ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΛΟΥΚΑ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

    ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΛΟΥΚΑ

(6 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2015)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ)

Ἀ­δελ­φοί, πε­ί­θε­σθε τοῖς ἡ­γου­μέ­νοις ὑ­μῶν καὶ ὑ­πε­ί­κε­τε· αὐ­τοὶ γὰρ ἀ­γρυ­πνοῦ­σιν ὑ­πὲρ τῶν ψυ­χῶν ὑ­μῶν ὡς λό­γον ἀ­πο­δώ­σον­τες· ἵ­να με­τὰ χα­ρᾶς τοῦ­το ποι­ῶ­σι καὶ μὴ στε­νά­ζον­τες· ἀ­λυ­σι­τε­λὲς γὰρ τοῦ­το. Προ­σε­ύ­χε­σθε πε­ρὶ ἡ­μῶν· πε­πο­ί­θα­μεν γὰρ ὅ­τι κα­λὴν συ­νε­ί­δη­σιν ἔ­χο­μεν, ἐν πᾶ­σι κα­λῶς θέ­λον­τες ἀ­να­στρέ­φε­σθαι. Πε­ρισ­σο­τέ­ρως δὲ πα­ρα­κα­λῶ τοῦ­το ποι­ῆ­σαι, ἵ­να τά­χι­ον ἀ­πο­κα­τα­στα­θῶ ὑ­μῖν. ῾Ο δὲ Θε­ὸς τῆς εἰ­ρή­νης, ὁ ἀ­να­γα­γὼν ἐκ νε­κρῶν «τὸν ποι­μέ­να τῶν προ­βά­των» τὸν μέ­γαν «ἐν αἵ­μα­τι δι­α­θή­κης αἰ­ω­νί­ου», τὸν κύ­ρι­ον ἡ­μῶν ᾿Ι­η­σοῦν, κα­ταρ­τί­σαι ἡ­μᾶς ἐν παν­τὶ ἔρ­γῳ ἀ­γα­θῷ εἰς τὸ ποι­ῆ­σαι τὸ θέ­λη­μα αὐ­τοῦ, ποι­ῶν ἐν ὑ­μῖν τὸ εὐ­ά­ρε­στον ἐ­νώ­πι­ον αὐ­τοῦ δι­ὰ ᾿Ι­η­σοῦ Χρι­στοῦ, ᾧ ἡ δό­ξα εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων· ἀ­μήν.

                                                  (Ἑ­βρ.  ιγ΄ 13] 17-21)

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ἀ­δελ­φοί, νά ὑπακοῦτε στοὺς πνευματικοὺς προϊσταμένους σας καὶ νὰ ὑποτάσσεσθε τελείως σ' αὐτούς. Διότι αὐτοί ἀγρυπνοῦν γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ψυχῶν σας, καθὼς θὰ δώσουν λόγο στὸ Χριστὸ γιὰ τὶς ψυχές σας. Νὰ τοὺς ὑπακοῦτε, γιὰ νὰ ἐνθαρρύνονται μὲ τὴν ὑπακοή σας, ὥστε νὰ ἐπιτελοῦν τὸ ἔργο τους αὐτὸ μὲ χαρὰ καὶ ὂχι μὲ στεναγμούς. Ἄλλωστε δὲν σᾶς συμφέρει νὰ στενάζουν ἐξαιτίας σας οἱ πνευματικοὶ σας προεστοί, ἐπειδή ὁ Θεὸς θὰ σᾶς τιμωρήσει γι' αὐτό. Νὰ προσεύχεσθε γιά μᾶς. Καὶ ἔχουμε τὸ θάρρος νά ζητήσουμε τὶς προσευχές σας, διότι εἴμαστε βέβαιοι ὅτι ἡ συνείδησή μας δὲν μᾶς τύπτει σὲ τίποτε, ἀλλά μᾶς δίνει ἀγαθὴ συμμαρτυρία, ἀφοῦ πάντοτε καὶ σὲ ὅλα θέλουμε νὰ συμπεριφερόμαστε καλά. Σᾶς παρακαλῶ λοιπὸν νὰ τὸ κάνετε αὐτὸ περισσότερο γιὰ μένα, γιὰ νὰ μπορέσω νὰ ἔλθω ξανὰ κοντά σας τὸ συντομότερο. Καί ὁ Θεός, ποὺ εἶναι ὁ χορηγὸς καὶ νομοθέτης τῆς εἰρήνης, ὁ ὁποῖος ἀνέστησε ἐκ νεκρῶν τὸν μεγάλο ποιμένα τῶν πνευματικῶν προβάτων προκειμένου νά εἰσέλθει στὸν οὐρανὸ καὶ νὰ προσφέρει ἐκεῖ ὡς ἐξιλαστήριο θυσία τὸ αἷμα του, μὲ τὸ ὁποῖο ἐπικυρώθηκε διαθήκη αἰώνια, τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστὸ δηλαδή, εὔχομαι νὰ σᾶς τελειοποιήσει σὲ κάθε ἀγαθὸ ἔργο. ὥστε νὰ κάνετε τὸ θέλημά του. Αὐτὸς νὰ ἐνεργήσει στὸ ἐσωτερικό σας ἐκεῖνο ποὺ εἶναι ἀρεστὸ ἐνώπιόν του διαμέσου τῆς μεσιτείας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, στὸν ὁποῖο ἀνήκει ἡ δόξα στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ἦν ὁ Ἰησοῦς  δι­δά­σκων ἐν μι­ᾷ τῶν συ­να­γω­γῶν ἐν τοῖς σάβ­βα­σι. καὶ ἰ­δοὺ γυ­νὴ ἦν πνεῦ­μα ἔ­χου­σα ἀ­σθε­νε­ί­ας ἔ­τη δέ­κα καὶ ὀ­κτώ, καὶ ἦν συγ­κύ­πτου­σα καὶ μὴ δυ­να­μέ­νη ἀ­να­κύ­ψαι εἰς τὸ παν­τε­λές. ἰ­δὼν δὲ αὐ­τὴν ὁ Ἰ­η­σοῦς προ­σε­φώ­νη­σε καὶ εἶ­πεν αὐ­τῇ· Γύναι, ἀ­πο­λέ­λυ­σαι τῆς ἀ­σθε­νε­ί­ας σου· καὶ ἐ­πέ­θη­κεν αὐ­τῇ τὰς χεῖ­ρας· καὶ πα­ρα­χρῆ­μα ἀ­νωρ­θώ­θη καὶ ἐ­δό­ξα­ζε τὸν Θε­όν. ἀ­πο­κρι­θεὶς δὲ ὁ ἀρ­χι­συ­νά­γω­γος, ἀ­γα­να­κτῶν ὅ­τι τῷ σαβ­βά­τῳ ἐ­θε­ρά­πευ­σεν ὁ Ἰ­η­σοῦς, ἔ­λε­γε τῷ ὄ­χλῳ· Ἓξ ἡ­μέ­ραι εἰ­σὶν ἐν αἷς δεῖ ἐρ­γά­ζε­σθαι· ἐν τα­ύ­ταις οὖν ἐρ­χό­με­νοι θε­ρα­πε­ύ­ε­σθε, καὶ μὴ τῇ ἡ­μέ­ρᾳ τοῦ σαβ­βά­του. ἀ­πε­κρί­θη οὖν αὐ­τῷ ὁ Κύριος καὶ εἶ­πεν· Ὑ­πο­κρι­τά· ἕ­κα­στος ὑ­μῶν τῷ σαβ­βά­τῳ οὐ λύ­ει τὸν βοῦν αὐ­τοῦ ἢ τὸν ὄ­νον ἀ­πὸ τῆς φάτ­νης καὶ ἀ­πα­γα­γὼν πο­τί­ζει; τα­ύ­την δὲ, θυ­γα­τέ­ρα Ἀ­βρα­ὰμ οὖ­σαν, ἣν ἔ­δη­σεν ὁ σα­τα­νᾶς ἰ­δοὺ δέ­κα καὶ ὀ­κτὼ ἔ­τη, οὐκ ἔ­δει λυ­θῆ­ναι ἀ­πὸ τοῦ δε­σμοῦ το­ύ­του τῇ ἡ­μέ­ρᾳ τοῦ σαβ­βά­του; καὶ ταῦ­τα λέ­γον­τος αὐ­τοῦ κα­τῃ­σχύ­νον­το πάν­τες οἱ ἀν­τι­κε­ί­με­νοι αὐ­τῷ, καὶ πᾶς ὁ ὄ­χλος ἔ­χαι­ρεν ἐ­πὶ πᾶ­σι τοῖς ἐν­δό­ξοις τοῖς γι­νο­μέ­νοις ὑ­π' αὐ­τοῦ.

                                      (Λουκ. ιγ΄[13] 10  – 17)

Η ΣΥΓΚΥΠΤΟΥΣΑ ΨΥΧΗ

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ    

ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ ἦταν γιά τοὺς Ἑβραίους μέρα πλήρους ἀργίας, μέρα ἀφιερωμένη στὴ λατρεία τοῦ Θεοῦ. Μιά τέτοια μέρα ὁ Κύριος βρέθηκε σὲ κάποια Συναγωγὴ καὶ δίδασκε τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ. Ἡ Συναγωγὴ δὲν ἦταν ναὸς — ναὸ οἱ Ἑβραῖοι εἶχαν μόνο ἕνα, στὰ Ἱεροσόλυμα — ἀλλά μιά αἴθουσα, στὴν ὁποία συγκεντρώνονταν καὶ μελετοῦσαν τὸν Νόμο τοῦ Θεοῦ μὲ τὴ βοήθεια τῶν Νομοδιδασκάλων (τῶν Γραμματέων). Σὲ κάθε δὲ Συναγωγὴ ὑπῆρχε καὶ ἕνας ὑπεύθυνος, ὁ λεγόμενος Ἀρχισυνάγωγος, ὁ ὁποῖος διεύθυνε τὴ σύναξη καὶ εἶχε τὴν κεντρικὴ εὐθύνη τῆς διδασκαλίας τοῦ λαοῦ.

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΕΓΙΝΕ ΞΑΦΝΙΚΑ. Ἀνάμεσα στὰ πλήθη τῶν πιστῶν Ἰουδαίων ἦταν, μᾶς πληροφορεῖ ὁ Εὐαγγελιστής, καὶ μία γυναίκα ἐπί δεκαοκτώ χρόνια «συγκύπτουσα», διπλωμένη μέχρι κάτω ἀπό πάθηση προφανῶς τῆς σπονδυλικῆς της στήλης. Ἄκουε σιωπηλὴ καὶ μὲ προσοχὴ τὴ διδασκαλία τοῦ Κυρίου. Κάποια ὅμως στιγμή ὁ Κύριος φάνηκε νὰ τὴν προσέχει ἰδιαίτερα ἀνάμεσα στὸ πλῆθος τῶν ἀνθρώπων. Τὴν πλησίασε καὶ βάζοντας τὰ χέρια Του ἐπάνω της τῆς εἶπε: «γύναι, ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου», ἐλευθερώνεσαι ἀπό τήν ἀσθένειά σου.

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΓΙΝΕ ἀμέσως καλά. «Παραχρῆμα ἀνωρθώθη», αὐτοστιγμεί ἦρθε στὴ θέση της, ὄρθια. Ἡ ψυχή της πλημμύρισε ἀπό εὐγνωμοσύνη καὶ γεμάτη ἐνθουσιασμό ἄρχισε νὰ δοξάζει τόν Θεό ἐνώπιον ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Ὁ ἐνθουσιασμός της δὲ αὐτὸς μαζὶ μὲ τὸ ἴδιο τὸ θαυμαστὸ γεγονὸς δημιούργησαν συγκίνηση μεγάλη σὲ ὅλους.

ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΞΑΙΡΕΣΗ σ' αὐτὴν τὴ συγκινητική ἀτμόσφαιρα ὑπῆρξε ὁ Ἀρχισυνάγωγος, ὁ ἄνθρωπος ποὺ θὰ ἔπρεπε πρῶτος καὶ περισσότερο ἀπό ὅλους νὰ ἐνθουσιαστεῖ καὶ νὰ χαρεῖ. Καὶ ὅμως αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος, ὁ διδάσκαλος τοῦ λαοῦ, ἀποδεικνύεται πολὺ ξένος πρὸς τὸ ἀξίωμα καὶ τὴ θέση ποὺ κατεῖχε. Φθόνος πρὸς τὸν Κύριο τὸν καταλαμβάνει. Φθόνος, διότι αἰσθάνεται νὰ περιέρχεται ὁ ἴδιος σὲ δεύτερη μοίρα. Νοιώθει τὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων νὰ στρέφονται μὲ θαυμασμὸ καὶ ἀγάπη πρὸς τὸν θαυματουργὸ Διδάσκαλο.

Προσποιεῖται ὅτι ὑπερασπίζεται τὸν θεσμὸ τῆς ἀργίας τοῦ Σαββάτου καὶ ἐπιχειρεῖ νὰ στρέψει τὴν προσοχὴ τῶν ἀνθρώπων ἀπό τὸ μεγάλο θαῦμα στὴ δῆθεν μεγάλη παράβαση τῆς ἀργίας τοῦ Σαββάτου πού ἔγινε μὲ αὐτό. Ὀνομάζει τὸ θαῦμα «ἐργασίαν» καὶ ὑπονοεῖ ὅτι ὁ Κύριος ὑπῆρξε παραβάτης τοῦ θρησκευτικοῦ Νόμου. Δὲν τολμᾶ βεβαίως νὰ τὸ πεῖ αὐτὸ κατευθεία, ἀλλὰ τὸ λέγει πλαγίως, ἐπιτιμώντας τοὺς ἀνθρώπους τοῦ λαοῦ. Ὑπάρχουν, τοὺς λέγει, ἕξι μέρες ἐργάσιμες στὴν ἐβδομάδα. Σ’ αὐτὲς λοιπὸν νὰ ἔρχεσθε νὰ θεραπεύεσθε καὶ ὄχι τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου.

Ὁ φθόνος τὸν εἶχε τελείως τυφλώσει. Ὅπως τυφλώνει καὶ κάθε ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος δὲν ἀνέχεται νὰ βλέπει τοὺς ἄλλους νὰ εἶναι καλύτεροί του καὶ νὰ ἐπιτυγχάνουν. Κάτι ποὺ δυστυχῶς τὸ συναντᾶμε ἀρκετὲς φορὲς καὶ μεταξὺ ἡμῶν, τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας μας.

    Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ὑπῆρξε κεραυνοβόλος. Τὸν ἀποκάλεσε ὑποκριτή. Καὶ τοῦ ἀπέδειξε τὴν ὑποκρισία του. Ὁ καθένας σας, τοῦ εἶπε, δὲν λύνει τὸ βόδι του ἢ τὸ γαϊδουράκι του τὸ Σάββατο καί τὸ ὁδηγεῖ στὴν πηγὴ γιὰ νὰ τὸ ποτίσει; Αὐτὴ λοιπὸν ἐδῶ ἡ γυναίκα, ποὺ δὲν εἶναι ζῶο, ἀλλὰ κόρη (ἀπόγονος) τοῦ Ἀβραὰμ καὶ ποὺ τὴν ἔδεσε ὁ σατανᾶς μὲ τὴν ἀσθένεια ἐπί δεκαοκτώ χρόνια, δὲν ἔπρεπε νὰ λυθεῖ ἀπό τὰ δεσμὰ της τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου;

ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΑΥΤΑ ἀποστόμωσαν τὸν Ἀρχισυνάγωγο καί ὅλους τοὺς ἐχθροὺς τοῦ Κυρίου, ἐνῶ μετάδωσαν ἐνθουσιασμό καί χαρά στὰ πλήθη τοῦ λαοῦ, ὁ ὁποῖος «ἔχαιρεν ἐπί πᾶσι τοῖς ἐνδόξοις τοῖς γινομένοις ὑπ' αὐτοῦ».

ΔΕΚΑΟΚΤΩ ΧΡΟΝΙΑ ΣΚΥΦΤΗ, ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΜΕΝΗ

Δὲν ἦταν πρόσφατη ἡ ἀσθένεια ποὺ εἶχε διπλώσει στὰ δύο τὴν ταλαιπωρημένη γυναίκα. Δεκαοκτώ χρόνια μὲ τὰ μάτια της νά βλέπουν συνέχεια τὰ χώματα τῆς γῆς. Δεκαοκτώ χρόνια βασανιστικῆς ζωῆς καὶ ἀντικείμενο σχολιασμοῦ τῶν ἄλλων ἀνθρώπων. Καί στὰ δεκαοκτώ χρόνια ἐπάνω, θεραπεύθηκε. Τότε, ποὺ εἶχε πιὰ χάσει κάθε ἐλπίδα. Τότε, ποὺ περίμενε πιά ὡς λύτρωση μόνο τὸ τέλος, τὸν θάνατο. Ἕνα προστάγμα καί ἕνα ἁπλό ἄγγιγμα τῶν χεριῶν τοῦ Κυρίου, καί ἀμέσως «ἀνωρθώθη», εἰς πεῖσμα τῶν φθονερῶν ἀνθρώπων ποὺ τὴν περιέβαλλαν.

Δεκαοκτώ χρόνια συγκύπτουσα μπορεῖ νὰ εἶναι καί ἡ ψυχὴ τοῦ καθενός μας. Συγκύπτουσα ἀπό οἰκογενειακὰ βάσανα, ἀπό προσωπικὲς ἀποτυχίες, ἀπό τὶς τραγωδίες τῆς ζωῆς. Συγκύπτουσα ἀκόμη ἀπό τίς ἀδυναμίες της, τὰ πάθη της, τὶς κακὲς συνήθειές της.

Καμμιὰ φορὰ αὐτὴ ἡ πολυχρόνια ταλαιπωρία μπορεῖ νὰ δημιουργήσει ἀτμόσφαιρα ἀπαισιοδοξίας ἤ καὶ ἀπελπισίας ἀκόμη στὴν ψυχὴ: «Δὲν γίνεται πιὰ τίποτε», «ὅλα πᾶνε ἀπό τὸ κακὸ στὸ χειρότερο», «εἶμαι χαμένος», «ὅλα πιὰ ἔχουν τελειώσει».

Ἡ ἀτμόσφαιρα αὐτὴ τῆς ἀπογοήτευσης χωρὶς ἀμφιβολία εἶναι ξεχείλισμα τῆς κόλασης, θανατηφόρα πνοή τοῦ σατανᾶ.

Ὄχι! Δὲν ἔχει τελειώσει τίποτε ἀκόμη! Τὸ θαῦμα ἔρχεται ἀπρόσμενα, σὲ ὥρα καί μὲ τρόπο ποὺ δὲν περιμένουμε. Ὑπό μίαν ὅμως προϋπόθεση: Ὅτι θὰ ἐξακολουθοῦμε καί ἐμεῖς νά βρισκόμαστε στή «Συναγωγή», στὴ δική μας συναγωγὴ τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ, στὴν ἀγκάλη τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἐκεῖ ὅπου εἶναι πάντοτε παρών ὁ Κύριος τῆς ζωῆς μας. Καί μὲ ἕνα μυστικὸ ἄγγιγμα τῆς ψυχῆς μας ἀπό τὰ ζωοποιά χέρια Του μπορεῖ νᾶ μᾶς πεῖ: «ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου»!

(Δ­ι­α­σ­κ­ε­υὴ ἀ­πὸ π­α­λ­α­ιὸ τ­ό­μο τ­οῦ Π­ε­ρ­ι­ο­δ­ι­κ­οῦ «Ο Σ­Ω­Τ­ΗΡ»)