ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ

(23 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2020)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (Κυριακῆς)

Ἀδελ­φοί, βρῶ­μα ἡ­μᾶς οὐ πα­ρί­στη­σι τῷ Θε­ῷ· οὔ­τε γὰρ ἐ­ὰν φά­γω­μεν πε­ρισ­σεύ­ο­μεν, οὔ­τε ἐ­ὰν μὴ φά­γω­μεν ὑ­στε­ρο­ύ­με­θα. βλέ­πε­τε δὲ μή­πως ἡ ἐ­ξου­σί­α ὑ­μῶν αὕ­τη πρό­σκομ­μα γέ­νη­ται τοῖς ἀ­σθε­νοῦ­σιν. ἐ­ὰν γάρ τις ἴ­δῃ σε, τὸν ἔ­χον­τα γνῶ­σιν, ἐν εἰ­δω­λε­ί­ῳ κα­τα­κε­ί­με­νον, οὐ­χὶ ἡ συ­νε­ί­δη­σις αὐ­τοῦ ἀ­σθε­νοῦς ὄν­τος οἰ­κο­δο­μη­θή­σε­ται εἰς τὸ τὰ εἰ­δω­λό­θυ­τα ἐ­σθί­ειν; καὶ ἀ­πο­λεῖ­ται ὁ ἀ­σθε­νῶν ἀ­δελ­φὸς ἐ­πὶ τῇ σῇ γνώ­σει, δι' ὃν Χρι­στὸς ἀ­πέ­θα­νεν. οὕ­τω δὲ ἁ­μαρ­τά­νον­τες εἰς τοὺς ἀ­δελ­φοὺς καὶ τύ­πτον­τες αὐ­τῶν τὴν συ­νε­ί­δη­σιν ἀ­σθε­νοῦ­σαν εἰς Χρι­στὸν ἁ­μαρ­τά­νε­τε. δι­ό­περ εἰ βρῶ­μα σκαν­δα­λί­ζει τὸν ἀ­δελ­φόν μου, οὐ μὴ φά­γω κρέ­α εἰς τὸν αἰ­ῶ­να, ἵ­να μὴ τὸν ἀ­δελ­φόν μου σκαν­δα­λί­σω. Οὐκ εἰ­μὶ ἀ­πό­στο­λος; οὐκ εἰ­μὶ ἐ­λε­ύ­θε­ρος; οὐ­χὶ Ἰ­η­σοῦν Χρι­στὸν τὸν Κύριον ἡ­μῶν ἑ­ώ­ρα­κα; οὐ τὸ ἔρ­γον μου ὑ­μεῖς ἐ­στε ἐν Κυ­ρί­ῳ; εἰ ἄλ­λοις οὐκ εἰ­μὶ ἀ­πό­στο­λος, ἀλ­λά γε ὑ­μῖν εἰ­μι· ἡ γὰρ σφρα­γὶς τῆς ἐ­μῆς ἀ­πο­στο­λῆς ὑ­μεῖς ἐ­στε ἐν Κυ­ρί­ῳ. 

       (Α’Κορ. η΄[8] 8 – θ΄[9] 2)

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ ΜΑΣ!

«Ἀ­μα­ρτά­νον­τες εἰς τοὺς ἀ­δελ­φούς... εἰς Χρι­στὸν ἁ­μαρ­τά­νε­τε»

Κυ­ρια­κή τῆς Ἀ­πό­κρε­ω σή­με­ρα, καὶ ἡ ἁ­γί­α μας Ἐκ­κλη­σί­α μᾶς πα­ρου­σιά­ζει τὴ φο­βε­ρὴ ἡ­μέ­ρα τῆς Κρί­σε­ως καὶ μᾶς ὑ­πεν­θυ­μί­ζει τὴ σπου­δαί­α ἀ­λή­θεια ὅ­τι κα­τὰ τὴν ὥ­ρα ἐ­κεί­νη ὅ­λοι ἀ­νε­ξαι­ρέ­τως οἱ ἄν­θρω­ποι θὰ δώ­σου­με λό­γο γιὰ κά­θε πτυ­χὴ τῆς ζω­ῆς μας. Μά­λι­στα αὐ­τὸ ποὺ το­νί­ζε­ται ἰ­δι­αι­τέ­ρως εἶ­ναι τὸ γε­γο­νὸς ὅ­τι κά­θε ἀ­γα­θο­ερ­γί­α πρὸς τοὺς ἀ­δελ­φούς μας ὁ Κύ­ριος τὴ δέ­χε­ται ὡς πρά­ξη ἀ­γά­πης πρὸς τὸ πρό­σω­πό του. Ἀν­τί­στοι­χα καὶ ὁ ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος μᾶς πλη­ρο­φο­ρεῖ στὸ ση­με­ρι­νὸ ἀ­πο­στο­λι­κὸ ἀ­νά­γνω­σμα γιὰ κά­τι ἐ­ξί­σου ἐν­τυ­πω­σια­κό: Κά­θε ἁ­μαρ­τί­α ποὺ δι­α­πράτ­του­με εἰς βά­ρος τῶν ἀ­δελ­φῶν μας, προ­σβάλ­λει τὸν ἴ­διο τὸν Χρι­στό!

Ἂς δοῦ­με λοι­πὸν μὲ ποι­οὺς τρό­πους ἁ­μαρ­τά­νει κά­ποι­ος εἰς βά­ρος τῶν ἄλ­λων καὶ για­τί κά­θε πα­ρό­μοι­α ἁ­μαρ­τί­α ἀ­να­φέ­ρε­ται τε­λι­κὰ στὸν ἴ­διο τὸν Χρι­στό.

1. «Ἁ­μαρ­τά­νον­τες εἰς τοὺς ἀ­δελ­φοὺς»

Δὲν εἶ­ναι δύ­σκο­λο νὰ κα­τα­λά­βει κα­νεὶς ὅ­τι ἁ­μαρ­τά­νει, ὅ­ταν ἐ­ξα­πα­τᾶ καὶ ἀ­δι­κεῖ, ὑ­βρί­ζει καὶ κτυ­πᾶ, καὶ γε­νι­κὰ φέ­ρε­ται ἐ­πι­θε­τι­κὰ πρὸς τοὺς ἄλ­λους, εἴ­τε αὐ­τοὶ εἶ­ναι μέ­λη τῆς οἰ­κο­γε­νεί­ας του, συγ­γε­νεῖς, φί­λοι, συ­νά­δελ­φοι, πε­λά­τες κλπ. Ὡ­στό­σο δὲν εἶ­ναι μό­νο αὐ­τὲς οἱ ἁ­μαρ­τί­ες ποὺ πλη­γώ­νουν τὶς σχέ­σεις τῶν ἀν­θρώ­πων.

Ἁ­μαρ­τί­α ἐ­πί­σης εἶ­ναι τὸ νὰ σκαν­δα­λί­ζει κα­νεὶς τοὺς ἄλ­λους, ἀ­κό­μα κι ἂν ἡ συμ­πε­ρι­φο­ρά του μοιά­ζει σω­στή. Ὁ ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος τὸ το­νί­ζει ἰ­δι­αί­τε­ρα αὐ­τὸ καὶ ση­μει­ώ­νει ὅ­τι εἶ­ναι προ­τι­μό­τε­ρο νὰ στε­ρη­θοῦ­με ἐ­μεῖς κά­ποι­ο νό­μι­μο δι­καί­ω­μά μας πα­ρὰ νὰ σκαν­δα­λί­σου­με κά­ποι­ον ἀ­δελ­φό μας.

Καὶ κά­τι ἀ­κό­μη: Ἁ­μαρ­τά­νου­με ὄ­χι μό­νο ὅ­ταν βλά­πτου­με τοὺς ἄλ­λους ἀλ­λὰ κι ὅ­ταν μπο­ροῦ­με νὰ τοὺς βο­η­θή­σου­με καὶ δὲν τὸ κά­νου­με. «Εἰ­δό­τι κα­λὸν ποι­εῖν καὶ μὴ ποι­οῦν­τι, ἁ­μαρ­τί­α αὐ­τῷ ἐ­στιν», γρά­φει ὁ ἀ­δελ­φό­θε­ος Ἰ­ά­κω­βος (Ἰ­ακ. δ'[4] 17), δη­λώ­νον­τας σα­φῶς ὅ­τι ἁ­μαρ­τά­νει ὅ­ποι­ος γνω­ρί­ζει νὰ κά­νει τὸ κα­λὸ καὶ δὲν τὸ κά­νει. Ἄλ­λω­στε σύμ­φω­να μὲ τὴ ση­με­ρι­νὴ εὐ­αγ­γε­λι­κὴ πε­ρι­κο­πὴ ἡ βα­σι­κὴ αἰ­τί­α τῆς κα­τα­δί­κης τῶν ἁ­μαρ­τω­λῶν δὲν θὰ εἶ­ναι τὰ ἐγ­κλή­μα­τα ποὺ δι­έ­πρα­ξαν, ἀλ­λὰ τὸ κα­λὸ ποὺ δὲν ἔ­κα­ναν: «Ἐ­πεί­να­σα, καὶ οὐκ ἐ­δώ­κα­τέ μοι φα­γεῖν, ἐ­δί­ψη­σα, καὶ οὐκ ἐ­πο­τί­σα­τέ με...» (Ματθ. κε'[25] 42-43). Ναί! Εἶ­ναι ἁ­μαρ­τί­α ἡ ἔλ­λει­ψη ἀ­γά­πης πρὸς τοὺς ἀ­δελ­φούς μας. Στὴν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα εἶ­ναι ἔγ­κλη­μα! Πῶς ἀλ­λι­ῶς θὰ μπο­ροῦ­σε νὰ χα­ρα­κτη­ρί­σει κα­νεὶς τὸ νὰ δι­α­σκε­δά­ζουν κά­ποι­οι σὲ ἁ­μαρ­τω­λὰ κέν­τρα ἢ νὰ σπα­τα­λοῦν χρή­μα­τα στὰ ἐ­παί­σχυν­τα καρ­να­βά­λια, τὴν ἴ­δια ὥ­ρα ποὺ μι­κρὰ παι­διὰ λι­πο­θυ­μοῦν ἀ­πὸ τὴν πεί­να καὶ ἄλ­λοι δὲν ἔ­χουν οὔ­τε σπί­τι νὰ μεί­νουν;

Εἶ­ναι λοι­πὸν με­γά­λη ἡ εὐ­θύ­νη μας. Καὶ ἡ σο­βα­ρό­τη­τα αὐ­τῶν τῶν παρεκτρο­πῶν γί­νε­ται πε­ρισ­σό­τε­ρο φα­νε­ρή, ὅ­ταν σκε­φθοῦ­με ὅ­τι κά­θε ἁ­μαρ­τί­α ἐ­ναν­τί­ον τῶν ἀ­δελ­φῶν μας στὴν οὐ­σί­α στρέ­φε­ται ἐ­ναν­τί­ον τοῦ Χρι­στοῦ! Πῶς ὅ­μως γί­νε­ται αὐ­τό;

2. «Εἰς Χρι­στὸν ἁ­μαρ­τά­νε­τε»

Ἀ­πὸ τὴ στιγ­μὴ ποὺ ὁ Κύ­ριος Ἰ­η­σοῦς Χρι­στὸς ἦλ­θε στὴ γῆ καὶ προ­σέ­λα­βε τὴν ἀν­θρώ­πι­νη φύ­ση, ὁ ἴ­διος μπῆ­κε στὴ θέ­ση τοῦ κά­θε ἀν­θρώ­που. «Τὰ τῶν οἰ­κε­τῶν αὐ­τὸς οἰ­κει­οῦ­ται», λέ­ει ὁ ἅ­γιος Ἰ­ω­άν­νης ὁ Χρυ­σό­στο­μος, δη­λα­δὴ αὐ­τὰ ποὺ ἀ­φο­ροῦν τοὺς δού­λους (ἐνν. τοὺς ἀν­θρώ­πους) ὁ Δε­σπό­της τὰ θε­ω­ρεῖ ὅ­τι ἀ­φο­ροῦν τὸν Ἑ­αυ­τό του. Γι᾿ αὐ­τὸ καί, ὅ­ταν ὁ Κύ­ριος Ἰ­η­σοῦς λέ­ει «ἐ­μοὶ ἐ­ποι­ή­σα­τε» στὸ ση­με­ρι­νὸ Εὐ­αγ­γέ­λιο, οὐ­σι­α­στι­κὰ το­πο­θε­τεῖ τὸν Ἑ­αυ­τό του στὴ θέ­ση τοῦ πει­να­σμέ­νου, τοῦ δι­ψα­σμέ­νου, τοῦ ξέ­νου, τοῦ ρα­κέν­δυ­του, τοῦ ἀρ­ρώ­στου, ἀ­κό­μη καὶ τοῦ φυ­λα­κι­σμέ­νου!

Ἐ­πι­πλέ­ον ὅ­λοι οἱ χρι­στια­νοὶ ἀ­πο­τε­λοῦ­με «σῶ­μα Χρι­στοῦ καὶ μέ­λη ἐκ μέ­ρους» (Α' Κορ. ι­β' [12] 27). Εἶ­ναι δυ­να­τόν, ὅ­ταν τραυ­μα­τι­στεῖ ἕ­να μέ­λος τοῦ σώ­μα­τος, νὰ ἀ­δι­α­φο­ρή­σει ἡ κε­φα­λή; Ὅ­ταν πλη­γώ­νου­με ἕ­να συ­νάν­θρω­πό μας, πλήτ­τε­ται ταυ­τό­χρο­να καὶ ἡ κε­φα­λὴ τοῦ σώ­μα­τος τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, ὁ Κύ­ριος Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός. Καὶ τὸ πιὸ ση­μαν­τι­κό: Ἂς μὴν ξε­χνοῦ­με, ὅ­πως μᾶς ὑ­πεν­θυ­μί­ζει σή­με­ρα ὁ ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος, ὅ­τι κά­θε ἄν­θρω­πος εἶ­ναι ἀ­δελ­φός μας «δι᾿ ὅν Χρι­στὸς ἀ­πέ­θα­νεν». Ἐ­φό­σον λοι­πὸν ὁ Χρι­στὸς θυ­σί­α­σε τὴ ζω­ή του γιὰ τὴ σω­τη­ρί­α τοῦ ἀ­δελ­φοῦ μου, ἐ­γὼ πό­σο προ­σε­κτι­κὸς ὀ­φεί­λω νὰ εἶ­μαι ἀ­πέ­ναν­τί του, ὥ­στε νὰ τὸν βο­η­θῶ κι ὄ­χι νὰ τὸν βλά­πτω;

Κά­θε ἄν­θρω­πος εἶ­ναι πλα­σμέ­νος «κατ᾿ εἰ­κό­να καὶ καθ᾿ ὁ­μοί­ω­σιν» Θε­οῦ. Συ­νε­πῶς στὸ πρό­σω­πο τοῦ κά­θε ἄν­θρω­που ὀ­φεί­λου­με πάν­το­τε νὰ δι­α­κρί­νου­με τὴν εἰ­κό­να τοῦ Θε­οῦ. Ὅ­πως σε­βό­μα­στε τὶς ἱ­ε­ρὲς εἰ­κό­νες καὶ τὶς προ­στα­τεύ­ου­με ἀ­πὸ τὴ φθο­ρὰ ἢ ἀ­πὸ βε­βή­λω­ση, ἂς σε­βό­μα­στε καὶ τὸν κά­θε συ­νάν­θρω­πό μας. Στὸ πρό­σω­πό του ἂς βλέ­που­με τὸν ἴ­διο τὸν Χρι­στό, ποὺ πο­νᾶ καὶ ὑ­πο­φέ­ρει ἀ­πὸ τὴ δι­κή μας ἄ­δι­κη συμ­πε­ρι­φο­ρά. Ἂς προ­σέ­χου­με λοι­πὸν ἰ­δι­αι­τέ­ρως τὴ συμ­πε­ρι­φο­ρά μας πρὸς τοὺς ἀ­δελ­φούς μας κι ἂς στε­κό­μα­στε ἀ­πέ­ναν­τί τους μὲ σε­βα­σμὸ καὶ ἀ­γά­πη, ἔ­χον­τας πάν­τα στὸ νοῦ μας τὸν λό­γο τοῦ ἁ­γί­ου ἀ­πο­στό­λου Παύ­λου: «ἁ­μαρ­τά­νον­τες εἰς τοὺς ἀ­δελ­φούς... εἰς Χρι­στὸν ἁ­μαρ­τά­νε­τε».

 (Διασκευή ἀπό παλαιό τόμο τοῦ Περιοδικοῦ «Ο ΣΩΤΗΡ»)

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Εἶπεν ὁ Κύριος· ὅ­ταν ἔλ­θῃ ὁ υἱ­ὸς τοῦ ἀν­θρώ­που ἐν τῇ δό­ξῃ αὐ­τοῦ καὶ πάν­τες οἱ ἅ­γι­οι ἄγ­γε­λοι με­τ' αὐ­τοῦ, τό­τε κα­θί­σει ἐ­πὶ θρό­νου δό­ξης αὐ­τοῦ· καὶ συ­να­χθή­σε­ται ἔμ­προ­σθεν αὐ­τοῦ πάν­τα τὰ ἔ­θνη, καὶ ἀ­φο­ρι­εῖ αὐ­τοὺς ἀ­π' ἀλ­λή­λων, ὥ­σπερ ὁ ποι­μὴν ἀ­φο­ρί­ζει τὰ πρό­βα­τα ἀ­πὸ τῶν ἐ­ρί­φων, καὶ στή­σει τὰ μὲν πρό­βα­τα ἐκ δε­ξι­ῶν αὐ­τοῦ τὰ δὲ ἐ­ρί­φι­α ἐξ εὐ­ω­νύ­μων. τό­τε ἐ­ρεῖ ὁ βα­σι­λεὺς τοῖς ἐκ δε­ξι­ῶν αὐ­τοῦ· δεῦ­τε, οἱ εὐ­λο­γη­μέ­νοι τοῦ πα­τρός μου, κλη­ρο­νο­μή­σα­τε τὴν ἡ­τοι­μα­σμέ­νην ὑ­μῖν βα­σι­λε­ί­αν ἀ­πὸ κα­τα­βο­λῆς κό­σμου· ἐ­πεί­να­σα γὰρ καὶ ἐ­δώ­κα­τέ μοι φα­γεῖν, ἐ­δί­ψη­σα καὶ ἐ­πο­τί­σα­τέ με, ξέ­νος ἤ­μην καὶ συ­νη­γά­γε­τέ με, γυ­μνὸς καὶ πε­ρι­ε­βά­λε­τέ με, ἠ­σθέ­νη­σα καὶ ἐ­πε­σκέ­ψα­σθέ με, ἐν φυ­λα­κῇ ἤ­μην καὶ ἤλ­θε­τε πρός με. τό­τε ἀ­πο­κρι­θή­σον­ται αὐ­τῷ οἱ δί­και­οι λέ­γον­τες· κύ­ρι­ε, πό­τε σε εἴ­δο­μεν πει­νῶν­τα καὶ ἐ­θρέ­ψα­μεν, ἢ δι­ψῶν­τα καὶ ἐ­πο­τί­σα­μεν; πό­τε δέ σε εἴ­δο­μεν ξέ­νον καὶ συ­νη­γά­γο­μεν, ἢ γυ­μνὸν καὶ πε­ρι­ε­βά­λο­μεν; πό­τε δέ σε εἴ­δο­μεν ἀ­σθε­νῆ ἢ ἐν φυ­λα­κῇ καὶ ἤλ­θο­μεν πρός σε; καὶ ἀ­πο­κρι­θεὶς ὁ βα­σι­λεὺς ἐ­ρεῖ αὐ­τοῖς· ἀ­μὴν λέ­γω ὑ­μῖν, ἐ­φ' ὅ­σον ἐ­ποι­ή­σα­τε ἑ­νὶ τού­των τῶν ἀ­δελ­φῶν μου τῶν ἐ­λα­χί­στων, ἐ­μοὶ ἐ­ποι­ή­σα­τε. Τότε ἐ­ρεῖ καὶ τοῖς ἐξ εὐ­ω­νύ­μων· πο­ρε­ύ­ε­σθε ἀ­π' ἐ­μοῦ οἱ κα­τη­ρα­μέ­νοι εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰ­ώ­νι­ον τὸ ἡ­τοι­μα­σμέ­νον τῷ δι­α­βό­λῳ καὶ τοῖς ἀγ­γέ­λοις αὐ­τοῦ· ἐ­πε­ί­να­σα γὰρ καὶ οὐκ ἐ­δώ­κα­τέ μοι φα­γεῖν, ἐ­δί­ψη­σα καὶ οὐκ ἐ­πο­τί­σα­τέ με, ξέ­νος ἤ­μην καὶ οὐ συ­νη­γά­γε­τέ με, γυ­μνὸς καὶ οὐ πε­ρι­ε­βά­λε­τέ με, ἀ­σθε­νὴς καὶ ἐν φυ­λα­κῇ καὶ οὐκ ἐ­πε­σκέψα­σθέ με. τό­τε ἀ­πο­κρι­θή­σον­ται αὐ­τῷ καὶ αὐ­τοὶ λέ­γον­τες· κύ­ρι­ε, πό­τε σε εἴ­δο­μεν πει­νῶν­τα ἢ δι­ψῶν­τα ἢ ξέ­νον ἢ γυ­μνὸν ἢ ἀ­σθε­νῆ ἢ ἐν φυ­λα­κῇ καὶ οὐ δι­η­κο­νή­σα­μέν σοι; τό­τε ἀ­πο­κρι­θή­σε­ται αὐ­τοῖς λέ­γων·  ἀ­μὴν  λέ­γω  ὑ­μῖν,  ἐφ' ὅσον  οὐκ  ἐποιήσατε  ἑνὶ  τούτων τῶν ἐλαχίστων, οὐδὲ ἐμοὶ ἐποιήσατε. καὶ ἀ­πε­λε­ύ­σον­ται οὗ­τοι εἰς κό­λα­σιν αἰ­ώ­νι­ον, οἱ δὲ δί­και­οι εἰς ζω­ὴν αἰ­ώ­νι­ον.          

  (Ματθ. κε΄[25] 31 - 46)

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜΠΕΛΑ)

Εἶπεν ὁ Κύριος· Ὅ­ταν θά ἔρ­θει ὁ Υἱ­ός τοῦ Ἀν­θρώ­που μὲ τὴ δό­ξα του καὶ μα­ζί του ὅ­λοι οἱ ἅ­γι­οι ἄγ­γε­λοι, τό­τε θὰ κα­θί­σει σὲ θρό­νο ἔν­δο­ξο καὶ λαμ­πρό. Καὶ θὰ συ­να­χθοῦν μπρο­στά του ὅ­λα τὰ ἔ­θνη, ὅ­λοι δη­λα­δὴ οἱ ἄν­θρω­ποι πού ἔ­ζη­σαν ἀ­π' τὴν ἀρχή τῆς δη­μι­ουρ­γί­ας μέ­χρι τὸ τέ­λος τοῦ κό­σμου. Καὶ θὰ τοὺς χω­ρί­σει τὸν ἕ­να ἀ­πὸ τὸν ἄλ­λο, ὅ­πως ὁ βο­σκὸς χω­ρί­ζει τὰ πρό­βα­τα ἀ­πὸ τὰ γί­δι­α. Καὶ θὰ το­πο­θε­τή­σει τοὺς δι­καί­ους, πού εἶ­ναι ἥ­με­ροι σὰν τὰ πρό­βα­τα, στὰ δε­ξι­ὰ του· ἐνῶ τούς ἁ­μαρ­τω­λούς, πού εἶ­ναι ἀ­τί­θα­σοι καὶ ἄ­τα­κτοι σὰν τὰ γί­δι­α, θὰ τοὺς βά­λει στὰ ἀ­ρι­στε­ρά του. Τό­τε θὰ πεῖ ὁ βα­σι­λι­ὰς σ᾿ ἐ­κεί­νους πού θά εἶναι στὰ δε­ξι­ά του: Ἐ­λᾶ­τε ἐσεῖς πού εἶ­στε εὐ­λο­γη­μέ­νοι ἀ­πὸ τὸν Πα­τέ­ρα μου, κλη­ρο­νο­μῆ­στε τὴ βα­σι­λεί­α πού ἔ­χει ἑ­τοι­μα­στεῖ γι­ὰ σᾶς ἀ­πὸ τό­τε πού θε­με­λι­ω­νό­ταν ὁ κό­σμος. Σᾶς ἀ­νή­κει λοι­πὸν ἡ κλη­ρο­νο­μι­ὰ αὐ­τὴ· δι­ό­τι πεί­να­σα καὶ μοῦ δώ­σα­τε νὰ φά­ω, ἤ­μουν δι­ψα­σμέ­νος καὶ μοῦ δώ­σα­τε νὰ πι­ῶ, ἤ­μουν ξέ­νος καὶ δὲν εἶ­χα ποῦ νὰ μεί­νω καὶ μὲ πε­ρι­μα­ζέ­ψα­τε στὸ σπί­τι σας, ἤ­μουν γυ­μνὸς καὶ μὲ ντύ­σα­τε, ἀρ­ρώ­στη­σα καὶ μὲ ἐ­πι­σκε­φθή­κα­τε, ἤ­μουν μέ­σα στὴ φυ­λα­κὴ καὶ ἤλ­θα­τε νὰ μὲ δεῖτε καὶ νὰ μὲ πα­ρη­γο­ρή­σε­τε. Τό­τε θὰ τοῦ ἀ­πο­κρι­θοῦν οἱ δί­και­οι: Κύ­ρι­ε, πό­τε σὲ εἴ­δα­με πει­να­σμέ­νο καὶ σὲ θρέ­ψα­με, ἢ δι­ψα­σμέ­νο καὶ σοῦ δώ­σα­με νὰ πιεῖς; Καὶ πό­τε σὲ εἴ­δα­με ξέ­νο καὶ σὲ πε­ρι­μα­ζέ­ψα­με, ἢ γυ­μνὸ καὶ σὲ ντύ­σα­με; Καὶ πό­τε σὲ εἴ­δα­με ἄρ­ρω­στο ἢ φυ­λα­κι­σμέ­νο καὶ ἤλ­θα­με νὰ σὲ ἐ­πι­σκε­φθοῦ­με; Τό­τε θὰ τοὺς ἀ­πο­κρι­θεῖ ὁ βα­σι­λι­άς: Ἀ­λη­θι­νά σάς λέ­ω ὅ­τι κά­θε τί πού κά­να­τε σ' ἕ­ναν ἀ­πό τους φτω­χοὺς αὐ­τοὺς ἀ­δελ­φούς μου πού φαί­νον­ταν ἄ­ση­μοι καὶ πο­λὺ μι­κροί, τὸ κά­να­τε σὲ μέ­να.

Τό­τε θὰ πεῖ καὶ σὲ κεί­νους πού θὰ εἶ­ναι στὰ ἀ­ρι­στε­ρά του: Ἐ­σεῖς πού ἀ­πὸ τὰ ἔρ­γα σας γί­να­τε κα­τα­ρα­μέ­νοι, φύ­γε­τε μα­κρι­ὰ ἀ­πὸ μέ­να στὸ πῦρ τὸ αἰ­ώ­νι­ο, πού ἔ­χει ἑ­τοι­μα­σθεῖ γι­ὰ τὸν δι­ά­βο­λο καὶ τοὺς ἀγ­γέ­λους του. Δι­ό­τι πεί­να­σα καὶ δὲν μοῦ δώ­σα­τε νὰ φά­ω, δί­ψα­σα καὶ δὲν μοῦ δώ­σα­τε νὰ πι­ῶ, ἤ­μουν ξέ­νος καὶ δὲν μὲ πε­ρι­μα­ζέ­ψα­τε νὰ μὲ φι­λο­ξε­νή­σε­τε, ἤ­μουν γυ­μνὸς καὶ δὲν μὲ ντύ­σα­τε, ἤ­μουν ἄρ­ρω­στος καὶ μέ­σα στὴ φυ­λα­κὴ καὶ δὲν μὲ ἐ­πι­σκε­φθή­κα­τε. Τό­τε θὰ τοῦ ἀ­πο­κρι­θοῦν κι αὐ­τοί: Κύ­ρι­ε, πό­τε σὲ εἴ­δα­με νὰ πει­νᾶς ἢ νὰ δι­ψᾶς ἢ νὰ εἶ­σαι ξέ­νος ἢ γυ­μνὸς ἢ ἄρ­ρω­στος ἢ φυ­λα­κι­σμέ­νος, καὶ δὲν σὲ ὑ­πη­ρε­τή­σα­με; Τό­τε θὰ τοὺς ἀ­πο­κρι­θεῖ: Ἀ­λη­θι­νά σας λέ­ω, κά­θε τί πού δὲν κά­να­τε σ' ἕ­ναν ἀ­π' αὐ­τοὺς πού ὁ κό­σμος θε­ω­ροῦ­σε πο­λὺ μι­κρούς, οὔ­τε σὲ μέ­να τὸ κά­να­τε.

Καὶ θὰ ὁ­δη­γη­θοῦν αὐ­τοὶ σὲ κό­λα­ση πού δὲν θὰ ἔ­χει τέ­λος, ἀλλά θὰ εἶ­ναι αἰ­ώ­νι­α· ἐ­νῶ οἱ δί­και­οι θὰ πᾶ­νε γι­ὰ νὰ ἀ­πο­λαύ­σουν ζω­ὴ αἰ­ώ­νι­α.