ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

 ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ

(26 ΜΑΪΟΥ 2019)

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ  

       Ἐν ταῖς ἡ­μέ­ραις ἐ­κεί­ναις, δι­α­σπα­ρέν­τες οἱ ἀ­πό­στο­λοι ἀ­πὸ τῆς θλί­ψε­ως τῆς γε­νο­μέ­νης ἐ­πὶ Στε­φά­νῳ δι­ῆλ­θον ἕ­ως Φοι­νί­κης καὶ Κύ­πρου καὶ ᾿Αν­τι­ο­χε­ί­ας, μη­δε­νὶ λα­λοῦν­τες τὸν λό­γον εἰ μὴ μό­νον ᾿Ι­ου­δα­ί­οις. ῏Η­σαν δέ τι­νες ἐξ αὐ­τῶν ἄν­δρες Κύ­πριοι καὶ Κυ­ρη­ναῖ­οι, οἵ­τι­νες εἰ­σελ­θόν­τες εἰς ᾿Αν­τι­ό­χειαν ἐ­λά­λουν πρὸς τοὺς ῾Ελ­λη­νι­στάς, εὐ­αγ­γε­λι­ζό­με­νοι τὸν Κύ­ριον ᾿Ι­η­σοῦν. Καὶ ἦν χεὶρ Κυ­ρί­ου μετ᾿ αὐ­τῶν, πο­λύς τε ἀ­ριθ­μὸς πι­στε­ύ­σας ἐ­πέ­στρε­ψεν ἐ­πὶ τὸν Κύ­ριον. ᾿Η­κο­ύ­σθη δὲ ὁ λό­γος εἰς τὰ ὦ­τα τῆς ἐκ­κλη­σί­ας τῆς ἐν ῾Ι­ε­ρο­σο­λύ­μοις πε­ρὶ αὐ­τῶν, καὶ ἐ­ξα­πέ­στει­λαν Βαρ­νά­βαν δι­ελ­θεῖν ἕ­ως ᾿Αν­τι­ο­χε­ί­ας· ὃς πα­ρα­γε­νό­με­νος καὶ ἰ­δὼν τὴν χά­ριν τοῦ Θε­οῦ ἐ­χά­ρη, καὶ πα­ρε­κά­λει πάν­τας τῇ προ­θέ­σει τῆς καρ­δί­ας προ­σμέ­νειν τῷ Κυ­ρί­ῳ, ὅ­τι ἦν ἀ­νὴρ ἀ­γα­θὸς καὶ πλή­ρης Πνε­ύ­μα­τος ῾Α­γί­ου καὶ πί­στε­ως· καὶ προ­σε­τέ­θη ὄ­χλος ἱ­κα­νὸς τῷ Κυ­ρί­ῳ. Ἐ­ξῆλ­θε δὲ εἰς Ταρ­σὸν ὁ Βαρ­νά­βας ἀ­να­ζη­τῆ­σαι Σαῦ­λον, καὶ εὑ­ρὼν αὐ­τὸν ἤ­γα­γεν αὐ­τὸν εἰς ᾿Αν­τι­ό­χειαν. Ἐ­γέ­νε­το δὲ αὐ­τοὺς ἐ­νια­υτὸν ὅ­λον συ­να­χθῆ­ναι ἐν τῇ ἐκ­κλη­σί­ᾳ καὶ δι­δά­ξαι ὄ­χλον ἱ­κα­νόν, χρη­μα­τί­σαι τε πρῶ­τον ἐν ᾿Αν­τι­ο­χε­ί­ᾳ τοὺς μα­θη­τὰς Χρι­στι­α­νο­ύς. ᾿Εν τα­ύ­ταις δὲ ταῖς ἡ­μέ­ραις κα­τῆλ­θον ἀ­πὸ ῾Ι­ε­ρο­σο­λύ­μων προ­φῆ­ται εἰς ᾿Αν­τι­ό­χειαν· ἀ­να­στὰς δὲ εἷς ἐξ αὐ­τῶν ὀ­νό­μα­τι ῎Α­γα­βος ἐ­σή­μα­νε διὰ τοῦ Πνε­ύ­μα­τος λι­μὸν μέ­γαν μέλ­λειν ἔ­σε­σθαι ἐφ᾿ ὅ­λην τὴν οἰ­κου­μέ­νην· ὅ­στις καὶ ἐ­γέ­νε­το ἐ­πὶ Κλαυ­δί­ου Κα­ί­σα­ρος. Τῶν δὲ μα­θη­τῶν κα­θὼς ηὐ­πο­ρεῖ­τό τις, ὥ­ρι­σαν ἕ­κα­στος αὐ­τῶν εἰς δι­α­κο­νί­αν πέμ­ψαι τοῖς κα­τοι­κοῦ­σιν ἐν τῇ ᾿Ι­ου­δα­ί­ᾳ ἀ­δελ­φοῖς· ὃ καὶ ἐ­πο­ί­η­σαν ἀ­πο­στε­ί­λαν­τες πρὸς τοὺς πρε­σβυ­τέ­ρους διὰ χει­ρὸς Βαρ­νά­βα καὶ Σαύ­λου.

                    (Πράξ. ια΄ [11] 19 – 30)

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜΠΕΛΑ)

Σ’ ἐκεῖνες τίς ἡμέρες που οἱ Ἀπόστολοι πού εἶ­χαν φύ­γει ἀ­πὸ τὰ Ἱεροσόλυμα καὶ εἶ­χαν δι­α­σκορ­πι­σθεῖ λόγῳ τοῦ διωγμοῦ πού εἶχε γί­νει ἐ­ξαι­τί­ας τοῦ Στε­φά­νου, ἔ­φθα­σαν μέχρι τή Φοινίκη καὶ τὴν Κύ­προ καὶ τὴν Ἀν­τι­ό­χεια. Καὶ σὲ κανέναν ἄλ­λο δέν κήρυτταν τόν λόγο τοῦ Θε­οῦ παρά μόνο στοὺς Ἰ­ου­δαί­ους. Με­ρι­κοὶ μά­λι­στα ἀ­π' αὐ­τοὺς ἦ­ταν βέ­βαι­α Ἰουδαῖοι στήν κα­τα­γω­γή, ἀλλά εἶ­χαν γεν­νη­θεῖ ἄλ­λοι στὴν Κύπρο καί ἄλλοι στὴν Κυ­ρη­να­ϊ­κὴ Λι­βύ­η. Αὐ­τοί, ὅ­ταν ἦλθαν στὴν Ἀν­τι­ό­χεια, δί­δα­σκαν τοὺς Ἰ­ου­δαί­ους πού εἶχαν γεννηθεῖ μακριά ἀ­πὸ τὴν Πα­λαι­στί­νη καὶ εἶ­χαν πλέον μη­τρι­κή τους γλώσ­σα τὴν ἑλ­λη­νι­κή, καὶ τοὺς κήρυτταν τὸ Εὐ­αγ­γέ­λιο τῆς σω­τη­ρί­ας πού χα­ρί­ζει ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Καὶ ἡ δύ­να­μη τοῦ Κυ­ρί­ου ἦ­ταν μα­ζί τους. Ἔ­τσι, μέ τή συνέργεια καὶ τὴν ἐ­νί­σχυ­ση τῆς δυ­νά­με­ως αὐ­τῆς ἕνας με­γά­λος ἀ­ριθ­μὸς ἀ­π' αὐ­τοὺς τοὺς Ἰ­ου­δαί­ους Ἑλληνιστές πί­στε­ψε καὶ ἐ­πέ­στρε­ψε στὸν Κύ­ριο. Ἔ­φθα­σε λοι­πὸν ἡ φή­μη τῶν θαυ­μα­στῶν αὐ­τῶν γεγονότων στὰ αὐ­τιὰ τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τῶν Ἱεροσολύμων καί ἀ­πο­φά­σι­σαν νὰ στεί­λουν τὸν Βαρ­νά­βα νά πάει μέχρι τὴν Ἀν­τι­ό­χεια. Αὐ­τός, ὅ­ταν ἦλ­θε καὶ εἶ­δε τὰ ἔρ­γα τῆς χάριτος τοῦ Θε­οῦ, πού φα­νε­ρω­νό­ταν ἀ­πὸ τὸ πλῆ­θος αὐ­τῶν πού εἶχαν πι­στέ­ψει καὶ ἀπό τή ζωή τους, χά­ρη­κε καί προέτρεπε ὅ­λους νὰ μέ­νουν ἀ­φο­σι­ω­μέ­νοι καὶ προσηλωμένοι στὸν Κύ­ριο μὲ ὅ­λη τὴ δι­ά­θε­ση τῆς ψυ­χῆς τους. Χά­ρη­κε λοι­πὸν ὁ Βαρ­νά­βας καὶ στή­ρι­ζε τούς νέους αὐ­τοὺς μα­θη­τές, δι­ό­τι ἦ­ταν ἄν­θρω­πος ἀ­γα­θὸς καί γεμά­τος Πνεῦ­μα Ἅ­γιον καὶ πί­στη. Γι' αὐ­τὸ ἐξάλλου καὶ μπο­ροῦ­σε νὰ στη­ρί­ζει καὶ νὰ πα­ρη­γο­ρεῖ. Κι ἀ­πὸ τὴ δρά­ση αὐ­τὴ τοῦ Βαρ­νά­βα με­γά­λο πλῆ­θος λα­οῦ προ­στέ­θη­κε στοὺς πι­στοὺς τοῦ Κυ­ρί­ου. Ὁ Βαρ­νά­βας μά­λι­στα πῆ­γε καὶ στὴν Ταρ­σὸ γιὰ νὰ ἀ­να­ζη­τή­σει τὸν Σαῦλο καὶ νὰ τὸν πά­ρει βο­η­θό του στὸ ἔρ­γο τῆς δι­δα­σκα­λί­ας καὶ τῆς ἐ­νι­σχύ­σε­ως τοῦ πλή­θους αὐτοῦ τῶν Χρι­στια­νῶν. Κι ὅ­ταν τὸν βρῆ­κε, τὸν ἔ­φε­ρε στὴν Ἀν­τι­ό­χεια. Ἐ­κεῖ λοι­πὸν γιὰ ἕ­να ὁ­λό­κλη­ρο χρό­νο οἱ δύ­ο αὐ­τοὶ ἀ­πό­στο­λοι συμ­με­τεῖ­χαν στὶς συ­νά­ξεις τῶν πι­στῶν στὴν Ἐκ­κλη­σί­α καὶ δί­δα­ξαν πλῆ­θος πο­λύ. Ἔ­τσι στὴν Ἀν­τι­ό­χεια οἱ μα­θη­τὲς τοῦ Κυ­ρί­ου ἐ­ξαι­τί­ας τοῦ πλή­θους τους ὀ­νο­μά­σθη­καν γιὰ πρώ­τη φο­ρὰ «Χρι­στια­νοί».

Ἐκεῖνες τίς ἡμέρες κα­τέ­βη­καν ἀ­πὸ τὰ Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα στὴν Ἀν­τι­ό­χεια με­ρι­κοὶ προ­φῆ­τες. Ἕ­νας ἀ­πὸ αὐ­τούς, πού λε­γό­ταν Ἄ­γα­βος, ση­κώ­θη­κε στὴ σύ­να­ξη τῶν πι­στῶν, καὶ φω­τι­σμέ­νος ἀ­πὸ τὸ Ἅ­γιον Πνεῦ­μα ἀ­πε­κά­λυ­ψε ὅ­τι θὰ ἔ­πε­φτε με­γά­λη πεί­να σ' ὅ­λη τὴν οἰ­κου­μέ­νη. Πράγ­μα­τι ἡ πεί­να αὐ­τὴ συ­νέ­βη ὅ­ταν αὐ­το­κρά­το­ρας ἦ­ταν ὁ Κλαύ­διος Καί­σαρ. Με­τὰ λοι­πὸν ἀ­πὸ τὴν προ­φη­τεί­α αὐ­τή, οἱ μα­θη­τές, ἀ­νά­λο­γα μὲ τοὺς πό­ρους καὶ τὰ μέ­σα πού δι­έ­θε­τε ὁ κα­θέ­νας, ἀ­πο­φά­σι­σαν νὰ στεί­λουν κα­θέ­νας ἀ­π' αὐ­τοὺς τὴ συν­δρο­μή του γιὰ νὰ βο­η­θή­σουν καὶ νὰ ὑ­πη­ρε­τή­σουν τοὺς ἀ­δελ­φοὺς πού κα­τοι­κοῦ­σαν στὴν Ἰ­ου­δαί­α. Καὶ πραγ­μα­τι­κὰ αὐ­τὸ ἔ­κα­ναν· ἔ­στει­λαν τὴν εἰ­σφο­ρά τους στοὺς πρε­σβυ­τέ­ρους τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τῶν Ἱ­ε­ρο­σο­λύ­μων μὲ τὰ χέ­ρια τοῦ Βαρ­νά­βα καὶ τοῦ Σαύ­λου.

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

       Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ,  ἔρ­χε­ται ὁ Ἰ­η­σοῦς εἰς πό­λιν τῆς Σα­μα­ρε­ί­ας λε­γο­μέ­νην Συ­χὰρ, πλη­σί­ον τοῦ χω­ρί­ου ὃ ἔ­δω­κεν Ἰ­α­κὼβ Ἰ­ω­σὴφ τῷ υἱ­ῷ αὐ­τοῦ. ἦν δὲ ἐ­κεῖ πη­γὴ τοῦ Ἰ­α­κώβ. ὁ οὖν Ἰ­η­σοῦς κε­κο­πια­κὼς ἐκ τῆς ὁ­δοι­πο­ρί­ας ἐ­κα­θέ­ζε­το οὕ­τως ἐ­πὶ τῇ πη­γῇ· ὥ­ρα ἦν ὡ­σεὶ ἕ­κτη.  ἔρ­χε­ται γυ­νὴ ἐκ τῆς Σα­μα­ρε­ί­ας ἀν­τλῆ­σαι ὕ­δωρ. λέ­γει αὐ­τῇ ὁ Ἰ­η­σοῦς· Δός μοι πι­εῖν. οἱ γὰρ μα­θη­ταὶ αὐ­τοῦ ἀ­πε­λη­λύ­θει­σαν εἰς τὴν πό­λιν, ἵ­να τρο­φὰς ἀ­γο­ρά­σω­σι. λέ­γει οὖν αὐ­τῷ ἡ γυ­νὴ ἡ Σα­μα­ρεῖ­τις· Πῶς σὺ Ἰ­ου­δαῖ­ος ὢν πα­ρ' ἐ­μοῦ πι­εῖν αἰ­τεῖς, οὔ­σης γυ­ναι­κὸς Σα­μα­ρε­ί­τι­δος; οὐ γὰρ συγ­χρῶν­ται Ἰ­ου­δαῖ­οι Σα­μα­ρε­ί­ταις. ἀ­πε­κρί­θη Ἰ­η­σοῦς καὶ εἶ­πεν αὐ­τῇ· Εἰ ᾔ­δεις τὴν δω­ρε­ὰν τοῦ Θε­οῦ καὶ τίς ἐ­στιν ὁ λέ­γων σοι, δός μοι πι­εῖν, σὺ ἂν ᾔ­τη­σας αὐ­τὸν, καὶ ἔ­δω­κεν ἄν σοι ὕ­δωρ ζῶν. λέ­γει αὐ­τῷ ἡ γυ­νή· Κύριε, οὔ­τε ἄν­τλη­μα ἔ­χεις, καὶ τὸ φρέ­αρ ἐ­στὶ βα­θύ· πό­θεν οὖν ἔ­χεις τὸ ὕ­δωρ τὸ ζῶν; μὴ σὺ με­ί­ζων εἶ τοῦ πα­τρὸς ἡ­μῶν Ἰ­α­κώβ, ὃς ἔ­δω­κεν ἡ­μῖν τὸ φρέ­αρ, καὶ αὐ­τὸς ἐξ αὐ­τοῦ ἔ­πι­ε καὶ οἱ υἱ­οὶ αὐ­τοῦ καὶ τὰ θρέμ­μα­τα αὐ­τοῦ; ἀ­πε­κρί­θη Ἰ­η­σοῦς καὶ εἶ­πεν αὐ­τῇ· Πᾶς ὁ πί­νων ἐκ τοῦ ὕ­δα­τος το­ύ­του δι­ψή­σει πά­λιν· ὃς δ' ἂν πί­ῃ ἐκ τοῦ ὕ­δα­τος οὗ ἐ­γὼ δώ­σω αὐ­τῷ, οὐ μὴ δι­ψή­σει εἰς τὸν αἰ­ῶ­να, ἀλ­λὰ τὸ ὕ­δωρ ὃ δώ­σω αὐ­τῷ, γε­νή­σε­ται ἐν αὐ­τῷ πη­γὴ ὕ­δα­τος ἁλ­λο­μέ­νου εἰς ζω­ὴν αἰ­ώ­νιον. λέ­γει πρὸς αὐ­τὸν ἡ γυ­νή· Κύριε, δός μοι τοῦ­το τὸ ὕ­δωρ, ἵ­να μὴ δι­ψῶ μη­δὲ ἔρ­χο­μαι ἐν­θά­δε ἀν­τλεῖν. λέ­γει αὐ­τῇ ὁ Ἰ­η­σοῦς· Ὕ­πα­γε φώ­νη­σον τὸν ἄν­δρα σου καὶ ἐλ­θὲ ἐν­θά­δε. ἀ­πε­κρί­θη ἡ γυ­νὴ καὶ εἶ­πεν· Οὐκ ἔ­χω ἄν­δρα. λέ­γει αὐ­τῇ ὁ Ἰ­η­σοῦς· Κα­λῶς εἶ­πας ὅ­τι ἄν­δρα οὐκ ἔ­χω· πέν­τε γὰρ ἄν­δρας ἔ­σχες, καὶ νῦν ὃν ἔ­χεις οὐκ ἔ­στι σου ἀ­νήρ· τοῦ­το ἀ­λη­θὲς εἴ­ρη­κας. λέ­γει αὐ­τῷ ἡ γυ­νή· Κύριε, θε­ω­ρῶ ὅ­τι προ­φή­της εἶ σύ. οἱ πα­τέ­ρες ἡ­μῶν ἐν τῷ ὄ­ρει το­ύ­τῳ προ­σε­κύ­νη­σαν· καὶ ὑ­μεῖς λέ­γε­τε ὅ­τι ἐν Ἱ­ε­ρο­σο­λύ­μοις ἐ­στὶν ὁ τό­πος ὅ­που δεῖ προ­σκυ­νεῖν. λέ­γει αὐ­τῇ ὁ Ἰ­η­σοῦς· Γύναι, πί­στευ­σόν μοι ὅ­τι ἔρ­χε­ται ὥ­ρα ὅ­τε οὔ­τε ἐν τῷ ὄ­ρει το­ύ­τῳ οὔ­τε ἐν Ἱ­ε­ρο­σο­λύ­μοις προ­σκυ­νή­σε­τε τῷ πα­τρί. ὑ­μεῖς προ­σκυ­νεῖ­τε ὃ οὐκ οἴ­δα­τε, ἡ­μεῖς προ­σκυ­νοῦ­μεν ὃ οἴ­δα­μεν· ὅ­τι ἡ σω­τη­ρί­α ἐκ τῶν Ἰ­ου­δα­ί­ων ἐ­στίν. ἀλ­λ' ἔρ­χε­ται ὥ­ρα, καὶ νῦν ἐ­στιν, ὅ­τε οἱ ἀ­λη­θι­νοὶ προ­σκυ­νη­ταὶ προ­σκυ­νή­σου­σι τῷ πα­τρὶ ἐν πνε­ύ­μα­τι καὶ ἀ­λη­θε­ί­ᾳ· καὶ γὰρ ὁ πα­τὴρ τοι­ο­ύ­τους ζη­τεῖ τοὺς προ­σκυ­νοῦν­τας αὐ­τόν. πνεῦ­μα ὁ Θε­ός, καὶ τοὺς προ­σκυ­νοῦν­τας αὐ­τὸν ἐν πνε­ύ­μα­τι καὶ ἀ­λη­θε­ί­ᾳ δεῖ προ­σκυ­νεῖν. λέ­γει αὐ­τῷ ἡ γυ­νή· Οἶ­δα ὅ­τι Μεσ­σί­ας ἔρ­χε­ται ὁ λε­γό­με­νος Χρι­στός· ὅ­ταν ἔλ­θῃ ἐ­κεῖ­νος, ἀ­ναγ­γε­λεῖ ἡ­μῖν πάν­τα. λέ­γει αὐ­τῇ ὁ Ἰ­η­σοῦς· Ἐ­γώ εἰ­μι, ὁ λα­λῶν σοι. καὶ ἐ­πὶ το­ύ­τῳ ἦλ­θαν οἱ μα­θη­ταὶ αὐ­τοῦ, καὶ ἐ­θα­ύ­μα­σαν ὅ­τι με­τὰ γυ­ναι­κὸς ἐ­λά­λει· οὐ­δεὶς μέν­τοι εἶ­πε, τί ζη­τεῖς ἤ τί λα­λεῖς με­τ' αὐ­τῆς; Ἀ­φῆ­κεν οὖν τὴν ὑ­δρί­αν αὐ­τῆς ἡ γυ­νὴ καὶ ἀ­πῆλ­θεν εἰς τὴν πό­λιν, καὶ λέ­γει τοῖς ἀν­θρώ­ποις· Δεῦ­τε ἴ­δε­τε ἄν­θρω­πον ὃς εἶ­πέ μοι πάν­τα ὅ­σα ἐ­πο­ί­η­σα· μή­τι οὗ­τός ἐ­στιν ὁ Χρι­στός; ἐ­ξῆλ­θον οὖν ἐκ τῆς πό­λε­ως καὶ ἤρ­χον­το πρὸς αὐ­τόν. Ἐν δὲ τῷ με­τα­ξὺ ἠ­ρώ­των αὐ­τὸν οἱ μα­θη­ταὶ λέ­γον­τες· Ραβ­βί, φά­γε. ὁ δὲ εἶ­πεν αὐ­τοῖς· Ἐ­γὼ βρῶ­σιν ἔ­χω φα­γεῖν, ἣν ὑ­μεῖς οὐκ οἴ­δα­τε. ἔ­λε­γον οὖν οἱ μα­θη­ταὶ πρὸς ἀλ­λή­λους· Μή τις ἤ­νεγ­κεν αὐ­τῷ φα­γεῖν; λέ­γει αὐ­τοῖς ὁ Ἰ­η­σοῦς· Ἐ­μὸν βρῶ­μά ἐ­στιν ἵ­να ποι­ῶ τὸ θέ­λη­μα τοῦ πέμ­ψαν­τός με καὶ τε­λει­ώ­σω αὐ­τοῦ τὸ ἔρ­γον. οὐχ ὑ­μεῖς λέ­γε­τε ὅ­τι ἔ­τι τε­τρά­μη­νός ἐ­στι καὶ ὁ θε­ρι­σμὸς ἔρ­χε­ται; ἰ­δοὺ λέ­γω ὑ­μῖν, ἐ­πά­ρα­τε τοὺς ὀ­φθαλ­μοὺς ὑ­μῶν καὶ θε­ά­σα­σθε τὰς χώ­ρας, ὅ­τι λευ­καί εἰ­σι πρὸς θε­ρι­σμόν ἤ­δη. καὶ ὁ θε­ρί­ζων μι­σθὸν λαμ­βά­νει καὶ συ­νά­γει καρ­πὸν εἰς ζω­ὴν αἰ­ώ­νιον, ἵ­να καὶ ὁ σπε­ί­ρων ὁ­μοῦ χα­ί­ρῃ καὶ ὁ θε­ρί­ζων. ἐν γὰρ το­ύ­τῳ ὁ λό­γος ἐ­στὶν ὁ ἀ­λη­θι­νὸς, ὅ­τι ἄλ­λος ἐ­στὶν ὁ σπε­ί­ρων καὶ ἄλ­λος ὁ θε­ρί­ζων. ἐ­γὼ ἀ­πέ­στει­λα ὑ­μᾶς θε­ρί­ζειν ὃ οὐχ ὑ­μεῖς κε­κο­πι­ά­κα­τε· ἄλ­λοι κε­κο­πι­ά­κα­σι, καὶ ὑ­μεῖς εἰς τὸν κό­πον αὐ­τῶν εἰ­σε­λη­λύ­θα­τε. Ἐκ δὲ τῆς πό­λε­ως ἐ­κε­ί­νης πολ­λοὶ ἐ­πί­στευ­σαν εἰς αὐ­τὸν τῶν Σα­μα­ρει­τῶν δι­ὰ τὸν λό­γον τῆς γυ­ναι­κὸς, μαρ­τυ­ρο­ύ­σης ὅ­τι εἶ­πέ μοι πάν­τα ὅ­σα ἐ­πο­ί­η­σα. ὡς οὖν ἦλ­θον πρὸς αὐ­τὸν οἱ Σα­μα­ρεῖ­ται, ἠ­ρώ­των αὐ­τὸν μεῖ­ναι πα­ρ' αὐ­τοῖς· καὶ ἔ­μει­νεν ἐ­κεῖ δύ­ο ἡ­μέ­ρας. καὶ πολ­λῷ πλε­ί­ους ἐ­πί­στευ­σαν δι­ὰ τὸν λό­γον αὐ­τοῦ, τῇ τε γυ­ναι­κὶ ἔ­λε­γον ὅ­τι οὐ­κέ­τι δι­ὰ τὴν σὴν λα­λιὰν πι­στε­ύ­ο­μεν· αὐ­τοὶ γὰρ ἀ­κη­κό­α­μεν, καὶ οἴ­δα­μεν ὅ­τι οὗ­τός ἐ­στιν ἀ­λη­θῶς ὁ σω­τὴρ τοῦ κό­σμου ὁ Χρι­στός.  

                                                                                   (Ἰωάν. δ[4] 5- 42)

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

1. ΝΕΡΟ Σ' ΕΝΑ ΔΙΨΑΣΜΕΝΟ ΚΟΣΜΟ

Ἡ ὥ­ρα εἶ­ναι πε­ρί­που 12 τὸ με­ση­μέ­ρι. Ὁ Κύ­ριος κα­τά­κο­πος κά­θε­ται πλά­ι σὲ ἕ­να πη­γά­δι κον­τὰ στὴν πό­λη τῆς Σα­μά­ρειας Συ­χάρ. Οἱ Μα­θη­τὲς ἀ­που­σιά­ζουν· ἔ­χουν πά­ει στὴν πό­λη νὰ ἀ­γο­ρά­σουν τρό­φι­μα. Ἡ ἀ­πό­λυ­τη ὅ­μως ἡ­συ­χί­α ποὺ ἐ­πι­κρα­τεῖ σπά­ζει σὲ λί­γο ἀ­πὸ ἀν­θρώ­πι­να βή­μα­τα. Μί­α γυ­ναί­κα Σα­μα­ρεί­τις πλη­σιά­ζει κρα­τών­τας τὴ στά­μνα της, προ­φα­νῶς γιὰ νὰ τὴν γε­μί­σει μὲ νε­ρὸ ἀ­πὸ τὸ πη­γά­δι. Καὶ ἤ­δη ἔ­χει ἀρ­χί­σει νὰ ἀν­τλεῖ νε­ρό, ὅ­ταν ξαφ­νι­κὰ ἀ­κού­γε­ται ἡ φω­νὴ τοῦ Κυ­ρί­ου: «Δός μοι πι­εῖν», δός μου νὰ πι­ῶ. Ἡ γυ­ναί­κα μέ­νει ἐμ­βρόν­τη­τη. Ἄ­κου­σε ἄ­ρα­γε κα­λά; Πῶς, λέ­γει στὸν Κύ­ριον, ἐ­σὺ ἕ­νας Ἰ­ου­δαῖ­ος ζη­τᾶς νε­ρὸ ἀ­πὸ μέ­να ποὺ εἶ­μαι Σα­μα­ρεί­τις; (Δι­ό­τι οἱ Ἑ­βραῖ­οι καὶ οἱ Σα­μα­ρεῖ­τες εἶ­χαν με­γά­λη ἔ­χθρα με­τα­ξύ τους). Τῆς ἀ­παν­τά­ει ὁ Ἰ­η­σοῦς: Ἂν γνώ­ρι­ζες τὴ δω­ρε­ὰ τοῦ Θε­οῦ καὶ ποι­ὸς εἶ­ναι αὐ­τὸς ποὺ σοῦ ζη­τά­ει νε­ρό, ἐ­σὺ θὰ ζη­τοῦ­σες ἀπ᾿ αὐ­τὸν καὶ θὰ σοῦ ἔ­δι­νε «ὕ­δωρ ζῶν», νε­ρὸ τρε­χού­με­νο. Κύ­ρι­ε, λέ­γει ἡ Σα­μα­ρεί­τις, οὔ­τε δο­χεῖ­ο ἔ­χεις γιὰ νὰ ἀν­τλή­σεις καὶ ἐ­πι­πλέ­ον τὸ πη­γά­δι εἶ­ναι βα­θύ. Ἀ­πὸ ποῦ λοι­πὸν θὰ βρεῖς αὐ­τὸ τὸ τρε­χού­με­νο νε­ρό; Συγ­κλο­νι­στι­κὴ ἡ ἀ­πάν­τη­ση τοῦ Κυ­ρί­ου: Κα­θέ­νας ποὺ πί­νει ἀ­πὸ αὐ­τὸ ἐ­δῶ τὸ νε­ρό, τῆς λέ­γει, θὰ δι­ψά­σει καὶ πά­λι. Ὅ­ποι­ος ὅ­μως πι­εῖ ἀ­πὸ τὸ νε­ρὸ ποὺ ἐ­γὼ θὰ τοῦ δώ­σω, δὲν πρό­κει­ται νὰ δι­ψά­σει πο­τέ, ἀλ­λὰ τὸ νε­ρὸ ποὺ θὰ τοῦ δώ­σω θὰ γί­νει μέ­σα του πη­γὴ νε­ροῦ, ποὺ θὰ τρέ­χει δια­ρκῶς με­τα­δί­δον­τάς του ζω­ὴ αἰ­ώ­νια. Ἔκ­πλη­κτη ἡ γυ­ναί­κα ἀ­πευ­θύ­νε­ται πρὸς τὸν Κύ­ριο μὲ θερ­μό­τη­τα: Κύ­ρι­ε, τοῦ λέ­γει, δός μου καὶ μέ­να αὐ­τὸ τὸ θαυ­μα­στὸ νε­ρό, γιὰ νὰ μὴν δι­ψῶ καὶ νὰ μὴν ἀ­ναγ­κά­ζο­μαι νὰ ἔρ­χο­μαι ἐ­δῶ νὰ βγά­ζω νε­ρό. Ἡ κρί­σι­μη στιγ­μὴ ἔ­χει φτά­σει καὶ ὁ Κύ­ριος μὲ μιὰ ἀ­πρό­σμε­νη ὑ­πό­δει­ξη ξυ­πνά­ει τὴ ναρ­κω­μέ­νη συ­νεί­δη­σή της: Πή­γαι­νε, τῆς λέ­γει, φώ­να­ξε τὸν ἄν­δρα σου καὶ ἔ­λα ἐ­δῶ μα­ζί του, γιὰ νὰ πά­ρε­τε αὐ­τὸ τὸ νε­ρό. Ἡ γυ­ναί­κα ἀν­τι­λαμ­βά­νε­ται πὼς τὰ πράγ­μα­τα ἀρ­χί­ζουν νὰ κι­νοῦν­ται σὲ πε­ρι­ο­χὲς μυ­στι­κές της ζω­ῆς της, γι᾿ αὐ­τὸ καὶ προ­σπα­θεῖ νὰ ξε­φύ­γει: Δὲν ἔ­χω ἄν­δρα, ἀ­παν­τᾶ. Πο­λὺ σω­στὰ τὸ εἶ­πες αὐ­τό, τῆς λέ­γει ὁ Κύ­ριος, ὅ­τι δὲν ἔ­χεις ἄν­δρα. Δι­ό­τι πέν­τε ἄν­δρες ἔ­χεις πά­ρει καὶ αὐ­τὸν ποὺ ἔ­χεις τώ­ρα τὸν ἔ­χεις στὰ κρυ­φά, γι᾿ αὐ­τὸ καὶ δὲν θε­ω­ρεῖ­ται ἄν­δρας σου. Αὐ­τὸ πράγ­μα­τι τὸ εἶ­πες ἀ­λή­θεια.

ΑΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ γιὰ λί­γο ἐ­δῶ. Νὰ προ­σέ­ξου­με τὴν ὑ­πό­σχε­ση τοῦ Κυ­ρί­ου γιὰ τὸ νε­ρό, ποὺ χα­ρί­ζει στοὺς πι­στούς Του. Πραγ­μα­τι­κὰ αὐ­τὸ εἶ­ναι τὸ ΑΘΑΝΑΤΟ ΝΕΡΟ! Νε­ρὸ ποὺ χα­ρί­ζει ζω­ὴ αἰ­ώ­νια!

Χι­λι­ο­τρα­γου­δη­μέ­νο στοὺς αἰ­ῶ­νες τὸ ἀ­θά­να­το νε­ρό. Ἀλ­λὰ μό­νο ὄ­νει­ρο στὰ πα­ρα­μύ­θια τῶν ἀν­θρώ­πων...

Καὶ ὅ­μως αὐ­τὸ τὸ ἀ­θά­να­το νε­ρὸ ὑ­πάρ­χει πραγ­μα­τι­κά. Αὐ­τὸ ὑ­πό­σχε­ται ἐ­δῶ ὁ Κύ­ριος νὰ δώ­σει στοὺς πι­στούς Του. Εἶ­ναι, λέ­γουν οἱ ἅ­γιοι Πα­τέ­ρες, ἡ Χά­ρις τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος. Ὁ θε­ϊ­κὸς πλοῦ­τος ποὺ πλημ­μυ­ρί­ζει τὶς ψυ­χὲς ὅ­λων, ὅ­σοι τρέ­χουν στὴν Πη­γὴ τῆς ζω­ῆς στὰ ζω­ο­πά­ρο­χα δη­λα­δὴ μυ­στή­ρια τῆς ἁ­γί­ας μας Ἐκ­κλη­σί­ας, καὶ ἰ­δι­αι­τέ­ρως στὸ μυ­στή­ριο τῆς με­τα­νοί­ας καὶ ἐ­ξο­μο­λο­γή­σε­ως καὶ στὸ μυ­στή­ριο τῆς θεί­ας Εὐ­χα­ρι­στί­ας.

Ὦ ἀ­δελ­φοί! Ὅ­σες χι­λιά­δες ζω­γρα­φι­ὲς ἢ φω­το­γρα­φί­ες μὲ λί­μνες καὶ πο­τά­μια κι ἂν κρε­μά­σου­με στοὺς τοί­χους τοῦ σπι­τιοῦ μας, ἡ δί­ψα μας πο­τὲ δὲν πρό­κει­ται νὰ σβή­σει. Νε­ρὸ ἀ­λη­θι­νὸ χρει­α­ζό­μα­στε ὄ­χι ζω­γρα­φι­ὲς νε­ροῦ, ποὺ ἁ­πλό­χε­ρα χα­ρί­ζει ὁ κό­σμος τῆς ἁ­μαρ­τί­ας. Κι αὐ­τὸ τὸ νε­ρὸ μό­νο ὁ Χρι­στός μας τὸ προ­σφέ­ρει.

Προ­σέ­ξα­με ὅ­μως πῶς τὸ προ­σφέ­ρει; Δὲν τὸ προ­σφέ­ρει ἀ­μέ­σως – ἀ­κό­μη κι ἂν τοῦ τὸ ζη­τᾶ­με. Ἀλ­λὰ ζη­τά­ει προ­η­γου­μέ­νως νὰ ἔλ­θου­με σὲ συ­ναί­σθη­ση τῆς κα­τα­στά­σε­ώς μας, ὅ­πως ζή­τη­σε καὶ ἀ­πὸ τὴ Σα­μα­ρεί­τι­δα, λέ­γον­τάς της  νὰ φω­νά­ξει τὸν ἄν­δρα της. Αὐ­τὸ εἶ­ναι πο­λὺ ση­μαν­τι­κὸ καὶ βέ­βαι­α εἶ­ναι ἀ­νάγ­κη νὰ τὸ προ­σέ­ξου­με ἰ­δι­αί­τε­ρα. Δι­ό­τι ἀλ­λι­ῶς ὑ­πάρ­χει κίν­δυ­νος, πα­ρα­δείγ­μα­τος χά­ριν νὰ κοι­νω­νοῦ­με καὶ ὅ­μως νὰ μὴ παίρ­νου­με Χά­ρη Θε­οῦ, ἀ­κρι­βῶς δι­ό­τι στὴν καρ­διά μας δὲν ὑ­πάρ­χει πνεῦ­μα με­τα­νοί­ας καὶ συν­τρι­βῆς γιὰ τὶς ἁ­μαρ­τί­ες μας.

2. ΜΙΑ ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΣΤΑΜΝΑ

Ἡ ἀ­πο­κά­λυ­ψη τῶν μυ­στι­κῶν της ζω­ῆς της συγ­κλο­νί­ζει τὴν ἁ­μαρ­τω­λὴ γυ­ναί­κα τῆς Σα­μά­ρειας. Τώ­ρα μό­λις ἀρ­χί­ζει νὰ ἀν­τι­λαμ­βά­νε­ται πὼς δὲν ἔ­χει νὰ κά­νει μὲ ἕ­να τυ­χαῖ­ο ἄν­θρω­πο. Γι᾿ αὐ­τὸ καὶ λέ­γει: Κύ­ρι­ε, κα­τα­λα­βαί­νω πὼς ἐ­σὺ εἶ­σαι προ­φή­της. Πές μου λοι­πόν, ποῦ εἶ­ναι σω­στὸ νὰ λα­τρεύ­ει κα­νεὶς τὸν Θε­ό, ἐ­δῶ στὸ ὅ­ρος Γα­ρι­ζείν, ὅ­πως τὸν λά­τρευ­αν οἱ πα­τέ­ρες μας, ἢ στὰ Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα, ὅ­πως λέ­τε ἐ­σεῖς οἱ Ἰ­ου­δαῖ­οι; Γυ­ναί­κα, πί­στε­ψέ με, τῆς ἀ­παν­τά­ει ὁ Κύ­ριος, ὅ­τι φτά­νει μιὰ νέ­α ἐ­πο­χή, ὁ­πό­τε οὔ­τε στὸ ὅ­ρος Γα­ρι­ζεὶν οὔ­τε στὰ Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα θὰ λα­τρεύ­ε­τε τὸν οὐ­ρά­νιο Πα­τέ­ρα. Δι­ό­τι ὁ Θε­ὸς εἶ­ναι πνεῦ­μα καὶ αὐ­τοὶ ποὺ τὸν λα­τρεύ­ουν θὰ πρέ­πει νὰ τὸ κά­νουν αὐ­τὸ «ἐν πνεύ­μα­τι καὶ ἀ­λη­θεί­ᾳ», μὲ ἀ­φο­σί­ω­ση ψυ­χῆς καὶ ἐ­πί­γνω­ση τοῦ τί κά­νουν. Οἱ με­γά­λες αὐ­τὲς ἀ­λή­θει­ες φαί­νε­ται νὰ ἐν­τυ­πω­σιά­ζουν τὴν κα­λο­δι­ά­θε­τη Σα­μα­ρεί­τι­δα, ποὺ λέ­γει πρὸς τὸν Κύ­ριο: Γνω­ρί­ζω ὅ­τι θὰ ἔλ­θει ὁ Μεσ­σί­ας, ὁ Χρι­στός. Ὅ­ταν ἔλ­θει Ἐ­κεῖ­νος, θὰ μᾶς τὰ ἐ­ξή­γη­σει ὅ­λα. «Ἐ­γώ εἰ­μι, ὁ λα­λῶν σοι». Ὁ Μεσ­σί­ας ποὺ πε­ρι­μέ­νεις, τῆς λέ­γει ὁ Κύ­ριος, εἶ­μαι ἐ­γώ!

Ἐ­κεί­νη ἀ­κρι­βῶς τὴ στιγ­μὴ ὁ δι­ά­λο­γος δι­α­κό­πη­κε, δι­ό­τι ἔ­φθα­σαν ἐν τῷ με­τα­ξὺ οἱ Μα­θη­τὲς τοῦ Κυ­ρί­ου. Καὶ μά­λι­στα ἔ­μει­ναν ἔκ­πλη­κτοι, βλέ­πον­τάς Τον νὰ ἀ­να­πτύσ­σει θε­ο­λο­γι­κὲς ἀ­λή­θει­ες σὲ μιὰ γυ­ναί­κα, πράγ­μα ποὺ οἱ Ραβ­βί­νοι ἀ­πὸ πε­ρι­φρό­νη­ση ἐ­πι­με­λῶς τὸ ἀ­πέ­φευ­γαν. Τί ἔ­γι­νε ἐν τῷ με­τα­ξὺ ἡ Σα­μα­ρεί­τις; Ἰ­δοὺ ἡ ἔκ­πλη­ξη! Συ­νε­παρ­μέ­νη ἀ­πὸ τὰ ὅ­σα εἶ­χε ἀ­κού­σει, ἄ­φη­σε ἐ­κεῖ τὴ στά­μνα της καὶ ἔ­τρε­ξε στὴν πό­λη δι­α­δί­δον­τας τὴν εἴ­δη­ση, ὅ­τι ἕ­νας ἐ­ξαί­ρε­τος ἄν­θρω­πος, ποὺ ἤ­ξευ­ρε ὅ­λα τὰ μυ­στι­κά της καὶ μπο­ρεῖ νὰ εἶ­ναι καὶ ὁ Μεσ­σί­ας, βρί­σκε­ται κον­τά τους.

Καὶ ἐ­νῶ οἱ Μα­θη­τὲς προ­σπα­θοῦ­σαν μά­ται­α νὰ πεί­σουν τὸν Κύ­ριο νὰ φά­γει κά­τι ἀ­πὸ αὐ­τὰ ποὺ εἶ­χαν φέ­ρει, οἱ κά­τοι­κοι τῆς πό­λε­ως ἄρ­χι­σαν νὰ ἔρ­χον­ται πρὸς τὸν Κύ­ριο. Καὶ τό­σο ἐν­θου­σι­ά­στη­καν ἀ­πὸ τὴ δι­δα­σκα­λί­α Του, ὥ­στε Τὸν πα­ρα­κά­λε­σαν καὶ ἔ­μει­νε στὴν πό­λη τους 2 μέ­ρες. Ἔ­λε­γαν δὲ στὴ γυ­ναί­κα ὅ­τι τώ­ρα δὲν πι­στεύ­ου­με μό­νο ἐ­πει­δὴ ἐ­σὺ μᾶς μί­λη­σες γι᾿ Αὐ­τόν, ἀλ­λὰ δι­ό­τι ἐ­μεῖς οἱ ἴ­διοι δι­α­πι­στώ­σα­με ὅ­τι πράγ­μα­τι Αὐ­τὸς εἶ­ναι ὁ Σω­τὴρ ὅ­λου του κό­σμου, ὁ Χρι­στός.

ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΗ ἡ ὅ­λη ἱ­στο­ρί­α ἀ­σφα­λῶς. Μιὰ δὲ φαι­νο­με­νι­κὰ λε­πτο­μέ­ρεια μπο­ρεῖ νὰ μᾶς δι­δά­ξει ἢ καὶ νὰ μᾶς κρί­νει ὅ­λους. Πρό­κει­ται γι᾿ αὐ­τὸ ποὺ ση­μει­ώ­νει ὁ Εὐ­αγ­γε­λι­στής, ὅ­τι ἡ Σα­μα­ρεί­τις ἐγ­κα­τέ­λει­ψε τὴ στά­μνα της καὶ ἔ­τρε­ξε στὴν πό­λη νὰ φέ­ρει τὸ μή­νυ­μα τῆς πα­ρου­σί­ας τοῦ Κυ­ρί­ου στοὺς συμ­πο­λί­τες της.

Ἐκ­πλη­κτι­κὴ ψυ­χὴ ἡ Σα­μα­ρεί­τις. Μέ­θυ­σε κυ­ρι­ο­λε­κτι­κὰ ἀ­πὸ τὴ δι­δα­σκα­λί­α τοῦ Κυ­ρί­ου καὶ λη­σμό­νη­σε τὰ πάν­τα. Ἄ­φη­σε καὶ τὴ στά­μνα της ἀ­κό­μη ἐ­κεῖ στὸ πη­γά­δι. Ἐκ­πλη­κτι­κὴ ψυ­χή! Πρὶν κα­λὰ – κα­λὰ προ­λά­βει νὰ γί­νει μα­θή­τρια, γί­νε­ται ἱ­ε­ρα­πό­στο­λος!

Καὶ ὅ­μως θὰ μπο­ροῦ­σε καὶ αὐ­τὴ νὰ ἐ­νερ­γή­σει ὅ­πως οἱ πε­ρισ­σό­τε­ροι ἴ­σως ἀ­πὸ ἐ­μᾶς. Θὰ μπο­ροῦ­σε δη­λα­δὴ νὰ εἶ­χε πά­ρει τὴ στά­μνα της, νὰ πή­γαι­νε στὸ σπί­τι της καὶ στὴ βρα­δι­νὴ προ­σευ­χή της νὰ ἔ­λε­γε: Σ᾿ εὐ­χα­ρι­στῶ, Θε­έ μου, ποὺ μὲ ἀ­ξί­ω­σες τὴν ἀ­νά­ξια καὶ ἁ­μαρ­τω­λὴ νὰ γνω­ρί­σω τὸν Μεσ­σί­α καὶ νὰ ἀ­κού­σω τό­σα θαυ­μα­στὰ πράγ­μα­τα σή­με­ρα. Καὶ νὰ ἔ­με­νε μέ­χρις ἐ­κεῖ.

Ἀλ­λὰ τί ψυ­χὴ ἦ­ταν ἐ­κεί­νη! Ἅ­παξ ἔ­πια­σε ἡ θεί­α φω­τιὰ μέ­σα της, ξέ­χα­σε τὰ πάν­τα καὶ πιὰ τί­πο­τε δὲν μπο­ροῦ­σε νὰ τὴν συγ­κρα­τή­σει. Γι᾿ αὐ­τὸ καὶ ὁ­δή­γη­σε καὶ τοὺς συμ­πα­τρι­ῶ­τες της στὸν Κύ­ριο, γι᾿ αὐ­τὸ καὶ ἔ­φτα­σε ἀρ­γό­τε­ρα μέ­χρι καὶ τὴν Ἀ­φρι­κὴ καὶ τὴν Ρώ­μη, ὅ­που κή­ρυτ­τε τὸν Χρι­στὸ καὶ μαρ­τύ­ρη­σε μα­ζὶ μὲ τὶς πέν­τε ἀ­δελ­φές της καὶ τοὺς δύ­ο υἱ­ούς της. Δι­ό­τι ἡ Σα­μα­ρεί­τις δὲν εἶ­ναι ἄλ­λη ἀ­πὸ τὴ γνω­στή μας μὲ τὸ νέ­ο της ὄ­νο­μα πλέ­ον ἁ­γί­α Φω­τει­νή.

Λοι­πὸν αὐ­τὴ ἡ στά­μνα τῆς Σα­μα­ρεί­τι­δος γί­νε­ται δι­κα­στὴς καὶ μᾶς κρί­νει. Κρί­νει ἀρ­κε­τοὺς ἀ­πὸ ἐ­μᾶς τοὺς ση­με­ρι­νοὺς Χρι­στια­νούς, ποὺ εἴ­μα­στε νω­θροὶ καὶ ἄ­ψυ­χοι καὶ δὲν ἀ­νοί­γου­με τὸ στό­μα μας νὰ μι­λή­σου­με γιὰ τὴ με­γά­λη ἀ­γά­πη τοῦ Χρι­στοῦ, γιὰ τὴ λύ­τρω­ση ποὺ βρή­κα­με κον­τά Του καὶ ποὺ Ἐ­κεῖ­νος ἁ­πλό­χε­ρα σκορ­πί­ζει σὲ ὅ­λους.

Ἂς μι­μη­θοῦ­με ἑ­πο­μέ­νως τὴν εὐ­λο­γη­μέ­νη αὐ­τὴ γυ­ναί­κα καί... ἂς ξε­χνᾶ­με καὶ ἐ­μεῖς κά­πο­τε τὶς στά­μνες μας, τὶς τό­σες – οἰ­κο­γε­νεια­κὲς καὶ ἄλ­λες – ἐ­πεί­γου­σες, ὅ­πως νο­μί­ζου­με, ὑ­πο­χρε­ώ­σεις μας, ὥ­στε νὰ ἀ­φι­ε­ρώ­νου­με καὶ λί­γο χρό­νο γιὰ τὸν Χρι­στό. Νὰ μὴ μέ­νου­με ἀ­δι­ά­φο­ροι στὸ δρά­μα τό­σων ἀν­θρώ­πων, ποὺ ὑ­πο­φέ­ρουν καὶ δυ­στυ­χοῦν δί­πλα μας ἀ­να­ζη­τών­τας λύ­τρω­ση, χα­ρὰ καὶ εὐ­τυ­χί­α.        

      (Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)