ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ

(13 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2015)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Ἀδελφοί, ἲ­δε­τε πη­λί­κοις ὑ­μῖν γράμ­μα­σιν ἔ­γρα­ψα τῇ ἐ­μῇ χει­ρί.  ὅ­σοι θέ­λου­σιν εὐ­προ­σω­πῆ­σαι ἐν σαρκί, οὗ­τοι ἀ­ναγ­κά­ζου­σιν ὑ­μᾶς πε­ρι­τέ­μνε­σθαι, μό­νον ἵ­να μὴ τῷ σταυ­ρῷ τοῦ Χρι­στοῦ δι­ώ­κων­ται. οὐ­δὲ γὰρ οἱ πε­ρι­τε­τμη­μέ­νοι αὐ­τοὶ νό­μον φυ­λάσ­σου­σιν, ἀλ­λὰ θέ­λου­σιν ὑ­μᾶς πε­ρι­τέ­μνε­σθαι, ἵ­να ἐν τῇ ὑ­με­τέ­ρᾳ σαρ­κὶ καυ­χή­σων­ται. Ἐ­μοὶ δὲ μὴ γέ­νοι­το καυ­χᾶ­σθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυ­ρῷ τοῦ Κυ­ρί­ου ἡ­μῶν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, δι' οὗ ἐ­μοὶ κό­σμος ἐ­στα­ύ­ρω­ται κἀ­γὼ τῷ κό­σμῳ. ἐν γὰρ Χρι­στῷ Ἰ­η­σοῦ οὔ­τε πε­ρι­το­μή τι ἰ­σχύ­ει οὔ­τε ἀ­κρο­βυ­στί­α, ἀλ­λὰ και­νὴ κτί­σις. καὶ ὅ­σοι τῷ κα­νό­νι το­ύ­τῳ στοι­χή­σου­σιν, εἰ­ρή­νη ἐ­π' αὐ­τοὺς καὶ ἔ­λε­ος, καὶ ἐ­πὶ τὸν Ἰσ­ρα­ὴλ τοῦ Θε­οῦ. Τοῦ λοι­ποῦ κό­πους μοι μη­δεὶς πα­ρε­χέ­τω· ἐ­γὼ γὰρ τὰ στίγ­μα­τα τοῦ Κυ­ρί­ου Ἰ­η­σοῦ ἐν τῷ σώ­μα­τί μου βα­στά­ζω. Ἡ χά­ρις τοῦ Κυ­ρί­ου ἡ­μῶν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ με­τὰ τοῦ πνε­ύ­μα­τος ὑ­μῶν, ἀ­δελ­φοί· ἀ­μήν.

                                              (Γαλ. στ΄[6] 11 – 18 )

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ἀδελφοί, δεῖ­τε μὲ πό­σο με­γά­λα γράμ­μα­τα σᾶς ἔ­γρα­ψα μὲ τὸ ἴ­διο μου τὸ χέ­ρι.  Ὅ­σοι θέ­λουν νὰ κά­νουν κα­λὴ ἐν­τύ­πω­ση καὶ νὰ ἀ­ρέ­σουν σὲ ἀν­θρώ­πους γιὰ πράγ­μα­τα πού ἀ­να­φέ­ρον­ται στὴ σάρ­κα, αὐ­τοὶ σᾶς πα­ρα­κι­νοῦν καὶ σᾶς πα­ρα­σύ­ρουν νὰ πε­ρι­τέ­μνε­σθε, μό­νο καὶ μό­νο γιὰ νὰ μὴν κα­τα­δι­ώ­κον­ται ἀ­π' τοὺς Ἰ­ου­δαί­ους γιὰ τὸ κή­ρυγ­μα πού ἀ­να­φέ­ρε­ται στὸ σταυ­ρὸ τοῦ Χρι­στοῦ. Γι αὐ­τὸ καὶ μό­νο σᾶς ἀ­ναγ­κά­ζουν νὰ πε­ρι­τέ­μνε­σθε. Κι αὐ­τὸ ἀ­πο­δει­κνύ­ε­ται ἀ­πὸ τὸ ὅ­τι οὔ­τε κι αὐ­τοί πού ἔ­χουν πε­ρι­τμη­θεῖ τη­ροῦν τὶς τε­λε­τουρ­γι­κὲς δι­α­τά­ξεις τοῦ νό­μου, τὶς κα­θάρ­σεις δη­λα­δὴ καὶ τὶς ζω­ο­θυ­σί­ες· ἀλ­λά θέ­λουν νὰ πε­ρι­τέ­μνε­σθε ἐ­σεῖς γιά νά καυ­χη­θοῦν αὐ­τοὶ γιὰ τὴ δι­κή σας σάρ­κα. Θέ­λουν δη­λα­δὴ νὰ καυ­χη­θοῦν ὅ­τι σᾶς ἔ­πει­σαν νὰ δε­χθεῖ­τε τὴν πε­ρι­το­μή. Ἐ­γὼ ὅ­μως δὲν κι­νοῦ­μαι ἀ­πὸ τέ­τοι­α ἁ­μαρ­τω­λὰ ἐ­λα­τή­ρια. Πο­τὲ νὰ μὴ συμ­βεῖ ἐ­γώ νὰ καυ­χη­θῶ γιὰ τί­πο­τε ἄλ­λο πα­ρὰ μό­νο γιὰ τὸ ὅ­τι ὁ Ἰ­η­σοῦς Χρι­στὸς γιὰ χὰ­ρη μου πῆ­ρε μορ­φὴ δού­λου καὶ σταυ­ρώ­θη­κε γιὰ τὴ σω­τη­ρί­α μου. Μό­νο καύ­χη­μά μου εἶ­ναι ὁ σταυ­ρι­κὸς θά­να­τος τοῦ Κυ­ρί­ου. Καὶ μὲ τὴν πί­στη στὸ θά­να­τό του αὐ­τόν ἔ­χει νε­κρω­θεῖ κι ἔ­χει χά­σει τὴ δύ­να­μή του ὁ κό­σμος γιά μέ­να. Ἀλ­λά κι ἐ­γώ ἔ­χω νε­κρω­θεῖ γιὰ τὸν κό­σμο. Εἶ­μαι νε­κρω­μέ­νος γιὰ τὸν κό­σμο, καὶ τί­πο­τε ἀ­π’ αὐ­τόν δὲν μὲ δε­λε­ά­ζει οὔ­τε μὲ φο­βί­ζει. Δι­ό­τι στὴν κοι­νω­νί­α καὶ τὴν ἕ­νω­ση μὲ τὸν Χρι­στὸ οὔ­τε ἡ πε­ρι­το­μή ἔ­χει κα­μί­α ἀ­ξί­α οὔ­τε ἡ ἀ­κρο­βυ­στί­α, ἀλ­λά ἰ­σχύ­ει νέ­α κτί­ση καὶ δη­μι­ουρ­γί­α. Ἡ και­νὴ αὐ­τὴ κτί­ση εἶ­ναι ἡ ἀ­να­γέν­νη­ση πού δί­νει ὁ Χρι­στὸς σὲ κά­θε πι­στὸ μὲ τὴ δύ­να­μη τῆς ἀ­πο­λυ­τρω­τι­κῆς του σταυ­ρι­κῆς θυ­σί­ας. Καὶ ὅ­σοι θ' ἀ­κο­λου­θή­σουν τὴ δι­δα­σκα­λί­α αὐ­τὴ γιά τή νέ­α κτί­ση καὶ θὰ τὴν ἔ­χουν ὡς μέ­τρο καὶ ὑ­πό­δειγ­μα γιὰ νὰ συμ­μορ­φώ­σουν τὴ ζω­ὴ τους μ' αὐ­τή, ἂς ἔ­χουν ἐ­πά­νω τους τὴν εἰ­ρή­νη καὶ τὸ ἔ­λε­ος· ἀλ­λά καὶ γε­νι­κό­τε­ρα ὅ­λος ὁ νέ­ος Ἰσ­ρα­ὴλ τῆς χά­ρι­τος, ὁ νέ­ος λα­ὸς πού μὲ τὴν πί­στη ἔ­γι­νε ἐ­κλε­κτὸς στὸ Θε­ὸ καὶ ἀν­τι­κα­τά­στη­σε τόν πα­λαι­ό κα­τὰ σάρ­κα Ἰσ­ρα­ήλ. Στὸ ἑ­ξῆς ἂς μὴ μοῦ δη­μι­ουρ­γεῖ κα­νεὶς κό­πους καί ἐ­νο­χλή­σεις, ζη­τών­τας ἀ­πὸ μέ­να νὰ ἀ­πο­λο­γοῦ­μαι γιά ὅ­σα κά­νω. Δι­ό­τι ἐ­γώ βα­στά­ζω στὸ σῶ­μα μου τὰ ση­μά­δια τῶν πλη­γῶν πού δέ­χθη­κα γιὰ τὸν Κύ­ριο Ἰ­η­σοῦ. Καί οἱ πλη­γές μου αὐ­τὲς εἶ­ναι ἡ ἀ­πο­λο­γί­α μου.

Σᾶς εὔ­χο­μαι, ἀ­δελ­φοί, ἡ χά­ρις τοῦ Κυ­ρί­ου μας Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ νὰ ἐ­νι­σχύ­ει καὶ νὰ ἐν­δυ­να­μώ­νει τὶς πνευ­μα­τι­κές σας δυ­νά­μεις, ὥ­στε νὰ δι­α­τη­ρεῖ­τε πάν­το­τε τόν ἁ­για­σμὸ πού σᾶς ἔ­δω­σε τὸ Ἅ­γιον Πνεῦ­μα. Ἀ­μήν.

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Εἶπεν ὁ Κύριος^. οὐ­δεὶς ἀ­να­βέ­βη­κεν εἰς τὸν οὐ­ρα­νὸν εἰ μὴ ὁ ἐκ τοῦ οὐ­ρα­νοῦ κα­τα­βάς, ὁ υἱ­ὸς τοῦ ἀν­θρώ­που ὁ ὤν ἐν τῷ οὐ­ρα­νῷ. καὶ κα­θὼς Μω­ϋ­σῆς ὕ­ψω­σε τὸν ὄ­φιν ἐν τῇ ἐ­ρή­μῳ, οὕ­τως ὑ­ψω­θῆ­ναι δεῖ τὸν υἱ­ὸν τοῦ ἀν­θρώ­που, ἵ­να πᾶς ὁ πι­στε­ύ­ων εἰς αὐ­τὸν μὴ ἀ­πό­λη­ται ἀλ­λ' ἔ­χῃ ζω­ὴν αἰ­ώ­νι­ον. Οὕ­τω γὰρ ἠ­γά­πη­σεν ὁ Θε­ὸς τὸν κό­σμον, ὥ­στε τὸν υἱ­ὸν αὐ­τοῦ τὸν μο­νο­γε­νῆ ἔ­δω­κεν, ἵ­να πᾶς ὁ πι­στε­ύ­ων εἰς αὐ­τὸν μὴ ἀ­πό­λη­ται ἀλ­λ' ἔ­χῃ ζω­ὴν αἰ­ώ­νι­ον. οὐ γὰρ ἀ­πέ­στει­λεν ὁ Θε­ὸς τὸν υἱ­ὸν αὐ­τοῦ εἰς τὸν κό­σμον ἵ­να κρί­νῃ τὸν κό­σμον, ἀλλ' ἵ­να σω­θῇ ὁ κό­σμος δι' αὐ­τοῦ.           

   (Ἰωάν. γ΄[3] 13 – 17)

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

ΤΟ ΧΑΛΚΙΝΟ ΦΙΔΙ

Ἡ Κυριακὴ πρὶν ἀπὸ τὴν ἑορτὴ τῆς Παγκοσμίου Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ μᾶς προετοιμάζει πνευματικά γιά νά συναισθανθοῦμε τὸ μέγα μυστήριο τῆς σταυρικῆς θυσίας τοῦ Κυρίου μας. Τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα μᾶς μεταφέρει σὲ μία ἱερὴ συζήτηση μέσα στὴ νύχτα, ὅπου ὁ Κύριος ἀπεκάλυψε στὸν κρυφὸ μαθητὴ του Νικόδημο τὸ μέγα μυστήριο τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Κανείς ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, εἶπε, δὲν ἔχει ἀνεβεῖ στὸν οὐρανό, παρὰ μόνο ἐγὼ ποὺ κατέβηκα ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ ἔγινα ἄνθρωπος. Κι ἐνῶ τώρα εἶμαι στὴ γῆ, ἑξακολουθῶ νὰ εἶμαι καὶ στὸν οὐρανό. Καὶ ὅπως κάποτε ὁ Μωυσῆς κρέμασε ψηλὰ τὸ χάλκινο φίδι γιά νὰ σώζονται μ’ αὐτὸ οἱ Ἰσραηλίτες ἀπὸ τὰ θανατηφόρα δαγκώματα τῶν φιδιῶν τῆς ἐρήμου, ἔτσι σύμφωνα μὲ τὸ μυστηριῶδες σχέδιο τοῦ Θεοῦ πρέπει νά ὑψωθῶ ἐγὼ ψηλὰ πάνω στὸ σταυρό.

Ποιά ὅμως εἶναι ἡ βαθύτερη σχέση ἀνάμεσα στὸ γεγονὸς αὐτὸ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μὲ τὴ σταύρωση τοῦ Κυρίου μας; Ἐκεῖ στὴν ἔρημο συνέβαινε κάτι τὸ συνταρακτικό. Εἶχαν παρουσιαστεῖ φίδια φαρμακερὰ καὶ τρύπωναν στὶς σκηνὲς τῶν Ἰσραηλιτῶν. Φίδια ἀμέτρητα δάγκωναν ὅσους ἔβρισκαν μπροστά τους. Κι αὐτοὶ μὲ πόνους δυνατοὺς καὶ κραυγὲς ἀπελπιστικὲς σὲ λίγη ὤρα ἔπεφταν νεκροί! Οἱ Ἰσραηλίτες τρομοκρατημένοι ἄρχισαν νὰ καταλαβαίνουν ὅτι τιμωροῦνται για τὶς πολλὲς τους ἁμαρτίες. Σκέφτηκαν ὅτι μόνον ὁ Θεὸς μποροῦσε νὰ τοὺς σώσει. Ἔτρεξαν λοιπὸν στὸν Μωυσῆ κι ἐκεῖνος μὲ ὅλη του τὴν ψυχὴ παρακαλοῦσε τὸν Θεὸ νὰ τοὺς σώσει. Καὶ ὁ Θεός, σάν ἀγαθὸς πατέρας, ἐπειδὴ εἶδε ὅτι μετανόησε ὁ λαός, ἄκουσε τὴν προσευχὴ τοῦ Μωυσῆ καὶ τοῦ λέει:

Φτιάξε ἕνα φίδι χάλκινο καὶ κρέμασέ το σὲ ἕνα ξύλο. Καὶ πὲς στοὺς Ἰσραηλίτες: «Καθένας ποὺ θὰ τὸν δαγκώσει φίδι, νὰ κοιτάζει τὸ χάλκινο αὐτὸ φίδι καὶ θὰ σώζεται ἀπὸ τὸν θάνατο». Καὶ τὸ θανατικὸ σταμάτησε, οἱ Ἰσραηλίτες σώθηκαν.

Γιατί ὅμως ὁ Κύριος συσχετίζει τὸ γεγονὸς αὐτὸ μὲ τὴ δική του σταύρωση; Τὸ χάλκινο φίδι τὸ ὕψωσε ὁ Μωυσῆς καρφωμένο σὲ ξύλο. Στὸ τίμιο ξύλο τοῦ σταυροῦ ὑψώθηκε κρεμασμένος κι ὁ Χριστός μας. Τά  φαρμακερὰ φίδια σκορποῦσαν τὸ θάνατο. Ὁ σατανᾶς, ὁ ὄφις ὁ ἀρχαῖος, μὲ τὰ φαρμακερὰ τσιμπήματά του νεκρώνει τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου. Στὴν ἔρημο ὁ Μωυσῆς κρέμασε πάνω στὸ ξύλο ἕνα χάλκινο φίδι, ποὺ ἦταν τὸ ὁμοίωμα τῶν φαρμακερῶν φιδιῶν. Στὸ σταυρὸ κρεμάστηκε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, ὀ Ὁποῖος θεωρήθηκε τὸ ὁμοίωμα τῆς ἁμαρτίας, καθὼς σήκωσε ἐπάνω του ὅλες τὶς ἁμαρτίες τοῦ κόσμου. Στὴν ἔρημο οἱ Ἰουδαῖοι ἀτενίζοντας τὸ χάλκινο φίδι διέφυγαν τὸν πρόσκαιρο θάνατο, ἐμεῖς οἱ πιστοὶ ἀτενίζοντας τὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ λυτρωνόμαστε ἀπὸ τὴ σκλαβιά τῆς ἁμαρτίας, ἀπὸ τὸν αἰώνιο θάνατο, μποροῦμε νὰ εἰσέλθουμε ὄχι στὴ γῆ τῆς ἐπαγγελίας, ἀλλὰ στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

ΠΟΣΟ ΜΑΣ ΑΓΑΠΗΣΕ!

Ὁ Κύριος στὴ συνέχεια ἐξηγεῖ στὸν Νικόδημο τὸ νόημα τῆς δικῆς του ὑψώσεως πάνω στὸ ξύλο τοῦ Σταυροῦ: Ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, λέει, θὰ ὑψωθεῖ πάνω στὸ Σταυρό, γιά νά μή χαθεῖ κανένας ἀπὸ ὅσους θὰ πιστεύουν σ’ Αὐτὸν στὸν αἰώνιο θάνατο, ἀλλὰ νὰ ἔχει ζωὴ αἰώνια. Διότι τόσο πολὺ ἀγάπησε ὁ Θεὸς τὸν κόσμο, ὥστε παρέδωσε σὲ θάνατο τὸν μονάκριβο Υἱό του, γιά νά μή χαθεῖ στὸν αἰώνιο θάνατο κανένας πιστός, ἀλλά νὰ ἔχει ζωὴ αἰώνια. Διότι δὲν ἀπέστειλε ὁ Θεὸς τὸν Υἱό Του στὸ ἁμαρτωλὸ γένος τῶν ἀνθρώπων γιά νά κατακρίνει καὶ νὰ καταδικάσει τὸ γένος αὐτό, ἀλλὰ γιά νὰ σωθεῖ ὁλόκληρος ὁ κόσμος.

Μὲ τὰ ὑπέροχα αὐτὰ λόγια του ὁ Κύριος ἀπεκάλυψε στὸν Νικόδημο τὴν ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο. Πόσο πολὺ μᾶς ἀγάπησε ὁ Θεός; Τὸ πόσο πολὺ μᾶς ἀγάπησε φαίνεται ὄχι μόνον ἀπὸ τὸ ὅτι ἤθελε νὰ μᾶς σώσει, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο μᾶς ἔσωσε καὶ ἀπὸ τὴ σωτηρία τὴν ὁποία μᾶς χάρισε. Διότι δὲν ἔστειλε κάποιον ἄνθρωπο ἢ ἄγγελο νὰ μᾶς σώσει, ἀλλὰ τὸν μονογενῆ Του Υἱό, τὸν συνάναρχο καὶ σύνθρονο, τὸν ἄπειρο καὶ πανυπερτέλειο Υἱό Του. Κι Αὐτὸν Τὸν παρέδωσε σὲ θάνατο.

Καὶ γιά ποιούς Τὸν παρέδωσε σὲ θάνατο; Ποιούς ἀγάπησε; Μήπως πλάσματα ποὺ Τὸν λάτρευαν καὶ Τὸν ἀγαποῦσαν; Ἐμᾶς τοὺς ἀποστάτες ἀνθρώπους, ποὺ εἴχαμε γίνει ἐχθροί Του καὶ καταντήσαμε «κτηνώδεις καὶ δαιμονιώδεις». Ὁ ἄπειρος Θεὸς ἀγάπησε ἕναν τέτοιον ἀνάξιο κόσμο. Ἀγάπησε τὸν διεφθαρμένο ἀνθρωπο, ἐνῶ αὐτὸς δὲν εἶχε νὰ παρουσιάσει τίποτε ἄξιο τῆς ἀγάπης του. Καὶ ἔγινε ἄνθρωπος ὁ ἴδιος ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ γιά νά μᾶς σώσει ἀπὸ τὴν καταδυνάστευση τοῦ διαβόλου. Καὶ ὑψώθηκε ἐπάνω στὸ Σταυρό, γιά νά μή χαθοῦμε στὸ αἰώνιο σκοτάδι, ἀλλὰ νὰ ζοῦμε μαζί Του αἰωνίως τὴ δική Του πανευτυχῆ ζωή. Καὶ μᾶς δέχθηκε ὡς παιδιά του, ὡς μέλη τῆς Ἐκκλησίας Του, καὶ μᾶς τροφοδοτεῖ μὲ τὰ ἅγια Μυστήρια, μᾶς προσφέρει ἄφεση ἁμαρτιῶν, ἁγιασμὸ καὶ σωτηρία ψυχῆς.

Ἐμεῖς κατανοοῦμε ἄραγε τὸ ὕψος αὐτὸ τῆς ἀγάπης Του; Ἀντιλαμβανόμαστε τὴν ἀπειρη αὐτὴ καὶ ὕψιστη εὐεργεσία Του; Γι’ αὐτὸ ἂς παρακαλοῦμε Αὐτὸν ποὺ τόσο πολὺ μᾶς ἀγάπησε, νὰ μᾶς φωτίζει νὰ κατανοοῦμε ὅσο μποροῦμε τὸ ὕψος τῆς ἀγάπης Του. Καὶ νὰ ζοῦμε πλέον μόνο για τὸν Θεὸ καὶ μὲ τὸν Θεό.

     (Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)