ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

 ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΧΛΩΡΑΚΑΣ   

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(2 ΙΟΥλΙΟΥ 2023)

 

ΕΩΘΙΝΟΝ Δ΄

Τῇ μιᾷ τῶν Σαββάτων, ὄρθρου βαθέος ἦλθον ἐπὶ τὸ μνῆμα, φέρουσαι ἃ ἡτοίμασαν ἀρώματα, καί τινες σὺν αὐταῖς. Εὗρον δὲ τὸν λίθον ἀποκεκυλισμένον ἀπὸ τοῦ μνημείου, καὶ εἰσελθοῦσαι οὐχ εὗρον τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ. καὶ ἐγένετο ἐν τῷ διαπορεῖσθαι αὐτὰς περὶ τούτου, καὶ Ἰδού, δύο ἄνδρες ἐπέστησαν αὐταῖς ἐν ἐσθήσεσιν ἀστραπτούσαις. ἐμφόβων δὲ γενομένων αὐτῶν καὶ κλινουσῶν τὰ πρόσωπον εἰς τὴν γῆν, εἶπον πρὸς αὐτάς, Τί ζητεῖτε τὸν ζῶντα μετὰ τῶν νεκρῶν; οὐκ ἔστιν ᾧδε, ἀλλ' ἠγέρθη. μνήσθητε ὡς ἐλάλησεν ὑμῖν, ἔτι ὢν ἐν τῇ Γαλιλαίᾳ, λέγων, ὅτι δεῖ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου παραδοθῆναι εἰς χεῖρας ἀνθρώπων ἁμαρτωλῶν, καὶ σταυρωθῆναι, καὶ τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἀναστῆναι. καὶ ἐμνήσθησαν τῶν ῥημάτων αὐτοῦ, καὶ ὑποστρέψασαι ἀπὸ τοῦ μνημείου, ἀπήγγειλαν ταῦτα πάντα τοῖς ἕνδεκα καὶ πᾶσι τοῖς λοιποῖς. ἦσαν δὲ ἡ Μαγδαληνὴ Μαρία καὶ Ἰωάννα καὶ Μαρία Ἰακώβου, καὶ αἱ λοιπαὶ σὺν αὐταῖς, αἳ ἔλεγον πρὸς τοὺς ἀποστόλους ταῦτα. καὶ ἐφάνησαν ἐνώπιον αὐτῶν ὡσεὶ λῆρος τὰ ῥήματα αὐτῶν, καὶ ἠπίστουν αὐταῖς. ὁ δὲ Πέτρος ἀναστὰς ἒδραμεν ἐπὶ τὸ μνημεῖον, καὶ παρακύψας βλέπει τὰ ὀθόνια κείμενα μόνα, καὶ ἀπῆλθε, πρὸς ἑαυτόν θαυμάζων τὸ γεγονός.

(Λουκ. κδ΄[24] 1 – 12)

 ΕΡΜΗΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜΠΕΛΑ)

1 Τὴν πρώτη ὅμως ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος ἀπὸ τὰ βαθιὰ χαράματα ἦλθαν οἱ γυναῖκες στὸ μνῆμα φέρνοντας τὰ ἀρώματα ποὺ εἶχαν ἑτοιμάσει. Μαζί τους ἦλθαν καὶ μερικὲς ἄλλες. 2 Βρῆκαν τότε τὴν πέτρα ποὺ ἔφραζε τὸ μνημεῖο νὰ εἶναι κυλισμένη μακριὰ ἀπ᾿ αὐτό. 3 Κι ὅταν μπῆκαν στὸ μνημεῖο, δὲν βρῆκαν τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ. 4 Κι ἐνῶ βρίσκονταν σὲ μεγάλη ἀπορία γιὰ τὸ γεγονὸς αὐτό,  ξαφνικά, δύο ἄγγελοι παρουσιάσθηκαν μπροστά τους ὡς ἄνδρες μὲ στολὲς ποὺ ἄστραφταν ἀπὸ λαμπρότητα. 5 Κι ἐνῶ αὐτὲς κατατρομαγμένες ἔγερναν τὸ πρόσωπό τους στὴ γῆ ἀπὸ εὐλάβεια κι ἐπειδὴ δὲν ἄντεχαν τὴ λάμψη τῶν ἀγγέλων, εἶπαν οἱ ἄγγελοι σ᾿ αὐτές: Γιατί ζητᾶτε ἀνάμεσα στοὺς νεκροὺς αὐτὸν ποὺ τώρα πλέον εἶναι ζωντανός; 6 Δὲν εἶναι ἐδῶ, ἀλλὰ ἀναστήθηκε. Θυμηθεῖτε πῶς σᾶς μίλησε καὶ τί σᾶς εἶχε πεῖ ὅταν ἀκόμη ἦταν στὴ Γαλιλαία, 7 λέγοντας ὅτι σύμφωνα μὲ τὸ προκαθορισμένο σχέδιο τοῦ Θεοῦ πρέπει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου νὰ παραδοθεῖ σὲ χέρια ἀνθρώπων ἁμαρτωλῶν καὶ νὰ σταυρωθεῖ, καὶ τὴν τρίτη ἡμέρα ἀπὸ τὸ θάνατό του νὰ ἀναστηθεῖ. 8 Τότε οἱ μυροφόρες γυναῖκες θυμήθηκαν τὰ λόγια τοῦ Κυρίου. 9 Κι ἀφοῦ ἐπέστρεψαν ἀπὸ τὸ μνημεῖο, τὰ ἀνήγγειλαν ὅλα αὐτὰ στοὺς ἕνδεκα μαθητὲς καὶ σ᾿ ὅλους τοὺς ἄλλους ποὺ ἦταν μαζὶ μὲ τοὺς ἀποστόλους. 10 Οἱ γυναῖκες ποὺ τὰ ἔλεγαν αὐτὰ στοὺς ἀποστόλους ἦταν ἡ Μαγδαληνὴ Μαρία καὶ ἡ Ἰωάννα καὶ ἡ Μαρία ἡ μητέρα τοῦ Ἰακώβου καὶ οἱ ὑπόλοιπες ποὺ ἦταν μαζί τους. 11 Τὰ λόγια τους ὅμως αὐτὰ φάνηκαν στοὺς μαθητὲς σὰν φλυαρία καὶ ἐπινόηση τῆς φαντασίας τους. Καὶ δὲν τὶς πίστευαν. 12 Παρόλα αὐτά ὅμως ὁ Πέτρος σηκώθηκε κι ἔτρεξε στό μνημεῖο. Κι ἀφοῦ ἔσκυψε ἀπό τή θύρα, βλέπει μόνο τούς νεκρικούς ἐπιδέσμους νά εἶναι κάτω στό μνημεῖο, χωρίς τό σῶμα. Τότε ἐπέστρεψε στό σπίτι πού ἔμενε γεμάτος ἀπορία κι ἔκπληξη γι᾿ αὐτό πού εἶχε γίνει.

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Ἀδελφοί, εἶχεν ἡ πρώτη σκηνὴ δικαιώματα λατρείας τό τε ῞Αγιον κοσμικόν. Σκηνὴ γὰρ κατεσκευάσθη ἡ πρώτῃ ἐν ᾗ ἥ τε λυχνία καὶ ἡ τράπεζα καὶ ἡ πρόθεσις τῶν ἄρτων, ἥτις λέγεται ῞Αγια. Μετὰ δὲ τὸ δεύτερον καταπέτασμα σκηνὴ ἡ λεγομένη ῞Αγια ῾Αγίων, χρυσοῦν ἔχουσα θυμιατήριον καὶ τὴν κιβωτὸν τῆς διαθήκης περικεκαλυμμένην πάντοθεν χρυσίῳ, ἐν ᾗ στάμνος χρυσῆ ἔχουσα τὸ μάννα καὶ ἡ ῥάβδος ᾿Ααρὼν ἡ βλαστήσασα καὶ αἱ πλάκες τῆς διαθήκης, ὑπεράνω δὲ αὐτῆς Χερουβὶμ δόξης κατασκιάζοντα τὸ ἱλαστήριον· περὶ ὧν οὐκ ἔστι νῦν λέγειν κατὰ μέρος. Τούτων δὲ οὕτω κατεσκευασμένων εἰς μὲν τὴν πρώτην σκηνὴν διὰ παντὸς εἰσίασιν οἱ ἱερεῖς τὰς λατρείας ἐπιτελοῦντες, εἰς δὲ τὴν δευτέραν ἅπαξ τοῦ ἐνιαυτοῦ μόνος ὁ ἀρχιερεύς, οὐ χωρὶς αἵματος, ὃ προσφέρει ὑπὲρ ἑαυτοῦ καὶ τῶν τοῦ λαοῦ ἀγνοημάτων.

(Ἑβρ. θ΄[9] 1-7)

 Η ΣΚΗΝΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΟ: «Εἶχεν ἡ πρώτη σκηνή δικαιώματα λατρείας»

Σήμερα ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τὴν κατάθεση τῆς τιμίας ἐσθῆτος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου στὴν Κωνσταντινούπολη το 473 μ.Χ. Γι᾿ αὐτὸ καὶ τὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα εἶναι ἀφιερωμένο στην Παναγία μας. Εἶναι ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολή, τὸ ὁποῖο ἀποτελεῖ περιγραφὴ τοῦ πρώτου Ναοῦ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ποὺ ὠνομαζόταν «σκηνὴ τοῦ μαρτυρίου» (Ἐξ. κζ'[27] 21). Ὁ Ναὸς αὐτὸς ἦταν κινητὸς προκειμένου νὰ μποροῦν οἱ Ἑβραῖοι μέσα στὴν ἔρημο νὰ λατρεύουν τὸν Θεὸ ὅπου στρατοπέδευαν. Ἡ Ἐκκλησία μας ἐπέλεξε τὸ συγκεκριμένο αὐτὸ ἀνάγνωσμα, διότι πιστεύει ὅτι ὁ Ναὸς αὐτὸς ἀποτελεῖ προτύπωση τῆς Παναγίας, ἡ ὁποία ὑπῆρξε ὁ ἔμψυχος Ναὸς τοῦ Θεοῦ. Ἂς δοῦμε λοιπὸν πῶς ἡ Παναγία μας εἶναι ὁ κατεξοχὴν ἔμψυχος Ναὸς τοῦ Θεοῦ καὶ γιατί τὴν ἐπέλεξε ὁ Θεός γι᾿ αὐτὴν τὴν ὑψίστη ἀποστολή.

1. ΕΜΨΥΧΟΣ ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Ἡ Παναγία μας ἀπὸ ἐκείνη τὴν ἱερότατη και μοναδικὴ στιγμὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, κατὰ τὴν ὁποία δέχθηκε τὸ κάλεσμα τοῦ Οὐρανοῦ καὶ ἀπάντησε «ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμά σου» (Λουκ. α'[1] 38), ἔγινε πραγματικὸς καὶ ὄχι συμβολικὸς Ναὸς τοῦ Θεοῦ. Ἀπὸ ἐκείνη τὴν ὥρα ἀξιώθηκε νὰ φέρει στὰ πανάγια σπλάγχνα της τὸν ἐνανθρωπήσαντα προαιώνιο Λόγο. Ἔγινε τό κατοικητήριο τοῦ ἁγίου Θεοῦ, Ναὸς ἀσυγκρίτως ἀνώτερος ἀπὸ τὸν Ναό τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Διότι ὑπῆρξε ὁ ἔμψυχος Ναὸς τοῦ Θεοῦ. Στὸν Ναὸ τῆς Ἱερουσαλήμ εἰσερχόταν ἐπίγειος ἀρχιερεύς· ἡ Θεοτόκος ἐκυοφόρησε τὸν μόνον μέγαν καὶ αἰώνιον Ἀρχιερέα. 

Μέσα στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων, τὸ ἱερότερο μέρος τοῦ Ναοῦ, στὴν κιβωτό τῆς Διαθήκης, φυλάσσονταν κάποια ἱερὰ ἀντικείμενα. Ἡ Παναγία περιέλαβε μέσα της τὸν πανάγιο Θεό, διότι ἡ ἴδια ἔγινε ἡ κιβωτός ἡ «χρυσωθεῖσα τῷ Πνεύματι». Στην κιβωτό τῆς Διαθήκης ὑπῆρχαν οἱ θεοχάρακτες πλάκες τοῦ Δεκαλόγου. Ἡ Παναγία ἀξιώθηκε νὰ γεννήσῃ τὸν ἴδιο τὸν Νομοθέτη. Ἐκεῖ ὑπῆρχε ἡ στάμνα μὲ τὸ μάννα. Ἡ Παναγία ἔφερε μέσα της τὸν Κύριο, τὸ οὐράνιο μάννα, «τὸ γλυκαῖνον τὰ τῶν εὐσεβῶν αἰσθητήρια». Ἔγινε ἡ ἔμψυχος τράπεζα ὄχι ὑλικῶν ἄρτων ἀλλὰ τοῦ ἄρτου τῆς Ζωῆς. Στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων ὑπῆρχε ἡ ράβδος τοῦ Ἀαρών ποὺ ἐβλάστησε. Ἡ Παναγία εἶναι «ἡ ράβδος ἡ μυστική» ποὺ ἐβλάστησε τὸ ἄνθος τὸ ἀμάραντον, τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Ὅπως πολύ χαρακτηριστικὰ ἀναφέρει ἕνας ὕμνος προς τιμήν της, ἡ Παναγία μας ὑπῆρξε «τύπος» τοῦ Νόμου, ἦταν ἡ ἴδια καὶ σκηνὴ τοῦ Θεοῦ καὶ θεία στάμνος καὶ κιβωτὸς τῆς Διαθήκης καὶ καταπέτασμα και ράβδος καὶ Ναὸς ἀκατάλυτος καὶ πύλη τοῦ Θεοῦ, ἀνώτερη ἀπὸ κάθε ἐπίγειο Ναό. Γιατί ὅμως ὁ ἅγιος Θεὸς ἐδιάλεξε την Παναγία μας νὰ γίνει ὁ ἔμψυχος Ναός του; 

2. «ΑΓΝΕΙΑΣ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑ»

Διότι ἦταν ἡ καθαροτάτη, ἡ ἀμόλυντος, ἡ πανάμωμος, ἡ πάναγνος. Διότι ἡ ἴδια ὑπῆρξε «ἁγνείας θησαύρισμα», ἦταν ἡ καθαρὰ καὶ ἄμωμος καὶ λαμπροτέρα πάσης κτίσεως. Ἡ ἁγία ψυχή της καὶ τὸ πανάσπιλο σῶμα της εἶχε τὸ καθαρὸν κάλλος· καὶ γι᾿ αὐτὸ ἔγινε «ὁ καθαρώτατος Ναὸς τοῦ Σωτῆρος», «τὸ ἱερὸν θησαύρισμα τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ», ὁ θρόνος τοῦ Δεσπότου τῶν ὅλων. Διότι ὁ καθαρότατος καὶ ἁγιότατος Κύριος μόνο στην καθαροτάτη καὶ ἁγιοτάτη Θεοτόκο θὰ μποροῦσε νὰ σκηνώσει. 

Ἡ ταπεινή κόρη της Ναζαρέτ γεννήθηκε καὶ ἔζησε μέσα σὲ μιὰ πόλη ἁμαρτωλή καί ἠθικά ἄθλια. Κι ὅμως αὐτὴ παρέμεινε ἄσπιλος, ἀμόλυντος, ἄχραντος. Ἡ Παναγία μας ἦταν «Ἁγία Ἁγίων μείζων». Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἀξιώθηκε νὰ προσφέρει στὸν Θεὸ τὸν ἑαυτό της, γιὰ νὰ γίνει θεῖον σκήνωμα καὶ νὰ ἑνώσει τὴν πεσμένη ἀνθρώπινη φύση μας μὲ τὸν οὐρανό.

Αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν ὡραιότητα τῆς ἁγνείας, τῆς παρθενίας καὶ ἠθικῆς καθαρότητος ἀντικρίζοντας οἱ ἀγγελικές δυνάμεις ἐκπλήσσονται. Βλέπουν τὴν Παναγία νὰ γίνεται οὐρανῶν ὑψηλοτέρα, ὄχημα πανάγιον καὶ οἴκημα πανάριστον τοῦ Κυρίου τῶν ἀγγελικῶν ταγμάτων. Νὰ γίνεται ὑψηλοτέρα τῶν οὐρανῶν καὶ καθαροτέρα λαμπηδόνων ἡλιακῶν. Ἁγιοτέρα καὶ ἀπὸ τὸ ἱερότερο μέρος τοῦ Ναοῦ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων. 

Στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων ὑπῆρχε καὶ τὸ χρυσὸ θυμιατήριο. Ἡ ἁγνὴ κόρη τῆς Ναζαρέτ ἔγινε μὲ τὴν καθαρότητά της τὸ «δεκτὸν πρεσβείας θυμίαμα», ἡ «ὀσμὴ τῆς Χριστοῦ εὐωδίας». Ἡ Παναγία ἦταν ἡ χρυσή λυχνία, ποὺ ἐφώτισε τὴν σκοταδιασμένη ἀνθρωπότητα μὲ τὴν ἀστραποβόλο ἁγιότητά της καὶ μὲ τὸ ἄϋλο φῶς τοῦ Υἱοῦ της, τοῦ Ἡλίου τῆς Δικαιοσύνης. 

Ἀδελφοί, ἀντικρίζοντας καὶ ἐμεῖς μὲ δέος καὶ θαυμασμὸ αὐτὸ τὸ ἄφθαστο μεγαλεῖο τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας ἂς ἀποξενωθοῦμε ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ κάθε κοσμικὴ ἐπιθυμία κι ἂς ἔχουμε τὸ νοῦ μας διαρκῶς προσηλωμένο στὸν οὐρανό. Κι ἂς δεόμαστε καθημερινά στην ἄχραντη καί ἄσπιλη Παναγία μας, τὴν σκηνὴ τοῦ Θεοῦ καὶ Λόγου, νὰ μᾶς δίνει τὴν χάρη της, νὰ δέεται στὸν Υἱό της γιὰ μᾶς, ὥστε νὰ ζοῦμε κι ἐμεῖς μὲ ἁγνότητα καὶ καθαρότητα, σύνεση καὶ σταθερότητα. Καὶ νὰ ἀξιωνόμαστε ἔτσι, κάθε φορὰ ποὺ προσεγγίζουμε στὸ μυστήριο τῆς θείας Κοινωνίας, νὰ γινόμαστε κι ἐμεῖς ἀκατακρίτως ἔμψυχοι ναοὶ τοῦ Θεοῦ. 

(Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)

 

ΤΟ ΙΕΡΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ, ἐλ­θόν­τι τῷ Ἰ­η­σοῦ εἰς Κα­περ­να­οὺμ, προ­σῆλ­θεν αὐ­τῷ Ἑ­κα­τόν­ταρ­χος, πα­ρα­κα­λῶν αὐ­τὸν, καὶ λέ­γων· Κύριε, ὁ παῖς μου βέ­βλη­ται ἐν τῇ οἰ­κί­ᾳ πα­ρα­λυ­τι­κός, δει­νῶς βα­σα­νι­ζό­με­νος. Καὶ λέ­γει αὐ­τῷ ὁ ᾿Ι­η­σοῦς· ἐ­γὼ ἐλ­θὼν θε­ρα­πε­ύ­σω αὐ­τόν. Καὶ ἀ­πο­κρι­θεὶς ὁ Ἑ­κα­τόν­ταρ­χος ἔ­φη· Κύριε, οὐκ εἰ­μὶ ἱ­κα­νὸς ἵ­να μου ὑ­πὸ τὴν στέ­γην εἰ­σέλ­θῃς· ἀλ­λὰ μό­νον εἰ­πὲ λό­γῳ, καὶ ἰ­α­θή­σε­ται ὁ παῖς μου. Καὶ γὰρ ἐ­γὼ ἄν­θρω­πός εἰ­μι ὑ­πὸ ἐ­ξουσί­αν, ἔ­χων ὑπ᾿ ἐ­μαυ­τὸν στρα­τι­ώ­τας, καὶ λέ­γω τού­τῳ, πο­ρε­ύ­θη­τι, καὶ πο­ρε­ύ­ε­ται· καὶ ἄλ­λῳ, ἔρ­χου, καὶ ἔρ­χε­ται· καὶ τῷ δο­ύ­λῳ μου, πο­ί­η­σον τοῦ­το, καὶ ποι­εῖ. Ἀ­κο­ύ­σας δὲ ὁ ᾿Ι­η­σοῦς, ἐ­θα­ύ­μα­σε, καὶ εἶ­πε τοῖς ἀ­κο­λου­θοῦ­σιν· Ἀ­μὴν λέ­γω ὑ­μῖν, οὐ­δὲ ἐν τῷ ᾿Ισ­ρα­ὴλ το­σαύ­την πί­στιν εὗ­ρον. Λέγω δὲ ὑ­μῖν, ὅ­τι πολ­λοὶ ἀ­πὸ ἀ­να­το­λῶν καὶ δυ σμῶν ἥ­ξου­σι, καὶ ἀ­να­κλι­θή­σον­ται με­τὰ ᾿Α­βρα­ὰμ καὶ ᾿Ι­σα­ὰκ καὶ ᾿Ι­α­κὼβ ἐν τῇ βα­σι­λε­ί­ᾳ τῶν οὐ­ρα­νῶν· οἱ δὲ υἱ­οὶ τῆς βα­σι­λε­ί­ας ἐκ­βλη­θή­σον­ται εἰς τὸ σκό­τος τὸ ἐ­ξώ­τε­ρον· ἐ­κεῖ ἔ­σται ὁ κλαυθ­μὸς καὶ ὁ βρυγ­μὸς τῶν ὀ­δόντων. Καὶ εἶ­πεν ὁ ᾿Ι­η­σοῦς τῷ Ἑ­κα­τον­τάρ­χῳ· Ὕ­πα­γε, καὶ ὡς ἐ­πί­στευ­σας γε­νη­θή­τω σοι. Καὶ ἰ­ά­θη ὁ παῖς αὐ­τοῦ ἐν τῇ ὥ­ρᾳ ἐ­κε­ί­νῃ.

                                                    (Ματθ. η΄[8] 5 - 13)

 ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ἐ­κεῖ­νο τόν και­ρό μό­λις μπῆ­κε ὁ Ἰ­η­σοῦς στὴν Κα­περ­να­ούμ, ἦλ­θε κον­τὰ του ἕ­νας ἑ­κα­τόν­ταρ­χος, ὁ ὁ­ποῖ­ος τόν πα­ρα­κα­λοῦ­σε καὶ τοῦ ἔ­λε­γε: Κύ­ρι­ε, ὁ δοῦ­λος μου εἶ­ναι κα­τά­κοι­τος καὶ πα­ρά­λυ­τος στὸ σπί­τι καὶ βα­σα­νί­ζε­ται ἀ­πὸ τρο­με­ροὺς πό­νους. Ὁ Ἰ­η­σοῦς τό­τε τοῦ λέ­ει: Θὰ ἔλ­θω ἐ­γώ στὸ σπί­τι σου καὶ θὰ τὸν θε­ρα­πεύ­σω. Κι ὁ ἑ­κα­τόν­ταρ­χος τοῦ ἀ­πο­κρί­θη­κε: Κύ­ρι­ε, δὲν εἶ­μαι ἄ­ξιος νὰ εἰ­σέλ­θεις κά­τω ἀ­πὸ τὴ στέ­γη τοῦ σπι­τιοῦ μου. Ἀλ­λά πὲς αὐ­τὸ πού θέ­λεις μό­νο μ' ἕ­ναν ἁ­πλό λό­γο, καὶ θὰ γι­α­τρευ­θεῖ ὁ δοῦ­λος μου. Δι­ό­τι κι ἐ­γώ ἄν­θρω­πος εἶ­μαι κά­τω ἀ­πὸ ἐ­ξου­σί­α καὶ παίρ­νω δι­α­τα­γὲς ἀ­πὸ ἀ­νω­τέ­ρους, ἀλ­λά κι ἔ­χω στὶς δι­α­τα­γές μου στρα­τι­ῶ­τες· καὶ λέ­ω σ' ἕ­να στρα­τι­ώ­τη: πή­γαι­νε· καὶ πη­γαί­νει. Καὶ σ' ἄλ­λον λέ­ω, ἔ­λα, κι ἔρ­χε­ται. Καὶ στὸ δοῦ­λο μου λέ­ω, κά­νε αὐ­τό, καὶ τὸ ἐ­κτε­λεῖ. Πό­σο μᾶλ­λον θὰ ἐ­κτε­λε­σθεῖ ὁ δι­κός σου λό­γος. Δι­ό­τι ἐ­σύ δὲν εἶ­σαι κά­τω ἀ­πὸ τὶς δι­α­τα­γὲς κα­νε­νός, ἀλ­λά ἔ­χεις ἐ­ξου­σί­α πά­νω σὲ ὅ­λες τὶς ἀ­ό­ρα­τες δυ­νά­μεις! Ὅ­ταν ὁ Ἰ­η­σοῦς ἄ­κου­σε τὰ λό­για του αὐ­τά, θαύ­μα­σε καὶ εἶ­πε σ' ἐ­κεί­νους πού τὸν ἀ­κο­λου­θοῦ­σαν: Ἀ­λη­θι­νά σᾶς λέ­ω, τό­σο με­γά­λη πί­στη δὲν βρῆ­κα οὔ­τε ἀ­νά­με­σα στοὺς Ἰσ­ρα­η­λί­τες, οἱ ὁ­ποῖ­οι εἶ­ναι ὁ ἐ­κλε­κτὸς λα­ὸς τοῦ Θε­οῦ. Σᾶς δι­α­βε­βαι­ώ­νω λοι­πὸν ὅ­τι πολ­λοὶ σὰν τὸν ἑ­κα­τόν­ταρ­χο θὰ ἔλ­θουν ἀ­πὸ ἀ­να­το­λὴ καὶ δύ­ση, ἀ­π' ὅ­λα τὰ μέ­ρη τοῦ κό­σμου, καὶ θὰ κα­θί­σουν μα­ζὶ μὲ τὸν Ἀ­βρα­άμ, τὸν Ἰ­σα­ὰκ καὶ τὸν Ἰ­α­κὼβ στὸ εὐ­φρό­συ­νο δεῖ­πνο τῆς βα­σι­λεί­ας τῶν οὐ­ρα­νῶν. Ἐ­νῶ ἐ­κεῖ­νοι πού κα­τά­γον­ται ἀ­πὸ τὸν Ἀ­βρα­ὰμ καὶ σύμ­φω­να μὲ τὶς ἐ­παγ­γε­λί­ες καὶ ὑ­πο­σχέ­σεις τοῦ Θε­οῦ εἶ­ναι κλη­ρο­νό­μοι τῆς βα­σι­λεί­ας, θὰ ρι­χθοῦν ἔ­ξω ἀ­π' αὐ­τήν, στὸ σκο­τά­δι πού εἶ­ναι τε­λεί­ως ἀ­πο­μα­κρυ­σμέ­νο ἀ­πὸ τὴ βα­σι­λεί­α τοῦ Θε­οῦ. Ἐ­κεῖ θὰ κλαῖ­νε καὶ θὰ τρί­ζουν τὰ δόν­τια τους. Καὶ εἶ­πε ὁ Ἰ­η­σοῦς στὸν ἑ­κα­τόν­ταρ­χο: Πή­γαι­νε στό σπί­τι σου κι ἂς γί­νει σὲ σέ­να ὅ­πως τὸ πί­στε­ψες (ὅ­τι δη­λα­δὴ μό­νο μὲ τὸ λό­γο μου καὶ ἀ­πὸ μα­κριὰ μπο­ρῶ νὰ θε­ρα­πεύ­σω τὸ δοῦ­λο σου). Καὶ πράγ­μα­τι ἐ­κεί­νη τὴ στιγ­μὴ θε­ρα­πεύ­θη­κε ὁ δοῦ­λος του.