ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΙΝΔΙΚΤΟΥ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

ΤΗΣ ΙΝΔΙΚΤΟΥ   

(1 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2019)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Τέκνον Τι­μό­θε­ε, πα­ρα­κα­λῶ πρῶ­τον πάν­των ποι­εῖ­σθαι δε­ή­σεις, προ­σευ­χάς, ἐν­τε­ύ­ξεις, εὐ­χα­ρι­στί­ας, ὑ­πὲρ πάν­των ἀν­θρώ­πων, ὑ­πὲρ βα­σι­λέ­ων καὶ πάν­των τῶν ἐν ὑ­πε­ρο­χῇ ὄν­των, ἵ­να ἤ­ρε­μον καὶ ἡ­σύ­χιον βί­ον δι­ά­γω­μεν ἐν πά­σῃ εὐ­σε­βε­ί­ᾳ καὶ σε­μνό­τη­τι. Τοῦ­το γὰρ κα­λὸν καὶ ἀ­πό­δε­κτον ἐ­νώ­πιον τοῦ σω­τῆ­ρος ἡ­μῶν Θε­οῦ, ὃς πάν­τας ἀν­θρώ­πους θέ­λει σω­θῆ­ναι καὶ εἰς ἐ­πί­γνω­σιν ἀ­λη­θε­ί­ας ἐλ­θεῖν. Εἷς γὰρ Θε­ός, εἷς καὶ με­σί­της Θε­οῦ καὶ ἀν­θρώ­πων, ἄν­θρω­πος Χρι­στὸς ᾿Ι­η­σοῦς, ὁ δοὺς ἑ­αυ­τὸν ἀν­τί­λυ­τρον ὑ­πὲρ πάν­των, τὸ μαρ­τύ­ριον και­ροῖς ἰ­δί­οις, εἰς ὃ ἐ­τέ­θην ἐ­γὼ κή­ρυξ καὶ ἀ­πό­στο­λος, ― ἀ­λή­θειαν λέ­γω ἐν Χρι­στῷ, οὐ ψε­ύ­δο­μαι, ― δι­δά­σκα­λος ἐ­θνῶν ἐν πί­στει καὶ ἀ­λη­θε­ί­ᾳ. 

                        (Α΄ Τιμ. β΄[2] 1 – 7)

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Παι­δί μου Τι­μό­θε­ε, σύμ­φω­να μέ ὅ­λα τά προ­η­γού­με­να ὀ­φεί­λου­με νά ἀ­γα­πᾶ­με ὅ­λους τοὺς ἀν­θρώ­πους. Καί ὁ Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός ἄλ­λω­στε ἦλ­θε στόν κό­σμο γιὰ νὰ σώ­σει ὅ­λους τοὺς ἁ­μαρ­τω­λούς. Γι᾿ αὐ­τὸ λοι­πὸν κι ἐ­γὼ σὲ προ­τρέ­πω, Τι­μό­θε­ε, κι ἐ­σέ­να καὶ τοὺς ἄλ­λους ἀ­δελ­φούς, πρῶ­τα ἀπ᾿ ὅ­λα νὰ κά­νε­τε δε­ή­σεις, προ­σευ­χές, πα­ρα­κλή­σεις, εὐ­χα­ρι­στί­ες γιὰ ὅ­λους τοὺς ἀν­θρώ­πους, γιὰ τοὺς βα­σι­λεῖς καὶ γιὰ ὅ­λους ὅ­σους ἔ­χουν κά­ποι­ο ἀ­ξί­ω­μα ἢ κά­ποι­α ἀ­νώ­τε­ρη θέ­ση, νὰ τοὺς φω­τί­ζει καὶ νὰ τοὺς ἐν­δυ­να­μώ­νει ὁ Θε­ός, ὥ­στε νὰ ἐ­ξα­σφα­λί­ζουν τὴν εἰ­ρη­νι­κὴ συμ­βί­ω­ση τῶν πο­λι­τῶν. Κι ἔ­τσι νὰ ζοῦ­με κι ἐ­μεῖς ζω­ὴ ἤ­ρε­μη καὶ ἥ­συ­χη, μὲ κά­θε εὐ­σέ­βεια καὶ σε­μνό­τη­τα. Δι­ό­τι αὐ­τό, τὸ νὰ προ­σευ­χό­μα­στε δη­λα­δὴ γιά ὅ­λους, εἶ­ναι κα­λὸ καὶ εὐ­ά­ρε­στο ἐ­νώ­πιον τοῦ σω­τῆ­ρος μας Θε­οῦ. Δι­ό­τι αὐ­τὸς θέ­λει νά σω­θοῦν ὅ­λοι οἱ ἄν­θρω­ποι καὶ μέ τὴν πί­στη νὰ γνω­ρί­σουν βα­θύ­τε­ρα καὶ πλη­ρέ­στε­ρα τὴν ἀ­λή­θεια. Καὶ θέ­λει τὴ σω­τη­ρί­α ὅ­λων, δι­ό­τι ἕ­νας καὶ μό­νος εἶ­ναι ὁ Θε­ός, Θε­ός ὅ­λων τῶν ἀν­θρώ­πων καὶ ὄ­χι μό­νο κά­ποι­ου ὁ­ρι­σμέ­νου ἔ­θνους. Ἕ­νας εἶ­ναι καὶ ὁ με­σί­της με­τα­ξὺ τοῦ Θε­οῦ καί τῶν ἀν­θρώ­πων, ὁ Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός, ποὺ ἔ­γι­νε ἄν­θρω­πος καὶ ἔ­δω­σε τὸν ἑ­αυ­τό του λύ­τρο γιὰ νὰ ἐ­ξα­γο­ρά­σει ὅ­λους τοὺς ἀν­θρώ­πους. Γιὰ τὸ γε­γο­νός αὐ­τὸ τῆς ἐ­ξα­γο­ρᾶς μας δί­νου­με ἐ­μεῖς οἱ ἀ­πό­στο­λοι τὴ μαρ­τυ­ρί­α μας, ἀλ­λὰ προ­παν­τὸς ὁ ἴ­διος ὁ Κύ­ριος, ὁ ὁ­ποῖ­ος καί τήν ἐ­πι­σφρά­γι­σε μὲ τὸ θά­να­τό του στὸν και­ρὸ ποὺ κα­θό­ρι­σε ὁ ἴ­διος. Γιὰ τὴ μαρ­τυ­ρί­α αὐ­τὴ ὁ Θε­ός μὲ ἀ­νέ­δει­ξε καὶ μὲ ἔ­τα­ξε κή­ρυ­κα καὶ ἀ­πό­στο­λο. Λέ­ω ἀ­λή­θεια, ὅ­πως μοῦ τὸ ἐ­πι­βάλ­λει ἡ κοι­νω­νί­α μου μὲ τὸν Χρι­στό. Δὲν ψεύ­δο­μαι. Μὲ ἔ­τα­ξε ὁ Θε­ός νὰ εἶ­μαι δι­δά­σκα­λος τῶν ἐ­θνι­κῶν στὴν πί­στη καὶ τὴν ἀ­λή­θεια.

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ, ἦλ­θεν ὁ Ἰ­η­σοῦς εἰς Να­ζα­ρέτ, οὗ ἦν τε­θραμ­μέ­νος, καὶ εἰ­σῆλ­θεν κα­τὰ τὸ εἰ­ω­θὸς αὐ­τῷ ἐν τῇ ἡ­μέ­ρᾳ τῶν σαβ­βά­των εἰς τὴν συ­να­γω­γήν, καὶ ἀ­νέ­στη ἀ­να­γνῶ­ναι. Καὶ ἐ­πε­δό­θη αὐ­τῷ βι­βλί­ον τοῦ προ­φή­του ᾽Η­σα­ΐ­ου, καὶ ἀ­να­πτύ­ξας τὸ βι­βλί­ον εὗ­ρεν τὸν τό­πον οὗ ἦν γε­γραμ­μέ­νον, Πνεῦ­μα κυ­ρί­ου ἐπ᾽ ἐ­μέ, οὗ εἵ­νε­κεν ἔ­χρι­σέν με εὐ­αγ­γε­λί­σα­σθαι πτω­χοῖς, ἀ­πέ­σταλ­κέν με κη­ρύ­ξαι αἰχ­μα­λώ­τοις ἄ­φε­σιν καὶ τυ­φλοῖς ἀ­νά­βλε­ψιν, ἀ­πο­στεῖ­λαι τε­θραυ­σμέ­νους ἐν ἀ­φέ­σει, κη­ρύ­ξαι ἐ­νια­υτὸν κυ­ρί­ου δε­κτόν. Καὶ πτύ­ξας τὸ βι­βλί­ον ἀ­πο­δοὺς τῷ ὑ­πη­ρέ­τῃ ἐ­κά­θι­σεν· καὶ πάν­των οἱ ὀ­φθαλ­μοὶ ἐν τῇ συ­να­γω­γῇ ἦ­σαν ἀ­τε­νί­ζον­τες αὐ­τῷ. Ἤρ­ξα­το δὲ λέ­γειν πρὸς αὐ­τοὺς ὅ­τι Σήμερον πε­πλή­ρω­ται ἡ γρα­φὴ αὕ­τη ἐν τοῖς ὠ­σὶν ὑ­μῶν. Καὶ πάν­τες ἐ­μαρ­τύ­ρουν αὐ­τῷ καὶ ἐ­θα­ύ­μα­ζον ἐ­πὶ τοῖς λό­γοις τῆς χά­ρι­τος τοῖς ἐκ­πο­ρευ­ο­μέ­νοις ἐκ τοῦ στό­μα­τος αὐ­τοῦ. 

(Λουκ. δ΄[4] 16 – 22)

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ἐ­κεῖ­νο τὸν και­ρό, ἦλ­θε ὁ Ἰ­η­σοῦς στὴ Να­ζα­ρέτ, ἐ­κεῖ ὅ­που εἶ­χε ἀ­να­τρα­φεῖ καὶ εἶ­χε με­γα­λώ­σει. Κι ὅ­πως συ­νή­θι­ζε ἀ­πὸ τὴν παι­δι­κή του ἀ­κό­μη ἠ­λι­κί­α, μπῆ­κε τὴν ἡ­μέ­ρα τοῦ Σαβ­βά­του στὴ συ­να­γω­γὴ καὶ ση­κώ­θη­κε ἀ­πὸ τὴ θέ­ση του γιὰ νὰ δι­α­βά­σει κά­ποι­α προ­φη­τι­κὴ πε­ρι­κο­πὴ ἀ­πὸ τὴ Βί­βλο. Καὶ τοῦ πα­ρέ­δω­σαν τὸ βι­βλί­ο τοῦ προ­φή­τη Ἡ­σα­ΐ­α.  Ξε­δί­πλω­σε τό­τε τὸ βι­βλί­ο ποὺ ἦ­ταν τυ­λιγ­μέ­νο σὲ κυ­λιν­δρι­κὸ σχῆ­μα καὶ βρῆ­κε τὸ μέ­ρος ἐ­κεῖ­νο ὅ­που ἦ­ταν γραμ­μέ­νο τὸ ἑ­ξῆς: Τὸ Πνεῦ­μα τοῦ Κυ­ρί­ου μέ­νει καὶ ἀ­να­παύ­ε­ται σὲ μέ­να τὸν Μεσ­σί­α, γιὰ νὰ συ­νερ­γά­ζε­ται μα­ζί μου στὸ σω­τη­ρι­ῶ­δες ἔρ­γο μου. Καὶ μέ­νει τὸ Πνεῦ­μα αὐ­τὸ σὲ μέ­να, δι­ό­τι ὁ Κύ­ριος μὲ ἔ­χρι­σε ὡς ἄν­θρω­πο καὶ μὲ ἀ­πέ­στει­λε νὰ κη­ρύ­ξω τὸ εὐ­αγ­γέ­λιο τῆς βα­σι­λεί­ας σ᾿ ἐ­κεί­νους ποὺ στε­ροῦν­ται τὴ χά­ρη τοῦ Θε­οῦ, εἶ­ναι πνευ­μα­τι­κὰ φτω­χοὶ καὶ βρί­σκον­ται σὲ ἄ­θλια κα­τά­στα­ση. Μὲ ἔ­στει­λε νὰ θε­ρα­πεύ­σω ἐ­κεί­νους ποὺ ἡ καρ­διὰ τους ἔ­χει συν­τρι­βεῖ ἀ­πὸ τὸ βά­ρος τῆς ἁ­μαρ­τί­ας. Μὲ ἔ­στει­λε νὰ κη­ρύ­ξω ἄ­φε­ση καὶ ἐ­λευ­θε­ρί­α στοὺς δού­λους καὶ αἰχ­μά­λω­τους τῆς ἁ­μαρ­τί­ας καὶ νὰ χα­ρί­σω τὸ φῶς σ᾿ ἐ­κεί­νους ποὺ ἔ­χουν τυ­φλω­μέ­νο τὸ νοῦ τους ἀ­πὸ τὸ σκο­τι­σμὸ τῶν πα­θῶν. Μὲ ἔ­στει­λε νὰ ἐ­λευ­θε­ρώ­σω ἀ­πὸ κά­θε ἐ­νο­χὴ ἐ­κεί­νους ποὺ ἔ­χουν κα­τα­πλη­γω­θεῖ καὶ συν­τρι­βεῖ ἀ­πὸ τὴν ἁ­μαρ­τί­α. Μὲ ἔ­στει­λε νὰ κη­ρύ­ξω καὶ νὰ ἀ­ναγ­γεί­λω τὴν ἔ­ναρ­ξη τῆς νέ­ας πε­ρι­ό­δου, ἡ ὁ­ποί­α εἶ­ναι ἀ­ρε­στὴ στὸ Θε­ὸ καὶ ἐ­πι­θυ­μη­τὴ στοὺς ἀν­θρώ­πους· δι­ό­τι τὴν πε­ρί­ο­δο αὐ­τὴ πραγ­μα­το­ποι­εῖ­ται ἀ­πὸ τὸν Μεσ­σί­α ἡ βου­λὴ τοῦ Θε­οῦ γιὰ τὴ σω­τη­ρί­α τῶν ἀν­θρώ­πων. Κι ἀ­φοῦ τύ­λι­ξε τὸ βι­βλί­ο, τὸ ἔ­δω­σε πά­λι στὸν ὑ­πη­ρέ­τη τῆς συ­να­γω­γῆς καὶ κά­θι­σε γιὰ νὰ ἐ­ξη­γή­σει καὶ νὰ ἀ­να­πτύ­ξει τὴν πε­ρι­κο­πὴ ποὺ δι­ά­βα­σε. Καὶ τὰ μά­τια ὅ­λων ὅ­σων ἦ­ταν στὴ συ­να­γω­γὴ εἶ­χαν στρα­φεῖ μὲ πο­λὺ ἐν­δι­α­φέ­ρον καὶ προ­σο­χὴ σ᾿ αὐ­τόν. Ἄρ­χι­σε λοι­πὸν νὰ τοὺς λέ­ει ὅ­τι σή­με­ρα πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε καὶ ἐ­πα­λη­θεύ­θη­κε ἡ προ­φη­τεί­α αὐ­τὴ μὲ τὸ κή­ρυγ­μα ποὺ ἀ­κού­γε­ται τὴ στιγ­μὴ αὐ­τὴ στὰ αὐ­τιά σας ἀ­πὸ μέ­να, στὸν ὁ­ποῖ­ο ἀ­να­φέ­ρε­ται ἡ προ­φη­τεί­α αὐ­τή. Καί ὅ­λοι ὅ­σοι ἄ­κου­σαν τήν ἐ­ξή­γη­ση τῆς προ­φη­τεί­ας πού στή συ­νέ­χεια ἔ­κα­νε ὁ Ἰ­η­σοῦς, ὁ­μο­λο­γοῦ­σαν ὅ­τι κή­ρυ­ξε ἐ­ξαί­ρε­τα. Καί ἀ­πο­ροῦ­σαν γιά τά λό­για πού ἔ­βγαι­ναν ἀ­πό τό στό­μα του καί ἦ­ταν γε­μά­τα μέ θεί­α χά­ρη καί γλυ­κύ­τη­τα· κι ἔ­λε­γαν: Πε­ρί­ερ­γο! Δέν εἶ­ναι αὐ­τός ὁ γιός τοῦ Ἰ­ω­σήφ, πού μέ­χρι χθές ἐρ­γα­ζό­ταν σάν ἕ­νας ἀ­πό μᾶς;

Αρχή της Ινδίκτου

Σή­με­ρα ἡ Ἐκ­κλη­σί­α μας ἑ­ορ­τά­ζει τὴν Ἀρ­χὴ τῆς Ἰν­δί­κτου, δη­λα­δὴ ἀρ­χὴ τοῦ νέ­ου Ἐκ­κλη­σι­α­στι­κοῦ ἔ­τους. Γιὰ τὴν πε­ρί­πτω­ση αὐ­τή, ὁ Ἅ­γιος Νι­κό­δη­μος ὁ Ἁ­γι­ο­ρεί­της γρά­φει στὸν Συ­να­ξα­ρι­στή του:

«Πρέ­πει νὰ ἠ­ξεύ­ρω­μεν, ἀ­δελ­φοί, ὅ­τι ἡ τοῦ Θε­οῦ ἁ­γί­α Ἐκ­κλη­σί­α ἑ­ορ­τά­ζει σή­με­ρον τὴν Ἰν­δι­κτι­ώ­να, διὰ τρί­α αἴ­τια.

          Πρῶ­τον, ἐ­πει­δὴ καὶ αὐ­τὴ εἶ­ναι ἀρ­χὴ τοῦ χρό­νου. Διὰ τοῦ­το καὶ κον­τὰ εἰς τοὺς πα­λαι­οὺς Ρω­μά­νους πολ­λὰ ἐ­τι­μά­το αὐ­τὴ ἐξ ἀρ­χαί­ων χρό­νων. Ἰν­δι­κτι­ὼν δὲ κα­τὰ τὴν ρω­μα­ϊ­κήν, ἤ­τοι λα­τι­νι­κὴν γλώσ­σαν, θέ­λει νὰ εἰ­πῆ ὁ­ρι­σμός. Καὶ δεύ­τε­ρον ἑ­ορ­τά­ζει ταύ­την ἡ Ἐκ­κλη­σί­α, ἐ­πει­δὴ καὶ κα­τὰ τὴν ση­με­ρι­νὴν ἡ­μέ­ραν, ἐ­πῆ­γεν ὁ Κύ­ριος ἡ­μῶν Ἰ­η­σοῦς Χρι­στὸς μέ­σα εἰς τὴν Συ­να­γω­γὴν τῶν Ἰ­ου­δαί­ων, καὶ ἐ­δό­θη εἰς αὐ­τὸν τὸ Βι­βλί­ον τοῦ Προ­φή­του Ἠ­σα­ΐ­ου, κα­θὼς γρά­φει ὁ Εὐ­αγ­γε­λι­στὴς Λου­κᾶς (Λουκ. δ΄). Τὸ ὁ­ποῖ­ον Βι­βλί­ον ἀ­νοί­ξας ὁ Κύ­ριος, ὢ τοῦ θαύ­μα­τος! εὐ­θὺς εὗ­ρε τὸν τό­πον ἐ­κεῖ­νον, ἤ­τοι τὴν ἀρ­χὴν τοῦ ἑ­ξη­κο­στοῦ πρώ­του κε­φα­λαί­ου τοῦ Ἠ­σα­ΐ­ου, εἰς τὸ ὁ­ποῖ­ον εἶ­ναι γε­γραμ­μέ­νον διὰ λό­γου του τὰ λό­για ταῦ­τα: «Πνεῦ­μα Κυ­ρί­ου ἐπ᾿ ἐ­μέ, οὗ ἕ­νε­κεν ἔ­χρι­σέ με, εὐ­αγ­γε­λί­σα­σθαι πτω­χοῖς ἀ­πέ­σταλ­κέ με, ἰ­ά­σα­σθαι τοὺς συν­τε­τριμ­μέ­νους τὴν καρ­δί­αν, κη­ρύ­ξαι αἰχ­μα­λώ­τοις ἄ­φε­σιν καὶ τυ­φλοῖς ἀ­νά­βλε­ψιν, ἀ­πο­στεῖ­λαι τε­θραυ­σμέ­νους ἐν ἀ­φέ­σει, κη­ρύ­ξαι ἐ­νια­υτὸν Κυ­ρί­ου δε­κτόν». Ἀφ᾿ οὗ δὲ ἀ­νέ­γνω­σεν ὁ Κύ­ριος τὰ πε­ρὶ αὐ­τοῦ λό­για ταῦ­τα, ἐ­σφά­λι­σε τὸ Βι­βλί­ον καὶ τὸ ἔ­δω­κεν εἰς τὸν ὑ­πη­ρέ­την. Ἔ­πει­τα κα­θί­σας, εἶ­πεν εἰς τὸν λα­ὸν «ὅ­τι σή­με­ρον ἐ­τε­λει­ώ­θη­σαν οἱ λό­γοι τῆς Προ­φη­τεί­ας ταύ­της εἰς τὰ ἐ­δι­κά σας αὐ­τί­α». Ὅ­θεν ὁ λα­ὸς ταῦ­τα ἀ­κού­ων, ἐ­θαύ­μα­ζε διὰ τὰ χα­ρι­τω­μέ­να λό­για, ὁ­πού εὔ­γαι­νον ἐκ τοῦ στό­μα­τός του, ὡς τοῦ­το γρά­φει ὁ αὐ­τὸς Εὐ­αγ­γε­λι­στὴς Λου­κᾶς (αὐ­τό­θι).

Εἶ­ναι δὲ καὶ τρί­τη αἰ­τί­α, διὰ τὴν ὁ­ποί­αν ἡ Ἐκ­κλη­σί­α τοῦ Χρι­στοῦ κά­μνει σή­με­ρον ἐν­θύ­μη­σιν τῆς Ἰν­δί­κτου, καὶ ἑ­ορ­τά­ζει τὴν ἀρ­χὴν τοῦ νέ­ου χρό­νου: ἤ­γουν, ἵ­να διὰ μέ­σου της ὑ­μνω­δί­ας καὶ ἱ­κε­σί­ας, ὁ­πού προ­σφέ­ρο­μεν εἰς τὸν Θε­ὸν ἐν τῇ ἑ­ορ­τῇ ταύ­τῃ, γέ­νῃ ὁ Θε­ὸς ἴ­λε­ως εἰς ἡ­μᾶς, καὶ εὐ­λο­γή­σῃ τὸν νέ­ον χρό­νον, καὶ χα­ρί­σῃ τοῦ­τον εἰς ἡ­μᾶς εὐ­τυ­χῆ καὶ γε­μά­τον ἀ­πὸ ὅ­λα τὰ σω­μα­τι­κὰ ἀ­γα­θά. Καὶ ἵ­να φω­τί­σῃ τὰς δι­α­νοί­ας μας, εἰς τὸ νὰ πε­ρά­σω­μεν ὅ­λον τὸν χρό­νον κα­θα­ρῶς καὶ μὲ ἀ­γα­θὴν συ­νεί­δη­σιν, καὶ εἰς τὸ νὰ εὐ­α­ρε­στή­σω­μεν τῷ Θε­ῷ, μὲ τὴν φύ­λα­ξιν τῶν ἐν­το­λῶν του. Καὶ οὕ­τω νὰ τύ­χω­μεν τῶν ἐν Οὐ­ρα­νοῖς αἰ­ω­νί­ων ἀ­γα­θῶν».

Ἀπολυτίκιον  Ἦχος β’.

Ὁ πάσης δημιουργός της κτίσεως, ὁ καιροὺς καὶ χρόνους ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ θέμενος, εὐλόγησον τὸν στέφανον τοῦ ἐνιαυτοῦ τῆς χρηστότητός σου Κύριε, φυλάττων ἐν εἰρήνῃ τοὺς Βασιλεῖς καὶ τὴν πόλιν σου, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, καὶ σῶσον ἠμᾶς.

Κοντάκιον Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.

Ὁ ἀρρήτῳ σύμπαντα, δημιουργήσας σοφία, καὶ καιροὺς ὁ θέμενος, ἐν τῇ αὐτοῦ ἐξουσίᾳ δώρησαι, τῷ φιλοχρίστῳ λαῷ σου νίκας· ἔτους δέ, τὰς τὲ εἰσόδους καὶ τὰς ἐξόδους, εὐλογήσαις κατευθύνων, ἡμῶν τὰ ἔργα πρὸς θεῖόν σου θέλημα.

Κάθισμα Ἦχος πλ. δ’. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον.

Ὁ καιροὺς καρποφόρους καὶ ὑετούς, οὐρανόθεν παρέχων τοῖς ἐπὶ γῆς, καὶ νῦν προσδεχόμενος, τὰς αἰτήσεις τῶν δούλων σου, ἀπὸ πάσης λύτρωσαι, ἀνάγκης τὴν πόλιν σου, οἱ οἰκτιρμοὶ καὶ γάρ σου, εἰς πάντα τὰ ἔργα σου. Ὅθεν τὰς εἰσόδους, εὐλογῶν καὶ ἐξόδους, τὰ ἔργα κατεύθυνον ἐφ᾿ ἡμᾶς τῶν χειρῶν ἠμῶν, καὶ πταισμάτων τὴν ἄφεσιν, δώρησαι ἡμῖν ὁ Θεός· σὺ γὰρ ἐξ οὐκ ὄντων τὰ σύμπαντα, ὡς δυνατὸς εἰς τὸ εἶναι παρήγαγες.

Μεγαλυνάριον

Ἄναρχε τρισήλιε Βασιλεῦ, ὁ καιρῶν καὶ χρόνων, τὰς ἐλίξεις περισκοπῶν, εὐλόγησον τὸν κύκλον, τῆς νέας περιόδου, τὰς ἀγαθάς σου δόσεις πᾶσι δωρούμενος.

ΠΗΓΗ: http://www.saint.gr/896/saint.aspx

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(18 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2019)

  

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Ἀ­δελ­φοί, Θε­οῦ ἐ­σμεν συ­νερ­γοί· Θε­οῦ γε­ώρ­γι­ον, Θε­οῦ οἰ­κο­δο­μή ἐ­στε. Κα­τὰ τὴν χά­ριν τοῦ Θε­οῦ τὴν δο­θεῖ­σάν μοι ὡς σο­φὸς ἀρ­χι­τέ­κτων θε­μέ­λι­ον τέ­θει­κα, ἄλ­λος δὲ ἐ­ποι­κο­δο­μεῖ· ἕ­κα­στος δὲ βλε­πέ­τω πῶς ἐ­ποι­κο­δο­μεῖ· θε­μέ­λι­ον γὰρ ἄλ­λον οὐ­δεὶς δύ­να­ται θεῖ­ναι πα­ρὰ τὸν κε­ί­με­νον, ὅς ἐ­στιν Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός. εἰ δέ τις ἐ­ποι­κο­δο­μεῖ ἐ­πὶ τὸν θε­μέ­λι­ον τοῦ­τον χρυ­σόν, ἄρ­γυ­ρον, λί­θους τι­μί­ους, ξύ­λα, χόρ­τον, κα­λά­μην, ἑ­κά­στου τὸ ἔρ­γον φα­νε­ρὸν γε­νή­σε­ται· ἡ γὰρ ἡ­μέ­ρα δη­λώ­σει· ὅ­τι ἐν πυ­ρὶ ἀ­πο­κα­λύ­πτε­ται· καὶ ἑ­κά­στου τὸ ἔρ­γον ὁ­ποῖ­όν ἐ­στι τὸ πῦρ δο­κι­μά­σει. εἴ τι­νος τὸ ἔρ­γον με­νεῖ ὃ ἐ­πῳ­κο­δό­μη­σε, μι­σθὸν λή­ψε­ται· εἴ τι­νος τὸ ἔρ­γον κα­τα­κα­ή­σε­ται, ζη­μι­ω­θή­σε­ται, αὐ­τὸς δὲ σω­θή­σε­ται, οὕ­τως δὲ ὡς δι­ὰ πυ­ρός. Οὐκ οἴ­δα­τε ὅ­τι να­ὸς Θε­οῦ ἐ­στε καὶ τὸ Πνεῦ­μα τοῦ Θε­οῦ οἰ­κεῖ ἐν ὑ­μῖν; εἴ τις τὸν να­ὸν τοῦ Θε­οῦ φθε­ί­ρει, φθε­ρεῖ τοῦ­τον ὁ Θε­ός· ὁ γὰρ να­ὸς τοῦ Θε­οῦ ἅ­γι­ός ἐ­στιν, οἵ­τι­νές ἐ­στε ὑ­μεῖς.                          

   (Α΄ Κορ. γ΄[3] 9 – 17)

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ἀ­δελ­φοί, κι ἐ­κεῖ­νοι πού φυ­τεύ­ουν κι ἐ­κεῖ­νοι πού πο­τί­ζουν εἴ­μα­στε συ­νερ­γά­τες τοῦ Θε­οῦ στὸ ἔρ­γο Του πού ἀ­πο­βλέ­πει στὴ σω­τη­ρί­α σας. Εἶ­στε ἀ­γρὸς πού ἀ­νή­κει στὸ Θε­ὸ καὶ καλ­λι­ερ­γεῖ­ται ἀ­π' αὐ­τόν. Εἶ­στε οἰ­κο­δο­μὴ τοῦ Θεοῦ πού κτίζεται ἀ­π' αὐ­τὸν μὲ ὄρ­γα­νά του καὶ κτί­στες του ἐ­μᾶς. Σύμ­φω­να μὲ τὴ χά­ρη τοῦ Θεοῦ πού μοῦ δό­θη­κε γιὰ νὰ θε­με­λι­ώ­νω Ἐκ­κλη­σί­ες ἀ­νά­με­σα στὰ ἔ­θνη, σὰν ἔμ­πει­ρος ἀρ­χι­τέ­κτο­νας ἔ­χω βά­λει θε­μέ­λιο στε­ρε­ὸ· ἄλ­λος ὅ­μως συ­νε­χί­ζει πά­νω σ' αὐ­τὸ τὸ κτί­σι­μο. Ὁ κα­θέ­νας ἀ­πό τους κτί­στες ἂς προ­σέ­χει πῶς οἰ­κο­δο­μεῖ πά­νω στὸ θε­μέ­λιο. Αὐ­τὸς δὲν ἔ­χει πλέ­ον δου­λειὰ μὲ τὸ θε­μέ­λιο. Δι­ό­τι κα­νέ­νας δὲν μπο­ρεῖ νὰ βά­λει ἄλ­λο θε­μέ­λιο λί­θο ἐκτός ἀ­πὸ ἐ­κεῖ­νον πού βρί­σκε­ται τώ­ρα ἀ­με­τα­κί­νη­τος καὶ ἄ­σει­στος στὴ βά­ση τῆς οἰ­κο­δο­μῆς. Καὶ ὁ θε­μέ­λιος αὐ­τὸς λί­θος εἶ­ναι ὁ Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός. Ἐ­γὼ λοι­πὸν θε­με­λί­ω­σα κα­λά. ­Ἐ­ὰν ὅ­μως κα­νεὶς κτί­ζει πά­νω στὸ θε­μέ­λιο αὐ­τὸ μὲ ὑ­λι­κὰ σὰν τὸ χρυ­σά­φι ἢ τὸ ἀ­σή­μι ἢ τοὺς πο­λύ­τι­μους λί­θους, ἢ ἀν­τι­θέ­τως μὲ σα­νί­δια ἢ ἄ­χυ­ρα ἢ κα­λά­μια, τοῦ κά­θε κτί­στη τὸ ἔρ­γο θὰ γί­νει φα­νε­ρό. Δι­ό­τι ἡ ἡμέρα τῆς Κρί­σε­ως θὰ τὸ ξε­σκε­πά­σει καὶ θὰ τὸ φα­νε­ρώ­σει. Καὶ θὰ τὸ ξε­σκε­πά­σει, δι­ό­τι ἡ ἡμέρα ἐ­κεί­νη θὰ ἀποκαλυφθεῖ μα­ζὶ μὲ τὴν ἐ­νέρ­γεια τῆς θεί­ας δι­και­ο­σύ­νης, πού εἶ­ναι δρα­στι­κὴ σὰν τὴ φω­τιά. Καὶ ὁ Θε­ὸς θὰ ζυ­γί­σει μέ ἀ­κρί­βεια γιὰ νὰ ἀ­πο­κα­λύ­ψει τί εἶ­ναι τὸ ἔρ­γο τοῦ κα­θε­νὸς, καὶ θὰ φα­νε­ρώ­σει τὴν πραγ­μα­τι­κή του ἀξία σὰν τὴ φωτιά πού κα­τα­καί­ει κά­θε εὔ­φλε­κτο ὑ­λι­κό. Ἐ­ὰν τὸ ἔρ­γο πού ἔ­κα­νε κά­ποι­ος κτί­ζον­τας πά­νω στό αἰ­ώ­νιο θε­μέ­λιο, δη­λα­δὴ τὸν Χρι­στό, ἀν­τέ­ξει καὶ δὲν καεῖ ἀ­πὸ τὴ φω­τιὰ τῆς θεί­ας κρί­σε­ως, αὐ­τὸς θὰ πά­ρει μι­σθὸ. Ἐ­ὰν τὸ ἔρ­γο κά­ποι­ου ἄλ­λου κα­τα­κα­εῖ καὶ δὲν αντέξει στὴ φω­τιὰ τῆς θεί­ας κρί­σε­ως, αὐ­τὸς θὰ ζη­μι­ω­θεῖ, δι­ό­τι οἱ κό­ποι του δὲν θὰ ἀν­τα­μει­φθοῦν. Κι ὀ ἴδιος θά σωθεῖ μό­λις καὶ με­τὰ βί­ας· θὰ σω­θεῖ δη­λα­δὴ σὰν ἐ­κεῖ­νον πού περ­νᾶ μέ­σα ἀ­πὸ τὶς φλό­γες τῆς φω­τιᾶς καὶ δι­α­τρέ­χει μεγά­λο κίν­δυ­νο. Ἔ­τσι κι αὐ­τὸς θὰ σω­θεῖ, ἂν τε­λι­κὰ ἀν­τέξει στὴ φω­τιὰ τῆς θεί­ας κρί­σε­ως. Εἶ­πα ἀρ­κε­τὰ γιὰ τοὺς κτί­στες. Ἂς ἔλ­θω τώ­ρα καὶ σ' ἐ­κεί­νους πού ἀν­τὶ νὰ κτί­ζουν, κα­τα­στρέ­φουν τὴν οἰ­κο­δο­μή. Δὲν γνω­ρί­ζε­τε ἀ­πὸ τὴν πεί­ρα τῆς χρι­στι­α­νι­κῆς ζω­ῆς σας ὅ­τι εἶ­στε να­ὸς τοῦ Θε­οῦ καὶ ὅ­τι τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ κα­τοι­κεῖ μέ­σα σας; Ἐ­ὰν λοι­πὸν κα­νεὶς μὲ τὴν πλα­νε­μέ­νη δι­δα­σκα­λία του καὶ τοὺς φα­τρια­σμοὺς του κα­τα­στρέ­φει τὸ να­ὸ τοῦ Θε­οῦ, θὰ τὸν κα­τα­στρέ­ψει αὐ­τὸν ὁ Θε­ός. Καὶ θὰ τ­ὸν κα­τα­στρέ­ψει, δι­ό­τι ὁ ναός τοῦ Θεοῦ εἶ­ναι ἅ­γιος. Εἶ­ναι ἀ­φι­ε­ρω­μέ­νος στὸ Θε­ὸ καὶ εἶ­ναι δι­κό του κτῆ­μα. Εἶ­ναι ἱ­ε­ρὸς καὶ ἀ­πα­ρα­βί­α­στος. Καὶ τέ­τοι­ος να­ός, να­ὸς τοῦ Θε­οῦ ἅ­γιος, εἶ­στε ἐ­σεῖς.

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ,  ἠ­νάγ­κα­σεν ὁ Ἰ­η­σοῦς τοὺς μα­θη­τὰς αὐ­τοῦ ἐμ­βῆ­ναι εἰς τὸ πλοῖ­ον καὶ προ­ά­γειν αὐ­τὸν εἰς τὸ πέ­ραν, ἕ­ως οὗ ἀ­πο­λύ­σῃ τοὺς ὄ­χλους. καὶ ἀ­πο­λύ­σας τοὺς ὄ­χλους ἀ­νέ­βη εἰς τὸ ὄ­ρος κα­τ' ἰ­δί­αν προ­σε­ύ­ξα­σθαι. ὀ­ψί­ας δὲ γε­νο­μέ­νης μό­νος ἦν ἐ­κεῖ. τὸ δὲ πλοῖ­ον ἤ­δη μέ­σον τῆς θα­λάσ­σης ἦν, βα­σα­νι­ζό­με­νον ὑ­πὸ τῶν κυ­μά­των· ἦν γὰρ ἐ­ναν­τί­ος ὁ ἄ­νε­μος. τε­τάρ­τῃ δὲ φυ­λα­κῇ τῆς νυ­κτὸς ἀ­πῆλ­θε πρὸς αὐ­τοὺς ὁ Ἰ­η­σοῦς πε­ρι­πα­τῶν ἐ­πὶ τῆς θα­λάσ­σης. καὶ ἰ­δόν­τες αὐ­τὸν οἱ μα­θη­ταὶ ἐ­πὶ τὴν θά­λασ­σαν πε­ρι­πα­τοῦν­τα ἐ­τα­ρά­χθη­σαν λέ­γον­τες ὅ­τι φάν­τα­σμά ἐ­στι, καὶ ἀ­πὸ τοῦ φό­βου ἔ­κρα­ξαν. εὐ­θέ­ως δὲ ἐ­λά­λη­σεν αὐ­τοῖς ὁ Ἰ­η­σοῦς λέ­γων· Θαρ­σεῖ­τε, ἐ­γώ εἰ­μι· μὴ φο­βεῖ­σθε. ἀ­πο­κρι­θεὶς δὲ αὐ­τῷ ὁ Πέτρος εἶ­πε· Κύριε, εἰ σὺ εἶ, κέ­λευ­σόν  με  πρὸς  σὲ  ἐλ­θεῖν  ἐ­πὶ  τὰ  ὕ­δα­τα·  ὁ  δὲ εἶ­πεν, Ἐλθέ. καὶ κα­τα­βὰς ἀ­πὸ τοῦ πλο­ί­ου ὁ Πέτρος πε­ρι­ε­πά­τη­σεν ἐ­πὶ τὰ ὕ­δα­τα ἐλ­θεῖν πρὸς τὸν Ἰ­η­σοῦν. βλέ­πων δὲ τὸν ἄ­νε­μον ἰ­σχυ­ρὸν ἐ­φο­βή­θη, καὶ ἀρ­ξά­με­νος κα­τα­πον­τί­ζε­σθαι ἔ­κρα­ξε λέ­γων· Κύριε, σῶ­σόν με. εὐ­θέ­ως δὲ ὁ Ἰ­η­σοῦς ἐ­κτε­ί­νας τὴν χεῖ­ρα ἐ­πε­λά­βε­το αὐ­τοῦ καὶ λέ­γει αὐ­τῷ· Ὀ­λι­γό­πι­στε! εἰς τί ἐ­δί­στα­σας; καὶ ἐμ­βάν­των αὐ­τῶν εἰς τὸ πλοῖ­ον ἐ­κό­πα­σεν ὁ ἄ­νε­μος. οἱ δὲ ἐν τῷ πλο­ί­ῳ ἐλ­θόν­τες προ­σε­κύ­νη­σαν αὐ­τῷ λέ­γον­τες· Ἀ­λη­θῶς Θε­οῦ υἱ­ὸς εἶ. Καὶ δι­α­πε­ρά­σαν­τες ἦλ­θον εἰς τὴν γῆν Γεν­νη­σα­ρέτ.

      (Ματθ. ιδ΄[14] 22 – 34)

ΕΠΑΝΩ ΣΤΑ ΚΥΜΑΤΑ    

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ αὐτῆς τῆς Κυριακῆς εἶναι συνέχεια ἐκείνου τῆς περασμένης Κυριακῆς. Μᾶς μεταφέρει ἀμέσως μετὰ τὸ θαῦμα τῆς διατροφῆς τῶν πεντακισχιλίων στὴ στιγμὴ ποὺ ὁ Κύριος ἀναγκάζει τοὺς μαθητές Του νά μποῦν καί νὰ περάσουν στὸ ἀπέναντι μέρος τῆς λίμνης, ἕως ὅτου Ἐκεῖνος διαλύσει τὰ πλήθη τῶν ἀνθρώπων.

ΟΙ ΜΑΘΗΤΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ἀναχωροῦν καί ὁ Κύριος πείθει τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἀναχωρήσουν γιὰ τὰ σπίτια τους. Ἀμέσως δὲ μετὰ ὁ Κύριος ἀνεβαίνει στὸ βουνὸ γιὰ νὰ προσευχηθεῖ μόνος Του. Φθάνει πλέον τὸ βράδυ καὶ Ἐκεῖνος ἐξακολουθεῖ νὰ μένει ἐκεῖ μόνος καὶ νὰ προσεύχεται. Ἡ ἡσυχία καί ἡ μοναξιά καί τό ἴδιο τὸ βουνὸ τοῦ προσφέρουν ἰδανικὲς συνθῆκες προσευχῆς.

Ὁ Κύριος προσεύχεται. Προσεύχεται, διότι δὲν ἦταν μόνον Θεός, ἀλλὰ καὶ ἄνθρωπος. Καὶ ὡς ἄνθρωπος εἶχε ἀνάγκη τῆς προσευχῆς. Προσεύχεται ὅμως καί γιά νά διδάξει ἐμᾶς νὰ κάνουμε τό ἴδιο. Νά ἀναζητοῦμε ἥσυχους τόπους, ἀπομονωμένους καί ἐκεῖ νά ἀφοσιωνόμαστε στήν προσευχή.

ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΕΚΕΙΝΗ ΩPA τό πλοῖο μὲ τοὺς μαθητές βρίσκεται στὸ μέσο τῆς μεγάλης λίμνης καί  ἀντιμετωπίζει τρικυμία μεγάλη. Ὁ ἄνεμος θυελλώδης τὸ συνταράσσει, ἀπειλεῖ νὰ τὸ βυθίσει. Οἱ μαθητές βρίσκονται σέ ἀγωνία θανάτου καί ὁ Κύριος δὲν βρίσκεται κοντά τους. Ποῦ βρίσκεται;

Ὁ Κύριος τοὺς ἀφήνει νὰ δοκιμασθοῦν ἀρκετά. Καί ὅταν πιά ἡ νύχτα ἔφθανε πρὸς τὸ τέλος της, περίπου στὸ διάστημα 3-6 τὸ πρωί, ὁπότε ἡ τετάρτη νυκτερινὴ στρατιωτικὴ βάρδια ἀνελάμβανε ὑπηρεσία, πῆγε κοντὰ τους βαδίζοντας ἐπάνω στὰ κύματα. Μέσα στὸ σκοτάδι οἱ μαθητές τὸν ἐκλαμβάνουν γιὰ φάντασμα καί φοβισμένοι ἀφήνουν κραυγὴ ἀγωνίας καί τρόμου. Ἦταν τὸ ἀποκορύφωμα τῆς ταλαιπωρίας τους: ἀπό τή μιά κινδυνεύουν νὰ πνιγοῦν, ἀπό τὴν ἄλλη ἀντικρύζουν φαντάσματα. Ἡ ἀντοχὴ τους ἐδῶ φαίνεται πιά νά ἐξαντλεῖται.

ΑΛΛΑ ΕΔΩ ΚΑΙ Η ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΤΟΥΣ ἔχει πλέον τελειώσει. Ὁ Κύριος τοὺς δίνει θάρρος, τοὺς βεβαιώνει ὅτι Αὐτὸς ὁ ἴδιος εἶναι καί ὄχι κάποιο φάντασμα.

Ἡ ἀτμόσφαιρα τῆς ψυχῆς τους ἀμέσως ἀλλάζει. Ὁ ἄνεμος ἐξακολουθεῖ νὰ μαίνεται, ἀλλὰ μέσα τους ἐπικρατεῖ γαλήνη. Εἶναι τόση ἡ χαρά τους, ὥστε ὁ Πέτρος ζητεῖ νὰ τοῦ δώσει ὁ Κύριος τὴ δύναμη νά πάει κοντὰ Του βαδίζοντας ἐπάνω στὰ κύματα. Καὶ ὅταν ὁ Κύριος τοῦ λέγει «ἐλθέ», ἔλα, ὁ Πέτρος κατεβαίνει καὶ ἀρχίζει νὰ βαδίζει πάνω στὰ νερὰ γιὰ νὰ φθάσει κοντὰ στὸν Χριστό. Τόλμη, θάρρος, πίστις... φαινόμενο μοναδικό. Ὅμως...

ΟΜΩΣ Ο ΠΕΤΡΟΣ ΚΑΝΕΙ τώρα τὸ καίριο λάθος. Μιά στιγμή, μιά καὶ μόνο στιγμὴ παίρνει τὸ βλέμμα του ἀπό τὴ μορφή τοῦ Κυρίου καὶ τὸ στρέφει στὰ κύματα. Τότε συνειδητοποιεῖ ποῦ βρίσκεται. Τότε προσέχει καὶ πάλι τὴ μανία, τὸ ἄγριο φύσημα τοῦ ἀνέμου, τὰ πελώρια κύματα. Καί τότε... ἀρχίζει νὰ φοβᾶται. Μόλις δὲ ὁ φόβος μπαίνει μέσα του, ἀρχίζει νά βυθίζεται. Καὶ τότε ἀπελπισμένος κράζει: «Κύριε, σῶσόν με»!

Ἀλλὰ ὁ Κύριος δὲν βρίσκεται μακριά του. Ἁπλώνει τὸ χέρι Του, τὸν πιάνει καὶ τοῦ λέγει ἐπιτιμητικά: «Ὀλιγόπιστε, εἰς τί ἐδίστασας;»· ὀλιγόπιστε, γιατί δειλίασες;

Ἔπειτα, καθὼς ἀνεβαίνουν στὸ πλοῖο, ὁ ἄνεμος ἡσυχάζει. Τὸ θάμβος τῶν μαθητῶν εἶναι ἀπροσμέτρητο. Μὲ σεβασμὸ πλησιάζουν καὶ προσκυνοῦν τὸν Κύριον, ὁμολογώντας ὅτι εἶναι υἱὸς τοῦ Θεοῦ. Καί σὲ λίγο ἔφθασαν στὴν περιοχὴ τῆς Γεννησαρέτ.

Ο ΔΙΣΤΑΓΜΟΣ ΤΩΝ ΟΛΙΓΟΠΙΣΤΩΝ

Ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ περπατήσει πάνω στὰ κύματα τῶν δοκιμασιῶν τῆς ζωῆς. Μπορεῖ. Ἀρκεῖ νά τό θελήσει. Ἀρκεῖ δηλαδὴ νὰ πιστέψει ὅτι ὁ Κύριος εἶναι κοντά του. Καὶ ἀρκεῖ νά ἔχει τό βλέμμα τῆς ψυχῆς του στραμμένο μόνιμα σ’ Αὐτόν.

Ἀλλὰ νὰ τὸ ἔχει μόνιμα! Αὐτὸ εἶναι τὸ σημαντικό. Νὰ μή στρέφει οὔτε γιά μιά στιγμή τήν προσοχή του στὴ θύελλα καὶ τὴν τρικυμία τῶν δοκιμασιῶν. Ἡ θύελλα νὰ μαίνεται γύρω του, νά μή μπαίνει ὅμως μέσα στὴν ψυχή του.

Ἂν ταλαιπωρούμεθα στὴ ζωή μας, ἄν φθάνουμε συχνὰ στὴν ἀπογοήτευση καὶ ἂν βυθιζόμαστε στήν ἀπελπισία, εἶναι διότι ἀπομακρύνουμε τὸ βλέμμα τῆς ψυχῆς μας ἀπό τὸν Χριστό.

Στὸν κόσμο αὐτὸ πλέουμε μέσα σὲ πέλαγος πειρασμῶν, θλίψεων, ποικίλων δοκιμασιῶν. Συχνὰ αὐτὲς οἱ δοκιμασίες παίρνουν τὴ μορφὴ τρικυμίας, μαίνονται ὡς ἀνεξέλεγκτη θύελλα, ἀπειλοῦν μέ πνιγμό. Μερικὲς μάλιστα φορὲς φθάνουν σὲ ἔνταση τόσο μεγάλη, ὥστε ἡ ψυχὴ μας γεμίζει μέ ἀγωνία καί τρόμο. Εἶναι ἀσθένειες, εἶναι ἀποτυχίες, εἶναι προδοσίες, εἶναι ἀνταρσίες τῶν παιδιῶν, εἶναι ἀδικίες καί περιφρονήσεις, εἶναι συκοφαντικοὶ κατατρεγμοί — τὰ δαιμόνια μαίνονται, σφυρίζουν ὀργισμένα. Εἴμαστε τότε σάν τούς μαθητές στὸ ταλαιπωρούμενο ἀπό τή θύελλα πλοῖο καί μάλιστα τήν ὥρα «τῆς τετάρτης φυλακῆς τῆς νυκτός», τότε πού νομίζουμε ὅτι μᾶς κυκλώνουν τὰ φαντάσματα.

Τότε ὅμως καί ὁ ἀγώνας μας βρίσκεται πιὰ στὸ τέλος του. Σύντομα θὰ διαπιστώσουμε πὠς ὄχι κάποια φαντάσματα, ἀλλά πώς ὁ Χριστὸς βρίσκεται κοντά μας. Καὶ ἄν στηρίξουμε τὸ βλέμμα μας ἀταλάντευτο ἐπάνω Του, θὰ διαπιστώσουμε πώς μποροῦμε νά περπατήσουμε ἐπάνω στὰ κύματα.

Λοιπόν, μὴ μᾶς φοβίζουν τὰ κύματα, οἱ τρικυμίες τῆς ζωῆς.

Τὸ βλέμμα μας μόνο νὰ προσέξουμε. Τὸ βλέμμα μας νὰ εἶναι στραμμένο στὸν Κύριο. Σ᾿ Ἐκεῖνον ποὺ μὲ ἕνα καὶ μόνο νεῦμά Του, ὅταν τό θελήσει, θὰ σταματήσει ὅλες τὶς θύελλες πού ἔχουν ξεσπάσει στὴ ζωή μας.

 (Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)