ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ ΛΟΥΚΑ (ΑΣΩΤΟΥ). ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ ΛΟΥΚΑ

(12 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2017)

(ΑΣΩΤΟΥ)  

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (Τοῦ Ἀσώτου)

Ἀδελφοί, πάντα μοι ἔ­ξε­στιν, ἀλ­λ' οὐ πάν­τα συμ­φέ­ρει· πάν­τα μοι ἔ­ξε­στιν, ἀλ­λ' οὐκ ἐ­γὼ ἐ­ξου­σι­α­σθή­σο­μαι ὑ­πό τι­νος. τὰ βρώ­μα­τα τῇ κοι­λί­ᾳ, καὶ ἡ κοι­λί­α τοῖς βρώ­μα­σιν· ὁ δὲ Θε­ὸς καὶ τα­ύ­την καὶ ταῦ­τα κα­ταρ­γή­σει. τὸ δὲ σῶ­μα οὐ τῇ πορ­νε­ί­ᾳ, ἀλ­λὰ τῷ Κυ­ρί­ῳ, καὶ ὁ Κύριος τῷ σώ­μα­τι· ὁ δὲ Θε­ὸς καὶ τὸν Κύριον ἤ­γει­ρε καὶ ἡ­μᾶς ἐ­ξε­γε­ρεῖ δι­ὰ τῆς δυ­νά­με­ως αὐ­τοῦ. οὐκ οἴ­δα­τε ὅ­τι τὰ σώ­μα­τα ὑ­μῶν μέ­λη Χρι­στοῦ ἐ­στιν; ἄ­ρας οὖν τὰ μέ­λη τοῦ Χρι­στοῦ ποι­ή­σω πόρ­νης μέ­λη; μὴ γέ­νοι­το. ἢ οὐκ οἴ­δα­τε ὅ­τι ὁ κολ­λώ­με­νος τῇ πόρ­νῃ ἓν σῶ­μά ἐ­στιν; ἔ­σον­ται γάρ, φη­σίν, οἱ δύ­ο εἰς σάρ­κα μί­αν· ὁ δὲ κολ­λώ­με­νος τῷ Κυ­ρί­ῳ ἓν πνεῦ­μά ἐ­στι. φε­ύ­γε­τε τὴν πορ­νε­ί­αν. πᾶν ἁ­μάρ­τη­μα ὃ ἐ­ὰν ποι­ή­σῃ ἄν­θρω­πος ἐ­κτὸς τοῦ σώ­μα­τός ἐ­στιν, ὁ δὲ πορ­νε­ύ­ων εἰς τὸ ἴ­δι­ον σῶ­μα ἁ­μαρ­τά­νει. ἢ οὐκ οἴ­δα­τε ὅ­τι τὸ σῶ­μα ὑ­μῶν να­ὸς τοῦ ἐν ὑ­μῖν ἁ­γί­ου Πνε­ύ­μα­τός ἐ­στιν, οὗ ἔ­χε­τε ἀ­πὸ Θε­οῦ, καὶ οὐκ ἐ­στὲ ἑ­αυ­τῶν; ἠ­γο­ρά­σθη­τε γὰρ τι­μῆς· δο­ξά­σα­τε δὴ τὸν Θε­ὸν ἐν τῷ σώ­μα­τι ὑ­μῶν καὶ ἐν τῷ πνε­ύ­μα­τι ὑ­μῶν ἅ­τι­νά ἐ­στι τοῦ Θε­οῦ.

                                   (Α΄ Κορινθ. στ΄[6] 12 – 20)

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

­Ἀδελφοί, ὅ­λα ἔ­χω ἐ­ξου­σί­α νὰ τὰ κά­νω, δὲν συμ­φέ­ρουν ὅ­μως ὅ­λα. Ὅ­λα εἶ­ναι στὴν ἐ­ξου­σί­α μου, ἀλλά ἐγώ δὲν θὰ ἐ­ξου­σια­στῶ καὶ δὲν θὰ γί­νω δοῦ­λος σὲ τί­πο­τε. Τὰ φα­γη­τὰ ἔ­χουν γί­νει γιὰ τὴν κοι­λιά, καὶ ἡ κοι­λιὰ γιὰ τὰ φα­γη­τά. Ὁ Θε­ὸς ὅ­μως θὰ κα­ταρ­γή­σει στὴν ἄλ­λη ζω­ὴ κι αὐτή κι ἐκεῖνα. Μπο­ρεῖ­τε λοι­πὸν νὰ τρῶ­τε ὅ,τι ἐπιθυμεῖτε, ἀρκεῖ μό­νο νὰ μὴ γί­νε­στε δοῦ­λοι τοῦ φα­γη­τοῦ καὶ τῆς κοι­λιᾶς. Δὲν ἰ­σχύ­ει ὅ­μως τὸ ἴ­διο καὶ μὲ τὴ γε­νε­τή­σια ἐ­πι­θυ­μί­α. Δι­ό­τι τὸ σῶ­μα δὲν ἔ­χει γί­νει γιὰ τὴν πορ­νεί­α, ἀλλά γιὰ τὸν Κύ­ριο, γιὰ νὰ τοῦ ἀ­νή­κει ὡς μέλος του. Καί ὁ Κύ­ριος εἶ­ναι γιὰ τὸ σῶ­μα, γιὰ νὰ κατοικεῖ σ’ αὐτό. Καὶ δὲν ἔ­χει ση­μα­σί­α πού τὸ σῶ­μα δι­α­λύ­ε­ται μέ τὸ θά­να­το. Ὁ Θε­ὸς καὶ τὸν Κύ­ριο ἀ­νέ­στη­σε καὶ ὅλους ἐμᾶς θὰ ἀ­να­στή­σει μὲ τὴ δύ­να­μή του. Ναὶ· τὸ σῶ­μα δὲν ἔ­γι­νε γιὰ τὴν πορ­νεί­α, ἀλλά γιά τὸν Κύ­ριο. Δὲν ξέ­ρε­τε ὅ­τι τὰ σώ­μα­τά σας εἶ­ναι μέλη τοῦ Χρι­στοῦ; Νὰ ἀ­πο­σπά­σω λοι­πὸν τὰ μέ­λη τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ τὰ κά­νω μέ­λη πόρ­νης; Πο­τὲ μὴ συμ­βεῖ νά τὸ κά­νω αὐτό. Ἢ δὲν ξέ­ρε­τε ὅ­τι ἐκεῖνος πού συν­δέ­ε­ται στε­νὰ καί προ­σκολ­λᾶ­ται στὴν πόρ­νη εἶ­ναι ἕ­να σῶ­μα μ’ αὐτήν; Δι­ό­τι λέ­ει ἡ Γρα­φή: Θὰ γί­νουν οἱ δύ­ο μί­α σάρ­κα. Ἐ­κεῖ­νος ὅ­μως πού προ­σκολ­λᾶ­ται στὸν Κύ­ριο, γεμίζει ὁ­λό­κλη­ρος καὶ δι­ευ­θύ­νε­ται ἀ­πὸ τὸ Πνεῦ­μα τοῦ Κυρίου καὶ γί­νε­ται ἕ­να πνεῦ­μα μ' αὐτόν. Φεύ­γε­τε μα­κριὰ ἀ­πὸ τὴν πορ­νεί­α. Κά­θε ἁμάρτημα πού τυ­χὸν θὰ κά­νει ὁ ἄν­θρω­πος, δὲν βλά­πτει τό­σο ἄμεσα καὶ κα­τευ­θεί­αν τὸ σῶ­μα. Ἐ­κεῖ­νος ὅ­μως πού πορνεύει, ἁ­μαρ­τά­νει στὸ ἴ­διο του τὸ σῶ­μα, δι­ό­τι μὲ τὴν παράνομη μείξη μο­λύ­νει ἄ­με­σα καὶ πλη­γώ­νει αὐτή τή ρίζα τοῦ πολ­λα­πλα­σια­σμοῦ τῶν ἀνθρώω­πων καὶ συντελεῖ στὴ δι­ά­λυ­ση τῆς οἰ­κο­γέ­νειας. Ἢ δὲν ξέ­ρε­τε ὅ­τι τὸ σῶ­μα σας εἶναι να­ὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύ­μα­τος, τὸ ὁποῖο κα­τοι­κεῖ μέ­σα σας καὶ τὸ ἔ­χε­τε λάβει ἀ­πὸ τὸν Θε­ό, καὶ συ­νε­πῶς δὲν ἀ­νή­κε­τε στὸν ἑ­αυ­τό σας; Ναί· δὲν ὁ­ρί­ζε­τε τὸν ἑαυτό σας. Δι­ό­τι ἐ­ξα­γο­ρα­σθή­κα­τε μὲ τί­μη­μα βα­ρύ, μὲ τὸ ἀ­τί­μη­το αἷ­μα τοῦ Χριστοῦ. Ἀ­πο­φεύ­γε­τε λοι­πὸν κά­θε αἰ­σχρὴ πρά­ξη πού γί­νε­ται μέ τὸ σῶ­μα· καὶ ἀ­πο­δι­ώ­κε­τε κά­θε πο­νη­ρὴ σκέ­ψη καὶ ἐπιθυμία ἀ­πὸ τὸ πνεῦ­μα σας. Καὶ ἔ­τσι νὰ δο­ξά­ζε­τε τὸν Θε­ὸ μὲ τὸ σῶ­μα σας καὶ μὲ τὸ πνεῦμα σας, τὰ ὁποῖα ἀνήκουν στὸ Θε­ό.

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Εἶ­πεν ὁ Κύ­ρι­ος τήν πα­ρα­βο­λήν ταύ­την. Ἄν­θρω­πός τις εἶ­χε δύ­ο υἱ­ο­ύς. καὶ εἶ­πεν ὁ νε­ώ­τε­ρος αὐ­τῶν τῷ πα­τρί· πά­τερ, δός μοι τὸ ἐ­πι­βάλ­λον μέ­ρος τῆς οὐ­σί­ας. καὶ δι­εῖ­λεν αὐ­τοῖς τὸν βί­ον. καὶ με­τ' οὐ πολ­λὰς ἡ­μέ­ρας συ­να­γα­γὼν ἅ­παν­τα ὁ νε­ώ­τε­ρος υἱ­ὸς ἀ­πε­δή­μη­σεν εἰς χώ­ραν μα­κράν, καὶ ἐ­κεῖ δι­ε­σκόρ­πι­σεν τὴν οὐ­σί­αν αὐ­τοῦ ζῶν ἀ­σώ­τως. δα­πα­νή­σαν­τος δὲ αὐ­τοῦ πάν­τα ἐ­γέ­νε­το λι­μὸς ἰ­σχυ­ρός κα­τὰ τὴν χώ­ραν ἐ­κε­ί­νην, καὶ αὐ­τὸς ἤρ­ξα­το ὑ­στε­ρεῖ­σθαι. καὶ πο­ρευ­θεὶς ἐ­κολ­λή­θη ἑ­νὶ τῶν πο­λι­τῶν τῆς χώ­ρας ἐ­κε­ί­νης, καὶ ἔ­πεμ­ψεν αὐ­τὸν εἰς τοὺς ἀ­γροὺς αὐ­τοῦ βό­σκειν χο­ί­ρους· καὶ ἐ­πε­θύ­μει γε­μί­σαι τὴν κοι­λί­αν αὐ­τοῦ ἀ­πὸ τῶν κε­ρα­τί­ων ὧν ἤ­σθι­ον οἱ χοῖ­ροι, καὶ οὐ­δεὶς ἐ­δί­δου αὐ­τῷ. εἰς ἑ­αυ­τὸν δὲ ἐλ­θὼν εἶ­πε· πό­σοι μί­σθι­οι τοῦ πα­τρός μου πε­ρισ­σε­ύ­ου­σιν ἄρ­των, ἐ­γὼ δὲ λι­μῷ  ἀ­πόλ­λυ­μαι! ἀ­να­στὰς πο­ρε­ύ­σο­μαι πρὸς τὸν πα­τέ­ρα μου καὶ ἐ­ρῶ αὐ­τῷ· πά­τερ, ἥ­μαρ­τον εἰς τὸν οὐ­ρα­νὸν καὶ ἐ­νώ­πι­όν σου·  οὐ­κέ­τι εἰ­μὶ ἄ­ξι­ος κλη­θῆ­ναι υἱ­ός σου· πο­ί­η­σόν με ὡς ἕ­να τῶν μι­σθί­ων σου.  καὶ ἀ­να­στὰς ἦλ­θε πρὸς τὸν πα­τέ­ρα ἑ­αυ­τοῦ. ἔ­τι δὲ αὐ­τοῦ μα­κρὰν ἀ­πέ­χον­τος εἶ­δεν αὐ­τὸν ὁ πα­τὴρ αὐ­τοῦ καὶ ἐ­σπλαγ­χνί­σθη, καὶ δρα­μὼν ἐ­πέ­πε­σεν ἐ­πὶ τὸν τρά­χη­λον αὐ­τοῦ καὶ κα­τε­φί­λη­σεν αὐ­τόν. εἶ­πε δὲ αὐ­τῷ ὁ υἱ­ὸς· πά­τερ, ἥ­μαρ­τον εἰς τὸν οὐ­ρα­νὸν καὶ ἐ­νώ­πι­όν σου, καὶ οὐ­κέ­τι εἰ­μὶ ἄ­ξι­ος κλη­θῆ­ναι υἱ­ός σου. εἶ­πε δὲ ὁ πα­τὴρ πρὸς τοὺς δο­ύ­λους αὐ­τοῦ· ἐ­ξε­νέγ­κα­τε τὴν στολὴν τὴν πρώ­την καὶ ἐν­δύ­σα­τε αὐ­τόν, καὶ δό­τε δα­κτύ­λι­ον εἰς τὴν χεῖ­ρα αὐ­τοῦ καὶ ὑ­πο­δή­μα­τα εἰς τοὺς πό­δας, καὶ ἐ­νέγ­καν­τες τὸν μό­σχον τὸν σι­τευ­τόν θύ­σα­τε, καὶ φα­γόν­τες εὐ­φραν­θῶ­μεν,   ὅ­τι οὗ­τος ὁ υἱ­ός μου νε­κρὸς ἦν καὶ ἀ­νέ­ζη­σεν, καὶ ἀ­πο­λω­λὼς ἦν καὶ εὑ­ρέ­θη. καὶ ἤρ­ξαν­το εὐ­φρα­ί­νε­σθαι. Ἦν δὲ ὁ υἱ­ὸς αὐ­τοῦ ὁ πρε­σβύ­τε­ρος ἐν ἀ­γρῷ· καὶ ὡς ἐρ­χό­με­νος ἤγ­γι­σε τῇ οἰ­κί­ᾳ, ἤ­κου­σε συμ­φω­νί­ας καὶ χο­ρῶν,  καὶ προ­σκα­λε­σά­με­νος ἕ­να τῶν πα­ί­δων ἐ­πυν­θά­νε­το τί εἴ­η ταῦ­τα. ὁ δὲ εἶ­πεν αὐ­τῷ ὅ­τι ὁ ἀ­δελ­φός σου ἥ­κει, καὶ ἔ­θυ­σεν ὁ πα­τήρ σου τὸν μό­σχον τὸν σι­τευ­τόν, ὅ­τι ὑ­γι­α­ί­νον­τα αὐ­τὸν ἀ­πέ­λα­βεν. ὠρ­γί­σθη δὲ καὶ οὐκ ἤ­θε­λεν εἰ­σελ­θεῖν. ὁ οὖν πα­τὴρ αὐ­τοῦ ἐ­ξελ­θὼν πα­ρε­κά­λει αὐ­τόν. ὁ δὲ ἀ­πο­κρι­θεὶς εἶ­πε τῷ πα­τρὶ· ἰ­δοὺ το­σαῦ­τα ἔ­τη δου­λε­ύ­ω σοι καὶ οὐ­δέ­πο­τε ἐν­το­λήν σου πα­ρῆλ­θον, καὶ ἐ­μοὶ οὐ­δέ­πο­τε ἔ­δω­κας ἔ­ρι­φον ἵ­να με­τὰ τῶν φί­λων μου εὐ­φραν­θῶ· ὅ­τε δὲ ὁ υἱ­ός σου οὗ­τος, ὁ κα­τα­φα­γών σου τὸν βί­ον με­τὰ πορ­νῶν, ἦλ­θεν, ἔ­θυ­σας αὐ­τῷ τὸν μό­σχον τὸν σι­τευ­τὸν.  ὁ δὲ εἶ­πεν αὐ­τῷ· τέ­κνον, σὺ πάν­το­τε με­τ' ἐ­μοῦ εἶ, καὶ πάν­τα τὰ ἐ­μὰ σά ἐ­στιν· εὐ­φραν­θῆ­ναι δὲ καὶ χα­ρῆ­ναι ἔ­δει, ὅ­τι ὁ ἀ­δελ­φός σου οὗ­τος νε­κρὸς ἦν καὶ ἀ­νέ­ζη­σε, καὶ ἀ­πο­λω­λὼς ἦν καὶ εὑ­ρέ­θη.   

(Λου­κᾶ ι­e΄[15 11 – 32)

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ TOY ΑΣΩΤΟΥ

Δεύτερη Κυριακὴ τοῦ Τριωδίου καὶ ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς παρουσιάζει μέσα ἀπὸ τὴν παραβολὴ τοῦ Ἀσώτου ὅλο τὸ φοβερὸ δράμα τῆς ἀποστασίας τοῦ κάθε ἀνθρώπου ἀλλὰ καὶ τὸ ἀσύλληπτο ὕψος τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ Πατέρα μας.

1. MAΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ ΑΡΓΟΠΕΘΑΙΝΟΥΜΕ

Κάποια ἡμέρα σκοτεινὴ ὁ νεότερος γυιὸς πλησίασε μὲ αὐθάδεια τὸν πατέρα του καὶ τοῦ ζήτησε τὸ μερίδιο τῆς περιουσίας ποὺ νόμιζε ὅτι τοῦ ἀνῆκε. Ἤθελε νὰ φύγει γιὰ πάντα ἀπὸ κοντά του, νὰ ζήσει μακριὰ ἀπὸ τὴ στοργή του. Γιὰ νὰ γευθεῖ κάθε ἡδονὴ μακριὰ ἀπὸ τὸ βλέμμα του. Κι ἀφοῦ πῆρε τὴν περιουσία ποὺ ζήτησε, ταξίδεψε σὲ χώρα μακρινή. Ἐκεῖ σπατάλησε τὴν περιουσία του καὶ τὴ ζωή του μέσα σὲ διασκεδάσεις καὶ ἀνηθικότητες. Κάποτε ὅμως οἱ ἀπολαύσεις τῆς ἁμαρτίας τελείωσαν. Κι ἐκεῖνος ἄρχισε νὰ πεινᾶ. Καὶ τὸ βασιλόπουλο κατάντησε δοῦλος. Βόσκοντας χοίρους ἔχασε κάθε ἀξιοπρέπεια. Ἐπιθυμοῦσε νὰ χορτάσει τὴν πείνα του ἀπὸ τὰ ξυλοκέρατα ποὺ ἔτρωγαν οἱ χοῖροι, μὰ κανεὶς δὲν τοῦ ἔδινε.

Κάποια στιγμὴ συνῆλθε ἀπὸ τὴν τρέλα τῆς ἁμαρτίας. Καὶ εἶπε: Πόσοι μισθωτοὶ τοῦ πατέρα μου ἔχουν ἄφθονη τροφὴ καὶ ἐγὼ κινδυνεύω νὰ πεθάνω ἀπὸ τὴν πείνα. Θὰ πάω στὸν πατέρα μου καὶ θὰ τοῦ πῶ: Πατέρα μου, ἁμάρτησα στὸν οὐρανὸ καὶ ἐνώπιόν σου. Δὲν εἶμαι πλέον ἄξιος νὰ ὀνομάζομαι παιδί σου. Κὰνε μὲ σὰν ἕναν ἀπὸ τοὺς μισθωτούς σου. Σηκώνεται λοιπὸν ἀμέσως καὶ παίρνει τὸ δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς. Καὶ πρὶν ἀκόμη φθάσει στὸ σπίτι του, βλέπει τὸν πατέρα του νὰ τρέχει κοντὰ του, νὰ τὸν ἀγκαλιάζει καὶ νὰ τὸν καταφιλεῖ.

Καὶ πρὶν προλάβει νὰ ὁλοκληρώσει τὴν ἐξομολόγησή του, ἀκούει τὸν πατέρα του νὰ λέει:

-Φέρτε τὴν πιὸ καλὴ φορεσιὰ καὶ ντύστε τὸ παιδί μου. Δῶστε του τὸ δακτυλίδι καὶ τὰ ὑποδήματα ποὺ φοροῦν οἱ ἐλεύθεροι ἄνθρωποι. Καὶ σφάξτε τὸ καλύτερο μοσχάρι. Γιὰ νὰ χαροῦμε ὅλοι καὶ νὰ πανηγυρίσουμε. Διότι ὁ γυιός μου αὐτὸς ἦταν νεκρὸς κι ἀναστήθηκε· χαμένος καὶ βρέθηκε.

Ἄσωτα παιδιὰ τοῦ Θεοῦ Πατέρα οἱ ἄνθρωποι, πολλὲς φορὲς ἀρνούμαστε τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ πορευόμαστε μακριά του. Νομίζουμε ὅτι κοντὰ στὸν Θεὸ καταπιεζόμαστε καὶ ὅτι μακριά του θὰ βροῦμε χαρὰ στὶς ἡδονές. Μέσα στὸ τρελὸ μεθύσι μας θέλουμε ν᾿ ἀπολαύσουμε κάθε ἁμαρτία. Μὰ πόσο διαφορετικὰ εἶναι τὰ πράγματα χωρὶς τὸν Θεό! Ἀναζητοῦμε ἐλευθερία καὶ γινόμαστε σκλάβοι! Ποθοῦμε ἡδονὲς καὶ ποτιζόμαστε μὲ ὀδύνες! Ὁραματιζόμαστε ἐλευθερία καὶ αἰχμαλωτιζόμαστε στὴν ἐξαθλίωση! Θέλουμε νὰ πετάξουμε σὲ παραδεισένιους κόσμους καὶ γκρεμοτσακιζόμαστε! Ὑποφέρουμε μέσα στὸν καύσωνα τῶν παθῶν καὶ τὴν κυριαρχία τῶν δαιμόνων. Μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεὸ ἡ ψυχή μας διαφθείρεται, λιμοκτονεῖ, ἀργοπεθαίνει. Καὶ ταυτόχρονα ἡ ἀηδία, οἱ τύψεις, ἡ μοναξιά, ὁ ἐξευτελισμὸς καὶ οἱ πόνοι μᾶς βοηθοῦν νὰ κατανοήσουμε ὅτι μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεὸ δὲν ὑπάρχει χαρὰ παρὰ μόνο δυστυχία καὶ θάνατος.

Τότε κατανοοῦμε ξεκάθαρα πλέον ὅτι δὲν μᾶς λείπει τίποτε ἄλλο. Μᾶς λείπει μόνο ὁ Θεός. Καὶ μᾶς περιμένει στὸ δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς.

2. Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΑΣΩΤΟΣ

Τὸ πανηγύρι ἦταν ὑπέροχο. Μὰ κάποιος ἔλειπε. Ὁ μεγαλύτερος γυιὸς ποὺ ἦταν στὰ χωράφια. Κι ὅταν αὐτὸς ἐπέστρεφε πρὸς τὸ σπίτι κι ἄκουσε ὄργανα καὶ τραγούδια, ἀπόρησε. Μόλις μάλιστα πληροφορήθηκε ἀπὸ κάποιον ὑπηρέτη τί ἔγινε, ἀντὶ νὰ χαρεῖ, θύμωσε πολὺ καὶ δὲν ἤθελε νὰ μπεῖ στὸ σπίτι του. Κι ὁ πατέρας του, ὁ πατέρας τῆς ἀγάπης, βγαίνει καὶ πάλι ἔξω κι ἀρχίζει νὰ τὸν παρακαλεῖ νὰ εἰσέλθει. Ἀλλὰ ἐκεῖνος γεμάτος ζήλια ἀποκρίνεται: Τόσα χρόνια ποτὲ δὲν παρέβην κάποια προσταγή σου. Καὶ δὲν μοῦ ἔδωσες ποτὲ ἕνα κατσικάκι νὰ χαρῶ μὲ τοὺς φίλους μου. Ὅταν ὅμως ἦλθε ὁ προκομμένος γυιός σου, ποὺ κατέφαγε τὴν περιουσία σου σὲ ἀσωτίες, ἔσφαξες γι᾿ αὐτὸν τὸ καλύτερο μοσχάρι. Καὶ ὁ πατέρας μὲ πόνο τοῦ λέει: Ἐσύ, παιδί μου, εἶσαι πάντοτε μαζί μου καὶ ὅλα ὅσα ἔχω, δικά σου εἶναι. Ἔπρεπε λοιπὸν νὰ χαρεῖς. Διότι ὁ ἀδελφός σου ἦταν νεκρὸς καὶ ἔζησε, χαμένος καὶ βρέθηκε.

Πόσο μᾶς προβληματίζει ἡ συμπεριφορὰ τοῦ μεγαλύτερου γυιοῦ! Καὶ μέσα ἀπὸ τὰ λόγια του μᾶς ἀποκαλύπτει τὴ μεγάλη ψυχικὴ ἀπόσταση ποὺ εἶχε μὲ τὸν πατέρα του. Δὲν τὸν ὀνομάζει πουθενὰ πατέρα. Μιλάει περισσότερο σὰν μισθωτὸς παρὰ σὰν γυιός. Τόσα χρόνια εἶμαι στὴ δούλεψή σου, λέει. Καὶ τὸ κατσικάκι ἤθελε νὰ τὸ φάει μὲ τοὺς φίλους του χωρὶς τὸν πατέρα του.

Ἀλλὰ καὶ μὲ τὸν ἀδελφό του δὲν θέλει νὰ ἔχει καμία σχέση. Δὲν τὸν ὀνομάζει ἀδελφό του. Δὲν ἀντέχει νὰ ἀναγνωρίσει τὴ μετάνοιά του καὶ νὰ χαρεῖ μαζί του. Γι᾿ αὐτὸ καὶ μένει πεισματικὰ ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι. Ὁ φθόνος καὶ ὁ ἐγωισμός του ἔχουν φωλιάσει τόσο πολὺ μέσα του, ὥστε τὸν ἀποκόπτουν ὄχι μόνο ἀπὸ τὸν ἀδελφό του ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸν πατέρα του. Ἄρα λοιπὸν κι ὁ μεγαλύτερος γυιὸς τί εἶναι; Ἄσωτος εἶναι κι αὐτός.

Καὶ ἡ ἱστορία αὐτὴ ἐπαναλαμβάνεται πολλὲς φορές. Διότι πολλοὶ Χριστιανοί, ἐνῶ ζοῦμε μέσα στὸ σπίτι τοῦ Θεοῦ, τὴν ἁγία μας Ἐκκλησία, ψυχικὰ εἴμαστε πολὺ μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεό. Δὲν διαπράττουμε βέβαια ἀνηθικότητες, ἀλλὰ καὶ δὲν ἀποδεχόμαστε μέσα στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας κάθε μετανοημένο ἁμαρτωλό. Θέλουμε νὰ ἔχουμε ἀποκλειστικότητα στὰ πνευματικά μας προνόμια. Καὶ σκανδαλιζόμαστε ὅταν βλέπουμε κάποιους «ἄσωτους» νὰ ἐπιστρέφουν στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Θεοῦ. Τοὺς ἀπορρίπτουμε τόσο εὔκολα, διότι ἀσυναίσθητα νομίζουμε ὅτι μόνο ἐμεῖς εἴμαστε ἄξιοι τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Ἡ κατάσταση ὅμως αὐτὴ τοῦ φθόνου καὶ τοῦ ἐγωισμοῦ εἶναι πολὺ ἐπικίνδυνη. Διότι ἀπειλεῖ νὰ μᾶς στερήσει τὸ αἰώνιο πανηγύρι τοῦ οὐρανοῦ. Ἂς φοβηθοῦμε καὶ ἂς προσέξουμε πολύ!

  (Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)