ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΛΟΥΚΑ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΛΟΥΚΑ

(2 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2016)

Ο Α­ΠΟ­ΣΤΟ­ΛΟΣ (Ι­Ε΄ Ε­ΠΙ­ΣΤΟ­ΛΩΝ)

Ἀ­δελ­φοί, ὁ Θε­ὸς ὁ εἰ­πών͵ ἐκ σκό­τους φῶς λάμ­ψαι͵ ὃ ἔ­λαμ­ψεν ἐν ταῖς καρ­δί­αις ἡ­μῶν πρὸς φω­τι­σμὸν τῆς γνώ­σε­ως τῆς δό­ξης τοῦ Θε­οῦ ἐν προ­σώ­πῳ Χρι­στοῦ. Ἔ­χο­μεν δὲ τὸν θη­σαυ­ρὸν τοῦ­τον ἐν ὀ­στρα­κί­νοις σκε­ύ­ε­σιν͵ ἵ­να ἡ ὑ­περ­βο­λὴ τῆς δυ­νά­με­ως ᾖ τοῦ Θε­οῦ καὶ μὴ ἐξ ἡ­μῶν· ἐν παν­τὶ θλι­βό­με­νοι ἀλλ΄ οὐ στε­νο­χω­ρο­ύ­με­νοι͵ ἀ­πο­ρο­ύ­με­νοι ἀλλ΄ οὐκ ἐ­ξα­πο­ρο­ύ­με­νοι͵ δι­ω­κό­με­νοι ἀλλ΄ οὐκ ἐγ­κα­τα­λει­πό­με­νοι͵ κα­τα­βαλ­λό­με­νοι ἀλλ΄ οὐκ ἀ­πολ­λύ­με­νοι͵ πάν­το­τε τὴν νέ­κρω­σιν τοῦ Ἰ­η­σοῦ ἐν τῷ σώ­μα­τι πε­ρι­φέ­ρον­τες͵ ἵ­να καὶ ἡ ζω­ὴ τοῦ Ἰ­η­σοῦ ἐν τῷ σώ­μα­τι ἡ­μῶν φα­νε­ρω­θῇ. Ἀ­εὶ γὰρ ἡ­μεῖς οἱ ζῶν­τες εἰς θά­να­τον πα­ρα­δι­δό­με­θα διὰ Ἰ­η­σοῦν͵ ἵ­να καὶ ἡ ζω­ὴ τοῦ Ἰ­η­σοῦ φα­νε­ρω­θῇ ἐν τῇ θνη­τῇ σαρ­κὶ ἡ­μῶν. Ὥ­στε ὁ μέν θά­να­τος ἐν ἡ­μῖν ἐ­νερ­γεῖ­ται͵ ἡ δὲ ζω­ὴ ἐν ὑ­μῖν. Ἔ­χον­τες δὲ τὸ αὐ­τὸ πνεῦ­μα τῆς πί­στε­ως͵ κα­τὰ τὸ γε­γραμ­μέ­νον͵ ἐ­πί­στευ­σα͵ διὸ ἐ­λά­λη­σα͵ καὶ ἡ­μεῖς πι­στε­ύ­ο­μεν͵ διὸ καὶ λα­λοῦ­μεν͵ εἰ­δό­τες ὅ­τι ὁ ἐ­γε­ί­ρας τὸν Κύ­ριον Ἰ­η­σοῦν καὶ ἡ­μᾶς σὺν Ἰ­η­σοῦ ἐ­γε­ρεῖ καὶ πα­ρα­στή­σει σὺν ὑ­μῖν. Τὰ γὰρ πάν­τα δι΄ ὑ­μᾶς͵ ἵ­να ἡ χά­ρις πλε­ο­νά­σα­σα διὰ τῶν πλει­ό­νων τὴν εὐ­χα­ρι­στί­αν πε­ρισ­σε­ύ­σῃ εἰς τὴν δό­ξαν τοῦ Θε­οῦ.         

                (Β΄ Κο­ρινθ. δ΄[4]6-15)

1. Ο κρυμμένος θησαυρΟς

Στὴν περικοπὴ αὐτὴ ἀπὸ τὴν Β´ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολὴ ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὁμιλεῖ γιὰ τὸν ἀνεκτίμητο θησαυρὸ ποὺ κατέχουν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ κατ᾿ ἐπέκτασιν, ὅλοι οἱ πιστοί. Ποιὸς εἶναι αὐτὸς ὁ θησαυρός; Εἶναι τὸ ὅτι μὲ τὸν φωτισμὸ τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ ἀναγνωρίσαμε ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι Θεός, καὶ στὸ Πρόσωπό Του λάμπει ἡ θεϊκὴ δόξα. Καὶ τὸ θαυμαστὸ εἶναι, γράφει ὁ ἅγιος Ἀπόστολος, ὅτι «ἔχομεν τὸν θησαυρὸν τοῦτον ἐν ὀστρακίνοις σκεύεσιν». Δηλαδή, ἔχουμε τὸν θησαυρὸ τῆς πίστεως στὴ θεότητα τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἡ φωτιστικὴ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μᾶς ἀπεκάλυψε, μέσα στὰ σώματά μας, τὰ ἀδύναμα σὰν πήλινα εὔθραυστα δοχεῖα. Δῶρο τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ εἶναι αὐτὴ ἡ σωτήρια γνώση. Ὁ Θεὸς λάμπει τὸν φωτισμό Του στὶς καρδιές μας καὶ μᾶς ἀποκαλύπτει τὴ θεϊκὴ δόξα τοῦ Χριστοῦ μας.

Ἡ καρδιά μας πλημμυρίζει ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτὴ ἡ χάρις, ὅπως λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, μᾶς συνοδεύει «ἀνεκφοιτήτως», δηλαδὴ μονίμως, καὶ συνεχίζει νὰ ὑπάρχει καὶ στὶς ψυχὲς καὶ στὰ σώματά μας καὶ μάλιστα τῶν ἁγίων ἀκόμη καὶ μετὰ τὸν θάνατό τους. Γι᾿ αὐτὸ ἀκριβῶς τὰ ἅγια Λείψανα εὐωδιάζουν ἢ ἄλλοτε μυροβλύζουν. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τὰ ἱερὰ Λείψανα καὶ τὰ διαφυλάττει ὡς πολύτιμο θησαυρὸ γιὰ νὰ τὰ ἀσπάζονται οἱ πιστοὶ χριστιανοὶ καὶ νὰ λαμβάνουν χάρη, δύναμη καὶ ἁγιασμό.

2. Η θαρραλέα Ομολογία

Ἕνα ἀπὸ τὰ χαρακτηριστικὰ σημεῖα τῆς ζωῆς τῶν ἁγίων Ἀποστόλων ἦταν τὸ θάρρος ποὺ εἶχαν νὰ κηρύττουν τὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου καὶ νὰ ὁμολογοῦν τὸν Χριστὸ ὡς Σωτήρα καὶ Λυτρωτή. Τὸ ἐπισημαίνει καὶ αὐτὸ ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Ἔχοντες τὸ αὐτὸ πνεῦμα τῆς πίστεως κατὰ τὸ γεγραμμένον, ἐπίστευσα, διὸ ἐλάλησα, καὶ ἡμεῖς πιστεύομεν, διὸ καὶ λαλοῦμεν», γράφει. Ἐπειδὴ ἔχουμε τὸ ἴδιο Ἅγιον Πνεῦμα ποὺ μᾶς στηρίζει στὴν πίστη, ὅπως παλιοτέρα τὸ εἶχε καὶ ὁ Δαβίδ, γι᾿ αὐτὸ καὶ ἔγραψε «ἐπίστευσα, διὸ ἐλάλησα», ἔτσι κι ἐμεῖς πιστεύουμε, καὶ γι᾿ αὐτὸ θαρραλέα ὁμολογοῦμε καὶ κηρύττουμε τὸν λόγο τῆς πίστεώς μας.

Πράγματι κάνει ἐντύπωση ἡ δυνατὴ πίστη καὶ ἡ θαρραλέα ὁμολογία τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, οἱ ὁποῖοι δὲν δίσταζαν νὰ ὁμιλοῦν μπροστὰ στοὺς Ἰουδαίους ἄρχοντες ἀλλὰ καὶ σὲ φανατικοὺς εἰδωλολάτρες, καὶ μάλιστα παρὰ τὶς κακουχίες, τοὺς κινδύνους καὶ τὶς διώξεις ποὺ ἀντιμετώπιζαν.

Καθὼς βλέπουμε τὴν τεράστια ἄγνοια καὶ τὴ φοβερὴ σύγχυση ποὺ ἐπικρατεῖ στὸν σύγχρονο κόσμο, ἀντιλαμβανόμαστε τὴν ἀνάγκη γιὰ δυναμικὴ καὶ ξεκάθαρη μαρτυρία ὀρθῆς πίστεως καὶ ζωῆς. Ἂς μὴ δειλιάζουμε λοιπόν, κι ἂς μὴ φοβόμαστε τὶς τυχὸν εἰρωνεῖες ἢ ἀντιδράσεις. Τὸ ἴδιο Ἅγιο Πνεῦμα ποὺ ἐνέπνεε τὸν προφήτη Δαβίδ, τοὺς ἁγίους Ἀποστόλους καὶ κάθε Ἅγιο, θὰ κινεῖ, θὰ ἐμπνέει καὶ θὰ φωτίζει καὶ τὴ δική μας ψυχὴ γιὰ νὰ ὁμολογοῦμε τὴν πίστη μας «ἔργῳ καὶ λόγῳ»!

3. ΕΥγνώμονες ψυχΕς

Κάθε εὐλογία τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή μας ὀφείλουμε νὰ τὴν δεχόμαστε μὲ δοξολογητικὴ διάθεση καὶ ὁλοκάρδια εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸν ἅγιο Θεό. Αὐτὸ ἐπισημαίνει κι ὁ ἅγιος Ἀπόστολος, ὁ ὁποῖος λέει ὅτι γι᾿ αὐτὸ ἀφηγεῖται στοὺς χριστιανοὺς τῆς Κορίνθου ἀπὸ πόσους κινδύνους ἔσωσε ὁ Θεὸς καὶ αὐτὸν καὶ τοὺς ἄλλους Ἀποστόλους, γιὰ νὰ δοξάσουν περισσότεροι τὸν Θεό· «ἵνα ἡ χάρις πλεονάσασα διὰ τῶν πλειόνων τὴν εὐχαριστίαν περισσεύσῃ εἰς τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ»· δηλαδή, ἡ εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ νὰ γίνει εὐεργεσία καὶ χάρη ὅλων τῶν χριστιανῶν. Ἔτσι ἡ εὐχαριστία πρὸς τὸν Θεὸ θὰ πλεονάζει καὶ θὰ περισσεύει, γιὰ νὰ δοξάζεται τὸ ὄνομά Του.

Εἶναι πολὺ σημαντικὸ νὰ μὴ λησμονοῦμε τὶς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ. Νὰ τὶς ἀναφέρουμε μὲ εὐγνωμοσύνη στὴν προσευχή μας ἀλλὰ καὶ νὰ τὶς μοιραζόμαστε μὲ τοὺς ἀδελφούς μας γιὰ νὰ ἀπευθύνεται ἀπὸ ὅλους θερμὴ εὐχαριστία πρὸς τὸν πανάγαθο Θεὸ καὶ νὰ δοξάζεται τὸ τρισάγιο ὄνομά Του.

(Πε­ρι­ο­δι­κὸ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)

ΤΟ ΙΕΡΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Εἶπεν ὁ Κύριος^. κα­θὼς θέ­λε­τε ἵ­να ποι­ῶ­σιν ὑ­μῖν οἱ ἄν­θρω­ποι, καὶ ὑ­μεῖς ποι­εῖ­τε αὐ­τοῖς ὁ­μο­ί­ως. καὶ εἰ ἀ­γα­πᾶ­τε τοὺς ἀ­γα­πῶν­τας ὑ­μᾶς, πο­ί­α ὑ­μῖν χά­ρις ἐ­στί; καὶ γὰρ οἱ ἁ­μαρ­τω­λοὶ τοὺς ἀ­γα­πῶν­τας αὐ­τοὺς ἀ­γα­πῶ­σι. καὶ ἐ­ὰν ἀ­γα­θο­ποι­ῆ­τε τοὺς ἀ­γα­θο­ποι­οῦν­τας ὑ­μᾶς, πο­ί­α ὑ­μῖν χά­ρις ἐ­στί; καὶ γὰρ οἱ ἁ­μαρ­τω­λοὶ τὸ αὐ­τὸ ποι­οῦ­σι. καὶ ἐ­ὰν δα­νε­ί­ζη­τε πα­ρ' ὧν ἐλ­πί­ζε­τε ἀ­πο­λα­βεῖν, πο­ί­α ὑ­μῖν χά­ρις ἐ­στί; καὶ γὰρ ἁ­μαρ­τω­λοὶ ἁ­μαρ­τω­λοῖς δα­νε­ί­ζου­σιν ἵ­να ἀ­πο­λά­βω­σι τὰ ἴ­σα. πλὴν ἀ­γα­πᾶ­τε τοὺς ἐ­χθροὺς ὑ­μῶν καὶ ἀ­γα­θο­ποι­εῖ­τε καὶ δα­νε­ί­ζε­τε μη­δὲν ἀ­πελ­πί­ζον­τες, καὶ ἔ­σται ὁ μι­σθὸς ὑ­μῶν πο­λύς, καὶ ἔ­σε­σθε υἱ­οὶ ὑ­ψί­στου, ὅ­τι αὐ­τὸς χρη­στός ἐ­στιν ἐ­πὶ τοὺς ἀ­χα­ρί­στους καὶ πο­νη­ρο­ύς. Γίνεσθε οὖν οἰ­κτίρ­μο­νες κα­θὼς καὶ ὁ πα­τὴρ ὑ­μῶν οἰ­κτίρ­μων ἐ­στί.

                                         (Λουκ. Στ΄ [6] 31 – 36)

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Εἶπεν ὁ Κύριος, ὅ­πως θέ­λε­τε νὰ σᾶς συμ­πε­ρι­φέ­ρον­ται καὶ νὰ σᾶς κά­νουν οἱ ἄν­θρω­ποι, ἔ­τσι ἀ­κρι­βῶς νὰ συμ­πε­ρι­φέ­ρε­σθε κι ἐσεῖς σ' αὐ­τοὺς καὶ νὰ τοὺς κά­νε­τε τὰ ἴ­δια. Δι­ό­τι ἐ­ὰν ἀ­γα­πᾶ­τε μό­νον ἐ­κεί­νους πού σᾶς ἀ­γα­ποῦν, ποι­ὰ εὔ­νοι­α καὶ ποι­ὰ ἀ­μοι­βὴ σᾶς ἀ­νή­κει ἀ­πὸ τὸν Θε­ό; Κα­μί­α. Δι­ό­τι καὶ οἱ ἁ­μαρ­τω­λοὶ ἀ­γα­ποῦν ἐ­κεί­νους πού τοὺς ἀ­γα­ποῦν. Κι ἂν κά­νε­τε τὸ κα­λὸ σ' ἐ­κεί­νους ποῦ σᾶς εὐ­ερ­γε­τοῦν, ποι­ὰ εὔ­νοι­α καὶ χά­ρη καὶ ἀν­τα­μοι­βὴ σᾶς ἀ­νή­κει ἀ­πὸ τὸν Θε­ό; Κα­μί­α. Δι­ό­τι καὶ οἱ ἁ­μαρ­τω­λοὶ τὸ ἴ­διο κά­νουν. Κι ἂν δα­νεί­ζε­τε σ' ἐ­κεί­νους ἀ­πό τους ὁ­ποί­ους ἐλ­πί­ζε­τε νὰ πά­ρε­τε πί­σω αὐ­τὰ πού δα­νεί­σα­τε, ποι­ὰ χά­ρη καὶ ἀν­τα­πό­δο­ση ἀ­πὸ τὸν Θε­ὸ σᾶς ἀ­νή­κει; Κα­μί­α. Δι­ό­τι καὶ οἱ ἁ­μαρ­τω­λοὶ δα­νεί­ζουν σὲ ἄλ­λους ἁ­μαρ­τω­λοὺς γιὰ νὰ πά­ρουν πί­σω ὁ­λό­κλη­ρο τὸ πο­σὸ πού δά­νει­σαν ἢ καὶ σὲ ὥ­ρα ἀ­νάγ­κης νὰ πά­ρουν κι αὐ­τοὶ ἴ­σα ὀ­φέ­λη καὶ δά­νεια ἀ­πὸ ἐ­κεί­νους στοὺς ὁ­ποί­ους δά­νει­σαν. Ἐ­σεῖς ὅ­μως νὰ ἀ­γα­πᾶ­τε τοὺς ἐ­χθρούς σας καί νά τοὺς εὐ­ερ­γε­τεῖ­τε καὶ νὰ τοὺς δα­νεί­ζε­τε χω­ρὶς νὰ ἐλπίζετε σέ κα­μί­α ἀν­τα­πό­δο­ση ἀ­π' αὐ­τούς. Καὶ θὰ εἶναι πολύς ὁ μι­σθός σας καὶ με­γά­λη ἡ ἀν­τα­μοι­βή σας ἀ­πὸ τόν Θε­ό. Καὶ θὰ εἶ­στε στὴ βα­σι­λεί­α τῶν οὐ­ρα­νῶν κα­τὰ χάριν παιδιά τοῦ ὑψίστου Θε­οῦ, μὲ τὸν ὁποῖο θά μοιάζετε πνευ­μα­τι­κῶς. Δι­ό­τι κι αὐ­τὸς εἶ­ναι εὐ­ερ­γε­τι­κὸς καὶ ὠφέλιμος στοὺς ἀν­θρώ­πους πού δεί­χνουν ἀ­χα­ρι­στί­α στίς τό­σες εὐ­ερ­γε­σί­ες του καὶ πού δὲν ἔ­χουν κα­λὴ διάθεση καὶ προ­αί­ρε­ση ἀλλά εἶ­ναι πο­νη­ροί. Νὰ γί­νε­στε λοι­πὸν σπλα­χνι­κοὶ πρὸς τὸν συ­νάνθρωπό σας καὶ συμ­πο­νε­τι­κοὶ στὶς δυ­στυ­χί­ες του καὶ στίς ἀ­νάγ­κες του, ὅ­πως καὶ ὁ οὐ­ρά­νιος Πα­τέ­ρας σας εἶναι σπλα­χνι­κὸς σὲ ὅ­λους.