ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΛΟΥΚΑ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΧΛΩΡΑΚΑΣ                    

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΛΟΥΚΑ

(2 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2022)

 

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (ΙϚ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ)  

Ἀδελφοί, συνεργοῦντες παρακαλοῦμεν, μὴ εἰς κενὸν τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ δέξασθαι ὑμᾶς. Λέγει γάρ· Καιρῷ δεκτῷ ἐπήκουσά σου καὶ ἐν ἡμέρᾳ σωτηρίας ἐβοήθησά σοι· ἰδοὺ νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτος· ἰδοὺ νῦν ἡμέρα σωτηρίας. Μηδεμίαν ἐν μηδενὶ διδόντες προσκοπήν, ἵνα μὴ μωμηθῇ ἡ διακονία, ἀλλ᾽ ἐν παντὶ συνιστῶντες ἑαυτοὺς ὡς Θεοῦ διάκονοι, ἐν ὑπομονῇ πολλῇ, ἐν θλίψεσιν, ἐν ἀνάγκαις, ἐν στενοχωρίαις, ἐν πληγαῖς, ἐν φυλακαῖς, ἐν ἀκαταστασίαις, ἐν κόποις, ἐν ἀγρυπνίαις, ἐν νηστείαις, ἐν ἁγνότητι, ἐν γνώσει, ἐν μακροθυμίᾳ, ἐν χρηστότητι, ἐν Πνεύματι ἁγίῳ, ἐν ἀγάπῃ ἀνυποκρίτῳ, ἐν λόγῳ ἀληθείας, ἐν δυνάμει Θεοῦ· διὰ τῶν ὅπλων τῆς δικαιοσύνης τῶν δεξιῶν καὶ ἀριστερῶν, διὰ δόξης καὶ ἀτιμίας, διὰ δυσφημίας καὶ εὐφημίας· ὡς πλάνοι καὶ ἀληθεῖς, ὡς ἀγνοούμενοι καὶ ἐπιγινωσκόμενοι, ὡς ἀποθνῄσκοντες καὶ ἰδοὺ ζῶμεν, ὡς παιδευόμενοι καὶ μὴ θανατούμενοι, ὡς λυπούμενοι ἀεὶ δὲ χαίροντες, ὡς πτωχοὶ πολλοὺς δὲ πλουτίζοντες, ὡς μηδὲν ἔχοντες καὶ πάντα κατέχοντες.

                                                                    (Β΄ Κορ. Ϛ΄[6] 1-10)

 

ΕΡΜΗΝΕΙΑ. (Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ)

Ἀ­δελ­φοί, συνεργαζόμενοι μέ τόν Θεό στό ἔργο αὐτό τῆς συμφιλιώσεως καί τῆς καταλλαγῆς τῶν ἀνθρώπων, σᾶς παρακαλοῦμε νά δείξετε μέ τή διαγωγή σας ὅτι δέν δεχθήκατε μάταια καί ἀνώφελα τή χάρη τοῦ Θεοῦ. Καί μή νομίσετε ὅτι πάντοτε ὁ Θεός θά σᾶς στέλνει τούς ἀντιπροσώπους του νά σᾶς παρακαλοῦν. Ὄχι. Διότι λέει ἡ Ἁγία Γραφή: Στόν κατάλληλο καιρό, ὅταν ὁ Θεός δείχνει τό ἔλεός του καί τήν ἀγάπη του, σέ ἄκουσα μέ προσοχή, καί τήν ἡμέρα πού δίνεται ἡ σωτηρία, σέ βοήθησα. Νά λοιπόν, τώρα εἶναι καιρός κατάλληλος, νά, τώρα εἶναι ἡμέρα σωτηρίας. Καί τώρα σᾶς ἀπευθύνουμε αὐτά τά παρακλητικά λόγια χωρίς νά δίνουμε καμία ἀφορμή σκανδάλου σέ τίποτε, γιά νά μήν κατηγορηθεῖ στό ἐλάχιστο ἡ διακονία τοῦ κηρύγματος. Ἀλλά ἀντίθετα, μέ κάθε τρόπο συστήνουμε τούς ἑαυτούς μας καί ἀποδεικνυόμαστε ἀληθινοί διάκονοι τοῦ Θεοῦ: μέ ὑπομονή πολλή, μέ θλίψεις, μέ ἀνάγκες, μέ στενοχώριες, μέ δαρμούς καί μαστιγώσεις πού πληγώνουν τό σῶμα μας, μέ φυλακίσεις, μέ καταδιώξεις πού δέν μᾶς ἀφήνουν νά σταθοῦμε πουθενά, μέ κόπους, μέ ἀγρυπνίες, μέ στερήσεις φαγητοῦ, μέ καθαρότητα ἀπό κάθε ἁμαρτία, μέ γνώση τῆς ἀλήθειας, μέ μακροθυμία, μέ καλοσύνη, μέ ἁγιασμό καί μέ τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μέ ἀγάπη πραγματική κι ἐλεύθερη ἀπό ὑποκρισία, μέ λόγο πού κηρύττει τήν ἀλήθεια, μέ δύναμη Θεοῦ, μέ τά ὅπλα τά ἐπιθετικά, πού εἶναι κατάλληλα γιά τήν ἐπιβολή τῆς δικαιοσύνης καί μοιάζουν μ’ αὐτά πού ἔχουν στό δεξί τους χέρι οἱ στρατιῶτες πού μάχονται, ὅπως καί μέ τά ὅπλα τά ἀμυντικά, πού μοιάζουν μ’ αὐτά πού ἔχουν στό ἀριστερό τους χέρι. Εἴμαστε δηλαδή πάνοπλοι, καί γιά νά ὑπερασπιστοῦμε τή δικαιοσύνη καί τήν ἀλήθεια, καί γιά νά δημιουργήσουμε τό θρίαμβό της. Ἀποδεικνύουμε ποιοί εἴμαστε μέ τή δόξα πού δεχόμαστε ἀπ’ αὐτούς πού πιστεύουν στό Εὐαγγέλιο καί μέ τήν ἀτιμία ἀπό τούς ἀπίστους, μέ τή δυσφήμηση ἀπό τούς συκοφάντες μας καί μέ τά ἐγκώμια καί τούς ἐπαίνους ἀπό τούς πιστούς. Παρουσιαζόμαστε ὡς ἀπατεῶνες ἀπό τούς ἐχθρούς τοῦ Εὐαγγελίου, καί ὡς εἰλικρινεῖς ἀπό τούς πιστούς· ὡς ἄγνωστοι ἐξαιτίας τῆς κοινωνικῆς ἀσημότητός μας, καί ὡς πολύ γνωστοί καί σπουδαῖοι· ὡς ἄνθρωποι πού κινδυνεύουμε νά πεθάνουμε, κι ὅμως, νά πού ζοῦμε· ὡς ἄνθρωποι πού παιδαγωγούμαστε ἀπό τόν Θεό μέ βαρύτατες δοκιμασίες, ἀλλά δέν φτάνουμε στό θάνατο. Ἐξαιτίας τῶν δοκιμασιῶν μας αὐτῶν μᾶς νομίζουν βυθισμένους στή λύπη, ἐμεῖς ὅμως πάντοτε χαιρόμαστε. Μᾶς θεωροῦν φτωχούς, ἐμεῖς ὅμως κάνουμε πολλούς νά πλουτίζουν μέ πνευματικούς καί οὐράνιους θησαυρούς. Παρουσιαζόμαστε σάν νά μήν ἔχουμε τίποτε, κι ὅμως κατέχουμε τά πάντα.

 

ΤΟ ΙΕΡΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Εἶ­πεν ὁ Κύ­ριος^. κα­θὼς θέ­λε­τε ἵ­να ποι­ῶ­σιν ὑ­μῖν οἱ ἄν­θρω­ποι, καὶ ὑ­μεῖς ποι­εῖ­τε αὐ­τοῖς ὁ­μο­ί­ως. καὶ εἰ ἀ­γα­πᾶ­τε τοὺς ἀ­γα­πῶν­τας ὑ­μᾶς, πο­ί­α ὑ­μῖν χά­ρις ἐ­στί; καὶ γὰρ οἱ ἁ­μαρ­τω­λοὶ τοὺς ἀ­γα­πῶν­τας αὐ­τοὺς ἀ­γα­πῶ­σι. καὶ ἐ­ὰν ἀ­γα­θο­ποι­ῆ­τε τοὺς ἀ­γα­θο­ποι­οῦν­τας ὑ­μᾶς, πο­ί­α ὑ­μῖν χά­ρις ἐ­στί; καὶ γὰρ οἱ ἁ­μαρ­τω­λοὶ τὸ αὐ­τὸ ποι­οῦ­σι. καὶ ἐ­ὰν δα­νε­ί­ζη­τε πα­ρ' ὧν ἐλ­πί­ζε­τε ἀ­πο­λα­βεῖν, πο­ί­α ὑ­μῖν χά­ρις ἐ­στί; καὶ γὰρ ἁ­μαρ­τω­λοὶ ἁ­μαρ­τω­λοῖς δα­νε­ί­ζου­σιν ἵ­να ἀ­πο­λά­βω­σι τὰ ἴ­σα. πλὴν ἀ­γα­πᾶ­τε τοὺς ἐ­χθροὺς ὑ­μῶν καὶ ἀ­γα­θο­ποι­εῖ­τε καὶ δα­νε­ί­ζε­τε μη­δὲν ἀ­πελ­πί­ζον­τες, καὶ ἔ­σται ὁ μι­σθὸς ὑ­μῶν πο­λύς, καὶ ἔ­σε­σθε υἱ­οὶ ὑ­ψί­στου, ὅ­τι αὐ­τὸς χρη­στός ἐ­στιν ἐ­πὶ τοὺς ἀ­χα­ρί­στους καὶ πο­νη­ρο­ύς. Γίνεσθε οὖν οἰ­κτίρ­μο­νες κα­θὼς καὶ ὁ πα­τὴρ ὑ­μῶν οἰ­κτίρ­μων ἐ­στί.                                                       

           (Λουκ. Ϛ΄ [6] 31 – 36)

 

ΤΟ ΥΨΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

1.   ΑΓΑΠΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ

«Καθώς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι», εἶπε ὁ θεῖος Διδάσκα­λος, «καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως». Ὅπως δηλαδή θέλετε νά σᾶς συμπερι­φέρονται οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι, ἔτσι πρέ­πει νά συμπεριφέρεσθε καί σεῖς σ᾿ αὐ­τούς. Αὐτό νά τό κάνετε πρός ὅλους τούς ἀνθρώπους, ὄχι μόνο στούς καλούς ἀλλά καί στούς ἁμαρτωλούς. Διότι ἐάν ἀγαπᾶτε μόνον ἐκείνους πού σᾶς ἀγαποῦν, ὁ Θεός δέν πρόκειται νά σᾶς ἀν­ταμείψει γι᾿ αὐτό. Διότι καί οἱ ἁμαρτω­λοί τό ἴδιο κάνουν. Ἀγαποῦν ἐκείνους πού τούς ἀγαποῦν. Ἐάν πάλι εὐεργετεῖτε μόνον ἐκείνους πού σᾶς κάνουν κάποιο καλό, δέν ἔχετε καμμιά ὠφέ­λεια. Διότι καί οἱ ἁμαρτωλοί ἀκριβῶς τό ἴδιο κάνουν.

Καί ἄν δανείζετε μόνον σ᾿ αὐτούς ἀπό τούς ὁποίους περιμένετε ὅτι θά πάρετε πίσω τά χρήματα σας, ποιά χάρη σᾶς ὀφείλει ὁ Θεός; Διότι καί οἱ ἁμαρτωλοί ἄνθρωποι τό ἴδιο κάνουν. Δανείζουν στούς ὁμοίους τους, γιά νά πάρουν πίσω τά χρήματά τους ἤ γιά νά μποροῦν ἔτσι νά δανεισθοῦν κι αὐτοί. Αὐτή ὅμως ἡ συμ­περιφορά δέν εἶναι χριστιανική, ἀλλά συμφεροντολογική.

Ἒσεῖς ὅμως, οἱ ἀληθινοί μαθητές μου, νά ἀγαπᾶτε ὅλους τούς ἀνθρώπους, ἀκόμη καί τούς ἐχθρούς σας. Ὅταν αὐτοί ἔχουν τήν ἀνάγκη σας καί μπορεῖτε νά τούς βοηθήσετε, νά τούς εὐεργετεῖτε καί νά δανείζετε σ᾿ αὐτούς, χω­ρίς νά περιμένετε ἀνταπόδοση.

ΕΙΝΑΙ πραγματικά κορυφαῖα τά δι­δάγματα τῆς διδασκαλίας αὐτῆς τοῦ Κυρίου, τά ὁποῖα συγκεφαλαιώνονται μέ­σα σέ τέσσερεις λέξεις: «ἀγαπᾶτε τοὺς ἐ­χθρούς ὑμῶν». Ἀλλά καί ὅλη ἡ διδασκα­λία τοῦ Κυρίου μας σ᾿ αὐτήν τήν ἐντολή συγκεφαλαιώνεται. Διότι ἡ ἐντολή αὐτή δέν ἐκφράζει μόνο μία προτροπή τελείας συμπεριφορᾶς τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά ταυτόχρονα μᾶς ἀποκαλύπτει τό μυστήριο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ.

Διότι ὁ ὕψιστος Θεός τοῦ ἐλέους ἔδειξε τό ἄφθαστο μεγαλεῖο τῆς ἀγάπης Του πρός τούς ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι γί­ναμε ἐχθροί Του, ἐπειδή ἐπαναστατή­σαμε ἀπέναντι Του. Αὐτός ὅμως δέν μᾶς ἐγκατέλειψε στήν κατηφορική καί ὀλέθρια πορεία θανάτου, ἀλλά τόσο πολύ μᾶς ἀγάπησε, ἐμᾶς τούς ἐχθρούς Του, ὥστε ἔγινε ἄνθρωπος καί σταυ­ρώθηκε γιά μᾶς καί σήκωσε ἐπάνω Του τό ἀβάστακτο βάρος τῶν ἁμαρτιῶν μας.

Παράλληλα μᾶς ἄφησε ὡς ἱερή πα­ρακαταθήκη, ὡς σύνταγμα καί χρυσό κανόνα ζωῆς, τήν κορυφαία αὐτή ἐντο­λή Του: «ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθρούς ὑμῶν». Ἀγαπᾶτε αὐτούς πού σᾶς μισοῦν καί θέλουν νά σᾶς βλάψουν. Εὐεργετεῖτε αὐτούς πού σᾶς ἀδικοῦν. Αὐτό εἶναι τό ὕψος τῆς χριστιανικῆς πίστεως καί ζω­ῆς. Ὄχι φιλοσοφίες καί ἰδεολογήματα ἀνεφάρμοστα, πού καταρρέουν στο πέ­ρασμα τοῦ χρόνου. Ἀλλά ἀγάπη χωρίς ὄρια.

Βέβαια αὐτή ἡ ἀγάπη πρός τούς ἐχθρούς ἦταν κάτι τό πρωτάκουστο γιά τήν ἐποχή ἐκείνη. Ἀλλά καί γιά κάθε ἐποχή εἶναι κάτι πού ἔρχεται σέ ἀντίθεση μέ τίς τάσεις τοῦ φυσικοῦ ἀνθρώπου. Γι᾿ αυτό καί πολλοί ἄνθρω­ποι δυσκολεύονται ἀκόμη καί τήν «κα­λημέρα» νά ποῦν σέ κάποιον πού τούς ἔβλαψε. Μόνον ἕνας γνήσιος καί ἀ­ναγεννημένος πνευματικά Χριστιανός μπορεῖ νά καταλάβει τήν ἐντολή αὐτή καί νά τήν ἐφαρμόσει. Διότι χωρίς τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ κανείς δέν μπορεῖ νά ἐκδηλώσει μία τέτοια ἀγάπη. Ἡ ἀγάπη αὐτή ἀποδεικνύει ὅτι εἴμαστε γνήσια παιδιά τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἀγάπη αυτή μᾶς κάνει νά ὁμοιάζουμε μέ τόν Θεό τῆς ἀγάπης. Αὐτή ἡ ἀγάπη θά ἔχει καί τήν μεγαλύτερη ἀνταμοιβή, ὅπως μᾶς ἀναφέρει στή συνέχεια ὁ Κύριος.

 

2. ΟΜΟΙΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Ἐσεῖς λοιπόν, οἱ ἀληθινοί μαθητές μου, συνέχισε ὁ Κύριος, θά ἔχετε πο­λύ μισθό, ἐάν ἀγαπᾶτε καί εὐεργετεῖτε τούς ἐχθρούς σας. Ὁ ἅγιος Θεός θά σᾶς ἀνταμείψει ὄχι μόνο μέ ἐπίγειες, ἀλλά πολύ περισσότερο μέ οὐράνιες ἀμοιβές. Θά ἀναδειχθεῖτε παιδιά τοῦ Ὑψίστου, θά γίνετε ὅμοιοι μέ Ἐκεῖνον. Διότι ὁ Θεός εἶναι εὐεργετικός καί ὠφέλιμος καί σ᾿ αὐτούς ἀκόμη τούς ἀχάριστους καί πο­νηρούς ἀνθρώπους. Γι᾿ αὐτό νά γίνετε κι ἐσεῖς εὐσπλαγχνικοί, «οἰκτίρμονες» στούς ἀνθρώπους, ὅπως εἶναι εὐσπλαγχνικός καί οἰκτίρμων ὁ οὐράνιος Πατέ­ρας σας.

ΤΙ ΖΗΤΕΙ λοιπόν ἀπό ἐμᾶς ὁ Κύριος; Νά ὁμοιάσουμε πρός τόν ἐπουράνιο Πατέρα μας, τόν Θεό, ὅπως τά παιδιά ὁμοιάζουν κατά κανόνα μέ τούς γονεῖς τους. Σάν τόν Πατέρα σας, μᾶς λέγει, νά γίνετε καί σεῖς. Ἐκεῖνος εἶναι οἰκτίρ­μων, εὔσπλαγχνος, ἀνεκτικός, μακρόθυμος. Ἔτσι μᾶς ζητεῖ νά γίνουμε κι ἐμεῖς τά παιδιά του. Ὅμοιοι μέ τόν Πατέρα μας. Δέν ὑπάρχει ὑψηλότερη κλήση ἀπό αὐτήν. Ἀλλά καί δέν ὑπάρχει μεγαλύτε­ρος μισθός ἀπό αὐτόν πού θά μᾶς δώσει ὁ ἅγιος Θεός, ἐάν ἀγωνισθοῦμε σ᾿ αὐτή τή ζωή νά τοῦ ὁμοιάσουμε.

Θά μᾶς ἀνταμείψει μέ ἀτίμητες οὐράνιες ἀμοιβές. Ἐάν σ᾿ αὐτή τή ζωή γίνουμε μέ­τοχοι τῆς ἀρετῆς καί τῆς ἁγιότητος τοῦ Θεοῦ, θά μᾶς ἀξιώσει νά γίνουμε καί στόν οὐρανό κοινωνοί τῆς θεϊκῆς Του δόξης καί βασιλείας. Θά μᾶς καταστήσει «υίοὺς ὑψίστου», πρίγκιπες τοῦ οὐρανοῦ, συμβασιλεῖς Του στήν ἀτελεύτητη μακαριότητα.

 (Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩΤΗΡ»)

 

ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ ΛΟΥΚΑ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

 ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΧΛΩΡΑΚΑΣ   

  ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ ΛΟΥΚΑ

(25 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2022)

 

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (ΙΕ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ)

Ἀδελφοί, ὁ Θεὸς ὁ εἰπών, ἐκ σκότους φῶς λάμψαι, ὃ ἔλαμψεν ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν πρὸς φωτισμὸν τῆς γνώσεως τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ ἐν προσώπῳ Χριστοῦ. Ἔχομεν δὲ τὸν θησαυρὸν τοῦτον ἐν ὀστρακίνοις σκεύεσιν, ἵνα ἡ ὑπερβολὴ τῆς δυνάμεως ᾖ τοῦ Θεοῦ καὶ μὴ ἐξ ἡμῶν· ἐν παντὶ θλιβόμενοι ἀλλ΄ οὐ στενοχωρούμενοι, ἀπορούμενοι ἀλλ΄ οὐκ ἐξαπορούμενοι, διωκόμενοι ἀλλ΄ οὐκ ἐγκαταλειπόμενοι, καταβαλλόμενοι ἀλλ΄ οὐκ ἀπολλύμενοι, πάντοτε τὴν νέκρωσιν τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι περιφέροντες, ἵνα καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι ἡμῶν φανερωθῇ. Ἀεὶ γὰρ ἡμεῖς οἱ ζῶντες εἰς θάνατον παραδιδόμεθα διὰ Ἰησοῦν, ἵνα καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ φανερωθῇ ἐν τῇ θνητῇ σαρκὶ ἡμῶν. Ὥστε ὁ θάνατος ἐν ἡμῖν ἐνεργεῖται, ἡ δὲ ζωὴ ἐν ὑμῖν. Ἔχοντες δὲ τὸ αὐτὸ πνεῦμα τῆς πίστεως, κατὰ τὸ γεγραμμένον, Ἐπίστευσα, διὸ ἐλάλησα, καὶ ἡμεῖς πιστεύομεν, διὸ καὶ λαλοῦμεν, εἰδότες ὅτι ὁ ἐγείρας τὸν Κύριον Ἰησοῦν καὶ ἡμᾶς σὺν Ἰησοῦ ἐγερεῖ καὶ παραστήσει σὺν ὑμῖν. Τὰ γὰρ πάντα δι΄ ὑμᾶς, ἵνα ἡ χάρις πλεονάσασα διὰ τῶν πλειόνων τὴν εὐχαριστίαν περισσεύσῃ εἰς τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ.                            

      (Β΄ Κορινθ. δ΄ [4] 6 – 15)

 

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ἀδελφοί, κηρύττουμε ἀποκλειστικά καί μόνο γιά τή δόξα τοῦ Χριστοῦ, διότι ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος στή δημιουργία τοῦ κόσμου διέταξε ἀπό τό σκοτάδι νά λάμψει τό φῶς, αὐτός καί τώρα ἔλαμψε στίς καρδιές μας, ὄχι μόνο γιά νά φωτισθοῦμε ἐμεῖς, ἀλλά καί γιά νά μεταδοθεῖ μέσα ἀπό μᾶς ὁ φωτισμός πού προέρχεται ἀπό τή γνώση τῆς δόξας τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία φανερώθηκε μέσα ἀπό τό πρόσωπο τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἔχουμε λοιπόν τόν θησαυρό τῆς φωτιστικῆς καί ἔνδοξης αὐτῆς γνώσεως μέσα στά σώματά μας, πού εἶναι εὔθραυστα καί χωματένια, γιά νά ἀποδεικνύεται ὅτι τό ὑπερβολικό μεγαλεῖο τῆς δυνάμεως πού ὑπερνικᾶ τά ἐμπόδια καί τούς κινδύνους μας, εἶναι τοῦ Θεοῦ καί δέν προέρχεται ἀπό ἐμᾶς τούς ἀσθενικούς καί ἀδύναμους. Κι ἔτσι συμβαίνει νά θλιβόμαστε σέ κάθε τόπο καί περίσταση, ἀλλ’ ὅμως οἱ ἐξωτερικές αὐτές δυσκολίες δέν μᾶς δημιουργοῦν ἐσωτερικό ἀδιέξοδο καί στενοχώρια ἀγωνιώδη. Φθάνουμε σέ ἀπορία, χωρίς ὅμως καί νά ἀπελπιζόμαστε ἤ νά στερηθοῦμε τελείως κάθε μέσο καί δυνατότητα σωτηρίας.  Μᾶς καταδιώκουν οἱ ἄνθρωποι, ἀλλά δέν μᾶς ἐγκαταλείπει ποτέ ὁ Θεός. Φαίνεται ὅτι μᾶς κατανικοῦν καί μᾶς ρίχνουν κάτω στή γῆ σάν τούς παλαιστές, ἀλλά δέν χανόμαστε. Διαρκῶς καί κάθε μέρα περιφέρουμε στίς περιοδεῖες μας τό σῶμα μας κυκλωμένο ἀπό τόν ἔσχατο κίνδυνο νά πεθάνουμε, ὅπως πέθανε ὁ Κύριος Ἰησοῦς, ἀλλά αὐτό γίνεται γιά νά φανερωθεῖ στόν κόσμο μέ τή διάσωση τοῦ σώματός μας ἀπό τούς καθημερινούς κινδύνους ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἐξακολουθεῖ νά ζεῖ. Διότι πάντοτε ἐμεῖς, πού παρά τούς τόσους κινδύνους ζοῦμε, παραδιδόμαστε σέ θάνατο γιά τή δόξα τοῦ Χριστοῦ, γιά νά φανερωθεῖ μέ τή θνητή σάρκα μας καί ἡ δύναμη τῆς ζωῆς τοῦ Ἰησοῦ, πού παρεμβαίνει καί προλαβαίνει τόν θάνατό μας. Κι ἔτσι, ἐνῶ ἐμεῖς ὑποφέρουμε τούς κινδύνους τοῦ θανάτου, ἐσεῖς ἀντιθέτως καρπώνεστε τήν πνευματική ζωή πού προέρχεται ἀπό τήν ἐπικίνδυνη δράση μας. Παρόλους ὅμως αὐτούς τούς κινδύνους, ἐπειδή ἔχουμε τό ἴδιο Ἅγιον Πνεῦμα πού μᾶς στηρίζει στήν πίστη, ὅπως παλιότερα εἶχε καί ὁ Δαβίδ σύμφωνα μ’ αὐτό πού εἶναι γραμμένο στούς ψαλμούς· «πίστεψα, γι’ αὐτό καί μίλησα», ἔτσι κι ἐμεῖς πιστεύουμε, καί γι’ αὐτό καί θαρραλέα ὁμολογοῦμε καί κηρύττουμε τόν λόγο τῆς πίστεώς μας. Καί γνωρίζουμε ὅτι ὁ Θεός, πού ἀνέστησε τόν Κύριο Ἰησοῦ, θά ἀναστήσει κι ἐμᾶς διαμέσου τοῦ Ἰησοῦ καί θά μᾶς παρουσιάσει ἔνδοξους στό βῆμα του μαζί μέ σᾶς. Ναί, μαζί μέ σᾶς. Διότι ὅλα γιά σᾶς γίνονται· ἔτσι ὥστε ἡ εὐεργεσία πού μᾶς κάνει ὁ Θεός σώζοντάς μας ἀπό τούς κινδύνους γιά χάρη σας, νά πλεονάσει καί νά γίνει εὐεργεσία καί χάρη ὄχι μόνο σέ μᾶς ἀλλά καί σ’ ὅλους ἐσᾶς. Κι ἔτσι αὐτοί πού εὐεργετοῦνται θά εἶναι περισσότεροι, ὥστε καί ἡ εὐχαριστία πρός τόν Θεό νά πλεονάσει καί νά περισσεύσει, γιά νά δοξάζεται τό ὄνομά του.

 

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἑ­στὼς ὁ Ἰησοῦς πα­ρὰ τὴν λί­μνην Γεν­νη­σα­ρέτ, εἶ­δε δύ­ο πλοῖ­α ἑ­στῶ­τα πα­ρὰ τὴν λί­μνην· οἱ δὲ ἁ­λι­εῖς ἀ­πο­βάν­τες ἀ­π’ αὐ­τῶν ἀ­πέ­πλυ­νον τὰ δί­κτυ­α. ἐμ­βὰς δὲ εἰς ἓν τῶν πλο­ί­ων, ὃ ἦν τοῦ Σίμωνος, ἠ­ρώ­τη­σεν αὐ­τὸν ἀ­πὸ τῆς γῆς ἐ­πα­να­γα­γεῖν ὀ­λί­γον· καὶ κα­θί­σας ἐ­δί­δα­σκεν ἐκ τοῦ πλο­ί­ου τοὺς ὄ­χλους. ὡς δὲ ἐ­παύ­σα­το λα­λῶν, εἶ­πε πρὸς τὸν Σίμωνα· Ἐ­πα­νά­γα­γε εἰς τὸ βά­θος καὶ χα­λά­σα­τε τὰ δί­κτυ­α ὑ­μῶν εἰς ἄ­γραν. καὶ ἀ­πο­κρι­θεὶς Σίμων εἶ­πεν αὐ­τῷ· Ἐ­πι­στά­τα, δι' ὅ­λης τῆς νυκ­τὸς κο­πι­ά­σαν­τες οὐ­δὲν ἐ­λά­βο­μεν· ἐ­πὶ δὲ τῷ ῥή­μα­τί σου χα­λά­σω τὸ δί­κτυ­ον. καὶ τοῦ­το ποι­ή­σαν­τες συ­νέ­κλει­σαν πλῆ­θος ἰ­χθύ­ων πο­λύ· δι­ερ­ρή­γνυ­το δὲ τὸ δί­κτυ­ον αὐ­τῶν. καὶ κα­τέ­νευ­σαν τοῖς με­τό­χοις τοῖς ἐν τῷ ἑ­τέ­ρῳ πλο­ί­ῳ τοῦ ἐλ­θόν­τας συλ­λα­βέ­σθαι αὐ­τοῖς· καὶ ἦλ­θον, καὶ ἔ­πλη­σαν ἀμ­φό­τε­ρα τὰ πλοῖ­α, ὥ­στε βυ­θί­ζε­σθαι αὐ­τά. ἰ­δὼν δὲ Σίμων Πέτρος προ­σέ­πε­σε τοῖς γό­να­σιν Ἰ­η­σοῦ λέ­γων· Ἔ­ξελ­θε ἀ­π' ἐ­μοῦ, ὅ­τι ἀ­νὴρ ἁ­μαρ­τω­λός εἰ­μι, Κύριε· θάμ­βος γὰρ πε­ρι­έ­σχεν αὐ­τὸν καὶ πάν­τας τοὺς σὺν αὐ­τῷ ἐ­πὶ τῇ ἄ­γρᾳ τῶν ἰ­χθύ­ων ᾗ συ­νέ­λα­βον, ὁ­μο­ί­ως δὲ καὶ Ἰάκωβον καὶ Ἰ­ω­άν­νην, υἱ­οὺς Ζε­βε­δα­ί­ου, οἳ ἦ­σαν κοι­νω­νοὶ τῷ Σίμωνι. καὶ εἶ­πε πρὸς τὸν Σίμωνα ὁ Ἰ­η­σοῦς· Μὴ φο­βοῦ· ἀ­πὸ τοῦ νῦν ἀν­θρώ­πους ἔ­σῃ ζω­γρῶν. καὶ κα­τα­γα­γόν­τες τὰ πλοῖ­α ἐ­πὶ τὴν γῆν, ἀ­φέν­τες ἅ­παν­τα ἠ­κο­λο­ύ­θη­σαν αὐ­τῷ.        

 

 (Λουκ. ε΄[5] 1 – 11)                                                                                                             

 

Η ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΑΛΙΕΙΑ

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

1. ΥΠΑΚΟΗ ΧΩΡΙΣ ΕΠΙΦΥΛΑΞΕΙΣ

Οἱ τέσσερεις ψαράδες τῆς λίμνης Γεννησσαρέτ, κουρασμένοι καὶ ἀπογοητευ­μένοι ἀπὸ τὴν ὁλονύκτια ἄκαρπη ἐργασία τους, ἔπλεναν τὰ δίχτυα τους δίπλα στὰ δυό τους ψαροκάϊκα. Ἦταν ὁ Σίμων (ὁ Πέτρος δηλαδή) καὶ ὁ ἀδελφός του Ἀνδρέ­ας, ὅπως ἐπίσης καὶ τὰ ἄλλα δύο ἀδέλφια, ὁ Ἰάκωβος καὶ ὁ Ἰωάννης. Καὶ οἱ τέσσερεις εἶχαν γνωρίσει τόν Κύριο, δὲν εἶχαν ὅμως ἀκόμη κληθεῖ νὰ γίνουν μαθητές Του. Κάποια στιγμὴ τοὺς πλησιάζει ὁ θεῖος Δι­δάσκαλος καὶ ζητεῖ ἀπὸ τὸν Πέτρο νὰ τοῦ παραχωρήσει γιὰ λίγο τὸ καΐκι του, γιὰ νὰ διδάξει ἀπὸ ἐκεῖ τὰ πλήθη ποὺ εἶχαν συγκεντρωθεῖ μὲ δίψα πολλὴ γιὰ νὰ ἀκού­σουν τὴ θαυμαστὴ διδασκαλία Του.

Ἀλλὰ ὁ Πέτρος ξαφνιάστηκε κυριολεκτι­κά, ὅταν κατόπιν ἄκουσε τὸν Κύριο νὰ τοῦ λέει:

—Ὁδήγησε καὶ πάλι τὸ πλοῖο σου στὰ βαθιὰ νερὰ τῆς λίμνης καὶ ρίξτε τὰ δίχτυα σας στὰ νερά, γιὰ νὰ πιάσετε ψάρια.

—Διδάσκαλε, ὅλη τὴ νύκτα κοπιάζαμε, ἀλλὰ δὲν πιάσαμε οὔτε ἕνα ψάρι, ἀποκρί­θηκε μὲ ἀπορία ὁ Πέτρος. Ἀφοῦ ὅμως ἐσὺ τὸ ζητᾶς, συνέχισε, θὰ εκτελέσω τὴν προσ­ταγή σου, θά ξαναρίξω τὰ δίχτυα.

Ο ΠΕΤΡΟΣ ἦταν ἔμπειρος ψαράς. Ἤξε­ρε πολὺ καλὰ πὼς τέτοια ὥρα ἦταν ἀδύ­νατο νὰ πιάσει ψάρια. Καὶ παρ᾿ ὅλα αὐτὰ δὲν φέρνει ἀντίρρηση. Πειθαρχεῖ πρόθυμα σὲ κάτι ποὺ ἀνθρωπίνως φαίνεται παρά­λογο, ἐξωπραγματικό. Καὶ ἡ ὑπακοή του αὐτὴ φέρνει τὸ θαῦμα καὶ μᾶς διδάσκει πολλά. Διότι πολλὲς φορὲς κι ἐμεῖς αἰσθα­νόμαστε πὼς εἶναι πολύ δύσκολο νά δεί­ξουμε ὑπακοὴ σὲ κάποιες ἐπιταγὲς τῆς πί­στεως ποὺ μᾶς φαίνονται ἐξωπραγματι­κές, χωρὶς νόημα ἢ λογική. Ἂς ἀναφέρου­με κάποια παραδείγματα:

Ἀπορεῖ ὁ ἐργαζόμενος πῶς θὰ μπορέσει νὰ ἐπιβίωσει οἰκονομικά, ἐὰν ἐργάζεται μὲ τιμιότητα, ἐνῶ οἱ πολλοὶ κερδίζουν μὲ παρανομίες καὶ φοροδιαφυγές. Ἀγωνιᾶ ὁ οἰκογενειάρχης πῶς θὰ ἐξασφαλίσει τὰ ἀπαραίτητα, ἐάν — σύμφωνα μὲ τὸ θέλη­μα τοῦ Θεοῦ — ἀποκτήσει καὶ ἄλλα παι­διά. Δυσκολεύονται μερικοὶ πιστοὶ νὰ ὑπακούσουν σὲ κάποιες συμβουλὲς τοῦ Πνευματικοῦ, διότι ἡ ἐφαρμογὴ τῶν συγ­κεκριμένων ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ τοὺς φαίνε­ται ἀκατόρθωτη.

Ὅμως ὁ ἅγιος Θεὸς μᾶς ζητεῖ νὰ ὑπακούουμε σ᾿ ὅλες τὶς ἐντολές Του, ἀκόμη καὶ σ᾿ αὐτὲς ποὺ μᾶς φαίνονται δύσκολες· χωρὶς ἐπιφυλάξεις ἢ γογγυσμούς, ἀλλὰ μὲ προθυμία καὶ πίστη· μὲ τὴ βεβαιότητα ὅτι ὁ Θεὸς δὲν ἐπιβάλλει φορτία ὑπερβολικὰ καὶ ἀβάστακτα, ἀλλὰ ὅ,τι μᾶς ζητεῖ εἶναι ἀνάλογο μὲ τὶς δυνάμεις μας, εἶναι τὸ κα­λύτερο γιὰ μᾶς. Μὲ μία τέτοια ὑπακοὴ κερδίζουμε πολὺ περισσότερα ἀπ᾿ ὅσα νο­μίζουμε ὅτι χάνουμε. Μὲ μία τέτοια ὑπακοὴ  θὰ ἀκολουθεῖ τὸ θαῦμα. Ὅπως ἔγινε καὶ τότε, στὸ ἀκρογιάλι τῆς Γεννησαρέτ.

 

2. ΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ ΑΝΑΞΙΟΤΗΤΟΣ

Τό πλοῖο τοῦ Πέτρου λοιπόν ἀνοίχτηκε στὴ λίμνη καὶ τὰ δίχτυα ρίχτηκαν καὶ πάλι στὰ νερά. Ἀλλὰ καθὼς ἄρχισαν οἱ ψαρά­δες νὰ τὰ μαζεύουν, ἔγινε κάτι τὸ θαυμα­στό: Εἶχαν μαζευθεῖ τόσα πολλὰ ψάρια, ὥστε κινδύνευαν ἀπὸ τὸ βάρος νὰ σπά­σουν τὰ δίχτυα. Φωνάζουν λοιπόν ἔκπλη­κτοι οἱ ψαράδες τοὺς συνεταίρους τους, τὸν Ἰάκωβο καὶ τὸν Ἰωάννη, νὰ ἔλθουν κι ἐκεῖνοι μὲ τὸ πλοῖο τους νὰ τοὺς βοηθή­σουν νὰ σύρουν τὰ δίχτυα μαζί. Τώρα ὅμως παρουσιάστηκε ἄλλος κίνδυνος με­γαλύτερος. Καθώς ὅλοι μαζὶ μάζευαν τὰ δίχτυα, γέμισαν καὶ τὰ δύο μὲ τόσα πολλὰ ψάρια, ὥστε κινδύνευαν νὰ βουλιάξουν ἀπὸ τὸ βάρος τῶν ψαριῶν.

Τὸ θαῦμα αὐτὸ τοὺς ἐντυπωσίασε ὅ­λους. Ἰδιαιτέρως ὅμως συγκλονίσθηκε ὁ Πέτρος, ὁ ὁποῖος μὲ βαθειὰ συγκίνηση καὶ φόβο ἔπεσε στὰ γόνατα τοῦ Κυρίου λέ­γοντας:

—Βγές, Κύριε, ἀπὸ τὸ πλοῖο μου καὶ φύγε ἀπὸ ἐμένα, διότι εἶμαι ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος καὶ ἀνάξιος νὰ σὲ ἔχω στὸ πλοῖο μου.

—Μή φοβᾶσαι, τοῦ ἀπαντᾶ μὲ πολλὴ στοργὴ ὁ Κύριος. Ἀπὸ τὴ στιγμὴ αὐτὴ θὰ γίνεις Ἀπόστολός μου. Δὲν θὰ πιάνεις πλέ­ον ψάρια, ἀλλὰ θὰ ψαρεύεις ἀνθρώπους καὶ θὰ τοὺς ὁδηγεῖς στὴ σωτηρία.

Στὴν ἐπίσημη αὐτὴ πρόσκληση τοῦ Κυ­ρίου ἀνταποκρίθηκε ἀμέσως ὁ Πέτρος ἀλλὰ καὶ οἱ ἄλλοι τρεῖς μαθητές. Μόλις ἔ­φθασαν στὴ στεριά, τὰ ἄφησαν ἀμέσως ὅλα, πλοῖα, δίχτυα, ψάρια, καὶ ἀκολούθη­σαν τὸν Κύριο. Ἔγιναν πλέον οἱ ἐκλεκτοὶ Ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ.

Η ΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ τῆς ἁμαρτωλότητος τοῦ Πέτρου ἀσφαλῶς θὰ πρέπει νὰ μᾶς προβληματίσει. Ὁ Πέτρος, ὁ ἁγνὸς καὶ θεοσεβούμε­νος ψαράς, μπροστὰ στὸ ἐκπληκτικὸ θαῦ­μα συναισθάνεται ὅτι ὁ Κύριος δὲν εἶναι ἁπλῶς ἕνας διδάσκαλος, ἀλλὰ ὁ μεγάλος ἀ­πεσταλμένος τοῦ Θεοῦ, ἐνώπιον τοῦ Ὀποίου αἰσθάνεται πολὺ μικρὸς καὶ ἁμαρτωλός.

Τέτοια συναίσθηση βέβαια εἶχαν καὶ ὅλοι οἱ ἅγιοι. Πῶς ὅμως ἐξηγεῖται αὐτό; Πῶς τόσο μεγάλοι ἅγιοι αἰσθάνονται τόσο μι­κροὶ καὶ ἀνάξιοι ἔναντι τοῦ Θεοῦ; Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλή. Ὅσο κανεὶς ἀπομακρύνε­ται ἀπὸ τὸ σκοτάδι καὶ πλησιάζει πρὸς τὸ φὼς τοῦ Θεοῦ, τόσο βλέπει καθαρότερα τὰ λάθη, τὶς ἀδυναμίες καὶ ἁμαρτίες του, τόσο ἀντιλαμβάνεται τὴν ἄπειρη ἀπόσταση ποὺ τὸν χωρίζει ἀπὸ τὸν πανάγιο Θεό, τό­σο αἰσθάνεται μικρὸς καὶ ἀνάξιος ἔναντι τοῦ Κυρίου.

Τέτοια συναίσθηση άναξιότητος ὀφεί­λουμε νὰ ἔχουμε κι ἐμεῖς. Καὶ ὅσο μὲ τὸν καιρὸ θὰ βαθαίνουμε στὴν ἐνδοσκόπησή μας αὐτή, τόσο περισσότερο θὰ συνειδη­τοποιοῦμε τὴν μικρότητα μας. Θὰ βλέ­πουμε ὅλους τοὺς ἄλλους ὡς καλύτερους, καὶ τοὺς ἑαυτούς μας ὡς τελευταίους. Καὶ θὰ παραθέτουμε τὸν ἁμαρτωλὸ ἑαυτό μας στὸ πέλαγος τῆς θείας ἀγάπης καὶ εὐσπλαγχνίας.

 (Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)