ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΧΛΩΡΑΚΑΣ            

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ

(12 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2025)

ΕΩΘΙΝΟΝ Ζ΄

Τῇ μιᾷ τῶν Σαββάτων Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ ἔρχεται πρωΐ σκοτίας ἔτι οὔσης, εἰς τὸ μνημεῖον·  καὶ βλέπει τὸν λίθον ἠρμένον ἐκ τοῦ μνημείου. Τρέχει οὖν, καὶ ἔρχεται πρὸς Σίμωνα Πέτρον, καὶ πρὸς τὸν ἄλλον μαθητὴν, ὃν ἐφίλει ὁ Ἰησοῦς, καὶ λέγει αὐτοῖς· Ἦραν τὸν Κύριον ἐκ τοῦ μνημείου, καὶ οὐκ οἴδαμεν ποῦ ἔθηκαν αὐτόν. Ἐξῆλθεν οὖν ὁ Πέτρος καὶ ὁ ἄλλος μαθητής, καὶ ἤρχοντο εἰς τὸ μνημεῖον. Ἔτρεχον δὲ οἱ δύο ὁμοῦ· καὶ ὁ ἄλλος μαθητὴς προέδραμε τάχιον τοῦ Πέτρου, καὶ ἦλθε πρῶτος εἰς τὸ μνημεῖον, καὶ παρακύψας, βλέπει κείμενα τὰ ὀθόνια, οὐ μέντοι εἰσῆλθεν. Ἔρχεται οὖν Σίμων Πέτρος ἀκολουθῶν αὐτῷ, καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸ μνημεῖον, καὶ θεωρεῖ τὰ ὀθόνια κείμενα, καὶ τὸ σουδάριον, ὃ ἦν ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ, οὐ μετὰ τῶν ὀθονίων κείμενον, ἀλλὰ χωρὶς ἐντετυλιγμένον εἰς ἕνα τόπον. Τότε οὖν εἰσῆλθε καὶ ὁ ἄλλος μαθητὴς ὁ ἐλθὼν πρῶτος εἰς τὸ μνημεῖον, καὶ εἶδε, καὶ ἐπίστευσεν. Οὐδέπω γὰρ ᾔδεισαν τὴν Γραφήν, ὅτι δεῖ αὐτὸν ἐκ νεκρῶν ἀναστῆναι. Ἀπῆλθον οὖν πάλιν πρὸς ἑαυτοὺς οἱ μαθηταί.

(Ἰωάν. κ΄[20] 1 – 10)

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜΠΕΛΑ)

1 Ἀφοῦ πέρασε τὸ Σάββατο, τὴν ἑπόμενη ἡμέρα, ποὺ ἦταν ἡ πρώτη ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος, ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ ἔρχεται στὸ μνημεῖο πρωί, ὅταν ἦταν ἀκόμη σκοτάδι, καὶ βλέπει ὅτι ὁ λίθος ποὺ ἔφραζε τὴν εἴσοδο τοῦ τάφου ἦταν σηκωμένος ἀπὸ τὸ μνῆμα. 2 Ὅταν λοιπὸν εἶδε τὸ μνῆμα ἀνοιχτό, τρέχει κι ἔρχεται στὸν Σίμωνα Πέτρο καὶ στὸν ἄλλο μαθητὴ τὸν ὁποῖο ἀγαποῦσε ὁ Ἰησοῦς, καὶ τοὺς εἶπε: Πῆραν τὸν Κύριο ἀπὸ τὸ μνημεῖο καὶ δὲν ξερουμε ποῦ τὸν ἔβαλαν.  3 Μετὰ λοιπὸν ἀπὸ τὴν ἀνέλπιστη αὐτὴ εἴδηση, βγῆκε ὁ Πέτρος ἀπὸ τὸ σπίτι ποὺ ἔμενε, καὶ μαζὶ μ᾿ αὐτὸν βγῆκε καὶ ὁ ἄλλος μαθητής, καὶ ἔρχονταν στὸ μνημεῖο.  4 Ἔτρεχαν λοιπὸν καὶ οἱ δύο μαζί· ἀλλὰ ὁ ἄλλος μαθητής, ἐπειδὴ ἦταν νεότερος, ἔτρεξε μπροστὰ πιὸ γρήγορα ἀπὸ τὸν Πέτρο καὶ ἔφθασε πρῶτος στὸ μνημεῖο.  5 Καὶ σκύβοντας ἀπ᾿ ἔξω βλέπει τοὺς νεκρικοὺς ἐπιδέσμους νὰ εἶναι κάτω στὴ γῆ· ἐπειδὴ ὅμως ἦταν πολὺ συγκινημένος, δὲν προχώρησε νὰ μπεῖ μέσα.  6 Ἐνῶ λοιπὸν περίμενε ἀπ᾿ ἔξω, ἔρχεται καὶ ὁ Σίμων Πέτρος ὕστερα ἀπ᾿ αὐτὸν καί, θαρραλέος καὶ ὁρμητικὸς ὅπως ἦταν ἀπὸ τὸ χαρακτήρα του, μπῆκε στὸ μνημεῖο καὶ παρατήρησε ἀπὸ κοντὰ ὅτι οἱ νεκρικοὶ ἐπίδεσμοι ἦταν κάτω στὴ γῆ καὶ δὲν ἔλειπαν, ὅπως θὰ ἦταν φυσικὸ νὰ συμβεῖ ἐὰν τὸ σῶμα εἶχε κλαπεῖ.  7 Παρατήρησε ἀκόμη ὅτι τὸ ὕφασμα μὲ τὸ ὁποῖο εἶχαν σκεπάσει τὸ κεφάλι τοῦ Ἰησοῦ, δὲν ἦταν ἀνακατεμένο μὲ τοὺς ἐπιδέσμους ἀκατάστατα, ἀλλὰ ἦταν τυλιγμένο χωριστὰ κάπου ἐκεῖ μὲ τάξη, ποὺ δὲν πρόδιδε βιασύνη καὶ σπουδή.  8 Τότε λοιπὸν καὶ ὁ ἄλλος μαθητὴς ποὺ εἶχε ἔλθει πρῶτος στὸ μνῆμα, παρακινημένος ἀπὸ τὸ παράδειγμα τοῦ Πέτρου, μπῆκε μέσα, καὶ τὰ εἶδε αὐτὰ ἀπὸ κοντὰ καὶ πίστεψε ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἀναστήθηκε.  9 Δὲν εἶχε πιστέψει πιὸ πρίν, ἀλλὰ μόλις τώρα ποὺ εἶδε ἀδειανὸ τὸν τάφο· διότι καὶ αὐτὸς καὶ ὁ Πέτρος δὲν γνώριζαν ἀκόμη τὴν ἀληθινὴ σημασία τῶν προφητειῶν τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ὅτι σύμφωνα μὲ τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ ὁ Μεσσίας ἔπρεπε νὰ ἀναστηθεῖ ἀπὸ τοὺς νεκρούς.  10 Ἀφοῦ λοιπὸν ἐξέτασαν τὸν τάφο καὶ πείσθηκαν ὅτι κάθε ἄλλη ἔρευνα ἦταν περιττή, ἐπέστρεψαν πάλι στὰ καταλύματά τους οἱ μαθητές.

 

 

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Ἀδελφοί, ἑνὶ ἑκάστῳ ἡμῶν ἐδόθη ἡ χάρις κατὰ τὸ μέτρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ. Διὸ λέγει· ἀναβὰς εἰς ὕψος ᾐχμαλώτευσεν αἰχμαλωσίαν καὶ ἔδωκε δόματα τοῖς ἀνθρώποις. Τὸ δὲ ἀνέβη τί ἐστιν εἰ μὴ ὅτι καὶ κατέβη πρῶτον εἰς τὰ κατώτερα μέρη τῆς γῆς; Ὁ καταβὰς αὐτός ἐστι καὶ ὁ ἀναβὰς ὑπεράνω πάντων τῶν οὐρανῶν, ἵνα πληρώσῃ τὰ πάντα. Καὶ αὐτὸς ἔδωκε τοὺς μὲν Ἀποστόλους, τοὺς δὲ Προφήτας, τοὺς δὲ Εὐαγγελιστάς, τοὺς δὲ Ποιμένας καὶ Διδασκάλους, πρὸς τὸν καταρτισμὸν τῶν Ἁγίων εἰς ἔργον διακονίας, εἰς οἰκοδομὴν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, μέχρι καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ.                                  

                                                                                 (Ἐφεσ. δ΄[4] 7-13)

 

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜΠΕΛΑ)

Ἀδελφοί, πρέπει λοιπόν νά εἴμαστε ὅλοι ἕνα. Βέβαια ὅλοι οἱ πιστοί δέν ἔχουμε λάβει τά ἴδια χαρίσματα, ἀλλά διάφορα καί ποικίλα. Αὐτή ὅμως ἡ διανομή γιά κανένα λόγο δέν ἐπιτρέπεται νά γίνεται αἰτία χωρισμοῦ μεταξύ τῶν πιστῶν. Διότι ἡ διανομή αὐτή δέν εἶναι τυχαία, ἀλλά γίνεται ἀπ’ τόν ἴδιο τόν Χριστό. Αὐτός δηλαδή στόν καθένα ξεχωριστά ἀπό ἐμᾶς ἔδωσε τή θεία χάρη, σύμφωνα μέ τό μέτρο πού μέ σοφία καί δικαιοσύνη χρησιμοποιεῖ στή διανομή τῆς δωρεᾶς του. Κι ἐπειδή ὁ ἴδιος ὁ Χριστός διανέμει τά χαρίσματα, γι’ αὐτό λέει καί ἡ Ἁγία Γραφή στούς ψαλμούς: Ὅταν ὁ Χριστός μέ τήν Ἀνάληψή του ἀνέβηκε ψηλά στόν οὐρανό, ἔδεσε αἰχμάλωτους τούς ἐχθρούς του, δηλαδή τόν σατανά καί τό θάνατο, κι ἔδωσε χαρίσματα στούς ἀνθρώπους. Λέγοντας λοιπόν ἡ Ἁγία Γραφή γιά τόν Χριστό ὅτι ἀνέβηκε, τί ἄλλο σημαίνει παρά ὅτι πρωτύτερα καί κατέβηκε στά κατώτερα μέρη τῆς γῆς, ἀφοῦ ἔγινε ἄνθρωπος καί σταυρώθηκε; Ὁ Χριστός πού κατέβηκε, εἶναι ὁ ἴδιος πού καί ἀνέβηκε ἐπάνω ἀπ’ ὅλους τούς οὐρανούς, γιά νά γεμίσει μέ τήν παρουσία του καί τίς δωρεές του τά πάντα. Κι αὐτός ἔδωσε διάφορα χαρίσματα καί διακονίες: Ἄλλους ἔθεσε ἀποστόλους, ἄλλους προφῆτες, ἄλλους εὐαγγελιστές, ἄλλους ποιμένες καί διδασκάλους, γιά νά καταρτίζονται οἱ Χριστιανοί καί νά ἐπιτελεῖται τό ἔργο τῆς διακονίας, μέ τό ὁποῖο οἰκοδομεῖται τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Μέχρι νά φθάσουμε νά ἔχουμε ὅλοι μία καί τήν ἴδια ἀληθινή πίστη καί τέλεια γνώση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καί νά προοδεύσουμε πνευματικά, ἕως ὅτου γίνουμε ἕνας τέλειος ἄνθρωπος· καί ν’ ἀποκτήσουμε τό μέτρο τῆς πνευματικῆς ὡριμότητος καί τελειότητος τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή νά ἔχουμε πλήρεις τίς δωρεές καί τήν πνευματική τελειότητά του.

 

ΤΟ ΙΕΡΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ (ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ)

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ, ἀ­κο­ύ­σας ὁ ᾿Ι­η­σοῦς ὅ­τι ᾿Ι­ω­άν­νης πα­ρε­δό­θη, ἀ­νε­χώ­ρη­σεν εἰς τὴν Γα­λι­λα­ί­αν· καὶ κα­τα­λι­πὼν τὴν Να­ζα­ρὲτ, ἐλ­θὼν κα­τῴ­κη­σεν εἰς Κα­περ­να­οὺμ τὴν πα­ρα­θα­λασ­σί­αν, ἐν ὁ­ρί­οις Ζα­βου­λὼν καὶ Νε­φθα­λείμ, ἵ­να πλη­ρω­θῇ τὸ ῥη­θὲν δι­ὰ ῾Η­σα­ΐ­ου τοῦ προ­φή­του, λέ­γον­τος· γῆ Ζα­βου­λὼν καὶ γῆ Νε­φθα­λε­ίμ, ὁ­δὸν θα­λάσ­σης, πέ­ραν τοῦ ᾿Ι­ορ­δά­νου, Γα­λι­λα­ί­α τῶν ἐ­θνῶν, ὁ λα­ὸς ὁ κα­θή­με­νος ἐν σκό­τει εἶ­δε φῶς μέ­γα, καὶ τοῖς κα­θη­μέ­νοις ἐν χώ­ρᾳ καὶ σκι­ᾷ θα­νά­του, φῶς ἀ­νέ­τει­λεν αὐ­τοῖς.  Ἀ­πὸ τό­τε ἤρ­ξα­το ὁ ᾿Ι­η­σοῦς κη­ρύσ­σειν καὶ λέ­γειν· Με­τα­νο­εῖ­τε· ἤγ­γι­κε γὰρ ἡ βα­σι­λεί­α τῶν οὐ­ρα­νῶν.                                                 

  (Ματ­θ. δ΄[4], 12-17)

 

ΠΛΗΜΜΥΡΙΣΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΦΩΣ!

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

          ΚΥΡΙΑΚΗ μετὰ τὰ Φῶτα! Μιὰ Κυριακὴ πλημμυρισμένη στὸ φῶς. Ἀκόμη ἀντηχοῦν οἱ ὕμνοι τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῶν Φώτων. Μέσα δὲ σ' αὐτὴ τὴν φωτοπλημμύρα εἶναι τοποθετημένο κατάλληλα καὶ τὸ Εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τῆς ἡμέρας. Ἀνάγνωσμα μάλιστα σημαντικότατο, διότι μᾶς περιγράφει τὰ πρῶτα βήματα τῆς δημοσίας δράσεως τοῦ Κυρίου μας.

ΗΤΑΝ Η ΕΠΟΧΗ, μᾶς πληροφορεῖ ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος, ποὺ ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος ὁδηγήθηκε ἀπό τὸν βασιλέα Ἡρώδη τὸν Ἀντίπα στη φυλακή. Γιατί ὅμως ὁ κορυφαῖος αὐτὸς Προφήτης, ὁ ἅγιος ἀσκητὴς τῆς ἐρήμου, κρίθηκε ἄξιος να φυλακιστεῖ; Τὸ γνωρίζουμε. Φυλακίστηκε, διότι τὸ κήρυγμά του ἦταν γνήσιο, ἀνόθευτο, ἀσυμβίβαστο. Εἶχε τολμήσει νὰ ἀπευθύνει καὶ στὸν ἴδιο τὸν βασιλέα τὸν φοβερὸ ἐκεῖνο λόγο: «οὐκ ἔξεστί σοι»  δὲν σοῦ ἐπιτρέπεται νὰ ἔχεις ὡς σύζυγο τὴ γυναίκα τοῦ ἀδελφοῦ σου. Δὲν φοβήθηκε τὴν ἐξουσία, οὔτε ὑπολόγισε τὶς συνέπειες τοῦ κηρύγματός του για τὸν ἑαυτό του. Ἀποτέλεσε ἔτσι ὑπέροχο παράδειγμα ἐμπνεύσεως γιὰ ὅλους τοὺς κήρυκες τῆς ἀληθείας, ὥστε νά μή δειλιάζουν ἐνώπιον τῶν ἀσεβούντων ἀρχόντων, οὔτε να νοθεύουν τὸ κήρυγμά τους ἀπό τον φόβο τῶν συνεπειῶν στὴ ζωή τους.

Η ΕΙΔΗΣΙΣ τῆς φυλακίσεως τοῦ Προδρόμου ἔφθασε στὸν Κύριο ἀκριβῶς τὴν περίοδο ἐκείνη μετὰ τοὺς τρεῖς μεγάλους πειρασμοὺς τοῦ διαβόλου, ποὺ εἶχε ἀποκρούσει στὴν ἔρημο. Ἡ πληροφορία δὲ αὐτὴ ἀποτέλεσε τὴν ἀφορμή νὰ ἀναχωρήσει ἀπό την Ἰουδαία καὶ νὰ μεταβεῖ γιὰ μεγαλύτερη ἀσφάλεια στὴ Γαλιλαία.

Ἡ Γαλιλαία βρίσκεται στὸ βόρειο μέρος τῆς Παλαιστίνης, μεταξὺ δὲ αὐτῆς καὶ τῆς Ἰουδαίας παρεμβάλλεται ἡ Σαμάρεια. Βασικὸ στοιχεῖο τῆς περιοχῆς εἶναι βέβαια ἡ λίμνη Γεννησαρέτ, ποὺ ὀνομάζεται καὶ θάλασσα τῆς Τιβεριάδος. Ἦταν μια περιοχὴ σχεδὸν εἰδωλολατρική, διότι οἱ δύο ἰουδαϊκὲς φυλὲς — Ζαβουλών και Νεφθαλεὶμ — ποὺ τὴν κατοικοῦσαν, εἶχαν ἐξομοιωθεῖ σὲ μεγάλο βαθμὸ μὲ τοὺς πολυπληθεῖς εἰδωλολατρικοὺς λαοὺς ποὺ κατοικοῦσαν ἐκεῖ.   

Ὁ Κύριος ἐπέλεξε ὡς κέντρο τῆς δράσεώς Του τὴν πόλη Καπερναούμ, στό βορειοδυτικὸ μέρος τῆς λίμνης, καὶ ἀπό ἐκεῖ ἄρχισε τὸ κήρυγμά Του, πραγματοποιώντας ἔτσι μίαν παλαιά προφητεία τοῦ προφήτου Ἡσαϊου. Ἡ προφητεία αὐτὴ ἔλεγε ὅτι ὁ εὑρισκόμενος στὸ πνευματικὸ σκοτάδι λαὸς τῆς εἰδωλολατρικῆς Γαλιλαίας στὴν περιοχή τῶν φυλῶν Ζαβουλών καὶ Νεφθαλείμ, κοντὰ στὴ θάλασσα (τῆς Τιβεριάδος) καὶ πέρα ἀπό τὸν Ἰορδάνη, αὐτὸς ὁ λαὸς εἶδε μέγα πνευματικὸ φῶς, καὶ σ' αὐτοὺς τοὺς λαούς, ποὺ ζοῦσαν στὴν χώρα τὴ βυθισμένη στη σκιά τοῦ πνευματικοῦ θανάτου, τῆς ἁμαρτίας, ἀνέτειλε φῶς οὐράνιο.

Τὸ φῶς ποὺ ἀνέτειλε στὴν πνευματικῶς σκοτεινὴ ἐκείνη περιοχὴ ἦταν βέβαια ὁ Κύριος, ὁ Ὁποῖος εἶχε ἤδη ἀρχίσει νὰ κηρύττει σ' αὐτήν. Καὶ τὸ πρῶτο κήρυγμά Του δὲν ἦταν διαφορετικὸ ἀπ' αὐτὸ τὸ ὁποῖο και ὁ Προδρόμος Ἰωάννης προηγουμένως ἐκήρυττε. Ἐκήρυξε τὴ μετάνοια. «Μετανοεῖτε», ἔλεγε στοὺς ἀνθρώπους, «ἢγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν». Μετανοεῖτε, διότι πλησίασε ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ

Και πράγματι ἡ ὥρα τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν εἶχε πλέον πολὺ πλησιάσει. Εἶχε φθάσει σχεδόν. Εἶχε ἤδη ἀρχίσει ἡ ἐγκαθίδρυσίς της ἐπάνω στὴ Γῆ.

Μία Βασιλεία ὡστόσο πολὺ διαφορετικὴ ἀπ’ αὐτὴν ποὺ οἱ πολλοὶ Ἑβραῖοι ὁραματίζονταν. Ἐκεῖνοι περίμεναν ἐπίγεια βασιλεία — νὰ ἐπικρατήσουν οἱ ἴδιοι σ' ὅλο τὸν κόσμο καὶ νὰ τὸν ἐξουσιάζουν. Ὁ Κύριος ὅμως δημιουργοῦσε βασιλεία οὐράνια. Οὐράνια, ὄχι διότι αὐτὴ θὰ ἦταν τυχὸν ἐγκατεστημένη στὸν Οὐρανό, ἀλλά διότι θὰ ἔφερε τὸν Οὐρανό ἐπάνω στὴ γῆ καὶ θὰ ὁδηγοῦσε τή γῆ στὸν Οὐρανό. Θὰ ἦταν βασιλεία ὄχι δυναστικὴ καὶ κυριαρχική, ἀλλά βασιλεία ἁγιότητας, ἀγάπης καὶ σωτηρίας, βασιλεία στις καρδιές τῶν ἀνθρώπων.

Ἡ Βασιλεία αὐτὴ τοῦ Θεοῦ ἐπί τῆς γῆς εἶναι ἡ ἁγία Ἐκκλησία Του. Ἀλλ' ἐνῶ ἡ ἁγία αὐτὴ Βασιλεία εἶναι ἐγκατεστημένη στὴ γῆ, δὲν περιορίζεται σ' αὐτήν. Ἐκτείνεται πέρα ἀπό τὰ ὄρια τοῦ κόσμου τούτου. Εἶναι ἀληθινὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, διότι ἐκεῖ τελικά μᾶς ὁδηγεῖ. Ἐκεῖ! Στὴν ἀτελείωτη δόξα τῆς αἰωνιότητος τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ.

Σ’ αὐτὴν τὴν ἐπί γῆς θεϊκὴ Βασιλεία ἀνήκουμε ἤδη ἀπό την ὥρα τοῦ Βαπτίσματός μας καὶ ἐμεῖς. Ἀλλὰ τὸ ἄν θὰ φθάσουμε καὶ στὸ τέλος, δηλαδὴ στὸν Οὐρανό, δὲν ἐξαρτᾶται ἀπό τὸ Βάπτισμά μας μόνον. Χρειάζεται καὶ κάτι ἀκόμη. Ἀναγκαιότατο καὶ ἀπαραίτητο. Ποιό; Αὐτὸ ποὺ ὑπῆρξε ὁ πρῶτος κηρυκτικός λόγος τοῦ Χριστοῦ μας: «μετανοεῖτε» — ἡ μετάνοια!

Μετάνοια! Στὴν ἀρχὴ τοῦ νέου αὐτοῦ ἔτους ἴσως δὲν ὑπάρχει καλύτερη εὐχή ἀπό τό νά εἶναι τὸ ἔτος τοῦτο ἔτος μετανοίας γιὰ ὅλους μας. Ἡ ἀληθινὴ μετάνοια θὰ μᾶς προαγάγει ἀπό μέλη τῆς ἐπιγείου Βασιλείας τοῦ Θεοῦ σὲ πολίτες τῆς αἰωνίου Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Καὶ ὄχι ἁπλῶς πολίτες, ἀλλά υἱοὺς καὶ θυγατέρες τοῦ Παντοκράτορος Θεοῦ, συμβασιλεῖς Του στὴν αἰωνιότητα.

     (Δ­ι­α­σ­κ­ε­υὴ ἀ­πὸ π­α­λ­α­ιὸ τ­ό­μο τ­οῦ Π­ε­ρ­ι­ο­δ­ι­κ­οῦ «Ο Σ­Ω­Τ­ΗΡ»)