Ο ΕΥ­ΑΓ­ΓΕ­ΛΙ­ΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕ­Ο­ΤΟ­ΚΟΥ ΚΑΙ ΑΛ­ΛΕΣ ΘΕ­Ο­ΜΗ­ΤΟ­ΡΙ­ΚΕΣ Ε­ΟΡ­ΤΕΣ. ΧΡ. ΡΟΥΣΗ

                 Ο ΕΥ­ΑΓ­ΓΕ­ΛΙ­ΣΜΟΣ τΗς ΘΕ­Ο­ΤΟ­ΚΟΥ καΙ ΑΛ­ΛΕΣ ΘΕ­Ο­ΜΗ­ΤΟ­ΡΙ­ΚΕΣ Ε­ΟΡ­ΤΕΣ

Ὁ Χρυ­σό­στο­μος Ρου­σής, πρώ­ην γυ­μνα­σιά­ρχης, σὲ σύν­το­μη καὶ πε­ρι­ε­κτι­κὴ με­λέ­τη του, ἀ­να­φέ­ρε­ται στὸν Εὐ­αγ­γε­λι­σμό, τὴ Γέν­νη­ση, τὰ Εἰ­σό­δια καὶ τὴν Κοί­μη­ση τῆς Θε­ο­τό­κου.

 Ἡ Θε­ο­τό­κος (= Μη­τέ­ρα τοῦ Θε­οῦ) πε­ρι­έ­χει ὅ­λο τὸ μυ­στή­ριο τῆς οἰ­κο­νο­μί­ας τῆς σω­τη­ρί­ας τῶν ἀν­θρώ­πων,  λέ­γει ὁ  Ἅ­γιος Ἰ­ω­άν­νης ὁ Δα­μα­σκη­νός. Ὁ Λό­γος τοῦ Θε­οῦ θὰ ἐ­ναν­θρω­πή­σει γιὰ τὴν σω­τη­ρί­α μας, γιὰ νὰ ἐκ­πλη­ρω­θεῖ ἡ ὑ­πό­σχε­ση τοῦ Θε­οῦ, ποὺ ἔ­δω­σε με­τὰ τὴν πτώ­ση τοῦ Ἀ­δὰμ καὶ τῆς Εὔ­ας. (Μη­τρο­πο­λί­της Φα­να­ρί­ου Ἀ­γα­θάγ­γε­λος)

Ἑ­ορ­τά­ζου­με τὸν Εὐ­αγ­γε­λι­σμὸ τῆς Θε­ο­τό­κου (25 Μαρ­τί­ου) - τὴν ἀρ­χὴ τῆς σω­τη­ρί­ας τῶν ἀν­θρώ­πων - σὲ ἀ­νά­μνη­ση τῆς κα­λῆς εἴ­δη­σης (εὐ+αγ­γε­λί­α) ἀ­πὸ τὸν ἀρ­χάγ­γε­λο Γα­βρι­ὴλ πρὸς τὴν Παρ­θέ­νο Μα­ρί­α ὅ­τι θὰ γεν­νή­σει τὸν Υἱ­ὸ τοῦ Θε­οῦ: «Ἄγ­γε­λος πρω­το­στά­της, οὐ­ρα­νό­θεν ἐ­πέμ­φθη, εἰ­πεῖν τῇ Θε­ο­τό­κῳ τὸ Χαῖ­ρε». Ὁ ἀρ­χάγ­γε­λος Γα­βρι­ὴλ εὐ­αγ­γε­λί­ζε­ται τὴ βου­λὴ τοῦ Θε­οῦ καὶ ἡ Παρ­θέ­νος ἀν­τα­πο­κρί­νε­ται στὴ θεί­α κλή­ση μὲ τα­πεί­νω­ση: «Ἰ­δοὺ ἡ δού­λη Κυ­ρί­ου· γέ­νοι­τό μοι κα­τὰ τὸ ρῆ­μα σου». Ἡ ἐκ Πνεύ­μα­τος Ἁ­γί­ου σύλ­λη­ψη τῆς Παρ­θέ­νου «ὑ­περ­βαί­νει τὰ λε­κτι­κὰ σχή­μα­τα, γι᾿ αὐ­τὸ τὸ «ση­μεῖ­ον» εἶ­ναι ἀ­λη­θι­νὰ πα­ρά­δο­ξο καὶ ὑ­περ­με­γέ­θες».

Σχε­τι­κὰ μὲ τὴν τα­πει­νό­τη­τα τῆς Πα­να­γί­ας μας,  ὁ Μη­τρο­πο­λί­της Ν. Ἰ­ω­νί­ας, Γα­βρι­ήλ, ἀ­να­φέ­ρει: «Νὰ μι­μη­θοῦ­με τὴν τα­πει­νό­τη­τα τῆς Πα­να­γί­ας μας γιὰ νὰ κοι­νω­νή­σου­με ἀ­ξί­ως τὸ Σῶ­μα καὶ τὸ Αἷ­μα τοῦ Υἱ­οῦ Της». Ἀ­κό­μη, ἡ τα­πει­νο­φρο­σύ­νη εἶ­ναι τὸ πρῶ­το σκα­λο­πά­τι στὴν κλί­μα­κα, ποὺ μᾶς ἀ­νε­βά­ζει στὴν πνευ­μα­τι­κή μας τε­λεί­ω­ση. «Ἡ ὑ­γι­ὴς τα­πεί­νω­ση μα­γνη­τί­ζει καὶ τὸν πιὸ κα­κο­προ­αί­ρε­το ἄν­θρω­πο, ἀ­φοῦ αὐ­τὴ εἶ­ναι ἡ στο­λὴ τῆς θε­ό­τη­τας». - Μέ­γας Βα­σί­λει­ος.

Ἐ­ορ­τά­ζου­με καὶ τι­μᾶ­με, ἐ­πί­σης:

Τὴ Γέν­νη­ση τῆς Πα­να­γί­ας (8 Σε­πτεμ­βρί­ου), τὸ προ­μή­νυ­μα τῆς σω­τη­ρί­ας μας: Με­γά­λο δῶ­ρο τοῦ Θε­οῦ γιὰ τοὺς γο­νεῖς της, Ἰ­ω­α­κεὶμ καὶ Ἄν­να, ἀλ­λὰ καὶ γιὰ ὅ­λο τὸν κό­σμο: «Ἡ γέν­νη­σίς σου Θε­ο­τό­κε, χα­ρὰν ἐ­μή­νυ­σε πά­σῃ τῇ οἰ­κου­μέ­νῃ, ἐκ σοῦ γὰρ ἀ­νέ­τει­λεν ὁ Ἥ­λιος τῆς δι­και­ο­σύ­νης, Χρι­στὸς ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν, καὶ λύ­σας τὴν κα­τά­ραν, ἔ­δω­κε τὴν εὐ­λο­γί­αν, καὶ κα­ταρ­γή­σας τὸν θά­να­τον, ἐ­δω­ρή­σα­το ἡ­μῖν ζω­ὴν τὴν αἰ­ώ­νιον».

Τὰ  Εἰ­σό­δια­της Θε­ο­τό­κου (21 Νο­εμ­βρί­ου) Ἡ εἴ­σο­δος τῆς Θε­ο­τό­κου στὸν Να­ὸ τῆς Ἱ­ε­ρου­σα­λὴμ «ἐγ­και­νί­α­ζε τὸ με­γά­λο κε­φά­λαι­ο τῆς σω­τη­ρί­ας μας», τὸ βα­θύ­τε­ρο νό­η­μα τῆς ἑ­ορ­τῆς. Ὅ­ταν ἡ Μα­ρί­α ἔ­γι­νε τρι­ῶν ἐ­τῶν τὴν ἔ­φε­ραν οἱ  γο­νεῖς της στὸν Να­ὸ καὶ τὴν πα­ρέ­δω­σαν στὰ χέ­ρια τοῦ Ζα­χα­ρί­α, τοῦ ἱ­ε­ρέ­α. Μέ­σα στὰ ἀ­πρό­σι­τα Ἅ­για τῶν Ἁ­γί­ων καλ­λι­ερ­γή­θη­κε ἡ ἁ­γι­ό­τη­τά της Πα­να­γί­ας μας.  (Ἐκ­κλη­σί­α τῆς Ἑλ­λά­δας)

Τέ­λος, ἑ­ορ­τά­ζου­με τὴν Κοί­μη­ση τῆς Θε­ο­τό­κου (15 Αὐ­γού­στου), τὸ δεύ­τε­ρο Πά­σχα τῶν Ὀρ­θο­δό­ξων, τὸ Πά­σχα τοῦ Κα­λο­και­ριοῦ. Ἡ Πα­να­γί­α μας εἶ­ναι ἡ μό­νη ἐλ­πί­δα ποὺ ἔ­χου­με στὶς δυ­σκο­λί­ες - δο­κι­μα­σί­ες τῆς ζω­ῆς: «Τὴν πᾶ­σαν ἐλ­πί­δα μου εἰς σέ ἀ­να­τί­θη­μι, μῆ­τερ τοῦ Θε­οῦ, φύ­λα­ξόν με ὑ­πὸ τήν σκέ­πην σου». -  «… ἐν τῇ Κοι­μή­σει τὸν κό­σμον οὐ κα­τέ­λι­πες Θε­ο­τό­κε …­». Ἡ Ὀρ­θό­δο­ξη Ἐκ­κλη­σί­α κα­νει λό­γο γιὰ «Κοί­μη­ση τῆς Θε­ο­τό­κου (χω­ρι­σμὸ ψυ­χῆς καὶ σώ­μα­τος) καὶ γιὰ με­τά­στα­σή της, δη­λα­δὴ ἀ­νά­στα­ση (ἕ­νω­ση ψυ­χῆς καὶ σώ­μα­τος) καὶ ἀ­νά­λη­ψή της κον­τὰ στὸν Υἱ­όν της». 

 

Πη­γή: Ἐκ­κλη­σί­α τῆς Ἑλ­λά­δας.