ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

 ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ

(18 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2016)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ  

Ἀ­δελ­φοί εἰ­δό­τες ὅ­τι οὐ δι­και­οῦ­ται ἄν­θρω­πος ἐξ ἔρ­γων νό­μου ἐ­ὰν μὴ δι­ὰ πί­στε­ως Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, καὶ ἡ­μεῖς εἰς Χρι­στὸν Ἰ­η­σοῦν ἐ­πι­στε­ύ­σα­μεν, ἵ­να δι­και­ω­θῶ­μεν ἐκ πί­στε­ως Χρι­στοῦ καὶ οὐκ ἐξ ἔρ­γων νό­μου, δι­ό­τι οὐ δι­και­ω­θή­σε­ται ἐξ ἔρ­γων νό­μου πᾶ­σα σάρξ. Εἰ δὲ ζη­τοῦν­τες δι­και­ω­θῆ­ναι ἐν Χρι­στῷ εὑ­ρέ­θη­μεν καὶ αὐ­τοὶ ἁ­μαρ­τω­λοί, ἆ­ρα Χρι­στὸς ἁ­μαρ­τί­ας δι­ά­κο­νος; μὴ γέ­νοι­το. εἰ γὰρ ἃ κα­τέ­λυ­σα ταῦ­τα πά­λιν οἰ­κο­δο­μῶ, πα­ρα­βά­την ἐ­μαυ­τὸν συ­νί­στη­μι. ἐ­γὼ γὰρ δι­ὰ νό­μου νό­μῳ ἀ­πέ­θα­νον, ἵ­να Θε­ῷ ζή­σω. Χρι­στῷ συ­νε­στα­ύ­ρω­μαι· ζῶ δὲ οὐ­κέ­τι ἐ­γώ, ζῇ δὲ ἐν ἐ­μοὶ Χρι­στός· ὃ δὲ νῦν ζῶ ἐν σαρκί, ἐν πί­στει ζῶ τῇ τοῦ υἱ­οῦ τοῦ Θε­οῦ τοῦ ἀ­γα­πή­σαν­τός με καὶ πα­ρα­δόν­τος ἑ­αυ­τὸν ὑ­πὲρ ἐ­μοῦ.

                                                    (Γαλ. β΄[2] 16 – 20)

ΖΗ ΜΕΣΑ ΜΑΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ

ΛΟΓΟΣ ΣΤΟ: «Ζῶ ... οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός»

Ἀποκάλυψη τῆς ἐσωτερικῆς του πνευματικῆς ζωῆς μᾶς κάνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Ἐγώ, μᾶς λέγει, ἔχω νεκρώσει μέσα μου τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο. Δὲν ζῶ πλέον ἐγώ, ἀλλὰ ζεῖ μέσα μου ὁ Χριστός. Δὲν ζῶ πλέον ὅπως οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι, ἀλλὰ ζῶ μιὰ νέα ἐν Χριστῷ ζωή, ζωὴ στὴν ὁποία κυριαρχεῖ ὁ ἴδιος ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος μὲ ἀγάπησε καὶ παρέδωσε τὸν Ἑαυτό του σὲ σταυρικὸ θάνατο για τὴν σωτηρία μου. Στὴν συνέχεια θὰ δοῦμε ποιὰ εἶναι ἡ νέα ἐν Χριστῷ ζωὴ καὶ πῶς μεταμορφώνει τὸν ἀνθρωπο.

1. Η ΝΕΑ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς ἀποκαλύπτει ὅτι μέσα του συνέβησαν δύο κοσμογονικὲς μεταβολές: μία νέκρωση καὶ μία ἀναγέννηση, ἕνας θάνατος καὶ μία ἀνάσταση. Προηγήθηκε ἀσφαλῶς ὁ θάνατος. Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ὁ Παῦλος γνώρισε τὸν Χριστὸ σ᾿ ἐκείνη τὴν θαυμαστή του συνάντηση στὸν δρόμο πρὸς τὴν Δαμασκό, ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ κατάλαβε τὴν ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ πρὸς αὐτόν, ὁ Παῦλος ἐσταύρωσε καὶ ἐνέκρωσε μέσα του τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο. Πέθανε ὡς πρὸς τὴν ἁμαρτία καὶ τὸν κόσμο, για νὰ ζήσει ἐν Χριστῷ. Ἀρνήθηκε τὴν δική του παλαιὰ ζωὴ καὶ ἐναπέθεσε πλέον τὴν ζωή του στὸν ἴδιο τὸν Χριστό. Καὶ εἰσῆλθε σὲ μία ζωὴ ἀσυγκρίτως ἀνώτερη καὶ ὑπεροχώτερη ἀπὸ τὴν ζωὴ τῶν πολλῶν. Πέρασε στὴν ὄντως ζωή, στὴν ἐν Χριστῷ ζωή, ἡ ὁποία δὲν ἔχει ὄρια, δὲν τελειώνει ποτέ, οὔτε μὲ τὸν θάνατο.

Ἡ νέα ἐν Χριστῷ ζωὴ στὸν Παῦλο ξεκίνησε ὅταν γνώρισε τὸν Χριστὸ στὸν δρόμο του πρὸς τὴν Δαμασκό. Γενικώτερα ὅμως για τὸν καθένα μας ἀρχίζει μὲ τὸ Μυστήριο τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος. Μὲ τὸ ἱερὸ αὐτὸ Μυστήριο πεθαίνουμε για τὴν ἁμαρτία καὶ τὸν κόσμο. Ἀπαρνούμαστε τὸν Διάβολο καὶ τὶς ἐμπνεύσεις του καὶ συντασσόμαστε πλέον στὸ στράτευμα τοῦ Χριστοῦ. Ἐμπτύουμε τὸν Διάβολο, για νὰ δείξουμε ὅτι δὲν ἔχουμε πλέον καμμία σχέση μαζί του, ὅτι εἴμαστε νεκροὶ γι᾿ αὐτὸν καὶ τὴν ἁμαρτία καὶ ὅτι θὰ ζήσουμε πλέον νέα ζωή, τὴν ζωὴ τοῦ Χριστοῦ.

Καθὼς λοιπὸν ξεκινοῦμε τὴν νέα μας αὐτὴ ζωή, ἀγωνιζόμαστε καθημερινὰ νὰ νεκρώσουμε μέσα μας τὴν ἁμαρτία, ὥστε νὰ δώσουμε χῶρο στὴν καρδιά μας γιὰ νὰ ἔλθει καὶ νὰ σκηνώσει ἡ Χάρις τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὴ ἡ Χάρις τοῦ Χριστοῦ μᾶς μεταμορφώνει σταδιακῶς, μᾶς κάνει ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ. Γι' αὐτὸ ἀκριβῶς ἡ νέα ἐν Χριστῷ ζωὴ εἶναι ζωὴ κρυμμένη καὶ μυστική. Διότι κρύβει μέσα της κάθε στιγμὴ καὶ ὥρα τὸ θαῦμα τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Χάριτός του. Στὴν νέα αὐτὴ ζωὴ ὁ κάθε πιστὸς μὲ τὸν δικό του ἀγώνα καὶ τὴν ἐνίσχυση τῆς Χάριτος τοῦ Χριστοῦ, νεκρώνει μέσα του τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο, αἰσθάνεται ὅτι παύει νὰ ζεῖ ὁ ἴδιος ἀλλὰ ζεῖ μέσα του ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Μέσα του πλέον σχηματίζεται ἡ μορφὴ τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἀκριβῶς μᾶς λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Πῶς ὅμως συμβαίνει αὐτό;

2. Η ΜΟΡΦΗ TOΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΕΣΑ ΜΑΣ

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ζεῖ μέσα στὴν Χάρη τῶν ἱερῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ ἀγωνίζεται καθημερινὰ νὰ ἐπιτελεῖ τὸ θέλημα τοῦ Χριστοῦ, ὅταν μιμεῖται τὸν Χριστὸ μὲ ὅλη του τὴν δύναμη καὶ τὴν διάθεση, ὅπως ἔκανε ὁ ἅγιος Παῦλος, τότε, μᾶς ἐξηγοῦν οἱ ἱεροὶ ἑρμηνευτές, μέσα του σχηματίζεται ἡ μορφὴ τοῦ Κυρίου. Κι ἐνῶ ἐξωτερικά φαίνεται ὁ ἀνακαινισμένος ἄνθρωπος νὰ ζεῖ ὅπως ὅλοι οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι, ὅμως μέσα του ζεῖ ἕνα μυστήριο, μέσα του κυριαρχεῖ ὁ Χριστός. Διότι μὲ σταθερὴ καὶ ἀκριβὴ μίμηση τοῦ Χριστοῦ, ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου μεταβάλλει τὴν μορφή της καὶ παίρνει τὴν μορφὴ τοῦ πρωτοτύπου, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Γι' αὐτὸ καὶ ὁ θεῖος Παῦλος δὲν βλέπει μέσα του τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ βλέπει τὸν ἴδιο τὸν Χριστό. Ὁ Χριστὸς εἶναι Αὐτὸς ποὺ κάνει τὰ πάντα μέσα του. Αὐτὸς κυριαρχεῖ καὶ δεσπόζει. Τὸ θέλημα τὸ ἀνθρώπινο νεκρώνεται, ἐνῶ τὸ θέλημα τοῦ Χριστοῦ κυβερνᾶ τὴν ζωή του. Ἔτσι καθὼς ὁ ἄνθρωπος καταργεῖ τὸ δικό του θέλημα καὶ δέχεται νὰ ὑπακούει στὸ θέλημα τοῦ Χριστοῦ, καὶ κάνει μόνο ὅ,τι ὁ Χριστὸς θέλει, δὲν ζεῖ ἁπλῶς μὲ τὸν Χριστό, ἀλλὰ ζεῖ μέσα του ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Αὐτὸς κυριεύει τὴν ψυχή του καὶ τὴν κινεῖ πρὸς τὸ θεῖο του θέλημα, καὶ ἐνεργεῖ τὰ πάντα μέσα του. Ὁ Χριστὸς τὸν χαλιναγωγεῖ καὶ τὸν κατευθύνει. Ὁ Χριστὸς προσηλώνει τὸν νοῦ καὶ τὴν καρδιά του καὶ ὅλο τὸ ἐσωτερικό του στὰ ἀνώτερα καὶ ἅγια. Καὶ ὁ ἄνθρωπος ζεῖ ἀπὸ αὐτὴν τὴν ζωὴ τὴν ζωὴ τοῦ οὐρανοῦ. Μέσα στὴν θνητή του ζωὴ προδιαγράφει τὴν ἀθάνατη ζωή, τὴν ὁποία βλέπει μὲ τὰ πνευματικά του μάτια, τὴν ποθεῖ καὶ δὲν τὴν ἀλλάζει μὲ τίποτε ἄλλο.

Ἀδελφοί, ὅλα αὐτὰ μᾶς ἐκπλήσσουν, μᾶς σαγηνεύουν, ἀλλὰ καὶ μᾶς φαίνονται ἀπλησίαστα. Καὶ σκεπτόμαστε: Ὑπάρχει ἄραγε κάποια κινητήριος δύναμη ποὺ θὰ μᾶς κάνει νὰ τὰ κατακτήσουμε καὶ νὰ τὰ ζήσουμε; Ὑπάρχει. Καὶ ἡ κινητήριος αὐτὴ δύναμη εἶναι αὐτὴ ποὺ λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Εἶναι τὸ νὰ συγκινηθοῦμε καὶ νὰ συγκλονισθοῦμε ἀπὸ τὴν ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιὰ μᾶς προσωπικῶς, μιὰ ἀγάπη μὲ τὴν ὁποία μᾶς ἀγάπησε ὁ Χριστὸς καὶ παρέδωσε τὸν Ἑαυτό του στὸν ἐπονείδιστο σταυρικὸ θάνατο γιὰ τὸν καθένα ἀπὸ ἐμᾶς. Καὶ νὰ φιλοτιμηθοῦμε νὰ ἀγωνιζόμαστε γιὰ τὴν νέα ἐν Χριστῷ ζωή.

 (Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Εἶ­πεν ὁ Κύ­ρι­ος, Ὅ­στις θέ­λει ὀ­πί­σω μου ἀ­κο­λου­θεῖν, ἀ­παρ­νη­σά­σθω ἑ­αυ­τὸν καὶ ἀ­ρά­τω τὸν σταυ­ρὸν αὐ­τοῦ, καὶ ἀ­κο­λου­θε­ί­τω μοι. ὃς γὰρ ἂν θέ­λῃ τὴν ψυ­χὴν αὐ­τοῦ σῶ­σαι, ἀ­πο­λέ­σει αὐ­τήν· ὃς δ' ἂν ἀ­πο­λέ­σῃ τὴν ἑ­αυ­τοῦ ψυ­χὴν ἕ­νε­κεν ἐ­μοῦ καὶ τοῦ εὐ­αγ­γε­λί­ου, οὗ­τος σώ­σει αὐ­τήν. τί γὰρ ὠ­φε­λήσει ἄν­θρω­πον ἐ­ὰν κερ­δή­σῃ τὸν κό­σμον ὅ­λον, καὶ ζη­μι­ω­θῇ τὴν ψυ­χὴν αὐ­τοῦ; ἢ τί δώ­σει ἄν­θρω­πος ἀν­τάλ­λαγ­μα τῆς ψυ­χῆς αὐ­τοῦ; ὃς γὰρ ἐ­ὰν ἐ­παι­σχυν­θῇ με καὶ τοὺς ἐ­μοὺς λό­γους ἐν τῇ γε­νε­ᾷ τα­ύ­τῃ τῇ μοι­χα­λί­δι καὶ ἁ­μαρ­τω­λῷ, καὶ ὁ υἱ­ὸς τοῦ ἀν­θρώ­που ἐ­παι­σχυν­θή­σε­ται αὐ­τὸν ὅ­ταν ἔλ­θῃ ἐν τῇ δό­ξῃ τοῦ πα­τρὸς αὐ­τοῦ με­τὰ τῶν ἀγ­γέ­λων τῶν ἁ­γί­ων. Καὶ ἔ­λε­γεν αὐ­τοῖς· Ἀ­μὴν λέ­γω ὑ­μῖν ὅ­τι εἰ­σί τι­νες τῶν ὧ­δε ἑ­στη­κό­των, οἵ­τι­νες οὐ μὴ γε­ύ­σων­ται θα­νά­του ἕ­ως ἂν ἴ­δω­σι τὴν βα­σι­λε­ί­αν τοῦ Θε­οῦ ἐ­λη­λυ­θυῖ­αν ἐν δυ­νά­μει. 

                                      (Μάρκ. η΄[8] 34 – θ΄[9] 1)

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ὁ Ἰ­η­σοῦς κά­λε­σε τὰ πλή­θη τοῦ λα­οῦ μα­ζὶ μὲ τοὺς μα­θη­τές του καὶ τοὺς εἶ­πε: Ἐ­κεῖ­νος πού θέ­λει νὰ γί­νει δι­κός μου καὶ νὰ μὲ ἀ­κο­λου­θεῖ ὡς μα­θη­τής μου, ἂς δι­α­κό­ψει κά­θε φι­λί­α καὶ σχέ­ση μὲ τὸν δι­ε­φθαρ­μέ­νο ἀ­π' τὴν ἁ­μαρ­τί­α ἑ­αυ­τό του κι ἂς πά­ρει τὴ στα­θε­ρὴ ἀ­πό­φα­ση νὰ ὑ­πο­στεῖ γιὰ μέ­να ὄ­χι μό­νο κά­θε θλί­ψη καὶ δο­κι­μα­σί­α, ἀλλά ἀ­κό­μα καὶ θά­να­το σταυ­ρι­κό, καὶ τό­τε ἂς μὲ ἀ­κο­λου­θεῖ μι­μού­με­νος τὸ πα­ρά­δειγ­μά μου. Καὶ μὴ δι­στά­σει κα­νεὶς νὰ κά­νει τὶς θυ­σί­ες αὐ­τές. Δι­ό­τι ὅ­ποι­ος θέ­λει νὰ σώ­σει τὴ ζω­ή του, θὰ χά­σει τὴν πνευ­μα­τι­κή, εὐ­τυ­χι­σμέ­νη καὶ αἰ­ώ­νια ζω­ή. Ὅ­ποι­ος ὅ­μως χά­σει καὶ θυ­σιά­σει τὴ ζω­ή του γιὰ τὴν ὁ­μο­λο­γί­α καὶ τὴν ὑ­πα­κο­ή του σὲ μέ­να καὶ τὸ εὐ­αγ­γέ­λιό μου, αὐ­τὸς θὰ σώ­σει τὴν ψυ­χή του στὴ μέλ­λου­σα ζω­ή, ὅ­που θὰ κερ­δί­σει τὴν αἰ­ώ­νια εὐ­τυ­χί­α. Κι ἐ­κεί­νη ἡ σω­τη­ρί­α εἶ­ναι τὸ πᾶν. Δι­ό­τι τί θὰ ὠ­φε­λή­σει τὸν ἄν­θρω­πο, ἐ­ὰν κερ­δί­σει ὅ­λον αὐ­τὸν τὸν ὑ­λι­κὸ κό­σμο, καὶ στὸ τέ­λος χά­σει τὴν ψυ­χή του; Δι­ό­τι ἡ ψυ­χή του, πού εἶ­ναι πνευ­μα­τι­κὴ καὶ αἰ­ώ­νια, δὲν συγ­κρί­νε­ται μὲ κα­νέ­να ἀ­π' τὰ ὑ­λι­κὰ ἀ­γα­θὰ τοῦ φθαρ­τοῦ κό­σμου. Ἤ, ἐ­ὰν ἕ­νας ἄν­θρω­πος χά­σει τὴν ψυ­χή του, τί μπο­ρεῖ νὰ δώ­σει ὡς ἀν­τάλ­λαγ­μα γιὰ νὰ τὴν ἐ­ξα­γο­ρά­σει ἀ­π' τὴν αἰ­ώ­νια ἀ­πώ­λεια; Κι ἀ­σφα­λῶς θὰ χά­σει τὴν ψυ­χὴ του ἐ­κεῖ­νος πού δὲν θὰ ὑ­πο­στεῖ γιὰ μέ­να τὶς θυ­σί­ες αὐ­τές. Δι­ό­τι ὁ­ποι­οσ­δή­πο­τε ντρα­πεῖ ἐμένα καὶ τὰ λό­γιά μου ἐ­πη­ρε­α­σμέ­νος ἀ­π' τὶς πε­ρι­φρο­νή­σεις καὶ τοὺς χλευα­σμοὺς τῶν ἀν­θρώ­πων τῆς γε­νιᾶς αὐ­τῆς πού ἀ­πο­στά­τη­σε ἀπ' τὸν πνευ­μα­τι­κό της νυμ­φί­ο καὶ εἶ­ναι ἁ­μαρ­τω­λή, αὐ­τὸν θὰ τὸν ντρα­πεῖ καὶ ὁ υἱ­ὸς τοῦ ἀνθρώπου καὶ θὰ τὸν ἀ­πο­κη­ρύ­ξει ὡς ξέ­νο, ὅ­ταν θὰ ἔλ­θει μὲ τοὺς ἁγίους ἀγγέλους περιβε­βλη­μέ­νος μὲ τὴ δό­ξα τοῦ Πα­τρός του. Τοὺς ἔ­λε­γε ἀ­κό­μη: Σᾶς λέ­ω ἀ­λη­θι­νὰ ὅτι ὑπάρχουν με­ρι­κοὶ ἀ­π' αὐ­τοὺς πού στέ­κον­ται ἐδῶ, οἱ ὁποῖοι δέν θά γευθοῦν θάνατο προτοῦ νά δοῦν μετά τήν κά­θο­δο τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος νὰ κα­τα­λύ­ε­ται ἡ παλαιά θεί­α τά­ξη καὶ δι­α­θή­κη μὲ τὴν κα­τα­στρο­φὴ τῆς Ἱερουσαλήμ καί τοῦ ναοῦ της καὶ μὲ τὸν δι­α­σκορ­πισμό τοῦ Ἰσραήλ· γιὰ νὰ θε­με­λι­ω­θεῖ μὲ δύ­να­μη ἀκαταγώνιστη καί ὑ­περ­φυ­σι­κὴ ἡ νέ­α θεί­α τά­ξη στὸν κό­σμο, τήν ὁποία θά ἐκ­προ­σω­πεῖ ἡ Ἐκ­κλη­σί­α ὡς ἄλ­λη βα­σι­λεία τοῦ Θεοῦ πάνω στή γῆ.