Ι΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΑΤΘΑΙΟΥ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(9 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2015)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Ἀδελφοί, ὁ Θεὸς ἡμᾶς τοὺς Ἀποστόλους ἐσχάτους ἀπέδειξεν ὡς ἐπιθανατίους, ὅτι θέατρον ἐγενήθημεν τῷ κόσμῳ καὶ ἀγγέλοις καὶ ἀνθρώποις. Ἡμεῖς μωροὶ διὰ Χριστόν, ὑμεῖς δὲ φρόνιμοι ἐν Χριστῷ· ἡμεῖς ἀσθενεῖς, ὑμεῖς δὲ ἰσχυροί· ὑμεῖς ἔνδοξοι, ἡμεῖς δὲ ἄτιμοι. Ἄχρι τῆς ἄρτι ὥρας καὶ πεινῶμεν καὶ διψῶμεν καὶ γυμνητεύομεν καὶ κολαφιζόμεθα καὶ ἀστατοῦμεν καὶ κοπιῶμεν ἐργαζόμενοι ταῖς ἰδίαις χερσίν· λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι ἀνεχόμεθα, δυσφημούμενοι παρακαλοῦμεν· ὡς περικαθάρματα τοῦ κόσμου ἐγενήθημεν, πάντων περίψημα, ἕως ἄρτι. Οὐκ ἐντρέπων ὑμᾶς γράφω ταῦτα, ἀλλ᾽ ὡς τέκνα μου ἀγαπητὰ νουθετῶ. ἐὰν γὰρ μυρίους παιδαγωγοὺς ἔχητε ἐν Χριστῷ, ἀλλ᾽ οὐ πολλοὺς πατέρας· ἐν γὰρ Χριστῷ ᾽Ιησοῦ διὰ τοῦ Εὐαγγελίου ἐγὼ ὑμᾶς ἐγέννησα. Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, μιμηταί μου γίνεσθε.                          

   (Α΄ Κορ. δ΄[4] 9 – 16)

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ἀ­δελ­φοί, κάθε ἄλλο παρὰ βασιλεία ἀπολαμβάνουμε ἐμεῖς οἱ Ἀπόστολοι. Διότι νομίζω ὅτι ὁ Θεὸς ἐμᾶς τοὺς Ἀποστόλους μᾶς παρουσίασε δημόσια καὶ στὰ μάτια ὅλων ὡς τελευταίους, ὡς καταδίκους πού πρόκειται νὰ θανατωθοῦν. Διότι γίναμε θέαμα σ' ὅλο τὸν κόσμο, καὶ στοὺς ἀγγέλους καὶ στοὺς ἀνθρώπους. Καὶ ἀπό τὴ μιὰ μᾶς θαυμάζουν οἱ ἐνάρετοι ἄνθρωποι, ἐνῶ ἀπό τήν ἄλλη μᾶς περιφρονοῦν καὶ μᾶς χλευάζουν οἱ ἄλλοι. Ἐμεῖς οἱ Ἀπόστολοι θεωρούμαστε ἀπό τούς ἀπίστους ἠλίθιοι καὶ ἀνόητοι γιὰ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ  ἐσεῖς ὅμως εἶστε συνετοὶ ἐν Χριστῷ. Ἐμεῖς εἴμαστε ἀσθενεῖς καὶ καταδιωκόμαστε ἀπό τούς ἀνθρώπους  ἐσεῖς ὅμως εἶστε ἰσχυροί, διότι δὲν σᾶς βρῆκε κάποιος πειρασμός. Ἐσεῖς εἶστε ἔνδοξοι, ἐμεῖς ὅμως εἴμαστε ἄτιμοι καὶ περιφρονημένοι. Μέχρι τὴν ὥρα αὐτὴ ποὺ σᾶς γράφω, καὶ πεινοῦμε καὶ ὑποφέρουμε ἀπό δίψα στὶς περιοδεῖες μας, καὶ δὲν ἔχουμε ἀρκετὰ ροῦχα, ὅταν στὴ μέση τῶν ταξιδιῶν μας μᾶς πιάνει ξαφνικά ὁ χειμώνας· καὶ δεχόμαστε χτυπήματα καὶ κακομεταχειρίσεις, καὶ δὲν παραμένουμε μόνιμα πουθενά, ἀλλά διαρκῶς φεύγουμε ἐδῶ κι ἐκεῖ. Καὶ κοπιάζουμε δουλεύοντας μὲ τὰ ἴδιά μας τὰ χέρια. Τὴν ὥρα ποὺ μᾶς βρίζουν ἐκεῖνοι ποὺ ἀπιστοῦν στὸ Εὐαγγέλιο καὶ μᾶς περιγελοῦν, ἐμεῖς εὐχόμαστε τὸ καλό τους. Ἐνῶ μᾶς καταδιώκουν, δείχνουμε ἀνοχὴ στοὺς διῶκτες μας. Ἐνῶ μᾶς δυσφημοῦν καὶ μᾶς συκοφαντοῦν, ἀπαντοῦμε μὲ λόγια γλυκὰ καὶ παρηγορητικά. Σάν καθάρματα καὶ σκουπίδια τοῦ κόσμου γίναμε, ἀποβράσματα ἀκάθαρτα τῆς κοινωνίας στὰ μάτια ὅλων μέχρι τὴ στιγμὴ αὐτή. Δὲν θέλω μ' αὐτὰ ποὺ σᾶς γράφω νὰ σᾶς ντροπιάσω, ἀλλά σάν παιδιά μου ἀγαπητὰ σᾶς συμβουλεύω. Ναί. Σᾶς συμβουλεύω μὲ πατρικὴ λαχτάρα καὶ στοργή. Διότι, ἐάν ἔχετε πάρα πολλοὺς παιδαγωγοὺς καὶ διδασκάλους ἐν Χριστῷ, δὲν ἔχετε ὅμως πολλοὺς πατέρες. Ἕναν καὶ μόνο πνευματικὸ πατέρα ἔχετε, ἐμένα. Διότι ἐγώ μὲ τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου σᾶς γέννησα πνευματικά, μὲ τὴ χάρη ποὺ μοῦ ἔδωσε ἡ κοινωνία καὶ ἡ σχέση μου μὲ τὸν Χριστό. Ἀφοῦ λοιπὸν εἶμαι πατέρας σας, σᾶς παρακαλῶ νὰ γίνεστε μιμητές μου.

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἄνθρωπός τις προσῆλθεν τῷ Ἰησοῦ, γονυπετῶν αὐτὸν καὶ λέγων· Κύριε, ἐλέησόν μου τὸν υἱόν, ὅτι σεληνιάζεται καὶ κακῶς πάσχει· πολλάκις γὰρ πίπτει εἰς τὸ πῦρ καὶ πολλάκις εἰς τὸ ὕδωρ. καὶ προσήνεγκα αὐτὸν τοῖς μαθηταῖς σου, καὶ οὐκ ἠδυνήθησαν αὐτὸν θεραπεῦσαι. ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· Ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη! ἕως πότε ἔσομαι μεθ' ὑμῶν; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν; φέρετέ μοι αὐτὸν ὧδε. καὶ ἐπετίμησεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς, καὶ ἐξῆλθεν ἀπ' αὐτοῦ τὸ δαιμόνιον καὶ ἐθεραπεύθη ὁ παῖς ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης. Τότε προσελθόντες οἱ μαθηταὶ τῷ Ἰησοῦ κατ' ἰδίαν εἶπον· Διατί ἡμεῖς οὐκ ἠδυνήθημεν ἐκβαλεῖν αὐτό; ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· Διὰ τὴν ἀπιστίαν ὑμῶν. ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἐὰν ἔχητε πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως, ἐρεῖτε τῷ ὄρει τούτῳ, μετάβηθι ἐντεῦθεν ἐκεῖ, καὶ μεταβήσεται· καὶ οὐδὲν ἀδυνατήσει ὑμῖν. τοῦτο δὲ τὸ γένος οὐκ ἐκπορεύεται εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ. Ἀναστρεφομένων δὲ αὐτῶν εἰς τὴν Γαλιλαίαν εἶπεν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· Μέλλει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοσθαι εἰς χεῖρας ἀνθρώπων καὶ ἀποκτενοῦσιν αὐτόν, καὶ τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἐγερθήσεται.

      (Ματθ. ιζ΄[17] 14 – 23)

ΓΕΝΕΑ ΔΙΕΣΤΡΑΜΜΕΝΩΝ

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ    

Ο ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου εἶναι ἀπογοητευμένος πολύ. Εἶχε ὁδηγήσει τὸ δαιμονισμένο παιδί του στοὺς Μαθητές τοῦ Κυρίου γιά νά τὸ θεραπεύσουν, ἀλλά ἐκεῖνοι δὲν τὸ κατώρθωσαν. Ποῦ ἦταν στὸ διάστημα αὐτὸ ὁ Κύριος; Ἦταν ἐπάνω στὸ Θαβὼρ μὲ τρεῖς ἀπό τους Μαθητές Του, ἐνώπιον τῶν ὁποίων ἔλαβε χώρα ἡ Μεταμόρφωσή Του. Τώρα κατεβαίνει μαζί τους γιὰ νὰ συναντήσει τοὺς ὑπόλοιπους ἐννέα. Καθὼς ὅμως ἐμφανίζεται, τὸν πλησιάζει ὁ πατέρας αὐτὸς καὶ γονατισμένος τὸν παρακαλεῖ νὰ θὲ-ραπεύσει τὸ παιδί του. Ἕνα παιδὶ φρικτὰ βασανιζόμενο ἀπό τούς δαίμονες, ποὺ συχνὰ ἔπεφτε στὴ φωτιὰ καὶ συχνὰ στὸ νερὸ γιὰ νὰ θανατωθεῖ.

Καί ἡ παράκληση τοῦ πονεμένου πατέρα καταλήγει σὲ ἕνα πικρὸ παράπονο: «προσήνεγκα αὐτὸν τοῖς μαθηταῖς σου, καί οὐκ ἠδυνήθησαν αὐτόν θεραπεῦσαι»· τὸν ἔφερα στοὺς Μαθητές Σου, ἀλλά δὲν μπόρεσαν νὰ τὸν θεραπεύσουν. Οἱ Μαθητές εἶχαν προσπαθήσει νὰ βγάλουν τό δαιμόνιο, ἀλλά οἱ προσπάθειές τους δὲν ἔφεραν ἀποτέλεσμα. Τὸ δαιμόνιο ἦταν σκληρὸ καὶ δὲν ἔφευγε ἀπό τὸ παιδί.

ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ἀκούονται τώρα πολὺ αὐστηρά. Ἀπευθύνεται πρὸς τὸν πατέρα καὶ τὸ πλῆθος ποὺ εἶχε συγκεντρωθεῖ, καί λέγει: «ὦ γενεά ἄπιστος καὶ διεστραμμένη, ἕως πότε ἔσομαι μεθ' ὑμῶν; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;»· γενεὰ ἄπιστη καὶ διεστραμμένη, μέχρι πότε θὰ εἶμαι μαζί σας; μέχρι πότε θὰ σᾶς ἀνέχομαι;

Ἦταν ἔλεγχος ὀξὺς καὶ διαμαρτυρία ἔντονος τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Κυρίου πρὸς τὸν Ἰουδαϊκό λαό, ποὺ ἔβλεπε τόσα θαύματα καὶ ὅμως δὲν ἔλεγε νὰ πιστεύσει ὁλόψυχα στὴ θεϊκή καταγωγή καὶ ἀποστολὴ τοῦ Κυρίου, ἀλλά ἔδειχνε σκληροκαρδία καὶ ἀμετανοησία.

«Φέρετέ μοι αὐτὸν ὧδε»  φέρτε τόν μου ἐδῶ, παραγγέλλει μετὰ τὸν δίκαιο αὐτὸν ἔλεγχο ὁ Κύριος. Καὶ ἀμέσως θεράπευσε τὸ δαιμονισμένο παιδί.

ΦΥΣΙΚΑ ΟΙ ΜΑΘΗΤΑΙ ἦσαν πολὺ ἀπορημένοι γιά τή δυσκολία ποὺ οἱ ἴδιοι εἶχαν συναντήσει. Γι' αὐτὸ καὶ παρακαλοῦν τὸν Κύριο νὰ τοὺς ἐξηγήσει, γιά ποιὸ λόγο ἐκεῖνοι δὲν μπόρεσαν νὰ διώξουν τὸ δαιμόνιο. «Διὰ τὴν ἀπιστίαν ὑμῶν»· ἐξ αἰτίας τῆς ὀλίγης σας πίστεως, τοὺς ἀπαντᾶ. Καὶ τοὺς τονίζει ὅτι, ἐάν εἶχαν πίστη θερμὴ καὶ δραστικὴ σάν τὸν μικρὸ σπόρο τοῦ σιναπιοῦ, θά μποροῦσαν ἀκόμη καὶ βουνὰ νὰ μετακινήσουν καὶ τὰ πάντα νὰ πετύχουν. Ὅσο ἀφορᾶ δὲ στὸ συγκεκριμένο περιστατικό, τοὺς διευκρινίζει ὅτι εἰδικὰ αὐτὸ τὸ εἶδος τῶν δαιμονίων δὲν βγαίνει ἀπό τὸν ἄνθρωπο παρὰ μὲ θερμὴ προσευχή καί νηστεία. 

      Η ΚΑΤΑΛΗΞΗ ΩΣΤΟΣΟ αὐτοῦ τοῦ περιστατικοῦ ἐπεφύλασσε καί μία ἀκόμη δυσάρεστη ἔκπληξη γιά τούς Μαθητές. Καθὼς ἐπέστρεφαν στὴ Γαλιλαία, ὁ Κύριος τοὺς προανήγγειλε τὰ ὅσα ἐπρόκειτο νὰ τοῦ συμβοῦν ὅτι δηλαδὴ θὰ παραδοθεῖ στὰ χέρια τῶν ἐχθρῶν Του καὶ αὐτοὶ θὰ τὸν φονεύσουν, ἀλλά καί ὅτι τὴν Τρίτη μέρα ἀπό τὸν θάνατό Του θὰ ἀναστηθεῖ. Τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Κυρίου γέμισαν μὲ ὑπερβολικὴ λύπη τὶς ψυχὲς τῶν Μαθητῶν, διότι ἔνιωθαν νά διαψεύδονται οἱ ἐλπίδες τους γιὰ μιά ἐπίγεια βασιλεία τοῦ Μεσσίου.

Η ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

«Ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη»! Μία ἀναφώνηση τοῦ Κυρίου πού μᾶς ἐκπλήττει. Ἀλλά δὲν ἦταν καθόλου ὑπερβολική. Διεστραμμένη πράγματι ὑπῆρξε ἡ γενεὰ τῶν συγχρόνων Του Ἑβραίων. Ἔβλεπαν τὰ συγκλονιστικὰ θαύματα μὲ τὰ μάτια τους, ἄκουαν τὴν θεϊκὴ διδασκαλία τοῦ Κυρίου μέ τά ἴδιά τους τὰ αὐτιά, παρατηροῦσαν προσεκτικὰ τὴν ἁγία Του ζωή, καὶ ὄμως δέ πίστευαν. Ἔφθαναν μάλιστα στὸ σημεῖο νὰ ἀποδίδουν τὰ θαύματά Του σὲ δαιμονικὴ συνέργεια.

Γενεὰ διεστραμμένη ὄντως, ἡ ὁποία στὸ τέλος διέπραξε καὶ τὸ φρικτότερο κακούργημα ὅλων τῶν αἰώνων: σταύρωσε τὸν ἐνανθρωπήσαντα Θεό!

Γενεὰ ἄπιστη καὶ διεστραμμένη! Ἀναμφίβολα ἄπιστοι καί διεστραμμένοι ἄνθρωποι ὑπάρχουν σὲ κάθε ἐποχή. Ὡστόσο, χωρὶς νὰ μπορεῖ νά θεωρηθεῖ ὑπερβολή, θὰ λέγαμε πώς αὐτὸς ὁ χαρακτηρισμὸς θὰ ταίριαζε ἐν πολλοῖς καὶ γιὰ τὴ δική μας γενεἀ καὶ τὴ δική μας ἐποχή.

Τί ἐποχή, ἀλήθεια! Ἐποχὴ ἀποστασίας! Ἐποχὴ ποὺ χλεύασε τὸ Εὐαγγέλιο, δίωξε τήν Ἐκκλησία, διέσυρε τὸν ἁγνό τρόπο ζωῆς τῶν πιστῶν.

Τραγικὴ ἐποχή! Ἀλλά καί γιά κάποιον ἄλλο λόγο τραγικότερη ἀκόμη! Τραγικότερη, διότι αὐτὸ τὸ πνεῦμα τῆς ἀπιστίας καὶ τῆς διαστροφῆς ἔχει δυστυχῶς προσβάλει καὶ μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Σήμερα ἀκόμη καὶ σὲ ἀνθρώπους ποὺ ζοῦν μέσα στὴν Ἔκκλησία καὶ ὄχι σπάνια κατέχουν σημαντικὴ θέση σ' αὐτὴ διακρίνει κανείς ἐπηρεασμό ἀπό τὸ πνεῦμα τοῦ ἁμαρτωλοῦ κόσμου.

Ὁ Κύριος ἤλεγξε καὶ τοὺς Μαθητές Του γιά τή λίγη πίστη τους. Ὑπ' αὐτὴ τὴν ἔννοια καὶ ὅλοι μας πρέπει νὰ προσέξουμε. Μήπως τυχὸν καὶ μεῖς ἔχουμε πίστη ἀναιμική; Μήπως ἡ διαστροφὴ τῆς ἐποχῆς μας ἐπηρεάζει καί μᾶς; Μήπως ταιριάζει καὶ σὲ μᾶς ἡ ἐλεγκτικὴ ἀναφώνηση τοῦ Κυρίου «ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη»;

Νὰ μή ἐπιτρέψει κάτι τέτοιο ὁ Θεός. Ἀλλὰ καὶ μεῖς νὰ προσέχουμε πολύ. Νὰ ἔχουμε πίστη θερμή, «ὡς κόκκον σινάπεως». Καὶ νὰ ζοῦμε κατὰ τὸ ἅγιο θέλημα τοῦ τρισαγίου Θεοῦ μας.

 (Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)