ΕΠΙΜΝΗΜΟΣΥΝΟΣ ΛΟΓΟΣ ΣΤΟ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΝΘΗΜΕΡΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΥ ΚΑΙ ΕΜΠΝΕΥΣΤΗ ΜΑΣ ΜΙΧΑΗΛ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ

ΛΟΓΟΣ ΣΤΟ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΝΘΗΜΕΡΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ

ΜΙΧΑΗΛ Ε. ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ

Ιερός Ναός Αγίου Ελευθερίου 9 Αυγούστου 2015

  

Τίμιο πρεσβυτέριο, αγαπητοί μου αδελφοί,

            Η Εκκλησία είναι το θεανθρώπινο Σώμα του  Σωτήρος μας Ιησού Χριστού. Πάντοτε είχε, έχει και θα έχει τους ορθοδόξους χριστιανούς, τους «αγίους», όπως τους εννοεί ο Απόστολος των εθνών Παύλος στις Επιστολές του. Είναι οι Χριστιανοί που πορεύονται «αξίως της κλήσεως» ( Εφεσ. 4,1). Ο θησαυρός της Εκκλησίας, που είναι η αγιότητα των μελών της, κρύβεται ασφαλώς και σε «καθιερωμένα» εκκλησιαστικά «σκεύη», όπως είναι οι μοναχοί και οι κληρικοί. Αλλά θα ήταν βλασφημία να αποκλείαμε από την αγιαστική Χάρη του Παρακλήτου Πνεύματος και όσους αγωνίζονται εν τω κόσμω, ως λαϊκοί ενάντια στις μεθοδείες του Εχθρού, του παγκάκου Διαβόλου (Εφεσ. 6,11).

            Μια τέτοια αγιασμένη μορφή, που προσδοκούσε την  καθολική ανάσταση και ανταπόδοση από τον Δίκαιο Κριτή και για το λόγο αυτό βίωσε στην πληρότητα της την ευαγγελική αρετή, κατά τον ιερό Χρυσόστομο (ΕΠΕ 18,484), υπήρξε ο μακαριστός Δάσκαλος μας Μιχαήλ Ε. Μιχαηλίδης. Να ξεκαθαρίσω ότι ο ομιλών δεν είναι ο αρμοδιότερος να μιλήσει για τον προαπελθόντα πατέρα και αδελφό μας. Υπάρχουν πολλοί στο εκκλησίασμα που τον γνώρισαν για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα και θα μπορούσαν με επιτυχέστερο τρόπο να σκιαγραφήσουν τη μεγάλη μορφή του. Επειδή, όμως μου ζητήθηκε, κάνοντας υπακοή θα προσπαθήσω να υπενθυμίσω στην αγάπη σας μερικά χαρακτηριστικά της φωτεινής μορφής του, ώστε να πάρουμε δύναμη στον αγώνα μας τον πνευματικό, σ’ αυτές τις πονηρές μέρες που ζούμε, όπου το κακό πάει να κατακλύσει κάθε γωνιά της κοινωνίας και να εξαρθρώσει κάθε υγιή θεσμό.

            α. Άνθρωπος πίστης αταλάντευτης στην Πρόνοια του Φιλάνθρωπου Τριαδικού Θεού μας στάθηκε σ’ όλη του τη ζωή ο Μιχαηλίδης. Σε κάθε στιγμή της ζωής του, σε κάθε φουρτούνα που ερχόταν να κλυδωνίσει της ζωής του το σκάφος, πάντα εμπιστευόταν τον επουράνιο Πατέρα και ολόψυχα ψιθύριζε «Γενηθήτω το θέλημα Σου, Κύριε». Δοκιμάστηκε ο σεβαστός κατηχητής πολύ στη ζωή του. Ενώ με την αγαπημένη του Ειρηνούλα συναθλούσαν στο στίβο της οικογενειακής ζωής, υμνώντας τον Αγαπημένο τους Κύριο, ήρθε σαν κεραυνός η αιφνίδια αναχώρηση της συζύγου για τους «γλαυκούς ουρανούς των ονείρων». Η απώλεια της ομόψυχης συντρόφου ήταν οδυνηρή. Κι όμως… Σκούπισε το δάκρυ ο σαραντάχρονος θεολόγος, γονάτισε λέγοντας το ιώβειο «Ο Κύριος έδωκεν, ο Κύριος αφείλατο. Ως τω Κυρίω έδοξεν ούτω και εγένετο. Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον» (Ιώβ 1,21). Σήκωσε το σταυρό της χηρείας για μισό αιώνα, έχοντας να μεγαλώσει δυο αγόρια, ένα νήπιο κι ένα νεογέννητο. Και τα μεγάλωσε, δίνοντας τους άριστη αγωγή και προσφέροντας τα στην κοινωνία πετυχημένους οικογενειάρχες κι επιστήμονες. Αλλά η μεγάλη πίστη του προσφιλούς μας φάνηκε όταν ξέσπασε η καταιγίδα της εκκλησιαστικής κρίσης. Ένεκα της στάσης που τήρησε τότε, που υπαγορευόταν από την προσήλωση του στους Ιερούς Κανόνες, καταδιώχτηκε σκληρά. Έγραφε σε κάποιο αδελφό: «Για μερικούς έχουμε γίνει  μυκτηρισμός και χλευασμός. Αλλά οι αρχές του Θεού δεν προδίδονται ούτε παραδίδονται». Κι όταν η ΕΕΥ  σε μια καταφανώς άδικη απόφαση της θα τον παύσει από εκπαιδευτικό, στερώντας του ακόμα και τα δεδουλευμένα, θα αντιμετωπίσει την σκληρότητα αυτή γράφοντας: «Για την απόφαση της Επιτροπής, που θα πληροφορήθηκες, τιμή και δόξα. Μικρή κάθε θυσία για την αλήθεια και τον Θεό. Θυμήθηκα των Αποστόλων τη χαρά . ‘ Έφυγον χαίροντες από προσώπου του Συνεδρίου’…».Θ’ αναγκαστεί , για λόγους επιβίωσης να ξενιτευτεί, αφήνοντας την αγαπημένη του Λεμεσό. Με πόνο θ’ αφήσει συνεργάτες και μαθητές, το λαό του Θεού, που διακόνησε για τριανταπέντε σχεδόν χρόνια και θα ταξιδέψει στην Ελλάδα – κι αυτή η εμπιστοσύνη του στον Κύριο θ’ αμειφθεί πλουσιοπάροχα. Νέοι ορίζοντες θ’ ανοιχτούν για τον εργάτη της Εκκλησίας. Ευλογίες πνευματικές , αλλά και χαρές οικογενειακές.

            β. Στα στήθη του κεκοιμημένου διδασκάλου έπαλλε μια καρδιά πυρπολημένη από τη φλόγα της  ιεραποστολής. Είχε ο ίδιος γευτεί το έλεος του Σαρκωθέντος Λόγου και διακήρυττε: «Χωρίς τον Ιησού και τη Χάρι Του θα ήμασταν ναυαγοί και ανήμποροι να πολεμήσουμε. Οι πειρασμοί και τα ‘πεπυρωμένα βέλη του πονηρού’ θα μας παράλυαν κυριολεκτικά και θα μας άφηναν καταγής ημιθανείς». Και σε άλλη περίσταση θα γράψει: « Εκείνος είναι απ’ τα ποθητά το πιο ποθητό, ο ωραίος κάλλει, ο αδελφιδός της ψυχής… Στον Ιησού βρίσκεται το πλήρωμα της  χαράς, ‘των εφετών η ακρότης’».Αυτή ακριβώς την εμπειρία της εν Χριστώ σωτηρίας, μέσα στην Εκκλησία, θα νιώσει την ανάγκη να την κοινοποιήσει σε κάθε καλοδιάθετο αδελφό. Θα χρησιμοποιήσει κάθε μέσο που του προσφέρεται στις έξι δεκαετίες της ιεραποστολικής δράσης του. Ως Κατηχητής και Ομαδάρχης στην πόλη του, αλλά και αργότερα στην Αθήνα. Ως Κήρυκας του θείου λόγου στους ιερούς Ναούς της ιδιαίτερης πατρίδας του, αλλά και της Μητροπολιτικής Ελλάδας. Ως σαγηνευτικός Ομιλητής σε αίθουσες χριστιανικών συλλόγων σε ολόκληρη την Ελλάδα. Ως χαλκέντερος Συγγραφέας δεκάδων πνευματικών βιβλίων για την οικοδομή του πληρώματος της Εκκλησίας. Ως Συνεργάτης σε εκκλησιαστικά έντυπα, παρακολουθώντας την επικαιρότητα και δίδοντας τη θεολογική μαρτυρία του. Τον συνείχε η προειδοποίηση του Αποστόλου Παύλου: «εάν γαρ ευαγγελίζομαι ουκ εστι μοι καύχημα. Ανάγκη γαρ μοι επίκειται. Ουαί δε μοι εστιν εάν μη ευαγγελίζομαι» ( Α’Κορ. 9,16).

            γ. Μεγάλη αγάπη έτρεφε ο θεολόγος Μιχαηλίδης για τους νέους. Ένα από τα πολλά χαρίσματα που του είχε δώσει ο Δωρεοδότης Κύριος ήταν ο εξαιρετικός  τρόπος με τον οποίο προσέγγιζε τη νέα γενιά. Έγραφε: «Ουράνιο θέαμα οι νεανικές  ψυχές οι δοσμένες στην αγάπη του Ιησού. Νιάτα που παλεύουν για τ’ ανέβασμα.» Δούλεψε στη Μέση Εκπαίδευση για πάνω από τριάντα χρόνια – τα περισσότερα στην γενέτειρα πόλη του – κι άφησε μνήμη προσηνούς και δίκαιου καθηγητή. Είχε την ικανότητα τον ενθουσιασμό του να τον μεταδίδει και στους μαθητές του, οι οποίοι έβλεπαν σ’ αυτόν γνήσια αγάπη και συνέπεια λόγων και έργων. Ιδιαίτερα αυτό φαίνεται στην επιτυχία που είχε ως κατηχητής στην ενορία της Αγίας Τριάδας, όπου το Ανώτερο Κατηχητικό κάποτε αριθμούσε εκατοντάδες νέους. Αλλά και στις συγκεντρώσεις των Χριστιανικών Ομάδων επικρατούσε το ίδιο αγωνιστικό πνεύμα. Άριστος μουσικός είχε μελοποιήσει ο ίδιος δεκάδες ποιήματα, αρκετά της λατρευτής του Ειρηνούλας. Με το χριστιανικό τραγούδι, το οποίο συνόδευε με το πιάνο ή το ακορντεόν, πρόσφερε στα νιάτα γνήσια ψυχαγωγία και δημιουργούσε μια ευχάριστη ατμόσφαιρα, ανεβάζοντας ταυτόχρονα πνευματικά. Πρωτοποριακός ήταν ακόμα και στη χρήση των οπτικοακουστικών μέσων της εποχής. Χρησιμοποιούσε κάμερα για να απαθανατίζει σκηνές από τις χριστιανικές νεανικές εκδηλώσεις, αλλά και πρόβαλλε ταινίες μορφωτικού και ψυχαγωγικού περιεχομένου στα πλαίσια των νεανικών συγκεντρώσεων. Η πόρτα του ήταν πάντα ανοικτή για τα κατηχητόπουλα και ομαδόπουλα του, είτε στη Ροδίωνος Γεωργιάδη 11, εδώ στη Λεμεσό, είτε στην Πόντου 72, στους Αμπελόκηπους. Έτοιμος ν’ ακούσει, να συμβουλεύσει, να συμπαρασταθεί ποικιλότροπα. Και κρατούσε πάντα επαφή είτε με το τηλέφωνο είτε δι’ αλληλογραφίας. Οι επιστολές του – πρέπει να είναι χιλιάδες – αποτελούσαν «ευωδία Χριστού», φανέρωναν την απροϋπόθετη αγάπη του για τους νέους ανθρώπους και για κάθε ψυχή με την οποία συνδεόταν. Αυτή η άριστη σχέση του με τη νέα γενιά και οι κόποι του για την πνευματική της προκοπή δεν πήγαν χαμένοι. Πλούσιοι ήταν οι καρποί της διακονίας του. Εκατοντάδες μαθητές του ήρθαν κοντά στον Σωτήρα Χριστό, δημιούργησαν πετυχημένες οικογένειες, αναδείχθηκαν στελέχη της Εκκλησίας, έγιναν λειτουργοί του Υψίστου και κάποιοι λάμπρυναν το αρχιερατικό αξίωμα.

            Θα χρειαζόταν κάποιος ώρες ατέλειωτες να μιλά για τους αγώνες του πράου και άκακου «στρουθίου» του Χριστού, το οποίο όταν οι περιστάσεις το απαιτούσαν και το «κινδυνευόμενον» ήταν η Πίστη και η Αρετή, μετατρεπόταν σε μαχητή ανυποχώρητο, όπως ο Προφήτης Ιωήλ προέτρεπε (4,9). Θα τελειώσω το φτωχό μου λόγο με μια άλλη διάσταση της προσωπικότητας του μακαριστού ανδρός, που σήμερα μνημονεύουμε. Την άδολη φιλοπατρία του. Αγάπησε ο Μιχαηλίδης την μαρτυρική μας Κύπρο με όλη τη δύναμη της καθαρής ψυχής του. Στρατεύτηκε από νωρίς στον υπέροχο απελευθερωτικό Αγώνα του 55-59 και συνελήφθη από τους κατακτητές με την κατηγορία της μεταφοράς οπλισμού από την Αθήνα. Κλείστηκε στα συρματοπλέγματα της Πύλας για 18 ολόκληρους μήνες και συγκακοπάθησε με χιλιάδες αδελφούς του. Και εκεί στην αιχμαλωσία συνέβαλε ουσιαστικά στην τόνωση του θρησκευτικού και εθνικού συναισθήματος των Ελλήνων της Κύπρου. Τις εμπειρίες του αυτές ευτυχώς τις διέσωσε στο, μικρό σε μέγεθος, αλλά μεγάλο σε αξία ιστορική, βιβλίο του «Ανατολή στο Στρατόπεδο» που κυκλοφόρησε το 1962. Ο ζηλωτής θεολόγος αγάπησε με πάθος, όπως και όλος ο Κυπριακός Ελληνισμός ,την Ελλάδα. Θα γράψει βιβλία  όπως:  «Τα ιδανικά μας», «Πατρίδα Ελλάδα», «Κύπρος ασκλάβωτη σκλάβα», αλλά κυρίως πάνω στα πράγματα θα δείξει ότι «Μητρός τε πατρός τε και των άλλων απάντων τιμιώτερον εστιν η πατρίς». Η εμμονή του στον όρκο που έδωσε για Ένωση με την Μάννα Ελλάδα θα του κοστίσει πολλά, αλλά ποτέ δε θα υποστείλει τη σημαία. Μακάρι αυτή η ανιδιοτελής αγάπη για την Πατρίδα να μεταγγιστεί και στους σημερινούς Έλληνες, εντεύθεν και εκείθεν του Αιγαίου. Μπορεί να μην αξιώθηκε να χαρεί την αληθινή ελευθερία του γενέθλιου τόπου του, αλλά το σκήνωμα του αναπαύεται σε χώμα ελληνικό, κάτω από τον Αττικό ουρανό που τόσο αγάπησε και ύμνησε σ’ ολόκληρη τη περιπετειώδη επίγεια πορεία του.

                  Αφυπνιστικά για όλους μας είναι τα όσα έγραφε ο πολυφίλητος πνευματικός μας καθοδηγητής,  δυο μήνες πριν την αναχώρηση του σε εκκλησιαστική εφημερίδα των Αθηνών: «Η Ευρώπη και η Αμερική αποχριστιανίζονται, αν δεν έχουν ήδη αποχριστιανιστεί!...Σε κάποια δήλωση του ο Αλέξανδρος Σολζενίτσιν στη Δύση έλεγε προφητικά: ‘ Η Δυτική κοινωνία είναι το ίδιο υλιστική, όπως η κομμουνιστική κι ετοιμάζεται με τον αθεϊσμό της να μεταβληθεί σε μια προσεχή κόλαση’. Ιδού η Δύση. Ιδού η Ευρώπη, η Αμερική. Ιδού η ανθρωπότητα! Τα πάντα καταρρέουν. Αιτία; ‘ Νους αποστάς του Θεού ή κτηνώδης γίνεται ή δαιμονιώδης’! Λοιπόν; Δε μένει, παρά επιστροφή στο δρόμο του Θεού».

            Ας αφουγκραστούμε τα λόγια του αγωνιστή θεολόγου Μιχαήλ Μιχαηλίδη κι ας πορευτούμε ανάλογα. Θα είναι το καλύτερο μνημόσυνο και το γνησιότερο «ευχαριστώ» για όλα όσα μας πρόσφερε. Αιωνία ας είναι η μνήμη του!

      ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΘΗΝ. ΣΤΥΛΙΑΝΙΔΗΣ