Α­πο­φθέγ­μα­τα και μη­νύ­μα­τα ποι­ό­τη­τας ζω­ή­ς. ΧΡ. ΡΟΥΣΗ

 

Α­πο­φθέγ­μα­τα και μη­νύ­μα­τα ποι­ό­τη­τας ζω­ή­ς  

Ο Χρυ­σό­στο­μος Ρου­σής, πρώ­ην γυ­μνα­σιά­ρχης, α­να­λύ­ει σε σύν­το­μη και πε­ρι­ε­κτι­κή με­λέ­τη α­πο­φθέγ­μα­τα/μη­νύ­μα­τα που μας κα­θο­δη­γούν στην πο­ρεί­α της ζω­ής μας.

Έ­να­  τέ­τοι­ο­  α­πό­φθεγ­μα εί­ναι­  ε­κεί­νο της Αυ­στρια­κής δι­α­νο­ού­με­νης συγ­γρα­φέ­α Bertha von Suttner «Με­τά το ρή­μα «α­γα­πώ»,  το «βο­η­θώ» εί­ναι το πιο ω­ραί­ο ρή­μα στον κό­σμο». Πράγ­μα­τι, έ­ρευ­νες δεί­χνουν ό­τι η α­γά­πη και η βο­ή­θεια - η αλ­λη­λεγ­γύ­η (# α­το­μι­κι­σμός), η συμ­πα­ρά­στα­ση προς τους συ­ναν­θρώ­πους μα­ς  -  ε­νι­σχύ­ουν την ψυ­χι­κή μας υ­γεί­α.

Πα­ράλ­λη­λα, η αλ­λη­λεγ­γύ­η έ­χει κοι­νά στοι­χεί­α με τον ε­θε­λον­τι­σμό, κα­θώς και οι δύ­ο έν­νοι­ε­ς α­να­φέ­ρον­ται στην προ­σφο­ρά προς τον πλη­σί­ον. Σή­με­ρα με την παν­δη­μί­α Covid-19 οι χώ­ρες της ΕΕ έ­χουν αν­τι­λη­φθεί την α­ναγ­και­ό­τη­τα της αλ­λη­λεγ­γύ­ης, προ­κει­μέ­νου να τα κα­τα­φέ­ρου­με να ξε­πε­ρά­σου­με ό­λοι μα­ζί τη δο­κι­μα­σί­α της παν­δη­μί­ας.

Πολ­λές έ­ρευ­νες συμ­φω­νούν ό­τι ό­σο πιο πο­λύ νοι­α­ζό­μα­στε για τους άλ­λους και συ­νει­σφέ­ρου­με στη βελ­τί­ω­ση τής ποι­ό­τη­τας ζω­ής τους, τό­σο με­γα­λύ­τε­ρες εί­ναι οι πι­θα­νό­τη­τες να βι­ώ­νου­με και οι ί­διοι θε­τι­κά συ­ναι­σθή­μα­τα. (Morrow-Howell, 2003). Α­κό­μη, ό­σοι α­σχο­λούν­ται με τον ε­θε­λον­τι­σμό ή α­πλώς φρον­τί­ζουν να βο­η­θούν τους συ­ναν­θρώ­πους τους με συ­στη­μα­τι­κό τρό­πο, νι­ώ­θουν με­γα­λύ­τε­ρη ι­κα­νο­ποί­η­ση α­πό τη ζω­ή τους και κα­λύ­τε­ρη ποι­ό­τη­τα ζω­ής. (Psychology gr. Κα­τε­ρί­να Αυ­γου­στά­κη: Αλ­λη­λεγ­γύ­η και Ευ­τυ­χί­α (2018))

Έ­να άλ­λο σχε­τι­κό α­πό­φθεγ­μα της αλ­λη­λεγ­γύ­ης: «Ι­λα­ρόν γαρ δό­την α­γα­πά ο Θε­ός» ε­πι­ση­μαί­νει τον τρό­πο με τον ο­ποί­ο πρέ­πει να δί­νου­με τη βο­ή­θειά μας στους συ­ναν­θρώ­πους μας: Ο Θε­ός α­γα­πά αυ­τόν που προ­σφέ­ρει κα­λό­καρ­δα, με ι­λα­ρό­τη­τα (χα­ρά) στους άλ­λους που έ­χουν α­νάγ­κη. Για­τί δεν έ­χει τό­ση ση­μα­σί­α τί θα δώ­σου­με, αλ­λά το πώς θα το δώ­σου­με.

Α­κό­μη, ο  Ά­γιος Ι­ω­άν­νης ο Χρυ­σό­στο­μος α­να­φέ­ρει ό­τι η ε­λε­η­μο­σύ­νη δό­θη­κε α­πό τον Θε­ό ως εν­το­λή της α­γά­πης. «Ε­φό­σον ε­ποι­ή­σα­τε ε­νί τού­των των α­δελ­φών μου των ε­λα­χί­στων, ε­μοί ε­ποι­ή­σα­τε». (Ευ­αγ­γέ­λιο Κυ­ρια­κής Α­πό­κρε­ω). Να δεί­χνου­με, λοι­πόν, ευ­σπλα­χνί­α σε ό­σους έ­χουν α­νάγ­κη, σύμ­φω­να με την εν­το­λή: «Να με­τέ­χε­τε στη χα­ρά ό­σων χαί­ρον­ται και στη λύ­πη ό­σων λυ­πούν­ται» (Ρωμ. 12:15).

Ε­πι­πλέ­ον, «η ε­λε­η­μο­σύ­νη α­νε­βά­ζει τον άν­θρω­πο ψη­λά. Ό­ταν εν­δι­α­φε­ρό­μα­στε για τον πλη­σί­ον, υ­πο­χρε­ώ­νου­με έ­τσι τον Χρι­στό να εν­δι­α­φερ­θεί για μας. Μέ­σα στην α­γά­πη για τον πλη­σί­ον μας, κρύ­βε­ται η α­γά­πη μας για τον Χρι­στό». (Ά­γιος Ι­ω­άν­νης ο Χρυ­σό­στο­μος). Ε­ξάλ­λου, αν α­πο­φεύ­γου­με τον ε­γω­κεν­τρι­σμό μας, θα βρού­με στην α­νι­δι­ο­τε­λή προ­σφο­ρά και τη λύ­ση των δι­κών μας προ­βλη­μά­των. Για­τί η βο­ή­θεια (α­γά­πη) που προ­σφέ­ρου­με στον πλη­σί­ον αν­τα­να­κλά­ται σε ε­μάς πολ­λα­πλά­σια. Α­κό­μη, καλ­λι­ερ­γού­με ό­μορ­φες αν­θρώ­πι­νες σχέ­σεις για κα­λύ­τε­ρη ψυ­χι­κή υ­γεί­α. (www.osiosxatziananias.gr 2017).

 Τέ­λος, α­ξί­ζει να α­να­φέ­ρου­με την α­πάν­τη­ση του Α­γί­ου Πορ­φυ­ρί­ου: «Πρέ­πει συ­νε­χώς να κά­μνω ε­λε­η­μο­σύ­νες, Γέ­ρον­τα, να βο­η­θώ δια­ρκώς οι­κο­νο­μι­κά συ­ναν­θρώ­πους μου;»   -  «Ό­ταν μπο­ρείς, ναι! Ό­μως, πιο πο­λύ να βο­η­θάς τους γύ­ρω σου με το να τους μι­λάς, με το να τους α­κούς, ό­ταν θέ­λουν να μι­λή­σουν για τα προ­βλή­μα­τά τους, να πουν τον πό­νο τους και κά­μνον­τάς τους συν­τρο­φιά για να μη νι­ώ­θουν μό­νοι».