ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ ΛΟΥΚΑ (Ἀσώτου). ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΧΛΩΡΑΚΑΣ  

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ ΛΟΥΚΑ

(Ἀσώτου)

 (3 ΜΑΡΤΙΟΥ 2024)

ΕΩΘΙΝΟΝ Ϛ΄

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἀναστὰς ὁ Ἰησοῦς ἐκ νεκρῶν ἔστη ἐν μέσῳ τῶν Μαθητῶν, καὶ λέγει αὐτοῖς· Εἰρήνη ὑμῖν. Πτοηθέντες δὲ καὶ ἔμφοβοι γενόμενοι, ἐδόκουν πνεῦμα θεωρεῖν. Καὶ εἶπεν αὐτοῖς· Τὶ τεταραγμένοι ἐστέ, καὶ διατὶ διαλογισμοὶ ἀναβαίνουσιν ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν; ἴδετε τὰς χεῖράς μου καὶ τοὺς πόδας μου, ὅτι αὐτὸς ἐγὼ εἰμι, ψηλαφήσατέ με καὶ ἴδετε, ὅτι πνεῦμα σάρκα καὶ ὀστέα οὐκ ἔχει, καθὼς ἐμὲ θεωρεῖτε ἔχοντα. Καὶ τοῦτο εἰπών, ἐπέδειξεν αὐτοῖς τὰς χεῖρας καὶ τοὺς πόδας. Ἒτι δὲ ἀπιστούντων αὐτῶν ἀπὸ τῆς χαρᾶς, καὶ θαυμαζόντων, εἶπεν αὐτοῖς· Ἔχετέ τι βρώσιμον ἐνθάδε; Οἱ δὲ ἐπέδωκαν αὐτῷ ἰχθύος ὀπτοῦ μέρος, καὶ ἀπὸ μελισσίου κηρίου. Καὶ λαβὼν, ἐνώπιον αὐτῶν ἔφαγεν. Εἶπε δὲ αὐτοῖς· Οὗτοι οἱ λόγοι, οὓς ἐλάλησα πρὸς ὑμᾶς ἔτι ὢν σὺν ὑμῖν, ὅτι δεῖ πληρωθῆναι πάντα τὰ γεγραμμένα ἐν τῷ νόμῳ Μωσέως καὶ Προφήταις καὶ Ψαλμοῖς περὶ ἐμοῦ. Τότε διήνοιξεν αὐτῶν τὸν νοῦν, τοῦ συνιέναι τὰς Γραφάς, καὶ εἶπεν αὐτοῖς ὅτι οὕτω γέγραπται, καὶ οὕτως ἔδει παθεῖν τὸν Χριστόν, καὶ ἀναστῆναι ἐκ νεκρῶν τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ, καὶ κηρυχθῆναι ἐπὶ τῷ ὀνόματι αὐτοῦ μετάνοιαν καὶ ἄφεσιν ἁμαρτιῶν εἰς πάντα τὰ ἔθνη, ἀρξάμενον ἀπὸ Ἱερουσαλήμ. Ὑμεῖς δὲ ἐστε μάρτυρες τούτων. Καὶ ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ πατρός μου ἐφ᾿ ὑμᾶς· ὑμεῖς δὲ καθίσατε ἐν τῇ πόλει Ἱερουσαλήμ, ἕως οὗ ἐνδύσησθε δύναμιν ἐξ ὕψους. Ἐξήγαγε δὲ αὐτοὺς ἔξω εἰς Βηθανίαν, καὶ ἐπάρας τὰς χεῖρας αὐτοῦ, εὐλόγησεν αὐτούς. Καὶ ἐγένετο ἐν τῷ εὐλογεῖν αὐτόν αὐτούς, διέστη ἀπ᾿ αὐτῶν, καὶ ἀνεφέρετο εἰς τὸν οὐρανόν. Καὶ αὐτοὶ, προσκυνήσαντες αὐτόν, ὑπέστρεψαν εἰς Ἱερουσαλὴμ μετὰ χαρᾶς μεγάλης. Καὶ ἦσαν διαπαντός ἐν τῷ Ἱερῷ, αἰνοῦντες καὶ εὐλογοῦντες τὸν Θεόν. Ἀμήν.

(Λουκ. κδ΄[24] 36 – 53]

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜΠΕΛΑ)

Ἐκεῖνο τὸν καιρὸ ἀφοῦ ἀναστήθηκε ὁ Ἰησοῦς στάθηκε ἀνάμεσά τους καί τούς λέει: Νά εἶναι μαζί σας εἰρήνη. Εἰρήνη  μέ τόν Θεό καί μεταξύ σας. Εἰρήνη καί στίς ψυχές σας.  37 Ἡ αἰφνιδιαστική ὅμως ἐμφάνιση τοῦ Κυρίου τούς κατατρόμαξε. Κι ἐπειδή κυριεύθηκαν ἀπό φόβο, νόμιζαν ὅτι ἔβλεπαν φάντασμα, δηλαδή ψυχή πεθαμένου πού ἦλθε ἀπό τόν Ἅδη χωρίς νά ἔχει σῶμα.  38 Ὁ Κύριος ὅμως τούς εἶπε: Γιατί εἶστε ταραγμένοι; Καί γιατί γεννιοῦνται στίς σκέψεις σας λογισμοί ἀμφιβολίας γιά τό ἄν πράγματι εἶμαι ὁ ἀναστημένος Διδάσκαλός σας;  39 Δεῖτε τά χέρια μου καί τά πόδια μου ὅτι ἔχουν τά σημάδια τῶν καρφιῶν, καί βεβαιωθεῖτε ὅτι εἶμαι ἐγώ ὁ ἴδιος ὁ Διδάσκαλός σας πού σταυρώθηκε. Ψηλαφῆστε με μέ τά χέρια σας καί βεβαιωθεῖτε ὅτι δέν εἶμαι ἄσαρκο πνεῦμα. Διότι ἡ ψυχή καί τό φάντασμα ἑνός νεκροῦ δέν ἔχει σῶμα καί ὀστά, ὅπως βλέπετε καί πείθεσθε ὅτι ἔχω ἐγώ.  40 Κι ἀφοῦ εἶπε αὐτό, τούς ἔδειξε τά χέρια του καί τά πόδια του.  41 Ἐπειδή ὅμως αὐτοί ἀπό τή χαρά τους δέν πίστευαν στά μάτια τους καί νόμιζαν ἀκόμη ὅτι ἔβλεπαν ὄνειρο, καί θαύμαζαν γιά τά πρωτοφανή αὐτά καί ἀνέλπιστα γεγονότα, τούς εἶπε ὁ Κύριος: Ἔχετε ἐδῶ τίποτε φαγώσιμο γιά νά φάω κι ἔτσι νά πεισθεῖτε ἀκόμη περισσότερο ὅτι δέν εἶμαι φάντασμα;  42 Κι αὐτοί τοῦ ἔδωσαν ἕνα κομμάτι ψάρι ψημένο καί λίγη κηρήθρα.  43 Τότε τά πῆρε κι ἔφαγε μπροστά τους. Καί τό ἔκανε αὐτό ὄχι γιατί τό σῶμα του εἶχε ἀνάγκη τροφῆς, ἀλλά γιά νά τούς βεβαιώσει ὅτι πραγματικά ἀναστήθηκε.  44 Τούς εἶπε ἐπίσης: Αὐτά τά γεγονότα πού βλέπετε καί σᾶς προκαλοῦν θαυμασμό εἶναι ἡ πραγματοποίηση τῶν λόγων πού σᾶς εἶχα πεῖ προφητικῶς, ὅταν ἤμουν ἀκόμη μαζί σας πρίν σταυρωθῶ. Σᾶς ἔλεγα δηλαδή ὅτι σύμφωνα μέ τό προκαθορισμένο σχέδιο τοῦ Θεοῦ πρέπει νά ἐκπληρωθοῦν καί νά πραγματοποιηθοῦν ὅλα ὅσα ἔχουν γραφεῖ γιά μένα στό νόμο τοῦ Μωυσῆ καί στούς προφῆτες καί στούς ψαλμούς.  45 Τότε τούς μετέδωσε θεῖο φωτισμό καί τούς ἄνοιξε τό νοῦ γιά νά κατανοοῦν τίς Γραφές.  46 Κι ἀφοῦ τούς ἀνέπτυξε τίς κυριότερες προφητεῖες, τούς εἶπε ὅτι ἔτσι ἔχει γραφεῖ προφητικά στίς Γραφές, κι ἔτσι ἔπρεπε σύμφωνα μέ τίς προφητεῖες αὐτές νά πάθει ὁ Χριστός καί τήν τρίτη ἡμέρα ἀπό τό θάνατό του ν᾿ ἀναστηθεῖ ἀπό τούς νεκρούς,  47 καθώς καί ὅτι πρέπει νά κηρυχθεῖ σ᾿ ὅλα τά ἔθνη μετάνοια καί ἄφεση ἁμαρτιῶν στό ὄνομά μου (σύμφωνα δηλαδή μέ ὅσα διδαχθήκατε καί μάθατε γιά τό ὄνομά μου, ὅτι εἶμαι ὁ μόνος   Σωτήρας καί Λυτρωτής τῶν ἀνθρώπων). Καί τό κήρυγμα αὐτό πρέπει ν᾿ ἀρχίσει ἀπό τήν Ἱερουσαλήμ.   48 Ἐσεῖς εἶστε μάρτυρες ὅλων αὐτῶν, δηλαδή τοῦ κηρύγματός μου, τῆς ζωῆς μου, τοῦ Πάθους μου καί τῆς Ἀναστάσεώς μου. Καί μέ τή μαρτυρία πού θά δώσετε γιά μένα θά συντελεσθεῖ τό μεγάλο αὐτό ἔργο τοῦ κηρύγματος τῆς μετανοίας καί τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν σ᾿ ὅλα τά ἔθνη.  49 Κι ἐγώ σᾶς ὑπόσχομαι νά σᾶς βοηθήσω ἀποτελεσματικά στό ἔργο αὐτό. Ἰδού ἐγώ, πού ἀπό τώρα εἶμαι καί ὡς ἄνθρωπος ὁ βασιλεύς τοῦ κόσμου καί ἡ κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας, θά σᾶς στείλω σέ λίγο ἀπό τόν οὐρανό ἐπάνω σας αὐτό πού σᾶς ὑποσχέθηκε ὁ Πατέρας μου, δηλαδή τό Πνεῦμα τό Ἅγιον. Αὐτό τό Πνεῦμα προανήγγειλαν οἱ προφῆτες ὅτι θά δοθεῖ σέ κάθε ἄνθρωπο. Ἐσεῖς λοιπόν καθίστε στήν πόλη Ἱερουσαλήμ καί μήν ἀπομακρυνθεῖτε ἀπ᾿ αὐτήν, μέχρι νά φορέσετε ὡς πνευματικό ἔνδυμα τή δύναμη καί τήν ἐνίσχυση πού θά σᾶς ἔλθει ἀπό τόν οὐρανό μέ τήν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.  50 Ὅταν ὁ Κύριος τελείωσε τίς διδασκαλίες αὐτές, τούς ὁδήγησε ἔξω ἀπό τά Ἱεροσόλυμα, μέχρι πού πλησίασαν στή Βηθανία. Κι ἐκεῖ ὕψωσε τά χέρια του καί τούς εὐλόγησε. 51 Καί καθώς τούς εὐλογοῦσε, ἄρχισε νά ἀπομακρύνεται ἀπ᾿ αὐτούς καί ν᾿ ἀνεβαίνει ἐπάνω, πρός τόν οὐρανό.  52 Κι αὐτοί, ἀφοῦ τόν προσκύνησαν, ἐπέστρεψαν στήν Ἱερουσαλήμ μέ μεγάλη χαρά γιά τήν ἔνδοξη ἀνάληψη τοῦ Διδασκάλου τους καί γιά τήν ἐπαγγελία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γιά τήν ὁποία τούς βεβαίωσε.  53 Καί ἦταν πάντοτε στό ἱερό τίς ὧρες τῆς προσευχῆς καί τῆς λατρείας, ὑμνώντας καί δοξολογώντας τόν Θεό. Ἀμήν.

 

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (Τοῦ Ἀσώτου)

Ἀδελφοί, πάντα μοι ἔ­ξε­στιν, ἀλ­λ᾿ οὐ πάν­τα συμ­φέ­ρει· πάν­τα μοι ἔ­ξε­στιν, ἀλ­λ᾿ οὐκ ἐ­γὼ ἐ­ξου­σι­α­σθή­σο­μαι ὑ­πό τι­νος. τὰ βρώ­μα­τα τῇ κοι­λί­ᾳ, καὶ ἡ κοι­λί­α τοῖς βρώ­μα­σιν· ὁ δὲ Θε­ὸς καὶ τα­ύ­την καὶ ταῦ­τα κα­ταρ­γή­σει. τὸ δὲ σῶ­μα οὐ τῇ πορ­νε­ί­ᾳ, ἀλ­λὰ τῷ Κυ­ρί­ῳ, καὶ ὁ Κύριος τῷ σώ­μα­τι· ὁ δὲ Θε­ὸς καὶ τὸν Κύριον ἤ­γει­ρε καὶ ἡ­μᾶς ἐ­ξε­γε­ρεῖ δι­ὰ τῆς δυ­νά­με­ως αὐ­τοῦ. οὐκ οἴ­δα­τε ὅ­τι τὰ σώ­μα­τα ὑ­μῶν μέ­λη Χρι­στοῦ ἐ­στιν; ἄ­ρας οὖν τὰ μέ­λη τοῦ Χρι­στοῦ ποι­ή­σω πόρ­νης μέ­λη; μὴ γέ­νοι­το. ἢ οὐκ οἴ­δα­τε ὅ­τι ὁ κολ­λώ­με­νος τῇ πόρ­νῃ ἓν σῶ­μά ἐ­στιν; ἔ­σον­ται γάρ, φη­σίν, οἱ δύ­ο εἰς σάρ­κα μί­αν· ὁ δὲ κολ­λώ­με­νος τῷ Κυ­ρί­ῳ ἓν πνεῦ­μά ἐ­στι. φε­ύ­γε­τε τὴν πορ­νεί­αν. πᾶν ἁ­μάρ­τη­μα ὃ ἐ­ὰν ποι­ή­σῃ ἄν­θρω­πος ἐ­κτὸς τοῦ σώ­μα­τός ἐ­στιν, ὁ δὲ πορ­νε­ύ­ων εἰς τὸ ἴ­δι­ον σῶ­μα ἁ­μαρ­τά­νει. ἢ οὐκ οἴ­δα­τε ὅ­τι τὸ σῶ­μα ὑ­μῶν να­ὸς τοῦ ἐν ὑ­μῖν ἁ­γί­ου Πνε­ύ­μα­τός ἐ­στιν, οὗ ἔ­χε­τε ἀ­πὸ Θε­οῦ, καὶ οὐκ ἐ­στὲ ἑ­αυ­τῶν; ἠ­γο­ρά­σθη­τε γὰρ τι­μῆς· δο­ξά­σα­τε δὴ τὸν Θε­ὸν ἐν τῷ σώ­μα­τι ὑ­μῶν καὶ ἐν τῷ πνε­ύ­μα­τι ὑ­μῶν ἅ­τι­νά ἐ­στι τοῦ Θε­οῦ. 

                                  (Α΄ Κορινθ. στ΄[6] 12 – 20)

 

ΣΚΕΨΕΙΣ – ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ – ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ

1. Ε­Λ­Ε­Υ­Θ­Ε­Ρ­ΙΑ Κ­ΑΙ Σ­Υ­Μ­Φ­Ε­Ρ­ΟΝ

Κ­υ­ρ­ι­α­κὴ τ­οῦ Ἀ­σ­ώ­τ­ου σ­ή­μ­ε­ρα, κ­αὶ σ­τὸ ἀ­π­ο­σ­τ­ο­λ­ι­κὸ ἀ­νά­γ­ν­ω­σ­μα ὁ μ­έ­γας Ἀ­πόστολος τ­ῶν Ἐ­θ­ν­ῶν, ὁ Π­α­ῦ­λ­ος, μὲ τὰ ὅσα γ­ρ­ά­φ­ει φ­α­ί­ν­ε­τ­αι σὰν νὰ σχολιάζει καὶ νὰ ἀντλεῖ δ­ι­δ­ά­γ­μ­α­τα ἀπὸ τ­ὴν ὑ­π­έ­ρ­ο­χη π­α­ρ­α­β­ο­λὴ τοῦ Χριστοῦ μας γιὰ τὸν Ἄ­σ­ω­το υ­ἱό.

Τὸ π­ρ­ῶ­το π­ρ­ά­γ­μα, π­οὺ ἐ­π­ι­σ­η­μ­α­ί­ν­ει ὁ Ἀ­π­ό­σ­τ­ο­λ­ος, ε­ἶ­ν­αι τὰ ὄ­ρ­ια τ­ῆς ἐ­λ­ε­υ­θε­ρ­ί­ας μ­ας. Στὴν ἐκ Θ­ε­οῦ δ­ο­σ­μ­έ­νη ἐ­λ­ε­υ­θ­ε­ρ­ία μας ἀ­ν­τ­ι­κ­ε­ι­μ­ε­ν­ι­κ­ὸς π­ε­ρ­ι­ο­ρ­ι­σμὸς δ­ὲν ὑ­π­ά­ρ­χ­ει. Ὑ­π­ά­ρ­χ­ει ὅμως περιορισμός· ἀλλὰ π­ε­ρ­ι­ο­ρ­ι­σ­μ­ὸς ἑκούσιος. Ὁ Ἀπόστολος μ­ᾶς λ­έ­γ­ει ὅτι ἕ­ν­ας τ­έ­τ­ο­ι­ος ἑκούσιος π­ε­ρ­ι­ο­ρ­ι­σ­μ­ὸς τ­ῆς ἐ­λ­ε­υ­θ­ε­ρ­ί­ας τ­οῦ ἀ­ν­θ­ρ­ώ­π­ου μ­π­ο­ρ­εῖ, ἢ μ­ά­λ­λ­ον π­ρ­έ­π­ει, νὰ σταθεῖ τὸ συμφέρον τ­οῦ ἀ­ν­θ­ρ­ω­π­ου. Α­ὐ­τὸ ἀ­κ­ρ­ι­β­ῶς σ­η­μ­α­ί­ν­ο­υν τὰ λ­ό­γ­ια τ­ου· «πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾿ οὐ πάντα συμφέρει», π­οὺ ἀ­π­ε­υ­θ­ύ­ν­ει σ­τ­ο­ὺς Κ­ο­ρ­ι­ν­θ­ί­ο­υς καὶ ἀφοροῦν κ­υ­ρ­ί­ως σὲ ζ­η­τ­ή­μ­α­τα φ­α­γ­η­τ­οῦ, ποτοῦ κ­αὶ τὰ ὅ­μ­ο­ια.

Σέ μιὰ ἐποχή κ­α­τ᾿ ἐ­ξ­ο­χ­ὴν συμφεροντολογική, ὅπως ἡ δική μας, ποὺ προβάλλει τὸ συμφέρον ὡς ὑπέρτατο σκοπὸ τῆς ζωῆς, ὁ λ­ό­γ­ος α­ὐ­τ­ὸς τοῦ ἀ­π­ο­στό­λ­ου Π­α­ύ­λ­ου ἀ­π­ο­κτᾶ μιὰ ξεχωριστὴ ἐπικαιρότητα.

Κ­α­τὰ κ­ά­π­ο­ι­ο τ­ρ­ό­πο ὁ Ἀπόστολος συμφωνεῖ μὲ τὴ νοοτροπία τ­ῆς ἐ­π­ο­χ­ῆς μ­ας κ­αὶ θ­έ­τ­ει καὶ ὁ ἴ­δ­ι­ος ὡς ὕ­ψ­ι­σ­το κ­ρ­ι­τ­ή­ρ­ιο τ­ῶν ἀ­ν­θ­ρ­ω­π­ί­ν­ων ἐ­ν­ε­ρ­γε­ι­ῶν καί ὡς ὅριο τ­ῆς ἐ­λ­ε­υ­θ­ε­ρ­ί­ας τ­οῦ ἀ­ν­θ­ρ­ώ­π­ου τὸ σ­υ­μ­φ­έ­ρ­ον. Μὲ μ­ιὰ μ­ό­ν­ο ο­ὐ­σ­ι­ώ­δη δ­ι­α­φ­ο­ρά, ὅτι ὁ Ἀπόστολος δ­ί­ν­ει σ­τὸ σ­υ­μ­φέ­ρ­ον δ­ι­α­σ­τ­ά­σεις α­ἰ­ώ­ν­ι­ες. Δ­ὲν τὸ π­ε­ρ­ι­ο­ρ­ί­ζ­ει σ­τὰ ἐ­π­ί­γ­ε­ια π­ρ­ά­γ­μ­α­τα, ἀλλὰ τὸ ἐ­π­ε­κ­τ­ε­ί­ν­ει στὴν α­ἰ­ω­ν­ι­ό­τ­η­τα.

Γ­ι᾿ α­ὐ­τὸ κ­αὶ λ­έ­γ­ει: Ἄνθρωπε, ὁ Θ­ε­ὸς σοῦ χ­ά­ρ­ι­σε τ­ὴν ἐ­λ­ε­υ­θ­ε­ρ­ία καί ἑ­πο­μ­έ­ν­ως ε­ἶ­σ­αι ἐ­λ­ε­ύ­θ­ε­ρ­ος νὰ κάνεις ὅ,τι θέλεις· ἀκόμη καὶ ἀντίθετα πρός τὸ θ­έ­λ­η­μά Τ­ου· σ­κ­έ­ψ­ου ὅμως  σὲ σ­υ­μ­φ­έ­ρ­ει α­ὐ­τὸ τὸ π­ρ­ά­γ­μα; Κ­αὶ ὁ Ἄ­σ­ω­τ­ος ἐ­λ­ε­ύ­θ­ε­ρος ἦ­τ­αν. Ἐ­λ­ε­ύ­θ­ε­ρα ἔ­φ­υ­γε ἀπὸ τ­ὸν π­α­τ­έ­ρα του. Ἡ ἐ­ν­έ­ρ­γε­ιά του ἐν τ­ο­ύ­τ­ο­ις α­ὐ­τὴ ἦ­τ­αν ἀντίθετη μὲ τὸ ἀ­λ­η­θ­ι­νό τ­ου σ­υ­μ­φ­έ­ρ­ον κ­αὶ τ­ὸν ὁδήγησε σ­τ­ὴν κ­α­τα­σ­τ­ρ­ο­φή, κ­αί, ἄν δ­ὲν ἐ­π­έ­σ­τ­ρ­ε­φε, ἡ κ­α­τ­α­σ­τ­ρ­ο­φὴ θὰ ἦ­τ­αν ὁ­ρ­ι­σ­τ­ι­κὴ κ­αὶ ἀ­με­τά­κ­λ­η­τη.

Ἐ­λ­ε­ύ­θ­ε­ρ­οι ε­ἴ­μ­α­σ­τε κ­αὶ ἐ­μ­ε­ῖς. Ἂς π­ρ­ο­σ­έ­ξ­ο­υ­με ὅμως, ὥστε ἡ ἐ­λ­ε­υ­θ­ε­ρ­ία μ­ας νὰ μ­ὴν ε­ἶ­ν­αι ἐ­λ­ε­υ­θ­ε­ρ­ία π­ρ­ὸς τ­ὴν ἁ­μ­α­ρ­τ­ία, ἡ ὁ­π­ο­ία μ­ᾶς σ­π­ρ­ώ­χ­ν­ει στὸ σ­κ­ο­τ­ά­δι τ­ῆς Κ­ο­λ­ά­σ­ε­ως, ἀλλὰ ἐ­λ­ε­υ­θ­ε­ρ­ία π­ρ­ὸς τ­ὴν ἁ­γ­ι­ό­τ­η­τα, π­ρ­ὸς τὸ ἀ­λ­η­θ­ι­νό μ­ας σ­υ­μ­φ­έ­ρ­ον, τ­ὴν ἐ­π­ι­τ­υ­χ­ία δ­η­λ­α­δὴ τ­οῦ τ­ε­λ­ι­κ­οῦ σ­κ­ο­π­οῦ τ­ῆς ζω­ῆς μ­ας, πού εἶναι ἡ ἕνωσή μ­ας μὲ τ­ὸν Χ­ρ­ι­σ­τό, τ­ὸν Δ­η­μ­ι­ο­υ­ρ­γὸ κ­αὶ Σ­ω­τή­ρα μ­ας.

2. Η Δ­Ο­ΞΑ Τ­ΟΥ Σ­Ω­Μ­Α­Τ­ΟΣ

Οἱ φιλόσοφοι ὅλων τ­ῶν α­ἰ­ώ­ν­ων, οἱ πρὸ Χριστοῦ ἀλλὰ καί οἱ μ­ε­τὰ Χ­ρ­ι­σ­τ­ὸν – ποὺ δέν ἔχουν ὅμως Χριστόν – ἔχουν κ­ά­τι κ­ο­ι­νὸ σ­τὴ φ­ι­λ­ο­σ­ο­φ­ία το­υς: τ­ὴν π­ε­ρ­ι­φ­ρ­ό­ν­η­ση π­ρ­ὸς τὸ ἀ­ν­θ­ρ­ώ­π­ι­νο σ­ῶ­μα. Ὁ Π­λ­ά­τ­ων θ­ε­ω­ρ­ο­ῦ­σε τὸ σ­ῶ­μα φ­υ­λ­α­κὴ τ­ῆς ψ­υ­χ­ῆς. Οἱ σ­η­μ­ε­ρ­ι­ν­οὶ ἄ­θ­ε­οι φιλόσοφοι τὸ θ­ε­ο­π­ο­ι­ο­ῦν γ­ιὰ τὰ λ­ί­γα χ­ρ­ό­ν­ια τ­ῆς ἐ­π­ί­γ­ε­ι­ας ζ­ω­ῆς κ­αὶ τ­ε­λ­ι­κὰ τὸ θ­ε­ω­ρ­ο­ῦν π­α­χ­υ­ν­τ­ι­κὴ τ­ρ­ο­φὴ τ­ῶν σκ­ο­υ­λ­η­κ­ι­ῶν. Τὸ ἴδιο συμβαίνει κ­αὶ μὲ τ­ὶς θ­ρ­η­σ­κ­ε­ῖ­ες κ­αὶ τ­ὶς π­ο­ι­κ­ί­λ­ες ἰδ­ε­ο­λ­ο­γί­ες.

Μ­έ­σα ὅμως σ­τ­ὴν ἁ­γ­ία μ­ας Ἐ­κ­κ­λ­η­σ­ία ἀφενὸς μ­ὲν κ­α­τ­α­ν­ο­ο­ῦ­με π­ό­σο ἀ­ν­ό­η­τα ε­ἶ­ν­αι ὅλα αὐτὰ τὰ π­ρ­ά­γ­μ­α­τα, ἀφετέρου δὲ δι­δ­α­σ­κ­ό­μ­α­σ­τε ποιὸς εἶναι ὁ πρ­ο­ο­ρ­ι­σ­μ­ὸς τ­οῦ σ­ώ­μ­α­τ­ος κ­αὶ π­ο­ιὰ ἡ ἐ­κ­π­λ­η­κ­τ­ι­κὴ δ­ό­ξα, π­οὺ τ­οῦ ἐ­π­ι­φ­υ­λ­ά­σ­σ­ει ὁ Θ­ε­ός.

Σ' α­ὐ­τὸ ἀ­κ­ρ­ι­β­ῶς ἐ­π­ι­μ­έ­ν­ει κ­αὶ τὸ σ­η­μ­ε­ρ­ι­νό μ­ας ἀνάγνωσμα. Κ­ά­ν­ει λ­ό­γο πρ­ω­τ­ί­σ­τ­ως γ­ιὰ τ­ὴν ἀ­ν­άσταση τ­οῦ σ­ώ­μ­α­τ­ος. Ὅπως, λ­έ­γ­ει, ἀ­ν­α­σ­τ­ή­θ­η­κε τὸ σῶ­μα τ­οῦ Χ­ρ­ι­σ­τ­οῦ μ­ας, μὲ ἀ­νάλογο τρόπο θὰ ἀ­ν­α­σ­τ­η­θ­ο­ῦν κ­αὶ τὰ δ­ι­κά μ­ας σ­ώ­μ­α­τα. Δ­ὲν ε­ἶ­ν­αι ἑπομένως προορισμένο γιὰ λ­ί­π­α­σ­μα τ­ῶν δ­έ­ν­δ­ρ­ων τὸ σ­ῶ­μα μ­ας. Ἐφόσον ζ­ή­σ­ο­υ­με κ­α­τὰ Θ­ε­ὸν σ᾿ α­ὐ­τὴ τ­ὴ ζ­ωή, κ­α­τὰ τὴ Δ­ε­υ­τ­έ­ρα Π­α­ρου­σ­ία τ­οῦ Χ­ρ­ι­σ­τ­οῦ μ­ας τὸ σ­ῶ­μα α­ὐ­τὸ θὰ ἀ­ναστηθεῖ. Θὰ ἀναστηθεῖ, θὰ ε­ἶ­ναι ὑ­λ­ι­κό, δ­ὲν θὰ ὑπόκειται ὅμως σ­τ­ὶς γ­ν­ω­σ­τ­ὲς ὑ­λ­ι­κ­ὲς ἀνάγκες, οὔτε θὰ δ­ε­σμ­ε­ύ­ε­τ­αι ἀπό τ­ὴν ὑ­λ­ι­κὴ π­α­χ­ύ­τ­η­τα. Θὰ ε­ἶ­ν­αι σ­ῶ­μα ἄ­φ­θ­α­ρ­το, δ­ο­ξ­α­σ­μ­έ­νο, λ­α­μ­π­ρό, ὅπως τὸ σ­ῶ­μα τ­οῦ Κ­υ­ρ­ίου μας μετὰ τὴν Ἀνάστασή Τ­ου, ποὺ  ε­ἶ­χε μ­ὲν «σ­ά­ρ­κα κ­αὶ ὀστέα» (Λ­ουκ. κδ΄[24] 39), ἔμπαινε ὅμως καί ἔβγαινε «κ­ε­κ­λ­ε­ι­σ­μ­έ­νων τῶν θ­υ­ρ­ῶν».

Ε­ἶ­ν­αι τ­ό­σο μ­ε­γ­α­λ­ε­ι­ώ­δ­ης ὁ ἀπὸ Θεοῦ δ­ο­σ­μ­έ­ν­ος π­ρ­ο­ο­ρ­ι­σ­μ­ὸς γ­ιὰ τὸ σ­ῶ­μα μας, ὥστε ὁ Ἀπόστολος λ­έ­γ­ει κ­αὶ κ­ά­τι π­ο­λὺ τ­ο­λ­μ­η­ρό: Ὅτι ὄ­χι μ­ό­νο τὸ σ­ῶ­μα μας ε­ἶ­ν­αι δ­η­μ­ι­ο­υ­ρ­γ­η­μ­έ­νο γιὰ τ­ὸν Κ­ύ­ρ­ιο, ἀλλὰ καὶ ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μας γ­ι᾿ α­ὐ­τὸ ἔ­γ­ι­νε ἄνθρωπος, γιὰ νὰ ἑνώνεται κ­αὶ μὲ τὸ σ­ῶ­μα μ­ας. «Τὸ σ­ῶ­μα.­.. τῷ Κ­υ­ρ­ίω, καί ὁ Κ­ύ­ρ­ι­ος τῷ σ­ώ­μ­α­τι», σ­η­μ­ε­ι­ώ­ν­ει. Α­ὐ­τὸ τὸ ζ­ο­ῦ­με οἱ πιστοί ἤ­δη ἀπ᾿ αὐτό τόν κ­ό­σ­μο μὲ τὸ ἱ­ε­ρὸ Μ­υ­σ­τ­ή­ρ­ιο τ­ῆς θ­ε­ί­ας Ε­ὐ­χ­α­ρ­ι­σ­τ­ί­ας, ὅπου κοινωνοῦμε Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ κ­αὶ τὸ σ­ῶ­μα μ­ας γ­ί­ν­ε­τ­αι ν­α­ὸς κ­αὶ κ­α­τοι­κ­ία τ­οῦ Θ­ε­οῦ. Θὰ τὸ ζ­ή­σ­ο­υ­με ὅμως π­ο­λὺ π­ε­ρ­ι­σ­σ­ό­τ­ε­ρο σ­τ­ὴν α­ἰ­ω­ν­ι­ό­τ­η­τα, ὅταν ἀ­ν­α­σ­τ­η­θ­ο­ῦν τὰ σ­ώ­μ­α­τά μ­ας κ­αὶ ἡ ὅλη ὕπαρξή μας – ψ­υ­χὴ κ­αὶ σ­ῶ­μα – ἑνωθεῖ γ­ιὰ π­ά­ν­τα μὲ τ­ὸν ἄ­π­ε­ι­ρο ἐν Τ­ρ­ι­ά­δι Θ­εό, τ­ό­τε π­οὺ ἡ φύση μας ὁλόκληρη θὰ λάμψει πιὸ πολὺ ἀπὸ τὸν ἥ­λ­ιο.

3. ΤΑ Σ­Α­Ρ­Κ­Ι­ΚΑ Α­Μ­Α­Ρ­Τ­Η­Μ­Α­ΤΑ

Τ­ὴν ἐ­κ­π­λ­η­κ­τ­ι­κὴ δ­ό­ξα, τ­ὴν ὁ­π­ο­ία ἐ­π­ι­φ­υ­λ­ά­σ­σ­ει ὁ Θ­ε­ὸς σ­τὸ σ­ῶ­μα μ­ας, ἕ­να μ­ό­νο π­ρ­ά­γ­μα μ­π­ο­ρ­εῖ νὰ τ­ὴν ἀπομακρύνει ἀπὸ α­ὐ­τό: ἡ ἁ­μ­α­ρ­τ­ία, ἰ­δ­ι­α­ι­τ­έ­ρ­ως δὲ τὰ λ­ε­γ­ό­μ­ε­να σ­α­ρ­κ­ι­κὰ ἁ­μαρ­τ­ή­μ­α­τα, τὰ ὁποῖα ὄχι ἁπλῶς σ­τ­ε­ρ­ο­ῦν τὸ σ­ῶ­μα ἀπὸ τ­ὴν ο­ὐ­ρ­ά­ν­ια δ­ό­ξα, ἀλλὰ κ­αὶ τὸ β­υ­θ­ί­ζ­ο­υν σ­τὴ ν­ύ­χ­τα τῆς Κ­ο­λ­ά­σ­ε­ως.

Γ­ι᾿ α­ὐ­τὸ κ­αὶ μὲ μ­ε­γ­ά­λη ἐ­π­ι­μ­ο­νὴ ἐ­π­ι­σ­η­μ­α­ί­ν­ει ἐδῶ ὁ Ἀπόστολος τ­ὴ σ­ο­β­α­ρ­ό­τ­η­τα τ­ῶν σ­α­ρ­κι­κ­ῶν ἁ­μ­α­ρ­τ­η­μ­ά­τ­ων. Λ­έ­γ­ει ὅτι ὁ Χ­ρ­ι­σ­τ­ι­α­ν­ὸς δ­ὲν ἔ­χ­ει δ­ι­κ­α­ί­ω­μα νὰ παραδίδει τὸ σ­ῶ­μα τ­ου σὲ σ­α­ρ­κ­ι­κὰ ἁ­μ­α­ρ­τ­ή­μ­α­τα, δ­ι­ό­τι τὸ σῶ­μα τ­ου δ­ὲν τοῦ ἀ­ν­ή­κ­ει· ἀ­ν­ή­κ­ει σ­τ­ὸν Θ­εό, ὁ Ὁποῖος τὸ δ­η­μ­ι­ού­ρ­γ­η­σε κ­αὶ ὁ Ὁποῖος ἐπὶ πλέ­ον τὸ ἀ­γ­ό­ρ­α­σε μὲ τὸ Α­ἷμα τ­οῦ Υ­ἱ­οῦ Τ­ου. Ε­ἶ­ν­αι γ­ι᾿ α­ὐ­τ­ὸ τ­ὸν λ­ό­γο μ­έ­λ­ος τοῦ Χ­ρ­ι­σ­τ­οῦ τὸ σ­ῶ­μα μ­ας. Π­ῶς ε­ἶ­ν­αι λ­ο­ι­π­ὸν δ­υ­ν­α­τ­ὸν νὰ πάρουμε τὰ μ­έ­λη τοῦ Χ­ρ­ι­στοῦ τὰ ἁ­γ­ι­α­σ­μ­έ­να μὲ τὸ Αἷμα τῆς σταυρικῆς Του θ­υ­σ­ί­ας κ­αὶ νὰ τὰ π­α­ρ­α­δ­ώ­σ­ο­υ­με σ­τ­ὴν ἀ­τ­ί­μ­ω­ση τ­ῆς π­ο­ρ­ν­ε­ί­ας; Κ­ά­τι τέ­τ­ο­ιο ε­ἶ­ν­αι φ­ο­β­ε­ρό, λ­έ­γ­ει ὁ Ἀπόστολος. «Μὴ γ­έ­ν­ο­ι­το»! φ­ω­ν­ά­ζ­ει. Τὸ σ­ῶ­μα μ­ας ε­ἶ­ν­αι ν­α­ὸς τ­οῦ Ἁ­γ­ί­ου Πνεύ­μ­α­τ­ος. Ε­ἶ­ν­αι ἅ­γ­ιο κ­αὶ ἱ­ε­ρὸ τὸ σ­ῶ­μα μ­ας.

Α­ὐ­τ­ὴ τ­ὴν ἱ­ε­ρ­ό­τ­η­τα τ­οῦ σ­ώ­μ­α­τ­ός μ­ας τ­ὴ σκεφτόμαστε οἱ π­ι­σ­τ­οί; Κ­αὶ ἀ­γ­ω­ν­ι­ζ­ό­μ­α­σ­τε νὰ τὸ π­ρ­ο­φ­υ­λ­ά­ξ­ο­υ­με ἀπό τούς φ­ρ­ι­κ­τ­ο­ὺς μολυσμούς τ­ῶν σα­ρ­κ­ι­κ­ῶν ἁ­μ­α­ρ­τ­η­μ­ά­τ­ων; Ἂς μὴ ξ­ε­γ­ε­λιόμαστε ὅτι δὲν μᾶς εἶδε κανείς. Ὁ Θ­ε­ὸς τὰ γ­ν­ω­ρί­ζ­ει ὅλα κ­αὶ κ­ά­π­ο­ια μ­έ­ρα θὰ ἀ­π­ο­κ­α­λ­υ­φθο­ῦν τὰ π­ά­ν­τα ἐ­νώ­π­ι­ον Ἀ­γ­γ­έ­λ­ων καὶ ἀ­ν­θ­ρ­ώ­π­ων. Μ­α­κ­ά­ρι τ­ὴν ἡμέρα ἐ­κ­ε­ί­νη νὰ μή φ­α­νοῦ­με μὲ τὰ σ­ώ­μ­α­τα μας σ­κ­ο­τ­ε­ι­νά, ἀλλὰ λ­α­μ­π­ρὰ κ­αὶ δ­ο­ξ­α­σ­μ­έ­να, ὥστε, ἑνωμένοι μὲ τ­ὸν Π­α­ν­ά­γ­ιο ἐν Τ­ρ­ι­ά­δι Θ­εό, νὰ γ­ί­ν­ο­υ­με σ­υ­μ­μ­έ­τ­ο­χ­οι τ­ῆς ἀκτίστου δ­ό­ξ­ης Τ­ου, ε­ὐ­τ­υ­χ­ι­σ­μ­έ­ν­οι γιὰ πάντα κοντά Τ­ου. Ἀ­μ­ήν.

            (Διασκευή ἀπό παλαιό τόμο τοῦ Περιοδικοῦ «Ο ΣΩΤΗΡ»)

 

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Εἶ­πεν ὁ Κύ­ρι­ος τήν πα­ρα­βο­λήν ταύ­την. Ἄν­θρω­πός τις εἶ­χε δύ­ο υἱ­ο­ύς. καὶ εἶ­πεν ὁ νε­ώ­τε­ρος αὐ­τῶν τῷ πα­τρί· πά­τερ, δός μοι τὸ ἐ­πι­βάλ­λον μέ­ρος τῆς οὐ­σί­ας. καὶ δι­εῖ­λεν αὐ­τοῖς τὸν βί­ον. καὶ με­τ᾿ οὐ πολ­λὰς ἡ­μέ­ρας συ­να­γα­γὼν ἅ­παν­τα ὁ νε­ώ­τε­ρος υἱ­ὸς ἀ­πε­δή­μη­σεν εἰς χώ­ραν μα­κράν, καὶ ἐ­κεῖ δι­ε­σκόρ­πι­σεν τὴν οὐ­σί­αν αὐ­τοῦ ζῶν ἀ­σώ­τως. δα­πα­νή­σαν­τος δὲ αὐ­τοῦ πάν­τα ἐ­γέ­νε­το λι­μὸς ἰ­σχυ­ρός κα­τὰ τὴν χώ­ραν ἐ­κε­ί­νην, καὶ αὐ­τὸς ἤρ­ξα­το ὑ­στε­ρεῖ­σθαι. καὶ πο­ρευ­θεὶς ἐ­κολ­λή­θη ἑ­νὶ τῶν πο­λι­τῶν τῆς χώ­ρας ἐ­κε­ί­νης, καὶ ἔ­πεμ­ψεν αὐ­τὸν εἰς τοὺς ἀ­γροὺς αὐ­τοῦ βό­σκειν χο­ί­ρους· καὶ ἐ­πε­θύ­μει γε­μί­σαι τὴν κοι­λί­αν αὐ­τοῦ ἀ­πὸ τῶν κε­ρα­τί­ων ὧν ἤ­σθι­ον οἱ χοῖ­ροι, καὶ οὐ­δεὶς ἐ­δί­δου αὐ­τῷ. εἰς ἑ­αυ­τὸν δὲ ἐλ­θὼν εἶ­πε· πό­σοι μί­σθι­οι τοῦ πα­τρός μου πε­ρισ­σε­ύ­ου­σιν ἄρ­των, ἐ­γὼ δὲ λι­μῷ  ἀ­πόλ­λυ­μαι! ἀ­να­στὰς πο­ρε­ύ­σο­μαι πρὸς τὸν πα­τέ­ρα μου καὶ ἐ­ρῶ αὐ­τῷ· πά­τερ, ἥ­μαρ­τον εἰς τὸν οὐ­ρα­νὸν καὶ ἐ­νώ­πι­όν σου·  οὐ­κέ­τι εἰ­μὶ ἄ­ξι­ος κλη­θῆ­ναι υἱ­ός σου· πο­ί­η­σόν με ὡς ἕ­να τῶν μι­σθί­ων σου.  καὶ ἀ­να­στὰς ἦλ­θε πρὸς τὸν πα­τέ­ρα ἑ­αυ­τοῦ. ἔ­τι δὲ αὐ­τοῦ μα­κρὰν ἀ­πέ­χον­τος εἶ­δεν αὐ­τὸν ὁ πα­τὴρ αὐ­τοῦ καὶ ἐ­σπλαγ­χνί­σθη, καὶ δρα­μὼν ἐ­πέ­πε­σεν ἐ­πὶ τὸν τρά­χη­λον αὐ­τοῦ καὶ κα­τε­φί­λη­σεν αὐ­τόν. εἶ­πε δὲ αὐ­τῷ ὁ υἱ­ὸς· πά­τερ, ἥ­μαρ­τον εἰς τὸν οὐ­ρα­νὸν καὶ ἐ­νώ­πι­όν σου, καὶ οὐ­κέ­τι εἰ­μὶ ἄ­ξι­ος κλη­θῆ­ναι υἱ­ός σου. εἶ­πε δὲ ὁ πα­τὴρ πρὸς τοὺς δο­ύ­λους αὐ­τοῦ· ἐ­ξε­νέγ­κα­τε τὴν στολὴν τὴν πρώ­την καὶ ἐν­δύ­σα­τε αὐ­τόν, καὶ δό­τε δα­κτύ­λι­ον εἰς τὴν χεῖ­ρα αὐ­τοῦ καὶ ὑ­πο­δή­μα­τα εἰς τοὺς πό­δας, καὶ ἐνέγ­καν­τες τὸν μό­σχον τὸν σι­τευ­τόν θύ­σα­τε, καὶ φα­γόν­τες εὐ­φραν­θῶ­μεν,   ὅ­τι οὗ­τος ὁ υἱ­ός μου νε­κρὸς ἦν καὶ ἀ­νέ­ζη­σεν, καὶ ἀ­πο­λω­λὼς ἦν καὶ εὑ­ρέ­θη. καὶ ἤρ­ξαν­το εὐ­φρα­ί­νε­σθαι. Ἦν δὲ ὁ υἱ­ὸς αὐ­τοῦ ὁ πρε­σβύ­τε­ρος ἐν ἀ­γρῷ· καὶ ὡς ἐρ­χό­με­νος ἤγ­γι­σε τῇ οἰ­κί­ᾳ, ἤ­κου­σε συμ­φω­νί­ας καὶ χο­ρῶν,  καὶ προ­σκα­λε­σά­με­νος ἕ­να τῶν πα­ί­δων ἐ­πυν­θά­νε­το τί εἴ­η ταῦ­τα. ὁ δὲ εἶ­πεν αὐ­τῷ ὅ­τι ὁ ἀ­δελ­φός σου ἥ­κει, καὶ ἔ­θυ­σεν ὁ πα­τήρ σου τὸν μό­σχον τὸν σι­τευ­τόν, ὅ­τι ὑ­γι­α­ί­νον­τα αὐ­τὸν ἀ­πέ­λα­βεν. ὠρ­γί­σθη δὲ καὶ οὐκ ἤ­θε­λεν εἰ­σελ­θεῖν. ὁ οὖν πα­τὴρ αὐ­τοῦ ἐξελθὼν πα­ρε­κά­λει αὐ­τόν. ὁ δὲ ἀ­πο­κρι­θεὶς εἶ­πε τῷ πα­τρὶ· ἰ­δοὺ το­σαῦ­τα ἔ­τη δου­λε­ύ­ω σοι καὶ οὐ­δέ­πο­τε ἐν­το­λήν σου πα­ρῆλ­θον, καὶ ἐ­μοὶ οὐ­δέ­πο­τε ἔ­δω­κας ἔ­ρι­φον ἵ­να με­τὰ τῶν φί­λων μου εὐ­φραν­θῶ· ὅ­τε δὲ ὁ υἱ­ός σου οὗ­τος, ὁ κα­τα­φα­γών σου τὸν βί­ον με­τὰ πορ­νῶν, ἦλ­θεν, ἔ­θυ­σας αὐ­τῷ τὸν μό­σχον τὸν σι­τευ­τὸν.  ὁ δὲ εἶ­πεν αὐ­τῷ· τέ­κνον, σὺ πάν­το­τε μετ᾿ ἐ­μοῦ εἶ, καὶ πάν­τα τὰ ἐ­μὰ σά ἐ­στιν· εὐ­φραν­θῆ­ναι δὲ καὶ χα­ρῆ­ναι ἔ­δει, ὅ­τι ὁ ἀ­δελ­φός σου οὗ­τος νε­κρὸς ἦν καὶ ἀ­νέ­ζη­σε, καὶ ἀ­πο­λω­λὼς ἦν καὶ εὑ­ρέ­θη.

                                                                                    (Λου­κᾶ ι­ε΄ [15] 11 – 32 )

 

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜΠΕΛΑ)

Εἶ­πε ὁ Κύ­ριος αὐ­τὴ τὴν πα­ρα­βο­λή: Ἕ­νας ἄν­θρω­πος, ὁ Θε­ὸς δη­λα­δή, εἶ­χε δύ­ο γι­ούς. Ὁ μι­κρό­τε­ρος γι­ὸς εἰ­κο­νί­ζει τὸν ἀ­πο­στά­τη ἁ­μαρ­τω­λό, πού φεύ­γει ἀ­πὸ τὴν ὑ­πα­κο­ὴ καὶ τὴν προ­στα­σί­α τοῦ ἐ­που­ρα­νί­ου Πα­τρός. Εἶ­πε λοι­πὸν ὁ μι­κρό­τε­ρος γιὸς στὸν πα­τέ­ρα του: Πα­τέ­ρα, δώ­σ᾿ μου τὸ με­ρί­διο τῆς πε­ρι­ου­σί­ας ποὺ μοῦ ἀ­νή­κει. Καὶ ὁ πα­τέ­ρας μοί­ρα­σε καὶ στοὺς δυ­ὸ γι­οὺς τὴν πε­ρι­ου­σί­α. Ὁ Θε­ὸς δη­λα­δὴ καὶ στὸν ἁ­μαρ­τω­λὸ ποὺ θέ­λει νὰ ζεῖ μα­κριὰ ἀ­π᾿ αὐ­τὸν δί­νει τὰ μέ­σα τῆς συν­τη­ρή­σε­ώς του καὶ ὅ­λα ἐ­κεῖ­να τά πνευ­μα­τι­κὰ καὶ ὑ­λι­κὰ χα­ρί­σμα­τα ποὺ θὰ τὸν ἔ­κα­ναν πνευ­μα­τι­κὰ εὐ­τυ­χι­σμέ­νο, ἐ­ὰν αὐ­τὸς δὲν τὰ κα­τα­σπα­τα­λοῦ­σε. Ὕ­στε­ρα ἀ­πὸ λί­γες μέ­ρες ὁ νε­ό­τε­ρος γι­ὸς μά­ζε­ψε ὅ­λα ὅ­σα τοῦ ἔ­δω­σε ὁ πα­τέ­ρας του καὶ τα­ξί­δε­ψε σὲ χώ­ρα μα­κρι­νή. Ἐ­κεῖ δι­α­σκόρ­πι­σε τὴν πε­ρι­ου­σί­α του κά­νον­τας μι­ὰ ζω­ὴ ἄ­σω­τη καὶ ἀ­κό­λα­στη. Ἔ­τσι καὶ κά­θε ἁ­μαρ­τω­λὸς ἐ­ξαι­τί­ας τῶν ἁ­μαρ­τι­ῶν του χω­ρί­ζε­ται ἀ­πὸ τὸν Θε­ὸ καὶ ὁ­δη­γεῖ­ται πο­λὺ μα­κριὰ ἀ­π᾿ αὐ­τόν. Καὶ μὲ τὴν κα­τά­χρη­ση τῶν χα­ρι­σμά­των ποὺ τοῦ ἔ­δω­σε ὁ ἐ­που­ρά­νιος Πα­τὴρ ἐ­ξα­χρει­ώ­νε­ται καὶ δι­α­φθεί­ρε­ται. Ὅ­ταν ὁ νε­ό­τε­ρος γι­ὸς ξό­δε­ψε ὅ­λα ὅ­σα εἶ­χε, ἔ­πε­σε με­γά­λη πεί­να στὴ χώ­ρα ἐ­κεί­νη, κι αὐ­τὸς ἄρ­χι­σε νὰ στε­ρεῖ­ται. Κά­θε ἁ­μαρ­τω­λὸς δη­λα­δὴ δὲν ἔ­χει ἀ­πε­ρι­ό­ρι­στες ἀ­πο­λαύ­σεις. Ἀρ­γὰ ἢ γρή­γο­ρα θὰ αἰ­σθαν­θεῖ τὴν ἀ­θλι­ό­τη­τα καὶ τὸ κε­νὸ ποὺ δη­μι­ουρ­γεῖ στὴν καρ­διά του ἡ ἄ­σω­τη ζω­ὴ καὶ ἡ στέ­ρη­ση τῆς θεί­ας πα­ρη­γο­ριᾶς. Καὶ ὁ ἄ­σω­τος γι­ὸς ἐ­ξαι­τί­ας τῶν στε­ρή­σε­ων καὶ τῆς πεί­νας του πῆ­γε σ᾿ ἕ­ναν ἀ­πὸ τοὺς πο­λί­τες ἐ­κεί­νης τῆς χώ­ρας, ὁ ὁ­ποῖ­ος τὸν προ­σέ­λα­βε ὡς δοῦ­λο. Καὶ τὸν ἔ­στει­λε στὰ χω­ρά­φια του νὰ βό­σκει χοί­ρους, ζῶ­α δη­λα­δὴ ἀ­κά­θαρ­τα, ποὺ προ­κα­λοῦ­σαν τὴν ἀ­η­δί­α καὶ τὴν ἀ­πο­στρο­φὴ σ᾿ ἕ­ναν Ἰ­ου­δαῖ­ο, ὅ­πως ἦ­ταν ὁ νε­ό­τε­ρος γι­ός. Σὲ τὶ ἐ­ξευ­τε­λι­σμὸ κα­ταν­τᾶ καὶ πό­σο χά­νει τὴν ἀ­ξι­ο­πρέ­πειά του ὁ τα­λαί­πω­ρος ἁ­μαρ­τω­λός! Καὶ ἐ­πι­θυ­μοῦ­σε ὁ νε­ό­τε­ρος γι­ὸς νὰ γε­μί­σει τὴν κοι­λιά του μὲ τὰ ξυ­λο­κέ­ρα­τα ποὺ ἔ­τρω­γαν οἱ χοῖ­ροι. Μὰ κα­νεὶς δὲν τοῦ ἔ­δι­νε, δι­ό­τι οἱ ὑ­πη­ρέ­τες ποὺ ἔ­κα­ναν τὴ δι­α­νο­μὴ πα­ρα­τη­ροῦ­σαν μὲ προ­σο­χὴ νὰ μὴν μεί­νουν χω­ρὶς τρο­φὴ οἱ χοῖ­ροι. Σὲ κά­ποι­α ὅ­μως στιγ­μὴ αὐ­τὸς ἦλ­θε στὸν ἑ­αυ­τό του ἀ­πὸ τὴ μέ­θη καὶ τὴν τρέ­λα τῆς ἁ­μαρ­τί­ας καὶ εἶ­πε: Πό­σοι μι­σθω­τοὶ ἐρ­γά­τες τοῦ πα­τέ­ρα μου ἔ­χουν ἄ­φθο­νο καὶ πε­ρίσ­σιο ψω­μί, ἐ­νῶ ἐ­γώ κιν­δυ­νεύ­ω νὰ πε­θά­νω ἀ­πὸ τὴν πεί­να! Τὸ πρῶ­το βῆ­μα δη­λα­δὴ τῆς με­τα­νοί­ας τοῦ ἁ­μαρ­τω­λοῦ εἶ­ναι ἡ συ­ναί­σθη­ση τῆς ἀ­θλι­ό­τη­τάς του. Με­τὰ τὴ συ­ναί­σθη­ση αὐ­τὴ ἀ­κο­λου­θεῖ ἡ σω­τη­ρι­ώ­δης ἀ­πό­φα­ση. Θὰ ση­κω­θῶ, λέ­ει ὁ ἄ­σω­τος, καὶ θὰ πά­ω στὸν πα­τέ­ρα μου καὶ θὰ τοῦ πῶ: Πα­τέ­ρα, ἁ­μάρ­τη­σα στὸν οὐ­ρα­νό. (Δι­ό­τι ἐ­κεῖ οἱ ἄγ­γε­λοι ἐ­κτε­λοῦν μὲ εὐ­λά­βεια τὸ θεῖ­ο θέ­λη­μα, καὶ ὅ­πως ὑ­πα­κοῦν αὐ­τοί, ἔ­τσι ἀ­ξι­ώ­νουν καὶ ὅ­λα τὰ κτί­σμα­τα νὰ ὑ­πα­κοῦν σ᾿ αὐ­τό, καὶ λυ­ποῦν­ται γι­ὰ τὴν ἀ­πο­στα­σί­α κά­θε ἄν­θρω­που). Ἁ­μάρ­τη­σα καὶ σὲ σέ­να, δι­ό­τι πε­ρι­φρό­νη­σα τὴ στορ­γή σου καὶ δὲν λο­γά­ρια­σα τὴ λύ­πη πού δο­κί­μα­ζες ὅ­ταν ἔ­φευ­γα μα­κριά σου. Δὲν εἶ­μαι πλέ­ον ἄ­ξιος νὰ ὀ­νο­μά­ζο­μαι γι­ός σου. Δὲν ζη­τῶ νὰ προσ­λη­φθῶ οὔ­τε ὡς μό­νι­μος δοῦ­λος σου πα­ρα­μέ­νον­τας διαρκῶς στὸ σπί­τι σου. Κά­νε με σάν ἕ­ναν ἀ­πό τους μι­σθω­τοὺς ἐρ­γά­τες σου.

Καὶ ἡ σω­τη­ρι­ώ­δης ἀ­πό­φα­ση ἄρ­χι­σε νὰ ἐ­νερ­γο­ποιεῖ­ται. Ὁ ἄ­σω­τος ση­κώ­θη­κε καὶ ξε­κί­νη­σε νὰ πά­ει στὸν πα­τέ­ρα του. Κι ἐ­νῶ βρι­σκό­ταν ἀ­κό­μη μα­κριά, τὸν εἶ­δε ὁ πα­τέ­ρας του καὶ τὸν σπλα­χνί­σθη­κε. Ἔ­τρε­ξε τό­τε γι­ὰ νὰ τὸν προ­ϋ­παν­τή­σει, ἔ­πε­σε στὸν τρά­χη­λό του, τὸν ἀγ­κά­λια­σε σφι­χτὰ καὶ τὸν κα­τα­φι­λοῦ­σε μὲ στορ­γή. Ὁ Θε­ός δη­λα­δή ὄ­χι μό­νο δέ­χε­ται τὸν ἁ­μαρ­τω­λὸ ποὺ με­τα­νο­εῖ καὶ ἐ­πι­στρέ­φει κον­τά του, ἀλ­λὰ καὶ προ­τοῦ ἀ­κό­μη πλη­σιά­σει ὁ ἁ­μαρ­τω­λός, σπεύ­δει νὰ τὸν ἀ­να­ζη­τή­σει, καὶ τὸν ἀγ­κα­λιά­ζει μὲ στορ­γή. Ἐ­νῶ λοι­πὸν ὁ Πα­τέ­ρας ἔ­δει­ξε τέ­τοι­α στορ­γὴ κι ἐ­νῶ ἀ­κο­λού­θη­σε μι­ὰ τό­σο θερ­μὴ συν­δι­αλ­λα­γή, ὁ γι­ὸς συν­τε­τριμ­μέ­νος ἔ­κα­νε τὴν ἐ­ξο­μο­λό­γη­σή του λέ­γον­τας: Πα­τέ­ρα, ἁ­μάρ­τη­σα στὸν οὐ­ρα­νὸ καὶ σὲ σέ­να καὶ δέν εἶ­μαι πλέ­ον ἄ­ξιος νὰ ὀ­νο­μά­ζο­μαι γι­ός σου. Ὁ πα­τέ­ρας τό­τε τὸν δι­έ­κο­ψε καὶ εἶ­πε στούς δού­λους του: Βγάλ­τε ἔ­ξω τὴν πι­ὸ κα­λὴ φο­ρε­σιὰ ἀ­π᾿ ὅ­σες ἔ­χου­με, σὰν αὐ­τὴ ποὺ φο­ροῦ­σε πρὶν φύ­γει ἀ­π᾿ τὸ σπί­τι μου. Κι ἐ­πει­δὴ αὐ­τός, στὴν κα­τά­στα­ση ποὺ εἶ­ναι, θἂ ντρέ­πε­ται νὰ τὴν φο­ρέ­σει, ντύ­στε τον ἐ­σεῖς, γιὰ νὰ μὴν εἶ­ναι πλέ­ον γυ­μνὸς καὶ κου­ρε­λιά­ρης. Καὶ δῶ­στε του δα­χτυ­λί­δι νὰ τὸ φο­ρά­ει στὸ χέ­ρι του, ὅ­πως φο­ροῦν οἱ κύ­ριοι καὶ οἱ ἐ­λεύ­θε­ροι. Δῶ­στε του καὶ ὑ­πο­δὴ­μα­τα στά πό­δια του, γιὰ νὰ μὴν περ­πα­τᾶ ξυ­πό­λυ­τος ὅ­πως οἱ σκλά­βοι. Τὸν ἀ­πο­κα­θι­στῶ δη­λα­δὴ ὁ­λο­κλη­ρω­τι­κά στὴ θέ­ση καὶ στὰ δι­και­ώ­μα­τα πού εἶ­χε πρὶν ἀ­σω­τεύ­σει. Καὶ φέρ­τε καὶ σφάξ­τε ἐ­κεῖ­νο ἀ­πὸ τὰ μο­σχά­ρια πού τὸ τρέ­φου­με ξε­χω­ρι­στὰ γι­ὰ κά­ποι­α χαρ­μό­συ­νη καὶ ἐ­ξαι­ρε­τι­κή πε­ρί­στα­ση. Ἂς φᾶ­με λοι­πόν, ἂς χα­ροῦ­με καὶ ἂς δι­α­σκε­δά­σου­με μὲ τρα­γού­δια καὶ μὲ χο­ρούς, δι­ό­τι ὁ γι­ός μου αὐ­τὸς μέ­χρι πρὶν ἀ­πὸ λί­γο ἦ­ταν νε­κρός, καί ἀ­να­στή­θη­κε· ἦ­ταν χα­μέ­νος, καὶ βρέ­θη­κε. Καί ἄρ­χι­σαν νὰ εὐ­φραί­νον­ται.

Ὁ με­γα­λύ­τε­ρος ὅ­μως γι­ός, μὲ τὸν ὁ­ποῖ­ο ἔ­μοια­ζαν οἱ Φα­ρι­σαῖ­οι, ἦ­ταν στὸ χω­ρά­φι. Καὶ κα­θὼς ἐρ­χό­ταν καί πλη­σί­α­ζε στὸ σπί­τι, ἄ­κου­σε ὄρ­γα­να καὶ τρα­γού­δια καί χο­ρούς. Κά­λε­σε λοι­πὸν ἕ­ναν ἀ­πό τους ὑ­πη­ρέ­τες πού στε­κό­ταν ἀ­π᾿ ἔ­ξω, καὶ ρω­τοῦ­σε νὰ μά­θει τὶ συμ­βαί­νει, τὶ τά­χα νὰ σή­μαι­ναν ὅ­λα αὐ­τά. Κι αὐ­τὸς τοῦ εἶ­πε: Γύ­ρι­σε ὁ ἀ­δελ­φός σου, καὶ ὁ πα­τέ­ρας σου ἔ­σφα­ξε τὸ κα­λο­θρεμ­μέ­νο μο­σχά­ρι, δι­ό­τι τοῦ γύ­ρι­σε πά­λι πί­σω γε­ρὸς καὶ ὑ­γι­ής. Ὁ με­γα­λύ­τε­ρος ὅ­μως γι­ὸς θύ­μω­σε καὶ δὲν ἤ­θε­λε νὰ μπεῖ στὸ σπί­τι. (Ἔ­τσι συμ­πε­ρι­φέ­ρον­ταν καὶ οἱ Φα­ρι­σαῖ­οι, ποὺ σκαν­δα­λί­ζον­ταν ὅ­ταν ἔ­βλε­παν τὸν Κύ­ριο νὰ συ­να­να­στρέ­φε­ται καὶ νὰ δι­δά­σκει τοὺς ἁ­μαρ­τω­λούς). Ὁ πα­τέ­ρας του λοι­πὸν βγῆ­κε ἔ­ξω καὶ τὸν πα­ρα­κα­λοῦ­σε μὲ τὴν ἴ­δια στορ­γὴ ποὺ δέ­χθη­κε τὸν νε­ό­τε­ρο γι­ό του. Ἀλ­λά ὁ με­γα­λύ­τε­ρος γι­ὸς ἀ­πο­κρί­θη­κε στὸν πα­τέ­ρα του: Τό­σα χρό­νια εἶ­μαι στὴ δού­λε­ψή σου καὶ πο­τὲ δὲν πα­ρά­κου­σα κά­ποι­α προ­στα­γή σου· καὶ πα­ρό­λα αὐ­τὰ δὲν μοῦ ἔ­δω­σες πο­τὲ οὔ­τε ἕ­να κα­τσι­κά­κι γι­ὰ νὰ δι­α­σκε­δά­σω μὲ τοὺς φί­λους μου. (Πό­σο πλα­νᾶ­ται ὁ με­γα­λύ­τε­ρος γι­ός! Ἐ­άν ὑ­πῆρ­ξε τό­σο πει­θαρ­χι­κὸς στὸν πα­τέ­ρα του, πῶς τώ­ρα τὸν πα­ρα­κού­ει μὲ τέ­τοι­ο πεῖ­σμα; Καὶ πό­τε ζή­τη­σε κα­τσι­κά­κι ἀ­πὸ τὸν πα­τέ­ρα του, κι ἐ­κεῖ­νος δὲν τοῦ ἔ­δω­σε;­). Ὅ­ταν ὅ­μως ἦλ­θε ὁ προ­κομ­μέ­νος αὐ­τὸς γι­ός σου, πού κα­τα­σπα­τά­λη­σε τὴν πε­ρι­ου­σί­α σου μὲ πόρ­νες, ἔ­σφα­ξες γι᾿ αὐ­τὸν τὸ κα­λύ­τε­ρο μο­σχά­ρι ποὺ τὸ εἴ­χα­με θρε­φτά­ρι. (Ὁ με­γα­λύ­τε­ρος γι­ὸς με­τα­χει­ρί­στη­κε τὴν ἀ­λα­ζο­νι­κὴ γλώσ­σα τῶν Φα­ρι­σαί­ων, ποὺ πε­ρι­φρο­νοῦ­σαν τοὺς ἁ­μαρ­τω­λοὺς καὶ νό­μι­ζαν ὅ­τι μό­νο αὐ­τοὶ ἦ­ταν δί­και­οι καὶ γι᾿ αὐ­τὸ εἶ­χαν ἀ­πο­κλει­στι­κὰ δι­και­ώ­μα­τα στὴν ἀ­γά­πη τοῦ Θε­οῦ). Ὁ πα­τέ­ρας τό­τε τοῦ ἀ­πάν­τη­σε: Παι­δί μου, ἐ­σύ εἶ­σαι πάν­το­τε μα­ζί μου. Κι ὅ­λα ὅ­σα ἔ­χω, δι­κά σου εἶ­ναι. Ἔ­πρε­πε λοι­πὸν κι ἐ­σύ νὰ εὐ­φραν­θεῖς καὶ νὰ χα­ρεῖς, δι­ό­τι ὁ ἀ­δελ­φός σου αὐ­τός, γι­ὰ τὸν ὁ­ποῖ­ο μὲ τό­ση πε­ρι­φρό­νη­ση μι­λᾶς, ἦ­ταν νε­κρός, καὶ ἀ­να­στή­θη­κε. Ἦ­ταν χα­μέ­νος, καὶ βρέ­θη­κε.