ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΑΚΡΟΑΣΗΣ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ ΤΟ 2019-2020

ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΑΚΡΟΑΣΗΣ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΤΟΥ  ΘΕΟΥ

ΣΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ

ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

ΤΟ 2019-2020

ΓΙΑ ΕΝΗΛΙΚΕΣ:

 ΚΥΚΛΟΣ ΜΕΛΕΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ ΑΝΔΡΩΝ

                κάθε ΤΡΙΤΗ  6.00 Μ.Μ.- 7.30 Μ.Μ.  

 ΚΥΚΛΟΣ ΜΕΛΕΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

                Κάθε ΤΡΙΤΗ  4.00 Μ.Μ.-5.00 Μ.Μ.

 ΚΥΚΛΟΣ ΜΕΛΕΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΩΝ (ΓΥΝΑΙΚΩΝ) ΚΑΙ  ΝΕΑΡΩΝ ΚΥΡΙΩΝ

                Κάθε ΤΕΤΑΡΤΗ  5.00 Μ.Μ.-6.00 Μ.Μ.

ΓΙΑ ΜΑΘΗΤΕΣ

    ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΑΡΡΕΝΩΝ:

         ΚΑΤΩΤΕΡΟ   κάθε    ΚΥΡΙΑΚΗ 10.00 Π.Μ. – 11.00  Π.Μ.

         ΜΕΣΟ        κάθε    ΚΥΡΙΑΚΗ 10.00 Π.Μ. – 11.00  Π.Μ.

         ΑΝΩΤΕΡΟ    κάθε    ΚΥΡΙΑΚΗ 10.00 Π.Μ. – 11.00  Π.Μ.

ΓΙΑ ΜΑΘΗΤΡΙΕΣ:

     ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΘΗΛΕΩΝ:

         ΚΑΤΩΤΕΡΟ   κάθε    ΚΥΡΙΑΚΗ 10.00 Π.Μ. – 11.00  Π.Μ.

         ΜΕΣΟ        κάθε    ΚΥΡΙΑΚΗ 10.00 Π.Μ. – 11.00  Π.Μ.

         ΑΝΩΤΕΡΟ    κάθε    ΚΥΡΙΑΚΗ 10.00 Π.Μ. – 11.00  Π.Μ.

 ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΑ, ΟΣΟΥΣ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ:

          ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ. ΠΡΟΣΦΕΡΟΝΤΑΙ ΚΑΦΕΣ ΚΑΙ ΚΕΡΑΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΣΥΖΗΤΗΣΗ

          ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ 10.00 Π.Μ. – 11.00  Π.Μ.

ΣΗΜ.: ΟΛΕΣ ΟΙ ΠΙΟ ΠΑΝΩ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΠΡΟΣΦΕΡΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΑΥΛΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΛΟΥΚΑ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΛΟΥΚΑ

 (27 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2019)

 Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ  (ΙΘ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ)  

Ἀ­δελ­φοί, ὁ Θε­ὸς καὶ Πα­τὴρ τοῦ Κυ­ρί­ου ᾽Ι­η­σοῦ Χρι­στοῦ οἶ­δεν, ὁ ὢν εὐ­λο­γη­τὸς εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας, ὅ­τι οὐ ψε­ύ­δο­μαι. Ἐν Δα­μα­σκῷ ὁ ἐ­θνάρ­χης ῾Α­ρέ­τα τοῦ βα­σι­λέ­ως ἐ­φρο­ύ­ρει τὴν πό­λιν Δα­μα­σκη­νῶν πι­ά­σαι με, καὶ διὰ θυ­ρί­δος ἐν σαρ­γά­νῃ ἐ­χα­λά­σθην διὰ τοῦ τε­ί­χους καὶ ἐ­ξέ­φυ­γον τὰς χεῖ­ρας αὐ­τοῦ. Καυ­χᾶ­σθαι δεῖ· οὐ συμ­φέ­ρει μοι· ἐ­λε­ύ­σο­μαι δὲ εἰς ὀ­πτα­σί­ας καὶ ἀ­πο­κα­λύ­ψεις Κυ­ρί­ου. Οἶ­δα ἄν­θρω­πον ἐν Χρι­στῷ πρὸ ἐ­τῶν δε­κα­τεσ­σά­ρων· εἴ­τε ἐν σώ­μα­τι οὐκ οἶ­δα, εἴ­τε ἐ­κτὸς τοῦ σώ­μα­τος οὐκ οἶ­δα, ὁ Θε­ὸς οἶ­δεν· ἁρ­πα­γέν­τα τὸν τοι­οῦ­τον ἕ­ως τρί­του οὐ­ρα­νοῦ. Καὶ οἶ­δα τὸν τοι­οῦ­τον ἄν­θρω­πον· εἴ­τε ἐν σώ­μα­τι εἴ­τε χω­ρὶς τοῦ σώ­μα­τος οὐκ οἶ­δα, ὁ Θε­ὸς οἶ­δεν· ὅ­τι ἡρ­πά­γη εἰς τὸν πα­ρά­δει­σον καὶ ἤ­κου­σεν ἄρ­ρη­τα ῥή­μα­τα ἃ οὐκ ἐ­ξὸν ἀν­θρώ­πῳ λα­λῆ­σαι. Ὑ­πὲρ τοῦ τοι­ο­ύ­του καυ­χή­σο­μαι, ὑ­πὲρ δὲ ἐ­μαυ­τοῦ οὐ καυ­χή­σο­μαι εἰ μὴ ἐν ταῖς ἀ­σθε­νε­ί­αις μου. Ἐ­ὰν γὰρ θε­λή­σω καυ­χή­σα­σθαι, οὐκ ἔ­σο­μαι ἄ­φρων· ἀ­λή­θειαν γὰρ ἐ­ρῶ· φε­ί­δο­μαι δέ, μή τις εἰς ἐ­μὲ λο­γί­ση­ται ὑ­πὲρ ὃ βλέ­πει με ἢ ἀ­κο­ύ­ει τι ἐξ ἐ­μοῦ. Καὶ τῇ ὑ­περ­βο­λῇ τῶν ἀ­πο­κα­λύ­ψε­ων, ἵ­να μὴ ὑ­πε­ρα­ί­ρω­μαι, ἐ­δό­θη μοι σκό­λοψ τῇ σαρκί, ἄγ­γε­λος Σα­τᾶν, ἵ­να με κο­λα­φί­ζῃ, ἵ­να μὴ ὑ­πε­ρα­ί­ρω­μαι. Ὑ­πὲρ το­ύ­του τρὶς τὸν Κύριον πα­ρε­κά­λε­σα ἵ­να ἀ­πο­στῇ ἀπ᾽ ἐ­μοῦ· καὶ εἴ­ρη­κέν μοι· ᾽Αρ­κεῖ σοι ἡ χά­ρις μου· ἡ γὰρ δύ­να­μίς μου ἐν ἀ­σθε­νε­ί­ᾳ τε­λει­οῦ­ται· ἥ­δι­στα οὖν μᾶλ­λον καυ­χή­σο­μαι ἐν ταῖς ἀ­σθε­νε­ί­αις μου, ἵ­να ἐ­πι­σκη­νώ­σῃ ἐπ᾽ ἐ­μὲ ἡ δύ­να­μις τοῦ Χρι­στοῦ. 

 (Β΄ Κορ. ια΄[11] 31-33, ιβ΄[12] 1-9)

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ἀ­δελ­φοί, θά σᾶς πῶ πράγ­μα­τα πού ἴ­σως σᾶς φα­νοῦν ἀ­πί­στευ­τα. Ἀλ­λά ὁ Θε­ός καί Πα­τήρ τοῦ Κυ­ρί­ου μας Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, ὁ ὁ­ποῖ­ος εἶ­ναι εὐ­λο­γη­μέ­νος στούς αἰ­ῶ­νες, γνω­ρί­ζει ὅ­τι δέν λέ­ω ψέ­μα­τα. Στή Δα­μα­σκό ὁ δι­οι­κη­τής πού εἶ­χε δι­ο­ρι­σθεῖ ἀ­πό τόν βα­σι­λιά Ἀ­ρέ­τα φρου­ροῦ­σε τήν πό­λη τῶν Δα­μα­σκη­νῶν, ἐ­πει­δή ἤ­θε­λε νά μέ συλ­λά­βει. Κι ἀ­πό κά­ποι­ο πα­ρά­θυ­ρο μέ κα­τέ­βα­σαν κά­τω μέ­σα σέ δι­κτυ­ω­τό κα­λά­θι, μέ­σα ἀ­πό κά­ποι­ο ἄ­νοιγ­μα τοῦ τεί­χους τῆς πό­λε­ως, καί ξέ­φυ­γα ἀ­πό τά χέ­ρια του. Νά σᾶς μι­λή­σω λοι­πόν καί γιά ἄλ­λους δι­ωγ­μούς μου, δέν μέ συμ­φέ­ρει νά καυ­χι­έ­μαι. Στα­μα­τῶ λοι­πόν γι’ αὐ­τό νά μι­λῶ γιά τούς δι­ωγ­μούς καί τούς ἄλ­λους κό­πους μου. Θά ἀ­να­φερ­θῶ ὅ­μως σέ ὀ­πτα­σί­ες καί ἀ­πο­κα­λύ­ψεις πού μοῦ χά­ρι­σε ὁ Κύ­ριος. Γνω­ρί­ζω ἕ­ναν ἄν­θρω­πο πού βρί­σκε­ται σέ στε­νή σχέ­ση καί ἐ­πι­κοι­νω­νί­α μέ τόν Χρι­στό. Ὁ ἄν­θρω­πος αὐ­τός πρίν ἀ­πό δε­κα­τέσ­σε­ρα χρό­νια ἁρ­πά­χθη­κε καί ἀ­νυ­ψώ­θη­κε μέ­χρι τόν τρί­το οὐ­ρα­νό, ὅ­που δι­α­μέ­νουν οἱ ἀγ­γε­λι­κές δυ­νά­μεις. Δέν γνω­ρί­ζω ὅ­μως ἐ­άν ἦ­ταν μέ τό σῶ­μα του τήν ὥ­ρα ἐ­κεί­νη ἤ ἦ­ταν σέ ἔκ­στα­ση, ἔ­ξω ἀ­πό τό σῶ­μα του. Ὁ Θε­ός ξέ­ρει. Καί γνω­ρί­ζω ὅ­τι ὁ ἄν­θρω­πος αὐ­τός (εἴ­τε μέ τό σῶ­μα του, εἴ­τε ἔ­ξω ἀ­π’ τό σῶ­μα του, μό­νο μέ τήν ψυ­χή του, δέν γνω­ρί­ζω, ὁ Θε­ός γνω­ρί­ζει) ἁρ­πά­χθη­κε καί με­τα­φέρ­θη­κε στόν Πα­ρά­δει­σο κι ἄ­κου­σε λό­για πού κα­νέ­νας ἄν­θρω­πος δέν ἔ­χει τή δύ­να­μη νά τά πεῖ, κι οὔ­τε ἐ­πι­τρέ­πε­ται νά τά ξε­στο­μί­σει λό­γῳ τῆς ἱ­ε­ρό­τη­τός τους. Γιά τόν ἄν­θρω­πο αὐ­τόν θά καυ­χη­θῶ. Δέν εἶ­ναι ὁ συ­νη­θι­σμέ­νος Παῦ­λος αὐ­τός, ἀλ­λά ἄλ­λος Παῦ­λος, στόν ὁ­ποῖ­ο ὁ Κύ­ριος ἔ­δω­σε πολ­λές χά­ρι­τες. Γιά τόν ἑ­αυ­τό μου ὅ­μως δέν θά καυ­χη­θῶ πα­ρά μό­νο γιά τίς θλί­ψεις καί τούς πει­ρα­σμούς μου, ὅ­που φα­νε­ρώ­νε­ται ἡ ἀ­σθέ­νειά μου, ἀλ­λά καί ἡ δύ­να­μη τοῦ Θε­οῦ πού δέν μ’ ἀ­φή­νει νά κα­ταρ­ρεύ­σω. Μό­νο γιά τίς ἀ­σθέ­νει­ές μου αὐ­τές θά καυ­χη­θῶ κι ὄ­χι γιά τίς ἐ­πι­τυ­χί­ες καί τή δρά­ση μου. Δι­ό­τι ἐ­άν θε­λή­σω καί γι’ αὐ­τά νά καυ­χη­θῶ, δέν θά εἶ­μαι ἄ­μυα­λος καί ἀ­νό­η­τος, ἐ­πει­δή θά πῶ τήν ἀ­λή­θεια. Δυ­σκο­λεύ­ο­μαι ὅ­μως νά καυ­χη­θῶ, γιά νά μή μοῦ λο­γα­ριά­σει κα­νείς τί­πο­τε πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­πό ἐ­κεῖ­νο πού βλέ­πει ἤ ἀ­κού­ει ἀ­πό μέ­να. Καί ἐ­ξαι­τί­ας τῶν πολ­λῶν καί με­γά­λων ἀ­πο­κα­λύ­ψε­ων ἐ­πέ­τρε­ψε ὁ Θε­ός καί μοῦ δό­θη­κε ἀγ­κα­θω­τό ξύ­λο στό σῶ­μα, ἀρ­ρώ­στια ἀ­θε­ρά­πευ­τη, ἄγ­γε­λος τοῦ σα­τα­νᾶ, γιά νά μέ χτυ­πᾶ στό πρό­σω­πο καί νά μέ τα­λαι­πω­ρεῖ, γιά νά μήν ὑ­πε­ρη­φα­νεύ­ο­μαι. Γιά τόν πει­ρα­σμό αὐ­τό τρεῖς φο­ρές πα­ρα­κά­λε­σα τόν Κύ­ριο νά μοῦ τόν ἀ­πο­μα­κρύ­νει. Ἀλ­λά ὁ Κύ­ριος μοῦ εἶ­πε: Σοῦ εἶ­ναι ἀρ­κε­τή ἡ χά­ρις πού σοῦ δί­νω. Δι­ό­τι ἡ δύ­να­μή μου ἀ­να­δει­κνύ­ε­ται τέ­λεια, ὅ­ταν ὁ ἄν­θρω­πος εἶ­ναι ἀ­σθε­νής καί μέ τήν ἐ­νί­σχυ­σή μου κα­τορ­θώ­νει με­γά­λα καί θαυ­μα­στά. Μέ πο­λύ με­γά­λη εὐ­χα­ρί­στη­ση λοι­πόν θά καυ­χι­έ­μαι πε­ρισ­σό­τε­ρο στίς ἀ­σθέ­νει­ές μου, γιά νά κα­τοι­κή­σει μέ­σα μου ἡ δύ­να­μη τοῦ Χρι­στοῦ.

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἂνθρωπός τις προσῆλ­θε τῷ Ἰησοῦ, ᾧ ὄ­νο­μα Ἰάειρος, καὶ αὐτός ἄρ­χων τῆς συ­να­γω­γῆς ὑ­πῆρ­χε· καὶ πε­σὼν πα­ρὰ τοὺς πό­δας τοῦ Ἰ­η­σοῦ πα­ρε­κά­λει αὐ­τὸν εἰ­σελ­θεῖν εἰς τὸν οἶ­κον αὐ­τοῦ, ὅ­τι θυ­γά­τηρ μο­νο­γε­νὴς ἦν αὐ­τῷ ὡς ἐ­τῶν δώ­δε­κα καὶ αὕ­τη ἀ­πέ­θνῃ­σκεν. Ἐν δὲ τῷ ὑ­πά­γειν αὐ­τὸν οἱ ὄ­χλοι συ­νέ­πνι­γον αὐ­τόν. καὶ γυ­νὴ οὖ­σα ἐν ῥύ­σει αἵ­μα­τος ἀ­πὸ ἐ­τῶν δώ­δε­κα, ἥ­τις ἰ­α­τροῖς προ­σα­να­λώ­σα­σα ὅ­λον τὸν βί­ον οὐκ ἴ­σχυ­σεν ὑ­π' οὐ­δε­νὸς θε­ρα­πευ­θῆ­ναι, προ­σελ­θοῦ­σα ὄ­πι­σθεν ἥ­ψα­το τοῦ κρα­σπέ­δου τοῦ ἱ­μα­τί­ου αὐ­τοῦ, καὶ πα­ρα­χρῆ­μα ἔ­στη ἡ ῥύ­σις τοῦ αἵ­μα­τος αὐ­τῆς. καὶ εἶ­πεν ὁ Ἰ­η­σοῦς· Τίς ὁ ἁ­ψά­με­νός μου; ἀρ­νου­μέ­νων δὲ πάν­των εἶ­πεν ὁ Πέτρος καὶ οἱ σὺν αὐ­τῷ· Ἐ­πι­στά­τα, οἱ ὄ­χλοι συ­νέ­χου­σί σε καὶ ἀ­πο­θλί­βου­σι καὶ λέ­γεις τίς ὁ ἁ­ψά­με­νός μου; ὁ δὲ Ἰ­η­σοῦς εἶ­πεν· Ἥ­ψα­τό μού τις· ἐ­γὼ γὰρ ἔ­γνων δύ­να­μιν ἐ­ξελ­θοῦ­σαν ἀ­π' ἐ­μοῦ. ἰ­δοῦ­σα δὲ ἡ γυ­νὴ ὅ­τι οὐκ ἔ­λα­θε, τρέ­μου­σα ἦλ­θε καὶ προ­σπε­σοῦ­σα αὐ­τῷ δι' ἣν αἰ­τί­αν ἥ­ψα­το αὐ­τοῦ ἀ­πήγ­γει­λεν αὐ­τῷ ἐ­νώ­πι­ον παν­τὸς τοῦ λα­οῦ, καὶ ὡς ἰ­ά­θη πα­ρα­χρῆ­μα. ὁ δὲ εἶ­πεν αὐ­τῇ· Θάρσει, θύ­γα­τερ, ἡ πί­στις σου σέ­σω­κέ σε· πο­ρε­ύ­ου εἰς εἰ­ρή­νην. Ἔ­τι αὐ­τοῦ λα­λοῦν­τος ἔρ­χε­ταί τις πα­ρὰ τοῦ ἀρ­χι­συ­να­γώ­γου λέ­γων αὐ­τῷ ὅ­τι τέθνηκεν ἡ θυ­γά­τηρ σου· μὴ σκύλ­λε τὸν δι­δά­σκα­λον. ὁ δὲ Ἰ­η­σοῦς ἀ­κο­ύ­σας ἀ­πε­κρί­θη αὐ­τῷ λέ­γων· Μὴ φο­βοῦ· μό­νον πί­στευ­ε, καὶ σω­θή­σε­ται. ἐλ­θὼν δὲ εἰς τὴν οἰ­κί­αν οὐκ ἀ­φῆ­κεν εἰ­σελ­θεῖν οὐ­δέ­να εἰ μὴ Πέτρον καὶ Ἰ­ω­άν­νην καὶ Ἰάκωβον καὶ τὸν πα­τέ­ρα τῆς παι­δὸς καὶ τὴν μη­τέ­ρα. ἔ­κλαι­ον δὲ πάν­τες καὶ ἐ­κό­πτον­το αὐ­τήν. ὁ δὲ εἶ­πε· Μὴ κλα­ί­ε­τε· οὐκ ἀ­πέ­θα­νεν, ἀλ­λὰ κα­θε­ύ­δει. καὶ κα­τε­γέ­λων αὐ­τοῦ, εἰ­δό­τες ὅ­τι ἀ­πέ­θα­νεν. αὐ­τὸς δὲ ἐκ­βα­λὼν ἔ­ξω πάν­τας καὶ κρα­τή­σας τῆς χει­ρὸς αὐ­τῆς ἐ­φώ­νη­σε λέ­γων· Ἡ παῖς, ἐ­γε­ί­ρου. καὶ ἐ­πέ­στρε­ψε τὸ πνεῦ­μα αὐ­τῆς, καὶ ἀ­νέ­στη πα­ρα­χρῆ­μα, καὶ δι­έ­τα­ξεν αὐ­τῇ δο­θῆ­ναι φα­γεῖν. καὶ ἐ­ξέ­στη­σαν οἱ γο­νεῖς αὐ­τῆς· ὁ δὲ πα­ρήγ­γει­λεν αὐ­τοῖς μη­δε­νὶ εἰ­πεῖν τὸ γε­γο­νός.        

 (Λουκ. η΄ [8] 41– 56)

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

1. ΕΓΓΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΠΡΟΣΙΤΟ

Στὸν δρό­μο πρὸς τὸ σπί­τι τοῦ Ἀρ­χι­συ­να­γώ­γου Ἰ­α­εί­ρου ἔ­γι­νε τὸ θαῦ­μα. Λί­γο πρίν, ὁ Ἰ­ά­ει­ρος εἶ­χε πέ­σει στὰ πό­δια τοῦ Χρι­στοῦ καὶ τὸν πα­ρα­κα­λοῦ­σε νὰ δε­χθεῖ νὰ πά­ει στὸ σπί­τι του γιὰ νὰ θε­ρα­πεύ­σει τὴν ἑ­τοι­μο­θά­να­τη δω­δε­κά­χρο­νη κό­ρη του. Καὶ ὁ Κύ­ριος τὸ εἶ­χε δε­χθεῖ καὶ ἤ­δη βά­δι­ζε πρὸς τὰ ἐ­κεῖ.

Ἐ­κεῖ λοι­πόν, στὸν δρό­μο, κά­ποι­α γυ­ναί­κα Τὸν ἄγ­γι­ξε. Ἦ­ταν ἡ δύ­στυ­χη ἄρ­ρω­στη, τα­λαι­πω­ρη­μέ­νη, αἱ­μορ­ρα­γοῦ­σε συ­νε­χῶς. Δώ­δε­κα χρό­νια βα­σα­νι­ζό­ταν ἀ­πὸ τὴν ἀρ­ρώ­στια, κι ἐ­νῶ εἶ­χε ξο­δέ­ψει ὅ­λη τὴν πε­ρι­ου­σί­α της στοὺς για­τρούς, για­τρειὰ δὲν εὕ­ρι­σκε. Τώ­ρα ­πλη­σί­α­σε τὸν Κύ­ριο μὲ πί­στη. Δὲν Τοῦ εἶ­πε τί­πο­τε. Ἐ­κεῖ ὅ­μως ποὺ τὰ πλή­θη συ­νω­στί­ζον­ταν γύ­ρω Του, βρῆ­κε τὴν εὐ­και­ρί­α νὰ ἀγ­γί­ξει κρυ­φὰ τὸ κρά­σπε­δο τοῦ ἱ­μα­τί­ου Του, τὴν ἄ­κρη τοῦ ἐν­δύ­μα­τός Του. Καὶ ἀ­μέ­σως τὸ αἷ­μα στα­μά­τη­σε. Ἔ­γι­νε κα­λά. Εὐ­τυ­χι­σμέ­νη ἡ γυ­ναί­κα γύ­ρι­σε νὰ φύ­γει – δὲν τὴν εἶ­χε πά­ρει εὐ­τυ­χῶς εἴ­δη­ση κα­νείς!

«Τίς ὁ ἁ­ψά­με­νός μου;» Ποι­ὸς μὲ ἄγ­γι­ξε; Τὰ ἀ­πρό­σμε­να τοῦ­τα λό­για τοῦ Κυ­ρί­ου δη­μι­ουρ­γοῦν ἀ­πο­ρί­α με­γά­λη. Κύ­ρι­ε, τοῦ λέ­γει ὁ Πέ­τρος, τὰ πλή­θη τοῦ λα­οῦ Σὲ κυ­κλώ­νουν ἀ­πὸ παν­τοῦ καὶ Σὲ πι­έ­ζουν, καὶ Ἐ­σὺ λὲς «ποι­ὸς μὲ ἄγ­γι­ξε»; Ἀλ­λὰ ὁ Κύ­ριος ἐ­πι­μέ­νει: «Ἠ­ψα­τό μού τις». Κά­ποι­ος μὲ ἄγ­γι­ξε, δι­ό­τι ἐ­γὼ ἔ­νι­ω­σα νὰ βγαί­νει δύ­να­μη ἀ­πὸ ἐ­πά­νω μου. Ἡ γυ­ναί­κα κα­τά­λα­βε πό­σο λά­θος ἦ­ταν νὰ νο­μί­ζει πὼς θὰ ἔ­με­νε ἀ­πα­ρα­τή­ρη­τη ἀ­πὸ τὸ βλέμ­μα τοῦ Κυ­ρί­ου. Τρέ­μον­τας ἦρ­θε μπρο­στά Του καὶ πέ­φτον­τας στὰ πό­δια Του τὰ ἐ­ξή­γη­σε ὅ­λα. Ἔ­χε θάρ­ρος, κό­ρη μου, τῆς εἶ­πε στὸ τέ­λος ὁ Κύ­ριος. Ἡ πί­στη σου σὲ ἔ­σω­σε. Πή­γαι­νε στὸ κα­λό σου. Εἰ­ρή­νευ­ε.

«ΤΙΣ Ο ΑΨΑΜΕΝΟΣ ΜΟΥ;» Ποι­ὸς μὲ ἄγ­γι­ξε;

Ποι­ὸς νὰ Σὲ ἀγ­γί­ξει, Κύ­ρι­ε; Δύ­ο χι­λιά­δες χρό­νια ἀ­πὸ τό­τε ἐ­ξα­κο­λου­θοῦ­με νὰ συ­νω­στι­ζό­μα­στε γύ­ρω σου, νὰ Σὲ σπρώ­χνου­με... Συγ­κεν­τρω­νό­μα­στε στοὺς να­ούς, τρέ­χου­με στὰ ἱ­ε­ρὰ προ­σκυ­νή­μα­τα, με­ρι­κὲς φο­ρὲς σχε­δὸν πα­τᾶ­με ὁ ἕ­νας ἐ­πά­νω στὸν ἄλ­λον γιὰ νὰ κοι­νω­νή­σου­με, ἀλ­λὰ ποι­οὶ ἀ­πὸ ἐ­μᾶς Σὲ ἐγ­γί­ζουν πραγ­μα­τι­κά; Παίρ­νουν δύ­να­μη ἀ­πὸ Σέ­να; Ποι­οὶ ἀ­λη­θι­νὰ ἐ­πι­κοι­νω­νοῦν μα­ζί σου, ἑ­νώ­νον­ται μὲ Σέ­να;

Ναί, δὲν ὑ­πάρ­χει ἀμ­φι­βο­λί­α πὼς ἀ­νά­με­σα στοὺς τό­σους ποὺ Σὲ πε­ρι­κυ­κλώ­νου­με, ἀ­σφα­λῶς ὑ­πάρ­χουν καὶ ἐ­κεῖ­νες οἱ ὑ­πέ­ρο­χες ψυ­χές, ποὺ Σὲ πλη­σιά­ζουν μὲ ἕ­ναν ἰ­δι­αί­τε­ρο τρό­πο, ποὺ ἀγ­γί­ζουν τὴν ἀν­θρώ­πι­νη φύ­ση Σου καὶ ἔρ­χον­ται σὲ ἐ­πα­φὴ μὲ τὴν ἀ­χώ­ρι­στη ἀ­πὸ αὐ­τὴ θε­ό­τη­τά Σου, μὲ Σέ­να, τὸν ὕ­ψι­στο καὶ ὑ­πε­ρά­πει­ρο Δη­μι­ουρ­γὸ καὶ Θε­ό μας. Ὑ­πάρ­χουν ἀ­σφα­λῶς αὐ­τὲς οἱ ψυ­χές, γιὰ τὶς ὁ­ποῖ­ες θὰ μπο­ρεῖς νὰ ἐ­πα­να­λαμ­βά­νεις καὶ σή­με­ρα: «ἥ­ψα­τό μού τις» - κά­ποι­ος μὲ ἄγ­γι­ξε!

Ναί, ὑ­πάρ­χουν! Ἀλ­λὰ πό­σες εἶ­ναι; Για­τί πολ­λοί, Κύ­ρι­ε, Σὲ πλη­σι­ά­ζου­με χω­ρὶς βα­θειὰ συ­ναί­σθη­ση, χω­ρὶς τὸν ἅ­γιο καὶ ζω­ο­ποι­ὸ φό­βο Σου. Γι᾿ αὐ­τὸ καὶ δὲν Σὲ ἀγ­γί­ζου­με. Δὲν κα­τα­λα­βαί­νου­με πὼς ἐ­κεί­νη τὴν ὥ­ρα ἔρ­χε­σαι μέ­σα μας Ἐ­σὺ ὁ Ἴ­διος, ὁ ἀ­πρό­σι­τος Θε­ός. Γι᾿ αὐ­τὸ καὶ δὲν παίρ­νου­με δύ­να­μη, δὲν θε­ρα­πευ­ό­μα­στε ἀ­πὸ τὶς ἀ­κα­τά­σχε­τες πνευ­μα­τι­κὲς αἱ­μορ­ρα­γί­ες μας.

Ὦ Κύ­ρι­ε, δῶ­σε νὰ κα­τα­λά­βου­με κά­πο­τε τὸ τί μᾶς χα­ρί­ζεις καὶ ὄ­χι μό­νο νὰ Σὲ ἀγ­γί­ζου­με, ἀλ­λὰ καὶ αἰ­ώ­νια καὶ ἀ­δι­ά­σπα­στα νὰ ἑ­νω­νό­μα­στε μα­ζί Σου.

2. ΟΤΑΝ ΠΥΚΝΩΝΕΙ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ

Ἐ­νῶ ἀ­κό­μη ὡ­μι­λοῦ­σε ὁ Κύ­ριος πρὸς τὴν εὐ­λο­γη­μέ­νη ἐ­κεί­νη γυ­ναί­κα, ἡ ὑ­πό­θε­ση τοῦ Ἰ­α­εί­ρου ἐ­ξε­λί­χθη­κε σὲ τρα­γω­δί­α. Δι­ό­τι ἔ­φθα­σε κά­ποι­ος ἀ­πὸ τὸ σπί­τι του καὶ τοῦ ἀ­νήγ­γει­λε τὸν θά­να­το τῆς κό­ρης του. Πέ­θα­νε ἡ κό­ρη σου, τοῦ εἶ­πε, μὴν κου­ρά­ζεις ἄ­δι­κα τὸν Δι­δά­σκα­λο. Ἦ­ταν πράγ­μα­τι φο­βε­ρό!

    Ὁ Κύ­ριος ἀν­τε­λή­φθη ἀ­μέ­σως τὴ δρα­μα­τι­κὴ τρο­πὴ τῶν πραγ­μά­των καὶ γυρ­νών­τας πρὸς τὸν Ἰ­ά­ει­ρο τοῦ εἶ­πε: μὴ φο­βᾶ­σαι· μό­νον νὰ πι­στεύ­εις καὶ θὰ σω­θεῖ ἡ κό­ρη σου. Φθά­νον­τας δὲ στὸ σπί­τι τοῦ Ἰ­α­εί­ρου, δὲν ἄ­φη­σε κα­νέ­να νὰ μπεῖ μέ­σα πα­ρὰ μό­νον τὸν Πέ­τρο, τὸν Ἰ­ά­κω­βο καὶ τὸν Ἰ­ω­άν­νη, καὶ τὸν πα­τέ­ρα καὶ τὴν μη­τέ­ρα τοῦ κο­ρι­τσιοῦ. Θρῆ­νος καὶ κλαυθ­μὸς ἐ­κεῖ. Καὶ ὅ­ταν ὁ Κύ­ριος συ­νέ­στη­σε στοὺς συγ­κεν­τρω­μέ­νους συγ­γε­νεῖς καὶ γνω­στοὺς νὰ μὴν κλαῖ­νε, βε­βαι­ώ­νον­τάς τους πὼς ἡ κό­ρη δὲν ἀ­πέ­θα­νε ἀλ­λὰ κοι­μᾶ­ται, ἄρ­χι­σαν νὰ Τὸν πε­ρι­γε­λοῦν, δι­ό­τι ἦ­σαν βέ­βαι­οι, ὅ­τι τὸ κο­ρί­τσι ἦ­ταν νε­κρό. Δὲν ἤ­ξευ­ραν τί ἔ­κα­ναν. Τὸ κο­ρί­τσι ἦ­ταν ὄν­τως νε­κρό, ἀλ­λὰ ὁ Κύ­ριος τῆς ζω­ῆς καὶ τοῦ θα­νά­του ἦ­ταν ἐ­κεῖ, καὶ γιὰ Ἐ­κεῖ­νον ὁ θά­να­τος τῆς κό­ρης δὲν δι­έ­φε­ρε ἀ­πὸ ἁ­πλὸ ὕ­πνο.

Καὶ πράγ­μα­τι ἔ­πει­τα ἀ­πὸ λί­γο ὅ­λα εἶ­χαν τε­λει­ώ­σει. Ὁ Κύ­ριος, ἀ­φοῦ ἔ­βγα­λε ὅ­λους τοὺς ὀ­λι­γό­πι­στους ἔ­ξω, ἔ­πια­σε τὸ χέ­ρι τῆς κό­ρης καὶ τῆς ἐ­φώ­να­ξε: Κό­ρη, σή­κω ἐ­πά­νω! Καὶ ἀ­μέ­σως ἡ ψυ­χή της ξα­να­γύ­ρι­σε στὸ σῶ­μα καὶ τὴν ἴ­δια στιγ­μὴ ἀ­να­στή­θη­κε. Τὰ ἔ­χα­σαν οἱ γο­νεῖς της. Ὁ Κύ­ριος ὅ­μως, ἀ­φοῦ τοὺς συ­νέ­στη­σε νὰ τῆς δώ­σουν νὰ φά­γει, τοὺς πα­ρήγ­γει­λε νὰ μὴν ἀ­να­κοι­νώ­σουν σὲ κα­νέ­ναν αὐ­τὸ τὸ θαῦ­μα, γιὰ νὰ μὴν ἐ­ρε­θί­σουν πε­ρισ­σό­τε­ρο τὸν φθό­νο τῶν ἐ­χθρῶν Του.

Η ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ἐ­ξέ­λι­ξη αὐ­τοῦ τοῦ πε­ρι­στα­τι­κοῦ τὸ κά­νει ἀ­ναμ­φι­βό­λως ἰ­δι­αί­τε­ρα δι­δα­κτι­κό. Μπο­ροῦ­με νὰ φαν­τα­στοῦ­με ἐ­κεί­νη τὴν πραγ­μα­τι­κὰ τρα­γι­κὴ στιγ­μὴ ποὺ ἄ­κου­γε ὁ Ἰ­ά­ει­ρος τὴν εἴ­δη­ση τοῦ θα­νά­του τῆς κό­ρης του. Θὰ ἦ­ταν κά­τι σὰν κε­ραυ­νός. Καὶ σί­γου­ρα θὰ τὸν ἔ­πνι­ξε στοὺς λο­γι­σμούς: Ἄχ! – θὰ ἔ­λε­γε – λί­γα λε­πτὰ ἐ­νω­ρί­τε­ρα ἂν πή­γαι­να στὸν Κύ­ριο... ἂν δὲν κα­θυ­στε­ροῦ­σε μὲ αὐ­τὴν ἐ­δῶ τὴν γυ­ναί­κα... ἄν... ἄν... ἄν... θὰ ἐ­γλύ­τω­νε τὸ παι­δά­κι μου. Θὰ πνί­γη­κε κυ­ρι­ο­λε­κτι­κὰ σ᾿ αὐ­τὰ τὰ «ἄν». Καὶ ἀπ᾿ αὐ­τὰ θέ­λη­σε ὁ Κύ­ριος νὰ τὸν γλυ­τώ­σει, στρε­φό­με­νος ἀ­μέ­σως πρὸς τὸ μέ­ρος του καὶ λέ­γον­τάς του «μὴ φο­βοῦ· μό­νον πί­στευ­ε καὶ σω­θή­σε­ται».

Αὐ­τὰ τὰ «ἄν»! Τὸ φρι­κτὸ μα­στί­γω­μα τῶν ψυ­χῶν ποὺ ἔ­χουν λί­γη πί­στη! Ὅ­ταν τοὺς ἔρ­θει κά­ποι­α θλί­ψη, κά­ποι­α δο­κι­μα­σί­α, τρέ­χουν ἀ­μέ­σως στὸν Κύ­ριο. Ἀλ­λά. βλέ­πε­τε, πο­τὲ κα­νέ­να κα­κὸ δὲν ἔρ­χε­ται μό­νο του. Ἐ­κεῖ λοι­πὸν ποὺ ἡ θλιμ­μέ­νη ψυ­χὴ πε­ρι­μέ­νει τὴν ἐ­πέμ­βα­ση τοῦ Θε­οῦ, βλέ­πει ξαφ­νι­κὰ και­νούρ­για μπό­ρα νὰ πλη­σιά­ζει, κι ὣς ὅ­του ξε­σπά­σει αὐ­τή, ὁ οὐ­ρα­νὸς ἔ­χει πά­λι σκο­τει­νιά­σει καὶ τὰ μαῦ­ρα σύν­νε­φα σέρ­νον­ται ἀ­πει­λη­τι­κὰ πά­νω ἀ­πὸ τὸ ρη­μαγ­μέ­νο κι­ό­λας σπι­τι­κό της. Καὶ βέ­βαι­α τό­τε ἡ ψυ­χὴ ἀρ­χί­ζει νὰ λυ­γί­ζει. Εἶ­ναι ἡ κρί­σι­μη ὥ­ρα, ἡ ὥ­ρα ποὺ ρί­χνε­ται μέ­σα στὸ φο­βε­ρὸ κα­μί­νι τοῦ πει­ρα­σμοῦ. Εἶ­ναι ἡ ὥ­ρα τοῦ ἐ­χθροῦ. Ἡ ὥ­ρα ποὺ ἀρ­χί­ζουν τὰ «ἄν».

Τὰ «ἄν»! Ἂν οἱ γο­νεῖς μου πρό­σε­χαν σ᾿ αὐ­τό... Ἂν δὲν εἶ­χα κά­νει αὐ­τὴν τὴν ἐρ­γα­σί­α... Ἂν δὲν εἶ­χε γί­νει ἐ­κεῖ­νος ὁ γά­μος... Ἂν ὁ ἄν­δρας μου μὲ ἄ­κου­γε... Ἂν ἡ γυ­ναί­κα μου δὲν ἐ­πέ­με­νε τό­σο πο­λύ... Ἂν οἱ γνω­στοί μου φρόν­τι­ζαν λι­γά­κι... Ὁ­λό­κλη­ρη ἁ­λυ­σί­δα ἀ­πὸ ἄν, ποὺ πραγ­μα­τι­κὰ γί­νε­ται θη­λειὰ φρι­κτὴ καὶ ἀ­πει­λεῖ νὰ πνί­ξει τὴν ψυ­χή.

Λοι­πόν, ἀ­δελ­φοί, δὲν τὴν ἀ­κοῦ­με τὴν φω­νή; Ἐ­κεί­νη τὴν ἴ­δια, τὴν γλυ­κειά, ποὺ στορ­γι­κὰ μᾶς συ­νε­φέρ­νει; «Μὴ φο­βοῦ· μό­νον πί­στευ­ε», μᾶς λέ­γει!

Νὰ μὴ φο­βό­μα­στε λοι­πόν, πο­τέ! Πο­τὲ νὰ μὴν ἀ­φή­νου­με νὰ κλο­νι­στεῖ ἡ πί­στη! Νὰ μὴν ξε­χνᾶ­με! Νὰ μὴν ξε­χνᾶ­με: τὸ σκο­τά­δι πυ­κνώ­νει λί­γο προ­τοῦ ρο­δί­σει ἡ αὐ­γή· ὅ­ταν τ᾿ ἀ­στέ­ρια τρε­μο­σβή­νουν καὶ τὸ φεγ­γά­ρι ἔ­χει χα­θεῖ!

Θὰ ἔρ­θει ἡ αὐ­γή, ἀ­δελ­φοί! Τὰ ἀ­δι­έ­ξο­δα τῶν ἀν­θρώ­πων εἶ­ναι ἡ εὐ­και­ρί­α τοῦ Θε­οῦ. Νὰ μὴ φο­βό­μα­στε πο­τέ. Νὰ μὴν τὰ χά­νου­με. Αὐ­τὴν τὴν ὥ­ρα τοῦ πει­ρα­σμοῦ ὅ­που πυ­κνώ­νει τὸ σκο­τά­δι, ἡ ψυ­χὴ δί­νει τὶς πιὸ με­γά­λες ἐ­ξε­τά­σεις. Κα­λὴ ἐ­πι­τυ­χί­α σ᾿ αὐ­τὲς τὶς πιὸ με­γά­λες ἐ­ξε­τά­σεις, ἀ­δελ­φοί!

  (Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)

ΚΥΡΙΑΚΗ Ϛ΄ ΛΟΥΚΑ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ Ϛ΄ ΛΟΥΚΑ

 (20 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2019)

(ΑΡΤΕΜΙΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ)

 Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ  (ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ)  

Τέ­κνον Τι­μό­θε­ε, ἐν­δυ­να­μοῦ ἐν τῇ χά­ρι­τι τῇ ἐν Χρι­στῷ ᾿Ι­η­σοῦ, καὶ ἃ ἤ­κου­σας παρ᾿ ἐ­μοῦ διὰ πολ­λῶν μαρ­τύ­ρων, ταῦ­τα πα­ρά­θου πι­στοῖς ἀν­θρώ­ποις, οἵ­τι­νες ἱ­κα­νοὶ ἔ­σον­ται καὶ ἑ­τέ­ρους δι­δά­ξαι. Σὺ οὖν κα­κο­πά­θη­σον ὡς κα­λὸς στρα­τι­ώ­της ᾿Ι­η­σοῦ Χρι­στοῦ. Οὐ­δεὶς στρα­τευ­ό­με­νος ἐμ­πλέ­κε­ται ταῖς τοῦ βί­ου πραγ­μα­τε­ί­αις, ἵ­να τῷ στρα­το­λο­γή­σαν­τι ἀ­ρέ­σῃ. Ἐ­ὰν δὲ καὶ ἀ­θλῇ τις, οὐ στε­φα­νοῦ­ται, ἐ­ὰν μὴ νο­μί­μως ἀ­θλή­σῃ. Τὸν κο­πι­ῶν­τα γε­ωρ­γὸν δεῖ πρῶ­τον τῶν καρ­πῶν με­τα­λαμ­βά­νειν. Νόει ὃ λέ­γω· δῴ­η γάρ σοι ὁ Κύριος σύ­νε­σιν ἐν πᾶ­σι. Μνη­μό­νευ­ε ᾿Ι­η­σοῦν Χρι­στὸν ἐ­γη­γερ­μέ­νον ἐκ νε­κρῶν, ἐκ σπέρ­μα­τος Δαυ­ΐδ, κα­τὰ τὸ εὐ­αγ­γέ­λι­όν μου, ἐν ᾧ κα­κο­πα­θῶ μέ­χρι δε­σμῶν ὡς κα­κοῦρ­γος· ἀλλ᾿ ὁ λό­γος τοῦ Θε­οῦ οὐ δέ­δε­ται. Διὰ τοῦ­το πάν­τα ὑ­πο­μέ­νω διὰ τοὺς ἐ­κλε­κτο­ύς, ἵ­να καὶ αὐ­τοὶ σω­τη­ρί­ας τύ­χω­σι τῆς ἐν Χρι­στῷ ᾿Ι­η­σοῦ με­τὰ δό­ξης αἰ­ω­νί­ου.                                                                      

  (Β’ Τιμ.β΄[2] 1-10)

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ἐσύ, παιδί μου Τιμόθεε, ἀντίθετα μ᾿ αὐτούς πού μέ ἀπαρνήθηκαν, νά ἐνδυναμώνεσαι μέ τή χάρη πού μᾶς δίνει ὁ Ἰησοῦς Χριστός ὅταν εἴμαστε ἑνωμένοι μαζί του. Καί ὅσα ἄκουσες ἀπό μένα μπροστά σέ πολλούς μάρτυρες, αὐτά νά τά ἐμπιστευθεῖς ὡς πολύτιμο θησαυ­ρό σέ ἀνθρώπους πιστούς, πού δέν θά τά νοθεύουν οὔτε θά τά προδίδουν, ἀλλά θά εἶναι ἱκανοί νά τά διδάξουν καί σέ ἄλλους. Ἐσύ λοιπόν κακοπάθησε σάν καλός στρατιώτης τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὅταν κάποιος ὑπηρετεῖ ὡς στρατιώτης, δέν μπλέκεται στίς ὑποθέσεις καί τίς φροντίδες τῆς καθημερινῆς ζω­ῆς, γιά νά εἶναι ἀρεστός σ᾿ ἐκεῖνον πού τόν στρατο­λό­γησε. Κι ἄν κανείς παίρνει μέρος σέ ἀθλητικούς ἀγῶνες, δέν στεφανώνεται μέ τό στεφάνι τῆς νίκης, ἐάν δέν ἀγω­νι­σθεῖ σύμφωνα μέ τούς ἀθλητικούς κανόνες. Ὁ γεωργός πού κοπιάζει γιά νά καλλιεργήσει τό χω­ρά­­­φι του πρέπει πρῶτος νά ἀπολαμβάνει τούς καρπούς πού θά συνάξει. Ἔτσι κι ἐσύ· ἀπό τό πνευματικό χω­­ράφι πού καλλιεργεῖς καρποφόρως πρέπει νά ἀπο­­­­­λαμ­­βάνεις πρῶτος τήν παρηγοριά, τήν τιμή καί τή συ­ντή­­­ρησή σου. Προσπάθησε νά καταλάβεις τήν ἀλληγορική σημασία αὐτῶν πού σοῦ λέω. Καί θά τήν κατανοήσεις· σοῦ εὔ­χομαι νά σοῦ δώσει ὁ Κύριος σύνεση, γιά νά τά δια­κρί­νεις ὅλα. Νά θυμᾶσαι τόν Ἰησοῦ Χριστό πού ἔχει ἀναστηθεῖ ἀπό τούς νεκρούς καί κατάγεται ἀπό τόν Δαβίδ, σύμφω­να μέ τό Εὐαγγέλιο πού κηρύττω. Γιά τό Εὐαγγέλιο αὐτό κακοπαθῶ ὥς τό σημεῖο νά εἶμαι ἁλυσοδεμένος, σάν νά ἤμουν κακοῦργος. Ἀλλά ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ δέν δένεται. Γιά ὅλα αὐτά, κι ἐπειδή τό Εὐαγγέλιο προοδεύει καί δέν μπορεῖ νά δεθεῖ, μέ ὑπομονή τά ὑποφέρω ὅλα γιά χά­ρη ἐκείνων πού ἐξέλεξε ὁ Θεός. Καί τά ὑποφέρω, γιά νά ἐπιτύχουν κι αὐτοί τή σωτηρία πού μᾶς προσφέρει ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὅταν βρισκόμαστε σέ κοινωνία μαζί του· καί ἡ σωτηρία αὐτή συνοδεύεται μέ αἰώνια δόξα.

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ  ἐλθόντι τῷ Ἰησοῦ εἰς τὴν χώ­ραν τῶν Γα­δα­ρη­νῶν ὑ­πήν­τη­σεν αὐ­τῷ ἀ­νήρ τις ἐκ τῆς πό­λε­ως, ὃς εἶ­χε δαι­μό­νι­α ἐκ χρό­νων ἱ­κα­νῶν, καὶ ἱ­μά­τι­ον οὐκ ἐ­νε­δι­δύ­σκε­το, καὶ ἐν οἰ­κί­ᾳ οὐκ ἔ­με­νεν, ἀλ­λ' ἐν τοῖς μνή­μα­σιν. ἰ­δὼν δὲ τὸν Ἰ­η­σοῦν καὶ ἀ­να­κρά­ξας προ­σέ­πε­σεν αὐ­τῷ καὶ φω­νῇ με­γά­λῃ εἶ­πε· Τί ἐ­μοὶ καὶ σοί, Ἰ­η­σοῦ υἱ­ὲ τοῦ Θε­οῦ τοῦ ὑ­ψί­στου; δέ­ο­μαί σου, μή με βα­σα­νί­σῃς. πα­ρήγ­γει­λε γὰρ τῷ πνε­ύ­μα­τι τῷ ἀ­κα­θάρ­τῳ ἐ­ξελ­θεῖν ἀ­πὸ τοῦ ἀν­θρώ­που. πολ­λοῖς γὰρ χρό­νοις συ­νηρ­πά­κει αὐ­τόν, καὶ ἐ­δε­σμεῖ­το ἁ­λύ­σε­σι καὶ πέ­δαις φυ­λασ­σό­με­νος, καὶ δι­αρ­ρήσ­σων τὰ δε­σμὰ ἠ­λα­ύ­νε­το ὑ­πὸ τοῦ δα­ί­μο­νος εἰς τὰς ἐ­ρή­μους.ἐ­πη­ρώ­τη­σε δὲ αὐ­τὸν ὁ Ἰ­η­σοῦς λέ­γων· Τί σοί ἐ­στιν ὄ­νο­μα; ὁ δὲ εἶ­πε· Λε­γε­ών· ὅ­τι δαι­μό­νι­α πολ­λὰ εἰ­σῆλ­θεν εἰς αὐ­τόν· καὶ πα­ρε­κά­λει αὐ­τὸν ἵ­να μὴ ἐ­πι­τά­ξῃ αὐ­τοῖς εἰς τὴν ἄ­βυσ­σον ἀ­πελ­θεῖν. Ἦν δὲ ἐ­κεῖ ἀ­γέ­λη χο­ί­ρων ἱ­κα­νῶν βο­σκο­μέ­νη ἐν τῷ ὄ­ρει· καὶ πα­ρε­κά­λουν αὐ­τὸν ἵ­να ἐ­πι­τρέ­ψῃ αὐ­τοῖς εἰς ἐ­κε­ί­νους εἰ­σελ­θεῖν· καὶ ἐ­πέ­τρε­ψεν αὐ­τοῖς. ἐ­ξελ­θόν­τα δὲ τὰ δαι­μό­νι­α ἀ­πὸ τοῦ ἀν­θρώ­που εἰ­σῆλ­θον εἰς τοὺς χο­ί­ρους, καὶ ὥρ­μη­σεν ἡ ἀ­γέ­λη κα­τὰ τοῦ κρη­μνοῦ εἰς τὴν λί­μνην καὶ ἀ­πε­πνί­γη. ἰ­δόν­τες δὲ οἱ βό­σκον­τες τὸ γε­γε­νη­μέ­νον ἔ­φυ­γον, καὶ ἀ­πήγ­γει­λαν εἰς τὴν πό­λιν καὶ εἰς τοὺς ἀ­γρο­ύς. ἐ­ξῆλ­θον δὲ ἰ­δεῖν τὸ γε­γο­νὸς, καὶ ἦλ­θον πρὸς τὸν Ἰ­η­σοῦν, καὶ εὗ­ρον κα­θή­με­νον τὸν ἄν­θρω­πον, ἀ­φ' οὗ τὰ δαι­μό­νι­α ἐ­ξε­λη­λύ­θει, ἱ­μα­τι­σμέ­νον καὶ σω­φρο­νοῦν­τα πα­ρὰ τοὺς πό­δας τοῦ Ἰ­η­σοῦ, καὶ ἐ­φο­βή­θη­σαν. ἀ­πήγ­γει­λαν δὲ αὐ­τοῖς οἱ ἰ­δόν­τες πῶς ἐ­σώ­θη ὁ δαι­μο­νι­σθείς. καὶ ἠ­ρώ­τη­σαν αὐ­τὸν ἅ­παν τὸ πλῆ­θος τῆς πε­ρι­χώ­ρου τῶν Γα­δα­ρη­νῶν ἀ­πελ­θεῖν ἀ­π' αὐ­τῶν, ὅ­τι φό­βῳ με­γά­λῳ συ­νε­ί­χον­το· αὐ­τὸς δὲ ἐμ­βὰς εἰς τὸ πλοῖ­ον ὑ­πέ­στρε­ψεν. ἐ­δέ­ε­το δὲ αὐ­τοῦ ὁ ἀ­νὴρ, ἀ­φ' οὗ ἐ­ξε­λη­λύ­θει τὰ δαι­μό­νι­α, εἶ­ναι σὺν αὐ­τῷ· ἀ­πέ­λυ­σε δὲ αὐ­τὸν ὁ Ἰ­η­σοῦς λέ­γων· Ὑ­πό­στρε­φε εἰς τὸν οἶ­κόν σου καὶ δι­η­γοῦ ὅ­σα ἐ­πο­ί­η­σέ σοι ὁ Θε­ός. καὶ ἀ­πῆλ­θε κα­θ' ὅ­λην τὴν πό­λιν κη­ρύσ­σων ὅ­σα ἐ­πο­ί­η­σεν αὐ­τῷ ὁ Ἰ­η­σοῦς.    

                                           (Λουκ. η΄ 26 – 39)

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

1. ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ

Τὸ θέ­α­μα ποὺ ἀν­τί­κρυ­σε ὁ Κύ­ριος, μό­λις ἔ­φθα­σε στὴ χώ­ρα τῶν Γα­δα­ρη­νῶν, ἦ­ταν τρα­γι­κό· ἕ­νας ἄν­θρω­πος ἀ­γρι­ε­μέ­νος πέ­φτει στὰ πό­δια Του καὶ φω­νά­ζει: «τί σχέ­ση ἔ­χου­με οἱ δυ­ό μας Ἰ­η­σοῦ, υἱ­ὲ τοῦ Θε­οῦ τοῦ Ὑ­ψί­στου; Σὲ πα­ρα­κα­λῶ, μὴ μὲ βα­σα­νί­σεις». Εἶ­ναι ἕ­νας δαι­μο­νι­σμέ­νος. Χρό­νια τώ­ρα κα­τοι­κεῖ στὰ μνή­μα­τα ἤ τρι­γυρ­νά­ει στὰ βου­νὰ γυ­μνός. Σπά­ζει τὶς ἁ­λυ­σί­δες καὶ τὰ σί­δε­ρα, μὲ τὰ ὁ­ποῖ­α κά­θε λί­γο τὸν δέ­νουν, καὶ τρέ­χει στὶς ἐ­ρη­μι­ὲς δυ­στυ­χι­σμέ­νος. Κι ὅ­ταν ὁ Κύ­ριος τὸν ἐ­ρω­τᾶ: «ποι­ὸ εἶ­ναι τὸ ὄ­νο­μά σου;», ἀ­παν­τᾶ μὲ μί­α μό­νο λέ­ξη: «λε­γε­ών»!

ΛΕΓΕΩΝ! Ἡ ἀ­προσ­δό­κη­τη ἀ­πάν­τη­ση φα­νε­ρώ­νει τὸ πλῆ­θος τῶν δαι­μό­νων, ποὺ τὸν εἶ­χαν κυ­ρι­εύ­σει. Δι­ό­τι ἡ λέ­ξη «λε­γε­ὼν» ἦ­ταν ὀ­νο­μα­σί­α μο­νά­δος τοῦ Ρω­μα­ϊ­κοῦ στρα­τοῦ 5-6 χι­λιά­δων ἀν­δρῶν πε­ρί­που – ὅ­πως λέ­με σή­με­ρα «Τα­ξι­αρ­χί­α» ἢ «Με­ραρ­χί­α». Ταυ­τό­χρο­να τὸ πα­ρά­δο­ξο «ὄ­νο­μα» φα­νε­ρώ­νει καὶ τὸ μέ­γε­θος τῆς τρα­γω­δί­ας τοῦ δαι­μο­νι­σμέ­νου, ἀ­φοῦ δεί­χνει κα­θα­ρὰ πὼς ἔ­χει χτυ­πη­θεῖ ὁ ἴ­διος ὁ πυ­ρή­νας τῆς ὑ­πάρ­ξε­ώς του: τὸ πρό­σω­πο!

«Πρό­σω­πο» εἶ­ναι τὸ ὑ­πέρ­τα­το θε­ϊ­κὸ χά­ρι­σμα, ἡ ὑ­ψί­στη δω­ρε­ὰ τοῦ Θε­οῦ πρὸς τὸν ἄν­θρω­πο. Εἶ­ναι ἡ εἰ­κό­να τοῦ Θε­οῦ μέ­σα μας, ἡ ὁ­ποί­α μᾶς κά­νει νὰ ξε­χω­ρί­ζου­με ἀ­νά­με­σα στὰ δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια τῶν ἄλ­λων ἀν­θρώ­πων. Εἶ­ναι αὐ­τὸ ποὺ κά­νει τὸν κα­θέ­να μας μο­να­δι­κὸ καὶ ἀ­νε­πα­νά­λη­πτο. Τὸν κά­νει μιὰ ὕ­παρ­ξη ποὺ ἀ­πο­τε­λεῖ γε­γο­νὸς καὶ γιὰ τὸν ἴ­διο τὸν Θε­ό, γι᾿ αὐ­τὸ καὶ Ἐ­κεῖ­νος ἀ­πευ­θύ­νε­ται σ᾿ αὐ­τὴ μὲ τὸ «ἐ­σύ»! Ἀ­να­γνω­ρί­ζει δη­λα­δὴ τὸ πλά­σμα Του ὅ­μοι­ο μὲ τὸν Ἑ­αυ­τό Του καὶ στέ­κε­ται μὲ σε­βα­σμὸ μπρο­στά του. Αὐ­τὸ εἶ­ναι τὸ «Πρό­σω­πο»: Ὁ ἄν­θρω­πος στὸ ὑ­πέρ­τα­το με­γα­λεῖ­ο του! Καὶ αὐ­τὸ ἀ­κρι­βῶς ἐ­πι­χει­ρεῖ νὰ συν­τρί­ψει ὁ δι­ά­βο­λος.

Οἱ δαί­μο­νες – τὸ γνω­ρί­ζου­με – ἐ­ξου­σιά­ζουν μὲ ποι­κί­λους τρό­πους τοὺς ἀν­θρώ­πους. Ὁ δὲ δαι­μο­νι­σμὸς εἶ­ναι ἕ­νας μᾶλ­λον σπά­νιος τρό­πος καὶ δὲν εἶ­ναι ὁ χει­ρό­τε­ρος, ἀ­φοῦ κατ᾿ αὐ­τὸν ἐ­ξου­σι­ά­ζε­ται βα­σι­κῶς τὸ σῶ­μα τοῦ ἀν­θρώ­που. Χει­ρό­τε­ρος τρό­πος εἶ­ναι ἡ κυ­ρι­αρ­χί­α τῶν δαι­μό­νων ἐ­πὶ τῆς ψυ­χῆς μέ­σῳ τῶν ἁ­μαρ­τω­λῶν πα­θῶν καὶ ἀ­κό­μη χει­ρό­τε­ρος ἡ κυ­ρι­αρ­χί­α τους καὶ στὴν ψυ­χὴ καὶ στὸ σῶ­μα μέ­σῳ τῶν ποι­κί­λων πλα­νῶν, ποὺ φθά­νουν μέ­χρι τὴ μα­γεί­α καὶ τὸν σα­τα­νι­σμό.

Μὲ ὅ­ποι­ον πάν­τως τρό­πο κι ἂν ἐ­ξου­σιά­ζουν οἱ δαί­μο­νες τὸν ἄν­θρω­πο, τὸ ἀ­πο­τέ­λε­σμα εἶ­ναι πάν­τα τὸ ἴ­διο: συν­τρί­βουν τὸ πρό­σω­πό του. Καὶ δὲν εἶ­ναι κἂν ἀ­ναγ­καῖ­ο νὰ τὸν ἐ­ξου­σιά­ζει μιὰ ὁ­λό­κλη­ρη λε­γε­ώ­να. Καὶ λό­χος νὰ εἶ­ναι καὶ δι­μοι­ρί­α, τὸ ἴ­διο κά­νει. Ἀ­κό­μη καὶ ἕ­νας δαί­μων ἂν ἐ­ξου­σιά­ζει τὴν ψυ­χὴ μὲ κά­ποι­ο πά­θος (στὸ ὁ­ποῖ­ο αὐ­τὴ μέ­νει θε­λη­μα­τι­κὰ ὑ­πο­δου­λω­μέ­νη), φτά­νει αὐ­τὸ γιὰ νὰ γί­νει ὁ ἄν­θρω­πος δοῦ­λος, ὕ­παρ­ξη χω­ρὶς ὄ­νο­μα καὶ σκέ­ψη – χω­ρὶς πρό­σω­πο! Κα­τάν­τη­μα οἰ­κτρό, ἀ­πὸ τὸ ὁ­ποῖ­ο μό­νον Ἐ­κεῖ­νος, ὁ Θε­άν­θρω­πος Κύ­ριος, μπο­ρεῖ νὰ τὸν λυ­τρώ­σει καὶ νὰ τὸν ἀ­να­δεί­ξει σύμ­φω­να μὲ τὸν ἀρ­χι­κὸ προ­ο­ρι­σμό του: Πρό­σω­πο! Δη­λα­δή, κα­τὰ χά­ριν Θε­ό!

2. ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΖΑ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ

Ἡ εἰ­κό­να στὴ συ­νέ­χεια εἶ­ναι συγ­κλο­νι­στι­κή. Ὁ­λό­κλη­ρη ἐ­κεί­νη ἡ Τα­ξι­αρ­χί­α τῶν δαι­μό­νων τρέ­μει τώ­ρα μπρο­στὰ στὸν Κύ­ριο. Καὶ Τὸν πα­ρα­κα­λοῦν νὰ μὴν τοὺς στεί­λει στὴν Κό­λα­ση, ἀλ­λὰ νὰ τοὺς ἐ­πι­τρέ­ψει φεύ­γον­τας ἀ­πὸ τὸν ἄν­θρω­πο νὰ μποῦν στὸ κο­πά­δι τῶν χοί­ρων, ποὺ ἔ­βο­σκε ἐ­κεῖ κον­τά. Ἦ­ταν ἕ­να πα­ρά­νο­μο κο­πά­δι, ἀ­φοῦ ὁ Μω­σα­ϊ­κὸς νό­μος ἀ­πα­γό­ρευ­ε στοὺς Ἑ­βραί­ους νὰ τρέ­φουν καὶ νὰ τρῶ­νε χοί­ρους, γι᾿ αὐ­τὸ καὶ ὁ Κύ­ριος, πρὸς τι­μω­ρί­α τῶν πα­ρα­βα­τῶν, δί­νει τὴν ἄ­δεια ποὺ ζή­τη­σαν οἱ δαί­μο­νες. Καὶ τό­τε ὅ­λο ἐ­κεῖ­νο τὸ κο­πά­δι ὅρ­μη­σε στὸν γκρε­μὸ καὶ πνί­γη­κε στὴ λί­μνη.

Ἡ εἴ­δη­ση δι­α­δό­θη­κε σὰν ἀ­στρα­πὴ στὴν πε­ρι­ο­χὴ τῶν Γα­δα­ρη­νῶν. Καὶ σὲ λί­γο ὅ­λοι σχε­δὸν οἱ κά­τοι­κοί της βρί­σκον­ται ἐ­κεῖ. Βλέ­πουν ἔκ­πλη­κτοι τὸν πρώ­ην δαι­μο­νι­σμέ­νο νὰ κά­θε­ται ἥ­συ­χος δί­πλα στὰ πό­δια τοῦ Ἰ­η­σοῦ, ντυ­μέ­νος καὶ λο­γι­κός. Τὰ κα­τα­λα­βαί­νουν ὅ­λα. Καὶ τό­τε φό­βος μέ­γας τοὺς κυ­ρι­εύ­ει: Ἂν αὐ­τὸς ὁ θαυ­μα­τουρ­γὸς προ­φή­της – σκέ­πτον­ται – συ­νε­χί­σει μὲ τὸν ἴ­διο τρό­πο τὶς θε­ρα­πεῖ­ες του, θὰ πά­θουν οἰ­κο­νο­μι­κὴ κα­τα­στρο­φή. Γι᾿ αὐ­τὸ καὶ ἡ φο­βε­ρὴ ἀ­πό­φα­σή τους εἶ­ναι ὁ­μό­φω­νη, ὠ­μή, ψυ­χρή: πα­ρα­κα­λοῦν τὸν Κύ­ριο ὅ­λοι μα­ζὶ νὰ φύ­γει ἀ­πὸ τὸν τό­πο τους!

Καὶ ὁ Κύ­ριος πράγ­μα­τι σε­βό­με­νος τὴν ἐ­λευ­θε­ρί­α τους μπαί­νει στὸ πλοῖ­ο γιὰ νὰ φύ­γει. Ὁ πρώ­ην δαι­μο­νι­σμέ­νος Τὸν ἱ­κε­τεύ­ει νὰ τὸν πά­ρει μα­ζί Του. Ἐ­κεῖ­νος ὅ­μως τὸν ἑ­τοι­μά­ζει γιὰ κά­τι ἄλ­λο. Τὸν θέ­λει κή­ρυ­κα καὶ ἀ­πό­στο­λό Του σ᾿ αὐ­τὴ τὴ σκλη­ρὴ καὶ ὑ­λι­στι­κὴ πε­ρι­ο­χή. Πή­γαι­νε στὸ σπί­τι σου, τοῦ λέ­γει, καὶ νὰ δι­η­γεῖ­σαι ὅ­σα σοῦ ἔ­κα­νε ὁ Θε­ός. Καὶ ὁ εὐ­γνώ­μων ἄν­θρω­πος γύ­ρι­ζε ἀ­πὸ τό­τε σὲ ὅ­λη τὴν πό­λη κη­ρύτ­τον­τας τὴ με­γά­λη εὐ­ερ­γε­σί­α ποὺ τοῦ ἔ­κα­νε ὁ Ἰ­η­σοῦς.

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ἦ­ταν ἀ­σφα­λῶς με­γα­λει­ῶ­δες. Ὁ ἄν­θρω­πος ποὺ χρό­νια ὁ­λό­κλη­ρα κα­τοι­κοῦ­σε στὰ μνή­μα­τα ἀ­γρι­ε­μέ­νος, αὐ­τὸς τώ­ρα ἱ­μα­τι­σμέ­νος καὶ σω­φρο­νῶν κά­θε­ται δί­πλα στὰ πό­δια τοῦ Κυ­ρί­ου, καὶ γιὰ λί­γο χρο­νι­κὸ δι­ά­στη­μα – ἐ­λα­χί­στων μό­νον ὡ­ρῶν – γί­νε­ται μα­θη­τής Του. Καὶ ἔ­πει­τα ἀ­πό­στο­λός Του, κή­ρυ­κας τῆς δυ­νά­με­ως καὶ τῆς ἀ­γά­πης Του μέ­σα σὲ μιὰ δι­ε­φθαρ­μέ­νη κοι­νω­νί­α.

Τὸ δί­δαγ­μα εἶ­ναι πλέ­ον φα­νε­ρό. Ἀ­κό­μη καὶ μιὰ στιγ­μια­ία ἐ­πα­φὴ μὲ τὸν Θε­ὸ φτά­νει νὰ ἀλ­λά­ξει ρι­ζι­κὰ τὴ ζω­ὴ τοῦ ἀν­θρώ­που. Πρω­τί­στως νὰ τὴν ἀ­παλ­λά­ξει ἀ­πὸ τὴ δαι­μο­νι­κὴ κυ­ρι­αρ­χί­α (ὑ­πο­δού­λω­ση στὰ πά­θη, φό­βοι μα­γεί­ας κ.τ.λ.). Δὲν θὰ στα­μα­τή­σει βέ­βαι­α ὁ δι­ά­βο­λος νὰ πο­λε­μά­ει τὸν ἄν­θρω­πο. Ὄ­χι. Ἀλ­λὰ θὰ παύ­σει πλέ­ον νὰ τὸν ἐ­ξου­σιά­ζει, νὰ τὸν ἔ­χει δοῦ­λο του καὶ ὑ­πά­κου­ο ὑ­πη­ρέ­τη του.

Ὑ­πάρ­χει ὅ­μως καὶ κά­τι ση­μαν­τι­κό­τε­ρο. Ὅ­τι ὁ ἄν­θρω­πος, ἀ­πὸ τὴν ὥ­ρα ποὺ συ­ναν­τᾶ τὸν Χρι­στὸ καὶ συμ­μορ­φώ­νει τὴ ζω­ή του πρὸς τὸ θέ­λη­μά Του, ἀρ­χί­ζει καὶ γί­νε­ται Πρό­σω­πο! Ἀ­πο­κτά­ει δη­λα­δὴ νό­η­μα καὶ σκο­πὸ στὴ ζω­ή του. Ζεῖ μα­ζὶ μὲ τοὺς ἄλ­λους, ἀλ­λὰ δὲν εἶ­ναι σὰν τοὺς ἄλ­λους!

Οἱ ἄλ­λοι, οἱ πολ­λοί, θὰ συ­νε­χί­σουν βέ­βαι­α νὰ βό­σκουν τὰ πα­ρά­νο­μα κο­πά­δια τῶν χοί­ρων τους. Θὰ συ­νε­χί­σουν δη­λα­δὴ νὰ ἐ­πι­δι­ώ­κουν τοὺς ἐ­πί­γει­ους στό­χους τους, τὰ ὑ­λι­κὰ συμ­φέ­ρον­τά τους, τὶς ἡ­δο­νές τους, ἀ­πω­θών­τας εὐ­γε­νι­κὰ ἴ­σως, ἀλ­λὰ καὶ συ­νει­δη­τὰ καὶ ψυ­χρὰ τὸν Χρι­στὸ ἀ­πὸ τὰ χω­ρι­κὰ ὕ­δα­τα τῆς ζω­ῆς τους. Ὁ λυ­τρω­μέ­νος ὅ­μως πι­στός, αὐ­τὸς ποὺ ἔ­νι­ω­σε τὴ δύ­να­μη τοῦ Κυ­ρί­ου νὰ τὸν ἀ­παλ­λάσ­σει ἀ­πὸ τὴν τυ­ραν­νι­κὴ ἐ­ξου­σί­α τοῦ δι­α­βό­λου, αὐ­τὸς ποὺ αἰ­σθάν­θη­κε νὰ τὸν ἀγ­κα­λιά­ζει τὸ ἔ­λε­ος καὶ ἡ ἄ­πει­ρη ἀ­γά­πη τοῦ Θε­οῦ Του, θὰ πο­ρεύ­ε­ται στὸ στε­νὸ μο­νο­πά­τι, ἀν­τί­θε­τα πρὸς τοὺς πολ­λούς, μὲ τὰ μά­τια στη­ριγ­μέ­να στὸ αἰ­ώ­νιο τέρ­μα.

Για­τί αὐ­τὸς μὲ τὴ χά­ρη τοῦ Κυ­ρί­ου εἶ­ναι Πρό­σω­πο! Ὑ­πο­ψή­φιος κα­τὰ Χά­ριν θε­ός, ποὺ ζεῖ μέ­σα στὴν εὐ­λο­γη­μέ­νη θε­αν­θρώ­πι­νη κοι­νω­νί­α τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας καὶ πο­ρεύ­ε­ται μα­ζὶ μὲ τοὺς ἀ­δελ­φούς του πρὸς τὸν Οὐ­ρα­νό.

 (Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)