ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΛΟΥΚΑ - ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ Ζ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ (ΣΠΟΡΕΩΣ). ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

  ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

      ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΛΟΥΚΑ

(ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ Ζ΄ ΟΙΚ. ΣΥΝΟΔΟΥ)

(11 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2015)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ Ζ΄ ΟΙΚ. ΣΥΝΟΔΟΥ)

Τέκνον Τίτε, πι­στὸς ὁ λό­γος· καὶ πε­ρὶ το­ύ­των βο­ύ­λο­μαί σε δι­α­βε­βαι­οῦ­σθαι, ἵ­να φρον­τί­ζω­σι κα­λῶν ἔρ­γων προ­ΐ­στα­σθαι οἱ πε­πι­στευ­κό­τες τῷ Θε­ῷ. ταῦ­τά ἐ­στι τὰ κα­λὰ καὶ ὠ­φέ­λι­μα τοῖς ἀν­θρώ­ποις· μω­ρὰς δὲ ζη­τή­σεις καὶ γε­νε­α­λο­γί­ας καὶ ἔ­ρεις καὶ μά­χας νο­μι­κὰς πε­ρι­ί­στα­σο· εἰ­σὶ γὰρ ἀ­νω­φε­λεῖς καὶ μά­ται­οι. αἱ­ρε­τι­κὸν ἄν­θρω­πον με­τὰ μί­αν καὶ δευ­τέ­ραν νου­θε­σί­αν πα­ραι­τοῦ, εἰ­δὼς ὅ­τι ἐ­ξέ­στρα­πται ὁ τοι­οῦ­τος καὶ ἁ­μαρ­τά­νει ὢν αὐ­το­κα­τά­κρι­τος. Ὅ­ταν πέμ­ψω Ἀρ­τε­μᾶν πρός σε ἢ Τυ­χι­κόν, σπο­ύ­δα­σον ἐλ­θεῖν πρός με εἰς Νι­κό­πο­λιν· ἐ­κεῖ γὰρ κέ­κρι­κα πα­ρα­χει­μά­σαι. Ζη­νᾶν τὸν νο­μι­κὸν καὶ Ἀ­πολ­λὼ σπου­δα­ί­ως πρό­πεμ­ψον, ἵ­να μη­δὲν αὐ­τοῖς λε­ί­πῃ. μαν­θα­νέ­τω­σαν δὲ καὶ οἱ ἡ­μέ­τε­ροι κα­λῶν ἔρ­γων προ­ΐ­στα­σθαι εἰς τὰς ἀ­ναγ­κα­ί­ας χρε­ί­ας, ἵ­να μὴ ὦ­σιν ἄ­καρ­ποι. Ἀ­σπά­ζον­ταί σε οἱ με­τ' ἐ­μοῦ πάν­τες. ἄ­σπα­σαι τοὺς φι­λοῦν­τας ἡ­μᾶς ἐν πί­στει. Ἡ χά­ρις με­τὰ πάν­των ὑ­μῶν· ἀ­μήν.                                    

           (Τἰτ. γ΄[3] 8 – 15)

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Παιδί μου Τίτε, τό ὅ­τι δι­και­ω­θή­κα­με καὶ ἀ­να­γεν­νη­θή­κα­με καὶ θὰ κλη­ρο­νο­μή­σου­με τὴν αἰ­ώ­νια ζω­ὴ εἶ­ναι λό­γος καὶ ἀ­λή­θεια ἀ­ξι­ό­πι­στη. Καὶ γι' αὐ­τὰ τὰ θέ­μα­τα θέ­λω νὰ μι­λᾶς μὲ βε­βαι­ό­τη­τα καὶ μὲ κύ­ρος, γιὰ νὰ φρον­τί­ζουν ὅ­σοι ἔ­χουν πι­στέ­ψει στὸ Θε­ὸ νὰ πρω­το­στα­τοῦν ἀ­κού­ρα­στα σὲ κα­λὰ ἔρ­γα. Αὐ­τὰ εἶ­ναι τὰ κα­λὰ ἔρ­γα καὶ τὰ ὠ­φέ­λι­μα στοὺς ἀν­θρώ­πους· αὐ­τὰ γιὰ τὰ ὁποῖα σᾶς μί­λη­σα. Ἀ­πό­φευ­γε τὶς ἀ­νό­η­τες συ­ζη­τή­σεις καὶ τὶς γε­νε­α­λο­γί­ες γιὰ τοὺς μυ­θι­κοὺς θε­οὺς ἢ τοὺς εὐ­γε­νεῖς προ­γό­νους, ὅ­πως καὶ τὶς φι­λο­νι­κί­ες καὶ δι­α­μά­χες γιὰ τὸν ἰ­ου­δα­ϊ­κὸ νό­μο, δι­ό­τι δὲν φέρ­νουν κα­μί­α ὠ­φέ­λεια καὶ εἶ­ναι μά­ται­ες. Αἱ­ρε­τι­κὸ ἄν­θρω­πο πού ἐ­πι­μέ­νει νὰ δη­μι­ουρ­γεῖ σκάν­δα­λα καὶ δι­αι­ρέ­σεις στὴν Ἐκ­κλη­σί­α, μο­λο­νό­τι τὸν συμ­βού­λευ­σες γιὰ πρώ­τη καὶ δεύ­τε­ρη φο­ρά, πα­ρά­τη­σέ τον καὶ ἀ­πό­φευ­γέ τον. Γνώ­ρι­ζε ὅ­τι ἕ­νας τέ­τοι­ος ἄν­θρω­πος ἔ­χει διαστραφεῖ καὶ ἁ­μαρ­τά­νει· καὶ γιὰ τὴν ἁ­μαρ­τί­α του αὐ­τὴ ἐ­λέγ­χε­ται καὶ κα­τα­κρί­νε­ται ἀ­πὸ τὴ συ­νεί­δη­σή του καὶ ἀ­πὸ τὸν ἴ­διο του τὸν ἑ­αυ­τό. Ὅ­ταν σοῦ στεί­λω τὸν Ἀρτεμᾶ ἢ τὸν Τυ­χι­κό, φρόν­τι­σε γρή­γο­ρα νὰ ἔλ­θεις στὴ Νι­κό­πο­λη, δι­ό­τι ἐκεῖ ἀ­πο­φά­σι­σα νὰ πε­ρά­σω τὸ χει­μώ­να. Τὸν Ζη­νᾶ τὸ νο­μο­δι­δά­σκα­λο καὶ τὸν Ἀπολλώ κατευόδωσέ τους μὲ ἐ­πι­με­λη­μέ­νη προ­ε­τοι­μα­σί­α, γιὰ νὰ μὴν τοὺς λεί­πει τί­πο­τε στὸ τα­ξί­δι τους. Μὲ τὴν εὐ­και­ρί­α μά­λι­στα τῆς προ­ε­τοι­μα­σί­ας αὐ­τῆς ἂς παίρ­νουν μά­θη­μα καὶ οἱ δι­κοί μας νὰ πρω­το­στατοῦν καὶ νὰ ἐρ­γά­ζον­ται κα­λὰ ἔρ­γα καὶ νὰ συν­τρέ­χουν τοὺς ἀ­δελ­φοὺς στὶς ἀ­πα­ραί­τη­τες ὑ­λι­κές τους ἀ­νάγ­κες, γιά νὰ μὴ στε­ροῦν­ται ἀ­πὸ πνευ­μα­τι­κοὺς καρ­πούς. Σὲ χαι­ρε­τοῦν ἐγ­κάρ­δια ὅ­λοι ὅ­σοι εἶ­ναι μα­ζί μου. Χαιρέτησε ὅ­σους μᾶς ἀ­γα­ποῦν, ἐ­πει­δὴ ἔ­χουν κοι­νὴ πί­στη μέ μᾶς. Σᾶς εὔ­χο­μαι ἡ χά­ρις τοῦ Θε­οῦ νὰ εἶ­ναι μὲ ὅ­λους σας. Ἀ­μήν.

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Εἶπεν ὁ Κύριος τήν παραβολήν ταύτην^. ἐ­ξῆλ­θεν ὁ σπε­ί­ρων τοῦ σπεῖ­ραι τὸν σπό­ρον αὐ­τοῦ. καὶ ἐν τῷ σπε­ί­ρειν αὐ­τὸν ὃ μὲν ἔ­πε­σε πα­ρὰ τὴν ὁ­δόν, καὶ κα­τε­πα­τή­θη, καὶ τὰ πε­τει­νὰ τοῦ οὐ­ρα­νοῦ κα­τέ­φα­γεν αὐ­τό· καὶ ἕ­τε­ρον ἔ­πε­σεν ἐ­πὶ τὴν πέ­τραν, καὶ φυ­ὲν ἐ­ξη­ράν­θη δι­ὰ τὸ μὴ ἔ­χειν ἰ­κμά­δα· καὶ ἕ­τε­ρον ἔ­πε­σεν ἐν μέ­σῳ τῶν ἀ­καν­θῶν, καὶ συμ­φυ­εῖ­σαι αἱ ἄ­καν­θαι ἀ­πέ­πνι­ξαν αὐ­τό. καὶ ἕ­τε­ρον ἔ­πε­σεν εἰς τὴν γῆν τὴν ἀ­γα­θήν, καὶ φυ­ὲν ἐ­πο­ί­η­σε καρ­πὸν ἑ­κα­τον­τα­πλα­σί­ο­να. ταῦ­τα λέ­γων ἐ­φώ­νει· Ὁ ἔ­χων ὦ­τα ἀ­κο­ύ­ειν ἀ­κου­έ­τω. Ἐ­πη­ρώ­των δὲ αὐ­τὸν οἱ μα­θη­ταὶ αὐ­τοῦ λέ­γον­τες· Τίς εἴ­η ἡ πα­ρα­βο­λή αὕ­τη; ὁ δὲ εἶ­πεν· Ὑ­μῖν δέ­δο­ται γνῶ­ναι τὰ μυ­στή­ρι­α τῆς βα­σι­λε­ί­ας τοῦ Θε­οῦ, τοῖς δὲ λοι­ποῖς ἐν πα­ρα­βο­λαῖς, ἵ­να βλέ­πον­τες μὴ βλέ­πω­σι καὶ ἀ­κο­ύ­ον­τες μὴ συ­νι­ῶ­σιν. Ἔ­στι δὲ αὕ­τη ἡ πα­ρα­βο­λή· ὁ σπό­ρος ἐ­στὶν ὁ λό­γος τοῦ Θε­οῦ· οἱ δὲ πα­ρὰ τὴν ὁ­δόν εἰ­σιν οἱ ἀ­κο­ύ­σαν­τες, εἶ­τα ἔρ­χε­ται ὁ δι­ά­βο­λος καὶ αἴ­ρει τὸν λό­γον ἀ­πὸ τῆς καρ­δί­ας αὐ­τῶν, ἵ­να μὴ πι­στε­ύ­σαν­τες σω­θῶ­σιν. οἱ δὲ ἐ­πὶ τῆς πέ­τρας οἳ ὅ­ταν ἀ­κού­σω­σι, με­τὰ χα­ρᾶς δέ­χον­ται τὸν λό­γον, καὶ οὗ­τοι ῥί­ζαν οὐκ ἔ­χου­σιν, οἳ πρὸς και­ρὸν πι­στε­ύ­ου­σι καὶ ἐν και­ρῷ πει­ρα­σμοῦ ἀ­φί­σταν­ται. τὸ δὲ εἰς τὰς ἀ­κάν­θας πε­σόν, οὗ­τοί εἰ­σιν οἱ ἀ­κού­σαν­τες, καὶ ὑ­πὸ με­ρι­μνῶν καὶ πλο­ύ­του καὶ ἡ­δο­νῶν τοῦ βί­ου πο­ρευ­ό­με­νοι συμ­πνί­γον­ται καὶ οὐ τε­λε­σφο­ροῦ­σι. τὸ δὲ ἐν τῇ κα­λῇ γῇ, οὗ­τοί εἰ­σιν οἵ­τι­νες ἐν καρ­δί­ᾳ κα­λῇ καὶ ἀ­γα­θῇ ἀ­κο­ύ­σαν­τες τὸν λό­γον κα­τέ­χου­σι καὶ καρ­πο­φο­ροῦ­σιν ἐν ὑ­πο­μο­νῇ.                                      

          (Λουκ. η΄[8] 5 – 15)

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Η ΠΡΩΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ μετὰ τὴν 11^η Ὀκτωβρίου εἶναι πάντοτε ἀφιερωμένη στήν ἱερή μνήμη τῶν ἁγίων Πατέρων, πού τὸ ἔτος 787 μ.Χ. συνεκρότησαν τὴν Ζ' Οἰκουμενική Σύνοδο κατά τῶν αἱρετικῶν Εἰκονομάχων. Ἡ Ἐκκλησία μας λοιπὸν καθώρισε τὴν ἡμέρα αὐτή τῆς μνήμης τῶν ἁγίων Πατέρων νά ἀναγινώσκεται ὡς Εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ἡ γνωστὴ σὲ ὅλους μας παραβολή τοῦ Σπορέως.

Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ χρησιμοποίησε ὁ Κύριος στὴν παραβολὴ αὐτὴ εἶναι ἡ εἰκόνα τοῦ γεωργοῦ ποὺ σπέρνει τό χωράφι του. Κατὰ τὴν σπορά, λέγει ὁ Κύριος, ἕνα μέρος τοῦ σπόρου ἔπεσε στόν δρόμο καί οἱ διαβάτες τὸν καταπάτησαν, τὰ δὲ πουλιὰ τὸν κατάφαγαν. Ἕνα ἄλλο τμῆμα τοῦ σπόρου ἔπεσε σὲ ἔδαφος πετρῶδες· ἐφύτρωσε, δέν βρῆκε ὅμως ὑγρασία, μὲ ἀποτέλεσμα νά ξερανθεῖ. Κάποια ποσότητα σπόρου πάλιν ἔπεσε σὲ μέρος γεμάτο ἀγκάθια· ἐβλάστησε καὶ ἀναπτύχθηκε, τὰ ἀγκάθια ὅμως ἔπνιξαν καί ἀδυνάτισαν φοβερὰ τὰ τρυφερὰ βλαστάρια του. Τέλος, ἕνα μέρος τοῦ σπόρου ἔπεσε μέσα στὸ φρεσκοοργωμένο χωράφι καί φύτρωσε καί ἔφερε καρπὸ ἑκατονταπλάσιο. Καὶ ὁ Κύριος συνεπλήρωσε λέγοντας: Ὅποιος ἔχει αὐτιὰ πνευματικά, πρόθυμα νά ἀκούουν αὐτὰ ποὺ λέγω, ἄς τά ἀκούει.

ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΟΗΜΑ τῆς Παραβολῆς; Οἱ μαθητές ἀπορημένοι ζήτησαν ἀπό τὸν Κύριο νὰ τοὺς τὸ ἀναπτύξει. Καὶ Ἐκεῖνος τότε τοὺς ἐπαίνεσε, διότι λόγω τῆς καλῆς τους διαθέσεως τοὺς ἔχει δοθεῖ ἀπό τὸν Θεὸ ἡ εἰδικὴ χάρις νὰ γνωρίσουν τὰ βαθύτερα μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Τόνισε ὅμως ὅτι στὸν πολὺ κόσμο, ποὺ ἐπιπόλαια καὶ ἀδιάφορα ἀκούει τὶς ἀλήθειες τοῦ Εὐαγγελίου, θά μιλᾶ μὲ παραβολές, ὥστε νά ἀκούουν, ἀλλά νά μή κατανοοῦν καὶ νὰ μή ἀντιλαμβάνονται τὰ βαθύτερα νοήματα, γιὰ νὰ μή ἐπιβαρυνθεῖ ἡ θέση τους ἀπό τὴν ἀδιαφορία μὲ τὴν ὁποία καὶ αὐτὰ θὰ τὰ ἀντιμετώπιζαν.

ΤΟ ΒΑΘΥΤΕΡΟ ΝΟΗΜΑ τῆς Παραβολῆς, ἐξήγησε ὁ Κύριος, εἶναι τοῦτο:

Ο ΣΠΟΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Τὸ ἔδαφος εἶναι οἱ καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων. Κάποιων ἀνθρώπων οἱ καρδιὲς μοιάζουν μὲ τὸν δρόμο. Ἀκούουν ἁπλῶς τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, ἀλλά δὲν τὸν προσέχουν. Ὁ διάβολος τὸν βρίσκει ἐκτεθειμένο καὶ τὸν παίρνει ἀπό τὶς καρδιές τους. Ἔτσι μένουν στὴν ἀπιστία καὶ ὁδηγοῦνται στὴν ἀπώλεια.

ΑΛΛΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ οἱ καρδιὲς μοιάζουν μὲ ἔδαφος πετρῶδες. Ἀκούουν μέ χαρά τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, ἀλλά «ρίζαν οὐκ ἔχουσι», δὲν ἔχουν βάθος. Στὴν πρώτη δυσκολία, στὸν πρῶτο κίνδυνο, πειρασμὸ ἢ διωγμὸ τὰ λησμονοῦν ὅλα καὶ ἐγκαταλείπουν τὸν ἀγῶνα.

     ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΠΝΙΓΟΝΤΑΙ μέσ' στὰ ἀγκάθια. Πρόθυμοι εἶναι. Ἀγωνίζονται νὰ ζήσουν ζωὴ πίστεως. Προχωροῦν ἀρκετά. Ἐπειτα ὅμως πνίγονται. Πνίγονται μέσα στὶς ἀγωνιώδεις φροντίδες γιὰ τὴν ἀπόκτηση χρημάτων καὶ ἀνέσεων καὶ ἀπολαύσεων. Ἔτσι τὰ χάνουν ὅλα. Καὶ χάνονται στὸ τέλος καί οἱ ἴδιοι.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΜΩΣ καὶ οἱ καλοπροαίρετοι ἐκεῖνοι ἄνθρωποι, ποὺ μοιάζουν μὲ τὸ καλὸ καὶ εὔφορο χωράφι. Αὐτοὶ ἀκούουν πρόθυμα τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, τὸν κλείνουν σφικτὰ μέσα στὶς καρδιές τους, δείχνουν ὑπομονὴ στοὺς πειρασμοὺς καὶ τὶς θλίψεις καὶ φέρνουν καρποὺς πνευματικοὺς πλούσιους — ἁγιάζονται!

ΤΑ ΑΓΚΑΘΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Δὲν εἶναι ἄπιστοι. Δὲν εἶναι ἀδιάφοροι. Οὔτε καὶ ἐπιπόλαιοι. Εἶναι ἄνθρωποι μὲ ζῆλο Θεοῦ  Τρέχουν στὴν Ἐκκλησία, ἀκούουν τὰ κηρύγματα, ἀγωνίζονται νὰ ζήσουν ἀληθινὴ χριστιανικὴ ζωή.

Ἔχουν ὅμως μιά ἀδυναμία. Ἀγαποῦν τὸν κόσμο τοῦτο. Θέλουν καί στήν Ἐκκλησία νά βρίσκονται καί τίς ἡδονὲς καί ἀπολαύσεις τοῦ κόσμου νά χαίρονται. Ἔπειτα ἡ καρδιὰ τους μαγνητίζεται ἀπό τόν πλοῦτο. Δὲν χορταίνουν ποτέ. Τρέχουν συνεχῶς ἀπό τή μιά ἐργασία στὴν ἄλλη. Αὐξάνουν τὶς ἐπιχειρήσεις τους, ἐπεκτείνουν τὶς δραστηριότητές τους, πολλαπλασιάζουν τὴν περιουσία τους. Τρέχουν, ἀγωνιοῦν, βασανίζονται. Εὐθύνες, ὑποχρεώσεις, μέριμνες... πνίγονται!

Πνίγονται!

Πνίγονται μέσα σὲ μιά θάλασσα μεριμνῶν καί ὑποχρεώσεων. Δὲν ἔχουν χρόνο, δὲν ἔχουν διάθεση, δέν βρίσκουν ἡσυχία.

Πνίγονται!

Ἡ καρδιὰ σιγὰ-σιγὰ ἀγριεύει. Τὴν γεμίζουν τὰ ἀγκάθια τῆς ἀγάπης τοῦ πλούτου, τῶν ἡδονῶν, καί οἱ μέριμνες πού ἀκολουθοῦν. Ἡ ψυχὴ ἀσφυκτιᾶ, δὲν ἔχει ὀξυγόνο νὰ ἀναπνεύσει. Ἔτσι σιγὰ - σιγὰ μαραίνεται. Χάνεται ἡ δροσιά της. Κιτρινίζουν τὰ φύλλα της. Τὰ ἀγκάθια αὐξάνουν ταχύτατα.

Ἡ εἰκόνα τῆς ἀκανθώδους γῆς εἶναι ἴσως ἡ χαρακτηριστικότερη φωτογραφία τῆς ἐποχῆς μας. Μήπως καί δικὴ μας φωτογραφία; Ἀλλά, ἄν τὰ ἀγκάθια τῶν κοσμικῶν ἐπιδιώξεων γεμίσουν τὴν ψυχή μας, κινδυνεύουμε. Τὸ τέλος θὰ εἶναι ὁ μαρασμὸς τῆς ψυχῆς.

Γι' αὐτὸ τὸν λόγο εἶναι ἀνάγκη τὰ ἀγκάθια νὰ ξερριζωθοῦν. Δέν εἶναι εὔκολο νὰ ξερριζώνει κανείς ἀγκάθια. Καί πληγώνεται καὶ ὑποφέρει. Ἀλλά δὲν ὑπάρχει ἄλλη λύση. Ἂν τὰ ἀφήσουμε, θὰ μᾶς πνίξουν. Ἂν τὰ ξερριζώσουμε, θὰ σωθοῦμε. Ποτέ δὲν εἶναι ἀργά. Ἀρκεῖ νὰ τὸ ἀποφασίσουμε.

 (Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)