ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(30 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2015)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Ἀδελφοί, γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν τῇ πίστει, ἀνδρίζεσθε, κραταιοῦσθε· πάντα ὑμῶν ἐν ἀγάπῃ γενέσθω. Παρακαλῶ δὲ ὑμᾶς, ἀδελφοί· οἴδατε τὴν οἰκίαν Στεφανᾶ, ὅτι ἐστὶν ἀπαρχὴ τῆς ᾽Αχαΐας καὶ εἰς διακονίαν τοῖς ἁγίοις ἔταξαν ἑαυτούς· ἵνα καὶ ὑμεῖς ὑποτάσσησθε τοῖς τοιούτοις καὶ παντὶ τῷ συνεργοῦντι καὶ κοπιῶντι. Χαίρω δὲ ἐπὶ τῇ παρουσίᾳ Στεφανᾶ καὶ Φορτουνάτου καὶ ᾽Αχαϊκοῦ, ὅτι τὸ ὑμέτερον ὑστέρημα οὗτοι ἀνεπλήρωσαν· ἀνέπαυσαν γὰρ τὸ ἐμὸν πνεῦμα καὶ τὸ ὑμῶν. ἐπιγινώσκετε οὖν τοὺς τοιούτους. ᾽Ασπάζονται ὑμᾶς αἱ ἐκκλησίαι τῆς ᾽Ασίας. ἀσπάζεται ὑμᾶς ἐν Κυρίῳ πολλὰ ᾽Ακύλας καὶ Πρίσκιλλα σὺν τῇ κατ᾽ οἶκον αὐτῶν ἐκκλησίᾳ. Ἀσπάζονται ὑμᾶς οἱ ἀδελφοὶ πάντες. ᾽Ασπάσασθε ἀλλήλους ἐν φιλήματι ἁγίῳ. Ὁ ἀσπασμὸς τῇ ἐμῇ χειρὶ Παύλου. Εἴ τις οὐ φιλεῖ τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ἤτω ἀνάθεμα μαραν αθά. Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ μεθ᾽ ὑμῶν. Ἡ ἀγάπη μου μετὰ πάντων ὑμῶν ἐν Χριστῷ ᾽Ιησοῦ. Ἀμὴν.

                                                 (Α΄ Κορ. ιστ΄[16] 13 – 24)

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ἀδελφοί, προσέχετε σάν ἄγρυπνοι φρουροί. Μένετε στερεοί καὶ ὄρθιοι στὴν πίστη. Νὰ ἀγωνίζεστε σάν ἄνδρες γενναῖοι. Πάρτε δύναμη καὶ θάρρος. Ὁλα ὅσα κάνετε, ἂς γίνονται μὲ ἀγάπη. Σᾶς ἀπευθύνω τώρα καὶ μιὰ ἄλλη παράκληση, ἀδελφοί. Γνωρίζετε τὸ σπιτικὸ τοῦ Στεφανᾶ, ὅτι εἶναι ἡ οἰκογένεια ποὺ πρώτη στὴν Ἀχαΐα πίστεψε στὸ Χριστό καὶ ἀφιέρωσαν τὸν ἑαυτό τους στὸ νὰ ὑπηρετοῦν τούς Χριστιανούς. Σᾶς παρακαλῶ λοιπὸν νὰ ὑποτάσσεστε κι ἐσεῖς σὲ τέτοιους διακεκριμένους Χριστιανούς, ὅπως καὶ σὲ κάθε ἄλλον ποὺ συνεργάζεται καὶ κοπιάζει σὲ μία τόσο θεάρεστη διακονία. Χαίρομαι πάντως, διότι εἶναι παρόντες ἐδῶ ὁ Στεφανᾶς καὶ ὁ Φουρτουνάτος καὶ ὁ Ἀχαϊκός. Διότι αὐτοὶ ἀναπλήρωσαν τὸ κενὸ ποὺ αἰσθάνομαι, ἐπειδὴ δὲν σᾶς ἔχω κοντά μου. Διότι μὲ τὶς πληροφορίες καὶ τὶς εἰδήσεις τους ἀνέπαυσαν τὰ βάθη τῆς ψυχῆς μου, καὶ μὲ τὴν ἐπιστολή μου αὐτή ποὺ θὰ σᾶς φέρουν, εἶμαι βέβαιος ὅτι θὰ ἀναπαύσουν καὶ τὰ βάθη τῆς δικῆς σας ψυχής. Τέτοιους Χριστιανοὺς λοιπὸν νὰ τοὺς ἐκτιμᾶτε καὶ νὰ ἀναγνωρίζετε τὴν ἀξία τους. Σᾶς στέλνουν ἐγκάρδιους χαιρετισμοὺς οἱ Ἐκκλησίες τῆς Ἀσίας. Σᾶς στέλνουν πολλοὺς χαιρετισμοὺς ἐν Κυρίῳ ὁ Ἀκύλας καὶ ἡ Πρίσκιλλα μαζὶ μὲ τοὺς Χριστιανοὺς ποὺ συνάζονται στὸ σπίτι τους. Σᾶς στέλνουν ἐγκάρδιους χαιρετισμοὺς ὅλοι οἱ ἀδελφοί. Ἀσπασθεῖτε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον μὲ φίλημα ἅγιο. Ό χαιρετισμὸς αὐτὸς γράφηκε ἀπό μένα τὸν Παῦλο μὲ τὸ ἴδιό μου τὸ χέρι. Ἐάν κανείς δὲν ἀγαπᾶ μὲ τὴν καρδιὰ του τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ἂς εἶναι χωρισμένος ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Κύριος θὰ ἔλθει καὶ θὰ καταδικάσει κάθε ἀναθεματισμένο. Σᾶς εὔχομαι ἡ χάρις τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ νὰ εἶναι μαζί σας. Ἡ ἐν Χριστῷ ἀγάπη μου ἂς εἶναι μὲ ὅλους σας. Ἀμήν.

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· ἄνθρωπος τις ἦν οἰκοδεσπότης, ὅστις ἐφύτευσεν ἀμπελῶνα καὶ φραγμὸν αὐτῷ περιέθηκε καὶ ὤρυξεν ἐν αὐτῷ ληνὸν καὶ ᾠκοδόμησεν πύργον, καὶ ἐξέδοτο αὐτὸν γεωργοῖς, καὶ ἀπεδήμησεν. ὅτε δὲ ἤγγισεν ὁ καιρὸς τῶν καρπῶν, ἀπέστειλε τοὺς δούλους αὐτοῦ πρὸς τοὺς γεωργοὺς λαβεῖν τοὺς καρποὺς αὐτοῦ. καὶ λαβόντες οἱ γεωργοὶ τοὺς δούλους αὐτοῦ ὃν μὲν ἔδειραν, ὃν δὲ ἀπέκτειναν, ὃν δὲ ἐλιθοβόλησαν. πάλιν ἀπέστειλεν ἄλλους δούλους πλείονας τῶν πρώτων, καὶ ἐποίησαν αὐτοῖς ὡσαύτως. ὕστερον δὲ ἀπέστειλε πρὸς αὐτοὺς τὸν υἱὸν αὐτοῦ λέγων· ἐντραπήσονται τὸν υἱόν μου. οἱ δὲ γεωργοὶ ἰδόντες τὸν υἱὸν εἶπον ἐν ἑαυτοῖς· οὗτός ἐστιν ὁ κληρονόμος· δεῦτε ἀποκτείνωμεν αὐτὸν καὶ κατάσχωμεν τὴν κληρονομίαν αὐτοῦ. καὶ λαβόντες αὐτὸν ἐξέβαλον ἔξω τοῦ ἀμπελῶνος καὶ ἀπέκτειναν. ὅταν οὖν ἔλθῃ ὁ κύριος τοῦ ἀμπελῶνος, τί ποιήσει τοῖς γεωργοῖς ἐκείνοις; λέγουσιν αὐτῷ· Κακοὺς κακῶς ἀπολέσει αὐτούς, καὶ τὸν ἀμπελῶνα ἐκδώσεται ἄλλοις γεωργοῖς, οἵτινες ἀποδώσουσιν αὐτῷ τοὺς καρποὺς ἐν τοῖς καιροῖς αὐτῶν. λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· Οὐδέποτε ἀνέγνωτε ἐν ταῖς γραφαῖς, λίθον ὃν ἀπεδοκίμασαν οἱ οἰκοδομοῦντες, οὗτος ἐγενήθη εἰς κεφαλὴν γωνίας· παρὰ Κυρίου ἐγένετο αὕτη, καὶ ἔστι θαυμαστὴ ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν;   

                                                                                          (Ματθ. κα΄[21] 33 – 42)

ΤΟ ΦΟΒΕΡΟ ΧΕΡΙ!

«Ἄνθρωπος τις... ἐφύτευσεν ἀμπελῶνα...καὶ ἐξέδοτο γεωργοῖς..»

Γεμάτη ἀπὸ νόημα βαθὺ καὶ ἀπέραντη σὲ πλούσια διδάγματα εἶναι, ἀγαπητοί μου, ἡ σημερινὴ παραβολή, ποὺ ἠκούσαμεν ἀπὸ τὸ Ἱερὸν Εὐαγγέλιον.  Μᾶς ὑπενθυμίζει ἕνα θέμα πολὺ σοβαρόν, τὸ ὁποῖον ὀφείλομεν ὅλοι νὰ προσέξωμεν. Ἄς ἀναλύσωμεν δι’ αὐτὸ μὲ τὴν σειρὰν τὴν διδακτικὴν αὐτὴν παραβολήν.

1.Ὁ ἀμπελὼν καὶ ἡ σημασία του.

Ἡ ἀφήγησις μᾶς παρουσιάζει ἕναν οἰκοδεσπότην, ὁ ὁποῖος ἐφύτευσεν ἀμπελῶνα. Ἐν συνεχείᾳ ὕψωσε γύρω-γύρω φράκτην, διὰ νὰ τὸν προφυλάξῃ ἀπὸ τοὺς κλέπτες.  Μετὰ ἀνοικοδόμησε θυσιαστήριον καὶ πύργον καὶ ἀφοῦ τὸν παρέδωσε πρὸς καλλιέργειαν εἰς μισθωτοὺς γεωργούς, ἀνεχώρησε. 

Οἰκοδεσπότης, ἀγαπητοί μου, εἶναι ὁ Θεός. Ἀμπέλι ἦτο ὁ Ἰσραηλιτκὸς λαός. Φράκτης ὁ νόμος τοῦ Μωϋσέως, διὰ τοῦ ὁποίου ἐχώριζε τοὺς Ἰσραηλίτας ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρας καὶ τοὺς ἐπροφύλασσε.  Θυσιαστήριον καὶ πύργος ἦτο ὁ Ναός, ὅπου ἐλάτρευαν οἱ Ἰουδαῖοι τὸν ἀληθινὸν Θεόν.

 Καὶ γεωργοί ἦσαν οἱ ἀρχιερεῖς, οἱ ἄρχοντες τῶν Ἰσραηλιτῶν, εἰς τοὺς ὁποίους ὁ Θεὸς ἐνεπιστεύθη τὸν λαόν Του, μὲ τὴν ἐντολὴν νὰ φροντίζουν διὰ τὴν καλλιέργειαν καὶ προκοπήν του. 

2. Ἡ στάσις τῶν γεωργῶν.

Ὅπως ἦτο φυσικόν, ἔπρεπεν οἱ Ἰσραηλῖτες νὰ δώσουν εἰς τὸν κατάλληλον καιρὸν τοὺς καρπούς των. Ἀπέστειλε λοιπὸν ὁ οἰκοδεσπότης τοὺς δούλους Του, διὰ νὰ συλλέξουν τοὺς καρπούς.  Δοῦλοι τοῦ Οἰκοδεσπότου ἦσαν οἱ διάφοροι Προφῆται τῆς Π. Διαθήκης μέχρι καὶ τὸν Ἰωάννην τὸν Βαπτιστήν. Ἡ συμπεριφορὰ ὅμως τῶν γεωργῶν ἦτο κυριολεκτικῶς ἐγκληματική. Ἄλλον ἀπὸ τοὺς δούλους ἔδειραν, ἄλλον ἐφόνευσαν, ἄλλον ἐλιθοβόλησαν.

  Καὶ ὅταν ὁ Θεὸς ἔστειλε καὶ ἄλλους ἀπεσταλμένους Του, οἱ γεωργοὶ συμπεριφέρθησαν κατὰ τὸν ἴδιον τρόπον. Ἡ στάσις πράγματι τῶν ἀρχόντων τῶν Ἰουδαίων ἀπέναντι στοὺς προφήτας τοῦ Θεοῦ ὑπῆρξε θηριώδης καὶ προδοτική.  Διότι ὅλοι οἱ προφῆται ἐμισήθησαν, περιεφρονήθησαν, ὑβρίσθησαν, ἐφονεύθησαν ὡς ἄνθρωποι κακοῦργοι. Ὁ Ἱερεμίας ἐρρίφθη εἰς λάκκον βορβόρου, ὁ Ἡσαΐας ἐπριονίσθη, ὁ Ζαχαρίας ἐλιθοβολήθη, ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος δὲν ἀνεγνωρίσθη ὑπὸ τῶν Ἀρχιερέων καὶ Πρεσβυτέρων τοῦ λαοῦ καὶ ἀπεκεφαλίσθη ὑπὸ τοῦ Ἡρώδου. Μένει κανεὶς κατάπληκτος ἐμπρὸς εἰς τὴν θηριωδίαν τῶν Ἰσραηλιτῶν.

3. Ἡ μεγίστη κακουργία.

Ἡ μακροθυμία ὅμως τοῦ Θεοῦ ἦτο μεγάλη. Ἐνῷ θὰ ἐπερίμενε κανεὶς νὰ τοὺς καταστρέψῃ, ἀντιθέτως προβαίνει εἰς νέαν ἐκδήλωσιν πρωτοφανοῦς ἀγάπης. Ἀποστέλει τὸν ἴδιον τὸν Υἱόν Του.  Θὰ ἀνέμενεν ὁ καθεὶς νὰ τὸν σεβασθοῦν καὶ νὰ ὑπακούσουν.  Διότι ὁ Υἱὸς τοῦ Οἰκοδεσπότου Θεοῦ ἦλθε μὲ κῦρος καὶ ἐξουσίαν ἀσυγκρίτως  μεγαλυτέραν ἀπὸ τοὺς προφήτας. Ἔκαμε θαύματα ἐκπληκτικά.  Ἐδίδαξε ὡς μοναδικὸς διδάσκαλος. Ἐφανέρωσε τὴν θείαν Του φύσιν καὶ καταγωγήν.  Φυσικὸν ἦτον νὰ Τὸν ἀναγνωρίσουν καὶ νὰ πειθαρχήσουν.

Ὅμως!... Ἐπειδὴ οἱ ἄρχοντες εἶδαν ὅτι ὁ λαὸς ἠκολούθησε τὸν Χριστὸν καὶ ἤρχισε νὰ τοὺς ἐγκαταλείπῃ, ἀπεφάσισαν νὰ Τὸν φονεύσουν, διὰ νὰ ἐξουσιάζουν αὐτοὶ ἀνενόχλητοι τὴν κληρονομίαν, ἐκμεταλλευόμενοι τὸν λαὸν σύμφωνα μὲ τὰ συμφέροντά των.  «Καὶ λαβόντες αὐτὸν ἐξέβαλον ἔξω τοῦ ἀμπελῶνος καὶ ἀπέκτειναν», λέγει ἡ παραβολή.  Τὸν ἔβγαλαν ἔξω ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ τὸν ἐσταύρωσαν ἐπὶ τοῦ Γολγοθᾶ.  Καὶ ἔτσι οἱ διῶκται τῶν προφητῶν διέπραξαν τὴν μεγίστην κακουργίαν, φονεύσαντες καὶ αὐτὸν τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ.

4. Αἱ συνέπειαι.

Ὅταν ἐτελείωσεν ὁ Κύριος τὴν παραβολή, ἠρώτησε τοὺς ἀρχιερεῖς ποὺ τὸν ἤκουαν, τί νομίζουν ὅτι θὰ κάμῃ ὁ οἰκοδεσπότης τοὺς κακοὺς ἐκείνους γεωργούς!  Καὶ οἱ ἄρχοντες, χωρὶς νὰ ἐννοήσουν ὅτι ἐξέδιδον κατὰ τοῦ ἑαυτοῦ των ἀπόφασιν, ἀπήντησαν, ὅτι τοὺς κακούργους αὐτοὺς θὰ καταστρέψῃ μὲ θάνατον καὶ θὰ δώσῃ τὸν ἀμπελῶνα εἰς ἄλλους γεωργούς, οἱ ὁποῖοι θὰ ἀποδώσουν τοὺς καρποὺς εἰς τὸν κανονικόν των καιρόν. Καὶ ἔγινεν ὅπως ἐπροφήτευσαν. Ἡ καταδικαστικὴ ἀπόφασις ἐξετελέσθη κατὰ γράμμα κατὰ τῆς κεφαλῆς των. Ὁ Θεὸς ἐχρησιμοποίησε τὶς ρωμαϊκὲς λεγεῶνες πρὸς τιμωρίαν τῶν ἐνόχων Ἰουδαίων. Ἡ καταστροφή, ποὺ ἔλαβε χώραν τότε, δὲν ἔχει παράλληλον εἰς τὴν ἱστορίαν. 

Ἀρκεῖ νὰ σημειωθῇ ὅτι κατὰ τὰ ἔτη τῆς πολιορκίας τῶν Ἱεροσολύμων, τοιαύτη πεῖνα καὶ δυστυχία ἐπεκράτησεν, ὥστε μητέρες ἔσφαξαν καὶ ἔφαγαν τὰ παιδιά των. Χιλιάδες Ἑβραίων ἐσταυρώθησαν·  τόσοι δὲ σταυροὶ ἐχρειάσθησαν, ὥστε δὲν ἔφθασαν τὰ ξύλα, διὰ νὰ κάνουν σταυρούς. Ὁ περίφημος Ναὸς ἐκάη καὶ κατεστράφη ἐκ θεμελίων. Ἡ πόλις κατεστράφη καὶ ηὐλακώθη μὲ ἄροτρα. Ὑπὲρ τὸ ἕν ἐκατομμύριον Ἰουδαίων ἐφονεύθησαν ἤ ἐπωλήθησαν ὡς δοῦλοι εἰς τὰς ἀγορὰς τῆς Ρώμης καὶ τῆς Ἀλεξανδρείας.  «Κακοὺς κακῶς ἀπώλεσε».

Τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ ἔπεσεν ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτῶν καὶ τῶν τέκνων των, ὅπως τὸ ἐζήτησαν ὅταν ἐνώπιον τοῦ Πιλάτου ἐφώναζον «ἆρον, ἆρον, σταύρωσον αὐτόν».
 Καὶ τέλος ἐπῆρεν ὁ Θεὸς τὴν χάριν Του ἀπὸ τὸν Ἰουδαϊκὸν ἀμπελῶνα καὶ ἐφύτευσεν ἄλλον, τὴν Χριστιανικὴν Ἐκκλησίαν, μὲ γεωργοὺς τοὺς Ἀποστόλους, τοὺς ποιμένας καὶ διδασκάλους αὐτῆς. Πλήρης, δηλαδή, ἐφαρμογὴ τῶν ὅσων ἐπροφήτευσαν οἱ ἴδιοι οἱ Ἀρχιερεῖς. Ἡ τιμωρία ὑπῆρξε παραδειγματική. 

5. Τὰ διδάγματα.

Κατ’ ἀρχὴν πρῶτον συμπέρασμα εἶναι, ὅτι ὁ Θεὸς δὲν ἀφήνει τοὺς ἀνθρώπους, καὶ μάλιστα ἐκείνους, εἰς τοὺς ὁποίους ἔδωσεν ἐξουσίας, χωρὶς ἔλεγχον. Ἠμπορεῖ νὰ φαίνεται ὅτι μένουν ἀνενόχλητοι οἱ κακοί. Ὅμως θὰ ἔλθῃ ἡ ὥρα τῆς λογοκρισίας. Ἄνέχεται  βεβαίως καὶ μακροθυμεῖ. Ἀλλὰ δὲν λησμονεῖ.  Πολλοὶ φαντάζονται ὅτι θὰ διαφύγουν τὴν κρίσιν τοῦ Θεοῦ. Ἀγνοοῦν ὅμως τὴν διαβεβαίωσίν Του, ὅτι θὰ ἔλθῃ κάποτε ὁ ἴδιος, διὰ νὰ ἀποδώσῃ ἑκάστῳ κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ.

β) Ἠμπορεῖ σήμερον μερικοὶ νὰ καταδιώκουν τὴν Ἐκκλησίαν καὶ τοὺς ἐργάτας της καὶ νὰ γίνωνται ἀσεβεῖς θεομάχοι. Δυνατὸν νὰ χύνουν αἷμα καὶ νὰ ἐργάζωνται διὰ τὴν ἐκρίζωσιν τῆς πίστεως. Ἄς τὸ γνωρίζουν ὅμως, ὅτι ματαίως ἀγωνίζονται.Ἡ Ἐκκλησία, καὶ ἄν δοκιμάζωνται οἱ ἐργάται της, μένει ἀκατάλυτος εἰς τοὺς αἰῶνας. Θὰ ἔλθῃ ὥρα κατὰ τὴν ὁποίαν ὅλοι οἱ διῶκτες θὰ συντριβοῦν πάνω εἰς τὸν αἰώνιον βράχον, τὸν Χριστόν, τὸν ὁποῖον μὲ λύσσαν πολεμοῦν οἱ δυστυχεῖς θεομάχοι. 

Ὄχι μόνον θὰ συντριβοῦν. Θὰ γίνουν σκόνη καὶ καπνὸς ἐμπρὸς εἰς τὴν δύναμιν τοῦ Θεοῦ. Δι’ αὐτὸ δὲν πρέπει οἱ Χριστιανοὶ νὰ ἀνυπομονοῦν ὅταν βλέπουν τοὺς κακοὺς νὰ ἐπιπλέουν. Ἄς ἔχουν ὀλίγην ὑπομονήν, «Φοβερὸν τὸ ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος» (Ἑβρ. ι΄, 31), βεβαιώνει ἡ Ἁγ. Γραφή. 

γ) Ἀλλὰ καὶ ἔνα ἄλλο δίδαγμα ἐξάγεται ἀπὸ τὴν παραβολήν. Ὁ Θεὸς μᾶς ἐκάλεσεν ὅλους εἰς τὴν σωτηρίαν.  Μᾶς ἔκαμε κλήματα τῆς πνευματικῆς ἀμπέλου, τῆς Ἐκκλησίας. Εἰδικώτερον ἡμᾶς τοὺς Ἕλληνας μᾶς ἐτίμησεν ἰδιαιτέρως καὶ μᾶς ηὐλόγησε πλουσίως. Ἄν ἀποδειχθῶμεν ὡς ἄτομα ἀνάξιοι αὐτῆς τῆς τιμῆς· ἄν ἀφήσωμεν τὸν Θεὸν καὶ ἀκολουθήσωμεν τὸν δρόμον τῆς ἁμαρτίας· ἄν ἐγκαταλείψωμεν τὴν Ἐκκλησίαν καὶ τὴν εὐσέβειαν καὶ ἀκολουθήσωμεν δρόμους ἀπιστίας καὶ κακίας, τότε μᾶς περιμένει ἡ δικαία τιμωρία ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ καταστροφή.

Τὸ δὲ πρᾶγμα θὰ εἶναι δραματικότερον, ἄν ὡς Ἔθνος Ἑλληνικὸν ἐγκαταλείψωμεν τὸν Θεὸν καὶ πιστεύσωμεν εἰς νέας θεωρίας ἀνθρώπων καὶ περιφρονήσωμεν τὴν ἀλήθειαν τοῦ Χριστοῦ καὶ παραδοθῶμεν εἰς τὴν ἀνηθικότητα καὶ τὴν ἁμαρτίαν ὡς λαός, καὶ παραδώσωμεν τὰς ἀρχὰς τῆς φυλῆς μας. Ὁ Χριστὸς εἶναι τρομερὸς ἀνταγωνιστής. Ὅποιος συγκρούεται μαζύ Του, ἐκμηδενίζεται καὶ ἐξαφανίζεται.

Τὸ πάθημα τῶν κακῶν γεωργῶν ἄς μᾶς γίνῃ μάθημα.  Πρὶν εἶναι ἀργά....

Ἀγαπητοί,

Πρὸ ἐτῶν ὁ πρόεδρος τοῦ Ἐθνικόφρονος τύπου τοῦ Λονδίνου Γεώργιος Βαλὲ δὲν ἔπαυεν εἰς πᾶσαν εὐκαιρίαν νὰ κατακρίνῃ καὶ νὰ εἰρωνεύεται τὴν Χριστιανικὴν θρησκείαν.  Μίαν ἡμέραν εἰς ἕνα ἐπίσημον γεῦμα, ἐνώπιον 200 συνδαιτυμόνων, ἤρχισε πάλιν νὰ ὁμιλῇ χλευαστικὰ διὰ τὸν Χριστιανισμὸν καὶ νὰ εἰρωνεύεται τὸ ὅραμα τοῦ Ἀπ. Παύλου, ὁ ὁποῖος, ὅταν ἐπήγαινεν εἰς τὴν Δαμασκόν, μετεστράφη καὶ ἔγινε Χριστιανός. Τὴν στιγμὴν δέ, ποὺ ἔλεγε ἐμπαικτικῶς: «Σαούλ,  Σαούλ, τί με διώκεις;» καὶ ἐνῷ οἱ προσκεκλημένοι ἐχειροκρότουν, ἔπαθε συγκοπὴν τῆς καρδίας καὶ ἔπεσε κάτω χωρὶς νὰ εἰπῇ λέξιν. Τρόμος κατέλαβεν τοὺς συγκεντρωθέντας.

Ἀδελφέ,

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὁ Θεὸς ἀνέχεται τὴν ἁμαρτίαν καὶ μακροθυμεῖ. Ἀλλὰ κάποτε ἡ ἀνοχή Του ἐξαντλεῖται.  Καὶ τότε τιμωρεῖ παραδειγματικῶς τὴν ἀσέβειαν καὶ τὴν κακίαν, ποὺ ἐγείρει θρασεῖαν κεφαλήν. Εἴμεθα καὶ ἡμεῖς ἀπὸ τοὺς λαβόντας δωρήματα ἀπὸ τὸν Θεόν.  Μὴ ἀμελήσωμεν νὰ τὰ καλλιεργήσωμεν. Ὁ Κύριος περιμένει καρπούς.  Πνευματικούς.  Τοὺς ἔχομεν ἆρά γε; 

Ἀλήθεια, τοὺς ἔχομεν;

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ. Τα αναγνώσματα

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(23 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2015)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ
Ἀδελφοί, γνωρίζω ὑμῖν τὸ Εὐαγγέλιον ὃ εὐηγγελισάμην ὑμῖν, ὃ καὶ παρελάβετε, ἐν ᾧ καὶ ἑστήκατε, δι᾽ οὗ καὶ σῴζεσθε, τίνι λόγῳ εὐηγγελισάμην ὑμῖν εἰ κατέχετε, ἐκτὸς εἰ μὴ εἰκῇ ἐπιστεύσατε. Παρέδωκα γὰρ ὑμῖν ἐν πρώτοις, ὃ καὶ παρέλαβον, ὅτι Χριστὸς ἀπέθανεν ὑπὲρ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν κατὰ τὰς γραφάς· καὶ ὅτι ἐτάφη, καὶ ὅτι ἐγήγερται  τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ κατὰ τὰς Γραφάς· καὶ ὅτι ὤφθη Κηφᾷ, εἶτα τοῖς δώδεκα· ἔπειτα ὤφθη ἐπάνω πεντακοσίοις ἀδελφοῖς ἐφάπαξ, ἐξ ὧν οἱ πλείονες μένουσιν ἕως ἄρτι, τινὲς δὲ καὶ ἐκοιμήθησαν· ἔπειτα ὤφθη ᾽Ιακώβῳ, εἶτα τοῖς ἀποστόλοις πᾶσιν· ἔσχατον δὲ πάντων ὡσπερεὶ τῷ ἐκτρώματι ὤφθη κἀμοί. ᾽Εγὼ γάρ εἰμι ὁ ἐλάχιστος τῶν ἀποστόλων, ὃς οὔκ εἰμι ἱκανὸς καλεῖσθαι ἀπόστολος, διότι ἐδίωξα τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ· χάριτι δὲ Θεοῦ εἰμι ὅ εἰμι· καὶ ἡ χάρις αὐτοῦ ἡ εἰς ἐμὲ οὐ κενὴ ἐγενήθη, ἀλλὰ περισσότερον αὐτῶν πάντων ἐκοπίασα· οὐκ ἐγὼ δὲ ἀλλ’ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ σὺν ἐμοί. Εἴτε

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜΠΕΛΑ)
​Σᾶς γνωστοποιῶ λοιπόν, ἀδελφοί, τὸ Εὐαγγέλιο ποὺ σᾶς δίδαξα, τὸ ὁποῖο καὶ παραλάβατε καί στό ὁποῖο μένετε ἀμετακίνητοι ἀπό τότε. Μ’ αὐτὸ καὶ θὰ σωθεῖτε, ἐάν τὸ κρατᾶτε στερεά, ὅπως ἐγώ σᾶς τό κήρυξα  ἐκτός ἄν μάταια καὶ χωρὶς λόγο πιστέψατε. Λησμονήσατε ὅμως μιὰ οὐσιώδη ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου μου αὐτοῦ. Μὲ τὴν προφορική μου δηλαδὴ διδασκαλία σᾶς παρέδωσα πρῶτα ἐκεῖνο ποὺ κι ἐγώ παρέλαβα, ὅτι δηλαδὴ ὁ Χριστὸς πέθανε γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας, σύμφωνα μέ ὅσα προφητεύθηκαν στὶς Γραφές, καὶ ὅτι ἐνταφιάστηκε καὶ τὴν τρίτη ἡμέρα ἀναστήθηκε σύμφωνα μὲ τὶς Γραφές, καί ὅτι ἐμφανίσθηκε μετὰ τὴν Ἀνάσταση του στὸν Κηφᾶ (Πέτρο), κι ἔπειτα στοὺς δώδεκα Ἀποστόλους. Ἔπειτα ἐμφανίσθηκε γιὰ μιὰ φορὰ συγχρόνως σὲ περισσότερους ἀπό πεντακόσιους ἀδελφούς, ἀπό τούς ὁποίους βέβαια μερικοὶ πέθαναν, οἱ περισσότεροι ὅμως ζοῦν ἕως τώρα. Ἔπειτα ἐμφανίσθηκε στὸν Ἰάκωβο, καὶ ὕστερα σ' ὅλους τοὺς Ἀποστόλους. Καὶ τελευταία ἀπ' ὅλους ἐμφανίσθηκε καὶ σὲ μένα σάν σὲ ἔκτρωμα, σάν ἔμβρυο δηλαδὴ ποὺ παράκαιρα ἀποβλήθηκε ἀπ' τὴν κοιλιὰ τῆς μητέρας του. Διότι ἐγώ εἶμαι ὁ ἐλάχιστος, ὁ κατώτερος ἀπ' ὅλους τοὺς Ἀποστόλους, ποὺ δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ ὀνομάζομαι Ἀπόστολος, διότι καταδίωξα τὴν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ. Μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ ὅμως εἶμαι ὅ,τι εἶμαι τώρα, δηλαδὴ Ἀπόστολος ἴσος μὲ τοὺς ἄλλους. Καὶ ἡ χάρις πού μοῦ ἔδωσε ὁ Κύριος δὲν ἔμεινε ἄκαρπη καὶ χωρὶς ἀποτέλεσμα, ἀλλά περισσότερο ἀπ' ὅλους αὐτοὺς κοπίασα. Καὶ τὸ ἔργο μάλιστα αὐτὸ δὲν τὸ ἐργάστηκα ἐγώ, ἀλλά ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ποὺ εἶναι μαζί μου καὶ μὲ ἐνισχύει. Ἀφοῦ λοιπὸν καὶ στοὺς ἄλλους Ἀποστόλους καὶ σὲ μένα ἐμφανίσθηκε ὁ Κύριος, καὶ ὅλοι ἀπό ἐκεῖνον ἀναδειχθήκαμε Ἀπόστολοί του, εἴτε ἐγώ ἀσκῶ τό ἀποστολικὸ ἔργο, εἴτε ἐκεῖνοι, μὲ τὸν ἴδιο τρόπο καὶ τὸ ἴδιο Εὐαγγέλιο κηρύττουμε ὅλοι· καὶ ὅπως κηρύττουμε, ἔτσι κι ἐσεῖς πιστέψατε.


ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, νεανίσκος τις προσῆλθε τῷ Ἰησοῦ γονυπετῶν αὐτῷ καὶ λέγων· Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ἀγαθὸν ποιήσω ἵνα ἔχω ζωὴν αἰώνιον; ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ· Τί με λέγεις ἀγαθόν; οὐδεὶς ἀγαθὸς εἰ μὴ εἷς ὁ Θεὸς. εἰ δὲ θέλεις εἰσελθεῖν εἰς τὴν ζωὴν, τήρησον τὰς ἐντολάς. λέγει αὐτῷ· Ποίας; ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπε· Τὸ οὐ φονεύσεις, οὐ μοιχεύσεις, οὐ κλέψεις, οὐ ψευδομαρτυρήσεις, τίμα τὸν πατέρα καὶ τὴν μητέρα, καί, ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν. λέγει αὐτῷ ὁ νεανίσκος· Πάντα ταῦτα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου· τί ἔτι ὑστερῶ; ἔφη αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Εἰ θέλεις τέλειος εἶναι, ὕπαγε πώλησόν σου τὰ ὑπάρχοντα καὶ δὸς πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι. ἀκούσας δὲ ὁ νεανίσκος τὸν λόγον ἀπῆλθε λυπούμενος· ἦν γὰρ ἔχων κτήματα πολλά. Ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ· Ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι δυσκόλως πλούσιος εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. πάλιν δὲ λέγω ὑμῖν, εὐκοπώτερόν ἐστι κάμηλον διὰ τρυπήματος ῥαφίδος διελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν. ἀκούσαντες δὲ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἐξεπλήσσοντο σφόδρα λέγοντες· Τίς ἄρα δύναται σωθῆναι; ἐμβλέψας δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· Παρὰ ἀνθρώποις τοῦτο ἀδύνατόν ἐστι, παρὰ δὲ Θεῷ πάντα δυνατά ἐστι.(Ματθ.ιθ΄[19]16– 26)

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Ο ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΝΕΟΣ ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΟΝ ΤΟΥ;

Κάποια μέρα πλησίασε τὸν Κύριο ἕνας πλούσιος νέος καὶ τὸν ρώτησε μὲ ἐνδιαφέρον πολύ: Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί νὰ κάνω για νὰ ἀποκτήσω τὴν αἰώνια ζωή;
Καὶ ὁ Κύριος τοῦ ἀπάντησε: Γιατί μὲ ὀνομάζεις ἀγαθό, ἀφοῦ μὲ θεωρεῖς ἕναν ἁπλὸ ἄνθρωπο; Κανένας δὲν εἶναι ἀπὸ τὸν ἑαυτὸ του πραγματικά ἀγαθὸς παρὰ μόνον ἕνας, ὁ Θεός. Ἐάν ὅμως θέλεις νὰ εἰσέλθεις στὴν αἰώνια ζωή, φύλαξε σ’ ὅλη τὴ ζωή σου τὶς ἐντολές.
Κι ὁ νέος ξαναρωτᾶ: Ποιὲς ἐντολές;  Ὁ Κύριος τοῦ ἀπαριθμεῖ κάποιες ἀπὸ τὶς δέκα ἐντολὲς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης: Νά μή σκοτώσεις, νά μή μοιχεύσεις, νά μὴν κλέψεις, νά μὴν ψευδομαρτυρήσεις, τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴ μητέρα σου. Καὶ τοῦ προσθέτει καὶ μία ἀκόμη ἐντολὴ ποὺ προερχόταν ἀπὸ τὸ «Λευιτικό»: Νὰ ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὅπως τὸν ἑαυτό σου.
Ὁ νέος τότε μὲ ἀπορία λέει: Ὅλα αὐτὰ τὰ φύλαξα ἀπὸ τότε ποὺ ἤμουν νέος. Τί μοῦ λείπει ἀκόμη;
Ἦταν ὅμως ἀληθινὰ τὰ λόγια τοῦ νέου; Ἔλεγε πράγματι τὴν ἀλήθεια;
Βέβαια ὁ νέος αὐτὸς προσπαθοῦσε ἀπὸ τὰ παιδικὰ του χρόνια νά τηρεῖ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. Ἤθελε μὲ εἰλικρίνεια νὰ κερδίσει τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἀναζητοῦσε μὲ πόθο νὰ μάθει περισσότερα, νὰ γνωρίσει καλύτερα τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ εὐαγγελιστὴς Μάρκος λέει ὅτι ὁ Κύριος συμπάθησε τὸν νέο αὐτὸ καὶ τὸν ἀγάπησε. Κι ἐπειδὴ γνώριζε ὅτι ἦταν προσεκτικὸς στὴ ζωή του καὶ ἀγωνιζόταν νὰ τηρεῖ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, τοῦ πρόσθεσε τὴν τελευταία αὐτὴ ἐντολή. Διότι ἤθελε νὰ τὸν ὁδηγήσει στὸ δρόμο τῆς τέλειας ἀγάπης καὶ νὰ τὸν ἐλευθερώσει ἀπὸ τὴν προσκόλληση ποὺ εἶχε στὸν πλοῦτο.
Σ’ αὐτὸ ὅμως τὸ θέμα τῆς ἀγάπης ὁ νέος δὲν ἔλεγε τὴν ἀλήθεια, χωρὶς βέβαια νὰ τὸ καταλαβαίνει. Διότι μὲ βάση τὰ ὅσα ὅριζε ὁ νόμος, νόμιζε ὅτι ἦταν ἐντάξει. Ὅμως δὲν ἦταν. Διότι πῶς μποροῦσε νὰ ἀγαπάει τὸν διπλανό του, τὸν κάθε φτωχὸ καὶ ἄρρωστο καὶ ἐνδεή, ὅταν κρατοῦσε τὰ πλούτη του ἀποκλειστικά γιά τὸν ἑαυτό του;  Πῶς μποροῦσε νὰ εὐτυχεῖ, ἐνῶ ἔβλεπε ὅτι τόσοι ἄλλοι γύρω του ὑπέφεραν μέσα στὴ δυστυχία; Γιατί δὲν ἔδινε ἀπὸ τὰ πολλὰ ποὺ εἶχε σ’ αὐτοὺς ποὺ δὲν εἶχαν τίποτε; Ἀγαποῦσε βέβαια τὸν διπλανὸ του μέχρι τὸ σημεῖο ἐκεῖνο ποὺ ἡ ἀγάπη του δὲν τοῦ στοίχιζε οἰκονομικά.
Δυστυχῶς πολλοὶ Χριστιανοὶ στὶς μέρες μας μοιάζουμε πολὺ μὲ τὸν πλούσιο αὐτὸν τοῦ Εὐαγγελίου. Ἀγαποῦμε τὸν Χριστὸ καὶ τὸ θέλημά του, ἀλλὰ μένουμε ταυτόχρονα προσκολλημένοι στὰ πολλὰ ἢ λίγα πλούτη μας. Ἐπιτελοῦμε τὰ θρησκευτικὰ μας καθήκοντα, μετέχουμε στὶς ἱερὲς ἀκολουθίες, δὲν θέλουμε ὅμως νὰ στερηθοῦμε μερικὰ ἀπὸ τὰ ἀγαθὰ ποὺ ἔχουμε διαθέτοντας ἀπὸ αὐτὰ σὲ ἔργα ἀγάπης καὶ φιλανθρωπίας ἢ σὲ ἄλλα ἱερὰ ἔργα τῆς Ἐκκλησίας μας, κι ἐνῶ γύρω μας τόσοι ὑποφέρουν, ἐμεῖς θέλουμε νὰ ζοῦμε ἄνετα, νὰ ἔχουμε πολλὰ σπίτια, πολλὰ αὐτοκίνητα, καινούργια ἔπιπλα καὶ τόσα ἄλλα. Καὶ κινδυνεύουμε νὰ σκληρυνθοῦμε, νὰ γίνουμε ἄσπλαχνοι, νὰ χάσουμε τὸ δρόμο μας καὶ τὸν προορισμό μας.  

 ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΕΜΠΟΔΙΟ
Ὁ Κύριος στὴ συνέχεια εἶπε κατηγορηματικὰ καὶ ξεκάθαρα στὸν πλούσιο νέο: Ἐάν θέλεις νὰ εἶσαι τέλειος, πήγαινε πούλησε τὰ ὑπάρχοντά σου καὶ μοίρασέ τα στοὺς φτωχούς, καὶ θὰ ἔχεις θησαυρὸ στοὺς οὐρανούς. Κι ἔλα νὰ μὲ ἀκολουθήσεις.
Μόλις ὅμως ὁ νέος ἄκουσε τὰ λόγια αὐτά, ἔφυγε λυπημένος, διότι εἶχε πολλὰ κτήματα καὶ ἡ καρδιὰ του ἦταν προσκολλημένη σ’ αὐτά.
Τότε ὁ Κύριος εἶπε στοὺς μαθητές του:
Ἀληθινά σᾶς λέω ὅτι δύσκολα ἕνας πλούσιος ἄνθρωπος θὰ μπεῖ στὴ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Εἶναι εὐκολότερο νὰ περάσει μία καμήλα ἀπὸ τὴν τρύπα ποὺ ἀνοίγει ἡ βελόνα, παρὰ ὁ πλούσιος νὰ μπεῖ στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Καὶ οἱ μαθητὲς μὲ μεγάλη ἔκπληξη ρωτοῦν: Μὰ τότε ποιος τάχα μπορεῖ νὰ σωθεῖ; Καὶ ὁ Χριστὸς τοὺς ἀπαντᾶ: Στοὺς ἀνθρώπους αὐτὸ εἶναι ἀδύνατο, στὸν Θεὸ ὅμως ὅλα εἶναι δυνατά. Μέσα ἀπὸ τὸν διάλογο ὅμως αὐτὸ προκύπτει εὔλογα ἡ ἀπορία: Ὅποιος δηλαδὴ θέλει νὰ ἀκολουθήσει τὸν Χριστό, πρέπει νὰ πουλήσει ὅλη του τὴν περιουσία;
Ὄχι ἀσφαλῶς. Ἡ παραγγελία αὐτὴ τοῦ Κυρίου δόθηκε στὸν συγκεκριμένο πλούσιο καὶ εἶχε εἰδικὸ σκοπό. Νὰ τὸν ἀπεξαρτήσει ἀπὸ τὴ φιλαργυρία. Διότι ἡ φιλαργυρία του αὐτή δὲν τὸν ἄφηνε νὰ ἀκολουθήσει τὸν δρόμο τῆς τελειότητας. Ὁ Κύριος δηλαδὴ προκειμένου νά ὁδηγήσει κάθε ἄνθρωπο στὴν τελειότητα, τοῦ ζητᾶ νά ἀπαρνηθεῖ τὸ ἄλφα ἢ βήτα πάθος πού τὸν δένει στὴ γῆ καὶ δὲν τὸν ἀφήνει νὰ ἀγαπήσει ἐλεύθερα καὶ δυνατὰ τὸν Θεὸ καὶ τὴ Βασιλεία του. Κάθε ἄνθρωπος ἔχει διαφορετικὸ πάθος κυρίαρχο στὴν ψυχή του. Ἄλλος εἶναι δέσμιος στὸ θυμό, ἄλλος στὴ ζήλεια, στὴ μέθη, στὸ ψέμα, στὴν πονηρία. Πρέπει λοιπὸν ὁ ἄνθρωπος νὰ ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ τὸ κυρίαρχο πάθος του, νά εἰσέλθει στὴ στενὴ πύλη καὶ νὰ βαδίσει τὴν τεθλιμμένη ὁδὸ για νὰ κερδίσει τὴν αἰώνια ζωή. Διαφορετικὰ κάποτε θὰ ἀπέλθει κι αὐτὸς λυπούμενος σάν τὸν πλούσιο νέο. Γι’ αὐτὸ ὅσο εἶναι καιρός, ἂς πολεμήσουμε ὅλοι μας τὰ πάθη ἐκεῖνα ποὺ κυριαρχοῦν στὴν ψυχή μας, ποὺ μᾶς κρατοῦν σκλάβους στὴ γῆ καὶ δὲν μᾶς ἀφήνουν νὰ ἀγαπήσουμε τὸν Θεὸ καὶ τὴ Βασιλεία του.
Ἂς ἀγωνισθοῦμε λοιπόν, καὶ μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ θὰ δοῦμε τὴν ψυχή μας νὰ ἐλευθερώνεται, νὰ ὑψώνεται πρὸς τὰ ἀνώτερα. Τότε θὰ ἀγαποῦμε περισσότερο τὸν Θεὸ καὶ τὰ τοῦ Θεοῦ, τὴν προσευχή, τὴ λατρεία, τὴν πνευματικὴ μελέτη. Θὰ ποθοῦμε καθημερινὰ τὴν ἀρετὴ καὶ τὴν ἁγιότητα.
                                          (Διασκευὴ ἀπὸ παλαιὸ τόμο τοῦ Περιοδικοῦ «Ο ΣΩΤΗΡ»)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(16 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2015)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Ἀδελφοί, ἡ σφραγὶς τῆς ἐμῆς ἀποστολῆς ὑμεῖς ἐστε ἐν Κυρίῳ. Ἡ ἐμὴ ἀπολογία τοῖς ἐμὲ ἀνακρίνουσιν αὕτη ἐστί. Μὴ οὐκ ἔχομεν ἐξουσίαν φαγεῖν καὶ πιεῖν; Μὴ οὐκ ἔχομεν ἐξουσίαν ἀδελφὴν γυναῖκα περιάγειν, ὡς καὶ οἱ λοιποὶ ἀπόστολοι καὶ οἱ ἀδελφοὶ τοῦ Κυρίου καὶ Κηφᾶς; Ἤ μόνος ἐγὼ καὶ Βαρνάβας οὐκ ἔχομεν ἐξουσίαν τοῦ μὴ ἐργάζεσθαι; Τίς στρατεύεται ἰδίοις ὀψωνίοις ποτέ; Τίς φυτεύει ἀμπελῶνα καὶ ἐκ τοῦ καρποῦ αὐτοῦ οὐκ ἐσθίει; Ἤ τίς ποιμαίνει ποίμνην καὶ ἐκ τοῦ γάλακτος τῆς ποίμνης οὐκ ἐσθίει; Μὴ κατὰ ἄνθρωπον ταῦτα λαλῶ; Ἤ οὐχὶ καὶ ὁ νόμος ταῦτα λέγει; Ἐν γὰρ τῷ Μωσέως νόμῳ γέγραπται· «Οὐ φιμώσεις βοῦν ἀλοῶντα». Μὴ τῶν βοῶν μέλει τῷ Θεῷ; Ἤ δι᾿ ἡμᾶς πάντως λέγει; Δι᾿ ἡμᾶς γὰρ ἐγράφη, ὅτι ἐπ᾿ ἐλπίδι ὀφείλει ὁ ἀροτριῶν ἀροτριᾶν, καὶ ὁ ἀλοῶν τῆς ἐλπίδος αὐτοῦ μετέχειν ἐπ᾿ ἐλπίδι. Εἰ ἡμεῖς ὑμῖν τὰ πνευματικὰ ἐσπείραμεν, μέγα εἰ ἡμεῖς ὑμῶν τὰ σαρκικὰ θερίσομεν; Εἰ ἄλλοι τῆς ἐξουσίας ὑμῶν μετέχουσιν, οὐ μᾶλλον ἡμεῖς; Ἀλλ᾿ οὐκ ἐχρησάμεθα τῇ ἐξουσίᾳ ταύτῃ, ἀλλὰ πάντα στέγομεν, ἵνα μὴ ἐγκοπήν τινα δῶμεν τῷ Εὐαγγελίῳ τοῦ Χριστοῦ.              

        (Α΄ Κορ. θ΄[9] 2 – 12)

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ἀ­δελ­φοί, ἐάν γιὰ ἄλλους δὲν εἶμαι Ἀπόστολος, τουλάχιστον ὅμως γιά σᾶς εἶμαι Ἀπόστολος. Διότι ἡ σφραγίδα μὲ τὴν ὁποία πιστοποιεῖται ἐπίσημα τὸ ἀποστολικό μου ἀξίωμα, μὲ τὴ χάρη τοῦ Κυρίου, εἶστε ἐσεῖς, τούς ὁποίους ἐγώ ὁδήγησα στὸ Χριστό. Ἡ ἀπάντησή μου πρὸς ἐκείνους ποὺ μὲ ἐξετάζουν καὶ ἀμφισβητοῦν ἄν εἶμαι Ἀπόστολος, εἶναι αὐτὴ πού δίνεται ἀπό τὴ θεία αὐτὴ σφραγίδα. Ἀφοῦ λοιπὸν εἶμαι κι ἐγώ Ἀπόστολος σάν τούς ἄλλους Ἀποστόλους, ρωτῶ: Δὲν ἔχουμε κι ἐγώ καὶ οἱ συνεργάτες μου δικαίωμα νὰ φᾶμε καὶ νὰ πιοῦμε αὐτά ποὺ μᾶς προσφέρουν οἱ μαθητές μας; Δὲν ἔχουμε κι ἐμεῖς δικαίωμα νὰ περιφέρουμε μαζί μας στὶς περιοδεῖες γυναίκα, Χριστιανὴ ἀδελφή, γιά νὰ μᾶς διακονεῖ, ὅπως κάνουν καί οἱ ὑπόλοιποι Ἀπόστολοι κι αὐτοὶ ποὺ θεωροῦνται ἀδελφοὶ τοῦ Κυρίου καί ὁ Κηφᾶς; Ἢ μήπως μόνο ἐγώ κι ὁ Βαρνάβας δὲν ἔχουμε δικαίωμα νά μήν ἐργαζόμαστε κάποιο βιοποριστικὸ ἐπάγγελμα, γιὰ νὰ καλύπτουμε ἀπ' αὐτὸ τὰ ἔξοδά μας; Εἴμαστε στρατιῶτες τοῦ Χριστοῦ πού ἀγωνιζόμαστε για τήν ἐξάπλωση τῆς βασιλείας του. Ποιός ποτέ παίρνει μέρος σὲ ἐκστρατεία ἐναντίον τοῦ ἐχθροῦ μέ δικά του ἔξοδα; Εἴμαστε ἀμπελουργοὶ ποὺ καλλιεργοῦμε τό πνευματικὸ ἀμπέλι τοῦ Χριστοῦ. Ποιός φυτεύει ἐμπέλι καὶ δὲν τρώει ἀπό τὸν καρπό του; Εἴμαστε πνευματικοί ποιμένες κι ἐσεῖς εἶστε τὰ πρόβατά μας. Ποιός βόσκει ποίμνιο, φροντίζει γι' αὐτό, καὶ δὲν τρώει ἀπό τό γάλα τοῦ ποιμνίου; Ἀλλὰ μήπως αὐτὰ ποὺ λέω εἶναι συμφωνα μόνο μέ ἀνθρώπινες συνήθειες καὶ παραδείγματα; Ἤ μήπως δὲν λέει τὰ ἴδια καὶ ὁ θεόπνευστος νόμος; Βεβαίως τὰ λέει αὐτὰ ὁ νόμος. Διότι ἔχει γραφεῖ στό Μωσαϊκὸ νόμο: Δὲν θὰ κλείσεις μὲ φίμωτρο καὶ δὲν θά βουλώσεις τὸ στόμα τοῦ βοδιοῦ ποὺ ἁλωνίζει. Θὰ ἀφήσεις τὸ στόμα του ἐλεύθερο νά φάει ἀπό τά στάχυα πού μὲ τόσο κόπο ἁλωνίζει. Ἀλλὰ ρωτῶ: Μήπως ὁ Θεός ὡς νομοθέτης ἐνδιαφέρεται γιὰ τὰ βόδια; Ἢ μήπως γιὰ μᾶς τοὺς λογικοὺς βεβαίως ἀνθρώπους τὰ λέει καὶ τὰ νομοθετεῖ αὐτά; Ναί, γιὰ μᾶς τὰ λέει. Διότι γιὰ μᾶς τοὺς πνευματικοὺς ἐργάτες καὶ καλλιεργητές γράφτηκε ὅτι ὁ καλλιεργητὴς ὀφείλει νὰ καλλιεργεῖ τή γῆ μὲ τὴν ἐλπίδα νὰ ἀπολαύσει τὴ σοδειὰ κι ἐκεῖνος ποὺ γεμάτος ἐλπίδα ἁλωνίζει, ὀφείλει νά μετέχει καὶ νὰ ἀπολαμβάνει τὸν καρπὸ ποὺ μὲ ἐλπίδα περίμενε νὰ ἀποκτήσει ἀπ' τὸν ἀγρό του. Κι ἐμεῖς ὑπήρξαμε ἀνάμεσά σας σποριάδες πνευματικοὶ καὶ καλλιεργητές. Ἐάν λοιπόν ἐμεῖς σπείραμε στὶς καρδιὲς σας τὸν πνευματικὸ σπόρο τῆς ἀλήθειας καὶ σᾶς μεταδώσαμε πνευματικὰ χαρίσματα, εἶναι μεγάλο πράγμα ἄν ἐμεῖς θερίσουμε τὰ ὑλικὰ ἀγαθά σας ὡς καρπὸ τῆς πνευματικῆς αὐτῆς σπορᾶς; Κι ἄν ἄλλοι χρησιμοποιοῦν τὰ δικαιώματα ποὺ τοὺς δίνει ὁ νόμος σὲ σᾶς τοὺς μαθητευόμενους, δὲν δικαιούμαστε νὰ χρησιμοποιήσουμε τὴν ἐξουσία αὐτὴ πολὺ περισσότερο ἐμεῖς; Ἀλλ' ὅμως ἐμεῖς δὲν κάναμε χρήση τῶν δικαιωμάτων μας αὐτῶν. Ἀντιθέτως ὑποφέρουμε κάθε εἶδος στερήσεις, γιὰ νὰ μὴν παρεμβάλουμε οὔτε τὸ παραμικρὸ ἐμπόδιο στὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ.

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· ὡμοιώθη ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἀνθρώπῳ βασιλεῖ ὃς ἠθέλησεν συνᾶραι λόγον μετὰ τῶν δούλων αὐτοῦ. ἀρξαμένου δὲ αὐτοῦ συναίρειν προσηνέχθη αὐτῷ εἷς ὀφειλέτης μυρίων ταλάντων. μὴ ἔχοντος δὲ αὐτοῦ ἀποδοῦναι ἐκέλευσεν αὐτὸν ὁ κύριος αὐτοῦ πραθῆναι καὶ τὴν γυναῖκα αὐτοῦ καὶ τὰ τέκνα καὶ πάντα ὅσα εἶχε, καὶ ἀποδοθῆναι. πεσὼν οὖν ὁ δοῦλος προσεκύνει αὐτῷ λέγων· κύριε μακροθύμησον ἐπ' ἐμοί, καὶ πάντα σοι ἀποδώσω. σπλαγχνισθεὶς δὲ ὁ κύριος τοῦ δούλου ἐκείνου ἀπέλυσεν αὐτόν, καὶ τὸ δάνειον ἀφῆκεν αὐτῷ. ἐξελθὼν δὲ ὁ δοῦλος ἐκεῖνος εὗρεν ἕνα τῶν συνδούλων αὐτοῦ, ὃς ὤφειλεν αὐτῷ ἑκατὸν δηνάρια, καὶ κρατήσας αὐτὸν ἔπνιγεν λέγων· ἀπόδος μοι εἴ τι ὀφείλεις. πεσὼν οὖν ὁ σύνδουλος αὐτοῦ εἰς τοὺς πόδας αὐτοῦ παρεκάλει αὐτὸν λέγων· μακροθύμησον ἐπ' ἐμοί, καὶ ἀποδώσω σοι· ὁ δὲ οὐκ ἤθελεν, ἀλλὰ ἀπελθὼν ἔβαλεν αὐτὸν εἰς φυλακὴν ἕως οὗ ἀποδῷ τὸ ὀφειλόμενον. ἰδόντες δὲ οἱ σύνδουλοι αὐτοῦ τὰ γενόμενα ἐλυπήθησαν σφόδρα, καὶ ἐλθόντες διεσάφησαν τῷ κυρίῳ ἑαυτῶν πάντα τὰ γενόμενα. τότε προσκαλεσάμενος αὐτὸν ὁ κύριος αὐτοῦ λέγει αὐτῷ· δοῦλε πονηρέ, πᾶσαν τὴν ὀφειλὴν ἐκείνην ἀφῆκά σοι, ἐπεὶ παρεκάλεσάς με· οὐκ ἔδει καὶ σὲ ἐλεῆσαι τὸν σύνδουλόν σου, ὡς καὶ ἐγὼ σὲ ἠλέησα; καὶ ὀργισθεὶς ὁ κύριος αὐτοῦ παρέδωκεν αὐτὸν τοῖς βασανισταῖς ἕως οὗ ἀποδῷ πᾶν τὸ ὀφειλόμενον αὐτῷ. Οὕτω καὶ ὁ πατήρ μου ὁ ἐπουράνιος ποιήσει ὑμῖν ἐὰν μὴ ἀφῆτε ἕκαστος τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ ἀπὸ τῶν καρδιῶν ὑμῶν τὰ παραπτώματα αὐτῶν.   

                                       (Ματθ. ιη΄[18] 23 – 35)

«ΣΥΝΑΡΑΙ ΛΟΓΟΝ»

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΕΙΝΑΙ τὸ ἀνάγνωσμα τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου. Γιατί διηγήθηκε αὐτὴ τὴν παραβολὴ ὁ Κύριος; Τὴν διηγήθηκε ἀπαντώντας σὲ μιά ἐρώτηση πού τοῦ ἀπηύθυνε ὁ Πέτρος, ζητώντας νὰ μάθει πόσες φορὲς εἶναι ἀρκετό νά συγχωρήσει κάποιο συνάνθρωπό του, πού θά τοῦ φταίξει. Ἑπτὰ φορὲς εἶναι ἀρκετές; — Ὄχι ἑπτά, τοῦ ἀπαντᾶ ὁ Κύριος, ἀλλά «ἑβδομηκοντάκις ἑπτά», ἑβδομήντα φορὲς τὸ ἑπτά, δηλαδὴ ἀπεριόριστες. Καὶ γιὰ νὰ τὸ ὑπογραμμίσει αὐτὸ δίδαξε τήν παραβολή τῶν μυρίων ταλάντων.

Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ ὁμοιάζει, λέγει ὁ Κύριος, μὲ ἕνα βασιλέα, ὁ ὁποῖος θέλησε «συνᾶραι λόγον», νὰ ἔρθει σὲ λογαριασμὸ μὲ τοὺς δούλους του, πού εἶχαν ὑπεύθυνες θέσεις μέσα στὸ βασίλειό του. Ὅταν ξεκίνησε αὐτὴ ἡ διαδικασία, τοῦ ἔφεραν κάποιον, ὁ ὁποῖος ὤφειλε στὸν βασιλέα ἕνα κολοσσιαῖο ποσὸ  μύρια τάλαντα!

Ἡ διαταγὴ τοῦ βασιλέως ἦταν αὐστηρή: νά πουληθεῖ ὁ δοῦλος, ἡ γυναίκα του, τὰ παιδιά του καὶ ἡ περιουσία του, γιά νά εἰσπραχθεῖ κάποιο ποσό. Συγκλονισμένος ὁ χρεώστης δοῦλος πέφτει στὰ πόδια τοῦ βασιλέως, ζητώντας μια προθεσμία, γιά νά πληρώσει τὸ χρέος. Τὸν λυπήθηκε ὅμως ὁ βασιλεὺς καὶ τὸν ἄφησε ἐλεύθερο, χαρίζοντάς του ὅλο τὸ χρέος!

Ο ΔΟΥΛΟΣ ΦΕΥΓΕΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ. Καθώς ὅμως βγαίνει ἀπό τὰ ἀνάκτορα, συναντᾶ ἕνα ἄλλο δοῦλο, ὁ ὁποῖος τοῦ ὤφειλε «ἑκατὸν δηνάρια», ἕνα σχετικῶς μικρὸ ποσό. Τὸν ἔπιασε τότε καὶ τὸν πίεσε σκληρά, γιὰ νὰ τοῦ ἀποδώσει τὸ χρέος. Μάταια ὁ σύνδουλὸς του αὐτὸς τὸν παρακάλεσε νὰ τοῦ δώσει μιά πίστωση χρόνου. Ὁ δοῦλος ὑπῆρξε ἀμετάπειστος καί ὁδήγησε τὸν συνδουλό του στὴ φυλακή.

ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΑΥΤΟ τὸ ἀντιλήφθησαν οἱ ἄλλοι δοῦλοι καί λυπήθηκαν πολύ. Ἦλθαν λοιπὸν στὸν βασιλέα καὶ τοῦ ἀνάφεραν λεπτομερῶς τὸ γεγονός. Κι ἐκεῖνος κάλεσε τότε τὸν ἀχάριστο δοῦλο καί τοῦ λέγει: «Δοῦλε πονηρέ», ἐγώ σοῦ χάρισα ὅλο ἐκεῖνο τὸ τεράστιο χρέος, ἐπειδὴ μὲ παρακάλεσες. Δὲν ἔπρεπε ἑπομένως καὶ σὺ νὰ λυπηθεῖς τὸν σύνδουλό σου, ὅπως σέ λυπήθηκα ἐγώ; Καὶ θυμωμένος ὁ βασιλεὺς ἔδωσε ἐντολή νὰ τὸν βασανίσουν ἕως ὅτου ἐξοφλήσει τὸ χρέος του.

ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΛΗΞΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΒΟΛΗΣ. Ἔτσι, λέγει ὁ Κύριος, θὰ κάμει καὶ ὁ Οὐράνιος Πατέρας μου σὲ σᾶς, ἐάν δὲν συγχωρήσετε ὁ καθένας σας τὸν ἀδελφό του ἀπό τήν καρδιά σας.

ΟΛΟΦΑΝΕΡΗ ΑΛΗΘΕΙΑ

Ἡ Παραβολὴ ἔχει ἕνα βασικὸ νόημα. Ποιὸ εἶναι αὐτό; Εἶναι ὅτι ὅλοι μας εἴμαστε ἔνοχοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ γιὰ «μύρια τάλαντα», δηλαδὴ γιὰ ἀναρίθμητα σχεδὸν ἁμαρτήματα. Καθένας δὲ ἀπό τούς ἀδελφούς μας, ὅσο κι ἄν μᾶς φέρεται ἄσχημα, εἶναι χρεώστης μας πολὺ ὀλίγων παραβάσεων, γιά «ἑκατὸν δηνάρια».

Ἕνα τάλαντο ἰσοδυναμοῦσε μὲ 6.000 δηνάρια καὶ ἕνα δηνάριο ἦταν τὸ ἡμερομίσθιο ἑνὸς ἐργάτου τὴν ἐποχὴν ἐκείνη. Μύρια (10.000 δηλαδὴ) τάλαντα, ἄν ὑπολογίσουμε μὲ σημερινὸ ἡμερομίσθιο 50 Εὐρώ, ἰσοδυναμοῦν μέ ἕνα ποσὸ 30 ἑκατομμυρίων Εὐρώ ἐνῷ 100 δηνάρια ἀντιστοιχοῦν σὲ πέντε χιλιάδες.

Ἑπομένως, τά ὅσα μᾶς φταῖνε οἱ ἄλλοι εἶναι χρέος πέντε χιλιάδων, ἐνῷ τά ὅσα φταῖμε ἐμεῖς στόν Θεό φτάνουν τὰ τριάντα ἑκατομμύρια.

Μύρια τάλαντα – τριάντα ἑκατομμύρια! Ὅλο αὐτὸ τὸ χρέος τῶν ἀναρίθμητων ἁμαρτημάτων μας ὁ Θεός, μόλις μετανοήσουμε, μᾶς τὸ ἐξαλείφει, μᾶς συγχωρεῖ  μέ μιά καὶ μόνη προϋπόθεση. Τὴν προϋπόθεση ὅτι θὰ συγχωρήσουμε καί μεῖς τοὺς ἀδελφούς μας γιὰ ὅσα μᾶς ἔχουν φταίξει καὶ μὲ ὁποιοδήποτε τρόπο μᾶς ἔβλαψαν, δηλαδὴ γιὰ τὸ χρέος τῶν πέντε χιλιάδων πού μᾶς χρωστοῦν.

Ὅσο κι ἄν εἴμαστε ἀστοιχείωτοι στὰ Μαθηματικά, αὐτὸ τὸν στοιχειώδη λογαριασμό ὅλοι μας μποροῦμε νὰ τὸν κάνουμε. Δίνουμε πέντε χιλιάδες, παίρνουμε τριάντα ἑκατομμύρια. Δηλαδὴ πιό ἁπλᾶ:

Συγχωροῦμε τοὺς ἀδελφούς μας; Κερδίζουμε τὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, πᾶμε στὸν Παραδεισο, κερδίζουμε τὰ πάντα. Δὲν τοὺς συγχωροῦμε; Τότε μένουμε ἔξω ἀπό τὸν Παράδεισο, πᾶμε στὴν κόλαση, τὰ χάνουμε ὅλα, χανόμαστε γιὰ πάντα!

Τὸ συμπέρασμα εἶναι ὁλοφάνερο: Ὁ μνησίκακος, αὐτὸς ποὺ δὲν συγχωρεῖ τοὺς ἀδελφούς του, ἀκόμη κι ἄν ἐξομολογηθεῖ χιλιάδες φορὲς τὰ ἁμαρτήματά του, ἐάν δέ συγχωρήσει ἐκ βάθους ψυχῆς τοὺς ἀδελφούς του, πηγαίνει κατ’ εὐθείαν γιὰ τὴν κόλαση.

Συγχωρεῖς; Συγχωρεῖσαι! Δὲν συγχωρεῖς; Δὲν συγχωρεῖσαι. Κολάζεσαι γιὰ πάντα! Αὐτὴ τὴν τόσο ἁπλῆ ἀλήθεια, μόνο ἐάν ἔχουμε πάθει παράκρουση βαρύτατης μορφῆς, δὲν θὰ τὴν κατανοήσουμε. Εἶναι ἡ πιὸ ἁπλῆ καὶ εὔκολα κατανοητή, εἶναι ὁλοφάνερη ἀλήθεια!

 (Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)

ΕΠΙΜΝΗΜΟΣΥΝΟΣ ΛΟΓΟΣ ΣΤΟ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΝΘΗΜΕΡΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΥ ΚΑΙ ΕΜΠΝΕΥΣΤΗ ΜΑΣ ΜΙΧΑΗΛ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ

ΛΟΓΟΣ ΣΤΟ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΝΘΗΜΕΡΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ

ΜΙΧΑΗΛ Ε. ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ

Ιερός Ναός Αγίου Ελευθερίου 9 Αυγούστου 2015

  

Τίμιο πρεσβυτέριο, αγαπητοί μου αδελφοί,

            Η Εκκλησία είναι το θεανθρώπινο Σώμα του  Σωτήρος μας Ιησού Χριστού. Πάντοτε είχε, έχει και θα έχει τους ορθοδόξους χριστιανούς, τους «αγίους», όπως τους εννοεί ο Απόστολος των εθνών Παύλος στις Επιστολές του. Είναι οι Χριστιανοί που πορεύονται «αξίως της κλήσεως» ( Εφεσ. 4,1). Ο θησαυρός της Εκκλησίας, που είναι η αγιότητα των μελών της, κρύβεται ασφαλώς και σε «καθιερωμένα» εκκλησιαστικά «σκεύη», όπως είναι οι μοναχοί και οι κληρικοί. Αλλά θα ήταν βλασφημία να αποκλείαμε από την αγιαστική Χάρη του Παρακλήτου Πνεύματος και όσους αγωνίζονται εν τω κόσμω, ως λαϊκοί ενάντια στις μεθοδείες του Εχθρού, του παγκάκου Διαβόλου (Εφεσ. 6,11).

            Μια τέτοια αγιασμένη μορφή, που προσδοκούσε την  καθολική ανάσταση και ανταπόδοση από τον Δίκαιο Κριτή και για το λόγο αυτό βίωσε στην πληρότητα της την ευαγγελική αρετή, κατά τον ιερό Χρυσόστομο (ΕΠΕ 18,484), υπήρξε ο μακαριστός Δάσκαλος μας Μιχαήλ Ε. Μιχαηλίδης. Να ξεκαθαρίσω ότι ο ομιλών δεν είναι ο αρμοδιότερος να μιλήσει για τον προαπελθόντα πατέρα και αδελφό μας. Υπάρχουν πολλοί στο εκκλησίασμα που τον γνώρισαν για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα και θα μπορούσαν με επιτυχέστερο τρόπο να σκιαγραφήσουν τη μεγάλη μορφή του. Επειδή, όμως μου ζητήθηκε, κάνοντας υπακοή θα προσπαθήσω να υπενθυμίσω στην αγάπη σας μερικά χαρακτηριστικά της φωτεινής μορφής του, ώστε να πάρουμε δύναμη στον αγώνα μας τον πνευματικό, σ’ αυτές τις πονηρές μέρες που ζούμε, όπου το κακό πάει να κατακλύσει κάθε γωνιά της κοινωνίας και να εξαρθρώσει κάθε υγιή θεσμό.

            α. Άνθρωπος πίστης αταλάντευτης στην Πρόνοια του Φιλάνθρωπου Τριαδικού Θεού μας στάθηκε σ’ όλη του τη ζωή ο Μιχαηλίδης. Σε κάθε στιγμή της ζωής του, σε κάθε φουρτούνα που ερχόταν να κλυδωνίσει της ζωής του το σκάφος, πάντα εμπιστευόταν τον επουράνιο Πατέρα και ολόψυχα ψιθύριζε «Γενηθήτω το θέλημα Σου, Κύριε». Δοκιμάστηκε ο σεβαστός κατηχητής πολύ στη ζωή του. Ενώ με την αγαπημένη του Ειρηνούλα συναθλούσαν στο στίβο της οικογενειακής ζωής, υμνώντας τον Αγαπημένο τους Κύριο, ήρθε σαν κεραυνός η αιφνίδια αναχώρηση της συζύγου για τους «γλαυκούς ουρανούς των ονείρων». Η απώλεια της ομόψυχης συντρόφου ήταν οδυνηρή. Κι όμως… Σκούπισε το δάκρυ ο σαραντάχρονος θεολόγος, γονάτισε λέγοντας το ιώβειο «Ο Κύριος έδωκεν, ο Κύριος αφείλατο. Ως τω Κυρίω έδοξεν ούτω και εγένετο. Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον» (Ιώβ 1,21). Σήκωσε το σταυρό της χηρείας για μισό αιώνα, έχοντας να μεγαλώσει δυο αγόρια, ένα νήπιο κι ένα νεογέννητο. Και τα μεγάλωσε, δίνοντας τους άριστη αγωγή και προσφέροντας τα στην κοινωνία πετυχημένους οικογενειάρχες κι επιστήμονες. Αλλά η μεγάλη πίστη του προσφιλούς μας φάνηκε όταν ξέσπασε η καταιγίδα της εκκλησιαστικής κρίσης. Ένεκα της στάσης που τήρησε τότε, που υπαγορευόταν από την προσήλωση του στους Ιερούς Κανόνες, καταδιώχτηκε σκληρά. Έγραφε σε κάποιο αδελφό: «Για μερικούς έχουμε γίνει  μυκτηρισμός και χλευασμός. Αλλά οι αρχές του Θεού δεν προδίδονται ούτε παραδίδονται». Κι όταν η ΕΕΥ  σε μια καταφανώς άδικη απόφαση της θα τον παύσει από εκπαιδευτικό, στερώντας του ακόμα και τα δεδουλευμένα, θα αντιμετωπίσει την σκληρότητα αυτή γράφοντας: «Για την απόφαση της Επιτροπής, που θα πληροφορήθηκες, τιμή και δόξα. Μικρή κάθε θυσία για την αλήθεια και τον Θεό. Θυμήθηκα των Αποστόλων τη χαρά . ‘ Έφυγον χαίροντες από προσώπου του Συνεδρίου’…».Θ’ αναγκαστεί , για λόγους επιβίωσης να ξενιτευτεί, αφήνοντας την αγαπημένη του Λεμεσό. Με πόνο θ’ αφήσει συνεργάτες και μαθητές, το λαό του Θεού, που διακόνησε για τριανταπέντε σχεδόν χρόνια και θα ταξιδέψει στην Ελλάδα – κι αυτή η εμπιστοσύνη του στον Κύριο θ’ αμειφθεί πλουσιοπάροχα. Νέοι ορίζοντες θ’ ανοιχτούν για τον εργάτη της Εκκλησίας. Ευλογίες πνευματικές , αλλά και χαρές οικογενειακές.

            β. Στα στήθη του κεκοιμημένου διδασκάλου έπαλλε μια καρδιά πυρπολημένη από τη φλόγα της  ιεραποστολής. Είχε ο ίδιος γευτεί το έλεος του Σαρκωθέντος Λόγου και διακήρυττε: «Χωρίς τον Ιησού και τη Χάρι Του θα ήμασταν ναυαγοί και ανήμποροι να πολεμήσουμε. Οι πειρασμοί και τα ‘πεπυρωμένα βέλη του πονηρού’ θα μας παράλυαν κυριολεκτικά και θα μας άφηναν καταγής ημιθανείς». Και σε άλλη περίσταση θα γράψει: « Εκείνος είναι απ’ τα ποθητά το πιο ποθητό, ο ωραίος κάλλει, ο αδελφιδός της ψυχής… Στον Ιησού βρίσκεται το πλήρωμα της  χαράς, ‘των εφετών η ακρότης’».Αυτή ακριβώς την εμπειρία της εν Χριστώ σωτηρίας, μέσα στην Εκκλησία, θα νιώσει την ανάγκη να την κοινοποιήσει σε κάθε καλοδιάθετο αδελφό. Θα χρησιμοποιήσει κάθε μέσο που του προσφέρεται στις έξι δεκαετίες της ιεραποστολικής δράσης του. Ως Κατηχητής και Ομαδάρχης στην πόλη του, αλλά και αργότερα στην Αθήνα. Ως Κήρυκας του θείου λόγου στους ιερούς Ναούς της ιδιαίτερης πατρίδας του, αλλά και της Μητροπολιτικής Ελλάδας. Ως σαγηνευτικός Ομιλητής σε αίθουσες χριστιανικών συλλόγων σε ολόκληρη την Ελλάδα. Ως χαλκέντερος Συγγραφέας δεκάδων πνευματικών βιβλίων για την οικοδομή του πληρώματος της Εκκλησίας. Ως Συνεργάτης σε εκκλησιαστικά έντυπα, παρακολουθώντας την επικαιρότητα και δίδοντας τη θεολογική μαρτυρία του. Τον συνείχε η προειδοποίηση του Αποστόλου Παύλου: «εάν γαρ ευαγγελίζομαι ουκ εστι μοι καύχημα. Ανάγκη γαρ μοι επίκειται. Ουαί δε μοι εστιν εάν μη ευαγγελίζομαι» ( Α’Κορ. 9,16).

            γ. Μεγάλη αγάπη έτρεφε ο θεολόγος Μιχαηλίδης για τους νέους. Ένα από τα πολλά χαρίσματα που του είχε δώσει ο Δωρεοδότης Κύριος ήταν ο εξαιρετικός  τρόπος με τον οποίο προσέγγιζε τη νέα γενιά. Έγραφε: «Ουράνιο θέαμα οι νεανικές  ψυχές οι δοσμένες στην αγάπη του Ιησού. Νιάτα που παλεύουν για τ’ ανέβασμα.» Δούλεψε στη Μέση Εκπαίδευση για πάνω από τριάντα χρόνια – τα περισσότερα στην γενέτειρα πόλη του – κι άφησε μνήμη προσηνούς και δίκαιου καθηγητή. Είχε την ικανότητα τον ενθουσιασμό του να τον μεταδίδει και στους μαθητές του, οι οποίοι έβλεπαν σ’ αυτόν γνήσια αγάπη και συνέπεια λόγων και έργων. Ιδιαίτερα αυτό φαίνεται στην επιτυχία που είχε ως κατηχητής στην ενορία της Αγίας Τριάδας, όπου το Ανώτερο Κατηχητικό κάποτε αριθμούσε εκατοντάδες νέους. Αλλά και στις συγκεντρώσεις των Χριστιανικών Ομάδων επικρατούσε το ίδιο αγωνιστικό πνεύμα. Άριστος μουσικός είχε μελοποιήσει ο ίδιος δεκάδες ποιήματα, αρκετά της λατρευτής του Ειρηνούλας. Με το χριστιανικό τραγούδι, το οποίο συνόδευε με το πιάνο ή το ακορντεόν, πρόσφερε στα νιάτα γνήσια ψυχαγωγία και δημιουργούσε μια ευχάριστη ατμόσφαιρα, ανεβάζοντας ταυτόχρονα πνευματικά. Πρωτοποριακός ήταν ακόμα και στη χρήση των οπτικοακουστικών μέσων της εποχής. Χρησιμοποιούσε κάμερα για να απαθανατίζει σκηνές από τις χριστιανικές νεανικές εκδηλώσεις, αλλά και πρόβαλλε ταινίες μορφωτικού και ψυχαγωγικού περιεχομένου στα πλαίσια των νεανικών συγκεντρώσεων. Η πόρτα του ήταν πάντα ανοικτή για τα κατηχητόπουλα και ομαδόπουλα του, είτε στη Ροδίωνος Γεωργιάδη 11, εδώ στη Λεμεσό, είτε στην Πόντου 72, στους Αμπελόκηπους. Έτοιμος ν’ ακούσει, να συμβουλεύσει, να συμπαρασταθεί ποικιλότροπα. Και κρατούσε πάντα επαφή είτε με το τηλέφωνο είτε δι’ αλληλογραφίας. Οι επιστολές του – πρέπει να είναι χιλιάδες – αποτελούσαν «ευωδία Χριστού», φανέρωναν την απροϋπόθετη αγάπη του για τους νέους ανθρώπους και για κάθε ψυχή με την οποία συνδεόταν. Αυτή η άριστη σχέση του με τη νέα γενιά και οι κόποι του για την πνευματική της προκοπή δεν πήγαν χαμένοι. Πλούσιοι ήταν οι καρποί της διακονίας του. Εκατοντάδες μαθητές του ήρθαν κοντά στον Σωτήρα Χριστό, δημιούργησαν πετυχημένες οικογένειες, αναδείχθηκαν στελέχη της Εκκλησίας, έγιναν λειτουργοί του Υψίστου και κάποιοι λάμπρυναν το αρχιερατικό αξίωμα.

            Θα χρειαζόταν κάποιος ώρες ατέλειωτες να μιλά για τους αγώνες του πράου και άκακου «στρουθίου» του Χριστού, το οποίο όταν οι περιστάσεις το απαιτούσαν και το «κινδυνευόμενον» ήταν η Πίστη και η Αρετή, μετατρεπόταν σε μαχητή ανυποχώρητο, όπως ο Προφήτης Ιωήλ προέτρεπε (4,9). Θα τελειώσω το φτωχό μου λόγο με μια άλλη διάσταση της προσωπικότητας του μακαριστού ανδρός, που σήμερα μνημονεύουμε. Την άδολη φιλοπατρία του. Αγάπησε ο Μιχαηλίδης την μαρτυρική μας Κύπρο με όλη τη δύναμη της καθαρής ψυχής του. Στρατεύτηκε από νωρίς στον υπέροχο απελευθερωτικό Αγώνα του 55-59 και συνελήφθη από τους κατακτητές με την κατηγορία της μεταφοράς οπλισμού από την Αθήνα. Κλείστηκε στα συρματοπλέγματα της Πύλας για 18 ολόκληρους μήνες και συγκακοπάθησε με χιλιάδες αδελφούς του. Και εκεί στην αιχμαλωσία συνέβαλε ουσιαστικά στην τόνωση του θρησκευτικού και εθνικού συναισθήματος των Ελλήνων της Κύπρου. Τις εμπειρίες του αυτές ευτυχώς τις διέσωσε στο, μικρό σε μέγεθος, αλλά μεγάλο σε αξία ιστορική, βιβλίο του «Ανατολή στο Στρατόπεδο» που κυκλοφόρησε το 1962. Ο ζηλωτής θεολόγος αγάπησε με πάθος, όπως και όλος ο Κυπριακός Ελληνισμός ,την Ελλάδα. Θα γράψει βιβλία  όπως:  «Τα ιδανικά μας», «Πατρίδα Ελλάδα», «Κύπρος ασκλάβωτη σκλάβα», αλλά κυρίως πάνω στα πράγματα θα δείξει ότι «Μητρός τε πατρός τε και των άλλων απάντων τιμιώτερον εστιν η πατρίς». Η εμμονή του στον όρκο που έδωσε για Ένωση με την Μάννα Ελλάδα θα του κοστίσει πολλά, αλλά ποτέ δε θα υποστείλει τη σημαία. Μακάρι αυτή η ανιδιοτελής αγάπη για την Πατρίδα να μεταγγιστεί και στους σημερινούς Έλληνες, εντεύθεν και εκείθεν του Αιγαίου. Μπορεί να μην αξιώθηκε να χαρεί την αληθινή ελευθερία του γενέθλιου τόπου του, αλλά το σκήνωμα του αναπαύεται σε χώμα ελληνικό, κάτω από τον Αττικό ουρανό που τόσο αγάπησε και ύμνησε σ’ ολόκληρη τη περιπετειώδη επίγεια πορεία του.

                  Αφυπνιστικά για όλους μας είναι τα όσα έγραφε ο πολυφίλητος πνευματικός μας καθοδηγητής,  δυο μήνες πριν την αναχώρηση του σε εκκλησιαστική εφημερίδα των Αθηνών: «Η Ευρώπη και η Αμερική αποχριστιανίζονται, αν δεν έχουν ήδη αποχριστιανιστεί!...Σε κάποια δήλωση του ο Αλέξανδρος Σολζενίτσιν στη Δύση έλεγε προφητικά: ‘ Η Δυτική κοινωνία είναι το ίδιο υλιστική, όπως η κομμουνιστική κι ετοιμάζεται με τον αθεϊσμό της να μεταβληθεί σε μια προσεχή κόλαση’. Ιδού η Δύση. Ιδού η Ευρώπη, η Αμερική. Ιδού η ανθρωπότητα! Τα πάντα καταρρέουν. Αιτία; ‘ Νους αποστάς του Θεού ή κτηνώδης γίνεται ή δαιμονιώδης’! Λοιπόν; Δε μένει, παρά επιστροφή στο δρόμο του Θεού».

            Ας αφουγκραστούμε τα λόγια του αγωνιστή θεολόγου Μιχαήλ Μιχαηλίδη κι ας πορευτούμε ανάλογα. Θα είναι το καλύτερο μνημόσυνο και το γνησιότερο «ευχαριστώ» για όλα όσα μας πρόσφερε. Αιωνία ας είναι η μνήμη του!

      ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΘΗΝ. ΣΤΥΛΙΑΝΙΔΗΣ

«Πέρασε κάποιος στρατιώτης» ΜΙΧΑΗΛ Ε. ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ( 1928-2015)

«Πέρασε κάποιος στρατιώτης»

ΜΙΧΑΗΛ Ε. ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ( 1928-2015)

       

  

          Αυτές τις κρίσιμες ώρες,  όπου οι παραδοσιακές πνευματικές αξίες περιφρονούνται χωρίς αιδώ και η αποτελμάτωση  στα εθνικά μας θέματα κορυφώνεται, αναχώρησε  για την μόνιμη και αληθινή πατρίδα , ο  πανελληνίως γνωστός θεολόγος και συγγραφέας Μιχαήλ Ε. Μιχαηλίδης. Καταβάλλοντας τον κοινό πανανθρώπινο φόρο, πλήρης ημερών, κοιμήθηκε χαράματα της 25ης Ιουνίου 2015 και κηδεύτηκε την επομένη από τον ιερό ναό Αγίου Αθανασίου Πολύδροσου Χαλανδρίου στην Αθήνα. Στην εξόδια ακολουθία παρίσταντο δεκάδες κληρικοί  και  πλήθη πιστών, ενώ εκφωνήθηκαν συγκινητικοί λόγοι, που σκιαγράφησαν την πολυεδρική προσωπικότητα του μεταστάντος.

          Ποιος ήταν ο μακαριστός Μιχαηλίδης;  Πολλοί κάτοικοι της πόλης και επαρχίας Λεμεσού, μέσης και προχωρημένης ηλικίας, αλλά και αρκετοί άλλοι από όλη την Κύπρο, το γνωρίζουν. Επειδή, όμως, είναι ανάγκη να προβάλλονται οι  φωτεινές μορφές  και στις νεότερες γενιές, ας θεωρηθούν τα πιο κάτω ως ένα μικρό υπόμνημα στους αγώνες ενός μεγάλου στρατιώτη του Χριστού και της Πατρίδας.

          Γεννημένος στις 17 Απριλίου 1928  στη Λεμεσό, γαλουχήθηκε με τα νάματα της ελληνορθόδοξης παιδείας κοντά στον πρωτοπόρο ιεραπόστολο  Οικονόμο Σολομώντα Παναγίδη. Σπούδασε θεολογία στην Αθήνα κι επιστρέφοντας στο Νησί παρέλαβε από τον π. Σολομώντα  τη σκυτάλη το 1954. Πρώτος σταθμός του η ενορία της Αγίας Τριάδας, όπου το Ανώτερο Κατηχητικό που διεύθυνε αριθμούσε στην ακμή του μέχρι και 200 μέλη. Δραστηριοποιήθηκε επίσης στις Χριστιανικές Ομάδες και στην κατήχηση ενηλίκων διευθύνοντας ο ίδιος Κύκλο μελέτης Αγίας Γραφής για δεκαπέντε χρόνια.

          Το πέρασμα του Μιχαηλίδη από την Μέση Εκπαίδευση (1956 -1978) άφησε σε όλους ανάμνηση αγαθή. Υπήρξε ευγενής και καταδεχτικός με τους συναδέλφους, δίκαιος και προσηνής με τους μαθητές του. Με το λόγο και το παράδειγμα  , προσπάθησε να μεταφέρει το μήνυμα της αγάπης του Θεού για όλο τον κόσμο.

          Μυημένος από νωρίς στην ΕΟΚΑ, συνελήφθη και κλείστηκε για 18 μήνες στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Πύλας με την κατηγορία της μεταφοράς οπλισμού από την Αθήνα. Στα παραπήγματα των κρατητηρίων  οργάνωνε θρησκευτικές συγκεντρώσεις, προσπαθώντας να κρατήσει τη φλόγα της πίστης και της φιλοπατρίας αναμμένη στις ψυχές των κρατουμένων.

          Μετά τον αγώνα θα φτιάξει την οικογένεια του. Με την Ειρηνούλα, εκλεκτή δασκάλα, ποιήτρια και δραστήριο στέλεχος της ΟΧΕΝ , από την κατεχόμενη Κυθρέα, θ’ αποκτήσουν δυο αγόρια, τον Ανδρέα και τον Μάριο. Ο πιστός, όμως, θεολόγος  θα δοκιμαστεί σκληρά, αφού σε ηλικία 40 χρόνων, μετά από ολιγόχρονη συζυγική ζωή, θα χάσει την αγαπημένη του σύζυγο, εξαιτίας μεταγεννητικών επιπλοκών. Για τον υπόλοιπο μισό αιώνα θα κληθεί να σηκώσει τον σταυρό της χηρείας. Θα αναθρέψει τα παιδιά του σχεδόν μόνος, θα τα σπουδάσει και θα τα αποκαταστήσει οικογενειακά, ευφραινόμενος με τα πέντε εγγόνια του.

          Ο Μιχαηλίδης θ’ αναδειχθεί σε ακαταπόνητο ιεροκήρυκα και για πολλά χρόνια οι ιεροί Ναοί της πόλης και επαρχίας Λεμεσού θ’ αντηχήσουν από το γλαφυρό χριστοκεντρικό κήρυγμα  του, που ενίσχυε και παρηγορούσε το λαό του Θεού.

          Η ανώμαλη κατάσταση στο εσωτερικό της Κυπριακής Εκκλησίας και η άδικη στάση της Κυπριακής πολιτείας (που όχι μόνο τον έπαυσε από εκπαιδευτικό, αλλά του στέρησε και όσα εδικαιούτο με βάση την υπηρεσία του), τον ανάγκασε να ξενιτευτεί το 1978, με τα δυο ανήλικα παιδιά του. Στην Αθήνα, όπου θα εγκατασταθεί, θα εργαστεί στα εκπαιδευτήρια της «Ελληνικής Παιδείας» για μια δεκαετία. Ιδιαίτερα παραγωγική θα είναι η τελευταία  εικοσαετία της ζωής του . Ολόκληρη η Ελλάδα θα τον γνωρίσει ως ιεροκήρυκα και ομιλητή. Από την Κρήτη μέχρι την Φλώρινα, και από τον Έβρο μέχρι τη Δυτική Ελλάδα.

          Ένας άλλος τομέας στον οποίο θα διακριθεί ο μεταστάς θεολόγος είναι η συγγραφή. Το ιδιαίτερο τάλαντο που του έδωσε ο Θεός το καλλιεργεί με θαυμαστή φιλοπονία. Από το 1962 και για 40 ολόκληρα χρόνια θα κυκλοφορήσει τριάντα πέντε βιβλία, πολλά από τα οποία θα γνωρίσουν επανειλημμένες εκδόσεις. Η θεματολογία του ποικίλη: απολογητικά, νεανικά, αγιολογικά, ορθόδοξης πνευματικότητας, κοινωνικά, εθνικά. Με γλαφυρή γλώσσα και διανθίζοντας τα κείμενα του με πλούτο εικόνων και γνωμών, που αποθησαύριζε με τη συνεχή του μελέτη, θα καταφέρει να ελκύσει τον αναγνώστη και να του μεταδώσει τα μηνύματα που ήθελε. Έχοντας συνειδητοποιήσει από νωρίς την δύναμη του Τύπου συχνά έγραφε σύντομες επιστολές στις εφημερίδες, υπερασπιζόμενος το σωστό. Για πολλά χρόνια συνεργαζόταν με την εβδομαδιαία εκκλησιαστική εφημερίδα των Αθηνών Ορθόδοξος Τύπος, διατηρώντας 2-3 στήλες σε κάθε έκδοση.

          Θα ήταν παράλειψη να μην τονιστεί κι ένα άλλο τάλαντο του αείμνηστου Μιχαηλίδη, το μουσικό. Δεκάδες είναι τα ποιήματα που μελοποίησε και τα οποία τραγουδήθηκαν και τραγουδιούνται εδώ και χρόνια στους χριστιανικούς κύκλους, σ’ όλο τον ελληνικό χώρο. Με το πιάνο, το ακορντεόν και άλλα μουσικά όργανα, κατόρθωνε να ενθουσιάζει τους νέους και να τους προσφέρει αληθινή ψυχαγωγία, ενώ συχνά χρησιμοποιούσε προβολές ταινιών.

          Για τελευταία φορά τον είδαμε στην Κύπρο  στην ευχαριστήρια εκδήλωση που οργανώθηκε στις 15/9/2013 στη Λεμεσό από εκατοντάδες μαθητές και συνεργάτες του  και στην οποία παρέστη και μίλησε ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Λεμεσού κ. Αθανάσιος.

          Στο πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Πέρασε κάποιος στρατιώτης» (Λεμεσός,1962) έγραφε: «Κάθε ψυχή είναι μια ολάκερη ιστορία. Ιστορία που μιλά για τα μεγαλεία του Θεού. Ιστορία που έχει σχέση με την αιωνιότητα.(….) Αξίζει λοιπόν τον κόπο να θυσιάζεται ο άνθρωπος και για μια ψυχή. Ευτυχισμένος όποιος εργάζεται για την σωτηρία ψυχών.» Αυτή ακριβώς ήταν η ζωή του αείμνηστου Θεολόγου Μιχαήλ  Ε. Μιχαηλίδη: ένα χέρι και μια αγκαλιά για τον συνάνθρωπο και την εν Χριστώ σωτηρία του. Ας είναι αιωνία η μνήμη του!

ΑΝΔΡΕΑΣ  ΑΘΗΝ. ΣΤΥΛΙΑΝΙΔΗΣ

Θεολόγος- Φιλόλογος - ΜΤh.

  

            

Ι΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΑΤΘΑΙΟΥ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(9 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2015)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Ἀδελφοί, ὁ Θεὸς ἡμᾶς τοὺς Ἀποστόλους ἐσχάτους ἀπέδειξεν ὡς ἐπιθανατίους, ὅτι θέατρον ἐγενήθημεν τῷ κόσμῳ καὶ ἀγγέλοις καὶ ἀνθρώποις. Ἡμεῖς μωροὶ διὰ Χριστόν, ὑμεῖς δὲ φρόνιμοι ἐν Χριστῷ· ἡμεῖς ἀσθενεῖς, ὑμεῖς δὲ ἰσχυροί· ὑμεῖς ἔνδοξοι, ἡμεῖς δὲ ἄτιμοι. Ἄχρι τῆς ἄρτι ὥρας καὶ πεινῶμεν καὶ διψῶμεν καὶ γυμνητεύομεν καὶ κολαφιζόμεθα καὶ ἀστατοῦμεν καὶ κοπιῶμεν ἐργαζόμενοι ταῖς ἰδίαις χερσίν· λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι ἀνεχόμεθα, δυσφημούμενοι παρακαλοῦμεν· ὡς περικαθάρματα τοῦ κόσμου ἐγενήθημεν, πάντων περίψημα, ἕως ἄρτι. Οὐκ ἐντρέπων ὑμᾶς γράφω ταῦτα, ἀλλ᾽ ὡς τέκνα μου ἀγαπητὰ νουθετῶ. ἐὰν γὰρ μυρίους παιδαγωγοὺς ἔχητε ἐν Χριστῷ, ἀλλ᾽ οὐ πολλοὺς πατέρας· ἐν γὰρ Χριστῷ ᾽Ιησοῦ διὰ τοῦ Εὐαγγελίου ἐγὼ ὑμᾶς ἐγέννησα. Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, μιμηταί μου γίνεσθε.                          

   (Α΄ Κορ. δ΄[4] 9 – 16)

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ἀ­δελ­φοί, κάθε ἄλλο παρὰ βασιλεία ἀπολαμβάνουμε ἐμεῖς οἱ Ἀπόστολοι. Διότι νομίζω ὅτι ὁ Θεὸς ἐμᾶς τοὺς Ἀποστόλους μᾶς παρουσίασε δημόσια καὶ στὰ μάτια ὅλων ὡς τελευταίους, ὡς καταδίκους πού πρόκειται νὰ θανατωθοῦν. Διότι γίναμε θέαμα σ' ὅλο τὸν κόσμο, καὶ στοὺς ἀγγέλους καὶ στοὺς ἀνθρώπους. Καὶ ἀπό τὴ μιὰ μᾶς θαυμάζουν οἱ ἐνάρετοι ἄνθρωποι, ἐνῶ ἀπό τήν ἄλλη μᾶς περιφρονοῦν καὶ μᾶς χλευάζουν οἱ ἄλλοι. Ἐμεῖς οἱ Ἀπόστολοι θεωρούμαστε ἀπό τούς ἀπίστους ἠλίθιοι καὶ ἀνόητοι γιὰ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ  ἐσεῖς ὅμως εἶστε συνετοὶ ἐν Χριστῷ. Ἐμεῖς εἴμαστε ἀσθενεῖς καὶ καταδιωκόμαστε ἀπό τούς ἀνθρώπους  ἐσεῖς ὅμως εἶστε ἰσχυροί, διότι δὲν σᾶς βρῆκε κάποιος πειρασμός. Ἐσεῖς εἶστε ἔνδοξοι, ἐμεῖς ὅμως εἴμαστε ἄτιμοι καὶ περιφρονημένοι. Μέχρι τὴν ὥρα αὐτὴ ποὺ σᾶς γράφω, καὶ πεινοῦμε καὶ ὑποφέρουμε ἀπό δίψα στὶς περιοδεῖες μας, καὶ δὲν ἔχουμε ἀρκετὰ ροῦχα, ὅταν στὴ μέση τῶν ταξιδιῶν μας μᾶς πιάνει ξαφνικά ὁ χειμώνας· καὶ δεχόμαστε χτυπήματα καὶ κακομεταχειρίσεις, καὶ δὲν παραμένουμε μόνιμα πουθενά, ἀλλά διαρκῶς φεύγουμε ἐδῶ κι ἐκεῖ. Καὶ κοπιάζουμε δουλεύοντας μὲ τὰ ἴδιά μας τὰ χέρια. Τὴν ὥρα ποὺ μᾶς βρίζουν ἐκεῖνοι ποὺ ἀπιστοῦν στὸ Εὐαγγέλιο καὶ μᾶς περιγελοῦν, ἐμεῖς εὐχόμαστε τὸ καλό τους. Ἐνῶ μᾶς καταδιώκουν, δείχνουμε ἀνοχὴ στοὺς διῶκτες μας. Ἐνῶ μᾶς δυσφημοῦν καὶ μᾶς συκοφαντοῦν, ἀπαντοῦμε μὲ λόγια γλυκὰ καὶ παρηγορητικά. Σάν καθάρματα καὶ σκουπίδια τοῦ κόσμου γίναμε, ἀποβράσματα ἀκάθαρτα τῆς κοινωνίας στὰ μάτια ὅλων μέχρι τὴ στιγμὴ αὐτή. Δὲν θέλω μ' αὐτὰ ποὺ σᾶς γράφω νὰ σᾶς ντροπιάσω, ἀλλά σάν παιδιά μου ἀγαπητὰ σᾶς συμβουλεύω. Ναί. Σᾶς συμβουλεύω μὲ πατρικὴ λαχτάρα καὶ στοργή. Διότι, ἐάν ἔχετε πάρα πολλοὺς παιδαγωγοὺς καὶ διδασκάλους ἐν Χριστῷ, δὲν ἔχετε ὅμως πολλοὺς πατέρες. Ἕναν καὶ μόνο πνευματικὸ πατέρα ἔχετε, ἐμένα. Διότι ἐγώ μὲ τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου σᾶς γέννησα πνευματικά, μὲ τὴ χάρη ποὺ μοῦ ἔδωσε ἡ κοινωνία καὶ ἡ σχέση μου μὲ τὸν Χριστό. Ἀφοῦ λοιπὸν εἶμαι πατέρας σας, σᾶς παρακαλῶ νὰ γίνεστε μιμητές μου.

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἄνθρωπός τις προσῆλθεν τῷ Ἰησοῦ, γονυπετῶν αὐτὸν καὶ λέγων· Κύριε, ἐλέησόν μου τὸν υἱόν, ὅτι σεληνιάζεται καὶ κακῶς πάσχει· πολλάκις γὰρ πίπτει εἰς τὸ πῦρ καὶ πολλάκις εἰς τὸ ὕδωρ. καὶ προσήνεγκα αὐτὸν τοῖς μαθηταῖς σου, καὶ οὐκ ἠδυνήθησαν αὐτὸν θεραπεῦσαι. ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· Ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη! ἕως πότε ἔσομαι μεθ' ὑμῶν; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν; φέρετέ μοι αὐτὸν ὧδε. καὶ ἐπετίμησεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς, καὶ ἐξῆλθεν ἀπ' αὐτοῦ τὸ δαιμόνιον καὶ ἐθεραπεύθη ὁ παῖς ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης. Τότε προσελθόντες οἱ μαθηταὶ τῷ Ἰησοῦ κατ' ἰδίαν εἶπον· Διατί ἡμεῖς οὐκ ἠδυνήθημεν ἐκβαλεῖν αὐτό; ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· Διὰ τὴν ἀπιστίαν ὑμῶν. ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἐὰν ἔχητε πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως, ἐρεῖτε τῷ ὄρει τούτῳ, μετάβηθι ἐντεῦθεν ἐκεῖ, καὶ μεταβήσεται· καὶ οὐδὲν ἀδυνατήσει ὑμῖν. τοῦτο δὲ τὸ γένος οὐκ ἐκπορεύεται εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ. Ἀναστρεφομένων δὲ αὐτῶν εἰς τὴν Γαλιλαίαν εἶπεν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· Μέλλει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοσθαι εἰς χεῖρας ἀνθρώπων καὶ ἀποκτενοῦσιν αὐτόν, καὶ τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἐγερθήσεται.

      (Ματθ. ιζ΄[17] 14 – 23)

ΓΕΝΕΑ ΔΙΕΣΤΡΑΜΜΕΝΩΝ

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ    

Ο ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου εἶναι ἀπογοητευμένος πολύ. Εἶχε ὁδηγήσει τὸ δαιμονισμένο παιδί του στοὺς Μαθητές τοῦ Κυρίου γιά νά τὸ θεραπεύσουν, ἀλλά ἐκεῖνοι δὲν τὸ κατώρθωσαν. Ποῦ ἦταν στὸ διάστημα αὐτὸ ὁ Κύριος; Ἦταν ἐπάνω στὸ Θαβὼρ μὲ τρεῖς ἀπό τους Μαθητές Του, ἐνώπιον τῶν ὁποίων ἔλαβε χώρα ἡ Μεταμόρφωσή Του. Τώρα κατεβαίνει μαζί τους γιὰ νὰ συναντήσει τοὺς ὑπόλοιπους ἐννέα. Καθὼς ὅμως ἐμφανίζεται, τὸν πλησιάζει ὁ πατέρας αὐτὸς καὶ γονατισμένος τὸν παρακαλεῖ νὰ θὲ-ραπεύσει τὸ παιδί του. Ἕνα παιδὶ φρικτὰ βασανιζόμενο ἀπό τούς δαίμονες, ποὺ συχνὰ ἔπεφτε στὴ φωτιὰ καὶ συχνὰ στὸ νερὸ γιὰ νὰ θανατωθεῖ.

Καί ἡ παράκληση τοῦ πονεμένου πατέρα καταλήγει σὲ ἕνα πικρὸ παράπονο: «προσήνεγκα αὐτὸν τοῖς μαθηταῖς σου, καί οὐκ ἠδυνήθησαν αὐτόν θεραπεῦσαι»· τὸν ἔφερα στοὺς Μαθητές Σου, ἀλλά δὲν μπόρεσαν νὰ τὸν θεραπεύσουν. Οἱ Μαθητές εἶχαν προσπαθήσει νὰ βγάλουν τό δαιμόνιο, ἀλλά οἱ προσπάθειές τους δὲν ἔφεραν ἀποτέλεσμα. Τὸ δαιμόνιο ἦταν σκληρὸ καὶ δὲν ἔφευγε ἀπό τὸ παιδί.

ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ἀκούονται τώρα πολὺ αὐστηρά. Ἀπευθύνεται πρὸς τὸν πατέρα καὶ τὸ πλῆθος ποὺ εἶχε συγκεντρωθεῖ, καί λέγει: «ὦ γενεά ἄπιστος καὶ διεστραμμένη, ἕως πότε ἔσομαι μεθ' ὑμῶν; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;»· γενεὰ ἄπιστη καὶ διεστραμμένη, μέχρι πότε θὰ εἶμαι μαζί σας; μέχρι πότε θὰ σᾶς ἀνέχομαι;

Ἦταν ἔλεγχος ὀξὺς καὶ διαμαρτυρία ἔντονος τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Κυρίου πρὸς τὸν Ἰουδαϊκό λαό, ποὺ ἔβλεπε τόσα θαύματα καὶ ὅμως δὲν ἔλεγε νὰ πιστεύσει ὁλόψυχα στὴ θεϊκή καταγωγή καὶ ἀποστολὴ τοῦ Κυρίου, ἀλλά ἔδειχνε σκληροκαρδία καὶ ἀμετανοησία.

«Φέρετέ μοι αὐτὸν ὧδε»  φέρτε τόν μου ἐδῶ, παραγγέλλει μετὰ τὸν δίκαιο αὐτὸν ἔλεγχο ὁ Κύριος. Καὶ ἀμέσως θεράπευσε τὸ δαιμονισμένο παιδί.

ΦΥΣΙΚΑ ΟΙ ΜΑΘΗΤΑΙ ἦσαν πολὺ ἀπορημένοι γιά τή δυσκολία ποὺ οἱ ἴδιοι εἶχαν συναντήσει. Γι' αὐτὸ καὶ παρακαλοῦν τὸν Κύριο νὰ τοὺς ἐξηγήσει, γιά ποιὸ λόγο ἐκεῖνοι δὲν μπόρεσαν νὰ διώξουν τὸ δαιμόνιο. «Διὰ τὴν ἀπιστίαν ὑμῶν»· ἐξ αἰτίας τῆς ὀλίγης σας πίστεως, τοὺς ἀπαντᾶ. Καὶ τοὺς τονίζει ὅτι, ἐάν εἶχαν πίστη θερμὴ καὶ δραστικὴ σάν τὸν μικρὸ σπόρο τοῦ σιναπιοῦ, θά μποροῦσαν ἀκόμη καὶ βουνὰ νὰ μετακινήσουν καὶ τὰ πάντα νὰ πετύχουν. Ὅσο ἀφορᾶ δὲ στὸ συγκεκριμένο περιστατικό, τοὺς διευκρινίζει ὅτι εἰδικὰ αὐτὸ τὸ εἶδος τῶν δαιμονίων δὲν βγαίνει ἀπό τὸν ἄνθρωπο παρὰ μὲ θερμὴ προσευχή καί νηστεία. 

      Η ΚΑΤΑΛΗΞΗ ΩΣΤΟΣΟ αὐτοῦ τοῦ περιστατικοῦ ἐπεφύλασσε καί μία ἀκόμη δυσάρεστη ἔκπληξη γιά τούς Μαθητές. Καθὼς ἐπέστρεφαν στὴ Γαλιλαία, ὁ Κύριος τοὺς προανήγγειλε τὰ ὅσα ἐπρόκειτο νὰ τοῦ συμβοῦν ὅτι δηλαδὴ θὰ παραδοθεῖ στὰ χέρια τῶν ἐχθρῶν Του καὶ αὐτοὶ θὰ τὸν φονεύσουν, ἀλλά καί ὅτι τὴν Τρίτη μέρα ἀπό τὸν θάνατό Του θὰ ἀναστηθεῖ. Τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Κυρίου γέμισαν μὲ ὑπερβολικὴ λύπη τὶς ψυχὲς τῶν Μαθητῶν, διότι ἔνιωθαν νά διαψεύδονται οἱ ἐλπίδες τους γιὰ μιά ἐπίγεια βασιλεία τοῦ Μεσσίου.

Η ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

«Ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη»! Μία ἀναφώνηση τοῦ Κυρίου πού μᾶς ἐκπλήττει. Ἀλλά δὲν ἦταν καθόλου ὑπερβολική. Διεστραμμένη πράγματι ὑπῆρξε ἡ γενεὰ τῶν συγχρόνων Του Ἑβραίων. Ἔβλεπαν τὰ συγκλονιστικὰ θαύματα μὲ τὰ μάτια τους, ἄκουαν τὴν θεϊκὴ διδασκαλία τοῦ Κυρίου μέ τά ἴδιά τους τὰ αὐτιά, παρατηροῦσαν προσεκτικὰ τὴν ἁγία Του ζωή, καὶ ὄμως δέ πίστευαν. Ἔφθαναν μάλιστα στὸ σημεῖο νὰ ἀποδίδουν τὰ θαύματά Του σὲ δαιμονικὴ συνέργεια.

Γενεὰ διεστραμμένη ὄντως, ἡ ὁποία στὸ τέλος διέπραξε καὶ τὸ φρικτότερο κακούργημα ὅλων τῶν αἰώνων: σταύρωσε τὸν ἐνανθρωπήσαντα Θεό!

Γενεὰ ἄπιστη καὶ διεστραμμένη! Ἀναμφίβολα ἄπιστοι καί διεστραμμένοι ἄνθρωποι ὑπάρχουν σὲ κάθε ἐποχή. Ὡστόσο, χωρὶς νὰ μπορεῖ νά θεωρηθεῖ ὑπερβολή, θὰ λέγαμε πώς αὐτὸς ὁ χαρακτηρισμὸς θὰ ταίριαζε ἐν πολλοῖς καὶ γιὰ τὴ δική μας γενεἀ καὶ τὴ δική μας ἐποχή.

Τί ἐποχή, ἀλήθεια! Ἐποχὴ ἀποστασίας! Ἐποχὴ ποὺ χλεύασε τὸ Εὐαγγέλιο, δίωξε τήν Ἐκκλησία, διέσυρε τὸν ἁγνό τρόπο ζωῆς τῶν πιστῶν.

Τραγικὴ ἐποχή! Ἀλλά καί γιά κάποιον ἄλλο λόγο τραγικότερη ἀκόμη! Τραγικότερη, διότι αὐτὸ τὸ πνεῦμα τῆς ἀπιστίας καὶ τῆς διαστροφῆς ἔχει δυστυχῶς προσβάλει καὶ μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Σήμερα ἀκόμη καὶ σὲ ἀνθρώπους ποὺ ζοῦν μέσα στὴν Ἔκκλησία καὶ ὄχι σπάνια κατέχουν σημαντικὴ θέση σ' αὐτὴ διακρίνει κανείς ἐπηρεασμό ἀπό τὸ πνεῦμα τοῦ ἁμαρτωλοῦ κόσμου.

Ὁ Κύριος ἤλεγξε καὶ τοὺς Μαθητές Του γιά τή λίγη πίστη τους. Ὑπ' αὐτὴ τὴν ἔννοια καὶ ὅλοι μας πρέπει νὰ προσέξουμε. Μήπως τυχὸν καὶ μεῖς ἔχουμε πίστη ἀναιμική; Μήπως ἡ διαστροφὴ τῆς ἐποχῆς μας ἐπηρεάζει καί μᾶς; Μήπως ταιριάζει καὶ σὲ μᾶς ἡ ἐλεγκτικὴ ἀναφώνηση τοῦ Κυρίου «ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη»;

Νὰ μή ἐπιτρέψει κάτι τέτοιο ὁ Θεός. Ἀλλὰ καὶ μεῖς νὰ προσέχουμε πολύ. Νὰ ἔχουμε πίστη θερμή, «ὡς κόκκον σινάπεως». Καὶ νὰ ζοῦμε κατὰ τὸ ἅγιο θέλημα τοῦ τρισαγίου Θεοῦ μας.

 (Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)