ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ

(2 ΙΟΥΝΙOY 2019)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ)

Ἐν ταῖς ἡ­μέ­ραις ἐ­κεί­ναις, ἐ­γέ­νε­το­  πο­ρευ­ο­μέ­νων ἡ­μῶν τῶν Ἀ­πο­στό­λων εἰ­ς  προ­σευ­χὴν παι­δί­σκην τι­νὰ ἔ­χου­σαν πνεῦ­μα Πύθωνος ἀ­παν­τῆ­σαι ἡ­μῖν͵ ἥ­τις ἐρ­γα­σί­αν πολ­λὴν πα­ρεῖ­χεν τοῖς κυ­ρί­οις αὐ­τῆς μαν­τευ­ο­μέ­νη. Αὕ­τη κα­τα­κο­λου­θοῦ­σα τῷ Πα­ύ­λῳ καὶ ἡ­μῖν ἔ­κρα­ζε λέ­γου­σα· Οὗ­τοι οἱ ἄν­θρω­ποι δοῦ­λοι τοῦ Θε­οῦ τοῦ ὑ­ψί­στου εἰ­σίν͵ οἵ­τι­νες κα­ταγ­γέλ­λου­σιν ὑ­μῖν ὁ­δὸν σω­τη­ρί­ας. Τοῦ­το δὲ ἐ­πο­ί­ει ἐ­πὶ πολ­λὰς ἡ­μέ­ρας. Δι­α­πο­νη­θεὶς δὲ Παῦ­λος καὶ ἐ­πι­στρέ­ψας τῷ πνε­ύ­μα­τι εἶ­πε· Πα­ραγ­γέλ­λω σοι ἐν ὀ­νό­μα­τι Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ ἐ­ξελ­θεῖν ἀπ΄ αὐ­τῆς· καὶ ἐ­ξῆλ­θεν αὐ­τῇ τῇ ὥ­ρᾳ. Ἰ­δόν­τες δὲ οἱ κύ­ριοι αὐ­τῆς ὅ­τι ἐ­ξῆλ­θεν ἡ ἐλ­πὶς τῆς ἐρ­γα­σί­ας αὐ­τῶν ἐ­πι­λα­βό­με­νοι τὸν Παῦ­λον καὶ τὸν Σίλαν εἵλ­κυ­σαν εἰς τὴν ἀ­γο­ρὰν ἐ­πὶ τοὺς ἄρ­χον­τας͵ καὶ προ­σα­γα­γόν­τες αὐ­τοὺς τοῖς στρα­τη­γοῖς εἶ­πον· Οὗ­τοι οἱ ἄν­θρω­ποι ἐ­κτα­ράσ­σου­σιν ἡ­μῶν τὴν πό­λιν Ἰ­ου­δαῖ­οι ὑ­πάρ­χον­τες͵ καὶ κα­ταγ­γέλ­λου­σιν ἔ­θη ἃ οὐκ ἔ­ξε­στιν ἡ­μῖν πα­ρα­δέ­χε­σθαι οὐ­δὲ ποι­εῖν Ρω­μα­ί­οις οὖ­σι. Καὶ συ­νε­πέ­στη ὁ ὄ­χλος κατ΄ αὐ­τῶν͵ καὶ οἱ στρα­τη­γοὶ πε­ρι­ρή­ξαν­τες αὐ­τῶν τὰ ἱ­μά­τια ἐ­κέ­λευ­ον ῥα­βδί­ζειν͵ πολ­λάς τε ἐ­πι­θέν­τες αὐ­τοῖς πλη­γὰς ἔ­βα­λον εἰς φυ­λα­κήν͵ πα­ραγ­γε­ί­λαν­τες τῷ δε­σμο­φύ­λα­κι ἀ­σφα­λῶς τη­ρεῖν αὐ­το­ύς· ὃς πα­ραγ­γε­λί­αν τοι­α­ύ­την εἰ­λη­φώς, ἔ­βα­λεν αὐ­τοὺς εἰς τὴν ἐ­σω­τέ­ραν φυ­λα­κὴν καὶ τοὺς πό­δας ἠ­σφα­λί­σα­το αὐ­τῶν εἰς τὸ ξύ­λον. Κα­τὰ δὲ τὸ με­σο­νύ­κτιον Παῦ­λος καὶ Σίλας προ­σευ­χό­με­νοι ὕ­μνουν τὸν Θε­όν͵ ἐ­πη­κρο­ῶν­το δὲ αὐ­τῶν οἱ δέ­σμιοι· ἄφ­νω δὲ σει­σμὸς ἐ­γέ­νε­το μέ­γας ὥ­στε σα­λευ­θῆ­ναι τὰ θε­μέ­λια τοῦ δε­σμω­τη­ρί­ου͵ ἀ­νε­ῴ­χθη­σάν τε πα­ρα­χρῆ­μα αἱ θύ­ραι πᾶ­σαι͵ καὶ πάν­των τὰ δε­σμὰ ἀ­νέ­θη. Ἔ­ξυ­πνος δὲ γε­νό­με­νος ὁ δε­σμο­φύ­λαξ καὶ ἰ­δὼν ἀ­νε­ῳγ­μέ­νας τὰς θύ­ρας τῆς φυ­λα­κῆς͵ σπα­σά­με­νος τὴν μά­χαι­ραν ἔ­μελ­λεν ἑ­αυ­τὸν ἀ­ναι­ρεῖν͵ νο­μί­ζων ἐκ­πε­φευ­γέ­ναι τοὺς δε­σμί­ους. Ἐ­φώ­νη­σε δὲ φω­νῇ με­γά­λῃ ὁ Παῦ­λος λέ­γων· Μη­δὲν πρά­ξῃς σε­αυ­τῷ κα­κόν· ἅ­παν­τες γάρ ἐ­σμεν ἐν­θά­δε. Αἰ­τή­σας δὲ φῶ­τα εἰ­σε­πή­δη­σε͵ καὶ ἔν­τρο­μος γε­νό­με­νος προ­σέ­πε­σεν τῷ Πα­ύ­λῳ καὶ τῷ Σίλᾳ͵ καὶ προ­α­γα­γὼν αὐ­τοὺς ἔ­ξω ἔ­φη· Κύριοι͵ τί με δεῖ ποι­εῖν ἵ­να σω­θῶ; Οἱ δὲ εἶ­πον· Πίστευσον ἐ­πὶ τὸν Κύριον Ἰ­η­σοῦν͵ καὶ σω­θή­σῃ σὺ καὶ ὁ οἶ­κός σου. Καὶ ἐ­λά­λη­σαν αὐ­τῷ τὸν λό­γον τοῦ Κυ­ρί­ου καὶ πᾶ­σι τοῖς ἐν τῇ οἰ­κί­ᾳ αὐ­τοῦ. Καὶ πα­ρα­λα­βὼν αὐ­τοὺς ἐν ἐ­κε­ί­νῃ τῇ ὥ­ρᾳ τῆς νυ­κτὸς ἔ­λου­σεν ἀ­πὸ τῶν πλη­γῶν͵ καὶ ἐ­βα­πτί­σθη αὐ­τὸς καὶ οἱ αὐ­τοῦ πάν­τες πα­ρα­χρῆ­μα͵ ἀ­να­γα­γών τε αὐ­τοὺς εἰς τὸν οἶ­κον αὐ­τοῦ πα­ρέ­θη­κε τρά­πε­ζαν͵ καὶ ἠ­γαλ­λι­ά­σα­το πα­νοι­κεὶ πε­πι­στευ­κὼς τῷ Θε­ῷ.           

         (Πράξ. Ἀ­πο­στ. ΙϚ΄[16] 16 – 34)

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Κά­ποι­α μέ­ρα, κα­θώς πη­γαί­να­με στόν τό­πο τῆς προ­σευ­χῆς, συ­νέ­βη νά μᾶς συ­ναν­τή­σει μιά νε­α­ρή δού­λη πού εἶ­χε μαν­τι­κό πνεῦ­μα καί ἀ­πέ­φε­ρε πολ­λά κέρ­δη στούς κυ­ρί­ους της. Δι­ό­τι μέ τίς μαν­τεῖ­ες της φα­νέ­ρω­νε τά ἄ­γνω­στα καί πλη­ρω­νό­ταν γι’ αὐ­τό. Αὐ­τή ἀ­κο­λού­θη­σε ἀ­πό πί­σω τόν Παῦ­λο καί τόν Σί­λα καί φώ­να­ζε λέ­γον­τας: Αὐ­τοί οἱ ἄν­θρω­ποι εἶ­ναι δοῦ­λοι τοῦ Θε­οῦ τοῦ ὑ­ψί­στου, καί μᾶς γνω­στο­ποι­οῦν τό δρό­μο τῆς σω­τη­ρί­ας καί τόν ἀ­σφα­λή τρό­πο μέ τόν ὁ­ποῖ­ο θά σω­θεῖ­τε. Κι αὐ­τό τό ἔ­κα­νε γιά πολ­λές ἡ­μέ­ρες, ὄ­χι βέ­βαι­α μέ κα­λό σκο­πό. Ἀλ­λά τό μαν­τι­κό πνεῦ­μα ἐ­πε­δί­ω­κε νά ἑλ­κύ­σει πά­νω του τήν ἀ­πε­ρι­ό­ρι­στη ἐμ­πι­στο­σύ­νη τοῦ λα­οῦ καί νά τήν ἐκ­με­ταλ­λευ­θεῖ τε­λι­κά μέ δο­λι­ό­τη­τα καί πα­νουρ­γί­α. Ἀ­γα­να­κτών­τας λοι­πόν ὁ Παῦ­λος στρά­φη­κε πί­σω πρός τή δού­λη αὐ­τή πού τόν ἀ­κο­λου­θοῦ­σε καί εἶ­πε πρός τό πνεῦ­μα: Σέ δι­α­τά­ζω, ἐ­πι­κα­λού­με­νος τό ὄ­νο­μα τοῦ Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, νά βγεῖς ἀ­π’ αὐ­τήν. Καί πραγ­μα­τι­κά τήν ἴ­δια στιγ­μή τό πο­νη­ρό πνεῦ­μα βγῆ­κε. Ὅ­ταν ὅ­μως εἶ­δαν τά ἀ­φεν­τι­κά της ὅ­τι ἔ­φυ­γε μα­ζί μέ τό δαι­μό­νιο καί ἡ ἐλ­πί­δα τῆς κερ­δο­φό­ρου ἐρ­γα­σί­ας καί ἐ­πι­χει­ρή­σε­ώς τους, συ­νέ­λα­βαν τόν Παῦ­λο καί τόν Σί­λα καί τούς ἔ­συ­ραν στήν ἀ­γο­ρά γιά νά τούς πα­ρου­σιά­σουν στούς ἄρ­χον­τες. Κι ἀ­φοῦ τούς ὁ­δή­γη­σαν μπρο­στά στούς στρα­τη­γούς, εἶ­παν: Αὐ­τοί οἱ ἄν­θρω­ποι εἶ­ναι τα­ρα­ξί­ες Ἰ­ου­δαῖ­οι, καί προ­κα­λοῦν τα­ρα­χές στήν πό­λη μας. Κη­ρύτ­τουν θρη­σκευ­τι­κά ἔ­θι­μα πού δέν ἐ­πι­τρέ­πε­ται σέ μᾶς πού εἴ­μα­στε Ρω­μαῖ­οι νά τά πα­ρα­δε­χό­μα­στε καί πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο νά τά τη­ροῦ­με καί νά τά ἐ­φαρ­μό­ζου­με. Τό­τε ὁ ὄ­χλος πού εἶ­χε μα­ζευ­θεῖ ἐ­κεῖ ξε­ση­κώ­θη­κε ἐ­ναν­τί­ον τους. Καί οἱ στρα­τη­γοί ξέ­σχι­σαν τά ροῦ­χα τῶν δύ­ο ἀ­πο­στό­λων καί δι­έ­τα­ξαν νά τούς ρα­βδί­σουν, γυ­μνούς ὅ­πως ἦ­ταν, μπρο­στά σ’ ὅ­λο ἐ­κεῖ­νο τό πλῆ­θος. Κι ἀ­φοῦ τούς ἔ­δω­σαν πολ­λά χτυ­πή­μα­τα, τούς ἔ­ρι­ξαν στή φυ­λα­κή, δί­νον­τας στό δε­σμο­φύ­λα­κα τήν ἐν­το­λή νά τούς φρου­ρεῖ ἀ­σφα­λι­σμέ­νους κα­λά, γιά νά μή δρα­πε­τεύ­σουν. Κι αὐ­τός, ἐ­φό­σον εἶ­χε πά­ρει τέ­τοι­α ἐν­το­λή, τούς ἔ­βα­λε στό πιό βα­θύ δι­α­μέ­ρι­σμα τῆς φυ­λα­κῆς κι ἔ­δε­σε σφι­χτά τά πό­δια τους στό τι­μω­ρη­τι­κό ὄρ­γα­νο πού λε­γό­ταν ξύ­λο, γιά νά μήν μπο­ροῦν πλέ­ον οἱ ἀ­πό­στο­λοι οὔ­τε στό ἐ­λά­χι­στο νά με­τα­κι­νη­θοῦν. Γύ­ρω στά με­σά­νυ­χτα ὁ Παῦ­λος καί ὁ Σί­λας, σάν νά μήν τούς εἶ­χε συμ­βεῖ τί­πο­τε καί σάν νά μήν αἰ­σθά­νον­ταν κα­νέ­να πό­νο, ἔ­ψαλ­λαν ὕ­μνους πρός τόν Θε­ό. Τούς ἄ­κου­γαν μά­λι­στα καί οἱ ἄλ­λοι φυ­λα­κι­σμέ­νοι. Καί ξαφ­νι­κά ἔ­γι­νε τό­σο με­γά­λος σει­σμός, ὥ­στε σα­λεύ­θη­καν τά θε­μέ­λια τῆς φυ­λα­κῆς· καί ἄ­νοι­ξαν τή στιγ­μή ἐ­κεί­νη ὅ­λες οἱ θύ­ρες, καί λύ­θη­καν ὅ­λων τῶν φυ­λα­κι­σμέ­νων οἱ ἁ­λυ­σί­δες, μέ τίς ὁ­ποῖ­ες ἦ­ταν δε­μέ­νοι. Στό με­τα­ξύ ξύ­πνη­σε ὁ δε­σμο­φύ­λα­κας, καί μό­λις εἶ­δε ἀ­νοι­χτές τίς θύ­ρες τῆς φυ­λα­κῆς, τρά­βη­ξε τό μα­χαί­ρι του ἕ­τοι­μος νά αὐ­το­κτο­νή­σει, ἐ­πει­δή νό­μι­ζε ὅ­τι εἶ­χαν δρα­πε­τεύ­σει οἱ φυ­λα­κι­σμέ­νοι καί συ­νε­πῶς θά τοῦ ἐ­πι­βαλ­λό­ταν ἡ ποι­νή τοῦ θα­νά­του. Γιά νά μή θι­γεῖ ἡ ἀ­ξι­ο­πρέ­πειά του λοι­πόν, θε­ώ­ρη­σε προ­τι­μό­τε­ρο νά αὐ­το­κτο­νή­σει πα­ρά νά θα­να­τω­θεῖ μέ τό στίγ­μα τῆς κα­τα­δί­κης. Ὅ­μως ὁ Παῦ­λος τοῦ φώ­να­ξε μέ δυ­να­τή φω­νή: Μήν κά­νεις κα­νέ­να κα­κό στόν ἑ­αυ­τό σου. Εἴ­μα­στε ὅ­λοι ἐ­δῶ. Δέν πρό­κει­ται νά σοῦ ζη­τη­θοῦν εὐ­θύ­νες καί νά τι­μω­ρη­θεῖς. Με­τά λοι­πόν ἀ­π’ αὐ­τό ὁ δε­σμο­φύ­λα­κας ζή­τη­σε νά τοῦ φέ­ρουν φῶ­τα καί πή­δη­σε μέ­σα στή φυ­λα­κή. Κι ὅ­ταν ἀν­τι­λή­φθη­κε τό θαῦ­μα καί σκέ­φτη­κε ὅ­τι εἶ­χε κα­κο­με­τα­χει­ρι­σθεῖ τούς δού­λους αὐ­τούς τοῦ Θε­οῦ, κυ­ρι­εύ­θη­κε ἀ­πό τρό­μο κι ἔ­πε­σε στά πό­δια τοῦ Παύ­λου καί τοῦ Σί­λα. Ἔ­πει­τα, ἀ­φοῦ τούς ἔ­βγα­λε ἔ­ξω στήν αὐ­λή τῆς φυ­λα­κῆς, τούς εἶ­πε: Κύ­ριοι, τί πρέ­πει νά κά­νω γιά νά ἀ­πο­κτή­σω κι ἐ­γώ τή σω­τη­ρί­α πού κη­ρύτ­τε­τε; Κι αὐ­τοί τοῦ ἀ­πάν­τη­σαν: Πί­στε­ψε στόν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στό ὡς μό­νο Λυ­τρω­τή καί ὑ­πέρ­τα­το Κύ­ριο, καί θά σω­θεῖς καί σύ καί ὅ­λη ἡ οἰ­κο­γέ­νειά σου. Κι ἄρ­χι­σαν τό­τε νά ἀ­να­πτύσ­σουν σ’ αὐ­τόν καί σ’ ὅ­λους ὅ­σους ἦ­ταν στό σπί­τι του τίς θε­με­λι­ώ­δεις ἀ­λή­θει­ες τῆς δι­δα­σκα­λί­ας τοῦ Κυ­ρί­ου. Τό­τε ὁ δε­σμο­φύ­λα­κας τούς πῆ­ρε μα­ζί του τήν ἴ­δια ἐ­κεί­νη ὥ­ρα τῆς νύ­χτας, τούς ἔ­λου­σε ἀ­πό τά αἵ­μα­τα πού εἶ­χαν τρέ­ξει ἀ­πό τά τραύ­μα­τα τῶν ρα­βδι­σμῶν κι ἀ­μέ­σως βα­πτί­σθη­κε κι αὐ­τός καί ὅ­λοι οἱ δι­κοί του. Κι ἀ­φοῦ τούς ἀ­νέ­βα­σε στό σπί­τι του, τούς ἑ­τοί­μα­σε τρα­πέ­ζι καί αἰ­σθάν­θη­κε με­γά­λη χα­ρά μα­ζί μέ ὅ­λη του τήν οἰ­κο­γέ­νεια· καί ἡ αἰ­τί­α τῆς χα­ρᾶς του αὐ­τῆς ἦ­ταν τό ὅ­τι εἶ­χε πι­στέ­ψει στό Θε­ό.

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ, πα­ρά­γων ὁ Ἰ­η­σοῦς εἶ­δεν ἄν­θρω­πον τυ­φλὸν ἐκ γε­νε­τῆς· καὶ ἠ­ρώ­τη­σαν αὐ­τὸν οἱ μα­θη­ταὶ αὐ­τοῦ λέ­γον­τες· Ραβ­βί, τίς ἥ­μαρ­τεν, οὗ­τος ἢ οἱ γο­νεῖς αὐ­τοῦ, ἵ­να τυ­φλὸς γεν­νη­θῇ; ἀ­πε­κρί­θη Ἰ­η­σοῦς· Οὔ­τε οὗ­τος ἥ­μαρ­τεν οὔ­τε οἱ γο­νεῖς αὐ­τοῦ, ἀλ­λ' ἵ­να φα­νε­ρω­θῇ τὰ ἔρ­γα τοῦ Θε­οῦ ἐν αὐ­τῷ. ἐ­μὲ δεῖ ἐρ­γά­ζε­σθαι τὰ ἔρ­γα τοῦ πέμ­ψαν­τός με ἕ­ως ἡ­μέ­ρα ἐ­στίν· ἔρ­χε­ται νὺξ ὅ­τε οὐ­δεὶς δύ­να­ται ἐρ­γά­ζε­σθαι. ὅ­ταν ἐν τῷ κό­σμῳ ὦ, φῶς εἰ­μι τοῦ κό­σμου. ταῦ­τα εἰ­πὼν ἔ­πτυ­σεν χα­μαὶ καὶ ἐ­πο­ί­η­σε πη­λὸν ἐκ τοῦ πτύ­σμα­τος, καὶ ἐ­πέ­χρι­σε τὸν πη­λὸν ἐ­πὶ τοὺς ὀ­φθαλ­μοὺς τοῦ τυ­φλοῦ καὶ εἶ­πεν αὐ­τῷ· Ὕ­πα­γε νί­ψαι εἰς τὴν κο­λυμ­βή­θραν τοῦ Σι­λω­άμ, ὃ ἑρ­μη­νε­ύ­ε­ται ἀ­πε­σταλ­μέ­νος. ἀ­πῆλ­θεν οὖν καὶ ἐ­νί­ψα­το, καὶ ἦλ­θε βλέ­πων. Οἱ οὖν γε­ί­το­νες καὶ οἱ θε­ω­ροῦν­τες αὐ­τὸν τὸ πρό­τε­ρον ὅ­τι τυ­φλὸς ἦν, ἔ­λε­γον· Οὐχ οὗ­τός ἐ­στιν ὁ κα­θή­με­νος καὶ προ­σαι­τῶν; ἄλ­λοι ἔ­λε­γον ὅ­τι οὗ­τός ἐ­στιν· ἄλ­λοι δὲ ὅ­τι ὅ­μοι­ος αὐ­τῷ ἐ­στιν. ἐ­κεῖ­νος ἔ­λε­γεν ὅ­τι ἐ­γώ εἰ­μι. ἔ­λε­γον οὖν αὐ­τῷ· Πῶς ἀ­νε­ῴ­χθη­σάν σου οἱ ὀ­φθαλ­μοί; ἀ­πε­κρί­θη ἐ­κεῖ­νος καὶ εἶ­πεν· Ἄν­θρω­πος λε­γό­με­νος Ἰ­η­σοῦς πη­λὸν ἐ­πο­ί­η­σε καὶ ἐ­πέ­χρι­σέ μου τοὺς ὀ­φθαλ­μοὺς καὶ εἶ­πέ μοι· ὕ­πα­γε εἰς τὴν κο­λυμ­βή­θραν τοῦ Σι­λω­ὰμ καὶ νί­ψαι· ἀ­πελ­θὼν δὲ καὶ νι­ψά­με­νος ἀ­νέ­βλε­ψα. εἶ­πον οὖν αὐ­τῷ· Ποῦ ἐ­στιν ἐ­κεῖ­νος; λέ­γει· Οὐκ οἶ­δα. Ἄ­γου­σιν αὐ­τὸν πρὸς τοὺς Φα­ρι­σα­ί­ους, τόν πο­τε τυ­φλόν. ἦν δὲ σάβ­βα­τον ὅ­τε τὸν πη­λὸν ἐ­πο­ί­η­σεν ὁ Ἰ­η­σοῦς καὶ ἀ­νέ­ῳ­ξεν αὐ­τοῦ τοὺς ὀ­φθαλ­μο­ύς. πά­λιν οὖν ἠ­ρώ­των αὐ­τὸν καὶ οἱ Φα­ρι­σαῖ­οι πῶς ἀ­νέ­βλε­ψεν. ὁ δὲ εἶ­πεν αὐ­τοῖς· Πη­λὸν ἐ­πέ­θη­κέ μου ἐ­πὶ τοὺς ὀ­φθαλ­μο­ύς, καὶ ἐ­νι­ψά­μην, καὶ βλέ­πω. ἔ­λε­γον οὖν ἐκ τῶν Φα­ρι­σα­ί­ων τι­νές· Οὗ­τος ὁ ἄν­θρω­πος οὐκ ἔ­στι πα­ρὰ τοῦ Θε­οῦ, ὅ­τι τὸ σάβ­βα­τον οὐ τη­ρεῖ. ἄλ­λοι ἔ­λε­γον· Πῶς δύ­να­ται ἄν­θρω­πος ἁ­μαρ­τω­λὸς τοια­ῦτα ση­μεῖ­α ποι­εῖν; καὶ σχί­σμα ἦν ἐν αὐ­τοῖς. λέ­γου­σι τῷ τυ­φλῷ πά­λιν· Σὺ τί λέ­γεις πε­ρὶ αὐ­τοῦ, ὅ­τι ἤ­νοι­ξέ σου τοὺς ὀ­φθαλ­μο­ύς; ὁ δὲ εἶ­πεν ὅ­τι προ­φή­της ἐ­στίν. οὐκ ἐ­πί­στευ­σαν οὖν οἱ Ἰ­ου­δαῖ­οι πε­ρὶ αὐ­τοῦ ὅ­τι τυ­φλὸς ἦν καὶ ἀ­νέ­βλε­ψεν, ἕ­ως ὅ­του ἐ­φώ­νη­σαν τοὺς γο­νεῖς αὐ­τοῦ τοῦ ἀ­να­βλέ­ψαν­τος καὶ ἠ­ρώ­τη­σαν αὐ­τοὺς λέ­γον­τες· Οὗ­τός ἐ­στιν ὁ υἱ­ὸς ὑ­μῶν, ὃν ὑ­μεῖς λέ­γε­τε ὅ­τι τυ­φλὸς ἐ­γεν­νή­θη; πῶς οὖν ἄρ­τι βλέ­πει; ἀ­πε­κρί­θη­σαν δὲ αὐ­τοῖς οἱ γο­νεῖς αὐ­τοῦ καὶ εἶ­πον· Οἴ­δα­μεν ὅ­τι οὗ­τός ἐ­στιν ὁ υἱ­ὸς ἡ­μῶν καὶ ὅ­τι τυ­φλὸς ἐ­γεν­νή­θη· πῶς δὲ νῦν βλέ­πει οὐκ οἴ­δα­μεν, ἢ τίς ἤ­νοι­ξεν αὐ­τοῦ τοὺς ὀ­φθαλ­μοὺς ἡ­μεῖς οὐκ οἴ­δα­μεν· αὐ­τὸς ἡ­λι­κί­αν ἔ­χει, αὐ­τὸν ἐ­ρω­τή­σα­τε, αὐ­τὸς πε­ρὶ ἑ­αυ­τοῦ λα­λή­σει. ταῦ­τα εἶ­πον οἱ γο­νεῖς αὐ­τοῦ, ὅ­τι ἐ­φο­βοῦν­το τοὺς Ἰ­ου­δα­ί­ους· ἤ­δη γὰρ συ­νε­τέ­θειν­το οἱ Ἰ­ου­δαῖ­οι ἵ­να, ἐ­άν τις αὐ­τόν ὁ­μο­λο­γή­σῃ Χρι­στόν, ἀ­πο­συ­νά­γω­γος γέ­νη­ται. δι­ὰ τοῦ­το οἱ γο­νεῖς αὐ­τοῦ εἶ­πον ὅ­τι ἡ­λι­κί­αν ἔ­χει, αὐ­τὸν ἐ­ρω­τή­σα­τε. Ἐ­φώ­νη­σαν οὖν ἐκ δευ­τέ­ρου τὸν ἄν­θρω­πον ὃς ἦν τυ­φλὸς, καὶ εἶ­πον αὐ­τῷ· Δὸς δό­ξαν τῷ Θε­ῷ· ἡ­μεῖς οἴ­δα­μεν ὅ­τι ὁ ἄν­θρω­πος οὗ­τος ἁ­μαρ­τω­λός ἐ­στιν. ἀ­πε­κρί­θη οὖν ἐ­κεῖ­νος καὶ εἶ­πεν· Εἰ ἁ­μαρ­τω­λός ἐ­στιν οὐκ  οἶ­δα· ἓν οἶ­δα, ὅ­τι τυ­φλὸς ὢν ἄρ­τι βλέ­πω. εἶ­πον δὲ αὐ­τῷ πά­λιν· Τί ἐ­πο­ί­η­σέ σοι; πῶς ἤ­νοι­ξέ σου τοὺς ὀ­φθαλ­μο­ύς; ἀ­πε­κρί­θη αὐ­τοῖς· Εἶ­πον ὑ­μῖν ἤ­δη, καὶ οὐκ ἠ­κο­ύ­σα­τε· τί πά­λιν θέ­λε­τε ἀ­κο­ύ­ειν; μὴ καὶ ὑ­μεῖς θέ­λε­τε αὐ­τοῦ μα­θη­ταὶ γε­νέ­σθαι; ἐ­λοι­δό­ρη­σαν αὐ­τὸν καὶ εἶ­πον· Σὺ εἶ μα­θη­τὴς ἐ­κε­ί­νου· ἡ­μεῖς δὲ τοῦ Μω­ϋ­σέ­ως ἐ­σμὲν μα­θη­ταί. ἡ­μεῖς οἴ­δα­μεν ὅ­τι Μω­ϋ­σεῖ λε­λά­λη­κεν ὁ Θε­ός· τοῦ­τον δὲ οὐκ οἴ­δα­μεν πό­θεν ἐ­στίν. ἀ­πε­κρί­θη ὁ ἄν­θρω­πος καὶ εἶ­πεν αὐ­τοῖς· Ἐν γὰρ το­ύ­τῳ θαυ­μα­στόν ἐ­στιν, ὅ­τι ὑ­μεῖς οὐκ οἴ­δα­τε πό­θεν ἐ­στί, καὶ ἀ­νέ­ῳ­ξέ μου τοὺς ὀ­φθαλ­μο­ύς. οἴ­δα­μεν δὲ ὅ­τι ἁ­μαρ­τω­λῶν ὁ Θε­ὸς οὐκ ἀ­κο­ύ­ει, ἀλ­λ' ἐ­άν τις θε­ο­σε­βὴς ᾖ καὶ τὸ θέ­λη­μα αὐ­τοῦ ποι­ῇ, το­ύ­του ἀ­κο­ύ­ει. ἐκ τοῦ αἰ­ῶ­νος οὐκ ἠ­κο­ύ­σθη ὅ­τι ἤ­νοι­ξέ τις ὀ­φθαλ­μοὺς τυ­φλοῦ γε­γεν­νη­μέ­νου· εἰ μὴ ἦν οὗ­τος πα­ρὰ Θε­οῦ, οὐκ ἠ­δύ­να­το ποι­εῖν οὐ­δέν. ἀ­πε­κρί­θη­σαν καὶ εἶ­πον αὐ­τῷ· Ἐν ἁ­μαρ­τί­αις σὺ ἐ­γεν­νή­θης ὅ­λος, καὶ σὺ δι­δά­σκεις ἡ­μᾶς; καὶ ἐ­ξέ­βα­λον αὐ­τὸν ἔ­ξω. Ἤ­κου­σεν Ἰ­η­σοῦς ὅ­τι ἐ­ξέ­βα­λον αὐ­τὸν ἔ­ξω, καὶ εὑ­ρὼν αὐ­τὸν εἶ­πεν αὐ­τῷ· Σὺ πι­στε­ύ­εις εἰς τὸν υἱ­ὸν τοῦ Θε­οῦ; ἀ­πε­κρί­θη ἐ­κεῖ­νος καὶ εἶ­πε· Καὶ τίς ἐ­στι, Κύριε, ἵ­να πι­στε­ύ­σω εἰς αὐ­τόν; εἶ­πε δὲ αὐ­τῷ ὁ Ἰ­η­σοῦς· Καὶ ἑ­ώ­ρα­κας αὐ­τὸν καὶ ὁ λα­λῶν με­τὰ σοῦ ἐ­κεῖ­νός ἐ­στιν. ὁ δὲ ἔ­φη· Πι­στε­ύ­ω, Κύριε· καὶ προ­σε­κύ­νη­σεν αὐ­τῷ. 

                                                              (Ἰ­ω­άν. θ΄[9] 1 – 38)   

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

1. ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ

Ἦ­ταν τυ­φλὸς ἐκ γε­νε­τῆς. Οἱ Μα­θη­τὲς ἀ­πο­ροῦν: ποι­οῦ ἁ­μαρ­τί­ες πλη­ρώ­νει; Δι­κές του, ὅ­ταν ἦ­ταν ἀ­κό­μη ἔμ­βρυ­ο, ἢ τῶν γο­νέ­ων του; Οὔ­τε τὸ ἕ­να οὔ­τε τὸ ἄλ­λο, τοὺς ἐ­ξη­γεῖ ὁ Κύ­ριος. Ἀλ­λὰ γεν­νή­θη­κε τυ­φλὸς γιὰ νὰ φα­νε­ρω­θοῦν τὰ θαυ­μα­στὰ ἔρ­γα τῆς δυ­νά­με­ως τοῦ Θε­οῦ. Καὶ φτύ­νον­τας κά­τω ἔ­κα­νε λί­γη λά­σπη, μὲ τὴν ὁ­ποί­α ἄ­λει­ψε τὰ μά­τια τοῦ τυ­φλοῦ. Κα­τό­πιν, γιὰ νὰ δο­κι­μά­σει τὴν πί­στη του, τὸν ἔ­στει­λε νὰ πλυ­θεῖ στὴ στέρ­να τοῦ Σι­λω­άμ. Καὶ ἐ­κεῖ τὸ θαῦ­μα ἔ­γι­νε. Ὁ τυ­φλὸς βρῆ­κε τὸ φῶς του!

Σὲ λί­γο ἡ Ἱ­ε­ρου­σα­λὴμ εἶ­ναι ἀ­νά­στα­τη. Θάμ­βος καὶ τα­ρα­χὴ με­τα­ξὺ τῶν ἀν­θρώ­πων. Ἄλ­λοι πι­στεύ­ουν, ἄλ­λοι ἀμ­φι­σβη­τοῦν, οἱ Φα­ρι­σαῖ­οι ἔ­χουν λυσ­σά­ξει. Για­τί ἄ­ρα­γε; Δι­ό­τι, λέ­νε, ἦ­ταν Σάβ­βα­το ἐ­κεί­νη τὴν ἡ­μέ­ρα καὶ μὲ τὸ θαῦ­μα αὐ­τὸ κα­τα­λύ­θη­κε ἡ ἀρ­γί­α τοῦ Σαβ­βά­του!

Κα­λοῦν τὸν τυ­φλό, τὸν ἐ­ρω­τοῦν. Κα­λοῦν καὶ τοὺς γο­νεῖς του. Ἐ­κεῖ­νοι φο­βι­σμέ­νοι μα­σοῦν τὰ λό­για τους. (Ναὶ αὐ­τὸ εἶ­ναι τὸ παι­δί μας, λέ­νε. Ἀλ­λὰ πῶς ἔ­γι­νε κα­λὰ ἐ­μεῖς δὲν γνω­ρί­ζου­με, ρω­τῆ­στε τὸν ἴ­διο, ἄν­δρας εἶ­ναι). Για­τί μί­λη­σαν ἔ­τσι; Ἀ­πὸ φό­βο! Τί φο­βοῦν­ται; Φο­βοῦν­ται μή­πως οἱ ἄρ­χον­τες τῶν Ἑ­βραί­ων τοὺς δι­ώ­ξουν ἀ­πὸ τὴν συ­να­γω­γή, μή­πως – ὅ­πως θὰ λέ­γα­με σή­με­ρα – τοὺς ἀ­φο­ρί­σουν.

ΜΑΛΙΣΤΑ! Οἱ εὐ­λο­γη­μέ­νοι ἄν­θρω­ποι! Ἀν­τὶ νὰ ἀ­νοί­ξουν τὸ στό­μα τους μὲ θάρ­ρος καὶ νὰ ὁ­μο­λο­γή­σουν τὴν ἀ­λή­θεια ἀ­πὸ χρέ­ος εὐ­γνω­μο­σύ­νης πρὸς τὸν Κύ­ριο, ποὺ θε­ρά­πευ­σε τὸ παι­δί τους, αὐ­τοὶ κά­νουν πὼς δὲν ξέ­ρουν, πὼς δὲν εἶ­ναι σὲ θέ­ση νὰ ἐκ­φρά­σουν γνώ­μη. Τοὺς λύ­γι­σε ὁ φό­βος.

Ὁ φό­βος! Πό­σους λύ­γι­σε, πό­σους λυ­γί­ζει, ἀ­λή­θεια! Ἀν­θρώ­πους ποὺ δὲν βρί­σκον­ται βέ­βαι­α μα­κριά μας. Τοὺς γνω­ρί­ζου­με ἄλ­λω­στε. Ἀρ­κε­τοὺς γνω­ρί­ζου­με. Δί­πλα μας περ­πα­τοῦν. Δί­πλα μας; Καμ­μιὰ φο­ρά... μή­πως, δὲν εἶ­ναι ἁ­πλῶς δί­πλα μας, ἀλ­λὰ εἴ­μα­στε ἐ­μεῖς οἱ ἴ­διοι;

Ἐ­μεῖς; Ἐ­μεῖς λοι­πόν, για­τί ὄ­χι; Λί­γες μή­πως εἶ­ναι οἱ φο­ρές, πού, ἂν βρε­θοῦ­με σὲ κά­ποι­ο πε­ρι­βάλ­λον, ὅ­που οἱ εἰ­ρω­νεῖ­ες γιὰ τὴν Ἐκ­κλη­σί­α γε­μί­ζουν τὴν ἀ­τμό­σφαι­ρα, ἐ­μεῖς σι­ω­ποῦ­με; Ἢ κά­νου­με πὼς δὲν κα­τα­λα­βαί­νου­με; Ἢ λέ­με λό­για μα­ση­μέ­να καὶ ἐ­μεῖς; Καὶ εἴ­μα­στε ἔ­τσι τε­λεί­ως ἀ­δι­και­ο­λό­γη­τοι. Δι­ό­τι ἐ­πι­τέ­λους οἱ γο­νεῖς τοῦ τυ­φλοῦ κιν­δύ­νευ­αν νὰ τι­μω­ρη­θοῦν μὲ ἀ­φο­ρι­σμό. Ἐ­μεῖς ὅ­μως ἀ­πὸ τί κιν­δυ­νεύ­ου­με; Ἀ­πὸ τί­πο­τε! Ἁ­πλῶς φο­βό­μα­στε τὶς εἰ­ρω­νεῖ­ες... Φο­βό­μα­στε μή­πως μᾶς χα­ρα­κτη­ρί­σουν, μή­πως ποῦν πὼς δὲν εἴ­μα­στε σύγ­χρο­νοι, πὼς εἴ­μα­στε συν­τη­ρη­τι­κοὶ καί... σι­ω­ποῦ­με.

Ἀλ­λὰ τὰ πα­ρα­δείγ­μα­τα εἶ­ναι ἀ­μέ­τρη­τα. Ἂς μὴν ἐ­πι­μεί­νου­με σ᾿ αὐ­τά. Νὰ ὑ­πο­γραμ­μί­σου­με μό­νον ὅ­τι ἔ­τσι κιν­δυ­νεύ­ου­με. Κιν­δυ­νεύ­ου­με. Ἂν ἔρ­θουν δύ­σκο­λες με­ρες,  μέ­ρες δι­ωγ­μῶν, κιν­δυ­νεύ­ου­με νὰ ἀρ­νη­θοῦ­με τὴν πί­στη μας, νὰ προ­δώ­σου­με. Πράγ­μα ποὺ θὰ εἶ­ναι κά­τι πα­ρα­πά­νω ἀ­πὸ θλι­βε­ρό· θλι­βε­ρό­τα­το!

2. ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ΣΤΗΝ ΠΙΣΤΗ

Αὐ­τὸ ἐν τού­τοις ποὺ φο­βή­θη­καν νὰ κά­νουν οἱ γο­νεῖς τοῦ ἐκ γε­νε­τῆς τυ­φλοῦ, βλέ­που­με νὰ τὸ πραγ­μα­το­ποι­εῖ μὲ ἐκ­πλη­κτι­κὴ γεν­ναι­ό­τη­τα ὁ ἴ­διος ὁ πρώ­ην τυ­φλός. Ἀ­πὸ τὴν πρώ­τη στιγ­μὴ ποὺ οἱ ἄρ­χον­τες τῶν Ἰ­ου­δαί­ων τὸν ἀ­να­κρί­νουν, ἐ­κεῖ­νος δὲν δι­στά­ζει νὰ ὁ­μο­λο­γή­σει τὴν ἀ­λή­θεια. Ἐ­νῶ ἄ­κου­γε ἐ­κεί­νους νὰ ὀ­νο­μά­ζουν τὸν Κύ­ριο ἁ­μαρ­τω­λό, αὐ­τὸς βε­βαί­ω­νε ὅ­τι «προ­φή­της ἐ­στίν». Καὶ ὅ­ταν οἱ δι­ε­στραμ­μέ­νοι τὸν πί­ε­σαν νὰ δε­χθεῖ καὶ αὐ­τὸς τὴ δι­κή τους ἑρ­μη­νεί­α ὅ­τι ὁ Κύ­ριος εἶ­ναι ἁ­μαρ­τω­λός, ἡ ἀ­πάν­τη­ση τοῦ τυ­φλοῦ ἦρ­θε κο­φτὴ σὰν μα­χαί­ρι: Ἂν εἶ­ναι ἁ­μαρ­τω­λὸς δὲν τὸ ξέ­ρω, ἐ­γὼ ἕ­να πράγ­μα γνω­ρί­ζω, ὅ­τι ἤ­μου­να πρῶ­τα τυ­φλὸς καὶ τώ­ρα βλέ­πω!

Καὶ δὲν ἀρ­κεῖ­ται σ᾿ αὐ­τό. Ὅ­σο βλὲ­πει τοὺς κα­κό­ψυ­χους Φα­ρι­σαί­ους νὰ ἐ­πι­μέ­νουν, τό­σο ἔν­το­νό­τε­ρα ἀν­τι­δρᾶ καὶ τοὺς ἀ­πο­στο­μώ­νει: Πο­λὺ ἐν­δι­α­φέ­ρον βλέ­πω νὰ ἔ­χε­τε γι᾿ αὐ­τὸν τὸν ἄν­θρω­πο, τοὺς λέ­ει, μή­πως θέ­λε­τε νὰ γί­νε­τε καὶ σεῖς μα­θη­τές του; Κι ὅ­σο τὸ πεῖ­σμα τοὺς αὐ­ξά­νει – ἐ­μεῖς δὲν ξέ­ρου­με ἀ­πὸ ποῦ ἔ­χει στα­λεῖ αὐ­τὸς ὃ ἄν­θρω­πος – τό­σο καὶ ἡ δι­κή του παρ­ρη­σί­α με­γα­λώ­νει: Μὰ αὐ­τὸ εἶ­ναι τὸ σπου­δαι­ό­τε­ρο: ὅ­τι ἐ­σεῖς, ποὺ νο­μί­ζε­τε πὼς τὰ ξέ­ρε­τε ὅ­λα, δὲν τὸν γνω­ρί­ζε­τε καὶ ὅ­μως μου ἄ­νοι­ξε τὰ μά­τια. Λοι­πὸν κα­τα­λά­βε­τε αὐ­τὴν τὴν ἁ­πλῆ ἀ­λή­θεια· ὁ Θε­ὸς ἁ­μαρ­τω­λοὺς δὲν ἀ­κού­ει. Γιὰ νὰ κά­νει τέ­τοι­α θαύ­μα­τα, ση­μαί­νει πὼς εἶ­ναι πραγ­μα­τι­κὰ προ­φή­της.

Φυ­σι­κὰ τὸ ἀ­πο­τέ­λε­σμα αὐ­τῆς τῆς ἐ­λεγ­κτι­κῆς στά­σης τοῦ τυ­φλοῦ ἦ­ταν τὸ νὰ τὸν δι­ώ­ξουν ἐ­κνευ­ρι­σμέ­νοι οἱ ὑ­πε­ρή­φα­νοι Φα­ρι­σαῖ­οι: Ἐ­σὺ ποὺ γεν­νή­θη­κες μὲς στὴν ἁ­μαρ­τί­α θὰ δι­δά­ξεις ἐ­μᾶς; Ἀλ­λὰ πλέ­ον εἶ­χαν ἐ­ξευ­τε­λι­στεῖ. Τὸ θάρ­ρος καὶ ὁ ἡ­ρω­ι­σμὸς μιᾶς ἁ­πλῆς ψυ­χῆς τοὺς εἶ­χε ἀ­πο­δεί­ξει ἄ­δει­ους καὶ μι­κρούς. Καὶ τὸ ση­μαν­τι­κό­τε­ρο· αὐ­τὴ ἡ ἐκ­δί­ω­ξη τοῦ τυ­φλοῦ εἶ­χε σὰν ἀ­πο­τέ­λε­σμα νὰ ἐ­πι­δι­ώ­ξει νὰ τὸν συ­ναν­τή­σει καὶ πά­λι ὁ Κύ­ριος καὶ αὐ­τὴ τὴ φο­ρὰ νὰ τοῦ ἀ­πο­κα­λύ­ψει ποι­ὸς πράγ­μα­τι εἶ­ναι: ὁ Υἱ­ὸς τοῦ Θε­οῦ! Καὶ ὁ πρώ­ην τυ­φλὸς γε­μά­τος εὐ­γνω­μο­σύ­νη καὶ πί­στη σκύ­βει καὶ τὸν προ­σκυ­νεῖ!

Ο ΤΥΦΛΟΣ! Μιὰ πράγ­μα­τι ἡ­ρω­ι­κὴ μορ­φή, ὁ πρῶ­τος ὁ­μο­λο­γη­τὴς τοῦ Χρι­στοῦ! Μέ­σα σὲ ἕ­να ἐ­χθρι­κὸ πε­ρι­βάλ­λον, ποὺ τὸν πί­ε­ζε νὰ παύ­σει νὰ μι­λᾶ, ἐ­κεῖ­νος ὕ­ψω­νε πε­ρισ­σό­τε­ρο τὴ φω­νή του. Ἀρ­νή­θη­κε κά­θε συμ­βι­βα­σμό. Ὅ­ταν τοῦ πρό­τει­ναν: ἔ­λα, δό­ξα­ζε τὸν Θε­ό, λέ­γε πὼς ὁ Θε­ός σοῦ χά­ρι­σε τὸ φῶς καὶ μὴ μι­λᾶς γι᾿ αὐ­τὸν τὸν ἁ­μαρ­τω­λὸ ἄν­θρω­πο, ὁ τυ­φλὸς ἀν­τέ­δρα­σε ἀ­στρα­πια­ῖα: Δὲν ξέ­ρω ἂν εἶ­ναι ἁ­μαρ­τω­λός. Αὐ­τὸ ποὺ ξέ­ρω κα­λὰ εἶ­ναι ὅ­τι μοῦ χά­ρι­σε τὸ φῶς. Ἤ­μου­να τυ­φλὸς καὶ νά, τώ­ρα βλέ­πω!

Πό­σο ἀ­λή­θεια δι­δά­σκει ὅ­λους μας! Ἀν­τί­θε­τα ἀ­κρι­βῶς ἀ­πό τους δει­λοὺς γο­νεῖς του ὁ τυ­φλὸς στά­θη­κε ἀ­κλό­νη­τος. Πρω­τί­στως δι­ό­τι εἶ­ναι εὐ­γνώ­μων. Δὲν εἶ­πε: τί θέ­λω τώ­ρα νὰ μπλέ­ξω μὲ τὴν ἐ­ξου­σί­α, μοῦ φτά­νει ποὺ βρῆ­κα τὸ φῶς μου. Ὄ­χι! Ἀλ­λὰ μὲ ἄ­καμ­πτο θάρ­ρος ὑ­πε­ρα­σπί­στη­κε τὸν εὐ­ερ­γέ­τη του, τὸν Ὁ­ποῖ­ο ἀ­κό­μη κα­λὰ – κα­λὰ δὲν εἶ­χε γνω­ρί­σει.

Τώ­ρα, κα­τα­λα­βαί­νου­με τί ση­μαί­νει αὐ­τὸ τὸ πράγ­μα. Ἂν λεί­πει τὸ θάρ­ρος τῆς ὁ­μο­λο­γί­ας ἀ­πὸ τὴ ζω­ή μας, αὐ­τὸ ση­μαί­νει ἢ ὅ­τι δὲν ἔ­χου­με ἐ­πι­τρέ­ψει στὸν Κύ­ριο νὰ μᾶς θε­ρα­πεύ­σει ἀ­πὸ τὴν πνευ­μα­τι­κὴ τύ­φλω­ση, τὴν ἁ­μαρ­τί­α, ἢ ὅ­τι εἴ­μα­στε ἀ­χά­ρι­στοι. Τὸ πρῶ­το θὰ ἦ­ταν φο­βε­ρὸ (νὰ μέ­νου­με τυ­φλοὶ ἐ­νῶ ὁ για­τρὸς εἶ­ναι κον­τά μας), τὸ δεύ­τε­ρο ἄ­θλιο! Δι­ό­τι δὲν ὑ­πάρ­χει με­γα­λύ­τε­ρη ἀ­θλι­ό­τη­τα ἀ­πὸ τὴν ἀ­χα­ρι­στί­α.

Ὑ­πάρ­χει βέ­βαι­α καὶ κά­τι τρί­το. Ἡ τα­κτι­κή τοῦ ἐ­ξω­τε­ρι­κοῦ συμ­βι­βα­σμοῦ. Ἂς ντυ­θοῦ­με, γιὰ πα­ρά­δειγ­μα, καὶ λί­γο κο­σμι­κά, γιὰ νὰ μὴν χτυ­πᾶ­με ἀ­πὸ μα­κριὰ πὼς εἴ­μα­στε ἄν­θρω­ποι τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. Καὶ ἄλ­λα τέ­τοι­α, ὧν οὐκ ἔ­στιν ἀ­ριθ­μός. Αὐ­τὸ τὸ τρί­το ἂς ἀ­πο­φύ­γου­με κα­λύ­τε­ρα νὰ τὸ χα­ρα­κτη­ρί­σου­με. Ὅ­σοι πάν­τως θέ­λουν νὰ βροῦν πῶς αὐ­τὸ χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται, ἂς δι­α­βά­σουν τοὺς στί­χους 15 καὶ 16 τοῦ γ'[3^ου] κε­φα­λαί­ου τῆς ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΣ.

Τὸ χρέ­ος μας ἑ­πο­μέ­νως τώ­ρα εἶ­ναι φα­νε­ρό: Νὰ μὴ δει­λι­ά­ζου­με. Νὰ μὴ φο­βό­μα­στε. Ὅ­ταν οἱ πε­ρι­στά­σεις τὸ κα­λοῦν, νὰ προ­χω­ροῦ­με μὲ θάρ­ρος. Ὄ­χι μὲ θρα­σύ­τη­τα, ἄλ­λα οὔ­τε καὶ νὰ τὰ χά­νου­με. Νὰ ὁ­μο­λο­γοῦ­με στα­θε­ρὰ καὶ μὲ εὐ­γνω­μο­σύ­νη τὶς εὐ­ερ­γε­σί­ες τοῦ Κυ­ρί­ου στὴ ζω­ή μας. Καὶ τό­τε...

Τό­τε, ἀ­δελ­φοί, ὁ Κύ­ριος θὰ μᾶς πλη­σί­α­σει καὶ θὰ μᾶς ἀ­πο­κα­λυ­φθεῖ πο­λὺ πε­ρισ­σό­τε­ρο. Καὶ θὰ γε­μί­σει μὲ τὴν πα­ρου­σί­α Του τὴ ζω­ή μας. Αὐ­τὴ τὴν πρό­σκαι­ρη καὶ φευ­γα­λέ­α ζω­ή, ποὺ μᾶς τὴν ἔ­δω­σε σὰν μιὰ με­γά­λη εὐ­και­ρί­α, σὰν μιὰ πε­ρί­ο­δο ἐ­ξε­τά­σε­ων, γιὰ νὰ ὁ­μο­λο­γή­σου­με τὴν πί­στη μας σὲ Κεῖ­νον καὶ νὰ ἀ­ξι­ω­θοῦ­με ἔ­τσι νὰ με­τά­σχου­με στὸ ἀ­τέ­λει­ω­το πα­νη­γύ­ρι τῆς θεί­ας Του Βα­σι­λεί­ας. Ἀ­μήν.        

                   (Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)