ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

Β΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

(12 ΜΑΡΤΙΟΥ 2017)

(ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Κα­τ' ἀρ­χάς σύ, Κύριε, τὴν γῆν ἐ­θε­με­λί­ω­σας, καὶ ἔρ­γα τῶν χει­ρῶν σού εἰ­σιν οἱ οὐ­ρα­νοί· αὐ­τοὶ ἀ­πο­λοῦν­ται, σὺ δὲ δι­α­μέ­νεις· καὶ πάν­τες ὡς ἱ­μά­τιον πα­λαι­ω­θή­σον­ται, καὶ ὡ­σεὶ πε­ρι­βό­λαι­ον ἑ­λί­ξεις αὐ­το­ύς, καὶ ἀλ­λα­γή­σον­ται· σὺ δὲ ὁ αὐ­τὸς εἶ, καὶ τὰ ἔ­τη σου οὐκ ἐκλεί­ψου­σι. πρὸς τί­να δὲ τῶν ἀγ­γέ­λων εἴ­ρη­κέ πο­τε· κά­θου ἐκ δε­ξι­ῶν μου ἕ­ως ἂν θῶ τοὺς ἐχ­θρο­ύς σου ὑ­πο­πό­διον τῶν πο­δῶν σου; Οὐ­χὶ πάν­τες εἰ­σὶ λει­τουρ­γι­κὰ πνε­ύ­μα­τα εἰς δι­α­κο­νί­αν ἀ­πο­στελ­λό­με­να διὰ τοὺς μέλ­λον­τας κλη­ρο­νο­μεῖν σω­τη­ρί­αν; Διὰ τοῦ­το δεῖ πε­ρισ­σο­τέ­ρως ἡ­μᾶς προ­σέ­χειν τοῖς ἀ­κου­σθεῖ­σι, μή­πο­τε πα­ραρ­ρυ­ῶ­μεν. Εἰ γὰρ ὁ δι' ἀγ­γέ­λων λα­λη­θεὶς λό­γος ἐ­γέ­νε­το βέ­βαι­ος, καὶ πᾶ­σα πα­ρά­βα­σις καὶ πα­ρα­κο­ὴ ἔ­λα­βεν ἔν­δι­κον μι­σθα­πο­δο­σί­αν, πῶς ἡ­μεῖς ἐκ­φευ­ξό­με­θα τη­λι­κα­ύ­της ἀ­με­λή­σαν­τες σω­τη­ρί­ας; ἥ­τις ἀρ­χὴν λα­βοῦ­σα λα­λεῖ­σθαι διὰ τοῦ Κυ­ρί­ου, ὑ­πὸ τῶν ἀ­κου­σάν­των εἰς ἡ­μᾶς ἐ­βε­βαι­ώ­θη.

                                            (Ἑβρ. α΄[1]10 – β΄[2] 3)

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

  Ἐ­σύ, Κύ­ρι­ε, στὴν ἀρ­χή τῆς δη­μι­ουρ­γί­ας στή­ρι­ξες τὴ γῆ καὶ τὴν ἑ­δραί­ω­σες μέ­σα στὸ οὐ­ρά­νιο στε­ρέ­ω­μα, καὶ ἔρ­γα τῶν χει­ρῶν σου εἶ­ναι οἱ οὐ­ρα­νοί. Αὐ­τοὶ θὰ χά­σουν τὸ ση­με­ρι­νό τους σχῆ­μα καὶ θὰ ἐ­ξα­φα­νι­σθοῦν. Ἐ­σὺ ὅ­μως πα­ρα­μέ­νεις ἀ­ναλ­λοί­ω­τος καὶ ἀ­με­τά­βλη­τος. Κι ὅ­λος ὁ κό­σμος θὰ πα­λι­ώ­σει σὰν ἕ­να ἔν­δυ­μα, κι ἐ­σύ θὰ τὸν πε­ρι­στρέ­ψεις καὶ θὰ τὸν πε­ρι­τυ­λί­ξεις σὰν ἐ­ξω­τε­ρι­κὸ ροῦ­χο πού φο­ροῦν οἱ ἄν­θρω­ποι· θὰ ἀλ­λά­ξει λοι­πὸν καὶ θὰ γί­νει και­νούρ­γιος. Ἐ­σύ ὅ­μως εἶ­σαι πάν­το­τε ὁ ἴ­διος, καὶ τὰ ἔ­τη σου θὰ εἶ­ναι ἀ­τε­λεί­ω­τα. Σὲ ποι­ὸν ἄλ­λω­στε ἀ­πό τους ἀγ­γέ­λους ἔ­χει πεῖ πο­τὲ ὁ ἐ­που­ρά­νιος Πα­τέ­ρας· κά­θι­σε τώ­ρα με­τά τὴν Ἀ­νά­λη­ψή σου στὰ δε­ξιά μου, ὡ­σό­του ὑ­πο­τά­ξω τους ἐ­χθρούς σου βά­ζον­τάς τους κά­τω ἀ­πὸ τὰ πό­δια σου ὡς ὑ­πο­πό­διο πά­νω στὸ ὁ­ποῖ­ο θὰ πα­τᾶς, γιὰ νὰ ἔ­χεις αἰ­ω­νί­ως ἀ­δι­α­φι­λο­νί­κη­τη τὴν ἐ­ξου­σί­α; Σὲ κα­νέ­ναν. Δὲν εἶ­ναι ὅ­λοι οἱ ἄγ­γε­λοι ὑ­πη­ρε­τι­κὰ πνεύ­μα­τα, πού ἐ­νερ­γοῦν ὄ­χι ἀ­πὸ δι­κή τους πρω­το­βου­λί­α, ἀλ­λά ἀ­πο­στέλ­λον­ται ἀ­πὸ τὸν Θε­ὸ γιὰ νὰ ὑ­πη­ρε­τοῦν ἐ­κεί­νους πού πρό­κει­ται νὰ κλη­ρο­νο­μή­σουν τὴν αἰ­ώ­νια ζω­ή; Ὁ Υἱ­ός λοι­πὸν εἶ­ναι ἀ­συγ­κρί­τως ἀ­νώ­τε­ρος ἀ­πό τοὺς ἀγ­γέ­λους. Γι' αὐ­τὸ κι ἐ­μεῖς πρέ­πει νὰ προ­σέ­χου­με πο­λὺ πε­ρισ­σό­τε­ρο σ' ἐ­κεῖ­να πού ἀ­κού­σα­με μέ τὸ κή­ρυγ­μα, δι­ό­τι ὅ­λα αὐ­τὰ εἶ­ναι λό­γοι τοῦ Υἱ­οῦ καί τῶν Ἀ­πο­στό­λων του. Εἶ­ναι ἐ­πεί­γου­σα ἀ­νάγ­κη νὰ προ­σέ­χου­με, μή­πως ἀ­πὸ ἀ­προ­σε­ξί­α μᾶς συμ­βεῖ νὰ πα­ρα­συρ­θοῦ­με καὶ πέ­σου­με ἔ­ξω. Κι ἀ­λί­μο­νό μας ἂν πέ­σου­με ἔ­ξω. Δι­ό­τι, ἐ­ὰν ὁ νό­μος πού ἀ­νήγ­γει­λε ὁ Θε­ὸς στὸ Μω­υ­σῆ δι­α­μέ­σου ἀγ­γέ­λων ἀ­πο­δεί­χθη­κε ἔγ­κυ­ρος καὶ ἰ­σχυ­ρός, καὶ κά­θε πα­ρά­βα­σή του καί πα­ρα­κο­ή τι­μω­ρή­θη­κε δί­και­α μὲ τὴν ἀ­νά­λο­γη τι­μω­ρί­α, πῶς ἐ­μεῖς θὰ ξε­φύ­γου­με τὴν τι­μω­ρί­α, ἐ­ὰν ἀ­με­λή­σου­με μιὰ τό­σο με­γά­λη καὶ σπου­δαί­α σω­τη­ρί­α; Τὴ σω­τη­ρί­α αὐ­τὴ δὲν μᾶς τὴν γνω­στο­ποί­η­σαν κά­ποι­οι ἄγ­γε­λοι, ὅ­πως ἔ­γι­νε στὸ νό­μο, ἀλ­λά ἀ­φοῦ ἄρ­χι­σε νὰ τὴν κη­ρύτ­τει ὁ ἴ­διος ὁ Κύ­ριος, μᾶς τὴν πα­ρέ­δω­σαν ὡς ἀ­λη­θι­νή καὶ ἀ­ξι­ό­πι­στη οἱ ἅ­γιοι Ἀ­πό­στο­λοι πού τὴν ἄ­κου­σαν κα­τευ­θεί­αν ἀ­πὸ τὸ στό­μα τοῦ Κυ­ρί­ου.

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ   

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ εἰ­σῆλ­θεν ὁ Ἰ­η­σοῦς εἰς Κα­περ­να­οὺμ καὶ ἠ­κο­ύ­σθη ὅ­τι εἰς οἶ­κόν ἐ­στι. Καὶ εὐ­θέ­ως συ­νή­χθη­σαν πολ­λοὶ, ὥ­στε μη­κέ­τι χω­ρεῖν μη­δὲ τὰ πρὸς τὴν θύ­ραν· καὶ ἐ­λά­λει αὐ­τοῖς τὸν λό­γον. καὶ ἔρ­χον­ται πρὸς αὐ­τὸν πα­ρα­λυ­τι­κὸν φέ­ρον­τες, αἰ­ρό­με­νον ὑ­πὸ τεσ­σά­ρων. Καὶ μὴ δυ­νά­με­νοι προ­σεγ­γί­σαι αὐ­τῷ διὰ τὸν ὄ­χλον, ἀ­πε­στέ­γα­σαν τὴν στέ­γην ὅ­που ἦν, καὶ ἐ­ξο­ρύ­ξαν­τες χα­λῶ­σι τὸν κρά­βατ­τον ἐφ' ᾧ ὁ πα­ρα­λυ­τι­κὸς κα­τέ­κει­το. Ἰ­δὼν δὲ ὁ Ἰ­η­σοῦς τὴν πί­στιν αὐ­τῶν λέ­γει τῷ πα­ρα­λυ­τι­κῷ· Τέκνον, ἀ­φέ­ων­ταί σοι αἱ ἁ­μαρ­τί­αι σου. Ἦ­σαν δέ τι­νες τῶν γραμ­μα­τέ­ων ἐ­κεῖ κα­θή­με­νοι καὶ δι­α­λο­γι­ζό­με­νοι ἐν ταῖς καρ­δί­αις αὐ­τῶν· Τί οὗ­τος οὕ­τως λα­λεῖ βλα­σφη­μί­ας; τίς δύ­να­ται ἀ­φι­έ­ναι ἁ­μαρ­τί­ας εἰ μὴ εἷς ὁ Θε­ός; Καὶ εὐ­θέ­ως ἐ­πι­γνοὺς ὁ Ἰ­η­σοῦς τῷ πνε­ύ­μα­τι αὐ­τοῦ ὅ­τι οὕ­τως αὐ­τοὶ δι­α­λο­γί­ζον­ται ἐν ἑ­αυ­τοῖς εἶ­πεν αὐ­τοῖς· Τί ταῦ­τα δι­α­λο­γί­ζε­σθε ἐν ταῖς καρ­δί­αις ὑ­μῶν; Τί ἐ­στιν εὐ­κο­πώ­τε­ρον, εἰ­πεῖν τῷ πα­ρα­λυ­τι­κῷ, ἀ­φέ­ων­ταί σου αἱ ἁ­μαρ­τί­αι, ἢ εἰ­πεῖν, ἔ­γει­ρε καὶ ἆ­ρον τὸν κρά­ββατόν σου καὶ πε­ρι­πά­τει; Ἵ­να δὲ εἰ­δῆ­τε ὅ­τι ἐ­ξου­σί­αν ἔ­χει ὁ υἱ­ὸς τοῦ ἀν­θρώ­που ἀ­φι­έ­ναι ἐ­πὶ τῆς γῆς ἁ­μαρ­τί­ας (λέ­γει τῷ πα­ρα­λυ­τι­κῷ). Σοὶ λέ­γω, ἔ­γει­ρε καὶ ἆ­ρον τὸν κρά­βατ­τόν σου καὶ ὕ­πα­γε εἰς τὸν οἶ­κόν σου. Καὶ ἠ­γέρ­θη εὐ­θέ­ως, καὶ ἄ­ρας τὸν κρά­βατ­τον ἐ­ξῆλ­θεν ἐ­ναν­τί­ον πάν­των, ὥ­στε ἐ­ξί­στα­σθαι πάν­τας καὶ δο­ξά­ζειν τὸν Θε­ὸν λέ­γον­τας ὅ­τι οὐ­δέ­πο­τε οὕ­τως εἴ­δο­μεν. 

                                             (Μάρκ. β΄[2] 1 - 12)

Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

1. Η ΠΙΣΤΗ ΚΑΝΕΙ ΘΑΥΜΑΤΑ!

Ἡ εἴδηση κυκλοφόρησε ἀστραπιαῖα: ὁ Κύριος βρίσκεται σὲ κάποιο σπίτι στὴν Καπερναούμ. Κι ἀμέσως ἔτρεξαν κοντά του τόσο πολλοί, ὥστε γέμισε ὅλο τὸ σπίτι καὶ δὲν χωροῦσε πλέον κανεὶς ἄλλος ἐκεῖ. Ἐνῶ ὅμως ὁ Κύριος δίδασκε τὸν λαό, τέσσερις ἄνθρωποι μετέφεραν ἐκεῖ, πάνω σ᾿ ἕνα κρεβάτι, ἕναν παράλυτο. Κι ἐπειδὴ δὲν μποροῦσαν νὰ τὸν φέρουν μέσα στὸ σπίτι, ἀνέβηκαν στὴ στέγη τοῦ σπιτιοῦ καὶ τὴν ξήλωσαν πάνω ἀπὸ τὸ σημεῖο ποὺ βρισκόταν ὁ Κύριος. Κατόπιν κατέβασαν σιγὰ - σιγὰ τὸ κρεβάτι. Καὶ καθὼς ὁ Κύριος εἶδε μπροστά του τὸν παράλυτο, διέγνωσε τὴ μεγάλη πίστη ποὺ εἶχε κι αὐτὸς καὶ οἱ ἄλλοι ποὺ τὸν μετέφεραν.

Διότι οἱ φίλοι τοῦ παραλύτου δὲν θὰ ἔφερναν τὸν φίλο τους στὸν Χριστό, ἐὰν δὲν εἶχαν μία τόσο μεγάλη καὶ δυνατὴ πίστη. Καὶ μάλιστα μετέφεραν τὸν φίλο τους μὲ τόσες δυσκολίες καὶ κόπους μπροστὰ στὰ ἔκπληκτα μάτια ὅλων. Χωρὶς νὰ ὑπολογίσουν τὶς ἀντιδράσεις τοῦ ἰδιοκτήτη, ἔκαναν μία πράξη τόσο ἐπικίνδυνη! Διότι ἡ ἀνάβαση τοῦ παραλύτου στὴ στέγη τοῦ σπιτιοῦ καὶ ἡ κάθοδός του ἀπὸ τὸ ἄνοιγμα τῆς στέγης ἦταν δύσκολη ἐπιχείρηση καὶ εἶχε πολλοὺς κινδύνους. Αὐτοὶ ὅμως δὲν ὑπολόγισαν τίποτε, διότι εἶχαν μεγάλη πίστη. Τέτοια πίστη ἄλλωστε εἶχε κι ὁ παράλυτος, διότι δὲν θὰ δεχόταν νὰ τὸν μεταφέρουν μὲ τὸν τρόπο αὐτό, ἐὰν δὲν πίστευε ὅτι ὁ Ἰησοῦς μποροῦσε νὰ τὸν κάνει καλά.

Καὶ διδασκόμαστε ἔτσι πόσο μεγάλα θαύματα μπορεῖ νὰ κάνει ἡ θερμὴ καὶ ἀκλόνητη πίστη. Μιὰ τέτοια πίστη χρειαζόμαστε κι ἐμεῖς. Μιὰ πίστη ποὺ δὲν θὰ ὑπολογίζει ἐμπόδια, κινδύνους καὶ συνέπειες, θὰ ξεπερνᾶ τὰ ὅρια τῆς περιορισμένης λογικῆς. Αὐτὴ τὴν πίστη ποὺ θὰ μεταμορφώνει τὴ ζωή μας καὶ θὰ μᾶς ὁδηγεῖ στὴν ὑπακοὴ τοῦ θείου θελήματος. Βέβαια ἡ πίστη εἶναι θεῖο δῶρο, οὐράνιο χάρισμα, καὶ ἡ καλλιέργεια τῆς πίστεως εἶναι ἔργο μιᾶς ὁλόκληρης ζωῆς. Γι᾿ αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ ζητοῦμε ἀπὸ τὸν ἅγιο Θεὸ μὲ ὅλη τὴ θέρμη τῆς καρδιᾶς μας νὰ μᾶς κάνει ἀνθρώπους πίστεως, γιὰ νὰ παραθέτουμε τὸν ἑαυτό μας καὶ τὴ ζωή μας ὁλόκληρη στὰ χέρια τοῦ παντοδύναμου Θεοῦ.

2. ΠΡΩΤΑ Η ΨΥΧΗ ΜΑΣ

Καθὼς ὁ Κύριος διέγνωσε αὐτὴ τὴ μεγάλη πίστη τους, λέει στὸν παράλυτο: «Παιδί μου, σοῦ ἔχουν συγχωρεθεῖ οἱ ἁμαρτίες σου, οἱ ὁποῖες εἶναι ἡ αἰτία τῆς σωματικῆς παραλυσίας σου». Μόλις ὅμως ἄκουσαν τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Κυρίου μας οἱ Φαρισαῖοι, ἄρχισαν νὰ σκέφτονται: Γιατί ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ξεστομίζει τέτοιες βλασφημίες; Ποιὸς ἄλλος μπορεῖ νὰ συγχωρεῖ ἁμαρτίες παρὰ μόνο ὁ Θεός; Ὁ Κύριος ὅμως, ποὺ κατάλαβε τὶς πονηρὲς σκέψεις τους, τοὺς εἶπε: Γιατί ἔχετε τέτοιους κακοὺς λογισμούς; Τί εἶναι εὐκολότερο, νὰ πῶ στὸν παράλυτο, «εἶναι συγχωρημένες οἱ ἁμαρτίες σου», ἢ νὰ τοῦ πῶ, «πάρε στὸν ὦμο σου τὸ κρεβάτι σου καὶ περπάτα»; Γιὰ νὰ μάθετε λοιπὸν ὅτι ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἔχει ἐξουσία στὴ γῆ νὰ συγχωρεῖ ἁμαρτίες, λέει στὸν παράλυτο: Σὲ σένα μιλῶ, πάρε τὸ κρεβάτι στὸν ὦμο σου καὶ πήγαινε στὸ σπίτι σου.

Καὶ ὁ παράλυτος σηκώθηκε ἀμέσως, πῆρε τὸ κρεβάτι του καὶ ἔφυγε ἀπὸ τὸ σπίτι ἐκεῖνο. Τὸν εἶδαν ὅλοι μὲ τὰ μάτια τους καὶ ἔκπληκτοι δόξαζαν τὸν Θεὸ λέγοντας ὅτι ποτὲ δὲν εἴδαμε παράλυτο μὲ μία προσταγὴ νὰ σηκώνεται ἀμέσως καὶ νὰ περπατᾶ.

Ἀπὸ τὴν ὅλη διήγηση τοῦ θαύματος φαίνεται ξεκάθαρα ὅτι ὁ παράλυτος αὐτὸς ἔπασχε ἀπὸ διπλὴ παραλυσία. Ἦταν ἄρρωστος καὶ στὸ σῶμα καὶ στὴν ψυχή. Οἱ πολλὲς ἁμαρτίες του εἶχαν παραλύσει καὶ τὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα του. Καὶ ὁ Κύριος ἤθελε νὰ λυτρώσει τὸν παράλυτο πρῶτα ἀπὸ τὴν παραλυσία τῆς ψυχῆς του, ποὺ ἦταν ἡ αἰτία τῆς ἀσθενείας του.

Ὁ Κύριος βέβαια κάποιες φορὲς μπορεῖ νὰ συγχωρεῖ τὶς ἁμαρτίες μας χωρὶς νὰ θεραπεύει καὶ τὶς ἀσθένειές μας. Ἤ καὶ ἀντίθετα, νὰ θεραπεύει τὶς ἀσθένειες μας χωρὶς νὰ συγχωρεῖ τὶς ἁμαρτίες μας, ὅταν ἐμεῖς μένουμε ἀμετανόητοι. Ἀλλὰ τότε ποιὰ ὠφέλεια μποροῦμε νὰ ἔχουμε ὅταν μείνει μέσα στὴν ψυχή μας τὸ δηλητήριο τῆς ἁμαρτίας; Ἀντίθετα, ὅταν μὲ τὴ μετάνοια καὶ ἱερὰ Ἐξομολόγηση συμφιλιωθοῦμε μὲ τὸν Θεό, ἀκόμη κι ἂν δὲν θεραπευθοῦν οἱ ἀσθένειές μας, αἰσθανόμαστε τὸ φορτίο τῶν ἀσθενειῶν μας πιὸ ἐλαφρό, καὶ κερδίζουμε αἰώνια σωτηρία!

Μὴ λέμε λοιπὸν «πάνω ἀπ᾿ ὅλα ἡ ὑγεία». Λάθος! Πάνω ἀπ᾿ ὅλα ἡ ὑγεία τῆς ψυχῆς μας! Τί νὰ τὸ κάνεις νὰ ζήσεις ὑγιὴς πολλὰ χρόνια καὶ νὰ ὑποφέρεις αἰωνίως φρικτοὺς πόνους στὴν κόλαση; Ἐμεῖς βέβαια, ὅταν ἀρρωστήσει τὸ σῶμα μας, τρέχουμε στοὺς καλύτερους γιατρούς, καὶ καλὰ κάνουμε. Γιὰ τὴν ψυχή μας ὅμως, ποὺ εἶναι συχνὰ ἄρρωστη, θὰ πρέπει νὰ δείχνουμε πολὺ μεγαλύτερο ἐνδιαφέρον. Νὰ τρέχουμε τακτικὰ στὸ μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως. Ἐκεῖ ὁ ἰατρὸς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων μας θὰ μᾶς προσφέρει τὴν ἴαση τῆς ψυχῆς μας. Καὶ ἐὰν τὸ κρίνει ὠφέλιμο γιὰ μᾶς, θὰ μᾶς χαρίζει καὶ τὴν ὑγεία τοῦ σώματος. Ἐμεῖς πάντως ἂς τὸ κατανοοῦμε, ἂς τὸ ἐφαρμόζουμε καὶ ἂς τὸ λέμε: «πάνω ἀπ᾿ ὅλα ἡ ὑγεία... τῆς ψυχῆς μας».

     (Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)