ΑΚΟΛΟΥΘΙΕΣ ΙΟΥΛΙΟΥ

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΧΛΩΡΑΚΑΣ

 

     ΑΚΟΛΟΥΘΙΕΣ ΙΟΥΛΙΟΥ

4 ΚΥ­ΡΙΑ­ΚΗ Β' Μ­Α­Τ­Θ­Α­Ι­ΟΥ

Ἀ­πό­στ. (Ρωμ. β΄[2] 10 – 16), Εὐ­αγγ. (Ματθ. δ'[4] 18 - 23),

Ἀν­δρέ­ου ἐ­πι­σκό­που Κρή­της, ποι­η­τοῦ τοῦ Με­γάλου Κα­νό­νος

7 ΤΕΤΑΡΤΗ Κυ­ρια­κῆς Με­γα­λο­μάρ­τυ­ρος, Θω­μᾶ τοῦ ἐν Μα­λε­ῷ ὁ­σί­ου

11 Κ­Υ­Ρ­Ι­Α­ΚΗ Γ' Μ­Α­Τ­Θ­Α­Ι­ΟΥ

Ἀ­πό­στ. (Β΄Κορ. Ϛ΄[6] 1 – 10), Εὐ­αγγ. (Ματθ. Ϛ'[6] 22 - 33),

Εὐ­φη­μί­ας Με­γα­λο­μάρ­τυ­ρος καὶ Πα­νευ­φή­μου, Ὄλ­γας βα­σι­λίσ­σης καὶ ἰσαπο­στό­λου. Σω­φρο­νί­ου τοῦ Νέ­ου

12 ΔΕΥΤΕΡΑ Πρό­κλου κ­αί Ἱ­λα­ρί­ου Μαρ­τύ­ρων, Βε­ρο­νί­κης αἱ­μορ­ρο­ού­σης, Μι­χα­ήλ τ­οῦ Μα­λε­ΐ­νου ὁ­σί­ου, Πα­ϊ­σί­ου τ­οῦ Ἁ­γι­ο­ρεί­του ὁ­σίου.

17 ΣΑΒΒΑΤΟΝ Μα­ρί­νης Με­γα­λο­μάρ­τυρος.

18 Κ­Υ­Ρ­Ι­Α­ΚΗ Τ­ῶν Ἁ­γί­ων 630 Θε­ο­φό­ρων Πα­τέ­ρων τ­ῆς ἐν Χαλ­κη­δό­νι Δ΄ Ο­ἰκουμενικῆς Συ­νό­δου (451).

(Ἀ­πό­στ. Τίτ. γ΄[3] 8-15, Εὐ­αγγ.  Ματθ. ε΄[5] 14-19),

Αἰ­μι­λια­νοῦ, Παύ­λου καὶ λοι­πῶν μαρ­τύ­ρων, Ὀ­νη­σι­φό­ρου ὁ­σ. τοῦ ἐν Ἀ­να­ρί­τᾳ Πά­φου ἀ­σκή­σαν­τος, Φω­τί­ου ὁ­σί­ου τοῦ Κυ­πρί­ου τοῦ πα­ρὰ τὴν Ἀ­θηαίνου ἀ­θλή­σαν­τος

20 ΤΡΙΤΗ Προφήτου Ἠλιοῦ τοῦ Θεσβίτου

25  Κ­Υ­Ρ­Ι­Α­ΚΗ Ε' Μ­Α­Τ­Θ­Α­Ι­ΟΥ Κοί­μη­σις τ­ῆς Ἁ­γί­ας Ἄν­νης μη­τρός τ­ῆς Ὑ­πε­ρα­γί­ας Θε­ο­τό­κου. Ἀ­πό­στ. (Γαλ. δ΄[4] 22 – 27), Εὐ­αγγ. (Ματθ. η'[8] 28 – θ΄1),

Τ­ῶν Ἁ­γί­ων 165 Πα­τέ­ρων τ­ῶν ἐν τῇ Ε΄ Ο­ἰκουμεντικῇ Σ­υνόδῳ συ­νελ­θόν­των, Ὀ­λυμ­πιά­δος δι­α­κό­νου, Εὐ­πρα­ξί­ας ὁ­σί­ας

26 ΔΕΥΤΕΡΑ Πα­ρα­σκευ­ῆς Ὁ­σι­ο­μάρ­τυ­ρος, Ἑρ­μο­λά­ου ἱ­ε­ρο­μάρ­τυ­ρος κ­αί τ­ῶν σ­ύν αὐ­τῷ Ἑρ­μίπ­που κ­αί Ἑρ­μο­κρά­τους

27 ΤΡΙΤΗ  Παν­τε­λε­ή­μο­νος Με­γα­λο­μάρ­τυ­ρος τοῦ Ἰ­α­μα­τι­κοῦ

28 ΤΕΤΑΡΤΗ Εἰ­ρή­νης Ὁ­σί­ας τ­ῆς Χρυ­σο­βα­λάν­του

 

 

Ε­ΣΠΕ­ΡΙ­ΝΟΣ:

 6.00 Μ.Μ.

ΟΡ­ΘΡΟΣ:

6.30 Π.Μ.

 

Τῶν Ἁγίων ἐνδόξων καί πανευφήμων Ἀποστόλων καί Πρωτοκορυφαίων Πέτρου καί Παύλου. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

 

 

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ (29/06) Τῶν Ἁγίων ἐνδόξων καί πανευφήμων Ἀποστόλων καί Πρωτοκορυφαίων Πέτρου καί Παύλου. ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ     Ἀ­δελ­φοί, ἐν ᾧ δ᾽ ἄν τις τολ­μᾷ, ἐν ἀ­φρο­σύ­νῃ λέ­γω, τολ­μῶ κἀ­γώ. Ἑ­βραῖ­οί εἰ­σι; Κἀ­γώ. ᾽Ισ­ρα­η­λῖ­ταί εἰ­σι; Κἀ­γώ΄ σπέρ­μα ᾽Α­βρα­άμ εἰ­σι; Κἀ­γώ΄ δι­ά­κο­νοι Χρι­στοῦ εἰ­σι; πα­ρα­φρο­νῶν λα­λῶ, ὑ­πὲρ ἐ­γώ· ἐν κό­ποις πε­ρισ­σο­τέ­ρως, ἐν φυ­λα­καῖς πε­ρισ­σο­τέ­ρως, ἐν πλη­γαῖς ὑ­περ­βαλ­λόν­τως, ἐν θα­νά­τοις πολ­λά­κις· ὑ­πὸ ᾽Ι­ου­δα­ί­ων πεν­τά­κις τεσ­σα­ρά­κον­τα πα­ρὰ μί­αν ἔ­λα­βον, τρὶς ἐῤ­ῥα­βδί­σθην, ἅ­παξ ἐ­λι­θά­σθην, τρὶς ἐ­ναυ­ά­γη­σα, νυ­χθή­με­ρον ἐν τῷ βυ­θῷ πε­πο­ί­η­κα· ὁ­δοι­πο­ρί­αις πολ­λά­κις, κιν­δύ­νοις πο­τα­μῶν, κιν­δύ­νοις λῃ­στῶν, κιν­δύ­νοις ἐκ γέ­νους, κιν­δύ­νοις ἐξ ἐ­θνῶν, κιν­δύ­νοις ἐν πό­λει, κιν­δύ­νοις ἐν ἐ­ρη­μί­ᾳ, κιν­δύ­νοις ἐν θα­λάσ­σῃ, κιν­δύ­νοις ἐν ψευ­δα­δέλ­φοις΄ ἐν κό­πῳ καὶ μό­χθῳ, ἐν ἀ­γρυ­πνί­αις πολ­λά­κις, ἐν λι­μῷ καὶ δί­ψει, ἐν νη­στε­ί­αις πολ­λά­κις, ἐν ψύ­χει καὶ γυ­μνό­τη­τι· χω­ρὶς τῶν πα­ρε­κτὸς ἡ ἐ­πι­σύ­στα­σίς μου ἡ καθ᾽ ἡ­μέ­ραν, ἡ μέ­ρι­μνα πα­σῶν τῶν ἐκ­κλη­σι­ῶν. Τίς ἀ­σθε­νεῖ, καὶ οὐκ ἀ­σθε­νῶ; τίς σκαν­δα­λί­ζε­ται, καὶ οὐκ ἐ­γὼ πυ­ροῦ­μαι; Εἰ καυ­χᾶ­σθαι δεῖ, τὰ τῆς ἀ­σθε­νε­ί­ας μου καυ­χή­σο­μαι. Ὁ Θε­ὸς καὶ πα­τὴρ τοῦ Κυ­ρί­ου ᾽Ι­η­σοῦ οἶ­δεν, ὁ ὢν εὐ­λο­γη­τὸς εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας, ὅ­τι οὐ ψε­ύ­δο­μαι. Ἐν Δα­μα­σκῷ ὁ ἐ­θνάρ­χης Ἀ­ρέ­τα τοῦ βα­σι­λέ­ως ἐ­φρο­ύ­ρει τὴν Δα­μα­σκη­νῶν πό­λιν πι­ά­σαι με θέ­λων, καὶ διὰ θυ­ρί­δος ἐν σαρ­γά­νῃ ἐ­χα­λά­σθην διὰ τοῦ τε­ί­χους καὶ ἐ­ξέ­φυ­γον τὰς χεῖ­ρας αὐ­τοῦ. Καυ­χᾶ­σθαι δεῖ· οὐ συμ­φέ­ρει με, ἐ­λε­ύ­σο­μαι δὲ εἰς ὀ­πτα­σί­ας καὶ ἀ­πο­κα­λύ­ψεις Κυ­ρί­ου. Οἶ­δα ἄν­θρω­πον ἐν Χρι­στῷ πρὸ ἐ­τῶν δε­κα­τεσ­σά­ρων -εἴ­τε ἐν σώ­μα­τι οὐκ οἶ­δα, εἴ­τε ἐ­κτὸς τοῦ σώ­μα­τος οὐκ οἶ­δα, ὁ Θε­ὸς οἶ­δεν- ἁρ­πα­γέν­τα τὸν τοι­οῦ­τον ἕ­ως τρί­του οὐ­ρα­νοῦ. Καὶ οἶ­δα τὸν τοι­οῦ­τον ἄν­θρω­πον -εἴ­τε ἐν σώ­μα­τι εἴ­τε ἐ­κτὸς τοῦ σώ­μα­τος οὐκ οἶ­δα, ὁ Θε­ὸς οἶ­δεν- ὅ­τι ἡρ­πά­γη εἰς τὸν πα­ρά­δει­σον καὶ ἤ­κου­σεν ἄῤ­ῥη­τα ῥή­μα­τα ἃ οὐκ ἐ­ξὸν ἀν­θρώ­πῳ λα­λῆ­σαι. Ὑ­πὲρ τοῦ τοι­ο­ύ­του καυ­χή­σο­μαι, ὑ­πὲρ δὲ ἐ­μαυ­τοῦ οὐ καυ­χή­σο­μαι εἰ μὴ ἐν ταῖς ἀ­σθε­νε­ί­αις μου. Ἐ­ὰν γὰρ θε­λή­σω καυ­χή­σα­σθαι, οὐκ ἔ­σο­μαι ἄ­φρων, ἀ­λή­θειαν γὰρ ἐ­ρῶ· φε­ί­δο­μαι δὲ μή τις εἰς ἐ­μὲ λο­γί­ση­ται ὑ­πὲρ ὃ βλέ­πει με ἢ ἀ­κο­ύ­ει τι ἐξ ἐ­μοῦ. Καὶ τῇ ὑ­περ­βο­λῇ τῶν ἀ­πο­κα­λύ­ψε­ων ἵ­να μὴ ὑ­πε­ρα­ί­ρω­μαι, ἐ­δό­θη μοι σκό­λοψ τῇ σαρκί, ἄγ­γε­λος σα­τᾶν, ἵ­να με κο­λα­φί­ζῃ, ἵ­να μὴ ὑ­πε­ρα­ί­ρω­μαι. Ὑ­πὲρ το­ύ­του τρὶς τὸν Κύριον πα­ρε­κά­λε­σα ἵ­να ἀ­πο­στῇ ἀπ᾽ ἐ­μοῦ· καὶ εἴ­ρη­κέν μοι΄ ᾽Αρ­κεῖ σοι ἡ χά­ρις μου· ἡ γὰρ δύ­να­μις ἐν ἀ­σθε­νε­ί­ᾳ τε­λει­οῦ­ται. Ἥ­δι­στα οὖν μᾶλ­λον καυ­χή­σο­μαι ἐν ταῖς ἀ­σθε­νε­ί­αις μου, ἵ­να ἐ­πι­σκη­νώ­σῃ ἐπ᾽ ἐ­μὲ ἡ δύ­να­μις τοῦ Χρι­στοῦ. (Β΄ Κο­ρινθ. ι­α΄[11] 21-33, ιβ΄[12] 1-9)     ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ Ἀ­δελ­φοί γιά ὁ­τι­δή­πο­τε κι ἄν τολ­μᾶ νά καυ­χη­θεῖ κα­νείς – κά­νω τρέ­λα πού τό λέ­ω – τολ­μῶ κι ἐ­γώ νά καυ­χη­θῶ. Γιά ποι­ό προ­τέ­ρη­μα καί προ­σόν καυ­χῶν­ται; Καυ­χῶν­ται ὅ­τι εἶ­ναι Ἑ­βραῖ­οι; Κι ἐ­γώ εἶ­μαι Ἑ­βραῖ­ος καί μι­λῶ τήν ἀ­ρα­μα­ϊ­κή γλώσ­σα. Καυ­χῶν­ται ὅ­τι εἶ­ναι Ἰσ­ρα­η­λί­τες; Εἶ­μαι κι ἐ­γώ ἀ­πό­γο­νος τοῦ Ἰσ­ρα­ήλ. Καυ­χῶν­ται ὅ­τι εἶ­ναι ἀ­πό­γο­νοι τοῦ Ἀ­βρα­άμ; Κι ἐ­γώ εἶ­μαι. Καυ­χῶν­ται ὅ­τι εἶ­ναι δι­ά­κο­νοι Χρι­στοῦ; Κι ἄν πα­ρα­δε­χθοῦ­με ὅ­τι εἶ­ναι – μι­λῶ σάν τρε­λός ‒ ἐ­γώ εἶ­μαι πα­ρα­πά­νω ἀ­π’ αὐ­τούς δι­ά­κο­νος τοῦ Χρι­στοῦ. Ὑ­πο­βλή­θη­κα σέ κό­πους πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­π’ ὅ,τι θά πε­ρί­με­νε κα­νείς. Δέ­χθη­κα στό σῶ­μα μου χτυ­πή­μα­τα καί πλη­γές ὑ­περ­βο­λι­κές. Ρί­χθη­κα σέ φυ­λα­κές πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­πό κά­θε ἄλ­λον. Δι­έ­τρε­ξα πολ­λές φο­ρές κιν­δύ­νους νά θα­να­τω­θῶ. Ἀ­π’ τούς Ἰ­ου­δαί­ους πέν­τε φο­ρές μα­στι­γώ­θη­κα μέ τρι­αν­τα­εν­νιά μα­στι­γώ­σεις. Τρεῖς φο­ρές μέ ρά­βδι­σαν, μί­α μέ λι­θο­βό­λη­σαν, τρεῖς φο­ρές ναυ­ά­γη­σα, ἕ­να με­ρό­νυ­χτο ἔ­μει­να στό ἀ­νοι­χτό πέ­λα­γος καί μ᾿ ἔ­δερ­ναν τά ἄ­γρια κύ­μα­τα. Ὑ­πη­ρέ­τη­σα τόν Κύ­ριο πολ­λές φο­ρές μέ ὁ­δοι­πο­ρί­ες. Κιν­δύ­νευ­σα μέ­σα σέ πλημ­μυ­ρι­σμέ­να πο­τά­μια τόν χει­μώ­να, κιν­δύ­νευ­σα ἀ­πό λη­στές πού πα­ρα­μό­νευ­αν στά μέ­ρη τῶν πε­ρι­ο­δει­ῶν μου. Κιν­δύ­νευ­σα ἀ­πό τό δι­κό μου ἰ­ου­δα­ϊ­κό γέ­νος, στό ὁ­ποῖ­ο ἔ­γι­να μι­ση­τός ἐ­πει­δή κή­ρυτ­τα τή σω­τη­ρί­α ὅ­λων τῶν ἀν­θρώ­πων μό­νο δι­α­μέ­σου τοῦ Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ· κιν­δύ­νευ­σα ἀ­πό ἐ­θνι­κούς καί εἰ­δω­λο­λά­τρες. Πέ­ρα­σα κιν­δύ­νους μέ­σα σέ πό­λεις, κιν­δύ­νους σέ ἔ­ρη­μους τό­πους, κιν­δύ­νους μέ­σα σέ θά­λασ­σες πού δι­έ­σχι­ζα τα­ξι­δεύ­ον­τας γιά τό κή­ρυγ­μα τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου. Κιν­δύ­νευ­σα ἀ­πό ἀν­θρώ­πους πού ἦ­ταν ψευ­δά­δελ­φοι καί ἔ­φε­ραν ὑ­πο­κρι­τι­κά τό ὄ­νο­μα τοῦ Χρι­στια­νοῦ. Ὑ­πη­ρέ­τη­σα τόν Κύ­ριο μέ κό­πο καί μό­χθο, μέ ἀ­γρυ­πνί­ες πολ­λές φο­ρές, μέ πεί­να καί δί­ψα, ὅ­ταν ἀ­πο­μο­νω­νό­μουν σέ μα­κρι­νές ὁ­δοι­πο­ρί­ες, μέ νη­στεῖ­ες πολ­λές φο­ρές, μέ ψύ­χος καί γυ­μνό­τη­τα, ὅ­ταν μέ θε­ρι­νά ροῦ­χα μ’ ἔ­πια­νε αἰφ­νι­δι­α­στι­κά ὁ χει­μώ­νας. Ἐ­κτός ἀ­πό τά ἄλ­λα πού πα­ρέ­λει­ψα, μέ στε­νο­χω­ροῦ­σε καί ἡ κα­θη­με­ρι­νή πί­ε­ση καί ἐ­πί­θε­ση τῶν δι­ω­κτῶν μου ἀλ­λά καί ἡ ἀ­γω­νι­ώ­δης φρον­τί­δα μου γιά ὅ­λες τίς Ἐκ­κλη­σί­ες. Ποι­ός ἀ­πό τούς Χρι­στια­νούς ἀ­σθε­νεῖ πνευ­μα­τι­κά ἤ καί σω­μα­τι­κά, καί δέν ἀ­σθε­νῶ κι ἐ­γώ μα­ζί του; Ποι­ός σκον­τά­φτει καί πέ­φτει στήν ἁ­μαρ­τί­α, καί δέν καί­γο­μαι κι ἐ­γώ στό κα­μί­νι τῆς θλί­ψε­ως καί τῆς ντρο­πῆς; Ἐ­άν πα­ρα­στεῖ ἀ­νάγ­κη νά καυ­χη­θῶ, θά καυ­χη­θῶ γιά τούς δι­ωγ­μούς καί τούς πει­ρα­σμούς μου. Θά σᾶς πῶ πράγ­μα­τα πού ἴ­σως σᾶς φα­νοῦν ἀ­πί­στευ­τα. Ἀλ­λά ὁ Θε­ός καί Πα­τήρ τοῦ Κυ­ρί­ου μας Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, ὁ ὁ­ποῖ­ος εἶ­ναι εὐ­λο­γη­μέ­νος στούς αἰ­ῶ­νες, γνω­ρί­ζει ὅ­τι δέν λέ­ω ψέ­μα­τα. Στή Δα­μα­σκό ὁ δι­οι­κη­τής πού εἶ­χε δι­ο­ρι­σθεῖ ἀ­πό τόν βα­σι­λιά Ἀ­ρέ­τα φρου­ροῦ­σε τήν πό­λη τῶν Δα­μα­σκη­νῶν, ἐ­πει­δή ἤ­θε­λε νά μέ συλ­λά­βει. Κι ἀ­πό κά­ποι­ο πα­ρά­θυ­ρο μέ κα­τέ­βα­σαν κά­τω μέ­σα σέ δι­κτυ­ω­τό κα­λά­θι, μέ­σα ἀ­πό κά­ποι­ο ἄ­νοιγ­μα τοῦ τεί­χους τῆς πό­λε­ως, καί ξέ­φυ­γα ἀ­πό τά χέ­ρια του. Νά σᾶς μι­λή­σω λοι­πόν καί γιά ἄλ­λους δι­ωγ­μούς μου, δέν μέ συμ­φέ­ρει νά καυ­χι­έ­μαι. Στα­μα­τῶ λοι­πόν γι’ αὐ­τό νά μι­λῶ γιά τούς δι­ωγ­μούς καί τούς ἄλ­λους κό­πους μου. Θά ἀ­να­φερ­θῶ ὅ­μως σέ ὀ­πτα­σί­ες καί ἀ­πο­κα­λύ­ψεις πού μοῦ χά­ρι­σε ὁ Κύ­ριος. Γνω­ρί­ζω ἕ­ναν ἄν­θρω­πο πού βρί­σκε­ται σέ στε­νή σχέ­ση καί ἐ­πι­κοι­νω­νί­α μέ τόν Χρι­στό. Ὁ ἄν­θρω­πος αὐ­τός πρίν ἀ­πό δε­κα­τέσ­σε­ρα χρό­νια ἁρ­πά­χθη­κε καί ἀ­νυ­ψώ­θη­κε μέ­χρι τόν τρί­το οὐ­ρα­νό, ὅ­που δι­α­μέ­νουν οἱ ἀγ­γε­λι­κές δυ­νά­μεις. Δέν γνω­ρί­ζω ὅ­μως ἐ­άν ἦ­ταν μέ τό σῶ­μα του τήν ὥ­ρα ἐ­κεί­νη ἤ ἦ­ταν σέ ἔκ­στα­ση, ἔ­ξω ἀ­πό τό σῶ­μα του. Ὁ Θε­ός ξέ­ρει. Καί γνω­ρί­ζω ὅ­τι ὁ ἄν­θρω­πος αὐ­τός (εἴ­τε μέ τό σῶ­μα του, εἴ­τε ἔ­ξω ἀ­π’ τό σῶ­μα του, μό­νο μέ τήν ψυ­χή του, δέν γνω­ρί­ζω, ὁ Θε­ός γνω­ρί­ζει) ἁρ­πά­χθη­κε καί με­τα­φέρ­θη­κε στόν Πα­ρά­δει­σο κι ἄ­κου­σε λό­για πού κα­νέ­νας ἄν­θρω­πος δέν ἔ­χει τή δύ­να­μη νά τά πεῖ, κι οὔ­τε ἐ­πι­τρέ­πε­ται νά τά ξε­στο­μί­σει λό­γῳ τῆς ἱ­ε­ρό­τη­τός τους. Γιά τόν ἄν­θρω­πο αὐ­τόν θά καυ­χη­θῶ. Δέν εἶ­ναι ὁ συ­νη­θι­σμέ­νος Παῦ­λος αὐ­τός, ἀλ­λά ἄλ­λος Παῦ­λος, στόν ὁ­ποῖ­ο ὁ Κύ­ριος ἔ­δω­σε πολ­λές χά­ρι­τες. Γιά τόν ἑ­αυ­τό μου ὅ­μως δέν θά καυ­χη­θῶ πα­ρά μό­νο γιά τίς θλί­ψεις καί τούς πει­ρα­σμούς μου, ὅ­που φα­νε­ρώ­νε­ται ἡ ἀ­σθέ­νειά μου, ἀλ­λά καί ἡ δύ­να­μη τοῦ Θε­οῦ πού δέν μ’ ἀ­φή­νει νά κα­ταρ­ρεύ­σω. Μό­νο γιά τίς ἀ­σθέ­νει­ές μου αὐ­τές θά καυ­χη­θῶ κι ὄ­χι γιά τίς ἐ­πι­τυ­χί­ες καί τή δρά­ση μου. Δι­ό­τι ἐ­άν θε­λή­σω καί γι᾿ αὐ­τά νά καυ­χη­θῶ, δέν θά εἶ­μαι ἄ­μυα­λος καί ἀ­νό­η­τος, ἐ­πει­δή θά πῶ τήν ἀ­λή­θεια. Δυ­σκο­λεύ­ο­μαι ὅ­μως νά καυ­χη­θῶ, γιά νά μή μοῦ λο­γα­ριά­σει κα­νείς τί­πο­τε πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­πό ἐ­κεῖ­νο πού βλέ­πει ἤ ἀ­κού­ει ἀ­πό μέ­να. Καί ἐ­ξαι­τί­ας τῶν πολ­λῶν καί με­γά­λων ἀ­πο­κα­λύ­ψε­ων ἐ­πέ­τρε­ψε ὁ Θε­ός καί μοῦ δό­θη­κε ἀγ­κα­θω­τό ξύ­λο στό σῶ­μα, ἀρ­ρώ­στια ἀ­θε­ρά­πευ­τη, ἄγ­γε­λος τοῦ σα­τα­νᾶ, γιά νά μέ χτυ­πᾶ στό πρό­σω­πο καί νά μέ τα­λαι­πω­ρεῖ, γιά νά μήν ὑ­πε­ρη­φα­νεύ­ο­μαι. Γιά τόν πει­ρα­σμό αὐ­τό τρεῖς φο­ρές πα­ρα­κά­λε­σα τόν Κύ­ριο νά μοῦ τόν ἀ­πο­μα­κρύ­νει. Ἀλ­λά ὁ Κύ­ριος μοῦ εἶ­πε: Σοῦ εἶ­ναι ἀρ­κε­τή ἡ χά­ρις πού σοῦ δί­νω. Δι­ό­τι ἡ δύ­να­μή μου ἀ­να­δει­κνύ­ε­ται τέ­λεια, ὅ­ταν ὁ ἄν­θρω­πος εἶ­ναι ἀ­σθε­νής καί μέ τήν ἐ­νί­σχυ­σή μου κα­τορ­θώ­νει με­γά­λα καί θαυ­μα­στά. Μέ πο­λύ με­γά­λη εὐ­χα­ρί­στη­ση λοι­πόν θά καυ­χι­έ­μαι πε­ρισ­σό­τε­ρο στίς ἀ­σθέ­νει­ές μου, γιά νά κα­τοι­κή­σει μέ­σα μου ἡ δύ­να­μη τοῦ Χρι­στοῦ.   ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ: ΟΡΘΡΟΥ    Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐφανερώσεν ἑαυτὸν ὁ Ἰησοῦς τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ ἐγερθεὶς ἐκ νεκρῶν. καὶ λέγει τῷ Σίμωνι Πέτρῳ· Σίμων Ἰωνᾶ, ἀγαπᾷς με πλέον τούτων; λέγει αὐτῷ· Ναί, Κύριε, σὺ οἶδας ὅτι φιλῶ σε. λέγει αὐτῷ· Βόσκε τὰ ἀρνία μου. 16λέγει αὐτῷ πάλιν δεύτερον· Σίμων Ἰωνᾶ, ἀγαπᾷς με; λέγει αὐτῷ· Ναί, Κύριε, σὺ οἶδας ὅτι φιλῶ σε. λέγει αὐτῷ· Ποίμαινε τὰ πρόβατά μου. 17λέγει αὐτῷ τὸ τρίτον· Σίμων Ἰωνᾶ, φιλεῖς με; ἐλυπήθη ὁ Πέτρος ὅτι εἶπεν αὐτῷ τὸ τρίτον, φιλεῖς με, καὶ εἶπεν αὐτῷ· Κύριε, σὺ πάντα οἶδας, σὺ γινώσκεις ὅτι φιλῶ σε. λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Βόσκε τὰ πρόβατά μου. 18ἀμὴν ἀμὴν λέγω σοι, ὅτε ἦς νεώτερος, ἐζώννυες σεαυτὸν καὶ περιεπάτεις ὅπου ἤθελες· ὅταν δὲ γηράσῃς, ἐκτενεῖς τὰς χεῖράς σου, καὶ ἄλλος σε ζώσει, καὶ οἴσει ὅπου οὐ θέλεις. 19τοῦτο δὲ εἶπε σημαίνων ποίῳ θανάτῳ δοξάσει τὸν Θεόν. καὶ τοῦτο εἰπὼν λέγει αὐτῷ· Ἀκολούθει μοι. 20ἐπιστραφεὶς δὲ ὁ Πέτρος βλέπει τὸν μαθητὴν ὃν ἠγάπα ὁ Ἰησοῦς ἀκολουθοῦντα, ὃς καὶ ἀνέπεσεν ἐν τῷ δείπνῳ ἐπὶ τὸ στῆθος αὐτοῦ καὶ εἶπε· Κύριε, τίς ἐστιν ὁ παραδιδούς σε; 21τοῦτον ἰδὼν ὁ Πέτρος λέγει τῷ Ἰησοῦ· Κύριε, οὗτος δὲ τί; 22λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Ἐὰν αὐτὸν θέλω μένειν ἕως ἔρχομαι, τί πρὸς σέ; σύ ἀκολούθει μοι. 23ἐξῆλθεν οὖν ὁ λόγος οὗτος εἰς τοὺς ἀδελφοὺς ὅτι ὁ μαθητὴς ἐκεῖνος οὐκ ἀποθνήσκει· καὶ οὐκ εἶπεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς ὅτι οὐκ ἀποθνήσκει, ἀλλ' Ἐὰν αὐτὸν θέλω μένειν ἕως ἔρχομαι, τί πρὸς σέ; 24Οὗτός ἐστιν ὁ μαθητὴς ὁ μαρτυρῶν περὶ τούτων καὶ γράψας ταῦτα, καὶ οἴδαμεν ὅτι ἀληθὴς ἐστιν ἡ μαρτυρία αὐτοῦ. 25ἔστι δὲ καὶ ἄλλα πολλὰ ὅσα ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς, ἅτινα ἐὰν γράφηται καθ' ἕν, οὐδὲ αὐτὸν οἶμαι τὸν κόσμον χωρῆσαι τὰ γραφόμενα βιβλία. Ἀμήν. Ἰωάν. κα΄[21] 15 - 25   ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ Κατ’ ἐκεῖνο τὸν καιρὸ ἐφανερώσεν τὸν ἑαυτό του ὁ Ἰησοῦς στοὺς μαθητές του ἀφοῦ ἀναστήθηκε ἀπὸ τοὺς νεκρούς. Καὶ εἶ­πε ὁ Ἰ­η­σοῦς στό Σί­μω­να Πέ­τρο: Σί­μων, γι­έ τοῦ Ἰ­ω­νᾶ, μέ ἀ­γα­πᾶς πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­π’ αὐ­τούς, τούς ἄλ­λους μα­θη­τές, ὅ­πως μοῦ ἔ­λε­γες μέ καύ­χη­ση τή νύ­χτα τῆς συλ­λή­ψε­ώς μου; Ὁ Πέ­τρος τώ­ρα, δι­δαγ­μέ­νος ἀ­πό τό πά­θη­μά του, μέ λό­για τα­πει­νο­φρο­σύ­νης τοῦ λέ­ει: Ναί, Κύ­ρι­ε, ἐ­σύ γνω­ρί­ζεις ὅ­τι σέ ἀ­γα­πῶ. Τοῦ λέ­ει ὁ Ἰ­η­σοῦς: Βό­σκε τά λο­γι­κά ἀρ­νιά τῆς πνευ­μα­τι­κῆς μου ποί­μνης καί φρόν­τι­ζε νά τρέ­φον­ται καί νά οἰ­κο­δο­μοῦν­ται μέ τή δι­δα­σκα­λί­α τῆς ἀ­λή­θειας καί μέ κά­θε μέ­σο πνευ­μα­τι­κῆς παι­δα­γω­γί­ας. 16 Τοῦ λέ­ει ὁ Ἰ­η­σοῦς πά­λι, γιά δεύ­τε­ρη φο­ρά: Σί­μων, γι­έ τοῦ Ἰ­ω­νᾶ, μέ ἀ­γα­πᾶς; Κι ἐ­κεῖ­νος τοῦ ἀ­παν­τᾶ: Ναί, Κύ­ρι­ε, ἐ­σύ γνω­ρί­ζεις ὅ­τι σέ ἀ­γα­πῶ. Τοῦ λέ­ει τό­τε ὁ Ἰ­η­σοῦς: Ποί­μαι­νε τά λο­γι­κά πρό­βα­τά μου, ἐ­πι­στα­τών­τας καί ἀ­γρυ­πνών­τας γιά τήν ἀ­σφά­λεια καί τή σω­τη­ρί­α τους. 17 Τοῦ λέ­ει ὁ Ἰ­η­σοῦς γιά τρί­τη φο­ρά: Σί­μων, γι­έ τοῦ Ἰ­ω­νᾶ, μέ ἀ­γα­πᾶς; Κι ἐ­πει­δή φαι­νό­ταν μέ τή νέ­α αὐ­τή ἐ­ρώ­τη­ση ὅ­τι ὁ Δι­δά­σκα­λος ἀμ­φέ­βαλ­λε ἀ­κό­μη γιά τήν ἀ­γά­πη τοῦ Πέ­τρου, λυ­πή­θη­κε ὁ Πέ­τρος πού τόν ρώ­τη­σε ὁ Κύ­ριος γιά τρί­τη φο­ρά «μέ ἀ­γα­πᾶς;». Κι ἐ­πει­δή ἡ τρι­πλή ἄρ­νη­ση τόν εἶ­χε δι­δά­ξει νά μήν ἔ­χει πλέ­ον ἐμ­πι­στο­σύ­νη στόν ἑ­αυ­τό του, τοῦ εἶ­πε: Κύ­ρι­ε, ἐ­σύ ὅ­λα τά γνω­ρί­ζεις, ἐ­σύ ξέ­ρεις ὅ­τι σέ ἀ­γα­πῶ. Τοῦ λέ­ει τό­τε ὁ Ἰ­η­σοῦς: Βό­σκε τά πρό­βα­τά μου. Κι ἀ­φοῦ μέ τήν τρι­πλή αὐ­τή βε­βαί­ω­σή του ὁ Πέ­τρος ἐ­πα­νόρ­θω­σε τό ἁ­μάρ­τη­μα τῆς τρι­πλῆς ἀρ­νή­σε­ώς του καί ἀ­πο­κα­τα­στά­θη­κε στό ἀ­πο­στο­λι­κό ἀ­ξί­ω­μα, ὁ Κύ­ριος, πλη­ρο­φο­ρών­τας τον ὅ­τι δέν θά τόν ἀρ­νοῦν­ταν πλέ­ον, τοῦ προ­σθέ­τει: 18 Ἀ­λη­θι­νά, ἀ­λη­θι­νά σοῦ λέ­ω, ὅ­ταν ἤ­σουν πιό νέ­ος, ἔ­δε­νες μό­νος σου τή ζώ­νη στή μέ­ση σου καί βά­δι­ζες ὅ­που ἤ­θε­λες. Ὅ­ταν ὅ­μως γε­ρά­σεις, θά ἁ­πλώ­σεις τά χέ­ρια σου καί κά­ποι­ος ἄλ­λος θά σέ ζώ­σει καί θά σέ πά­ει ἐ­κεῖ πού δέν θέ­λεις. Δη­λα­δή θά σέ ὁ­δη­γή­σει στό μαρ­τύ­ριο, τό ὁ­ποῖ­ο, ἄν καί ἐν­δό­μυ­χα θά ἀ­πο­δέ­χε­σαι, ἐ­ξαι­τί­ας ὅ­μως τῆς φυ­σι­κῆς ἀ­πο­στρο­φῆς τῶν ἀν­θρώ­πων πρός τό θά­να­το φυ­σι­κά κι ἐ­σύ θά τό ἀ­πο­στρέ­φε­σαι. 19 Ὁ Κύ­ριος λοι­πόν τό εἶ­πε αὐ­τό δη­λώ­νον­τας μέ ποι­ό εἶ­δος θα­νά­του θά δό­ξα­ζε ὁ Πέ­τρος τόν Θε­ό. Κι ἀ­φοῦ τό εἶ­πε αὐ­τό, τοῦ λέ­ει: Ἀ­κο­λού­θη­σέ με. 20 Κι ἐ­νῶ βά­δι­ζαν, στρά­φη­κε πί­σω ὁ Πέ­τρος καί εἶ­δε τόν μα­θη­τή πού ἀ­γα­ποῦ­σε ὁ Ἰ­η­σοῦς νά ἀ­κο­λου­θεῖ κι αὐ­τός. Ὁ μα­θη­τής αὐ­τός ἦ­ταν ἐ­κεῖ­νος πού στό δεῖ­πνο εἶ­χε γεί­ρει πά­νω στό στῆ­θος τοῦ Ἰ­η­σοῦ καί εἶ­χε πεῖ: Κύ­ρι­ε, ποι­ός εἶ­ναι αὐ­τός πού πρό­κει­ται νά σέ πα­ρα­δώ­σει; 21 Αὐ­τόν τόν μα­θη­τή λοι­πόν ὅ­ταν τόν εἶ­δε ὁ Πέ­τρος, λέ­ει στόν Ἰ­η­σοῦ: Κύ­ρι­ε, αὐ­τός τί θά γί­νει καί τί πρό­κει­ται νά τοῦ συμ­βεῖ στό μέλ­λον; 22 Τό­τε ὁ Ἰ­η­σοῦς εἶ­πε στόν Πέ­τρο: Ὑ­πό­θε­σε ὅ­τι θέ­λω νά μεί­νει ζων­τα­νός μέ­χρι νά ἔλ­θω κα­τά τή δευ­τέ­ρα μου πα­ρου­σί­α. Τί σέ ἐν­δι­α­φέ­ρει αὐ­τό καί τί ἔ­χεις νά κερ­δί­σεις ἐ­σύ, ἐ­άν μά­θεις τί θά ἀ­πο­γί­νει αὐ­τός; Σύ ἀ­κο­λού­θα με καί φρόν­τι­ζε γιά τή δι­κή σου σω­τη­ρί­α. 23 Ἀ­πό πα­ρα­νό­η­ση λοι­πόν τῶν λό­γων αὐ­τῶν τοῦ Ἰ­η­σοῦ δι­α­δό­θη­κε με­τα­ξύ τῶν ἀ­δελ­φῶν Χρι­στια­νῶν ἡ φή­μη αὐ­τή, ὅ­τι δη­λα­δή ὁ μα­θη­τής ἐ­κεῖ­νος δέν θά πε­θά­νει. Ὅ­μως ὁ Ἰ­η­σοῦς δέν εἶ­πε στόν Πέ­τρο ὅ­τι ὁ μα­θη­τής αὐ­τός δέν θά πε­θά­νει, ἀλ­λά εἶ­πε ὑ­πο­θε­τι­κά: Ἐ­άν αὐ­τός θέ­λω νά μεί­νει ζων­τα­νός μέ­χρι νά ξα­να­έλ­θω, ἐ­σέ­να τί σέ νοιά­ζει; 24 Ὁ μα­θη­τής ἐ­κεῖ­νος εἶ­ναι αὐ­τός πού ἐ­ξα­κο­λου­θεῖ καί τώ­ρα νά δί­νει μαρ­τυ­ρί­α γιά τά γε­γο­νό­τα πού ἱ­στο­ροῦν­ται στό Εὐ­αγ­γέ­λιο αὐ­τό, καί αὐ­τός τά κα­τέ­γρα­ψε. Καί γνω­ρί­ζου­με ὅ­τι ἡ μαρ­τυ­ρί­α του εἶ­ναι ἀ­λη­θι­νή. 25 Ὑ­πάρ­χουν ὅ­μως καί πολ­λά ἄλ­λα πού ἔ­κα­νε ὁ Ἰ­η­σοῦς, τά ὁ­ποῖ­α, ἄν γρά­φον­ταν λε­πτο­με­ρεια­κά, ἕ­να-ἕ­να, νο­μί­ζω ὅ­τι οὔ­τε ὁ­λό­κλη­ρος ὁ κό­σμος μέ ὅ­λες τίς βι­βλι­ο­θῆ­κες του δέν θά χω­ροῦ­σε τά βι­βλί­α πού θά ἔ­πρε­πε νά γρα­φοῦν. Πραγ­μα­τι­κά.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ: ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

 

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλθὼν ὁ Ἰησοῦς εἰς τὰ μέρη Καισαρείας τῆς Φιλίππου ἠρώτα τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ λέγων· Τίνα με λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου; ¹⁴οἱ δὲ εἶπον· Οἱ μὲν Ἰωάννην τὸν βαπτιστήν, ἄλλοι δὲ Ἠλίαν, ἕτεροι δὲ Ἰερεμίαν ἢ ἕνα τῶν προφητῶν. ¹⁵λέγει αὐτοῖς· Ὑμεῖς δὲ τίνα με λέγετε εἶναι; ¹⁶ἀποκριθεὶς δὲ Σίμων Πέτρος εἶπε· Σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος. ¹⁷καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ· Μακάριος εἶ, Σίμων Βαριωνᾶ, ὅτι σὰρξ καὶ αἷμα οὐκ ἀπεκάλυψέ σοι, ἀλλ' ὁ πατήρ μου ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς. ¹⁸κἀγὼ δέ σοι λέγω ὅτι σὺ εἶ Πέτρος, καὶ ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τὴν ἐκκλησίαν, καὶ πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς. ¹⁹καὶ δώσω σοι τὰς κλεῖς τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, καὶ ὃ ἐὰν δήσῃς ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται δεδεμένον ἐν τοῖς οὐρανοῖς, καὶ ὃ ἐὰν λύσῃς ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται λελυμένον ἐν τοῖς οὐρανοῖς.

Ματθ. στ΄[6] 13 - 19

 

ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ

Κατ’ ἐκεῖνο τὸν καιρὸ ἀ­φοῦ ἦλ­θε ὁ Ἰ­η­σοῦς στά μέ­ρη τῆς Και­σά­ρειας πού εἶ­χε κτί­σει ὁ Φί­λιπ­πος, ἔ­κα­νε τήν ἑ­ξῆς ἐ­ρώ­τη­ση στούς μα­θη­τές του: Ποι­ός νο­μί­ζουν οἱ ἄν­θρω­ποι ὅ­τι εἶ­μαι ἐ­γώ, ὁ υἱ­ός τοῦ ἀν­θρώ­που; 14 Κι αὐ­τοί τοῦ εἶ­παν: Ἄλ­λοι λέ­νε ὅ­τι εἶ­σαι ὁ Ἰ­ω­άν­νης ὁ βα­πτι­στής κι ἄλ­λοι ὁ Ἠ­λί­ας, ἐ­νῶ ἄλ­λοι πι­στεύ­ουν ὅ­τι εἶ­σαι ὁ Ἱ­ε­ρε­μί­ας ἤ ἕ­νας ἀ­πό τούς πα­λιούς προ­φῆ­τες πού ἀ­να­στή­θη­κε ἀ­πό τούς νε­κρούς. 15 Τό­τε ὁ Ἰ­η­σοῦς τούς λέ­ει: Ἐ­σεῖς ποι­ός λέ­τε ὅ­τι εἶ­μαι; 16 Ὁ Σί­μων Πέ­τρος τό­τε τοῦ ἀ­πο­κρί­θη­κε: Ἐ­σύ εἶ­σαι ὁ Χρι­στός, ὁ φυ­σι­κός καί μο­νο­γε­νής Υἱ­ός τοῦ Θε­οῦ, πού δέν εἶ­ναι νε­κρός ὅ­πως τά εἴ­δω­λα, ἀλ­λά ζεῖ παν­το­τι­νά. 17 Τό­τε τοῦ ἀ­πο­κρί­θη­κε ὁ Ἰ­η­σοῦς: Μα­κά­ριος καί εὐ­τυ­χι­σμέ­νος εἶ­σαι, Σί­μων, γι­έ τοῦ Ἰ­ω­νᾶ, δι­ό­τι τήν ἀ­λή­θεια αὐ­τή τῆς ὀρ­θῆς πί­στε­ως δέν σοῦ τή φα­νέ­ρω­σε κα­νείς ἄν­θρω­πος, ἀλ­λά ὁ Πα­τέ­ρας μου πού εἶ­ναι στούς οὐ­ρα­νούς. 18 Κι ἐ­γώ λοι­πόν σοῦ λέ­ω ὅ­τι ἐ­σύ εἶ­σαι Πέ­τρος, καί ἐ­πά­νω στό βρά­χο τῆς ἀ­λη­θι­νῆς πί­στε­ως πού ὁ­μο­λό­γη­σες, κι ἔ­γι­νες μέ τήν ὁ­μο­λο­γί­α σου αὐ­τή ὁ πρῶ­τος λί­θος τῆς πνευ­μα­τι­κῆς μου οἰ­κο­δο­μῆς, θά οἰ­κο­δο­μή­σω τήν Ἐκ­κλη­σί­α μου. Κι ὁ θά­να­τος καί οἱ ὀρ­γα­νω­μέ­νες δυ­νά­μεις τοῦ κα­κοῦ δέν θά ὑ­πε­ρι­σχύ­σουν καί δέν θά νι­κή­σουν τήν Ἐκ­κλη­σί­α, ἡ ὁ­ποί­α θά εἶ­ναι αἰ­ώ­νια καί ἀ­θά­να­τη. 19 Καί θά σοῦ δώ­σω τήν ἐ­ξου­σί­α νά εἰ­σά­γεις στή βα­σι­λεί­α τῶν οὐ­ρα­νῶν κά­θε ἄν­θρω­πο ἄ­ξιο νά εἰ­σέλ­θει, καί νά ἀ­πο­κλεί­εις ἀ­π’ αὐ­τήν κά­θε ἀ­νά­ξιο. Καί ὁ­ποι­ο­δή­πο­τε ἁ­μάρ­τη­μα δέ­σεις καί τό δι­α­κη­ρύ­ξεις ἀ­συγ­χώ­ρη­το πά­νω στή γῆ, θά εἶ­ναι δε­μέ­νο καί ἀ­συγ­χώ­ρη­το καί στούς οὐ­ρα­νούς· ἐ­νῶ ὁ­ποι­ο­δή­πο­τε ἁ­μάρ­τη­μα λύ­σεις μέ συγ­χώ­ρη­ση πά­νω στή γῆ, θά εἶ­ναι συγ­χω­ρη­μέ­νο καί στούς οὐ­ρα­νούς.