ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΛΟΥΚΑ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

 ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

                              ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΛΟΥΚΑ

(22 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2015)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ  (ΚΕ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ)  

Ἀδελφοί, παρακαλῶ  ὑμᾶς ἐγὼ ὁ δέσμιος ἐν Κυρίῳ ἀξίως περιπατῆσαι τῆς κλήσεως ἧς ἐκλήθητε, μετὰ πάσης ταπεινοφροσύνης καὶ πραΰτητος, μετὰ μακροθυμίας, ἀνεχόμενοι ἀλλήλων ἐν ἀγάπῃ, σπουδάζοντες τηρεῖν τὴν ἑνότητα τοῦ πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης· ἓν σῶμα καὶ ἓν Πνεῦμα, καθὼς καὶ ἐκλήθητε ἐν μιᾷ ἐλπίδι τῆς κλήσεως ὑμῶν· εἷς Κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμα· εἷς Θεὸς καὶ Πατὴρ πάντων, ὁ ἐπὶ πάντων καὶ διὰ πάντων καὶ ἐν πᾶσιν ὑμῖν. Ἑνὶ δὲ ἑκάστῳ ἡμῶν ἐδόθη ἡ χάρις κατὰ τὸ μέτρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ.

                                                                        (Ἐφες. δ΄[4] 1-7)

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ἀδελφοί, σᾶς παρακαλῶ ἐγώ πού εἶμαι φυλακισμένος γιά τό ὄνομα τοῦ Κυρίου, νά πορευθεῖτε καί ζήσετε μέ τρόπο ἄξιο τῆς ὑψηλῆς κλήσεως πού σᾶς ἔκανε ὁ Θεός. Σᾶς παρακαλῶ λοιπὸν νά ζεῖτε μέ κάθε ταπεινοφροσύνη καί πραότητα, μέ μακροθυμία καί ὑπομονή. Νά ἀνέχεσθε μὲ ἀγάπη ὁ ἕνας τά ἐλαττώματα τοῦ ἄλλου. Καί νά καταβάλλετε κάθε προσπάθεια προκειμένου νά διατηρεῖτε τή μεταξύ σας ἑνότητα μέ τήν ὁποία σᾶς ἔνωσε τό Ἅγιον Πνεῦμα, χρησιμοποιώντας ὡς σύνδεσμο τήν εἰρήνη, ἡ ὁποία θά σᾶς δένει ὅλους μαζί σ' ἕνα. Ἀποτελεῖτε ἕνα σῶμα, τήν Ἐκκλησία, κι ἕνα Πνεῦμα ζωοποιεῖ τό σῶμα αὐτό, ἀφοῦ καί ὅλοι σας κληθήκατε μέ μία ἐλπίδα τῆς κλήσεώς σας. Διότι ὁ Θεὸς γιά μία καί τήν ἴδια βασιλεία καί γιά τά ἴδια ἀγαθά σᾶς κάλεσε ὅλους. Ἕνας καί μόνος Κύριος ὑπάρχει  μία πίστη ἔχουν ὅλοι οἱ Χριστιανοί· ἕνα βάπτισμα ἔλαβαν ὅλοι. Ἕνας καὶ μόνος Θεὸς καὶ Πατέρας ὅλων ὑπάρχει. Αὐτὸς κυριαρχεῖ πάνω ἀπ' ὅλους ὡς Δεσπότης. Ἡ δική του δύναμη διαχύνεται καὶ ἐνεργεῖ διαμέσου ὅλων τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας σ' ὁλόκληρο τὸ σῶμα της. Αὐτὸς κατοικεῖ μέσα σ' ὅλους μας. Πρέπει λοιπὸν νὰ εἴμαστε ὅλοι ἕνα. Βέβαια ὅλοι οἱ πιστοὶ δὲν ἔχουμε λάβει τὰ ἴδια χαρίσματα, ἀλλά διάφορα καί ποικίλα. Αὐτὴ ὅμως ἡ διανομὴ γιὰ κανένα λόγο δὲν ἐπιτρέπεται νὰ γίνεται αἰτία χωρισμοῦ μεταξὺ τῶν πιστῶν. Διότι ἡ διανομὴ αὐτὴ δὲν εἶναι τυχαία, ἀλλά γίνεται ἀπ' τὸν ἴδιο τὸν Χριστό. Αὐτὸς δηλαδὴ στὸν καθένα ξεχωριστὰ ἀπό ἐμᾶς ἔδωσε τὴ θεία χάρη, σύμφωνα μὲ τὸ μέτρο ποὺ μὲ σοφία καὶ δικαιοσύνη χρησιμοποιεῖ στὴ διανομὴ τῆς δωρεᾶς του.

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Εἶ­πεν ὁ Κύριος τήν πα­ρα­βο­λὴν ταύτην^.· Ἀν­θρώ­που τι­νὸς πλου­σί­ου εὐ­φό­ρη­σεν ἡ χώ­ρα· καὶ δι­ε­λο­γί­ζε­το ἐν ἑ­αυ­τῷ λέ­γων· τί ποι­ή­σω, ὅ­τι οὐκ ἔ­χω ποῦ συ­νά­ξω τοὺς καρ­πο­ύς μου; καὶ εἶ­πε· τοῦ­το ποι­ή­σω· κα­θε­λῶ μου τὰς ἀ­πο­θή­κας καὶ με­ί­ζο­νας οἰ­κο­δο­μή­σω, καὶ συ­νά­ξω ἐ­κεῖ πάν­τα τὰ γεν­νή­μα­τά μου καὶ τὰ ἀ­γα­θά μου, καὶ ἐ­ρῶ τῇ ψυ­χῇ μου· ψυ­χή, ἔ­χεις πολ­λὰ ἀ­γα­θὰ κε­ί­με­να εἰς ἔ­τη πολ­λά· ἀ­να­πα­ύ­ου, φά­γε, πί­ε, εὐ­φρα­ί­νου. εἶ­πε δὲ αὐ­τῷ ὁ Θε­ός· ἄ­φρον, τα­ύ­τῃ τῇ νυ­κτὶ τὴν ψυ­χήν σου ἀ­παι­τοῦ­σιν ἀ­πὸ σοῦ· ἃ δὲ ἡ­το­ί­μα­σας τί­νι ἔ­σται; οὕ­τως ὁ θη­σαυ­ρί­ζων ἑ­αυ­τῷ καὶ μὴ εἰς Θε­ὸν πλου­τῶν. Ταῦτα λέγων ἐφώνει· Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν, ἀκουέτω.

                                        (Λουκ. ιβ΄[12] 16 – 21)

Η τελευταια ερωτηση της ζωησ

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ  

Ο ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ τῆς παραβολῆς πού ἀκούσαμε στό σημερινὸ ἀνάγνωσμα τοῦ Εὐαγγελίου δὲν φαίνεται νά ἦταν οὔτε ἄδικος, οὔτε ἐκμεταλλευτής. Τὸν πλοῦτο του, ὅπως φαίνεται, τὸν ἀπέκτησε τίμια καὶ μάλιστα μὲ πολὺ προσωπικὸ κόπο.

Πραγματικά, τοῦ ἀνθρωπου αὐτοῦ τοῦ πῆγαν πολὺ καλὰ οἱ σοδειές — «εὐφόρησεν ἡ χώρα», τὰ ἀπέραντα χωράφια του ἔφεραν καρπὸ πολύ.

Θὰ πρέπει ἡ τελευταία αὐτὴ σοδειά νὰ ἦταν ὑπερβολικὰ μεγάλη καὶ ἀπρόσμενη, διότι ἀρχικὰ τοῦ δημιούργησε πρόβλημα βασανιστικό: Δὲν εἶχε ποῦ νὰ ἀποθηκεύσει τὴν τεράστια παραγωγή. Ἔχασε τὸν ὕπνο του, ἔχασε τὴν ἡσυχία του, ἔχασε τὸν λογαριασμό του.

ΑΛΛΑ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ δὲν ἦταν ἄβουλος καὶ ἀπαθής. Εἶχε ἔμπνευση, δημιουργικότητα, πνεῦμα ἐφευρετικό. Καὶ γι' αὐτὸ δὲν ἄργησε νά βρεῖ τὴν λύση τοῦ προβλήματος: Ἀποφάσισε νά ἐπεκτείνει τὶς ἀποθῆκες του  νά γκρεμίσει τὶς παλαιὲς καὶ νὰ κτίσει καινούργιες μεγαλύτερες, καί ἐκεῖ σ' αὐτὲς νὰ συγκέντρωσει τή μεγάλη του παραγωγή.

Τόσο πολὺ μάλιστα ἐνθουσιάστηκε ἀπό τή λύση αὐτή, ὥστε σκέφτηκε ὅτι πλέον τὸν περιμένει ἕνα μέλλον μακροχρόνιο, γεμάτο ἀνέσεις καὶ ἀπολαύσεις καὶ χαρές. Καί γι' αὐτὸ ἔδωσε ἕνα ἐνθουσιῶδες σύνθημα στὸν ἑαυτό του: «Ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου», τοῦ εἶπε.

ΕΠΕΙΤΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕ τὴν πραγματοποίηση τοῦ σχεδίου του. Γκρέμισμα, ἀνοικοδόμηση, συγκέντρωση τῶν ἄφθονων ἀγαθῶν του. Καὶ ἔπειτα;

Ἔπειτα ἔφθασε ἡ ποθητὴ ἐκείνη ὥρα τῆς ἀπόλαυσης. Ἔπεσε νὰ κοιμηθεῖ εὐτυχισμένος. Τὸ ὄνειρο του εἶχε πραγματοποιηθεῖ, τὰ εἶχε πλέον ὅλα καὶ θὰ τὰ εἶχε γιὰ πολλὰ χρόνια   ἡ εὐτυχία ἦταν κοντά του.

ΕΚΕΙΝΗ ΟΜΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ τὴ νύκτα ακούστηκε ἕνα κτύπημα στὴν πόρτα του   ὄχι τοῦ σπιτιοῦ του, ἀλλά τῆς ψυχῆς του. Καὶ δὲν ἦταν κτύπημα, ἦταν φωνή. Ἦταν ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ, πού μιλοῦσε στὴν κοιμισμένη συνείδησή του.

«Ἄφρον», τοῦ εἶπε ὁ Θεός, «ταύτῃ τῇ νυκτί τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπό σοῦ  ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;»  ἀνόητε ἄνθρωπε, αὐτὴ τὴ νύκτα οἱ δαίμονες ζητοῦν νὰ πάρουν τὴν ψυχήν σου  ὅλα λοιπὸν αὐτά πού ἑτοίμασες σὲ ποιὸν θὰ μείνουν;

ΕΔΩ Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ τελειώνει καὶ ὁ Κύριος συμπλήρωσε λέγοντας ὅτι παρόμοια θὰ πάθει καὶ καθένας ποὺ θησαυρίζει ἐγωιστικὰ γιὰ τὸν ἑαυτὸ του ἐδῶ στὴ γῆ καὶ δὲν πλουτίζει «εἰς Θεόν», μὲ ἔργα δηλαδὴ καλὰ καὶ εὐεργετικά, στὰ ὁποῖα εὐαρεστεῖται ὁ Θεός. Καὶ πρόσθεσε τὴν γνωστὴ φράση: «ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω»  ὅποιος ἔχει πνευματικὰ αὐτιά, δηλαδὴ ἐνδιαφέρον πνευματικό, ἂς ἀκούει μέ προσοχή αὐτὰ τὰ λόγιά μου.

ΤΟ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ

Ἡ ἐρώτηση τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν πλούσιο «ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;» ἔμεινε ἀναπάντητη. Ἦταν ἡ τελευταία ἐρώτηση ποὺ ἄκουσε ὁ πλούσιος στὴ ζωή του καὶ ἡ ἐρώτηση αὐτὴ ἔμεινε χωρὶς ἀπάντηση. Γι' αὐτὸ ὁ Θεὸς τὸν ἀποκάλεσε ἄφρονα, ἀνόητο. Καὶ ἦταν, διότι δὲν γνώριζε νὰ ἀπαντήσει στὴν πιό κρίσιμη, τὴν τελευταία ἐρώτηση τῆς ζωῆς του.

Ἀλήθεια, ποιός θά κληρονομοῦσε ὅλα αὐτά, ποὺ μὲ τόσο κόπο, μόχθο καὶ ἀγωνία εἶχε συγκεντρώσει; Ἄγνωστο. Ἐκεῖνος ἔφευγε πιά. Ἄλλοι θὰ παραλάμβαναν τὸν πλοῦτο του.

«Ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;» Ἐρώτημα δραματικό. Ὅλα αὐτὰ ποὺ ἑτοίμασες σὲ ποιὸν θὰ μείνουν; Τὸ ἐρώτημα αὐτὸ ὅμως δὲν ἀπευθύνεται μόνο σὲ ἕνα ἄγνωστο πλούσιο. Ἀπευθύνεται καὶ στὸν καθένα ἀπό μᾶς. Διότι γιά μᾶς, γιὰ τὸν καθένα μας, διηγήθηκε ὁ Κύριος τὴ συγκλονιστικὴ αὐτὴ παραβολή. Τὴν διηγήθηκε γιὰ νὰ μᾶς προφυλάξει, διότι ὅλοι κινδυνεύουμε ἀπό τήν ἀσθένεια τοῦ πλουσίου: τὴν πλεονεξία.

Ὅλοι! Ζοῦμε σὲ μιά κοινωνία ἀφρόνων. Σὲ μιά κοινωνία πλεονεκτῶν, ποὺ ἔχει ἀναγάγει τὸ φρόνημα τοῦ πλουσίου σὲ κανόνα καὶ μέτρο ζωῆς. Σ' αὐτὴ τὴν κοινωνία μας ὁ πλούσιος θεωρεῖται ἐπιτυχημένος, θεωρεῖται ἔξυπνος καὶ δημιουργικὸς ἐπαγγελματίας. Θεωρεῖται πρότυπο πρὸς μίμηση, ἐνῶ ὁ Κύριος τὸν προβάλλει ὡς παράδειγμα πρὸς ἀποφυγή.

Πάντως σ’ αὐτή τὴν κοινωνία τῶν ἀφρόνων κινδυνεύουμε ὅλοι μας νὰ πληγοῦμε καίρια ἀπό τή θανατηφόρα ἀσθένεια τοῦ πλουσίου, τὴν πλεονεξία, καί νά καταντήσουμε καὶ μεῖς ἄφρονες. Κινδυνεύουμε νὰ περάσουμε καὶ μεῖς τή ζωή μας μέ ἀγωνία, ἄγχος, μέριμνες καὶ φροντίδες, καὶ στὸ τέλος τὸ δραματικὸ ἐρώτημα: «ἃ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;» νὰ συγκλονίσει τὴν ψυχή μας καί νά μείνει καί ἀπό μᾶς ἀναπάντητο.

Δὲν βρίσκεται ἐδῶ ἡ εὐτυχία μας. Αὐτὸ εἶναι τὸ συμπέρασμα. Δὲν ἀξίζει λοιπὸν νὰ ἐκδαπανηθοῦμε καί νὰ χαθοῦμε γιὰ τὰ πρόσκαιρα τοῦ κόσμου τούτου. Ὑπάρχει αἰωνιότης. Καὶ γι' αὐτὴν ὀφείλουμε νὰ ἑτοιμαζόμαστε. Νά ἀρκούμαστε στά ἀπαραίτητα, νὰ γινόμαστε εὐεργετικοὶ στοὺς ἄλλους καὶ νὰ ἀτενίζουμε μὲ πόθο τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. 

 (Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)