ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ ΛΟΥΚΑ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

    ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ ΛΟΥΚΑ

(29 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2015)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (Κστ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ)

Ἀδελφοί, ὡς τέκνα φωτὸς περιπατεῖτε [ὁ γὰρ καρπὸς τοῦ φωτὸς ἐν πάσῃ ἀγαθωσύνῃ καὶ δικαιοσύνῃ καὶ ἀληθείᾳ] δοκιμάζοντες τί ἐστιν εὐάρεστον τῷ Κυρίῳ· καὶ μὴ συγκοινωνεῖτε τοῖς ἔργοις τοῖς ἀκάρποις τοῦ σκότους, μᾶλλον δὲ καὶ ἐλέγχετε, τὰ γὰρ κρυφῇ γινόμενα ὑπ᾽ αὐτῶν αἰσχρόν ἐστιν καὶ λέγειν· τὰ δὲ πάντα ἐλεγχόμενα ὑπὸ τοῦ φωτὸς φανεροῦται· πᾶν γὰρ τὸ φανερούμενον φῶς ἐστι. Διὸ λέγει· ῎Εγειρε, ὁ καθεύδων, καὶ ἀνάστα ἐκ τῶν νεκρῶν, καὶ ἐπιφαύσει σοι ὁ Χριστός. Βλέπετε οὖν ἀκριβῶς πῶς περιπατεῖτε, μὴ ὡς ἄσοφοι ἀλλ᾽ ὡς σοφοί, ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν, ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσι. Διὰ τοῦτο μὴ γίνεσθε ἄφρονες, ἀλλὰ συνιέντες τί τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου. Καὶ μὴ μεθύσκεσθε οἴνῳ, ἐν ᾧ ἐστιν ἀσωτία, ἀλλὰ πληροῦσθε ἐν Πνεύματι, λαλοῦντες ἑαυτοῖς  ψαλμοῖς καὶ ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς πνευματικαῖς, ᾄδοντες καὶ ψάλλοντες τῇ καρδίᾳ ὑμῶν τῷ Κυρίῳ. 

                                                     (Ἐφεσ. ε΄[5] 8-19)

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ἀδελφοί, νά συμπεριφέρεστε σάν παιδιὰ τοῦ φωτὸς  σάν ἄνθρωποι ποὺ ὅλη τους ἡ ζωὴ εἶναι φῶς, καὶ λάμπουν μὲ τὴν ἀρετή τους. Ὀφείλετε λοιπόν, ἀφοῦ λάβατε τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, νὰ ἔχετε φωτεινὴ διαγωγή. Διότι ὁ καρπὸς ποὺ παράγει τό Ἅγιον Πνεῦμα στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων ποὺ φωτίζει, φαίνεται ἐξωτερικὰ μὲ κάθε εἴδους ἐκδηλώσεις καλοσύνης καὶ δικαιοσύνης καὶ φιλαλήθειας. Καὶ νὰ ἐξετάζετε νὰ μάθετε τί εἶναι εὐάρεστο στόν Κύριο. Καὶ νὰ μή γίνεστε μὲ τὴν ἀνοχὴ σας συγκοινωνοὶ καί συνένοχοι στὰ ἁμαρτωλὰ σκοτεινὰ ἔργα, ποὺ δὲν φέρνουν κανέναν ὠφέλιμο καρπό. Ἀντί νὰ τὰ σκεπάζετε καί νὰ τὰ ἀνέχεσθε, ὀφείλετε μάλλον νὰ τὰ ἐλέγχετε καὶ νὰ τά βγάζετε στὸ φῶς, ἀποδεικνύοντας πόσο ὀλέθρια εἶναι. Ὁ ἔλεγχος καὶ ἡ διαφώτιση αὐτὴ εἶναι ἐπιβεβλημένη καὶ ὠφέλιμη. Διότι τὰ ἔργα ποὺ κάνουν κρυφὰ οἱ ἀπείθαρχοι αὐτοὶ ἄνθρωποι εἶναι τόσο αἰσχρά, ὥστε καὶ μόνο τὸ νὰ μιλᾶ κανείς γι' αὐτὰ φέρνει ντροπή. Μὲ τὸν ἔλεγχο ὅμως τὰ ἔργα αὐτὰ ποὺ γίνονται κρυφά φανερώνονται. Γίνεται δηλαδὴ γνωστὸς ὁ αἰσχρὸς τους χαρακτήρας καὶ οἱ ὀλέθριες συνέπειές τους. Κι ὅσοι ἔχουν καλὴ διάθεση διορθώνονται. Σταματοῦν πλέον νὰ τὰ κάνουν αὐτὰ καὶ ἐργάζονται στὸ ἑξῆς φανερά. Διότι κάθε τί ποὺ δὲν φοβᾶται τὸν ἔλεγχο καὶ δὲν δυσκολεύεται νὰ φανερωθεῖ εἶναι φῶς. Ἐπειδὴ λοιπὸν πραγματικὰ μὲ τὸν ἔλεγχο ἐπέρχεται διόρθωση στοὺς καλοδιάθετους, γι' αὐτὸ καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα χρησιμοποιεῖ τὸν ἔλεγχο καὶ φωνάζει σὲ κάθε ἁμαρτωλὸ μὲ τὸ στόμα τῶν προφητῶν τῆς Καινῆς Διαθήκης: Σήκω ἐπάνω ἐσύ ποὺ κοιμᾶσαι τὸν ὕπνο τῆς ἁμαρτίας, καὶ ἀναστήσου ἀπό τὴ νέκρα καὶ τὸ θάνατο στόν ὁποῖο σὲ ἔριξε ἡ ἁμαρτία. Καὶ θὰ σὲ φωτίσει ὁ Χριστός. Ἔχετε δεχθεῖ κι ἐσεῖς τὸν φωτισμὸ αὐτὸν ἀπό τὸν Χριστό. Λοιπὸν προσέχετε πῶς νὰ συμπεριφέρεστε μέ κάθε ἀκρίβεια, ὄχι σάν ἄσοφοι καὶ ἀσύνετοι, ἀλλά ὡς σοφοὶ καὶ συνετοί. Νὰ ἀξιοποιεῖτε πνευματικὰ κάθε εὐκαιρία καὶ νὰ τὴν ἁρπάζετε ἀμέσως· ἔτσι θὰ φαίνεται ἡ σύνεση καὶ ἡ σοφία σας. Δὲν πρέπει νὰ χάνετε καμία εὐκαιρία, διότι ἑξαιτίας τοῦ κακοῦ ποὺ ἐπικρατεῖ, οἱ ἡμέρες εἶναι γεμάτες σκάνδαλα, καὶ γι' αὐτό, ἐνῶ οἱ εὐκαιρίες γιὰ τὸ καλὸ εἶναι σπανιότερες, οἱ ἀφορμὲς γιὰ τὸ κακὸ εἶναι πολὺ περισσότερες. Γι' αὐτὸ λοιπὸν προσέχετε νὰ μή γίνεστε ἀνόητοι, ἀλλά νὰ ἐξετάζετε καὶ νὰ κατανοεῖτε σὲ κάθε περίπτωση ποιὸ εἶναι τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου. Κι ἔτσι, ἄν τὸ ἐφαρμόζετε αὐτὸ στὴ ζωή σας, θὰ γίνεστε πράγματι σοφοὶ καὶ συνετοί. Καὶ μὴ μεθᾶτε μὲ κρασί. Στὴ μέθη ὑπάρχει διαφθορὰ καὶ ἀσωτία. Ἀλλά νὰ γεμίζετε μέσα σας μὲ Ἅγιον Πνεῦμα. Καὶ τότε ὁ θεῖος ἐνθουσιασμὸς ποὺ θὰ γεμίζει τὶς καρδιές σας θὰ ἐξωτερικεύεται. Καὶ θὰ λέτε μεταξὺ σας ψαλμοὺς καὶ ὕμνους καὶ ὠδὲς πνευματικές. Θὰ τραγουδᾶτε καὶ θὰ ψάλλετε στὸν Κύριο ὄχι μόνο μὲ τὸ στόμα σας, ἀλλά καὶ μὲ τὴν καρδιά σας, ποὺ θὰ αἰσθάνεται καὶ θὰ συμμετέχει σ' αὐτὰ ποὺ ψάλλετε.

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ, ἄν­θρω­πός τις προ­σῆλ­θε τῷ ᾿Ι­η­σοῦ, πει­ρά­ζων αὐ­τὸν, καὶ λέ­γων· Δι­δά­σκα­λε ἀ­γα­θέ, τί ποι­ή­σας ζω­ὴν αἰ­ώ­νι­ον κλη­ρο­νο­μή­σω; Εἶ­πε δὲ αὐ­τῷ ὁ ᾿Ι­η­σοῦς· Τί με λέ­γεις ἀ­γα­θόν; οὐ­δεὶς ἀ­γα­θὸς εἰ μὴ εἷς, ὁ Θε­ός. Τὰς ἐν­το­λὰς οἶ­δας· Μὴ μοι­χε­ύ­σῃς· μὴ φο­νε­ύ­σῃς· μὴ κλέ­ψῃς· μὴ ψευ­δο­μαρ­τυ­ρή­σῃς· τί­μα τὸν πα­τέ­ρα σου καὶ τὴν μη­τέ­ρα σου. Ὁ δὲ εἶ­πε· Ταῦ­τα πάν­τα ἐ­φυ­λα­ξά­μην ἐκ νε­ό­τη­τός μου. Ἀ­κο­ύ­σας δὲ ταῦ­τα ὁ ᾿Ι­η­σοῦς εἶ­πεν αὐ­τῷ· Ἔ­τι ἕν σοι λε­ί­πει· πάν­τα ὅ­σα ἔ­χεις πώ­λη­σον καὶ δι­ά­δος πτω­χοῖς, καὶ ἕ­ξεις θη­σαυ­ρὸν ἐν οὐ­ρα­νῷ, καὶ δεῦ­ρο ἀ­κο­λο­ύ­θει μοι. Ὁ δὲ ἀ­κο­ύ­σας ταῦ­τα πε­ρί­λυ­πος ἐ­γέ­νε­το· ἦν γὰρ πλο­ύ­σι­ος σφό­δρα. Ἰ­δὼν δὲ αὐ­τὸν ὁ ᾿Ι­η­σοῦς πε­ρί­λυ­πον γε­νό­με­νον εἶ­πε· πῶς δυ­σκό­λως οἱ τὰ χρή­μα­τα ἔ­χον­τες εἰ­σε­λε­ύ­σον­ται εἰς τὴν βα­σι­λε­ί­αν τοῦ Θε­οῦ! Εὐ­κο­πώ­τε­ρον γάρ ἐ­στι κά­μη­λον δι­ὰ τρυ­μα­λι­ᾶς ῥα­φί­δος εἰ­σελ­θεῖν ἢ πλο­ύ­σι­ον εἰς τὴν βα­σι­λε­ί­αν τοῦ Θε­οῦ εἰ­σελ­θεῖν. Εἶ­πον δὲ οἱ ἀ­κο­ύ­σαν­τες· Καὶ τίς δύ­να­ται σω­θῆ­ναι; Ὁ δὲ εἶ­πε· Τὰ ἀ­δύ­να­τα πα­ρὰ ἀν­θρώ­ποις, δυ­να­τὰ πα­ρὰ τῷ Θε­ῷ ἐ­στιν.                             

    (Λουκ. ιη΄[18] 18 – 27)

«ΔΙΑ ΤΡΥΜΑΛΙΑΣ ΡΑΦΙΔΟΣ»

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΠΛΗΣΙΑΣΕ τὸν Κύριο, ὅπως μᾶς περιγράφει τὸ ἀνάγνωσμα τοῦ Εὐαγγελίου, ἦταν ἕνας ἄρχοντας τῆς Ἰουδαϊκῆς Συναγωγῆς, νέος στὴν ἡλικία καὶ πλούσιος πολύ.

Στὴν ψυχὴν του ὁ εὐγενικὸς καὶ σεβαστικὸς αὐτὸς νέος, ποὺ προσφωνεῖ τὸν Κύριον μὲ τὶς λέξεις «διδάσκαλε ἀγαθέ», ἔκρυβε πόθους ὑψηλούς· γι' αὐτὸ καὶ ἐρωτᾶ τί πρέπει νὰ κάνει γιὰ νὰ κληρονομήσει τήν αἰώνια ζωή.

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ ἀπαντᾶ στὴν προσφώνηση τοῦ νέου. Τοῦ λέγει ὅτι, ἐφ’ ὅσον τὸν θεωρεῖ ἁπλόν ἄνθρωπο καὶ ὄχι Θεόν, δὲν ἔπρεπε νὰ Τὸν ὀνομάσει ἀγαθόν, διότι κανείς ἄνθρωπος δὲν εἶναι ἀγαθός. Ἀγαθὸς εἶναι μόνο ὁ Θεός. Μὲ τὴν ὑπόδειξη αὐτὴ οὐσιαστικὰ τὸν προειδοποιεῖ γιὰ τὴ συνέχεια, γιὰ τὸ πῶς δηλαδὴ θὰ πρέπει νὰ δεχθεῖ τὴ συμβουλή τοῦ Κυρίου. Ἀφοῦ Τὸν προσφώνησε ἀγαθόν, θὰ πρέπει νὰ τὴν δεχθεῖ ὡς προερχόμενη ἀπό τόν Θεό.   

ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΩΡΑ στὴν ἐρώτηση τοῦ πλούσιου ἄρχοντα, ὁ Κύριος ἀπαντᾶ ὅτι, γιὰ νὰ κληρονομήσει τήν αἰώνια ζωή, ὀφείλει νὰ ἐφαρμόσει τίς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. Καί βέβαια, ποιές εἶναι αὐτὲς οἱ ἐντολὲς τὸ γνωρίζει. Ὁ Κύριος ὅμως τοῦ ἀπαριθμεῖ μερικὲς  τὴν ἀπαγόρευση δηλαδὴ τῆς ἀνηθικότητος, τοῦ φόνου, τῆς κλοπῆς, τῆς ψευδομαρτυρίας, καὶ τὴν ὑποχρέωση τῆς τιμῆς πρὸς τοὺς γονεῖς.

Ο ΝΕΟΣ ΞΑΦΝΙΑΖΕΤΑΙ. Περίμενε νά ἀκούσει κάτι πολὺ ἐντυπωσιακὸ καὶ πρωτότυπο, καὶ ἀκούει αὐτὰ ποὺ τοῦ ἦσαν τόσο γνωστά. Εὐχαριστεῖται μὲν καὶ δηλώνει ὅτι ὅλα αὐτὰ τὰ ἔχει φυλάξει ἀπό τή μικρή του ἡλικία, δείχνει ὅμως νά ἀναζητεῖ καὶ κάτι ψηλότερο.

ΓΙ' ΑΥΤΟ Ο ΚΥΡΙΟΣ τοῦ λέγει ὅτι τοῦ χρειάζεται κάτι ἀκόμη· «ἔτι ἓν σοι λείπει», τοῦ τονίζει  πώλησε ὅλη τὴν περιουσίαν σου, μοίρασέ την στοὺς πτωχούς, ἀποκτώντας ἔτσι θησαυρὸ στὸν οὐρανό, καὶ ἔλα, ἀκολούθησέ με.

Ἐδῶ ὅμως ὁ πλούσιος ἄρχοντας στενοχωρήθηκε. Βαρειά συννεφιὰ σκέπασε τό πρόσωπό του καί ἔφυγε λυπημένος πολύ, «περίλυπος».

Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΑΥΤΗ ἔκαμε ἐντύπωση μεγάλη γι' αὐτὸ ὁ Κύριος ὑπογράμμισε στούς μαθητές καὶ τοὺς ἄλλους ἀκροατές Του τὴν πολὺ μεγάλη δυσκολία πού συναντᾶ ὁ κάθε πλούσιος γιὰ νά εἰσέλθει στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Εἶναι εὐκολότερο, τοὺς εἶπε, νὰ περάσει μιά καμήλα «διὰ τρυμαλιᾶς ραφίδος», ἀπό τὴν τρύπα ποὺ κάνει ἕνα βελόνι, παρὰ πλούσιος ἄνθρωπος νὰ εἰσέλθει στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

ΟΙ ΜΑΘΗΤΑΙ ΞΑΦΝΙΑΖΟΝΤΑΙ τώρα καὶ αὐτοί ἀκούοντας αὐτὰ τὰ λόγια. Γι' αὐτὸ καὶ ἀπορημένοι ἐρωτοῦν: Καὶ ποιός λοιπὸν μπορεῖ τότε νὰ σωθεῖ; Ἔκαναν δὲ αὐτὴ τὴν ἐρώτηση, ἀφενός μὲν διότι θεωροῦσαν τόν πλοῦτο ὡς ἰδιαίτερη εὐλογία τοῦ Θεοῦ, καὶ ἑπομένως καί τοὺς πλούσιους εὐλογημένους, ἀφετέρου δὲ διότι καταλάβαιναν ὅτι ὅλοι σχεδὸν οἱ ἄνθρωποι ἀκόμη καὶ οἱ πλέον πτωχοί, εἶναι προσκολλημένοι στὸν πλοῦτο καί τά ἐπίγεια ἀγαθά, καὶ ἄρα κινδυνεύουν πολὺ νὰ ἀποκλεισθοῦν ἀπό τὴν σωτηρία.

Στὴν ἀγωνιώδη ὅμως αὐτήν ἀπορία ὁ Κύριος ἀπήντησε καθησυχαστικὰ λέγοντας ὅτι αὐτὰ ποὺ εἶναι ἀδύνατα στὸν ἄνθρωπο εἶναι δυνατὰ καί κατορθωτὰ γιὰ τὸν Θεό, ὁ Ὁποῖος μέ τήν παντοδύναμη Χάρη Του ξεκολλᾶ τὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων ἀπό τὰ ἀγαθὰ τοῦ κόσμου τούτου καί τὶς στρέφει πρὸς τὸν Οὐρανό.

ΠΟΥ ΘΑ ΧΩΡΕΣΕΙ Η ΚΑΜΗΛΑ

Ἡ εἰκόνα τὴν ὁποία χρησιμοποίησε ὁ Κύριος εἶναι πολὺ ἐκφραστικὴ καί παραστατική. Ἡ τρύπα ποὺ κάνει τὸ βελόνι ἐπάνω στὸ ὕφασμα εἶναι πολὺ μικρή. Εἶναι δυνατὸν ἀπό μιά τέτοια τρύπα νὰ περάσει μιά ὁλόκληρη καμήλα; Ἀδύνατον!

Ὁ Κύριος ὅμως λέγει ὅτι εὐκολότερα μπορεῖ νὰ γίνει αὐτὸ τὸ ἀδύνατον, παρὰ νὰ εἰσέλθει κάποιος πλούσιος στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἡ καμήλα θὰ μποροῦσε, λέγει, νὰ περάσει «διὰ τρυμαλιᾶς ραφίδος», ἀπό τὴν τρύπα ποὺ κάνει τὸ βελόνι — βέβαια αὐτὸ σχῆμα λόγου εἶναι — πλούσιος ὅμως στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ δὲν μπορεῖ νὰ εἰσέλθει.

Ὁ λόγος εἶναι πράγματι φοβερός.

Καὶ γίνεται ἀκόμη φοβερότερος, ἄν ἀναλογισθοῦμε ὅτι ὅλοι μας λίγο ὡς πολύ, καί ὅταν δέν εἴμαστε πλούσιοι, ἐπιθυμοῦμε νὰ γίνουμε πλούσιοι, ποὺ οὐσιαστικὰ εἶναι σχεδὸν τὸ ἴδιο πράγμα.

Ὁ κίνδυνος, ὅπως καταλαβαίνουμε, προέρχεται ἀπό τὸ γεγονὸς ὅτι σχεδὸν ὅλων μας οἱ καρδιὲς εἶναι προσκολλημένες στὰ ἐπίγεια, στὸν πλοῦτο, στὰ πράγματα τοῦ κόσμου τούτου.

Τότε, τί θὰ γίνει; Θὰ μείνουμε ἔξω ἀπό τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ; Θὰ κολασθοῦμε;

Ἀναμφιβόλως ὁ κίνδυνος δὲν εἶναι μικρός, εἶναι μέγας. Καί εἶναι κίνδυνος φοβερός. Ὅμως ὁ Κύριος δίνει καί τή λύση. Τονίζει ὅτι γιὰ τὸν Θεὸ τίποτε δὲν εἶναι ἀκατόρθωτο. Μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ ἀκόμη καί ἡ καμήλα μπορεῖ νὰ περάσει «διὰ τρυμαλιᾶς ραφίδος». Μὲ αὐτὴ τὴν παντοδύναμη Χάρη τοῦ Θεου, ἀκόμη καί ἐμεῖς οἱ ὑλόφρονες ἄνθρωποι, οἱ προσκολλημένοι στὰ ἀγαθὰ τοῦ κόσμου τούτου, μποροῦμε νά ἀποκολληθοῦμε ἀπό αὐτά καί νά στραφοῦμε μὲ πόθο καί ἐπιθυμία μεγάλη στὰ οὐράνια, στὴ Βασιλεία τοῦ Κυρίου.

 Μποροῦμε. Ἀρκεῖ νὰ τὸ θελήσουμε. Ὁ Κύριος τὴ Χάρη Του τὴν παρέχει εὔκολα καί δωρεάν. Καί τότε, ἐνισχυόμενοι ἀπ' αὐτήν, θὰ εἰσέλθουμε καί μεῖς κυριολεκτικὰ «διὰ τρυμαλιᾶς ραφίδος» στὴν εὐλογημένη Βασιλεία τοῦ Πατρὸς καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν.

     (Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΛΟΥΚΑ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

 ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

                              ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΛΟΥΚΑ

(22 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2015)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ  (ΚΕ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ)  

Ἀδελφοί, παρακαλῶ  ὑμᾶς ἐγὼ ὁ δέσμιος ἐν Κυρίῳ ἀξίως περιπατῆσαι τῆς κλήσεως ἧς ἐκλήθητε, μετὰ πάσης ταπεινοφροσύνης καὶ πραΰτητος, μετὰ μακροθυμίας, ἀνεχόμενοι ἀλλήλων ἐν ἀγάπῃ, σπουδάζοντες τηρεῖν τὴν ἑνότητα τοῦ πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης· ἓν σῶμα καὶ ἓν Πνεῦμα, καθὼς καὶ ἐκλήθητε ἐν μιᾷ ἐλπίδι τῆς κλήσεως ὑμῶν· εἷς Κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμα· εἷς Θεὸς καὶ Πατὴρ πάντων, ὁ ἐπὶ πάντων καὶ διὰ πάντων καὶ ἐν πᾶσιν ὑμῖν. Ἑνὶ δὲ ἑκάστῳ ἡμῶν ἐδόθη ἡ χάρις κατὰ τὸ μέτρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ.

                                                                        (Ἐφες. δ΄[4] 1-7)

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ἀδελφοί, σᾶς παρακαλῶ ἐγώ πού εἶμαι φυλακισμένος γιά τό ὄνομα τοῦ Κυρίου, νά πορευθεῖτε καί ζήσετε μέ τρόπο ἄξιο τῆς ὑψηλῆς κλήσεως πού σᾶς ἔκανε ὁ Θεός. Σᾶς παρακαλῶ λοιπὸν νά ζεῖτε μέ κάθε ταπεινοφροσύνη καί πραότητα, μέ μακροθυμία καί ὑπομονή. Νά ἀνέχεσθε μὲ ἀγάπη ὁ ἕνας τά ἐλαττώματα τοῦ ἄλλου. Καί νά καταβάλλετε κάθε προσπάθεια προκειμένου νά διατηρεῖτε τή μεταξύ σας ἑνότητα μέ τήν ὁποία σᾶς ἔνωσε τό Ἅγιον Πνεῦμα, χρησιμοποιώντας ὡς σύνδεσμο τήν εἰρήνη, ἡ ὁποία θά σᾶς δένει ὅλους μαζί σ' ἕνα. Ἀποτελεῖτε ἕνα σῶμα, τήν Ἐκκλησία, κι ἕνα Πνεῦμα ζωοποιεῖ τό σῶμα αὐτό, ἀφοῦ καί ὅλοι σας κληθήκατε μέ μία ἐλπίδα τῆς κλήσεώς σας. Διότι ὁ Θεὸς γιά μία καί τήν ἴδια βασιλεία καί γιά τά ἴδια ἀγαθά σᾶς κάλεσε ὅλους. Ἕνας καί μόνος Κύριος ὑπάρχει  μία πίστη ἔχουν ὅλοι οἱ Χριστιανοί· ἕνα βάπτισμα ἔλαβαν ὅλοι. Ἕνας καὶ μόνος Θεὸς καὶ Πατέρας ὅλων ὑπάρχει. Αὐτὸς κυριαρχεῖ πάνω ἀπ' ὅλους ὡς Δεσπότης. Ἡ δική του δύναμη διαχύνεται καὶ ἐνεργεῖ διαμέσου ὅλων τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας σ' ὁλόκληρο τὸ σῶμα της. Αὐτὸς κατοικεῖ μέσα σ' ὅλους μας. Πρέπει λοιπὸν νὰ εἴμαστε ὅλοι ἕνα. Βέβαια ὅλοι οἱ πιστοὶ δὲν ἔχουμε λάβει τὰ ἴδια χαρίσματα, ἀλλά διάφορα καί ποικίλα. Αὐτὴ ὅμως ἡ διανομὴ γιὰ κανένα λόγο δὲν ἐπιτρέπεται νὰ γίνεται αἰτία χωρισμοῦ μεταξὺ τῶν πιστῶν. Διότι ἡ διανομὴ αὐτὴ δὲν εἶναι τυχαία, ἀλλά γίνεται ἀπ' τὸν ἴδιο τὸν Χριστό. Αὐτὸς δηλαδὴ στὸν καθένα ξεχωριστὰ ἀπό ἐμᾶς ἔδωσε τὴ θεία χάρη, σύμφωνα μὲ τὸ μέτρο ποὺ μὲ σοφία καὶ δικαιοσύνη χρησιμοποιεῖ στὴ διανομὴ τῆς δωρεᾶς του.

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Εἶ­πεν ὁ Κύριος τήν πα­ρα­βο­λὴν ταύτην^.· Ἀν­θρώ­που τι­νὸς πλου­σί­ου εὐ­φό­ρη­σεν ἡ χώ­ρα· καὶ δι­ε­λο­γί­ζε­το ἐν ἑ­αυ­τῷ λέ­γων· τί ποι­ή­σω, ὅ­τι οὐκ ἔ­χω ποῦ συ­νά­ξω τοὺς καρ­πο­ύς μου; καὶ εἶ­πε· τοῦ­το ποι­ή­σω· κα­θε­λῶ μου τὰς ἀ­πο­θή­κας καὶ με­ί­ζο­νας οἰ­κο­δο­μή­σω, καὶ συ­νά­ξω ἐ­κεῖ πάν­τα τὰ γεν­νή­μα­τά μου καὶ τὰ ἀ­γα­θά μου, καὶ ἐ­ρῶ τῇ ψυ­χῇ μου· ψυ­χή, ἔ­χεις πολ­λὰ ἀ­γα­θὰ κε­ί­με­να εἰς ἔ­τη πολ­λά· ἀ­να­πα­ύ­ου, φά­γε, πί­ε, εὐ­φρα­ί­νου. εἶ­πε δὲ αὐ­τῷ ὁ Θε­ός· ἄ­φρον, τα­ύ­τῃ τῇ νυ­κτὶ τὴν ψυ­χήν σου ἀ­παι­τοῦ­σιν ἀ­πὸ σοῦ· ἃ δὲ ἡ­το­ί­μα­σας τί­νι ἔ­σται; οὕ­τως ὁ θη­σαυ­ρί­ζων ἑ­αυ­τῷ καὶ μὴ εἰς Θε­ὸν πλου­τῶν. Ταῦτα λέγων ἐφώνει· Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν, ἀκουέτω.

                                        (Λουκ. ιβ΄[12] 16 – 21)

Η τελευταια ερωτηση της ζωησ

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ  

Ο ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ τῆς παραβολῆς πού ἀκούσαμε στό σημερινὸ ἀνάγνωσμα τοῦ Εὐαγγελίου δὲν φαίνεται νά ἦταν οὔτε ἄδικος, οὔτε ἐκμεταλλευτής. Τὸν πλοῦτο του, ὅπως φαίνεται, τὸν ἀπέκτησε τίμια καὶ μάλιστα μὲ πολὺ προσωπικὸ κόπο.

Πραγματικά, τοῦ ἀνθρωπου αὐτοῦ τοῦ πῆγαν πολὺ καλὰ οἱ σοδειές — «εὐφόρησεν ἡ χώρα», τὰ ἀπέραντα χωράφια του ἔφεραν καρπὸ πολύ.

Θὰ πρέπει ἡ τελευταία αὐτὴ σοδειά νὰ ἦταν ὑπερβολικὰ μεγάλη καὶ ἀπρόσμενη, διότι ἀρχικὰ τοῦ δημιούργησε πρόβλημα βασανιστικό: Δὲν εἶχε ποῦ νὰ ἀποθηκεύσει τὴν τεράστια παραγωγή. Ἔχασε τὸν ὕπνο του, ἔχασε τὴν ἡσυχία του, ἔχασε τὸν λογαριασμό του.

ΑΛΛΑ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ δὲν ἦταν ἄβουλος καὶ ἀπαθής. Εἶχε ἔμπνευση, δημιουργικότητα, πνεῦμα ἐφευρετικό. Καὶ γι' αὐτὸ δὲν ἄργησε νά βρεῖ τὴν λύση τοῦ προβλήματος: Ἀποφάσισε νά ἐπεκτείνει τὶς ἀποθῆκες του  νά γκρεμίσει τὶς παλαιὲς καὶ νὰ κτίσει καινούργιες μεγαλύτερες, καί ἐκεῖ σ' αὐτὲς νὰ συγκέντρωσει τή μεγάλη του παραγωγή.

Τόσο πολὺ μάλιστα ἐνθουσιάστηκε ἀπό τή λύση αὐτή, ὥστε σκέφτηκε ὅτι πλέον τὸν περιμένει ἕνα μέλλον μακροχρόνιο, γεμάτο ἀνέσεις καὶ ἀπολαύσεις καὶ χαρές. Καί γι' αὐτὸ ἔδωσε ἕνα ἐνθουσιῶδες σύνθημα στὸν ἑαυτό του: «Ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου», τοῦ εἶπε.

ΕΠΕΙΤΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕ τὴν πραγματοποίηση τοῦ σχεδίου του. Γκρέμισμα, ἀνοικοδόμηση, συγκέντρωση τῶν ἄφθονων ἀγαθῶν του. Καὶ ἔπειτα;

Ἔπειτα ἔφθασε ἡ ποθητὴ ἐκείνη ὥρα τῆς ἀπόλαυσης. Ἔπεσε νὰ κοιμηθεῖ εὐτυχισμένος. Τὸ ὄνειρο του εἶχε πραγματοποιηθεῖ, τὰ εἶχε πλέον ὅλα καὶ θὰ τὰ εἶχε γιὰ πολλὰ χρόνια   ἡ εὐτυχία ἦταν κοντά του.

ΕΚΕΙΝΗ ΟΜΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ τὴ νύκτα ακούστηκε ἕνα κτύπημα στὴν πόρτα του   ὄχι τοῦ σπιτιοῦ του, ἀλλά τῆς ψυχῆς του. Καὶ δὲν ἦταν κτύπημα, ἦταν φωνή. Ἦταν ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ, πού μιλοῦσε στὴν κοιμισμένη συνείδησή του.

«Ἄφρον», τοῦ εἶπε ὁ Θεός, «ταύτῃ τῇ νυκτί τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπό σοῦ  ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;»  ἀνόητε ἄνθρωπε, αὐτὴ τὴ νύκτα οἱ δαίμονες ζητοῦν νὰ πάρουν τὴν ψυχήν σου  ὅλα λοιπὸν αὐτά πού ἑτοίμασες σὲ ποιὸν θὰ μείνουν;

ΕΔΩ Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ τελειώνει καὶ ὁ Κύριος συμπλήρωσε λέγοντας ὅτι παρόμοια θὰ πάθει καὶ καθένας ποὺ θησαυρίζει ἐγωιστικὰ γιὰ τὸν ἑαυτὸ του ἐδῶ στὴ γῆ καὶ δὲν πλουτίζει «εἰς Θεόν», μὲ ἔργα δηλαδὴ καλὰ καὶ εὐεργετικά, στὰ ὁποῖα εὐαρεστεῖται ὁ Θεός. Καὶ πρόσθεσε τὴν γνωστὴ φράση: «ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω»  ὅποιος ἔχει πνευματικὰ αὐτιά, δηλαδὴ ἐνδιαφέρον πνευματικό, ἂς ἀκούει μέ προσοχή αὐτὰ τὰ λόγιά μου.

ΤΟ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ

Ἡ ἐρώτηση τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν πλούσιο «ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;» ἔμεινε ἀναπάντητη. Ἦταν ἡ τελευταία ἐρώτηση ποὺ ἄκουσε ὁ πλούσιος στὴ ζωή του καὶ ἡ ἐρώτηση αὐτὴ ἔμεινε χωρὶς ἀπάντηση. Γι' αὐτὸ ὁ Θεὸς τὸν ἀποκάλεσε ἄφρονα, ἀνόητο. Καὶ ἦταν, διότι δὲν γνώριζε νὰ ἀπαντήσει στὴν πιό κρίσιμη, τὴν τελευταία ἐρώτηση τῆς ζωῆς του.

Ἀλήθεια, ποιός θά κληρονομοῦσε ὅλα αὐτά, ποὺ μὲ τόσο κόπο, μόχθο καὶ ἀγωνία εἶχε συγκεντρώσει; Ἄγνωστο. Ἐκεῖνος ἔφευγε πιά. Ἄλλοι θὰ παραλάμβαναν τὸν πλοῦτο του.

«Ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;» Ἐρώτημα δραματικό. Ὅλα αὐτὰ ποὺ ἑτοίμασες σὲ ποιὸν θὰ μείνουν; Τὸ ἐρώτημα αὐτὸ ὅμως δὲν ἀπευθύνεται μόνο σὲ ἕνα ἄγνωστο πλούσιο. Ἀπευθύνεται καὶ στὸν καθένα ἀπό μᾶς. Διότι γιά μᾶς, γιὰ τὸν καθένα μας, διηγήθηκε ὁ Κύριος τὴ συγκλονιστικὴ αὐτὴ παραβολή. Τὴν διηγήθηκε γιὰ νὰ μᾶς προφυλάξει, διότι ὅλοι κινδυνεύουμε ἀπό τήν ἀσθένεια τοῦ πλουσίου: τὴν πλεονεξία.

Ὅλοι! Ζοῦμε σὲ μιά κοινωνία ἀφρόνων. Σὲ μιά κοινωνία πλεονεκτῶν, ποὺ ἔχει ἀναγάγει τὸ φρόνημα τοῦ πλουσίου σὲ κανόνα καὶ μέτρο ζωῆς. Σ' αὐτὴ τὴν κοινωνία μας ὁ πλούσιος θεωρεῖται ἐπιτυχημένος, θεωρεῖται ἔξυπνος καὶ δημιουργικὸς ἐπαγγελματίας. Θεωρεῖται πρότυπο πρὸς μίμηση, ἐνῶ ὁ Κύριος τὸν προβάλλει ὡς παράδειγμα πρὸς ἀποφυγή.

Πάντως σ’ αὐτή τὴν κοινωνία τῶν ἀφρόνων κινδυνεύουμε ὅλοι μας νὰ πληγοῦμε καίρια ἀπό τή θανατηφόρα ἀσθένεια τοῦ πλουσίου, τὴν πλεονεξία, καί νά καταντήσουμε καὶ μεῖς ἄφρονες. Κινδυνεύουμε νὰ περάσουμε καὶ μεῖς τή ζωή μας μέ ἀγωνία, ἄγχος, μέριμνες καὶ φροντίδες, καὶ στὸ τέλος τὸ δραματικὸ ἐρώτημα: «ἃ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;» νὰ συγκλονίσει τὴν ψυχή μας καί νά μείνει καί ἀπό μᾶς ἀναπάντητο.

Δὲν βρίσκεται ἐδῶ ἡ εὐτυχία μας. Αὐτὸ εἶναι τὸ συμπέρασμα. Δὲν ἀξίζει λοιπὸν νὰ ἐκδαπανηθοῦμε καί νὰ χαθοῦμε γιὰ τὰ πρόσκαιρα τοῦ κόσμου τούτου. Ὑπάρχει αἰωνιότης. Καὶ γι' αὐτὴν ὀφείλουμε νὰ ἑτοιμαζόμαστε. Νά ἀρκούμαστε στά ἀπαραίτητα, νὰ γινόμαστε εὐεργετικοὶ στοὺς ἄλλους καὶ νὰ ἀτενίζουμε μὲ πόθο τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. 

 (Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)