ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

Ι­Ε­ΡΑ ΜΗ­ΤΡΟ­ΠΟ­ΛΙΣ ΠΑ­ΦΟΥ

Ι­Ε­ΡΟΣ ΝΑ­ΟΣ Α­ΠΟ­ΣΤΟ­ΛΩΝ ΠΑΥ­ΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡ­ΝΑ­ΒΑ

ΚΥ­ΡΙΑ­ΚΗ ΤΗΣ Α­ΠΟ­ΚΡΕ­Ω

(19 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2017)

Ο Α­ΠΟ­ΣΤΟ­ΛΟΣ (Κυ­ρια­κῆς)

Ἀ­δελ­φοί,  βρῶ­μα ἡ­μᾶς οὐ πα­ρί­στη­σι τῷ Θε­ῷ· οὔ­τε γὰρ ἐ­ὰν φά­γω­μεν πε­ρισ­σε­ύ­ο­μεν, οὔ­τε ἐ­ὰν μὴ φά­γω­μεν ὑ­στε­ρο­ύ­με­θα. βλέ­πε­τε δὲ μή­πως ἡ ἐ­ξου­σί­α ὑ­μῶν αὕ­τη πρό­σκομ­μα γέ­νη­ται τοῖς ἀ­σθε­νοῦ­σιν. ἐ­ὰν γάρ τις ἴ­δῃ σε, τὸν ἔ­χον­τα γνῶ­σιν, ἐν εἰ­δω­λε­ί­ῳ κα­τα­κε­ί­με­νον, οὐ­χὶ ἡ συ­νε­ί­δη­σις αὐ­τοῦ ἀ­σθε­νοῦς ὄν­τος οἰ­κο­δο­μη­θή­σε­ται εἰς τὸ τὰ εἰ­δω­λό­θυ­τα ἐ­σθί­ειν; καὶ ἀ­πο­λεῖ­ται ὁ ἀ­σθε­νῶν ἀ­δελ­φὸς ἐ­πὶ τῇ σῇ γνώ­σει, δι' ὃν Χρι­στὸς ἀ­πέ­θα­νεν. οὕ­τω δὲ ἁ­μαρ­τά­νον­τες εἰς τοὺς ἀ­δελ­φοὺς καὶ τύ­πτον­τες αὐ­τῶν τὴν συ­νε­ί­δη­σιν ἀ­σθε­νοῦ­σαν εἰς Χρι­στὸν ἁ­μαρ­τά­νε­τε. δι­ό­περ εἰ βρῶ­μα σκαν­δα­λί­ζει τὸν ἀ­δελ­φόν μου, οὐ μὴ φά­γω κρέ­α εἰς τὸν αἰ­ῶ­να, ἵ­να μὴ τὸν ἀ­δελ­φόν μου σκαν­δα­λί­σω. Οὐκ εἰ­μὶ ἀ­πό­στο­λος; οὐκ εἰ­μὶ ἐ­λε­ύ­θε­ρος; οὐ­χὶ Ἰ­η­σοῦν Χρι­στὸν τὸν Κύ­ριον ἡ­μῶν ἑ­ώ­ρα­κα; οὐ τὸ ἔρ­γον μου ὑ­μεῖς ἐ­στε ἐν Κυ­ρί­ῳ; εἰ ἄλ­λοις οὐκ εἰ­μὶ ἀ­πό­στο­λος, ἀλ­λά γε ὑ­μῖν εἰ­μι· ἡ γὰρ σφρα­γὶς τῆς ἐ­μῆς ἀ­πο­στο­λῆς ὑ­μεῖς ἐ­στε ἐν Κυ­ρί­ῳ. 

                                         (Α­’­ Κορ. η΄[8] 8 – θ΄[9] 2)

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ἀ­δελ­φοί, δὲν εἶ­ναι τὸ φα­γη­τὸ πού μᾶς πα­ρου­σιά­ζει εὐ­άρε­στους στὸν Θε­ό. Δι­ό­τι οὔ­τε ἐ­ὰν φᾶ­με προ­κό­πτου­με καὶ προ­ο­δεύ­ου­με στὴν ἀ­ρε­τή, οὔ­τε ἐ­ὰν δὲν φᾶ­με ὑ­στε­ροῦ­με καί μέ­νου­με πί­σω σ’ αὐ­τήν. Προ­σέ­χε­τε ὅ­μως μή­πως τὸ δι­καί­ω­μα αὐ­τό πού ἔ­χε­τε νὰ τρῶ­τε ἀ­π’ ὅ­λα, ἀ­κό­μη καὶ τὰ εἰ­δω­λό­θυ­τα, γί­νει αἰ­τί­α νὰ ἁ­μαρ­τή­σουν οἱ ἀ­δελ­φοί σας πού εἶ­ναι ἀ­δύ­να­μοι στὴν πί­στη. Καὶ εἶ­ναι ἑ­πό­με­νο νὰ βλα­βοῦν σο­βα­ρὰ οἱ ἀ­δύ­να­μοι ἀ­δελ­φοί. Δι­ό­τι, ἐ­ὰν κα­νεὶς ἀ­π’ αὐ­τούς δεῖ ἐ­σέ­να πού ἔ­χεις τὴν ὀρ­θή γνώ­ση νὰ κά­θε­σαι στὸ τρα­πέ­ζι κά­ποι­ου να­οῦ τῶν εἰ­δώ­λων, δὲν θὰ πα­ρα­συρ­θεῖ καὶ δὲν θὰ πα­γι­ω­θεῖ ἡ συ­νεί­δη­σή του στὸ νὰ τρώ­ει τὰ εἰ­δω­λό­θυ­τα ὡς κά­τι ἱ­ε­ρὸ καὶ ἄ­ξιο εὐ­λα­βεί­ας, ἀ­φοῦ αὐ­τός εἶ­ναι ἀ­σθε­νής; Καὶ θὰ χα­θεῖ πα­ρα­συ­ρό­με­νος στὴν εἰ­δω­λο­λα­τρί­α ὁ ἀ­δελ­φός σου πού εἶ­ναι ἀ­δύ­να­τος πνευ­μα­τι­κά, ἐ­ξαι­τί­ας τῆς δι­κῆς σου γνώ­σε­ως. Ἀλ­λά γιὰ τὴ σω­τη­ρί­α το­ῦ ἀ­δελ­φοῦ σου αὐ­τοῦ ὁ Χρι­στὸς θυ­σί­α­σε τὴ ζω­ή του. Κι ἔ­τσι δι­α­πράτ­τε­τε ἁ­μάρ­τη­μα, ἀ­πὸ τὸ ὁ­ποῖ­ο βλά­πτον­ται πο­λὺ οἱ ἀ­δελ­φοί, καὶ γιὰ τὸ λό­γο αὐ­τό ἀ­πο­τε­λεῖ ἁ­μάρ­τη­μα πρὸς τοὺς ἀ­δελ­φούς. Καὶ πλη­γώ­νε­τε ἔ­τσι καὶ χτυ­πᾶ­τε σκλη­ρὰ τὴ συ­νεί­δη­σή τους, ἡ ὁ­ποί­α εἶ­ναι ἀ­σθε­νι­κὴ καὶ ἀ­δύ­να­τη. Ἀλ­λά ὑ­πο­πί­πτε­τε συγ­χρό­νως καὶ σὲ ἁ­μάρ­τη­μα πού ἀ­να­φέ­ρε­ται στὸν ἴ­διο τὸν Χρι­στό, ὁ ὁ­ποῖ­ος πέ­θα­νε γιὰ νὰ σώ­σει τοὺς ἀ­δελ­φούς αὐ­τούς. Γι’ αὐ­τό λοι­πόν, ἐ­ὰν αὐ­τό πού τρώ­ω γί­νε­ται αἰ­τί­α σκαν­δά­λου καὶ ἁ­μαρ­τί­ας στὸν ἀ­δελ­φό μου, δὲν θὰ φά­ω πο­τὲ ὁ­ποι­ο­δή­πο­τε εἶ­δος κρε­ά­των, γιὰ νὰ μὴ σκαν­δα­λί­σω τὸν ἀ­δελ­φό μου. Καὶ ἔρ­χο­μαι τώ­ρα νὰ σᾶς δεί­ξω ὅ­τι γιὰ τοὺς ἀ­δύ­να­τους ἀ­δελ­φούς ἔ­κα­να καὶ ἐ­ξα­κο­λου­θῶ νὰ κά­νω θυ­σί­ες τῶν δι­και­ω­μά­των μου. Δέν εἶ­μαι Ἀ­πό­στο­λος μὲ ἴ­σα δι­και­ώ­μα­τα μέ τούς ἄλ­λους Ἀ­πο­στό­λους; Δὲν εἶ­μαι ἐ­λεύ­θε­ρος, ὅ­πως ὅ­λοι οἱ Χρι­στια­νοί; Δὲν εἶ­δα τὸν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στὸ τὸν Κύ­ριό μας; Καὶ δὲν εἶ­στε έ­σεῖς τὸ ἔρ­γο πού μὲ τὴ βο­ή­θεια τοῦ Κυ­ρί­ου ἐ­πι­τέ­λε­σα; Ἐ­ὰν γιὰ ἄλ­λους δὲν εἶ­μαι Ἀ­πό­στο­λος, του­λά­χι­στον ὅ­μως γιὰ σᾶς εἶ­μαι Ἀ­πό­στο­λος. Δι­ό­τι ἡ σφρα­γί­δα μὲ τὴν ὁ­ποί­α πι­στο­ποι­εῖ­ται ἐ­πί­ση­μα τὸ ἀ­πο­στο­λι­κό μου ἀ­ξί­ω­μα, μέ τή χά­ρη τοῦ Κυ­ρί­ου, εἶ­στε ἐ­σεῖς, τούς ὁ­ποί­ους ἐ­γώ ὁ­δή­γη­σα στό Χρι­στό.

ΤΟ Ι­Ε­ΡΟ ΕΥ­ΑΓ­ΓΕ­ΛΙΟ

Εἶ­πεν ὁ Κύ­ριος· ὅ­ταν ἔλ­θῃ ὁ υἱ­ὸς τοῦ ἀν­θρώ­που ἐν τῇ δό­ξῃ αὐ­τοῦ καὶ πάν­τες οἱ ἅ­γιοι ἄγ­γε­λοι με­τ' αὐ­τοῦ, τό­τε κα­θί­σει ἐ­πὶ θρό­νου δό­ξης αὐ­τοῦ· καὶ συ­να­χθή­σε­ται ἔμ­προ­σθεν αὐ­τοῦ πάν­τα τὰ ἔ­θνη, καὶ ἀ­φο­ρι­εῖ αὐ­τοὺς ἀ­π' ἀλ­λή­λων, ὥ­σπερ ὁ ποι­μὴν ἀ­φο­ρί­ζει τὰ πρό­βα­τα ἀ­πὸ τῶν ἐ­ρί­φων, καὶ στή­σει τὰ μὲν πρό­βα­τα ἐκ δε­ξι­ῶν αὐ­τοῦ τὰ δὲ ἐ­ρί­φια ἐξ εὐ­ω­νύ­μων. τό­τε ἐ­ρεῖ ὁ βα­σι­λεὺς τοῖς ἐκ δε­ξι­ῶν αὐ­τοῦ· δεῦ­τε, οἱ εὐ­λο­γη­μέ­νοι τοῦ πα­τρός μου, κλη­ρο­νο­μή­σα­τε τὴν ἡ­τοι­μα­σμέ­νην ὑ­μῖν βα­σι­λε­ί­αν ἀ­πὸ κα­τα­βο­λῆς κό­σμου· ἐ­πε­ί­να­σα γὰρ καὶ ἐ­δώ­κα­τέ μοι φα­γεῖν, ἐ­δί­ψη­σα καὶ ἐ­πο­τί­σα­τέ με, ξέ­νος ἤ­μην καὶ συ­νη­γά­γε­τέ με, γυ­μνὸς καὶ πε­ρι­ε­βά­λε­τέ με, ἠ­σθέ­νη­σα καὶ ἐ­πε­σκέ­ψα­σθέ με, ἐν φυ­λα­κῇ ἤ­μην καὶ ἤλ­θε­τε πρός με. τό­τε ἀ­πο­κρι­θή­σον­ται αὐ­τῷ οἱ δί­και­οι λέ­γον­τες· κύ­ρι­ε, πό­τε σε εἴ­δο­μεν πει­νῶν­τα καὶ ἐ­θρέ­ψα­μεν, ἢ δι­ψῶν­τα καὶ ἐ­πο­τί­σα­μεν; πό­τε δέ σε εἴ­δο­μεν ξέ­νον καὶ συ­νη­γά­γο­μεν, ἢ γυ­μνὸν καὶ πε­ρι­ε­βά­λο­μεν; πό­τε δέ σε εἴ­δο­μεν ἀ­σθε­νῆ ἢ ἐν φυ­λα­κῇ καὶ ἤλ­θο­μεν πρός σε; καὶ ἀ­πο­κρι­θεὶς ὁ βα­σι­λεὺς ἐ­ρεῖ αὐ­τοῖς· ἀ­μὴν λέ­γω ὑ­μῖν, ἐ­φ' ὅ­σον ἐ­ποι­ή­σα­τε ἑ­νὶ το­ύ­των τῶν ἀ­δελ­φῶν μου τῶν ἐ­λα­χί­στων, ἐ­μοὶ ἐ­ποι­ή­σα­τε. Τό­τε ἐ­ρεῖ καὶ τοῖς ἐξ εὐ­ω­νύ­μων· πο­ρε­ύ­ε­σθε ἀ­π' ἐ­μοῦ οἱ κα­τη­ρα­μέ­νοι εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰ­ώ­νιον τὸ ἡ­τοι­μα­σμέ­νον τῷ δι­α­βό­λῳ καὶ τοῖς ἀγ­γέ­λοις αὐ­τοῦ· ἐ­πε­ί­να­σα γὰρ καὶ οὐκ ἐ­δώ­κα­τέ μοι φα­γεῖν, ἐ­δί­ψη­σα καὶ οὐκ ἐ­πο­τί­σα­τέ με, ξέ­νος ἤ­μην καὶ οὐ συ­νη­γά­γε­τέ με, γυ­μνὸς καὶ οὐ πε­ρι­ε­βά­λε­τέ με, ἀ­σθε­νὴς καὶ ἐν φυ­λα­κῇ καὶ οὐκ ἐ­πε­σκέ­ψα­σθέ με. τό­τε ἀ­πο­κρι­θή­σον­ται αὐ­τῷ καὶ αὐ­τοὶ λέ­γον­τες· κύ­ρι­ε, πό­τε σε εἴ­δο­μεν πει­νῶν­τα ἢ δι­ψῶν­τα ἢ ξέ­νον ἢ γυ­μνὸν ἢ ἀ­σθε­νῆ ἢ ἐν φυ­λα­κῇ καὶ οὐ δι­η­κο­νή­σα­μέν σοι; τό­τε ἀ­πο­κρι­θή­σε­ται αὐ­τοῖς λέ­γων·  ἀ­μὴν λέ­γω ὑ­μῖν,  ἐ­φ' ὅ­σον οὐκ  ἐ­ποι­ή­σα­τε ἑ­νὶ το­ύ­των τῶν ἐ­λα­χί­στων, οὐ­δὲ ἐ­μοὶ ἐ­ποι­ή­σα­τε. καὶ ἀ­πε­λε­ύ­σον­ται οὗ­τοι εἰς κό­λα­σιν αἰ­ώ­νιον, οἱ δὲ δί­και­οι εἰς ζω­ὴν αἰ­ώ­νιον.

                                               (Ματθ. κε΄[25] 31 - 46 )

Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ

Ι. Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ

Ἡ ὥρα εἶναι μοναδικὴ καὶ συγκλονιστική. Ὁ Θεάνθρωπος Κύριος ἔρχεται μέσα στὴ θεϊκή του δόξα γιὰ νὰ κρίνει τὴν ἀνθρωπότητα. Τὸν συνοδεύουν οἱ ἀμέτρητες στρατιὲς τῶν ἁγίων ἀγγέλων. Μπροστὰ στὸν ἔνδοξο θεϊκό του θρόνο ἔχουν συγκεντρωθεῖ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ὅλων τῶν αἰώνων. Κι ὁ μέγας Κριτὴς χωρίζει τοὺς ἀνθρώπους, ὅπως ὁ βοσκὸς χωρίζει τὰ πρόβατα ἀπὸ τὰ γίδια. Στὰ δεξιά του βάζει τοὺς δικαίους καὶ στὰ ἀριστερά του τοὺς ἀμετανόητους ἁμαρτωλούς. Ἐκείνη τὴ φοβερὴ ὥρα ἀκούγεται ἡ θεϊκὴ φωνὴ τοῦ οὐρανίου Κριτοῦ πρὸς τοὺς δικαίους: Ἐλᾶτε, οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου, νὰ κληρονομήσετε τὴ Βασιλεία ποὺ εἶναι ἑτοιμασμένη γιὰ ἐσᾶς ἀπὸ τότε ποὺ δημιουργήθηκε ὁ κόσμος. Διότι πείνασα καὶ μοῦ δώσατε τροφή, δίψασα καὶ μοῦ δώσατε νερό, ἤμουν ξένος καὶ μὲ φιλοξενήσατε, γυμνὸς καὶ μὲ ντύσατε, ἄρρωστος καὶ μὲ ἐπισκεφθήκατε, φυλακισμένος καὶ ἤλθατε νὰ μὲ παρηγορήσετε.

Καὶ οἱ δίκαιοι μὲ ἔκπληξη καὶ ἀπορία θὰ ποῦν: Κύριε, πότε Σὲ εἴδαμε πεινασμένο, διψασμένο, ξενιτεμένο, γυμνό, ἄρρωστο, φυλακισμένο καὶ Σοῦ δείξαμε ἀγάπη; Καὶ θὰ ἀποκριθεῖ ὁ Κριτής: Ἐφόσον τὸ κάνατε στοὺς ἄσημους ἀδελφούς μου, εἶναι σὰν νὰ τὸ κάνατε σὲ μένα. Ἐλᾶτε λοιπὸν στὴ Βασιλεία μου.

Πῶς ὅμως θὰ εἶναι αὐτὴ ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ; Ὅποιες λέξεις κι ἂν χρησιμοποιήσουμε δὲν θὰ μπορέσουμε νὰ περιγράψουμε τὴν ἀσύλληπτη ὡραιότητα τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν, ὅπως ἀκριβῶς ἕνας ἐκ γενετῆς τυφλὸς δὲν μπορεῖ νὰ περιγράψει τὴν ὡραιότητα τῆς φύσεως. Ἡ Ἁγία Γραφὴ βέβαια παρουσιάζει συμβολικὲς εἰκόνες τοῦ Παραδείσου. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος τονίζει ὅτι σὰν αὐτὰ ποὺ ἑτοίμασε ὁ Θεὸς γι᾿ αὐτοὺς ποὺ Τὸν ἀγαποῦν, «ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε καὶ οὖς οὐκ ἤκουσε καὶ ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη» (Α' Κορ. β΄[2] 9). Ἡ ζωὴ τοῦ Παραδείσου ὄχι μόνο δὲν μπορεῖ νὰ περιγραφεῖ, ἀλλὰ οὔτε καὶ νὰ συγκριθεῖ μὲ καμία ἁγία χαρὰ τοῦ κόσμου αὐτοῦ. Ἀπὸ τὴ ζωὴ ἐκείνη θὰ ἀπουσιάζει κάθε «ὀδύνη, λύπη καὶ στεναγμός». Ἐκεῖ δὲν θὰ ὑπάρχουν ἀδικίες, ἀρρώστιες, θάνατος. Ἐκεῖ θὰ ἔχουν σβήσει ὅλα τὰ πάθη. Ἐκεῖ ὅλα θὰ εἶναι γεμάτα χαρά. Ὅλα θὰ εἶναι φῶς. Ἡ μεγαλύτερη ὅμως χαρὰ καὶ εὐτυχία μας θὰ εἶναι ὅτι θὰ βλέπουμε διαρκῶς «πρόσωπον πρὸς πρόσωπον» τὸ ἀπαστράπτον πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ.

Τὰ μάτια μας δὲν θὰ χορταίνουν νὰ βλέπουν τὴ δόξα του· τὰ αὐτιά μας νὰ ἀκοῦν τὴ φωνή του καὶ τὶς γλυκύτατες ψαλμωδίες τῶν ἀγγέλων καὶ τῶν ἁγίων, τὸ στόμα μας νὰ δοξολογεῖ ἀκατάπαυστα τὸν βασιλέα μας· τὰ χέρια μας νὰ ὑψώνονται πρὸς Αὐτόν. Ἐκεῖ θὰ λάμπουμε ὅλοι ὅπως ὁ ἥλιος καὶ θὰ μοιάζουμε στὴ μορφὴ καὶ τὴ δόξα μὲ τὸν Χριστό μας. Ἐκεῖ θὰ γίνουμε κατὰ χάριν θεοί. Ἐκεῖ... Ἀλλὰ μέχρι νὰ φθάσουμε ἐκεῖ, ἂς στρέφουμε πρὸς τὰ ἐκεῖ κάθε μέρα τὸ νοῦ μας κι ἂς πλημμυρίσει τὴν καρδιά μας ὁ πόθος τῆς Βασιλείας τοΰ Θεοῦ.

2. Η ΚΟΛΑΣΗ

Κατόπιν ὁ Κύριος θὰ στρέψει τὸ βλέμμα του ἀριστερὰ στοὺς ἀμετανόητους ἁμαρτωλοὺς καὶ θὰ τοὺς πεῖ: Φύγετε ἀπὸ κοντά μου στὸ πῦρ τὸ αἰώνιο, ποὺ ἔχει ἑτοιμασθεῖ γιὰ τὸν διάβολο καὶ τοὺς δαίμονες. Διότι πείνασα, καὶ δὲν μοῦ δώσατε τροφή, δίψασα, καὶ δὲν μοῦ δώσατε νερό, ἤμουν ξένος, καὶ δὲν μὲ φιλοξενήσατε, γυμνός, καὶ δὲν μὲ ντύσατε, ἄρρωστος, καὶ δὲν μὲ ἐπισκεφθήκατε, φυλακισμένος, καὶ δὲν ἤλθατε νὰ μὲ παρηγορήσετε.

Τότε αὐτοὶ θὰ Τοῦ ἀποκριθοῦν: Πότε Σὲ εἴδαμε, Κύριε, πεινασμένο, διψασμένο, ξενιτεμένο, γυμνό, ἄρρωστο, φυλακισμένο καὶ δὲν Σὲ ὑπηρετήσαμε; Καὶ ὁ Κριτὴς θὰ τοὺς ἀπαντήσει: Καθετὶ ποὺ δὲν κάνατε στοὺς ἄσημους ἀδελφούς μου, οὔτε σὲ μένα τὸ κάνατε. Τότε θὰ φύγουν αὐτοὶ στὴν αἰώνια κόλαση.

Πῶς θὰ ζοῦν ἀλήθεια οἱ ἀνθρωποι στὴν αἰώνια κόλαση; Ὅ,τι καὶ νὰ πεῖ κανείς, ἐλάχιστα μπορεῖ νὰ περιγράψει τὴ φρίκη τῆς κολάσεως. Ἐκεῖ οἱ κολασμένοι θὰ ὑποφέρουν φρικτά. Θὰ δοκιμάζουν ὀδυνηροὺς πόνους, ἀκατάπαυστη δίψα, ἀφόρητη ἀγωνία, τύψεις βασανιστικές, ἀπελπισία καὶ θάνατο. Διότι θὰ εἶναι περικυκλωμένοι ἀπὸ τοὺς μισάνθρωπους δαίμονες καὶ ἀπὸ ὅλους τοὺς κολασμένους ἐγκληματίες καὶ διεστραμμένους ἀνθρώπους. Ἐπιπλέον θὰ βλέπουν αἰωνίως μέσα τους τὰ ἀποτυπώματα τῶν ἁμαρτιῶν τους, καὶ ἡ ντροπὴ ποὺ θὰ δοκιμάζουν, θὰ εἶναι φοβερή. Θὰ ὑποφέρουν ἀκόμη, διότι θὰ στεροῦνται ὅλα ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ἀπήλαυσαν στὴν ἐπίγεια ζωή τους.

Τὸ μεγαλύτερο ὅμως μαρτύριο τῶν κολασμένων θὰ εἶναι ὅτι θὰ ζοῦν χωρὶς Θεό. Καὶ μία μόνο ἀκτίνα τῆς δόξας του ἂν εἶχαν, ἀμέσως ὁ ἅδης θὰ γινόταν Παράδεισος! Οἱ κολασμένοι θὰ ὑποφέρουν μακριὰ ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Καὶ δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη φρίκη ἀπὸ τὴν αἰωνιότητα χωρὶς τὸν Χριστό! Δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη κόλαση ἀπὸ τὸ νὰ χάσουμε τὸν Χριστό, ὁ Ὁποῖος εἶναι ὅλος φῶς, ὅλος ζωή, ὅλος ὡραιότητα.

Ἐκεῖνο λοιπὸν τὸ ὁποῖο πρέπει κυρίως νὰ φοβόμαστε ὡς πρὸς τὴν κόλαση εἶναι ἡ αἰώνια στέρηση τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Γι᾿ αὐτὸ ἂς ἀγαπήσουμε ἀπὸ τώρα τὸν Κύριο καὶ τὶς ἅγιες καὶ σωτήριες ἐντολές του κι ἂς ἀγωνιζόμαστε καθημερινὰ νὰ ζοῦμε ὅπως θέλει Ἐκεῖνος. Γιὰ νὰ ἀντικρίσουμε κι ἐμεῖς τὸ ὁλοφώτεινο πρόσωπό του καὶ νὰ ἀκούσουμε τὴ γλυκύτατη φωνή του νὰ μᾶς καλεῖ κοντά του.

  (Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)