ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΛΟΥΚΑ. ΤΩΝ ΔΕΚΑ ΛΕΠΡΩΝ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΊΟΥ ΧΛΩΡΑΚΑΣ                   

    ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΛΟΥΚΑ

(16 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2022)

 

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (ΚΘ΄ ΚΥΡΙΑΚΗΣ)

Ἀδελφοί, ὃταν ὁ Χρι­στὸς φα­νε­ρω­θῇ, ἡ ζω­ὴ ἡ­μῶν, τό­τε καὶ ὑ­μεῖς σὺν αὐ­τῷ φα­νε­ρω­θή­σε­σθε ἐν δό­ξῃ. Νε­κρώ­σα­τε οὖν τὰ μέ­λη ὑ­μῶν τὰ ἐ­πὶ τῆς γῆς, πορ­νε­ί­αν, ἀ­κα­θαρ­σί­αν, πά­θος, ἐ­πι­θυ­μί­αν κα­κήν, καὶ τὴν πλε­ο­νε­ξί­αν ἥ­τις ἐ­στὶν εἰ­δω­λο­λα­τρί­α, δι' ἃ ἔρ­χε­ται ἡ ὀρ­γὴ τοῦ Θε­οῦ ἐ­πὶ τοὺς υἱ­οὺς τῆς ἀ­πει­θε­ί­ας, ἐν οἷς καὶ ὑ­μεῖς πε­ρι­ε­πα­τή­σα­τέ πο­τε, ὅ­τε ἐ­ζῆ­τε ἐν αὐ­τοῖς· νυ­νὶ δὲ ἀ­πό­θε­σθε καὶ ὑ­μεῖς τὰ πάν­τα, ὀρ­γήν, θυ­μόν, κα­κί­αν, βλα­σφη­μί­αν, αἰ­σχρο­λο­γί­αν ἐκ τοῦ στό­μα­τος ὑ­μῶν· μὴ ψε­ύ­δε­σθε εἰς ἀλ­λή­λους, ἀ­πεκ­δυ­σά­με­νοι τὸν πα­λαι­ὸν ἄν­θρω­πον σὺν ταῖς πρά­ξε­σιν αὐ­τοῦ καὶ ἐν­δυ­σά­με­νοι τὸν νέ­ον τὸν ἀ­να­και­νο­ύ­με­νον εἰς ἐ­πί­γνω­σιν κα­τ' εἰ­κό­να τοῦ κτί­σαν­τος αὐ­τόν, ὅ­που οὐκ ἔ­νι Ἕλ­λην καὶ Ἰ­ου­δαῖ­ος, πε­ρι­το­μὴ καὶ ἀ­κρο­βυ­στί­α, βάρ­βα­ρος, Σκύ­θης, δοῦ­λος, ἐ­λε­ύ­θε­ρος, ἀλ­λὰ τὰ πάν­τα καὶ ἐν πᾶ­σι Χρι­στός.                 

    (Κολ. γ΄[3] 4-11)       

 

 ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ὅταν ὁ Χριστὸς φανερωθεῖ, ὁ αἴτιος καὶ χορηγὸς τῆς πνευματικῆς αὐτῆς ζωῆς μας, τότε κι ἐσεῖς μαζὶ μ᾿ αὐτὸν θὰ φανερωθεῖτε δοξασμένοι. Νεκρῶστε λοιπὸν τὰ μέλη σας ποὺ ἐπιθυμοῦν τὶς γήινες ἀπολαύσεις καὶ ἡδονές. Νεκρῶστε τὴν πορνεία, τὴν ἀκαθαρσία, κάθε πάθος καὶ ὑποδούλωση στὸ κακό, κάθε κακὴ ἐπιθυμία καὶ τὴν πλεονεξία, ἡ ὁποία εἶναι λατρεία στὸ εἴδωλο τοῦ χρήματος. Γιὰ τὰ ἁμαρτήματα αὐτὰ ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ σ᾿ αὐτοὺς ποὺ συστηματικὰ καὶ μὲ ἐπιμονὴ δὲν θέλουν νὰ πιστέψουν. Στὰ ἁμαρτήματα αὐτὰ κι ἐσεῖς κάποτε πορευθήκατε καὶ τὰ ὑπηρετήσατε, ὅταν ζούσατε ἀνάμεσα σ᾿ αὐτοὺς τοὺς ἄπιστους ἀνθρώπους. Τώρα ὅμως βγάλτε καὶ πετάξτε ἀπὸ πάνω σας κι ἐσεῖς, σὰν ἀκάθαρτο ἔνδυμα, ὅλα αὐτὰ τὰ κακά, τὴν ὀργή, τὸν θυμό, τὴν κακία καὶ πονηριά, τὴν κακολογία, τὴν αἰσχρολογία ἀπὸ τὸ στόμα σας. Μὴ λέτε ψέματα ὁ ἕνας στὸν ἄλλο, ἀφοῦ πλέον γδυθήκατε τὸν παλαιὸ διεφθαρμένο ἄνθρωπο μαζὶ μὲ τὶς πράξεις του καὶ ντυθήκατε τὸ νέο ἄνθρωπο ποὺ συνεχῶς ἀνανεώνεται καὶ γίνεται καινούργιος, ὥστε νὰ προοδεύει στὴν τέλεια γνώση τοῦ Θεοῦ. Καὶ γίνεται διαρκῶς καινούργιος μὲ τὸ νὰ παίρνει τὴν ἴδια μορφὴ μὲ τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ ποὺ τὸν δημιούργησε. Σ᾿ αὐτὸν τὸ νέο ἄνθρωπο δὲν ὑπάρχει διάκριση Ἕλληνα καὶ Ἰουδαίου, περιτμημένου Ἰσραηλίτη καὶ ἀπερίτμητου ἐθνικοῦ, βάρβαρου καὶ Σκύθη, δούλου καὶ ἐλεύθερου, ἀλλὰ καὶ ἐθνικότητα καὶ καταγωγὴ καὶ ἀξίωμα καὶ τὰ πάντα εἶναι ὁ Χριστός, ὅπως καὶ μέσα σ᾿ ὅλους τοὺς πιστοὺς πάλι εἶναι ὁ Χριστός.

 

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ, εἰ­σερ­χο­μέ­νου τοῦ ᾿Ι­η­σοῦ εἴς τι­να κώ­μην, ἀ­πήντησαν αὐ­τῷ δέ­κα λε­προὶ ἄν­δρες, οἳ ἔ­στη­σαν πόῤ­ῥω­θεν, καὶ αὐ­τοὶ ἦ­ραν φω­νὴν, λέ­γον­τες· ᾿Ι­η­σοῦ ἐ­πι­στά­τα, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς. Καὶ ἰ­δὼν, εἶ­πεν αὐ­τοῖς· Πο­ρευ­θέν­τες ἐ­πι­δε­ί­ξα­τε ἑ­αυ­τοὺς τοῖς ἱ­ε­ρεῦ­σι. Καὶ ἐ­γέ­νε­το ἐν τῷ ὑ­πά­γειν αὐ­τοὺς, ἐ­κα­θα­ρί­σθη­σαν. Εἷς δὲ ἐξ αὐ­τῶν, ἰ­δὼν ὅ­τι ἰ­ά­θη, ὑ­πέ­στρε­ψε με­τὰ φω­νῆς με­γά­λης δο­ξά­ζων τὸν Θε­όν, καὶ ἔ­πε­σεν ἐ­πὶ πρό­σω­πον πα­ρὰ τοὺς πό­δας αὐ­τοῦ, εὐ­χα­ρι­στῶν αὐ­τῷ· καὶ αὐ­τὸς ἦν Σα­μα­ρε­ί­της. Ἀ­πο­κρι­θεὶς δὲ ὁ ᾿Ι­η­σοῦς εἶ­πεν· οὐ­χὶ οἱ δέ­κα ἐ­κα­θα­ρί­σθη­σαν; οἱ δὲ ἐν­νέ­α ποῦ; οὐχ εὑ­ρέ­θη­σαν ὑ­πο­στρέ­ψαν­τες δοῦ­ναι δό­ξαν τῷ Θε­ῷ, εἰ μὴ ὁ ἀλ­λο­γε­νὴς οὗ­τος; Καὶ εἶ­πεν αὐ­τῷ· Ἀ­να­στὰς πο­ρε­ύ­ου· ἡ πί­στις σου σέ­σω­κέ σε.

                                           (Λουκ. ιζ΄[17] 12  – 19)

 

 

ΔΥΟ ΥΠΕΡΟΧΟΙ ΔΡΟΜΟΙ

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

1. ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΥΠΑΚΟΗΣ

Ἔ­ξω ἀ­πὸ ἕ­να χω­ριὸ τῆς Σα­μά­ρειας, μα­κριὰ ἀ­πὸ τοὺς ἄλ­λους ἀν­θρώ­πους, ἀρ­γο­πέ­θαι­ναν δέ­κα λε­προί. Δέ­κα σκε­λε­τω­μέ­νοι ζων­τα­νοὶ νε­κροί, μὲ φα­νε­ρὴ τὴ σή­ψη στὸ σῶ­μα τους καὶ τὴ θλί­ψη στὰ μά­τια τους.

Μί­α ἡ­μέ­ρα ὅ­μως δι­α­φο­ρε­τι­κὴ ἀ­πὸ τὶς ἄλ­λες, κά­τι ἀλ­λά­ζει στὴ ζω­ή τους. Ὁ Κύ­ριος περ­νᾶ ἀ­πὸ τὴν πε­ρι­ο­χή τους, προ­κει­μέ­νου νὰ ἐ­πι­σκε­φθεῖ τὸ κον­τι­νὸ χω­ριό. Κι αὐ­τοὶ ἀ­πὸ μα­κριά, κα­θὼς Τὸν ἀν­τι­κρύ­ζουν, τρέ­χουν μὲ προσ­δο­κί­α πρὸς Αὐ­τόν. Ὁ νό­μος βέ­βαι­α τοὺς ἀ­πα­γό­ρευ­ε νὰ πλη­σιά­ζουν ὑ­γι­εῖς ἀν­θρώ­πους. Γι᾿ αὐ­τὸ κι αὐ­τοὶ στα­μα­τοῦν σὲ ἀ­πό­στα­ση ἀ­σφα­λεί­ας, καὶ ἀ­πὸ ἐ­κεῖ ἀρ­χί­ζουν νὰ φω­νά­ζουν ἱ­κε­τευ­τι­κὰ πρὸς τὸν Κύ­ριο, μὲ ὅ­ση δύ­να­μη τοὺς εἶ­χε ἀ­πο­μεί­νει: «Ἰ­η­σοῦ ἐ­πι­στά­τα, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς». Δι­δά­σκα­λε, λυ­πή­σου μας, θε­ρά­πευ­σε τὴ φο­βε­ρὴ ἀρ­ρώ­στια ποὺ μᾶς βα­σα­νί­ζει.

Καὶ ὁ Κύ­ριος γε­μά­τος ἀ­γά­πη καὶ σημ­πό­νια τοὺς λέ­γει: Πη­γαί­νε­τε στοὺς Ἱ­ε­ρεῖς καὶ δεῖξ­τε τους τὰ σώ­μα­τά σας, γιὰ νὰ βε­βαι­ώ­σουν τὴν θε­ρα­πεί­α σας. Οἱ δέ­κα λε­προὶ τώ­ρα, ὑ­πα­κού­ον­τας ἀ­νε­πι­φύ­λα­κτα στὴν προ­τρο­πὴ τοῦ Κυ­ρί­ου μας, ἀ­μέ­σως ἀρ­χί­ζουν νὰ τρέ­χουν μὲ μί­α πρω­τό­γνω­ρη δύ­να­μη ψυ­χῆς, μὲ μί­α ἐλ­πί­δα μο­να­δι­κή. Καὶ κα­θὼς τρέ­χουν, πρὶν ἀ­κό­μη φθά­σουν στὸν προ­ο­ρι­σμό τους, κά­τι συν­τα­ρα­κτι­κὸ αἰ­σθά­νον­ται ἐ­πά­νω τους. Κά­τι ἀλ­λά­ζει στὸ σῶ­μα τους, κά­τι ἀλ­λά­ζει στὴ ζω­ή τους· ἐ­ξα­φα­νί­ζον­ται οἱ πλη­γὲς καὶ οἱ πό­νοι τους, θε­ρα­πεύ­ον­ται ἀ­πὸ τὴ φο­βε­ρή τους ἀρ­ρώ­στια. Τὸ θαῦ­μα ἔ­γι­νε. Τὸ θαῦ­μα ποὺ ἐ­πε­τέ­λε­σε ἡ ἀ­τα­λάν­τευ­τη ὑ­πα­κο­ή τους στὸ κέ­λευ­σμα τοῦ Κυ­ρί­ου.

Πραγ­μα­τι­κὰ εἶ­ναι θαυ­μα­στὴ ἡ ὑ­πα­κο­ὴ τῶν δέ­κα λε­πρῶν. Ὑ­πα­κού­ουν ἀ­μέ­σως, χω­ρὶς ἀμ­φι­τα­λαν­τεύ­σεις. Πει­θαρ­χοῦν, χω­ρὶς ἀ­κό­μη νὰ δοῦν θε­ρα­πεί­α στὸ σῶ­μα τους. Καὶ θε­ρα­πεύ­ον­ται, πρὶν ἀ­κό­μη προ­λά­βουν νὰ φθά­σουν στοὺς ἱ­ε­ρεῖς. Θε­ρα­πεύ­ον­ται στὸν δρό­μο τῆς ὑ­πα­κο­ῆς. Ἡ ὑ­πα­κο­ή τους στὸν Κύ­ριο ἔ­γι­νε ὁ δρό­μος τῆς σω­τη­ρί­ας τους.

Ἔ­τσι συμ­βαί­νει καὶ σὲ ὅ­λους μας. Ἡ ὑ­πα­κο­ή μας στὸ θέ­λη­μα τοῦ Θε­οῦ εἶ­ναι ὁ μο­να­δι­κὸς δρό­μος καὶ τῆς δι­κῆς μας σω­τη­ρί­ας, τῆς αἰ­ω­νί­ου ζω­ῆς. Ἐ­νῶ ἡ πα­ρα­κο­ὴ εἶ­ναι ὁ κα­τη­φο­ρι­κὸς μο­νό­δρο­μος ποὺ μᾶς γκρε­μο­τσα­κί­ζει στὸν πνευ­μα­τι­κὸ θά­να­το.

Δὲν εἶ­ναι βέ­βαι­α πάν­το­τε εὔ­κο­λο νὰ ἀ­πο­δε­χθοῦ­με ὁ­λο­πρό­θυ­μα τὸ θέ­λη­μα τοῦ Θε­οῦ. Πη­γαί­νου­με στὸν Πνευ­μα­τι­κό μας, ἀ­κοῦ­με κά­ποι­ο κή­ρυγ­μα, δι­α­βά­ζου­με τὸν λό­γο τοῦ Θε­οῦ, καὶ μᾶς φαί­νον­ται με­ρι­κὲς ἐν­το­λὲς τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου δύ­σκο­λες, ἀ­κα­τόρ­θω­τες. Τό­τε ὅ­μως ἀ­κρι­βῶς ἔ­χει ἀ­ξί­α ἡ ὑ­πα­κο­ή μας, ὅ­ταν μᾶς φαί­νε­ται ὑ­πέρ­λο­γη, ὅ­ταν αὐ­τὴ μᾶς κο­στί­ζει. Τό­τε θὰ ἔ­χου­με καὶ τὴν εὐ­λο­γί­α τοῦ Θε­οῦ, τό­τε θὰ ἀ­κο­λου­θεῖ καὶ τὸ θαῦ­μα. Ὅ­πως ἔ­γι­νε καὶ τό­τε μὲ τοὺς λε­προύς.

2. ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ

Οἱ λε­προὶ λοι­πόν, μό­λις ἀν­τι­λή­φθη­καν ὅ­τι ἔ­γι­ναν κα­λά, ἐ­ξα­φα­νί­σθη­καν. Μό­νον ἕ­νας ἀ­πὸ αὐ­τούς, καὶ μά­λι­στα Σα­μα­ρεί­της καὶ ὄ­χι Ἰ­ου­δαῖ­ος, θυ­μή­θη­κε τὸν Εὐ­ερ­γέ­τη του. Ἐ­πι­στρέ­φει λοι­πὸν καὶ κα­θὼς ἀν­τι­κρύ­ζει καὶ πά­λι τὸν Κύ­ριο, γε­μά­τος εὐ­γνω­μο­σύ­νη πέ­φτει μὲ τὸ πρό­σω­πό του κά­τω στὴ γῆ κον­τὰ στὰ πό­δια τοῦ Κυ­ρί­ου μας καὶ Τὸν εὐ­χα­ρι­στεῖ γιὰ τὸ με­γά­λο αὐ­τὸ θαῦ­μα μὲ ὅ­λη τὴ δύ­να­μη τῆς ψυ­χῆς του. Ὁ Κύ­ριος τό­τε ἐ­ρω­τᾶ: «Οὐ­χὶ οἱ δέ­κα ἐ­κα­θα­ρί­στη­σαν; οἱ δὲ ἐν­νέ­α ποῦ;» Δὲν θε­ρα­πεύ­θη­καν καὶ οἱ δέ­κα λε­προί; Ποῦ εἶ­ναι οἱ ὑ­πό­λοι­ποι ἐν­νέ­α; Τό­σο δύ­σκο­λο ἦ­ταν νὰ γυ­ρί­σουν πί­σω καὶ νὰ εὐ­χα­ρι­στή­σουν τὸν Θε­ό, ὅ­πως ἔ­κα­νε ὁ ἀλ­λο­γε­νὴς αὐ­τὸς Σα­μα­ρεί­της; Καὶ γιὰ νὰ ἀν­τα­μεί­ψει ὁ Κύ­ριος τὴν εὐ­γνω­μο­σύ­νη τοῦ Σα­μα­ρεί­του, τοῦ λέ­ει: Σή­κω καὶ πή­γαι­νε στὸ κα­λό. Ἡ πί­στη σου σὲ ἔ­σω­σε ὄ­χι μό­νον ἀ­πὸ τὴν λέ­πρα τοῦ σώ­μα­τος, ἀλ­λὰ καὶ ἀ­πὸ τὴν πνευ­μα­τι­κὴ λέ­πρα τῆς ἁ­μαρ­τί­ας.

Εἶ­ναι πραγ­μα­τι­κὰ ἀ­προσ­δό­κη­τη ἡ ἔκ­βα­ση τῶν γε­γο­νό­των. Μό­νον ἕ­νας ἀ­πό τους δέ­κα, ὁ ἀλ­λο­γε­νής, μό­λις θε­ρα­πεύ­θη­κε, δὲν ἔ­τρε­ξε στὸ σπί­τι του νὰ δεῖ τοὺς δι­κούς του, ἀλ­λὰ γύ­ρι­σε νὰ εὐ­χα­ρι­στή­σει μὲ ὅ­λη τὴ δύ­να­μη τῆς ψυ­χῆς του τὸν Κύ­ριο! Ἐ­νῶ οἱ ἐν­νέ­α; Πό­σο γρή­γο­ρα λη­σμό­νη­σαν τὶς προ­η­γού­με­νες γο­ε­ρὲς κραυ­γές τους! Μό­λις ἔ­φυ­γε ἀ­πὸ ἐ­πά­νω τους ἡ ἀρ­ρώ­στια, ξέ­χα­σαν ἀ­μέ­σως τὸν Εὐ­ερ­γέ­τη τους!

Κά­τι πα­ρό­μοι­ο δυ­στυ­χῶς συμ­βαί­νει συ­χνὰ καὶ μὲ πολ­λοὺς ἀ­πὸ μᾶς. Στὶς δύ­σκο­λες στιγ­μὲς τῆς ζω­ῆς μας, ὅ­ταν μᾶς πε­ρι­κυ­κλώ­νουν πει­ρα­σμοί, θλί­ψεις, ἀρ­ρώ­στι­ες, προ­βλή­μα­τα, τρέ­χου­με μὲ ἀ­γω­νί­α καὶ λα­χτά­ρα στὶς ἐκ­κλη­σί­ες, προ­σευ­χό­μα­στε μὲ θέρ­μη, ἀ­νά­βου­με με­γά­λες λαμ­πά­δες, ζη­τοῦ­με τὸ ἔ­λε­ος τοῦ Θε­οῦ. Καὶ μό­λις ὁ Θε­ὸς δώ­σει λύ­ση στὸ πρό­βλη­μά μας, μέ­σα στὸν πυ­ρε­τὸ τῆς χα­ρᾶς μας πα­θαί­νου­με πνευ­μα­τι­κὴ ἀ­μνη­σί­α. Ξε­χνοῦ­με ὅ­τι Αὐ­τὸς καὶ μό­νον Αὐ­τὸς μᾶς ἔ­σω­σε ἀ­πὸ τὸ φο­βε­ρὸ πρό­βλη­μά μας. Ξε­χνοῦ­με πὼς ὁ δω­ρε­ο­δό­της Θε­ὸς ἐ­ξα­κο­λου­θεῖ νὰ μᾶς εὐ­ερ­γε­τεῖ κα­θη­με­ρι­νὰ μὲ τό­σες ἀ­να­ρίθ­μη­τες εὐ­ερ­γε­σί­ες.

Ἂς τρέ­ξου­με ὅ­μως, ἀ­γα­πη­τοί, κι ἐ­μεῖς μα­ζὶ μὲ τὸν εὐ­γνώ­μο­να πρώ­ην λε­πρὸ Σα­μα­ρεί­τη στὸν δρό­μο τῆς ἐ­πι­στρο­φῆς, στὸν δρό­μο τῆς εὐ­γνω­μο­σύ­νης. Ὄ­χι ἐ­πι­τε­λών­τας τυ­πι­κὰ ἕ­να κα­θῆ­κον, ἀλ­λὰ ἀν­τα­πο­κρι­νό­με­νοι σὲ μί­α πη­γαί­α ἀ­νάγ­κη τῆς ψυ­χῆς μας. Μέ­σα ἀ­πὸ τὰ βά­θη τῆς καρ­διᾶς μας νὰ εὐ­χα­ρι­στοῦ­με δια­ρκῶς τὸν Εὐ­ερ­γέ­τη μας Χρι­στὸ γιὰ τὰ ἄ­πει­ρά Του ἀ­γα­θά, γιὰ ὅ­λα ὅ­σα γνω­ρί­ζου­με καὶ ὅ­σα δὲν γνω­ρί­ζου­με. Γιὰ τὶς φα­νε­ρὲς καὶ ἀ­φα­νεῖς Του εὐ­ερ­γε­σί­ες ποὺ ἔ­χει κά­μει σὲ μᾶς καὶ γιὰ μᾶς ἀ­πὸ κα­τα­βο­λῆς κό­σμου μέ­χρι σή­με­ρα. Ἂς Τὸν εὐ­χα­ρι­στοῦ­με μὲ τὴν ψυ­χή μας καὶ ὄ­χι μό­νον μὲ λό­για, ἀλ­λὰ καὶ μὲ τὴν προ­σε­κτι­κὴ καὶ ἁ­γί­α ζω­ή μας, τὴν σύμ­φω­νη μὲ τὸ θέ­λη­μα τοῦ με­γά­λου Εὐ­ερ­γέ­του μας. Συμ­φέ­ρον μας, καὶ μά­λι­στα αἰ­ώ­νιο, εἶ­ναι αὐ­τό.

        (Διασκευή ἀπό παλαιό τόμο τοῦ Περιοδικοῦ «Ο ΣΩΤΗΡ»)