ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΠΑΦΟΥ
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ
ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ
(29 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2018)
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ
Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἐγένετο Πέτρον διερχόμενον διὰ πάντων κατελθεῖν καὶ πρὸς τοὺς ἁγίους τοὺς κατοικοῦντας Λύδδαν. εὗρε δὲ ἐκεῖ ἄνθρωπόν τινα Αἰνέαν ὀνόματι, ἐξ ἐτῶν ὀκτὼ
κατακείμενον
ἐπὶ κραβάττῳ, ὃς ἦν παραλελυμένος.
καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ Πέτρος· Αἰνέα,
ἰᾶταί σε Ἰησοῦς ὁ Χριστός· ἀνάστηθι καὶ στρῶσον σεαυτῷ.
καὶ εὐθέως ἀνέστη. καὶ εἶδον αὐτὸν
πάντες οἱ κατοικοῦντες
Λύδδαν καὶ τὸν Σάρωνα, οἵτινες ἐπέστρεψαν ἐπὶ τὸν Κύριον. Ἐν Ἰόππῃ δέ τις ἦν μαθήτρια ὀνόματι Ταβιθά, ἣ διερμηνευομένη
λέγεται Δορκάς· αὕτη ἦν πλήρης ἀγαθῶν ἔργων καὶ ἐλεημοσυνῶν ὧν ἐποίει. ἐγένετο δὲ ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἀσθενήσασαν αὐτὴν ἀποθανεῖν· λούσαντες δὲ αὐτὴν ἔθηκαν ἐν ὑπερώῳ. ἐγγὺς δὲ οὔσης Λύδδης τῇ Ἰόππῃ οἱ μαθηταὶ ἀκούσαντες ὅτι Πέτρος ἐστὶν ἐν αὐτῇ, ἀπέστειλαν
δύο
ἄνδρας πρὸς αὐτὸν παρακαλοῦντες
μὴ ὀκνῆσαι διελθεῖν ἕως αὐτῶν. ἀναστὰς δὲ Πέτρος συνῆλθεν
αὐτοῖς· ὃν παραγενόμενον
ἀνήγαγον εἰς τὸ ὑπερῷον, καὶ παρέστησαν αὐτῷ πᾶσαι αἱ χῆραι κλαίουσαι καὶ ἐπιδεικνύμεναι
χιτῶνας
καὶ ἱμάτια
ὅσα ἐποίει μετ' αὐτῶν οὖσα ἡ Δορκάς. ἐκβαλὼν δὲ ἔξω πάντας ὁ Πέτρος καὶ θεὶς τὰ γόνατα προσηύξατο, καὶ ἐπιστρέψας
πρὸς τὸ σῶμα εἶπε·
Ταβιθά, ἀνάστηθι. ἡ δὲ ἤνοιξε τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῆς, καὶ ἰδοῦσα τὸν Πέτρον ἀνεκάθισε. δοὺς δὲ αὐτῇ χεῖρα ἀνέστησεν αὐτήν, φωνήσας δὲ τοὺς ἁγίους καὶ τὰς χήρας παρέστησεν αὐτὴν ζῶσαν. γνωστὸν δὲ ἐγένετο
καθ'
ὅλης τῆς Ἰόππης, καὶ πολλοὶ ἐπίστευσαν ἐπὶ τὸν Κύριον.
(Πράξ. Ἀποστ. θ΄ [9] 32 – 42)
ΔΥΟ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ
1. Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΑΙΝΕΑ
Στήν πόλη τῆς Λύδδας ὁ ἀπόστολος Πέτρος συνάντησε ἕναν
παράλυτο, τόν Αἰνέα, πού ἦταν ὀκτώ χρόνια κατάκοιτος καί τοῦ εἶπε: Αἰνέα, ὁ Ἰησοῦς
Χριστός σέ ἰατρεύει ἀπό τήν παραλυσία σου. Σήκω ἐπάνω! Καί τό θαῦμα ἔγινε. Τό
εἶδαν ὅλοι οἱ κάτοικοι τῆς περιοχῆς καί γι᾿ αὐτό πίστεψαν στόν Κύριο Ἰησοῦ
Χριστό.
Αὐτό πού προκαλεῖ ἐντύπωση εἶναι ὅτι ὁ ἀπόστολος
Πέτρος σαφῶς καί κατηγορηματικῶς διακηρύττει ὅτι τό θαῦμα αὐτό δέν τό ἐπιτέλεσε
ὁ ἴδιος ἀλλά ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Διότι ὑπῆρχε ὁ μεγάλος κίνδυνος νά γίνει κάποια
παρεξήγηση καί τά πλήθη τοῦ λαοῦ νά θεωρήσουν τόν ἀπόστολο Πέτρο ὡς αἴτιο τοῦ
θαύματος. Ὁ ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ λοιπόν ξεκαθαρίζει ὅτι αὐτός εἶναι μόνον ὄργανο
τῆς δυνάμεως τοῦ Χριστοῦ. Αὐτή ἀκριβῶς ἡ στάση τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου μᾶς ἀποκαλύπτει
τήν ταπείνωσή του καί τήν πρόθεσή του νά ἀποφύγει κάθε ἐπίδειξη. Ἀλλά καί μᾶς
διδάσκει μιά μεγάλη ἀλήθεια: ὅτι ὅποιο θαῦμα ἐπιτελεῖται ἀνά τούς αἰῶνες ἀπό
τούς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας, δέν εἶναι θαῦμα δικό τους ἀλλά τῆς δυνάμεως τοῦ ἀναστάντος
Κυρίου. Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ ἐπιτελῶν τά θαύματα, ὁ ἰατρός τῶν
ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν, ὁ πληθύνων καί τρέφων τά σύμπαντα, ὁ τελεσιουργῶν
τά ἱερά Μυστήρια. Οἱ ἅγιοι εἶναι μόνον οἱ ὁδοδεῖκτες, πού καθοδηγοῦν μέ τή ζωή,
τό λόγο τους καί τά ἔργα τους στό μοναδικό πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας. Γι᾿ αὐτό
λοιπόν κάθε θαυμαστή ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας πού πραγματοποιείται διά τῶν
ἁγίων του, θά πρέπει νά μᾶς ὁδηγεῖ ἀκόμη περισσότερο πρός τόν Κύριο καί
Πλαστουργό μας. Θά τιμοῦμε βέβαια καί θά εὐχαριστοῦμε τούς ἁγίους μας, ἀλλά
πολύ περισσότερο τόν Κύριο θά δοξάζουμε, θά πιστεύουμε καί θά ἀγαποῦμε.
2. Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΗΣ ΤΑΒΙΘΑ
Μόλις ἔγινε τό θαῦμα αὐτό στήν Λύδδα, θλιβερά νέα
κατέφθασαν ἀπό τήν γειτονική πόλη τῆς Ἰόππης. Τό νέο κυκλοφόρησε ἀπό στόμα σέ
στόμα. Πέθανε ἡ Ταβιθά, ἡ ἀφωσιωμένη μαθήτρια, πού ὅπως δήλωνε καί τό ὄνομά
της, σάν ζαρκάδι ἔτρεχε καθημερινά σέ ἔργα ἀγάπης καί φιλανθρωπίας. Ἦταν
πασίγνωστη γιά τίς ἀμέτρητες ἀγαθοεργίες καί ἐλεημοσύνες της. Ὅμως δυστυχῶς
τις ἡμέρες ἐκεῖνες εἶχε ἀρρωστήσει βαριά καί πέθαvε. Κι ἀμέσως οἱ
Χριστιανοί τῆς Ἰόππης ἔστειλαν δύο ἄνδρες νά τρέξουν στήν Λύδδα ὅπου ἦταν ὁ ἀπόστολος
Πέτρος καί νά τόν παρακαλέσουν νά ἔλθει κοντά τους. Μόλις ἔφθασε ὁ Ἀπόστολος
στό ἀνώγειο ὅπου ἔκειτο νεκρή, εἶδε τίς χῆρες πού ἡ Ταβιθά προστάτευε, νά κλαῖνε
γι᾿ αὐτήν καί νά δείχνουν τά ροῦχα πού τούς ἔφτιαχνε, ὅταν ἦταν ζωντανή.
Ἡ Ταβιθά λοιπόν εἶχε ἀναχωρήσει γιά τήν ἄλλη ζωή ἔχοντας
τά χέρια της γεμάτα ἀπό ἀγαθοεργίες, ἔχοντας γεμάτες τίς ἀποσκευές της γιά τήν
αἰωνιότητα. Ἦταν δένδρο γεμάτο ἀπό καρπούς ἀγάπης καί προσφορᾶς. Δέν ἔμοιαζε μ᾿
ἐκείνους πού ξέρουν νά λένε πολλά ἀγαθά λόγια ἀλλά κάνουν λίγα ἀγαθά ἔργα. Ἡ
Ταβιθά ἦταν πρώτη σ᾿ ὅλα. Εἶχε εὐεργετήσει πολλούς καί ἰδιαιτέρως προστάτευε
καί φρόντιζε τίς χῆρες. Βέβαια ὅσο ζοῦσε ἔκρυβε τίς ἀγαθοεργίες της. Τώρα ὅμως
τήν διαφημίζουν οἱ εὐεργετημένες γυναῖκες. Τά ἐνδύματα πού ἔδειχναν ἀποτελοῦσαν
μαρτυρίες ἀδιάψευστες τῶν ἀγαθοεργιῶν της καί τά δάκρυά τους ἦταν ὁ καλύτερος ἐπικήδειος
λόγος τους.
Καί μᾶς διδάσκει ἡ Ταβιθά τήν ἀρετή τῆς προσφορᾶς καί
τῆς φιλανθρωπίας. Μᾶς καλεῖ νά δείχνουμε ἀγάπη μ᾿ ὅποιο τρόπο μποροῦμε. Προσφέροντας
χρήματα, ροῦχα, τρόφιμα, ὅ,τι μποροῦμε. Ἀλλά κι ἄν δέν ἔχουμε κάτι νά δώσουμε, ἔχουμε
χέρια καί πόδια, ἔχουμε στόμα καί δάκρυα. Νά προσφέρουμε τόν κόπο μας, τόν
χρόνο μας καί τήν αγάπη μας. Νά συμπαρασταθοῦμε σ᾿ ἕναν ἄρρωστο, νά παρηγορήσουμε
ἕναν πονεμένο, νά διακονήσουμε στά συσσίτια ἤ σέ ὅποια ἄλλη διακονία
φιλανθρωπίας μᾶς καλεῖ ἡ Ἐκκλησία.
3. Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ
Μέσα στό φορτισμένο κλίμα τῆς ὀδύνης καί τῶν δακρύων ό
ἀπόστολος Πέτρος τούς ἔβγαλε ὅλους ἔξω, γονάτισε, προσευχήθηκε καί ἀφοῦ στράφηκε
πρός τό νεκρό σῶμα εἶπε: Ταβιθά, σήκω ἐπάνω! Αὐτή ἄνοιξε τά μάτια της, ἀνασηκώθηκε,
κι ὁ ἀπόστολος Πέτρος τῆς ἔδωσε τό χέρι καί τήν σήκωσε ὄρθια. Καί φώναξε ὅλους,
ἰδιαιτέρως τίς χῆρες, γιά νά δοῦν τήν Ταβιθά ζωντανή, γιά νά παραλάβουν καί
πάλι τήν ἀδελφή τους, τήν μάννα τους, τήν προστάτιδά τους. Ἀλλά καί γιά νά
κατανοήσουν ὅλοι τους ὅτι τό θαῦμα τῆς ἀναστάσεως τῆς Ταβιθά ἦταν ἕνα δῶρο του
Θεοῦ στήν ἁγία ζωή τῆς ταπεινῆς αὐτῆς δούλης του· ἦταν μιά ἐπιβράβευση τῶν ἀγαθῶν
ἔργων της, ἦταν ἡ ἀπάντηση τοῦ οὐρανοῦ στά δάκρυα καί τήν θλίψη τῶν εὐεργετηθέντων
ἀνθρώπων. Καί μία ὑπόμνηση σέ ὅλους μας: ὅτι ὅσοι ἐργάζονται τά ἔργα
τῆς ἀγάπης, θά ἔχουν τόν Κύριο βοηθό τους «ἐπί κλίνης ὀδύνης αὐτῶν»
καί θά βροῦν «ἔλεος παρά Κυρίου» (Ψαλ. μ' [40] 4).
(Διασκευὴ ἀπὸ παλαιὸ τόμο τοῦ Περιοδικοῦ
«Ο ΣΩΤΗΡ»)
ΤΟ ΙΕΡΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ
Τῷ
καιρῷ ἐκείνῳ, ἀνέβη ὁ Ἰησοῦς εἰς Ἱεροσόλυμα. ἔστι δὲ ἐν τοῖς Ἱεροσολύμοις ἐπὶ τῇ προβατικῇ
κολυμβήθρα, ἡ ἐπιλεγομένη Ἑβραϊστὶ Βηθεσδά, πέντε στοὰς ἔχουσα. ἐν ταύταις κατέκειτο
πλῆθος τῶν ἀσθενούντων, τυφλῶν, χωλῶν, ξηρῶν, ἐκδεχομένων τὴν τοῦ ὕδατος κίνησιν. ἄγγελος γὰρ κατὰ καιρὸν
κατέβαινεν ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ, καὶ ἐτάρασσε
τὸ ὕδωρ· ὁ οὖν πρῶτος ἐμβὰς μετὰ τὴν ταραχὴν τοῦ ὕδατος ὑγιὴς
ἐγίνετο ᾧ δήποτε κατείχετο νοσήματι. ἦν δέ τις ἄνθρωπος ἐκεῖ τριάκοντα καὶ ὀκτὼ ἔτη ἔχων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ. τοῦτον ἰδὼν ὁ Ἰησοῦς κατακείμενον,
καὶ γνοὺς ὅτι πολὺν ἤδη χρόνον ἔχει, λέγει αὐτῷ·
Θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι; ἀπεκρίθη
αὐτῷ
ὁ ἀσθενῶν· Κύριε, ἄνθρωπον
οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν· ἐν ᾧ δὲ ἔρχομαι ἐγώ
ἄλλος πρὸ ἐμοῦ καταβαίνει. λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Ἔγειρε, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει. καὶ εὐθέως ἐγένετο
ὑγιὴς ὁ ἄνθρωπος, καὶ ἦρε τὸν κράβαττον αὐτοῦ καὶ περιεπάτει. ἦν δὲ σάββατον ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ. ἔλεγον οὖν οἱ Ἰουδαῖοι
τῷ τεθεραπευμένῳ· Σάββατόν ἐστιν· οὐκ ἔξεστί σοι ἆραι τὸν κράβαττον. ἀπεκρίθη
αὐτοῖς·
Ὁ ποιήσας με ὑγιῆ, ἐκεῖνός μοι εἶπεν· ἆρον τὸν κράβαττόν
σου καὶ περιπάτει.
ἠρώτησαν οὖν αὐτόν· Τίς ἐστιν ὁ ἄνθρωπος ὁ εἰπών σοι, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει; ὁ δὲ ἰαθεὶς οὐκ ᾔδει τίς ἐστιν· ὁ γὰρ Ἰησοῦς ἐξένευσεν ὄχλου ὄντος ἐν τῷ τόπῳ. μετὰ ταῦτα εὑρίσκει αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς ἐν τῷ ἱερῷ καὶ εἶπεν αὐτῷ· Ἴδε ὑγιὴς
γέγονας·
μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται. ἀπῆλθεν
ὁ
ἄνθρωπος καὶ ἀνήγγειλε τοῖς Ἰουδαίοις ὅτι Ἰησοῦς ἐστιν ὁ ποιήσας αὐτὸν ὑγιῆ.
(Ἰωάν. ε΄[5] 1 – 15)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜΠΕΛΑ)
Ὕστερα
ἀπ’ αὐτὰ ἦταν ἡ ἑορτὴ τῶν Ἰουδαίων, πιθανότατα ἡ ἑορτὴ τῶν Πουρίμ,
πού ἔπεφτε περίπου ἕνα μήνα πρὶν τὸ Πάσχα. Κατὰ τὴν ἑορτὴ αὐτὴ ἀνέβηκε
ὁ Ἰησοῦς στὰ Ἱεροσόλυμα. Ἐκεῖ, στὰ Ἱεροσόλυμα, κοντὰ στὴν προβατικὴ
πύλη τοῦ τείχους τῆς πόλεως ὑπάρχει κάποια λίμνη στὴν ὁποία κολυμποῦσαν,
καὶ ἡ ὁποία στὴν ἑβραϊκὴ γλώσσα ὀνομαζόταν Βηθεσδά. Ἡ κολυμβήθρα
αὐτὴ εἶχε τριγύρω της πέντε στοές, πέντε θολωτὰ ὑπόστεγα. Σ' αὐτὰ
τὰ θολωτὰ ὑπόστεγα βρίσκονταν ξαπλωμένοι πάρα πολλοὶ ἄρρωστοι, τυφλοί,
κουτσοί, ἄνθρωποι μὲ κάποιο μέλος πιασμένο καὶ ἀναίσθητο ἢ ἀτροφικὸ·
κι ὅλοι αὐτοὶ περίμεναν νὰ κινηθεῖ τὸ νερὸ τῆς κολυμβήθρας. Διότι ἀπὸ
καιρὸ σὲ καιρὸ ἕνας ἄγγελος κατέβαινε στὴν κολυμβήθρα καὶ ἀνατάραζε
τὰ νερά της. Καὶ ὅποιος ἔμπαινε πρῶτος σ' αὐτὴ μετὰ τὴν ἀνατάραξη
τοῦ νεροῦ, γινόταν ὑγιής, ὁποιαδήποτε κι ἂν ἦταν ἡ ἀρρώστια πού εἶχε.
Ὑπῆρχε λοιπὸν ἐκεῖ ἀνάμεσα στὸ πλῆθος τῶν ἀρρώστων καὶ κάποιος ἄνθρωπος
πού ἦταν ἄρρωστος τριάντα ὀκτὼ ὁλόκληρα χρόνια. Ὅταν τὸν εἶδε ὁ
Ἰησοῦς νὰ εἶναι ξαπλωμένος κάτω καὶ μὲ τὸ θεῖο Του βλέμμα διέκρινε ὅτι
ἀπὸ πολὺ καιρὸ εἶχε αὐτὴν τὴν ἀσθένεια, τοῦ εἶπε: Θέλεις νὰ γίνεις ὑγιής; Καὶ μὲ τὴν ἐρώτηση αὐτὴ ὁ Κύριος ἔδινε
ἀφορμὴ στὸν παράλυτο νὰ ζητήσει τὴ βοήθειά Του. Πράγματι λοιπὸν ὁ
ἄρρωστος τοῦ ἀποκρίθηκε: Κύριε,
δὲν ἔχω ἄνθρωπο νὰ μὲ ρίξει στὴν κολυμβήθρα ἀμέσως μόλις ἀναταραχθοῦν
τὰ νερά της. Κι ἐνῶ προσπαθῶ νὰ πλησιάσω ἐγώ μόνος μου, προλαβαίνει
ἄλλος καὶ κατεβαίνει στὸ νερὸ πρὶν ἀπὸ μένα. Τοῦ λέει ὁ Ἰησοῦς: Σήκω ἐπάνω, πάρε τὸ κρεβάτι σου στὸν ὦμο
σου καὶ περπάτα. Κι ἀμέσως ὁ ἄνθρωπος ἔγινε καλά, πῆρε τὸ κρεβάτι
του καὶ περπατοῦσε ἐλεύθερα.
Ἦταν ὅμως
Σάββατο ἡ ἡμέρα πού ἔγινε αὐτό. Ἔλεγαν λοιπὸν οἱ πρόκριτοι Ἰουδαῖοι
στὸν θεραπευμένο: Σήμερα εἶναι Σάββατο.
Δὲν ἐπιτρέπεται νὰ σηκώνεις καὶ νὰ μεταφέρεις τὸ κρεβάτι σου. Αὐτὸς
ὅμως τοὺς ἀποκρίθηκε: Ἐκεῖνος πού
μὲ ἔκανε καλὰ μὲ θαῦμα καὶ θεϊκὴ δύναμη, αὐτὸς μοῦ εἶπε, πάρε τὸ κρεβάτι
σου καὶ περπάτα. Μετὰ λοιπὸν ἀπὸ τὴν ἀπάντηση αὐτὴ τὸν ρώτησαν ἐκεῖνοι:
Ποιὸς εἶναι ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς πού σοῦ
εἶπε πάρε τὸ κρεβάτι σου καὶ περπάτα; Ὁ θεραπευμένος ὅμως παράλυτος
δὲν ἤξερε ποιὸς εἶναι· διότι ὁ Ἰησοῦς εἶχε φύγει ἀπαρατήρητος καί
εἶχε ἐξαφανιστεῖ. Καὶ ἦταν εὔκολο νὰ ἐξαφανιστεῖ, διότι ὑπῆρχε πολὺς
λαὸς στὸν τόπο πού ἔγινε τὸ θαῦμα. Ὕστερα ἀπὸ ἀρκετὸ καιρὸ τὸν βρῆκε
ὁ Ἰησοῦς στό ἱερὸ καὶ τοῦ εἶπε: Βλέπεις,
τώρα ἔχεις γίνει ὑγιής. Πρόσεξε λοιπὸν ἀπὸ δῶ καὶ πέρα νὰ μὴν ἁμαρτάνεις
πιά γιὰ νὰ μὴ πάθεις τίποτε χειρότερο ἀπὸ τὴν ἀσθένεια πού εἶχες, καὶ ἡ
ὁποία σοῦ συνέβη ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες σου. Πρόσεξε μὴν πάθεις χειρότερη
συμφορὰ στὸ σῶμα σου, καὶ χάσεις μαζὶ μὲ τὴν ὑγεία τοῦ σώματός σου καὶ
τὴν ψυχή σου. Ἔφυγε τότε ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὸ ἱερὸ καί, ἀφοῦ συνάντησε
τοὺς Ἰουδαίους, τοὺς ἀνήγγειλε ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἦταν αὐτὸς πού τὸν γιάτρεψε.