μον ἔ­χον­τα φύ­σει τὰ τοῦ νό­μου ποι­ῇ, οὗ­τοι νό­μον μὴ ἔ­χον­τες ἑ­αυ­τοῖς εἰ­σι νό­μος, οἵ­τι­νες ἐν­δε­ί­κνυν­ται τὸ ἔρ­γον τοῦ νό­μου γρα­πτὸν ἐν ταῖς καρ­δί­αις αὐ­τῶν, συμ­μαρ­τυ­ρο­ύ­σης αὐ­τῶν τῆς συ­νει­δή­σε­ως καὶ με­τα­ξὺ ἀλ­λή­λων τῶν λο­γι­σμῶν κα­τη­γο­ρούν­των ἢ καὶ ἀ­πο­λο­γου­μέ­νων - ἐν ἡ­μέ­ρᾳ ὅ­τε κρι­νεῖ ὁ Θε­ὸς τὰ κρυ­πτὰ τῶν ἀν­θρώ­πων κα­τὰ τὸ εὐ­αγ­γέ­λι­όν μου διὰ ᾿Ι­η­σοῦ Χρι­στοῦ.  

                   (Ρωμ.β΄[2] 10 - 16)

 

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ἀ­δελ­φοί, δόξα καὶ τιμὴ καὶ εἰρήνη θὰ ἀποδοθεῖ σέ κάθε ἄνθρωπο ποὺ ἐργάζεται τὸ καλό, στὸν Ἰουδαῖο πρῶτα, καὶ στὸν εἰδωλολάτρη Ἕλληνα. Θὰ συμβοῦν τὰ ἴδια στοὺς Ἰουδαίους καὶ στοὺς εἰδωλολάτρες, διότι δὲν χαρίζεται σὲ πρόσωπα ὁ Θεός. Καὶ γι' αὐτὸ ὅσοι ἁμάρτησαν χωρὶς νὰ ἔχουν λάβει γραπτὸ νόμο, αὐτοὶ θὰ καταδικασθοῦν σὲ ἀπώλεια χωρίς νὰ ἔχουν κατήγορο τὸ νόμο αὐτό. Καὶ ὅσοι ἁμάρτησαν ἐνῶ εἶχαν λάβει γραπτὸ νόμο, αὐτοὶ θὰ κριθοῦν μέ βάση τὸ νόμο αὐτό. Διότι δίκαιοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ εἶναι ὄχι ὅσοι ἄκουσαν ἁπλῶς τὴν ἀνάγνωση τοῦ θείου νόμου, ἀλλά ὅσοι τηροῦν τὸ νόμο  αὐτοὶ θὰ ἀναγνωρισθοῦν δίκαιοι. Διότι ὅταν κάποιοι ἀπό τούς ἐθνικούς, ποὺ δὲν ἔλαβαν ἀπό τὸν Θεὸ γραπτὸ νόμο, θεοσεβεῖς ἄνθρωποι, ὁδηγούμενοι ἀπό τὸν ἔμφυτο ἠθικὸ νόμο κάνουν ὅ,τι προστάζει ὁ γραπτὸς νόμος, οἱ ἄνθρωποι αὐτοί, ἄν καὶ δὲν ἔχουν γραπτὸ νόμο, ἔχουν ὡς νόμο τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό τους, δηλαδὴ τὴ συνείδησή τους. Τὸ ἔργο ποὺ κάνει ὁ νόμος νὰ διαφωτίζει τοὺς ἀνθρώπους νὰ διακρίνουν τὸ καλὸ ἀπ’ τὸ κακό, αὐτὸ τὸ ἔργο οἱ ἐθνικοὶ αὐτοὶ ἀποδεικνύουν ὅτι τὸ ἔχουν γραμμένο στὶς καρδιές τους. Κι αὐτὸ συμβαίνει ὅταν ἡ συνείδησή τους δίνει μαρτυρία σ' αὐτοὺς γιὰ κάθε πράξη, καὶ οἱ ἐσωτερικοί τους λογισμοὶ ἀναμεταξὺ τους κατηγοροῦν ἢ καὶ καμιὰ φορὰ ἀπολογοῦνται. Καὶ θὰ ἀνακηρυχθοῦν δίκαιοι οἱ τηρητὲς τοῦ νόμου τὴν ἡμέρα ποὺ θὰ κρίνει ὁ Θεὸς τὶς ἀπόκρυφες πράξεις τῶν ἀνθρώπων σύμφωνα μὲ τὸ Εὐαγγέλιο ποὺ κηρύττω. Καὶ θὰ τὶς κρίνει διαμέσου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ὡς ὑπέρτατου Κριτῆ.

 

ΤΟ ΙΕΡΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ, πε­ρι­πα­τῶν ὁ ᾿Ι­η­σοῦς πα­ρὰ τὴν θά­λασ­σαν τῆς Γα­λι­λα­ί­ας, εἶ­δε δύ­ο ἀ­δελ­φο­ύς, Σίμωνα τὸν λε­γό­με­νον Πέτρον καὶ ᾿Αν­δρέ­αν τὸν ἀ­δελ­φὸν αὐ­τοῦ, βάλ­λον­τας ἀμ­φί­βλη­στρον εἰς τὴν θά­λασ­σαν· ἦ­σαν γὰρ ἁ­λι­εῖς· καὶ λέ­γει αὐ­τοῖς· Δεῦ­τε ὀ­πί­σω μου καὶ ποι­ή­σω ὑ­μᾶς ἁ­λι­εῖς ἀν­θρώ­πων. Οἱ δὲ εὐ­θέ­ως ἀ­φέν­τες τὰ δί­κτυ­α ἠ­κο­λο­ύ­θη­σαν αὐ­τῷ. Καὶ προ­βὰς ἐ­κεῖ­θεν, εἶ­δεν ἄλ­λους δύ­ο ἀ­δελ­φο­ύς, ᾿Ιάκωβον τὸν τοῦ Ζε­βε­δα­ί­ου καὶ ᾿Ι­ω­άν­νην τὸν ἀ­δελ­φὸν αὐ­τοῦ, ἐν τῷ πλο­ί­ῳ με­τὰ Ζε­βε­δα­ί­ου τοῦ πα­τρὸς αὐ­τῶν, κα­ταρ­τί­ζον­τας τὰ δί­κτυ­α αὐ­τῶν· καὶ ἐ­κά­λε­σεν αὐ­το­ύς. Οἱ δὲ εὐ­θέ­ως ἀ­φέν­τες τὸ πλοῖ­ον καὶ τὸν πα­τέ­ρα αὐ­τῶν, ἠ­κο­λο­ύ­θη­σαν αὐ­τῷ. Καὶ πε­ρι­ῆ­γεν ὅ­λην τὴν Γα­λι­λα­ί­αν ὁ ᾿Ι­η­σοῦς δι­δά­σκων ἐν ταῖς συ­να­γω­γαῖς αὐ­τῶν, καὶ κη­ρύσ­σων τὸ Εὐ­αγ­γέ­λιον τῆς βα­σι­λε­ί­ας, καὶ θε­ρα­πεύ­ων πᾶ­σαν νό­σον καὶ πᾶ­σαν μα­λα­κί­αν ἐν τῷ λα­ῷ. 

                                                    (Ματθ. δ΄[4] 18 – 23)

 

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ   

Ο ΑΓΙΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ μᾶς ὁμιλεῖ στὸ σημερινὸ Εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα γιά τήν κλήση τῶν πρώτων μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ μας. Εἶναι ἡ περίοδος τῆς ἀρχῆς τῆς δημόσιας δράσης τοῦ Κυρίου, ἡ περίοδος ἀμέσως μετά τή φυλάκιση τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου.

Τὸ γεγονὸς δὲν εἶναι χωρὶς σημασία. Ἡ φυλάκιση τοῦ μεγάλου Προφήτου δημιούργησε ἀφόρητο πόνο στούς μαθητές, ποὺ ἐκεῖνος εἶχε ἐμπνεύσει καί οἱ ὁποῖοι εἶχαν συγκεντρωθεῖ γύρω του.

Τώρα ὁ κύκλος αὐτὸς τῶν μαθητῶν τοῦ Προδρόμου μένει ὀρφανός, ἀκαθοδήγητος, ἀπογοητευμένος.

Ἀκριβῶς ὅμως τὴν ὥρα ἐκείνη ἐμφανίζεται στὴ ζωὴ τους ἀποφασιστικὰ ὁ Κύριος. Μερικοὺς ἀπό αὐτοὺς τοὺς εἶχε γνωρίσει ἀπό πρίν, δὲ θέλησε ὅμως νὰ τοὺς ἀποσπάσει ἐνωρίτερα ἀπό τὸν διδάσκαλό τους, παρ' ὅλον ὅτι ἐκεῖνος — ὁ Πρόδρομος — τοὺς προέτρεπε νὰ φύγουν ἀπό κοντὰ του καί νά ἀκολουθήσουν τὸν Ἰησοῦ.

ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ τοὺς ὁποίους ὁ Κύριος καλεῖ ὁριστικῶς κοντὰ Του εἶναι δύο ψαράδες. Ὁ Ἀνδρέας καὶ ὁ ἀδελφὸς του Σίμων, τόν ὁποῖο ὁ Κύριος ὀνόμασε Πέτρο. Αὐτοὺς τοὺς δύο καλεῖ πρώτους ὁ Κύριος. Καί τοὺς καλεῖ ἀπό τὴν ἐργασία τους τήν ὥρα πού ψάρευαν.

Ἐλᾶτε, τοὺς λέγει. «Δεῦτε ὀπίσω μου»· ἀκολουθῆστε με, καί ἐγώ θὰ σᾶς κάνω «ἁλιεῖς ἀνθρώπων»· θὰ σᾶς κάνω ψαράδες τοῦ πνεύματος, ἱκανοὺς νὰ σαγηνεύετε τὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων, γιὰ νὰ τοὺς ὁδηγεῖτε στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Οἱ δύο ἀδελφοί δέ δίστασαν καθόλου. «Εὐθέως», ἀμέσως, ἐγκατάλειψαν τὰ δίχτυά τους καί ἔσπευσαν νά ἀκολουθήσουν τὸν Κύριο.

Μὲ τὴν ἴδια προθυμία ὅμως ἀκολουθοῦν τὸν Κύριο καί οἱ ἄλλοι δύο ἀδελφοί, ὁ Ἰάκωβος καί ὁ Ἰωάννης, ψαράδες καὶ αὐτοί, τοὺς ὁποίους ὁ Κύριος κάλεσε ἀμέσως μετὰ τὸν Ἀνδρέα καὶ τὸν Πέτρο. Ὁ Ἰάκωβος καὶ ὁ Ἰωάννης ἦσαν μέσα στὸ πλοῖο μαζὶ μὲ τὸν πατέρα τους, τὸν Ζεβεδαῖο, καὶ ἑτοίμαζαν τὰ δίχτυα γιὰ ψάρεμα. Ἡ πρόκληση τοῦ Κυρίου τούς βρίσκει καὶ αὐτοὺς στὴν ὥρα τῆς ἐργασίας. Καὶ ἐκεῖνοι ἀπ’ ἐκεῖ, ἀπό τήν ἐργασία τους, σπεύδουν νὰ ἀνταποκριθοῦν. «Εὐθέως» καί αὐτοί ἐγκαταλείπουν τό πλοῖο καὶ τὸν πατέρα τους καὶ ἀκολουθοῦν τὸν Κύριο.

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΠΥΡΗΝΑΣ τῶν μαθητῶν τοῦ Κυρίου ἔχει ἤδη σχηματισθεῖ. Καὶ μαζί τους πλέον ὁ Κύριος ἀρχίζει νὰ περιοδεύει ἐκείνη τὴν περιοχή, τὴν περιοχή τῆς Γαλιλαίας, μιά ὑποβαθμισμένη πνευματικά περιοχή. Τὴν περιοδεύει διδάσκοντας στὶς Συναγωγές, ὅπου οἱ Ἑβραῖοι συνεκεντρώνονταν κάθε Σάββατο, γιὰ νὰ μελετήσουν τὸν Νόμο τοῦ Θεοῦ. Δίδασκε δὲ «τό εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας», τὴν χαρμόσυνη εἴδηση ὅτι ἦλθε ὁ καιρὸς νὰ δημιουργηθεῖ ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἡ Ἐκκλησία, γιά νά σωθεῖ ὁ κόσμος ἀπό τὴν τυραννία τοῦ διαβόλου. Μάλιστα τὴ διδασκαλία Του αὐτὴ ὁ Κύριος τὴν συνόδευε μὲ πλῆθος θαυμάτων, μὲ τὰ ὁποῖα θεράπευε τὶς ποικίλες ἀσθένειες τῶν τῶν ἀνθρώπων.

ΟΧΙ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ!

Ὅταν σβήνουν τὰ ἀστέρια, εἶναι σημάδι ὅτι πλησιάζει ἡ αὐγή, ἡ ὥρα νά ἀνατείλει ὁ ἥλιος. Τὴν ὥρα πού ὁ Τίμιος Πρόδρομος χανόταν, ἔφθανε Ἐκεῖνος, τὸν Ὁποῖο πρόσμεναν ὅλοι οἱ αἰῶνες. Ἔσβηνε ἕνα ἄστρο λαμπερό, ὁ πνευματικὸς αὐγερινός, γιὰ νὰ προαναγγείλει τὴν ἀνατολή τοῦ νοητοῦ Ἥλιου τῆς Δικαιοσύνης. Οἱ μαθητές τοῦ Προδρόμου βυθίζονταν στήν ἀπογοήτευση, ἀλλά ἡ μεγάλη χαρὰ τούς πλησίαζε καλπάζοντας.

Ἦταν αὐτὸ μιά πολὺ δυνατὴ ἐμπειρία γιὰ τοὺς μαθητές τοῦ Κυρίου. Ἐμπειρία σημαντικὴ καί ἀναγκαία γιὰ τὸ ἔργο στὸ ὁποῖο καλοῦνταν. Δὲν θὰ ἄλλαζαν ἐπάγγελμα. Ψαράδες ἦσαν, ψαράδες θὰ ἔμεναν. Μόνον ὅτι τώρα θὰ ἄλλαζε τὸ ἀντικείμενο τῆς ψαρευτικῆς τους ἐργασίας. Τώρα θὰ γινόντουσαν «ἀλιεῖς ἀνθρώπων».

Ἂν στὴν πρώτη ἐργασία τους ἦταν ἀναγκαῖο νά μήν ἀπογοητεύονται, ὅταν δὲν ἔπιαναν ψάρια καὶ οἱ κόποι τους ἔμεναν χωρὶς ἀποτέλεσμα, πολὺ περισσότερο στὴ νέα τους ἀποστολὴ θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι ἐφοδιασμένοι μέ ὑπομονή καί καρτερία πολλή, μέ πίστη ἀκλόνητη στὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ σέ κάθε τους βῆμα.

Τελικά, ὡς ψαράδες ποὺ ἦσαν, μαθημένοι νὰ μήν ἀπογοητεύονται στὶς ἀποτυχίες, ἦσαν κατάλληλοι γιά τό ἀποστολικό ἀξίωμα μὲ τὶς ἀναρίθμητες δυσκολίες του καί τὸ πλῆθος τῶν ἀφορμῶν ἀπογοητεύσεως.

Καὶ ὅλοι μας ὅμως στὶς ὁποιεσδήποτε δύσκολες συνθῆκες ὀφείλουμε νὰ μήν ἀπογοητευόμαστε. Ὁ Θεὸς δὲν μᾶς ἐγκαταλείπει ποτέ. Ὅταν παίρνει ἕνα στήριγμα, ἔχει ἤδη ἑτοιμάσει κάποιο ἄλλο, πολὺ πιὸ στερεὸ καί χρήσιμο γιά μᾶς. Ὅταν σβήνει τὰ ἀστέρια ποὺ μᾶς καθοδηγοῦσαν στὴν πορεία τῆς ζωῆς, μᾶς ἑτοιμάζει μιά ἀνατολή, μᾶς ἀναγγέλλει τὸν ἥλιο. Ὁ Θεὸς δὲν εἶναι μακριά μας!

     (Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)