ΣΥΝΑΞΙΣ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΧΛΩΡΑΚΑΣ   

ΣΥΝΑΞΙΣ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ

(7 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2024)

 

 ΕΩΘΙΝΟΝ  Θ΄

Οὔσης ὀψίας τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων, καὶ τῶν θυρῶν κεκλεισμένων ὅπου ἦσαν οἱ μαθηταὶ συνηγμένοι διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων , ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς καὶ ἔστη εἰς τὸ μέσον, καὶ λέγει αὐτοῖς, Εἰρήνη ὑμῖν. καὶ τοῦτο εἰπὼν ἔδειξεν αὐτοῖς τὰς χεῖρας καὶ τὴν πλευρὰν αὐτοῦ. ἐχάρησαν οὖν οἱ μαθηταὶ ἰδόντες τόν Κύριον. εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς πάλιν , Εἰρήνη ὑμῖν, καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ πατήρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς. καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐνεφύσησε καὶ λέγει αὐτοῖς, Λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον. ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφιένται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται. Θωμᾶς δέ, εἷς ἐκ τῶν δώδεκα, ὁ λεγόμενος Δίδυμος, οὐκ ἦν μετ' αὐτῶν ὅτε ἦλθεν Ἰησοῦς, ἔλεγον οὖν αὐτῷ οἱ ἄλλοι μαθηταί, Ἑωράκαμεν τὸν Κύριον. ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς, Ἐὰν μὴ ἴδω ἐν ταῖς χερσὶν αὐτοῦ τὸν τύπον τῶν ἤλων, καὶ βάλω τὸν δάκτυλόν μου εἰς τὸν τύπον τῶν ἤλων, καὶ βάλω τὴν χεῖρα μου εἰς τὴν πλευρὰν αὐτοῦ, οὐ μὴ πιστεύσω. Καὶ μεθ' ἡμέρας ὀκτὼ πάλιν ἦσαν ἔσω οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ, καὶ Θωμᾶς μετ' αὐτῶν. ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς τῶν θυρῶν κεκλεισμένων, καὶ ἔστη εἰς τὸ μέσον καὶ εἶπεν, Εἰρήνη ὑμῖν. εἶτα λέγει τῷ Θωμᾶ, φέρε τὸν δάκτυλόν σου ὦδε, καὶ ἴδε τὰς χεῖράς μου. καὶ φέρε τὴν χεῖρά σου καὶ βάλε εἰς τὴν πλευράν μου, καὶ μὴ γίνου ἄπιστος ἀλλὰ πιστός. καὶ ἀπεκρίθη ὁ Θωμᾶς, καὶ εἶπεν αὐτῷ, Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου. λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς, Ὅτι ἑώρακάς με πεπίστευκας, μακάριοι οἱ μὴ ἰδόντες, καὶ πιστεύσαντες. Πολλὰ μὲν οὖν καὶ ἄλλα σημεῖα ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς ἐνώπιον τῶν μαθητῶν αὐτοῦ, ἃ οὐκ ἔστιν γεγραμμένα ἐν τῷ βιβλίῳ τούτῳ΄ ταῦτα δὲ γέγραπται ἵνα πιστεύσητε ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἐστιν ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ, καὶ ἵνα πιστεύοντες, ζωὴν ἔχητε ἐν τῷ ὀνόματι αὐτοῦ.

(Ἰωάν. κ΄[20]  19 – 31)

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜΠΕΛΑ)

 19 Καί ἡ μαρτυρία αὐτή τῆς Μαρίας ἐπιβεβαιώθηκε τήν ἴδια ἡμέρα. Διότι ὅταν βράδιασε τήν ἡμέρα ἐκείνη, τήν πρώτη τῆς ἑβδομάδος, κι ἐνῶ οἱ μαθητές ἦταν μαζεμένοι σ’ ἕνα σπίτι καί εἶχαν τίς θύρες κλειστές ἐπειδή φοβοῦνταν τούς ἄρχοντες τῶν Ἰουδαίων, ἦλθε ὁ Ἰησοῦς καί στάθηκε στή μέση καί τούς εἶπε: Ἄς ἔλθει εἰρήνη σέ σᾶς.  20 Κι ἀφοῦ τό εἶπε αὐτό, τούς ἔδειξε τά χέρια του καί τήν πλευρά του, γιά νά δοῦν τά σημάδια τῶν πληγῶν καί νά πεισθοῦν ὅτι αὐτός ἦταν ὁ Διδάσκαλός τους πού σταυρώθηκε. Ἀφοῦ λοιπόν βεβαιώθηκαν γι’ αὐτό μέ τήν ἐπίδειξη τῶν οὐλῶν του, χάρηκαν οἱ μαθητές πού εἶδαν τόν Κύριο.  21 Ὅταν λοιπόν οἱ μαθητές ἠρέμησαν κάπως ἀπό τήν πρώτη σφοδρή συγκίνηση πού αἰσθάνθηκαν ἐξαιτίας τῆς μεγάλης τους χαρᾶς, τούς εἶπε πάλι ὁ Ἰησοῦς σέ σχέση μέ τή μελλοντική τους τώρα κλήση καί ἀποστολή: Ἄς ἔλθει εἰρήνη σέ σᾶς. Ὅπως μέ ἀπέστειλε ὁ Πατέρας μου γιά τό ἔργο τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων, ἔτσι κι ἐγώ σᾶς στέλνω νά συνεχίσετε τό ἴδιο ἔργο.  22 Κι ἀφοῦ τό εἶπε αὐτό, προκειμένου νά τούς μεταδώσει τήν πνοή τῆς νέας οὐράνιας ζωῆς ἐμφύσησε στά πρόσωπά τους, ὅπως κάποτε ὁ Θεός στό πρόσωπο τοῦ Ἀδάμ, καί τούς εἶπε: Λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον.  23 Σ’ ὅποιους συγχωρήσετε τίς ἁμαρτίες, θά τούς εἶναι συγχωρημένες κι ἀπό τόν Θεό. Σ’ ὅποιους ὅμως τίς κρατᾶτε ἀσυγχώρητες, θά μείνουν γιά πάντα κρατημένες.  24 Ὁ Θωμᾶς ὅμως, πού ἦταν ἕνας ἀπό τούς δώδεκα ἀποστόλους καί τόν ὁποῖο ὀνόμαζαν Δίδυμο ὅσοι Ἑβραῖοι μιλοῦσαν τήν ἑλληνική γλώσσα, δέν ἦταν μαζί τους ὅταν ἦλθε ὁ Ἰησοῦς.  25 Ὅταν λοιπόν τόν εἶδαν, τοῦ ἔλεγαν οἱ ἄλλοι μαθητές: Εἴδαμε τόν Κύριο. Αὐτός ὅμως τούς ἀπάντησε: Ἐάν δέν δῶ μέ τά μάτια μου στά χέρια του τό σημάδι τῶν καρφιῶν καί δέν βάλω τό δάχτυλό μου στό σημάδι τῶν καρφιῶν καί δέν βάλω τό χέρι μου στήν πλευρά του, ὥστε ὄχι μόνο μέ τά μάτια μου ἀλλά καί μέ τά δάχτυλά μου νά βεβαιωθῶ, δέν θά πιστέψω.  26 Πράγματι λοιπόν, ὕστερα ἀπό ὀκτώ ἡμέρες ἦταν πάλι μέσα στό σπίτι οἱ μαθητές, καί μαζί μ’ αὐτούς ἦταν κι ὁ Θωμᾶς. Ἔρχεται λοιπόν ὁ Ἰησοῦς, ἐνῶ ἦταν κλειστές οἱ θύρες, καί στάθηκε ἀνάμεσα στούς μαθητές καί εἶπε: Ἄς ἔλθει εἰρήνη σέ σᾶς.  27 Ἔπειτα λέει στόν Θωμᾶ: Φέρε τό δάχτυλό σου ἐδῶ. Ψηλάφησε καί ἐξέτασε τά σημάδια τῶν πληγῶν μου, καί δές συγχρόνως μέ τά μάτια σου τά χέρια μου. Φέρε τό χέρι σου κάτω ἀπό τά ἐνδύματά μου καί βάλ’ το στήν πλευρά μου πού χτυπήθηκε ἀπό τή λόγχη. Καί μήν ἀφήνεις τόν ἑαυτό σου νά κυριευθεῖ ἀπό τήν ἀπιστία, ὥστε νά γίνεις μόνιμα καί ἀνεπανόρθωτα ἄπιστος, ἀλλά νά προοδεύεις καί νά στηρίζεσαι στήν πίστη, ὥστε νά γίνεις ἀμετακίνητος καί ἀδιάσειστος σ’ αὐτή.  28 Ὁ Θωμᾶς τότε τοῦ ἀποκρίθηκε: Πιστεύω καί ὁμολογῶ ὅτι εἶσαι ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου.  29 Τοῦ λέει ὁ Ἰησοῦς: Πίστεψες ἐπειδή μέ εἶδες. Μακάριοι καί πιό εὐτυχισμένοι εἶναι ἐκεῖνοι πού πιστεύουν χωρίς νά μέ ἔχουν δεῖ μέ τά μάτια τους, ὅπως μέ εἶδες ἐσύ. Καί θά πιστέψουν ἔτσι ὅλα τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας μου στίς γενιές πού θά ἔλθουν.  30 Σύμφωνα λοιπόν μέ ὅσα ἐξιστορήσαμε, ἐκτός ἀπό τό θαῦμα τῆς Ἀναστάσεώς του, ὁ Ἰησοῦς μπροστά στά μάτια τῶν μαθητῶν του ἔκανε καί πολλά ἄλλα θαύματα πού ἀποδείκνυαν τή θεότητά του καί τά ὁποῖα δέν εἶναι γραμμένα στό βιβλίο αὐτό.  31 Αὐτά πού ἐκθέσαμε, γράφηκαν γιά νά πιστέψετε ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Χριστός πού προκηρύχθηκε ἀπό τούς προφῆτες, ὁ μονογενής Υἱός τοῦ Θεοῦ· κι ἔτσι πιστεύοντας νά ἔχετε ὡς ἀναφαίρετο κτῆμα σας τή νέα, θεία καί αἰώνια ζωή, τήν ὁποία μεταδίδει ὁ ἴδιος στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων πού ἐπικαλοῦνται τό ὄνομά του.

 

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ)

Ἐν ταῖς ἡ­μέ­ραις ἐ­κεί­ναις, ἐ­γέ­νε­το­  ἐν τῷ τὸν ᾿Α­πολ­λὼ εἶ­ναι ἐν Κο­ρίν­θῳ Παῦ­λον δι­ελ­θόν­τα τὰ ἀ­νω­τε­ρι­κὰ μέ­ρη ἐλ­θεῖν εἰς ῎Ε­φε­σον· καὶ εὑ­ρὼν μα­θη­τάς τι­νας εἶ­πε πρὸς αὐ­το­ύς· εἰ Πνεῦ­μα ῞Α­γιον ἐ­λά­βε­τε πι­στε­ύ­σαν­τες; οἱ δὲ εἶ­πον πρὸς αὐ­τόν· ἀλλ᾿ οὐ­δὲ εἰ Πνεῦ­μα ῞Α­γι­όν ἐ­στιν ἠ­κο­ύ­σα­μεν. Εἶ­πέ τε πρὸς αὐ­το­ύς· εἰς τί οὖν ἐ­βα­πτί­σθη­τε; οἱ δὲ εἶ­πον· εἰς τὸ ᾿Ι­ω­άν­νου βά­πτι­σμα. Εἶ­πε δὲ Παῦ­λος· ᾿Ι­ω­άν­νης μὲν ἐ­βά­πτι­σε βά­πτι­σμα με­τα­νο­ί­ας, τῷ λα­ῷ λέ­γων εἰς τὸν ἐρ­χό­με­νον μετ᾿ αὐ­τὸν ἵ­να πι­στε­ύ­σω­σι, τοῦτ᾿ ἔ­στιν εἰς τὸν ᾿Ι­η­σοῦν Χρι­στόν. Ἀ­κο­ύ­σαν­τες δὲ ἐ­βα­πτί­σθη­σαν εἰς τὸ ὄ­νο­μα τοῦ Κυ­ρί­ου ᾿Ι­η­σοῦ. Καὶ ἐ­πι­θέν­τος αὐ­τοῖς τοῦ Πα­ύ­λου τὰς χεῖ­ρας ἦλ­θε τὸ Πνεῦ­μα τὸ ῞Α­γιον ἐπ᾿ αὐ­το­ύς, ἐ­λά­λουν τε γλώσ­σαις καὶ προ­ε­φή­τευ­ον. Ἦ­σαν δὲ οἱ πάν­τες ἄν­δρες ὡ­σεὶ δε­κα­δύ­ο. Εἰ­σελ­θὼν δὲ εἰς τὴν συ­να­γω­γὴν ἐ­παρ­ρη­σι­ά­ζε­το ἐ­πὶ μῆ­νας τρεῖς δι­α­λε­γό­με­νος, καὶ πε­ί­θων τὰ πε­ρὶ τῆς βα­σι­λε­ί­ας τοῦ Θε­οῦ.

(Πράξ. Ἀ­πο­στ. ιθ [19] 1-8)

 

«Ἰωάννης ἐβάπτισε βάπτισμα μετανοίας, τῷ λαῷ λέγων εἰς τὸν ἐρχόμενον μετ᾿ αὐτὸν ἵνα πιστεύσωσι»

Σήμερα τελοῦμε τὴ Σύναξη τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου. Τιμοῦμε τὸ πρόσωπο ποὺ διακόνησε στὴ Βάπτιση τοῦ Κυρίου. Στὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ἀκούσαμε ὅτι ὁ ἅγιος Ἰωάννης κήρυττε τὴ μετάνοια καὶ βάπτιζε ὅσους ἀποδέχονταν τὸ κήρυγμά του, λέγοντάς τους νὰ πιστέψουν σ᾿ Ἐκεῖνον ποὺ θὰ ἐρχόταν μετὰ τὸν ἴδιο, δηλαδὴ νὰ πιστέψουν στὸν Κύριο Ἰησοῦ. Τὸ βάπτισμα τοῦ Προδρόμου βοηθοῦσε μόνο στὴν καλλιέργεια πνεύματος μετανοίας, ἐνῶ τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν θὰ χάριζε ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας. Μὲ αὐτὴ τὴν ἀφορμὴ λοιπὸν ἂς δοῦμε σήμερα πῶς ἀνταποκρίθηκε ὁ Τίμιος Πρόδρομος στὴν ἀποστολή του καὶ τί μήνυμα δίνει αὐτὸ σ᾿ ἐμᾶς τοὺς πιστούς.

1. Ὑποδειγματικὴ διακονία

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ἔλαβε ἐντολὴ ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ ἑτοιμάσει τὸν Ἰσραὴλ γιὰ νὰ ὑποδεχθεῖ τὸν Μεσσία, καὶ αὐτὸ ἀκριβῶς ἔκανε. Τὸ κήρυγμά του εἶχε πολὺ μεγάλη ἐπιτυχία, ὅση κανενὸς ἄλλου Προφήτη. Μᾶς πληροφοροῦν οἱ ἱεροὶ Εὐαγγελιστὲς ὅτι «ἐξεπορεύετο πρὸς αὐτὸν πᾶσα ἡ Ἰουδαία χώρα». Ἔτρεχαν σ᾿ ἐκεῖνον ὅλοι οἱ Ἰουδαῖοι καὶ δέχονταν νὰ βαπτισθοῦν καὶ νὰ ἐξομολογηθοῦν δημοσίως τὶς ἁμαρτίες τους (Μάρκ. α´[1] 5). 

Μάλιστα, ἡ προσωπικότητά του εἶχε τέτοια ἀκτινοβολία, ὥστε πολλοὶ ἀναρωτιοῦνταν: «Μήπως εἶναι αὐτὸς ὁ Μεσσίας, ὁ Χριστός;». Ὁ Τίμιος Πρόδρομος ὅμως δὲν ἐπηρεάστηκε ἀπὸ τὴν ἐπιτυχία τοῦ κηρύγματός του. Δὲν θέλησε νὰ κερδίσει κάτι γιὰ τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τὴ δια­κονία του, νὰ ἀποκτήσει ὀπαδοὺς καὶ θαυμαστές. Ἐξακολούθησε νὰ κηρύττει μετάνοια, νὰ μιλᾶ μὲ φωτισμένη αὐστηρότητα, ὥστε νὰ ἑτοιμασθεῖ ὁ λαὸς γιὰ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Μεσσία. Τὸ διεκήρυττε σταθερὰ καὶ ξεκάθαρα: Δὲν εἶμαι ἐγὼ ὁ Μεσσίας. Ἔρχεται σὲ λίγο. «Ἐγὼ δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ λύσω τὰ λουριὰ ἀπὸ τὰ ὑποδήματά Του» (βλ. Λουκ. γ´[3] 15-16). Καὶ ὅταν οἱ μαθητές του τοῦ παραπονέθηκαν ὅτι ὅλοι φεύγουν ἀπὸ ἐμᾶς καὶ ἀκολουθοῦν τὸν Ἰησοῦ, τοὺς εἶπε: Ὁ σκοπὸς τοῦ κηρύγματός μου ἦταν αὐτὸς ἀκριβῶς, νὰ συνδέσω τοὺς Ἰσραηλίτες μὲ τὸν Χριστό. Αὐτὸ συμβαίνει τώρα, καὶ γι᾿ αὐτὸ ἔχω τέλεια χαρὰ στὴν καρδιά μου (βλ. Ἰω. γ´[3] 26-29).

Ὁ Τίμιος Πρόδρομος ἦταν ἄνθρωπος ὁλοκληρωτικὰ ἀφοσιωμένος στὸν Θεὸ καὶ γι᾿ αὐτὸ ἐπετέλεσε τὴν ἀποστολή του μὲ τρόπο ὑποδειγματικό, τελείως θεάρεστο.

2. Πρόδρομοι τοῦ Χριστοῦ στοὺς ἀδελφούς μας

Τὸ πνεῦμα τῆς διακονίας τοῦ Τιμίου Προδρόμου ἀποτελεῖ πολύτιμο μάθημα γιὰ ὅσους διακονοῦν στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας. Ψάλτες, νεωκόροι, ἐπίτροποι, Ἱεροκήρυκες, Κατηχητές, ὅσοι ἀσκοῦν ὁποιοδήποτε διακόνημα, ὀφείλουν νὰ τὸ κάνουν γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ μόνο, πρὸς δόξαν Θεοῦ. Νὰ μὴ μολύνει τὴ διακονία τους κανένα ἐγωιστικὸ ἐλατήριο: ἐπιθυμία ὑλικοῦ κέρδους, διάθεση αὐτοπροβολῆς, ἀντιζηλία… Ἀλλὰ μόνη τους ἐπιδίωξη ἂς εἶναι νὰ ὠφελοῦνται οἱ ψυχές, νὰ βοηθοῦν τοὺς ἀδελφοὺς ποὺ διακονοῦν, ὥστε νὰ συνδέονται ὄχι μὲ αὐτοὺς ἀλλὰ μὲ τὸν Κύριο, τὸν μόνο Σωτήρα καὶ Λυτρωτὴ τοῦ κόσμου, τὸν Χορηγὸ κάθε ἀγαθοῦ. Σύνθημά τους νὰ εἶναι ὁ λόγος τοῦ Τιμίου Προδρόμου: «Ἐκεῖνον δεῖ αὐξάνειν, ἐμὲ δὲ ἐλαττοῦσθαι» (Ἰω. γ´[3] 30). Ὁ Χριστὸς πρέπει, κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, νὰ κερδίζει ἔδαφος στὶς ψυχές, ἐνῶ ὁ ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου νὰ μπαίνει στὴν ἄκρη, νὰ μὴν ἐμποδίζει τοὺς ἀνθρώπους νὰ πλησιάζουν τὸν Χριστό. 

Ἀλλὰ καὶ στὸν κάθε πιστὸ ἀφορᾶ τὸ πνεῦμα τοῦ ἁγίου Ἰωάννου, διότι ὁ κάθε πιστὸς μὲ τὸν λόγο του καὶ κυρίως μὲ τὴν ἐνάρετη ζωή του ὀφείλει νὰ εἶναι «ἐπιστολὴ Χριστοῦ» (Β´ Κορ. γ´[3] 3) στὸ περιβάλλον του, νὰ βοηθάει τοὺς συν­ανθρώπους του ποὺ δὲν ἔχουν σχέση μὲ τὴν Ἐκκλησία, νὰ γνωρίσουν τὸν Χριστό, νὰ ὁδηγεῖ τοὺς ἀνθρώπους στὸν Χριστό.

Βέβαια πάνω στὰ πράγματα, πάντοτε ὑπεισέρχεται ἡ φιλαυτία, ὁ ἐγωισμός, καὶ ζητάει μερίδιο. Γι᾿ αὐτὸ εἶναι ἀνάγ­κη νὰ ρωτοῦμε συχνὰ τὸν ἑαυτό μας: «Σὲ ποιὸν δουλεύω τώρα, στὸν Χριστὸ ἢ στὸ ἐγώ μου;»· κυρίως ὅμως νὰ καλλιεργοῦμε συνειδητὴ πνευματικὴ ζωή, νὰ ἔχουμε ζωντανὴ σχέση μὲ τὸν Κύριο.

Σήμερα τιμοῦμε τὸν ἅγιο Ἰωάννη, τὸν ἰσάγγελο ἀσκητή, τὸν Προφήτη καὶ ἀνώτερο ἀπὸ Προφήτη, τὸν αὐθεντικὸ κήρυκα τῆς μετανοίας, τὸν μόνο Βαπτιστή, τὸν Πρόδρομο τῆς Χάριτος. Μὲ τὶς πολὺ μικρὲς δυνάμεις μας, ἂς ἀκολουθήσουμε τὸ ὑπέροχο παράδειγμά του ἐπικαλούμενοι καὶ τὶς ἰσχυρὲς πρεσβεῖες του, ὥστε ὁ Κύριος νὰ μᾶς χαρίσει εἰλικρινὴ μετάνοια καὶ διακονία μὲ προδρομικὴ γνησιότητα. Αὐτὴ ἡ καθαρότητα τῆς διακονίας θὰ μᾶς γεμίζει μὲ τὴ χαρὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ θὰ μᾶς καταστήσει μὲ τὴ Χάρι τοῦ Θεοῦ ἀξίους τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.

(Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τ­οῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο Σ­Ω­Τ­ΗΡ»)

 

ΤΟ ΙΕΡΟΝ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ (ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ)

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ, βλέ­πει ὁ Ἰ­ω­άν­νης τὸν ᾽Ι­η­σοῦν ἐρ­χό­με­νον πρὸς αὐ­τόν, καὶ λέ­γει· ῎Ι­δε ὁ ἀ­μνὸς τοῦ Θε­οῦ ὁ αἴ­ρων τὴν ἁ­μαρ­τί­αν τοῦ κό­σμου. Οὗ­τός ἐ­στιν ὑ­πὲρ οὗ ἐ­γὼ εἶ­πον. ᾽Ο­πί­σω μου ἔρ­χε­ται ἀ­νὴρ  ὃς ἔμ­προ­σθέν μου γέ­γο­νεν, ὅ­τι πρῶ­τός μου ἦν. Κἀ­γὼ οὐκ ᾔ­δειν αὐ­τόν, ἀλλ᾽ ἵ­να φα­νε­ρω­θῇ τῷ ᾽Ισ­ρα­ὴλ, διὰ τοῦ­το ἦλ­θον ἐ­γὼ ἐν ὕ­δα­τι βα­πτί­ζων. Καὶ ἐ­μαρ­τύ­ρη­σεν ᾽Ι­ω­άν­νης λέ­γων ὅ­τι Τε­θέ­α­μαι τὸ πνεῦ­μα κα­τα­βαῖ­νον ὡς πε­ρι­στε­ρὰν ἐξ οὐ­ρα­νοῦ, καὶ ἔ­μει­νεν ἐπ᾽ αὐ­τόν· κἀ­γὼ οὐκ ᾔ­δειν αὐ­τόν, ἀλλ᾽ ὁ πέμ­ψας με βα­πτί­ζειν ἐν ὕ­δα­τι ἐ­κεῖ­νός μοι εἶ­πεν· ᾽Εφ᾽ ὃν ἂν ἴ­δῃς τὸ πνεῦ­μα κα­τα­βαῖ­νον καὶ μέ­νον ἐπ᾽ αὐ­τόν, οὗ­τός ἐ­στιν ὁ βα­πτί­ζων ἐν πνε­ύ­μα­τι ἁ­γί­ῳ. Κἀ­γὼ ἑ­ώ­ρα­κα, καὶ με­μαρ­τύ­ρη­κα ὅ­τι οὗ­τός ἐ­στιν ὁ υἱ­ὸς τοῦ Θε­οῦ.

(Ἰ­ω­άν. α΄[1] 29-34)

 

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜΠΕΛΑ)

Ἐκεῖνο τὸν καιρὸ εἶ­δε ὁ Ἰ­ω­άν­νης τόν Ἰ­η­σοῦ ­νά­ ἔρ­χε­ται κον­τά ­του ­καί­ εἶ­πε: Νὰ ἐ­κεῖ­νος ποὺ προ­φή­τευ­σε ὁ Ἡ­σα­ΐ­ας καὶ μᾶς τὸν ἀ­πέ­στει­λε ὁ Θε­ός γιὰ νὰ θυ­σια­σθεῖ ὡς ἀρ­νὶ καὶ νὰ ση­κώ­σει μὲ τὴ σφα­γὴ καὶ τὴ θυ­σί­α του ὁ­λό­κλη­ρη τὴν ἁ­μαρ­τί­α καὶ τὴν ἐ­νο­χὴ τοῦ κό­σμου, καί ἔ­τσι νὰ τὴν ἐ­ξα­λεί­ψει. Αὐ­τὸς εἶ­ναι γιὰ τὸν ὁ­ποῖ­ο σᾶς εἶ­πα: Ὕ­στε­ρα ἀ­πὸ μέ­να ἔρ­χε­ται κά­ποι­ος ποὺ ὑ­πῆρ­χε πο­λὺ πιὸ πρὶν ἀ­πὸ μέ­να καὶ εἶ­ναι ἀ­συγ­κρί­τως λαμ­πρό­τε­ρος καὶ ἐν­δο­ξό­τε­ρός μου, δι­ό­τι ὡς Θε­ός ὑ­πῆρ­χε πρίν ἀ­πό μέ­να. Κι ἐ­γώ ὁ ἴ­διος δέν ἤ­ξε­ρα, οὔ­τε ὑ­πο­πτευ­ό­μουν πο­τέ ὅ­τι αὐ­τός ἦ­ταν ὁ Μεσ­σί­ας. Ἀλ­λά γιά νά γί­νει γνω­στός καί φα­νε­ρός στούς Ἰσ­ρα­η­λί­τες, γι᾿ αὐ­τό ἦλ­θα ἐ­γώ καί βα­πτί­ζω στά νε­ρά αὐ­τά τοῦ Ἰ­ορ­δά­νη. Ὁ Ἰ­ω­άν­νης μά­λι­στα ἔ­δω­σε καί τήν ἑ­ξῆς μαρ­τυ­ρί­α: Ἔ­χω δεῖ τό Ἅ­γιον Πνεῦ­μα νά κα­τε­βαί­νει σάν πε­ρι­στέ­ρι ἀ­π᾿ τόν οὐ­ρα­νό καί νά μέ­νει πά­νω του μό­νι­μα καί δια­ρκῶς, καί ὄ­χι ὅ­πως στούς προ­φῆ­τες, οἱ ὁ­ποῖ­οι δέ­χον­ταν ἐ­κτά­κτως τὴ ­χά­ρη τοῦ Πνεύ­μα­τος καὶ γιὰ εἰ­δι­κὸ σκο­πό. Ὅ­πως ἐ­σεῖς, ἔ­τσι κι ἐ­γώ δέν γνώ­ρι­ζα ὅ­τι αὐ­τός εἶ­ναι ὁ Μεσ­σί­ας. Ἀλ­λὰ ὁ Θε­ός ποὺ μὲ ἔ­στει­λε νὰ βα­πτί­ζω μὲ ἁ­πλὸ νε­ρό, ἐ­κεῖ­νος μοῦ εἶ­πε: Σ᾿ ὅ­ποι­ον δεῖς τό Ἅ­γιον Πνεῦ­μα νὰ κα­τε­βαί­νει καὶ νὰ μέ­νει μό­νι­μα πά­νω του,  αὐ­τὸς εἶ­ναι ποὺ βα­πτί­ζει μὲ Πνεῦ­μα Ἅ­γιον καὶ αὐ­τὸς χο­ρη­γεῖ τὶς δω­ρε­ὲς καὶ τὰ χα­ρί­σμα­τα τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος σ᾿ ὅ­σους βα­πτί­ζον­ται μὲ τὸ βά­πτι­σμά του. Πράγ­μα­τι λοι­πὸν ἐ­γὼ εἶ­δα τό  Ἅ­γιον Πνεῦ­μα νὰ κα­τε­βαί­νει καὶ νὰ μέ­νει πά­νω του. Καί ἔ­χω δώ­σει μαρ­τυ­ρί­α ὅ­τι αὐ­τὸς εἶ­ναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θε­οῦ ποὺ ἔ­γι­νε ἄν­θρω­πος.