Ἡ ἀνακομιδή τοῦ ἱ. Λειψάνου τοῦ Ἁγίου Πρωτομάρτυρος καί Ἀρχιδιακόνου Στεφάνου. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

 

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ (02/08) Ἡ ἀνακομιδή τοῦ ἱ. Λειψάνου τοῦ Ἁγίου Πρωτομάρτυρος καί Ἀρχιδιακόνου Στεφάνου.  Ἀ­πό­στο­λος: τοῦ Πρωτομάρ­τυ­ρος ( Πρ. Ἀποστ. Ϛ΄[6] 8-15, ζ΄[7] 1-5,  47-60)  Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, Στέφανος δὲ πλήρης χάριτος καὶ δυνάμεως ἐποίει τέρατα καὶ σημεῖα μεγάλα ἐν τῷ λαῷ. Ἀνέστησαν δέ τινες τῶν ἐκ τῆς συναγωγῆς τῆς λεγομένης Λιβερτίνων καὶ Κυρηναίων καὶ Ἀλεξανδρέων καὶ τῶν ἀπὸ Κιλικίας καὶ Ἀσίας συζητοῦντες τῷ Στεφάνῳ, καὶ οὐκ ἴσχυον ἀντιστῆναι τῇ σοφίᾳ καὶ τῷ πνεύματι ᾧ ἐλάλει. Τότε ὑπέβαλον ἄνδρας λέγοντας ὅτι· Ἀκηκόαμεν αὐτοῦ λαλοῦντος ῥήματα βλάσφημα εἰς Μωϋσῆν καὶ τὸν Θεόν· συνεκίνησάν τε τὸν λαὸν καὶ τοὺς πρεσβυτέρους καὶ τοὺς γραμματεῖς, καὶ ἐπιστάντες συνήρπασαν αὐτὸν καὶ ἤγαγον εἰς τὸ συνέδριον, ἔστησάν τε μάρτυρας ψευδεῖς λέγοντας· Ὁ ἄνθρωπος οὗτος οὐ παύεται λαλῶν ῥήματα κατὰ τοῦ τόπου τοῦ ἁγίου τούτου καὶ τοῦ νόμου· ἀκηκόαμεν γὰρ αὐτοῦ λέγοντος ὅτι Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος οὗτος καταλύσει τὸν τόπον τοῦτον καὶ ἀλλάξει τὰ ἔθη ἃ παρέδωκεν ἡμῖν Μωϋσῆς. Καὶ ἀτενίσαντες εἰς αὐτὸν πάντες οἱ καθεζόμενοι ἐν τῷ συνεδρίῳ εἶδον τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ὡσεὶ πρόσωπον ἀγγέλου. Εἶπε δὲ ὁ ἀρχιερεύς· εἰ ἄρα ταῦτα οὕτως ἔχει; ὁ δὲ ἔφη· ἄνδρες ἀδελφοὶ καὶ πατέρες, ἀκούσατε. ὁ Θεὸς τῆς δόξης ὤφθη τῷ πατρὶ ἡμῶν ᾿Αβραὰμ ὄντι ἐν τῇ Μεσοποταμίᾳ, πρὶν ἢ κατοικῆσαι αὐτὸν ἐν Χαρράν, καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν· ἔξελθε ἐκ τῆς γῆς σου καὶ ἐκ τῆς συγγενίας σου, καὶ δεῦρο εἰς γῆν ἣν ἄν σοι δείξω. Τότε ἐξελθὼν ἐκ γῆς Χαλδαίων κατῴκησεν ἐν Χαρράν. κἀκεῖθεν μετὰ τὸ ἀποθανεῖν τὸν πατέρα αὐτοῦ μετῴκισεν αὐτὸν εἰς τὴν γῆν ταύτην εἰς ἣν ὑμεῖς νῦν κατοικεῖτε· καὶ οὐκ ἔδωκεν αὐτῷ κληρονομίαν ἐν αὐτῇ οὐδὲ βῆμα ποδός, καὶ ἐπηγγείλατο δοῦναι αὐτῷ εἰς κατάσχεσιν αὐτὴν καὶ τῷ σπέρματι αὐτοῦ μετ᾿ αὐτόν, οὐκ ὄντος αὐτῷ τέκνου. Σολομὼν δὲ ᾠκοδόμησεν αὐτῷ οἶκον. Ἀλλ᾿ οὐχ ὁ ὕψιστος ἐν χειροποιήτοις ναοῖς κατοικεῖ, καθὼς ὁ προφήτης λέγει· ὁ οὐρανός μοι θρόνος, ἡ δὲ γῆ ὑποπόδιον τῶν ποδῶν μου· ποῖον οἶκον οἰκοδομήσετέ μοι, λέγει Κύριος, ἢ τίς τόπος τῆς καταπαύσεώς μου; οὐχὶ ἡ χείρ μου ἐποίησε ταῦτα πάντα; Σκληροτράχηλοι καὶ ἀπερίτμητοι τῇ καρδίᾳ καὶ τοῖς ὠσίν, ὑμεῖς ἀεὶ τῷ Πνεύματι τῷ ῾Αγίῳ ἀντιπίπτετε, ὡς οἱ πατέρες ὑμῶν καὶ ὑμεῖς. Τίνα τῶν προφητῶν οὐκ ἐδίωξαν οἱ πατέρες ὑμῶν; καὶ ἀπέκτειναν τοὺς προκαταγγείλαντας περὶ τῆς ἐλεύσεως τοῦ δικαίου, οὗ νῦν ὑμεῖς προδόται καὶ φονεῖς γεγένησθε· οἵτινες ἐλάβετε τὸν νόμον εἰς διαταγὰς ἀγγέλων, καὶ οὐκ ἐφυλάξατε. ᾿Ακούοντες δὲ ταῦτα διεπρίοντο ταῖς καρδίαις αὐτῶν καὶ ἔβρυχον τοὺς ὀδόντας ἐπ᾿ αὐτόν. Ὑπάρχων δὲ πλήρης Πνεύματος ῾Αγίου, ἀτενίσας εἰς τὸν οὐρανὸν εἶδε δόξαν Θεοῦ καὶ ᾿Ιησοῦν ἑστῶτα ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ, καὶ εἶπεν· ἰδοὺ θεωρῶ τοὺς οὐρανοὺς ἀνεῳγμένους καὶ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ ἑστῶτα. Κράξαντες δὲ φωνῇ μεγάλῃ συνέσχον τὰ ὦτα αὐτῶν καὶ ὥρμησαν ὁμοθυμαδὸν ἐπ᾿ αὐτόν, καὶ ἐκβαλόντες ἔξω τῆς πόλεως ἐλιθοβόλουν. καὶ οἱ μάρτυρες ἀπέθεντο τὰ ἱμάτια αὐτῶν παρὰ τοὺς πόδας νεανίου καλουμένου Σαύλου, καὶ ἐλιθοβόλουν τὸν Στέφανον, ἐπικαλούμενον καὶ λέγοντα· Κύριε ᾿Ιησοῦ, δέξαι τὸ πνεῦμά μου. Θεὶς δὲ τὰ γόνατα ἔκραξε φωνῇ μεγάλῃ· Κύριε, μὴ στήσῃς αὐτοῖς τὴν ἁμαρτίαν ταύτην. καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐκοιμήθη.  ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ 8 Ὁ Στέφανος μάλιστα, πού ἦταν γεμάτος μέ πίστη καί δυνατό χάρισμα εὐγλωττίας, ἔκανε μεγάλα θαύματα ἀνάμεσα στό λαό· θαύματα πού προκαλοῦσαν κατάπληξη καί ἀποδείκνυαν τήν ἀλήθεια τοῦ χριστιανικοῦ κηρύγματος. 9 Μερικοί ὅμως ἀπό τή συναγωγή πού λεγόταν συναγωγή τῶν Λιβερτίνων καί τῶν Κυρηναίων καί τῶν Ἀλεξανδρέων, καθώς καί τῶν Ἰουδαίων πού κατάγονταν ἀπό τήν Κιλικία καί τήν Ἀσία, σηκώθηκαν μέ φανατισμό κι ἄρχισαν νά συζητοῦν μέ τόν Στέφανο. 10 Δέν μποροῦσαν ὅμως νά ἀντισταθοῦν στή σοφία καί στό πνευματικό χάρισμα μέ τό φωτισμό τοῦ ὁποίου μιλοῦσε ὁ Στέφανος. 11 Τότε ὑποκίνησαν καί δωροδόκησαν ἀνθρώπους, γιά νά ποῦν, σύμφωνα μέ τίς ἰδιαίτερες ὁδηγίες πού πῆ­ραν, ὅτι τόν ἔχουμε ἀκούσει μέ τ’ αὐτιά μας νά λέει λόγια βλάσφημα ἐναντίον τοῦ Μωυσῆ καί τοῦ Θεοῦ. 12 Ἔτσι ἐρέθισαν πολύ καί ξεσήκωσαν τό λαό καί τούς πρεσβυτέρους τῶν Ἰουδαίων καί τούς γραμματεῖς. Καί μετά ἀπ’ αὐτό ἦλθαν ξαφνικά κι ἅρπαξαν ὅλοι μαζί τόν Στέφανο καί μέ τή βία τόν ἔφεραν στό συνέδριο. 13 Καί παρουσίασαν ἐκεῖ ψευδομάρτυρες πού ἔλεγαν: Αὐτός ὁ ἄνθρωπος δέν σταματᾶ νά λέει λόγια βλάσφημα ἐναντίον τοῦ ἁγίου τόπου τοῦ ναοῦ καί ἐναντίον τοῦ νόμου. 14 Δέν μᾶς μένει ἡ παραμικρή ἀμφιβολία ὅτι λέ­ει λόγια βλάσφημα γιά τό ναό καί τό νόμο. Διότι τόν ἔχουμε ἀκούσει οἱ ἴδιοι νά λέει ὅτι ὁ Ἰησοῦς ὁ Να­ζω­ραῖ­ος, αὐ­τός πού δέν μπόρεσε νά σώσει τόν ἑαυτό του, θά κα­τα­στρέψει τόν ἱερό αὐτόν τόπο καί θά ἀλλάξει τά ἱερά ἔθιμα καί τούς θεσμούς πού μᾶς παρέδωσε μέ τό νόμο ὁ Μωυσῆς. 15 Κάποια στιγμή ὅμως, καθώς ὅλοι οἱ δικαστές πού κά­­­­θονταν στό συ­νέ­δριο κοίταξαν τόν Στέφανο, εἶδαν τό πρόσωπό του νά ἀ­στράφτει σάν νά ἦταν πρόσωπο ἀγγέλου. ς΄ 1 Τότε ὁ ἀρχιερέας ρώτησε τόν Στέφανο: Ἔτσι ἔχουν τά πράγματα, ὅπως τά καταγγέλλουν οἱ μάρτυρες; 2 Κι ὁ Στέφανος ἀποκρίθηκε: Ἀδελφοί καί πατέρες, ἀκοῦ­­στε. Ὁ Θεός ὁ ἔνδοξος, ὁ ὁποῖος συγχρόνως εἶναι καί ἡ πηγή τῆς πραγματικῆς καί αἰώνιας δόξας, ἐμφα­νί­σθηκε στόν πατέρα μας Ἀβραάμ, ὅταν ἦταν ἀκόμη στή Μεσοποταμία, πρίν ἔλθει νά κατοικήσει στή Χαρράν, 3 καί τοῦ εἶπε: Φύγε ἀπό τήν πατρίδα σου καί ἀπό τούς συγγενεῖς σου καί πήγαινε στή χώρα πού θά σοῦ δείξω. 4 Τότε ὁ Ἀβραάμ, ὑπακούοντας στήν ἐντολή αὐτή, ἔφυ­γε ἀπό τή χώρα τῶν Χαλδαίων καί πῆγε νά κατοικήσει στή Χαρ­ράν. Κι ἀπό ἐκεῖ, ὅταν πέθανε ὁ πατέρας του, τόν ὁδήγησε ὁ Θεός στή γῆ αὐτή Χαναάν, στήν ὁποί­α ἐσεῖς τώρα κα­τοι­­κεῖτε. 5 Κι ὅσο ζοῦσε ὁ Ἀβραάμ, ὁ Θεός δέν τοῦ ἔδωσε οὔτε ἕνα βῆμα γῆς γιά κληρο­νο­μιά στή χώρα αὐτή. Κι ὅμως τοῦ εἶχε ὑποσχεθεῖ νά δώσει τή χώρα αὐτή στόν ἴδιο καί στούς ἀπογόνους του πού θά ζοῦσαν μετά ἀπ’ αὐ­τόν, γιά νά τήν ἔχουν δική τους, ἄν καί ὁ Ἀβραάμ δέν εἶ­χε ἀκόμη παιδί τότε πού τοῦ ἔδινε ὁ Θεός τήν ὑπό­σχε­ση αὐτή. 47 Ἀλλά τόν οἶκο αὐτό τοῦ Θεοῦ δέν τόν ἔκτισε ὁ Δαβίδ, ἀλλά ὁ Σολομών. 48 Ὁ ὕψιστος Θεός ὅμως δέν κατοικεῖ σέ ναούς πού κατασκευάζονται ἀπό τά χέρια τῶν ἀνθρώπων καί μέ τήν τέχνη τους· ὅπως λέει ὁ προφήτης Ἡσαΐας: 49 Θρόνος γιά μένα εἶναι ὁ οὐρανός, καί ὁλόκληρη ἡ γῆ εἶναι τό βάθρο πού ἀκουμποῦν τά πόδια μου. Ποιό σπίτι μπορεῖτε νά κτίσετε γιά μένα, πού δέν μέ χωράει ὁλόκληρος ὁ κόσμος; λέει ὁ Κύριος. Ἤ ποιός θά εἶναι ὁ τόπος τῆς διαρκοῦς καί μόνιμης ἀναπαύσεώς μου, στόν ὁποῖο θά κατοικῶ χωρίς νά μετακινοῦμαι; 50 Ὅλα αὐτά πού μπορεῖτε ἐσεῖς οἱ ἄνθρωποι νά μοῦ προ­σφέρετε, δικά μου δέν εἶναι, καί τό παντοδύναμο χέ­ρι μου δέν τά ἔκανε; 51 (Κι ἐπειδή στό μεταξύ τά μέλη τοῦ ἰουδαϊκοῦ συνε­δρί­­­­­ου ἐκδήλωσαν μέ τήν ἔκφραση τοῦ προσώπου τους καί τούς μορφα­σμούς τους λυσσασμένη ἀγανάκτηση καί σκλη­­­ρότητα, ὁ Στέφανος ἄρχισε νά τούς ἐλέγχει λέ­­γο­­­ν­τας:) Εἶστε σκληροτράχηλοι καί ἄκαμπτοι, καί δέν ὑπο­­τάσσεσθε στό Θεό. Δέν ἔχετε περικόψει τή σκληρότητα καί τήν ἀναισθη­σία τῆς καρ­­διᾶς σας καί δέν θελήσατε νά ἀπαλλαγεῖτε ἀπό τήν πνευ­­­ματική σας κουφαμάρα, γιά νά ἀκοῦτε μέ καλή καί ­πειθαρχική διάθε­ση τήν ἀλήθεια. Γι’ αὐτό πάντοτε ἐναντιώνεσθε στό Πνεῦμα τό Ἅγιον. Ὅπως δέν πειθαρχοῦσαν καί ἐναντιώνον­ταν οἱ πατέρες σας, ἔτσι σήμερα ­ἐναντιώνεσθε καί σεῖς. 52 Ποιόν ἀπό τούς προφῆτες δέν καταδίωξαν οἱ πρόγονοί σας; Καί σκότωσαν ἐκείνους πού προανήγγειλαν τόν ἐρχομό τοῦ Μεσσία, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε ὁ ἀπολύτως ἀναμάρτητος καί κατ’ ἐξοχήν δίκαιος. Ἀλλά καί σεῖς τώ­ρα ἔχε­τε γίνει προδότες καί φονιάδες του. 53 Ἐσεῖς πήρατε τό νόμο τόν ὁποῖο διέταξε ὁ Θεός διαμέσου ἀγγέλων, καί δέν τόν τηρήσατε, ἀλλά τόν παραβήκατε. 54 Κι ἐνῶ τά ἄκουγαν αὐτά, ξεσχίζονταν οἱ καρ­διές τους ἀπό ἀγανάκτηση καί ἔτριζαν τά δόντια τους ἐναντίον τοῦ Στεφάνου. 55 Οἱ ἀπειλές ὅμως αὐτές δέν διήγειραν ἐχθρικά συναισθήματα καί στήν καρδιά τοῦ πρωτομάρτυρα. Ἀντι­θέ­τως αὐτός ἦταν πάντοτε εἰρηνικός καί γεμάτος μέ τό Ἅγιον Πνεῦ­μα. Ἐνῶ λοιπόν βρισκόταν σέ τέτοια ψυχική κατάσταση, ἔστρε­ψε ἀκίνητο καί προσηλωμένο τό βλέμ­μα του στόν οὐ­ρα­νό καί εἶδε τήν ἔνδοξη λαμπρότητα τοῦ Θεοῦ καί τόν Ἰησοῦ νά στέκεται στά δεξιά τοῦ Θεοῦ ἕτοιμος νά τόν βοηθήσει. 56 Καί εἶπε: Νά, βλέπω καθαρά τούς οὐρανούς νά εἶ­ναι ἀνοιγμένοι, καί τόν υἱό τοῦ ἀνθρώπου τόν βλέπω νά στέκεται στά δεξιά τοῦ Θεοῦ. 57 Οἱ Ἰουδαῖοι ὅμως τότε ἔβγαλαν δυνατές κραυγές, ἔκλεισαν τά αὐτιά τους γιά νά μήν ἀκοῦν τά λόγια τοῦ Στε­φάνου, πού τά θεωροῦσαν βλάσφημα, καί μέ μανιασμένη διάθεση ὅλοι μαζί ὅρμησαν καταπάνω του. 58 Κι ἀφοῦ τόν ἔβγαλαν ἔξω ἀπό τήν πόλη, ἄρχισαν νά τόν λιθοβολοῦν. Καί οἱ μάρτυρες, πού σύμφωνα μέ τό νόμο ἔπρεπε πρῶτοι νά ρίξουν πέτρες ἐναντίον του, ἄφησαν τά ροῦχα τους κοντά στά πόδια κάποιου νέου πού λεγόταν Σαῦλος, γιά νά τά φυλάει. 59 Κι ἐνῶ ἐκεῖνοι λιθοβολοῦσαν τόν Στέφανο, αὐτός ἐπι­­­­­καλοῦνταν τόν Κύριο κι ἔλεγε: Κύριε Ἰησοῦ, δέξου τό πνεῦμα μου. 60 Ὕστερα γονάτισε, κραύγασε μέ μιά δυνατή φωνή, πού ἀκούστηκε κι ἀπ’ τούς φονιάδες του, καί εἶπε: Κύριε, μήν τούς λογαριάσεις τήν ἁμαρτία αὐτή. Καί μ’ αὐτά τά λό­­για ἔκλεισε τά μάτια του, γιά νά παραδοθεῖ στόν εἰρηνικό ὕπνο τοῦ θανάτου. […] Εὐ­αγ­γέ­λιο: τοῦ Πρωτομάρ­τυ­ρος ( Ματθ. κα΄[21] 33- 43)   Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· ἄνθρωπος τις ἦν οἰκοδεσπότης, ὅστις ἐφύτευσεν ἀμπελῶνα καὶ φραγμὸν αὐτῷ περιέθηκε καὶ ὤρυξεν ἐν αὐτῷ ληνὸν καὶ ᾠκοδόμησεν πύργον, καὶ ἐξέδοτο αὐτὸν γεωργοῖς, καὶ ἀπεδήμησεν. 34ὅτε δὲ ἤγγισεν ὁ καιρὸς τῶν καρπῶν, ἀπέστειλε τοὺς δούλους αὐτοῦ πρὸς τοὺς γεωργοὺς λαβεῖν τοὺς καρποὺς αὐτοῦ. 35καὶ λαβόντες οἱ γεωργοὶ τοὺς δούλους αὐτοῦ ὃν μὲν ἔδειραν, ὃν δὲ ἀπέκτειναν, ὃν δὲ ἐλιθοβόλησαν. 36πάλιν ἀπέστειλεν ἄλλους δούλους πλείονας τῶν πρώτων, καὶ ἐποίησαν αὐτοῖς ὡσαύτως. 37ὕστερον δὲ ἀπέστειλε πρὸς αὐτοὺς τὸν υἱὸν αὐτοῦ λέγων· ἐντραπήσονται τὸν υἱόν μου. 38οἱ δὲ γεωργοὶ ἰδόντες τὸν υἱὸν εἶπον ἐν ἑαυτοῖς· οὗτός ἐστιν ὁ κληρονόμος· δεῦτε ἀποκτείνωμεν αὐτὸν καὶ κατάσχωμεν τὴν κληρονομίαν αὐτοῦ. 39καὶ λαβόντες αὐτὸν ἐξέβαλον ἔξω τοῦ ἀμπελῶνος καὶ ἀπέκτειναν. 40ὅταν οὖν ἔλθῃ ὁ κύριος τοῦ ἀμπελῶνος, τί ποιήσει τοῖς γεωργοῖς ἐκείνοις; 41λέγουσιν αὐτῷ· Κακοὺς κακῶς ἀπολέσει αὐτούς, καὶ τὸν ἀμπελῶνα ἐκδώσεται ἄλλοις γεωργοῖς, οἵτινες ἀποδώσουσιν αὐτῷ τοὺς καρποὺς ἐν τοῖς καιροῖς αὐτῶν. 42λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· Οὐδέποτε ἀνέγνωτε ἐν ταῖς γραφαῖς, λίθον ὃν ἀπεδοκίμασαν οἱ οἰκοδομοῦντες, οὗτος ἐγενήθη εἰς κεφαλὴν γωνίας· παρὰ Κυρίου ἐγένετο αὕτη, καὶ ἔστι θαυμαστὴ ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν;    ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ Εἶ­πεν ὁ Κύ­ριος τὴν πιὸ κά­τω πα­ρα­βο­λὴ. Ἦ­ταν κά­ποι­ος νοι­κο­κύ­ρης, ὁ Θε­ός δη­λα­δή, ὁ ὁ­ποῖ­ος φύ­τε­ψε ἀμ­πέ­λι, δη­λα­δή τό ἰ­ου­δα­ϊ­κό ἔ­θνος. Κι ἔ­δει­ξε ἰ­δι­αί­τε­ρη φρον­τί­δα γι᾿ αὐ­τό. Ἔ­βα­λε δη­λα­δή τρι­γύ­ρω του φρά­κτη κι ἔ­σκα­ψε μέ­σα σ᾿ αὐ­τό πα­τη­τή­ρι, ἔ­κτι­σε πύρ­γο γιά νά μέ­νουν οἱ φύ­λα­κες καί ἐρ­γά­τες, καί τό ἐμ­πι­στεύ­θη­κε σέ γε­ωρ­γούς, στούς ἀρ­χι­ε­ρεῖς καί στούς ἄρ­χον­τες τοῦ λα­οῦ, κι ἀ­να­χώ­ρη­σε σέ ἄλ­λη χώ­ρα. Ὅ­ταν πλη­σί­α­σε ὁ και­ρός τῆς σο­δειᾶς, ἀ­πέ­στει­λε τούς δού­λους του, τούς προ­φῆ­τες, στούς γε­ωρ­γούς γιά νά πα­ρα­λά­βουν τούς καρ­πούς του· γιά νά δι­α­πι­στώ­σουν δη­λα­δή τήν ἀ­φο­σί­ω­σή τους στό Θε­ό καί τά ἔρ­γα τῆς ἀ­ρε­τῆς πού ὄ­φει­λε ὁ λα­ός αὐ­τός ὕ­στε­ρα ἀ­πό τήν τό­ση εὔ­νοι­α καί πρό­νοι­α τοῦ Θε­οῦ νά καρ­πο­φο­ρή­σει σάν ἕ­να καλ­λι­ερ­γη­μέ­νο πνευ­μα­τι­κό ἀμ­πέ­λι. Ὅ­μως οἱ γε­ωρ­γοί, οἱ ἄρ­χον­τες δη­λα­δή τοῦ Ἰσ­ρα­ήλ, ἀ­φοῦ συ­νέ­λα­βαν τούς δού­λους του, ἄλ­λον τόν ἔ­δει­ραν, ἄλ­λον τόν σκό­τω­σαν κι ἄλ­λον τόν λι­θο­βό­λη­σαν. Ξα­νά­στει­λε ὁ ἰ­δι­ο­κτή­της τοῦ ἀμ­πε­λιοῦ ἄλ­λους δού­λους πε­ρισ­σό­τε­ρους ἀ­π’ τούς πρώ­τους, κι ἔ­κα­ναν καί σ’ αὐ­τούς τά ἴ­δια. Ὕ­στε­ρα ἀ­πέ­στει­λε σ’ αὐ­τούς τόν γιό του λέ­γον­τας: Πρέ­πει του­λά­χι­στον οἱ ἄν­θρω­ποι αὐ­τοί νά ντρα­ποῦν τόν γιό μου. Οἱ γε­ωρ­γοί ὅ­μως, ὅ­ταν εἶ­δαν τόν γιό, τόν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στό δη­λα­δή, τόν ἐ­ναν­θρω­πή­σαν­τα υἱ­ό τοῦ Θε­οῦ, εἶ­παν με­τα­ξύ τους: Αὐ­τός εἶ­ναι ὁ κλη­ρο­νό­μος· ἐ­λᾶ­τε, ἄς τόν σκο­τώ­σου­με κι ἄς ἁρ­πά­ξου­με τήν κλη­ρο­νο­μιά του, γιά νά γί­νου­με ἔ­τσι ἀ­νε­νό­χλη­τοι πλέ­ον κύ­ριοι καί ἐκ­με­ταλ­λευ­τές τῆς ἰ­ου­δα­ϊ­κῆς συ­να­γω­γῆς. Κι ἀ­φοῦ τόν ἔ­πια­σαν, τόν ἔ­βγα­λαν ἔ­ξω ἀ­πό τό ἀμ­πέ­λι καί τόν σκό­τω­σαν. Ὅ­ταν λοι­πόν ἔλ­θει ὁ κύ­ριος τοῦ ἀμ­πε­λιοῦ, τί εἶ­ναι δί­και­ο νά κά­νει στούς καλ­λι­ερ­γη­τές ἐ­κεί­νους; Τοῦ ἀ­παν­τοῦν: Θά ἐ­ξο­λο­θρεύ­σει μέ τόν χει­ρό­τε­ρο θά­να­το αὐ­τούς πού εἶ­ναι τό­σο κα­κοί. Καί τό ἀμ­πέ­λι θά τό νοι­κιά­σει σέ ἄλ­λους γε­ωρ­γούς, οἱ ὁ­ποῖ­οι θά τοῦ δώ­σουν τούς ὀ­φει­λό­με­νους καρ­πούς στήν κα­τάλ­λη­λη ἐ­πο­χή. Πράγ­μα­τι λοι­πόν, ἀ­φοῦ ἐ­ξο­λό­θρευ­σε τούς Ἰ­ου­δαί­ους καί κα­τέ­στρε­ψε μέ τούς Ρω­μαί­ους τήν Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ, πα­ρέ­δω­σε τό ἀμ­πέ­λι του, δη­λα­δή τόν νέ­ο Ἰσ­ρα­ήλ τῆς χά­ρι­τος, στούς Ἀ­πο­στό­λους καί τούς δι­α­δό­χους τους γιά νά τό καλ­λι­ερ­γοῦν καρ­πο­φό­ρα. Τούς λέ­ει ὁ Ἰ­η­σοῦς: Δέν δι­α­βά­σα­τε πο­τέ στίς Γρα­φές: Λί­θο τόν ὁ­ποῖ­ο ἀ­πέρ­ρι­ψαν ὡς ἀ­κα­τάλ­λη­λο οἱ κτί­στες, αὐ­τός ἔ­γι­νε κε­φα­λή ὅ­λης τῆς οἰ­κο­δο­μῆς καί ἀ­κρο­γω­νια­ῖος λί­θος. Ὁ Κύ­ριος τό ἔ­κα­νε αὐ­τό, καί εἶ­ναι θαυ­μα­στό στά μά­τια μας, στά μά­τια τῶν πι­στῶν. Δη­λα­δή, ἐ­νῶ αὐ­τοί πού μέ τή δι­δα­σκα­λί­α τους ἔ­χουν ὡς ἔρ­γο καί κα­θῆ­κον νά σᾶς οἰ­κο­δο­μοῦν μέ ἀ­πέρ­ρι­ψαν ὡς ἀ­κα­τάλ­λη­λο λί­θο στήν οἰ­κο­δο­μή τοῦ Θε­οῦ, ἐ­γώ ἔ­γι­να κε­φα­λή ὅ­λης τῆς οἰ­κο­δο­μῆς καί συ­νέ­νω­σα τούς λα­ούς σέ μί­α Ἐκ­κλη­σί­α. Τό θαυ­μα­στό αὐ­τό γε­γο­νός μπρο­στά στά μά­τια ὅ­λων τῶν πι­στῶν τό ἔ­κα­νε ὁ Κύ­ριος.