ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ. ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

  ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

Γ΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

(19 ΜΑΡΤΙΟΥ 2017)

(ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Ἀδελφοί, ἔ­χον­τες ἀρ­χι­ε­ρέ­α μέ­γαν δι­ε­λη­λυ­θό­τα τοὺς οὐ­ρα­νο­ύς, Ἰ­η­σοῦν τὸν υἱ­ὸν τοῦ Θε­οῦ, κρα­τῶ­μεν τῆς ὁ­μο­λο­γί­ας. οὐ γὰρ ἔ­χο­μεν ἀρ­χι­ε­ρέ­α μὴ δυ­νά­με­νον συμ­πα­θῆ­σαι ταῖς ἀ­σθε­νε­ί­αις ἡ­μῶν, πε­πει­ρα­σμέ­νον δὲ κα­τὰ πάν­τα κα­θ' ὁ­μοι­ό­τη­τα χω­ρὶς ἁ­μαρ­τί­ας. προ­σερ­χώ­με­θα οὖν με­τὰ παρ­ρη­σί­ας τῷ θρό­νῳ τῆς χά­ρι­τος, ἵ­να λά­βω­μεν ἔ­λε­ον καὶ χά­ριν εὕ­ρω­μεν εἰς εὔ­και­ρον βο­ή­θειαν.  Πᾶς γὰρ ἀρ­χι­ε­ρεὺς ἐξ ἀν­θρώ­πων λαμ­βα­νό­με­νος ὑ­πὲρ ἀν­θρώ­πων κα­θί­στα­ται τὰ πρὸς τὸν Θε­όν, ἵ­να προ­σφέ­ρῃ δῶ­ρά τε καὶ θυ­σί­ας ὑ­πὲρ ἁ­μαρ­τι­ῶν, με­τρι­ο­πα­θεῖν δυ­νά­με­νος τοῖς ἀ­γνο­οῦ­σι καὶ πλα­νω­μέ­νοις, ἐ­πεὶ καὶ αὐ­τὸς πε­ρί­κει­ται ἀ­σθέ­νειαν· καὶ διὰ τα­ύ­την ὀ­φε­ί­λει, κα­θὼς πε­ρὶ τοῦ λα­οῦ, οὕ­τω καὶ πε­ρὶ ἑ­αυ­τοῦ προ­σφέ­ρειν ὑ­πὲρ ἁ­μαρ­τι­ῶν. καὶ οὐχ ἑ­αυ­τῷ τις λαμ­βά­νει τὴν τι­μήν, ἀλ­λὰ κα­λού­με­νος ὑ­πὸ τοῦ Θε­οῦ, κα­θά­περ καὶ Ἀ­α­ρών. οὕ­τω καὶ ὁ Χρι­στὸς οὐχ ἑ­αυ­τὸν ἐ­δό­ξα­σε γε­νη­θῆ­ναι ἀρ­χι­ε­ρέ­α, ἀλ­λ' ὁ λα­λή­σας πρὸς αὐ­τόν· υἱ­ός μου εἶ σύ, ἐ­γὼ σή­με­ρον γε­γέν­νη­κά σε· κα­θὼς καὶ ἐν ἑ­τέ­ρῳ λέ­γει· σὺ ἱ­ε­ρεὺς εἰς τὸν αἰ­ῶ­να κα­τὰ τὴν τά­ξιν Μελ­χι­σε­δέκ.

                                           (Ἑβρ. δ΄[4] 14 – ε΄[5] 6)

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ἀφοῦ λοι­πόν, σύμ­φω­να καὶ μὲ ὅ­σα εἴ­πα­με, ἔ­χου­με με­γά­λο ἀρ­χι­ε­ρέ­α, ὁ ὁποῖος ἔ­χει πλέ­ον δι­α­σχί­σει τοὺς οὐ­ρα­νοὺς καὶ μπῆ­κε στὸν τό­πο τῆς αἰ­ώ­νιας ἀ­να­παύ­σε­ως, στὴν οὐ­ρά­νια βα­σι­λεί­α του, ὅ­που μᾶς πε­ρι­μέ­νει, τὸν Ἰ­η­σοῦ δη­λα­δή, ὁ ὁ­ποῖος δὲν εἶ­ναι ἕ­νας ἁ­πλὸς ἄν­θρω­πος ἀλλά καί ὁ Υἱ­ὸς τοῦ Θε­οῦ, ἂς κρα­τοῦ­με κα­λὰ τὴν ὁ­μο­λο­γί­α τῆς πί­στε­ώς μας πρὸς αὐ­τόν. Καὶ μὴν πε­ρά­σει πο­τὲ ἀ­πὸ τὸ νοῦ μας ὅ­τι, ἀφοῦ αὐ­τὸς εἶ­ναι τώ­ρα στοὺς οὐ­ρα­νούς, δὲν θὰ δεί­ξει ἐν­δι­α­φέ­ρον γιά μᾶς. Δι­ό­τι δὲν ἔ­χου­με ἀρ­χι­ε­ρέ­α πού νὰ μὴν μπο­ρεῖ νὰ μᾶς συμ­πα­θή­σει στὶς ἠ­θι­κὲς καὶ φυ­σι­κὲς ἀ­δυ­να­μί­ες μας, ἐ­πει­δὴ τά­χα δὲν γνω­ρί­ζει τὰ ὅσα μᾶς συμ­βαί­νουν ἢ ἐ­πει­δὴ ὑ­ψώ­θη­κε τό­σο πο­λύ· ἀλλά ἔ­χου­με ἀρ­χι­ε­ρέ­α ὁ ὁποῖος ἔ­χει ἀν­τι­με­τω­πί­σει πει­ρα­σμοὺς μ' ὅ­λους τούς τρό­πους πού μπο­ρεῖ νὰ δο­κι­μα­σθεῖ ἡ ἀν­θρώ­πι­νη φύ­ση. Ἔ­χει ἀν­τι­με­τω­πί­σει πει­ρα­σμοὺς ἐ­ξο­λο­κλή­ρου ὅ­μοι­α μ' ἐ­μᾶς, χω­ρὶς ὅ­μως νὰ ὑ­πο­πέ­σει σὲ κα­μί­α ἁ­μαρ­τί­α. Ἀ­φοῦ λοι­πὸν τέ­τοι­ος εἶ­ναι ὁ ἀρ­χι­ε­ρέ­ας μας, ἂς πλη­σι­ά­ζου­με μὲ θάρ­ρος καὶ ἄ­φο­βη ἐμ­πι­στο­σύ­νη στὸ βα­σι­λι­κό του θρό­νο, ἀ­πὸ τὸν ὁποῖο πη­γά­ζει ἡ χά­ρις. Ἂς πλη­σι­ά­ζου­με σ' αὐ­τὸν γιὰ νὰ λά­βου­με συγ­χώ­ρη­ση γιὰ τὶς ἁ­μαρ­τί­ες μας καὶ γιὰ νὰ βροῦ­με εὔ­νοι­α καὶ δω­ρε­ὲς πού θὰ μᾶς δώ­σουν ἄ­με­ση βο­ή­θεια σὲ κά­θε κρί­σι­μη ὥ­ρα πει­ρα­σμοῦ. Θὰ βροῦ­με ἔ­λε­ος, χά­ρη καὶ βο­ή­θεια ἀ­πὸ τὸν με­γά­λο καὶ εὔσπλαχνο ἀρ­χι­ε­ρέ­α μας. Δι­ό­τι κά­θε ἀρ­χι­ε­ρέ­ας στὴ λευ­ϊ­τι­κὴ ἱερωσύνη τῶν Ἰ­ου­δαί­ων ξεχωρίζεται ἀ­πό τους ἀν­θρώ­πους καὶ ἐγ­κα­θί­στα­ται ἀρχιερέας στὰ ἔρ­γα τῆς λα­τρεί­ας τοῦ Θε­οῦ γιὰ τὴν ὠ­φέ­λεια τῶν ἀν­θρώ­πων, γιὰ νὰ προ­σφέ­ρει καὶ δῶ­ρα καὶ θυ­σί­ες γιά τή συγχώρηση τῶν ἁ­μαρ­τι­ῶν τοῦ λα­οῦ. Καὶ μπο­ρεῖ ὁ ἀρ­χι­ε­ρέ­ας τῶν Ἰ­ου­δαί­ων νὰ δεί­χνει συμπάθεια καὶ ἀ­νο­χὴ σ' ὅ­σους ἁ­μαρ­τά­νουν ἀ­πὸ ἄγνοια καὶ πλά­νη, ἐ­πει­δὴ κι αὐ­τὸς ὡς ἄν­θρω­πος ἔ­χει ἐ­πάνω του ἠ­θι­κὴ ἀ­σθέ­νεια καὶ ἀν­θρώ­πι­νες ἀ­δυ­να­μί­ες. Καὶ ἐ­ξαι­τί­ας τῆς ἀ­σθέ­νειας καὶ τῆς ἐνοχῆς του αὐ­τὸς ὀ­φεί­λει σύμ­φω­να μὲ τὶς δι­α­τά­ξεις τοῦ νό­μου, ὅ­πως προ­σφέ­ρει θυ­σί­α γιὰ χά­ρη τοῦ λα­οῦ, ἔ­τσι νὰ προ­σφέ­ρει θυ­σί­α καὶ γιὰ τὸν ἑ­αυ­τό του, γιὰ νὰ συγχωρηθοῦν οἱ ἁ­μαρ­τί­ες του. Ἐ­πί­σης κα­νεὶς δὲν παίρ­νει ἀ­πὸ μό­νος του τὴν ὑψηλή τιμή τῆς ἀρχιερωσύνης, ἀλλά τὴν δέ­χε­ται ὅ­ταν καλεῖται ἀ­πὸ τὸν Θε­ὸ· ὅ­πως κλή­θη­κε στὸ ἀ­ξί­ω­μα αὐ­τὸ ἀ­πὸ τόν Θεό καί ὁ Ἀ­α­ρών. Ἔ­τσι καὶ ὁ Χρι­στὸς δὲν δό­ξα­σε μό­νος του τὸν ἑαυτό του μὲ τὸ νὰ γί­νει ἀρ­χι­ε­ρέ­ας, ἀλλά τὸν δό­ξα­σε ὁ Θε­ὸς Πα­τήρ, ὁ ὁποῖος τοῦ εἶ­πε: Υἱ­ός μου εἶ­σαι ἐσύ. Ἐγώ σὲ γέν­νη­σα σή­με­ρα, ὅ­ταν σοῦ ἔ­δω­σα τὴν ἀν­θρώ­πι­νη φύ­ση καὶ τὴν δό­ξα­σα μὲ τὴν Ἀ­νά­στα­σή σου καὶ τὴν ἐν­θρό­νι­σή σου στὰ δε­ξιά μου. Ὅ­πως καὶ σ' ἄλ­λο ση­μεῖ­ο τῆς Ἁ­γί­ας Γρα­φῆς λέ­ει: Ἐσύ εἶ­σαι ἱ­ε­ρέ­ας αἰ­ώ­νιος σὰν τὸν Μελ­χι­σε­δέκ. Γιὰ τὸ πρό­σω­πο αὐ­τὸ πα­ρα­σι­ω­πᾶ­ται σκό­πι­μα στὴν Ἁ­γί­α Γραφή ἡ γε­νε­α­λο­γί­α καὶ ὁ θά­να­τός του, γιὰ νὰ εἶναι σύμ­βο­λο καὶ προ­τύ­πω­ση τῆς παν­το­τι­νῆς βα­σι­λεί­ας καὶ τῆς ἱερωσύνης σου.

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Εἶπεν ὁ Κύριος· Ὅ­στις θέ­λει ὀ­πί­σω μου ἐλθεῖν, ἀ­παρ­νη­σά­σθω ἑ­αυ­τὸν καὶ ἀ­ρά­τω τὸν σταυ­ρὸν αὐ­τοῦ, καὶ ἀ­κο­λου­θε­ί­τω μοι. ὃς γὰρ ἂν θέ­λῃ τὴν ψυ­χὴν αὐ­τοῦ σῶ­σαι, ἀ­πο­λέ­σει αὐ­τήν· ὃς δ' ἂν ἀ­πο­λέ­σῃ τὴν ἑ­αυ­τοῦ ψυ­χὴν ἕ­νε­κεν ἐ­μοῦ καὶ τοῦ εὐ­αγ­γε­λί­ου, οὗ­τος σώ­σει αὐ­τήν. τί γὰρ ὠ­φε­λή­σει ἄν­θρω­πον ἐ­ὰν κερ­δή­σῃ τὸν κό­σμον ὅ­λον, καὶ ζη­μι­ω­θῇ τὴν ψυ­χὴν αὐ­τοῦ; ἢ τί δώ­σει ἄν­θρω­πος ἀν­τάλ­λαγ­μα τῆς ψυ­χῆς αὐ­τοῦ; ὃς γὰρ ἐ­ὰν ἐ­παι­σχυν­θῇ  με  καὶ  τοὺς  ἐ­μοὺς λό­γους ἐν τῇ γε­νε­ᾷ τα­ύ­τῃ τῇ μοι­χα­λί­δι ­ καὶ ἁ­μαρ­τω­λῷ, καὶ ὁ υἱ­ὸς τοῦ ἀν­θρώ­που ἐ­παι­σχυν­θή­σε­ται αὐ­τὸν ὅ­ταν ἔλ­θῃ ἐν τῇ δό­ξῃ τοῦ πα­τρὸς αὐ­τοῦ με­τὰ τῶν ἀγ­γέ­λων τῶν ἁ­γί­ων. Καὶ ἔ­λε­γεν αὐ­τοῖς· Ἀ­μὴν λέ­γω ὑ­μῖν ὅ­τι εἰ­σί τι­νες τῶν ὧ­δε ἑ­στη­κό­των, οἵ­τι­νες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου ἕ­ως ἂν ἴ­δω­σι τὴν βα­σι­λε­ί­αν τοῦ Θε­οῦ ἐ­λη­λυ­θυῖ­αν ἐν δυ­νά­μει.           

           (Μάρκ. η΄[8] 34 - θ΄[9]  1)

                     

   ΝΑ ΣΗΚΩΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΜΑΣ

Καθὼς βρισκόμαστε στὸ μέσο τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἡ Ἐκκλησία μας προβάλλει στοὺς ἱεροὺς Ναούς μας τὸν Τίμιο Σταυρὸ τοῦ Κυρίου καὶ μᾶς καλεῖ νὰ τὸν προσκυνήσουμε μὲ δέος καὶ πίστη καὶ νὰ πάρουμε χάρη πολλὴ καὶ δύναμη γιὰ τὸν πνευματικὸ ἀγώνα ποὺ διεξάγουμε τὴν περίοδο αὐτή.

1. ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΗ

Λίγες ἑβδομάδες πρὶν ἀπὸ τὸ Πάθος του ὁ Κύριος κάλεσε τοὺς μαθητές του καὶ τὰ πλήθη τοῦ λαοῦ γιὰ νὰ τοὺς πεῖ λόγια βαρυσήμαντα γιὰ τὴ ζωή τους καὶ τὴ ζωὴ ὅλων μας. Ὅποιος θέλει, εἶπε, νὰ μὲ ἀκολουθήσει καὶ νὰ γίνει μαθητής μου, ἂς ἀπαρνηθεῖ τὸν ἑαυτό του κι ἂς πάρει τὴ σταθερὴ ἀπόφαση νὰ ὑποστεῖ γιὰ μένα ὄχι μόνο κάθε θλίψη καὶ δοκιμασία ἀλλὰ καὶ θάνατο σταυρικό, καὶ τότε ἂς μὲ ἀκολουθεῖ.

Τί σημαίνει ὅμως «ἀπαρνοῦμαι τὸν ἑαυτό μου»; Σημαίνει δυὸ πράγματα. Πρῶτα ὅτι νεκρώνω τὸν παλαιὸ ἑαυτὸ ποὺ κρύβω μέσα μου, τὸν διαγράφω ἀπὸ τὴ ζωή μου. Παύω νὰ ὑπάρχω γι᾿ αὐτόν. Ἀρνοῦμαι δηλαδὴ καὶ νεκρώνω τὰ θελήματα, τὶς ἐπιθυμίες καὶ τὶς ροπὲς τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου. Ἀκόμη κι ἂν τὸν δῶ νὰ ἐπαναστατεῖ, νὰ ἀντιδρᾶ, νὰ ἐπιζητεῖ μὲ μανία καὶ ἐπιμονὴ καθετὶ ἁμαρτωλό, ἐγὼ δὲν ὑποκύπτω, δὲν τοῦ δίνω σημασία. Ἔχω ἀρνηθεῖ ὄχι μόνο κάτι ἀπὸ τὸν ἑαυτό μου ἀλλὰ ὅλο τὸν παλαιὸ ἑαυτό μου.

Ἀρνοῦμαι τὸν παλαιὸ ἑαυτό μου σημαίνει ταυτόχρονα ὅτι ὑποτάσσομαι στὸ ἅγιο θέλημα τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἀκολουθῶ τὸν Κύριο ὅπου μὲ ὁδηγεῖ. Καὶ ὑπομένω ὅλες τὶς θλίψεις ποὺ ἐπιτρέπει στὴ ζωή μου γιὰ τὸν ἐξαγιασμό μου. Μέχρι τοῦ σημείου νὰ περιφρονῶ ἀκόμη καὶ τὸν θάνατο. Διότι αὐτὸ σημαίνει νὰ σηκώνω διαρκῶς τὸν σταυρὸ τῶν θλίψεων καὶ τῆς θυσίας. Ὅπως κάθε κατάδικος σήκωνε ὡς μελλοθάνατος τὸν σταυρό του, ἔτσι κι ἐγὼ πρέπει νὰ σηκώνω τὸν δικό μου σταυρὸ περιμένοντας τὸ μαρτύριο. Μὲ τὴν ἀπόφαση νὰ εἶμαι ἕτοιμος σὲ κάθε στιγμή, ἀργὰ ἢ γρήγορα, νὰ πεθάνω, ἂν μοῦ τὸ ζητήσει ὁ Κύριος. Καὶ νὰ προχωρῶ μὲ τέτοια διαθέση ὄχι γιὰ λίγο ἀλλὰ σὲ ὅλη μου τὴ ζωή. Νὰ σηκώνω τὸν σταυρὸ τῶν θλίψεων ὄχι ἀναγκαστικά, ἐπειδὴ δὲν μπορῶ νὰ κάνω ἀλλιῶς, ἀλλὰ μὲ χαρὰ κι ἐλπίδα, μὲ τὴ συναίσθηση ὅτι ὁ δρόμος τῆς ὑποταγῆς στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τὸν ὁποῖο βαδίζω σηκώνοντας τὸν σταυρὸ τῶν θλίψεων, εἶναι ὁ μοναδικὸς δρόμος ποὺ ὁδηγεῖ στὴ σωτηρία μου, στὸν Παράδεισο.

Ὅλη ἡ ζωὴ τοῦ Κυρίου ἄλλωστε ἦταν μία διαρκὴς αὐταπάρνηση, προσφορὰ καὶ θυσία, ποὺ κορυφώθηκε καὶ ὁλοκληρώθηκε στὴ σταυρική του θυσία. Κι ἐπειδὴ αὐτὸς πρῶτος ἐφάρμοσε τὴν τέλεια αὐταπάρνηση, ζητᾶ κι ἀπὸ μᾶς ν᾿ ἀκολουθήσουμε ὁλόψυχα τὸ παράδειγμά του.

2. ΠΟΣΟ ΑΞΙΖΕΙ ΜΙΑ ΨΥΧΗ

Ὁ Κύριος συνέχισε τὴ διδασκαλία του λέγοντας: Ὅποιος θέλει νὰ σώσει τὴν ἐπίγεια ζωή του, θὰ χάσει τὴν αἰώνια. Ὅποιος ὅμως θυσιάσει τὴ ζωή του γιὰ μένα καὶ τὸ Εὐαγγέλιό μου, αὐτὸς θὰ σώσει τὴν ψυχή του. Διότι τί θὰ ὠφελήσει τὸν ἄνθρωπο ἐὰν κερδίσει ὁλόκληρο τὸν κόσμο καὶ χάσει τὴν ψυχή του; Καὶ τί μπορεῖ νὰ δώσει ὡς ἀντάλλαγμα γιὰ νὰ τὴν ἑξαγοράσει; Ὅποιος ντραπεῖ ἐμένα καὶ τοὺς λόγους μου ἐπειδὴ φοβᾶται τοὺς χλευασμοὺς τῶν ἀνθρώπων τῆς ἀποστατημένης καὶ ἁμαρτωλῆς αὐτῆς γενιᾶς, αὐτὸν θὰ τὸν ἀποκηρύξω κι ἐγὼ ὅταν θὰ ἔλθω μέσα στὴ θεϊκὴ δόξα μου μαζὶ μὲ τοὺς ἁγίους ἀγγέλους.

Καὶ ὁ Κύριος ἐπισφράγισε τοὺς λόγους του λέγοντας: Πολλοὶ ἀπὸ σᾶς, πρὶν πεθάνουν, θὰ δοῦν νὰ θεμελιώνεται μὲ δύναμη ἀκαταγώνιστη ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ στὴ γῆ, δηλαδὴ ἡ Ἐκκλησία μου.

Σ᾿ ὅλη αὐτὴ τὴ διδασκαλία του ὁ Κύριος τονίζει τὴν ἀξία τῆς ψυχῆς μας. Καὶ τί λέει; Πόσο ἀξίζει ἡ ψυχή μας; Ἀνυπολόγιστα. Δὲν συγκρίνεται μὲ ὅλα τὰ ἀγαθὰ τοῦ κόσμου αὐτοῦ. Ἔχει ἀσυγκρίτως ἀνώτερη ἀξία ἀπὸ ὅλα τὰ πλούτη, τὶς τιμὲς καὶ τὶς ἀπολαύσεις αὐτῆς τῆς ζωῆς. Γι᾿ αὐτὴν ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος, γι᾿ αὐτὴν ἔχυσε τὸ αἷμα του ἐπάνω στὸ σταυρὸ καὶ μᾶς ἐξαγόρασε μὲ τὸ τίμιο Αἷμα του. Κι ἂν ἐμεῖς περιφρονήσουμε τὸ πολυτιμότατο αὐτὸ λύτρο ποὺ ἔδωσε ὁ Χριστὸς γιὰ τὴν ψυχή μας, ἡ καταστροφή μας θὰ εἶναι ἀνεπανόρθωτη. Διότι, ὅταν ἐμεῖς ἁμαρτάνουμε συστηματικὰ καὶ ἀσύστολα, κινδυνεύουμε νὰ χάσουμε τὴν ψυχή μας γιὰ πάντα στὴν αἰώνια κόλαση. Ἐκεῖ ἡ ψυχὴ θὰ χωρισθεῖ αἰωνίως ἀπὸ τὸν Θεό, τὴ χάρη του καὶ τὴν ἀγάπη του καὶ θὰ βυθισθεῖ στὸ αἰώνιο σκοτάδι. Γι᾿ αὐτὸ λέει ὁ Κύριος ὅτι τὸ χειρότερο κακὸ ποὺ μποροῦμε νὰ πάθουμε οἱ ἄνθρωποι, εἶναι τὸ νὰ χάσουμε τὴν ψυχή μας. Καὶ ἂν χάσουμε τὴν ψυχή μας, χάσαμε τὸν Θεό, χάσαμε τὸν ἑαυτό μας, χάσαμε τὰ πάντα. Κι αὐτὴ ἡ ἀπώλεια εἶναι ἀμετάκλητη. Μήπως ἔχουμε καὶ ἄλλη ψυχή, ὥστε νὰ δώσουμε μία στὸν σατανᾶ καὶ μία στὸν Θεό; Ἢ νὰ δώσουμε τὴ μία ἀντάλλαγμα γιὰ τὴν ἀπώλεια τῆς ἄλλης; Τὰ χρήματα καὶ τὰ κτήματα καὶ τὰ σπίτια μποροῦμε νὰ τὰ ἀνταλλάξουμε. Τὴν ψυχὴ ὅμως ποτέ.

Καὶ δὲν εἶναι δύσκολο νὰ τὴν χάσουμε. Σ᾿ αὐτὴ τὴ ζωὴ φοβερὸς πόλεμος διεξάγεται. Μὲ λύσσα οἱ δαίμονες ζητοῦν νὰ ἁρπάξουν καὶ νὰ κατασπαράξουν τὴν ψυχή μας. Ἂς ἀντισταθοῦμε λοιπὸν κι ἂς ἀγωνισθοῦμε. Ὣστε, ὅταν κλείσουμε τὰ μάτια μας, νὰ παραλάβουν τὴν ψυχή μας οἱ παμφώτεινοι ἄγγελοι στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Θεοῦ.  

(Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)