ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ. ΤΟ ΓΕΝΘΛΙΟΝ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΔΕΣΠΟΙΝΗΣ ΗΜΩΝ ΘΕΟΤΟΚΟΥ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΧΛΩΡΑΚΑΣ  

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ

ΤΟ ΓΕΝΕΘΛΙΟΝ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΔΕΣΠΟΙΝΗΣ ΗΜΩΝ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

(8 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2024)

 

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΟΥ ΟΡΘΡΟΥ (Τῆς Ἑορτῆς)

Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἀναστᾶσα Μαριὰμ ἐπορεύθη εἰς τὴν ὀρεινὴν μετὰ σπουδῆς εἰς πόλιν Ἰούδα, ⁴⁰καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸν οἶκον Ζαχαρίου καὶ ἠσπάσατο τὴν Ἐλισάβετ. ⁴¹καὶ ἐγένετο ὡς ἤκουσεν ἡ Ἐλισάβετ τὸν ἀσπασμὸν τῆς Μαρίας, ἐσκίρτησεν τὸ βρέφος ἐν τῇ κοιλίᾳ αὐτῆς· καὶ ἐπλήσθη Πνεύματος ἁγίου ἡ Ἐλισάβετ ⁴²καὶ ἀνεφώνησε φωνῇ μεγάλῃ καὶ εἶπεν· Εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξί καὶ εὐλογημένος ὁ καρπὸς τῆς κοιλίας σου. ⁴³καὶ πόθεν μοι τοῦτο ἵνα ἔλθῃ ἡ μήτηρ τοῦ Κυρίου μου πρὸς μέ; ⁴⁴ἰδοὺ γὰρ ὡς ἐγένετο ἡ φωνὴ τοῦ ἀσπασμοῦ σου εἰς τὰ ὦτά μου, ἐσκίρτησεν τὸ βρέφος ἐν ἀγαλλιάσει ἐν τῇ κοιλίᾳ μου. ⁴⁵καὶ μακαρία ἡ πιστεύσασα ὅτι ἔσται τελείωσις τοῖς λελαλημένοις αὐτῇ παρὰ Κυρίου. ⁴⁶Καὶ εἶπε Μαριάμ· Μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τὸν Κύριον ⁴⁷καὶ ἠγαλλίασε τὸ πνεῦμά μου ἐπὶ τῷ Θεῷ τῷ σωτῆρί μου, ⁴⁸ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὴν ταπείνωσιν τῆς δούλης αὐτοῦ. ἰδοὺ γὰρ ἀπὸ τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι αἱ γενεαί. ⁴⁹ὅτι ἐποίησέ μοι μεγάλα ὁ δυνατός καὶ ἅγιον τὸ ὄνομα αὐτοῦ, Ἔμεινε δὲ Μαριὰμ σὺν αὐτῇ ὡσεὶ μῆνας τρεῖς καὶ ὑπέστρεψεν εἰς τὸν οἶκον αὐτῆς.                         

 (Λουκ. α΄[1] 39 – 49, 56)

 

Ε­Ρ­Μ­Η­Ν­Ε­ΙΑ (Π.Ν.Τ­Ρ­Ε­Μ­Π­Ε­ΛΑ)

9 Τίς ἡμέρες πού ἀκολούθησαν μετά τόν εὐαγγελισμό ἡ Μαριάμ σηκώθηκε καί πῆγε γρήγορα καί χωρίς ἀναβολή στήν ὀρεινή περιοχή τῆς Ἰουδαίας, σέ κάποια πόλη τῆς περιφέρειας ὅπου κατοικοῦσε ἡ φυλή τοῦ Ἰούδα. 40 Καί μπῆκε στό σπίτι τοῦ Ζαχαρία καί πρώτη αὐτή χαιρέτισε τήν Ἐλισάβετ. 41 Καί τή στιγμή πού ἄκουσε ἡ Ἐλισάβετ τό χαιρετισμό τῆς Μαρίας, ἀναπήδησε τό βρέφος μέσα στήν κοιλιά της. Καί γέμισε ἡ Ἐλισάβετ ἀπό Πνεῦμα Ἅγιον 42 καί ἐξαιτίας τῆς μεγάλης χαρᾶς καί ἐκπλήξεώς της φώναξε μέ μεγάλη φωνή καί εἶπε: Εἶσαι εὐλογημένη ἀπό τόν Θεό ἐσύ περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη γυναίκα. Καί εἶναι εὐλογημένο καί τό ἔμβρυο πού βλάστησε στήν κοιλιά σου ὡς καρπός ἄχραντος καί παρθενικός. 43 Καί πῶς μοῦ ἔγινε αὐτή ἡ τιμή; Ποιά ἀρετή ἤ ἀξία ἔχω ἐγώ; 44 Καί εἶσαι πραγματικά ἡ μητέρα τοῦ Κυρίου μου, διότι νά, μόλις ἦλθε στ’ αὐτιά μου ἡ φωνή τοῦ χαιρετισμοῦ σου, ἀναπήδησε μέσα στά σπλάχνα μου τό βρέφος μέ ἀσυγκράτητη χαρά. 45 Καί εἶναι εὐτυχισμένη ἐκείνη πού πίστεψε, ὅπως ἐσύ, ὅτι θά πραγματοποιηθοῦν πλήρως καί τελείως ἐκεῖνα πού τῆς ἔχει πεῖ ὁ Κύριος μέ τόν ἄγγελό του καί δέν ἔδειξε τήν ἀπιστία τοῦ συζύγου μου, πού τιμωρήθηκε. 46 Καί εἶπε ἡ Μαριάμ: Ἀνυμνεῖ καί δοξάζει ἡ ψυχή μου τό μεγαλεῖο τοῦ Κυρίου· 47 καί τό βάθος τῆς καρδιᾶς μου νιώθει μεγάλη χαρά γιά τόν Θεό, πού ἔσωσε κι ἐμένα μαζί μέ ὅλο τό ἀνθρώπινο γένος. 48 Ἀνυμνεῖ ἡ ψυχή μου τόν Κύριο, διότι ἔριξε εὐνοϊκό βλέμμα σέ μένα τήν ταπεινή δούλη του, στή μικρότητα καί ἀσημότητά μου. Καί γι’ αὐτό, νά, ἀπό τώρα θά μέ μακαρίζουν ὅλες οἱ γενιές τῶν πιστῶν. 49 Διότι ὁ Θεός, πού ἔχει ἀπεριόριστη δύναμη καί τό ὄνομά του εἶναι ἅγιο, ἔκανε σέ μένα μεγάλα καί θαυμαστά ἔργα, ἀφοῦ μέ ἀξίωσε νά γίνω μητέρα τοῦ Σωτῆρος. Κι ἔτσι μέ τά ἔργα του, πού εἶναι καταπληκτικά σέ δύναμη καί σέ ἁγιότητα, ὄχι μόνο ἀνυψώνει ἀλλά καί ἁγιάζει τούς ταπεινούς του δούλους 56 Ἔμεινε λοιπόν ἡ Μαριάμ μαζί μέ τήν Ἐλισάβετ περίπου τρεῖς μῆνες, κι ὅταν πλέον πλησίασε ἡ ὥρα νά γεννήσει ἡ Ἐλισάβετ, ἡ Μαριάμ ἐπέστρεψε στό σπίτι της.

 

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Ἀδελφοί, ἲ­δε­τε πη­λί­κοις ὑ­μῖν γράμ­μα­σιν ἔ­γρα­ψα τῇ ἐ­μῇ χει­ρί.  ὅ­σοι θέ­λου­σιν εὐ­προ­σω­πῆ­σαι ἐν σαρκί, οὗ­τοι ἀ­ναγ­κά­ζου­σιν ὑ­μᾶς πε­ρι­τέ­μνε­σθαι, μό­νον ἵ­να μὴ τῷ σταυ­ρῷ τοῦ Χρι­στοῦ δι­ώ­κων­ται. οὐ­δὲ γὰρ οἱ πε­ρι­τε­τμη­μέ­νοι αὐ­τοὶ νό­μον φυ­λάσ­σου­σιν, ἀλ­λὰ θέ­λου­σιν ὑ­μᾶς πε­ρι­τέ­μνε­σθαι, ἵ­να ἐν τῇ ὑ­με­τέ­ρᾳ σαρ­κὶ καυ­χή­σων­ται. Ἐ­μοὶ δὲ μὴ γέ­νοι­το καυ­χᾶ­σθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυ­ρῷ τοῦ Κυ­ρί­ου ἡ­μῶν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, δι' οὗ ἐ­μοὶ κό­σμος ἐ­στα­ύ­ρω­ται κἀ­γὼ τῷ κό­σμῳ. ἐν γὰρ Χρι­στῷ Ἰ­η­σοῦ οὔ­τε πε­ρι­το­μή τι ἰ­σχύ­ει οὔ­τε ἀ­κρο­βυ­στί­α, ἀλ­λὰ και­νὴ κτί­σις. καὶ ὅ­σοι τῷ κα­νό­νι το­ύ­τῳ στοι­χή­σου­σιν, εἰ­ρή­νη ἐ­π' αὐ­τοὺς καὶ ἔ­λε­ος, καὶ ἐ­πὶ τὸν Ἰσ­ρα­ὴλ τοῦ Θε­οῦ. Τοῦ λοι­ποῦ κό­πους μοι μη­δεὶς πα­ρε­χέ­τω· ἐ­γὼ γὰρ τὰ στίγ­μα­τα τοῦ Κυ­ρί­ου Ἰ­η­σοῦ ἐν τῷ σώ­μα­τί μου βα­στά­ζω. Ἡ χά­ρις τοῦ Κυ­ρί­ου ἡ­μῶν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ με­τὰ τοῦ πνε­ύ­μα­τος ὑ­μῶν, ἀ­δελ­φοί· ἀ­μήν.

                                                                            (Γαλ. στ΄[6] 11 – 18 )

 

ΣΚΕΨΕΙΣ – ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ – ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ

1. ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΥΧΗΜΑ

Μέσα σ’ ἕνα κόσμο καυχωμένων ἀνθρώπων ὁ λόγος τοῦ ἀποστόλου Παύλου στὸ σημερινὸ ἀνάγνωσμα ἀπό τὴν πρὸς Γαλάτας ἐπιστολή του γιά τὸ δικό του καύχημα κρίνει καὶ ἐλέγχει ὅλους μας. «Ἐμοί», λέγει «μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ». Νά μή δώσει ὁ Θεὸς νὰ καυχηθῶ γιά τίποτε ἄλλο, παρὰ μόνο γιὰ τὸν Σταυρό τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ποιὸ εἶναι τὸ καύχημα τοῦ Σταυροῦ, ἐρωτᾶ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Καὶ ἀπαντᾶ: Τὸ καύχημα τοῦ Σταυροῦ εἶναι ὅτι ὁ Χριστὸς ἔγινε δοῦλος καὶ ὑπέφερε γιὰ μένα τὸν δοῦλο, τὸν ἐχθρὸ καὶ ἀχάριστο. Καί τόσο μὲ ἀγάπησε, ὥστε ἔφθασε μέχρι τὸν θάνατο γιὰ μένα.

Καί αὐτὸ εἶναι τὸ καύχημα τοῦ ἀληθινοῦ Χριστιανοῦ: ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου. Δὲν καυχᾶται ὁ πιστὸς γιά μάταια καὶ  ἀσήμαντα  πράγματα, ὅπως οἱ κοσμικοί ἄνθρωποι, ποὺ καυχῶνται γιὰ τὴν καταγωγή τους, τὴ θέση τους, τὴν τέχνη τους, τὰ πτυχία, τὶς γνώσεις καὶ τὶς ἐπιτυχίες τους. Ὁ πιστὸς ἔχει συνειδητοποιήσει πώς τὸ μεγαλύτερο καύχημα, ἡ εὐγενέστερη καταγωγή, τὸ λαμπρότερο ἀξίωμα, τὸ μεγαλύτερο ἀγαθὸ εἶναι τὸ ὅτι εἶναι Ὀρθόδοξος Χριστιανός, λυτρωμένος ἀπό τὴ σταυρικὴ θυσία τοῦ Χριστοῦ.

Ἑορτή τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τό ἐρχόμενο Σάββατο! Γι' αὐτὸ διαβάζεται σήμερα αὐτὸ τὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα, γιά νά μᾶς προετοιμάσει νά γιορτάσουμε σωστὰ τὴ μεγάλη αὐτὴ γιορτή. Καὶ πῶς θὰ γίνει αὐτό; Θὰ γίνει, ἄν τὸν Σταυρό, ποὺ ὑψώνει ἐνώπιον ὅλου τοῦ κόσμου ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία, τὸν κλείσουμε στὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μας, ἀτίμητο διαμάντι τῆς ἀγάπης μας. Ἂν πάψουμε νὰ θεωροῦμε σπουδαῖα καὶ σημαντικὰ τὰ ὅσα μᾶς προσφέρει ὁ κόσμος αὐτὸς τῆς ματαιότητος: τὶς δόξες, τὶς τιμές, τὰ πλούτη καὶ τὶς ἀπολαύσεις του. Ἂν τὰ περιφρονήσουμε καὶ ὑψώσουμε πάνω ἀπό ὅλα στὴ ζωή μας τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου μας σάν τὸ μόνο καὶ μέγιστο καύχημά μας.

Νὰ καυχώμαστε λοιπὸν γιά τὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ μας! Νὰ μᾶς συγκινεῖ ἡ μεγάλη ἀγάπη Του, ἡ θυσία Του, ὁ θάνατός Του, μὲ τὰ ὁποῖα μᾶς λύτρωσε ἀπό τὰ νύχια τῶν δαιμόνων. Νὰ μή διστάζουμε νὰ κάνουμε τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, ὅπου κι ἄν βρισκόμαστε. Κι ἄν τύχει καί μᾶς ρωτήσουν ποιὰ εἶναι ἡ περιουσία μας, ἂς μὴ διστάσουμε. Ἂς κάνουμε τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ ἁπλᾶ καὶ ταπεινά, καὶ ἂς ὁμολογήσουμε μὲ πόθο καὶ εὐγνωμοσύνη: Αὐτὴ εἶναι ἡ περιουσία μου! Ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ μου! Τὸ καύχημά μου! Ἡ μεγάλη ἀγάπη μου!

2. ΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Τόν εἶχαν στονοχωρήσει τόν ἀπόστολο Παῦλο οἱ Χριστιανοὶ τῆς Γαλατίας μὲ τὴν εὐκολία ποὺ ἔδειξαν νὰ παρασυρθοῦν ἀπό κάποιους αἱρετικούς. Ἀφοῦ ἀνέτρεψε ὅλα τὰ ἐπιχειρήματα αὐτῶν τῶν ψευδοδιδασκάλων ὁ ἡρωικός Ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ, κλείνει τώρα τὴν ἐπιστολή του μὲ αὐτά τὰ λόγια: «Τοῦ λοιποῦ κόπους μοι μηδείς παρεχέτω· ἐγώ γὰρ τὰ στίγματα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματί μου βαστάζω». Λοιπὸν ἀπό δῶ καὶ πέρα, τοὺς λέγει, κανένας νὰ μή μέ κουράζει· διότι ἐγώ σηκώνω πάνω στὸ σῶμα μου τὰ σημάδια ἀπό τὶς πληγές, ποὺ δέχτηκα γιὰ τὸν Κύριο Ἰησοῦ.

Καὶ πράγματι εἶχε πολλὰ τέτοια στίγματα, πολλὰ σημάδια ὁ Ἀπόστολος ἀπό τὶς πληγές, ποὺ δέχτηκε γιὰ τὸ Χριστό. Μερικὲς ἀπ᾿ αὐτὲς μᾶς περιγράφει ὁ ἴδιος στὴν δευτέρα πρὸς Κορινθίους ἐπιστολή του, ὅπου μεταξὺ τῶν ἄλλων ἀναφέρει ὅτι πέντε φορὲς μαστιγώθηκε, τρεῖς φορὲς χτυπήθηκε μὲ ραβδιά, μιὰ φορὰ λιθοβολήθηκε, τρεῖς φορὲς ναυάγησε καί σὲ μιὰ ἀπ' αὐτὲς ἔμεινε ἕνα ὁλόκληρο ἡμερόνυχτο μέσα στὴ θάλασσα παλεύοντας μὲ τὰ ἄγρια κύματα.

Συγκλονιστικὰ τὰ παθήματα τοῦ μεγάλου Ἀποστόλου. Πόσο μᾶς διδάσκουν ὅλους μέσα σ᾿ αὐτὴ τὴν ἐποχὴ τῶν ἀνέσεων ποὺ ζοῦμε! Μᾶς φωνάζουν πώς ἡ πίστη μας δὲν εἶναι τουρισμὸς καί κρουαζιέρες. Ἡ πίστη μας εἶναι ἀγώνας, πάλη μὲ τοὺς ὁρατούς καὶ τοὺς ἀοράτους ἐχθροὺς τοῦ Χριστοῦ. Ἡ γνήσια πίστη στοιχίζει, ἀφήνει πληγές, σημάδια, «τὰ στίγματα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ»! Αὐτά τὰ στίγματα εἶναι λαμπρότερα ἀπό τά παράσημα, μέ τά ὁποῖα ἐντυπωσιάζουν οἱ στρατηγοὶ στὶς παρελάσεις, ἀνώτερα ἀπό ὅλες τὶς τιμητικὲς διακρίσεις.

Αὐτὰ τὰ ἁγιασμένα σημάδια εἶχε στὸ σῶμα του ὁ Ἀπόστολος. Αὐτὰ ἀπέκτησαν καὶ οἱ Μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Αὐτὰ καλούμαστε νὰ ἀποκτήσουμε καί ἐμεῖς!

Νὰ τὰ ἀποκτήσουμε; Πῶς εἶναι δυνατόν, ἀφοῦ σήμερα δὲν ἔχουμε διωγμοὺς μέ βασανιστήρια σὲ κάτεργα καί στρατόπεδα συγκεντρώσεως; Σωστὸ εἶναι αὐτό, ὅμως, ἄν δὲν μποροῦμε νὰ δεχτοῦμε σήμερα τέτοιες μεγάλες πληγὲς γιὰ τὸν Χριστό μας, μποροῦμε νὰ δεχτοῦμε μικροτέρες. Γιατί πληγὲς – ἔστω μικρές – γιά τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μας εἶναι καί οἱ εἰρωνεῖες τῶν ἀπίστων καί οἱ ἀδικίες καί οἱ περιφρονήσεις, ποὺ θὰ ὑποστοῦμε γιά χάρη Του. Πληγὴ γιὰ τὸν Χριστὸ εἶναι καί τό νά μᾶς ὑβρίσει κάποιος καί ἐμεῖς νὰ σιωπήσουμε. Πληγὴ γιὰ τὸν Χριστὸ εἶναι καί τὸ νὰ μᾶς συκοφαντήσει κάποιος κι ἐμεῖς νὰ τὸν συγχωρήσουμε. Πληγὴ γιά τὸν Χριστὸ εἶναι καί τὸ νὰ ἀντιμετωπίσουμε μὲ ὑπομονὴ καί εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸν Θεὸ μιὰ καταστροφή, μιὰ ἀρρώστια μιὰ οἰκογενειακὴ δοκιμασία.

Ὤ, μακάριες πληγές, ἁγιασμένα σημάδια, εὐλογημένα παράσημα, ποὺ στολίζετε τὰ στήθη τῶν ἀληθινῶν Χριστιανῶν! Μακάρι ὅλοι μας πολὺ νά σᾶς ἀγαπήσουμε καί μέ χαρά νά σᾶς δεχόμαστε, κάθε φορά πού οἱ περιστάσεις σᾶς φέρνουν στὴ ζωή μας, γιὰ νὰ εἶστε ἐσεῖς ἡ ἀπόδειξη πώς ἡ ἀγάπη μας γιὰ τὸν Χριστὸ δὲν εἶναι ψεύτικη καί κούφια, ἀλλά γνήσια, ἀληθινὴ καὶ αἰώνια!

     (Δ­ι­α­σ­κ­ε­υὴ ἀ­πὸ π­α­λ­α­ιὸ τ­ό­μο τ­οῦ Π­ε­ρ­ι­ο­δ­ι­κ­οῦ «Ο Σ­Ω­Τ­ΗΡ»)

 

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Εἶπεν ὁ Κύριος^. οὐ­δεὶς ἀ­να­βέ­βη­κεν εἰς τὸν οὐ­ρα­νὸν εἰ μὴ ὁ ἐκ τοῦ οὐ­ρα­νοῦ κα­τα­βάς, ὁ υἱ­ὸς τοῦ ἀν­θρώ­που ὁ ὤν ἐν τῷ οὐ­ρα­νῷ. καὶ κα­θὼς Μω­ϋ­σῆς ὕ­ψω­σε τὸν ὄ­φιν ἐν τῇ ἐ­ρή­μῳ, οὕ­τως ὑ­ψω­θῆ­ναι δεῖ τὸν υἱ­ὸν τοῦ ἀν­θρώ­που, ἵ­να πᾶς ὁ πι­στε­ύ­ων εἰς αὐ­τὸν μὴ ἀ­πό­λη­ται ἀλ­λ' ἔ­χῃ ζω­ὴν αἰ­ώ­νι­ον. Οὕ­τω γὰρ ἠ­γά­πη­σεν ὁ Θε­ὸς τὸν κό­σμον, ὥ­στε τὸν υἱ­ὸν αὐ­τοῦ τὸν μο­νο­γε­νῆ ἔ­δω­κεν, ἵ­να πᾶς ὁ πι­στε­ύ­ων εἰς αὐ­τὸν μὴ ἀ­πό­λη­ται ἀλ­λ' ἔ­χῃ ζω­ὴν αἰ­ώ­νι­ον. οὐ γὰρ ἀ­πέ­στει­λεν ὁ Θε­ὸς τὸν υἱ­ὸν αὐ­τοῦ εἰς τὸν κό­σμον ἵ­να κρί­νῃ τὸν κό­σμον, ἀλλ' ἵ­να σω­θῇ ὁ κό­σμος δι' αὐ­τοῦ.  

                                          (Ἰωάν. γ΄[3] 13 – 17)

 

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Εἶ­πεν ὁ Κύ­ριος στὸν Νι­κό­δη­μο ποὺ τὸν ἐ­πι­σκέ­φτη­κε νύ­χτα, αὐ­τά: κα­νεὶς ἀ­πό τους ἀν­θρώ­πους δέν ἔ­χει ἀ­νε­βεῖ στὸν οὐ­ρα­νὸ γιὰ νὰ μά­θει τὰ ἐ­που­ρὰ­νια καί νά σᾶς τά δι­δά­ξει, πα­ρὰ μό­νο ἐ­κεῖ­νος πού κα­τέ­βη­κε ἀ­π’ τὸν οὐ­ρα­νὸ καὶ ἔ­γι­νε μὲ τὴν ἐ­ναν­θρώ­πη­σή του υἱ­ός τοῦ ἀν­θρώ­που. Αὐ­τός, ἐ­νῶ τώ­ρα εἶ­ναι στή γῆ, ἐ­ξα­κο­λου­θεῖ νά εἶ­ναι καί στόν οὐ­ρα­νό ὡς Θε­ὸς παν­τα­χοῦ πα­ρών. Ἄ­κου­σε τώ­ρα καὶ μιὰν ἄλ­λη ἄ­γνω­στη καί ψυ­χο­σω­τή­ρια ἀ­λή­θεια, πού θά σοῦ ἀ­πο­κα­λύ­ψω: ὅ­πως κά­πο­τε ὁ Μω­υ­σῆς στὴν ἔ­ρη­μο κρέ­μα­σε ψη­λὰ τό χάλ­κι­νο φί­δι γιὰ νὰ σώ­ζον­ται μ' αὐ­τὸ οἱ Ἰσ­ρα­η­λί­τες ἀ­πό τά θα­να­τη­φό­ρα δαγ­κώ­μα­τα τῶν φι­δι­ῶν, ἔ­τσι σύμ­φω­να μέ τό μυ­στη­ρι­ῶ­δες σχέ­διο τοῦ Θε­οῦ πρέ­πει νὰ κρε­μα­σθεῖ ψη­λά πά­νω στό σταυ­ρό ὁ υἱ­ός τοῦ ἀν­θρώ­που καί νά προσ­λά­βει ἔ­τσι τό ὁ­μοί­ω­μα τῆς ἁ­μαρ­τί­ας, χω­ρίς ὅ­μως νά ἔ­χει κα­μί­α πραγ­μα­τι­κὴ σχέ­ση μ' αὐ­τή. Καὶ θὰ ὑ­ψω­θεῖ πά­νω στὸ σταυ­ρό, γιὰ νὰ μὴ χα­θεῖ στόν αἰ­ώ­νιο θά­να­το κα­νέ­νας ἀ­π' ὅ­σους πι­στεύ­ουν σ’ αὐ­τόν, ἀλ­λά νὰ ἔ­χει ζω­ὴ αἰ­ώ­νια. Καὶ μὴ σοῦ φαί­νε­ται πα­ρά­δο­ξο ὅ­τι ὁ υἱ­ὸς τοῦ ἀν­θρώ­που πρό­κει­ται νὰ ὑ­ψω­θεῖ πά­νω στὸ σταυ­ρό γιά τή σω­τη­ρί­α σας. Δι­ό­τι τό­σο πο­λύ ἀ­γά­πη­σε ὁ Θε­ός τόν κό­σμο τῶν ἀν­θρώ­πων πού ζοῦ­σε στὴν ἁ­μαρ­τί­α, ὥστε πα­ρέ­δω­σε σὲ θά­να­το τὸν μο­νά­κρι­βο Υἱ­ό του, γιὰ νά μή χα­θεῖ σὲ αἰ­ώ­νιο θά­να­το κά­θε ἄν­θρω­πος πού πι­στεύ­ει σ’ αὐ­τόν, ἀλ­λά νά ἔ­χει ζω­ή αἰ­ώ­νια. Δι­ό­τι δὲν ἀ­πέ­στει­λε ὁ Θε­ὸς τὸν Υἱ­ό του στό ἁ­μαρ­τω­λό γέ­νος τῶν ἀν­θρώ­πων γιά νά κα­τα­κρί­νει καί νά κα­τα­δι­κά­σει τό γέ­νος αὐ­τό. Ἐ­σεῖς βέ­βαι­α οἱ Ἰ­ου­δαῖ­οι αὐ­τὸ πι­στεύ­ε­τε γιὰ τὸν Μεσ­σί­α, ὅ­τι θὰ σώ­σει μό­νο τοὺς Ἰ­ου­δαί­ους καί θά κα­τα­κρί­νει ὅ­λα τὰ ὑ­πό­λοι­πα ἔ­θνη. Ὅ­μως ὁ Θε­ός ἀ­πέ­στει­λε τὸν Υἱ­ό του γιὰ νὰ σω­θεῖ ὁ­λό­κλη­ρος ὁ κό­σμος τῶν ἀν­θρώ­πων δι­α­μέ­σου αὐ­τοῦ.