ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΛΟΥΚΑ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΧΛΩΡΑΚΑΣ         

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΛΟΥΚΑ

(9 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2022)

 Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (ΙΖ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ)  

Ἀδελφοί, ὑμεῖς ἐστε ναὸς Θεοῦ ζῶντος, καθὼς εἶπεν ὁ Θεὸς ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω, καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι λαός. Διὸ ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε, κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς, καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα, καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας, λέγει Κύριος παντοκράτωρ. Ταύτας οὖν ἔχοντες τὰς ἐπαγγελίας, ἀγαπητοί, καθαρίσωμεν ἑαυτοὺς ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ.         

                  (Β΄ Κορ. Ϛ΄[6] 16-18, ζ΄1)

 

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ἀ­δελ­φοί, πῶς μπορεῖ νὰ βρίσκονται στὸν ἴδιο τόπο ὁ ναὸς τοῦ Θεοῦ καὶ τὰ εἴδωλα; Ναὶ δὲν ἔχουν καμία θέση τὰ εἴδωλα σὲ σᾶς. Διότι ἐσεῖς εἶστε ναός τοῦ ζωντανοῦ Θεοῦ, ὅπως εἶπε στήν Παλαιά Διαθήκη ὁ Θεός ὅτι θά κατοικήσω μέσα τους καί θά περπατήσω ἀνάμεσά τους, καί θά εἶμαι Θεός δικός τους κι αὐτοί θά εἶναι λαός μου. Γι’ αὐτό βγεῖτε καί φύγετε μακριά ἀπό τούς ἀπίστους καί ξεχωρίστε ἀπ’ αὐτούς, λέει ὁ Κύριος, καί μήν ἀγγίζετε ὁτιδήποτε ἀκάθαρτο. Καί τότε ἐγώ θά σᾶς δεχθῶ μέ πατρική στοργή. Καί θά γίνω πατέρας σας, κι ἐσεῖς θά εἶστε γιοί μου καί κόρες μου, λέει ὁ Κύριος ὁ Παντοκράτωρ. Αφοῦ λοιπόν ἔχουμε αὐτές τίς ὑποσχέσεις, ἀγαπητοί, ἄς καθαρίσουμε τούς ἑαυτούς μας ἀπό κάθε τι πού μολύνει τό σῶμα καί τό πνεῦμα μας, κι ἄς τελειοποιούμαστε στήν ἁγιοσύνη μέ τό φόβο τοῦ Θεοῦ.

 

ΤΟ ΙΕΡΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ, ἐ­πο­ρε­ύ­ε­το ὁ Ἰ­η­σοῦς εἰς πό­λιν κα­λου­μέ­νην Να­ΐν· καὶ συ­νε­πο­ρε­ύ­ον­το αὐ­τῷ οἱ μα­θη­ταὶ αὐ­τοῦ ἱ­κα­νοὶ καὶ ὄ­χλος πο­λύς. ὡς δὲ ἤγ­γι­σε τῇ πύ­λῃ τῆς πό­λε­ως, καὶ ἰ­δοὺ ἐ­ξε­κο­μί­ζε­το τε­θνη­κὼς υἱ­ὸς μο­νο­γε­νὴς τῇ μη­τρὶ αὐ­τοῦ, καὶ αὕ­τη ἦν χή­ρα, καὶ ὄ­χλος τῆς πό­λε­ως ἱ­κα­νὸς ἦν σὺν αὐ­τῇ. καὶ ἰ­δὼν αὐ­τὴν ὁ Κύ­ριος ἐ­σπλαγ­χνί­σθη ἐ­π' αὐ­τῇ καὶ εἶ­πεν αὐ­τῇ· Μὴ κλαῖ­ε· καὶ προ­σελ­θὼν ἥ­ψα­το τῆς σο­ροῦ, οἱ δὲ βα­στά­ζον­τες ἔ­στη­σαν, καὶ εἶ­πε· Νε­α­νί­σκε, σοὶ λέ­γω, ἐ­γέρ­θη­τι. καὶ ἀ­νε­κά­θι­σεν ὁ νε­κρὸς καὶ ἤρ­ξα­το λα­λεῖν, καὶ ἔ­δω­κεν αὐ­τὸν τῇ μη­τρὶ αὐ­τοῦ. ἔ­λα­βε δὲ φό­βος πάν­τας, καὶ ἐ­δό­ξα­ζον τὸν Θε­ὸν, λέ­γον­τες ὅ­τι Προ­φή­της μέ­γας ἐ­γή­γερ­ται ἐν ἡ­μῖν, καὶ ὅ­τι ἐ­πε­σκέ­ψα­το ὁ Θε­ὸς τὸν λα­ὸν αὐ­τοῦ.    

(Λουκ. ζ΄[7] 11 – 16)

 

ΠΟΡΕΙΑ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΥ

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

1. ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

Ὁ Κύριος μέ τούς μαθητές Του κατευθύνεται σήμερα πρός τήν πόλη Ναΐν. Πλήθη λαοῦ τόν ἀκολουθοῦν. Μά κα­θώς πλησιάζουν στήν πόλη, βλέπουν κάτι θλιβερό. Ἡ χαρούμενη καί εἰρηνική πο­ρεία τοῦ Κυρίου συναντᾶ μπροστά της μία ἄλλη πολυάριθμη πορεία βυθισμένη στόν πόνο καί τή θλίψη. Τά πλήθη συνο­δεύουν μιά χήρα μάνα, πού ἔχασε τό μο­νάκριβο παιδί της καί τό ὁδηγεῖ στήν τε­λευταία του κατοικία. Κλαίει καί ὀδύρε­ται ἡ δυστυχισμένη μάνα γύρω ἀπό τό φέρετρο τοῦ νεκροῦ παιδιοῦ της καί μαζί της πενθεῖ ὅλη ἡ πόλη. Διότι τό ὁδυνηρό αὐτό γεγονός συγκλόνισε ὅλους τούς κατοίκους της, οἱ ὁποῖοι, μέ τή θλίψη ζωγραφισμένη στά πρόσωπά τους καί τόν πόνο νά βασιλεύει στήν καρδιά τους, ἦρθαν νά συμπαρασταθοῦν στή βα­σανισμένη μάνα.

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ κάθε ἀνθρώπου ἦταν ἀσφαλῶς γεγονός λυπηρό γιά ὅλους τούς κατοίκους τῆς πόλεως ἐκείνης. Ὅταν ὅμως πρόκειται γιά θάνατο νέου ἀνθρώπου καί μάλιστα μονάκριβου παιδιοῦ μιᾶς χήρας μάνας, τότε ὁ σπαρα­γμός τῆς ψυχῆς εἶναι ἀκόμη μεγαλύτερος καί ὁ πόνος δυσβάστακτος.

Κάποτε μάλιστα ὁ πόνος γιά τόν θά­νατο κάποιου ἀγαπημένου προσώπου ἀ­ναστατώνει τόν ἄνθρωπο, τοῦ σκοτίζει τόν νοῦ καί γεμίζει τήν ψυχή μέ ἀπελπι­σία. Ἰδιαιτέρως οἱ ἄνθρωποι πού ζοῦν μακριά ἀπό τόν Θεό, ἀντιμετωπίζουν τόν θάνατο μέ ἀπόγνωση, μέ ἀπαρηγό­ρητες κραυγές καί ἀρρωστημένες ἐκδη­λώσεις, πού κάνουν τήν κατάσταση ἀφόρητη. Αὐτοί βέβαια ζοῦν χωρίς Θεό, χω­ρίς ἐλπίδα καί στήριγμα.

Οἱ πιστοί ὅμως Χριστιανοί δέν δικαιο­λογούμαστε νά ἀντιμετωπίζουμε τόν θά­νατο μέ τέτοιες ἐκδηλώσεις καί πολύ περισσότερο μέ γογγυσμούς καί ἀπιστία ἔναντι τοῦ Θεοῦ. Βέβαια δέν μποροῦ­με νά μένουμε ἀναίσθητοι καί ἀπαθεῑς μπροστά στό ὀδυνηρό καί συγκλονι­στικό γεγονός τοῦ θανάτου. Θά πονέ­σουμε, θά κλάψουμε, θά θρηνήσουμε. Ἀλλά καί θά καταφύγουμε μέ ἐλπίδα στό ἔλεος καί τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Καί τό οὐσιαστικότερο, θά προσευχηθοῦμε μέ πόνο γιά τήν ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς τοῦ κεκοιμημένου.

Μέ μία τέτοια στάση ἀπέναντι στόν θάνατο θά ἀπαλύνεται ὁ πόνος μας. Ὁ Κύριος τοῦ ἐλέους θά ἔρχεται στή ζωή μας καί θά μᾶς παρηγορεῖ. Αὐτό ἔκανε καί στήν ἀπαρηγόρητη χήρα τῆς Ναΐν, ὅπως δείχνει ἡ συνέχεια τοῦ εὐαγγελίου.

 

2. Η ΖΩΗ ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Ὅταν ὁ Κύριος ἔφθασε μπροστά στό φέρετρο τοῦ παιδιοῦ καί εἶδε τή δυστυχισμένη μάνα νά κλαίει μέ πόνο, τήν πλησιάζει μέ στοργή καί τῆς λέει:

—Μήν κλαῖς.

Καί συγχρόνως ἁπλώνει τό χέρι Του καί ἀγγίζει τό φέρετρο. Ὅλοι τώρα στρέφουν τά μάτια τους ἐκεῖ. Ὁ πολυεύσπλαγχνος Κύριος κοιτάζει μέ πόνο τό νεκρό παιδί καί μέ τήν ἐξουσιαστική φωνή Του λέγει:

—«Νεανίσκε, σοὶ λέγω, ἐγέρθητι». Νεαρέ , σέ σένα μιλῶ, σήκω ἐπάνω!

Τό θέαμα πλέον γίνεται συνταρακτικό. Τά δυό μάτια τοῦ νεκροῦ ἀγοριοῦ ἀνοίγουν καί ἀντικρίζουν τόν Κύριο τῆς ζωῆς. Κι ἀμέσως μπροστά στά ἔκπληκτα μάτια τῆς μάνας ὁ νέος ἀνασηκώνεται στό φέρετρο καί ἀρχίζει νά μιλᾶ. Τότε ὁ πανάγαθος Κύριος παραδίδει τό παιδί στή μάνα, ἡ ὁποία μέ λαχτάρα τό παίρνει στήν ἀγκαλιά της.

Τό θαῦμα αὐτό προκάλεσε μεγάλο φόβο σέ ὅλους. Διότι κατάλαβαν πὼς ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἦταν παντοδύναμος καί εἶχε τήν ἐξουσία νά κυριαρχεῖ στή ζωή καί τόν θάνατο. Συγχρόνως ὅμως δοξολόγησαν τόν Θεό γιά τό ἔλεος ποὺ ἔδειξε στή χήρα μάνα. Κι ὅλοι ώμολογοῦσαν πὼς κάποιος μεγάλος προφήτης ἐπισκέφθηκε τόν λαό Του.

ΗΤΑΝ πραγματικὰ συγκλονιστικὴ ἡ στιγμὴ ποὺ μπροστὰ σὲ τόσους ἀνθρώπους ὁ Κύριος ἀνέστησε τὸν νέο τῆς Ναΐν. Πῶς ὁ θρῆνος καὶ ὁ πόνος μετατράπηκαν ἀμέσως σὲ χαρὰ καὶ πανηγύρι! Πῶς ἄντεξε αὐτὴ ἡ μάνα τόσο ἔντονες συγκινήσεις; Τί αἰσθήματα ἀλήθεια ἔνοιωσε γιὰ τὸν Κύριο, τὸν εὐεργέτη της! Ἀλλὰ καὶ ὅλοι βλέποντας τὸ ἐκπληκτικὸ θέαμα βεβαιώθηκαν ὅτι ὁ Κύριος εἶναι ὁ ἐξουσιαστὴς τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου· ὅτι ὁ θάνατος δὲν ὁδηγεῖ στὸν ἀφανισμό, ἀλλὰ ὑπάρχει καὶ ἄλλη ζωή· ὑπάρχει ἀνάσταση.

Ὁ θάνατος δὲν εἶναι ἐξαφάνιση, ἀλλὰ χωρισμὸς τοῦ σώματος ἀπὸ τὴν ψυχή. Ἕνας χωρισμὸς ποὺ θὰ διαρκέσει μέχρις ὅτου ὁ Κύριος, ὁ ἐξουσιαστὴς τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου, θὰ ἀναστήσει τὰ νεκρὰ σώματα τῶν ἀνθρώπων καὶ θὰ τὰ ἑνώσει καὶ πάλι μὲ τίς ψυχές τους. Ἡ ἀνάσταση τοῦ υἱοῦ τῆς χήρας, καὶ κυρίως ἡ ἔνδοξη ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας εἶναι πρόδρομος καὶ τῆς δικῆς μας ἀναστάσεως. Περιμένουμε ὅλοι μας μὲ ἐλπίδα τὴν ἀνάστασή μας στὴν αἰώνια Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Προσδοκοῦμε «ἀνάστασιν νεκρῶν καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος».

Ἡ μεγάλη αὐτὴ ἀλήθεια τῆς ἀναστάσεως τῶν νεκρῶν θὰ πρέπει νὰ μᾶς βοηθήσει νὰ παύσουμε τὴν προσκόλλησή μας στὸν κόσμο αὐτὸ καὶ τίς ἡδονές του· νὰ συναισθανθοῦμε τὴ ματαιότητα αὐτῆς τῆς ζωῆς καὶ τὴν ἀσύγκριτη ὡραιότητα τῆς ἄλλης· νὰ σκεφθοῦμε σοβαρότερα τὸ πρόβλημα τῆς σωτηρίας μας καὶ τὸ αἰώνιο μέλλον μας. Καὶ νὰ ἀγωνισθοῦμε νὰ ἔχουμε «χριστιανὰ τὰ τέλη τῆς ζωῆς ἡμῶν, ἀνώδυνα, ἀνεπαίσχυντα, εἰρηνικά». Ὥστε νὰ ὁδηγηθοῦμε ὄχι σὲ ἀνάσταση κρίσεως, ἀλλὰ σὲ ἀνάσταση ζωῆς. Ζωῆς αἰωνίου στὴν ἐπουράνια Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

(Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩΤΗΡ»)