ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ, ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ, ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΚΑΙ ΙΩΑΝΝΟΥ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΧΛΩΡΑΚΑΣ  

 

ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ, ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ, ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΚΑΙ ΙΩΑΝΝΟΥ

(30 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2022)

 

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (ΤΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ)

Ἀδελφοί, μνημονεύετε τῶν ἡγουμένων ὑμῶν, οἵτινες ἐλάλησαν ὑμῖν τὸν λόγον τοῦ θεοῦ, ὧν ἀναθεωροῦντες τὴν ἔκβασιν τῆς ἀναστροφῆς μιμεῖσθε τὴν πίστιν. ᾽Ιησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτός, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας. Διδαχαῖς ποικίλαις καὶ ξέναις μὴ παραφέρεσθε· καλὸν γὰρ χάριτι βεβαιοῦσθαι τὴν καρδίαν, οὐ βρώμασιν, ἐν οἷς οὐκ ὠφελήθησαν οἱ περιπατοῦντες. Ἔχομεν θυσιαστήριον ἐξ οὗ φαγεῖν οὐκ ἔχουσιν ἐξουσίαν οἱ τῇ σκηνῇ λατρεύοντες. Ὧν γὰρ εἰσφέρεται ζῴων τὸ αἷμα περὶ ἁμαρτίας εἰς τὰ ἅγια διὰ τοῦ ἀρχιερέως, τούτων τὰ σώματα κατακαίεται ἔξω τῆς παρεμβολῆς. Διὸ καὶ ᾽Ιησοῦς, ἵνα ἁγιάσῃ διὰ τοῦ ἰδίου αἵματος τὸν λαόν, ἔξω τῆς πύλης ἔπαθεν. Τοίνυν ἐξερχώμεθα πρὸς αὐτὸν ἔξω τῆς παρεμβολῆς, τὸν ὀνειδισμὸν αὐτοῦ φέροντες· οὐ γὰρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν. Δι᾽ αὐτοῦ οὖν ἀναφέρωμεν θυσίαν αἰνέσεως διὰ παντὸς τῷ Θεῷ, τοῦτ᾽ ἔστιν καρπὸν χειλέων ὁμολογούντων τῷ ὀνόματι αὐτοῦ. Τῆς δὲ εὐποιΐας καὶ κοινωνίας μὴ ἐπιλανθάνεσθε, τοιαύταις γὰρ θυσίαις εὐαρεστεῖται ὁ Θεός. 

(Ἑβρ. ιγ΄ [13] 7 - 16)  

 

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

 Ἀ­δελ­φοί,  νά θυ­μά­στε πάν­το­τε τό ἅ­γιο πα­ρά­δειγ­μα τῶν πνευ­μα­τι­κῶν ἀρ­χη­γῶν καί προ­ε­στῶν σας, οἱ ὁ­ποῖ­οι σᾶς δί­δα­ξαν τόν λό­γο τοῦ Θε­οῦ. Νά ἀ­να­λο­γί­ζε­στε καί νά με­λε­τᾶ­τε τό ἅ­γιο καί θε­ά­ρε­στο τέ­λος τῆς ζω­ῆς καί τῆς συμ­πε­ρι­φο­ρᾶς τους, καί νά μι­μεῖ­σθε τήν πί­στη τους. Ὁ Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός ἦ­ταν χθές, εἶ­ναι καί σή­με­ρα ὁ ἴ­διος, καί θά εἶ­ναι ὁ ἴ­διος καί στούς αἰ­ῶ­νες. Ὅ­πως λοι­πόν ἐ­νί­σχυ­ε τούς προ­ε­στούς σας, ἔ­τσι θά ἐ­νι­σχύ­σει καί σᾶς στήν πί­στη. Κρα­τῆ­στε την λοι­πόν κα­λά καί σεῖς. Μήν πα­ρα­σύ­ρε­σθε ἐ­δῶ κι ἐ­κεῖ ἀ­πό δι­δα­σκα­λί­ες δι­α­φο­ρε­τι­κές καί ξέ­νες πρός τήν ἀ­λη­θι­νή δι­δα­σκα­λί­α. Δι­ό­τι εἶ­ναι κα­λό καί σω­τή­ριο νά στη­ρί­ζε­τε καί νά στε­ρε­ώ­νε­τε τίς καρ­δι­ές σας στή χά­ρη τοῦ Χρι­στοῦ καί ὄ­χι στήν ἰ­ου­δα­ϊ­κή δι­ά­κρι­ση τῶν φα­γη­τῶν, ἀ­πό τήν ὁ­ποί­α δέν ὠ­φε­λή­θη­καν ὅ­σοι ἰ­ου­δα­ΐ­ζον­τες Χρι­στια­νοί ἔ­βα­λαν τά φα­γη­τά ὡς κα­νό­να τῆς συμ­πε­ρι­φο­ρᾶς τους. Ἔ­χου­με ἐ­μεῖς οἱ Χρι­στια­νοί τρά­πε­ζα καί θυ­σι­α­στή­ριο στό ὁ­ποῖ­ο γι­νό­μα­στε μέ­το­χοι τῆς σταυ­ρι­κῆς θυ­σί­ας τοῦ Χρι­στοῦ, καί ἀ­πό τό ὁ­ποῖ­ο δέν ἔ­χουν δι­καί­ω­μα νά φᾶ­νε οὔ­τε οἱ ἱ­ε­ρεῖς καί οἱ ἀρ­χι­ε­ρεῖς πού λα­τρεύ­ουν καί ὑ­πη­ρε­τοῦν τόν Θε­ό στή Σκη­νή τοῦ Μαρ­τυ­ρί­ου. Καί τό ὅ­τι οἱ ἱ­ε­ρεῖς τοῦ Μω­σα­ϊ­κοῦ νό­μου δέν ἔ­χουν ἐ­ξου­σί­α νά φᾶ­νε ἀ­πό τό θυ­σι­α­στή­ριό μας ἀ­πο­δει­κνύ­ε­ται καί ἀ­πό τό ἑ­ξῆς: ὅ­τι δέν ἔ­τρω­γαν αὐ­τοί οὔ­τε ἀ­πό τή θυ­σί­α ἐ­κεί­νη ἡ ὁ­ποί­α πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­πό κά­θε ἄλ­λη προ­τύ­πω­νε τή θυ­σί­α τοῦ σταυ­ροῦ. Δι­ό­τι, ὅ­πως ὁ­ρί­ζε­ται στήν Ἁ­γί­α Γρα­φή, τά σώ­μα­τα τῶν ζώ­ων ἐ­κεί­νων τῶν ὁ­ποί­ων τό αἷ­μα ἔ­φερ­νε ὁ ἀρ­χι­ε­ρέ­ας τήν ἡ­μέ­ρα τοῦ ἐ­ξι­λα­σμοῦ μέ­σα στά Ἅ­για τῶν Ἁ­γί­ων ὡς θυ­σί­α γιά τήν ἄ­φε­ση τῶν ἁ­μαρ­τι­ῶν δέν τά ἔ­τρω­γαν οἱ ἱ­ε­ρεῖς, ἀλ­λά καί­γον­ταν ὁ­λό­κλη­ρα ἔ­ξω ἀ­πό τό στρα­τό­πε­δο τοῦ Ἰσ­ρα­ήλ. Γι᾿ αὐ­τό, σύμ­φω­να μέ τόν προ­φη­τι­κό τύ­πο τῶν θυ­σι­ῶν πού γί­νον­ταν γιά τήν ἄ­φε­ση τῶν ἁ­μαρ­τι­ῶν, καί ὁ Ἰ­η­σοῦς, προ­κει­μέ­νου νά ἁ­γιά­σει μέ τό ἴ­διο του τό αἷ­μα τό λα­ό τοῦ νέ­ου Ἰσ­ρα­ήλ, ἔ­πα­θε καί θα­να­τώ­θη­κε ἔ­ξω ἀ­πό τήν πύ­λη τῆς πό­λε­ως τῆς Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ. Λοι­πόν, ἄς βγοῦ­με κι ἐ­μεῖς κον­τά του ἔ­ξω ἀ­πό τό στρα­τό­πε­δο. Ἄς ἀ­πο­μα­κρυν­θοῦ­με δη­λα­δή κι ἄς κό­ψου­με κά­θε σχέ­ση μέ τόν Ἰ­ου­δα­ϊ­σμό καί μέ τόν κό­σμο τῆς ἁ­μαρ­τί­ας. Κι ἄς πά­ρου­με ἐ­πά­νω μας τόν ὀ­νει­δι­σμό τοῦ Χρι­στοῦ, ἕ­τοι­μοι νά πε­ρι­φρο­νη­θοῦ­με γι᾿ αὐ­τόν, ὅ­πως ἀ­τι­μά­σθη­κε καί πε­ρι­φρο­νή­θη­κε ἐ­κεῖ­νος. Μή δι­στά­ζε­τε νά χω­ρι­σθεῖ­τε ἀ­πό τό ἰ­ου­δα­ϊ­κό κέν­τρο κι ἀ­πό τόν κό­σμο. Δι­ό­τι δέν ἔ­χου­με ἐ­δῶ μό­νι­μη καί δια­ρκή πα­τρί­δα καί πό­λη, ἀλ­λά μέ πό­θο πο­λύ ζη­τοῦ­με τή μελ­λον­τι­κή, τήν οὐ­ρά­νια Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ. Χω­ρι­σμέ­νοι λοι­πόν ἀ­πό τή λευ­ϊ­τι­κή ἱ­ε­ρω­σύ­νη, ἄς προ­σφέ­ρου­με ἀ­κα­τά­παυ­στα στό Θε­ό δι­α­μέ­σου τοῦ Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ ὡς ἀρ­χι­ε­ρέ­ως μας θυ­σί­α αἰ­νέ­σε­ως καί δο­ξο­λο­γί­ας. Ὄ­χι βέ­βαι­α θυ­σί­α ζώ­ων καί αἱ­μά­των, ἀλ­λά θυ­σί­α πού θά ξε­χει­λί­ζει ἀ­πό μέ­σα μας ὡς καρ­πός θερ­μῆς εὐ­γνω­μο­σύ­νης πρός τόν Θε­ό· θυ­σί­α πού θά βγαί­νει ἀ­πό τά χεί­λη μας, τά ὁ­ποῖ­α θά ἀ­νυ­μνοῦν καί θά δο­ξο­λο­γοῦν τό ὄ­νο­μά του. Ἐ­πι­πλέ­ον μήν ξε­χνᾶ­τε νά κά­νε­τε ἀ­γα­θο­ερ­γί­ες καί νά μοι­ρά­ζε­στε καί μέ τούς ἄλ­λους τά ἀ­γα­θά σας. Μήν τά λη­σμο­νεῖ­τε αὐ­τά, δι­ό­τι ὁ Θε­ός μέ τέ­τοι­ες θυ­σί­ες εὐ­χα­ρι­στεῖ­ται καί ὄ­χι μέ θυ­σί­ες ἄ­λο­γων ζώ­ων.

 

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ Μαθηταῖς· Ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου. οὐ δύναται πόλις κρυβῆναι ἐπάνω ὄρους κειμένη·οὐδὲ καίουσι λύχνον καὶ τιθέασιν αὐτὸν ὑπὸ τὸν μόδιον, ἀλλ' ἐπὶ τὴν λυχνίαν, καὶ λάμπει πᾶσι τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ. οὕτως λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσιν τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον καταλῦσαι τὸν νόμον ἢ τοὺς προφήτας· οὐκ ἦλθον καταλῦσαι ἀλλὰ πληρῶσαι. ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἕως ἂν παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου ἕως ἂν πάντα γένηται. ὃς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτως τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν· ὃς δ' ἂν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν.  

                     (Ματθ. ε΄[5] 14 – 19)

 

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Εἶπεν ὁ Κύριος στοὺς μαθητές του, ἐ­σεῖς εἶ­στε τό φῶς τοῦ κό­σμου, δι­ό­τι ἔ­χε­τε προ­ο­ρι­σμό μέ τό φω­τει­νό σας πα­ρά­δειγ­μα καί μέ τά λό­για σας πού με­τα­δί­δουν τό φῶς τῆς ἀ­λή­θειας νά φω­τί­ζε­τε τούς ἀν­θρώ­πους πού βρί­σκον­ται στό σκο­τά­δι τῆς ἁ­μαρ­τί­ας καί τῆς πλά­νης. Μιά πό­λη πού βρί­σκε­ται πά­νω σέ βου­νό δέν εἶ­ναι δυ­να­τόν νά κρυ­φτεῖ. Ἔ­τσι καί ἡ δι­κή σας ζω­ή θά γί­νε­ται ἀν­τι­λη­πτή ἀ­π’ ὅ­λους. Οὔ­τε οἱ ἄν­θρω­ποι ἀ­νά­βουν λυ­χνά­ρι γιά νά τό βά­λουν κά­τω ἀ­π’ τόν κά­δο μέ τόν ὁ­ποῖ­ο με­τροῦν τό σι­τά­ρι. Ἀλ­λά τό το­πο­θε­τοῦν πά­νω στό λυ­χνο­στά­τη κι ἔ­τσι φω­τί­ζει μέ τή λάμ­ψη του ὅ­λους ὅ­σους εἶ­ναι μέ­σα στό σπί­τι. Ἔ­τσι σάν λυ­χνά­ρι πού εἶ­ναι σω­στά το­πο­θε­τη­μέ­νο ἄς λάμ­ψει τό φῶς τῆς ἀ­ρε­τῆς σας μπρο­στά στούς ἀν­θρώ­πους· γιά νά δοῦν τά κα­λά σας ἔρ­γα καί νά δο­ξά­σουν γιά τά ἐ­νά­ρε­τα καί ἅ­για παι­διά του τόν Πα­τέ­ρα σας, ὁ ὁ­ποῖ­ος εἶ­ναι βέ­βαι­α πα­ρών παν­τοῦ, ἀλ­λά κυ­ρί­ως φα­νε­ρώ­νει τήν πα­ρου­σί­α του στούς οὐ­ρα­νούς. Μή νο­μί­σε­τε ὅ­τι ἦλ­θα γιά νά κα­ταρ­γή­σω καί ν’ ἀ­κυ­ρώ­σω τόν ἠ­θι­κό νό­μο τοῦ Μω­υ­σῆ ἤ τήν ἠ­θι­κή δι­δα­σκα­λί­α τῶν προ­φη­τῶν. Δέν ἦλ­θα νά τά κα­ταρ­γή­σω αὐ­τά, ἀλ­λά νά τά συμ­πλη­ρώ­σω καί νά σᾶς τά πα­ρα­δώ­σω τέ­λεια.  Δι­ό­τι ἀ­λη­θι­νά σᾶς λέ­ω καί μέ κά­θε ἐ­πι­ση­μό­τη­τα σᾶς δι­α­βε­βαι­ώ­νω ὅ­τι ὅ­σο πα­ρα­μέ­νει καί δέν κα­τα­στρέ­φε­ται ὁ οὐ­ρα­νός καί ἡ γῆ, οὔ­τε ἕ­να γι­ῶ­τα ἤ ἕ­να κόμ­μα, οὔ­τε δη­λα­δή ἡ πιό μι­κρή ἀ­πό τίς ἐν­το­λές δέν θά πα­ρα­πέ­σει ἀ­πό τό Νό­μο καί δέν θά χά­σει τό κύ­ρος της, μέ­χρι νά ἐ­πα­λη­θευ­θοῦν καί νά ἐκ­πλη­ρω­θοῦν ὅ­λα ὅ­σα δι­α­τά­ζει ὁ Νό­μος· καί θά ἐκ­πλη­ρω­θοῦν μέ τά γε­γο­νό­τα τῆς ζω­ῆς μου ὅ­σα λέ­χθη­καν προ­φη­τι­κῶς, ἀλ­λά καί μέ τή ζω­ή τῶν γνή­σι­ων μα­θη­τῶν μου, οἱ ὁ­ποῖ­οι θά τη­ροῦν ὅ­λες τίς ἐν­το­λές τοῦ Νό­μου μέ ἀ­κρί­βεια. Ἀ­φοῦ λοι­πόν οἱ ἐν­το­λές ἔ­χουν κύ­ρος καί ἰ­σχύ ἀ­κα­τά­λυ­τη, ὁ­ποι­οσ­δή­πο­τε πα­ρα­βεῖ μί­α κι ἀ­πό ἐ­κεῖ­νες ἀ­κό­μη τίς ἐν­το­λές μου πού φαί­νον­ται πο­λύ μι­κρές καί δι­δά­ξει ἔ­τσι τούς ἀν­θρώ­πους, νά τίς θε­ω­ροῦν δη­λα­δή μι­κρές κι ἀ­σή­μαν­τες, θά κη­ρυ­χθεῖ ἐ­λά­χι­στος καί τε­λευ­ταῖ­ος στή βα­σι­λεί­α τῶν οὐ­ρα­νῶν. Ἐ­κεῖ­νος ὅ­μως πού θά ἐ­φαρ­μό­σει ὅ­λες ἀ­νε­ξαι­ρέ­τως τίς ἐν­το­λές καί θά δι­δά­ξει καί τούς ἄλ­λους νά τίς τη­ροῦν, αὐ­τός θά ἀ­να­κη­ρυ­χθεῖ με­γά­λος στή βα­σι­λεί­α τῶν οὐ­ρα­νῶν. Κι αὐ­τές λοι­πόν τίς ἐν­το­λές πού οἱ γραμ­μα­τεῖς καί οἱ Φα­ρι­σαῖ­οι πα­ρα­με­ρί­ζουν μέ τίς ἀν­θρώ­πι­νες πα­ρα­δό­σεις τους, πρέ­πει νά τίς προ­σέ­χε­τε καί νά τίς ἐ­φαρ­μό­ζε­τε.

 

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ

Τοὺς τρεῖς μεγίστους φωστήρας τῆς τρισηλίου Θεότητος, τοὺς τὴν οἰκουμένην ἀκτίσι δογμάτων θείων πυρσεύσαντας, τοὺς μελιρρύτους ποταμοὺς τῆς σοφίας, τοὺς τὴν κτίσιν πάσαν, θεογνωσίας νάμασι καταρδεύσαντας, Βασίλειον τὸν μέγαν καὶ τὸν θεολόγον Γρηγόριον, σὺν τῷ κλεινῶ Ἰωάννη, τῷ τὴν γλώτταν χρυσορρήμονι, πάντες οἱ τῶν λόγων αὐτῶν ἐρασταί, συνελθόντες ὕμνοις τιμήσωμεν· αὐτοὶ γὰρ τῇ Τριάδι ὑπὲρ ἠμῶν ἀεὶ πρεσβεύουσιν.

ΑΠΟΔΟΣΗ

Αὐτὰ τὰ τρία φωτεινὰ ἀστέρια ποὺ παίρνουν λάμψη ἀπὸ τὸν Θεὸ αὐτοὺς ποὺ φώτισαν τὴν οἰκουμένη μὲ τὴ θεϊκὴ διδασκαλία αὐτὰ τὰ ποτάμια τῆς σοφίας, ποὺ ξεδίψασαν ὅλη τὴν πλάση μὲ τὴ γνώση τοῦ Θεοῦ τὸν Μέγα Βασίλειο, τὸν Γρηγόριο τὸν Θεολόγο καὶ τὸν ξακουστὸ Ἰωάννη ποὺ τὰ λόγια του ἦταν χρυσάφι, ὅλοι ἐμεῖς ποὺ θαυμάζουμε τὴ σοφία τους, ἂς μαζευτοῦμε νὰ τοὺς τιμήσουμε μὲ ὕμνους, γιατί αὐτοὶ πάντοτε παρακαλοῦν τὸν Θεὸ γιὰ μᾶς.

Ι­Ε­ΡΟΣ ΝΑ­ΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΧΛΩΡΑΚΑΣ. Α­ΚΟ­ΛΟΥ­ΘΙ­ΕΣ ΦΕ­ΒΡΟΥ­Α­ΡΙ­ΟΥ

 

Ι­Ε­ΡΑ ΜΗ­ΤΡΟ­ΠΟ­ΛΙΣ ΠΑ­ΦΟΥ

Ι­Ε­ΡΟΣ ΝΑ­ΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΧΛΩΡΑΚΑΣ                  

Α­ΚΟ­ΛΟΥ­ΘΙ­ΕΣ ΦΕ­ΒΡΟΥ­Α­ΡΙ­ΟΥ

2 ΤΕΤΑΡΤΗ  Η Υ­ΠΑ­ΠΑΝ­ΤΗ ΤΟΥ ΚΥ­ΡΙ­ΟΥ Η­ΜΩΝ ΙΗ­ΣΟΥ ΧΡΙ­ΣΤΟΥ. Ἀ­πό­στ. (Ἑ­βρ. ζ΄[7] 7 – 17), Εὐ­αγγ. (Λουκ. β΄[2]  22 - 40).

6 ΚΥ­ΡΙΑ­ΚΗ ΙΖ΄ ΜΑΤ­ΘΑΙ­ΟΥ (ΧΑ­ΝΑ­ΝΑΙ­ΑΣ). Με­τὰ τὴν ἑ­ορ­τή. Ἀπό­στ. (Β΄ Κορ. Ϛ΄[6] 16 – ζ΄[7]1), Εὐ­αγγ. (Ματθ. ι­ε΄[15] 21 - 28).  Βου­κό­λου Σμύρ­νης,Μ. Φω­τί­ου Πα­τριά­ρχου Κων­/­πό­λε­ως

10 ΠΕΜΠΤΗ Χα­ρα­λάμ­πους Ἱ­ε­ρο­μάρ­τυ­ρος, Ζή­νω­νος ὁσ. τοῦ Τα­χυ­δρό­μου

13 Κ­Υ­Ρ­Ι­Α­ΚΗ ΙϚ΄ ΛΟΥΚΑ. ΤΕΛΩΝΟΥ  ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ. Ε­ΝΑΡ­ΞΙΣ ΤΡΙ­Ω­ΔΙΟΥ.   Ἀ­πό­στ. (Β΄ Τιμ.γ΄[3] 10 – 15), Εὐ­αγγ. (Λουκ. ι­η΄[18]  10 - 14). Μαρ­τι­νια­νοῦ ὁ­σί­ου, Εὐ­λο­γί­ου Ἀ­λε­ξαν­δρεί­ας, Ἀ­κύ­λα καὶ Πρί­σκιλ­λας τῶν Ἀ­πο­στό­λων.

Κα­τὰ τὴν πα­ροῦ­σαν ἑ­βδο­μά­δα γί­νε­ται κα­τά­λυ­σις εἰς πάν­τα.

20 Κ­Υ­Ρ­Ι­Α­ΚΗ ΙΖ΄ ΛΟΥ­ΚΑ (ΤΟΥ Α­ΣΩ­ΤΟΥ). Ἀ­πό­στ. (Α΄ Κορ. Ϛ΄[6] 12 – 20), Εὐ­αγγ. (Λουκ. ι­ε΄[15]  11 - 32).  Λέ­ον­τος ἐ­πι­σκό­που Κα­τά­νης, Ἀ­γά­θω­νος Πά­πα Ρώ­μης, Δι­δύ­μου καὶ Πο­τα­μί­ου μαρ­τύ­ρων τῶν Κυ­πρί­ων.

26 Ψυ­χο­σάβ­βα­τον. Μνή­μην ἐ­πι­τε­λοῦ­μεν πάν­των τ­ῶν ἀ­π᾿ αἰ­ῶ­νος κε­κοι­μη­μέ­νων Ὀρ­θο­δό­ξων Χρι­στια­νῶν, πα­τέ­ρων καί ἀ­δελ­φῶν ἡ­μῶν. Πορ­φυ­ρί­ου Γά­ζης, Φω­τει­νῆς τῆς Σα­μα­ρεί­τι­δος καὶ τῶν τέ­κνων αὐ­τῆς, Θε­ο­κλή­του μάρ­τυ­ρος.

27 Κ­Υ­Ρ­Ι­Α­ΚΗ ΤΗΣ  ΑΠΟΚΡΕΩ. Μνεί­αν ποι­ού­με­θα τῆς Β΄  καί ἀ­δε­κά­στου πα­ρου­σί­ας τοῦ Κ.Η.Ι. Χρι­στοῦ. Ἀ­πό­στ. (Α΄ Κορ. η΄[8] 8 – θ΄[9] 2), Εὐ­αγγ. (Ματθ. κ­ε΄[25] 31 - 46). Προ­κο­πί­ου ὁ­σί­ου τοῦ Δε­κα­πο­λί­του, Γε­λα­σί­ου μάρ­τυ­ρος, Ἐ­φραὶμ ὁ­σί­ου Κα­του­να­κι­ώ­του.

Ω­ΡΑ­ΡΙ­Ο

Ε­ΣΠΕ­ΡΙ­ΝΟΣ: 4.00 Μ.Μ.

ΟΡ­ΘΡΟΣ: 6.30 Π.Μ.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ΄ ΛΟΥΚΑ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΧΛΩΡΑΚΑΣ   

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ΄ ΛΟΥΚΑ

(23 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2022)

 

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (ΛΑ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ)

Τέκνον Τιμόθεε, πιστὸς ὁ λόγος καὶ πάσης ἀποδοχῆς ἄξιος, ὅτι Χριστὸς ᾽Ιησοῦς ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον ἁμαρτωλοὺς σῶσαι, ὧν πρῶτός εἰμι ἐγώ· ἀλλὰ διὰ τοῦτο ἠλεήθην, ἵνα ἐν ἐμοὶ πρώτῳ ἐνδείξηται ᾽Ιησοῦς Χριστὸς τὴν πᾶσαν μακροθυμίαν, πρὸς ὑποτύπωσιν τῶν μελλόντων πιστεύειν ἐπ᾽ αὐτῷ εἰς ζωὴν αἰώνιον. Τῷ δὲ βασιλεῖ τῶν αἰώνων, ἀφθάρτῳ, ἀοράτῳ, μόνῳ σοφῷ Θεῷ, τιμὴ καὶ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων· ἀμήν.     

(Α΄Τιμ.α΄[1] 15-17)

 

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Τέκνον Τιμόθεε, ὁ λό­γος ποὺ θὰ πῶ εἶ­ναι ἀ­ξι­ό­πι­στος καὶ ἄ­ξιος νὰ τὸν δε­χθοῦν ὅ­λοι μὲ τὴν ψυ­χή τους: ὅ­τι δη­λα­δὴ ὁ Ἰ­η­σοῦς Χρι­στὸς ἦλ­θε στὸν κό­σμο νὰ σώ­σει ἁ­μαρ­τω­λούς, ἀ­πὸ τοὺς ὁ­ποί­ους πρῶ­τος εἶ­μαι ἐ­γώ.  Ἀλ­λὰ ἀ­κρι­βῶς γι᾿ αὐ­τὸ ἐ­λε­ή­θη­κα, γιὰ νὰ δεί­ξει ὁ Ἰ­η­σοῦς Χρι­στὸς σὲ μέ­να πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­πὸ κά­θε ἄλ­λον ὅ­λη του τὴ μα­κρο­θυ­μί­α, ὥ­στε νὰ χρη­σι­μεύ­σω ὡς ὑ­πό­δειγ­μα σ᾿ ἐ­κεί­νους ποὺ πρό­κει­ται νὰ πι­στέ­ψουν σ᾿ αὐ­τὸν καὶ νὰ κλη­ρο­νο­μή­σουν ἔ­τσι τὴν αἰ­ώ­νια ζω­ή. Στὸ βα­σι­λιὰ λοι­πὸν ποὺ εἶ­ναι κύ­ριος τῶν αἰ­ώ­νων καὶ ὅ­λων τῶν κτι­σμά­των ποὺ ἔ­γι­ναν μέ­σα στοὺς αἰ­ῶ­νες αὐ­τούς, στὸν ἄ­φθαρ­το, ἀ­ό­ρα­το, ἕ­να καὶ μό­νο σο­φὸ Θε­ό, ἂς εἶ­ναι τι­μὴ καὶ δό­ξα στοὺς αἰ­ῶ­νες τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν

 

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ, ἐ­γέ­νε­το ἐν τῷ ἐγ­γί­ζειν αὐ­τὸν εἰς ῾Ι­ε­ρι­χὼ, τυ­φλός τις ἐ­κά­θη­το πα­ρὰ τὴν ὁ­δὸν προ­σαι­τῶν. Ἀ­κο­ύ­σας δὲ ὄ­χλου δι­α­πο­ρευ­ο­μέ­νου, ἐ­πυν­θά­νε­το, τί εἴ­η τοῦ­το; Ἀ­πήγ­γει­λαν δὲ αὐ­τῷ ὅ­τι ᾿Ι­η­σοῦς ὁ Να­ζω­ραῖ­ος πα­ρέρ­χε­ται. Καὶ ἐ­βό­η­σε, λέ­γων· ᾿Ι­η­σοῦ υἱ­ὲ Δαυ­ΐδ, ἐ­λέ­η­σόν με. Καὶ οἱ προ­ά­γον­τες ἐ­πε­τί­μων αὐ­τῷ ἵ­να σι­ω­πή­σῃ· αὐ­τὸς δὲ πολ­λῷ μᾶλ­λον ἔ­κρα­ζεν· Υἱ­ὲ Δαυ­ΐδ, ἐ­λέ­η­σόν με. Στα­θεὶς δὲ ὁ ᾿Ι­η­σοῦς ἐ­κέ­λευ­σεν αὐ­τὸν ἀ­χθῆ­ναι πρὸς αὐ­τόν. Ἐγ­γί­σαν­τος δὲ αὐ­τοῦ, ἐ­πη­ρώ­τη­σεν αὐ­τὸν, λέ­γων· Τί σοι θέ­λεις ποι­ή­σω; Ὁ δὲ εἶ­πε· Κύ­ρι­ε, ἵ­να ἀ­να­βλέ­ψω. Καὶ ὁ ᾿Ι­η­σοῦς εἶ­πεν αὐ­τῷ· Ἀ­νά­βλε­ψον· ἡ πί­στις σου σέ­σω­κέ σε. Καὶ πα­ρα­χρῆ­μα ἀ­νέ­βλε­ψε, καὶ ἠ­κο­λο­ύ­θει αὐ­τῷ, δο­ξά­ζων τὸν Θε­όν. Καὶ πᾶς ὁ λα­ὸς ἰ­δὼν, ἔ­δω­κεν αἶ­νον τῷ Θε­ῷ.  

                     (Λουκ. ιη΄[18] 35 – 43)

ΕΜΠΟΔΙΑ ΣΤΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΖΩΗ

«Καὶ οἱ προ­ά­γον­τες ἐ­πε­τί­μων αὐ­τῷ ἵ­να σι­ω­πή­σῃ»

  –Στα­μά­τα ἐ­πι­τέ­λους! Μὴ φω­νά­ζεις! Ἐ­νο­χλεῖς τὸν Δι­δά­σκα­λο!…

Ὁ κό­σμος ποὺ εἶ­χε συγ­κεν­τρω­θεῖ γύ­ρω ἀ­πὸ τὸν Κύ­ριο Ἰ­η­σοῦ ἀν­τέ­δρα­σε ἔν­το­να πρὸς τὸν τυ­φλὸ ζη­τιά­νο ποὺ ζη­τοῦ­σε ἐ­πί­μο­να βο­ή­θεια. Ὡ­στό­σο, ὁ τυ­φλὸς δὲν ὑ­πο­χω­ροῦ­σε. Μὲ με­γα­λύ­τε­ρη δύ­να­μη συ­νέ­χι­ζε νὰ φω­νά­ζει καὶ νὰ πα­ρα­κα­λεῖ τὸν Κύ­ριο Ἰ­η­σοῦ νὰ τὸν λυ­πη­θεῖ καὶ νὰ τὸν θε­ρα­πεύ­σει. Καὶ τε­λι­κὰ νί­κη­σε! Ξε­πέ­ρα­σε κά­θε ἐμ­πό­διο κι ἔ­λα­βε τὴ θε­ρα­πεί­α του δο­ξά­ζον­τας τὸν ἅ­γιο Θε­ὸ γιὰ τὸ με­γά­λο θαῦ­μα.

 Μὲ τὴν πί­στη καὶ τὴν ἐ­πι­μο­νή του ὁ τυ­φλὸς τοῦ ση­με­ρι­νοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου ἔ­γι­νε πα­ρά­δειγ­μα γιὰ ὅ­λους ὅ­σοι ἀ­κο­λου­θοῦν τὸν δρό­μο τοῦ Θε­οῦ καὶ ἀν­τι­με­τω­πί­ζουν ἐμ­πό­δια. Ποι­ὰ εἶ­ναι ὅ­μως αὐ­τὰ τὰ ἐμ­πό­δια στὴν ὁ­δὸ τῆς χρι­στι­α­νι­κῆς ζω­ῆς;

1. ΤΟ ΚΟΣΜΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

Εἶ­ναι θλι­βε­ρὸ ἀλ­λὰ εἶ­ναι ἀ­λή­θεια. Κά­πο­τε ὁ πι­στὸς χρι­στια­νὸς ἀν­τι­με­τω­πί­ζει πό­λε­μο ἀ­πὸ αὐ­τοὺς τοὺς οἰ­κεί­ους του. Ἡ σύ­ζυ­γος ἀ­πὸ τὸν σύ­ζυ­γο, τὰ παι­διὰ ἀ­πὸ τοὺς γο­νεῖς, ἡ νύ­φη ἀ­πὸ τὴν πε­θε­ρὰ καὶ ἀν­τί­στρο­φα… Θέ­λει νὰ ἐκ­κλη­σι­ά­ζε­ται, νὰ νη­στεύ­ει, νὰ ζεῖ μὲ ἐγ­κρά­τεια, νὰ ἐρ­γά­ζε­ται μὲ τι­μι­ό­τη­τα, καὶ βρί­σκει ἀν­τι­μέ­τω­πους τοὺς συγ­γε­νεῖς, τοὺς φί­λους, τοὺς συ­να­δέλ­φους του. Εἴ­τε ἀ­πὸ ἄ­γνοι­α εἴ­τε ἀ­πὸ ἐμ­πά­θεια, ἀρ­χί­ζουν τὶς εἰ­ρω­νεῖ­ες, τὰ σχό­λια, τὶς ἀ­πο­δο­κι­μα­σί­ες, τὶς ἀν­τι­δρά­σεις. Τί δο­κι­μα­σί­α στ᾿ ἀ­λή­θεια! Ἐ­φαρ­μό­ζε­ται ἔ­τσι ὁ θε­ό­πνευ­στος λό­γος τοῦ ἀ­πο­στό­λου Παύ­λου: «Πάν­τες οἱ θέ­λον­τες εὐ­σε­βῶς ζῆν ἐν Χρι­στῷ Ἰ­η­σοῦ δι­ω­χθή­σον­ται» (Β΄ Τιμ. γ΄ 12). Ὅ­λοι ὅ­σοι ἀ­γω­νί­ζον­ται νὰ ζοῦν εὐ­σε­βῶς, ὅ­πως θέ­λει ὁ Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός, θὰ δι­ω­χθοῦν. Ἂς μὴ μᾶς ξαφ­νιά­ζουν ὅ­μως οἱ ἀν­τι­δρά­σεις αὐ­τές. Τὸ δι­κό μας χρέ­ος εἶ­ναι νὰ μεί­νου­με στα­θε­ροὶ μέ­χρι τέ­λους.

2. Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ

Ἐμ­πό­δια στὸ δρό­μο τῆς χρι­στι­α­νι­κῆς ζω­ῆς θὰ συ­ναν­τή­σου­με κι ἀ­πὸ τὸν μι­σάν­θρω­πο δι­ά­βο­λο. Ἀ­πὸ τό­τε ποὺ ὁ Ἑ­ω­σφό­ρος ἐ­πα­να­στά­τη­σε κα­τὰ τοῦ Θε­οῦ καὶ πα­ρα­δό­θη­κε στὴν ἀ­πώ­λεια, ἕ­να πράγ­μα ἔ­χει ὡς στό­χο: νὰ πα­ρα­σύ­ρει μα­ζί του στὴν αἰ­ώ­νια κό­λα­ση καὶ τοὺς ἀν­θρώ­πους. «Ὡς λέ­ων ὠ­ρυ­ό­με­νος», λέ­γει ὁ ἀ­πό­στο­λος Πέ­τρος, «πε­ρι­πα­τεῖ ζη­τῶν τί­να κα­τα­πί­ῃ» (Α΄ Πέ­τρ. ε΄ 8). Μὲ πο­νη­ρὰ τε­χνά­σμα­τα καὶ ὕ­που­λες με­θό­δους προ­σπα­θεῖ νὰ ἐ­ξα­πα­τή­σει τὸν ἄν­θρω­πο καὶ νὰ τὸν ὁ­δη­γή­σει στὸ βοῦρ­κο τῆς ἁ­μαρ­τί­ας. Γι’ αὐ­τὸ καὶ τὸν πο­λε­μᾶ μὲ κά­θε τρό­πο: μὲ λο­γι­σμοὺς ἀμ­φι­βο­λί­ας καὶ ἀ­νη­θι­κό­τη­τος, μὲ προ­κλη­τι­κὲς εἰ­κό­νες καὶ ἐ­ρε­θί­σμα­τα, μὲ αἰ­σθή­μα­τα μί­σους καὶ ἀν­τι­πά­θειας πρὸς τοὺς ἄλ­λους… Προ­σευ­χὴ κά­νου­με;­ Ἐ­πι­χει­ρεῖ νὰ τρα­βή­ξει τὴν προ­σο­χὴ καὶ τὸ νοῦ μας μα­κριὰ ἀ­πὸ τὸν Θε­ό. Θέ­λου­με νὰ ἐ­ξο­μο­λο­γη­θοῦ­με; Μᾶς πα­ρου­σιά­ζει ἕ­να σω­ρὸ προ­φά­σεις καὶ ἐμ­πό­δια. Πα­ρου­σι­ά­ζου­με κά­ποι­α ἐ­πι­τυ­χί­α, κά­ποι­α μι­κρὴ πρό­ο­δο στὴν ἀ­ρε­τή; Ἔρ­χε­ται νὰ μᾶς τὴν κλέ­ψει μὲ τὴν ὑ­πε­ρη­φά­νεια. Πό­λε­μος συ­νε­χὴς καὶ σκλη­ρός! Ἂς εἴ­μα­στε ἄ­γρυ­πνοι λοι­πὸν κι ἂς προ­βάλ­λου­με δυ­να­μι­κὴ ἀν­τί­στα­ση στὸν πο­νη­ρό, ὅ­πως μᾶς προ­τρέ­πει ὁ ἅ­γιος ἀ­δελ­φό­θε­ος Ἰ­ά­κω­βος: «Ἀν­τί­στη­τε τῷ δι­α­βό­λῳ, καὶ φεύ­ξε­ται ἀ­φ᾿ ὑ­μῶν» (Ἰ­ακ. δ΄[4] 7).

3. Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΑΣ

Πε­ρισ­σό­τε­ρο ὅ­μως ἀ­πὸ τὸν κό­σμο, πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­πὸ τὸν πο­νη­ρὸ δι­ά­βο­λο,­ ἐ­κεῖ­νος ποὺ στέ­κε­ται ἐμ­πό­διο στὸν δρό­μο μας πρὸς τὸν Θε­ὸ εἶ­ναι ὁ ἴ­διος ὁ ἑ­αυ­τός μας. Ὁ ἁ­μαρ­τω­λὸς καὶ δι­ε­φθαρ­μέ­νος ἑ­αυ­τός μας, ὁ ὁ­ποῖ­ος στρέ­φε­ται μὲ πε­ρισ­σό­τε­ρη εὐ­κο­λί­α στὸ κα­κὸ πα­ρὰ στὸ ἀ­γα­θό. Γι᾿ αὐ­τὸ καὶ ὁ θεῖ­ος Δι­δά­σκα­λος εἶ­πε ξε­κά­θα­ρα ὅ­τι ὅ­ποι­ος Τὸν ἀ­κο­λου­θή­σει ὀ­φεί­λει νὰ ἀρ­νη­θεῖ τὸν ἑ­αυ­τό του: «Ὅ­στις θέ­λει ὀ­πί­σω μου ἀ­κο­λου­θεῖν, ἀ­παρ­νη­σά­σθω ἑ­αυ­τόν» (Μάρκ. η΄[8] 34). Αὐ­τὸ ἀ­κρι­βῶς εἶ­ναι τὸ χρέ­ος τοῦ πι­στοῦ χρι­στια­νοῦ: νὰ ἀ­παρ­νη­θεῖ τὸ ἐ­γω­ι­στι­κὸ θέ­λη­μα καὶ τὶς ἁ­μαρ­τω­λὲς ἐ­πι­θυ­μί­ες του. Τό­τε μό­νο θὰ μπο­ρέ­σει νὰ βα­δί­σει μὲ ἀ­σφά­λεια στὸν δρό­μο τοῦ Θε­οῦ.

«Δρό­μος με­τ᾿ ἐμ­πο­δί­ων» εἶ­ναι ἡ χρι­στι­α­νι­κὴ ζω­ή. Ἀ­πὸ τὴ στιγ­μὴ ποὺ παίρ­νου­με ἀ­πό­φα­ση νὰ ἀ­κο­λου­θή­σου­με τὴν ὁ­δὸ τοῦ Κυ­ρί­ου εἶ­ναι βέ­βαι­ο ὅ­τι θὰ συ­ναν­τή­σου­με ἐμ­πό­δια καὶ δυ­σκο­λί­ες. Αὐ­τὸ ὅ­μως δὲν ση­μαί­νει ὅ­τι θὰ πα­ραι­τη­θοῦ­με ἀ­πὸ τὸν ἀ­γώ­να, ἀλ­λὰ ἀ­κρι­βῶς τὸ ἀν­τί­θε­το: θὰ τὸν συ­νε­χί­σου­με μὲ με­γα­λύ­τε­ρη ἀ­κό­μη ἔν­τα­ση καὶ προ­σπά­θεια. Αὐ­τὸ τὸ πα­ρά­δειγ­μα μᾶς ἔ­δει­ξε ὁ τυ­φλὸς τοῦ ση­με­ρι­νοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου. Δι­ό­τι ὁ μα­κά­ριος ἐ­κεῖ­νος ἄν­θρω­πος, ὅ­σο οἱ ἄλ­λοι τοῦ ἔ­κλει­ναν τὸ δρό­μο πρὸς τὸν Χρι­στό, τό­σο πε­ρισ­σό­τε­ρο στρε­φό­ταν πρὸς τὸν Κύ­ριο Ἰ­η­σοῦ μὲ θερ­μὴ καὶ ἐ­πί­μο­νη προ­σευ­χή. Καὶ ὁ φι­λάν­θρω­πος Κύ­ριος δὲν τὸν ἄ­φη­σε ἀ­βο­ή­θη­το. Ὅ­πως δὲν ἀ­φή­νει ἀ­βο­ή­θη­το κα­νέ­ναν ποὺ ζη­τᾶ τὸ ἔ­λε­ος καὶ τὴ χά­ρη του. Ἐ­κεῖ­νος πα­ρα­με­ρί­ζει τὰ ἐμ­πό­δια καὶ στέ­κε­ται δί­πλα μας, γιὰ νὰ μᾶς ἐ­νι­σχύ­ει στὸν ἀ­γώ­να καὶ νὰ μᾶς ὁ­δη­γεῖ μὲ ἀ­σφά­λεια στὸ τέρ­μα τοῦ δρό­μου: στὴν αἰ­ώ­νια σω­τη­ρί­α μας!

(Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΛΟΥΚΑ. ΤΩΝ ΔΕΚΑ ΛΕΠΡΩΝ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΊΟΥ ΧΛΩΡΑΚΑΣ                   

    ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΛΟΥΚΑ

(16 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2022)

 

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (ΚΘ΄ ΚΥΡΙΑΚΗΣ)

Ἀδελφοί, ὃταν ὁ Χρι­στὸς φα­νε­ρω­θῇ, ἡ ζω­ὴ ἡ­μῶν, τό­τε καὶ ὑ­μεῖς σὺν αὐ­τῷ φα­νε­ρω­θή­σε­σθε ἐν δό­ξῃ. Νε­κρώ­σα­τε οὖν τὰ μέ­λη ὑ­μῶν τὰ ἐ­πὶ τῆς γῆς, πορ­νε­ί­αν, ἀ­κα­θαρ­σί­αν, πά­θος, ἐ­πι­θυ­μί­αν κα­κήν, καὶ τὴν πλε­ο­νε­ξί­αν ἥ­τις ἐ­στὶν εἰ­δω­λο­λα­τρί­α, δι' ἃ ἔρ­χε­ται ἡ ὀρ­γὴ τοῦ Θε­οῦ ἐ­πὶ τοὺς υἱ­οὺς τῆς ἀ­πει­θε­ί­ας, ἐν οἷς καὶ ὑ­μεῖς πε­ρι­ε­πα­τή­σα­τέ πο­τε, ὅ­τε ἐ­ζῆ­τε ἐν αὐ­τοῖς· νυ­νὶ δὲ ἀ­πό­θε­σθε καὶ ὑ­μεῖς τὰ πάν­τα, ὀρ­γήν, θυ­μόν, κα­κί­αν, βλα­σφη­μί­αν, αἰ­σχρο­λο­γί­αν ἐκ τοῦ στό­μα­τος ὑ­μῶν· μὴ ψε­ύ­δε­σθε εἰς ἀλ­λή­λους, ἀ­πεκ­δυ­σά­με­νοι τὸν πα­λαι­ὸν ἄν­θρω­πον σὺν ταῖς πρά­ξε­σιν αὐ­τοῦ καὶ ἐν­δυ­σά­με­νοι τὸν νέ­ον τὸν ἀ­να­και­νο­ύ­με­νον εἰς ἐ­πί­γνω­σιν κα­τ' εἰ­κό­να τοῦ κτί­σαν­τος αὐ­τόν, ὅ­που οὐκ ἔ­νι Ἕλ­λην καὶ Ἰ­ου­δαῖ­ος, πε­ρι­το­μὴ καὶ ἀ­κρο­βυ­στί­α, βάρ­βα­ρος, Σκύ­θης, δοῦ­λος, ἐ­λε­ύ­θε­ρος, ἀλ­λὰ τὰ πάν­τα καὶ ἐν πᾶ­σι Χρι­στός.                 

    (Κολ. γ΄[3] 4-11)       

 

 ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ὅταν ὁ Χριστὸς φανερωθεῖ, ὁ αἴτιος καὶ χορηγὸς τῆς πνευματικῆς αὐτῆς ζωῆς μας, τότε κι ἐσεῖς μαζὶ μ᾿ αὐτὸν θὰ φανερωθεῖτε δοξασμένοι. Νεκρῶστε λοιπὸν τὰ μέλη σας ποὺ ἐπιθυμοῦν τὶς γήινες ἀπολαύσεις καὶ ἡδονές. Νεκρῶστε τὴν πορνεία, τὴν ἀκαθαρσία, κάθε πάθος καὶ ὑποδούλωση στὸ κακό, κάθε κακὴ ἐπιθυμία καὶ τὴν πλεονεξία, ἡ ὁποία εἶναι λατρεία στὸ εἴδωλο τοῦ χρήματος. Γιὰ τὰ ἁμαρτήματα αὐτὰ ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ σ᾿ αὐτοὺς ποὺ συστηματικὰ καὶ μὲ ἐπιμονὴ δὲν θέλουν νὰ πιστέψουν. Στὰ ἁμαρτήματα αὐτὰ κι ἐσεῖς κάποτε πορευθήκατε καὶ τὰ ὑπηρετήσατε, ὅταν ζούσατε ἀνάμεσα σ᾿ αὐτοὺς τοὺς ἄπιστους ἀνθρώπους. Τώρα ὅμως βγάλτε καὶ πετάξτε ἀπὸ πάνω σας κι ἐσεῖς, σὰν ἀκάθαρτο ἔνδυμα, ὅλα αὐτὰ τὰ κακά, τὴν ὀργή, τὸν θυμό, τὴν κακία καὶ πονηριά, τὴν κακολογία, τὴν αἰσχρολογία ἀπὸ τὸ στόμα σας. Μὴ λέτε ψέματα ὁ ἕνας στὸν ἄλλο, ἀφοῦ πλέον γδυθήκατε τὸν παλαιὸ διεφθαρμένο ἄνθρωπο μαζὶ μὲ τὶς πράξεις του καὶ ντυθήκατε τὸ νέο ἄνθρωπο ποὺ συνεχῶς ἀνανεώνεται καὶ γίνεται καινούργιος, ὥστε νὰ προοδεύει στὴν τέλεια γνώση τοῦ Θεοῦ. Καὶ γίνεται διαρκῶς καινούργιος μὲ τὸ νὰ παίρνει τὴν ἴδια μορφὴ μὲ τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ ποὺ τὸν δημιούργησε. Σ᾿ αὐτὸν τὸ νέο ἄνθρωπο δὲν ὑπάρχει διάκριση Ἕλληνα καὶ Ἰουδαίου, περιτμημένου Ἰσραηλίτη καὶ ἀπερίτμητου ἐθνικοῦ, βάρβαρου καὶ Σκύθη, δούλου καὶ ἐλεύθερου, ἀλλὰ καὶ ἐθνικότητα καὶ καταγωγὴ καὶ ἀξίωμα καὶ τὰ πάντα εἶναι ὁ Χριστός, ὅπως καὶ μέσα σ᾿ ὅλους τοὺς πιστοὺς πάλι εἶναι ὁ Χριστός.

 

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ, εἰ­σερ­χο­μέ­νου τοῦ ᾿Ι­η­σοῦ εἴς τι­να κώ­μην, ἀ­πήντησαν αὐ­τῷ δέ­κα λε­προὶ ἄν­δρες, οἳ ἔ­στη­σαν πόῤ­ῥω­θεν, καὶ αὐ­τοὶ ἦ­ραν φω­νὴν, λέ­γον­τες· ᾿Ι­η­σοῦ ἐ­πι­στά­τα, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς. Καὶ ἰ­δὼν, εἶ­πεν αὐ­τοῖς· Πο­ρευ­θέν­τες ἐ­πι­δε­ί­ξα­τε ἑ­αυ­τοὺς τοῖς ἱ­ε­ρεῦ­σι. Καὶ ἐ­γέ­νε­το ἐν τῷ ὑ­πά­γειν αὐ­τοὺς, ἐ­κα­θα­ρί­σθη­σαν. Εἷς δὲ ἐξ αὐ­τῶν, ἰ­δὼν ὅ­τι ἰ­ά­θη, ὑ­πέ­στρε­ψε με­τὰ φω­νῆς με­γά­λης δο­ξά­ζων τὸν Θε­όν, καὶ ἔ­πε­σεν ἐ­πὶ πρό­σω­πον πα­ρὰ τοὺς πό­δας αὐ­τοῦ, εὐ­χα­ρι­στῶν αὐ­τῷ· καὶ αὐ­τὸς ἦν Σα­μα­ρε­ί­της. Ἀ­πο­κρι­θεὶς δὲ ὁ ᾿Ι­η­σοῦς εἶ­πεν· οὐ­χὶ οἱ δέ­κα ἐ­κα­θα­ρί­σθη­σαν; οἱ δὲ ἐν­νέ­α ποῦ; οὐχ εὑ­ρέ­θη­σαν ὑ­πο­στρέ­ψαν­τες δοῦ­ναι δό­ξαν τῷ Θε­ῷ, εἰ μὴ ὁ ἀλ­λο­γε­νὴς οὗ­τος; Καὶ εἶ­πεν αὐ­τῷ· Ἀ­να­στὰς πο­ρε­ύ­ου· ἡ πί­στις σου σέ­σω­κέ σε.

                                           (Λουκ. ιζ΄[17] 12  – 19)

 

 

ΔΥΟ ΥΠΕΡΟΧΟΙ ΔΡΟΜΟΙ

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

1. ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΥΠΑΚΟΗΣ

Ἔ­ξω ἀ­πὸ ἕ­να χω­ριὸ τῆς Σα­μά­ρειας, μα­κριὰ ἀ­πὸ τοὺς ἄλ­λους ἀν­θρώ­πους, ἀρ­γο­πέ­θαι­ναν δέ­κα λε­προί. Δέ­κα σκε­λε­τω­μέ­νοι ζων­τα­νοὶ νε­κροί, μὲ φα­νε­ρὴ τὴ σή­ψη στὸ σῶ­μα τους καὶ τὴ θλί­ψη στὰ μά­τια τους.

Μί­α ἡ­μέ­ρα ὅ­μως δι­α­φο­ρε­τι­κὴ ἀ­πὸ τὶς ἄλ­λες, κά­τι ἀλ­λά­ζει στὴ ζω­ή τους. Ὁ Κύ­ριος περ­νᾶ ἀ­πὸ τὴν πε­ρι­ο­χή τους, προ­κει­μέ­νου νὰ ἐ­πι­σκε­φθεῖ τὸ κον­τι­νὸ χω­ριό. Κι αὐ­τοὶ ἀ­πὸ μα­κριά, κα­θὼς Τὸν ἀν­τι­κρύ­ζουν, τρέ­χουν μὲ προσ­δο­κί­α πρὸς Αὐ­τόν. Ὁ νό­μος βέ­βαι­α τοὺς ἀ­πα­γό­ρευ­ε νὰ πλη­σιά­ζουν ὑ­γι­εῖς ἀν­θρώ­πους. Γι᾿ αὐ­τὸ κι αὐ­τοὶ στα­μα­τοῦν σὲ ἀ­πό­στα­ση ἀ­σφα­λεί­ας, καὶ ἀ­πὸ ἐ­κεῖ ἀρ­χί­ζουν νὰ φω­νά­ζουν ἱ­κε­τευ­τι­κὰ πρὸς τὸν Κύ­ριο, μὲ ὅ­ση δύ­να­μη τοὺς εἶ­χε ἀ­πο­μεί­νει: «Ἰ­η­σοῦ ἐ­πι­στά­τα, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς». Δι­δά­σκα­λε, λυ­πή­σου μας, θε­ρά­πευ­σε τὴ φο­βε­ρὴ ἀρ­ρώ­στια ποὺ μᾶς βα­σα­νί­ζει.

Καὶ ὁ Κύ­ριος γε­μά­τος ἀ­γά­πη καὶ σημ­πό­νια τοὺς λέ­γει: Πη­γαί­νε­τε στοὺς Ἱ­ε­ρεῖς καὶ δεῖξ­τε τους τὰ σώ­μα­τά σας, γιὰ νὰ βε­βαι­ώ­σουν τὴν θε­ρα­πεί­α σας. Οἱ δέ­κα λε­προὶ τώ­ρα, ὑ­πα­κού­ον­τας ἀ­νε­πι­φύ­λα­κτα στὴν προ­τρο­πὴ τοῦ Κυ­ρί­ου μας, ἀ­μέ­σως ἀρ­χί­ζουν νὰ τρέ­χουν μὲ μί­α πρω­τό­γνω­ρη δύ­να­μη ψυ­χῆς, μὲ μί­α ἐλ­πί­δα μο­να­δι­κή. Καὶ κα­θὼς τρέ­χουν, πρὶν ἀ­κό­μη φθά­σουν στὸν προ­ο­ρι­σμό τους, κά­τι συν­τα­ρα­κτι­κὸ αἰ­σθά­νον­ται ἐ­πά­νω τους. Κά­τι ἀλ­λά­ζει στὸ σῶ­μα τους, κά­τι ἀλ­λά­ζει στὴ ζω­ή τους· ἐ­ξα­φα­νί­ζον­ται οἱ πλη­γὲς καὶ οἱ πό­νοι τους, θε­ρα­πεύ­ον­ται ἀ­πὸ τὴ φο­βε­ρή τους ἀρ­ρώ­στια. Τὸ θαῦ­μα ἔ­γι­νε. Τὸ θαῦ­μα ποὺ ἐ­πε­τέ­λε­σε ἡ ἀ­τα­λάν­τευ­τη ὑ­πα­κο­ή τους στὸ κέ­λευ­σμα τοῦ Κυ­ρί­ου.

Πραγ­μα­τι­κὰ εἶ­ναι θαυ­μα­στὴ ἡ ὑ­πα­κο­ὴ τῶν δέ­κα λε­πρῶν. Ὑ­πα­κού­ουν ἀ­μέ­σως, χω­ρὶς ἀμ­φι­τα­λαν­τεύ­σεις. Πει­θαρ­χοῦν, χω­ρὶς ἀ­κό­μη νὰ δοῦν θε­ρα­πεί­α στὸ σῶ­μα τους. Καὶ θε­ρα­πεύ­ον­ται, πρὶν ἀ­κό­μη προ­λά­βουν νὰ φθά­σουν στοὺς ἱ­ε­ρεῖς. Θε­ρα­πεύ­ον­ται στὸν δρό­μο τῆς ὑ­πα­κο­ῆς. Ἡ ὑ­πα­κο­ή τους στὸν Κύ­ριο ἔ­γι­νε ὁ δρό­μος τῆς σω­τη­ρί­ας τους.

Ἔ­τσι συμ­βαί­νει καὶ σὲ ὅ­λους μας. Ἡ ὑ­πα­κο­ή μας στὸ θέ­λη­μα τοῦ Θε­οῦ εἶ­ναι ὁ μο­να­δι­κὸς δρό­μος καὶ τῆς δι­κῆς μας σω­τη­ρί­ας, τῆς αἰ­ω­νί­ου ζω­ῆς. Ἐ­νῶ ἡ πα­ρα­κο­ὴ εἶ­ναι ὁ κα­τη­φο­ρι­κὸς μο­νό­δρο­μος ποὺ μᾶς γκρε­μο­τσα­κί­ζει στὸν πνευ­μα­τι­κὸ θά­να­το.

Δὲν εἶ­ναι βέ­βαι­α πάν­το­τε εὔ­κο­λο νὰ ἀ­πο­δε­χθοῦ­με ὁ­λο­πρό­θυ­μα τὸ θέ­λη­μα τοῦ Θε­οῦ. Πη­γαί­νου­με στὸν Πνευ­μα­τι­κό μας, ἀ­κοῦ­με κά­ποι­ο κή­ρυγ­μα, δι­α­βά­ζου­με τὸν λό­γο τοῦ Θε­οῦ, καὶ μᾶς φαί­νον­ται με­ρι­κὲς ἐν­το­λὲς τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου δύ­σκο­λες, ἀ­κα­τόρ­θω­τες. Τό­τε ὅ­μως ἀ­κρι­βῶς ἔ­χει ἀ­ξί­α ἡ ὑ­πα­κο­ή μας, ὅ­ταν μᾶς φαί­νε­ται ὑ­πέρ­λο­γη, ὅ­ταν αὐ­τὴ μᾶς κο­στί­ζει. Τό­τε θὰ ἔ­χου­με καὶ τὴν εὐ­λο­γί­α τοῦ Θε­οῦ, τό­τε θὰ ἀ­κο­λου­θεῖ καὶ τὸ θαῦ­μα. Ὅ­πως ἔ­γι­νε καὶ τό­τε μὲ τοὺς λε­προύς.

2. ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ

Οἱ λε­προὶ λοι­πόν, μό­λις ἀν­τι­λή­φθη­καν ὅ­τι ἔ­γι­ναν κα­λά, ἐ­ξα­φα­νί­σθη­καν. Μό­νον ἕ­νας ἀ­πὸ αὐ­τούς, καὶ μά­λι­στα Σα­μα­ρεί­της καὶ ὄ­χι Ἰ­ου­δαῖ­ος, θυ­μή­θη­κε τὸν Εὐ­ερ­γέ­τη του. Ἐ­πι­στρέ­φει λοι­πὸν καὶ κα­θὼς ἀν­τι­κρύ­ζει καὶ πά­λι τὸν Κύ­ριο, γε­μά­τος εὐ­γνω­μο­σύ­νη πέ­φτει μὲ τὸ πρό­σω­πό του κά­τω στὴ γῆ κον­τὰ στὰ πό­δια τοῦ Κυ­ρί­ου μας καὶ Τὸν εὐ­χα­ρι­στεῖ γιὰ τὸ με­γά­λο αὐ­τὸ θαῦ­μα μὲ ὅ­λη τὴ δύ­να­μη τῆς ψυ­χῆς του. Ὁ Κύ­ριος τό­τε ἐ­ρω­τᾶ: «Οὐ­χὶ οἱ δέ­κα ἐ­κα­θα­ρί­στη­σαν; οἱ δὲ ἐν­νέ­α ποῦ;» Δὲν θε­ρα­πεύ­θη­καν καὶ οἱ δέ­κα λε­προί; Ποῦ εἶ­ναι οἱ ὑ­πό­λοι­ποι ἐν­νέ­α; Τό­σο δύ­σκο­λο ἦ­ταν νὰ γυ­ρί­σουν πί­σω καὶ νὰ εὐ­χα­ρι­στή­σουν τὸν Θε­ό, ὅ­πως ἔ­κα­νε ὁ ἀλ­λο­γε­νὴς αὐ­τὸς Σα­μα­ρεί­της; Καὶ γιὰ νὰ ἀν­τα­μεί­ψει ὁ Κύ­ριος τὴν εὐ­γνω­μο­σύ­νη τοῦ Σα­μα­ρεί­του, τοῦ λέ­ει: Σή­κω καὶ πή­γαι­νε στὸ κα­λό. Ἡ πί­στη σου σὲ ἔ­σω­σε ὄ­χι μό­νον ἀ­πὸ τὴν λέ­πρα τοῦ σώ­μα­τος, ἀλ­λὰ καὶ ἀ­πὸ τὴν πνευ­μα­τι­κὴ λέ­πρα τῆς ἁ­μαρ­τί­ας.

Εἶ­ναι πραγ­μα­τι­κὰ ἀ­προσ­δό­κη­τη ἡ ἔκ­βα­ση τῶν γε­γο­νό­των. Μό­νον ἕ­νας ἀ­πό τους δέ­κα, ὁ ἀλ­λο­γε­νής, μό­λις θε­ρα­πεύ­θη­κε, δὲν ἔ­τρε­ξε στὸ σπί­τι του νὰ δεῖ τοὺς δι­κούς του, ἀλ­λὰ γύ­ρι­σε νὰ εὐ­χα­ρι­στή­σει μὲ ὅ­λη τὴ δύ­να­μη τῆς ψυ­χῆς του τὸν Κύ­ριο! Ἐ­νῶ οἱ ἐν­νέ­α; Πό­σο γρή­γο­ρα λη­σμό­νη­σαν τὶς προ­η­γού­με­νες γο­ε­ρὲς κραυ­γές τους! Μό­λις ἔ­φυ­γε ἀ­πὸ ἐ­πά­νω τους ἡ ἀρ­ρώ­στια, ξέ­χα­σαν ἀ­μέ­σως τὸν Εὐ­ερ­γέ­τη τους!

Κά­τι πα­ρό­μοι­ο δυ­στυ­χῶς συμ­βαί­νει συ­χνὰ καὶ μὲ πολ­λοὺς ἀ­πὸ μᾶς. Στὶς δύ­σκο­λες στιγ­μὲς τῆς ζω­ῆς μας, ὅ­ταν μᾶς πε­ρι­κυ­κλώ­νουν πει­ρα­σμοί, θλί­ψεις, ἀρ­ρώ­στι­ες, προ­βλή­μα­τα, τρέ­χου­με μὲ ἀ­γω­νί­α καὶ λα­χτά­ρα στὶς ἐκ­κλη­σί­ες, προ­σευ­χό­μα­στε μὲ θέρ­μη, ἀ­νά­βου­με με­γά­λες λαμ­πά­δες, ζη­τοῦ­με τὸ ἔ­λε­ος τοῦ Θε­οῦ. Καὶ μό­λις ὁ Θε­ὸς δώ­σει λύ­ση στὸ πρό­βλη­μά μας, μέ­σα στὸν πυ­ρε­τὸ τῆς χα­ρᾶς μας πα­θαί­νου­με πνευ­μα­τι­κὴ ἀ­μνη­σί­α. Ξε­χνοῦ­με ὅ­τι Αὐ­τὸς καὶ μό­νον Αὐ­τὸς μᾶς ἔ­σω­σε ἀ­πὸ τὸ φο­βε­ρὸ πρό­βλη­μά μας. Ξε­χνοῦ­με πὼς ὁ δω­ρε­ο­δό­της Θε­ὸς ἐ­ξα­κο­λου­θεῖ νὰ μᾶς εὐ­ερ­γε­τεῖ κα­θη­με­ρι­νὰ μὲ τό­σες ἀ­να­ρίθ­μη­τες εὐ­ερ­γε­σί­ες.

Ἂς τρέ­ξου­με ὅ­μως, ἀ­γα­πη­τοί, κι ἐ­μεῖς μα­ζὶ μὲ τὸν εὐ­γνώ­μο­να πρώ­ην λε­πρὸ Σα­μα­ρεί­τη στὸν δρό­μο τῆς ἐ­πι­στρο­φῆς, στὸν δρό­μο τῆς εὐ­γνω­μο­σύ­νης. Ὄ­χι ἐ­πι­τε­λών­τας τυ­πι­κὰ ἕ­να κα­θῆ­κον, ἀλ­λὰ ἀν­τα­πο­κρι­νό­με­νοι σὲ μί­α πη­γαί­α ἀ­νάγ­κη τῆς ψυ­χῆς μας. Μέ­σα ἀ­πὸ τὰ βά­θη τῆς καρ­διᾶς μας νὰ εὐ­χα­ρι­στοῦ­με δια­ρκῶς τὸν Εὐ­ερ­γέ­τη μας Χρι­στὸ γιὰ τὰ ἄ­πει­ρά Του ἀ­γα­θά, γιὰ ὅ­λα ὅ­σα γνω­ρί­ζου­με καὶ ὅ­σα δὲν γνω­ρί­ζου­με. Γιὰ τὶς φα­νε­ρὲς καὶ ἀ­φα­νεῖς Του εὐ­ερ­γε­σί­ες ποὺ ἔ­χει κά­μει σὲ μᾶς καὶ γιὰ μᾶς ἀ­πὸ κα­τα­βο­λῆς κό­σμου μέ­χρι σή­με­ρα. Ἂς Τὸν εὐ­χα­ρι­στοῦ­με μὲ τὴν ψυ­χή μας καὶ ὄ­χι μό­νον μὲ λό­για, ἀλ­λὰ καὶ μὲ τὴν προ­σε­κτι­κὴ καὶ ἁ­γί­α ζω­ή μας, τὴν σύμ­φω­νη μὲ τὸ θέ­λη­μα τοῦ με­γά­λου Εὐ­ερ­γέ­του μας. Συμ­φέ­ρον μας, καὶ μά­λι­στα αἰ­ώ­νιο, εἶ­ναι αὐ­τό.

        (Διασκευή ἀπό παλαιό τόμο τοῦ Περιοδικοῦ «Ο ΣΩΤΗΡ»)