ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

    ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ΄ ΛΟΥΚΑ

(1 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2019)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (ΚΔ’ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ)

Ἀ­δελ­φοί, Χρι­στός ἐ­στιν ἡ εἰ­ρή­νη ἡ­μῶν, ὁ ποι­ή­σας τὰ ἀμ­φό­τε­ρα ἓν καὶ τὸ με­σό­τοι­χον τοῦ φραγ­μοῦ λύ­σας, τὴν ἔ­χθραν, ἐν τῇ σαρ­κὶ αὐ­τοῦ τὸν νό­μον τῶν ἐν­το­λῶν ἐν δόγ­μα­σι κα­ταρ­γή­σας, ἵ­να τοὺς δύ­ο κτί­σῃ ἐν ἑ­αυ­τῷ εἰς ἕ­να και­νὸν ἄν­θρω­πον ποι­ῶν εἰ­ρή­νην, καὶ ἀ­πο­κα­ταλ­λά­ξῃ τοὺς ἀμ­φο­τέ­ρους ἐν ἑ­νὶ σώ­μα­τι τῷ Θε­ῷ διὰ τοῦ σταυ­ροῦ, ἀ­πο­κτε­ί­νας τὴν ἔ­χθραν ἐν αὐ­τῷ· καὶ ἐλ­θὼν εὐ­ηγ­γε­λί­σα­το εἰ­ρή­νην ὑ­μῖν τοῖς μα­κρὰν καὶ τοῖς ἐγ­γύς, ὅ­τι δι᾿ αὐ­τοῦ ἔ­χο­μεν τὴν προ­σα­γω­γὴν οἱ ἀμ­φό­τε­ροι ἐν ἑ­νὶ πνε­ύ­μα­τι πρὸς τὸν πα­τέ­ρα. Ἄ­ρα οὖν οὐ­κέ­τι ἐ­στὲ ξέ­νοι καὶ πά­ροι­κοι, ἀλ­λὰ συμ­πο­λῖ­ται τῶν ἁ­γί­ων καὶ οἰ­κεῖ­οι τοῦ Θε­οῦ, ἐ­ποι­κο­δο­μη­θέν­τες ἐ­πὶ τῷ θε­με­λί­ῳ τῶν ἀ­πο­στό­λων καὶ προ­φη­τῶν, ὄν­τος ἀ­κρο­γω­νι­α­ί­ου αὐ­τοῦ ᾿Ι­η­σοῦ Χρι­στοῦ, ἐν ᾧ πᾶ­σα οἰ­κο­δο­μὴ συ­ναρ­μο­λο­γου­μέ­νη αὔ­ξει εἰς να­ὸν ἅ­γιον ἐν Κυ­ρί­ῳ· ἐν ᾧ καὶ ὑ­μεῖς συ­νοι­κο­δο­μεῖ­σθε εἰς κα­τοι­κη­τή­ριον τοῦ Θε­οῦ ἐν Πνε­ύ­μα­τι.

  (Εφεσ. β΄[2] 14-22) 

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

 Ἀ­δελ­φοί, ὁ Χριστός ε­ἶ­ν­αι ἡ ε­ἰ­ρ­ή­νη μ­ας. Α­ὐ­τ­ὸς ἔ­κ­α­νε κ­αὶ τ­ο­ὺς δ­ύο ἀ­ν­τ­ι­μ­α­χό­μ­ε­ν­ο­υς κ­ό­σ­μ­ο­υς, τ­ὸν Ἰ­ο­υ­δ­α­ϊ­σ­μὸ κ­αὶ τ­ὸν Ἐ­θ­ν­ι­σ­μό, ἕ­να. Α­ὐ­τ­ὸς γκ­ρ­έ­μ­ι­σε κ­αὶ κ­α­τ­έ­λ­υ­σε τ­ὸν τ­οῖχο π­οὺ δ­η­μ­ι­ο­υ­ρ­γ­ο­ῦ­σε ὁ φ­ρ­α­γ­μ­ὸς τοῦ ν­ό­μου π­οὺ ὀ­ρ­θ­ω­ν­ό­τ­αν ἀ­ν­ά­μ­ε­σα σ­τ­ο­ὺς δ­ύο λ­α­ο­ὺς κ­αὶ τ­ο­ὺς χ­ώ­ρ­ι­ζε. Κ­α­τ­έ­λ­υ­σε δ­η­λ­α­δὴ τ­ὴν ἔ­χ­θ­ρα τ­ῶν δ­ύο λ­α­ῶν, ἀφοῦ κ­α­τ­ά­ρ­γ­η­σε μὲ τὸ α­ἷμά του τὸν ν­ό­μο τ­ῶν ἐ­ν­τ­ο­λ­ῶν, ὁ ὁποῖος, ἐνῶ π­ε­ρ­ι­ε­ῖ­χε ἐ­π­ι­β­λ­η­τ­ι­κ­ὲς π­ρ­ο­σ­τ­α­γ­ές, δ­ὲν ἔ­δ­ι­νε ὅμως κ­αὶ τὴ χ­ά­ρη γ­ιὰ τ­ὴν ἐ­φ­α­ρ­μ­ο­γὴ κ­αὶ τ­ὴν τ­ή­ρη­ση τ­ῶν π­ρ­ο­σ­τ­α­γ­μά­τ­ων α­ὐ­τ­ῶν. Κ­αὶ κ­α­τ­ή­ρ­γ­η­σε τὸν ν­ό­μο, ἔ­τ­σι ὥ­σ­τε ἑ­ν­ώ­ν­ο­ν­τ­ας το­ὺς δ­ύο λα­ο­ὺς μὲ τ­ὸν ἑαυτό του νά ­δ­η­μ­ι­ο­υ­ρ­γ­ή­σ­ει ἕ­να ν­έο ἀ­ν­θ­ρ­ω­πο, μ­ιὰ ν­έα ἀ­ν­θ­ρ­ω­π­ό­τ­η­τα, κι ἔ­τ­σι νὰ φ­έ­ρ­ει ε­ἰ­ρ­ή­νη μ­ε­τ­α­ξύ τ­ο­υς· κ­αὶ μὲ τὸν σ­τ­α­υ­ρ­ι­κὸ τ­ου θ­ά­να­το νά σ­υ­μ­φ­ι­λ­ι­ώ­σ­ει κ­αὶ τ­ο­ὺς δ­ύο λ­α­ο­ὺς μὲ τ­ὸν Θ­εό, ἑνωμένους τ­ώ­ρα σ᾿ ἕ­να σ­ῶ­μα, ἀφοῦ π­ρ­ο­η­γ­ο­υ­μ­έ­ν­ως θὰ θ­α­ν­ά­τ­ω­νε τ­ὴν ἔ­χ­θ­ρα μὲ τὸν θ­ά­ν­α­τό του. Κι ἀφοῦ ἦ­λ­θε ὁ Χ­ρ­ι­σ­τ­ὸς σ­τὴ γῆ, κ­ή­ρ­υ­ξε τὸ χ­α­ρ­μ­ό­σ­υ­νο μ­ή­ν­υ­μα τ­ῆς εἰ­ρ­ή­ν­ης σὲ σ­ᾶς τ­ο­ὺς ἐ­θ­ν­ι­κ­ο­ύς, π­οὺ ἤ­σ­α­σ­τ­αν μ­α­κ­ρ­ιὰ ἀπό τ­ὸν Θ­εό, καὶ σὲ μ­ᾶς τ­ο­ὺς Ἰ­ο­υ­δ­α­ί­ο­υς, π­οὺ ἤ­μ­α­σ­τ­αν κ­ο­ν­τά τ­ου. Δ­ι­ό­τι α­ὐ­τ­ὸς μ­ᾶς ἔ­φε­ρε κ­αὶ τ­ο­ὺς δ­ύο λ­α­ο­ὺς μ­έ­σω τοῦ ἑνός Ἁ­γ­ί­ου Π­ν­ε­ύ­μ­α­τ­ος κ­ο­ν­τά σ­τ­ὸν Π­α­τ­έ­ρα. Δ­ι­α­μ­έ­σ­ου τοῦ Χ­ρ­ι­σ­τ­οῦ ἔ­γ­ι­νε ἡ π­ρ­ο­σ­έ­γ­γ­ι­σή μας α­ὐ­τὴ μὲ τ­ὸν Θεό. Ἀ­π᾿ ὅλα αὐ­τὰ λ­ο­ι­π­ὸν β­γ­α­ί­ν­ει τὸ σ­υ­μ­π­έ­ρ­α­σ­μα ὅτι δ­ὲν ε­ἶ­σ­τε π­λ­έ­ον ξ­έ­ν­οι κ­αὶ πρ­ο­σ­ω­ρ­ι­ν­οὶ κ­ά­τ­ο­ι­κ­οι σ­τὴ β­α­σ­ι­λ­ε­ία τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ε­ἶ­σ­τε σ­υ­μ­πο­λ­ί­τ­ες τ­ῶν ἁγίων καὶ μ­έ­λη τ­ῆς ο­ἰ­κ­ο­γ­έ­ν­ε­ι­ας τοῦ Θεοῦ. Κ­αὶ σάν ζ­ω­ν­τ­α­νοὶ λ­ί­θ­οι κ­τ­ι­σθή­κ­α­τε π­ά­νω σ­τὸ θ­ε­μ­έ­λ­ιο. Κ­αὶ τὸ θ­ε­μ­έ­λ­ιο α­ὐ­τὸ ε­ἶ­ν­αι οἱ ἀ­π­ο­σ­τ­ο­λ­οι κ­αὶ οἱ π­ρ­ο­φ­ῆ­τ­ες, ἐνῶ ὁ ἀ­κ­ρ­ο­γ­ω­νι­α­ῖ­ος λ­ί­θ­ος, τὸ ἀ­γ­κ­ω­ν­ά­ρι π­οὺ β­α­σ­τ­ά­ζ­ει κ­αὶ σ­τ­η­ρ­ί­ζ­ει ὅ­λο τὸ ο­ἰ­κ­ο­δ­ό­μ­η­μα, ε­ἶ­ν­αι ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς Χ­ρ­ι­σ­τ­ός. Π­ά­νω σ᾿ α­ὐ­τὸν λ­ο­ι­π­ὸν κ­αὶ δ­ι­α­μ­έ­σ­ου αὐτοῦ τοῦ Χριστοῦ ἡ οἰκοδομή ὅλη τ­ῆς Ἐ­κ­κ­λ­η­σ­ί­ας ἑ­ν­ώ­ν­ε­τ­αι ἁ­ρ­μ­ο­ν­ι­κά κ­αὶ σ­τ­ε­ρ­εὰ κ­αὶ α­ὐ­ξ­ά­ν­ει, ὥστε νὰ γ­ί­νε­τ­αι ν­α­ὸς ἅ­γ­ι­ος, ὅπως τόν θέλει ὁ Κ­ύ­ρ­ι­ος. Μὲ τ­ὴν ἕνωσή σ­ας μὲ τ­ὸν Κύ­ρ­ιο κι ἐ­σ­ε­ῖς ο­ἰ­κο­δ­ο­μ­ε­ῖ­σ­τε μ­α­ζὶ μὲ τ­ο­ὺς ἄ­λ­λ­ο­υς π­ι­σ­τ­ο­ὺς γ­ιὰ νὰ γ­ί­ν­ε­τε ν­α­ὸς κ­αὶ κατοικητήριο, στό ὁποῖο θὰ κ­α­τ­ο­ι­κ­εῖ ὁ Θ­ε­ὸς μὲ τὸ Π­ν­εῦ­μα τ­ου.

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ, ἐ­γέ­νε­το ἐν τῷ ἐγ­γί­ζειν αὐ­τὸν εἰς ῾Ι­ε­ρι­χὼ, τυ­φλός τις ἐ­κά­θη­το πα­ρὰ τὴν ὁ­δὸν προ­σαι­τῶν. Ἀ­κο­ύ­σας δὲ ὄ­χλου δι­α­πο­ρευ­ο­μέ­νου, ἐ­πυν­θά­νε­το, τί εἴ­η τοῦ­το; Ἀ­πήγ­γει­λαν δὲ αὐ­τῷ ὅ­τι ᾿Ι­η­σοῦς ὁ Να­ζω­ραῖ­ος πα­ρέρ­χε­ται. Καὶ ἐ­βό­η­σε, λέ­γων· ᾿Ι­η­σοῦ υἱ­ὲ Δαυ­ΐδ, ἐ­λέ­η­σόν με. Καὶ οἱ προ­ά­γον­τες ἐ­πε­τί­μων αὐ­τῷ ἵ­να σι­ω­πή­σῃ· αὐ­τὸς δὲ πολ­λῷ μᾶλ­λον ἔ­κρα­ζεν· Υἱ­ὲ Δαυ­ΐδ, ἐ­λέ­η­σόν με. Στα­θεὶς δὲ ὁ ᾿Ι­η­σοῦς ἐ­κέ­λευ­σεν αὐ­τὸν ἀ­χθῆ­ναι πρὸς αὐ­τόν. Ἐγ­γί­σαν­τος δὲ αὐ­τοῦ, ἐ­πη­ρώ­τη­σεν αὐ­τὸν, λέ­γων· Τί σοι θέ­λεις ποι­ή­σω; Ὁ δὲ εἶ­πε· Κύ­ρι­ε, ἵ­να ἀ­να­βλέ­ψω. Καὶ ὁ ᾿Ι­η­σοῦς εἶ­πεν αὐ­τῷ· Ἀ­νά­βλε­ψον· ἡ πί­στις σου σέ­σω­κέ σε. Καὶ πα­ρα­χρῆ­μα ἀ­νέ­βλε­ψε, καὶ ἠ­κο­λο­ύ­θει αὐ­τῷ, δο­ξά­ζων τὸν Θε­όν. Καὶ πᾶς ὁ λα­ὸς ἰ­δὼν, ἔ­δω­κεν αἶ­νον τῷ Θε­ῷ.  

                     (Λουκ. ιη΄[18] 35 – 43)

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

1. Η ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ ΝΥΧΤΑ

Ἡ εἰ­κό­να, τὴν ὁ­ποί­α μᾶς πα­ρου­σιά­ζει τὸ ση­με­ρι­νὸ Εὐ­αγ­γε­λι­κὸ ἀ­νά­γνω­σμα στὴν ἀρ­χή του, εἶ­ναι συγ­κι­νη­τι­κή. Κα­θώς, μᾶς λέ­γει, πλη­σί­α­ζε ὁ Ἰ­η­σοῦς στὴν Ἱ­ε­ρι­χὼ πο­ρευ­ό­με­νος πρὸς τὴν Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ, συ­νέ­πε­σε αὐ­τὴ τὴν ὥ­ρα νὰ βρί­σκε­ται ἐ­κεῖ, στὴν ἄ­κρη τοῦ δρό­μου, ἕ­νας τυ­φλός. Ἦ­ταν ἕ­νας τυ­φλὸς «προ­σαι­τῶν», ποὺ ζη­τοῦ­σε δη­λα­δὴ βο­ή­θεια ἀ­πό τους ἄλ­λους· ζη­τιά­νος. Φυ­σι­κὰ ὁ θό­ρυ­βος τοῦ κό­σμου, ποὺ περ­νοῦ­σε μπρο­στά του συ­νο­δεύ­ον­τας τὸν Κύ­ριο, τοῦ ἔ­κα­νε ἐν­τύ­πω­ση, γι᾿ αὐ­τὸ καὶ ­ρώ­τη­σε νὰ μά­θει τί συμ­βαί­νει. Καὶ βέ­βαι­α οἱ ἄν­θρω­ποι προ­θυ­μο­ποι­ή­θη­καν νὰ τὸν πλη­ρο­φο­ρή­σουν πὼς ὁ ἀ­συ­νή­θι­στος ἐ­κεῖ­νος θό­ρυ­βος ὀ­φεί­λε­ται στὸ ὅ­τι «Ἰ­η­σοῦς ὁ Να­ζω­ραῖ­ος πα­ρέρ­χε­ται», στὸ γε­γο­νὸς δη­λα­δὴ ὅ­τι περ­νά­ει ἀ­πὸ ἐ­κεῖ ὁ ξα­κου­στὸς με­γά­λος Δι­δά­σκα­λος καὶ θαυ­μα­τουρ­γὸς Προ­φή­της «Ἰ­η­σοῦς ὁ Να­ζω­ραῖ­ος».

Ὁ τυ­φλὸς τι­νά­χθη­κε ἀ­μέ­σως ὄρ­θιος. Κα­τά­λα­βε πὼς αὐ­τὴ ἦ­ταν ἡ εὐ­και­ρί­α τῆς ζω­ῆς του. Μὲ ὅ­ση δύ­να­μη εἶ­χαν τὰ σπλάγ­χνα του φώ­να­ξε: «Ἰ­η­σοῦ υ­ἱ­ὲ Δαυ­ίδ, ἐ­λέ­η­σόν με». Τό­τε ὅ­μως - τί πα­ρά­ξε­νο πράγ­μα! - «οἱ προ­ά­γον­τες», αὐ­τοὶ δη­λα­δὴ ποὺ βά­δι­ζαν μπρο­στὰ ἀ­πὸ τὸν Κύ­ριο καὶ οἱ ὁ­ποῖ­οι τοῦ εἶ­χαν δώ­σει τὴν τό­σο πο­λύ­τι­μη πλη­ρο­φο­ρί­α, ἄρ­χι­σαν νὰ τὸν ἀ­πο­παίρ­νουν καὶ νὰ τὸν μα­λώ­νουν γιὰ νὰ τὸν κά­νουν νὰ σι­ω­πή­σει. «Οἱ προ­ά­γον­τες ἐ­πε­τί­μων αὐ­τῷ ἵ­να σι­ω­πή­σει», ση­μει­ώ­νει ὁ Εὐ­αγ­γε­λι­στής.  

ΑΣ ΣΤΑΘΟΥΜΕ γιὰ λί­γο στὸ ση­μεῖ­ο αὐ­τό. Νὰ σχο­λι­ά­σου­με κά­πως τὴν συμ­πε­ρι­φο­ρὰ ποὺ ἔ­δει­ξαν ἐ­κεῖ­νοι οἱ ἄν­θρω­ποι – «οἱ προ­ά­γον­τες» – πρὸς τὸν τυ­φλό, ποὺ τὸν μά­λω­ναν γιὰ νὰ μὴ φω­νά­ζει. Θε­ώ­ρη­σαν, φαί­νε­ται, πὼς  τοῦ πή­γαι­νε πο­λὺ – ἕ­νας τυ­φλὸς ζη­τιά­νος αὐ­τὸς – νὰ θέ­λει νὰ στα­μα­τή­σει τὸν Κύ­ριο καὶ κα­τὰ κά­ποι­ο τρό­πο νὰ τὸν ἀ­ναγ­κά­σει νὰ ἀ­σχο­λη­θεῖ μα­ζί του. Δὲν ἀ­πο­κλεί­ε­ται καὶ νὰ τοῦ εἶ­παν: Τί θέ­λεις καὶ φω­νά­ζεις; Χρή­μα­τα; Ἀλ­λὰ ὁ Δι­δά­σκα­λος εἶ­ναι πτω­χός.

Λοι­πόν, τὸ λά­θος τους εἶ­ναι φα­νε­ρό. Οἱ ἄν­θρω­ποι αὐ­τοὶ ἔ­μει­ναν ἀ­συγ­κί­νη­τοι ἀ­πὸ τὸ δρά­μα τοῦ τυ­φλοῦ. Ἀν­τὶ νὰ τὸν πά­ρουν ἀ­πὸ τὸ χέ­ρι καὶ νὰ τὸν ὁ­δη­γή­σουν μπρο­στὰ στὸν Κύ­ριο, πα­ρα­κα­λών­τας Τον καὶ οἱ ἴ­διοι νὰ τὸν θε­ρα­πεύ­σει, αὐ­τοὶ τοῦ ἔ­βα­ζαν ἐμ­πό­δια. Θε­ώ­ρη­σαν κα­τὰ κά­ποι­ο τρό­πο φυ­σι­κὸ πράγ­μα τὸ νὰ ἔ­χουν ἐ­κεῖ­νοι τὸ φῶς τους καὶ ὁ τυ­φλὸς νὰ τὸ στε­ρεῖ­ται. Δὲν θέ­λη­σαν νὰ πά­ρουν γιὰ λί­γο τὴ θέ­ση του, νὰ σκε­φθοῦν πὼς θὰ μπο­ροῦ­σε νὰ εἶ­ναι αὐ­τοὶ τυ­φλοὶ καὶ ἐ­κεῖ­νος ὑ­γι­ής.

Αὐ­τὸ δυ­στυ­χῶς ἴ­σως συμ­βαί­νει καὶ μὲ μᾶς, ἀ­δελ­φοί. Δὲν ἀ­πο­κλεί­ε­ται στὸ πε­ρι­βάλ­λον μας καὶ στὴν ἴ­δια τὴν οἰ­κο­γέ­νειά μας νὰ ὑ­πάρ­χει κά­ποι­ος τυ­φλὸς ἢ κου­φὸς ἢ πα­ρά­λυ­τος, μὲ κά­ποι­α δη­λα­δὴ ἀ­θε­ρά­πευ­τη ἢ μα­κρο­χρό­νια ἀ­σθέ­νεια. Λοι­πὸν ἂς ἀ­να­ρω­τη­θοῦ­με: μπαί­νου­με πο­τὲ στὴ θέ­ση τῶν ἀν­θρώ­πων αὐ­τῶν; Μή­πως τυ­χὸν ἀ­γα­να­κτοῦ­με μα­ζί τους καὶ τοὺς ἀ­πο­παίρ­νου­με ἀ­κό­μη, ὅ­ταν ὡς ἄν­θρω­ποι δο­κι­μα­ζό­με­νοι σκλη­ρὰ ἐκ­δη­λώ­νουν κά­ποι­ες ἀ­δυ­να­μί­ες καὶ αὐ­τοὶ ἢ προ­βάλ­λουν ἀ­παι­τή­σεις ποὺ σὲ μᾶς φαί­νον­ται ὑ­περ­βο­λι­κές;

Ἰ­δι­αι­τέ­ρως, ὅ­ταν ἐρ­χό­μα­στε σὲ ἐ­πι­κοι­νω­νί­α μὲ τυ­φλούς, ἂς εἴ­μα­στε πο­λὺ δι­α­κρι­τι­κοί. Οἱ ἀ­δελ­φοί μας αὐ­τοὶ στε­ροῦν­ται τὸ πο­λυ­τι­μό­τε­ρο ἀ­πὸ τὰ ἐ­πί­γεια ἀ­γα­θὰ – τὸ φῶς τους! Ζοῦν σὲ μιὰ ἀ­τέ­λει­ω­τη νύ­χτα! Εἶ­ναι ἑ­πο­μέ­νως φυ­σι­κὸ νὰ ὑ­πο­φέ­ρουν ἐ­σω­τε­ρι­κὰ πο­λύ. Κι ἂν μά­λι­στα εἶ­ναι καὶ νέ­οι στὴν ἡ­λι­κί­α καὶ τὸ ἔ­χουν χά­σει ξαφ­νι­κά, εἶ­ναι ἑ­πό­με­νο νὰ βρί­σκον­ται σὲ μιὰ κα­τά­στα­ση ἔν­το­νης δυ­σφο­ρί­ας, ἀ­κό­μη καὶ ἐ­κνευ­ρι­σμοῦ. Ἂς μὴν τοὺς κα­τα­κρί­νου­με. Ἂς μὴν τοὺς ἀ­πο­παίρ­νου­με. Ἂς ἐρ­χό­μα­στε μᾶλ­λον γιὰ λί­γο στὴ θέ­ση τους, νὰ φαν­τα­σθοῦ­με τὸν ἑ­αυ­τό μας τυ­φλό. Καὶ τό­τε θὰ δι­α­πι­στώ­σου­με πὼς ἐ­μεῖς, ἂν εἴ­χα­με χά­σει τὸ φῶς μας, θὰ ἐκ­δη­λώ­να­με ἴ­σως πο­λὺ πε­ρισ­σό­τε­ρες ἀ­δυ­να­μί­ες καὶ ἴ­σως γι᾿ αὐ­τὸν τὸν λό­γο ὁ Θε­ὸς δὲν μᾶς ἔ­κρι­νε ἄ­ξιους νὰ ση­κώ­σου­με ἕ­ναν τό­σο βα­ρύ, βα­ρύ­τα­το σταυ­ρό.

2. ΠΡΟΝΟΜΙΟΥΧΟΙ ΚΑΙ ΚΑΘΟΔΗΓΟΙ!

Ἡ ἱ­στο­ρί­α ὅ­μως τοῦ τυ­φλοῦ ἔ­χει μιὰ ἐκ­πλη­κτι­κὴ συ­νέ­χεια. Δι­ό­τι ἡ πραγ­μα­τι­κὰ γεν­ναί­α αὐ­τὴ ψυ­χὴ δὲν ἀ­πο­γο­η­τεύ­θη­κε ἀ­πὸ τὶς δυ­σκο­λί­ες ποὺ ἀ­πρό­σμε­να συ­νάν­τη­σε. Ἴ­σα – ἴ­σα, ὅ­πως μᾶς λέ­γει ὁ Εὐ­αγ­γε­λι­στής, «αὐ­τὸς πολ­λῷ μᾶλ­λον ἔ­κρα­ζε – υἱ­ὲ Δαυ­ίδ, ἐ­λέ­η­σόν με», πο­λὺ πε­ρισ­σό­τε­ρο καὶ δυ­να­τό­τε­ρα φώ­να­ζε ζη­τών­τας τὸ ἔ­λε­ος τοῦ Κυ­ρί­ου. Στὶς ἐ­πί­μο­νες αὐ­τὲς κραυ­γὲς τοῦ τυ­φλοῦ ὁ Κύ­ριος κον­το­στά­θη­κε καὶ δι­έ­τα­ξε νὰ τὸν ὁ­δη­γή­σουν κον­τά Του. –Τί θέ­λεις νὰ σοῦ κά­νω; τὸν ρώ­τη­σε. Καὶ ὁ τυ­φλὸς μέ­σα ἀ­πὸ τὰ σπλάγ­χνα του φώ­να­ξε: – «Κύ­ρι­ε, ἵ­να ἀ­να­βλέ­ψω»! Τὸ φῶς μου, Κύ­ρι­ε, θέ­λω νὰ μοῦ δώ­σεις, νὰ ξα­να­δῶ! – «Ἀ­νά­βλε­ψον», ἦ­ταν ἡ ἀ­πάν­τη­ση τοῦ Κυ­ρί­ου, ἡ πί­στη σου σὲ ἔ­σω­σε! Καὶ ἀ­μέ­σως, τὴν ἴ­δια ἐ­κεί­νη στιγ­μή, ξα­να­βρῆ­κε τὸ φῶς του καὶ ἀ­κο­λού­θη­σε τὸν Κύ­ριο δο­ξά­ζον­τας τὸν Θε­ό. Ἀλ­λὰ καὶ ὅ­λο τὸ πλῆ­θος τοῦ λα­οῦ, βλέ­πον­τας αὐ­τὸ τὸ ἐκ­πλη­κτι­κὸ θαῦ­μα, ἀ­νύ­μνη­σε ὁ­λο­ψύ­χως τὸν Θε­ό. «Πᾶς ὁ λα­ὸς ἰ­δὼν ἔ­δω­κεν αἶ­νον τῷ Θε­ῷ», ση­μει­ώ­νει χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό­τα­τα ὁ Εὐ­αγ­γε­λι­στής.

ΤΟ ΕΞΟΧΩΣ ΘΑΥΜΑΣΤΟ στὴν πε­ρί­πτω­ση τοῦ τυ­φλοῦ εἶ­ναι πρω­τί­στως ἡ θερ­μή του πί­στη. Ἡ πί­στη ὅ­τι ὁ Κύ­ριος εἶ­ναι ὁ ἀ­να­με­νό­με­νος μέ­γας ἀ­πό­γο­νος τοῦ Δα­βίδ, ὁ Μεσ­σί­ας, ὁ Ὁ­ποῖ­ος ἔ­χει τὴ δύ­να­μη νὰ τοῦ χα­ρί­σει τὸ φῶς. Ἐ­ξί­σου ὅ­μως θαυ­μα­στὴ εἶ­ναι καὶ ἡ ἐ­πι­μο­νή του νὰ πλη­σί­α­σει τὸν Κύ­ριο, πα­ρὰ τὰ ἐμ­πό­δια ποὺ τοῦ ἔ­βα­λαν οἱ ἄν­θρω­ποι.

Καὶ βλέ­που­με τί ἐκ­πλη­κτι­κὸ ἀ­πο­τέ­λε­σμα εἶ­χε ἡ πί­στη του καὶ ἡ ἐ­πι­μο­νή του. Ὄ­χι μό­νον ἀ­πέ­κτη­σε πά­λι τὸ φῶς του, ἀλ­λὰ καὶ ἔ­γι­νε ἀ­φορ­μὴ νὰ δο­ξά­σουν ὅ­λοι οἱ ἄν­θρω­ποι ἐ­κεῖ­νοι τὸν Θε­ό. Ναί! Ὁ τυ­φλὸς ἔ­βα­λε, ὅ­πως λέ­με σή­με­ρα, γυα­λιὰ στοὺς ὑ­γι­εῖς. Τοὺς ἔ­δει­ξε πρω­τί­στως ὅ­τι Αὐ­τός, τὸν Ὁ­ποῖ­ον ἀ­κο­λου­θοῦ­σαν, δὲν ἦ­ταν ἁ­πλῶς ὁ «Ἰ­η­σοῦς ὁ Να­ζω­ραῖ­ος», ὅ­πως ἐ­κεῖ­νοι τοῦ εἶ­παν. Ἀλ­λὰ ὅ­τι ἦ­ταν ὁ «υἱ­ὸς Δαυ­ΐδ», ὁ ἀ­να­με­νό­με­νος Μεσ­σί­ας τοῦ Ἰσ­ρα­η­λι­τι­κοῦ λα­οῦ. Τοὺς ἔ­δει­ξε ἀ­κό­μη τὸν τρό­πο μὲ τὸν ὁ­ποῖ­ο ἔ­πρε­πε νὰ Τὸν πλη­σιά­ζουν, μὲ πί­στη δη­λα­δὴ ἀ­κλό­νη­τη ὅ­τι γιὰ Κεῖ­νον τί­πο­τε δὲν εἶ­ναι ἀ­δύ­να­το καὶ μπο­ρεῖ νὰ χα­ρί­ζει ἀ­κό­μη καὶ στοὺς τυ­φλοὺς τὸ φῶς. Τό­νω­σε ἔ­τσι τὴν πί­στη ὅ­λων, ἔ­γι­νε τὸ στή­ριγ­μά τους, ἀλ­λὰ καὶ ὁ­δη­γός τους πρὸς τὸν Θε­ό, ἀ­φοῦ τοὺς ἔ­κα­νε νὰ στρα­φοῦν μὲ πε­ρισ­σό­τε­ρη θερ­μό­τη­τα πρὸς Αὐ­τὸν καὶ ὁ­λο­ψύ­χως νὰ Τὸν δο­ξο­λο­γή­σουν.

Αὐ­τὸ ὅ­μως ποὺ ἔ­κα­νε ὁ τυ­φλὸς τό­τε, μπο­ρεῖ νὰ τὸ κά­νει, ὅ­πως κα­τα­λα­βαί­νου­με, καὶ κά­θε τυ­φλὸς σή­με­ρα, ἀλ­λὰ καὶ κά­θε ἄν­θρω­πος ποὺ περ­νά­ει δο­κι­μα­σί­ες καὶ πει­ρα­σμοὺς στὴ ζω­ή του. Μπο­ρεῖ δη­λα­δὴ νὰ γί­νει στή­ριγ­μα τῶν ἄλ­λων ἀν­θρώ­πων καὶ ὁ­δη­γός τους πρὸς τὸν Θε­ό. Νὰ γί­νει ἀ­κό­μη ἀ­φορ­μὴ μὲ τὴ συμ­πε­ρι­φο­ρά του νὰ δώ­σουν οἱ ἄν­θρω­ποι «αἶ­νον τῷ Θε­ῷ». Πῶς εἶ­ναι δυ­να­τὸν νὰ πραγ­μα­το­ποι­η­θεῖ αὐ­τό;

Ὅ­πως τὸ ἀν­τι­λαμ­βα­νό­μα­στε ὅ­λοι μας, ὅ­λα αὐ­τὰ ἐ­ξαρ­τῶν­ται ἀ­πὸ τὸν τρό­πο μὲ τὸν ὁ­ποῖ­ο ὁ κα­θέ­νας ἀν­τι­με­τω­πί­ζει τὴν πά­θη­σή του, τὴ δο­κι­μα­σί­α του. Καὶ ὁ σω­στὸς τρό­πος ἀν­τι­με­τω­πί­σε­ως εἶ­ναι πρω­τί­στως τὸ νὰ συ­νει­δη­το­ποι­ή­σει κα­νεὶς ὅ­τι ἡ δο­κι­μα­σί­α του δὲν εἶ­ναι κα­τά­ρα καὶ συμ­φο­ρά, ἀλ­λὰ μιὰ ἐκ­πλη­κτι­κὴ εὐ­και­ρί­α ποὺ τοῦ προ­σφέ­ρει ὁ Θε­ός, γιὰ νὰ τὴν ἐκ­με­ταλ­λευ­θεῖ καὶ νὰ δεί­ξει τὴν πι­στό­τη­τά του σὲ Κεῖ­νον. Νὰ κα­τα­λά­βει πὼς οὐ­σι­α­στι­κὰ δὲν εἶ­ναι ἀ­δι­κη­μέ­νος, ἀλ­λὰ προ­νο­μι­οῦ­χος! Καὶ ὅ­τι ὅ­σο βα­ρύ­τε­ρα πά­σχει, ὅ­σο σκλη­ρό­τε­ρα οἱ κε­ραυ­νοὶ σκά­βουν τὴν ἴ­δια τὴ ζω­ή του, τό­σο πιὸ εὐ­νο­η­μέ­νος εἶ­ναι! Σ᾿ αὐ­τὴ τὴν πε­ρί­πτω­ση ὁ Θε­ὸς τὸν προ­ω­θεῖ πρὸς τὴν πρώ­τη θέ­ση. Τὸν προ­πο­νεῖ, θὰ λέ­γα­με, ἐ­ξαν­τλη­τι­κά, γιὰ νὰ κερ­δί­σει τὸ χρυ­σὸ με­τάλ­λιο. Τὸν ἑ­τοι­μά­ζει γιὰ τὶς πρῶ­τες θέ­σεις στὴ με­γά­λη, τὴν ἀ­σύλ­λη­πτη δό­ξα τῆς θεί­ας Βα­σι­λεί­ας.

Ὅ­ταν ὁ ἄν­θρω­πος τὸ ἐν­νο­ή­σει αὐ­τὸ κα­λά, τό­τε θὰ δέ­χε­ται μὲ εὐ­γνω­μο­σύ­νη τὶς δο­κι­μα­σί­ες στὴ ζω­ή του καὶ θὰ γί­νε­ται ἔ­τσι στή­ριγ­μα τῶν ἀ­δελ­φῶν του, χα­ρὰ καὶ καύ­χη­μά τους, ἀλ­λὰ καὶ κα­θο­δη­γός τους πρὸς τὸν Θε­ό. Καὶ μπο­ρεῖ πα­ρα­δείγ­μα­τος χά­ριν νὰ χά­σει σὰν τὸν τυ­φλὸ τὸ φῶς του, νὰ μεί­νει καὶ αὐ­τὸς τυ­φλός, καὶ ὅ­μως ἐ­κεῖ­νος οὐ­σι­α­στι­κὰ νὰ ὁ­δη­γεῖ τὴν πο­ρεί­α πολ­λῶν ἄλ­λων ἀν­θρώ­πων!

Ἀ­πὸ τὸ ὁ­ποῖ­ο τί πιὸ πα­ρά­δο­ξο, ἀλ­λὰ καὶ τί με­γα­λει­ω­δέ­στε­ρο θὰ μπο­ροῦ­σε νὰ ἀν­τι­κρύ­σει κα­νείς;

Δό­ξα τῷ Θε­ῷ ποὺ ὑ­πάρ­χουν ἀ­κό­μη τέ­τοι­ες εὐ­λο­γη­μέ­νες ψυ­χὲς ἀ­κό­μη καὶ στὴ δι­κή μας, τὴν τό­σο δι­ε­φθαρ­μέ­νη καὶ ἄ­πνο­η ἐ­πο­χή!

 (Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)