ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΛΟΥΚΑ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΛΟΥΚΑ

(30 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2018)

Ο Α­ΠΟ­ΣΤΟ­ΛΟΣ (Ι­Η΄ Ε­ΠΙ­ΣΤΟ­ΛΩΝ)

Ἀ­δελ­φοί, ὁ σπε­ί­ρων φει­δο­μέ­νως, φει­δο­μέ­νως καὶ θε­ρί­σει, καὶ ὁ σπε­ί­ρων ἐπ᾽ εὐ­λο­γί­αις ἐπ᾽ εὐ­λο­γί­αις καὶ θε­ρί­σει. Ἕ­κα­στος κα­θὼς προ­αι­ρεῖ­ται τῇ καρ­δί­ᾳ, μὴ ἐκ λύ­πης ἢ ἐξ ἀ­νάγ­κης· ἱ­λα­ρὸν γὰρ δό­την ἀ­γα­πᾷ ὁ Θε­ός. Δυ­να­τὸς δὲ ὁ Θε­ὸς πᾶ­σαν χά­ριν πε­ρισ­σεῦ­σαι εἰς ὑ­μᾶς, ἵ­να ἐν παν­τὶ πάν­το­τε πᾶ­σαν αὐ­τάρ­κειαν ἔ­χον­τες πε­ρισ­σε­ύ­η­τε εἰς πᾶν ἔρ­γον ἀ­γα­θόν, κα­θὼς γέ­γρα­πται· ᾽Ε­σκόρ­πι­σεν, ἔ­δω­κε τοῖς πέ­νη­σιν, ἡ δι­και­ο­σύ­νη αὐ­τοῦ μέ­νει εἰς τὸν αἰ­ῶ­να. Ὁ δὲ ἐ­πι­χο­ρη­γῶν σπέρ­μα τῷ σπε­ί­ρον­τι καὶ ἄρ­τον εἰς βρῶ­σιν χο­ρη­γή­σαι καὶ πλη­θύ­ναι τὸν σπό­ρον ὑ­μῶν καὶ αὐ­ξή­σαι τὰ γε­νή­μα­τα τῆς δι­και­ο­σύ­νης ὑ­μῶν· ἐν παν­τὶ πλου­τι­ζό­με­νοι εἰς πᾶ­σαν ἁ­πλό­τη­τα, ἥ­τις κα­τερ­γά­ζε­ται δι᾽ ἡ­μῶν εὐ­χα­ρι­στί­αν τῷ Θε­ῷ.       

                (Β΄ Κο­ρινθ. θ΄[9]6-11)

ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ ΑΛΗΘΙΝΗ

1. ΝΑ ΔΙΝΟΥΜΕ ΜΕ ΑΦΘΟΝΙΑ

Ὁ ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος παίρ­νει μί­α εἰ­κό­να ἀ­πὸ τὴ γε­ωρ­γι­κὴ ζω­ὴ στὸ ση­με­ρι­νὸ ἀ­πο­στο­λι­κὸ ἀ­νά­γνω­σμα γιὰ νὰ μᾶς το­νί­σει με­γά­λες ἀ­λή­θει­ες σχε­τι­κὲς μὲ τὴ με­γά­λη ἀ­ρε­τὴ τῆς ἐ­λε­η­μο­σύ­νης. Ἐ­κεῖ­νος ὁ γε­ωρ­γός, λέ­ει, ποὺ σπέρ­νει τὸν σπό­ρο του μὲ τσιγ­γου­νιά, μὲ τσιγ­γου­νιὰ θὰ θε­ρί­σει καὶ τὸν καρ­πό. Κι ἐ­κεῖ­νος ποὺ σπέρ­νει ἄ­φθο­νους σπό­ρους θὰ θε­ρί­σει πλού­σιους καρ­πούς. Ἔ­τσι καὶ στὴν ἐ­λε­η­μο­σύ­νη κά­θε πι­στὸς πρέ­πει νὰ μοι­ρά­ζει ἁ­πλό­χε­ρα τὰ ὑ­λι­κὰ ἀ­γα­θά του, γιὰ νὰ κερ­δί­σει πο­λὺ πε­ρισ­σό­τε­ρα ὑ­λι­κὰ καὶ πνευ­μα­τι­κά. Για­τί ὅ­μως ὁ ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος το­νί­ζει ὅ­τι οἱ ἄν­θρω­ποι πρέ­πει νὰ ἐκ­δη­λώ­νου­με τὴν ἀ­ρε­τὴ τῆς ἐ­λε­η­μο­σύ­νης ἁ­πλό­χε­ρα; Δι­ό­τι σὲ κά­θε ἐ­πο­χὴ πολ­λοὶ πι­στοὶ φο­βοῦν­ται καὶ δι­στά­ζουν νὰ κά­νουν ἐ­λε­η­μο­σύ­νες, φο­βοῦν­ται μή­πως στε­ρη­θοῦν, μή­πως γί­νουν φτω­χοί. Γι᾿ αὐ­τὸ ἀ­κρι­βῶς ὁ ἀ­πό­στο­λος τοῦ Χρι­στοῦ χρη­σι­μο­ποι­εῖ τὴν εἰ­κό­να τοῦ γε­ωρ­γοῦ γιὰ νὰ δεί­ξει ὅ­τι καὶ οἱ γε­ωρ­γοί, ὅ­ταν παίρ­νουν τὸν σπό­ρο γιὰ νὰ σπεί­ρουν τὰ χω­ρά­φια τους, προ­σω­ρι­νὰ φαί­νε­ται ὅ­τι ἀ­δειά­ζουν οἱ ἀ­πο­θῆ­κες τῶν σι­τη­ρῶν τους καὶ ὅ­τι χά­νουν τὸ σι­τά­ρι ποὺ μὲ τό­σο κό­πο συ­νέ­λε­ξαν. Με­τὰ ὅ­μως ἀ­πὸ κά­ποι­ους μῆ­νες, κα­τὰ τὸν θε­ρι­σμό, θὰ συλ­λέ­ξουν στὶς ἀ­πο­θῆ­κες τους ἀ­συγ­κρί­τως με­γα­λύ­τε­ρη πο­σό­τη­τα σι­τα­ριοῦ ἀ­πὸ αὐ­τὴ ποὺ σκόρ­πι­σαν στὴ σπο­ρά. Ἔ­τσι καὶ στὴν ἐ­λε­η­μο­σύ­νη. Φαί­νε­ται ἀρ­χι­κῶς ὅ­τι χά­νου­με τὰ ἀ­γα­θὰ ποὺ μοι­ρά­ζου­με, ἀλ­λὰ μό­νο πρό­σκαι­ρα, δι­ό­τι πρό­κει­ται νὰ θε­ρί­σου­με πολ­λα­πλά­σια ἀ­γα­θά, καὶ σ᾿ αὐ­τὴ τὴ ζω­ὴ καὶ στὴν ἄλ­λη. Στὸ πα­ρά­δειγ­μα μά­λι­στα τῆς σπο­ρᾶς οἱ γε­ωρ­γοὶ μπο­ρεῖ κά­ποι­ες χρο­νι­ὲς νὰ μὴν ἔ­χουν τοὺς καρ­ποὺς ποὺ πε­ρι­μέ­νουν, δι­ό­τι δυ­σμε­νεῖς και­ρι­κὲς συν­θῆ­κες μπο­ρεῖ νὰ κα­τα­στρέ­ψουν τὴ συγ­κο­μι­δή τους. Ὅ­σοι ὅ­μως ἐ­λε­οῦν, δὲν πρό­κει­ται πο­τὲ νὰ χά­σουν τοὺς καρ­πούς τους. Ἂς προ­σφέ­ρου­με λοι­πὸν τὶς ἐ­λε­η­μο­σύ­νες μας ἁ­πλό­χε­ρα, χω­ρὶς τσιγ­γου­νιὰ καὶ φει­δώ.

2. ΝΑ ΔΙΝΟΥΜΕ ΜΕ ΠΡΟΘΥΜΙΑ

Ὁ ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος στὴ συ­νέ­χεια μᾶς ζη­τεῖ νὰ ἐ­λε­οῦ­με ὄ­χι μό­νον ἁ­πλό­χε­ρα ἀλ­λὰ καὶ μὲ πρό­θυ­μη καὶ ἐ­λεύ­θε­ρη δι­ά­θε­ση, ὄ­χι μὲ λύ­πη ἢ ἀ­πὸ ἀ­νάγ­κη. Δι­ό­τι ὁ Θε­ὸς ἀ­γα­πᾶ ἐ­κεῖ­νον ποὺ δί­νει μὲ προ­θυ­μί­α καὶ χα­ρά. Νὰ προ­σφέ­ρου­με λοι­πὸν ἐ­λε­η­μο­σύ­νη μὲ ἐ­λεύ­θε­ρη δι­ά­θε­ση καὶ ὄ­χι ἐ­πει­δὴ με­ρι­κοί μᾶς πι­έ­ζουν ἢ μᾶς ἐ­ξα­ναγ­κά­ζουν ἠ­θι­κῶς μὲ τὴν πα­ρου­σί­α τους ἢ ἐ­πει­δὴ φο­βό­μα­στε μὴν ἐ­κτε­θοῦ­με στοὺς γύ­ρω μας· καὶ κα­τό­πιν νὰ αἰ­σθα­νό­μα­στε λύ­πη ἐ­πει­δὴ νο­μί­ζου­με ὅ­τι χά­σα­με τὰ χρή­μα­τά μας. Ἔ­τσι οἱ ἐ­λε­η­μο­σύ­νες μας δὲν θὰ ἔ­χουν κα­μί­α ἀ­πο­λύ­τως ἀ­ξί­α. Καὶ ἐ­πι­πλέ­ον ὅ­ταν ἔ­τσι εἴ­μα­στε σφι­χτοὶ καὶ τρέ­μου­με μή­πως ἀ­δειά­σει τὸ πορ­το­φό­λι μας, καὶ κρα­τοῦ­με ὅ­λες τὶς οἰ­κο­νο­μί­ες μας γιὰ μᾶς, ὅ­ταν θὰ ἔλ­θει ἡ στιγ­μὴ τοῦ θα­νά­του μας, δὲν θὰ μπο­ρέ­σου­με νὰ πά­ρου­με τί­πο­τε μα­ζί μας, καὶ θὰ ἀ­να­χω­ρή­σου­με γιὰ τὸ αἰ­ώ­νιο τα­ξί­δι μας γυ­μνοὶ καὶ πάμ­πτω­χοι. Ἂς μά­θου­με λοι­πὸν νὰ προ­σφέ­ρου­με μὲ χα­ρὰ καὶ προ­θυ­μί­α, χω­ρὶς στε­νό­τη­τα καρ­διᾶς καὶ ἰ­δι­ο­τέ­λεια.

3. ΕΤΣΙ ΘΑ ΜΑΣ ΠΕΡΙΣΣΕΥΟΥΝ

Καὶ τί λοι­πὸν ἔ­χου­με νὰ κερ­δί­σου­με; Μᾶς τὸ λέ­ει ὁ ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος. Τὸ πρῶ­το καὶ σπου­δαι­ό­τε­ρο, τὴν ἀ­γά­πη τοῦ Θε­οῦ. Καὶ ἡ ἀ­γά­πη τοῦ Θε­οῦ εἶ­ναι προ­τι­μό­τε­ρη ἀ­πὸ κά­θε ἄλ­λο ἀ­γα­θὸ καὶ ἀ­πὸ αὐ­τὴν ἀ­κό­μη τὴ ζω­ή μας. Ἔ­πει­τα ὁ Θε­ός, λέ­ει ὁ ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος, θὰ μᾶς πλου­τί­σει μὲ ἀ­συγ­κρί­τως με­γα­λύ­τε­ρες δω­ρε­ές. Δι­ό­τι ὁ πα­νά­γα­θος καὶ πο­λυ­έ­λε­ος Κύ­ριος ὅ­ταν μᾶς χο­ρη­γεῖ τὰ ἀ­γα­θά του ὑ­λι­κὰ καὶ πνευ­μα­τι­κά, τὰ χο­ρη­γεῖ πλού­σια, τὰ πλη­θύ­νει καὶ τὰ πολ­λα­πλα­σιά­ζει. Γι᾿ αὐ­τὸ καὶ θὰ μᾶς ἀν­τα­πο­δώ­σει τό­σο πολ­λὰ ὑ­λι­κὰ καὶ πνευ­μα­τι­κὰ ἀ­γα­θά, ὥ­στε ὄ­χι μό­νο νὰ μᾶς ἀρ­κοῦν γιὰ νὰ ζή­σου­με, ἀλ­λὰ καὶ νὰ μᾶς πε­ρισ­σεύ­ουν γιὰ νὰ μπο­ροῦ­με καὶ πά­λι νὰ κά­νου­με κι ἄλ­λες ἐ­λε­η­μο­σύ­νες. Καὶ ὅ­σο ἐ­μεῖς θὰ προ­σφέ­ρου­με, τό­σο ὁ Θε­ὸς θὰ αὐ­ξά­νει καὶ τὰ ἀ­γα­θά μας καὶ τὴν προ­θυ­μί­α μας, γιὰ νὰ γι­νό­μα­στε ἀ­κό­μη πιὸ εὐ­ερ­γε­τι­κοὶ στοὺς ἄλ­λους. Ὥ­στε ὅ­σο πιὸ πο­λὺ πλε­ο­νά­ζουν τὰ ὑ­λι­κά μας ἀ­γα­θά, τό­σο πε­ρισ­σό­τε­ρο ἐ­μεῖς νὰ δί­νου­με κι ἄλ­λα. Κι ἔ­τσι στὰ ὑ­λι­κὰ ἀ­γα­θὰ νὰ ἔ­χου­με πάν­το­τε ἐ­πάρ­κεια, πο­λὺ δὲ πε­ρισ­σό­τε­ρο στὰ πνευ­μα­τι­κὰ νὰ ἔ­χου­με πε­ρίσ­σεια.

Κι ἔ­τσι οὐ­σι­α­στι­κὰ θὰ γί­νου­με πραγ­μα­τι­κὰ πλού­σιοι, πάμ­πλου­τοι. Δι­ό­τι μπο­ρεῖ βέ­βαι­α νὰ μὴ ζοῦ­με μέ­σα στὴ χλι­δὴ καὶ τὴν πο­λυ­τέ­λεια, μέ­σα σὲ πα­λά­τια καὶ βί­λες· ἀλ­λὰ μὲ τὴ φι­λαν­θρω­πί­α καὶ τὴν ἐ­λε­η­μο­σύ­νη θὰ ἀ­πο­τα­μι­εύ­ου­με πνευ­μα­τι­κὰ ἀ­πο­θέ­μα­τα, γιὰ νὰ κτί­σου­με ἀ­συγ­κρί­τως κα­λύ­τε­ρα πα­λά­τια, ποὺ δὲν πα­λι­ώ­νουν, δὲν χά­νουν πο­τὲ τὴν ἀ­ξί­α τους, ἀ­νά­κτο­ρα αἰ­ώ­νια καὶ ἄ­φθαρ­τα στὴν ἀ­τε­λεύ­τη­τη αἰ­ω­νι­ό­τη­τα. Ἐ­κεῖ θὰ δοῦ­με πιὸ κα­θα­ρὰ τὴν αἰ­ώ­νια συγ­κο­μι­δή μας. Ἐ­κεῖ θὰ μᾶς προ­σφέ­ρει ὁ Θε­ὸς ἀν­τὶ τῶν ἐ­πι­γεί­ων τὰ ἐ­που­ρά­νια, ἀν­τὶ τῶν φθαρ­τῶν τὰ ἄ­φθαρ­τα, ἀν­τὶ τῶν πρό­σκαι­ρων τὰ αἰ­ώ­νια.

(Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)

ΤΟ ΙΕΡΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

       Εἶπεν ὁ Κύριος^. κα­θὼς θέ­λε­τε ἵ­να ποι­ῶ­σιν ὑ­μῖν οἱ ἄν­θρω­ποι, καὶ ὑ­μεῖς ποι­εῖ­τε αὐ­τοῖς ὁ­μο­ί­ως. καὶ εἰ ἀ­γα­πᾶ­τε τοὺς ἀ­γα­πῶν­τας ὑ­μᾶς, πο­ί­α ὑ­μῖν χά­ρις ἐ­στί; καὶ γὰρ οἱ ἁ­μαρ­τω­λοὶ τοὺς ἀ­γα­πῶν­τας αὐ­τοὺς ἀ­γα­πῶ­σι. καὶ ἐ­ὰν ἀ­γα­θο­ποι­ῆ­τε τοὺς ἀ­γα­θο­ποι­οῦν­τας ὑ­μᾶς, πο­ί­α ὑ­μῖν χά­ρις ἐ­στί; καὶ γὰρ οἱ ἁ­μαρ­τω­λοὶ τὸ αὐ­τὸ ποι­οῦ­σι. καὶ ἐ­ὰν δα­νε­ί­ζη­τε πα­ρ' ὧν ἐλ­πί­ζε­τε ἀ­πο­λα­βεῖν, πο­ί­α ὑ­μῖν χά­ρις ἐ­στί; καὶ γὰρ ἁ­μαρ­τω­λοὶ ἁ­μαρ­τω­λοῖς δα­νε­ί­ζου­σιν ἵ­να ἀ­πο­λά­βω­σι τὰ ἴ­σα. πλὴν ἀ­γα­πᾶ­τε τοὺς ἐ­χθροὺς ὑ­μῶν καὶ ἀ­γα­θο­ποι­εῖ­τε καὶ δα­νε­ί­ζε­τε μη­δὲν ἀ­πελ­πί­ζον­τες, καὶ ἔ­σται ὁ μι­σθὸς ὑ­μῶν πο­λύς, καὶ ἔ­σε­σθε υἱ­οὶ ὑ­ψί­στου, ὅ­τι αὐ­τὸς χρη­στός ἐ­στιν ἐ­πὶ τοὺς ἀ­χα­ρί­στους καὶ πο­νη­ρο­ύς. Γίνεσθε οὖν οἰ­κτίρ­μο­νες κα­θὼς καὶ ὁ πα­τὴρ ὑ­μῶν οἰ­κτίρ­μων ἐ­στί.

                                         (Λουκ. Στ΄ [6] 31 – 36)

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Εἶπεν ὁ Κύριος, ὅ­πως θέ­λε­τε νὰ σᾶς συμ­πε­ρι­φέ­ρον­ται καὶ νὰ σᾶς κά­νουν οἱ ἄν­θρω­ποι, ἔ­τσι ἀ­κρι­βῶς νὰ συμ­πε­ρι­φέ­ρε­σθε κι ἐσεῖς σ' αὐ­τοὺς καὶ νὰ τοὺς κά­νε­τε τὰ ἴ­δια. Δι­ό­τι ἐ­ὰν ἀ­γα­πᾶ­τε μό­νον ἐ­κεί­νους πού σᾶς ἀ­γα­ποῦν, ποι­ὰ εὔ­νοι­α καὶ ποι­ὰ ἀ­μοι­βὴ σᾶς ἀ­νή­κει ἀ­πὸ τὸν Θε­ό; Κα­μί­α. Δι­ό­τι καὶ οἱ ἁ­μαρ­τω­λοὶ ἀ­γα­ποῦν ἐ­κεί­νους πού τοὺς ἀ­γα­ποῦν. Κι ἂν κά­νε­τε τὸ κα­λὸ σ' ἐ­κεί­νους ποῦ σᾶς εὐ­ερ­γε­τοῦν, ποι­ὰ εὔ­νοι­α καὶ χά­ρη καὶ ἀν­τα­μοι­βὴ σᾶς ἀ­νή­κει ἀ­πὸ τὸν Θε­ό; Κα­μί­α. Δι­ό­τι καὶ οἱ ἁ­μαρ­τω­λοὶ τὸ ἴ­διο κά­νουν. Κι ἂν δα­νεί­ζε­τε σ' ἐ­κεί­νους ἀ­πό τους ὁ­ποί­ους ἐλ­πί­ζε­τε νὰ πά­ρε­τε πί­σω αὐ­τὰ πού δα­νεί­σα­τε, ποι­ὰ χά­ρη καὶ ἀν­τα­πό­δο­ση ἀ­πὸ τὸν Θε­ὸ σᾶς ἀ­νή­κει; Κα­μί­α. Δι­ό­τι καὶ οἱ ἁ­μαρ­τω­λοὶ δα­νεί­ζουν σὲ ἄλ­λους ἁ­μαρ­τω­λοὺς γιὰ νὰ πά­ρουν πί­σω ὁ­λό­κλη­ρο τὸ πο­σὸ πού δά­νει­σαν ἢ καὶ σὲ ὥ­ρα ἀ­νάγ­κης νὰ πά­ρουν κι αὐ­τοὶ ἴ­σα ὀ­φέ­λη καὶ δά­νεια ἀ­πὸ ἐ­κεί­νους στοὺς ὁ­ποί­ους δά­νει­σαν. Ἐ­σεῖς ὅ­μως νὰ ἀ­γα­πᾶ­τε τοὺς ἐ­χθρούς σας καί νά τοὺς εὐ­ερ­γε­τεῖ­τε καὶ νὰ τοὺς δα­νεί­ζε­τε χω­ρὶς νὰ ἐλπίζετε σέ κα­μί­α ἀν­τα­πό­δο­ση ἀ­π' αὐ­τούς. Καὶ θὰ εἶναι πολύς ὁ μι­σθός σας καὶ με­γά­λη ἡ ἀν­τα­μοι­βή σας ἀ­πὸ τόν Θε­ό. Καὶ θὰ εἶ­στε στὴ βα­σι­λεί­α τῶν οὐ­ρα­νῶν κα­τὰ χάριν παιδιά τοῦ ὑψίστου Θε­οῦ, μὲ τὸν ὁποῖο θά μοιάζετε πνευ­μα­τι­κῶς. Δι­ό­τι κι αὐ­τὸς εἶ­ναι εὐ­ερ­γε­τι­κὸς καὶ ὠφέλιμος στοὺς ἀν­θρώ­πους πού δεί­χνουν ἀ­χα­ρι­στί­α στίς τό­σες εὐ­ερ­γε­σί­ες του καὶ πού δὲν ἔ­χουν κα­λὴ διάθεση καὶ προ­αί­ρε­ση ἀλλά εἶ­ναι πο­νη­ροί. Νὰ γί­νε­στε λοι­πὸν σπλα­χνι­κοὶ πρὸς τὸν συ­νάνθρωπό σας καὶ συμ­πο­νε­τι­κοὶ στὶς δυ­στυ­χί­ες του καὶ στίς ἀ­νάγ­κες του, ὅ­πως καὶ ὁ οὐ­ρά­νιος Πα­τέ­ρας σας εἶναι σπλα­χνι­κὸς σὲ ὅ­λους.