Ι­Ε­ΡΟΣ ΝΑ­ΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΧΛΩΡΑΚΑΣ Α­ΚΟ­ΛΟΥ­ΘΙ­ΕΣ ΑΠΡΙΛΙΟΥ

 

 

Ι­Ε­ΡΑ ΜΗ­ΤΡΟ­ΠΟ­ΛΙΣ ΠΑ­ΦΟΥ

Ι­Ε­ΡΟΣ ΝΑ­ΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΧΛΩΡΑΚΑΣ

 

Α­ΚΟ­ΛΟΥ­ΘΙ­ΕΣ ΑΠΡΙΛΙΟΥ

 

1 ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας ὁσίας, Μακαρίου ὁσίου.

Τὸ πρω­ΐ τε­λεῖ­ται ἡ Προ­η­γι­α­σμέ­νη Θ. Λει­τουρ­γί­α

 Τὸ ἑ­σπέ­ρας ἡ Δ΄ Στά­σις τῶν Χαι­ρε­τι­σμῶν

3 ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΤΩΝ ΝΗ­ΣΤΕΙ­ΩΝ. Ἰωάννου ὁσίου τοῦ συγγραφέως τῆς Κλίμακος, Ἰωσήφ τοῦ Ὑμνογράφου. (Ἑ­βρ. Ϛ΄[6] 13 – 20), Εὐ­αγγ. (Μάρκ. θ΄[9]  17 - 31).   

Τό  ἑ­σπέ­ρας τε­λεῖ­ται ὁ κα­τα­νυ­κτι­κὸς ἑ­σπε­ρι­νὸς μέ κή­ρυγ­μα

6 ΤΕ­ΤΑΡ­ΤΗ Εὐ­τυ­χί­ου Πα­τρ. Κων­σταν/­πό­λε­ως,

Τὸ πρω­ΐ τε­λεῖ­ται ἡ Προ­η­γι­α­σμέ­νη Θ. Λει­τουρ­γί­α.

Τό ἑ­σπέ­ρας τε­λεῖ­ται ἡ Ἀ­κο­λου­θί­α τοῦ Με­γά­λου Κα­νό­νος

8 Π­Α­Ρ­Α­Σ­Κ­Ε­ΥΗ Ἡρωδίωνος, κλπ ἐκ τῶν Ο΄ Ἀποστόλων. 

Τὸ πρω­ΐ τε­λεῖ­ται ἡ Προ­η­γι­α­σμέ­νη Θ. Λει­τουρ­γί­α

Τὸ ἑ­σπέ­ρας Ο ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ ΥΜΝΟΣ 

10 ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΝΗ­ΣΤΕΙ­ΩΝ. (Μα­ρί­ας τῆς Αἰ­γυ­πτί­ας). Γρη­γο­ρί­ου τοῦ Ε΄ Πα­τριά­ρχου Κων­/πό­λε­ως τοῦ Ἱ­ε­ρο­μάρ­τ. (Ἑ­βρ. θ΄[9] 11 – 14), Εὐ­αγγ. (Μάρκ. ι΄[10]  32 - 45).

Τό  ἑ­σπέ­ρας τε­λεῖ­ται ὁ κα­τα­νυ­κτι­κὸς ἑ­σπε­ρι­νὸς μέ κή­ρυγ­μα

13 ΤΕ­ΤΑΡ­ΤΗ Μαρ­τί­νου Πά­πα Ρώ­μης, Γε­ωρ­γί­ου τοῦ ἐν Πτο­λε­μα­ΐ­δι νε­ο­μάρ­τυ­ρος τοῦ Κυ­πρί­ου,

Τό πρω­ΐ τε­λεῖ­ται ἡ Προ­η­γι­α­σμέ­νη Θεί­α Λει­τουρ­γί­α.

15 Π­Α­Ρ­Α­Σ­Κ­Ε­ΥΗ  Πρὸ τῶν Βα­ΐ­ων. Κρήσκεντος μάρτ., Λεωνίδου ἐπισκ. Ἀθηνῶν.

Τὸ πρω­ΐ τε­λεῖ­ται ἡ Προ­η­γι­α­σμέ­νη Θ. Λει­τουρ­γί­α. 

Τὸ Ἐ­σπέ­ρας τὸ μι­κρὸ Ἀ­πό­δει­πνο.

16 ΣΑΒΒΑΤΟΝ. Ἡ Ἀ­νά­στα­σις τοῦ Λα­ζά­ρου. Ἀγάπης, Εἰρήνης καὶ Χιονίας τῶν Μαρτύρων, Ἀμφιλοχίου τοῦ ἐν Πάτμῳ ὁσίου.

17  ΚΥΡΙΑΚΗ Τ­ΩΝ Β­Α­Ϊ­ΩΝ. Συμεὼν ἱερομάρτυρος τοῦ ἐν Περσίδι καὶ τῶν σὺν αὐτῷ. Ἀγαπητοῦ Πάπα Ρώμης. Μακαρίου ὁσίου τοῦ ἐν Χίῳ ἀσκήσαντος. Ἀ­πό­στ. (Φι­λιπ. δ΄[4] 4 – 9), Εὐ­αγγ. (Ἰ­ω. ιβ΄[12] 1 - 18).

Σή­με­ρον γί­νε­ται κα­τά­λυ­σις ἰ­χθύ­ος.

24 ΚΥΡΙΑΚΗ  ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΠΑΣΧΑ

25  ΔΕΥΤΕΡΑ Τ­ΗΣ Δ­Ι­Α­Κ­Α­Ι­Ν­Η­Σ­Ι­Μ­ΟΥ. Τοῦ Ἁγ. ἐνδόξου Ἀποστ. καὶ Εὐαγγελιστοῦ Μάρκου.

Ἡ με­τα­τε­θεῖ­σα ἑ­ορ­τὴ τοῦ Ἁγ. Με­γα­λομ. Γε­ωρ­γί­ου τοῦ Τρο­παι­ο­φό­ρου.

26 ΤΡΙΤΗ Τ­ΗΣ Δ­Ι­Α­Κ­Α­Ι­Ν­Η­Σ­Ι­Μ­ΟΥ. Ρα­φα­ήλ, Νι­κο­λά­ου καὶ Εἰ­ρή­νης τ­ῶν ἐν Λέ­σβῳ Νε­ο­φα­νῶν μαρ­τ. Μάρκου Ἀποστόλου, ἐκ μεταθέσεως

29 ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ Τ­ΗΣ Δ­Ι­Α­Κ­Α­Ι­Ν­Η­Σ­Ι­Μ­ΟΥ. Ζω­ο­δό­χου Πη­γῆς.

 

Ω­ΡΑ­ΡΙΟ

Ε­ΣΠΕ­ΡΙ­ΝΟΣ 5.30 Μ.Μ.

ΑΠΟΔΕΙΠΝΟ 5.30 Μ.Μ.

ΟΡ­ΘΡΟΣ: 6.30 Π.Μ.

ΧΑΙ­ΡΕ­ΤΙ­ΣΜΟΙ: 6.30 Μ.Μ.

 

Γ΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ). ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

  ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΧΛΩΡΑΚΑΣ  

Γ΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

(ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ)

(27 ΜΑΡΤΙΟΥ 2022)

 

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Ἀδελφοί, ἔ­χον­τες ἀρ­χι­ε­ρέ­α μέ­γαν δι­ε­λη­λυ­θό­τα τοὺς οὐ­ρα­νο­ύς, Ἰ­η­σοῦν τὸν υἱ­ὸν τοῦ Θε­οῦ, κρα­τῶ­μεν τῆς ὁ­μο­λο­γί­ας. οὐ γὰρ ἔ­χο­μεν ἀρ­χι­ε­ρέ­α μὴ δυ­νά­με­νον συμ­πα­θῆ­σαι ταῖς ἀ­σθε­νε­ί­αις ἡ­μῶν, πε­πει­ρα­σμέ­νον δὲ κα­τὰ πάν­τα κα­θ' ὁ­μοι­ό­τη­τα χω­ρὶς ἁ­μαρ­τί­ας. προ­σερ­χώ­με­θα οὖν με­τὰ παρ­ρη­σί­ας τῷ θρό­νῳ τῆς χά­ρι­τος, ἵ­να λά­βω­μεν ἔ­λε­ον καὶ χά­ριν εὕ­ρω­μεν εἰς εὔ­και­ρον βο­ή­θειαν.  Πᾶς γὰρ ἀρ­χι­ε­ρεὺς ἐξ ἀν­θρώ­πων λαμ­βα­νό­με­νος ὑ­πὲρ ἀν­θρώ­πων κα­θί­στα­ται τὰ πρὸς τὸν Θε­όν, ἵ­να προ­σφέ­ρῃ δῶ­ρά τε καὶ θυ­σί­ας ὑ­πὲρ ἁ­μαρ­τι­ῶν, με­τρι­ο­πα­θεῖν δυ­νά­με­νος τοῖς ἀ­γνο­οῦ­σι καὶ πλα­νω­μέ­νοις, ἐ­πεὶ καὶ αὐ­τὸς πε­ρί­κει­ται ἀ­σθέ­νειαν· καὶ διὰ τα­ύ­την ὀ­φε­ί­λει, κα­θὼς πε­ρὶ τοῦ λα­οῦ, οὕ­τω καὶ πε­ρὶ ἑ­αυ­τοῦ προ­σφέ­ρειν ὑ­πὲρ ἁ­μαρ­τι­ῶν. καὶ οὐχ ἑ­αυ­τῷ τις λαμ­βά­νει τὴν τι­μήν, ἀλ­λὰ κα­λού­με­νος ὑ­πὸ τοῦ Θε­οῦ, κα­θά­περ καὶ Ἀ­α­ρών. οὕ­τω καὶ ὁ Χρι­στὸς οὐχ ἑ­αυ­τὸν ἐ­δό­ξα­σε γε­νη­θῆ­ναι ἀρ­χι­ε­ρέ­α, ἀλ­λ' ὁ λα­λή­σας πρὸς αὐ­τόν· υἱ­ός μου εἶ σύ, ἐ­γὼ σή­με­ρον γε­γέν­νη­κά σε· κα­θὼς καὶ ἐν ἑ­τέ­ρῳ λέ­γει· σὺ ἱ­ε­ρεὺς εἰς τὸν αἰ­ῶ­να κα­τὰ τὴν τά­ξιν Μελ­χι­σε­δέκ.                         

          (Ἑβρ. δ΄[4] 14 – ε΄[5] 6)

 

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ἀφοῦ λοι­πόν, σύμ­φω­να καὶ μὲ ὅ­σα εἴ­πα­με, ἔ­χου­με με­γά­λο ἀρ­χι­ε­ρέ­α, ὁ ὁποῖος ἔ­χει πλέ­ον δι­α­σχί­σει τοὺς οὐ­ρα­νοὺς καὶ μπῆ­κε στὸν τό­πο τῆς αἰ­ώ­νιας ἀ­να­παύ­σε­ως, στὴν οὐ­ρά­νια βα­σι­λεί­α του, ὅ­που μᾶς πε­ρι­μέ­νει, τὸν Ἰ­η­σοῦ δη­λα­δή, ὁ ὁ­ποῖος δὲν εἶ­ναι ἕ­νας ἁ­πλὸς ἄν­θρω­πος ἀλλά καί ὁ Υἱ­ὸς τοῦ Θε­οῦ, ἂς κρα­τοῦ­με κα­λὰ τὴν ὁ­μο­λο­γί­α τῆς πί­στε­ώς μας πρὸς αὐ­τόν. Καὶ μὴν πε­ρά­σει πο­τὲ ἀ­πὸ τὸ νοῦ μας ὅ­τι, ἀφοῦ αὐ­τὸς εἶ­ναι τώ­ρα στοὺς οὐ­ρα­νούς, δὲν θὰ δεί­ξει ἐν­δι­α­φέ­ρον γιά μᾶς. Δι­ό­τι δὲν ἔ­χου­με ἀρ­χι­ε­ρέ­α πού νὰ μὴν μπο­ρεῖ νὰ μᾶς συμ­πα­θή­σει στὶς ἠ­θι­κὲς καὶ φυ­σι­κὲς ἀ­δυ­να­μί­ες μας, ἐ­πει­δὴ τά­χα δὲν γνω­ρί­ζει τὰ ὅσα μᾶς συμ­βαί­νουν ἢ ἐ­πει­δὴ ὑ­ψώ­θη­κε τό­σο πο­λύ· ἀλλά ἔ­χου­με ἀρ­χι­ε­ρέ­α ὁ ὁποῖος ἔ­χει ἀν­τι­με­τω­πί­σει πει­ρα­σμοὺς μ' ὅ­λους τούς τρό­πους πού μπο­ρεῖ νὰ δο­κι­μα­σθεῖ ἡ ἀν­θρώ­πι­νη φύ­ση. Ἔ­χει ἀν­τι­με­τω­πί­σει πει­ρα­σμοὺς ἐ­ξο­λο­κλή­ρου ὅ­μοι­α μ' ἐ­μᾶς, χω­ρὶς ὅ­μως νὰ ὑ­πο­πέ­σει σὲ κα­μί­α ἁ­μαρ­τί­α. Ἀ­φοῦ λοι­πὸν τέ­τοι­ος εἶ­ναι ὁ ἀρ­χι­ε­ρέ­ας μας, ἂς πλη­σι­ά­ζου­με μὲ θάρ­ρος καὶ ἄ­φο­βη ἐμ­πι­στο­σύ­νη στὸ βα­σι­λι­κό του θρό­νο, ἀ­πὸ τὸν ὁποῖο πη­γά­ζει ἡ χά­ρις. Ἂς πλη­σι­ά­ζου­με σ' αὐ­τὸν γιὰ νὰ λά­βου­με συγ­χώ­ρη­ση γιὰ τὶς ἁ­μαρ­τί­ες μας καὶ γιὰ νὰ βροῦ­με εὔ­νοι­α καὶ δω­ρε­ὲς πού θὰ μᾶς δώ­σουν ἄ­με­ση βο­ή­θεια σὲ κά­θε κρί­σι­μη ὥ­ρα πει­ρα­σμοῦ. Θὰ βροῦ­με ἔ­λε­ος, χά­ρη καὶ βο­ή­θεια ἀ­πὸ τὸν με­γά­λο καὶ εὔσπλαχνο ἀρ­χι­ε­ρέ­α μας. Δι­ό­τι κά­θε ἀρ­χι­ε­ρέ­ας στὴ λευ­ϊ­τι­κὴ ἱερωσύνη τῶν Ἰ­ου­δαί­ων ξεχωρίζεται ἀ­πό τους ἀν­θρώ­πους καὶ ἐγ­κα­θί­στα­ται ἀρχιερέας στὰ ἔρ­γα τῆς λα­τρεί­ας τοῦ Θε­οῦ γιὰ τὴν ὠ­φέ­λεια τῶν ἀν­θρώ­πων, γιὰ νὰ προ­σφέ­ρει καὶ δῶ­ρα καὶ θυ­σί­ες γιά τή συγχώρηση τῶν ἁ­μαρ­τι­ῶν τοῦ λα­οῦ. Καὶ μπο­ρεῖ ὁ ἀρ­χι­ε­ρέ­ας τῶν Ἰ­ου­δαί­ων νὰ δεί­χνει συμπάθεια καὶ ἀ­νο­χὴ σ' ὅ­σους ἁ­μαρ­τά­νουν ἀ­πὸ ἄγνοια καὶ πλά­νη, ἐ­πει­δὴ κι αὐ­τὸς ὡς ἄν­θρω­πος ἔ­χει ἐ­πάνω του ἠ­θι­κὴ ἀ­σθέ­νεια καὶ ἀν­θρώ­πι­νες ἀ­δυ­να­μί­ες. Καὶ ἐ­ξαι­τί­ας τῆς ἀ­σθέ­νειας καὶ τῆς ἐνοχῆς του αὐ­τὸς ὀ­φεί­λει σύμ­φω­να μὲ τὶς δι­α­τά­ξεις τοῦ νό­μου, ὅ­πως προ­σφέ­ρει θυ­σί­α γιὰ χά­ρη τοῦ λα­οῦ, ἔ­τσι νὰ προ­σφέ­ρει θυ­σί­α καὶ γιὰ τὸν ἑ­αυ­τό του, γιὰ νὰ συγχωρηθοῦν οἱ ἁ­μαρ­τί­ες του. Ἐ­πί­σης κα­νεὶς δὲν παίρ­νει ἀ­πὸ μό­νος του τὴν ὑψηλή τιμή τῆς ἀρχιερωσύνης, ἀλλά τὴν δέ­χε­ται ὅ­ταν καλεῖται ἀ­πὸ τὸν Θε­ὸ· ὅ­πως κλή­θη­κε στὸ ἀ­ξί­ω­μα αὐ­τὸ ἀ­πὸ τόν Θεό καί ὁ Ἀ­α­ρών. Ἔ­τσι καὶ ὁ Χρι­στὸς δὲν δό­ξα­σε μό­νος του τὸν ἑαυτό του μὲ τὸ νὰ γί­νει ἀρ­χι­ε­ρέ­ας, ἀλλά τὸν δό­ξα­σε ὁ Θε­ὸς Πα­τήρ, ὁ ὁποῖος τοῦ εἶ­πε: Υἱ­ός μου εἶ­σαι ἐσύ. Ἐγώ σὲ γέν­νη­σα σή­με­ρα, ὅ­ταν σοῦ ἔ­δω­σα τὴν ἀν­θρώ­πι­νη φύ­ση καὶ τὴν δό­ξα­σα μὲ τὴν Ἀ­νά­στα­σή σου καὶ τὴν ἐν­θρό­νι­σή σου στὰ δε­ξιά μου. Ὅ­πως καὶ σ' ἄλ­λο ση­μεῖ­ο τῆς Ἁ­γί­ας Γρα­φῆς λέ­ει: Ἐσύ εἶ­σαι ἱ­ε­ρέ­ας αἰ­ώ­νιος σὰν τὸν Μελ­χι­σε­δέκ. Γιὰ τὸ πρό­σω­πο αὐ­τὸ πα­ρα­σι­ω­πᾶ­ται σκό­πι­μα στὴν Ἁ­γί­α Γραφή ἡ γε­νε­α­λο­γί­α καὶ ὁ θά­να­τός του, γιὰ νὰ εἶναι σύμ­βο­λο καὶ προ­τύ­πω­ση τῆς παν­το­τι­νῆς βα­σι­λεί­ας καὶ τῆς ἱερωσύνης σου.

 

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Εἶπεν ὁ Κύριος· Ὅ­στις θέ­λει ὀ­πί­σω μου ἐλθεῖν, ἀ­παρ­νη­σά­σθω ἑ­αυ­τὸν καὶ ἀ­ρά­τω τὸν σταυ­ρὸν αὐ­τοῦ, καὶ ἀ­κο­λου­θε­ί­τω μοι. ὃς γὰρ ἂν θέ­λῃ τὴν ψυ­χὴν αὐ­τοῦ σῶ­σαι, ἀ­πο­λέ­σει αὐ­τήν· ὃς δ' ἂν ἀ­πο­λέ­σῃ τὴν ἑ­αυ­τοῦ ψυ­χὴν ἕ­νε­κεν ἐ­μοῦ καὶ τοῦ εὐ­αγ­γε­λί­ου, οὗ­τος σώ­σει αὐ­τήν. τί γὰρ ὠ­φε­λή­σει ἄν­θρω­πον ἐ­ὰν κερ­δή­σῃ τὸν κό­σμον ὅ­λον, καὶ ζη­μι­ω­θῇ τὴν ψυ­χὴν αὐ­τοῦ; ἢ τί δώ­σει ἄν­θρω­πος ἀν­τάλ­λαγ­μα τῆς ψυ­χῆς αὐ­τοῦ; ὃς γὰρ ἐ­ὰν ἐ­παι­σχυν­θῇ  με  καὶ  τοὺς  ἐ­μοὺς λό­γους ἐν τῇ γε­νε­ᾷ τα­ύ­τῃ τῇ μοι­χα­λί­δι ­ καὶ ἁ­μαρ­τω­λῷ, καὶ ὁ υἱ­ὸς τοῦ ἀν­θρώ­που ἐ­παι­σχυν­θή­σε­ται αὐ­τὸν ὅ­ταν ἔλ­θῃ ἐν τῇ δό­ξῃ τοῦ πα­τρὸς αὐ­τοῦ με­τὰ τῶν ἀγ­γέ­λων τῶν ἁ­γί­ων. Καὶ ἔ­λε­γεν αὐ­τοῖς· Ἀ­μὴν λέ­γω ὑ­μῖν ὅ­τι εἰ­σί τι­νες τῶν ὧ­δε ἑ­στη­κό­των, οἵ­τι­νες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου ἕ­ως ἂν ἴ­δω­σι τὴν βα­σι­λε­ί­αν τοῦ Θε­οῦ ἐ­λη­λυ­θυῖ­αν ἐν δυ­νά­μει.       

                                                   (Μάρκ. η΄[8] 34 - θ΄[9] 1)  

 

ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΙ ΘΥΣΙΑΣ

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Σή­με­ρα, Κυ­ρια­κὴ τῆς Σταυ­ρο­προ­σκυ­νή­σε­ως, στὸ κέν­τρο ἀ­κρι­βῶς τῆς Με­γά­λης Τεσ­σα­ρα­κο­στῆς, ἡ Ἁ­γί­α μας Ἐκ­κλη­σί­α προ­βάλ­λει ἐμ­πρὸς μας τὸν Τί­μιο Σταυ­ρὸ τοῦ Κυ­ρί­ου· ὄ­χι βέ­βαι­α γιὰ νὰ δώ­σει ποι­κι­λί­α στὶς κα­τα­νυ­κτι­κὲς Ἀ­κο­λου­θί­ες τῆς πε­ρι­ό­δου αὐ­τῆς, ἀλ­λὰ γιὰ κά­τι πο­λὺ βα­θύ­τε­ρο καὶ οὐ­σι­α­στι­κό­τε­ρο. Γιὰ νὰ πά­ρου­με δύ­να­μη καὶ νὰ συ­νε­χί­σου­με ἀ­κό­μη πιὸ ἔν­το­να τὸν πνευ­μα­τι­κό μας ἀ­γώ­να. Αὐ­τὸ ἀ­κρι­βῶς μᾶς ζη­τά­ει καὶ ὁ Κύ­ριος στὸ ση­με­ρι­νὸ εὐ­αγ­γε­λι­κὸ ἀ­νά­γνω­σμα.

1. Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΣΤΑΥΡΟΣ

Ὅ­ποι­ος θέ­λει νὰ μὲ ἀ­κο­λου­θή­σει, λέ­γει ὁ Κύ­ριος, ἂς ἀ­παρ­νη­θεῖ τὸν ἑ­αυ­τό του καὶ τὶς ἁ­μαρ­τω­λὲς ἐ­πι­θυ­μί­ες του, καὶ ἂς ση­κώ­σει ὡς μελ­λο­θά­να­τος τὸν σταυ­ρὸ τῶν θλί­ψε­ων καὶ τῶν πει­ρα­σμῶν καὶ ἔ­τσι νὰ μὲ ἀ­κο­λου­θεῖ. Δι­ό­τι ὅ­ποι­ος μὲ ἀρ­νη­θεῖ θέ­λον­τας νὰ ἀ­πο­φύ­γει τὸν σω­μα­τι­κὸ θά­να­το καὶ νὰ σώ­σει ἔ­τσι τὴ ζω­ή του, αὐ­τὸς θὰ χά­σει τὴν αἰ­ώ­νια ζω­ή. Ὅ­ποι­ος ὅ­μως θυ­σιά­σει τὴ ζω­ὴ του, ἐ­ὰν χρεια­σθεῖ, γιὰ τὴν πί­στη σὲ μέ­να καὶ τὴ δι­δα­σκα­λί­α μου, αὐ­τὸς πραγ­μα­τι­κὰ θὰ σώ­σει τὴ ζω­ή του καὶ τὴν ψυ­χή του, ἀ­φοῦ θὰ κερ­δί­σει τὴν αἰ­ώ­νια ζω­ή. Δι­ό­τι τί θὰ ὠ­φε­λή­σει τὸν ἄν­θρω­πο, ἐ­ὰν κερ­δί­σει ὅ­λο τὸν κό­σμο, ἀλ­λὰ χά­σει τὴν ψυ­χή του; Καὶ τί μπο­ρεῖ νὰ δώ­σει κα­νεὶς ἀν­τάλ­λαγ­μα γιὰ νὰ ἐ­ξα­γοράσει τὴν ψυ­χή του ἀ­πὸ τὴν αἰ­ώ­νια κό­λα­ση; Τί­πο­τε ἀ­πο­λύ­τως.

Ο ΔΡΟΜΟΣ λοι­πὸν πρὸς τὴν αἰ­ώ­νια ζω­ὴ εἶ­ναι ἕ­νας. Καὶ τὸν βα­δί­ζου­με ὅ­λοι μας ση­κώ­νον­τας ὁ κα­θέ­νας μας τὸν δι­κό του σταυ­ρό. Τί ση­μαί­νει ὅ­μως αὐ­τό; Ἡ εἰ­κό­να ἀ­σφα­λῶς προ­έρ­χε­ται ἀ­πὸ τὸν τρό­πο τῆς θα­να­τι­κῆς ἐ­κτε­λέ­σε­ως τῶν κα­τα­δί­κων μὲ σταυ­ρι­κὸ θά­να­το. Κά­θε κα­τά­δι­κος σή­κω­νε ὑ­πο­χρε­ω­τι­κὰ μέ­χρι τὸν τό­πο τῆς ἐ­κτε­λέ­σε­ώς του τὸν σταυ­ρό, πά­νω στὸν ὁ­ποῖ­ο θὰ πέ­θαι­νε. Ὅ­ταν λοι­πὸν ὁ Κύ­ριος μᾶς ζη­τά­ει νὰ ση­κώ­νου­με τὸν σταυ­ρό μας, μᾶς ζη­τᾶ νὰ εἴ­μα­στε ἀ­πο­φα­σι­σμέ­νοι γιὰ κά­θε θυ­σί­α, νὰ φθά­σου­με ἀ­κό­μη καὶ μέ­χρι τὸν θά­να­το, ἐ­ὰν θέ­λου­με νὰ σώ­σου­με τὴν ψυ­χή μας.

Καὶ ποι­ὸς εἶ­ναι ὁ σταυ­ρὸς τῆς θυ­σί­ας ποὺ θὰ πρέ­πει κα­θη­με­ρι­νὰ νὰ ση­κώ­νου­με; Εἶ­ναι δι­α­φο­ρε­τι­κὸς γιὰ κά­θε ἄν­θρω­πο. Σταυ­ρὸς γιὰ τὸν γο­νέ­α εἶ­ναι νὰ τρέ­φει, νὰ μορ­φώ­νει καὶ νὰ δι­α­παι­δα­γω­γεῖ τὰ παι­διά του, νὰ πα­λεύ­ει κα­θη­με­ρι­νὰ μὲ τὰ ἐ­λατ­τώ­μα­τά τους, νὰ τα­πει­νώ­νε­ται καὶ νὰ ὑ­πο­μέ­νει τὰ πα­ρα­στρα­τή­μα­τά τους χω­ρὶς νὰ συν­θη­κο­λο­γεῖ μ᾿ αὐ­τὰ καὶ νὰ τὰ ἀ­μνη­στεύ­ει. Σταυ­ρὸς γιὰ τὸν ἐρ­γα­ζό­με­νο εἶ­ναι νὰ δεί­χνει ὑ­πο­μο­νὴ στὴν ἐρ­γα­σί­α του καὶ ἀ­γά­πη στοὺς δύ­σκο­λους συ­νερ­γά­τες του. Σταυ­ρὸς γιὰ ὅ­λους μας εἶ­ναι νὰ ὑ­πο­μέ­νου­με τὶς θλί­ψεις, τοὺς πει­ρα­σμούς, τὶς ἀ­δι­κί­ες, τὶς ἀρ­ρώ­στι­ες καὶ κά­θε κα­θη­με­ρι­νὴ ἀν­τι­ξο­ό­τη­τα. Σταυ­ρὸς γιὰ κά­θε πι­στὸ εἶ­ναι νὰ πο­λε­μᾶ μέ­χρι θα­νά­του τὰ πά­θη καὶ τὶς ἁ­μαρ­τί­ες του.

Ση­κώ­νου­με λοι­πόν, ἀ­δελ­φοί, τὸν σταυ­ρό μας μὲ πνεῦ­μα θυ­σί­ας καὶ αὐ­τα­παρ­νή­σε­ως μέ­χρι θα­νά­του, χω­ρὶς γογ­γυ­σμοὺς καὶ πα­ρά­πο­να; Ἢ γκρι­νι­ά­ζου­με πὼς ὁ δι­κός μας σταυ­ρὸς εἶ­ναι πο­λὺ βα­ρὺς καὶ πὼς δὲν μπο­ροῦ­με νὰ τὸν ἀν­τέ­ξου­με; Ἐ­ὰν ἔ­τσι φε­ρό­μα­στε, τό­τε δυ­σκο­λεύ­ου­με πε­ρισ­σό­τε­ρο τὴ ζω­ή μας καὶ ἄ­δι­κα κο­πι­ά­ζου­με. Δι­ό­τι ὁ Κύ­ριος μᾶς ζη­τά­ει νὰ ση­κώ­νου­με τὸν σταυ­ρό μας μὲ πί­στη καὶ χα­ρά.

Ἀ­κό­μη θὰ πρέ­πει νὰ συ­ναι­σθα­νό­μα­στε ὅ­τι πρὶν μᾶς δώ­σει ὁ Χρι­στὸς τὸν δι­κό μας σταυ­ρό, τὸν ζύ­γι­σε μὲ τὴν ἀ­γά­πη Του δί­και­α, ὥ­στε νὰ εἶ­ναι γιὰ τὰ δι­κά μας ἀ­κρι­βῶς μέ­τρα. Δὲν εἶ­ναι λοι­πὸν πε­ρισ­σό­τε­ρο βα­ρὺς ἀ­πὸ ὅ­σο ἀν­τέ­χου­με. Εἶ­ναι μά­λι­στα πο­λὺ ἐ­λα­φρό­τε­ρος ἀ­πὸ τὸν σταυρὸ ἄλ­λων Χρι­στια­νῶν καὶ ἀ­συγ­κρί­τως ἐ­λα­φρό­τε­ρος ἀ­πὸ τὸν ἀ­σή­κω­το σταυ­ρὸ τοῦ Κυ­ρί­ου μας. Ἂς τὸν ση­κώ­νου­με λοι­πὸν μὲ χα­ρά, μέ­χρι θα­νά­του. Ἔ­τσι μό­νο θὰ μπο­ρέ­σου­με νὰ ἐ­φαρ­μό­σου­με καὶ αὐ­τὸ ποὺ μᾶς ζη­τά­ει ὁ Κύ­ριος στὴ συ­νέ­χεια τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου.

2. ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΧΩΡΙΣ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΥΣ

Ὅ­ποι­ος θὰ ντρα­πεῖ νὰ ὁ­μο­λο­γή­σει τὴν πί­στη του σὲ μέ­να καὶ τὴ δι­δα­σκα­λί­α μου, λέ­γει ὁ Κύ­ριος, ἐ­πει­δὴ φο­βᾶ­ται τὶς εἰ­ρω­νεῖ­ες τῶν ἀν­θρώ­πων τῆς ἁ­μαρ­τω­λῆς αὐ­τῆς γε­νε­ᾶς ποὺ σὰν μοι­χα­λί­δα ἔ­χει ἐγ­κα­τα­λεί­ψει τὸν Θε­ό, αὐ­τὸν θὰ τὸν ἀ­πο­κη­ρύ­ξω κι ἐ­γώ, ὅ­ταν ἔλ­θω καὶ πά­λι νὰ κρί­νω τοὺς ἀν­θρώ­πους κα­τὰ τὴ Δευ­τέ­ρα Πα­ρου­σί­α μου μέ­σα στὴ θε­ϊ­κὴ δό­ξα τοῦ οὐ­ρα­νί­ου Πα­τρός μου, συ­νο­δευ­ό­με­νος ἀ­πὸ τοὺς ἁ­γί­ους Ἀγ­γέ­λους.

Ἀλλὰ μὴ χά­νε­τε τὸ θάρ­ρος σας, καὶ μεί­νε­τε πι­στοὶ σὲ μέ­να. Δι­ό­τι ὑ­πάρ­χουν κά­ποι­οι ἀ­πὸ ἐ­σᾶς οἱ ὁ­ποῖ­οι δὲν πρό­κει­ται νὰ πε­θά­νουν, πρὶν δοῦν τὴ Βα­σι­λεί­α μου ἐ­πὶ τῆς γῆς, δη­λα­δὴ τὴν Ἐκ­κλη­σί­α μου, νὰ ἔρ­χε­ται μὲ δύ­να­μη καὶ νὰ κυ­ρια­ρχεῖ στὸν κό­σμο.

ΦΟΒΕΡΗ ἡ προ­ει­δο­ποί­η­ση τοῦ Κυ­ρί­ου! θὰ μᾶς ἀ­πο­κη­ρύ­ξει γιὰ πάν­τα, ἐ­ὰν ἐ­μεῖς ἐ­δῶ σ᾿ αὐ­τὴ τὴ ζω­ὴ ντρα­ποῦ­με νὰ ὁ­μο­λο­γή­σου­με ὅ­τι εἴ­μα­στε δι­κοί Του, ὅ­τι τὸν ἀ­κο­λου­θοῦ­με στὴ ζω­ή Του καὶ τὴ δι­δα­σκα­λί­α Του. Ἐ­ὰν δη­λα­δὴ πα­ρου­σι­ά­ζου­με ὑ­πο­κρι­τι­κὴ συμ­πε­ρι­φο­ρά, δι­χα­σμέ­νη νο­ο­τρο­πί­α, ἐ­ὰν προ­σπα­θοῦ­με νὰ κά­νου­με συμ­βι­βα­σμοὺς μὲ τὸν κό­σμο καὶ τὰ θε­λή­μα­τα τοῦ κό­σμου.

Τὸ πρό­βλη­μα εἶ­ναι πραγ­μα­τι­κὰ με­γά­λο καὶ ἐ­πί­και­ρο. Δι­ό­τι ἰ­δι­αι­τέ­ρως στὶς μέ­ρες μας πολ­λοὶ πι­στοὶ πα­ρου­σι­ά­ζου­με μιὰ χαλά­ρω­ση σὲ θέ­μα­τα σο­βα­ρὰ πί­στε­ως καὶ ζω­ῆς. Δυ­στυ­χῶς κά­πο­τε θέ­λου­με κι ἐ­μεῖς νὰ συμ­βι­βά­ζου­με τὰ ἀ­συμ­βί­βα­στα· καὶ μὲ τὸν Χρι­στὸ νὰ εἴ­μα­στε καὶ τὸν κό­σμο νὰ ἀ­κο­λου­θοῦ­με. Καὶ γι᾿ αὐ­τό, ὅ­ταν συ­να­να­στρε­φό­μα­στε μὲ κο­σμι­κοὺς ἀν­θρώ­πους, παί­ζου­με θέ­α­τρο. Δὲν τολ­μοῦ­με νὰ ποῦ­με ξε­κά­θα­ρα τὶς θέ­σεις μας, καὶ μά­λι­στα σὲ θέ­μα­τα σο­βα­ρά, θέ­μα­τα ζω­ῆς καὶ θα­νά­του. Δι­ό­τι φο­βό­μα­στε τὰ σχό­λια, τὶς εἰ­ρω­νεῖ­ες, τὴν ἀ­πο­μό­νω­ση ἢ τὴν πε­ρι­θω­ρι­ο­ποί­η­σή μας. Τρέ­μου­με μή­πως μᾶς χα­ρα­κτη­ρί­σουν μο­νό­πλευ­ρους ἢ φα­να­τι­κούς. Ὅ­μως στὰ θέ­μα­τα τῆς πί­στε­ως δὲν χω­ροῦν συμ­βι­βα­σμοί. Ἂς ξε­κα­θα­ρί­σου­με λοι­πὸν τὴ θέ­ση μας. Πρῶ­τα μέ­σα μας, στὴ συ­νεί­δη­σή μας, καὶ ἔ­πει­τα στοὺς γύ­ρω μας ἀν­θρώ­πους.

Καὶ ἂς μὴ φο­βό­μα­στε! Ἔ­χου­με βο­η­θό μας τὸν ἐ­σταυ­ρω­μέ­νο Κύ­ριο. Αὐ­τὸς εἶ­ναι δί­πλα μας, προ­πο­ρεύ­ε­ται στὸν κά­θε ἀ­γώ­να μας καὶ μὲ ἕ­να τρό­πο μυ­στι­κὸ μᾶς βο­η­θεῖ νὰ ση­κώ­νου­με τὸν σταυ­ρό μας. Μέ­χρι νὰ φθά­σου­με σὲ μί­α αἰ­ώ­νια ἀ­νά­στα­ση μα­ζὶ μὲ τὸν ἀ­να­στη­μέ­νο μας Ἀρ­χη­γό, τὸν Σω­τῆ­ρα μας Κύ­ριο Ἰ­η­σοῦ.

(Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)