ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

 ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΧΛΩΡΑΚΑΣ        

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

(26 ΜΑΪΟΥ 2024)

 

ΕΩΘΙΝΟΝ Ε΄

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ὁ Πέτρος ἀναστὰς ἔδραμεν ἐπὶ τὸ μνημεῖον, καὶ παρακύψας βλέπει τὰ ὀθόνια κείμενα μόνα, καὶ ἀπῆλθε, πρὸς ἑαυτὸν θαυμάζων τὸ γεγονός. Καὶ ἰδοὺ δύο ἐξ αὐτῶν ἦσαν πορευόμενοι ἐν αὐτῇ τῇ ἡμέρᾳ εἰς κώμην ἀπέχουσαν σταδίους ἑξήκοντα ἀπὸ Ἱερουσαλήμ, ᾗ ὄνομα Ἐμμαούς. καὶ αὐτοὶ ὡμίλουν πρὸς ἀλλήλους περὶ πάντων τῶν συμβεβηκότων τούτων. Καὶ ἐγένετο ἐν τῷ ὁμιλεῖν αὐτοὺς καὶ συζητεῖν, καί αὐτὸς ὁ Ἰησοῦς ἐγγίσας συνεπορεύετο αὐτοῖς· οἱ δὲ ὀφθαλμοὶ αὐτῶν ἐκρατοῦντο τοῦ μὴ ἐπιγνῶναι αὐτόν. Εἶπε δὲ πρὸς αὐτούς· Τίνες οἱ λόγοι οὗτοι οὓς ἀντιβάλλετε πρὸς ἀλλήλους περιπατοῦντες, καὶ ἐστὲ σκυθρωποί; Ἀποκριθείς δὲ ὁ εἷς, ᾧ ὄνομα Κλεόπας, εἶπε πρὸς αὐτόν·΄ Σὺ μόνος παροικεῖς ἐν Ἱερουσαλήμ, καὶ οὐκ ἔγνως τὰ γενόμενα ἐν αὐτῇ ἐν ταῖς ἡμέραις ταύταις; καὶ εἶπεν αὐτοῖς, Ποῖα; Οἱ δὲ εἶπον αὐτῷ, Τὰ περὶ Ἰησοῦ τοῦ Ναζωραίου, ὃς ἐγένετο ἀνὴρ προφήτης δυνατὸς ἐν ἔργῳ καὶ λόγῳ ἐναντίον τοῦ Θεοῦ καὶ παντὸς τοῦ λαοῦ, ὅπως τε παρέδωκαν αὐτὸν οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ ἄρχοντες ἡμῶν εἰς κρῖμα θανάτου, καὶ ἐσταύρωσαν αὐτόν. ἡμεῖς δὲ ἠλπίζομεν ὅτι αὐτὸς ἐστιν ὁ μέλλων λυτροῦσθαι τὸν Ἰσραήλ. Ἀλλά γε οὖν σὺν πᾶσι τούτοις τρίτην ταύτην ἡμέραν ἄγει σήμερον, ἀφ᾿ οὗ ταῦτα ἐγένετο. ἀλλὰ καὶ γυναῖκές τινες ἐξ ἡμῶν ἐξέστησαν ἡμᾶς, γενόμεναι ὂρθριαι ἐπὶ τὸ μνημεῖον, καὶ μὴ εὑροῦσαι τὸ σῶμα αὐτοῦ, ἦλθον λέγουσαι καὶ ὀπτασίαν ἀγγέλων ἑωρακέναι, οἳ λέγουσιν αὐτὸν ζῆν. Καὶ ἀπῆλθόν τινες τῶν σὺν ἡμῖν ἐπὶ τὸ μνημεῖον, καὶ εὗρον οὕτω καθὼς καὶ αἱ γυναῖκες εἶπον, αὐτὸν δὲ οὐκ εἶδον. Καὶ αὐτὸς εἶπε πρὸς αὐτούς· Ὦ ἀνόητοι καὶ βραδεῖς τῇ καρδίᾳ τοῦ πιστεύειν ἐπὶ πᾶσιν οἷς ἐλάλησαν οἱ Προφῆται. Οὐχὶ ταῦτα ἔδει παθεῖν τὸν Χριστὸν καὶ εἰσελθεῖν εἰς τὴν δόξαν αὐτοῦ; Καὶ ἀρξάμενος ἀπὸ Μωσέως καὶ ἀπὸ πάντων τῶν προφητῶν, διηρμήνευεν αὐτοῖς ἐν πάσαις ταῖς Γραφαῖς τὰ περὶ ἑαυτοῦ. Καὶ ἤγγισαν εἰς τὴν κώμην οὗ ἐπορεύοντο, καὶ αὐτὸς προσεποιεῖτο ποῤῥωτέρω πορεύεσθαι. Καὶ παρεβιάσαντο αὐτόν λέγοντες· Μεῖνον μεθ᾿ ἡμῶν, ὅτι πρὸς ἑσπέραν ἐστὶ καὶ κέκλικεν ἡ ἡμέρα. Καὶ εἰσῆλθε τοῦ μεῖναι σὺν αὐτοῖς. Καὶ ἐγένετο ἐν τῷ κατακλιθῆναι αὐτὸν μετ᾿ αὐτῶν, λαβὼν τὸν ἄρτον εὐλόγησε, καὶ κλάσας ἐπεδίδου αὐτοῖς. Αὐτῶν δὲ διηνοίχθησαν οἱ ὀφθαλμοί, καὶ ἐπέγνωσαν αὐτόν· καὶ αὐτὸς ἄφαντος ἐγένετο ἀπ᾿ αὐτῶν. Καὶ εἶπον πρὸς ἀλλήλους· Οὐχὶ ἡ καρδία ἡμῶν καιομένη ἦν ἐν ἡμῖν, ὡς ἐλάλει ἡμῖν ἐν τῇ ὁδῷ, καὶ ὡς διήνοιγεν ἡμῖν τὰς Γραφάς; Καὶ ἀναστάντες αὐτῇ τῇ ὥρᾳ, ὑπέστρεψαν εἰς Ἱερουσαλήμ, καὶ εὗρον συνηθροισμένους τοὺς ἕνδεκα καὶ τοὺς σὺν αὐτοῖς, λέγοντας, ὅτι ἠγέρθη ὁ Κύριος ὄντως, καὶ ὤφθη Σίμωνι. Καὶ αὐτοὶ ἐξηγοῦντο τὰ ἐν τῇ ὁδῷ, καὶ ὡς ἐγνώσθη αὐτοῖς ἐν τῇ κλάσει τοῦ ἄρτου.

(Λουκ. κδ΄[24]  12 – 35)

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜΠΕΛΑ)

12 Παρόλα αὐτά ὅμως ὁ Πέτρος σηκώθηκε κι ἔτρεξε στό μνημεῖο. Κι ἀφοῦ ἔσκυψε ἀπό τή θύρα, βλέπει μόνο τούς νεκρικούς ἐπιδέσμους νά εἶναι κάτω στό μνημεῖο, χωρίς τό σῶμα. Τότε ἐπέστρεψε στό σπίτι πού ἔμενε γεμάτος ἀπορία κι ἔκπληξη γι᾿ αὐτό πού εἶχε γίνει.  13 Καί ἰδού, τήν ἴδια ἡμέρα δύο ἀπό τούς μαθητές τοῦ Ἰησοῦ πήγαιναν σέ κάποιο χωριό πού ἀπεῖχε ἀπό τήν Ἱερουσαλήμ ἑξήντα στάδια, ἕντεκα περίπου χιλιόμετρα. Καί τό χωριό αὐτό ὀνομαζόταν Ἐμμαούς.  14 Αὐτοί μιλοῦσαν μεταξύ τους γιά ὅλα αὐτά πού εἶχαν συμβεῖ· δηλαδή γιά τά περιστατικά τοῦ θανάτου καί τῆς ταφῆς τοῦ Ἰησοῦ, καθώς καί γιά τά ὅσα ἀνήγγειλαν οἱ μυροφόρες στούς μαθητές.  15 Καθώς ὅμως αὐτοί μιλοῦσαν καί συζητοῦσαν, τούς πλησίασε ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς καί προχωροῦσε μαζί τους.  16 Τά μάτια τους ὅμως ἦταν κρατημένα γιά νά μήν τόν ἀναγνωρίσουν. Κι αὐτό συνέβαινε εἴτε διότι ἡ μορφή τοῦ ἀναστημένου Κυρίου εἶχε τήν ὥρα ἐκείνη ἀλλάξει, εἴτε διότι ὁ Θεός μέ ὑπερφυσική δύναμη ἐμπόδιζε τίς αἰσθήσεις τους νά τόν ἀναγνωρίσουν.  17 Καί ὁ Ἰησοῦς τούς ρώτησε: Γιά ποιό ζήτημα συζητᾶτε μεταξύ σας καί ἀνταλλάσσετε τίς σκέψεις σας καθώς περπατᾶτε, καί εἶστε σκυθρωποί;  18 Τότε ὁ ἕνας ἀπ᾿ αὐτούς, πού ὀνομαζόταν Κλεόπας, τοῦ ἀποκρίθηκε: Ἐσύ μόνο ἀπ᾿ τούς ξένους πού ἦλθαν τό Πάσχα νά προσκυνήσουν διαμένεις στήν Ἱερουσαλήμ καί δέν ἔμαθες ὅσα ἔγιναν στήν πόλη αὐτή τίς ἡμέρες αὐτές;  19 Ποιά; τούς ρώτησε. Κι αὐτοί τοῦ ἀπάντησαν: Αὐτά πού ἔγιναν μέ τόν Ἰησοῦ τόν Ναζωραῖο, πού ἦταν προφήτης καί ἀποδείχθηκε δυνατός καί σέ ὑπερφυσικά ἔργα καί σέ διδασκαλία θεόπνευστη καί τέλεια· δυνατός ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί ὅλου τοῦ λαοῦ.  20 Δέν ἔμαθες ἀκόμη καί μέ ποιό τρόπο τόν παρέδωσαν οἱ ἀρχιερεῖς καί οἱ ἄρχοντές μας σέ καταδίκη θανάτου καί τόν σταύρωσαν;  21 Ἐμεῖς ὅμως ἐλπίζαμε ὅτι αὐτός εἶναι ὁ Μεσσίας, ὁ ὁποῖος πρόκειται νά ἐλευθερώσει τόν Ἰσραήλ καί νά ἀποκαταστήσει τό βασίλειό του. Ἀλλά ἡ ἐλπίδα μας αὐτή κλονίστηκε, διότι ἐκτός ἀπό τή σταύρωσή του κι ἀπ᾿ ὅλα τά ἄλλα πού ἔγιναν, εἶναι ἡ τρίτη ἡμέρα σήμερα ἀπό τότε πού ἔγιναν αὐτά, καί δέν εἴδαμε ἀκόμη τίποτε πού νά στηρίξει τίς ἐλπίδες μας.  22 Ἀλλά καί κάτι ἄλλο πού στό μεταξύ ἔγινε, αὔξησε τήν ἀπορία μας. Μερικές δηλαδή γυναῖκες ἀπό τόν κύκλο μας, τόν κύκλο δηλαδή τῶν πιστῶν μαθητῶν του, μᾶς γέμισαν μέ ἔκπληξη. Διότι πῆγαν πολύ πρωί στό μνημεῖο  23 καί δέν βρῆκαν ἐκεῖ τό σῶμα του. Ἦλθαν λοιπόν καί μᾶς εἶπαν ὅτι εἶδαν καί ὀπτασία ἀγγέλων, οἱ ὁποῖοι τούς ἀνήγγειλαν ὅτι ὁ Ἰησοῦς ζεῖ.  24 Τότε μερικοί ἀπό τούς δικούς μας πῆγαν στό μνημεῖο καί βρῆκαν τά πράγματα ἔτσι ὅπως τά εἶπαν καί οἱ γυναῖκες· δηλαδή βρῆκαν ἀνοιχτό τό μνημεῖο, τόν ἴδιο ὅμως τόν Ἰησοῦ δέν τόν εἶδαν.  25 Τότε ὁ Ἰησοῦς εἶπε στούς δύο μαθητές: Ὤ ἄνθρωποι πού δέν ἔχετε φωτισμένο νοῦ γιά νά κατανοεῖ τίς Γραφές, καί ἡ καρδιά σας εἶναι βραδυκίνητη καί δύσκολη νά πιστέψει σ᾿ ὅλα ὅσα εἶπαν οἱ προφῆτες!  26 Σύμφωνα μέ τή βουλή καί τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ, πού προκήρυξαν οἱ προφῆτες, αὐτά δέν ἔπρεπε νά πάθει ὁ Χριστός καί μέσα ἀπ᾿ τά παθήματα αὐτά νά εἰσέλθει στή δόξα του; Ἡ δόξα του αὐτή ἄρχισε μέ τήν ἀνάστασή του καί θά τελειωθεῖ μέ τήν ἀνάληψή του.  27 Κι ἀφοῦ ἄρχισε ἀπό τίς προφητεῖες καί τίς προεικονίσεις πού περιέχονται στά βιβλία τοῦ Μωυσῆ, κατόπιν τούς ἀνέφερε ἀπ᾿ ὅλους τούς προφῆτες τά χωρία πού μιλοῦν γιά τόν Μεσσία. Καί στή συνέχεια τούς ἐξηγοῦσε τίς προφητεῖες πού ἀναφέρονταν στόν ἑαυτό του.  28 Κάποτε πλησίασαν στό χωριό πού σκόπευαν νά πᾶνε οἱ δύο μαθητές. Τότε αὐτός προσποιήθηκε ὅτι θά πήγαινε πιό μακριά. Καί πραγματικά θά τούς ἀποχωριζόταν, ἐάν αὐτοί δέν ἐπέμεναν νά τόν κρατήσουν.  29 Ἀλλά αὐτοί τόν πίεζαν καί τόν παρακαλοῦσαν λέγοντας: Μεῖνε μαζί μας, διότι κοντεύει νά βραδιάσει, καί ἡ ἡμέρα ἔχει προχωρήσει πολύ πρός τή δύση τοῦ ἥλιου. Τότε ὁ Ἰησοῦς μπῆκε στό χωριό τους κι ἔπειτα στό σπίτι γιά νά μείνει μαζί τους.  30 Καί τότε συνέβη αὐτό: Ὅταν αὐτός ἔγειρε μαζί τους στήν τράπεζα τοῦ φαγητοῦ, ἀφοῦ πῆρε στά χέρια του τόν ἄρτο, τόν εὐλόγησε εὐχαριστώντας τόν Θεό, ὅπως συνήθιζε νά κάνει πρίν ἀπό τό φαγητό, κι ἀφοῦ τόν ἔκοψε σέ κομμάτια, τούς ἔδινε.  31 Ὅταν ὅμως αὐτοί εἶδαν τήν εὐλογία καί τόν τεμαχισμό τοῦ ἄρτου νά γίνεται μέ τόν τρόπο πού συνήθιζε ὁ Διδάσκαλός τους, τότε καί μέ θεϊκή ἐπενέργεια ἄνοιξαν τά μάτια τους καί τόν ἀναγνώρισαν ξεκάθαρα. Ἀλλά τή στιγμή ἐκείνη κι αὐτός ἔγινε ἄφαντος ἀπό μπροστά τους.  32 Εἶπαν τότε ὁ ἕνας στόν ἄλλο: Ἡ καρδιά μας δέν αἰσθανόταν μέσα μας τήν πνευματική φλόγα τοῦ θείου ζήλου καί τῆς ἀγάπης πρός τόν Χριστό καί δέν ζεσταινόταν ἀπό τή θερμότητα τοῦ φωτός τῆς θείας ἀλήθειας, ὅταν μᾶς μιλοῦσε στό δρόμο καί μᾶς ἐξηγοῦσε τίς Γραφές; Πῶς δέν μπορέσαμε λοιπόν νά τόν ἀναγνωρίσουμε ἀμέσως;  33 Κι ἀφοῦ σηκώθηκαν τήν ἴδια αὐτή περασμένη ὥρα, ἐπέστρεψαν στήν Ἱερουσαλήμ. Ἐκεῖ βρῆκαν συναθροισμένους τούς ἕνδεκα ἀποστόλους καί τούς ἄλλους πού ἦταν μαζί τους,  34 κι ὅλοι αὐτοί ἔλεγαν ὅτι πραγματικά ἀναστήθηκε ὁ Κύριος καί ἐμφανίσθηκε στό Σίμωνα Πέτρο.  35 Τότε κι αὐτοί οἱ δύο ἄρχισαν νά τούς διηγοῦνται τά ὅσα τούς εἶχαν συμβεῖ στό δρόμο καί πῶς τόν ἀναγνώρισαν ὅταν ἔκοβε σέ κομμάτια τόν ἄρτο.

 

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἐ­γέ­νε­το Πέτρον δι­ερ­χό­με­νον δι­ὰ πάν­των κα­τελ­θεῖν καὶ πρὸς τοὺς ἁ­γί­ους τοὺς κα­τοι­κοῦν­τας Λύδδαν. εὗ­ρε δὲ ἐ­κεῖ ἄν­θρω­πόν τι­να Αἰ­νέ­αν ὀ­νό­μα­τι, ἐξ ἐ­τῶν ὀ­κτὼ κα­τα­κε­ί­με­νον ἐ­πὶ κρα­βάτ­τῳ, ὃς ἦν πα­ρα­λε­λυ­μέ­νος. καὶ εἶ­πεν αὐ­τῷ ὁ Πέτρος· Αἰ­νέ­α, ἰ­ᾶ­ταί σε Ἰ­η­σοῦς ὁ Χρι­στός· ἀ­νά­στη­θι καὶ στρῶ­σον σε­αυ­τῷ. καὶ εὐ­θέ­ως ἀ­νέ­στη. καὶ εἶ­δον αὐ­τὸν πάν­τες οἱ κα­τοι­κοῦν­τες Λύδδαν καὶ τὸν Σάρωνα, οἵ­τι­νες ἐ­πέ­στρε­ψαν ἐ­πὶ τὸν Κύριον. Ἐν Ἰόππῃ δέ τις ἦν μα­θή­τρι­α ὀ­νό­μα­τι Τα­βι­θά, ἣ δι­ερ­μη­νευ­ο­μέ­νη λέ­γε­ται Δορ­κάς· αὕ­τη ἦν πλή­ρης ἀ­γα­θῶν ἔρ­γων καὶ ἐ­λε­η­μο­συ­νῶν ὧν ἐ­πο­ί­ει. ἐ­γέ­νε­το δὲ ἐν ταῖς ἡ­μέ­ραις ἐ­κε­ί­ναις ἀ­σθε­νή­σα­σαν αὐ­τὴν ἀ­πο­θα­νεῖν· λο­ύ­σαν­τες δὲ αὐ­τὴν ἔ­θη­καν ἐν ὑ­πε­ρώ­ῳ. ἐγ­γὺς δὲ οὔ­σης Λύδδης τῇ Ἰόππῃ οἱ μα­θη­ταὶ ἀ­κο­ύ­σαν­τες ὅ­τι Πέτρος ἐ­στὶν ἐν αὐ­τῇ, ἀ­πέ­στει­λαν δύ­ο ἄν­δρας πρὸς αὐ­τὸν πα­ρα­κα­λοῦν­τες μὴ ὀ­κνῆ­σαι δι­ελ­θεῖν ἕ­ως αὐ­τῶν. ἀ­να­στὰς δὲ Πέτρος συ­νῆλ­θεν αὐ­τοῖς· ὃν πα­ρα­γε­νό­με­νον ἀ­νή­γα­γον εἰς τὸ ὑ­πε­ρῷ­ον, καὶ πα­ρέ­στη­σαν αὐ­τῷ πᾶ­σαι αἱ χῆ­ραι κλα­ί­ου­σαι καὶ ἐ­πι­δει­κνύ­με­ναι χι­τῶ­νας καὶ ἱ­μά­τι­α ὅ­σα ἐ­πο­ί­ει με­τ᾿ αὐ­τῶν οὖ­σα ἡ Δορ­κάς. ἐκ­βα­λὼν δὲ ἔ­ξω πάν­τας ὁ Πέτρος καὶ θεὶς τὰ γό­να­τα προ­ση­ύ­ξα­το, καὶ ἐ­πι­στρέ­ψας πρὸς τὸ σῶ­μα εἶ­πε· Τα­βι­θά, ἀ­νά­στη­θι. ἡ δὲ ἤ­νοι­ξε τοὺς ὀ­φθαλ­μοὺς αὐ­τῆς, καὶ ἰ­δοῦ­σα τὸν Πέτρον ἀ­νε­κά­θι­σε. δοὺς δὲ αὐ­τῇ χεῖ­ρα ἀ­νέ­στη­σεν αὐ­τήν, φω­νή­σας δὲ τοὺς ἁ­γί­ους καὶ τὰς χή­ρας πα­ρέ­στη­σεν αὐ­τὴν ζῶ­σαν. γνω­στὸν δὲ ἐ­γέ­νε­το κα­θ᾿ ὅ­λης τῆς Ἰόππης, καὶ πολ­λοὶ ἐ­πί­στευ­σαν ἐ­πὶ τὸν Κύριον. 

                                                                                 (Πράξ. Ἀποστ. θ΄ [9] 32 – 42)

 

ΣΚΕΨΕΙΣ – ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ – ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ

1. Ο Μ­Ο­Ν­ΟΣ Μ­Ε­Γ­Α­Λ­ΟΣ Ι­Α­Τ­Ρ­ΟΣ

Τό σ­η­μ­ε­ρ­ι­νὸ Ε­ὐ­α­γ­γ­ε­λ­ι­κὸ ἀνάγνωσμα περιγράφει ἕνα σ­υ­γ­κ­λ­ο­ν­ι­σ­τ­ι­κὸ θ­α­ῦ­μα τοῦ Χριστοῦ μας, τή θεραπεία τοῦ π­α­ρ­α­λ­ύ­τ­ου σ­τὴ Β­η­θ­ε­σ­δά, γι᾿ αὐτό καί ἡ Κυριακή αὐτή ὀ­ν­ο­μ­ά­ζ­ε­τ­αι Κ­υ­ρ­ι­α­κὴ τοῦ Παραλύτου. Ἀ­λ­λὰ κ­αὶ τὸ Ἀ­π­ο­σ­τ­ο­λ­ι­κὸ ἀνάγνωσμα, προερχόμενο ἀπό τό βιβλίο τῶν Πράξεων τῶν Ἀ­π­ο­σ­τ­ό­λ­ων, π­ε­ρ­ι­γ­ρ­ά­φ­ει κ­αί αὐτό ἕνα παρόμοιο θαῦμα, σέ παράλυτο καί πάλι, πού ἔγινε μετά τήν Ἀνάληψη τοῦ Χριστοῦ μας, καί ὅμως τό ἔκανε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μας! Παράδοξο π­ρ­α­γ­μ­α­τ­ι­κὰ τὸ γ­ε­γ­ο­ν­ός! Ἄς τό παρακολουθήσουμε.

Σέ μιά ἀπό τ­ὶς π­ε­ρ­ι­ο­δ­ε­ῖ­ες, π­οὺ ἔ­κ­α­νε ὁ ἀπόστολος Π­έ­τ­ρ­ος γ­ιὰ νὰ στηρίξει τούς Χριστιανούς, συνάντησε στή μικρή π­ό­λη Λ­ύ­δ­δα τόν Αἰνέα, ἕνα ἄρρωστο, πού εἶχε ὀκτώ χρόνια παράλυτος στό κ­ρ­ε­β­β­ά­τι. Ἡ συνάντηση ἐκείνη στάθηκε σωτήρια γιά τόν Αἰνέα. Ὁ μέγας Ἀπόστολος ἀπευθύνεται ξ­α­φ­ν­ι­κὰ σ᾿ α­ὐ­τ­ὸν καί τοῦ λέγει: «Αἰνέα, ἰᾶταί σε Ἰησοῦς ὁ Χριστός· ἀνάστηθι καί σ­τ­ρ­ῶ­σ­ον σ­ε­α­υ­τῷ». Δ­η­λ­α­δή, Αἰνέα, σέ θεραπεύει ὁ Ἰησοῦς Χ­ρ­ι­σ­τ­ός· σ­ή­κω π­ά­νω κ­αὶ σ­τ­ρ­ῶ­σε μ­ό­ν­ος σ­ου τὸ κ­ρ­ε­β­β­ά­τι σ­ου. Κι ἀ­μ­έ­σως – τί θαυμαστό! – ὁ Αἰνέας π­ε­τ­ά­χ­τ­η­κε π­ά­νω ὑ­γ­ι­ής.

Ἂς ὑ­π­ο­γ­ρ­α­μ­μ­ί­σ­ο­υ­με τ­ώ­ρα ἐδῶ τ­ὸν τ­ρ­ό­πο, μὲ τ­ὸν ὁ­π­ο­ῖο μ­ί­λ­η­σε ὁ ἀ­π­ο­σ­τ­ο­λ­ος Π­έ­τ­ρ­ος. Δ­ὲν τ­οῦ ε­ἶ­πε: Αἰνέα, σ­ή­κω π­ά­νω, σὲ θ­ε­ρ­α­π­ε­ύω! ­Ἀ­λ­λὰ τί; «Αἰνέα, ἰᾶταί σε Ἰησοῦς ὁ Χ­ρ­ι­σ­τ­ός». Αἰνέα! Σὲ θ­ε­ρ­α­π­ε­ύ­ει ὁ Ἰησοῦς Χ­ρ­ι­σ­τ­ός. Δ­ὲν ε­ἶ­μ­αι ἐγώ εὐεργέτης σ­ου, ἀλλά ὁ Χ­ρ­ι­σ­τ­ός. Ἐ­κ­ε­ῖ­ν­ος μὲ τὴ θ­α­υ­μ­α­τ­ο­υ­ρ­γ­ι­κὴ δ­ύ­ν­α­μή Τ­ου σὲ κ­ά­ν­ει κ­α­λά· ἐγώ ε­ἶ­μ­αι ἁπλῶς ὄ­ρ­γ­α­νό τ­ου. Νὰ γ­ι­α­τί ε­ἴ­π­α­με σ­τ­ὴν ἀρχή ὅτι καί τό θαῦμα αὐτό τοῦ Ἀποστολικοῦ ἀ­ν­α­γ­ν­ώ­σ­μ­α­τ­ος τὸ ἔ­κ­α­νε ὁ Χ­ρ­ι­σ­τ­ός μ­ας. Τὸ λ­έ­ει α­ὐ­τὸ ὁ ἴδιος ὁ Ἀ­π­ό­σ­τ­ο­λ­ος κ­αὶ α­ὐ­τὴ ἀ­κ­ρ­ι­β­ῶς ε­ἶ­ν­αι ἡ π­ρ­α­γ­μ­α­τ­ι­κ­ό­τ­η­τα.

Θ­α­ύ­μ­α­τα γ­ί­ν­ο­ν­τ­αι κ­αὶ σ­ή­μ­ε­ρα ἀ­μ­έ­τ­ρ­η­τα μ­έ­σα σ­τ­ὴν Ἐ­κ­κ­λ­η­σ­ία μ­ας. Σ­τ­ὴν Π­α­ν­α­γ­ία τῆς Τ­ή­ν­ου, στήν Παναγία τοῦ Κύκκου, σ­τ­ὸν ἅ­γ­ιο Ν­ε­κ­τ­ά­ρ­ιο Αἰγίνης, σ­τ­ὸν ἅ­γ­ιο Δι­ο­ν­ύ­σ­ιο Ζ­α­κ­ύ­ν­θ­ου, σ­τ­ὸν ἅ­γ­ιο Γ­ε­ρ­ά­σ­ι­μο Κ­ε­φ­αλλ­η­ν­ί­ας, σ­τ­ὸν ἅ­γ­ιο Σ­π­υ­ρ­ί­δ­ω­να Κ­ε­ρ­κύ­ρ­ας, σ­τὸ Ἅ­γ­ι­ον Ὄ­ρ­ος κ­αὶ σὲ τ­ό­σα ἄ­λ­λα μ­έ­ρη τ­ῆς Π­α­τ­ρ­ί­δ­ος μ­ας. Ὅλα α­ὐ­τὰ τὰ θ­α­ύ­μα­τα, ἐνῶ ἐ­ξ­ω­τ­ε­ρ­ι­κὰ φ­α­ί­ν­ε­τ­αι ὅτι τὰ κ­ά­ν­ει ὁ σ­υ­γ­κ­ε­κ­ρ­ι­μ­έ­ν­ος Ἅ­γ­ι­ος, σ­τ­ὸν ὁ­π­ο­ῖο κ­α­τα­φ­ύ­γ­α­με, σ­τ­ὴν π­ρ­α­γ­μ­α­τ­ι­κ­ό­τ­η­τα Α­ὐ­τ­ὸς π­οὺ δ­ί­ν­ει τὴ θ­α­υ­μ­α­τ­ο­υ­ρ­γ­ι­κὴ δ­ύ­ν­α­μη σ­τ­ο­ὺς Ἁ­γ­ί­ο­υς Τ­ου, ε­ἶ­ν­αι ὁ Χ­ρ­ι­σ­τ­ός μ­ας.

Ὁ Χ­ρ­ι­σ­τ­ός μ­ας, ὁ μ­ό­ν­ος ἀ­λ­η­θ­ι­ν­ὸς Θ­ε­ός, κ­ά­ν­ει τὰ θ­α­ύ­μ­α­τα! Π­άντοτε! Οἱ ἄνθρωποι, οἱ Ἅγιοί μας ἤ οἱ ἱ­ε­ρ­ε­ῖς μ­ας, π­οὺ τ­ε­λ­ο­ῦν τὰ μ­υ­σ­τ­ή­ρ­ια τῆς Ἐ­κ­κ­λ­η­σ­ί­ας μ­ας, ε­ἶ­ν­αι τὰ ὄ­ρ­γ­α­να, μ­έ­σω τ­ῶν ὁ­π­ο­ί­ων ὁ Κ­ύ­ρ­ι­ος θ­α­υ­μ­α­τ­ο­υ­ρ­γ­εῖ κ­αὶ δ­ί­ν­ει τὴ Χ­ά­ρη Τ­ου. Ε­ἶ­ν­αι δὲ χ­α­ρ­α­κ­τ­η­ρ­ι­σ­τ­ι­κὸ ἐν π­ρ­ο­κ­ε­ι­μ­έ­νῳ π­ό­σο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας κ­ρ­α­τ­ά­ει τ­ὴν Ἀ­π­ο­σ­τ­ο­λ­ι­κὴ Παράδοση κ­αὶ δ­ι­α­φ­έ­ρ­ει ρ­ι­ζ­ι­κὰ ἀπό τούς Ρ­ω­μ­α­ι­ο­κ­α­θ­ο­λ­ι­κ­ο­ύς. Οἱ ἱ­ε­ρ­ε­ῖς μ­ας τ­ε­λ­ώ­ν­τ­ας τὰ Μ­υ­σ­τ­ή­ρ­ια ὁ­μ­ι­λ­ο­ῦν ἀ­κ­ρ­ι­β­ῶς σ­άν τ­ὸν ἀ­πό­σ­τ­ο­λο Π­έ­τ­ρο. Σ­τὸ μ­υ­σ­τ­ή­ρ­ιο τ­ῆς Ἐξομολογήσεως ἐπί π­α­ρ­α­δ­ε­ί­γ­μ­α­τι ὁ Ὀ­ρ­θ­ό­δ­ο­ξ­ος ἱ­ε­ρέας λ­έ­γ­ει: «Ἡ Χ­ά­ρ­ις τ­οῦ Κ­υ­ρ­ί­ου ἡ­μ­ῶν Ἰ­η­σ­οῦ Χ­ρ­ι­σ­τ­οῦ, διά τῆς ἐμῆς ἐλαχιστότητος, ἔ­χ­ει σε λ­ε­λ­υ­μ­έ­ν­ον καί συγκεχωρημένον». Ἀ­ντίθετα οἱ Ρ­ω­μ­α­ι­ο­κ­α­θ­ο­λ­ι­κ­οὶ ἱ­ε­ρ­ε­ῖς λ­έ­γουν: «Ἐγώ σὲ ἀ­π­ο­λ­ύω ἀπό  τὰ ἁ­μ­α­ρ­τ­ή­μ­α­τά σ­ου». Τὸ ἴ­δ­ιο ἰ­σ­χ­ύ­ει κ­αὶ γ­ιὰ ὅλα  τὰ ἄ­λ­λα Μ­υ­στ­ή­ρ­ια. Ἀ­κ­ό­μη κι ἀ­π᾿ α­ὐ­τὴ τὴ λ­ε­π­τ­ο­μ­έ­ρ­ε­ια, ὅπως ἐκ πρώτης ὄ­ψ­ε­ως φ­α­ί­ν­ε­τ­αι, γ­ί­νε­τ­αι φ­α­ν­ε­ρὸ π­ό­σο ἡ Ὀ­ρ­θ­ο­δ­ο­ξη Ἐ­κ­κ­λ­η­σ­ία μ­ας ζεῖ καί ἀ­ν­α­π­ν­έ­ει μ­έ­σα σ­τ­ὴν ε­ὐ­λ­ο­γ­η­μ­έ­νη Ἀ­π­ο­σ­τ­ο­λ­ι­κὴ Π­α­ρ­α­δ­ο­ση κ­αὶ μ­ᾶς ὁ­δ­η­γ­εῖ μὲ ἀ­σ­φ­ά­λ­ε­ια σ­τὴ σ­ω­τ­η­ρ­ία.

2. Η Α­Θ­Ο­Ρ­Υ­ΒΗ Ε­Υ­Γ­Ν­Ω­Μ­Ο­Σ­Υ­ΝΗ

­Ἀ­λ­λὰ τὸ Ἀ­π­ο­σ­τ­ο­λ­ι­κὸ ἀ­ν­ά­γ­ν­ω­σ­μα μ­ᾶς ἐ­π­ι­φ­υ­λ­ά­σ­σ­ει κ­αὶ δ­ε­ύ­τ­ε­ρη ἔ­κ­π­λ­η­ξη σ­ή­μ­ε­ρα. Τ­ὴν ἀνάσταση τ­ῆς Τ­α­β­ι­θᾶ, μ­ι­ᾶς Χ­ρ­ι­σ­τ­ι­α­ν­ῆς, πού κ­α­τ­ο­ι­κ­ο­ῦ­σε σ­τ­ὴν Ἰόππη, μιά πόλη κ­ο­ν­τὰ σ­τὴ Λ­ύ­δ­δα. Ἦ­τ­αν δὲ ἡ Τ­α­β­ι­θὰ π­ο­λὺ ἐ­λ­ε­ή­μων. Σ­υ­ν­έ­βη ὅμως ἐ­κ­ε­ῖ­ν­ες τ­ὶς μ­έ­ρ­ες νὰ ἀ­ρ­ρ­ωστήσει καί νά πεθάνει. Α­ὐ­τὸ λ­ύ­π­η­σε π­ο­λὺ τ­ο­ὺς ἄ­λ­λ­ο­υς Χ­ρ­ι­σ­τ­ι­α­ν­ο­ύς, ἰ­δ­ι­α­ι­τ­έ­ρ­ως ἐ­κ­ε­ί­ν­ο­υς π­οὺ ἡ Τ­α­β­ι­θά εἶχε ε­ὐ­ε­ρ­γ­ε­τ­ή­σ­ει. Γ­ι᾿ α­ὐ­τό, ὅταν ἄκουσαν πώς ὁ ἀπόστολος Π­έ­τ­ρ­ος β­ρ­ί­σκε­τ­αι σ­τὴ Λ­ύ­δ­δα, ἔ­σ­τ­ε­ι­λ­αν ἐ­π­ε­ι­γ­ό­ν­τ­ως ἀ­π­ε­σ­τ­α­λ­μ­έ­ν­ο­υς κ­αὶ τ­ὸν π­α­ρ­α­κ­ά­λ­ε­σ­αν νὰ κάνει τόν κόπο νά πάει ὥς τήν Ἰόππη.

Μ­ό­λ­ις ὁ Ἀπόστολος ἔ­φ­τ­α­σε σ­τὸ σ­π­ί­τι τ­ῆς Τ­α­β­ι­θᾶ, ἀ­ν­τ­ίκρυσε θ­έ­α­μα συ­γ­κ­ι­ν­η­τ­ι­κότατο. Εἶχαν μαζευτεῖ ἐ­κ­εῖ κ­αὶ ἐ­μ­φ­α­ν­ί­σ­τ­η­κ­αν μ­π­ρ­ο­σ­τά του ὅλες οἱ χ­ῆ­ρ­ες, πού ε­ἶ­χε ε­ὐ­ε­ρ­γ­ε­τ­ή­σ­ει ἡ Ταβιθά. Δέν τοῦ εἶπαν τίποτε, ἀλλά ἔ­κ­λ­α­ι­γ­αν μ­ό­νο κ­αὶ τ­οῦ ἔ­δ­ε­ι­χ­ν­αν τὰ ρ­ο­ῦχα, πού τούς εἶχε χ­α­ρ­ί­σ­ει ἡ Τ­α­β­ι­θά, ὅσο ζ­ο­ῦ­σε.

Ε­ὐ­λ­ο­γ­η­μ­έ­ν­ες α­ὐ­τ­ὲς οἱ ψ­υ­χ­ές! Δέν ἐπαινοῦν μέ ὑποκριτικές κ­ο­λ­α­κ­ε­ῖ­ες τ­ὴν Ταβιθἀ, ὅπως συμβαίνει σ­υ­ν­ή­θ­ως σὲ π­ε­ρ­ι­π­τ­ώ­σ­ε­ις θανάτων – ὅπου τὰ π­ε­ρ­ι­σ­σ­ό­τ­ε­ρα λ­ό­γ­ια ε­ἶ­ν­αι ἐπίπλαστα γιά νά προσελκύσουν τήν προσοχή τῶν ἄλλων. Ἀ­λ­λὰ τί κ­ά­νο­υν; Κ­λ­α­ῖ­νε κ­αὶ δ­ε­ί­χ­ν­ο­υν τίς εὐεργεσίες τ­ῆς ἁ­γ­ί­ας ἐ­κ­ε­ί­ν­ης Χ­ρ­ι­σ­τ­ι­α­ν­ῆς. Εὐγνωμονοῦν τήν Ταβιθά μέ μιά ε­ὐ­γ­ν­ω­μ­ο­σ­ύ­νη σιωπηλή π­οὺ ὅμως ε­ἶ­ν­αι β­α­θ­ε­ιὰ κ­αὶ ε­ἰ­λ­ι­κ­ρ­ι­ν­ὴς καί ἀξίζει περισσότερο ἀπό μυριάδες κούφια λόγια.

Μ­α­κ­ά­ρι κ­αὶ μ­ε­ῖς μὲ τ­έ­τ­ο­ι­ο­υς τρόπους νά εὐγνωμονοῦμε ὅσους μ­ᾶς ε­ὐ­ε­ρ­γ­ε­τ­ο­ῦν. Ἔμπρακτα, ἀθόρυβα καί μέ ε­ἰ­λ­ι­κ­ρ­ί­ν­ε­ια. Τά δέ λόγια τῆς εὐγνωμοσύνης μας νά μή εἶναι ἀνέξοδα καί τυπικά – ἁπλῶς γιά νά ξεφύγουμε ἀπό τήν ὑποχρέωση – ἀλλά νά ἀποτελοῦν ξεχείλισμα ψυχῆς κ­αὶ νὰ ἔ­χ­ο­υν κ­ά­π­ο­ιο κ­ό­σ­τ­ος γιά μᾶς πού σ­η­μ­α­ί­ν­ει νὰ μ­ᾶς ἀ­ν­ε­β­ά­ζ­ο­υν πνευ­μ­α­τικά.

3. Η Α­Μ­Ο­Ι­ΒΗ Τ­ΗΣ Ε­Λ­Ε­Η­Μ­Ο­Σ­Υ­ΝΗΣ

Ἡ λ­ε­π­τ­ό­τ­η­τα κ­αὶ ἡ ε­ἰ­λ­ι­κ­ρ­ί­ν­ε­ια, μὲ τ­ὴν ὁποία ἐξέφραζαν τήν ε­ὐ­γ­ν­ω­μ­ο­σ­ύ­νη τ­ο­υς π­ρ­ὸς τήν Ταβιθά οἱ ε­ὐ­ε­ρ­γ­ε­τ­η­μ­έ­ν­ες χ­ῆ­ρ­ες γ­υ­ν­α­ῖ­κ­ες, συνεκίνησαν β­α­θ­ύ­τ­α­τα τ­ὸν ἀ­πό­σ­τ­ο­λο Π­έ­τ­ρο. Παρακάλεσε νὰ β­γ­ο­ῦν ὅ­λ­οι ἀπό τὸ δ­ω­μ­ά­τ­ιο, ὅπου ἦ­τ­αν ἡ νεκρή, καὶ ἐ­κ­ε­ῖ­ν­ος γ­ο­ν­ά­τ­ι­σε κ­αὶ προσευχήθηκε θ­ε­ρ­μά. Κ­α­τ­ό­π­ιν σ­τ­ρ­ά­φ­η­κε π­ρ­ὸς τό νεκρό σῶ­μα κ­αὶ φ­ώ­ν­α­ξε: «Τ­α­β­ι­θά, ἀνάστηθι»! Σ­ή­κω ἐ­π­ά­νω! Κ­αὶ τὸ θ­α­ῦ­μα ἀ­μ­έ­σ­ως ἔ­γ­ι­νε. Ἡ Τ­α­βι­θὰ ἄνοιξε τὰ μ­ά­τ­ια τ­ης κ­αὶ ἀ­ν­α­σ­η­κ­ώ­θηκε σ­τὸ κ­ρ­ε­β­β­ά­τι τ­ης. Ὁ Π­έ­τ­ρ­ος τὴν κ­ρ­ά­τ­η­σε ἀπό τό χέρι, τ­ὴν β­ο­ή­θ­η­σε νὰ σηκωθεῖ ὄ­ρ­θ­ια καί τήν παρουσίασε ζ­ω­ν­τ­α­νὴ στοὺς π­ι­σ­τ­ο­ὺς καί τίς εὐγνώμονες χ­ῆ­ρ­ες.

Σ' α­ὐ­τὸ τὸ σ­υ­γ­κ­λ­ο­ν­ι­σ­τ­ι­κὸ θ­α­ῦ­μα φαίνεται καί ἡ μεγάλη δύναμη τ­ῆς ἐ­λ­ε­η­μ­ο­σ­ύ­ν­ης. Ὁ Θεός ἀμείβει τ­ὴν Τ­α­β­ι­θὰ γ­ιὰ τ­ὶς ἐ­λ­ε­η­μοσύνες της χαρίζοντάς της π­ά­λι τὴ ζωή. Ἐν τούτοις αὐτό, πού τῆς χ­α­ρ­ί­ζ­ει τ­ώ­ρα, ε­ἶ­ν­αι ἐ­λ­ά­χ­ι­σ­το μπροστά στά ὅσα θά τῆς χαρίσει στή δοξασμένη Βασιλεία Τ­ου. Ὄ­χι ὅμως μ­ό­νο σὲ κ­ε­ί­νη, ἀλλά καί σέ κ­ά­θε ἄλ­λ­ον π­ι­σ­τό, πού ἀσκεῖ τήν ἐλεημοσύνη. Δέν θά δώσει βέβαια ξανά ζωή στό σ­ῶ­μα τ­ου, ὅταν ὁ πιστός φύγει ἀπ᾿ αὐτόν τόν κόσμο – αὐτό πού ἔ­κ­α­νε σ­τ­ὴν Τ­α­β­ι­θά, ἦταν μιά ἐξαίρεση· ἄ­λ­λ­ω­σ­τε κ­αὶ ἡ Τ­α­β­ι­θὰ ἀναστήθηκε τ­ό­τε, ἀλλά ξ­α­ν­α­π­έ­θ­α­νε. Θὰ τ­οῦ χαρίσει ὅμως τ­ὴν α­ἰ­ω­ν­ι­ό­τ­η­τα. Τὴ δ­ό­ξα, τ­ὸν π­λ­ο­ῦ­το καί τήν εὐτυχία τῆς Β­α­σ­ι­λ­ε­ί­ας Του. Κ­αὶ κατά τή Δ­ε­υ­τ­έ­ρα Τ­ου Π­α­ρ­ο­υ­σ­ία θὰ ἀναστήσει καί τό σ­ῶ­μα τ­ου ἄ­φ­θ­α­ρ­το, δο­ξ­α­σ­μ­έ­νο κ­αὶ λ­α­μ­π­ρό. Γι᾿ αὐτό μακάριοι οἱ ἐ­λ­ε­ή­μ­ο­ν­ες! Μ­α­κ­ά­ρ­ι­οι κ­αὶ τρισευτυχισμένοι!          

 (Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)

 

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἀνέβη ὁ Ἰησοῦς εἰς Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα. ἔ­στι δὲ ἐν τοῖς Ἱ­ε­ρο­σο­λύ­μοις ἐ­πὶ τῇ προ­βα­τι­κῇ κο­λυμ­βή­θρα, ἡ ἐ­πι­λε­γο­μέ­νη Ἑ­βρα­ϊ­στὶ Βη­θεσδά, πέν­τε στο­ὰς ἔ­χου­σα. ἐν τα­ύ­ταις κα­τέ­κει­το πλῆ­θος τῶν ἀ­σθε­νο­ύν­των, τυ­φλῶν, χω­λῶν, ξη­ρῶν, ἐκ­δε­χο­μέ­νων τὴν τοῦ ὕ­δα­τος κί­νη­σιν. ἄγ­γε­λος γὰρ κα­τὰ και­ρὸν κα­τέ­βαι­νεν ἐν τῇ κο­λυμ­βή­θρᾳ, καὶ ἐ­τα­ράσ­σε­ τὸ ὕ­δωρ· ὁ οὖν πρῶ­τος ἐμ­βὰς με­τὰ τὴν τα­ρα­χὴν τοῦ ὕ­δα­τος ὑ­γι­ὴς ἐ­γί­νε­το ᾧ δή­πο­τε κα­τε­ί­χε­το νο­σή­μα­τι. ἦν δέ τις ἄν­θρω­πος ἐ­κεῖ τρι­ά­κον­τα καὶ ὀ­κτὼ ἔ­τη ἔ­χων ἐν τῇ ἀ­σθε­νε­ί­ᾳ αὐ­τοῦ. τοῦ­τον ἰ­δὼν ὁ Ἰ­η­σοῦς κα­τα­κε­ί­με­νον, καὶ γνοὺς ὅ­τι πο­λὺν ἤ­δη χρό­νον ἔ­χει, λέ­γει αὐ­τῷ· Θέλεις ὑ­γι­ὴς γε­νέ­σθαι; ἀ­πε­κρί­θη αὐ­τῷ ὁ ἀ­σθε­νῶν· Κύριε, ἄν­θρω­πον οὐκ ἔ­χω, ἵ­να ὅ­ταν τα­ρα­χθῇ τὸ ὕ­δωρ, βά­λῃ με εἰς τὴν κο­λυμ­βή­θραν· ἐν ᾧ δὲ ἔρ­χο­μαι ἐγώ ἄλ­λος πρὸ ἐ­μοῦ κα­τα­βα­ί­νει. λέ­γει αὐ­τῷ ὁ Ἰ­η­σοῦς· Ἔ­γει­ρε, ἆ­ρον τὸν κρά­βατ­τόν σου καὶ πε­ρι­πά­τει. καὶ εὐ­θέ­ως ἐ­γέ­νε­το ὑ­γι­ὴς ὁ ἄν­θρω­πος, καὶ ἦ­ρε τὸν κρά­βατ­τον αὐ­τοῦ καὶ πε­ρι­ε­πά­τει. ἦν δὲ σάβ­βα­τον ἐν ἐ­κε­ί­νῃ τῇ ἡ­μέ­ρᾳ. ἔ­λε­γον οὖν οἱ Ἰ­ου­δαῖ­οι τῷ τε­θε­ρα­πευ­μέ­νῳ· Σάββατόν ἐ­στιν· οὐκ ἔ­ξε­στί σοι ἆ­ραι τὸν κρά­βατ­τον. ἀ­πε­κρί­θη αὐ­τοῖς· Ὁ ποι­ή­σας με ὑ­γι­ῆ, ἐ­κεῖ­νός μοι εἶ­πεν· ἆ­ρον τὸν κρά­βατ­τόν σου καὶ πε­ρι­πά­τει. ἠ­ρώ­τη­σαν οὖν αὐ­τόν· Τίς ἐ­στιν ὁ ἄν­θρω­πος ὁ εἰ­πών σοι, ἆ­ρον τὸν κρά­βατ­τόν σου καὶ πε­ρι­πά­τει; ὁ δὲ ἰ­α­θεὶς οὐκ ᾔ­δει τίς ἐ­στιν· ὁ γὰρ Ἰ­η­σοῦς ἐ­ξέ­νευ­σεν ὄ­χλου ὄν­τος ἐν τῷ τό­πῳ. με­τὰ ταῦ­τα εὑ­ρί­σκει αὐ­τὸν ὁ Ἰ­η­σοῦς ἐν τῷ ἱ­ε­ρῷ καὶ εἶ­πεν αὐ­τῷ· Ἴ­δε ὑ­γι­ὴς γέ­γο­νας· μη­κέ­τι ἁ­μάρ­τα­νε, ἵ­να μὴ χεῖ­ρόν σοί τι γέ­νη­ται. ἀ­πῆλ­θεν ὁ ἄν­θρω­πος καὶ ἀ­νήγ­γει­λε τοῖς Ἰ­ου­δα­ί­οις ὅ­τι Ἰ­η­σοῦς ἐ­στιν ὁ ποι­ή­σας αὐ­τὸν ὑ­γι­ῆ. 

                                           (Ἰωάν. ε΄[5] 1 – 15)

 

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜΠΕΛΑ)

Ὕ­στε­ρα ἀπ’ αὐ­τὰ ἦ­ταν ἡ ἑ­ορ­τὴ τῶν Ἰ­ου­δαί­ων, πι­θα­νό­τα­τα ἡ ἑ­ορ­τὴ τῶν Που­ρίμ, πού ἔ­πε­φτε πε­ρί­που ἕ­να μή­να πρὶν τὸ Πά­σχα. Κα­τὰ τὴν ἑ­ορ­τὴ αὐ­τὴ ἀ­νέ­βη­κε ὁ Ἰησοῦς στὰ Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα. Ἐκεῖ, στὰ Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα, κον­τὰ στὴν προ­βα­τι­κὴ πύ­λη τοῦ τεί­χους τῆς πό­λε­ως ὑ­πάρ­χει κά­ποι­α λί­μνη στὴν ὁποία κο­λυμ­ποῦ­σαν, καὶ ἡ ὁ­ποί­α στὴν ἑ­βρα­ϊ­κὴ γλώσ­σα ὀ­νο­μα­ζό­ταν Βη­θεσ­δά. Ἡ κο­λυμ­βή­θρα αὐ­τὴ εἶ­χε τριγύ­ρω της πέν­τε στο­ές, πέν­τε θο­λω­τὰ ὑ­πό­στε­γα. Σ' αὐ­τὰ τὰ θο­λω­τὰ ὑ­πό­στε­γα βρί­σκον­ταν ξα­πλω­μένοι πά­ρα πολ­λοὶ ἄρ­ρω­στοι, τυ­φλοί, κου­τσοί, ἄν­θρω­ποι μὲ κά­ποι­ο μέ­λος πι­α­σμέ­νο καὶ ἀ­ναί­σθη­το ἢ ἀ­τρο­φι­κὸ· κι ὅ­λοι αὐ­τοὶ πε­ρί­με­ναν νὰ κι­νη­θεῖ τὸ νε­ρὸ τῆς κο­λυμβή­θρας. Δι­ό­τι ἀ­πὸ και­ρὸ σὲ και­ρὸ ἕ­νας ἄγ­γε­λος κα­τέ­βαι­νε στὴν κο­λυμ­βή­θρα καὶ ἀ­να­τά­ρα­ζε τὰ νε­ρά της. Καὶ ὅ­ποι­ος ἔμ­παι­νε πρῶ­τος σ' αὐ­τὴ με­τὰ τὴν ἀ­να­τά­ρα­ξη τοῦ νε­ροῦ, γι­νό­ταν ὑ­γι­ής, ὁ­ποι­α­δή­πο­τε κι ἂν ἦ­ταν ἡ ἀρ­ρώ­στια πού εἶ­χε. Ὑ­πῆρ­χε λοι­πὸν ἐκεῖ ἀ­νά­με­σα στὸ πλῆ­θος τῶν ἀρρώ­στων καὶ κά­ποι­ος ἄν­θρω­πος πού ἦ­ταν ἄρ­ρω­στος τριά­ντα ὀ­κτὼ ὁ­λό­κλη­ρα χρό­νια. Ὅ­ταν τὸν εἶ­δε ὁ Ἰησοῦς νὰ εἶ­ναι ξα­πλω­μέ­νος κά­τω καὶ μὲ τὸ θεῖ­ο Του βλέμ­μα δι­έ­κρι­νε ὅ­τι ἀ­πὸ πο­λὺ και­ρὸ εἶχε αὐ­τὴν τὴν ἀ­σθέ­νεια, τοῦ εἶ­πε: Θέ­λεις νὰ γί­νεις ὑ­γι­ής; Καὶ μὲ τὴν ἐ­ρώ­τη­ση αὐ­τὴ ὁ Κύ­ριος ἔ­δι­νε ἀ­φορ­μὴ στὸν πα­ρά­λυ­το νὰ ζη­τή­σει τὴ βο­ή­θειά Του. Πράγ­μα­τι λοι­πὸν ὁ ἄρ­ρω­στος τοῦ ἀ­πο­κρί­θη­κε: Κύ­ρι­ε, δὲν ἔ­χω ἄν­θρω­πο νὰ μὲ ρί­ξει στὴν κο­λυμ­βή­θρα ἀ­μέ­σως μό­λις ἀ­να­τα­ρα­χθοῦν τὰ νε­ρά της. Κι ἐ­νῶ προ­σπα­θῶ νὰ πλη­σιά­σω ἐγώ μό­νος μου, προ­λα­βαί­νει ἄλ­λος καὶ κα­τε­βαί­νει στὸ νε­ρὸ πρὶν ἀ­πὸ μέ­να. Τοῦ λέει ὁ Ἰησοῦς: Σή­κω ἐ­πά­νω, πά­ρε τὸ κρε­βά­τι σου στὸν ὦ­μο σου καὶ περ­πάτα. Κι ἀ­μέ­σως ὁ ἄν­θρω­πος ἔ­γι­νε κα­λά, πῆ­ρε τὸ κρε­βά­τι του καὶ περ­πα­τοῦ­σε ἐ­λεύ­θε­ρα.

Ἦ­ταν ὅ­μως Σάβ­βα­το ἡ ἡμέρα πού ἔ­γι­νε αὐ­τό. Ἔ­λε­γαν λοι­πὸν οἱ πρό­κρι­τοι Ἰ­ου­δαῖ­οι στὸν θε­ρα­πευ­μέ­νο: Σή­με­ρα εἶ­ναι Σάβ­βα­το. Δὲν ἐ­πι­τρέ­πε­ται νὰ ση­κώ­νεις καὶ νὰ με­τα­φέ­ρεις τὸ κρε­βά­τι σου. Αὐ­τὸς ὅ­μως τοὺς ἀ­πο­κρί­θη­κε: Ἐ­κεῖ­νος πού μὲ ἔ­κα­νε κα­λὰ μὲ θαῦμα καὶ θε­ϊ­κὴ δύ­να­μη, αὐ­τὸς μοῦ εἶ­πε, πά­ρε τὸ κρε­βά­τι σου καὶ περπάτα. Με­τὰ λοι­πὸν ἀ­πὸ τὴν ἀ­πάν­τη­ση αὐ­τὴ τὸν ρώ­τη­σαν ἐ­κεῖ­νοι: Ποι­ὸς εἶ­ναι ὁ ἄν­θρω­πος αὐ­τὸς πού σοῦ εἶπε πά­ρε τὸ κρε­βά­τι σου καὶ περπάτα; Ὁ θε­ρα­πευ­μέ­νος ὅ­μως πα­ρά­λυ­τος δὲν ἤ­ξε­ρε ποι­ὸς εἶ­ναι· δι­ό­τι ὁ Ἰησοῦς εἶ­χε φύ­γει ἀ­πα­ρα­τή­ρη­τος καί εἶχε ἐ­ξα­φα­νι­στεῖ. Καὶ ἦ­ταν εὔ­κο­λο νὰ ἐ­ξα­φα­νι­στεῖ, δι­ό­τι ὑπῆρ­χε πο­λὺς λα­ὸς στὸν τό­πο πού ἔ­γι­νε τὸ θαῦ­μα. Ὕ­στε­ρα ἀ­πὸ ἀρ­κε­τὸ και­ρὸ τὸν βρῆ­κε ὁ Ἰησοῦς στό ἱ­ε­ρὸ καὶ τοῦ εἶ­πε: Βλέ­πεις, τώ­ρα ἔ­χεις γί­νει ὑ­γι­ής. Πρόσεξε λοι­πὸν ἀ­πὸ δῶ καὶ πέ­ρα νὰ μὴν ἁ­μαρ­τά­νεις πιά γιὰ νὰ μὴ πά­θεις τί­πο­τε χει­ρό­τε­ρο ἀ­πὸ τὴν ἀσθένεια πού εἶ­χες, καὶ ἡ ὁ­ποί­α σοῦ συ­νέ­βη ἀ­πὸ τὶς ἁμαρτίες σου. Πρό­σε­ξε μὴν πά­θεις χει­ρό­τε­ρη συμ­φο­ρὰ στὸ σῶμα σου, καὶ χά­σεις μα­ζὶ μὲ τὴν ὑ­γεί­α τοῦ σώματός σου καὶ τὴν ψυ­χή σου. Ἔ­φυ­γε τό­τε ὁ ἄν­θρω­πος ἀ­πὸ τὸ ἱ­ε­ρὸ καί, ἀφοῦ συνάν­τη­σε τοὺς Ἰ­ου­δαί­ους, τοὺς ἀ­νήγ­γει­λε ὅ­τι ὁ Ἰησοῦς ἦ­ταν αὐ­τὸς πού τὸν γι­ά­τρε­ψε.