Η ΣΥΝΑΞΙΣ ΤΩΝ 12 ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

Η ΣΥΝΑΞΙΣ ΤΩΝ 12 ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ

30 ΙΟΥΝΙΟΥ 2019

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ)

Ἀ­δελ­φοί, ὁ Θε­ὸς ἡ­μᾶς τοὺς Ἀ­πο­στό­λους ἐ­σχά­τους ἀ­πέ­δει­ξεν ὡς ἐ­πι­θα­να­τί­ους, ὅ­τι θέ­α­τρον ἐ­γε­νή­θη­μεν τῷ κό­σμῳ καὶ ἀγ­γέ­λοις καὶ ἀν­θρώ­ποις. Ἡ­μεῖς μω­ροὶ διὰ Χρι­στόν, ὑ­μεῖς δὲ φρό­νι­μοι ἐν Χρι­στῷ· ἡ­μεῖς ἀ­σθε­νεῖς, ὑ­μεῖς δὲ ἰ­σχυ­ροί· ὑ­μεῖς ἔν­δο­ξοι, ἡ­μεῖς δὲ ἄ­τι­μοι. Ἄ­χρι τῆς ἄρ­τι ὥ­ρας καὶ πει­νῶ­μεν καὶ δι­ψῶ­μεν καὶ γυ­μνη­τε­ύ­ο­μεν καὶ κο­λα­φι­ζό­με­θα καὶ ἀ­στα­τοῦ­μεν καὶ κο­πι­ῶ­μεν ἐρ­γα­ζό­με­νοι ταῖς ἰ­δί­αις χερ­σίν· λοι­δο­ρο­ύ­με­νοι εὐ­λο­γοῦ­μεν, δι­ω­κό­με­νοι ἀ­νε­χό­με­θα, δυ­σφη­μο­ύ­με­νοι πα­ρα­κα­λοῦ­μεν· ὡς πε­ρι­κα­θάρ­μα­τα τοῦ κό­σμου ἐ­γε­νή­θη­μεν, πάν­των πε­ρί­ψη­μα, ἕ­ως ἄρ­τι. Οὐκ ἐν­τρέ­πων ὑ­μᾶς γρά­φω ταῦ­τα, ἀλλ᾽ ὡς τέ­κνα μου ἀ­γα­πη­τὰ νου­θε­τῶ. ἐ­ὰν γὰρ μυ­ρί­ους παι­δα­γω­γοὺς ἔ­χη­τε ἐν Χρι­στῷ, ἀλλ᾽ οὐ πολ­λοὺς πα­τέ­ρας· ἐν γὰρ Χρι­στῷ ᾽Ι­η­σοῦ διὰ τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου ἐ­γὼ ὑ­μᾶς ἐ­γέν­νη­σα. Πα­ρα­κα­λῶ οὖν ὑ­μᾶς, μι­μη­ταί μου γί­νε­σθε. 

(Α΄ Κορ. δ΄[4] 9-16)

Ε­Ρ­Μ­Η­Ν­Ε­ΙΑ (Π.Ν.Τ­Ρ­Ε­Μ­Π­Ε­ΛΑ)

Ἀ­δελ­φοί, ὁ Θε­ός ἐ­μᾶς τούς Ἀ­πο­στό­λους μᾶς πα­ρου­σί­α­σε δη­μό­σια καί στά μά­τια ὅ­λων ὡς τε­λευ­ταί­ους, ὡς κα­τα­δί­κους πού πρό­κει­ται νά θα­να­τω­θοῦν. Δι­ό­τι γί­να­με θέ­α­μα σ᾿ ὅ­λο τόν κό­σμο, καί στούς ἀγ­γέ­λους καί στούς ἀν­θρώ­πους. Καί ἀ­πό τή μιά μᾶς θαυ­μά­ζουν οἱ ἐ­νά­ρε­τοι ἄν­θρω­ποι, ἐ­νῶ ἀ­πό τήν ἄλ­λη μᾶς πε­ρι­φρο­νοῦν καί μᾶς χλευά­ζουν οἱ ἄλ­λοι. Ἐ­μεῖς οἱ Ἀ­πό­στο­λοι θε­ω­ρού­μα­στε ἀ­πό τούς ἀ­πί­στους ἠ­λί­θιοι καί ἀ­νό­η­τοι γιά τό ὄ­νο­μα τοῦ Χρι­στοῦ· ἐ­σεῖς ὅ­μως εἶ­στε συ­νε­τοί ἐν Χρι­στῷ. Ἐ­μεῖς εἴ­μα­στε ἀ­σθε­νεῖς καί κα­τα­δι­ω­κό­μα­στε ἀ­πό τούς ἀν­θρώ­πους· ἐ­σεῖς ὅ­μως εἶ­στε ἰ­σχυ­ροί, δι­ό­τι δέν σᾶς βρῆ­κε κά­ποι­ος πει­ρα­σμός. Ἐ­σεῖς εἶ­στε ἔν­δο­ξοι, ἐ­μεῖς ὅ­μως εἴ­μα­στε ἄ­τι­μοι καί πε­ρι­φρο­νη­μέ­νοι. Μέ­χρι τήν ὥ­ρα αὐ­τή πού σᾶς γρά­φω, καί πει­νοῦ­με καί ὑ­πο­φέ­ρου­με ἀ­πό δί­ψα στίς πε­ρι­ο­δεῖ­ες μας, καί δέν ἔ­χου­με ἀρ­κε­τά ροῦ­χα, ὅ­ταν στή μέ­ση τῶν τα­ξι­δι­ῶν μας μᾶς πιά­νει ξαφ­νι­κά ὁ χει­μώ­νας· καί δε­χό­μα­στε χτυ­πή­μα­τα καί κα­κο­με­τα­χει­ρί­σεις, καί δέν πα­ρα­μέ­νου­με μό­νι­μα που­θε­νά, ἀλ­λά δια­ρκῶς φεύ­γου­με ἐ­δῶ κι ἐ­κεῖ. Καί κο­πι­ά­ζου­με δου­λεύ­ον­τας μέ τά ἴ­δια μας τά χέ­ρια. Τήν ὥ­ρα πού μᾶς βρί­ζουν ἐ­κεῖ­νοι πού ἀ­πι­στοῦν στό Εὐ­αγ­γέ­λιο καί μᾶς πε­ρι­γε­λοῦν, ἐ­μεῖς εὐ­χό­μα­στε τό κα­λό τους. Ἐ­νῶ μᾶς κα­τα­δι­ώ­κουν, δεί­χνου­με ἀ­νο­χή στούς δι­ῶ­κτες μας. Ἐ­νῶ μᾶς δυ­σφη­μοῦν καί μᾶς συ­κο­φαν­τοῦν, ἀ­παν­τοῦ­με μέ λό­για γλυ­κά καί πα­ρη­γο­ρη­τι­κά. Σάν κα­θάρ­μα­τα καί σκου­πί­δια τοῦ κό­σμου γί­να­με, ἀ­πο­βρά­σμα­τα ἀ­κά­θαρ­τα τῆς κοι­νω­νί­ας στά μά­τια ὅ­λων μέ­χρι τή στιγ­μή αὐ­τή. Δέν θέ­λω μ’ αὐ­τά πού σᾶς γρά­φω νά σᾶς ντρο­πιά­σω, ἀλ­λά σάν παι­διά μου ἀ­γα­πη­τά σᾶς συμ­βου­λεύ­ω. Ναί. Σᾶς συμ­βου­λεύ­ω μέ πα­τρι­κή λα­χτά­ρα καί στορ­γή. Δι­ό­τι, ἐ­άν ἔ­χε­τε πά­ρα πολ­λούς παι­δα­γω­γούς καί δι­δα­σκά­λους ἐν Χρι­στῷ, δέν ἔ­χε­τε ὅ­μως πολ­λούς πα­τέ­ρες. Ἕ­ναν καί μό­νο πνευ­μα­τι­κό πα­τέ­ρα ἔ­χε­τε, ἐ­μέ­να. Δι­ό­τι ἐ­γώ μέ τό κή­ρυγ­μα τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου σᾶς γέν­νη­σα πνευ­μα­τι­κά, μέ τή χά­ρη πού μοῦ ἔ­δω­σε ἡ κοι­νω­νί­α καί ἡ σχέ­ση μου μέ τόν Χρι­στό. Ἀ­φοῦ λοι­πόν εἶ­μαι πα­τέ­ρας σας, σᾶς πα­ρα­κα­λῶ νά γί­νε­στε μι­μη­τές μου.

ΤΟ ΙΕΡΟΝ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ (ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ)

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ, ἰ­δὼν ὁ Ἰ­η­σοῦς τοὺς ὄ­χλους ἐ­σπλαγ­χνί­σθη πε­ρὶ αὐ­τῶν ὅ­τι ἦ­σαν ἐ­κλε­λυ­μέ­νοι καὶ ἐρ­ριμ­μέ­νοι ὡς πρό­βα­τα μὴ ἔ­χον­τα ποι­μέ­να. τό­τε λέ­γει τοῖς μα­θη­ταῖς αὐ­τοῦ· Ὁ μὲν θε­ρι­σμὸς πο­λύς, οἱ δὲ ἐρ­γά­ται ὀ­λί­γοι· δε­ή­θη­τε οὖν τοῦ κυ­ρί­ου τοῦ θε­ρι­σμοῦ ὅ­πως ἐκ­βά­λῃ ἐρ­γά­τας εἰς τὸν θε­ρι­σμὸν αὐ­τοῦ. Καὶ προ­σκα­λε­σά­με­νος τοὺς δώ­δε­κα μα­θη­τὰς αὐ­τοῦ ἔ­δω­κεν αὐ­τοῖς ἐ­ξου­σί­αν πνευ­μά­των ἀ­κα­θάρ­των ὥ­στε ἐκ­βάλ­λειν αὐ­τὰ καὶ θε­ρα­πε­ύ­ειν πᾶ­σαν νό­σον καὶ πᾶ­σαν μα­λα­κί­αν. Τῶν δὲ δώ­δε­κα ἀ­πο­στό­λων τὰ ὀ­νό­μα­τά ἐι­σι ταῦ­τα· πρῶ­τος Σίμων ὁ λε­γό­με­νος Πέτρος καὶ Ἀν­δρέ­ας ὁ ἀ­δελ­φὸς αὐ­τοῦ, Ἰάκωβος ὁ τοῦ Ζε­βε­δα­ί­ου καὶ Ἰ­ω­άν­νης ὁ ἀ­δελ­φὸς αὐ­τοῦ, Φίλιππος καὶ Βαρ­θο­λο­μαῖ­ος, Θω­μᾶς καὶ Ματ­θαῖ­ος ὁ τε­λώ­νης, Ἰάκωβος ὁ τοῦ Ἁλ­φα­ί­ου καὶ Λεβ­βαῖ­ος ὁ ἐ­πι­κλη­θεὶς Θαδ­δαῖ­ος, Σίμων ὁ Κα­να­νί­της καὶ Ἰ­ο­ύ­δας ὁ Ἰ­σκα­ρι­ώ­της ὁ καὶ πα­ρα­δοὺς αὐ­τόν.Το­ύ­τους τοὺς δώ­δε­κα ἀ­πέ­στει­λεν ὁ Ἰ­η­σοῦς πα­ραγ­γε­ί­λας αὐ­τοῖς λέ­γων· Εἰς ὁ­δὸν ἐ­θνῶν μὴ ἀ­πέλ­θη­τε, καὶ εἰς πό­λιν Σα­μα­ρι­τῶν μὴ εἰ­σέλ­θη­τε· πο­ρε­ύ­ε­σθε δὲ μᾶλ­λον πρὸς τὰ πρό­βα­τα τὰ ἀ­πο­λω­λό­τα οἴ­κου Ἰσ­ρα­ήλ. πο­ρευ­ό­με­νοι δὲ κη­ρύσ­σε­τε λέ­γον­τες ὅ­τι Ἤγ­γι­κεν ἡ βα­σι­λε­ί­α τῶν οὐ­ρα­νῶν. ἀ­σθε­νοῦν­τας θε­ρα­πε­ύ­ετε, λε­προὺς κα­θα­ρί­ζετε, νε­κροὺς ἐ­γε­ί­ρε­τε, δαι­μό­νια ἐκ­βάλ­λε­τε· δω­ρε­ὰν ἐ­λά­βε­τε, δω­ρε­ὰν δό­τε.

(Ματθ. θ΄[9] 36 – ι΄[10] 8)

Ε­Ρ­Μ­Η­Ν­Ε­ΙΑ (Π.Ν.Τ­Ρ­Ε­Μ­Π­Ε­ΛΑ)

Κι ὅ­ταν εἶ­δε τά πλή­θη τοῦ λα­οῦ, αἰ­σθάν­θη­κε συμ­πό­νοι­α καί λύ­πη γι’ αὐ­τούς, δι­ό­τι ἦ­ταν ἀ­πο­κα­μω­μέ­νοι πνευ­μα­τι­κῶς καί πα­ρα­με­λη­μέ­νοι, σάν πρό­βα­τα πού δέν ἔ­χουν ποι­μέ­να νά τά προ­φυ­λά­ξει καί νά τά ὁ­δη­γή­σει στά βο­σκο­τό­πια. Τό­τε λέ­ει στοὺς μα­θη­τές του: Τὰ μὲν στά­χυ­α ποὺ εἶ­ναι ὥ­ρι­μα γιὰ θε­ρι­σμὸ εἶ­ναι πολ­λά, ἐ­νῶ οἱ ἐρ­γά­τες ποὺ θὰ τὰ θε­ρί­σουν εἶ­ναι λί­γοι. Πολ­λοὶ εἶ­ναι οἱ κα­λο­δι­ά­θε­τοι νὰ δε­χθοῦν τὸ εὐ­αγ­γέ­λιο καὶ νὰ σω­θοῦν, λί­γοι ὅ­μως εἶ­ναι οἱ πνευ­μα­τι­κοὶ ἐρ­γά­τες ποὺ θὰ ὑ­πη­ρε­τή­σουν στὸ πνευ­μα­τι­κὸ αὐ­τὸ ἔρ­γο. Πα­ρα­κα­λέ­στε λοι­πὸν τὸν Θε­ό, ποὺ εἶ­ναι ὁ κύ­ριος καὶ ἰ­δι­ο­κτή­της τῆς σπο­ρᾶς ποὺ εἶ­ναι ὥ­ρι­μη καὶ κα­τάλ­λη­λη γιὰ θε­ρι­σμό, νὰ βγά­λει καὶ νὰ ἀ­πο­στεί­λει ἐρ­γά­τες στὸ θε­ρι­σμό του. Καί ἀ­φοῦ προ­σκά­λε­σε ὁ Ἰ­η­σοῦς τούς δώ­δε­κα μα­θη­τές του, τούς ἔ­δω­σε ἐ­ξου­σί­α καί δύ­να­μη πά­νω στά ἀ­κά­θαρ­τα πνεύ­μα­τα, ὥ­στε νά τά βγά­ζουν ἀ­πό τούς ἀν­θρώ­πους καί νά θε­ρα­πεύ­ουν κά­θε εἴ­δους ἀ­σθέ­νεια καί κα­κο­δι­α­θε­σί­α. Τά ὀ­νό­μα­τα τῶν δώ­δε­κα ἀ­πο­στό­λων εἶ­ναι τά ἑ­ξῆς: Πρῶ­τος ἀ­ριθ­μεῖ­ται ὁ Σί­μων, τόν ὁ­ποῖ­ο ὁ Ἰ­η­σοῦς καί οἱ μα­θη­τές του ὀ­νό­μα­ζαν Πέ­τρο, καί ὁ Ἀν­δρέ­ας ὁ ἀ­δελ­φός του, ὁ Ἰ­ά­κω­βος ὁ γιός τοῦ Ζε­βε­δαί­ου καί ὁ Ἰ­ω­άν­νης ὁ ἀ­δελ­φός του, ὁ Φί­λιπ­πος καί ὁ Βαρ­θο­λο­μαῖ­ος, ὁ Θω­μᾶς καί ὁ Ματ­θαῖ­ος πού δι­ε­τέ­λε­σε τε­λώ­νης, ὁ Ἰ­ά­κω­βος ὁ γιός τοῦ Ἀλ­φαί­ου καί ὁ Λεβ­βαῖ­ος πού ὀ­νο­μά­στη­κε κα­τό­πιν Θαδ­δαῖ­ος, ὁ Σί­μων ὁ Κα­να­νί­της, δη­λα­δή ὁ ζη­λω­τής, καί ὁ Ἰ­ού­δας ὁ Ἰ­σκα­ρι­ώ­της, ὁ ὁ­ποῖ­ος καί τόν πα­ρέ­δω­σε στούς ἐ­χθρούς του γιά νά τόν θα­να­τώ­σουν. Αὐ­τούς τούς δώ­δε­κα μα­θη­τές τούς ἀ­πέ­στει­λε καί τούς ἔδω­σε τίς ἑξῆς πα­ραγ­γε­λί­ες: Μήν πᾶ­τε σέ δρό­μο πού θά σᾶς ὁ­δη­γή­σει σέ χώ­ρα πού κα­τοι­κοῦν εἰ­δω­λο­λά­τρες, καί μήν μπεῖ­τε σέ πό­λη πού ἀ­νή­κει σέ Σα­μα­ρεῖ­τες. Πη­γαί­νε­τε κα­λύ­τε­ρα στά χα­μέ­να πρό­βα­τα πού κα­τά­γον­ται ἀ­πό τό γέ­νος τοῦ Ἰσ­ρα­ήλ. Κι ἐ­κεῖ πού πη­γαί­νε­τε, νά κη­ρύτ­τε­τε λέ­γον­τας ὅ­τι πλη­σί­α­σε ἡ ἔ­λευ­ση καί ἐγ­κα­θί­δρυ­ση τῆς βα­σι­λεί­ας τῶν οὐ­ρα­νῶν στή γῆ. Σέ λί­γο ἱ­δρύ­ε­ται ἡ Ἐκ­κλη­σί­α, στήν ὁ­ποί­α μέ τό κή­ρυγ­μα τοῦ εὐ­αγ­γε­λί­ου καί τή χά­ρη τῶν μυ­στη­ρί­ων θά με­τα­δί­δε­ται στούς πι­στούς ἡ θεί­α ζω­ή τῆς ἐ­που­ρά­νιας βα­σι­λεί­ας. Καί γιά νά ἐ­πι­βε­βαι­ώ­νε­ται τό κή­ρυγ­μά σας, σᾶς δί­νω ἐ­ξου­σί­α καί δύ­να­μη νά θε­ρα­πεύ­ε­τε ἀ­σθε­νεῖς, νά κα­θα­ρί­ζε­τε λε­προύς, νά ἀ­να­σταί­νε­τε νε­κρούς, νά βγά­ζε­τε δαι­μό­νια. Τή χά­ρη αὐ­τή τῆς θαυ­μα­τουρ­γί­ας τή λά­βα­τε δω­ρε­άν, δω­ρε­άν δῶ­στε την καί σεῖς, χω­ρίς νά παίρ­νε­τε χρή­μα­τα.

Η Σύ­να­ξις τΩν Α­γί­ων 12 Α­πο­στό­λων

Οἱ Ἀ­πό­στο­λοι τοῦ Χρι­στοῦ θὰ ξε­χω­ρί­ζουν μέ­σα στὴν Ἱ­στο­ρί­α τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας σὰν οἱ ὑ­πέρ­λαμ­προι ἀ­στέ­ρες πρώ­του με­γέ­θους τῆς πνευ­μα­τι­κῆς ζω­ῆς. Τὴν 30η Ἰ­ου­νί­ου, ἡ Ἐκ­κλη­σί­α γι­ορ­τά­ζει τοὺς δώ­δε­κα Ἀ­πο­στό­λους ποὺ ἀρ­χι­κὰ ἐ­ξέ­λε­ξε ὁ Κύ­ριος, πλὴν τοῦ Ἰ­ού­δα Ἰ­σκα­ρι­ώ­τη. Αὐ­τοὶ εἶ­ναι: Σί­μω­νας (Πέ­τρος), Ἀν­δρέ­ας, Ἰ­ά­κω­βος, Ἰ­ω­άν­νης, Φί­λιπ­πος, Θω­μᾶς, Βαρ­θο­λο­μαῖ­ος (Να­θα­να­ήλ), Ματ­θαῖ­ος, Ἰ­ά­κω­βος τοῦ Ἀλ­φαί­ου, Σί­μω­νας ὁ Ζη­λω­τής, Ἰ­ού­δας ὁ ἀ­δελ­φὸς τοῦ Ἰ­α­κώ­βου τοῦ μι­κροῦ καὶ ὁ Ματ­θί­ας, ποὺ ἐ­ξε­λέ­γη μέ­σα στὸ ὑ­πε­ρῷ­ο τὶς πα­ρα­μο­νὲς τῆς Πεν­τη­κο­στῆς, σὲ ἀν­τι­κα­τά­στα­ση τοῦ Ἰ­ού­δα τοῦ Ἰ­σκα­ρι­ώ­τη. Τὴ ζω­ὴ τοῦ κα­θε­νὸς τῶν Ἀ­πο­στό­λων αὐ­τῶν, σκι­α­γρα­φοῦ­με στὶ­ς ἰ­δι­αί­τε­ρες γι­ορ­τές τους. Ἐ­δῶ γί­νε­ται ὑ­πεν­θύ­μι­ση τῆς ἑ­νό­τη­τας ποὺ εἶ­χαν με­τα­ξύ τους, ἀλ­λὰ καὶ τῆς ἠ­θι­κῆς τους, ποὺ τό­σο συ­νέ­βα­λε στὴν πνευ­μα­τι­κὴ ἐν Χρι­στῷ ἀ­να­γέν­νη­ση τοῦ κό­σμου. Ἔ­χου­με, λοι­πόν, χρέ­ος καὶ ἐ­μεῖς οἱ ἀ­γω­νι­ζό­με­νοι χρι­στια­νοί, νὰ κι­νού­μα­στε στὰ ἴ­χνη τους καὶ μὲ θερ­μὸ ζῆ­λο γιὰ τὴν δι­ά­δο­ση τοῦ σω­τη­ρι­ώ­δου­ς μη­νύ­μα­τος τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου, ποὺ δι­έ­πνε­ε κι αὐ­τούς, νὰ γί­νου­με μι­μη­τές του ἔρ­γου τους.

ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ). ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ)

(23 ΙΟΥΝΙΟΥ 2019)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ)

Ἀ­δελ­φοί, οἱ ἃγιοι πάντες δι­ὰ πί­στε­ως κα­τη­γω­νί­σαν­το βα­σι­λε­ί­ας, εἰρ­γά­σαν­το δι­και­ο­σύ­νην, ἐ­πέ­τυ­χον ἐ­παγ­γε­λι­ῶν, ἔ­φρα­ξαν στό­μα­τα λε­όν­των, ἔ­σβε­σαν δύ­να­μιν πυ­ρός, ἔ­φυ­γον στό­μα­τα μα­χα­ί­ρας, ἐ­νε­δυ­να­μώ­θη­σαν ἀ­πὸ ἀ­σθε­νε­ί­ας, ἐ­γε­νή­θη­σαν ἰ­σχυ­ροὶ ἐν πο­λέ­μῳ, πα­ρεμ­βο­λὰς ἔ­κλι­ναν ἀλ­λο­τρί­ων· ἔ­λα­βον γυ­ναῖ­κες ἐξ ἀ­να­στά­σε­ως τοὺς νε­κροὺς αὐ­τῶν· ἄλ­λοι δὲ ἐ­τυμ­πα­νί­σθη­σαν, οὐ προσ­δε­ξά­με­νοι τὴν ἀ­πο­λύ­τρω­σιν, ἵ­να κρε­ίτ­το­νος ἀ­να­στά­σε­ως τύ­χω­σιν· ἕ­τε­ροι δὲ ἐμ­παιγ­μῶν καὶ μα­στί­γων πεῖ­ραν ἔ­λα­βον, ἔ­τι δὲ δε­σμῶν καὶ φυ­λα­κῆς· ἐ­λι­θά­σθη­σαν, ἐ­πρί­σθη­σαν, ἐ­πει­ρά­σθη­σαν, ἐν φό­νῳ μα­χα­ί­ρας ἀ­πέ­θα­νον, πε­ρι­ῆλ­θον ἐν μη­λω­ταῖς, ἐν αἰ­γε­ί­οις δέρ­μα­σιν, ὑ­στε­ρού­με­νοι, θλι­βό­με­νοι, κα­κου­χο­ύ­με­νοι, ὧν οὐκ ἦν ἄ­ξι­ος ὁ κό­σμος, ἐν ἐ­ρη­μί­αις πλα­νώ­με­νοι καὶ ὄ­ρε­σι καὶ σπη­λα­ί­οις καὶ ταῖς ὀ­παῖς τῆς γῆς. Καὶ οὗ­τοι πάν­τες μαρ­τυ­ρη­θέν­τες δι­ὰ τῆς πί­στε­ως οὐκ ἐ­κο­μί­σαν­το τὴν ἐ­παγ­γε­λί­αν, τοῦ Θε­οῦ πε­ρὶ ἡ­μῶν κρεῖτ­τόν τι προ­βλε­ψα­μέ­νου, ἵ­να μὴ χω­ρὶς ἡ­μῶν τε­λει­ω­θῶ­σι. Τοι­γα­ροῦν καὶ ἡ­μεῖς, το­σοῦ­τον ἔ­χον­τες πε­ρι­κε­ί­με­νον ἡ­μῖν νέ­φος μαρ­τύ­ρων, ὄγ­κον ἀ­πο­θέ­με­νοι πάν­τα καὶ τὴν εὐ­πε­ρί­στα­τον ἁ­μαρ­τί­αν, δι' ὑ­πο­μο­νῆς τρέ­χω­μεν τὸν προ­κε­ί­με­νον ἡ­μῖν ἀ­γῶ­να, ἀ­φο­ρῶν­τες εἰς τὸν τῆς πί­στε­ως ἀρ­χη­γὸν καὶ τε­λει­ω­τὴν Ἰ­η­σοῦν.                                

 (Εβρ.ια΄[11] 33 – ιβ΄[12] 2)

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ἀ­δελ­φοί, οἱ ἃγιοι πάντες, ἐπειδὴ εἶχαν πίστη, καταπολέμησαν καὶ ὑπέταξαν βασίλεια, κυβέρνησαν τὸν λαὸ μὲ δικαιοσύνη, πέτυχαν τὴν πραγματοποίηση τῶν ὑποσχέσεων ποὺ τοὺς ἔδωσε ὁ Θεός, ἔφραξαν στόματα λιονταριῶν, ὅπως ὁ Δανιήλ, ἔσβησαν τὴν καταστρεπτικὴ δύναμη τῆς φωτιᾶς, διέφυγαν τὸν κίνδυνο τῆς σφαγῆς, πῆραν δύναμη κι ἔγιναν καλὰ ἀπό ἀρρώστιες, ἀναδείχθηκαν ἰσχυροὶ καὶ ἀνίκητοι στὸν πόλεμο, ἔτρεψαν σὲ φυγὴ τὶς ἐχθρικὲς παρατάξεις καὶ τὰ πολυπληθῆ στρατεύματά τους. Μὲ τὴν πίστη ποὺ εἶχαν στὴν ὑπερφυσικὴ δύναμη τῶν προφητῶν οἱ γυναῖκες ποὺ ἀναφέρει ἡ Παλαιὰ Διαθήκη ξαναπῆραν πίσω ζωντανὰ τὰ νεκρὰ παιδιά τους ποὺ ἀνέστησαν οἱ προφῆτες. Κι ἄλλοι δέθηκαν στὸ βασανιστικὸ ὄργανο ποὺ λεγόταν τύμπανο καὶ δάρθηκαν σκληρὰ μέχρι θανάτου, ἐπειδὴ δὲν δέχθηκαν νὰ ἀρνηθοῦν τὴν πίστη τους καὶ νὰ ἐλευθερωθοῦν ἔτσι ἀπό τὸ μαρτύριο. Προτίμησαν τὸ σκληρὸ αὐτὸ μαρτύριο, γιὰ νὰ ἀναστηθοῦν σὲ μιὰ καλύτερη ζωή, παρά νὰ ἔχουν μιὰ πρόσκαιρη ἀποκατάσταση στὴ ζωὴ αὐτή. Κι ἄλλοι πάλι δοκίμασαν ἐμπαιγμοὺς καὶ μαστιγώσεις, ἀκόμη μάλιστα καὶ δεσμὰ καὶ φυλακίσεις. Λιθοβολήθηκαν, πριονίσθηκαν, δοκίμασαν πολλοὺς πειρασμούς, θανατώθηκαν μὲ σφαγὴ ἀπό μαχαίρι, περιφέρονταν σάν πλανόδιοι ἐδῶ κι ἐκεῖ. Φοροῦσαν γιὰ ροῦχα προβιὲς καὶ γιδοδέρματα, ζώντας μέσα σὲ στερήσεις, θλίψεις καὶ κακοπάθειες. Ὁλόκληρος ὁ κόσμος δὲν ἄξιζε ὅσο οἱ ἅγιοι αὐτοὶ ἄνδρες, κι οὔτε μποροῦσε νὰ συγκριθεῖ μ' αὐτούς. Περιπλανιόνταν σὲ ἐρημιὲς καὶ σὲ βουνά, σὲ σπηλιὲς καὶ σὲ τρύπες τῆς γῆς. Κι ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἅγιοι ἄνδρες, ἄν καὶ ἔλαβαν ἐγκωμιαστικὴ μαρτυρία γιὰ τὴν πίστη τους, δὲν ἀπόλαυσαν τὴν ὑπόσχεση τῆς οὐράνιας κληρονομιᾶς. Κι αὐτὸ διότι ὁ Θεὸς προέβλεψε γιὰ μᾶς κάτι καλύτερο, ὥστε αὐτοὶ νὰ μή λάβουν σὲ βαθμὸ τέλειο τὴ σωτηρία τους χωρὶς ἐμᾶς, ἀλλά νὰ τὴ λάβουμε ὅλοι μαζί. Ἔτσι ἐμεῖς βρισκόμαστε τώρα σὲ πλεονεκτικότερη θέση ἀπ' αὐτοὺς  ὄχι μόνο ἐπειδὴ ζοῦμε στὰ χρόνια τῆς ἀπολυτρώσεως τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καὶ ἐπειδὴ ἡ περίοδος τῆς ἀναμονῆς γιᾶ μᾶς εἶναι μικρότερη. Ἔχοντας λοιπὸν κι ἐμεῖς τριγύρω μας ἕνα τόσο μεγάλο καὶ πυκνὸ σύννεφο ἀγίων ἀνθρώπων ποῦ μαρτύρησαν γιά τὴν ἀλήθεια τῆς πίστεως, ἂς πετάξουμε ἀπό πάνω μας κάθε φορτίο βιοτικῶν πραγμάτων καὶ φροντίδων, ἐπιπλέον μάλιστα καὶ τὴν ἁμαρτία, στὴν ὁποία εὔκολα κανείς παρασύρεται. Κι ἂς τρέχουμε μὲ ὑπομονὴ τὸν ἀγώνα ποὺ προβάλλει μπροστά μας. Καὶ πουθενὰ ἀλλοῦ ἂς μή στρέφουμε τὰ βλέμματά μας καὶ τὴν προσοχὴ μας παρὰ μόνο στὸν Ἰησοῦ, ποὺ εἶναι ὁ ἀρχηγὸς καὶ θεμελιωτὴς τῆς πίστεώς μας καὶ μᾶς τελειοποιεῖ σ' αὐτήν.

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ μαθηταῖς^. Πᾶς οὖν ὅ­στις ὁ­μο­λο­γή­σει ἐν ἐ­μοὶ ἔμ­προ­σθεν τῶν ἀν­θρώ­πων, ὁ­μο­λο­γή­σω κἀ­γὼ ἐν αὐ­τῷ ἔμ­προ­σθεν τοῦ πα­τρός μου τοῦ ἐν οὐ­ρα­νοῖς· ὅ­στις δ' ἂν ἀρ­νή­ση­ταί με ἔμ­προ­σθεν τῶν ἀν­θρώ­πων, ἀρ­νή­σο­μαι αὐ­τὸν κἀ­γὼ ἔμ­προ­σθεν τοῦ πα­τρός μου τοῦ ἐν οὐ­ρα­νοῖς. Ὁ  φι­λῶν πα­τέ­ρα ἢ μη­τέ­ρα ὑ­πὲρ ἐ­μὲ οὐκ ἔ­στι μου ἄ­ξι­ος· καὶ ὁ φι­λῶν υἱ­ὸν ἢ θυ­γα­τέ­ρα ὑ­πὲρ ἐ­μὲ οὐκ ἔ­στι μου ἄ­ξι­ος· καὶ ὃς οὐ λαμ­βά­νει τὸν σταυ­ρὸν αὐ­τοῦ καὶ ἀ­κο­λου­θεῖ ὀ­πί­σω μου, οὐκ ἔ­στι μου ἄ­ξι­ος. Τότε ἀ­πο­κρι­θεὶς ὁ Πέτρος εἶ­πεν αὐ­τῷ· Ἰ­δοὺ ἡ­μεῖς ἀ­φή­κα­μεν πάν­τα καὶ ἠ­κο­λου­θή­σα­μέν σοι· τί ἄ­ρα ἔ­σται ἡ­μῖν; ὁ δὲ Ἰ­η­σοῦς εἶ­πεν αὐ­τοῖς· Ἀ­μὴν λέ­γω ὑ­μῖν ὅ­τι ὑ­μεῖς οἱ ἀ­κο­λου­θή­σαν­τές μοι, ἐν τῇ πα­λιγ­γε­νε­σί­ᾳ, ὅ­ταν κα­θί­σῃ ὁ υἱ­ὸς τοῦ ἀν­θρώ­που ἐ­πὶ θρό­νου δό­ξης αὐ­τοῦ, κα­θί­σε­σθε καὶ ὑ­μεῖς ἐ­πὶ δώ­δε­κα θρό­νους κρί­νον­τες τὰς δώ­δε­κα φυ­λὰς τοῦ Ἰσ­ρα­ήλ. καὶ πᾶς ὅς ἀ­φῆ­κεν οἰ­κί­ας ἢ ἀ­δελ­φοὺς ἢ ἀ­δελ­φὰς ἢ πα­τέ­ρα ἢ μη­τέ­ρα ἢ γυ­να­ί­κα ἢ τέ­κνα ἢ ἀ­γροὺς ἕ­νε­κεν τοῦ ὀ­νό­μα­τός μου, ἑ­κα­τον­τα­πλα­σί­ο­να λή­ψε­ται καὶ ζω­ὴν αἰ­ώ­νι­ον κλη­ρο­νο­μή­σει. Πολ­λοὶ δὲ ἔ­σον­ται πρῶ­τοι ἔ­σχα­τοι καὶ ἔ­σχα­τοι πρῶ­τοι.

                    (Ματθ.ι΄[10] 32 – 33, 37 – 38, ιθ΄[19] 27 – 30)

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Κυ­ρια­κὴ τῶν Ἁ­γί­ων Πάν­των. Τῶν ἡ­ρώ­ων της πί­στε­ως ποὺ βά­δι­σαν τὸν πιὸ δύ­σκο­λο καὶ κο­πι­α­στι­κὸ δρό­μο ἐ­πὶ τῆς γῆς. Τὸν δρό­μο τῆς ἁ­γι­ό­τη­τος, τὴ στε­νὴ καὶ τε­θλιμ­μέ­νη ὁ­δὸ τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου. Ἕ­να δρό­μο, τὸν ὁ­ποῖ­ο ὁ Κύ­ριος ὑ­πο­δει­κνύ­ει καὶ σὲ ὅ­λους μας μὲ τὰ τό­σο δυ­να­τὰ καὶ ἔν­το­να λό­για, ποὺ ἀ­κοῦ­με στὸ Εὐ­αγ­γε­λι­κὸ ἀ­νά­γνω­σμα τῆς ἑ­ορ­τῆς.

1. ΤΟ ΠΡΟΝΟΜΙΟ ΤΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ

Κά­θε ἄν­θρω­πο, λέ­γει ὁ Κύ­ριος, ὁ ὁ­ποῖ­ος θὰ ὁ­μο­λο­γή­σει τὴν πί­στη του πρὸς Ἐ­μέ­να μπρο­στὰ στοὺς ἀν­θρώ­πους, θὰ τὸν ἀ­να­γνω­ρί­σω καὶ Ἐ­γὼ ὡς δι­κό μου ἐ­νώ­πιον τοῦ Οὐ­ρα­νί­ου Πα­τρὸς μου. Αὐ­τὸν ὅ­μως ποὺ θὰ μὲ ἀρ­νη­θεῖ μπρο­στὰ στοὺς ἀν­θρώ­πους, θὰ τὸν ἀρ­νη­θῶ καὶ Ἐ­γὼ ἐ­νώ­πιον τοῦ Οὐ­ρα­νί­ου Πα­τρὸς κα­τὰ τὴ Δευ­τέ­ρα Πα­ρου­σί­α μου.

ΕΙΚΟΝΑ πραγ­μα­τι­κὰ συγ­κλο­νι­στι­κή! Ἐ­νώ­πιον τοῦ Οὐ­ρα­νί­ου Πα­τρὸς ὁ Κύ­ριος θὰ πα­ρου­σιά­ζει τὸν κά­θε ὁ­μο­λο­γη­τὴ τῆς πί­στε­ως, ἐ­νῶ τὸ Σύμ­παν ὁ­λό­κλη­ρο θὰ σεί­ε­ται ἀ­πὸ τὶς ἐ­πευ­φη­μί­ες δι­σε­κα­τομ­μυ­ρί­ων ἀγ­γέ­λων καὶ ἀν­θρώ­πων, ποὺ θὰ φω­νά­ζουν: ΑΞΙΟΣ! Μα­κά­ριοι λοι­πὸν ὅ­σοι ἔ­τσι ἔ­χουν ὁ­μο­λο­γή­σει τὴν πί­στη τους στὸν Κύ­ριο.  Ἀλ­λὰ ἐ­μεῖς ποῦ βρι­σκό­μα­στε;

Βε­βαί­ως δὲν δι­ερ­χό­με­θα πε­ρί­ο­δο δι­ωγ­μῶν, ὅ­που κυ­ρί­ως γί­νε­ται ἡ ὁ­μο­λο­γί­α τῆς πί­στε­ως. Αὐ­τὸ ὅ­μως δὲν ση­μαί­νει πὼς εἴ­μα­στε ἄ­τυ­χοι. Ὄ­χι! Δό­ξα τῷ Θε­ῷ ἡ ἐ­λε­ει­νὴ ἐ­πο­χή μας δὲν μᾶς στε­ρεῖ αὐ­τὲς τὶς εὐ­και­ρί­ες. Ὅ­ταν οἱ ἄ­πι­στοι καὶ ὑ­λο­μα­νεῖς ἄν­θρω­ποι εἰ­ρω­νεύ­ον­ται τοὺς πι­στοὺς καὶ τοὺς γε­λοι­ο­ποι­οῦν γιὰ τὴν ἀ­γά­πη τους πρὸς τὸν Χρι­στό, γιὰ τὸν ἀ­γώ­να τους νὰ μεί­νουν ἁ­γνοὶ σ᾿ ἕ­να δι­ε­φθαρ­μέ­νο κό­σμο, ἀ­κό­μη καὶ γιὰ τὴ σε­μνὴ ἐμ­φά­νι­σή τους... ὅ­ταν τοὺς χλευά­ζουν γιὰ ὅ­λα αὐ­τὰ καὶ ἐ­κεῖ­νοι μέ­νουν ἀ­κλό­νη­τοι καὶ δὲν ὑ­πο­στέλ­λουν τὴ ση­μαί­α τῆς πί­στε­ως, ἀλ­λὰ τὴν ὁ­μο­λο­γοῦν μὲ θάρ­ρος, τό­τε πράγ­μα­τι στὴν πα­ρά­τα­ξη τῶν ὁ­μο­λο­γη­τῶν ἀ­νή­κουν.

Ἂν ὅ­μως δει­λι­ά­σου­με... ἂν ἐν­τρα­ποῦ­με... ἂν συμ­βι­βα­στοῦ­με... Ὤ! Νὰ μὴν τὸ ἐ­πι­τρέ­ψει αὐ­τὸ ὁ Θε­ός! Θὰ εἶ­ναι φο­βε­ρό!

2. Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΓΑΠΗ

Πό­σο μᾶς ξαφ­νιά­ζουν τώ­ρα τὰ ἑ­πό­με­να λό­για τοῦ Κυ­ρί­ου! Ὅ­ποι­ος ἀ­γα­πά­ει, λέ­γει, τὸν πα­τέ­ρα του ἢ τὴ μη­τέ­ρα του πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­πὸ Ἐ­μέ­να, δὲν εἶ­ναι ἄ­ξιος γιὰ Μέ­να. Καὶ ὅ­ποι­ος ἀ­γα­πά­ει τὸν γιό του ἢ τὴν κό­ρη του πα­ρα­πά­νω ἀ­πὸ Ἐ­μέ­να, δὲν εἶ­ναι ἄ­ξιος γιὰ Μέ­να. Καὶ ὅ­ποι­ος δὲν μὲ ἀ­κο­λου­θεῖ μὲ τὴν ἀ­πό­φα­ση ἀ­κό­μη καὶ νὰ πε­θά­νει γιὰ Μέ­να, ἂν χρεια­στεῖ, δὲν εἶ­ναι ἄ­ξιος γιὰ Μέ­να.

ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ λό­για! Φθά­νουν καὶ μό­νον αὐ­τά, γιὰ νὰ ἀ­πο­δεί­ξουν ὅ­τι ὁ Κύ­ριός μας εἶ­ναι πράγ­μα­τι Θε­ός. Ἀλ­λοι­ῶς θὰ ἦ­ταν ἀ­δι­α­νό­η­το ἕ­να ὁ­ποι­ο­δή­πο­τε δη­μι­ούρ­γη­μα τοῦ Θε­οῦ νὰ δι­εκ­δι­κεῖ γιὰ τὸν ἑ­αυ­τό του τέ­τοι­α ἀ­πό­λυ­τη ἀ­γά­πη.

Ἡ ἐν­το­λὴ αὐ­τὴ τοῦ Χρι­στοῦ μας εἶ­ναι ἀ­πό­λυ­τη: Κά­θε ἄλ­λη ἀ­γά­πη πρέ­πει νὰ ἔρ­χε­ται δεύ­τε­ρη στὴν καρ­διά σας. Αὐ­τὸ εἶ­ναι τὸ νό­η­μα τῶν λό­γων Του. Θὰ ἀ­γα­πᾶ­τε, λέ­γει, πε­ρισ­σό­τε­ρο Ἐ­μέ­να ἀ­πὸ τοὺς γο­νεῖς σας καὶ ἀ­πὸ τὰ παι­διά σας. Ἀ­κό­μη καὶ ἀ­πὸ τὸν ἴ­διο τὸν ἑ­αυ­τό σας, δε­δο­μέ­νου ὅ­τι πρέ­πει νὰ εἶ­στε ἀ­πο­φα­σι­σμέ­νοι καὶ νὰ πε­θά­νε­τε γιὰ Μέ­να, ἂν χρεια­στεῖ.

Ἐμ­πρὸς λοι­πόν, ἀ­δελ­φοί. Ἂς κά­νου­με τώ­ρα ἕ­να πνευ­μα­τι­κὸ καρ­δι­ο­γρά­φη­μα ὁ κα­θέ­νας μας. Νὰ δοῦ­με ποι­ὰ ἀ­γά­πη ἔ­χει τὴν πρώ­τη θέ­ση στὴν καρ­διά μας. Ἀ­γα­πᾶ­με πράγ­μα­τι τὸν Κύ­ριο πα­ρα­πά­νω ἀ­πὸ ὁ­ποι­ο­δή­πο­τε ἄλ­λο πρό­σω­πο, ἢ κά­τι ἄλ­λο κλέ­βει τὴν πρώ­τη θέ­ση τῆς ἀ­γά­πης μέ­σα μας;

Τὰ λό­για του Κυ­ρί­ου εἶ­ναι ἀ­πό­λυ­τα καὶ ἀ­πο­λύ­τως ἀ­λη­θι­νά: «Οὐκ ἒ­στι μου ἄ­ξιος»! Κι αὐ­τὸ στὴν πρά­ξη κα­τα­λα­βαί­νου­με τί ση­μαί­νει. Κιν­δυ­νεύ­ου­με νὰ χά­σου­με τὴ Βα­σι­λεί­α Του! Νὰ μεί­νου­με «ἔ­ξω τοῦ Νυμ­φῶ­νος». Σὰν τὶς μω­ρὲς παρ­θέ­νες. Ἀλ­λοί­μο­νο!

Τὸ πα­ρά­δειγ­μα τοῦ ἁ­γί­ου Ἀ­βρα­ὰμ εἶ­ναι πο­λὺ δι­δα­κτι­κὸ ἐν προ­κει­μέ­νῳ. Ὁ ἅ­γιος Πα­τριά­ρχης στὰ γη­ρα­τειά του φα­νέ­ρω­σε τὴν ἀ­γά­πη του πρὸς τὸν Θε­ὸ στὸν ἀ­πό­λυ­το βαθ­μό της. Ὅ­ταν ὁ Θε­ὸς τὸν κά­λε­σε στὴν τρο­με­ρὴ θυ­σί­α: νὰ σφά­ξει ὁ ἴ­διος τὸ παι­δί του, ὁ μέ­γας Πα­τριά­ρχης δὲν δί­στα­σε κα­θό­λου: πῆ­ρε ἀ­μέ­σως τὸ μα­χαί­ρι. Ἀ­πὸ ἐ­κεί­νη τὴν ὥ­ρα ἡ θυ­σί­α ἐ­σω­τε­ρι­κὰ εἶ­χε κι­ό­λας προ­σφερ­θεῖ. Ἡ ἀ­γά­πη πρὸς τὸν Θε­ὸ φα­νε­ρώ­θη­κε ἔ­τσι στὸν ἀ­πό­λυ­το βαθ­μό της.

Τὸ ἴ­διο – τὸ κα­τα­λα­βαί­νου­με – ἰ­σχύ­ει καὶ γιὰ μᾶς. Ὅ­ταν κά­ποι­α ἄλ­λη ἀ­γά­πη πά­ει νὰ πά­ρει τὴν πρώ­τη θέ­ση στὴν καρ­διά μας, τό­τε τὸ χέ­ρι μας πρέ­πει νὰ πιάνει ἀ­μέ­σως τὸ μα­χαί­ρι. Εἶ­ναι μιὰ ὥ­ρα τρο­με­ρή! Ἀλ­λὰ ἀ­πο­λύ­τως ἀ­ναγ­καί­α. Για­τί ὁ πνευ­μα­τι­κὸς θά­να­τος πα­ρα­μο­νεύ­ει. Καὶ ἡ ψυ­χὴ μπο­ρεῖ νὰ κιν­δυ­νεύ­σει πο­λύ.

3. ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΙ «ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟΙ»!

Κίν­δυ­νοι, θά­να­τος, μα­χαί­ρια, κά­πως με­λαγ­χο­λι­κὴ ἡ εἰ­κό­να, ποὺ μέ­χρι τώ­ρα μᾶς πα­ρου­σι­ά­ζε­ται. Γι᾿ αὐ­τὸ καὶ ἡ ἀ­πο­ρί­α τοῦ ἀ­πο­στό­λου Πέ­τρου μᾶς φαί­νε­ται καὶ ἐ­μᾶς τό­σο δι­και­ο­λο­γη­μέ­νη. Ἰ­δοὺ Κύ­ρι­ε, λέ­γει, ἐ­μεῖς τὰ ἀ­φή­σα­με ὅ­λα καὶ σὲ ἀ­κο­λου­θή­σα­με. Τί λοι­πὸν θὰ κερ­δί­σου­με; Ἀ­λή­θεια σᾶς λέ­γω, τὸν δι­α­βε­βαι­ώ­νει ὁ Κύ­ριος, πὼς ἐ­σεῖς ποὺ μὲ ἀ­κο­λου­θή­σα­τε, ὅ­ταν θὰ κα­θί­σω στὸν ἔν­δο­ξο θρό­νο μου ὡς κρι­τὴς τῶν πάν­των κα­τὰ τὴν ἀ­να­δη­μι­ουρ­γί­α τοῦ Σύμ­παν­τος, τό­τε καὶ ἐ­σεῖς θὰ κα­θί­σε­τε σὲ δώ­δε­κα θρό­νους δι­κά­ζον­τας τὶς δώ­δε­κα φυ­λὲς τοῦ Ἰσ­ρα­ήλ. Καὶ κα­θέ­νας, συ­νε­χί­ζει ὁ Κύ­ριος, ποὺ ἄ­φη­σε γιὰ χά­ρη Μου σπί­τια ἢ ἀ­δέλ­φια ἢ ἀ­δελ­φὲς ἢ πα­τέ­ρα ἢ μάν­να ἢ γυ­ναί­κα ἢ παι­διὰ ἢ χω­ρά­φια, ἐ­δῶ στὴ γῆ θὰ πά­ρει ἑ­κα­τον­τα­πλά­σια καί, τὸ σπου­δαι­ό­τε­ρο, θὰ κλη­ρο­νο­μή­σει τὴν αἰ­ώ­νια ζω­ή. Πολ­λοὶ δὲ ποὺ εἶ­ναι σ᾿ αὐ­τὸν ἐ­δῶ τὸν κό­σμο πρῶ­τοι, στὴν αἰ­ω­νι­ό­τη­τα θὰ εἶ­ναι τε­λευ­ταῖ­οι. Καὶ πολ­λοὶ τε­λευ­ταῖ­οι, ἐ­κεῖ θὰ εἶ­ναι πρῶ­τοι.

ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ πρῶ­τοι καὶ οἱ πρῶ­τοι τε­λευ­ταῖ­οι! Πό­ση εἶ­ναι ἡ ἀ­πά­τη τοῦ κό­σμου! Ἐ­δῶ στὴ γῆ προ­βάλ­λον­ται καὶ κά­νουν θό­ρυ­βο ἄν­θρω­ποι ἄ­δει­οι, εὐ­τε­λεῖς. Καὶ τὰ δι­α­μάν­τια τοῦ Χρι­στοῦ εἶ­ναι ἄ­γνω­στα, πε­ρι­φρο­νη­μέ­να, ἐ­κτε­θει­μέ­να στοὺς χλευα­σμούς. Οἱ «πρῶ­τοι» ἑλ­κύ­ουν τὸν θαυ­μα­σμὸ καὶ τὴν ἐ­κτί­μη­ση τῶν ἀν­θρώ­πων, δέ­χον­ται τι­μές, ἀ­πο­λαμ­βά­νουν, κά­νουν του­ρι­σμὸ σ᾿ ὅ­λες τὶς χῶ­ρες τῆς γῆς. Οἱ «τε­λευ­ταῖ­οι», αὐ­τοὶ ποὺ θυ­σιά­ζουν καὶ στα­δι­ο­δρο­μί­α καὶ θέ­σεις καὶ πε­ρι­ου­σί­ες χά­ριν τοῦ Χρι­στοῦ, πε­ρι­φρο­νοῦν­ται. Βε­βαί­ως μέ­σα στὴν Ἐκ­κλη­σί­α τὰ βρί­σκουν ὅ­λα πολ­λα­πλά­σια. Ὅ­λα! Καὶ ἀ­δελ­φοὺς ἀ­γα­πη­τοὺς καὶ γο­νεῖς καὶ παι­διὰ καὶ ὅ,τι ἄλ­λο χρεια­σθοῦν. Ὁ κό­σμος ὅ­μως τοὺς ἀ­γνο­εῖ, τοὺς πα­ραγ­κω­νί­ζει, τοὺς θε­ω­ρεῖ ἀ­σή­μαν­τους, τι­πο­τέ­νιους, μη­δα­μι­νούς.

Αὐ­τὴ ὄν­τως εἶ­ναι ἡ τω­ρι­νὴ εἰ­κό­να... Ὅ­μως...

Δέ­κα... εἴ­κο­σι... τριά­ντα... τὰ χρό­νια φεύ­γουν, ὅ­πως φεύ­γουν ὅ­λοι ἀ­να­πό­φευ­κτα μα­ζί τους. Καὶ τό­τε ἐ­κεῖ... ὅ­λα ἀλ­λά­ζουν. Οἱ πρῶ­τοι γί­νον­ται ἔ­σχα­τοι καὶ οἱ ἔ­σχα­τοι πρῶ­τοι!

Μα­κά­ριοι λοι­πὸν οἱ ἔ­σχα­τοι, οἱ θε­ω­ρού­με­νοι ἀ­πο­τυ­χη­μέ­νοι τῆς ζω­ῆς! Μα­κά­ριοι οἱ πε­ρι­φρο­νη­μέ­νοι, οἱ ἀ­δι­κη­μέ­νοι, οἱ ὑ­βρι­σμέ­νοι! Μα­κά­ριοι, ἂν τὰ ὑ­πο­μέ­νουν ὅ­λα αὐ­τὰ πρό­θυ­μα χά­ριν τοῦ Χρι­στοῦ.

Δυ­στυ­χι­σμέ­νοι οἱ νο­μι­ζό­με­νοι με­γά­λοι τοῦ κό­σμου τού­του! Δυ­στυ­χι­σμέ­νοι οἱ δῆ­θεν «εὐ­τυ­χι­σμέ­νοι» καὶ εὐ­νο­η­μέ­νοι τῆς ζω­ῆς. Δυ­στυ­χι­σμέ­νοι, ἂν μὲ ὅ­λα αὐ­τὰ ξε­χνοῦν τὸν Οὐ­ρα­νό!

Μα­κά­ριοι ἀ­λη­θι­νὰ οἱ τε­λευ­ταῖ­οι τοῦ κό­σμου τού­του. Βα­δί­ζουν τὸν δρό­μο, ποὺ ὁ­δη­γεῖ στὴ δό­ξα τοῦ Θε­οῦ. Ἀ­νή­κουν στὴ χο­ρεί­α τῶν Ἁ­γί­ων Πάν­των. Καὶ οἱ Ἅ­γιοι Πάν­τες θὰ νι­κή­σουν τὰ πάν­τα καὶ γιὰ πάν­τα!

 (Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)