Ἱερός Ναός Ἁγίου Νεκταρίου στήν Χλώρακας. ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

 

 

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Ἡ Ἱερά Μητρόπολις Πάφου καί ὁ Ἱερός Ναός Ἁγίου Νεκταρίου στήν Χλώρακα,

σᾶς προσκαλοῦν στήν Ὁμιλία,

πού θά γίνει στον

Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου   

τήν Τρίτη, 3^η Ὀκτωβρίου

στίς 5.30 τό ἀπόγευμα.

Ὁμιλητής:  ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης ΚΑΜΠΑΛΑΣ ΟΥΓΚΑΝΤΑΣ

κ. Ἱερώνυμος                                                      

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΧΛΩΡΑΚΑΣ      

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΛΟΥΚΑ

(1 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2023)

 

ΕΩΘΙΝΟΝ Ϛ΄

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἀναστὰς ὁ Ἰησοῦς ἐκ νεκρῶν ἔστη ἐν μέσῳ τῶν Μαθητῶν, καὶ λέγει αὐτοῖς΄ Εἰρήνη ὑμῖν. Πτοηθέντες δὲ καὶ ἔμφοβοι γενόμενοι, ἐδόκουν πνεῦμα θεωρεῖν. Καὶ εἶπεν αὐτοῖς΄ Τὶ τεταραγμένοι ἐστέ, καὶ διατὶ διαλογισμοὶ ἀναβαίνουσιν ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν; ἴδετε τὰς χεῖράς μου καὶ τοὺς πόδας μου, ὅτι αὐτὸς ἐγὼ εἰμι, ψηλαφήσατέ με καὶ ἴδετε΄ ὅτι πνεῦμα σάρκα καὶ ὀστέα οὐκ ἔχει, καθὼς ἐμὲ θεωρεῖτε ἔχοντα. Καὶ τοῦτο εἰπών, ἐπέδειξεν αὐτοῖς τὰς χεῖρας καὶ τοὺς πόδας. Ἒτι δὲ ἀπιστούντων αὐτῶν ἀπὸ τῆς χαρᾶς, καὶ θαυμαζόντων, εἶπεν αὐτοῖς΄ Ἔχετέ τι βρώσιμον ἐνθάδε; Οἱ δὲ ἐπέδωκαν αὐτῷ ἰχθύος ὀπτοῦ μέρος, καὶ ἀπὸ μελισσίου κηρίου. Καὶ λαβὼν, ἐνώπιον αὐτῶν ἔφαγεν. Εἶπε δὲ αὐτοῖς΄ Οὗτοι οἱ λόγοι, οὓς ἐλάλησα πρὸς ὑμᾶς ἔτι ὢν σὺν ὑμῖν, ὅτι δεῖ πληρωθῆναι πάντα τὰ γεγραμμένα ἐν τῷ νόμῳ Μωσέως καὶ Προφήταις καὶ Ψαλμοῖς περὶ ἐμοῦ. Τότε διήνοιξεν αὐτῶν τὸν νοῦν, τοῦ συνιέναι τὰς Γραφάς΄ καὶ εἶπεν αὐτοῖς΄ Ὃτι οὕτω γέγραπται, καὶ οὕτως ἔδει παθεῖν τὸν Χριστόν, καὶ ἀναστῆναι ἐκ νεκρῶν τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ, καὶ κηρυχθῆναι ἐπὶ τῷ ὀνόματι αὐτοῦ μετάνοιαν καὶ ἄφεσιν ἁμαρτιῶν εἰς πάντα τὰ ἔθνη, ἀρξάμενον ἀπὸ Ἱερουσαλήμ. Ὑμεῖς δὲ ἐστε μάρτυρες τούτων. Καὶ ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ πατρός μου ἐφ' ὑμᾶς΄ ὑμεῖς δὲ καθίσατε ἐν τῇ πόλει Ἱερουσαλήμ, ἕως οὗ ἐνδύσησθε δύναμιν ἐξ ὕψους. Ἐξήγαγε δὲ αὐτοὺς ἔξω εἰς Βηθανίαν, καὶ ἐπάρας τὰς χεῖρας αὐτοῦ, εὐλόγησεν αὐτούς. Καὶ ἐγένετο ἐν τῷ εὐλογεῖν αὐτόν αὐτούς, διέστη ἀπ' αὐτῶν, καὶ ἀνεφέρετο εἰς τὸν οὐρανόν. Καὶ αὐτοὶ, προσκυνήσαντες αὐτόν, ὑπέστρεψαν εἰς Ἱερουσαλὴμ μετὰ χαρᾶς μεγάλης. Καὶ ἦσαν διὰ παντός ἐν τῷ Ἱερῷ, αἰνοῦντες καὶ εὐλογοῦντες τὸν Θεόν. Ἀμήν.

(Λουκ. κδ΄[24] 36 – 53]

 

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜΠΕΛΑ)

Ἐκεῖνο τὸν καιρὸ ἀφοῦ ἀναστήθηκε ὁ Ἰησοῦς στάθηκε ἀνάμεσά τους καί τούς λέει: Νά εἶναι μαζί σας εἰρήνη. Εἰρήνη  μέ τόν Θεό καί μεταξύ σας. Εἰρήνη καί στίς ψυχές σας.  37 Ἡ αἰφνιδιαστική ὅμως ἐμφάνιση τοῦ Κυρίου τούς κατατρόμαξε. Κι ἐπειδή κυριεύθηκαν ἀπό φόβο, νόμιζαν ὅτι ἔβλεπαν φάντασμα, δηλαδή ψυχή πεθαμένου πού ἦλθε ἀπό τόν Ἅδη χωρίς νά ἔχει σῶμα.  38 Ὁ Κύριος ὅμως τούς εἶπε: Γιατί εἶστε ταραγμένοι; Καί γιατί γεννιοῦνται στίς σκέψεις σας λογισμοί ἀμφιβολίας γιά τό ἄν πράγματι εἶμαι ὁ ἀναστημένος Διδάσκαλός σας;  39 Δεῖτε τά χέρια μου καί τά πόδια μου ὅτι ἔχουν τά σημάδια τῶν καρφιῶν, καί βεβαιωθεῖτε ὅτι εἶμαι ἐγώ ὁ ἴδιος ὁ Διδάσκαλός σας πού σταυρώθηκε. Ψηλαφῆστε με μέ τά χέρια σας καί βεβαιωθεῖτε ὅτι δέν εἶμαι ἄσαρκο πνεῦμα. Διότι ἡ ψυχή καί τό φάντασμα ἑνός νεκροῦ δέν ἔχει σῶμα καί ὀστά, ὅπως βλέπετε καί πείθεσθε ὅτι ἔχω ἐγώ.  40 Κι ἀφοῦ εἶπε αὐτό, τούς ἔδειξε τά χέρια του καί τά πόδια του.  41 Ἐπειδή ὅμως αὐτοί ἀπό τή χαρά τους δέν πίστευαν στά μάτια τους καί νόμιζαν ἀκόμη ὅτι ἔβλεπαν ὄνειρο, καί θαύμαζαν γιά τά πρωτοφανή αὐτά καί ἀνέλπιστα γεγονότα, τούς εἶπε ὁ Κύριος: Ἔχετε ἐδῶ τίποτε φαγώσιμο γιά νά φάω κι ἔτσι νά πεισθεῖτε ἀκόμη περισσότερο ὅτι δέν εἶμαι φάντασμα;  42 Κι αὐτοί τοῦ ἔδωσαν ἕνα κομμάτι ψάρι ψημένο καί λίγη κηρήθρα.  43 Τότε τά πῆρε κι ἔφαγε μπροστά τους. Καί τό ἔκανε αὐτό ὄχι γιατί τό σῶμα του εἶχε ἀνάγκη τροφῆς, ἀλλά γιά νά τούς βεβαιώσει ὅτι πραγματικά ἀναστήθηκε.  44 Τούς εἶπε ἐπίσης: Αὐτά τά γεγονότα πού βλέπετε καί σᾶς προκαλοῦν θαυμασμό εἶναι ἡ πραγματοποίηση τῶν λόγων πού σᾶς εἶχα πεῖ προφητικῶς, ὅταν ἤμουν ἀκόμη μαζί σας πρίν σταυρωθῶ. Σᾶς ἔλεγα δηλαδή ὅτι σύμφωνα μέ τό προκαθορισμένο σχέδιο τοῦ Θεοῦ πρέπει νά ἐκπληρωθοῦν καί νά πραγματοποιηθοῦν ὅλα ὅσα ἔχουν γραφεῖ γιά μένα στό νό ο τοῦ Μωυσῆ καί στούς προφῆτες καί στούς ψαλμούς.  45 Τότε τούς μετέδωσε θεῖο φωτισμό καί τούς ἄνοιξε τό νοῦ γιά νά κατανοοῦν τίς Γραφές.  46 Κι ἀφοῦ τούς ἀνέπτυξε τίς κυριότερες προφητεῖες, τούς εἶπε ὅτι ἔτσι ἔχει γραφεῖ προφητικά στίς Γραφές, κι ἔτσι ἔπρεπε σύμφωνα μέ τίς προφητεῖες αὐτές νά πάθει ὁ Χριστός καί τήν τρίτη ἡμέρα ἀπό τό θάνατό του ν’ ἀναστηθεῖ ἀπό τούς νεκρούς,  47 καθώς καί ὅτι πρέπει νά κηρυχθεῖ σ’ ὅλα τά ἔθνη μετάνοια καί ἄφεση ἁμαρτιῶν στό ὄνομά μου (σύμφωνα δηλαδή μέ ὅσα διδαχθήκατε καί μάθατε γιά τό ὄνομά μου, ὅτι εἶμαι ὁ μόνος   Σωτήρας καί Λυτρωτής τῶν ἀνθρώπων). Καί τό κήρυγμα αὐτό πρέπει ν’ ἀρχίσει ἀπό τήν Ἱερουσαλήμ.   48 Ἐσεῖς εἶστε μάρτυρες ὅλων αὐτῶν, δηλαδή τοῦ κηρύγματός μου, τῆς ζωῆς μου, τοῦ Πάθους μου καί τῆς Ἀναστάσεώς μου. Καί μέ τή μαρτυρία πού θά δώσετε γιά μένα θά συντελεσθεῖ τό μεγάλο αὐτό ἔργο τοῦ κηρύγματος τῆς μετανοίας καί τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν σ’ ὅλα τά ἔθνη.  49 Κι ἐγώ σᾶς ὑπόσχομαι νά σᾶς βοηθήσω ἀποτελεσματικά στό ἔργο αὐτό. Ἰδού ἐγώ, πού ἀπό τώρα εἶμαι καί ὡς ἄνθρωπος ὁ βασιλεύς τοῦ κόσμου καί ἡ κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας, θά σᾶς στείλω σέ λίγο ἀπό τόν οὐρανό ἐπάνω σας αὐτό πού σᾶς ὑποσχέθηκε ὁ Πατέρας μου, δηλαδή τό Πνεῦμα τό Ἅγιον. Αὐτό τό Πνεῦμα προανήγγειλαν οἱ προφῆτες ὅτι θά δοθεῖ σέ κάθε ἄνθρωπο. Ἐσεῖς λοιπόν καθίστε στήν πόλη Ἱερουσαλήμ καί μήν ἀπομακρυνθεῖτε ἀπ’ αὐτήν, μέχρι νά φορέσετε ὡς πνευματικό ἔνδυμα τή δύναμη καί τήν ἐνίσχυση πού θά σᾶς ἔλθει ἀπό τόν οὐρανό μέ τήν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.  50 Ὅταν ὁ Κύριος τελείωσε τίς διδασκαλίες αὐτές, τούς ὁδήγησε ἔξω ἀπό τά Ἱεροσόλυμα, μέχρι πού πλησίασαν στή Βηθανία. Κι ἐκεῖ ὕψωσε τά χέρια του καί τούς εὐλόγησε. 51 Καί καθώς τούς εὐλογοῦσε, ἄρχισε νά ἀπομακρύνεται ἀπ’ αὐτούς καί ν’ ἀνεβαίνει ἐπάνω, πρός τόν οὐρανό.  52 Κι αὐτοί, ἀφοῦ τόν προσκύνησαν, ἐπέστρεψαν στήν Ἱερουσαλήμ μέ μεγάλη χαρά γιά τήν ἔνδοξη ἀνάληψη τοῦ Διδασκάλου τους καί γιά τήν ἐπαγγελία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γιά τήν ὁποία τούς βεβαίωσε.  53 Καί ἦταν πάντοτε στό ἱερό τίς ὧρες τῆς προσευχῆς καί τῆς λατρείας, ὑμνώντας καί δοξολογώντας τόν Θεό. Ἀμήν.

 

Ο Α­ΠΟ­ΣΤΟ­ΛΟΣ (Ι­Ζ΄ Ε­ΠΙ­ΣΤΟ­ΛΩΝ)

Ἀδελφοί, ὑμεῖς ἐστε ναὸς Θεοῦ ζῶντος, καθὼς εἶπεν ὁ Θεὸς ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω, καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι λαός. Διὸ ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε, κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς, καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα, καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας, λέγει Κύριος παντοκράτωρ. Ταύτας οὖν ἔχοντες τὰς ἐπαγγελίας, ἀγαπητοί, καθαρίσωμεν ἑαυτοὺς ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ.                

     (Β΄ Κο­ρινθ. Ϛ [6] 16-18, ζ΄ [7] 1)

 

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΑΓΙΟΙ!

ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΟ: «Ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ»

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὸ σημερινὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ζητεῖ ἀπὸ τοὺς Κορινθίους καὶ ἀπὸ ὅλους ἐμᾶς νὰ ξεκαθαρίσουμε τὴ θέση μας ἀπέναντι σὲ κάθε τι ἁμαρτωλὸ καὶ νὰ ἀρνηθοῦμε στὴ ζωή μας κάθε ἄνομη συμπεριφορά. Διότι τότε ὁ Θεὸς θὰ ἔλθει μέσα μας και θὰ κατοικήσει στὴν ψυχή μας. Γι᾿ αὐτὸ λοιπόν μᾶς προτρέπει νὰ καθαρίσουμε τοὺς ἑαυτούς μας ἀπὸ κάθε τι ποὺ μολύνει τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχή μας καὶ νὰ τελειοποιούμαστε στὴν ἁγιωσύνη. Ἂς δοῦμε λοιπόν τί εἶναι αὐτὴ ἡ ἁγιοσύνη καὶ πῶς ἐπιτυγχάνεται. 

1. ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΙΟΤΗΣ

Στὶς μέρες μας λέγοντας ἁγιοσύνη, συνήθως ἐννοοῦμε τὴν πνευματική ἐκείνη κατάσταση τῆς τελειότητος τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἀγάπησαν τὸν Θεὸ καὶ ἔζησαν κατὰ τὸ θέλημά του. Αἰσθανόμαστε ὅτι ἡ ἁγιοσύνη εἶναι μία ἀπλησίαστη καὶ ἄφθαστη κατάσταση ἐλάχιστων ἀνθρώπων ἀφοσιωμένων στὸν Θεό. Ἡ ἔννοια ὅμως τῆς ἁγιότητος οὔτε ἄφθαστη εἶναι οὔτε γιὰ λίγους εἶναι οὔτε εἶχε πάντοτε τὴ σημασία ποὺ ἐμεῖς σήμερα τῆς προσδίδουμε. Ποιὰ εἶναι λοιπὸν ἡ πραγματικὴ ἔννοια τῆς ἁγιότητος; Στἠν Παλαιὰ Διαθήκη ἅγια ὠνομάζονταν ἀρχικῶς τὰ σκεύη καὶ ἀντικείμενα ποὺ οἱ ἄνθρωποι ἀφιέρωναν στὴ λατρεία τοῦ Θεοῦ. Καὶ τὰ ὠνόμαζαν ἅγια διότι ἦσαν προωρισμένα ἀποκλειστικῶς γιὰ τὸν Θεό· κανεὶς δὲν εἶχε τὸ δικαίωμα νὰ τὰ χρησιμοποιήσει γιὰ χρήση κοινὴ ἢ ἀκόμη καὶ βέβηλη. Κατόπιν ἅγιοι ὠνομάσθηκαν καὶ οἱ ἄνθρωποι ποὺ διακονοῦσαν στὸν Ναὸ καὶ ξεχώριζαν μὲ τὴ ζωή τους ὡς πρόσωπα ἱερά. Κατ᾿ ἐπέκταση κατόπιν ἅγιος ὠνομάσθηκε κάθε ἄνθρωπος ποὺ ἀγαπᾷ τὸν Θεό, ἀκολουθεῖ τὸ θέλημά του, μελετᾷ τὸν νόμο του, προσεύχεται, μισεῖ τὴν ἁμαρτία. Ἡ ἔννοια τῆς ἁγιότητος λοιπὸν πῆρε τὴν ἔννοια τῆς ἠθικῆς τελειότητος. Μ᾿ αὐτὴν τὴν ἔννοια ὅμως ἀπολύτως ἅγιος εἶναι μόνον ὁ Θεός. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ προφήτης Ἡσαΐας, ὅταν ἄκουσε τὸν ἀγγελικὸ ὕμνο «ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος, Κύριος σαβαώθ», συγκλονίσθηκε μπροστὰ στὴ θεϊκὴ τελειότητα συναισθανόμενος την δική του μικρότητα. 

Στην Καινή Διαθήκη ἡ ἁγιότης δεν εἶναι ἁπλῶς μία κατάσταση ἠθικῆς τελειώσεως, ἀλλὰ εἶναι ἡ μετοχὴ στὴν ἁγιότητα τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Κυρίου μας. Εἶναι ἡ εὐλογημένη ἐκείνη ἐμπειρία τῶν πιστῶν ποὺ ἀγαποῦν μὲ ὅλη τους τὴ δύναμη τὸν Χριστὸ καὶ ἀγωνίζονται νὰ Τὸν μιμηθοῦν. Σ᾿ αὐτοὺς ἔρχεται ὁ ἴδιος ὁ Κύριος καὶ τοὺς ἁγιάζει ὁλοτελῶς καὶ στὴν ψυχὴ καὶ στὸ σῶμα. Καὶ τοὺς καθιστᾷ κατοικητήριά του. Τοὺς δίνει καὶ ἐσωτερικὰ καὶ ἐξωτερικά τὴ δική του μορφή. Τότε πλέον ζεῖ μέσα τους ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Αὐτὸς κυβερνᾶ τὸν νοῦ καὶ τὴν καρδιά τους, τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχή τους καὶ τὰ πάντα. 

2. ΑΓΙΟΙ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ

Ὁ ἅγιος Θεὸς καλεῖ τὸν κάθε ἄνθρωπο, ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη ἀκόμη, νὰ γίνει μέτοχος τῆς ἁγιότητός του. Αὐτὴν τὴν πρόσκληση τοῦ ἁγίου Θεοῦ ἐπαναλαμβάνει καὶ ὁ ἀπόστολος Πέτρος γράφοντας: «Κατὰ τὸν καλέσαντα ὑμᾶς ἅγιον καὶ αὐτοὶ ἅγιοι ἐν πάσῃ ἀναστροφῇ γενήθητε» (Α' Πέτρ. α'[1] 15). Ὅπως ὁ Θεὸς ποὺ σᾶς καλεῖ εἶναι ἅγιος, ἔτσι καὶ ἐσεῖς ἔχετε χρέος νὰ γίνετε ἅγιοι σὲ ὅλες σας τὶς ἐκδηλώσεις. Πῶς ὅμως μπορεί να γίνει αὐτό; 

Ἀσφαλῶς αὐτὸ δὲν εἶναι ὑπόθεση μιᾶς ἡμέρας ἀλλὰ μιᾶς ζωῆς. Τὸ πρῶτο βῆμα πρὸς τὴν ἁγιότητα εἶναι νὰ ἀγαπήσουμε μὲ ὅλη μας τὴ δύναμη τὸν ἅγιο Θεὸ καὶ νὰ ποθήσουμε διακαῶς νὰ Τὸν μιμηθοῦμε. Αὐτὴ ἡ ἱερὴ μέθη τῆς ἀγάπης θὰ εἶναι ἡ κινητήριος δύναμις, ἡ ὁποία μαζὶ μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ θὰ μᾶς δίνει τὴν ὤθηση γιὰ τὴν ὡραία αὐτὴ ἀνηφορική πορεία τελειώσεως. Ταυτόχρονα μέσα στὴ Χάρη τῶν ἱερῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας θὰ πρέπει νὰ μισήσουμε κάθε τι ποὺ μᾶς χωρίζει ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, νὰ μισήσουμε κάθε πάθος καὶ ἁμαρτία, ἀκόμη καὶ αὐτὴ τὴ διάθεση πρὸς τὴν ἁμαρτία. Ὅμως καὶ πάλι δὲν ἀρκεῖ αὐτό. Διότι, ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, τὸ νὰ γίνει κανεὶς ἅγιος και καθαρός, δὲν μπορεῖ νὰ τὸ κατορθώσει μόνο μὲ τὸ νὰ μὴν ἀγγίζει κάθε τι ἀκάθαρτο, ἀλλὰ ἔχει ἀνάγκη νὰ ἀποκτήσει προσοχή, εὐσέβεια καὶ κάθε ἀρετή. Ἁγιότης δηλαδὴ εἶναι ὄχι μόνον ἡ ἀποφυγή τῆς ἁμαρτίας ἀλλὰ καὶ ἡ μετοχή στὶς ἀρετὲς τοῦ Χριστοῦ. Βέβαια ἡ «ἀποφυγή της κακίας ἐργαζεται τὴν εἴσοδο τῆς ἀρετῆς». Ὅμως μην περιμένουμε αὐτὸ νὰ γίνεται πάντοτε αὐτόματα. Θὰ πρέπει κι ἐμεῖς νὰ ἀγωνιζόμαστε μὲ ὅλη μας την δύναμη νὰ ζοῦμε σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. Ξεριζώνοντας κάθε μας πάθος να φυτεύουμε μέσα μας καὶ τὴν ἀντίστοιχη ἀρετή. Καὶ μέρα μὲ τὴ μέρα νὰ ἀνακαινίζουμε τὸν νοῦ καὶ τὴν καρδιά μας ζώντας μέσα στὴν ἁγιάζουσα πνοὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. 

Ἀδελφοί, ἐὰν ὅλα αὐτὰ μᾶς φαίνονται ἀπλησίαστα, ἂς στρέψουμε τὸ βλέμμα μας πρὸς τὰ ἀμέτρητα ἑκατομμύρια τῶν ἁγίων, ἐξαιρέτως δὲ πρὸς τὸ πανάσπιλο πρόσωπο τῆς Παναγίας μας, καὶ ἂς τοὺς ζητοῦμε νὰ γίνουν καθοδηγητὲς μας καὶ ἐνισχυτὲς μας στὸν δρόμο μας αυτό. Ἐμεῖς νὰ ἔχουμε τὸν πόθο, τὴ διάθεση καὶ τὸν ἀγῶνα. Κι αὐτοὶ θὰ μᾶς δείχνουν τον δρόμο καὶ θά μεσιτεύουν γιὰ τὴν πνευματική μας τελείωση.

 (Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)

 

ΤΟ ΙΕΡΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Εἶπεν ὁ Κύριος^. κα­θὼς θέ­λε­τε ἵ­να ποι­ῶ­σιν ὑ­μῖν οἱ ἄν­θρω­ποι, καὶ ὑ­μεῖς ποι­εῖ­τε αὐ­τοῖς ὁ­μο­ί­ως. καὶ εἰ ἀ­γα­πᾶ­τε τοὺς ἀ­γα­πῶν­τας ὑ­μᾶς, πο­ί­α ὑ­μῖν χά­ρις ἐ­στί; καὶ γὰρ οἱ ἁ­μαρ­τω­λοὶ τοὺς ἀ­γα­πῶν­τας αὐ­τοὺς ἀ­γα­πῶ­σι. καὶ ἐ­ὰν ἀ­γα­θο­ποι­ῆ­τε τοὺς ἀ­γα­θο­ποι­οῦν­τας ὑ­μᾶς, πο­ί­α ὑ­μῖν χά­ρις ἐ­στί; καὶ γὰρ οἱ ἁ­μαρ­τω­λοὶ τὸ αὐ­τὸ ποι­οῦ­σι. καὶ ἐ­ὰν δα­νε­ί­ζη­τε πα­ρ' ὧν ἐλ­πί­ζε­τε ἀ­πο­λα­βεῖν, ποί­α ὑ­μῖν χά­ρις ἐ­στί; καὶ γὰρ ἁ­μαρ­τω­λοὶ ἁ­μαρ­τω­λοῖς δα­νε­ί­ζου­σιν ἵ­να ἀ­πο­λά­βω­σι τὰ ἴ­σα. πλὴν ἀ­γα­πᾶ­τε τοὺς ἐ­χθροὺς ὑ­μῶν καὶ ἀ­γα­θο­ποι­εῖ­τε καὶ δα­νε­ί­ζε­τε μη­δὲν ἀ­πελ­πί­ζον­τες, καὶ ἔ­σται ὁ μι­σθὸς ὑ­μῶν πο­λύς, καὶ ἔ­σε­σθε υἱ­οὶ ὑ­ψί­στου, ὅ­τι αὐ­τὸς χρη­στός ἐ­στιν ἐ­πὶ τοὺς ἀ­χα­ρί­στους καὶ πο­νη­ρο­ύς. Γίνεσθε οὖν οἰ­κτίρ­μο­νες κα­θὼς καὶ ὁ πα­τὴρ ὑ­μῶν οἰ­κτίρ­μων ἐ­στί.  

                                                 (Λουκ. Ϛ΄ [6] 31-36)

 

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Εἶπεν ὁ Κύριος, ὅ­πως θέ­λε­τε νὰ σᾶς συμ­πε­ρι­φέ­ρον­ται καὶ νὰ σᾶς κά­νουν οἱ ἄν­θρω­ποι, ἔ­τσι ἀ­κρι­βῶς νὰ συμ­πε­ρι­φέ­ρε­σθε κι ἐσεῖς σ' αὐ­τοὺς καὶ νὰ τοὺς κά­νε­τε τὰ ἴ­δια. Δι­ό­τι ἐ­ὰν ἀ­γα­πᾶ­τε μό­νον ἐ­κεί­νους πού σᾶς ἀ­γα­ποῦν, ποι­ὰ εὔ­νοι­α καὶ ποι­ὰ ἀ­μοι­βὴ σᾶς ἀ­νή­κει ἀ­πὸ τὸν Θε­ό; Κα­μί­α. Δι­ό­τι καὶ οἱ ἁ­μαρ­τω­λοὶ ἀ­γα­ποῦν ἐ­κεί­νους πού τοὺς ἀ­γα­ποῦν. Κι ἂν κά­νε­τε τὸ κα­λὸ σ' ἐ­κεί­νους ποῦ σᾶς εὐ­ερ­γε­τοῦν, ποι­ὰ εὔ­νοι­α καὶ χά­ρη καὶ ἀν­τα­μοι­βὴ σᾶς ἀ­νή­κει ἀ­πὸ τὸν Θε­ό; Κα­μί­α. Δι­ό­τι καὶ οἱ ἁ­μαρ­τω­λοὶ τὸ ἴ­διο κά­νουν. Κι ἂν δα­νεί­ζε­τε σ' ἐ­κεί­νους ἀ­πό τους ὁ­ποί­ους ἐλ­πί­ζε­τε νὰ πά­ρε­τε πί­σω αὐ­τὰ πού δα­νεί­σα­τε, ποι­ὰ χά­ρη καὶ ἀν­τα­πό­δο­ση ἀ­πὸ τὸν Θε­ὸ σᾶς ἀ­νή­κει; Κα­μί­α. Δι­ό­τι καὶ οἱ ἁ­μαρ­τω­λοὶ δα­νεί­ζουν σὲ ἄλ­λους ἁ­μαρ­τω­λοὺς γιὰ νὰ πά­ρουν πί­σω ὁ­λό­κλη­ρο τὸ πο­σὸ πού δά­νει­σαν ἢ καὶ σὲ ὥ­ρα ἀ­νάγ­κης νὰ πά­ρουν κι αὐ­τοὶ ἴ­σα ὀ­φέ­λη καὶ δά­νεια ἀ­πὸ ἐ­κεί­νους στοὺς ὁ­ποί­ους δά­νει­σαν. Ἐ­σεῖς ὅ­μως νὰ ἀ­γα­πᾶ­τε τοὺς ἐ­χθρούς σας καί νά τοὺς εὐ­ερ­γε­τεῖ­τε καὶ νὰ τοὺς δα­νεί­ζε­τε χω­ρὶς νὰ ἐλπίζετε σέ κα­μί­α ἀν­τα­πό­δο­ση ἀ­π' αὐ­τούς. Καὶ θὰ εἶναι πολύς ὁ μι­σθός σας καὶ με­γά­λη ἡ ἀν­τα­μοι­βή σας ἀ­πὸ τόν Θε­ό. Καὶ θὰ εἶ­στε στὴ βα­σι­λεί­α τῶν οὐ­ρα­νῶν κα­τὰ χάριν παιδιά τοῦ ὑψίστου Θε­οῦ, μὲ τὸν ὁποῖο θά μοιάζετε πνευ­μα­τι­κῶς. Δι­ό­τι κι αὐ­τὸς εἶ­ναι εὐ­ερ­γε­τι­κὸς καὶ ὠφέλιμος στοὺς ἀν­θρώ­πους πού δεί­χνουν ἀ­χα­ρι­στί­α στίς τό­σες εὐ­ερ­γε­σί­ες του καὶ πού δὲν ἔ­χουν κα­λὴ διάθεση καὶ προ­αί­ρε­ση ἀλλά εἶ­ναι πο­νη­ροί. Νὰ γί­νε­στε λοι­πὸν σπλα­χνι­κοὶ πρὸς τὸν συ­νάνθρωπό σας καὶ συμ­πο­νε­τι­κοὶ στὶς δυ­στυ­χί­ες του καὶ στίς ἀ­νάγ­κες του, ὅ­πως καὶ ὁ οὐ­ρά­νιος Πα­τέ­ρας σας εἶναι σπλα­χνι­κὸς σὲ ὅ­λους.

 

 

ἀληθινὴ ἱστορία «Η βέρα μου, σύμβολό μου ιερό»

 

Εἶχε περάσει κλυδωνισμούς ὁ γάμος τους. Δυστυχῶς δὲν ἦταν ὁ εὐλογημένος ἐκκλησιαστικός γάμος, ἀλλὰ τοῦ Δημαρχείου. Ὅμως ἡ πιστὴ Ἑλένη, μὲ τὴν ὑπομονὴ καὶ τὴν προσευχή της, ὁδήγησε τόν Χρῆστο, τὸν ἀγαπημένο της σύντροφο - σύζυγο, ἔπειτα ἀπὸ ἑπτὰ χρόνια στὴν Ἐκκλησία. Εἶχαν καὶ παιδὶ φτασμένο κοντά πέντε ἐτῶν, ἀβάπτιστο. Ἔγιναν τότε μαζὶ καὶ τὰ δύο μυστήρια στόν Ταξιάρχη τοῦ Μανταμάδου στή Μυτιλήνη. Τὸ ἤξεραν καλὰ ὁ Χρῆστος καί ἡ Ἑλένη ὅτι αὐτὸ ποὺ ζοῦσαν μέχρι τότε, ἦταν ἐκτροπή, ἁμαρτία μεγάλη, ἀθέτηση τοῦ θείου θελήματος, καὶ τὰ ἐξομολογήθηκαν μὲ δάκρυα καὶ μὲ εἰλικρίνεια ὅλα. Μετάνιωσαν πικρὰ γιὰ τά χρόνια τῆς ἀνομίας τους. Καὶ ἔπειτα, ὤ... τί ἔζησαν! Στιγμές ἀλησμόνητες. Ἦρθε ἡ Χάρις, ή λάμψη, ἡ χαρά, ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ πλούσια. Μεγάλη ἡ εὐλογία τοῦ Κυρίου! Τὴ δέχθηκαν μὲ εὐγνωμοσύνη καὶ τὸ ἔλεγαν παντοῦ: «Τα Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι λυτρωτικὰ γιὰ ὅσους συνειδητὰ τὰ ἀποδέχονται». 

Ἀκολούθησε καὶ ἄλλο παιδί. Τὸ βάπτισαν στην ὥρα του. «Ἑλεάννα» τό ὄνομά του. Καὶ μαζὶ μὲ τὸν Ἀνδρέα, τὸ πρῶτο τους παιδί, ἀπολαμβάνουν οἱ γονεῖς ἀληθινὴ εὐτυχία. Ὅλα αὐτὰ τοὺς κάνουν νὰ χιλιοευχαριστοῦν τὸν μεγάλο Εὐεργέτη τους, τον Κύριο τῶν Δυνάμεων καὶ Θεὸ καὶ Πατέρα ὅλων, ὁ ὁποῖος, παρὰ τὴν ἁμαρτωλότητά τους, δὲν τοὺς ἄφησε στὴ φουρτούνα τοῦ ἀγριεμένου πελάγους, ἀλλὰ τοὺς ἀσφάλισε στὸ γαλήνιο λιμάνι τῆς Ἐκκλησίας. 

Ἰδιαίτερα ο Χρήστος ἔχει λόγο πιὸ πολύ νά εὐχαριστεῖ τόν Θεό, γιατί τοῦ χάρισε τὴν Ἑλένη του. Χωρὶς αὐτὴ θὰ ἦταν ἀδύνατον νὰ γνωρίσει τὸ φῶς καὶ τὴν ἀλήθεια. Ὅπου βρεθεῖ, δὲν διστάζει μέ χαρά καί χωρίς φόβο νὰ τὸ λέει σὲ γνωστούς καὶ φίλους: 

–Αὐτὸ ποὺ ἔζησα καὶ ζῶ κοντὰ στὸν Θεό δέν περιγράφεται μέ λόγια. Μὴν ἀφήνετε νὰ κυλᾶ ἡ ζωή σας ἀνέμελα. Ἀγάπησες; Προχώρησε. Μὴν ἀναβάλεις τόν γάμο σου μέσα στὴ Ἐκκλησία. Οἱ ἡμέρες κυλοῦν. Ἦρθε τρίτη ἐγκυμοσύνη. Ἡ Ἑλένη στο σπίτι φροντίζει γιὰ ὅλους. Καὶ καυχιέται γι ̓ αὐτό: «Εἶμαι μητέρα»! 

Καί ὁ πατέρας; Ὅλος ἀγάπη κι αὐτός, ὅλος εὐθύνη. Μὴ λείψει τίποτε ἀπὸ κανέναν. Μὲ ἀγώνα χαρούμενο καὶ σκληρὸ ξεκινᾶ τὴν κάθε ἡμέρα. Ἔξυπνο μυαλό. Έχει σπουδάσει ἠχολήπτης καὶ ἠλεκτρολόγος. Ξέρει νὰ τὰ συνταιριάζει ὅλα. Ἀπὸ πολὺ νέος ἐργάζεται. Ἀκολουθεῖ τὰ ἴχνη τοῦ καταξιωμένου πατέρα του στὸν χῶρο τῶν ἠχητικῶν καὶ ἠλεκτρολογικῶν ἐγκαταστάσεων. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἐργασία τους. 

Παράλληλα, τρεῖς φορὲς τὴν ἑβδομάδα ο Χρήστος φοιτᾶ σε Σχολή, ὅπου ἀναβαθμίζει τό πτυχίο του γιά πιό προχωρημένες, ὑπεύθυνες θέσεις ἐργασίας. Κάθε ἡμέρα, πρίν φύγει, δέν ξεχνᾶ τὴν προσευχή του. Καύχημά του ἡ γυναίκα του, τὰ παιδιά του. Δύναμή του ὁ χρυσός του σταυρός, πού πάντα φορεῖ, δῶρο τῆς Ἑλένης του. Ἀλλά καί ή χρυσή του βέρα πόσα δεν σημαίνει γι᾿ αυτόν; Πῶς τὸν θυμᾶται συχνά τοῦτο τὸν λόγο που χαράχθηκε στη μνήμη του! Τὴν ὥρα τοῦ γάμου τους ό π. Επιφάνιος τοὺς εἶπε: 

–Αὐτή ἡ βέρα ποὺ θὰ φορέσετε στο χέρι εἶναι σύμβολο αμοιβαίας πιστότητας, ἀλληλοσυμπληρώσεως, ἀλληλοϋποταγῆς, ὁμόνοιας καὶ ἀλληλοπροσφορᾶς. Φανερώνει το τέλειο τῆς ἑνώσεώς σας. 

Αὐτό ὅμως πού τούς εἶπε τότε δὲν εἶναι μόνο θεωρία, ἀλλὰ πράξη καθη- μερινή γιά τόν Χρῆστο. Τοῦτα τὰ χρυσά του κοσμήματα τά ἀσπάζεται μὲ εὐλάβεια καὶ εὐχαριστεῖ τὸν Θεό. 

Αὐτή τήν περίοδο ἐργάζεται σὲ ἐργοτάξιο πού προορίζεται νά γίνει Μουσεῖο Καλών Τεχνῶν στὸ Μοναστηράκι τῆς Ἀθήνας· μέσα σὲ σκόνες, καλώδια, τρυπάνια, σφυριά. Σήμερα εἶναι πάνω ἀπό 10 ὧρες ἀπό τό πρωί μέ ἐργάτες πολλούς. Μόλις τελείωσε τὴ βάρδιά του, βγῆκε ἔξω. Έτοιμαζόταν γιά τό σπίτι. Μέ μηχανάκι πάντα ἐπιστρέφει. Φορεῖ τὸ κράνος, παίρνει τά γάντια νά τά φορέσει, ἀλλὰ τί βλέπει; Λείπει ή βέρα ἀπὸ τὸ χέρι του. Κρύος ἱδρώτας τὸν ἔλουσε. «Θεέ μου, ἔχασα τὴ βέρα μου! Δὲν εἶναι ἁπλά γιά μένα ἕνα χρυσό δαχτυλίδι. Εἶναι ἡ Ἑλένη μου, ό γάμος μου. Σύμβολό μου ἱερό». 

Δὲν εἶχε περιθώριο χρόνου νά ψάξει. Νύχτα περασμένη. Σκοτάδι. Ἔφυγε για τὸ σπίτι. Ἔκρυψε τὴν ἀγωνία του. Ἔπεσε γιὰ ὕπνο καὶ ὅλα στή σκέψη του, ὅλα μπροστά του: ὁ γάμος, ἡ βέρα, ἡ εὐχή τοῦ ἱερέα... 

Ξύπνησε πρωί-πρωί. Ἔπρεπε νά βιαστεῖ γιὰ νά ᾿ναι πιὸ μπροστὰ ἀπὸ ὅλους τοὺς ἐργάτες, νὰ μπεῖ πρῶτος νὰ ψάξει στὰ δωμάτια πού δούλεψε χθές, στούς διαδρόμους καὶ τὶς σκάλες, μήπως βρεῖ τὸν θησαυρό του. 

Ἔφθασε μὲ τὸ μετρό. Ἐκεῖ στὴν ἔξοδο μπροστά του ἕνας ἄστεγος τὸν παρακαλεῖ: «Ἄνθρωπέ μου, πεινάω». Χωρὶς νὰ σκεφθεῖ, τοῦ δίνει ὅλο τὸ φαγητὸ τῆς ἡμέρας που είχε μαζί του: Μπιφτέκια, ψωμί, λίγο τυρί καί φροῦτα. Τοῦ ἔδωσε ὅλα ὅσα εἶχε. Πρώτη φορά τόσο αυθόρμητα ὅλα. Ἔπειτα βιαστικός μπῆκε πρῶτος στὸ ἐργοτάξιο καὶ ἄρχισε νὰ ψάχνει παντοῦ, πρὶν φανοῦν οἱ ἄλλοι ἐργάτες. Ἔψαξε, ἵδρωσε, κοίταξε ὅπου νόμιζε. Τὸ εἶπε καὶ σὲ ἄλλους ἐργάτες, ὅταν ἦρθαν, νά  ̓χουν τὴν ἔννοια τους, μήπως κάπου τή βροῦν... Ὅμως πουθενά ὁ θησαυρός. Καὶ ἡ ἀπογοήτευση τόσο μεγάλη. Ὁ Χρῆστος συνεχίζει νὰ ἐργάζεται. Δεν παύει ὅμως νὰ προσεύχεται μυστικὰ καὶ νὰ ἐλπίζει. Ὥσπου στο τέλος τῆς ἡμέρας τὸν καλεῖ ἐπειγόντως ἕνας φίλος καὶ συνάδελφος καὶ τοῦ λέει: 

–Χρῆστο, τὴ βρῆκα τὴ βέρα σου. Ἦταν ριγμένη στὸ βάθος τῆς τσάντας μου μὲ τὰ πολλὰ ἐργαλεῖα. Τυχαῖα τὴν εἶδα. 

Ὤ, τί χαρά! Ὁ Χρῆστος ἀναφώνησε: 

–Χριστέ μου, σ᾿ εὐχαριστῶ! Γιά μένα ἡ βέρα μου δὲν εἶναι κάτι ἁπλό. Εἶναι σύμβολό μου ἱερό! Σ᾿ εὐχαριστῶ! Σήμερα τάισα ἕνα φτωχό κι Ἐσὺ μοῦ χάρισες πάλι τὸ πολύτιμο σύμβολο καὶ θησαυρό μου! 

[ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "Ο ΣΩΤΗΡ". ΑΡΙΘΜ. 2293, 1καί 15 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2023