ΑΠΟΤΟΜΗ ΤΙΜΙΑΣ ΚΕΦΑΛΗΣ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΧΛΩΡΑΚΑΣ   

29 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2021

ΑΠΟΤΟΜΗ ΤΙΜΙΑΣ ΚΕΦΑΛΗΣ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ

 

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (Τοῦ Προδρόμου)

Ἐν ταῖς ἡ­μέ­ραις ἐ­κεί­ναις, ὡς ἐ­πλή­ρου ὁ ᾿Ι­ω­άν­νης τὸν δρό­μον, ἔ­λε­γε· Τίνα με ὑ­πο­νο­εῖ­τε εἶ­ναι; Οὐκ εἰ­μί ἐ­γώ, ἀλλ᾿ ἰ­δοὺ ἔρ­χε­ται μετ᾿ ἐ­μὲ οὗ οὐκ εἰ­μὶ ἄ­ξι­ος τὸ ὑ­πό­δη­μα τῶν πο­δῶν λῦ­σαι. ῎Αν­δρες ἀ­δελ­φοί, υἱ­οὶ γέ­νους ᾿Α­βρα­ὰμ καὶ οἱ ἐν ὑ­μῖν φο­βο­ύ­με­νοι τὸν Θε­όν, ὑ­μῖν ὁ λό­γος τῆς σω­τη­ρί­ας τα­ύ­της ἀ­πε­στά­λη. Οἱ γὰρ κα­τοι­κοῦν­τες ἐν ῾Ι­ε­ρου­σα­λὴμ καὶ οἱ ἄρ­χον­τες αὐ­τῶν τοῦ­τον ἀ­γνο­ή­σαν­τες, καὶ τὰς φω­νὰς τῶν προ­φη­τῶν τὰς κα­τὰ πᾶν σάβ­βα­τον ἀ­να­γι­νω­σκο­μέ­νας κρί­ναν­τες ἐ­πλή­ρω­σαν, καὶ μη­δε­μί­αν αἰ­τί­αν θα­νά­του εὑ­ρόν­τες ᾐ­τή­σαν­το Πι­λᾶ­τον ἀ­ναι­ρε­θῆ­ναι αὐ­τόν. Ὡς δὲ ἐ­τέ­λε­σαν πάν­τα τὰ πε­ρὶ αὐ­τοῦ γε­γραμ­μέ­να, κα­θε­λόν­τες ἀ­πὸ τοῦ ξύ­λου ἔ­θη­καν εἰς μνη­μεῖ­ον. Ὁ δὲ Θε­ὸς ἤ­γει­ρεν αὐ­τὸν ἐκ νε­κρῶν· ὃς ὤ­φθη ἐ­πὶ ἡ­μέ­ρας πλε­ί­ους τοῖς συ­να­να­βᾶ­σιν αὐ­τῷ ἀ­πὸ τῆς Γα­λι­λα­ί­ας εἰς ῾Ι­ε­ρου­σα­λήμ, οἵ­τι­νές εἰ­σι μάρ­τυ­ρες αὐ­τοῦ πρὸς τὸν λα­όν. Καὶ ἡ­μεῖς ὑ­μᾶς εὐ­αγ­γε­λι­ζό­με­θα τὴν πρὸς τοὺς πα­τέ­ρας ἐ­παγ­γε­λί­αν γε­νο­μέ­νην, ὅ­τι τα­ύ­την ὁ Θε­ὸς ἐκ­πε­πλή­ρω­κε τοῖς τέ­κνοις αὐ­τῶν, ἡ­μῖν, ἀ­να­στή­σας ᾿Ι­η­σοῦν.                                   

         (Πράξ. ιγ΄ 25 – 32)

 ΕΡΜΗΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜΠΕΛΑ)

Κι ὅ­σο ὁ Ἰ­ω­άν­νης ἐ­ξα­κο­λου­θοῦ­σε νά κη­ρύτ­τει γιά νά ὁ­λο­κλη­ρώ­σει τήν ἀ­πο­στο­λή του, ἔ­λε­γε: Ποι­ός νο­μί­ζε­τε ὅ­τι εἶ­μαι; Δέν εἶ­μαι ἐ­γώ αὐ­τός πού πε­ρι­μέ­νε­τε γιά Μεσ­σί­α· ἀλ­λά ἰ­δού, ὕ­στε­ρα ἀ­πό μέ­να ἔρ­χε­ται κά­ποι­ος ἄλ­λος. Μπρο­στά του ἐ­γώ δέν εἶ­μαι ἄ­ξιος οὔ­τε νά λύ­σω ὡς τα­πει­νός του ὑ­πη­ρέ­της τά ὑ­πο­δή­μα­τα ἀ­πό τά πό­δια του. Ἄν­δρες ἀ­δελ­φοί, παι­διά τοῦ γέ­νους Ἀ­βρα­άμ κι ὅ­σοι ἀ­πό σᾶς ἤ­σα­σταν κά­πο­τε ἐ­θνι­κοί καί τώ­ρα λα­τρεύ­ε­τε μέ εὐ­λά­βεια τόν ἀ­λη­θι­νό Θε­ό· σέ σᾶς στάλ­θη­κε τό κή­ρυγ­μα τῆς σω­τη­ρί­ας αὐ­τῆς, τήν ὁ­ποί­α προ­σφέ­ρει ὁ Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός.  Σέ σᾶς πού κα­τοι­κεῖ­τε μα­κριά ἀ­πό τήν Πα­λαι­στί­νη στάλ­θη­κε τό κή­ρυγ­μα αὐ­τό· δι­ό­τι οἱ κά­τοι­κοι τῆς Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ καί οἱ ἄρ­χον­τές τους δέν μπό­ρε­σαν νά κα­τα­λά­βουν ποι­ός ἦ­ταν ὁ Ἰ­η­σοῦς, κα­θώς καί τίς δι­α­κη­ρύ­ξεις τῶν προ­φη­τῶν πού ἀ­να­γι­νώ­σκον­ται κά­θε Σάβ­βα­το στίς συ­να­γω­γές. Κι ἀν­τί νά τόν ἀ­να­γνω­ρί­σουν ὡς Μεσ­σί­α, τόν κα­τα­δί­κα­σαν· κι ἔ­τσι ἀ­συ­ναί­σθη­τα καί χω­ρίς νά τό κα­τα­λα­βαί­νουν ἐκ­πλή­ρω­σαν καί πραγ­μα­το­ποί­η­σαν τίς προ­φη­τεῖ­ες αὐ­τές.  Κι ἐ­νῶ δέν βρῆ­καν σ᾿ αὐ­τόν κα­νέ­να ἔγ­κλη­μα ἤ ἐ­νο­χή πού νά δι­και­ο­λο­γεῖ τήν κα­τα­δί­κη του σέ θά­να­το, ζή­τη­σαν ἀ­πό τόν Πι­λά­το νά θα­να­τω­θεῖ. Κι ὅ­ταν ἐ­πι­τέ­λε­σαν ὅ­λα ὅ­σα εἶ­χαν γρά­ψει καί προ­φη­τεύ­σει γι᾿ αὐ­τόν οἱ προ­φῆ­τες, κα­τέ­βα­σαν ἀ­πό τό ξύ­λο τοῦ σταυ­ροῦ τό σῶ­μα του καί τό ἔ­βα­λαν σ᾿ ἕ­να μνῆ­μα.  Ὁ Θε­ός ὅ­μως τόν ἀ­νέ­στη­σε ἀ­πό τούς νε­κρούς. Αὐ­τός με­τά τήν Ἀ­νά­στα­σή του ἐμ­φα­νι­ζό­ταν συ­νε­χῶς γιά πολ­λές ἡ­μέ­ρες σ᾿ ἐ­κεί­νους πού ἀ­νέ­βη­καν μα­ζί του ἀ­πό τή Γα­λι­λαί­α στήν Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ. Αὐ­τοί τόν εἶ­δαν μέ τά μά­τια τους καί εἶ­ναι μάρ­τυ­ρες τῆς Ἀ­να­στά­σε­ώς του στόν λα­ό. Κι ὅ­πως ἐ­κεῖ­νοι δί­νουν τή μαρ­τυ­ρί­α τους στούς κα­τοί­κους τῆς Ἰ­ου­δαί­ας, ἔ­τσι κι ἐ­μεῖς ἀ­ναγ­γέλ­λου­με σέ σᾶς τό χαρ­μό­συ­νο μή­νυ­μα, ὅ­τι τήν ἐ­παγ­γε­λί­α καί ὑ­πό­σχε­ση πού ὁ Θε­ός εἶ­χε δώ­σει στούς προ­γό­νους μας, αὐ­τήν τήν ἔ­χει τε­λεί­ως πραγ­μα­το­ποι­ή­σει γιά μᾶς, τούς ἀ­πο­γό­νους ἐ­κεί­νων. Καί τήν πραγ­μα­το­ποί­η­σε ἀ­να­σταί­νον­τας τόν Ἰ­η­σοῦ ἀ­πό τούς νε­κρούς καί ἀ­νυ­ψώ­νον­τάς τον.

 ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ (Τοῦ Προδρόμου)

Καὶ ἤ­κου­σεν ὁ βα­σι­λεὺς ῾Η­ρῴ­δης· φα­νε­ρὸν γὰρ ἐ­γέ­νε­το τὸ ὄ­νο­μα αὐ­τοῦ· καὶ ἔ­λε­γεν ὅ­τι ᾿Ι­ω­άν­νης ὁ βα­πτί­ζων ἐκ νε­κρῶν ἠ­γέρ­θη, καὶ δι­ὰ τοῦ­το ἐ­νερ­γοῦ­σιν αἱ δυ­νά­μεις ἐν αὐ­τῷ. ἄλ­λοι ἔ­λε­γον ὅ­τι ᾿Η­λί­ας ἐ­στίν· ἄλ­λοι δὲ ἔ­λε­γον ὅ­τι προ­φή­της ἐ­στὶν ὡς εἷς τῶν προ­φη­τῶν. ἀ­κο­ύ­σας δὲ ὁ ῾Η­ρῴ­δης εἶ­πεν ὅ­τι ὃν ἐ­γὼ ἀ­πε­κε­φά­λι­σα ᾿Ι­ω­άν­νην, οὗ­τός ἐ­στιν· αὐ­τὸς ἠ­γέρ­θη ἐκ νε­κρῶν. αὐ­τὸς γὰρ ὁ ῾Η­ρῴ­δης ἀ­πο­στε­ί­λας ἐ­κρά­τη­σε τὸν ᾿Ι­ω­άν­νην καὶ ἔ­δη­σεν αὐ­τὸν ἐν φυ­λα­κῇ δι­ὰ ῾Η­ρῳ­δι­ά­δα τὴν γυ­ναῖ­κα Φι­λίπ­που τοῦ ἀ­δελ­φοῦ αὐ­τοῦ, ὅ­τι αὐ­τὴν ἐ­γά­μη­σεν. ἔ­λε­γεν γὰρ ὁ ᾿Ι­ω­άν­νης τῷ ῾Η­ρῴ­δῃ ὅ­τι οὐκ ἔ­ξε­στί σοι ἔ­χειν τὴν γυ­ναῖ­κα τοῦ ἀ­δελ­φοῦ σου. ἡ δὲ ῾Η­ρῳ­δι­ὰς ἐ­νεῖ­χεν αὐ­τῷ καὶ ἤ­θε­λεν αὐ­τὸν ἀ­πο­κτεῖ­ναι, καὶ οὐκ ἠ­δύ­να­το· ὁ γὰρ ῾Η­ρῴ­δης ἐ­φο­βεῖ­το τὸν ᾿Ι­ω­άν­νην, εἰ­δὼς αὐ­τὸν ἄν­δρα δί­και­ον καὶ ἅ­γι­ον, καὶ συ­νε­τή­ρει αὐ­τόν, καὶ ἀ­κο­ύ­σας αὐ­τοῦ πολ­λὰ ἐ­πο­ί­ει καὶ ἡ­δέ­ως αὐ­τοῦ ἤ­κου­ε. καὶ γε­νο­μέ­νης ἡ­μέ­ρας εὐ­κα­ί­ρου, ὅ­τε ῾Η­ρῴ­δης τοῖς γε­νε­σί­οις αὐ­τοῦ δεῖ­πνον ἐ­πο­ί­ει τοῖς με­γι­στᾶ­σιν αὐ­τοῦ καὶ τοῖς χι­λι­άρ­χοις καὶ τοῖς πρώ­τοις τῆς Γα­λι­λα­ί­ας, καὶ εἰ­σελ­θο­ύ­σης τῆς θυ­γα­τρὸς αὐ­τῆς τῆς ῾Η­ρῳ­δι­ά­δος καὶ ὀρ­χη­σα­μέ­νης καὶ ἀ­ρε­σά­σης τῷ ῾Η­ρῴ­δη καὶ τοῖς συ­να­να­κει­μέ­νοις, εἶ­πεν ὁ βα­σι­λεὺς τῷ κο­ρα­σί­ῳ· αἴ­τη­σόν με ὃ ἐ­ὰν θέ­λῃς, καὶ δώ­σω σοι. καὶ ὤ­μο­σεν αὐ­τῇ ὅ­τι ὃ ἐ­άν με αἰ­τή­σῃς δώ­σω σοι, ἕ­ως ἡ­μί­σους τῆς βα­σι­λε­ί­ας μου. ἡ δὲ ἐ­ξελ­θοῦ­σα εἶ­πε τῇ μη­τρὶ αὐ­τῆς· τί αἰ­τή­σο­μαι; ἡ δὲ εἶ­πε· τὴν κε­φα­λὴν ᾿Ι­ω­άν­νου τοῦ βα­πτι­στοῦ. καὶ εἰ­σελ­θοῦ­σα εὐ­θέ­ως με­τὰ σπου­δῆς πρὸς τὸν βα­σι­λέ­α ᾐ­τή­σα­το λέ­γου­σα· θέ­λω ἵ­να μοι δῷς ἐ­ξαυ­τῆς ἐ­πὶ πί­να­κι τὴν κε­φα­λὴν ᾿Ι­ω­άν­νου τοῦ βα­πτι­στοῦ. καὶ πε­ρί­λυ­πος γε­νό­με­νος ὁ βα­σι­λε­ύς, δι­ὰ τοὺς ὅρ­κους καὶ τοὺς συ­να­να­κει­μέ­νους οὐκ ἠ­θέ­λη­σεν αὐ­τὴν ἀ­θε­τῆ­σαι. καὶ εὐ­θέ­ως ἀ­πο­στε­ί­λας ὁ βα­σι­λεὺς σπε­κου­λά­τω­ρα ἐ­πέ­τα­ξεν ἐ­νε­χθῆ­ναι τὴν κε­φα­λὴν αὐ­τοῦ. ὁ δὲ ἀ­πελ­θὼν ἀ­πε­κε­φά­λι­σεν αὐ­τὸν ἐν τῇ φυ­λα­κῇ, καὶ ἤ­νεγ­κε τὴν κε­φα­λὴν αὐ­τοῦ ἐ­πὶ πί­να­κι καὶ ἔ­δω­κεν αὐ­τὴν τῷ κο­ρα­σί­ῳ, καὶ τὸ κο­ρά­σι­ον ἔ­δω­κεν αὐ­τὴν τῇ μη­τρὶ αὐ­τῆς. καὶ ἀ­κο­ύ­σαν­τες οἱ μα­θη­ταὶ αὐ­τοῦ ἦλ­θον καὶ ἦ­ραν τὸ πτῶ­μα αὐ­τοῦ, καὶ ἔ­θη­καν αὐ­τὸ ἐν μνη­με­ί­ῳ. Καὶ συ­νά­γον­ται οἱ ἀ­πό­στο­λοι πρὸς τὸν ᾿Ι­η­σοῦν, καὶ ἀ­πήγ­γει­λαν αὐ­τῷ πάν­τα, καὶ ὅ­σα ἐ­πο­ί­η­σαν καὶ ὅ­σα ἐ­δί­δα­ξαν.                                       

           (Μάρκ. στ΄ 14 – 30)

 ΕΡΜΗΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜΠΕΛΑ)

    Ἄ­κου­σε λοι­πὸν ὁ βα­σι­λιὰς Ἡ­ρώ­δης γιὰ τὸν Ἰ­η­σοῦ καὶ γιὰ τὰ ἔρ­γα του καὶ τοὺς μα­θη­τές του. Δι­ό­τι ἔ­γι­νε φα­νε­ρὸ καὶ γνω­στὸ τὸ ὄ­νο­μα τοῦ Ἰ­η­σοῦ. Κι ἔ­λε­γε ὁ Ἡ­ρώ­δης ὅ­τι ὁ Ἰ­ω­άν­νης ὁ Βα­πτι­στὴς ἀ­να­στή­θη­κε ἀ­πὸ τοὺς νε­κροὺς ἔ­χον­τας νέ­α ἀ­πο­στο­λὴ καὶ νέ­α χα­ρί­σμα­τα ἀ­πὸ τὸν Θε­ό, καὶ γι᾿ αὐ­τὸ ἐ­νερ­γοῦν μέ­σα ἀπ᾿ αὐ­τὸν οἱ ὑ­περ­φυ­σι­κὲς δυ­νά­μεις. Ἄλ­λοι ὅ­μως, ποὺ μπέρ­δευ­αν τὸν Ἰ­η­σοῦ μὲ τοὺς πα­λιοὺς προ­φῆ­τες, ἔ­λε­γαν ὅ­τι αὐ­τὸς εἶ­ναι ὁ Ἠ­λί­ας· κι ἄλ­λοι ἔ­λε­γαν ὅ­τι εἶ­ναι προ­φή­της σὰν ἕ­νας ἀπ᾿ τοὺς προ­φῆ­τες.  Ὄ­ταν λοι­πὸν ἄ­κου­σε ὁ Ἡ­ρώ­δης αὐ­τὰ ποὺ ἔ­λε­γαν ὅ­λοι αὐ­τοὶ γιὰ τὸν Ἰ­η­σοῦ, εἶ­πε ὅ­τι αὐ­τὸς εἶ­ναι ὁ Ἰ­ω­άν­νης ποὺ ἐ­γὼ τὸν ἀ­πο­κε­φά­λι­σα. Αὐ­τὸς ἀ­να­στή­θη­κε ἀ­πὸ τοὺς νε­κρούς. Κι ὁ Ἡ­ρώ­δης τὰ εἶ­πε αὐ­τά, δι­ό­τι ὁ ἴ­διος εἶ­χε στεί­λει νὰ συλ­λά­βουν τὸν Ἰ­ω­άν­νη καὶ τὸν ἔ­ρι­ξε δε­μέ­νο στὴ φυ­λα­κή. Καὶ τὸ ἔ­κα­νε αὐ­τὸ ἐ­ξαι­τί­ας τῆς Ἡ­ρω­διά­δος, ποὺ τὴν πῆ­ρε γιὰ σύ­ζυ­γο, πα­ρό­λο ποὺ ἦ­ταν σύ­ζυ­γος τοῦ ἀ­δελ­φοῦ του Φι­λίπ­που. Κι αὐ­τὸ ἔ­γι­νε ἡ αἴ­τια τῆς φυ­λα­κί­σε­ως τοῦ Ἰ­ω­άν­νου δι­ό­τι ὁ Ἰ­ω­άν­νης ἔ­λε­γε στὸν Ἡ­ρώ­δη: «Δὲν σοῦ ἐ­πι­τρέ­πε­ται ἀ­πὸ τὸ νό­μο τοῦ Θε­οῦ νὰ ἔ­χεις σύ­ζυ­γο τὴ γυ­ναί­κα τοῦ ἀ­δελ­φοῦ σου, ὁ ὁ­ποῖ­ος ζεῖ ἀ­κό­μη». Γι᾿ αὐ­τὸ ἡ Ἡ­ρω­διά­δα κρα­τοῦ­σε μέ­σα της ἄ­σβε­στο μί­σος ἐ­ναν­τί­ον του καὶ ἤ­θε­λε νὰ τὸν σκο­τώ­σει, μὰ δὲν μπο­ροῦ­σε.  Καὶ δὲν μπο­ροῦ­σε ἡ Ἡ­ρω­διά­δα νὰ σκο­τώ­σει τὸν Ἰ­ω­άν­νη, δι­ό­τι ὁ Ἡ­ρώ­δης τὸν φο­βό­ταν ἐ­πει­δὴ τὸν σε­βό­ταν ὁ λα­ός, ἀλ­λὰ καὶ ἐ­πι­πλέ­ον ἐ­πει­δὴ ἤ­ξε­ρε ὅ­τι εἶ­ναι ἄν­θρω­πος δί­και­ος καὶ ἅ­γιος. Καὶ γι᾿ αὐ­τὸ τὸν κρα­τοῦ­σε στὴ ζω­ή. Κι ὅ­ταν κά­πο­τε τὸν ἄ­κου­σε στὴ φυ­λα­κή, ἔ­κα­νε πολ­λὰ ἀ­πὸ ἐ­κεῖ­να ποὺ τὸν συμ­βού­λευ­σε ὁ Ἰ­ω­άν­νης.Καὶ κά­θε φο­ρὰ ποὺ τὸν συ­ναν­τοῦ­σε, τὸν ἄ­κου­γε μὲ εὐ­χα­ρί­στη­ση. Ὅ­ταν λοι­πὸν ἦλ­θε ἡ ἡ­μέ­ρα ποὺ ἔ­δι­νε τὴν εὐ­και­ρί­α στὴν Ἡ­ρω­διά­δα νὰ ἐ­κτε­λέ­σει τὸ σχέ­διό της, ὅ­ταν δη­λα­δὴ ὁ Ἡ­ρώ­δης γιὰ τὰ γε­νέ­θλια του ἔ­κα­νε δεῖ­πνο στοὺς πο­λι­τι­κοὺς ἄρ­χον­τες καὶ τοὺς ἀ­νώ­τε­ρους ἀ­ξι­ω­μα­τι­κοὺς τοῦ στρα­τοῦ καὶ τοὺς πρού­χον­τες τῆς Γα­λι­λαί­ας, τό­τε μπῆ­κε στὴν αἴ­θου­σα τοῦ δεί­πνου ἡ ἴ­δια ἡ κό­ρη τῆς Ἡ­ρω­διά­δος καὶ χό­ρε­ψε ἕ­ναν ἄ­σε­μνο καὶ πο­λὺ ἐ­ξευ­τε­λι­σμέ­νο χο­ρό· καὶ τό­σο πο­λὺ ἄ­ρε­σε στὸν Ἡ­ρώ­δη καὶ σ᾿ ὅ­σους κά­θον­ταν μα­ζί του στὸ τρα­πέ­ζι, ὥ­στε εἶ­πε ὁ βα­σι­λιὰς στὸ κο­ρί­τσι: Ζή­τη­σέ μου ὁ­τι­δή­πο­τε θέ­λεις, καὶ θὰ σοῦ τὸ δώ­σω. Καὶ τῆς ὁρ­κί­στη­κε ὅ­τι «θὰ σοῦ δώ­σω ὅ,τι κι ἂν μοῦ ζη­τή­σεις, μέ­χρι καὶ τὸ μι­σὸ βα­σί­λει­ό μου». Ἐ­κεί­νη λοι­πὸν βγῆ­κε καὶ εἶ­πε στὴ μη­τέ­ρα της: Τί νὰ ζη­τή­σω; Κι αὐ­τὴ τῆς εἶ­πε: Ζή­τη­σε τὸ κε­φά­λι τοῦ Ἰ­ω­άν­νου τοῦ Βα­πτι­στοῦ. Κι ἐ­κεί­νη μπῆ­κε ἀ­μέ­σως βι­α­στι­κὰ στὸ βα­σι­λιὰ καὶ ὑ­πέ­βα­λε τὸ αἴ­τη­μά της μὲ τὰ λό­για αὐ­τά: Θέ­λω νὰ μοῦ δώ­σεις τώ­ρα ἀ­μέ­σως καὶ χω­ρὶς χρο­νο­τρι­βὴ μέ­σα σὲ πιά­το τὸ κε­φά­λι τοῦ Ἰ­ω­άν­νου τοῦ Βα­πτι­στοῦ. Ὁ βα­σι­λιὰς τό­τε λυ­πή­θη­κε πο­λύ, δι­ό­τι εἶ­χε κά­νει ὅρ­κους, καὶ μά­λι­στα ἦ­ταν πα­ρόν­τες κι αὐ­τοὶ ποὺ κά­θον­ταν μα­ζί του στὸ τρα­πέ­ζι, στοὺς ὁ­ποί­ους δὲν ἤ­θε­λε νὰ πα­ρου­σια­στεῖ ψεύ­της καὶ ἐ­πί­ορ­κος. Κι ἐ­νῶ λυ­πό­ταν πο­λὺ νὰ θα­να­τώ­σει τὸν Ἰ­ω­άν­νη, δὲν θέ­λη­σε νὰ τῆς τὸ ἀρ­νη­θεῖ καὶ νὰ ἀ­θε­τή­σει τὴν ὑ­πό­σχε­σή του. Γι᾿ αὐ­τὸ κι ἔ­στει­λε ἀ­μέ­σως ὁ βα­σι­λιὰς ἕ­να στρα­τι­ώ­τη ἀ­πὸ τοὺς σω­μα­το­φύ­λα­κές του μὲ τὴ δι­α­τα­γὴ νὰ φέ­ρει τὸ κε­φά­λι τοῦ Ἰ­ω­άν­νου. Κι αὐ­τὸς πῆ­γε καὶ τὸν ἀ­πο­κε­φά­λι­σε στὴ φυ­λα­κὴ κι ἔ­φε­ρε μέ­σα σὲ πιά­το τὸ κε­φά­λι τοῦ Ἰ­ω­άν­νου καὶ τὸ ἔ­δω­σε στὸ κο­ρί­τσι. Καὶ τὸ κο­ρί­τσι τὸ ἔ­δω­σε στὴ μη­τέ­ρα του. Ὅ­ταν τὸ ἄ­κου­σαν αὐ­τὸ οἱ μα­θη­τὲς τοῦ Ἰ­ω­άν­νου, ἦλ­θαν καὶ πῆ­ραν τὸ σῶ­μα του καὶ τὸ ἐν­τα­φί­α­σαν μέ­σα σὲ μνη­μεῖ­ο. Ὅ­ταν ἐ­πέ­στρε­ψαν ἀ­πὸ τὴν πε­ρι­ο­δεί­α τους οἱ Ἀ­πό­στο­λοι, συγ­κεν­τρώ­θη­καν κον­τὰ στὸν Ἰ­η­σοῦ καὶ τοῦ ἀ­νέ­φε­ραν τὰ πάν­τα, ὅ­σα δη­λα­δὴ ἔρ­γα καὶ θαύ­μα­τα ἔ­κα­ναν κι ὅ­σα δί­δα­ξαν.

 

 

ΑΚΟΛΟΥΘΙΕΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΧΛΩΡΑΚΑΣ

 

ΑΚΟΛΟΥΘΙΕΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

3 ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ Ἀν­θί­μου ἱ­ε­ρο­μάρ., Θε­ο­κτί­στου ὁ­σί­ου, Πο­λυ­δώ­ρου Νε­ο­μάρ­τυ­ρος τοῦ Κυ­πρί­ου. Ἀ­να­κο­μι­δὴ λει­ψά­νων Νε­κτα­ρί­ου Πεν­τα­πό­λε­ως. Χλό­ης τῆς Κο­ριν­θί­ας,  Ἑρ­μι­ό­νης κό­ρης τοῦ Ἀ­πο­στό­λου Φι­λίπ­που (ἐκ με­τα­θέ­σε­ως)

5 ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄Μ­Α­Τ­Θ­Α­Ι­ΟΥ, (Ἀ­πό­στ. Α΄ Κορ. θ΄[9] 2-12, Εὐ­αγγ.  Μα­τθ. ιη΄[18] 23-35).  Ζα­χα­ρί­ου τοῦ Προ­φή­του, πα­τρὸς Ἰ­ω­άν­νου τοῦ  Προδρόμου. 

6 ΔΕΥΤΕΡΑ Ἀ­ν­ά­μ­ν­η­σ­ις τ­οῦ ἐν Χ­ώ­ν­α­ις θ­α­ύ­μ­α­τ­ος τοῦ Ἀρ­χ­α­γ­γέ­λ­ου Μ­ι­χα­ήλ.

8 ΤΕΤΑΡΤΗ Τό Γ­Ε­Ν­Ε­Θ­Λ­Ι­ΟΝ Τ­ΗΣ Υ­Π­Ε­Ρ­Α­ΓΙΑΣ Δ­Ε­ΣΠΟ­Ι­Ν­ΗΣ Η­Μ­ΩΝ Θ­Ε­Ο­ΤΟ­Κ­ΟΥ

12 ΚΥΡΙΑΚΗ Π­ΡΟ Τ­ΗΣ Υ­Ψ­Ω­Σ­Ε­ΩΣ, Ἀ­πό­στ. (Γαλ. Ϛ΄[6]  11 - 18), Εὐ­αγγ. (Ἰ­ω. γ΄ [3] 13 - 17). Ἀ­πό­δο­σις τῆς ἑ­ορ­τῆς τοῦ Γε­νε­θλί­ου τῆς Θε­ο­τό­κου. Αὐ­το­νό­μου, Κουρ­νού­του Ἐ­πι­σκό­που Ἰ­κο­νί­ου Ἱ­ε­ρο­μαρ­τύ­ρων, Θε­ο­δώ­ρου Ἀ­λε­ξαν­δρεί­ας. Χρυσο­στό­μου Σμύρ­νης τοῦ Ἱ­ε­ρο­μάρ­τυ­ρος.

14 ΤΡΙΤΗ  Η  Π­Α­Γ­Κ­Ο­Σ­Μ­Ι­ΟΣ  Υ­Ψ­Ω­Σ­ΙΣ   ΤΟΥ Τ­Ι­Μ­Ι­ΟΥ Κ­ΑΙ Ζ­Ω­Ο­Π­Ο­Ι­ΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ.

(Νη­στεί­α, Αὐ­στη­ρὰ καὶ Ἀ­πό­λυ­τος)

17 ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ Σο­φί­ας, Πί­στε­ως, Ἐλ­πί­δος καὶ Ἀ­γά­πης τῶν Μαρ­τ., Ἡ­ρα­κλει­δί­ου ἐ­πι­σκόπου Τα­μα­σέ­ων, Αὐ­ξι­βί­ου ἐ­πι­σκόπου­ Σό­λων, Ἀ­να­στα­σί­ου ὁ­σίου­ ἐν Πε­ρι­στε­ρω­νο­πη­γῇ Κύ­πρου

19 ΚΥ­ΡΙΑ­ΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ. Ἀ­πό­στ. (Γαλ. β΄[2]  16 - 20), Εὐ­αγγ. (Μάρκ. η΄[8]  34 - θ΄[9] 1). Τρο­φί­μου, Σαβ­βα­τί­ου καὶ Δο­ρυ­μέ­δον­τος μαρ­τύ­ρων. Σπυ­ρί­δω­νος ἐ­πι­σκό­που Κυ­θρέ­ας. 

24 ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ Θέ­κλης με­γα­λομ. κ­αί Ἰ­σα­πο­στό­λου, Σι­λουα­νοῦ ὁ­σ. τοῦ Ἀ­θω­νί­του, Εὐ­φρο­σύ­νης θυ­γα­τέ­ρας Παφ­νου­τί­ου τοῦ Αἰ­γυ­πτί­ου (ἐκ με­τα­θέ­σε­ως)

26 ΚΥΡΙΑΚΗ Ἡ με­τά­στα­σις τοῦ Ἁ­γί­ου ἐν­δό­ξου καὶ πα­νευ­φή­μου Ἀ­πο­στό­λου Ἰ­ω­άν­νου τοῦ Θε­ο­λό­γου καὶ Εὐ­αγ­γε­λι­στοῦ. (Ἀ­πό­στ. Α΄ Ἰωάν. δ΄[4] 12-19, Εὐ­αγγ. Ἰωάν. ιθ΄[19] 25-27, κα΄[21] 24-25)

 

 

ΩΡΑΡΙΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ: 5.30 Μ.Μ.

 ΟΡΘΡΟΣ: 6.30 Π.Μ.

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΧΛΩΡΑΚΑΣ   

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(22 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2021)

 

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Ἀ­δελ­φοί, Θε­οῦ ἐ­σμεν συ­νερ­γοί· Θε­οῦ γε­ώρ­γι­ον, Θε­οῦ οἰ­κο­δο­μή ἐ­στε. Κα­τὰ τὴν χά­ριν τοῦ Θε­οῦ τὴν δο­θεῖ­σάν μοι ὡς σο­φὸς ἀρ­χι­τέ­κτων θε­μέ­λι­ον τέ­θει­κα, ἄλ­λος δὲ ἐ­ποι­κο­δο­μεῖ· ἕ­κα­στος δὲ βλε­πέ­τω πῶς ἐ­ποι­κο­δο­μεῖ· θε­μέ­λι­ον γὰρ ἄλ­λον οὐ­δεὶς δύ­να­ται θεῖ­ναι πα­ρὰ τὸν κε­ί­με­νον, ὅς ἐ­στιν Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός. εἰ δέ τις ἐ­ποι­κο­δο­μεῖ ἐ­πὶ τὸν θε­μέ­λι­ον τοῦ­τον χρυ­σόν, ἄρ­γυ­ρον, λί­θους τι­μί­ους, ξύ­λα, χόρ­τον, κα­λά­μην, ἑ­κά­στου τὸ ἔρ­γον φα­νε­ρὸν γε­νή­σε­ται· ἡ γὰρ ἡ­μέ­ρα δη­λώ­σει· ὅ­τι ἐν πυ­ρὶ ἀ­πο­κα­λύ­πτε­ται· καὶ ἑ­κά­στου τὸ ἔρ­γον ὁ­ποῖ­όν ἐ­στι τὸ πῦρ δο­κι­μά­σει. εἴ τι­νος τὸ ἔρ­γον με­νεῖ ὃ ἐ­πῳ­κο­δό­μη­σε, μι­σθὸν λή­ψε­ται· εἴ τι­νος τὸ ἔρ­γον κα­τα­κα­ή­σε­ται, ζη­μι­ω­θή­σε­ται, αὐ­τὸς δὲ σω­θή­σε­ται, οὕ­τως δὲ ὡς δι­ὰ πυ­ρός. Οὐκ οἴ­δα­τε ὅ­τι να­ὸς Θε­οῦ ἐ­στε καὶ τὸ Πνεῦ­μα τοῦ Θε­οῦ οἰ­κεῖ ἐν ὑ­μῖν; εἴ τις τὸν να­ὸν τοῦ Θε­οῦ φθε­ί­ρει, φθε­ρεῖ τοῦ­τον ὁ Θε­ός· ὁ γὰρ να­ὸς τοῦ Θε­οῦ ἅ­γι­ός ἐ­στιν, οἵ­τι­νές ἐ­στε ὑ­μεῖς.                           

     (Α΄ Κορ. γ΄[3] 9 – 17)

 

ΛΟ­ΓΟΣ ΣΤΟΝ Α­ΠΟ­ΣΤΟ­ΛΟ

«Θε­μέ­λιον ἄλ­λον οὐ­δεὶς δύναται θεῖναι πα­ρὰ τὸν κεί­με­νον,

ὅς ἐστιν Ἰησοῦς Χρι­στός».

        Ὁ Χρι­στὸς εἶ­ναι ἡ ἀ­σά­λευ­τη βά­ση τοῦ πνευ­μα­τι­κοῦ οἰ­κο­δο­μή­μα­τος τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. Εἶ­ναι ὁ αἰ­ώ­νιος κι ἀ­με­τα­κί­νη­τος θε­μέ­λιος λί­θος. Ἡ πη­γὴ τῆς ἀ­λή­θειας καὶ τοῦ ἁ­για­σμοῦ. Τὸ ἀγ­κω­νά­ρι τῆς πί­στης. Ὁ Ἀρ­χη­γὸς τῆς σω­τη­ρί­ας. Ὁ Βα­σι­λιὰς τῶν ψυ­χῶν. Ἡ ἐλ­πί­δα τῆς ἐ­πι­τυ­χί­ας. Ἡ προ­ϋ­πό­θε­ση τῆς νί­κης. Τὸ μυ­στι­κό τῆς εὐ­τυ­χί­ας. Εἶ­ναι τὸ Α καὶ τὸ Ω, ἡ Ἀρχή καὶ τὸ Τέ­λος. Ὅ­σα χτί­ζον­ται στὸν Ἰησοῦ δὲν κιν­δυ­νεύ­ουν νὰ πέ­σουν. Ἂν τὸ θε­μέ­λιο αὐ­τὸ ἀ­πο­συ­ρό­ταν, τί θὰ μπο­ρού­σα­με νά κάνουμε; «Ὁ μέντοι στε­ρε­ὸς θε­μέ­λιος τοῦ Θεοῦ ἔ­στη­κεν» (Β' Τιμ. β΄[2] 19). Μέ­νει ἀ­κλό­νη­το τὸ θε­μέ­λιο τοῦ Θεοῦ· ὁ Χριστός· ἡ  Ἐκ­κλη­σί­α· ἡ ἀ­λή­θεια.

        Ἡ ζω­ή μας ἄ­ρα­γε, εἶ­ναι θε­με­λι­ω­μέ­νη στὸν ἀ­σά­λευ­το τοῦτο πνευ­μα­τι­κὸ λί­θο, ἢ μή­πως τὸν ἔ­χου­με ἀ­γνο­ή­σει καὶ πα­ρα­θε­ω­ρή­σει;

α) «Α­ΚΡΟ­ΓΩ­ΝΙΑ­ΙΟΣ»

    Ἕ­νας ὁ Σω­τή­ρας καὶ Λυ­τρω­τής. Ἕ­νας ὁ «ἀ­κρο­γω­νια­ῖος λί­θος» τοῦ οἰ­κο­δο­μή­μα­τος. «Εἷς Θε­ός, μί­α πί­στις, ἕν βά­πτι­σμα». Στὸ σύμ­βο­λο τῆς πί­στε­ως ὁ­μο­λο­γοῦ­με: «Καὶ εἰς Ἕ­να Κύ­ριον, Ἰησοῦν Χρι­στόν, τὸν Υἱόν τοῦ Θεοῦ, τὸν Μο­νο­γε­νῆ.­.­.­». Ὁ Ἰησοῦς εἶ­ναι τὸ θε­μέλιο τῆς πί­στης καὶ τῆς σω­τη­ρί­ας. Ὁ Χρι­στι­α­νι­σμὸς εἶ­ναι αὐ­τὸς ὁ ἴδιος ὁ Χρι­στὸς πού ἐ­ξα­κο­λου­θεῖ νὰ πα­ρα­μέ­νει μα­ζί μας. Εἶ­ναι ἡ ρίζα πού κρατᾶ τὸν κορ­μὸ καὶ τοὺς κλώ­νους. Εἶ­ναι ἡ πη­γὴ τῆς χά­ρι­τος καὶ τοῦ ἁ­για­σμοῦ. Εἶ­ναι «σο­φί­α ἀ­πὸ Θεοῦ, δι­και­ο­σύ­νη τε καὶ ἁ­για­σμὸς καὶ ἀ­πο­λύ­τρω­σις», ὅ­πως λέ­γει ὁ Ἀπ. Παῦ­λος. Δὲν εἶ­ναι ἕ­νας συ­νη­θι­σμέ­νος σο­φός, ὅ­πως ὁ Σω­κρά­της, ὁ Πλά­των, ὁ Ἀ­ρι­στο­τέ­λης, οὔ­τε κι ὁ πιὸ σο­φὸς ἀ­πό τους σο­φούς. Εἶ­ναι ὁ σαρ­κω­μέ­νος Υἱ­ὸς καὶ Λό­γος τοῦ Θεοῦ, «ὁ­μο­ού­σιος τῷ Πατρί δι’ οὗ τά πάν­τα ἐ­γέ­νε­το». Εἶ­ναι τέ­λει­ος Θεός καὶ τέ­λει­ος ἄν­θρω­πος, «χωρίς  ἁ­μαρ­τί­ας». Εἶ­ναι ὁ ἔν­δο­ξος νι­κη­τὴς τοῦ θα­νά­του καὶ λυ­τρω­τὴς τοῦ ἀν­θρώ­πι­νου γέ­νους. Σὰν ἄλ­λοι λί­θοι καὶ μεῖς, οἰ­κο­δο­μού­μα­στε στὸν Ἕ­να, τὸν ἀ­σά­λευ­το καὶ μο­να­δι­κό. Σ' αὐ­τὸν «προ­σερ­χό­με­νοι.­.. ὡς λί­θοι ζῶν­τες οἰκοδομεῖσθε» (Α' Πέ­τρ. β'[2] 5).

        Ὁ Ἰησοῦς εἶ­ναι ἀ­κό­μα τὸ θε­μέλιο τῆς κοι­νω­νί­ας, τῆς οἰ­κο­γέ­νειας καὶ τῆς προ­σω­πι­κῆς τοῦ ἀνθρώπου εὐ­τυ­χί­ας. Ἡ πεῖρα αἰ­ώ­νων ἔ­χει δεί­ξει πώς ὅ­σοι χτί­ζουν δί­χως τὸν Ἰ­η­σοῦ, τὰ ἔρ­γα τους γκρε­μί­ζον­ται καὶ πέ­φτουν. Ὅ­σοι δὲν ἔ­χτι­σαν «ἐ­πὶ τὴν πέ­τραν», «κα­τέ­βη ἡ βρο­χὴ καὶ ἦλ­θον οἱ πο­τα­μοὶ καὶ ἔ­πνευ­σαν οἱ ἄ­νε­μοι καὶ προ­σέ­κο­ψαν τῇ οἰκίᾳ ἐκείνῃ καὶ ἔπεσεν καί ἦν ἡ πτῶ­σις αὐ­τῆς με­γά­λη». Χτί­ζει στὴν ἄμ­μο ὅ­ποι­ος δὲ χτί­ζει στὸν Ἰησοῦ. Στὸν 20^ον αἰ­ώ­να δό­θη­καν ὑ­πο­σχέ­σεις γιὰ εὐ­τυ­χί­α, εὐ­η­με­ρί­α, δι­και­ο­σύ­νη καὶ εἰ­ρή­νη. Ἄν­θρω­ποι δί­χως Χρι­στό, εἴ­πα­νε πώς στὸν εἰ­κο­στὸ αἰ­ώ­να θὰ στέ­ρευ­αν τὰ δά­κρυ­α κι ἡ ἀν­θρω­πό­τη­τα θ' ἀ­πο­λάμ­βα­νε πλού­σια τὰ ἀ­γα­θὰ τῆς γῆς. Εἶ­παν ἀ­κό­μα πώς οἱ πό­λε­μοι θὰ στα­μα­τοῦ­σαν καὶ θὰ βα­σί­λευ­ε μιὰ και­νούρ­για ἐ­πο­χή. Τὴν πρω­το­χρο­νιὰ τοῦ 1901 – στήν ἀ­να­το­λὴ τοῦ 20^ου αἰῶ­να – σ’ ὅ­λες τὶς πρω­τεύ­ου­σες τοῦ κό­σμου γι­όρ­τα­σαν οἱ ἄν­θρω­ποι μ' ἐν­θου­σια­σμὸ τὴν και­νούρ­για καὶ χρυσοπόθητη τού­τη ἐ­πο­χή.

        Ἀλ­λὰ τί τρα­γι­κὴ δι­ά­ψευ­ση! Πό­σο ψεύ­τι­κες οἱ ἐλ­πί­δες! Πό­σο ἀ­πα­τη­λὲς οἱ ὑ­πο­σχέ­σεις! Ποῦ βρί­σκε­ται ὁ ἐ­πί­γει­ος πα­ρά­δει­σος; Ποι­ὸς κα­τέ­χει τὴ δι­και­ο­σύ­νη; Ποι­ὸς σκορ­πί­ζει χα­ρὰ κι εὐ­τυ­χί­α; Σὲ ποι­ὰ χώ­ρα εἶ­ναι τ' ἀ­δά­κρυ­τα μά­τια; Σὲ ποι­ὸ τό­πο ἔ­χει σβή­σει ἡ φτώ­χεια κι ἡ δυ­στυ­χί­α; Στὸν αἰῶνα μας οἱ πλη­γὲς ἔ­γι­ναν πιὸ βα­θι­ές. Ἑ­κα­τομ­μύ­ρια πολ­λὰ οἱ πει­να­σμέ­νοι. Οἱ πό­λε­μοι θε­ρί­ζουν. Τὰ δά­κρυ­α ἔ­γι­ναν πο­τά­μια πού ξε­χει­λί­ζουν. Ὁ πό­νος ἁ­πλω­μέ­νος παντοῦ. Οἱ καρ­δι­ὲς πιὸ πο­λὺ φαρ­μα­κο­πο­τι­σμέ­νες. Τὰ ὄ­μορ­φα ὄ­νει­ρα μιᾶς αἰ­ώ­νιας ἄ­νοι­ξης τὰ φω­το­κά­ψαν ἀ­στρα­πές. Τ' ἀγριοξερίζωσαν οἱ κα­ται­γί­δες. Τὰ χτύ­πη­σαν ἀ­στρο­πε­λέ­κια. Ἐλ­πί­δες καὶ ὑ­πο­σχέ­σεις δί­χως Χρι­στό, μοιά­ζουν μὲ «ὄ­νει­ρα θε­ρι­νῆς νυ­κτός». Μοιά­ζουν μὲ εὐκολοσύντριφτες σα­που­νό­φου­σκες. Πέ­τα­ξαν οἱ ἄν­θρω­ποι τὸ Χρι­στὸ καὶ θέ­ρι­σαν τὴ φρί­κη καὶ τὸ θά­να­το. «Ὁ πε­σών ἐ­πὶ τὸν λί­θον τοῦ­τον συν­θλα­σθή­σε­ται ἐφ’ ὅν δ’ ἂν πέσῃ λικμήσῃ αὐ­τὸν» (Ματθ. κα'[21] 44). Ὅποιος μ' ἐ­χθρι­κὲς δι­α­θέ­σεις πέ­σει ἐ­πά­νω στὸν Ἰ­ησοῦ, θὰ τσα­κι­στεῖ· σ' ὅ­ποι­ο δὲ πέ­σει ὁ πε­λώ­ριος λί­θος, θὰ τὸν λυ­ώ­σει κυ­ρι­ο­λε­κτι­κὰ καὶ θὰ τὸν κά­νει σκό­νη.

β) ΒΡΑΧΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ

        Πό­σο δι­α­φο­ρε­τι­κὴ θἄ­τα­νε ἡ ἐ­πο­χή μας, ἂν ἄ­το­μα καὶ λα­οὶ πα­ρα­δέ­χον­ταν πώς ὁ «ἀ­κρο­γω­νια­ῖος λί­θος» τῆς εὐ­η­με­ρί­ας, τῆς εὐ­τυ­χί­ας καὶ τῆς δι­και­ο­σύ­νης, «ἐστίν Ἰησοῦς!» Ναί! Ὁ Ἰησοῦς! Κα­νέ­νας ἄλ­λος. Ὅ­πως εἶ­πε κά­ποι­ος λο­γο­τέ­χνης, «ὁ κό­σμος ξε­χεί­λι­σε ἀ­πὸ σω­τῆ­ρες, κι ὁ μό­νος ποὺ ξε­χνι­έ­ται εἶ­ναι ὁ Σω­τή­ρας». Λη­σμονοῦν οἱ ἄν­θρω­ποι ὅ­τι, «ἐ­ὰν μὴ Κύ­ριος οἰ­κο­δό­μη­σῃ οἶ­κον, εἰς μά­την ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες». Εἶ­ναι ἀ­νάγ­κη ὁ νέ­ος πο­λι­τι­σμὸς νὰ θε­με­λι­ω­θεῖ στὸν Ἰ­ησοῦ γιά νἄχει τή σφραγίδα τοῦ αἰώνιου καί τοῦ ἀληθινοῦ. Μονάχα στόν Ἰησοῦ. «Οὐκ ἔ­στιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σω­τη­ρί­α», δι­ε­κή­ρυ­ξε ὁ Ἀπ. Πέ­τρος μπρο­στὰ στοὺς ἄρ­χον­τες καὶ τοὺς πρε­σβυ­τέ­ρους καὶ τοὺς γραμ­μα­τεῖς καὶ τοὺς ἀρ­χι­ε­ρεῖς, ὅ­ταν ζή­τη­σαν ν' ἀ­πο­λο­γη­θεῖ με­τὰ τὴ σύλ­λη­ψή του. Δὲν ὑ­πάρ­χει κά­τω ἀ­πὸ τὸν οὐ­ρα­νὸ ἄλ­λο ὄ­νο­μα, ἐκτός τοῦ Ἰησοῦ, γιά νά σωθοῦμε ὅλοι ἐμεῖς. «Οὗ­τός ἐστιν ὁ λίθος ὁ ἐξουθενωθείς ἡφ’ ὑ­μῶν τῶν οἰ­κο­δο­μούν­των, ὁ γε­νό­με­νος εἰς κε­φα­λὴν γω­νί­ας» (Πράξ. δ'[4] 11).

        Ὁ Νῶ­ε ὅ­ταν πέ­ρα­σε τὴν πόρ­τα τῆς κιβωτοῦ, ἦ­ταν σὲ ἀ­σφά­λεια. Ἔ­τσι κα­νέ­νας ἀ­πὸ ἐ­κεί­νους πού ἔ­χουν τὸν Ἰησοῦ γιὰ πόρ­τα τῆς πί­στης, δὲ μπο­ρεῖ νὰ χα­θεῖ. Ἡ εἴ­σο­δος πού περ­νᾶ ἀ­πὸ τὸν Ἰ­ησοῦ εἶ­ναι ἐγ­γύ­η­ση γιὰ τὴν εἴ­σο­δο στὸν οὐ­ρα­νό. Μα­κά­ριος ὅ­ποι­ος βα­σί­ζει στὸ Σω­τή­ρα τὶς ἐλ­πί­δες του. Θἄχει τὸ προ­νό­μιο τῆς λυ­τρω­τι­κῆς χα­ρᾶς, θ' ἀ­νή­κει στοὺς ἐ­κλε­κτούς τῆς βα­σι­λεί­ας τοῦ Θεοῦ. Κά­ποι­ος πού στή­ρι­ξε στὸν Ἰησοῦ τὴ ζω­ή του, ἔ­λε­γε: «Ὦ Κύ­ρι­έ μου, ἂν ἤ­μου­να στὸν οὐ­ρα­νὸ χω­ρὶς Ἐ­σέ­να, θἄ­τα­νε γιὰ μέ­να κό­λα­ση· κι ἂν ἤ­μου­να στὴν κό­λα­ση μὲ σέ­να, θἄ­τα­νε οὐ­ρα­νὸς καὶ πα­ρά­δει­σος». Στὸ πρό­σω­πο τοῦ Χρι­στοῦ ἡ ὁ­δὸς καὶ τὸ τέρ­μα της ταυ­τί­ζον­ται. Ὅ­ταν κα­νεὶς μπεῖ στὴν ὁδό, πού εἶναι ὁ Ἰ­η­σοῦς, ἔ­χει κι­ό­λας ἀγ­γί­σει στὸ τέρ­μα. Ὅ­ποι­α κι ἂν εἶ­ναι τὰ προ­βλή­μα­τά μας, θὰ βροῦ­με τὴ λύ­ση τους ἂν ἀγ­κα­λι­ά­σου­με τὸν Ἰησοῦ, ἄν τοῦ δώ­σου­με τὸν ἑ­αυ­τό μας, ἂν ἑ­νω­θοῦ­με μα­ζί Του.

        Ὁ Πέ­τρος ὅ­σο ἀ­τέ­νι­ζε τὸν Ἰησοῦ, βά­δι­ζε πά­νω στὰ κύ­μα­τα. Μπο­ροῦσε νὰ περ­πα­τᾶ στὴν ὑ­δά­τι­νη ἐ­πι­φά­νεια τῆς λί­μνης τῆς Τι­βε­ριά­δας. Ἀ­πὸ τὴ στιγ­μὴ ὅ­μως πού τὴ σκέ­ψη του τὴν ἔ­στρε­ψε στὸ δυ­να­τὸ ἄ­νε­μο, ἄρ­χι­σε νὰ βου­λιά­ζει. Τὸν ἔ­σω­σε μό­νο ἡ πα­ρέμ­βα­ση τοῦ Δι­δα­σκά­λου πού τὸν ἅρ­πα­ξε ἀ­πὸ τὸ χέ­ρι. ­Ἂν δὲν ἔ­δι­νε προ­σο­χὴ στὸν ἄ­νε­μο καὶ τὰ κύ­μα­τα καὶ προ­σή­λω­νε τὸ βλέμ­μα του μό­νο στὸν Ἰ­η­σοῦ, δὲ θὰ βυ­θι­ζό­ταν. Κά­τι πα­ρό­μοι­ο πα­θαί­νου­με ὅ­λοι μας. Οἱ πτώ­σεις μας καὶ τὰ λά­θη μας προ­έρ­χον­ται ἀ­πὸ τὴν ἐ­ξα­σθέ­νη­ση – κάποτε καὶ ἐ­ξα­φά­νι­ση – τῆς εἰ­κό­νας τοῦ Κυ­ρί­ου ἀ­πὸ τὰ μά­τια τῆς ψυ­χῆς μας. Πέ­φτου­με συ­νή­θως τὴ στιγ­μὴ πού πᾶ­με νὰ στη­ρι­χτοῦ­με κά­που ἄλ­λου, ἐκτός ἀ­πὸ τὸν Ἰησοῦ. Πο­τὲ στὸν ἑ­αυ­τό μας καὶ τοὺς δι­κούς μας ἂς μὴ ἐμ­πι­στευ­θοῦ­με τὸ πα­ρὸν καὶ τὸ μέλ­λον. Ὁ Χρι­στὸς ἂς εἶ­ναι τὸ μο­να­δι­κὸ στή­ριγ­μα καὶ θε­μέ­λιο καὶ κέν­τρο τῆς ζω­ῆς μας. «Στε­ρι­ω­μέ­νοι στὸ βρά­χο τῆς πί­στης σὰν πα­νύ­ψη­λοι δρῦς, δὲ φο­βό­μα­στε μπό­ρες κι ἀν­τά­ρες.­.­.­». Στε­ρι­ω­μέ­νοι στὸ βρά­χο τῆς σω­τη­ρί­ας.

        Ἀ­δελ­φοί μου,

        Σ' ἕ­να κό­σμο δί­χως πυ­ξί­δα, δί­χως ἥ­λιο καὶ φῶς καὶ χα­ρά, ὁ Ἰ­η­σοῦς πα­ρα­μέ­νει ὁ λί­θος ὁ «ἀ­κρο­γω­νια­ῖος», ὁ «ἐ­κλε­κτ
ός», ὁ «ἔν­τι­μος», θἆναι γιὰ πάν­τα ἡ χρυσοθεμέλιωτη βά­ση γιὰ τὰ ὡ­ραι­ό­τε­ρα τῆς ζωῆς μας πνευ­μα­τι­κὰ οἰ­κο­δο­μή­μα­τα.

        Μα­κά­ριος ὅ­ποι­ος χτί­ζει στὸν Ἰησοῦ! Χτί­ζει γε­ρά!

(Θε­ο­λό­γου Μιχ. Μι­χα­η­λί­δη, «Ἀ­πὸ τὸν Ἄμ­βω­να»)

 

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ,  ἠ­νάγ­κα­σεν ὁ Ἰ­η­σοῦς τοὺς μα­θη­τὰς αὐ­τοῦ ἐμ­βῆ­ναι εἰς τὸ πλοῖ­ον καὶ προ­ά­γειν αὐ­τὸν εἰς τὸ πέ­ραν, ἕ­ως οὗ ἀ­πο­λύ­σῃ τοὺς ὄ­χλους. καὶ ἀ­πο­λύ­σας τοὺς ὄ­χλους ἀ­νέ­βη εἰς τὸ ὄ­ρος κα­τ' ἰ­δί­αν προ­σε­ύ­ξα­σθαι. ὀ­ψί­ας δὲ γε­νο­μέ­νης μό­νος ἦν ἐ­κεῖ. τὸ δὲ πλοῖ­ον ἤ­δη μέ­σον τῆς θα­λάσ­σης ἦν, βα­σα­νι­ζό­με­νον ὑ­πὸ τῶν κυ­μά­των· ἦν γὰρ ἐ­ναν­τί­ος ὁ ἄ­νε­μος. τε­τάρ­τῃ δὲ φυ­λα­κῇ τῆς νυ­κτὸς ἀ­πῆλ­θε πρὸς αὐ­τοὺς ὁ Ἰ­η­σοῦς πε­ρι­πα­τῶν ἐ­πὶ τῆς θα­λάσ­σης. καὶ ἰ­δόν­τες αὐ­τὸν οἱ μα­θη­ταὶ ἐ­πὶ τὴν θά­λασ­σαν πε­ρι­πα­τοῦν­τα ἐ­τα­ρά­χθη­σαν λέ­γον­τες ὅ­τι φάν­τα­σμά ἐ­στι, καὶ ἀ­πὸ τοῦ φό­βου ἔ­κρα­ξαν. εὐ­θέ­ως δὲ ἐ­λά­λη­σεν αὐ­τοῖς ὁ Ἰ­η­σοῦς λέ­γων· Θαρ­σεῖ­τε, ἐ­γώ εἰ­μι· μὴ φο­βεῖ­σθε. ἀ­πο­κρι­θεὶς δὲ αὐ­τῷ ὁ Πέτρος εἶ­πε· Κύριε, εἰ σὺ εἶ, κέ­λευ­σόν  με  πρὸς  σὲ  ἐλ­θεῖν  ἐ­πὶ  τὰ  ὕ­δα­τα·  ὁ  δὲ εἶ­πεν, Ἐλθέ. καὶ κα­τα­βὰς ἀ­πὸ τοῦ πλο­ί­ου ὁ Πέτρος πε­ρι­ε­πά­τη­σεν ἐ­πὶ τὰ ὕ­δα­τα ἐλ­θεῖν πρὸς τὸν Ἰ­η­σοῦν. βλέ­πων δὲ τὸν ἄ­νε­μον ἰ­σχυ­ρὸν ἐ­φο­βή­θη, καὶ ἀρ­ξά­με­νος κα­τα­πον­τί­ζε­σθαι ἔ­κρα­ξε λέ­γων· Κύριε, σῶ­σόν με. εὐ­θέ­ως δὲ ὁ Ἰ­η­σοῦς ἐ­κτε­ί­νας τὴν χεῖ­ρα ἐ­πε­λά­βε­το αὐ­τοῦ καὶ λέ­γει αὐ­τῷ· Ὀ­λι­γό­πι­στε! εἰς τί ἐ­δί­στα­σας; καὶ ἐμ­βάν­των αὐ­τῶν εἰς τὸ πλοῖ­ον ἐ­κό­πα­σεν ὁ ἄ­νε­μος. οἱ δὲ ἐν τῷ πλο­ί­ῳ ἐλ­θόν­τες προ­σε­κύ­νη­σαν αὐ­τῷ λέ­γον­τες· Ἀ­λη­θῶς Θε­οῦ υἱ­ὸς εἶ. Καὶ δι­α­πε­ρά­σαν­τες ἦλ­θον εἰς τὴν γῆν Γεν­νη­σα­ρέτ.

                                             (Ματθ. ιδ΄[14] 22 – 34)

 

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜΠΕΛΑ)

Ἀμέ­σως ὁ Ἰ­η­σοῦς, γιά νά μήν πα­ρα­συρ­θοῦ­ν οἱ μα­θη­τές του ἀ­πό τόν ἐν­θου­σια­σμό τοῦ πλή­θου­ς πού ἤ­θε­λε νά τόν ἀ­να­κη­ρύ­ξει βα­σι­λιά, τούς ἀ­νάγ­κα­σε νά μποῦν στό πλοῖ­ο καί νά πε­ρά­σουν πρίν ἀ­π᾿ αὐ­τόν στό ἀ­πέ­ναν­τι μέ­ρος τῆς λί­μνης, ὡ­σό­του αὐ­τός δι­α­λύ­σει τά πλή­θη τοῦ λα­οῦ. Κι ἀ­φοῦ δι­έ­λυ­σε τά πλή­θη, ἀ­νέ­βη­κε στό βου­νό γιά νά προ­σευ­χη­θεῖ μό­νος του. Κι ὅ­ταν βρά­δια­σε κα­λά, ἦ­ταν μό­νος του ἐ­κεῖ. Τό πλοῖ­ο ὅ­μως εἶ­χε προ­χω­ρή­σει πλέ­ον στή μέ­ση τῆς λί­μνης καί συν­τα­ρασ­σό­ταν ἀ­πό τά κύ­μα­τα. Δι­ό­τι ἦ­ταν ἀν­τί­θε­τος ὁ ἄ­νε­μος. Καί στό τέ­ταρ­το καί τε­λευ­ταῖ­ο τρί­ω­ρο τῆς νύ­χτας ὁ Ἰ­η­σοῦς ἔ­φυ­γε ἀ­π᾿ τό βου­νό καί ἦλ­θε πρός αὐ­τούς περ­πα­τών­τας πά­νω στή θά­λασ­σα, σάν νά ἦ­ταν ἡ θά­λασ­σα στε­ριά. Ὅ­ταν λοι­πόν τόν εἶ­δαν οἱ μα­θη­τές νά περ­πα­τά­ει πά­νω στή θά­λασ­σα, τα­ρά­χθη­καν λέ­γον­τας ὅ­τι αὐ­τό πού ἔ­βλε­παν εἶ­ναι φάν­τα­σμα. Κι ἀ­π᾿ τό φό­βο τους ἔ­βγα­λαν κραυ­γές. Ἀ­μέ­σως ὅ­μως τούς μί­λη­σε ὁ Ἰ­η­σοῦς καί τούς εἶ­πε: Ἔ­χε­τε θάρ­ρος, ἐ­γώ εἶ­μαι, μή φο­βά­στε. Τό­τε τοῦ ἀ­πο­κρί­θη­κε ὁ Πέ­τρος: Κύ­ρι­ε, ἐ­άν εἶ­σαι ἐ­σύ, δῶ­σε μου ἐν­το­λή νά ἔλ­θω κον­τά σου περ­πα­τών­τας πά­νω στά νε­ρά. Ὁ Κύ­ριος τοῦ εἶ­πε: Ἔ­λα. Καί τό­τε ὁ Πέ­τρος κα­τέ­βη­κε ἀ­πό τό πλοῖ­ο καί περ­πά­τη­σε πά­νω στά νε­ρά γιά νά ἔλ­θει κον­τά στόν Ἰ­η­σοῦ. Ἀλ­λά ὅ­ταν εἶ­δε τόν ἀ­έ­ρα πό­σο δυ­να­τός ἦ­ταν, κλο­νί­στη­κε ἡ πί­στη του καί φο­βή­θη­κε, καί κα­θώς ἄρ­χι­σε νά βου­λιά­ζει, φώ­να­ξε δυ­να­τά: Κύ­ρι­ε, σῶ­σε με, δι­ό­τι κιν­δυ­νεύ­ω νά πνι­γῶ. Ἀ­μέ­σως ὁ Ἰ­η­σοῦς ἅ­πλω­σε τό χέ­ρι του, τόν ἔ­πια­σε καί τοῦ εἶ­πε: Ὀ­λι­γό­πι­στε, για­τί δεί­λια­σες; Κι ὅ­ταν ὁ Χρι­στός καί ὁ Πέ­τρος μπῆ­καν στό πλοῖ­ο, ἡ­σύ­χα­σε ὁ ἄ­νε­μος. Τό­τε ὅ­σοι ἦ­ταν ἤ­δη στό πλοῖ­ο ἦλ­θαν καί τόν προ­σκύ­νη­σαν μέ πολ­λή εὐ­λά­βεια λέ­γον­τας: Ἀ­λη­θι­νά, εἶ­σαι Υἱ­ός τοῦ Θε­οῦ. Κι ἀ­φοῦ πέ­ρα­σαν ἀ­π᾿ τό ἕ­να μέ­ρος τῆς λί­μνης στό ἄλ­λο, ἦλ­θαν στή χώ­ρα Γεν­νη­σα­ρέτ..