ΑΚΟΛΟΥΘΙΕΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠ.ΠΑΥΛΟΥ και ΒΑΡΝΑΒΑ

ΑΚΟΛΟΥΘΙΕΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

1 ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ  Ἀρχή τῆς Ἰνδίκτου, δηλαδή τοῦ νέου ἔτους. Συμεὼν τοῦ Στυλίτου, Μνήμη τῶν ἁγίων 40 Παρθενομαρτύρων γυναικῶν καί Άμμούν τοῦ διδασκάλου αὐτῶν

2 ΣΑΒΒΑΤΟ Μά­μαν­τος Μάρ­τ., Ἰ­ω­άν­νου τοῦ Νη­στευ­τοῦ

3 ΚΥ­ΡΙΑ­ΚΗ ΙΓ΄Μ­Α­Τ­Θ­Α­Ι­ΟΥ, Ἀ­πό­στ. (Α΄ Κορ. ιϚ΄[16] 13 – 24), Εὐ­αγγ.  (Ματθ. κα΄[21] 33 – 42) 

Χλό­ης τῆς Κο­ριν­θί­ας, Πο­λυ­δώ­ρου Νε­ο­μάρ­τυ­ρος, Ἀνθίμου ἱερομ., Θεοκτίστου ὁσίου, Ἀνακομιδή λ­ε­ι­ψ­ά­ν­ων Ν­ε­κ­τ­α­ρ­ί­ου Π­ε­ν­τ­α­π­ό­λ­ε­ως

Μ­έ­ρα ἀ­φ­ι­ε­ρ­ω­μ­έ­νη σ­το π­ε­ρ­ι­β­ά­λ­λ­ον

6 ΤΕΤΑΡΤΗ, Ἀ­ν­ά­μ­ν­η­σ­ις τ­οῦ ἐν Χ­ώ­ν­α­ις θ­α­ύ­μ­α­τ­ος τ­οῦ Ἀ­ρ­χ­α­γ­γ­έ­λ­ου Μ­ι­χ­α­ήλ.

8 ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ  Τό Γενέθλιον της Υπεραγίας Δεσποίνης ημων Θεοτόκου

10 ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ Υ­ΨΩ­ΣΕ­ΩΣ, Ἀ­πό­στ. (Γαλ. Ϛ΄[6]  11 - 18) , Εὐ­αγγ.   (Ἰ­ω. γ΄ [3] 13 - 17)

Μηνοδώρας, Μητροδώρας, Νυμφοδώρας μαρτύρων, Πουλχερίας τῆς Βασιλίσσης, Ἀπελλοῦ, Λουκᾶ καὶ Κλήμεντος τῶν Ἀποστόλων.

14 ΠΕΜΠΤΗ Η ΠΑΓ­ΚΟ­ΣΜΙΟΣ Υ­ΨΩ­ΣΙΣ ΤΟΥ ΤΙ­ΜΙΟΥ ΚΑΙ ΖΩ­Ο­ΠΟΙ­ΟΥ ΣΤΑΥ­ΡΟΥ

(Ν­η­σ­τ­ε­ία, α­ὐ­σ­τ­η­ρά κ­αί ἀ­π­ό­λ­υ­τ­ος)

17 ΚΥ­ΡΙΑ­ΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ. Ἀ­πό­στ. (Γαλ. β΄[2]  16 - 20) , Εὐ­αγγ. (Μάρκ. η΄[8]  34 - θ΄[9] 1)

Σο­φί­ας, Πί­στε­ως, Ἐλ­πί­δος καὶ Ἀ­γά­πης τῶν Μαρ­τ., Ἡ­ρα­κλει­δί­ου ἐ­πι­σκό. Τα­μα­σέ­ων, Αὐ­ξι­βί­ου ἐ­πι­σκ.­ Σό­λων, Ἀ­να­στα­σί­ου ὁ­σ.­ ἐν Πε­ρι­στε­ρω­νο­πη­γῇ Κύ­πρου

20 ΤΕΤΑΡΤΗ Ε­ὐ­σ­τ­α­θ­ί­ου μ­ε­γ­α­λ­ο­μ­ά­ρ­τ­υ­ρ­ος, Θ­ε­ο­πί­στης τῆς σ­υ­μ­β­ί­ας α­ὐ­τ­οῦ κ­αὶ Ἀ­γ­α­π­ί­ου κ­αὶ Θ­ε­ο­π­ί­στου τ­ῶν υ­ἱ­ῶν α­ὐ­τ­ῶν

 23 ΣΑΒΒΑΤΟΝ Σύλ­λη­ψις Προ­δρό­μου, Ξαν­θίπ­πης καί Πο­λυ­ξέ­νης τῶν αὐ­τα­δέλ­φων ὁ­σί­ων.

24 ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄  ΛΟΥ­ΚΑ,  Ἀ­πό­στ. (Β΄ Τιμ. γ΄[3]  10 - 15) ,) Εὐ­αγγ. (Λουκ. ε΄[5] 1 - 11)

Θέ­κλης με­γα­λομ. καί Ἰ­σα­πο­στό­λου, Σι­λουα­νοῦ ὁ­σ. τοῦ Ἀ­θω­νί­του

26 ΤΡΙΤΗ Ἡ Με­τά­στα­σις τοῦ Ἁ­γί­ου ἐν­δό­ξου καὶ πα­νευ­φή­μου Ἀ­πο­στό­λου Ἰ­ω­άν­νου τοῦ Θε­ο­λό­γου καὶ Εὐ­αγ­γε­λι­στοῦ

28 ΠΕΜΠΤΗ Ν­ε­ο­φ­ύ­τ­ου τ­οῦ Ἐ­γ­κ­λ­ε­ί­σ­τ­ου, Χ­α­ρ­ί­τω­ν­ος ὁ­μ­ο­λ­ο­γ­η­τ­οῦ, Α­ὐ­ξ­ε­ν­τ­ί­ου ὁ­σίων

29 ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ Κ­υ­ρ­ι­α­κ­οῦ τ­οῦ Ἀ­ν­α­χ­ω­ρ­η­τ­οῦ, Π­ε­τ­ρ­ω­ν­ί­ας μ­ά­ρ­τ­υ­ρ­ος

ΩΡΑΡΙΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ: 6.00 Μ.Μ.

 ΟΡΘΡΟΣ: 6.30 Π.Μ.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Την ερχόμενη Δευτέρα 28 Αυγούστου

στον Εσπερινό της Αποτομής της Τιμίας Κεφαλής του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου και Βαπτιστού του Κυρίου μας,

στον Ιερό Ναό των Αποστόλων Παύλου και Βαρνάβα

θα παρευρίσκεται

ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μωάνζας, Τανζανίας,

κος Ιερώνυμος.

Στο τέλος του εσπερινού θα ομιλήσει στο εκκλησίασμα.

Ο εσπερινός αρχίζει στις 6.30 μ.μ.

Όλοι είστε ευπρόσδεκτοι  

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(27 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2017)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Ἀδελφοί, γνωρίζω ὑμῖν τὸ Εὐαγγέλιον ὃ εὐηγγελισάμην ὑμῖν, ὃ καὶ παρελάβετε, ἐν ᾧ καὶ ἑστήκατε, δι᾽ οὗ καὶ σῴζεσθε, τίνι λόγῳ εὐηγγελισάμην ὑμῖν εἰ κατέχετε, ἐκτὸς εἰ μὴ εἰκῇ ἐπιστεύσατε. Παρέδωκα γὰρ ὑμῖν ἐν πρώτοις, ὃ καὶ παρέλαβον, ὅτι Χριστὸς ἀπέθανεν ὑπὲρ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν κατὰ τὰς γραφάς· καὶ ὅτι ἐτάφη, καὶ ὅτι ἐγήγερται  τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ κατὰ τὰς Γραφάς· καὶ ὅτι ὤφθη Κηφᾷ, εἶτα τοῖς δώδεκα· ἔπειτα ὤφθη ἐπάνω πεντακοσίοις ἀδελφοῖς ἐφάπαξ, ἐξ ὧν οἱ πλείονες μένουσιν ἕως ἄρτι, τινὲς δὲ καὶ ἐκοιμήθησαν· ἔπειτα ὤφθη ᾽Ιακώβῳ, εἶτα τοῖς ἀποστόλοις πᾶσιν· ἔσχατον δὲ πάντων ὡσπερεὶ τῷ ἐκτρώματι ὤφθη κἀμοί. ᾽Εγὼ γάρ εἰμι ὁ ἐλάχιστος τῶν ἀποστόλων, ὃς οὔκ εἰμι ἱκανὸς καλεῖσθαι ἀπόστολος, διότι ἐδίωξα τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ· χάριτι δὲ Θεοῦ εἰμι ὅ εἰμι· καὶ ἡ χάρις αὐτοῦ ἡ εἰς ἐμὲ οὐ κενὴ ἐγενήθη, ἀλλὰ περισσότερον αὐτῶν πάντων ἐκοπίασα· οὐκ ἐγὼ δὲ ἀλλ’ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ σὺν ἐμοί. Εἴτε οὖν ἐγὼ εἴτε ἐκεῖνοι, οὕτως κηρύσσομεν καὶ οὕτως ἐπιστεύσατε.

                      (Α΄ Κορ. ιε΄[15] 1 – 11)

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

      Σᾶς γνωστοποιῶ λοιπόν, ἀδελφοί, τὸ Εὐαγγέλιο ποὺ σᾶς δίδαξα, τὸ ὁποῖο καὶ παραλάβατε καί στό ὁποῖο μένετε ἀμετακίνητοι ἀπό τότε. Μ’ αὐτὸ καὶ θὰ σωθεῖτε, ἐάν τὸ κρατᾶτε στερεά, ὅπως ἐγώ σᾶς τό κήρυξα  ἐκτός ἄν μάταια καὶ χωρὶς λόγο πιστέψατε. Λησμονήσατε ὅμως μιὰ οὐσιώδη ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου μου αὐτοῦ. Μὲ τὴν προφορική μου δηλαδὴ διδασκαλία σᾶς παρέδωσα πρῶτα ἐκεῖνο ποὺ κι ἐγώ παρέλαβα, ὅτι δηλαδὴ ὁ Χριστὸς πέθανε γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας, σύμφωνα μέ ὅσα προφητεύθηκαν στὶς Γραφές, καὶ ὅτι ἐνταφιάστηκε καὶ τὴν τρίτη ἡμέρα ἀναστήθηκε σύμφωνα μὲ τὶς Γραφές, καί ὅτι ἐμφανίσθηκε μετὰ τὴν Ἀνάσταση του στὸν Κηφᾶ (Πέτρο), κι ἔπειτα στοὺς δώδεκα Ἀποστόλους. Ἔπειτα ἐμφανίσθηκε γιὰ μιὰ φορὰ συγχρόνως σὲ περισσότερους ἀπό πεντακόσιους ἀδελφούς, ἀπό τούς ὁποίους βέβαια μερικοὶ πέθαναν, οἱ περισσότεροι ὅμως ζοῦν ἕως τώρα. Ἔπειτα ἐμφανίσθηκε στὸν Ἰάκωβο, καὶ ὕστερα σ' ὅλους τοὺς Ἀποστόλους. Καὶ τελευταία ἀπ' ὅλους ἐμφανίσθηκε καὶ σὲ μένα σάν σὲ ἔκτρωμα, σάν ἔμβρυο δηλαδὴ ποὺ παράκαιρα ἀποβλήθηκε ἀπ' τὴν κοιλιὰ τῆς μητέρας του. Διότι ἐγώ εἶμαι ὁ ἐλάχιστος, ὁ κατώτερος ἀπ' ὅλους τοὺς Ἀποστόλους, ποὺ δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ ὀνομάζομαι Ἀπόστολος, διότι καταδίωξα τὴν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ. Μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ ὅμως εἶμαι ὅ,τι εἶμαι τώρα, δηλαδὴ Ἀπόστολος ἴσος μὲ τοὺς ἄλλους. Καὶ ἡ χάρις πού μοῦ ἔδωσε ὁ Κύριος δὲν ἔμεινε ἄκαρπη καὶ χωρὶς ἀποτέλεσμα, ἀλλά περισσότερο ἀπ' ὅλους αὐτοὺς κοπίασα. Καὶ τὸ ἔργο μάλιστα αὐτὸ δὲν τὸ ἐργάστηκα ἐγώ, ἀλλά ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ποὺ εἶναι μαζί μου καὶ μὲ ἐνισχύει. Ἀφοῦ λοιπὸν καὶ στοὺς ἄλλους Ἀποστόλους καὶ σὲ μένα ἐμφανίσθηκε ὁ Κύριος, καὶ ὅλοι ἀπό ἐκεῖνον ἀναδειχθήκαμε Ἀπόστολοί του, εἴτε ἐγώ ἀσκῶ τό ἀποστολικὸ ἔργο, εἴτε ἐκεῖνοι, μὲ τὸν ἴδιο τρόπο καὶ τὸ ἴδιο Εὐαγγέλιο κηρύττουμε ὅλοι· καὶ ὅπως κηρύττουμε, ἔτσι κι ἐσεῖς πιστέψατε.

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, νεανίσκος τις προσῆλθε τῷ Ἰησοῦ γονυπετῶν αὐτῷ καὶ λέγων· Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ἀγαθὸν ποιήσω ἵνα ἔχω ζωὴν αἰώνιον; ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ· Τί με λέγεις ἀγαθόν; οὐδεὶς ἀγαθὸς εἰ μὴ εἷς ὁ Θεὸς. εἰ δὲ θέλεις εἰσελθεῖν εἰς τὴν ζωὴν, τήρησον τὰς ἐντολάς. λέγει αὐτῷ· Ποίας; ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπε· Τὸ οὐ φονεύσεις, οὐ μοιχεύσεις, οὐ κλέψεις, οὐ ψευδομαρτυρήσεις, τίμα τὸν πατέρα καὶ τὴν μητέρα, καί, ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν. λέγει αὐτῷ ὁ νεανίσκος· Πάντα ταῦτα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου· τί ἔτι ὑστερῶ; ἔφη αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Εἰ θέλεις τέλειος εἶναι, ὕπαγε πώλησόν σου τὰ ὑπάρχοντα καὶ δὸς πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι. ἀκούσας δὲ ὁ νεανίσκος τὸν λόγον ἀπῆλθε λυπούμενος· ἦν γὰρ ἔχων κτήματα πολλά. Ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ· Ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι δυσκόλως πλούσιος εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. πάλιν δὲ λέγω ὑμῖν, εὐκοπώτερόν ἐστι κάμηλον διὰ τρυπήματος ῥαφίδος διελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν. ἀκούσαντες δὲ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἐξεπλήσσοντο σφόδρα λέγοντες· Τίς ἄρα δύναται σωθῆναι; ἐμβλέψας δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· Παρὰ ἀνθρώποις τοῦτο ἀδύνατόν ἐστι, παρὰ δὲ Θεῷ πάντα δυνατά ἐστι.

                                          (Ματθ. ιθ΄[19] 16 – 26)

Ο ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΝΕΑΝΙΣΚΟΣ

1. ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΟΝ ΤΟΥ;

Κάποια ἡμερα ἐπλησίασε τὸν Κύριο ἕνας πλούσιος νέος καὶ Τοῦ εἶπε:

-Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί νὰ κάνω γιὰ νὰ κερδίσω τὴν αἰώνιο ζωή;

Καὶ ὁ Κύριος τοῦ ἀπάντησε:

-Φύλαξε σ᾿ ὅλη σου τὴ ζωὴ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ.

-Ποιὲς ἐντολές; ρωτάει αὐτὸς μὲ ἀπορία.

Ὁ Κύριος τοῦ ἀπαντᾷ:

-Νὰ μὴ φονεύσεις, νὰ μὴ μοιχεύσεις, νὰ μὴ κλέψεις, νὰ μὴ ψευδομαρτυρήσεις, νὰ τιμᾶς τοὺς γονεῖς σου καὶ νὰ ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου σὰν τὸν ἑαυτό σου.

-Ὅλα αὐτὰ τὰ φύλαξα ἀπὸ μικρὸ παιδί, λέγει ὁ νέος.

Πῶς ὅμως ὁ νέος αὐτὸς τολμάει μιὰ τέτοια κατηγορηματικὴ διαβεβαίωση; Εἶναι δυνατὸν νὰ φύλαξε κατὰ γράμμα ὅλες τὶς ἐντολές, ἀκόμη κι αὐτὴν τῆς ἀγάπης; Πῶς μποροῦσε νὰ ἀγαπᾶ τὸν πλησίον του σὰν τὸν ἑαυτό του, ὅταν εἶχε τόσο πολλὰ κτήματα καὶ δὲν ἐνδιαφερόταν νὰ βοηθήσει τοὺς ἀμέτρητους πτωχοὺς συνανθρώπους του; Πῶς δὲν πούλησε ἔστω μερικὰ γι᾿ αὐτούς; Ὁ πλούσιος αὐτὸς νέος ἀγαποῦσε τὸν πλησίον του, ἀλλὰ μόνο στὰ λόγια καὶ τὰ αἰσθήματα, ὄχι ὅμως καὶ στὴν πράξη. Ἀγαποῦσε τὸν συνάνθρωπό του τόσο ὅσο νὰ μὴ θίγεται τὸ πορτοφόλι του, ἡ περιουσία του. Βέβαια τὶς ἄλλες ἐντολὲς ὁ νέος αὐτός, ὅπως ἔλεγε, ἀγωνιζόταν νὰ τὶς τηρεῖ. Ἀλλὰ τὸ ἀγκάθι τῆς φιλαργυρίας κατέστρεφε τὸ χωράφι τῆς ψυχῆς του. Προσήλωνε τὸ νοῦ του στὰ γήινα καὶ φθαρτά, καὶ ἔδιωχνε ἀπὸ τὴν καρδιά του τὴν συμπάθεια πρὸς τοὺς πτωχούς. Γι᾿ αὐτὸ ὁ Κύριος τοῦ μίλησε γιὰ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον. Διότι ἤθελε νὰ ἀποκολλήσει τὸν νέον ἀπὸ τὸν πλοῦτο καὶ νὰ τοῦ μάθει νὰ ἀγαπᾶ τοὺς συνανθρώπους του ὄχι μόνο μὲ λόγια ἀλλὰ καὶ μὲ ἔργα. Γι᾿ αὐτὸ ἀκριβῶς τοῦ εἶπε:

-Ἂν θέλεις νὰ εἶσαι τέλειος, πούλησε τὴν περιουσία σου, μοίρασέ την στοὺς πτωχοὺς καὶ ἀκολούθησέ με.

Δηλαδὴ εἶναι σὰν νὰ τοῦ ἔλεγε: Ἔτσι μόνον θὰ ἀποδείξεις ἐὰν πραγματικὰ ἀγαπᾶς τὸν πλησίον σου· ἐὰν τὸν βοηθήσεις στὴν πράξη μὲ τὴν φιλανθρωπία σου.

Ἐμεῖς ἄραγε ἀγαποῦμε τὸν πλησίον μας ὅπως τὸ ζητεῖ ὁ Κύριος; Ὄχι μόνο μὲ αἰσθήματα συμπόνιας ἀλλὰ καὶ μὲ πράξεις ἀγάπης, μὲ ἠθικὴ καὶ ὑλικὴ συμπαράσταση καὶ μὲ ὅ,τι ἄλλο ἔχει ὁ κάθε ἀδελφός μας ἀνάγκη; Ἢ εἴμαστε κι ἐμεῖς φιλάνθρωποι μὲ τὸ ἀζημίωτο; Οἱ Φαρισαῖοι ἔδιναν ἀπὸ τὰ εἰσοδήματά τους τὸ ἕνα δέκατο. Ἐμεῖς ἔχουμε τουλάχιστον μια τέτοια φιλανθρωπία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης; Διότι ἀγάπη ποὺ δὲν μᾶς κοστίζει δὲν εἶναι ἀγάπη.

2. ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΕΜΠΟΔΙΟ

Ἐδῶ ὅμως τίθεται ἕνα καίριο ἐρώτημα: Ὅποιος θέλει νὰ ἀκολουθήσει τὸν Χριστό, πρέπει νὰ πουλήσει ὅλη τὴν περιουσία του καὶ νὰ τὴν μοιράσει στοὺς πτωχούς; Ὄχι ἀσφαλῶς. Αὐτὴ ἡ ὁδηγία ἀναφέρεται στὸν συγκεκριμένο νέο. Ἦταν μια εἰδικὴ κλήση τοῦ Κυρίου πρὸς ἕναν ὑποψήφιο ἀπόστολό του. Ἐφόσον ὁ νέος ἐκεῖνος εἶχε μεγάλα ὁράματα τελειότητος καὶ ποθοῦσε ὑψηλὰ πράγματα, ὁ Κύριος τοῦ ζητεῖ καὶ μεγάλη θυσία. Διότι μόνον ὅταν ὁ νέος αὐτὸς θὰ ἀπελευθερωνόταν ἀπὸ τὰ δεσμὰ τοῦ πλούτου, τὰ ὁποῖα τὸν εἶχαν δέσει στὴ γῆ, θὰ μποροῦσε νὰ πετάξει ψηλά, νὰ γίνει μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ. Μάλιστα ὁ ἱερὸς εὐαγγελιστὴς Μάρκος λέγει ὅτι, μόλις ὁ Κύριος ἀντίκρυσε τὸν νέο, τὸν ἀγάπησε πολύ. Διότι ὁ νέος αὐτὸς εἶχε πολὺ καλὴ διάθεση. Ἤθελε νὰ γίνει πιὸ ἐνάρετος. Ἐπιθυμοῦσε τὴν αἰώνια ζωή. Θὰ μποροῦσε νὰ γίνει ἕνας ἐκλεκτός του ἀπόστολος.

Ἐδῶ ὅμως θὰ ρωτήσει κανείς: Ἐφόσον ὁ νέος αὐτὸς εἶχε ὅλες τὶς ἄλλες προϋποθέσεις νὰ γίνει ἀπόστολος, δὲν θὰ μποροῦσε ὁ Κύριος νὰ γίνει πιὸ συγκαταβατικὸς στοὺς ὄρους του; Ὄχι βέβαια, διότι, ὅπως λέγουν οἱ ἱεροὶ ἑρμηνευταί, «οἱ μαθηταὶ ποὺ θέτουν ὅρους γιὰ νὰ ἀκολουθήσουν τὸν διδάσκαλό τους, προσελκύονται εὔκολα, ἀλλὰ καὶ χάνονται εὔκολα. Ἐὰν ὁ Χριστὸς χαλάρωνε τοὺς ὅρους του γιὰ νὰ κερδίσει τὸν νέο, μπορεῖ νὰ εἶχε για κάποιο διάστημα ἕναν ἐνθουσιώδη μαθητή, μὲ τὸν κίνδυνο ὅμως ἀργότερα νὰ γίνει ἀποστάτης καὶ ἀρνητής». Γι᾿ αὐτὸ ὁ Κύριος κάνει ἕνα ξεκαθάρισμα εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς. Καὶ τὸ ἀποτέλεσμα βέβαια ὀδυνηρό. Για σκεφθεῖτε μὲ πόση χαρὰ καὶ λαχτάρα ὁ νέος πλησίασε τὸν Κύριο καὶ μὲ πόση λύπη ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ κοντά Του!

Αὐτὴ ἡ ἐξέλιξη τοῦ νέου θὰ πρέπει νὰ διδάξει καὶ ὅλους μας: ὅτι ἐφόσον θέλουμε νὰ ἀκολουθοῦμε τὸν Χριστὸ θὰ πρέπει νὰ εἴμαστε ἀποφασισμένοι νὰ ξεπεράσουμε κάποιες ἀδυναμίες ποὺ κυριαρχοῦν μέσα μας καὶ μποροῦν νὰ μᾶς καταστρέψουν· εἴτε εἶναι προσκολλήσεις στὸ χρῆμα εἴτε στὴ δόξα, στὶς ἡδονὲς ἢ σὲ ὁποιοδήποτε πάθος. Κι ἂν αὐτὴ ἡ ἀπεξάρτηση μᾶς φαίνεται δύσκολη, διότι βλέπουμε τὸν ἑαυτό μας δεμένο μὲ πάθη καὶ ἐπιθυμίες, τουλάχιστον ἂς προσφέρουμε στὸν Κύριο τὴν διάθεσή μας καὶ τὴν προθυμία μας γιὰ ἀγῶνα. Κι Ἐκεῖνος θὰ μᾶς δίνει τὴν Χάρη του νὰ ξεπερνοῦμε τὶς ἀδυναμίες μας καὶ νὰ Τὸν ἀκολουθοῦμε ὅπου μᾶς καλεῖ.    

 (Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(20 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2017)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Ἀδελφοί, ἡ σφραγὶς τῆς ἐμῆς ἀποστολῆς ὑμεῖς ἐστε ἐν Κυρίῳ. Ἡ ἐμὴ ἀπολογία τοῖς ἐμὲ ἀνακρίνουσιν αὕτη ἐστί. Μὴ οὐκ ἔχομεν ἐξουσίαν φαγεῖν καὶ πιεῖν; Μὴ οὐκ ἔχομεν ἐξουσίαν ἀδελφὴν γυναῖκα περιάγειν, ὡς καὶ οἱ λοιποὶ ἀπόστολοι καὶ οἱ ἀδελφοὶ τοῦ Κυρίου καὶ Κηφᾶς; Ἤ μόνος ἐγὼ καὶ Βαρνάβας οὐκ ἔχομεν ἐξουσίαν τοῦ μὴ ἐργάζεσθαι; Τίς στρατεύεται ἰδίοις ὀψωνίοις ποτέ; Τίς φυτεύει ἀμπελῶνα καὶ ἐκ τοῦ καρποῦ αὐτοῦ οὐκ ἐσθίει; Ἤ τίς ποιμαίνει ποίμνην καὶ ἐκ τοῦ γάλακτος τῆς ποίμνης οὐκ ἐσθίει; Μὴ κατὰ ἄνθρωπον ταῦτα λαλῶ; Ἤ οὐχὶ καὶ ὁ νόμος ταῦτα λέγει; Ἐν γὰρ τῷ Μωσέως νόμῳ γέγραπται· «Οὐ φιμώσεις βοῦν ἀλοῶντα». Μὴ τῶν βοῶν μέλει τῷ Θεῷ; Ἤ δι᾿ ἡμᾶς πάντως λέγει; Δι᾿ ἡμᾶς γὰρ ἐγράφη, ὅτι ἐπ᾿ ἐλπίδι ὀφείλει ὁ ἀροτριῶν ἀροτριᾶν, καὶ ὁ ἀλοῶν τῆς ἐλπίδος αὐτοῦ μετέχειν ἐπ᾿ ἐλπίδι. Εἰ ἡμεῖς ὑμῖν τὰ πνευματικὰ ἐσπείραμεν, μέγα εἰ ἡμεῖς ὑμῶν τὰ σαρκικὰ θερίσομεν; Εἰ ἄλλοι τῆς ἐξουσίας ὑμῶν μετέχουσιν, οὐ μᾶλλον ἡμεῖς; Ἀλλ᾿ οὐκ ἐχρησάμεθα τῇ ἐξουσίᾳ ταύτῃ, ἀλλὰ πάντα στέγομεν, ἵνα μὴ ἐγκοπήν τινα δῶμεν τῷ Εὐαγγελίῳ τοῦ Χριστοῦ.                    

  (Α΄ Κορ. θ΄[9] 2 – 12)

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ἀ­δελ­φοί, ἐάν γιὰ ἄλλους δὲν εἶμαι Ἀπόστολος, τουλάχιστον ὅμως γιά σᾶς εἶμαι Ἀπόστολος. Διότι ἡ σφραγίδα μὲ τὴν ὁποία πιστοποιεῖται ἐπίσημα τὸ ἀποστολικό μου ἀξίωμα, μὲ τὴ χάρη τοῦ Κυρίου, εἶστε ἐσεῖς, τούς ὁποίους ἐγώ ὁδήγησα στὸ Χριστό. Ἡ ἀπάντησή μου πρὸς ἐκείνους ποὺ μὲ ἐξετάζουν καὶ ἀμφισβητοῦν ἄν εἶμαι Ἀπόστολος, εἶναι αὐτὴ πού δίνεται ἀπό τὴ θεία αὐτὴ σφραγίδα. Ἀφοῦ λοιπὸν εἶμαι κι ἐγώ Ἀπόστολος σάν τούς ἄλλους Ἀποστόλους, ρωτῶ: Δὲν ἔχουμε κι ἐγώ καὶ οἱ συνεργάτες μου δικαίωμα νὰ φᾶμε καὶ νὰ πιοῦμε αὐτά ποὺ μᾶς προσφέρουν οἱ μαθητές μας; Δὲν ἔχουμε κι ἐμεῖς δικαίωμα νὰ περιφέρουμε μαζί μας στὶς περιοδεῖες γυναίκα, Χριστιανὴ ἀδελφή, γιά νὰ μᾶς διακονεῖ, ὅπως κάνουν καί οἱ ὑπόλοιποι Ἀπόστολοι κι αὐτοὶ ποὺ θεωροῦνται ἀδελφοὶ τοῦ Κυρίου καί ὁ Κηφᾶς; Ἢ μήπως μόνο ἐγώ κι ὁ Βαρνάβας δὲν ἔχουμε δικαίωμα νά μήν ἐργαζόμαστε κάποιο βιοποριστικὸ ἐπάγγελμα, γιὰ νὰ καλύπτουμε ἀπ' αὐτὸ τὰ ἔξοδά μας; Εἴμαστε στρατιῶτες τοῦ Χριστοῦ πού ἀγωνιζόμαστε για τήν ἐξάπλωση τῆς βασιλείας του. Ποιός ποτέ παίρνει μέρος σὲ ἐκστρατεία ἐναντίον τοῦ ἐχθροῦ μέ δικά του ἔξοδα; Εἴμαστε ἀμπελουργοὶ ποὺ καλλιεργοῦμε τό πνευματικὸ ἀμπέλι τοῦ Χριστοῦ. Ποιός φυτεύει ἀμπέλι καὶ δὲν τρώει ἀπό τὸν καρπό του; Εἴμαστε πνευματικοί ποιμένες κι ἐσεῖς εἶστε τὰ πρόβατά μας. Ποιός βόσκει ποίμνιο, φροντίζει γι' αὐτό, καὶ δὲν τρώει ἀπό τό γάλα τοῦ ποιμνίου; Ἀλλὰ μήπως αὐτὰ ποὺ λέω εἶναι σύμφωνα μόνο μέ ἀνθρώπινες συνήθειες καὶ παραδείγματα; Ἤ μήπως δὲν λέει τὰ ἴδια καὶ ὁ θεόπνευστος νόμος; Βεβαίως τὰ λέει αὐτὰ ὁ νόμος. Διότι ἔχει γραφεῖ στό Μωσαϊκὸ νόμο: Δὲν θὰ κλείσεις μὲ φίμωτρο καὶ δὲν θά βουλώσεις τὸ στόμα τοῦ βοδιοῦ ποὺ ἁλωνίζει. Θὰ ἀφήσεις τὸ στόμα του ἐλεύθερο νά φάει ἀπό τά στάχυα πού μὲ τόσο κόπο ἁλωνίζει. Ἀλλὰ ρωτῶ: Μήπως ὁ Θεός ὡς νομοθέτης ἐνδιαφέρεται γιὰ τὰ βόδια; Ἢ μήπως γιὰ μᾶς τοὺς λογικοὺς βεβαίως ἀνθρώπους τὰ λέει καὶ τὰ νομοθετεῖ αὐτά; Ναί, γιὰ μᾶς τὰ λέει. Διότι γιὰ μᾶς τοὺς πνευματικοὺς ἐργάτες καὶ καλλιεργητές γράφτηκε ὅτι ὁ καλλιεργητὴς ὀφείλει νὰ καλλιεργεῖ τή γῆ μὲ τὴν ἐλπίδα νὰ ἀπολαύσει τὴ σοδειὰ κι ἐκεῖνος ποὺ γεμάτος ἐλπίδα ἁλωνίζει, ὀφείλει νά μετέχει καὶ νὰ ἀπολαμβάνει τὸν καρπὸ ποὺ μὲ ἐλπίδα περίμενε νὰ ἀποκτήσει ἀπ' τὸν ἀγρό του. Κι ἐμεῖς ὑπήρξαμε ἀνάμεσά σας σποριάδες πνευματικοὶ καὶ καλλιεργητές. Ἐάν λοιπόν ἐμεῖς σπείραμε στὶς καρδιὲς σας τὸν πνευματικὸ σπόρο τῆς ἀλήθειας καὶ σᾶς μεταδώσαμε πνευματικὰ χαρίσματα, εἶναι μεγάλο πράγμα ἄν ἐμεῖς θερίσουμε τὰ ὑλικὰ ἀγαθά σας ὡς καρπὸ τῆς πνευματικῆς αὐτῆς σπορᾶς; Κι ἄν ἄλλοι χρησιμοποιοῦν τὰ δικαιώματα ποὺ τοὺς δίνει ὁ νόμος σὲ σᾶς τοὺς μαθητευόμενους, δὲν δικαιούμαστε νὰ χρησιμοποιήσουμε τὴν ἐξουσία αὐτὴ πολὺ περισσότερο ἐμεῖς; Ἀλλ' ὅμως ἐμεῖς δὲν κάναμε χρήση τῶν δικαιωμάτων μας αὐτῶν. Ἀντιθέτως ὑποφέρουμε κάθε εἶδος στερήσεις, γιὰ νὰ μὴν παρεμβάλουμε οὔτε τὸ παραμικρὸ ἐμπόδιο στὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ.

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· ὡμοιώθη ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἀνθρώπῳ βασιλεῖ ὃς ἠθέλησεν συνᾶραι λόγον μετὰ τῶν δούλων αὐτοῦ. ἀρξαμένου δὲ αὐτοῦ συναίρειν προσηνέχθη αὐτῷ εἷς ὀφειλέτης μυρίων ταλάντων. μὴ ἔχοντος δὲ αὐτοῦ ἀποδοῦναι ἐκέλευσεν αὐτὸν ὁ κύριος αὐτοῦ πραθῆναι καὶ τὴν γυναῖκα αὐτοῦ καὶ τὰ τέκνα καὶ πάντα ὅσα εἶχε, καὶ ἀποδοθῆναι. πεσὼν οὖν ὁ δοῦλος προσεκύνει αὐτῷ λέγων· κύριε μακροθύμησον ἐπ' ἐμοί, καὶ πάντα σοι ἀποδώσω. σπλαγχνισθεὶς δὲ ὁ κύριος τοῦ δούλου ἐκείνου ἀπέλυσεν αὐτόν, καὶ τὸ δάνειον ἀφῆκεν αὐτῷ. ἐξελθὼν δὲ ὁ δοῦλος ἐκεῖνος εὗρεν ἕνα τῶν συνδούλων αὐτοῦ, ὃς ὤφειλεν αὐτῷ ἑκατὸν δηνάρια, καὶ κρατήσας αὐτὸν ἔπνιγεν λέγων· ἀπόδος μοι εἴ τι ὀφείλεις. πεσὼν οὖν ὁ σύνδουλος αὐτοῦ εἰς τοὺς πόδας αὐτοῦ παρεκάλει αὐτὸν λέγων· μακροθύμησον ἐπ' ἐμοί, καὶ ἀποδώσω σοι· ὁ δὲ οὐκ ἤθελεν, ἀλλὰ ἀπελθὼν ἔβαλεν αὐτὸν εἰς φυλακὴν ἕως οὗ ἀποδῷ τὸ ὀφειλόμενον. ἰδόντες δὲ οἱ σύνδουλοι αὐτοῦ τὰ γενόμενα ἐλυπήθησαν σφόδρα, καὶ ἐλθόντες διεσάφησαν τῷ κυρίῳ ἑαυτῶν πάντα τὰ γενόμενα. τότε προσκαλεσάμενος αὐτὸν ὁ κύριος αὐτοῦ λέγει αὐτῷ· δοῦλε πονηρέ, πᾶσαν τὴν ὀφειλὴν ἐκείνην ἀφῆκά σοι, ἐπεὶ παρεκάλεσάς με· οὐκ ἔδει καὶ σὲ ἐλεῆσαι τὸν σύνδουλόν σου, ὡς καὶ ἐγὼ σὲ ἠλέησα; καὶ ὀργισθεὶς ὁ κύριος αὐτοῦ παρέδωκεν αὐτὸν τοῖς βασανισταῖς ἕως οὗ ἀποδῷ πᾶν τὸ ὀφειλόμενον αὐτῷ. Οὕτω καὶ ὁ πατήρ μου ὁ ἐπουράνιος ποιήσει ὑμῖν ἐὰν μὴ ἀφῆτε ἕκαστος τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ ἀπὸ τῶν καρδιῶν ὑμῶν τὰ παραπτώματα αὐτῶν.                             

             (Ματθ. ιη΄[18] 23 – 35)

ΑΣΠΛΑΓΧΝΟΙ ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ

1. ΧΡΕΟΣ ΥΠΕΡΟΓΚΟ

Στὴν παραβολὴ τοῦ ἄσπλαγχνου ὀφειλέτου ὁ βασιλεὺς μιᾶς χώρας ζήτησε ἀπὸ τοὺς ὑπηρέτες του φοροεισπράκτορες νὰ τοῦ ἀποδώσουν τοὺς φόρους τῶν ὑπηκόων του. Κάποιος ὅμως ἀπὸ αὐτοὺς ὄφειλε ἕνα ἀμύθητο ποσό, δέκα χιλιάδων ταλάντων, τὸ ὁποῖο ὅμως εἶχε ξοδέψει καὶ ἀδυνατοῦσε νὰ τὸ πληρώσει. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ βασιλεὺς διέταξε νὰ πουληθεῖ αὐτός, ἡ γυναίκα του καὶ τὰ παιδιά του καὶ ὅλη ἡ περιουσία του, γιὰ νὰ πληρωθεῖ ἕνα μικρὸ μέρος τοῦ χρέους του. Ὁ ὀφειλέτης συντετριμμένος ἔπεσε στὰ πόδια του καὶ τὸν παρακάλεσε: Κύριε, δεῖξε λίγη μακροθυμία, δῶσ᾿ μου λίγο χρόνο, καὶ ὅλα ὅσα σοῦ χρεωστῶ θὰ σοῦ τὰ δώσω. Ὁ βασιλεὺς τότε τὸν λυπήθηκε, τοῦ χάρισε τὸ χρέος καὶ τὸν ἄφησε ἐλεύθερο.

Ἐδῶ ὅμως προκύπτει εὔλογα ἕνα ἐρώτημα: Ἀφοῦ τελικῶς ὁ βασιλεὺς σπλαγχνίσθηκε τὸν αὐλικό του καὶ τὸν ἄφησε ἐλεύθερο, γιὰ ποιὸ λόγο δὲν τὸν συγχώρησε ἀμέσως, ἀλλὰ τοῦ ἔκαμε ὅλη αὐτὴ τὴν παιδαγωγία;

Διότι, ἐὰν τὸν συγχωροῦσε ἀμέσως, δὲν θὰ καταλάβαινε ὁ ὀφειλέτης τὸ μέγεθος τῆς τεράστιας ὀφειλῆς του καὶ τῆς βαρύτητος τῆς ἄνομης καταχρήσεώς του. Τὸ χρέος του ἦταν τόσο μεγάλο, ὥστε φανέρωνε ἕναν ὀφειλέτη ὄχι μόνον ἀσυνεπῆ, ἀλλὰ καὶ καταχραστὴ καὶ σπάταλο. Ἦταν τόσο μεγάλο τὸ χρέος ὥστε, ἀκόμη κι ἂν ὁ ὀφειλέτης ἐργαζόταν ἐντατικὰ σ᾿ ὅλη του τὴν ζωή, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ τὸ ἐξοφλήσει. Ἄρα λοιπὸν ὁ βασιλεὺς δὲν εἶχε νὰ κερδίσει τίποτε ἀπ᾿ αὐτόν. Τὸν κάλεσε λοιπὸν ὄχι για νὰ κερδίσει κάτι, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὸν ὁδηγήσει σὲ συναίσθηση καὶ μετάνοια. Γι᾿ αὐτὸ κι ἀμέσως μετὰ ὁ βασιλεὺς τὰ διαγράφει ὅλα. Ὁ αὐλικὸς ζήτησε προθεσμία, κι ὁ βασιλεὺς τοῦ χάρισε τὴν ἐλευθερία. Ζήτησε μία χάρη, κέρδισε δύο.

Ἔτσι ὅμως κατάλαβε ὁ ὀφειλέτης ὅτι ὁ βασιλεύς του δὲν εἶναι σκληρὸς καὶ ἀπάνθρωπος ἀλλὰ χορηγὸς ἀνεξάντλητης εὐσπλαγχνίας καὶ χάριτος, ὁ ὁποῖος ὅμως τὸν παιδαγωγεῖ γιὰ νὰ θυμᾶται κατόπιν ἀπὸ πόσο μεγάλη καταδίκη λυτρώθηκε· νὰ θυμᾶται τὴν συμπάθεια, συγχωρητικότητα καὶ ἀγάπη τοῦ βασιλέως καὶ ἔτσι νὰ εἶναι συμπαθὴς καὶ ὁ ἴδιος στοὺς ἄλλους.

Αὐτὸ ἀκριβῶς κάνει καὶ ὁ Βασιλεὺς τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, ὁ Θεὸς τῆς ἀγάπης καὶ τοῦ ἐλέους, πρὸς ὅλους ἐμᾶς τοὺς ἀνθρώπους. Διότι ὅλοι μας χρεοφειλέται εἴμαστε ἀπέναντί Του. Καθημερινὰ γινόμαστε καταχρασταὶ τῶν ἀγαθῶν καὶ δωρημάτων Του, τὰ ὁποῖα κατασπαταλοῦμε στὴν ἁμαρτία. Καὶ παρ᾿ ὅλα αὐτὰ ὁ Θεὸς μᾶς εὐεργετεῖ ἀδιαλείπτως μὲ μύρια ἀγαθά. Ἐπειδὴ ὅμως θέλει τὴν σωτηρία μας, ἔχει γιὰ τὸν καθένα μας ἕνα ἰδιαίτερο, ἕνα ἀνεξιχνίαστο σχέδιο ἀγάπης φέρνει στὴ ζωή μας πρόσωπα, πράγματα, περιστάσεις, ἀλλὰ καὶ ἐπιτρέπει δοκιμασίες γιὰ νὰ μᾶς ὁδηγήσει στὴν μετάνοια καὶ σωτηρία. Γιὰ νὰ συναισθανθοῦμε τὸ μέγεθος τῶν ἀμέτρητων ἁμαρτιῶν μας ἀλλὰ καὶ τῆς δικῆς του ἄπειρης εὐσπλαγχνίας. Καὶ νὰ προσπέσουμε στὰ πόδια του, στὸ φιλάνθρωπο Μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, καὶ νὰ ζητήσουμε τὸ ἔλεός του. Ἐκεῖ μᾶς πε- ριμένει γιὰ νὰ διαγράψει ὅλα τὰ χρέη μας, μεγάλα καὶ μικρά. Ἀρκεῖ ἐμεῖς νὰ Τοῦ προσφέρουμε τὰ δάκρυα τῆς μετανοίας μας. Μὴ χάνουμε λοιπὸν καιρό. «Οἰ- κτίρμων καὶ ἐλεήμων ὁ Κύριος, μακρόθυμος καὶ πολυέλεος» (Ψαλ. ρβ' [102] 8).

2. ΧΡΕΟΣ ΕΛΑΧΙΣΤΟ

Στὴ συνέχεια τῆς παραβολῆς ὁ συγχωρηθεὶς ὀφειλέτης, μετὰ τὴν ἐκζήτηση τοῦ ἐλέους ἀπὸ τὸν βασιλέα, βρῆκε ἕναν ἀπὸ τοὺς συνδούλους του ποὺ τοῦ χρωστοῦσε ἕνα ἀσήμαντο ποσὸ ἑκατὸ δηναρίων. Καὶ ἀφοῦ τὸν πίεσε ἀφόρητα, τοῦ ζήτησε μὲ σκληρότητα νὰ τοῦ ἐξοφλήσει τὸ χρέος του. Κι ἐνῶ ἐκεῖνος ἔπεσε στὰ πόδια του καὶ τὸν παρακαλοῦσε, αὐτὸς ὁ σκληρόκαρδος τὸν ἔρριξε στὴ φυλακή. Μόλις ὅμως τὸ πληροφορήθηκε αὐτὸ ὁ βασιλεύς, θύμωσε καὶ τὸν παρέδωσε στοὺς δημίους τῆς φυλακῆς, γιὰ νὰ τὸν τιμωροῦν μέχρι νὰ ἐξοφλήσει τὸ χρέος του. Καὶ ὁ Κύριος ἐπισφραγίζει τὴν παραβολή του λέγοντας: Ἔτσι καὶ ὁ ἐπουράνιος Πατὴρ θὰ κάμει καὶ σὲ σᾶς, ἐὰν δὲν συγχωρεῖτε τοὺς ἀδελφούς σας μέσα ἀπὸ τὴν καρδιά σας.

Γιατί ὅμως ὁ Κύριος μᾶς προλέγει τὴν τιμωρία αὐτῶν ποὺ συμπεριφέρονται ἔτσι;

Γιὰ νὰ μάθουμε οἱ ἄνθρωποι νὰ συγχωροῦμε. Γιὰ νὰ καταλάβουμε ὅτι ὁ Θεὸς θὰ συγχωρήσει τὰ δικά μας ἀμέτρητα ἁμαρτήματα μόνον ὅταν ἐμεῖς συγχωροῦμε τὰ ἐλάχιστα λάθη τῶν ἀδελφῶν μας. Διαφορετικὰ μᾶς προειδοποιεῖ: Δὲν πρόκειται νὰ δοῦμε πρόσωπο Θεοῦ. Καὶ γιὰ νὰ μᾶς μάθει νὰ συγχωροῦμε, μᾶς ἐξηγεῖ ὄτι, ὅσες φορὲς κι ἂν συγχωροῦμε τὸν ἀδελφό μας, αὐτὸ εἶναι κάτι τὸ ἐλάχιστο μπροστὰ στὴν συγχώρηση τῶν δικῶν μας ἁμαρτιῶν ἀπὸ τὸν Ἴδιο. Τὸ χρέος μας πρὸς τὸν Θεὸ εἶναι τεράστιο, ἐνῶ τῶν ἀδελφῶν μας ποὺ μᾶς ἀδικοῦν ἢ μᾶς πληγώνουν, μηδαμινό. Δὲν ἔχουμε λοιπὸν τὸ δικαίωμα νὰ στεκόμαστε στὰ μικρὰ καθημερινὰ λάθη τῶν ἀδελφῶν μας καὶ νὰ συμπεριφερόμαστε σ᾿ αὐτοὺς μὲ ἀσπλαγχνία καὶ σκληρότητα. Ὅσο κι ἂν μᾶς ἔχουν λυπήσει καὶ πικράνει. Ἀκόμη κι ἂν τὰ λάθη τους μᾶς φαίνονται μεγὰλα καὶ ἐνοχλητικὰ ἢ ἀνυπόφορα, εἶναι ἀσήμαντα καὶ ἀμελητέα μπροστὰ στὰ χρέη μας ἔναντι τοῦ Θεοῦ. Νὰ μάθουμε λοιπὸν νὰ συγχωροῦμε ἀπὸ τὴν καρδιά μας. Μόνον ἔτσι θὰ γίνει ἡ ζωή μας παράδεισος καὶ ἐδῶ στὴ γῆ καὶ στὴν πανευτυχῆ αἰωνιότητα.

(Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)