ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ, ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

Α΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

(ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ)

(5 ΜΑΡΤΙΟΥ 2017)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ  

Ἀ­δελ­φοί, πί­στει Μω­ϋσῆς μέ­γας γε­νό­με­νος ἠρ­νή­σα­το λέ­γε­σθαι υἱ­ὸς θυ­γα­τρὸς Φα­ραώ, μᾶλ­λον ἑ­λό­με­νος συγ­κα­κου­χεῖ­σθαι τῷ λα­ῷ τοῦ Θε­οῦ ἢ πρό­σκαι­ρον ἔ­χειν ἁ­μαρ­τί­ας ἀ­πό­λαυ­σιν,  με­ί­ζο­να πλοῦ­τον ἡ­γη­σά­με­νος τῶν Αἰ­γύ­πτου θη­σαυ­ρῶν τὸν ὀ­νει­δι­σμὸν τοῦ Χρι­στοῦ, ἀ­πέ­βλε­πεν γὰρ εἰς τὴν μι­σθα­πο­δο­σί­αν. Καὶ τί ἔ­τι λέ­γω; ἐ­πι­λε­ί­ψει γὰρ με δι­η­γού­με­νον ὁ χρό­νος πε­ρὶ Γε­δε­ών, Βα­ράκ, Σαμ­ψών, Ἰ­ε­φθά­ε, Δαυ­ῒδ τε καὶ Σα­μου­ὴλ καὶ τῶν προ­φη­τῶν, οἳ δι­ὰ πί­στε­ως κα­τη­γω­νί­σαν­το βα­σι­λε­ί­ας, εἰρ­γά­σαν­το δι­και­ο­σύ­νην, ἐ­πέ­τυ­χον ἐ­παγ­γε­λι­ῶν, ἔ­φρα­ξαν στό­μα­τα λε­όν­των, ἔ­σβε­σαν δύ­να­μιν πυ­ρός, ἔ­φυ­γον στό­μα­τα μα­χα­ί­ρας, ἐ­νε­δυ­να­μώ­θη­σαν ἀ­πὸ ἀ­σθε­νε­ί­ας, ἐ­γε­νή­θη­σαν ἰ­σχυ­ροὶ ἐν πο­λέ­μῳ, πα­ρεμ­βο­λὰς ἔ­κλι­ναν ἀλ­λο­τρί­ων· ἔ­λα­βον γυ­ναῖ­κες ἐξ ἀ­να­στά­σε­ως τοὺς νε­κροὺς αὐ­τῶν· ἄλ­λοι δὲ ἐ­τυμ­πα­νί­σθη­σαν, οὐ προσ­δε­ξά­με­νοι τὴν ἀ­πο­λύ­τρω­σιν, ἵ­να κρε­ίτ­το­νος ἀ­να­στά­σε­ως τύ­χω­σιν· ἕ­τε­ροι δὲ ἐμ­παιγ­μῶν καὶ μα­στί­γων πεῖ­ραν ἔ­λα­βον, ἔ­τι δὲ δε­σμῶν καὶ φυ­λα­κῆς· ἐ­λι­θά­σθη­σαν, ἐ­πρί­σθη­σαν, ἐ­πει­ρά­σθη­σαν, ἐν φό­νῳ μα­χα­ί­ρας ἀ­πέ­θα­νον, πε­ρι­ῆλ­θον ἐν μη­λω­ταῖς, ἐν αἰ­γε­ί­οις δέρ­μα­σιν, ὑ­στε­ρο­ύ­με­νοι, θλι­βό­με­νοι, κα­κου­χού­με­νοι, ὧν οὐκ ἦν ἄ­ξι­ος ὁ κό­σμος, ἐ­ν ἐ­ρη­μί­αις πλα­νώ­με­νοι καὶ ὄ­ρε­σι καὶ σπη­λαί­οις καὶ ταῖς ὀ­παῖς τῆς γῆς. Καὶ οὗ­τοι πάν­τες μαρ­τυ­ρη­θέν­τες δι­ὰ τῆς πί­στε­ως οὐκ ἐ­κο­μί­σαν­το τὴν ἐ­παγ­γε­λί­αν, τοῦ Θε­οῦ πε­ρὶ ἡ­μῶν κρεῖτ­τόν τι προ­βλε­ψα­μέ­νου, ἵ­να μὴ χω­ρὶς ἡ­μῶν τε­λει­ω­θῶ­σι. 

(Ἑβρ. ια΄[11] 24–26, 32-40)

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ἀ­δελ­φοί,ἐ­ξαι­τί­ας τῆς πί­στε­ώς του ὁ Μω­ϋ­σῆς, ὅ­ταν με­γά­λω­σε κι ἔ­γι­νε ἄν­δρας, ἀρ­νή­θη­κε νὰ ὀ­νο­μά­ζε­ται βα­σι­λό­που­λο, γιὸς τῆς κό­ρης το­ῦ Φα­ρα­ὼ· θε­ώ­ρη­σε κα­λύ­τε­ρο καὶ προ­τί­μη­σε νὰ κα­κο­πα­θεῖ μα­ζὶ μὲ τὸ λα­ὸ τοῦ Θεοῦ, πα­ρὰ νὰ ἔ­χει τὶς πρό­σκαι­ρες ἀ­πο­λαύ­σεις τῆς ἁ­μαρ­τί­ας, νὰ ζεῖ δη­λα­δὴ ἄ­νε­τα καὶ μὲ τι­μὲς ὡς Αἰ­γύ­πτιος ἄρ­χον­τας μὲ τοὺς εἰ­δω­λο­λά­τρες πού κα­τα­πί­ε­ζαν τοὺς Ἰσ­ρα­η­λί­τες. Θε­ώ­ρη­σε με­γα­λύ­τε­ρο πλοῦ­το ἀ­πό τούς θη­σαυ­ροὺς καὶ τὰ ἀγαθά τῆς Αἰγύπτου τὶς πε­ρι­φρο­νή­σεις πού ἔμοιαζαν μὲ τὸν ὀ­νει­δι­σμὸ καὶ τὴν πε­ρι­φρό­νη­ση πού ἀρ­γό­τε­ρα θὰ ὑ­πέ­με­νε ὁ Χρι­στός. Κι αὐτά ὅ­λα δι­ό­τι εἶ­χε καρ­φω­μέ­να τὰ μά­τια του στὶς οὐ­ρά­νι­ες ἀν­τα­μοι­βές. Καὶ τί ἀ­κό­μη νὰ λέ­ω καὶ νὰ δι­η­γοῦ­μαι; Πρέ­πει νὰ στα­μα­τή­σω, δι­ό­τι δὲν θὰ μοῦ φτάσει ὁ χρό­νος νὰ διηγοῦμαι γιά τόν Γεδεών καὶ τὸν Βα­ράκ, τὸν Σαμ­ψών καὶ τὸν Ἰεφθάε, γιὰ τὸν Δα­βὶδ καὶ τὸν Σα­μου­ὴλ καὶ τούς προ­φῆ­τες. Αὐτοί, ἐ­πει­δὴ εἶ­χαν πί­στη, κα­τα­πο­λέ­μη­σαν καὶ ὑπέταξαν βα­σί­λεια, κυ­βέρ­νη­σαν τὸ λα­ὸ μὲ δι­και­ο­σύ­νη, πέ­τυ­χαν τὴν πραγ­μα­το­ποί­η­ση τῶν ὑ­πο­σχέ­σε­ων πού τοὺς ἔ­δω­σε ὁ Θε­ός, ἔ­φρα­ξαν στό­μα­τα λι­ον­τα­ρι­ῶν, ὅ­πως ὁ Δα­νι­ήλ, ἔ­σβη­σαν τὴν κα­τα­στρε­πτι­κὴ δύ­να­μη τῆς φω­τιᾶς, δι­έ­φυ­γαν τὸν κίν­δυ­νο τῆς σφα­γῆς, πῆ­ραν δύ­να­μη κι ἔ­γι­ναν κα­λὰ ἀ­πὸ ἀρρώστιες, ἀ­να­δεί­χθη­καν ἰ­σχυ­ροὶ καί ἀ­νί­κη­τοι στὸν πό­λε­μο, ἔ­τρε­ψαν σὲ φυ­γὴ τὶς ἐχθρικές πα­ρα­τά­ξεις καὶ τὰ πο­λυ­πλη­θῆ στρα­τεύ­μα­τά τους. Μὲ τὴν πί­στη πού εἶ­χαν στὴν ὑ­περ­φυ­σι­κὴ δύ­να­μη τῶν προ­φη­τῶν οἱ γυ­ναῖ­κες πού ἀ­να­φέ­ρει ἡ Πα­λαι­ὰ Διαθήκη ξα­να­πῆ­ραν πί­σω ζων­τα­νὰ τὰ νε­κρὰ παι­διά τους πού ἀ­νέ­στη­σαν οἱ προ­φῆ­τες. Κι ἄλ­λοι δέ­θη­καν στὸ βα­σα­νι­στι­κὸ ὄρ­γα­νο πού λε­γό­ταν τύμ­πα­νο καὶ δάρ­θηκαν σκλη­ρὰ μέ­χρι θα­νά­του, ἐ­πει­δὴ δὲν δέ­χθη­καν νὰ ἀρνηθοῦν τὴν πί­στη τους καὶ νὰ ἐλευθερωθοῦν ἔτσι ἀ­πὸ τὸ μαρ­τύ­ριο. Προ­τί­μη­σαν τὸ σκλη­ρὸ αὐτό μαρ­τύ­ριο, γιὰ νὰ ἀ­να­στη­θοῦν σὲ μιὰ κα­λύ­τε­ρη ζω­ή, πα­ρὰ νὰ ἔ­χουν μιὰ πρό­σκαι­ρη ἀποκατάσταση στή ζωή αὐτή. Κι ἄλ­λοι πά­λι δο­κί­μα­σαν ἐμπαιγμούς καὶ μα­στι­γώ­σεις, ἀ­κό­μη μά­λι­στα καὶ δε­σμὰ καὶ φυ­λα­κί­σεις. Λι­θο­βο­λή­θη­καν, πρι­ο­νί­σθη­καν, δο­κί­μα­σαν πολ­λοὺς πει­ρα­σμούς, θα­να­τώ­θη­καν μὲ σφα­γὴ ἀ­πὸ μα­χαί­ρι, πε­ρι­φέ­ρον­ταν σὰν πλα­νό­διοι ἐ­δῶ κι ἐκεῖ. Φο­ροῦ­σαν γιὰ ρο­ῦχα προ­βι­ὲς καὶ γι­δο­δέρ­μα­τα, ζών­τας μέ­σα σὲ στε­ρή­σεις, θλί­ψεις καὶ κα­κο­πά­θει­ες. Ὁ­λό­κλη­ρος ὁ κό­σμος δὲν ἄ­ξι­ζε ὅ­σο οἱ ἅ­γιοι αὐτοί ἄν­δρες, κι οὔτε μπο­ροῦ­σε νὰ συγκριθεῖ μ’ αὐτούς. Πε­ρι­πλα­νιόν­τουσαν σὲ ἐ­ρημίες καὶ σὲ βου­νά, σὲ σπη­λι­ὲς καὶ σὲ τρύ­πες τῆς γῆς. Κι ὅ­λοι αὐτοί οἱ ἅ­γιοι ἄν­δρες, ἂν καὶ ἔ­λα­βαν ἐγ­κωμι­α­στι­κὴ μαρ­τυ­ρί­α γιὰ τὴν πί­στη τους, δὲν ἀ­πό­λαυ­σαν τὴν ὑπόσχεση τῆς οὐ­ρά­νιας κλη­ρο­νο­μιᾶς. Κι αὐτό δι­ό­τι ὁ Θε­ὸς προ­έ­βλε­ψε γιὰ μᾶς κά­τι κα­λύ­τε­ρο, ὥ­στε αὐτοί νὰ μὴ λά­βουν σὲ βαθ­μὸ τέ­λει­ο τὴ σω­τη­ρί­α τους χωρίς ἐμᾶς, ἀλλά νὰ τὴ λά­βου­με ὅ­λοι μα­ζί. Ἔ­τσι ἐμεῖς βρι­σκό­μα­στε τώ­ρα σὲ πλε­ο­νε­κτι­κό­τε­ρη θέ­ση ἀ­π’ αὐτούς· ὄ­χι μό­νο ἐ­πει­δὴ ζοῦμε στὰ χρό­νια της ἀ­πο­λυ­τρώ­σε­ως τοῦ Χρι­στοῦ, ἀλλά καὶ ἐ­πει­δὴ ἡ πε­ρί­ο­δος τῆς ἀ­να­μο­νῆς γιὰ μᾶς εἶ­ναι μι­κρό­τε­ρη.

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ ἠ­θέ­λη­σεν ὁ Ἰ­η­σοῦς ἐ­ξελ­θεῖν εἰς τὴν Γα­λι­λα­ί­αν, καὶ εὑ­ρί­σκει Φίλιππον καὶ λέ­γει αὐ­τῷ· ἀ­κο­λο­ύ­θει μοι. Ἦν δὲ ὁ Φίλιππος ἀ­πὸ Βηθ­σα­ϊ­δά, ἐκ τῆς πό­λε­ως Ἀν­δρέ­ου καὶ Πέτρου. εὑ­ρί­σκει Φίλιππος τὸν Να­θα­να­ὴλ καὶ λέ­γει αὐ­τῷ· ὄν ἔ­γρα­ψε Μω­ϋ­σῆς ἐν τῷ νό­μῳ καὶ οἱ προ­φῆ­ται, εὑ­ρή­κα­μεν, Ἰ­η­σοῦν τὸν υἱ­ὸν τοῦ Ἰ­ω­σὴφ τὸν ἀ­πὸ Να­ζα­ρέτ. καὶ εἶ­πεν αὐ­τῷ Να­θα­να­ήλ· ἐκ Να­ζα­ρὲτ δύ­να­ταί τι ἀ­γα­θὸν εἶ­ναι; λέ­γει αὐ­τῷ Φίλιππος· ἔρ­χου καὶ ἴ­δε. εἶ­δεν ὁ Ἰ­η­σοῦς τὸν Να­θα­να­ὴλ ἐρ­χό­με­νον πρὸς αὐ­τὸν καὶ λέ­γει πε­ρὶ αὐ­τοῦ· ἴ­δε ἀ­λη­θῶς Ἰσ­ρα­η­λί­της ἐν ᾧ δό­λος οὐκ ἔ­στι. λέ­γει αὐ­τῷ Να­θα­να­ήλ· πόθεν με γι­νώ­σκεις; ἀ­πε­κρί­θη Ἰ­η­σοῦς καὶ εἶ­πεν αὐ­τῷ· πρὸ τοῦ σε Φίλιππον φω­νῆ­σαι, ὄν­τα ὑ­πὸ τὴν συ­κῆν εἶ­δόν σε. ἀ­πε­κρί­θη Να­θα­να­ήλ καὶ λέ­γει αὐ­τῷ· Ραβ­βί, σὺ εἶ ὁ υἱ­ὸς τοῦ Θε­οῦ, σὺ εἶ ὁ βα­σι­λεὺς τοῦ Ἰσ­ρα­ήλ. ἀ­πε­κρί­θη Ἰ­η­σοῦς καὶ εἶ­πεν αὐ­τῷ· ὄ­τι εἶ­πόν σοι, εἶ­δόν σε ὑ­πο­κά­τω τῆς συ­κῆς, πι­στε­ύ­εις; με­ί­ζω το­ύ­των ὄ­ψῃ.  καὶ λέ­γει αὐ­τῷ· ἀ­μὴν ἀ­μὴν λέ­γω ὑ­μῖν, ἀ­π' ἄρ­τι ὄ­ψε­σθε τὸν οὐ­ρα­νὸν ἀ­νε­ῳ­γό­τα, καὶ τοὺς ἀγ­γέ­λους τοῦ Θε­οῦ ἀ­να­βα­ί­νον­τας καὶ κα­τα­βα­ί­νον­τας ἐ­πὶ τὸν υἱ­ὸν τοῦ ἀν­θρώ­που.            

(Ιω. α΄[1] 44 – 52)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας σήμερα καὶ τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο ἐκφράζει πολὺ χαρακτηριστικὰ τὸ νόημα καὶ τὴν ἐμπειρία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, ποὺ εἶναι ἡ μία, ἁγία, καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία.

1. Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗΣ

Κάποια ἡμέρα ὁ Κύριος, ἀφοῦ εἶχε ἤδη καλέσει στὸ ἀποστολικὸ ἀξίωμα τοὺς δυὸ πρώτους μαθητές του, τὸν Ἀνδρέα καὶ τὸν Πέτρο, βρίσκει τὸν Φίλιππο, ποὺ καταγόταν ἀπὸ τὴ Βηθσαϊδὰ τῆς Γαλιλαίας, τὴν πατρίδα τοῦ Ἀνδρέου καὶ τοῦ Πέτρου, καὶ τοῦ λέει: Ἀκολούθησέ με. Ὁ Φίλιππος, γοητευμένος ἀπὸ τὴν πρώτη αὐτὴ ἐπικοινωνία του μὲ τὸν Κύριο, δὲν μπορεῖ νὰ κρατήσει τὴ χαρὰ τῆς ἐμπειρίας του αὐτῆς μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό του. Τρέχει λοιπὸν στὸν φίλο του Ναθαναὴλ καὶ τοῦ λέει μὲ ἐνθουσιασμό: Βρήκαμε Ἐκεῖνον γιὰ τὸν Ὁποῖον ἔγραψε ὁ Μωυσῆς καὶ προανήγγειλαν οἱ προφῆτες. Εἶναι ὁ Ἰησοῦς ἀπὸ τὴ Ναζαρέτ. Ἀλλὰ ὁ Ναθαναὴλ ἀπορεῖ: Εἶναι δυνατὸν ἀπὸ τὸ κακόφημο αὐτὸ χωριὸ νὰ βγεῖ κάτι καλό; Καὶ ὁ Φίλιππος τοῦ ἀπαντᾶ: Ἔλα καί, ὅταν Τὸν δεῖς, θὰ πεισθεῖς!

Πῶς ὅμως ὁ Φίλιππος ἦταν τόσο βέβαιος ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἦταν ὁ Μεσσίας; Πῶς πείσθηκε μέσα ἀπὸ μία σύντομη γνωριμία γι᾿ αὐτό; Τί εἶδε μέσα σὲ λίγες ὧρες ὁ Φίλιππος; Θαύματα ἐντυπωσιακὰ δὲν εἶδε. Τί ἦταν λοιπὸν αὐτὸ ποὺ εἶδε;

Ὁ Φίλιππος εἶδε τὸ ἀκτινοβόλο πρόσωπο τοῦ Κυρίου, ποὺ τὸν ἐνέπνευσε. Καὶ μόνο ἡ θέα τοῦ προσώπου του ἀρκοῦσε γιὰ νὰ πιστεύσει. Καὶ μόνο ἡ ἀκοὴ τῶν θαυμαστῶν λόγων του ἀρκοῦσε γιὰ νὰ κατανοήσει ὅτι Αὐτὸς ἦταν ἡ προσδοκία τῆς καρδιᾶς του. Βλέποντας τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ αἰσθάνθηκε ὅτι κάτι τὸ διαφορετικὸ εἶχε, κάτι ἀνώτερο ἔκρυβε. Αἰσθάνθηκε τὴν ἁγιότητά του, τὴ χάρη του. Καθὼς Τὸν ἄκουγε νὰ τοῦ μιλᾶ, κατανοοῦσε ὅτι ποτὲ ἄλλοτε δὲν τοῦ εἶχε μιλήσει κανεὶς μὲ τόση σοφία. Ἡ φωνὴ τοῦ Κυρίου θέρμαινε τὸ ἐσωτερικό του καὶ δημιούργησε μέσα στὴν ψυχή του ἱερὰ συναισθήματα, μιὰ συγκίνηση μοναδική, μιὰ ἀγάπη πρωτόγνωρη, μιὰ πίστη δυνατή. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἀμέσως μόλις φλογίσθηκε ἡ καρδιά του ἀπὸ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Κύριο, θέλησε αὐτή του τὴν ἐμπειρία νὰ τὴν μεταλαμπαδεύσει στὸν φίλο του.

Ἔτσι συμβαίνει πάντοτε μέσα στὴν ἁγία μας Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ὅσοι πιστοὶ ἔχουμε ἀποκτήσει πείρα τῆς χάριτος καὶ τῆς γλυκύτητος τοῦ Ἰησοῦ, ὅπως τὴ νιώθουμε μέσα στὰ ἱερὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας, δὲν μποροῦμε νὰ ἀγαπήσουμε τίποτε ἄλλο περισσότερο ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Διότι ὅταν ἡ ψυχή μας ἀνάψει ἀπὸ τὴ φλόγα τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν Κύριο, ἀπὸ τὴν ἐμπειρία τῆς μυστηριακῆς κοινωνίας μαζί του, τότε αὐτὴ τὴ χαρὰ δὲν ἀντέχουμε νὰ τὴν κρατήσουμε μόνο γιὰ μᾶς, θέλουμε νὰ κάνουμε κι ἄλλους κοινωνοὺς τῆς εὐτυχίας μας. Ὅσοι ἔχουμε γευθεῖ μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ νὰ πλημμυρίζει τὴ ζωή μας, δὲν μποροῦμε παρὰ νὰ φωνάξουμε παντοῦ γύρω μας: Δὲν ὑπάρχει πουθενὰ ἀλλοῦ ἡ σωτηρία παρὰ μόνο στὴ μοναδικὴ Ἐκκλησία, στὴν ἐμπειρία τῆς Ὀρθοδόξου ἐν Χριστῷ ζωῆς.

2. ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΙΧΤΟΙ ΟΙ ΟΥΡΑΝΟΙ

Καθὼς λοιπὸν εἶδε ὁ Κύριος τὸν Ναθαναὴλ νὰ ἔρχεται πρὸς Αὐτόν, λέει: Νὰ ἕνας γνήσιος Ἰσραηλίτης, ὁ ὁποῖος δὲν ἔχει πονηριὰ μέσα του. Ὁ Ναθαναὴλ ἀπορεῖ: Ποῦ μὲ γνωρίζεις, Κύριε; Καὶ ὁ Χριστὸς τοῦ ἀπαντᾶ: Πρὶν νὰ σὲ φωνάξει ὁ Φίλιππος, σὲ εἶδα ἐκεῖ κάτω ἀπὸ τὴ συκιά. Τότε ὁ Ναθαναὴλ σὲ μία ἔκρηξη θαυμασμοῦ τοῦ λέει: Διδάσκαλε, πράγματι, ἐσὺ εἶσαι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ βασιλιὰς τοῦ Ἰσραὴλ ποὺ περιμέναμε.

Πιστεύεις, ἐπειδὴ σοῦ εἶπα ὅτι σὲ εἶδα κάτω ἀπὸ τὴ συκιά; τοῦ ἀποκρίνεται ὁ Ἰησοῦς. Θὰ δεῖς καὶ πιὸ θαυμαστὰ πράγματα. Σᾶς διαβεβαιώνω ὅτι ἀπὸ τώρα ποὺ κατὰ τὴ Βάπτισή μου ἄνοιξαν οἱ οὐρανοί, θὰ τοὺς δεῖτε καὶ σεῖς ἀνοιγμένους, καὶ τοὺς ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ νὰ ἀνεβαίνουν καὶ νὰ κατεβαίνουν στὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ ὑπηρετοῦν Αὐτὸν καὶ τὴν Ἐκκλησία του.

Αὐτὰ ἀκριβῶς τὰ τελευταῖα λόγια τοῦ Κυρίου μας ἐκφράζουν ἐπιγραμματικὰ τὸ βαθύτερο νόημα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Διότι τί εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία μας; Δὲν εἶναι μόνο ἡ ἀληθινὴ πίστη, ἀλλὰ εἶναι ἡ μοναδικὴ δυνατὴ ἐμπειρία τῆς ἁγιότητος, εἶναι οἱ ἀνοικτοὶ οὐρανοὶ στὸν δρόμο πρὸς τὴ θέωση.

Διότι μόνο μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία κάθε πιστὸς μπορεῖ νὰ ἔχει αὐτὴ τὴν ἐμπειρία τῶν ἀνοικτῶν οὐρανῶν. Αὐτοὺς τοὺς οὐρανοὺς τοὺς ἄνοιξε ὁ Κύριος μὲ τὴν ἐνανθρώπησή του, τὸ κοσμοσωτήριο ἔργο του, τὸ πάθος του, τὴν Ἀνάσταση καὶ τὴν Ἀνάληψή του. Ἀλλὰ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν δρόμο τῆς θεώσεως μπορεῖ νὰ τὸν βαδίσει πλέον καὶ κάθε ἄνθρωπος μόνο μέσα στὴ μία ἀληθινὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τὴν Ὀρθόδοξη. Μόνο μέσα στὴν Ὀρθοδοξία μποροῦν οἱ πιστοὶ νὰ δέχονται τὴ Χάρη τοῦ Χριστοῦ, νὰ κοινωνοῦν τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα του, νὰ ἐπικοινωνοῦν μὲ τοὺς ἁγίους καὶ τοὺς ἀγγέλους, νὰ προσεγγίζουν τὸν ἴδιο τὸν Θεό.

Μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία πιστὰ μέλη κι ἐμεῖς ἂς ζοῦμε καθημερινά τους ἀνοικτοὺς οὐρανούς. Καὶ ἂς διατρανώνουμε τὸ μυστήριο ποὺ ζοῦμε: ὅτι μόνο στὴν Ὀρθοδοξία ὑπάρχει ὁ δρόμος πρὸς τὸν οὐρανό, ὑπάρχει ἡ χάρις, ἡ ἐμπειρία, ἡ κοινωνία, ἡ θέωση.

     (Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)