ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

 ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΧΛΩΡΑΚΑΣ   

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(31 ΙΟΥΛΙΟΥ 2022)

 

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Ἀδελφοί, ὀ­φε­ί­λο­μεν ἡ­μεῖς οἱ δυ­να­τοὶ τὰ ἀ­σθε­νή­μα­τα τῶν ἀ­δυ­νά­των βα­στά­ζειν, καὶ μὴ ἑ­αυ­τοῖς ἀ­ρέ­σκειν. ἕ­κα­στος ἡ­μῶν τῷ πλη­σί­ον ἀ­ρε­σκέ­τω εἰς τὸ ἀ­γα­θὸν πρὸς οἰ­κο­δο­μήν· καὶ γὰρ ὁ Χρι­στὸς οὐχ ἑ­αυ­τῷ ἤ­ρε­σεν, ἀλ­λὰ κα­θὼς γέ­γρα­πται· οἱ ὀ­νει­δι­σμοὶ τῶν ὀ­νει­δι­ζόν­των σε ἐ­πέ­πε­σον ἐ­π' ἐ­μέ. ὅ­σα γὰρ προ­ε­γρά­φη, εἰς τὴν ἡ­με­τέ­ραν δι­δα­σκα­λί­αν προ­ε­γρά­φη, ἵ­να δι­ὰ τῆς ὑ­πο­μο­νῆς καὶ τῆς πα­ρα­κλή­σε­ως τῶν γρα­φῶν τὴν ἐλ­πί­δα ἔ­χω­μεν. ὁ δὲ Θε­ὸς τῆς ὑ­πο­μο­νῆς καὶ τῆς πα­ρα­κλή­σε­ως δῴ­η ὑ­μῖν τὸ αὐ­τὸ φρο­νεῖν ἐν ἀλ­λή­λοις κα­τὰ Χρι­στὸν Ἰ­η­σοῦν, ἵ­να ὁ­μο­θυ­μα­δὸν ἐν ἑ­νὶ στό­μα­τι δο­ξά­ζη­τε τὸν Θε­ὸν καὶ πα­τέ­ρα τοῦ Κυ­ρί­ου ἡ­μῶν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ. δι­ὸ προσ­λαμ­βά­νε­σθε ἀλ­λή­λους, κα­θὼς καὶ ὁ Χρι­στὸς προ­σε­λά­βε­το ἡ­μᾶς εἰς δό­ξαν Θε­οῦ.

                                                  (Ρωμ. ιε΄ [15] 1 – 7)     

 

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

 Ἀδελφοί, ὀφείλουμε ἐμεῖς οἱ δυνατοί στήν πίστη καί στήν ἀρετή νά δείχνουμε ἀνεκτικότητα καί συμπάθεια στίς ἀδυναμίες τῶν ἀδύνατων στήν πίστη ἀνθρώπων, καί νά μήν κάνουμε ἐκεῖνα πού ἀρέσουν στόν ἑαυτό μας. Ὁ καθένας μας δη­λα­δὴ ἂς γί­νε­ται ἀ­ρε­στὸς στὸν δι­πλα­νό του, γιὰ νὰ συν­τε­λεῖ στὸ κα­λό του καὶ νὰ τὸν οἰ­κο­δο­μεῖ στὴν ἀ­ρε­τή. Δι­ό­τι κι ὁ Χρι­στὸς δὲν ἀ­πέ­φυ­γε ἐκεῖνα πού ἦ­ταν κο­πι­α­στι­κὰ καὶ δυ­σά­ρε­στα στὸν ἑ­αυ­τό του, οὔτε προ­τί­μη­σε τὰ ἀ­να­παυ­τι­κὰ καὶ τι­μη­τι­κά, ἀλλά ὅ­πως ἀ­να­φέ­ρε­ται στὴν Ἁγία Γρα­φή: Οἱ βρι­σι­ὲς καὶ οἱ βλασφήμιες ἐ­κεί­νων πού σὲ βλα­σφη­μοῦν, οὐ­ρά­νι­ε Πα­τέ­ρα, ἔ­πε­σαν ἐ­πά­νω μου. Καὶ σᾶς φέρ­νω τὴ μαρ­τυ­ρί­α αὐ­τὴ τῆς Ἁ­γί­ας Γρα­φῆς, δι­ό­τι ὅ­σα γρά­φη­καν στὸ πα­ρελ­θὸν ἀ­πό τοὺς θε­όπνευστους ἄν­δρες, γρά­φη­καν γιὰ τὴ δι­κή μας δι­δα­σκα­λί­α, γιὰ νὰ κρα­τοῦ­με στε­ρε­ὰ τὴν ἐλ­πί­δα μὲ τὴν ὑ­πο­μο­νὴ καὶ τὴν πα­ρη­γο­ριὰ καὶ τὴν ἐ­νί­σχυ­ση πού δί­νουν οἱ Ἅ­γι­ες Γρα­φές. Καὶ ὁ Θε­ὸς πού χα­ρί­ζει σ' ὅ­λους μας τὴν ὑ­πο­μο­νὴ καὶ τὴν πα­ρη­γο­ριά, μα­κά­ρι νὰ σᾶς δώ­σει νὰ ἔ­χε­τε ὅ­λοι με­τα­ξὺ σας τὶς ἴδιες σκέ­ψεις καὶ τὰ ἴδια φρο­νή­μα­τα, καὶ νὰ ζεῖ­τε δια­ρκῶς μὲ ὁ­μό­νοι­α σύμ­φω­να μὲ τὸ θέ­λη­μα τοῦ Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, γιά νά δοξάζετε μέ μιά ψυ­χὴ καί μ᾿ ἕνα στόμα τὸν Ὕ­ψι­στο, ὁ ὁποῖος εἶ­ναι Θε­ὸς τοῦ Κυ­ρί­ου μας ­Ἰησοῦ Χρι­στοῦ ὡς πρὸς τὴν ἀν­θρώ­πι­νη φύ­ση του, καὶ Πα­τέ­ρας του ὡς πρὸς τὴ θεί­α του φύ­ση. Γιὰ νὰ κα­τορ­θώ­σε­τε ὅ­μως ὅ­λοι σας σὰν ἕ­νας ἄν­θρω­πος καὶ μὲ μιὰ καρ­διὰ νὰ δο­ξά­ζε­τε τὸν Θε­ό, σᾶς συ­νι­στῶ νὰ δέ­χε­στε μὲ ἀ­γά­πη ὁ ἕ­νας τὸν ἄλ­λον, ὅ­πως καὶ ὁ Χρι­στὸς σᾶς δέ­χθη­κε ὅ­λους καὶ σᾶς ἔ­κα­νε ἀ­γα­πη­τοὺς καὶ δι­κούς του, γιὰ νὰ δο­ξά­ζε­ται ὁ Θε­ός.

 

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, πα­ρά­γον­τι τῷ Ἰ­η­σοῦ ἠ­κο­λο­ύ­θη­σαν αὐ­τῷ δύ­ο τυ­φλοὶ κρά­ζον­τες καὶ λέ­γον­τες· Ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς, υἱ­ὲ Δαυ­ῒδ. ἐλ­θόν­τι δὲ εἰς τὴν οἰ­κί­αν προ­σῆλ­θον αὐ­τῷ οἱ τυ­φλοί, καὶ λέ­γει αὐ­τοῖς ὁ Ἰ­η­σοῦς· Πι­στε­ύ­ε­τε ὅ­τι δύ­να­μαι τοῦ­το ποι­ῆ­σαι; λέ­γου­σιν αὐ­τῷ· Ναί, Κύριε. τό­τε ἥ­ψα­το τῶν ὀ­φθαλ­μῶν αὐ­τῶν λέ­γων· Κα­τὰ τὴν πί­στιν ὑ­μῶν γε­νη­θή­τω ὑ­μῖν. καὶ ἀ­νε­ῴ­χθη­σαν αὐ­τῶν οἱ ὀ­φθαλ­μοί· καὶ ἐ­νε­βρι­μή­σα­το αὐ­τοῖς ὁ Ἰ­η­σοῦς λέ­γων· Ὁ­ρᾶ­τε μη­δεὶς γι­νω­σκέ­τω. οἱ δὲ ἐ­ξελ­θόν­τες δι­ε­φή­μι­σαν αὐ­τὸν ἐν ὅ­λῃ τῇ γῇ ἐ­κε­ί­νῃ. Αὐ­τῶν δὲ ἐ­ξερ­χο­μέ­νων ἰ­δοὺ προ­σή­νεγ­καν αὐ­τῷ ἄν­θρω­πον κω­φὸν δαι­μο­νι­ζό­με­νον· καὶ ἐκ­βλη­θέν­τος τοῦ δαι­μο­νί­ου ἐ­λά­λη­σεν ὁ κω­φός. καὶ ἐ­θα­ύ­μα­σαν οἱ ὄ­χλοι λέ­γον­τες, Οὐ­δέ­πο­τε ἐ­φά­νη οὕ­τως ἐν τῷ Ἰσ­ρα­ήλ. οἱ δὲ Φα­ρι­σαῖ­οι ἔ­λε­γον· Ἐν τῷ ἄρ­χον­τι τῶν δαι­μο­νί­ων ἐκ­βάλ­λει τὰ δαι­μό­νι­α. Καὶ πε­ρι­ῆ­γεν ὁ Ἰ­η­σοῦς τὰς πό­λεις πά­σας καὶ τὰς κώ­μας, δι­δά­σκων ἐν ταῖς συ­να­γω­γαῖς αὐ­τῶν καὶ κη­ρύσ­σων τὸ εὐ­αγ­γέ­λι­ον τῆς βα­σι­λε­ί­ας καὶ θε­ρα­πεύ­ων πᾶ­σαν νό­σον καὶ πᾶ­σαν μα­λα­κί­αν ἐν τῷ λα­ῷ. 

                                                                   (Ματθ. θ’[9]  27 – 35)

 

ΔΙ­Α­ΦΗ­ΜΙ­ΣΗ ΚΑΙ ΔΥ­ΣΦΗ­ΜΙ­ΣΗ

Ο­ΜΙ­ΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥ­ΑΓ­ΓΕ­ΛΙΟ

1. ΔΙ­Α­ΦΗ­ΜΙ­ΣΗ

Δύ­ο ἄν­θρω­ποι χω­ρὶς φῶς κι ἐλ­πί­δα, τυ­φλοὶ καὶ πο­νε­μέ­νοι, σκίρ­τη­σαν ἀ­πὸ χα­ρὰ μό­λις πλη­ρο­φο­ρή­θη­καν ὅ­τι περ­νοῦ­σε ἀ­πὸ τὴν πό­λη τους ὁ Κύ­ριος. Εἶ­χαν ἀ­κού­σει πὼς ἔ­κα­νε με­γά­λα θαύ­μα­τα. Γι᾿ αὐ­τὸ καὶ ἔ­τρε­ξαν μὲ λα­χτά­ρα ἀ­νά­με­σα στὰ πλή­θη ποὺ τὸν ἀ­κο­λου­θοῦ­σαν, καὶ ἄρ­χι­σαν νὰ φω­νά­ζουν μὲ ὅ­λη τους τὴ δύ­να­μη: «ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς, υἱ­ὲ Δαυ­ίδ», λυ­πή­σου μας καὶ θε­ρά­πευ­σέ μας.

Αὐ­τοὶ φώ­να­ζαν ὅ­σο μπο­ροῦ­σαν καὶ τὸν ἀ­κο­λου­θοῦ­σαν μὲ ἐλ­πί­δα, ἀλ­λὰ ὁ Κύ­ριος σι­ω­ποῦ­σε δεί­χνον­τας νὰ ἀ­δι­α­φο­ρεῖ στὶς ἐ­να­γώ­νι­ες κραυ­γές τους. Σὲ λί­γο ὅ­μως τὰ πράγ­μα­τα ἀλ­λά­ζουν. Μό­λις ὁ Κύ­ριος ἔ­φθα­σε στὸ σπί­τι ὅ­που τὸν φι­λο­ξε­νοῦ­σαν, ἡ στά­ση Του πρὸς τοὺς τυ­φλοὺς γί­νε­ται δι­α­φο­ρε­τι­κή. Ὁ Κύ­ριος τώ­ρα ἀ­πρό­σμε­να τοὺς δέ­χε­ται κον­τά Του καὶ γιὰ νὰ δο­κι­μά­σει τὴν πί­στη τους, τοὺς ἐ­ρω­τᾶ:

—Πι­στεύ­ε­τε ὅ­τι ἔ­χω τὴ δύ­να­μη νὰ κά­νω αὐ­τὸ ποὺ μοῦ ζη­τᾶ­τε;

—Ναί, Κύ­ρι­ε, πι­στεύ­ου­με, ἀ­παν­τοῦν ἀ­μέ­σως χω­ρὶς δι­σταγ­μό. Καὶ ὁ Κύ­ριος τό­τε ἀγ­γί­ζει μὲ τὰ δά­κτυ­λά Του τὰ τέσ­σε­ρα νε­κρὰ μά­τια τους καὶ λέ­γει:

—Ἂς γί­νει σύμ­φω­να μὲ τὴν πί­στη σας.

Καὶ τὰ κλει­στὰ ἕ­ως τό­τε μά­τια τῶν τυ­φλῶν ἄ­νοι­ξαν ἀ­μέ­σως, φω­τί­σθη­καν καὶ ἀν­τί­κρι­σαν τὸν εὐ­ερ­γέ­τη τους. Ἀλ­λὰ ὁ Κύ­ριος ξαφ­νι­κά, ἐ­πει­δὴ δὲν ἤ­θε­λε νὰ δι­α­φη­μι­σθεῖ τὸ θαῦ­μα Του, μὲ πρό­σω­πο αὐ­στη­ρὸ καὶ σο­βα­ρὸ τοὺς λέ­γει:

—Προ­σέξ­τε κα­λά· κα­νεὶς νὰ μὴ μά­θει τὸ θαῦ­μα ποὺ ἔ­γι­νε.

Κι οἱ δυ­ό τους ὅ­μως ἀ­πὸ εὐ­γνω­μο­σύ­νη δι­ε­φή­μι­σαν τὸ θαῦ­μα σ᾿ ὅ­λη τὴν πε­ρι­ο­χή.

ΑΛ­ΛΕΣ φο­ρὲς βέ­βαι­α ὁ Κύ­ριος ἐ­πι­τε­λοῦ­σε τὰ θαύ­μα­τά Του μπρο­στὰ σὲ πλή­θη λα­οῦ. Τώ­ρα ὅ­μως θαυ­μα­τουρ­γεῖ μα­κριὰ ἀ­πὸ τὰ πλή­θη, σι­ω­πη­λὰ καὶ ἀ­θό­ρυ­βα. Γιὰ νὰ μᾶς δι­δά­ξει ἔ­τσι τὴν με­γά­λη ἀ­ρε­τῆ τῆς ἀ­φά­νειας καὶ τα­πει­νο­φρο­σύ­νης.

Πό­σο δι­α­φο­ρε­τι­κὰ σκε­πτό­μα­στε καὶ ἐ­νερ­γοῦ­με ἐ­μεῖς! Θέ­λου­με μὲ κά­θε τρό­πο νὰ φα­νοῦ­με, νὰ προ­βά­λου­με τὸν ἑ­αυ­τό μας, τὰ χα­ρί­σμα­τά μας, τὶς γνώ­σεις μας, τὰ πλού­τη μας. Κι ὅ­ταν βλέ­που­με ὅ­τι αὐ­τὸ δὲν γί­νε­ται, στε­νο­χω­ρού­μα­στε. Θέ­λου­με νὰ μι­λοῦν οἱ ἄλ­λοι γιὰ μᾶς, νὰ μᾶς θαυ­μά­ζουν.

Με­ρι­κοὶ μά­λι­στα πι­στοὶ ἔ­χουν μί­α μο­να­δι­κὴ ἱ­κα­νό­τη­τα νὰ κρύ­βουν κα­λὰ τὸ πά­θος τῆς ἐ­πι­δεί­ξε­ως. Γι΄ αὐ­τὸ τα­πει­νο­λο­γοῦν καὶ μει­ώ­νουν τὸν ἑ­αυ­τό τους, γιὰ νὰ ἀ­πο­σπά­σουν ἔ­τσι με­γα­λύ­τε­ρους ἐ­παί­νους καὶ νὰ δι­α­φη­μι­σθοῦν πε­ρισ­σό­τε­ρο. Ἔ­τσι ὅ­μως τοὺς ἐγ­κα­τα­λεί­πει ἡ Χά­ρις τοῦ Θε­οῦ καὶ ἔ­χουν πτώ­σεις, γιὰ νὰ συ­νε­τι­σθοῦν.

Θὰ πρέ­πει λοι­πὸν νὰ κα­τα­λά­βου­με κα­λὰ ὅ­λοι μας, ὅ­τι δι­α­φη­μί­ζον­τας τὸν ἑ­αυ­τό μας χά­νου­με κά­θε κα­λὸ ποὺ ἔ­χου­με, κο­πι­ά­ζου­με ἄ­δι­κα. Ἂς μά­θου­με νὰ ἐ­πι­τε­λοῦ­με τὰ ἔρ­γα τῆς ἀ­ρε­τῆς ἀ­θό­ρυ­βα καὶ κρυ­φά. Ἐ­μεῖς νὰ κρυ­βό­μα­τε, κι ἂς μᾶς δι­α­φη­μί­ζουν οἱ ἄλ­λοι, ὅ­πως δι­α­φή­μι­σαν τὸ θαῦ­μα τοῦ Κυ­ρί­ου μὲ ἐν­θου­σια­σμὸ καὶ εὐ­γνω­μο­σύ­νη οἱ δύ­ο πρώ­ην τυ­φλοί.

2. ΔΥ­ΣΦΗ­ΜΙ­ΣΗ

Κα­θὼς λοι­πὸν ἔ­φυ­γαν οἱ πρώ­ην τυ­φλοὶ δι­α­φη­μί­ζον­τας τὸ θαῦ­μα σ᾿ ὅ­λη τὴν πε­ρι­ο­χή, ἔ­φε­ραν στὸν Κύ­ριο ἕ­να δαι­μο­νι­σμέ­νο, ποὺ τὸ πο­νη­ρὸ πνεῦ­μα τοῦ εἶ­χε πά­ρει τὴ μι­λιὰ καὶ τὴν ἀ­κο­ή. Μό­λις ὁ Κύ­ριος τὸν ἀν­τί­κρι­σε, μ᾿  ἕ­να Του πρό­σταγ­μα ἔ­δι­ω­ξε τὸ δαι­μό­νιο καὶ ὁ κω­φά­λα­λος ἀ­μέ­σως ἄρ­χι­σε νὰ μι­λά­ει και νὰ ἀ­κού­ει.

Ἐ­νῶ ὅ­μως τὰ πλή­θη τοῦ λα­οῦ θαύ­μα­ζαν τὸ γε­γο­νὸς καὶ δό­ξα­ζαν τὸν Θε­ό, οἱ φθο­νε­ροὶ Φα­ρι­σαῖ­οι βλα­σφη­μοῦ­σαν καὶ ἔ­λε­γαν: «Μὲ τὴν βο­ή­θεια τοῦ ἀρ­χη­γοῦ τῶν δαι­μο­νί­ων ὁ Ἰ­η­σοῦς Χρι­στὸς ἐκ­βάλ­λει τὰ δαι­μό­νια». Ὁ Κύ­ριος ὅ­μως, ἀ­νε­πη­ρέ­α­στος ἀ­πὸ τὶς συ­κο­φαν­τί­ες τῶν φθο­νε­ρῶν Φα­ρι­σαί­ων, συ­νέ­χι­σε νὰ πε­ρι­ο­δεύ­ει τὶς πό­λεις καὶ τὰ χω­ριὰ δι­δά­σκον­τας στὶς συ­να­γω­γὲς τὰ πλή­θη καὶ θε­ρα­πεύ­ον­τας κά­θε εἴ­δους ἀ­σθέ­νεια.

ΑΥ­ΤΗ ἡ δυ­σφή­μι­ση τοῦ Κυ­ρί­ου ἀ­πὸ ἐ­χθρούς Του συ­νε­χί­ζε­ται μέ­σα στοὺς αἰ­ῶ­νες. Τὸ ἴ­διο γί­νε­ται καὶ μὲ τὴ δυ­σφή­μι­ση κά­θε γνή­σιου Χρι­στια­νοῦ. Ὁ ἀρ­χη­γὸς τοῦ ψεύ­δους ξέ­ρει κα­λὰ τὸ συ­κο­φαν­τι­κό του ἔρ­γο. Δυ­σφη­μεῖ τὴν Ἐκ­κλη­σί­α μας, τοὺς κλη­ρι­κούς της, κά­θε πι­στό. Δὲν ἀ­νέ­χε­ται νὰ δι­α­φη­μί­ζε­ται ἡ πί­στη μας μὲ τὸ φω­τει­νὸ πα­ρά­δειγ­μα τῶν Χρι­στια­νῶν. Γι᾿ αὐ­τὸ καὶ κά­νει κά­θε τί γιὰ νὰ τὸ δυ­σφη­μί­σει. Πα­ρου­σιά­ζει τὴν ἀ­ρε­τὴ ὡς τρέλ­λα, τοὺς ἀν­θρώ­πους τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας ὡς ὑ­πο­κρι­τὰς ἢ ὀ­πι­σθο­δρο­μι­κούς, τὸν δρό­μο τοῦ Θε­οῦ ὡς ἀ­κα­τόρ­θω­το ἢ ἀ­σύμ­φο­ρο.

Μπρο­στὰ σ᾿ ὅ­λες αὐ­τὲς τὶς δυ­σφη­μί­σεις ἐ­μεῖς ἂς πο­ρευ­ό­μα­στε ἀ­νε­πη­ρέ­α­στοι, ὅ­πως ὁ Κύ­ριος. Χω­ρὶς φό­βους, δει­λί­ες καὶ ἀ­πο­γο­η­τεύ­σεις. Βέ­βαι­α θὰ πρέ­πει κι ἐ­μεῖς νὰ προ­σέ­χου­με, νὰ μὴ δί­νου­με ἀ­φορ­μὲς μὲ ἀ­προ­σε­ξί­ες μας καὶ ἔ­τσι νὰ γι­νό­μα­στε αἰ­τί­α νὰ σκαν­δα­λί­ζον­ται οἱ ἄλ­λοι. Ἀλ­λὰ νὰ ἀ­γω­νι­ζό­μα­στε νὰ ζοῦ­με ὅ­πως ὁ Κύ­ριος θέ­λει. Κι ἂς μὴ φο­βό­μα­στε τὶς δυ­σφη­μί­σεις. Ἡ ἀ­λή­θεια τε­λι­κὰ θὰ λάμ­ψει καὶ θὰ ἐ­πι­κρα­τή­σει. Ἀρ­κεῖ ἐ­μεῖς νὰ κά­νου­με τὸ κα­θῆ­κον μας.

 (Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)