ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ

(26 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2017)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (Τῆς Τυρινῆς)

Ἀδελφοί, νῦν ἐγ­γύ­τε­ρον ἡ­μῶν ἡ σω­τη­ρί­α ἢ ὅ­τε ἐ­πι­στε­ύ­σα­μεν.  ἡ νὺξ προ­έ­κο­ψεν, ἡ δὲ ἡ­μέ­ρα ἤγ­γι­κεν. ἀ­πο­θώ­με­θα οὖν τὰ ἔρ­γα τοῦ σκό­τους καὶ ἐν­δυ­σώ­με­θα τὰ ὅ­πλα τοῦ φω­τός. ὡς ἐν ἡ­μέ­ρᾳ εὐ­σχη­μό­νως πε­ρι­πα­τή­σω­μεν, μὴ κώ­μοις καὶ μέ­θαις, μὴ κο­ί­ταις καὶ ἀ­σελ­γε­ί­αις, μὴ ἔ­ρι­δι καὶ ζή­λῳ, ἀλ­λ' ἐν­δύ­σα­σθε τὸν Κύριον Ἰ­η­σοῦν Χρι­στόν, καὶ τῆς σαρ­κὸς πρό­νοι­αν μὴ ποι­εῖ­σθε εἰς ἐ­πι­θυ­μί­ας. Τὸν δὲ ἀ­σθε­νοῦν­τα τῇ πί­στει προσ­λαμ­βά­νε­σθε, μὴ εἰς δι­α­κρί­σεις δι­α­λο­γι­σμῶν. ὃς μὲν πι­στε­ύ­ει φα­γεῖν πάν­τα, ὁ δὲ ἀ­σθε­νῶν λά­χα­να ἐ­σθί­ει. ὁ ἐ­σθί­ων τὸν μὴ ἐ­σθί­ον­τα  μὴ ἐ­ξου­θε­νε­ί­τω, καὶ ὁ μὴ ἐ­σθί­ων τὸν ἐ­σθί­ον­τα μὴ κρι­νέ­τω· ὁ Θε­ὸς γὰρ αὐ­τὸν προ­σε­λά­βε­το. σὺ τίς εἶ ὁ κρί­νων ἀλ­λό­τριον οἰ­κέ­την; τῷ ἰ­δί­ῳ Κυ­ρί­ῳ στή­κει ἢ πί­πτει· στα­θή­σε­ται δέ· δυ­να­τὸς γάρ ἐ­στιν ὁ Θε­ὸς στῆ­σαι αὐ­τόν.  

(Ρωμ. ιγ΄[13] 11 – ιδ΄[14] 4)

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ἀ­δελ­φοί, τώ­ρα ἡ ἡ­μέ­ρα τῆς δευ­τέ­ρας πα­ρου­σί­ας, πού θά ση­μά­νει τήν πλή­ρη ἀ­πο­λύ­τρω­ση τῶν πι­στῶν, εἶ­ναι πλη­σι­έ­στε­ρη σέ μᾶς πα­ρά τό­τε πού πι­στέ­ψα­με. Ἐ­άν λοι­πόν τό­τε δεί­ξα­με ζῆ­λο καί δρα­στη­ρι­ό­τη­τα, πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο πρέ­πει νά τά δεί­ξου­με καί τώ­ρα. Ἡ ζω­ή αὐ­τή, πού μοιά­ζει μέ νύ­χτα σκο­τει­νή, προ­χώ­ρη­σε, ἐ­νῷ ἡ ἡ­μέ­ρα τῆς ἄλ­λης ζω­ῆς πλη­σί­α­σε. Κι ἄν ἀ­κό­μη δέν ἔλ­θει ὁ Κύ­ριος σύν­το­μα μέ τήν ἔν­δο­ξη δευ­τέ­ρα Του πα­ρου­σί­α, ἔρ­χε­ται ὅ­μως γιά τόν κα­θέ­να μας μέ τό θά­να­το. Πλη­σιά­ζει λοι­πόν γιά τόν κα­θέ­να μας ἡ ἡ­μέ­ρα τῆς ἄλ­λης ζω­ής. Ἄς ἀ­πο­θέ­σου­με λοι­πόν σάν νυ­κτε­ρι­νά ἐν­δύ­μα­τα τά ἔρ­γα τῆς ἁ­μαρ­τί­ας, πού γί­νον­ται στό σκο­τά­δι, καί ἄς ντυ­θοῦ­με σάν ἄλ­λα ὅ­πλα τά φω­τεινά ἔρ­γα τῆς ἀ­ρε­τῆς. Ὅ­πως συμ­πε­ρι­φέ­ρε­ται κα­νεὶς τὴν ἡ­μέ­ρα, πού τὰ βλέμ­μα­τα πολ­λῶν τὸν πα­ρα­κο­λου­θοῦν, ἔ­τσι κι ἐ­μεῖς ἄς συμ­πε­ρι­φερ­θοῦ­με μὲ εὐ­πρέ­πεια καὶ σε­μνό­τη­τα· ὄ­χι μὲ ἄ­σε­μνα φα­γο­πό­τια καὶ με­θύ­σια, οὔ­τε μὲ πρά­ξεις αἰ­σχρό­τη­τας καὶ ἀ­σέλ­γειας, οὔ­τε μὲ φι­λο­νι­κί­ες καὶ ζη­λο­τυ­πί­ες. Ἀλ­λά φο­ρέ­στε σὰν ἔν­δυ­μα τῆς ψυ­χῆς σας τὸν Κύ­ριο Ἰ­η­σοῦ Χρι­στό, ὥ­στε στὴν ὅ­λη ζω­ή σας νὰ μοι­ά­σε­τε μ’ αὐ­τόν. Καὶ μὴ φρον­τί­ζε­τε γιὰ τὴ σάρ­κα, πῶς νὰ ἱ­κα­νο­ποι­εῖ­τε τὶς πα­ρά­νο­μες ἐ­πι­θυ­μί­ες της. Τέ­τοι­α πρέ­πει νὰ εἶ­ναι ἡ συμ­πε­ρι­φο­ρὰ σας μέ­σα στὴν κοι­νω­νί­α πού ζεῖ­τε. Ὑ­παρ­χουν ὅ­μως καὶ με­ρι­κοὶ Χρι­στια­νοὶ ἀ­δύ­να­τοι στὴν πί­στη. Νὰ λοι­πὸν ποι­ὰ πρέ­πει νὰ εἶ­ναι καὶ πρὸς αὐ­τούς ἡ συμ­πε­ρι­φο­ρά σας: Νὰ δέ­χε­στε μὲ κα­λο­σύ­νη ἐ­κεῖ­νον πού εἶ­ναι ἀ­δύ­να­τος στὴν πί­στη καὶ ἐ­ξαρ­τᾶ τὴ σω­τη­ρί­α του καὶ ἀ­πὸ τὴ δι­ά­κρι­ση τῶν φα­γη­τῶν καὶ τῶν ἡ­με­ρῶν, χω­ρὶς νὰ συ­ζη­τᾶ­τε καὶ νὰ ἐ­πι­κρίνετε τὶς ἰ­δέ­ες του. Ἄλ­λος βέ­βαι­α πι­στεύ­ει ὅ­τι δὲν ἀ­πα­γο­ρεύ­ε­ται νὰ φά­ει ὅ­λα τὰ φα­γη­τά. Ἐ­νῶ ὁ ἀ­δύ­να­τος στὴν πί­στη τρώ­ει λα­χα­νι­κὰ καὶ ἀ­πο­φεύ­γει τὰ ἄλ­λα φα­γη­τὰ ἀ­πὸ τὸ φό­βο μή­πως μο­λυν­θεῖ ἀ­π’ αὐ­τά. Ἐ­κεῖ­νος πού λό­γῳ τῆς ἰ­σχυ­ρό­τε­ρης πί­στης του τρώ­ει ἀ­π’ ὅ­λα τὰ φα­γη­τά, ἂς μὴν πε­ρι­φρο­νεῖ ὡς στε­νο­κέ­φα­λο ἐ­κεῖ­νον πού δὲν τρώ­ει ἀ­π’ ὅ­λα. Κι αὐ­τός πού δὲν τρώ­ει ἀ­π’ ὅ­λα, ἂς μὴν κα­τα­κρί­νει ἐ­κεῖ­νον πού τρώ­ει. Δι­ό­τι κι αὐ­τόν πού τρώ­ει ἀ­π’ ὅ­λα ὁ Θε­ὸς τὸν προ­σέ­λα­βε στὴν Ἐκ­κλη­σί­α του. Ποι­ὸς εἶ­σαι ἐ­σύ πού κα­τα­κρί­νεις ξέ­νο δοῦ­λο; Αὐ­τός δὲν ἔ­χει ἐ­σέ­να Κύ­ριο, ἀλ­λά τὸν Θε­ό. Σὲ σχέ­ση μὲ τὸν Κύ­ριό του στέ­κε­ται ἢ πέ­φτει πνευ­μα­τι­κά. Μά­θε λοι­πὸν ὅ­τι ἐ­νῶ ἐ­σύ τὸν κα­τα­κρί­νεις, αὐ­τός θὰ στα­θεῖ στε­ρε­ὸς στὴν πί­στη. Δι­ό­τι ὁ Θε­ὸς ἔ­χει τὴ δύ­να­μη νὰ τὸν ἀ­νορ­θώ­σει καὶ νὰ τὸν στε­ρε­ώ­σει.

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Εἶπεν ὁ Κύριος· Ἐ­ὰν ἀ­φῆ­τε τοῖς ἀν­θρώ­ποις τὰ πα­ρα­πτώ­μα­τα αὐ­τῶν, ἀ­φή­σει καὶ ὑ­μῖν ὁ πα­τὴρ ὑ­μῶν ὁ οὐ­ρά­νι­ος· ἐ­ὰν δὲ μὴ ἀ­φῆ­τε τοῖς ἀν­θρώ­ποις τὰ πα­ρα­πτώ­μα­τα αὐ­τῶν, οὐ­δὲ ὁ πα­τὴρ ὑ­μῶν ἀ­φή­σει τὰ πα­ρα­πτώ­μα­τα ὑ­μῶν. Ὅ­ταν δὲ νη­στε­ύ­η­τε, μὴ γί­νε­σθε ὥ­σπερ οἱ ὑ­πο­κρι­ταὶ σκυ­θρω­ποί, ἀ­φα­νί­ζου­σι γὰρ τὰ πρό­σω­πα αὐ­τῶν ὅ­πως φα­νῶ­σι τοῖς ἀν­θρώ­ποις νη­στε­ύ­ον­τες· ἀ­μὴν λέ­γω ὑ­μῖν, ὅ­τι ἀ­πέ­χου­σιν τὸν μι­σθὸν αὐ­τῶν.  σὺ δὲ νη­στε­ύ­ων ἄ­λει­ψαί σου τὴν κε­φα­λὴν καὶ τὸ πρό­σω­πόν σου νί­ψαι,  ὅ­πως μὴ φα­νῇς τοῖς ἀν­θρώ­ποις νη­στεύ­ων ἀλ­λὰ τῷ πα­τρί σου τῷ ἐν τῷ κρυ­πτῷ· καὶ ὁ πα­τήρ σου ὁ βλέ­πων ἐν τῷ κρυ­πτῷ ἀ­πο­δώ­σει σοι ἐν τῷ φα­νε­ρῷ.  Μὴ θη­σαυ­ρί­ζε­τε ὑ­μῖν θη­σαυ­ροὺς ἐ­πὶ τῆς γῆς, ὅ­που σὴς καὶ βρῶ­σις ἀ­φα­νί­ζει, καὶ ὅ­που κλέ­πται δι­ο­ρύσ­σου­σιν καὶ κλέ­πτου­σιν·  θη­σαυ­ρί­ζε­τε δὲ ὑ­μῖν θη­σαυ­ροὺς ἐν οὐ­ρα­νῷ, ὅ­που οὔ­τε σὴς οὔ­τε βρῶ­σις ἀ­φα­νί­ζει, καὶ ὅ­που κλέ­πται οὐ δι­ο­ρύσ­σου­σιν οὐ­δὲ κλέ­πτου­σιν· ὅ­που γάρ ἐ­στιν ὁ θη­σαυ­ρός ὑ­μῶν, ἐ­κεῖ ἔ­σται καὶ ἡ καρ­δί­α ὑ­μῶν.     

  (Ματθ. στ΄[6] 14 -21)

ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

1. ΜΑΘΕ ΝΑ ΣΥΓΧΩΡΕΙΣ

Μιὰ συμφωνία κάνει στὸ σημερινὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο ὁ Κύριος μὲ ὅλους τοὺς πιστούς. Ἐὰν συγχωροῦμε τοὺς ἀνθρώπους γιὰ τὰ ἁμαρτήματα ποὺ μᾶς ἔχουν κάνει, μᾶς λέει, καὶ ὁ οὐράνιος Πατέρας μας θὰ συγχωρήσει καὶ τὰ δικά μας ἁμαρτήματα. Ἐὰν ὅμως δὲν τοὺς συγχωροῦμε, τότε οὔτε ὁ Πατέρας μας θὰ συγχωρήσει τὶς ἁμαρτίες μας.

Γιατί ὅμως ὁ Κύριος κάνει αὐτὴν τὴν ἀπαράβατη συνθήκη; Γιατί θέτει τὴ δική μας συγχωρητικότητα ὡς προϋπόθεση τῆς δικῆς μας συγχωρήσεως καὶ σωτηρίας; Γιατί ἀρνεῖται νὰ μᾶς βάλει στὸν Παράδεισο, ἐὰν ἐμεῖς δὲν συγχωροῦμε ὅσους μᾶς ἀδίκησαν;

Διότι θέλει νὰ μᾶς δείξει πόσο μεγάλη ἀρετὴ εἶναι ἡ συγχωρητικότητα· ἀρετὴ ἡ ὁποία μᾶς ἐξομοιώνει μὲ τὸν Θεό, ὁ Ὁποῖος εἶναι πολυέλεος, συγχωρεῖ καθημερινὰ τὰ ἀμέτρητα ἁμαρτήματά μας. Ζητᾶ λοιπὸν ἀπὸ ἐμᾶς νὰ Τοῦ μοιάσουμε. Νὰ κάνουμε ὅ,τι κάνει διαρκῶς Ἐκεῖνος. Ὅπως Ἐκεῖνος συγχωρεῖ καθημερινὰ ὅλους μας καὶ συγχώρησε ἐπάνω στὸ Σταυρό του ἀκόμη καὶ τοὺς σταυρωτές του, ζητεῖ νὰ ἀκολουθήσουμε κι ἐμεῖς τὸ δικό του παράδειγμα. Νὰ συγχωροῦμε τὰ ἁμαρτήματα τῶν ἄλλων. Ὅσο μεγάλα κι ἂν μᾶς φαίνονται, ὅσο κι ἂν μᾶς ἔχουν πικράνει. Κατανοώντας μάλιστα ὅτι αὐτὰ στὴν πραγματικότητα εἶναι πολὺ μικρὰ καὶ ἀσήμαντα, ἂν συγκριθοῦν μὲ τὶς τόσο πολλὲς δικές μας ἁμαρτίες πρὸς τὸν Θεό.

Ὁ Κύριος ζητεῖ ἐπιπλέον ὡς ὅρο τῆς σωτηρίας μας τὴ συγχωρητικότητα, διότι χωρὶς αὐτὴν δὲν μποροῦμε νὰ ζήσουμε οὔτε σ᾿ αὐτὴ τὴ ζωή. Χωρὶς συγχωρητικότητα ἡ ζωή μας γίνεται κόλαση, ἀφαιρεῖ τὴν εἰρήνη ἀπὸ μέσα μας, κάνει τὴ ζωή μας ἕνα δράμα.

Τέλος ὁ Κύριος μας ζητεῖ νὰ συγχωροῦμε, διότι ἐὰν ἐδῶ στὴ γῆ δὲν μποροῦμε νὰ συγχωρέσουμε τοὺς ἀδελφούς μας, δηλαδὴ νὰ τοὺς χωρέσουμε στὴν καρδιά μας, τί θὰ κάνουμε στὴν ἄλλη ζωή; Πῶς θὰ ἀντέχουμε ἐκεῖ ὁ ἕνας τὸν ἄλλον; Θὰ ἔχουμε κακία καὶ μνησικακία καὶ μέσα στὸν Παράδεισο; Ἀλλὰ τότε θὰ γίνει καὶ ὁ Παράδεισος κόλαση! Μᾶς λέει λοιπὸν ὁ Θεός: Ἐὰν θέλετε νὰ χωρέσετε στὸν Παράδεισο, πρέπει νὰ χωρέσετε τοὺς ἀδελφούς σας καὶ στὴν καρδιά σας. Νὰ τοὺς συγχωρεῖτε καὶ νὰ τοὺς ἀγαπᾶτε.

2. ΘΗΣΑΥΡΟΙ ΑΦΘΑΡΤΟΙ

Ὁ Κύριος προχωρεῖ τώρα στὸ θέμα τῆς νηστείας. Ὅταν νηστεύετε, λέει, μὴ γίνεσθε σὰν τοὺς ὑποκριτὲς σκυθρωποὶ καὶ περίλυποι. Διότι αὐτοὶ παίρνουν τὴν ἔκφραση καταβεβλημένου ἀνθρώπου, γιὰ νὰ φανοῦν στοὺς ἀνθρώπους ὅτι νηστεύουν. Ἔτσι ὅμως δέχονται ὁλόκληρη τὴν ἀμοιβή τους ἀπὸ τους ἐπαίνους τῶν ἀνθρώπων. Ἐσεῖς ὅμως ὅταν νηστεύετε, νὰ εἶσθε χαρούμενοι γιὰ νὰ μὴν καταλαβαίνουν οἱ ἄλλοι ὅτι νηστεύετε. Καὶ ὁ Θεὸς Πατέρας σας αὐτὸ ποὺ κάνετε κρυφά, θὰ σᾶς τὸ ἀνταποδώσει φανερὰ στὴν ἄλλη ζωή. Μὴν ἐπιζητεῖτε λοιπὸν ἀνθρώπινους ἐπαίνους καὶ πρόσκαιρες ἀμοιβές. Μὴ μαζεύετε ἐπίγειους θησαυρούς, τοὺς ὁποίους ὁ σκόρος, ἡ σαπίλα καὶ ἡ σκουριὰ καταστρέφουν, καὶ κλέβουν οἱ κλέφτες. Μαζεύετε οὐράνιους θησαυρούς, τοὺς ὁποίους κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ καταστρέψει ἢ νὰ κλέψει. Ἡ καρδιά σας νὰ εἶναι προσκολλημένη στὸν Θεὸ καὶ στὰ οὐράνια. Διότι ἐκεῖ ποὺ εἶναι ὁ θησαυρός σας, ἐκεῖ θὰ εἶναι καὶ ἡ καρδιά σας.

Ἐδῶ λοιπὸν ὁ Κύριος κάνει μία διάκριση ἀνάμεσα στοὺς ἐπίγειους καὶ στοὺς οὐράνιους θησαυρούς. Σὲ ποιοὺς ἐπίγειους θησαυροὺς ἀναφέρεται; Οἱ ἄνθρωποι τότε ἀποθήκευαν ὡς θησαυροὺς διάφορα προϊόντα τῆς γῆς, μεταλλικὰ ἀντικείμενα καὶ πολυτελὴ ἐνδύματα. Τὰ προϊόντα τῆς γῆς ὅμως σάπιζαν, τὰ μεταλλικὰ ἀντικείμενα σκούριαζαν καὶ τὰ ἐνδύματα τὰ ἔτρωγε ὁ σκόρος. Καὶ ὅσοι εἶχαν πολύτιμα ἀντικείμενα ἀπὸ χρυσό, ἀσήμι καὶ χαλκό, ἔτρεμαν διαρκῶς μὴν τὰ χάσουν ἀπὸ τοὺς κλέφτες. Ὅσοι λοιπὸν κατεῖχαν ὑλικοὺς θησαυρούς, εἶχαν καθημερινὴ ἀγωνία μήπως γίνουν θύματα ληστειῶν ἢ μήπως καταστραφοῦν οἱ θησαυροί τους. Κι αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ ἀγωνία τοὺς ταλαιπωροῦσε καὶ τοὺς ἐξαθλίωνε.

Μήπως ὅμως παθαίνουμε κάτι παρόμοιο κι ἐμεῖς, ὅταν ἔχουμε κάποια προσκόλληση στὰ λίγα ἢ τὰ πολλὰ ὑλικὰ ἀγαθά μας; Στὰ σπίτια μας, στὰ αὐτοκίνητά μας, στὰ ροῦχα μας, στὰ ἠλεκτρονικὰ μηχανήματά μας, στὰ χρήματά μας;

Ἀλλὰ ὁ Κύριος σήμερα μᾶς λέει ὅτι ὅλα αὐτὰ τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ δὲν εἶναι ἀσφαλισμένα, δὲν εἶναι μόνιμα, δὲν εἶναι ἀληθινά. Δὲν δίνουν εὐτυχία. Ἀντίθετα μᾶς ὑποδουλώνουν σὲ μία σκληρὴ τυραννία. Αἰχμαλωτίζουν τὸ νοῦ μας στὰ μικρὰ καὶ ἐπιγεια καὶ δὲν μᾶς ἀφήνουν νὰ ποθήσουμε τὰ ὑψηλὰ καὶ αἰώνια.

Μὴν ξεγελιόμαστε λοιπόν. Μὴν παρασυρόμαστε ἀπὸ τὰ ἀσήμαντα καὶ χάνουμε τὰ ἀνεκτίμητα, τὰ μόνιμα, τὰ ἀληθινά, τὰ αἰώνια πλούτη. Κι αὐτὰ τὰ πλούτη εἶναι οἱ ἅγιες ἀρετὲς τοῦ Χριστοῦ, οἱ καρποὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος: ἡ ἀγάπη, ἡ χαρά, ἡ εἰρήνη, ἡ ἀνεκτικότητα, ἡ καλοσύνη, ἡ ἀγαθότητα, ἡ πίστη, ἡ πραότητα, ἡ ἐγκράτεια. Σ᾿ αὐτοὺς τοὺς οὐράνιους θησαυροὺς νὰ στρέψουμε τὸ νοῦ μας, αὐτοὺς νὰ ἀγαπήσουμε, νὰ ποθήσουμε καὶ νὰ κατακτήσουμε. Μ' αὐτοὺς τοὺς θησαυροὺς νὰ γεμίζουμε τὶς ἀποσκευές μας γιὰ τὸ οὐράνιο ταξίδι μας. Ἔτσι θὰ γίνουμε πλούσιοι, πάμπλουτοι, αἰώνια πανευτυχεῖς.

     (Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)