ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

  

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΧΛΩΡΑΚΑΣ   

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ

 (29 ΜΑΪOY 2022)

 

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ)

Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἐγένετο  πορευομένων ἡμῶν τῶν Ἀποστόλων εἰς  προσευχὴν παιδίσκην τινὰ ἔχουσαν πνεῦμα Πύθωνος ἀπαντῆσαι ἡμῖν͵ ἥτις ἐργασίαν πολλὴν παρεῖχεν τοῖς κυρίοις αὐτῆς μαντευομένη. Αὕτη κατακολουθοῦσα τῷ Παύλῳ καὶ ἡμῖν ἔκραζε λέγουσα· Οὗτοι οἱ ἄνθρωποι δοῦλοι τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου εἰσίν͵ οἵτινες καταγγέλλουσιν ὑμῖν ὁδὸν σωτηρίας. Τοῦτο δὲ ἐποίει ἐπὶ πολλὰς ἡμέρας. Διαπονηθεὶς δὲ Παῦλος καὶ ἐπιστρέψας τῷ πνεύματι εἶπε· Παραγγέλλω σοι ἐν ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐξελθεῖν ἀπ΄ αὐτῆς· καὶ ἐξῆλθεν αὐτῇ τῇ ὥρᾳ. Ἰδόντες δὲ οἱ κύριοι αὐτῆς ὅτι ἐξῆλθεν ἡ ἐλπὶς τῆς ἐργασίας αὐτῶν ἐπιλαβόμενοι τὸν Παῦλον καὶ τὸν Σίλαν εἵλκυσαν εἰς τὴν ἀγορὰν ἐπὶ τοὺς ἄρχοντας͵ καὶ προσαγαγόντες αὐτοὺς τοῖς στρατηγοῖς εἶπον· Οὗτοι οἱ ἄνθρωποι ἐκταράσσουσιν ἡμῶν τὴν πόλιν Ἰουδαῖοι ὑπάρχοντες͵ καὶ καταγγέλλουσιν ἔθη ἃ οὐκ ἔξεστιν ἡμῖν παραδέχεσθαι οὐδὲ ποιεῖν Ρωμαίοις οὖσι. Καὶ συνεπέστη ὁ ὄχλος κατ΄ αὐτῶν͵ καὶ οἱ στρατηγοὶ περιρρήξαντες αὐτῶν τὰ ἱμάτια ἐκέλευον ῥαβδίζειν͵ πολλάς τε ἐπιθέντες αὐτοῖς πληγὰς ἔβαλον εἰς φυλακήν͵ παραγγείλαντες τῷ δεσμοφύλακι ἀσφαλῶς τηρεῖν αὐτούς· ὃς παραγγελίαν τοιαύτην εἰληφώς, ἔβαλεν αὐτοὺς εἰς τὴν ἐσωτέραν φυλακὴν καὶ τοὺς πόδας ἠσφαλίσατο αὐτῶν εἰς τὸ ξύλον. Κατὰ δὲ τὸ μεσονύκτιον Παῦλος καὶ Σίλας προσευχόμενοι ὕμνουν τὸν Θεόν͵ ἐπηκροῶντο δὲ αὐτῶν οἱ δέσμιοι· ἄφνω δὲ σεισμὸς ἐγένετο μέγας ὥστε σαλευθῆναι τὰ θεμέλια τοῦ δεσμωτηρίου͵ ἀνεῴχθησάν τε παραχρῆμα αἱ θύραι πᾶσαι͵ καὶ πάντων τὰ δεσμὰ ἀνέθη. Ἔξυπνος δὲ γενόμενος ὁ δεσμοφύλαξ καὶ ἰδὼν ἀνεῳγμένας τὰς θύρας τῆς φυλακῆς͵ σπασάμενος τὴν μάχαιραν ἔμελλεν ἑαυτὸν ἀναιρεῖν͵ νομίζων ἐκπεφευγέναι τοὺς δεσμίους. Ἐφώνησε δὲ φωνῇ μεγάλῃ ὁ Παῦλος λέγων· Μηδὲν πράξῃς σεαυτῷ κακόν· ἅπαντες γάρ ἐσμεν ἐνθάδε. Αἰτήσας δὲ φῶτα εἰσεπήδησε͵ καὶ ἔντρομος γενόμενος προσέπεσεν τῷ Παύλῳ καὶ τῷ Σίλᾳ͵ καὶ προαγαγὼν αὐτοὺς ἔξω ἔφη· Κύριοι͵ τί με δεῖ ποιεῖν ἵνα σωθῶ; Οἱ δὲ εἶπον· Πίστευσον ἐπὶ τὸν Κύριον Ἰησοῦν͵ καὶ σωθήσῃ σὺ καὶ ὁ οἶκός σου. Καὶ ἐλάλησαν αὐτῷ τὸν λόγον τοῦ Κυρίου καὶ πᾶσι τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ αὐτοῦ. Καὶ παραλαβὼν αὐτοὺς ἐν ἐκείνῃ τῇ ὥρᾳ τῆς νυκτὸς ἔλουσεν ἀπὸ τῶν πληγῶν͵ καὶ ἐβαπτίσθη αὐτὸς καὶ οἱ αὐτοῦ πάντες παραχρῆμα͵ ἀναγαγών τε αὐτοὺς εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ παρέθηκε τράπεζαν͵ καὶ ἠγαλλιάσατο πανοικεὶ πεπιστευκὼς τῷ Θεῷ.           

         (Πράξ. Ἀποστ. ΙϚ΄[16] 16 – 34)

 

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Κά­ποι­α μέ­ρα, κα­θώς πη­γαί­να­με στόν τό­πο τῆς προ­σευ­χῆς, συ­νέ­βη νά μᾶς συ­ναν­τή­σει μιά νε­α­ρή δού­λη πού εἶ­χε μαν­τι­κό πνεῦ­μα καί ἀ­πέ­φε­ρε πολ­λά κέρ­δη στούς κυ­ρί­ους της. Δι­ό­τι μέ τίς μαν­τεῖ­ες της φα­νέ­ρω­νε τά ἄ­γνω­στα καί πλη­ρω­νό­ταν γι’ αὐ­τό. Αὐ­τή ἀ­κο­λού­θη­σε ἀ­πό πί­σω τόν Παῦ­λο καί τόν Σί­λα καί φώ­να­ζε λέ­γον­τας: Αὐ­τοί οἱ ἄν­θρω­ποι εἶ­ναι δοῦ­λοι τοῦ Θε­οῦ τοῦ ὑ­ψί­στου, καί μᾶς γνω­στο­ποι­οῦν τό δρό­μο τῆς σω­τη­ρί­ας καί τόν ἀ­σφα­λή τρό­πο μέ τόν ὁ­ποῖ­ο θά σω­θεῖ­τε. Κι αὐ­τό τό ἔ­κα­νε γιά πολ­λές ἡ­μέ­ρες, ὄ­χι βέ­βαι­α μέ κα­λό σκο­πό. Ἀλ­λά τό μαν­τι­κό πνεῦ­μα ἐ­πε­δί­ω­κε νά ἑλ­κύ­σει πά­νω του τήν ἀ­πε­ρι­ό­ρι­στη ἐμ­πι­στο­σύ­νη τοῦ λα­οῦ καί νά τήν ἐκ­με­ταλ­λευ­θεῖ τε­λι­κά μέ δο­λι­ό­τη­τα καί πα­νουρ­γί­α. Ἀ­γα­να­κτών­τας λοι­πόν ὁ Παῦ­λος στρά­φη­κε πί­σω πρός τή δού­λη αὐ­τή πού τόν ἀ­κο­λου­θοῦ­σε καί εἶ­πε πρός τό πνεῦ­μα: Σέ δι­α­τά­ζω, ἐ­πι­κα­λού­με­νος τό ὄ­νο­μα τοῦ Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, νά βγεῖς ἀ­π’ αὐ­τήν. Καί πραγ­μα­τι­κά τήν ἴ­δια στιγ­μή τό πο­νη­ρό πνεῦ­μα βγῆ­κε. Ὅ­ταν ὅ­μως εἶ­δαν τά ἀ­φεν­τι­κά της ὅ­τι ἔ­φυ­γε μα­ζί μέ τό δαι­μό­νιο καί ἡ ἐλ­πί­δα τῆς κερ­δο­φό­ρου ἐρ­γα­σί­ας καί ἐ­πι­χει­ρή­σε­ώς τους, συ­νέ­λα­βαν τόν Παῦ­λο καί τόν Σί­λα καί τούς ἔ­συ­ραν στήν ἀ­γο­ρά γιά νά τούς πα­ρου­σιά­σουν στούς ἄρ­χον­τες. Κι ἀ­φοῦ τούς ὁ­δή­γη­σαν μπρο­στά στούς στρα­τη­γούς, εἶ­παν: Αὐ­τοί οἱ ἄν­θρω­ποι εἶ­ναι τα­ρα­ξί­ες Ἰ­ου­δαῖ­οι, καί προ­κα­λοῦν τα­ρα­χές στήν πό­λη μας. Κη­ρύτ­τουν θρη­σκευ­τι­κά ἔ­θι­μα πού δέν ἐ­πι­τρέ­πε­ται σέ μᾶς πού εἴ­μα­στε Ρω­μαῖ­οι νά τά πα­ρα­δε­χό­μα­στε καί πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο νά τά τη­ροῦ­με καί νά τά ἐ­φαρ­μό­ζου­με. Τό­τε ὁ ὄ­χλος πού εἶ­χε μα­ζευ­θεῖ ἐ­κεῖ ξε­ση­κώ­θη­κε ἐ­ναν­τί­ον τους. Καί οἱ στρα­τη­γοί ξέ­σχι­σαν τά ροῦ­χα τῶν δύ­ο ἀ­πο­στό­λων καί δι­έ­τα­ξαν νά τούς ρα­βδί­σουν, γυ­μνούς ὅ­πως ἦ­ταν, μπρο­στά σ’ ὅ­λο ἐ­κεῖ­νο τό πλῆ­θος. Κι ἀ­φοῦ τούς ἔ­δω­σαν πολ­λά χτυ­πή­μα­τα, τούς ἔ­ρι­ξαν στή φυ­λα­κή, δί­νον­τας στό δε­σμο­φύ­λα­κα τήν ἐν­το­λή νά τούς φρου­ρεῖ ἀ­σφα­λι­σμέ­νους κα­λά, γιά νά μή δρα­πε­τεύ­σουν. Κι αὐ­τός, ἐ­φό­σον εἶ­χε πά­ρει τέ­τοι­α ἐν­το­λή, τούς ἔ­βα­λε στό πιό βα­θύ δι­α­μέ­ρι­σμα τῆς φυ­λα­κῆς κι ἔ­δε­σε σφι­χτά τά πό­δια τους στό τι­μω­ρη­τι­κό ὄρ­γα­νο πού λε­γό­ταν ξύ­λο, γιά νά μήν μπο­ροῦν πλέ­ον οἱ ἀ­πό­στο­λοι οὔ­τε στό ἐ­λά­χι­στο νά με­τα­κι­νη­θοῦν. Γύ­ρω στά με­σά­νυ­χτα ὁ Παῦ­λος καί ὁ Σί­λας, σάν νά μήν τούς εἶ­χε συμ­βεῖ τί­πο­τε καί σάν νά μήν αἰ­σθά­νον­ταν κα­νέ­να πό­νο, ἔ­ψαλ­λαν ὕ­μνους πρός τόν Θε­ό. Τούς ἄ­κου­γαν μά­λι­στα καί οἱ ἄλ­λοι φυ­λα­κι­σμέ­νοι. Καί ξαφ­νι­κά ἔ­γι­νε τό­σο με­γά­λος σει­σμός, ὥ­στε σα­λεύ­θη­καν τά θε­μέ­λια τῆς φυ­λα­κῆς· καί ἄ­νοι­ξαν τή στιγ­μή ἐ­κεί­νη ὅ­λες οἱ θύ­ρες, καί λύ­θη­καν ὅ­λων τῶν φυ­λα­κι­σμέ­νων οἱ ἁ­λυ­σί­δες, μέ τίς ὁ­ποῖ­ες ἦ­ταν δε­μέ­νοι. Στό με­τα­ξύ ξύ­πνη­σε ὁ δε­σμο­φύ­λα­κας, καί μό­λις εἶ­δε ἀ­νοι­χτές τίς θύ­ρες τῆς φυ­λα­κῆς, τρά­βη­ξε τό μα­χαί­ρι του ἕ­τοι­μος νά αὐ­το­κτο­νή­σει, ἐ­πει­δή νό­μι­ζε ὅ­τι εἶ­χαν δρα­πε­τεύ­σει οἱ φυ­λα­κι­σμέ­νοι καί συ­νε­πῶς θά τοῦ ἐ­πι­βαλ­λό­ταν ἡ ποι­νή τοῦ θα­νά­του. Γιά νά μή θι­γεῖ ἡ ἀ­ξι­ο­πρέ­πειά του λοι­πόν, θε­ώ­ρη­σε προ­τι­μό­τε­ρο νά αὐ­το­κτο­νή­σει πα­ρά νά θα­να­τω­θεῖ μέ τό στίγ­μα τῆς κα­τα­δί­κης. Ὅ­μως ὁ Παῦ­λος τοῦ φώ­να­ξε μέ δυ­να­τή φω­νή: Μήν κά­νεις κα­νέ­να κα­κό στόν ἑ­αυ­τό σου. Εἴ­μα­στε ὅ­λοι ἐ­δῶ. Δέν πρό­κει­ται νά σοῦ ζη­τη­θοῦν εὐ­θύ­νες καί νά τι­μω­ρη­θεῖς. Με­τά λοι­πόν ἀ­π’ αὐ­τό ὁ δε­σμο­φύ­λα­κας ζή­τη­σε νά τοῦ φέ­ρουν φῶ­τα καί πή­δη­σε μέ­σα στή φυ­λα­κή. Κι ὅ­ταν ἀν­τι­λή­φθη­κε τό θαῦ­μα καί σκέ­φτη­κε ὅ­τι εἶ­χε κα­κο­με­τα­χει­ρι­σθεῖ τούς δού­λους αὐ­τούς τοῦ Θε­οῦ, κυ­ρι­εύ­θη­κε ἀ­πό τρό­μο κι ἔ­πε­σε στά πό­δια τοῦ Παύ­λου καί τοῦ Σί­λα. Ἔ­πει­τα, ἀ­φοῦ τούς ἔ­βγα­λε ἔ­ξω στήν αὐ­λή τῆς φυ­λα­κῆς, τούς εἶ­πε: Κύ­ριοι, τί πρέ­πει νά κά­νω γιά νά ἀ­πο­κτή­σω κι ἐ­γώ τή σω­τη­ρί­α πού κη­ρύτ­τε­τε; Κι αὐ­τοί τοῦ ἀ­πάν­τη­σαν: Πί­στε­ψε στόν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στό ὡς μό­νο Λυ­τρω­τή καί ὑ­πέρ­τα­το Κύ­ριο, καί θά σω­θεῖς καί σύ καί ὅ­λη ἡ οἰ­κο­γέ­νειά σου. Κι ἄρ­χι­σαν τό­τε νά ἀ­να­πτύσ­σουν σ’ αὐ­τόν καί σ’ ὅ­λους ὅ­σους ἦ­ταν στό σπί­τι του τίς θε­με­λι­ώ­δεις ἀ­λή­θει­ες τῆς δι­δα­σκα­λί­ας τοῦ Κυ­ρί­ου. Τό­τε ὁ δε­σμο­φύ­λα­κας τούς πῆ­ρε μα­ζί του τήν ἴ­δια ἐ­κεί­νη ὥ­ρα τῆς νύ­χτας, τούς ἔ­λου­σε ἀ­πό τά αἵ­μα­τα πού εἶ­χαν τρέ­ξει ἀ­πό τά τραύ­μα­τα τῶν ρα­βδι­σμῶν κι ἀ­μέ­σως βα­πτί­σθη­κε κι αὐ­τός καί ὅ­λοι οἱ δι­κοί του. Κι ἀ­φοῦ τούς ἀ­νέ­βα­σε στό σπί­τι του, τούς ἑ­τοί­μα­σε τρα­πέ­ζι καί αἰ­σθάν­θη­κε με­γά­λη χα­ρά μα­ζί μέ ὅ­λη του τήν οἰ­κο­γέ­νεια· καί ἡ αἰ­τί­α τῆς χα­ρᾶς του αὐ­τῆς ἦ­ταν τό ὅ­τι εἶ­χε πι­στέ­ψει στό Θε­ό.

 

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, πα­ρά­γων ὁ Ἰησοῦς εἶ­δεν ἄν­θρω­πον τυ­φλὸν ἐκ γε­νε­τῆς· καὶ ἠ­ρώ­τη­σαν αὐ­τὸν οἱ μα­θη­ταὶ αὐ­τοῦ λέ­γον­τες· Ραβ­βί, τίς ἥ­μαρ­τεν, οὗ­τος ἢ οἱ γο­νεῖς αὐ­τοῦ, ἵ­να τυ­φλὸς γεν­νη­θῇ; ἀ­πε­κρί­θη Ἰ­η­σοῦς· Οὔ­τε οὗ­τος ἥ­μαρ­τεν οὔ­τε οἱ γο­νεῖς αὐ­τοῦ, ἀλ­λ' ἵ­να φα­νε­ρω­θῇ τὰ ἔρ­γα τοῦ Θε­οῦ ἐν αὐ­τῷ. ἐ­μὲ δεῖ ἐρ­γά­ζε­σθαι τὰ ἔρ­γα τοῦ πέμ­ψαν­τός με ἕ­ως ἡ­μέ­ρα ἐ­στίν· ἔρ­χε­ται νὺξ ὅ­τε οὐ­δεὶς δύ­να­ται ἐρ­γά­ζε­σθαι. ὅ­ταν ἐν τῷ κό­σμῳ ὦ, φῶς εἰ­μι τοῦ κό­σμου. ταῦ­τα εἰ­πὼν ἔ­πτυ­σεν χα­μαὶ καὶ ἐ­ποί­η­σε πη­λὸν ἐκ τοῦ πτύ­σμα­τος, καὶ ἐ­πέ­χρι­σε τὸν πη­λὸν ἐ­πὶ τοὺς ὀ­φθαλ­μοὺς τοῦ τυ­φλοῦ καὶ εἶ­πεν αὐ­τῷ· Ὕ­πα­γε νί­ψαι εἰς τὴν κο­λυμ­βή­θραν τοῦ Σι­λω­άμ, ὃ ἑρ­μη­νε­ύ­ε­ται ἀ­πε­σταλ­μέ­νος. ἀ­πῆλ­θεν οὖν καὶ ἐ­νί­ψα­το, καὶ ἦλ­θε βλέ­πων. Οἱ οὖν γε­ί­το­νες καὶ οἱ θε­ω­ροῦν­τες αὐ­τὸν τὸ πρό­τε­ρον ὅ­τι τυ­φλὸς ἦν, ἔ­λε­γον· Οὐχ οὗ­τός ἐ­στιν ὁ κα­θή­με­νος καὶ προ­σαι­τῶν; ἄλ­λοι ἔ­λε­γον ὅ­τι οὗ­τός ἐ­στιν· ἄλ­λοι δὲ ὅ­τι ὅ­μοι­ος αὐ­τῷ ἐ­στιν. ἐ­κεῖ­νος ἔ­λε­γεν ὅ­τι ἐ­γώ εἰ­μι. ἔ­λε­γον οὖν αὐ­τῷ· Πῶς ἀ­νε­ῴ­χθη­σάν σου οἱ ὀ­φθαλ­μοί; ἀ­πε­κρί­θη ἐ­κεῖ­νος καὶ εἶ­πεν· Ἄν­θρω­πος λε­γό­με­νος Ἰ­η­σοῦς πη­λὸν ἐ­πο­ί­η­σε καὶ ἐ­πέ­χρι­σέ μου τοὺς ὀ­φθαλ­μοὺς καὶ εἶ­πέ μοι· ὕ­πα­γε εἰς τὴν κο­λυμ­βή­θραν τοῦ Σι­λω­ὰμ καὶ νί­ψαι· ἀ­πελ­θὼν δὲ καὶ νι­ψά­με­νος ἀ­νέ­βλε­ψα. εἶ­πον οὖν αὐ­τῷ· Ποῦ ἐ­στιν ἐ­κεῖ­νος; λέ­γει· Οὐκ οἶ­δα. Ἄ­γου­σιν αὐ­τὸν πρὸς τοὺς Φα­ρι­σα­ί­ους, τόν πο­τε τυ­φλόν. ἦν δὲ σάβ­βα­τον ὅ­τε τὸν πη­λὸν ἐ­πο­ί­η­σεν ὁ Ἰ­η­σοῦς καὶ ἀ­νέ­ῳ­ξεν αὐ­τοῦ τοὺς ὀ­φθαλ­μο­ύς. πά­λιν οὖν ἠ­ρώ­των αὐ­τὸν καὶ οἱ Φα­ρι­σαῖ­οι πῶς ἀ­νέ­βλε­ψεν. ὁ δὲ εἶ­πεν αὐ­τοῖς· Πη­λὸν ἐ­πέ­θη­κέ μου ἐ­πὶ τοὺς ὀ­φθαλ­μούς, καὶ ἐ­νι­ψά­μην, καὶ βλέ­πω. ἔ­λε­γον οὖν ἐκ τῶν Φα­ρι­σα­ί­ων τι­νές· Οὗ­τος ὁ ἄν­θρω­πος οὐκ ἔ­στι πα­ρὰ τοῦ Θε­οῦ, ὅ­τι τὸ σάβ­βα­τον οὐ τη­ρεῖ. ἄλ­λοι ἔ­λε­γον· Πῶς δύ­να­ται ἄν­θρω­πος ἁ­μαρ­τω­λὸς τοι­αῦ­τα ση­μεῖ­α ποι­εῖν; καὶ σχί­σμα ἦν ἐν αὐ­τοῖς. λέ­γου­σι τῷ τυ­φλῷ πά­λιν· Σὺ τί λέ­γεις πε­ρὶ αὐ­τοῦ, ὅ­τι ἤ­νοι­ξέ σου τοὺς ὀ­φθαλ­μούς; ὁ δὲ εἶ­πεν ὅ­τι προ­φή­της ἐ­στίν. οὐκ ἐ­πί­στευ­σαν οὖν οἱ Ἰ­ου­δαῖ­οι πε­ρὶ αὐ­τοῦ ὅ­τι τυ­φλὸς ἦν καὶ ἀ­νέ­βλε­ψεν, ἕ­ως ὅ­του ἐ­φώ­νη­σαν τοὺς γο­νεῖς αὐ­τοῦ τοῦ ἀ­να­βλέ­ψαν­τος καὶ ἠ­ρώ­τη­σαν αὐ­τοὺς λέ­γον­τες· Οὗ­τός ἐ­στιν ὁ υἱ­ὸς ὑ­μῶν, ὃν ὑ­μεῖς λέ­γε­τε ὅ­τι τυ­φλὸς ἐ­γεν­νή­θη; πῶς οὖν ἄρ­τι βλέ­πει; ἀ­πε­κρί­θη­σαν δὲ αὐ­τοῖς οἱ γο­νεῖς αὐ­τοῦ καὶ εἶ­πον· Οἴ­δα­μεν ὅ­τι οὗ­τός ἐ­στιν ὁ υἱ­ὸς ἡ­μῶν καὶ ὅ­τι τυ­φλὸς ἐ­γεν­νή­θη· πῶς δὲ νῦν βλέ­πει οὐκ οἴ­δα­μεν, ἢ τίς ἤ­νοι­ξεν αὐ­τοῦ τοὺς ὀ­φθαλ­μοὺς ἡ­μεῖς οὐκ οἴ­δα­μεν· αὐ­τὸς ἡ­λι­κί­αν ἔ­χει, αὐ­τὸν ἐ­ρω­τή­σα­τε, αὐ­τὸς πε­ρὶ ἑ­αυ­τοῦ λα­λή­σει. ταῦ­τα εἶ­πον οἱ γο­νεῖς αὐ­τοῦ, ὅ­τι ἐ­φο­βοῦν­το τοὺς Ἰ­ου­δα­ί­ους· ἤ­δη γὰρ συ­νε­τέ­θειν­το οἱ Ἰ­ου­δαῖ­οι ἵ­να, ἐ­άν τις αὐτόν  ὁ­μο­λο­γή­σῃ Χρι­στόν, ἀ­πο­συ­νά­γω­γος γένη­ται. δι­ὰ τοῦ­το οἱ γο­νεῖς αὐ­τοῦ εἶ­πον ὅ­τι ἡ­λι­κί­αν ἔ­χει, αὐ­τὸν ἐ­ρω­τή­σα­τε. Ἐ­φώ­νη­σαν οὖν ἐκ δευ­τέ­ρου τὸν ἄν­θρω­πον ὃς ἦν τυ­φλὸς, καὶ εἶ­πον αὐ­τῷ· Δὸς δό­ξαν τῷ Θε­ῷ· ἡ­μεῖς οἴ­δα­μεν ὅ­τι ὁ ἄν­θρω­πος οὗ­τος ἁ­μαρ­τω­λός ἐ­στιν. ἀ­πε­κρί­θη οὖν ἐ­κεῖ­νος  καὶ εἶ­πεν· Εἰ ἁ­μαρ­τω­λός ἐ­στιν  οὐκ  οἶ­δα· ἓν οἶ­δα, ὅ­τι τυ­φλὸς ὢν ἄρ­τι βλέ­πω. εἶ­πον δὲ αὐ­τῷ πά­λιν· Τί ἐ­πο­ί­η­σέ σοι; πῶς ἤ­νοι­ξέ σου τοὺς ὀ­φθαλ­μο­ύς; ἀ­πε­κρί­θη αὐ­τοῖς· Εἶ­πον ὑ­μῖν ἤ­δη, καὶ οὐκ ἠ­κού­σα­τε· τί πά­λιν θέ­λε­τε ἀ­κο­ύ­ειν; μὴ καὶ ὑ­μεῖς θέ­λε­τε αὐ­τοῦ μα­θη­ταὶ γε­νέ­σθαι; ἐ­λοι­δό­ρη­σαν αὐ­τὸν καὶ εἶ­πον· Σὺ εἶ μα­θη­τὴς ἐ­κε­ί­νου· ἡ­μεῖς δὲ τοῦ Μω­ϋ­σέ­ως ἐ­σμὲν μα­θη­ταί. ἡ­μεῖς οἴ­δα­μεν ὅ­τι Μω­ϋ­σεῖ λε­λά­λη­κεν ὁ Θε­ός· τοῦ­τον δὲ οὐκ οἴ­δα­μεν πό­θεν ἐ­στίν. ἀ­πε­κρί­θη ὁ ἄν­θρω­πος καὶ εἶ­πεν αὐ­τοῖς· Ἐν γὰρ το­ύ­τῳ θαυ­μα­στόν ἐ­στιν, ὅ­τι ὑ­μεῖς οὐκ οἴ­δα­τε πό­θεν ἐ­στί, καὶ ἀ­νέ­ῳ­ξέ μου τοὺς ὀ­φθαλ­μο­ύς. οἴ­δα­μεν δὲ ὅ­τι ἁ­μαρ­τω­λῶν ὁ Θε­ὸς οὐκ ἀ­κο­ύ­ει, ἀλ­λ' ἐ­άν τις θε­ο­σε­βὴς ᾖ καὶ τὸ θέ­λη­μα αὐ­τοῦ ποι­ῇ, τού­του ἀ­κο­ύ­ει. ἐκ τοῦ αἰ­ῶ­νος οὐκ ἠ­κο­ύ­σθη ὅ­τι ἤ­νοι­ξέ τις ὀ­φθαλ­μοὺς τυ­φλοῦ γε­γεν­νη­μέ­νου· εἰ μὴ ἦν οὗ­τος πα­ρὰ Θε­οῦ, οὐκ ἠ­δύ­να­το ποι­εῖν οὐ­δέν. ἀ­πε­κρί­θη­σαν καὶ εἶ­πον αὐ­τῷ· Ἐν ἁ­μαρ­τί­αις σὺ ἐ­γεν­νή­θης ὅ­λος, καὶ σὺ δι­δά­σκεις ἡ­μᾶς; καὶ ἐ­ξέ­βα­λον αὐ­τὸν ἔ­ξω. Ἤ­κου­σεν Ἰ­η­σοῦς ὅ­τι ἐ­ξέ­βα­λον αὐ­τὸν ἔ­ξω, καὶ εὑ­ρὼν αὐ­τὸν εἶ­πεν αὐ­τῷ· Σὺ πι­στε­ύ­εις εἰς τὸν υἱ­ὸν τοῦ Θε­οῦ; ἀ­πε­κρί­θη ἐ­κεῖ­νος καὶ εἶ­πε· Καὶ τίς ἐ­στι, Κύριε, ἵ­να πι­στε­ύ­σω εἰς αὐ­τόν; εἶ­πε δὲ αὐ­τῷ ὁ Ἰ­η­σοῦς· Καὶ ἑ­ώ­ρα­κας αὐ­τὸν καὶ ὁ λα­λῶν με­τὰ σοῦ ἐ­κεῖ­νός ἐ­στιν. ὁ δὲ ἔ­φη· Πι­στε­ύ­ω, Κύριε· καὶ προ­σε­κύ­νη­σεν αὐ­τῷ.         

                 (Ἰωάν. θ΄[9] 1 – 38) 

 

Ε­ΝΑΣ ΤΥ­ΦΛΟΣ ΔΙ­ΔΑ­ΣΚΑ­ΛΟΣ

Ο­ΜΙ­ΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥ­ΑΓ­ΓΕ­ΛΙΟ

1. ΦΟ­ΒΟΙ ΚΑΙ Α­ΠΕΙ­ΛΕΣ

Κά­ποι­ο Σάβ­βα­το στὴν Ἱ­ε­ρου­σα­λὴμ ὁ Κύ­ριος συ­ναν­τᾶ ἕ­να τυ­φλὸ ἐκ γε­νε­τῆς καὶ οἱ μα­θη­ταὶ ρω­τοῦν μὲ ἀ­πο­ρί­α τὸν Κύ­ριο: «Για­τί αὐ­τὸς γεν­νή­θη­κε τυ­φλός, ποι­οῦ ἁ­μαρ­τί­ες πλη­ρώ­νει, δι­κές του ἢ τῶν γο­νέ­ων του;» Καὶ ὁ Κύ­ριος ἀ­πο­κρί­νε­ται: «Οὔ­τε αὐ­τὸς ἁ­μάρ­τη­σε οὔ­τε οἱ γο­νεῖς του. Ἀλ­λὰ γεν­νή­θη­κε τυ­φλὸς γιὰ νὰ φα­νε­ρω­θοῦν τὰ θαυ­μα­στὰ ἔρ­γα τῆς ἀ­γά­πης τοῦ Θε­οῦ». Καὶ φτύ­νον­τας κά­τω ὁ Κύ­ριος ἔ­κα­νε λί­γη λά­σπη καὶ ἄ­λει­ψε μ᾿ αὐ­τὴν τὰ μά­τια τοῦ τυ­φλοῦ. Γιὰ νὰ δο­κι­μά­σει ὅ­μως τὴν πί­στη του, τοῦ εἶ­πε: «Πή­γαι­νε νὰ πλυ­θεῖς στὴν κο­λυμ­βή­θρα τοῦ Σι­λω­άμ». Καὶ ἐ­κεῖ τὸ θαῦ­μα ἔ­γι­νε. Ὁ τυ­φλὸς βρῆ­κε τὸ φῶς του.

Σὲ λί­γο ἡ πό­λη εἶ­ναι ἀ­νά­στα­τη. Ἄλ­λοι ἀ­πο­ροῦν, ἄλ­λοι πι­στεύ­ουν, ἄλ­λοι ἀμ­φι­σβη­τοῦν. Ὁ­δη­γοῦν λοι­πὸν τὸν πρώ­ην τυ­φλὸ στοὺς Φα­ρι­σαί­ους, οἱ ὁ­ποῖ­οι ἐ­ξορ­γί­ζον­ται, ἐ­πει­δὴ θε­ω­ροῦν ὅ­τι κα­τα­λύ­θη­κε ἡ ἀρ­γί­α τοῦ Σαβ­βά­του. Ἄλ­λοι ὅ­μως Φα­ρι­σαῖ­οι δι­α­φω­νοῦν καὶ λέ­γουν: «Πῶς εἶ­ναι δυ­να­τὸν ἄν­θρω­πος ἁ­μαρ­τω­λὸς νὰ κά­νει τέ­τοι­α ἐκ­πλη­κτι­κὰ θαύ­μα­τα;» Καὶ ἐ­πει­δὴ ἡ δι­α­φω­νί­α παίρ­νει ἔ­κτα­ση, ρω­τοῦν καὶ πά­λι τὸν τυ­φλό: «Ἐ­σὺ τί λὲς γιὰ τὸν ἄν­θρω­πο αὐ­τό;» Καὶ ὁ πρώ­ην τυ­φλὸς ἀ­παν­τᾶ: «Ἐ­γὼ λέ­ω ὅ­τι εἶ­ναι προ­φή­της».

Δυ­σα­ρε­στή­θη­καν πο­λὺ οἱ Ἰ­ου­δαῖ­οι. Δὲν μπο­ροῦν νὰ πι­στέ­ψουν ὅ­τι ὁ ἄν­θρω­πος ποὺ τοὺς μι­λοῦ­σε ἦ­ταν κά­πο­τε τυ­φλός. Γι᾿ αὐ­τὸ καὶ φω­νά­ζουν τοὺς γο­νεῖς του καὶ τοὺς ρω­τοῦν: «Αὐ­τὸς εἶ­ναι ὁ γιός σας, γιὰ τὸν ὁ­ποῖ­ο ἰ­σχυ­ρί­ζε­σθε ὅ­τι ἦ­ταν τυ­φλός; Πῶς λοι­πὸν τώ­ρα βλέ­πει;» Καὶ οἱ γο­νεῖς ἀ­πο­κρί­νον­ται: «Αὐ­τὸς εἶ­ναι ὁ γιός μας καὶ γεν­νή­θη­κε τυ­φλός. Πῶς ὅ­μως τώ­ρα βλέ­πει δὲν ξέ­ρου­με. Ρω­τῆ­στε τὸν ἴ­διο, ἄν­δρας εἶ­ναι».

Ε­ΔΙ­ΣΤΑ­ΣΑΝ λοι­πὸν οἱ γο­νεῖς τοῦ τυ­φλοῦ νὰ ποῦν τὴν ἀ­λή­θεια, δι­ό­τι φο­βή­θη­καν μή­πως οἱ ἄρ­χον­τες τῶν Ἰ­ου­δαί­ων τοὺς δι­ώ­ξουν ἀ­πὸ τὴ Συ­να­γω­γή, μή­πως τοὺς ἀ­φο­ρί­σουν, ὅ­πως θὰ λέ­γα­με σή­με­ρα. Καὶ ἀν­τὶ νὰ ὁ­μο­λο­γή­σουν μὲ θάρ­ρος τὴν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, ἀν­τὶ νὰ ἐκ­δη­λώ­σουν τὴν εὐ­γνω­μο­σύ­νη τους πρὸς τὸν Κύ­ριο, κά­νουν πῶς δὲν ξέ­ρουν, φο­βοῦν­ται νὰ ποῦν τί συ­νέ­βη. Πό­σο μι­κροὺς καὶ ἀ­ξι­ο­θρή­νη­τους τοὺς κά­νει ὁ φό­βος! Δυ­στυ­χῶς ἡ ἱ­στο­ρί­α αὐ­τὴ ἐ­πα­να­λαμ­βά­νε­ται πολ­λὲς φο­ρὲς καὶ στὴ δι­κή μας ζω­ή. Δι­ό­τι κι ἐ­μεῖς κά­πο­τε, ὅ­ταν βρε­θοῦ­με σὲ συν­θῆ­κες δύ­σκο­λες, ὅ­ταν κα­τη­γο­ρεῖ­ται ὁ Χρι­στὸς καὶ ἡ Ἐκ­κλη­σί­α Του, φο­βό­μα­στε νὰ μι­λή­σου­με. Ξε­χνοῦ­με ποι­οὶ εἴ­μα­στε, δει­λι­ά­ζου­με, χά­νου­με τὰ λό­γιά μας. Οἱ γο­νεῖς βέ­βαι­α τοῦ τυ­φλοῦ εἶ­χαν ἕ­να ἐ­λα­φρυν­τι­κό: κιν­δύ­νευ­αν ἀ­πὸ τοὺς Φα­ρι­σαί­ους. Ἐ­μεῖς ὅ­μως εἴ­μα­στε ἀ­δι­και­ο­λό­γη­τοι. Δὲν κιν­δυ­νεύ­ου­με ἀ­πὸ κα­νέ­ναν. Ἁ­πλῶς φο­βό­μα­στε τὶς εἰ­ρω­νεῖ­ες καὶ τὰ σχό­λια. Ἀν­τί­θε­τα οἱ ἐ­χθροὶ τοῦ Κυ­ρί­ου καὶ τῆς Πί­στε­ως στὶς μέ­ρες μας κυ­ρια­ρχοῦν. Βγαί­νουν στοὺς δρό­μους καὶ στὰ Μέ­σα Μα­ζι­κῆς Ἐ­νη­με­ρώ­σε­ως, μι­λοῦν μὲ θρά­σος, συ­κο­φαν­τοῦν καὶ ὑ­βρί­ζουν. Κι ἐ­μεῖς οἱ Ὀρ­θό­δο­ξοι Χρι­στια­νοὶ μέ­νου­με μὲ τὸ στό­μα μας κλει­στό, φο­βοὺ­μα­στε νὰ μι­λή­σου­με. Ἔ­χου­με σκε­φθεῖ ἄ­ρα­γε τί θὰ κά­να­με ἐ­ὰν βρι­σκό­μα­σταν σὲ πε­ρι­ό­δους δι­ωγ­μῶν; Εἴ­μα­στε λοι­πὸν σὲ λά­θος δρό­μο. Του­λά­χι­στον ἂς κα­τα­λά­βου­με τὴν ἀ­δυ­να­μί­α μας καὶ ἂς δι­δα­χθοῦ­με ἀ­πὸ τὸ πα­ρά­δειγ­μα τοῦ πρώ­ην τυ­φλοῦ, ὁ ὁ­ποῖ­ος μὲ θάρ­ρος στὴ συ­νέ­χεια προ­χω­ρεῖ σὲ μί­α στα­θε­ρὴ καὶ θαρ­ρα­λέ­α ὁ­μο­λο­γί­α.

2. ΣΤΑ­ΘΕ­ΡΗ Ο­ΜΟ­ΛΟ­ΓΙΑ

Οἱ Ἰ­ου­δαῖ­οι λοι­πὸν φω­νά­ζουν γιὰ δεύ­τε­ρη φο­ρὰ τὸν πρώ­ην τυ­φλὸ καὶ τοῦ λέ­γουν: «Δό­ξα­σε τὸν Θε­ὸ καὶ ὁ­μο­λό­γη­σε ὅ­τι πλα­νή­θη­κες. Ἐ­μεῖς γνω­ρί­ζου­με κα­λὰ ὅ­τι ὁ ἄν­θρω­πος αὐ­τὸς ποὺ κα­τα­λύ­ει τὴν ἀρ­γί­α τοῦ Σαβ­βά­του εἶ­ναι ἁ­μαρ­τω­λός». «Ἐ­ὰν αὐ­τὸς ποὺ μὲ θε­ρά­πευ­σε, ἀ­παν­τᾶ ὁ πρώ­ην τυ­φλός, εἶ­ναι ἁ­μαρ­τω­λὸς δὲν τὸ ξέ­ρω. Ἐ­κεῖ­νο ὅ­μως ποὺ γνω­ρί­ζω κα­λὰ εἶ­ναι ὅ­τι ἐ­νῶ ἤ­μουν τυ­φλός, τώ­ρα βλέ­πω». Αὐ­τοὶ ὅ­μως πά­λι τὸν ρω­τοῦν: «Τὶ σοῦ ἔ­κα­με, πῶς σοῦ ἄ­νοι­ξε τὰ μά­τια;» Κι ἐ­κεῖ­νος μὲ θάρ­ρος τοὺς ἀ­παν­τᾶ: «Μό­λις πρὶν λί­γο σᾶς εἶ­πα καὶ δὲν μὲ προ­σέ­ξα­τε. Για­τί θέ­λε­τε νὰ ἀ­κού­σε­τε πά­λι τὰ ἴ­δια; Μή­πως κι ἐ­σεῖς θέ­λε­τε νὰ γί­νε­τε μα­θη­ταί Του;» Πει­ρά­χτη­καν πο­λὺ αὐ­τοὶ ἀ­πὸ τὴν ἀ­πάν­τη­σή του καὶ πε­ρι­φρο­νη­τι­κῶς τοῦ εἶ­παν: «Ἐ­μεῖς εἴ­μα­στε μα­θη­ταὶ τοῦ Μω­ϋ­σέ­ως. Ἐ­νῶ αὐ­τὸς ποὺ σὲ θε­ρά­πευ­σε δὲν γνω­ρί­ζου­με ἀ­πὸ ποῦ προ­έρ­χε­ται». Καὶ ὁ τυ­φλὸς ἀ­παν­τᾶ: «Ὅ­λοι ξέ­ρου­με ὅ­τι ὁ Θε­ὸς δὲν ἀ­κού­ει τοὺς ἁ­μαρ­τω­λούς, ἀλ­λὰ ἐ­κεί­νους ποὺ τὸν σέ­βον­ται. Ἀλ­λὰ καὶ πο­τὲ μέ­χρι σή­με­ρα δὲν ἀ­κού­σθη­κε ὅ­τι κά­ποι­ος θε­ρά­πευ­σε ἐκ γε­νε­τῆς τυ­φλό. Γιὰ νὰ κά­νει λοι­πὸν τό­σο με­γά­λα θαύ­μα­τα ση­μαί­νει ὅ­τι εἶ­ναι πραγ­μα­τι­κὰ προ­φή­της».

Ἐ­κνευ­ρί­σθη­καν οἱ ὑ­πε­ρή­φα­νοι Φα­ρι­σαῖ­οι ἀ­πὸ τὴν στα­θε­ρὴ ὁ­μο­λο­γί­α τοῦ τυ­φλοῦ καὶ τοῦ εἶ­παν χλευ­α­στι­κά: «Ἐ­σὺ γεν­νή­θη­κες βου­τηγ­μέ­νος στὴν ἁ­μαρ­τί­α, καὶ δι­δά­σκεις ἐ­μᾶς;» Καὶ ἐ­πει­δὴ πλέ­ον τα­πει­νώ­θη­καν καὶ κα­ταν­τρο­πι­ά­σθη­καν, ἔ­δι­ω­ξαν τὸν τυ­φλὸ μὲ τὴ βί­α ἀ­πὸ τὴν αἴ­θου­σα συ­νε­δρι­ά­σε­ως.

Ὁ Κύ­ριός μας ἐν τῷ με­τα­ξὺ πλη­ρο­φο­ρή­θη­κε ὅ­λα αὐ­τὰ καὶ ἀ­φοῦ βρῆ­κε τὸν τυ­φλό, τοῦ λέ­γει: «Πι­στεύ­εις στὸν Υἱ­ὸ τοῦ Θε­οῦ;» Κι ἐ­κεῖ­νος ἀ­πο­κρί­νε­ται: «Ποι­ὸς εἶ­ναι, Κύ­ρι­ε,γιὰ νὰ τὸν πι­στε­ύ­σω;» Καὶ ὁ Κύ­ριος τοῦ ἀ­παν­τᾶ: «Τὸν βλέ­πεις μὲ τὰ μά­τια σου. Αὐ­τὸς ποὺ σοῦ μι­λά­ει, αὐ­τὸς εἶ­ναι». Καὶ ὁ πρώ­ην τυ­φλὸς ὁ­μο­λο­γεῖ μὲ ἐν­θου­σια­σμό: «Πι­στεύ­ω Κύ­ρι­ε». Καὶ τὸν προ­σκύ­νη­σε ὡς Υἱ­ὸν τοῦ Θε­οῦ.

ΠΟ­ΣΑ ΜΑΣ ΔΙ­ΔΑ­ΣΚΕΙ ἀ­λή­θεια ὁ τυ­φλὸς τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου! Ἀν­τί­θε­τα ἀ­πὸ τοὺς δει­λοὺς γο­νεῖς του αὐ­τὸς μέ­νει στα­θε­ρὸς καὶ ἀ­κλό­νη­τος. Ὁ­μο­λο­γεῖ δὲ τὸν Κύ­ριο χω­ρὶς νὰ ὑ­πο­λο­γί­ζει φό­βους καὶ κιν­δύ­νους. Καὶ μᾶς ἐμ­πνέ­ει νὰ μά­θου­με κι ἐ­μεῖς νὰ ὁ­μο­λο­γοῦ­με μὲ θάρ­ρος τὴ χρι­στι­α­νι­κή μας ἰ­δι­ό­τη­τα, ὅ­ταν οἱ πε­ρι­στά­σεις μᾶς τὸ ζη­τοῦν.

Ἰ­δι­αι­τέ­ρως στὶς μέ­ρες μας τὸ κα­θῆ­κον τῆς ὁ­μο­λο­γί­ας τῆς πί­στε­ως εἶ­ναι ἐ­πι­τα­κτι­κό. Πῶς μπο­ροῦ­με νὰ ἀ­νε­χό­μα­στε σή­με­ρα νὰ ὑ­βρί­ζε­ται καὶ νᾶ συ­κο­φαν­τεῖ­ται ὁ Κύ­ριός μας καὶ ἡ ἁ­γί­α του Ἐκ­κλη­σί­α; Πῶς μπο­ροῦ­με νὰ σι­ω­ποῦ­με, νὰ μέ­νου­με ἄ­φω­νοι, ὅ­ταν συ­κο­φαν­τοῦν­ται ἰ­δι­αι­τέ­ρως οἱ Χρι­στια­νοὶ νέ­οι ποὺ ἀ­γω­νί­ζον­ται μέ­σα στὴν ἀ­νή­θι­κη ἐ­πο­χή μας νὰ ζοῦν τὴ ζω­ὴ τῆς ἁ­γνό­τη­τος; Πῶς μπο­ροῦ­με νὰ ἐ­πα­να­παυ­ό­μα­στε σὲ με­ρι­κὰ ἀ­το­μι­κὰ θρη­σκευ­τι­κὰ κα­θή­κον­τα καὶ νὰ μὴ λέ­με τί­πο­τε στὸν δι­πλα­νό μας, ὅ­ταν τὸ κα­κὸ γύ­ρω μας θρι­αμ­βεύ­ει;

Ἂς μά­θου­με λοι­πὸν νὰ ὁ­μο­λο­γοῦ­με τὴν πί­στη μας χω­ρὶς φο­βί­ες καὶ συμ­βι­βα­σμούς. Ἀλ­λὰ μὲ στα­θε­ρό­τη­τα, εὐ­πρέ­πεια καὶ σύ­νε­ση. Καὶ νὰ εἴ­μα­στε βέ­βαι­οι ὅ­τι θὰ ἀλ­λά­ξουν τὰ πράγ­μα­τα. Ὁ Χρι­στὸς θὰ κυ­ρι­αρ­χή­σει καὶ πά­λι στὴν κοι­νω­νί­α μας καὶ στὴ ζω­ή μας.

                   (Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)