ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ ΣΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΝΔΟΞΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΥ

 

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ ΣΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟ ΤΟΥ ΑΓΙου ΕΝΔΟξου ΑποστΟλου ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΥ

Καθολικῆς Α' Ἐπιστολῆς Πέτρου τὸ Ἀνάγνωσμα. (Κεφ. 1, 1-2, 10-25 & 2, 1-6)

Πέτρος, ἀ­πό­στο­λος Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, ἐ­κλε­κτοῖς πα­ρε­πι­δή­μοις δι­α­σπο­ρᾶς Πόντου, Γα­λα­τί­ας, Καπ­πα­δο­κί­ας, Ἀ­σί­ας, καὶ Βι­θυ­νί­ας, κα­τὰ πρό­γνω­σιν Θε­οῦ Πα­τρός, ἐν ἁ­για­σμῷ Πνε­ύ­μα­τος, εἰς ὑ­πα­κο­ὴν καὶ ῥαν­τι­σμὸν αἵ­μα­τος Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, χά­ρις ὑ­μῖν καὶ εἰ­ρή­νη πλη­θυν­θε­ί­η. Ἀ­γα­πη­τοὶ πε­ρὶ τῆς σω­τη­ρί­ας τῶν ψυ­χῶν ὑ­μῶν ἐ­ξε­ζή­τη­σαν καὶ ἐ­ξη­ρε­ύ­νη­σαν προ­φῆ­ται οἱ πε­ρὶ τῆς εἰς ὑ­μᾶς χά­ρι­τος προ­φη­τε­ύ­σαν­τες· ἐ­ρευ­νῶν­τες εἰς τί­να ἢ ποῖ­ον και­ρὸν ἐ­δή­λου τὸ ἐν αὐ­τοῖς Πνεῦ­μα Χρι­στοῦ, προ­μαρ­τυ­ρο­ύ­με­νον τὰ εἰς Χρι­στὸν πα­θή­μα­τα, καὶ τὰς με­τὰ ταῦ­τα δό­ξας· οἷς ἀ­πε­κα­λύ­φθη ὅ­τι οὐχ ἑ­αυ­τοῖς, ἡ­μῖν δὲ δι­η­κό­νουν αὐ­τά, ἃ νῦν ἀ­νηγ­γέ­λη ὑ­μῖν διὰ τόν εὐ­αγ­γε­λι­σά­με­νον ὑ­μᾶς ἐν Πνε­ύ­μα­τι Ἁ­γί­ῳ ἀ­πο­στα­λέν­τι ἀπ οὐ­ρα­νοῦ, εἰς ἃ ἐ­πι­θυ­μοῦ­σιν Ἄγ­γε­λοι πα­ρα­κύ­ψαι. Διὸ ἀ­να­ζω­σά­με­νοι τὰς ὀ­σφύ­ας τῆς δι­α­νο­ί­ας ὑ­μῶν, νή­φον­τες, τε­λε­ί­ως ἐλ­πί­σα­τε ἐ­πὶ τὴν φε­ρο­μέ­νην ὑ­μῖν χά­ριν ἐν ἀ­πο­κα­λύ­ψει Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, ὡς τέ­κνα ὑ­πα­κο­ῆς, μὴ συ­σχη­μα­τι­ζό­με­νοι ταῖς πρό­τε­ρον ἐν τῇ ἀ­γνο­ί­ᾳ ὑ­μῶν ἐ­πι­θυ­μί­αις· Ἀλ­λὰ κα­τὰ τὸν κα­λέ­σαν­τα ὑ­μᾶς ἅ­γιον καὶ αὐ­τοὶ ἅ­γιοι ἐν πά­σῃ ἀ­να­στρο­φῇ γε­νή­θη­τε· δι­ό­τι γέ­γρα­πται· Ἅ­γιοι γί­νε­σθε, ὅ­τι ἐ­γὼ ἅ­γιος εἰ­μι· Καὶ εἰ Πα­τέ­ρα ἐ­πι­κα­λεῖ­σθε τὸν ἀ­προ­σω­πο­λή­πτως κρί­νον­τα κα­τὰ τὸ ἑ­κά­στου ἔρ­γον, ἐν φό­βῳ τὸν τῆς πα­ροι­κί­ας ὑ­μῶν χρό­νον ἀ­να­στρά­φη­τε· εἰ­δό­τες ὅ­τι οὐ φθαρ­τοῖς ἀρ­γυ­ρί­ῳ ἢ χρυ­σί­ῳ, ἐ­λυ­τρώ­θη­τε ἐκ τῆς μα­τα­ί­ας ὑ­μῶν ἀ­να­στρο­φῆς πα­τρο­πα­ρα­δό­του, ἀλ­λὰ τι­μί­ῳ αἵ­μα­τι ὡς ἀ­μνοῦ ἀ­μώ­μου καὶ ἀ­σπί­λου Χρι­στοῦ· προ­ε­γνω­σμέ­νου μὲν πρὸ κα­τα­βο­λῆς κό­σμου, φα­νε­ρω­θέν­τος δὲ ἐ­π' ἐ­σχά­των τῶν χρό­νων δι' ὑ­μᾶς, τοὺς δι' αὐ­τοῦ πι­στε­ύ­ον­τας εἰς Θε­όν , τὸν ἐ­γε­ί­ραν­τα αὐ­τὸν ἐκ νε­κρῶν, καὶ δό­ξαν αὐ­τῷ δόν­τα, ὥ­στε τὴν πί­στιν ὑ­μῶν καὶ ἐλ­πί­δα εἶ­ναι εἰς Θε­όν. Τὰς ψυ­χὰς ὑ­μῶν ἡ­γνι­κό­τες ἐν τῇ ὑ­πα­κο­ῇ τῆς ἀ­λη­θε­ί­ας διὰ Πνε­ύ­μα­τος εἰς φι­λα­δελ­φί­αν ἀ­νυ­πό­κρι­τον, ἐκ κα­θα­ρᾶς καρ­δί­ας ἀλ­λή­λους ἀ­γα­πή­σα­τε ἐ­κτε­νῶς· Ἀ­να­γε­γεν­νη­μέ­νοι οὐκ ἐκ σπο­ρᾶς φθαρ­τῆς, ἀλλ᾽ ἀ­φθάρ­του, διὰ λό­γου ζῶν­τος Θε­οῦ καὶ μέ­νον­τος εἰς τὸν αἰ­ῶ­να, δι­ό­τι πᾶ­σα σάρξ ὡς χόρ­τος, καὶ πᾶ­σα δό­ξα ἀν­θρώ­που ὡς ἄν­θος χόρ­του· ἐ­ξη­ράν­θη ὁ χόρ­τος, καὶ τὸ ἄν­θος αὐ­τοῦ ἐ­ξέ­πε­σε· τὸ δὲ ῥῆ­μα Κυ­ρί­ου μέ­νει εἰς τὸν αἰ­ῶ­να, τοῦ­το δὲ ἐ­στι τὸ ῥῆ­μα τὸ εὐ­αγ­γε­λι­σθὲν εἰς ὑ­μᾶς. Ἀ­πο­θέ­με­νοι οὖν πᾶ­σαν κα­κί­αν, καὶ πάν­τα δό­λον καὶ ὑ­πο­κρί­σεις, καὶ φθό­νους, καὶ πά­σας κα­τα­λα­λιὰς, ὡς αρ­τι­γέν­νη­τα βρέ­φη, τὸ λο­γι­κὸν καὶ ἄ­δο­λον γά­λα ε­πι­πο­θή­σα­τε, ἵ­να ἐν αὐ­τῷ αὐ­ξη­θῆ­τε, εἰς σω­τη­ρί­αν, εἴ­περ ἐ­γε­ύ­σα­σθε ὅ­τι χρη­στὸς ὁ Κύριος. Πρὸς ὃν προ­σέρ­χο­με­νοι, λί­θον ζῶν­τα, ὑ­πὸ ἀν­θρώ­πων μὲν ἀ­πο­δε­δο­κι­μα­σμέ­νον, πα­ρά δὲ Θε­ῷ­ἐ­κλε­κτόν, ἔν­τι­μον, καὶ αὐ­τοὶ ὡς λί­θοι ζῶν­τες οἰ­κο­δο­μεῖ­σθε, οἶ­κος πνευ­μα­τι­κὸς ἱ­ε­ρά­τευ­μα ἅ­γιον, ἀ­νε­νέγ­και πνευ­μα­τι­κὰς θυ­σί­ας, εὐ­προσ­δέ­κτους τῷ Θε­ῷ διὰ Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ. Διὸ καὶ πε­ρι­έ­χει ἐν τῇ Γρα­φῇ· Ἰ­δοὺ τί­θη­μι ἐν Σι­ὼν λί­θον ἀ­κρο­γω­νια­ῖον, ἐ­κλε­κτὸν, ἔν­τι­μον· καὶ ὁ πι­στε­ύ­ων ἐπ᾽αὐ­τὸν οὐ μὴ κα­ται­σχυν­θῇ.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (Π.Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ)

1 Ὁ Πέ­τρος, ἀ­πό­στο­λος τοῦ Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, γρά­φω τήν ἐ­πι­στο­λή αὐ­τή πρός τούς ἐ­κλε­κτούς τοῦ Θε­οῦ πού ἔ­χουν ἀ­λη­θι­νή πα­τρί­δα τους τόν οὐ­ρα­νό, καί τώ­ρα εἶ­ναι προ­σω­ρι­νοί κά­τοι­κοι τῆς γῆς δι­α­σκορ­πι­σμέ­νοι στίς χῶ­ρες τοῦ Πόν­του, τῆς Γα­λα­τί­ας, τῆς Καπ­πα­δο­κί­ας, τῆς Ἀ­σί­ας καί τῆς Βι­θυ­νί­ας.  2 Ὅ­λοι ἐ­σεῖς γί­να­τε ἐ­κλε­κτοί σύμ­φω­να μέ τήν πρό­γνω­ση τοῦ Θε­οῦ καί Πα­τρός, μέ τόν ἁ­για­σμό πού σᾶς με­τέ­δω­σε τό Ἅ­γιον Πνεῦ­μα, γιά νά ὑ­πο­τα­χθεῖ­τε στόν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στό καί νά ἀ­πο­λαύ­σε­τε τίς χά­ρι­τες καί τούς καρ­πούς πού πή­γα­σαν ἀ­πό τό σταυ­ρι­κό θά­να­τό του. Εὔ­χο­μαι νά πλη­θύ­νουν καί νά πλε­ο­νά­σουν σέ σᾶς ἡ χά­ρις καί ἡ εἰ­ρή­νη. 10 Γιά τή σω­τη­ρί­α αὐ­τή πού ἀ­πο­κτοῦ­με οἱ πι­στοί μέ­σῳ τοῦ Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ ζή­τη­σαν μέ πό­θο πο­λύ νά μά­θουν καί ἐ­ρεύ­νη­σαν οἱ προ­φῆ­τες, οἱ ὁ­ποῖ­οι προ­φή­τευ­σαν σχε­τι­κά μέ τή χά­ρη πού θά σᾶς δι­νό­ταν.  1 Οἱ προ­φῆ­τες δη­λα­δή ἐ­ρευ­νοῦ­σαν νά μά­θουν σέ ποι­ά χρο­νι­κή στιγ­μή καί κά­τω ἀ­πό ποι­ές πε­ρι­στά­σεις τό Πνεῦ­μα τοῦ Χρι­στοῦ πού εἶ­χαν μέ­σα τους γιά νά δί­νει ἀ­πό πρίν μαρ­τυ­ρί­α γιά τά μελ­λον­τι­κά γε­γο­νό­τα, φα­νέ­ρω­νε ὅ­τι θά συμ­βοῦν τά πα­θή­μα­τα πού θά ὑ­πέ­φε­ρε ὁ Χρι­στός, καί τίς δό­ξες πού θά ἀ­κο­λου­θοῦ­σαν ὕ­στε­ρα ἀ­πό τά πα­θή­μα­τα αὐ­τά.  12 Στούς προ­φῆ­τες αὐ­τούς ἀ­πο­κά­λυ­ψε ὁ Θε­ός ὅ­τι οἱ ὑ­πο­σχέ­σεις του δέν ἦ­ταν γιά τούς ἑ­αυ­τούς τους καί γιά τή δι­κή τους ἐ­πο­χή, ἀλ­λά γιά σᾶς γί­νον­ταν αὐ­τοί δι­ά­κο­νοι καί ὄρ­γα­να τοῦ Θε­οῦ· γιά νά σᾶς προ­α­ναγ­γεί­λουν δη­λα­δή αὐ­τά πού τώ­ρα πλέ­ον σᾶς ἀ­ναγ­γέλ­θη­καν ὡς γε­γο­νό­τα ἀ­πό τούς κή­ρυ­κες τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου, τούς ὁ­ποί­ους ἐμ­πνέ­ει τό Ἅ­γιον Πνεῦ­μα πού στάλ­θη­κε ἀ­πό τόν οὐ­ρα­νό. Καί εἶ­ναι τό­σο ὑ­ψη­λές καί με­γά­λες οἱ ἀ­λή­θει­ες αὐ­τές πού πε­ρι­λαμ­βά­νον­ται στό εὐ­αγ­γε­λι­κό κή­ρυγ­μα, ὥ­στε κι ἴ­διοι οἱ ἄγ­γε­λοι ἐ­πι­θυ­μοῦν νά τίς κα­τα­νο­ή­σουν καί νά ἐμ­βα­θύ­νουν σ’ αὐ­τές.  13 Τό­σο με­γά­λες καί ὑ­ψη­λές εὐ­ερ­γε­σί­ες καί δω­ρε­ές μᾶς χά­ρι­σε ὁ Θε­ός! Γι’ αὐ­τό λοι­πόν μα­ζέψ­τε ἀ­πό τή δι­ά­χυ­ση τό νοῦ σας καί συγ­κεν­τρῶ­στε τίς σκέ­ψεις σας ἐ­λευ­θε­ρώ­νον­τας τήν ψυ­χή σας ἀ­πό κά­θε τι πού τήν ἐμ­πο­δί­ζει νά ὑ­πη­ρε­τεῖ τόν Θε­ό. Καί κά­νον­τας ἐγ­κρά­τεια σέ ὅ­λα ἐλ­πί­στε χω­ρίς τόν πα­ρα­μι­κρό δι­σταγ­μό ὅ­τι θά λά­βε­τε τή χά­ρη τῆς σω­τη­ρί­ας πού σᾶς φέρ­νει ὁ Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός τήν ἡ­μέ­ρα τῆς δευ­τέ­ρας με­γα­λο­πρε­ποῦς ἀ­πο­κα­λύ­ψε­ως καί πα­ρου­σί­ας του.  14 Σάν παι­διά πού ἔ­χουν μη­τέ­ρα τήν ὑ­πα­κο­ή καί δέν ἀ­πει­θοῦν πο­τέ στήν ἀ­λή­θεια, μήν ἀ­φή­νε­τε νά δι­α­μορ­φώ­νουν τή ζω­ή σας οἱ ἁ­μαρ­τω­λές ἐ­πι­θυ­μί­ες πού σᾶς δι­ηύ­θυ­ναν στό πα­ρελ­θόν, ὅ­ταν ἤ­σα­σταν στήν ἄ­γνοι­α καί δέν ξέ­ρα­τε τόν Χρι­στό καί τό Εὐ­αγ­γέ­λιο,   15 ἀλ­λά κα­τά τό πρό­τυ­πο τοῦ ἁ­γί­ου Θε­οῦ πού σᾶς κά­λε­σε, γί­νε­τε κι ἐ­σεῖς ἅ­γιοι σέ κά­θε πε­ρί­πτω­ση καί σέ κά­θε συμ­πε­ρι­φο­ρά σας.  16 Δι­ό­τι εἶ­ναι γραμ­μέ­νο στήν Ἁ­γί­α Γρα­φή: Νά εἶ­στε ἅ­γιοι, δι­ό­τι ἐ­γώ εἶ­μαι ἅ­γιος.  17 Κι ἐ­φό­σον ἐ­πι­κα­λεῖ­σθε καί ὀ­νο­μά­ζε­τε Πα­τέ­ρα τόν Θε­ό, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἀ­με­ρό­λη­πτα καί χω­ρίς νά κά­νει δι­α­κρί­σεις σέ πρό­σω­πα κρί­νει τόν κα­θέ­να μας σύμ­φω­να μέ τό σύ­νο­λο τῶν πρά­ξε­ών του, ἔ­χε­τε κα­θῆ­κον νά ζεῖ­τε καί νά συμ­πε­ρι­φέ­ρε­σθε μέ φό­βο Θε­οῦ ὅ­λα τά χρό­νια τῆς ζω­ῆς σας στή γῆ, τά ὁ­ποῖ­α εἶ­ναι χρό­νια ξε­νι­τεί­ας· δι­ό­τι ἡ γῆ δέν εἶ­ναι ἡ ἀ­λη­θι­νή καί παν­το­τι­νή πα­τρί­δα σας.  18 Πρέ­πει νά ζεῖ­τε καί νά συμ­πε­ρι­φέ­ρε­σθε μέ φό­βο Θε­οῦ, δι­ό­τι γνω­ρί­ζε­τε καί δέν πρέ­πει πο­τέ νά τό ξε­χνᾶ­τε ὅ­τι ἐ­λευ­θε­ρω­θή­κα­τε ἀ­πό τή μά­ται­η δι­α­γω­γή καί συμ­πε­ρι­φο­ρά πού εἴ­χα­τε, καί τήν ὁ­ποί­α κλη­ρο­νο­μή­σα­τε ἀ­πό τούς προ­πά­το­ρές σας, καί ἐ­ξα­γο­ρα­σθή­κα­τε ὄ­χι μέ λύ­τρα φθαρ­τά, δη­λα­δή μέ ἀ­ση­μέ­νια καί χρυ­σά νο­μί­σμα­τα,  19 ἀλ­λά μέ τό πο­λύ­τι­μο αἷ­μα τοῦ Χρι­στοῦ, πού προ­σφέρ­θη­κε θυ­σί­α σάν αἷ­μα μι­κροῦ ἀρ­νιοῦ τε­λεί­ως ἀ­μό­λυν­του καί κα­θα­ροῦ ἀ­πό κά­θε κη­λί­δα ἁ­μαρ­τί­ας.  20 Τό μυ­στή­ριο λοι­πόν αὐ­τό τῆς θυ­σί­ας τοῦ Χρι­στοῦ, ὁ ὁ­ποῖ­ος θά γι­νό­ταν λυ­τρω­τής καί ὡς ἀ­μνός ἄ­μω­μος θά θυ­σι­α­ζό­ταν γιά χά­ρη τῶν ἀν­θρώ­πων, ἦ­ταν γνω­στό στό Θε­ό πρίν ἀ­π’ ὅ­λους τούς αἰ­ῶ­νες. Εἶ­χε προ­γνω­σθεῖ ἀ­πό τόν Θε­ό πρίν ἀ­κό­μη δη­μι­ουρ­γη­θεῖ ὁ κό­σμος, φα­νε­ρώ­θη­κε ὅ­μως μέ τήν ἐ­ναν­θρώ­πη­ση καί τήν Ἀ­νά­στα­σή του τά τε­λευ­ταῖ­α χρό­νια γιά σᾶς.  21 Κι ἔ­τσι ἐ­σεῖς δι­α­μέ­σου τοῦ Χρι­στοῦ πι­στεύ­ε­τε στό Θε­ό, ὁ ὁ­ποῖ­ος τόν ἀ­νέ­στη­σε ἀ­πό τούς νε­κρούς καί τόν δό­ξα­σε· καί συ­νε­πῶς ἡ πί­στη πού ἔ­χε­τε στό Χρι­στό καί ἡ ἐλ­πί­δα πού στη­ρί­ζε­τε σ’ αὐ­τόν εἶ­ναι πί­στη καί ἐλ­πί­δα στόν ἴ­διο τόν Θε­ό, πού ὕ­ψω­σε καί δό­ξα­σε τόν Χρι­στό.  22 Ὀ­φεί­λε­τε νά κά­νε­τε ἁ­γνές καί κα­θα­ρές τίς ψυ­χές σας ἀ­πό κά­θε ἀ­κά­θαρ­το πά­θος καί ἀ­πό κά­θε κα­κή ἐ­πι­θυ­μί­α καί κλί­ση μέ τήν ὑ­πα­κο­ή σας στήν ἀ­λή­θεια. Τήν ὑ­πα­κο­ή αὐ­τή θά σᾶς τή δώ­σει τό Ἅ­γιον Πνεῦ­μα. Κι ἀ­φοῦ μέ τήν ἁ­γνό­τη­τα αὐ­τή ἀ­πο­κτή­σε­τε ἀ­νυ­πό­κρι­τη ἀ­γά­πη πρός τούς ἀ­δελ­φούς, ἐ­λεύ­θε­ρη ἀ­πό κά­θε προ­σποί­η­ση καί ὑ­πο­κρι­σί­α, ἀ­γα­πῆ­στε ὁ ἕ­νας τόν ἄλ­λον θερ­μά, μέ καρ­διά κα­θα­ρή καί ξέ­νη ἀ­πό κά­θε ἰ­δι­ο­τέ­λεια.  23 Νά ἀ­γα­πᾶ­τε μέ θερ­μό­τη­τα καί ἀ­νι­δι­ο­τέ­λεια ὁ ἕ­νας τόν ἄλ­λον, δι­ό­τι εἶ­στε ὅ­λοι ἀ­δελ­φοί καί ἔ­χε­τε ἀ­να­γεν­νη­θεῖ ὄ­χι ἀ­πό σπο­ρά σαρ­κι­κή καί φθαρ­τή. Ἡ νέ­α ζω­ή πού λά­βα­τε ὅ­λοι ἐκ­πη­γά­ζει ἀ­πό σπέρ­μα ἄ­φθαρ­το. Ἀ­να­γεν­νη­θή­κα­τε μέ τό λό­γο τοῦ Θε­οῦ, πού εἶ­ναι λό­γος ζων­τα­νός, γε­μά­τος δύ­να­μη, λό­γος πού μέ­νει αἰ­ώ­νια.  24 Δέν εἶ­ναι ἡ ἀ­να­γέν­νη­σή σας αὐ­τή σάν τή γέν­νη­ση ἀ­πό τούς γο­νεῖς σας. Δι­ό­τι κά­θε ἄν­θρω­πος εἶ­ναι σάν τό χορ­τά­ρι, καί κά­θε δό­ξα ἀν­θρώ­που μοιά­ζει μέ τό ἄν­θος τοῦ χορ­τα­ριοῦ. Ξε­ραί­νε­ται τό χορ­τά­ρι καί πέ­φτει μα­ρα­μέ­νο τό ἄν­θος του. Ἔ­τσι καί ἡ σαρ­κι­κή γέν­νη­ση δί­νει φθαρ­τή ζω­ή καί ἐν­τε­λῶς πρό­σκαι­ρη.  25 Ὁ λό­γος ὅ­μως τοῦ Κυ­ρί­ου μέ­νει στόν αἰ­ώ­να· καί ἡ ζω­ή λοι­πόν στήν ὁ­ποί­α μᾶς ἀ­να­γεν­νᾶ, εἶ­ναι ζω­ή αἰ­ώ­νια. Καί ὁ λό­γος αὐ­τός τοῦ Κυ­ρί­ου εἶ­ναι τό χαρ­μό­συ­νο μή­νυ­μα πού σᾶς κη­ρύ­χθη­κε. Β΄[2] 1 Ἐ­φό­σον λοι­πόν ἀ­να­γεν­νη­θή­κα­τε μέ τό λό­γο τοῦ Θε­οῦ, πρέ­πει νά πε­τά­ξε­τε ἀ­πό ἐ­πά­νω σας σάν ροῦ­χο ἀ­κά­θαρ­το κά­θε εἶ­δος κα­κί­ας, κά­θε δό­λο καί κά­θε μορ­φή ὑ­πο­κρι­σί­ας καί φθό­νου, κα­θώς καί ὅ­λες τίς κα­κο­λο­γί­ες καί τίς κα­τα­κρί­σεις ἐ­ναν­τί­ον κά­θε ἀν­θρώ­που γύ­ρω σας.  2 Κι ἀ­φοῦ τά πε­τά­ξε­τε ἀ­πό πά­νω σας ὅ­λα αὐ­τά, σάν νε­ο­γέν­νη­τα βρέ­φη μέ πό­θο πο­λύ νά λα­χτα­ρᾶ­τε τό γνή­σιο καί ἀ­νό­θευ­το πνευ­μα­τι­κό γά­λα τῆς θεί­ας δι­δα­σκα­λί­ας, γιά νά ἀ­να­πτυ­χθεῖ­τε καί νά με­γα­λώ­σε­τε μ’ αὐ­τό καί νά φθά­σε­τε στή σω­τη­ρί­α.  3 Καί θά αἰ­σθαν­θεῖ­τε τόν πό­θο αὐ­τό γιά τό πνευ­μα­τι­κό γά­λα τῆς θεί­ας δι­δα­σκα­λί­ας, ἐ­φό­σον βε­βαί­ως μέ τήν πεί­ρα σας δο­κι­μά­σα­τε καί μά­θα­τε ὅ­τι ὁ Κύ­ριος εἶ­ναι κα­λός καί εὐ­ερ­γε­τι­κός, καί γι’ αὐ­τό οἱ λό­γοι του εἶ­ναι τρο­φή ὄ­χι μό­νο γλυ­κιά, ἀλ­λά καί ὠ­φέ­λι­μη καί ζω­ο­γό­να.  4 Νά πλη­σι­ά­ζε­τε ὁ­λο­έ­να πε­ρισ­σό­τε­ρο τόν Κύ­ριο, πού εἶ­ναι ὁ λί­θος πού ἔ­χει καί με­τα­δί­δει ζω­ή. Αὐ­τός βέ­βαι­α ἔ­χει ἀ­πο­δο­κι­μα­σθεῖ ἀ­πό τούς ἀν­θρώ­πους, δι­ό­τι τόν σταύ­ρω­σαν· ἐ­νώ­πιον ὅ­μως τοῦ Θε­οῦ Πα­τρός εἶ­ναι ἐ­κλε­κτός καί τι­μη­μέ­νος.  5 Κι ἐ­σεῖς σάν ζων­τα­νοί λί­θοι νά κτί­ζε­στε πά­νω σ’ αὐ­τόν, ὥ­στε νά εἶ­στε οἶ­κος τοῦ Θε­οῦ πνευ­μα­τι­κός, ἅ­γιο ἱ­ε­ρα­τεῖ­ο, σῶ­μα ἱ­ε­ρέ­ων, γιά νά προ­σφέ­ρε­τε δι­α­μέ­σου τοῦ Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ θυ­σί­ες πνευ­μα­τι­κές, τίς ὁ­ποῖ­ες ὁ Θε­ός δέ­χε­ται μέ εὐ­χα­ρί­στη­ση.  6 Προ­σέξ­τε νά ἐ­κτι­μή­σε­τε τόν λί­θο αὐ­τόν καί νά ἐ­πω­φε­λη­θεῖ­τε ἀ­πό τήν πα­ρου­σί­α του, γιά νά μήν ἀ­πο­βεῖ αὐ­τός αἰ­τί­α τῆς κα­τα­δί­κης σας. Δι­ό­τι πε­ρι­έ­χε­ται στήν Ἁ­γί­α Γρα­φή ὁ ἑ­ξῆς λό­γος: Ἰ­δού, το­πο­θε­τῶ στή Σι­ών ἕ­ναν ἀ­κρο­γω­νια­ῖο λί­θο πού βα­στά­ζει ὅ­λο τό πνευ­μα­τι­κό οἰ­κο­δό­μη­μα καί συ­σφίγ­γει σέ ἕ­να τούς δύ­ο λα­ούς, τούς Ἰ­ου­δαί­ους καί τούς ἐ­θνι­κούς, πού μέ τήν πί­στη γί­νον­ται ὁ ἕ­νας ἑ­νω­μέ­νος λα­ός τοῦ Κυ­ρί­ου. Καί ὁ λί­θος αὐ­τός εἶ­ναι δι­α­λε­κτός, πο­λύ­τι­μος. Ὅ­ποι­ος στη­ρί­ζει τήν πε­ποί­θη­σή του πά­νω σ’ αὐ­τόν δέν θά ντρο­πια­σθεῖ.

Καθολικῆς Α' Ἐπιστολῆς Πέτρου τὸ Ἀνάγνωσμα. (Κεφ. 2, 21-25 & 3, 1-9)

Ἀ­γα­πη­τοὶ Χρι­στὸς ὑ­πὲρ ὑ­μῶν ἔ­πα­θεν, ὑ­μῖν ὑ­πο­λιμ­πά­νων ὑ­πο­γραμ­μόν, ἵ­να ἐ­πα­κο­λου­θή­ση­τε τοῖς ἴ­χνε­σιν αὐ­τοῦ· ὃς ἁ­μαρ­τί­αν οὐκ ἐ­πο­ί­η­σεν, οὐ­δὲ εὑ­ρέ­θη δό­λος ἐν τῷ στό­μα­τι αὐ­τοῦ, ὃς λοι­δο­ρο­ύ­με­νος οὐκ ἀν­τε­λοι­δό­ρει, πά­σχων οὐκ ἠ­πε­ί­λει, πα­ρε­δί­δου δὲ τῷ κρί­νον­τι δι­κα­ί­ως, ὃς τὰς ἁ­μαρ­τί­ας ἡ­μῶν αὐ­τὸς ἀ­νή­νεγ­κεν ἐν τῷ σώ­μα­τι αὐ­τοῦ ἐ­πὶ τὸ ξύ­λον, ἵ­να, ταῖς ἁ­μαρ­τί­αις ἀ­πο­γε­νό­με­νοι, τῇ δι­και­ο­σύ­νῃ ζή­σω­μεν· οὗ τῷ μώ­λω­πι αὐ­τοῦ ἰ­ά­θη­τε. Ἦ­τε γὰρ ὡς πρό­βα­τα πλα­νώ­με­να· ἀλ­λ' ἐ­πε­στρά­φη­τε νῦν ἐ­πὶ τὸν ποι­μέ­να καὶ ἐ­πί­σκο­πον τῶν ψυ­χῶν ὑ­μῶν. Ὁ­μο­ί­ως, αἱ γυ­ναῖ­κες ὑ­πο­τασ­σό­με­ναι τοῖς ἰ­δί­οις ἀν­δρά­σιν, ἵ­να καὶ εἴ τι­νες ἀ­πει­θοῦ­σι τῷ λό­γῳ, διὰ τῆς τῶν γυ­ναι­κῶν ἀ­να­στρο­φῆς ἄ­νευ λό­γου κερ­δη­θή­σον­ται ἐ­πο­πτε­ύ­σαν­τες τὴν ἐν φό­βῳ ἁ­γνὴν ἀ­να­στρο­φὴν ὑ­μῶν. Ὧν ἔ­στω οὐχ ὁ ἔ­ξω­θεν ἐμ­πλο­κῆς τρι­χῶν, καὶ πε­ρι­θέ­σε­ως χρυ­σί­ων, ἢ ἐν­δύ­σε­ως ἱ­μα­τί­ων κό­σμος, ἀλ­λ' ὁ κρυ­πτὸς τῆς καρ­δί­ας ἄν­θρω­πος, ἐν τῷ ἀ­φθάρ­τῳ τοῦ πρᾳ­έ­ος καὶ ἡ­συ­χί­ου πνε­ύ­μα­τος, ὃ ἐ­στιν ἐ­νώ­πιον τοῦ Θε­οῦ πο­λυ­τε­λές. Οὕ­τω γὰρ πο­τε καὶ αἱ ἅ­γιαι γυ­ναῖ­κες αἱ ἐλ­πί­ζου­σαι ἐ­πὶ τὸν Θε­ὸν ἐ­κό­σμουν ἑ­αυ­τάς, ὑ­πο­τασ­σό­με­ναι τοῖς ἰ­δί­οις ἀν­δρά­σιν, ὡς Σάρρα ὑ­πή­κου­σε τῷ Ἀ­βρα­άμ, Κύριον αὐ­τὸν κα­λοῦ­σα, ἧς ἐ­γεν­νή­θη­τε τέ­κνα, ἀ­γα­θο­ποι­οῦ­σαι καὶ μὴ φο­βο­ύ­με­ναι μη­δε­μί­αν πτό­η­σιν. Οἱ ἄν­δρες ὁ­μο­ί­ως, συ­νοι­κοῦν­τες κα­τὰ γνῶ­σιν, ὡς ἀ­σθε­νε­στέ­ρῳ σκε­ύ­ει τῷ γυ­ναι­κε­ί­ῳ ἀ­πο­νέ­μον­τες τι­μήν, ὡς καὶ συγ­κλη­ρο­νό­μοι χά­ρι­τος ζω­ῆς, εἰς τὸ μὴ ἐκ­κό­πτε­σθαι τὰς προ­σευ­χὰς ὑ­μῶν. Τὸ δὲ τέ­λος, πάν­τες ὁ­μό­φρο­νες, συμ­πα­θεῖς, φι­λά­δελ­φοι, εὔ­σπλαγ­χνοι, φι­λό­φρο­νες· Μὴ ἀ­πο­δι­δόν­τες κα­κὸν ἀν­τὶ κα­κοῦ, ἢ λοι­δο­ρί­αν ἀν­τὶ λοι­δο­ρί­ας, τοὐ­ναν­τί­ον δέ, εὐ­λο­γοῦν­τες· εἰ­δό­τες ὅ­τι εἰς τοῦ­το ἐ­κλή­θη­τε, ἵ­να εὐ­λο­γί­αν κλη­ρο­νο­μή­ση­τε.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (Π.Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ)

Ἀ­γα­πη­τοὶ, ὁ Χρι­στὸς ἔ­πα­θε γιὰ χά­ρη σας, χω­ρὶς νὰ φταί­ξει σὲ τί­πο­τε, κι ἄ­φη­σε σὲ σᾶς πα­ρά­δειγ­μα τέ­λει­ο πρὸς μί­μη­ση, γιὰ νὰ ἀ­κο­λου­θή­σε­τε ἀ­κρι­βῶς πά­νω στὰ ἴ­χνη του.  22 Αὐ­τὸς δὲν ἔ­κα­νε πο­τὲ κα­μί­α ἁ­μαρ­τί­α, οὔ­τε βρέ­θη­κε δό­λος ἢ ψέ­μα στὸ στό­μα του.  23 Αὐ­τός, ἐ­νῶ τὸν χλεύ­α­ζαν καὶ τὸν ἔ­βρι­ζαν, δὲν ἀν­τα­πέ­δι­δε τὶς βρι­σι­ές τους. Ἐ­νῶ ὑ­πέ­φε­ρε ἄ­δι­κα, δὲν φο­βέ­ρι­ζε μὲ ἐκ­δι­κη­τι­κὲς ἀ­πει­λὲς ἐ­κεί­νους ποὺ τὸν ἀ­δι­κοῦ­σαν, ἀλ­λὰ ἀ­νέ­θε­τε τὸν ἑ­αυ­τό του στὸ Θε­ὸ Πα­τέ­ρα, ποὺ πάν­το­τε κά­νει δί­και­η κρί­ση.  24 Αὐ­τὸς βά­στα­σε ὁ ἴ­διος ἐ­πά­νω του τὶς ἁ­μαρ­τί­ες μας καὶ πρό­σφε­ρε μὲ τὸ σῶ­μα του θυ­σί­α γι᾿ αὐ­τὲς στὸ σταυ­ρό. Καὶ πρό­σφε­ρε τὴ θυ­σί­α του αὐ­τή, προ­κει­μέ­νου ἐ­μεῖς νὰ ἀ­πε­λευ­θε­ρω­θοῦ­με καὶ νὰ ἀ­πο­ξε­νω­θοῦ­με ἀ­πὸ τὶς ἁ­μαρ­τί­ες καὶ νὰ ζή­σου­με στὸ ἑ­ξῆς γιὰ τὴ δι­και­ο­σύ­νη καὶ τὴν ἀ­ρε­τή. Μὲ
τὶς πλη­γές του γι­α­τρευ­τή­κα­τε.  25 Δι­ό­τι κά­πο­τε ἤ­σα­σταν ἄρ­ρω­στοι πνευ­μα­τι­κά. Ἤ­σα­σταν σὰν πρό­βα­τα ποὺ πλα­νῶν­ταν. Ἀλ­λὰ τώ­ρα γυ­ρί­σα­τε πί­σω στὸν ποι­μέ­να καὶ ἄ­γρυ­πνο φρου­ρὸ τῶν ψυ­χῶν σας. 1 Ἂς ἔλ­θω τώ­ρα καὶ στὰ οἰ­κο­γε­νεια­κά σας κα­θή­κον­τα. Πα­ρό­μοι­α οἱ γυ­ναῖ­κες νὰ ὑ­πο­τάσ­σε­σθε στοὺς συ­ζύ­γους σας, ὥ­στε κι ἂν με­ρι­κοὶ ἀπ᾿ αὐ­τοὺς δὲν πι­στεύ­ουν στὸ λό­γο τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου, νὰ τοὺς κερ­δί­σε­τε στὴν πί­στη τοῦ Χρι­στοῦ χω­ρὶς δι­δα­σκα­λί­ες καὶ κη­ρύγ­μα­τα, ἀλ­λὰ μό­νο μὲ τὴν ἐ­νά­ρε­τη
συμ­πε­ρι­φο­ρὰ ποὺ θὰ τοὺς δεί­χνε­τε.  2 Ὅ­ταν δη­λα­δὴ οἱ ἄν­δρες σας ἀν­τι­λη­φθοῦν κα­λὰ στὶς δι­ά­φο­ρες πε­ρι­στά­σεις τὴν ἁ­γνὴ καὶ ἅ­για συμ­πε­ρι­φο­ρά σας ἡ ὁ­ποί­α θὰ ἐμ­πνέ­ε­ται ἀ­πὸ τὸ φό­βο τοῦ Θε­οῦ, θὰ κερ­δη­θοῦν στὴν πί­στη τοῦ Χρι­στοῦ.  3 Ἐ­σεῖς οἱ γυ­ναῖ­κες σύ­ζυ­γοι νὰ στο­λί­ζε­στε ὄ­χι μὲ ἐ­ξω­τε­ρι­κὰ στο­λί­δια: Μὴν πλέ­κε­τε δη­λα­δὴ πε­ρί­τε­χνα τὰ μαλ­λιά σας, οὔ­τε νὰ φο­ρᾶ­τε χρυ­σὰ κο­σμή­μα­τα ἢ νὰ ντύ­νε­στε μὲ πο­λυ­τε­λὴ ροῦ­χα.  4 Ἀν­τι­θέ­τως νὰ ἔ­χε­τε ἐ­σω­τε­ρι­κὰ στο­λί­δια. Νὰ ἔ­χε­τε δη­λα­δὴ ὡς στό­λι­σμα τὸν κρυ­φὸ καὶ ἀ­φα­νὴ στὰ σω­μα­τι­κὰ μά­τια ἐ­σω­τε­ρι­κὸ ἄν­θρω­πο τῆς καρ­διᾶς, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἔ­χει ὡς κό­σμη­μα καὶ ἄ­φθαρ­το στο­λι­σμὸ τὸ πρά­ο καὶ ὑ­πο­μο­νε­τι­κὸ καὶ ἥ­συ­χο πνεῦ­μα. Αὐ­τὸ τὸ πνεῦ­μα ἐ­νώ­πιον τοῦ Θε­οῦ ἔ­χει με­γά­λη ἀ­ξί­α καὶ εἶ­ναι πο­λυ­τε­λές.  5 Αὐ­τὸν τὸν πνευ­μα­τι­κὸ στο­λι­σμὸ νὰ ἔ­χε­τε καὶ νὰ ἐ­πι­δι­ώ­κε­τε οἱ χρι­στια­νὲς σύ­ζυ­γοι. Δι­ό­τι ἔ­τσι κά­πο­τε, στὴν ἐ­πο­χὴ τῆς Πα­λαι­ᾶς Δι­α­θή­κης, καὶ οἱ ἅ­γι­ες γυ­ναῖ­κες ποὺ στή­ρι­ζαν τὶς ἐλ­πί­δες τους στὸ Θε­ὸ καὶ τὶς ὑ­πο­σχέ­σεις του στό­λι­ζαν τὸν ἑ­αυ­τό τους μὲ τὴν ὑ­πα­κο­ὴ ποὺ ἔ­δει­χναν στοὺς ἄν­δρες τους.  6 Ὅ­πως ἡ Σάρ­ρα ἔ­δει­ξε ὑ­πα­κο­ὴ στὸν Ἀ­βρα­ὰμ καὶ τὸν ὀ­νό­μα­ζε ἀ­πὸ σε­βα­σμὸ κύ­ριό της. Αὐ­τῆς τῆς Σάρ­ρας γί­να­τε πνευ­μα­τι­κὰ παι­διὰ μὲ τὸ νὰ κά­νε­τε ἀ­γα­θο­ερ­γί­ες καὶ νὰ δι­ώ­χνε­τε ἀ­πὸ τὶς καρ­δι­ές σας κά­θε φό­βο καὶ ἀ­νη­συ­χί­α γιὰ τὴν ὑ­γεί­α καὶ τὴ ζω­ὴ τοῦ συ­ζύ­γου σας καὶ τῶν παι­δι­ῶν σας, καὶ γε­νι­κῶς μὲ τὸ νὰ ἀ­να­θέ­τε­τε μὲ ἐμ­πι­στο­σύ­νη κά­θε θέ­μα τῆς οἰ­κο­γε­νεί­ας σας στὴ θεί­α πρό­νοι­α.  7 Οἱ ἄν­δρες ὁ­μοί­ως νὰ συγ­κα­τοι­κεῖ­τε καὶ νὰ συ­ζεῖ­τε μὲ τὶς γυ­ναῖ­κες σας μὲ σω­φρο­σύ­νη καὶ σύ­νε­ση. Ἡ φρό­νη­ση καὶ ἡ σύ­νε­ση αὐ­τὴ ἀ­παι­τεῖ νὰ τι­μᾶ­τε τὶς συ­ζύ­γους σας ἀ­πο­φεύ­γον­τας κά­θε βι­αι­ό­τη­τα καὶ δεί­χνον­τας ἀ­νε­κτι­κό­τη­τα.  Καὶ μὴν ξε­χνᾶ­τε ὅ­τι ἡ γυ­ναί­κα εἶ­ναι σκεῦ­ος ἀ­σθε­νέ­στε­ρο καὶ πο­λὺ εὔ­κο­λα πλη­γώ­νε­ται, δει­λιά­ζει καὶ ἀ­πελ­πί­ζε­ται. Νὰ φέ­ρε­σθε ἔ­τσι, δι­ό­τι οἱ γυ­ναῖ­κες σας εἶ­ναι καὶ συγ­κλη­ρο­νό­μοι τῆς αἰ­ώ­νιας ζω­ῆς ποὺ χα­ρί­ζει ὁ Θε­ός· ἀλ­λὰ κι ἐ­πει­δὴ πρέ­πει νὰ προ­λα­βαί­νε­τε κά­θε ψυ­χρό­τη­τα με­τα­ξύ σας, γιὰ νὰ μὴν πα­ρεμ­πο­δί­ζον­ται οἱ κοι­νὲς προ­σευ­χές σας.  8 Τε­λι­κῶς λοι­πὸν σᾶς προ­τρέ­πω νὰ ἔ­χε­τε ὅ­λοι τὰ ἴ­δια φρο­νή­μα­τα πί­στε­ως καὶ ἐλ­πί­δος· νὰ συμ­πα­θεῖ­τε τοὺς ἀ­δελ­φούς σας συμ­με­τέ­χον­τας στὶς λύ­πες καὶ τὶς χα­ρές τους· νὰ ἀ­γα­πᾶ­τε ἀ­δελ­φι­κὰ ὅ­λους τοὺς γύ­ρω σας Χρι­στια­νούς· νὰ ἔ­χε­τε σπλα­χνι­κὴ καὶ τρυ­φε­ρὴ καρ­διά· νὰ εἶ­στε πε­ρι­ποι­η­τι­κοί, κα­λο­συ­νά­τοι καὶ εὐ­γε­νεῖς.  9 Νὰ μὴν ἀν­τα­πο­δί­δε­τε τὸ κα­κὸ μὲ τὸ κα­κὸ ἢ τὸ χλευα­σμὸ καὶ τὴν εἰ­ρω­νεί­α μὲ τὸν ἴ­διο τρό­πο. Ἀν­τί­θε­τα νὰ εὔ­χε­σθε τὸ κα­λὸ στὸ Θε­ὸ γιὰ κεί­νους ποὺ σᾶς ἀ­δι­κοῦν καὶ νὰ τοὺς σκορ­πί­ζε­τε εὐ­λο­γί­ες, γνω­ρί­ζον­τας ὅ­τι γι᾿ αὐ­τὸ κλη­θή­κα­τε ἀ­πὸ τὸν Θε­ό, γιὰ νὰ κλη­ρο­νο­μή­σε­τε εὐ­λο­γί­α κι ὄ­χι κα­τά­ρα. Πῶς λοι­πὸν ἐ­σεῖς εἶ­ναι δυ­να­τὸν νὰ κα­τα­ρι­έ­στε τοὺς ἄλ­λους, ἀ­φοῦ ὁ Θε­ὸς δὲν σᾶς κα­τα­ρι­έ­ται;

Καθολικῆς Α' Ἐπιστολῆς Πέτρου τὸ Ἀνάγνωσμα.(Κεφ. δ΄[4] 1-11)

Ἀ­γα­πη­τοὶ, Χρι­στοῦ πα­θόν­τος ὑ­πὲρ ἡ­μῶν σαρκί, καὶ ὑ­μεῖς τὴν αὐ­τὴν ἔν­νοι­αν ὁ­πλί­σα­σθε· ὅ­τι ὁ πα­θὼν σαρκί, πέ­παυ­ται ἁ­μαρ­τί­ας, εἰς τὸ μη­κέ­τι ἀν­θρώ­πων ἐ­πι­θυ­μί­αις, ἀλ­λὰ θε­λή­μα­τι Θε­οῦ τὸν ἐ­πί­λοι­πον ἐν σαρ­κὶ βι­ῶ­σαι χρό­νον. ἀρ­κε­τὸς γὰρ ἡ­μῖν ὁ πα­ρε­λη­λυ­θὼς χρό­νος τοῦ βί­ου, τὸ θέ­λη­μα τῶν ἐ­θνῶν κα­τερ­γά­σα­σθαι, πε­πο­ρευ­μέ­νους ἐν ἀ­σελ­γε­ί­αις, ἐ­πι­θυ­μί­αις, οἰ­νο­φλυ­γί­αις, κώ­μοις, πό­τοις, καὶ ἀ­θε­μὶ- τοις εἰ­δω­λο­λα­τρε­ί­αις. Ἐν ᾧ ξε­νί­ζον­ται, μὴ συν­τρε­χόν­των ὑ­μῶν εἰς τὴν αὐ­τὴν τῆς ἀ­σω­τί­ας ἀ­νά­χυ­σιν, βλα­σφη­μοῦν­τες· Οἳ ἀ­πο­δώ­σου­σι λό­γον τῷ ἑ­το­ί­μως ἔ­χον­τι κρί­ναι ζῶν­τας καὶ νε­κρο­ύς· εἰς τοῦ­το γὰρ καὶ νε­κροῖς εὐ­ηγ­γε­λί­σθη, ἵ­να κρι­θῶ­σι μὲν κα­τὰ ἀν­θρώ­πους σαρκί, ζῶ­σι δὲ κα­τὰ Θε­ὸν πνε­ύ­μα­τι· Πάντων δὲ τὸ τέ­λος ἤγ­γι­κε· σω­φρο­νή­σα­τε οὖν καὶ νή­ψα­τε εἰς τὰς προ­σευ­χάς. Πρὸ πάν­των δὲ τὴν εἰς ἑ­αυ­τοὺς ἀ­γά­πην ἐ­κτε­νῆ ἔ­χον­τες· ὅ­τι ἡ ἀ­γά­πη κα­λύ­ψει πλῆ­θος ἁ­μαρ­τι­ῶν. Φι­λό­ξε­νοι εἰς ἀλ­λή­λους, ἄ­νευ γογ­γυ­σμῶν· Ἕ­κα­στος κα­θὼς ἔ­λα­βε χά­ρι­σμα, εἰς ἑ­αυ­τοὺς αὐ­τὸ δι­α­κο­νοῦν­τες, ὡς κα­λοὶ οἰ­κο­νό­μοι ποι­κί­λης χά­ρι­τος Θε­οῦ. Εἴ τις λα­λεῖ, ὡς λό­για Θε­οῦ· εἴ τις δι­α­κο­νεῖ, ὡς ἐξ ἰ­σχύ­ος ἧς χο­ρη­γεῖ ὁ Θε­ός· ἵ­να ἐν πᾶ­σι δο­ξά­ζη­ται ὁ Θε­ὸς διὰ Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, ᾧ ἐ­στιν ἡ δό­ξα καὶ τὸ κρά­τος εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (Π.Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ)

Ἀ­γα­πη­τοὶ, ἀ­φοῦ ὁ Χρι­στὸς ὑ­πέ­μει­νε Πά­θος ὡς πρὸς τὴν ἀν­θρώ­πι­νη φύ­ση του γιὰ τὴ σω­τη­ρί­α μας, ὁ­πλι­σθεῖ­τε κι ἐ­σεῖς μὲ τὴν ἴ­δια ἀ­πό­φα­ση νὰ ὑ­πο­μέ­νε­τε πα­θή­μα­τα μὲ καρ­τε­ρί­α. Δι­ό­τι ἐ­κεῖ­νος ποὺ ὑ­πο­φέ­ρει γιὰ τὴ δι­και­ο­σύ­νη καὶ τὴν ἀ­ρε­τή του πα­θή­μα­τα στὴ σάρ­κα καὶ τὰ ὑ­πο­μέ­νει μὲ πρα­ό­τη­τα, γί­νε­ται τό­σο ἰ­σχυ­ρὸς πνευ­μα­τι­κά, ὥ­στε οἱ πει­ρα­σμοὶ καὶ τὰ
πά­θη τῆς ἁ­μαρ­τί­ας δὲν ἔ­χουν πλέ­ον δύ­να­μη ἐ­πά­νω του. Αὐ­τὸς σταυ­ρώ­θη­κε μα­ζὶ μὲ τὸν Χρι­στὸ καὶ ἔ­χει παύ­σει νὰ ἁ­μαρ­τά­νει,  2 γιὰ νὰ μὴ ζή­σει πλέ­ον τὰ ὑ­πό­λοι­πα χρό­νια τῆς ἐ­πί­γειας ζω­ῆς του σύμ­φω­να μὲ τὶς ἐ­πι­θυ­μί­ες τῆς δι­ε­φθαρ­μέ­νης ἀν­θρώ­πι­νης φύ­σε­ως, ἀλ­λὰ σύμ­φω­να μὲ τὸ θέ­λη­μα τοῦ Θε­οῦ.  3 Ἔ­τσι κι ἐ­σεῖς πρέ­πει νὰ ζή­σε­τε στὸ ἑ­ξῆς. Δι­ό­τι σᾶς εἶ­ναι ἀρ­κε­τὰ τὰ προ­η­γού­με­να χρό­νια τῆς ζω­ῆς σας, κα­τὰ τὰ ὁ­ποῖ­α εἴ­χα­τε δι­α­πρά­ξει σὲ με­γά­λο βαθ­μὸ τὸ ἁ­μαρ­τω­λὸ θέ­λη­μα τῶν εἰ­δω­λο­λα­τρῶν. Συμ­πε­ρι­φερ­θή­κα­τε τό­τε καὶ ζή­σα­τε μὲ κά­θε λο­γῆς αἰ­σχρό­τη­τες, μὲ ἁ­μαρ­τω­λὲς ἐ­πι­θυ­μί­ες, μὲ με­θύ­σια, ἄ­σε­μνα γλέν­τια καὶ φα­γο­πό­τια, μὲ οἰ­νο­πο­σί­ες καὶ εἰ­δω­λο­λα­τρι­κὲς τε­λε­τές. Στὰ ὄρ­για μά­λι­στα τῶν τε­λε­τῶν αὐ­τῶν πε­ρι­φρο­νοῦν­ταν ὁ ἠ­θι­κὸς νό­μος καὶ ἐ­ξευ­τε­λι­ζό­ταν ἡ στοι­χει­ώ­δης ἀν­θρώ­πι­νη ἀ­ξι­ο­πρέ­πεια.  4 Οἱ εἰ­δω­λο­λά­τρες βέ­βαι­α, ἐ­ξαι­τί­ας αὐ­τῆς τῆς δι­α­γω­γῆς ποὺ ἐ­ξα­κο­λου­θοῦν νὰ δεί­χνουν, πα­ρα­ξε­νεύ­ον­ται ποὺ ἐ­σεῖς δὲν τοὺς ἀ­κο­λου­θεῖ­τε τρέ­χον­τας μα­ζί τους στὸ ἴ­διο ρεῦ­μα καὶ ξε­χεί­λι­σμα τῆς ἀ­σω­τί­ας. Καὶ ἐκ­δη­λώ­νουν τὴν ἔκ­πλη­ξή τους αὐ­τὴ βλα­σφη­μών­τας τὴ χρι­στι­α­νι­κὴ ἀ­λή­θεια καὶ τὸν Θε­ό.  5 Ἀλ­λὰ αὐ­τοὶ θὰ πε­ρά­σουν ἀ­πὸ δί­κη καὶ θὰ δώ­σουν λό­γο σ᾿ ἐ­κεῖ­νον ποὺ εἶ­ναι ἕ­τοι­μος νὰ κρί­νει ὅ­λους τοὺς ἀν­θρώ­πους, τοὺς ζων­τα­νοὺς καὶ τοὺς νε­κρούς, στὴ μέλ­λου­σα Κρί­ση.  6 Θὰ κρί­νει ὁ Θε­ὸς καὶ τοὺς ζων­τα­νοὺς καὶ τοὺς νε­κρούς. Δι­ό­τι γι᾿ αὐ­τὸ ἀ­κρι­βῶς κη­ρύ­χθη­κε τὸ Εὐ­αγ­γέ­λιο στὸν Ἅ­δη καὶ σ᾿ ἐ­κεί­νους ποὺ εἶ­χαν πε­θά­νει πρὶν ἀ­πὸ τὴν ἔ­λευ­ση τοῦ Χρι­στοῦ· κη­ρύ­χθη­κε ὥ­στε αὐ­τοί, ἀ­φοῦ κα­τα­κρί­θη­καν καὶ τι­μω­ρή­θη­καν μὲ τὸ θά­να­το, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἐ­πῆλ­θε στὴ θνη­τή τους σάρ­κα ὡς συ­νέ­πεια τῶν ἁ­μαρ­τι­ῶν τους – ἔ­τσι ἐ­ξάλ­λου συμ­βαί­νει στοὺς ἀν­θρώ­πους – νὰ ζοῦν τὴ ζω­ὴ τοῦ Θε­οῦ ὡς πρὸς τὴν ψυ­χή. Δι­ό­τι ἐ­φό­σον αὐ­τοὶ πί­στε­ψαν στὸ Εὐ­αγ­γέ­λιο ποὺ τοὺς κή­ρυ­ξε ἐ­κεῖ ὁ Χρι­στός, ἡ ψυ­χή τους ζω­ο­ποι­ή­θη­κε ἀ­πὸ τὴν ὑ­περ­φυ­σι­κὴ ζω­ὴ τοῦ Θε­οῦ.  7 Μι­λῶ γιὰ νε­κροὺς σὲ σᾶς ποὺ εἶ­στε ἀ­κό­μη ζων­τα­νοί. Ἀλ­λὰ μὴν ξε­χνᾶ­τε ὅ­τι τὸ τέ­λος ὅ­λων τῶν πραγ­μά­των τοῦ κό­σμου πλη­σιά­ζει. Ἄ­ρα καὶ τὸ δι­κό σας τέ­λος δὲν εἶ­ναι μα­κριά. Φρον­τί­στε λοι­πὸν νὰ εἶ­στε ἐγ­κρα­τεῖς καὶ προ­σε­κτι­κοί, καὶ ἀ­γρυ­πνῆ­στε στὶς προ­σευ­χές.  8 Καὶ πά­νω ἀπ᾿ ὅ­λα νὰ ἀ­γα­πᾶ­τε ὁ ἕ­νας τὸν ἄλ­λον θερ­μὰ καὶ ἀ­δι­ά­κο­πα. Δι­ό­τι ἡ ἀ­γά­πη θὰ σκε­πά­σει καὶ θὰ συγ­χω­ρή­σει τὶς ἁ­μαρ­τί­ες τοῦ ἀν­θρώ­που ποὺ ἀ­γα­πᾶ­τε, ὅ­σο πολ­λὲς κι ἂν εἶ­ναι· καὶ θὰ ἑλ­κύ­σει τὸ θεῖ­ο ἔ­λε­ος καὶ σὲ σᾶς ποὺ δεί­χνε­τε ἀ­γά­πη.  9 Νὰ φι­λο­ξε­νεῖ­τε ὁ ἕ­νας τὸν ἄλ­λον, χω­ρὶς νὰ γογ­γύ­ζε­τε γιὰ τὸ βά­ρος ποὺ ση­κώ­νε­τε ὅ­ταν ὑ­πο­δέ­χε­στε ξέ­νους.  10 Ὁ κα­θέ­νας σύμ­φω­να μὲ τὸ χά­ρι­σμα ποὺ πῆ­ρε ἂς τὸ χρη­σι­μο­ποι­εῖ γιὰ νὰ δι­α­κο­νεῖ τοὺς ἄλ­λους· κι ἔ­τσι νὰ εἶ­στε κα­λοὶ δι­α­χει­ρι­στὲς τῆς χά­ρι­τος τοῦ Θε­οῦ, ἡ ὁ­ποί­α δι­α­νέ­μει ποι­κί­λα καὶ δι­α­φο­ρα χα­ρί­σμα­τα.  11 Ἐ­ὰν κα­νεὶς ἔ­χει τὸ χά­ρι­σμα νὰ δι­δά­σκει τὸ θεῖ­ο λό­γο, ἂς μι­λᾶ μὲ ἱ­ε­ρο­πρέ­πεια καὶ εὐ­λά­βεια, μὲ τὴ συ­ναί­σθη­ση ὅ­τι λέ­ει λό­για Θε­οῦ. Ὅ­ποι­ος δι­α­κο­νεῖ, ἂς ἔ­χει τὴ συ­ναί­σθη­ση ὅ­τι ἡ δύ­να­μη αὐ­τὴ νὰ ὑ­πη­ρε­τεῖ δὲν εἶ­ναι δι­κή του, ἀλ­λὰ τοῦ τὴ δί­νει ἄ­φθο­να ὁ Θε­ός. Ὥ­στε μὲ ὅ­λα, δη­λα­δὴ καὶ μὲ τὰ λό­για μας καὶ μὲ τὰ ἔρ­γα μας, νὰ δο­ξά­ζε­ται ὁ Θε­ὸς δι­α­μέ­σου τοῦ Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ. Σ᾿ αὐ­τὸν ἀ­νή­κει ἡ δό­ξα καὶ ἡ κρα­ται­ὰ κυ­ρι­αρ­χί­α στοὺς αἰ­ῶ­νες τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

 

 

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ ΛΟΥΚΑ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΧΛΩΡΑΚΑΣ   

    ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ ΛΟΥΚΑ

(28 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2021)

 

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ  (ΚΓ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ)  

Ἀ­δελ­φοί, ὁ Θε­ὸς πλο­ύ­σιος ὢν ἐν ἐ­λέ­ει, διὰ τὴν πολ­λὴν ἀ­γά­πην αὐ­τοῦ ἣν ἠ­γά­πη­σεν ἡ­μᾶς, καὶ ὄν­τας ἡ­μᾶς νε­κροὺς τοῖς πα­ρα­πτώ­μα­σιν συ­νε­ζω­ο­πο­ί­η­σεν τῷ Χρι­στῷ· χά­ρι­τί ἐ­στε σε­σῳ­σμέ­νοι· καὶ συ­νή­γει­ρεν καὶ συ­νε­κά­θι­σεν ἐν τοῖς ἐ­που­ρα­νί­οις ἐν Χρι­στῷ ᾽Ι­η­σοῦ, ἵ­να ἐν­δε­ί­ξη­ται ἐν τοῖς αἰ­ῶ­σι τοῖς ἐ­περ­χο­μέ­νοις τὸν ὑ­περ­βάλ­λο­νυ­α πλοῦ­τον τῆς χά­ρι­τος αὐ­τοῦ ἐν χρη­στό­τη­τι ἐφ᾽ ἡ­μᾶς ἐν Χρι­στῷ ᾽Ι­η­σοῦ. Τῇ γὰρ χά­ρι­τί ἐ­στε σε­σῳ­σμέ­νοι διὰ τῆς πί­στε­ως· καὶ τοῦ­το οὐκ ἐξ ὑ­μῶν, Θε­οῦ τὸ δῶ­ρον· οὐκ ἐξ ἔρ­γων, ἵ­να μή τις καυ­χή­ση­ται. Αὐ­τοῦ γάρ ἐ­σμεν πο­ί­η­μα, κτι­σθέν­τες ἐν Χρι­στῷ ᾽Ι­η­σοῦ ἐ­πὶ ἔρ­γοις ἀ­γα­θοῖς οἷς προ­η­το­ί­μα­σεν ὁ Θε­ὸς ἵ­να ἐν αὐ­τοῖς πε­ρι­πα­τή­σω­μεν. 

                                                       (Ἐ­φεσ. β΄[2] 4-10)

 

Νέα δημιουργία!

«Αὐ­τοῦ ἐ­σμεν ποί­η­μα»

Ἡ σω­τη­ρί­α δὲν εἶ­ναι δι­κό μας κα­τόρ­θω­μα, ἀλ­λὰ τῆς θεί­ας Χά­ρι­τος – αὐ­τὸ δι­α­κη­ρύσ­σει ὁ ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος στὸ ση­με­ρι­νὸ ἀ­πο­στο­λι­κὸ Ἀ­νά­γνω­σμα. Ὁ Θε­ός, γρά­φει, ἀ­πὸ τὴν πολ­λή Του ἀ­γά­πη δὲν μᾶς ἄ­φη­σε δού­λους τῆς ἁ­μαρ­τί­ας καὶ τοῦ θα­νά­του, ἀλ­λὰ μὲ τὴν ἐ­ναν­θρώ­πη­ση καὶ τὸ ἔρ­γο τοῦ Υἱ­οῦ Του μᾶς ζων­τά­νευ­σε πνευ­μα­τι­κά, μᾶς ἀ­νέ­στη­σε μα­ζὶ μὲ τὸν Υἱ­ό Του καὶ μᾶς κά­θι­σε μα­ζί Του στὰ ἐ­που­ρά­νια. Μὲ ἄλ­λα λό­για ἡ Ἀ­νά­στα­ση καὶ ἡ Ἀ­νά­λη­ψη τοῦ Κυ­ρί­ου ἦ­ταν ἀ­νά­στα­ση καὶ ὕ­ψω­ση τῆς δι­κῆς μας φύ­σε­ως. Δι­ό­τι, κα­τα­λή­γει ὁ ἅ­γιος Ἀ­πό­στο­λος, εἴ­μα­στε δι­κό Του δη­μι­ούρ­γη­μα.

Τί ὅ­μως ἀ­κρι­βῶς ση­μαί­νει τὸ ὅ­τι εἴ­μα­στε δη­μι­ούρ­γη­μα τοῦ Θε­οῦ;

1. Οι δύ­ο δη­μι­ουρ­γί­ες

«Αὐ­τοῦ ἐ­σμεν ποί­η­μα». Οἱ ἄν­θρω­ποι δὲν εἴ­μα­στε δη­μι­ουρ­γή­μα­τα τῆς τύ­χης, κά­ποι­ας τυ­φλῆς μοί­ρας, κα­τα­δι­κα­σμέ­να νὰ ζοῦν μέ­σα σὲ βά­σα­να καὶ θλί­ψεις. Εἴ­μα­στε δη­μι­ουρ­γή­μα­τα τῆς ἀ­γά­πης τοῦ μό­νου ἀ­λη­θι­νοῦ Θε­οῦ. Μᾶς δη­μι­ούρ­γη­σε ὁ Θε­ὸς «ἐκ τοῦ μὴ ὄν­τος», ἀ­πὸ τὸ μη­δέν. Καὶ μᾶς ἔ­πλα­σε ἐ­πει­δὴ ἐ­λεύ­θε­ρα τὸ θέ­λη­σε, ἀ­πὸ ἄ­πει­ρη ἀ­γά­πη, γιὰ νὰ ζοῦ­με αἰ­ώ­νια εὐ­τυ­χι­σμέ­νοι κον­τά Του.

Ὡ­στό­σο, σύμ­φω­να μὲ τοὺς ἱ­ε­ροὺς ἑρ­μη­νευ­τές, ὁ θεῖ­ος Ἀ­πό­στο­λος στὸ πα­ρα­πά­νω χω­ρί­ο ἀ­να­φέ­ρε­ται κυ­ρί­ως στὴν ἀ­να­δη­μι­ουρ­γί­α μας. Ὁ Θε­ός, ὅ­πως ἤ­δη εἴ­πα­με, ἀ­πὸ τὴν ἄ­πει­ρη ἀ­γά­πη Του δὲν πα­ρέ­βλε­ψε τὸ ἐ­ξα­χρει­ω­μέ­νο κτί­σμα Του, ἀλ­λὰ οἰ­κο­νό­μη­σε τὴ σω­τη­ρί­α μας, τὴν ἀ­να­γέν­νη­σή μας διὰ τοῦ Υἱ­οῦ Του.

Ὁ ἅ­γιος Ἰ­ω­άν­νης ὁ Χρυ­σό­στο­μος σχο­λιά­ζει σχε­τι­κά: Πραγ­μα­τι­κὰ πρό­κει­ται γιὰ ἄλ­λη δη­μι­ουρ­γί­α. Μᾶς ἔ­φε­ρε ἀ­πὸ τὸ μὴ ὂν στὸ εἶ­ναι, ἀ­πὸ τὴν ἀ­νυ­παρ­ξί­α στὴν ὕ­παρ­ξη. Ὡς πρὸς αὐ­τὸ ποὺ ἤ­μα­σταν πρίν, πε­θά­να­με, πέ­θα­νε δη­λα­δὴ ὁ πα­λαι­ὸς ἄν­θρω­πος μέ­σα μας· καὶ γί­να­με αὐ­τὸ ποὺ δὲν ἤ­μα­σταν. Ἄ­ρα δη­μι­ουρ­γί­α εἶ­ναι αὐ­τό, καὶ δη­μι­ουρ­γί­α ἄ­ξια με­γα­λύ­τε­ρης τι­μῆς ἀ­πὸ τὴν προ­η­γού­με­νη. Δι­ό­τι ἀ­πὸ τὴν πρώ­τη δη­μι­ουρ­γί­α ἀ­πο­κτή­σα­με τὴ ζω­ή, ἐ­νῶ ἀ­πὸ τὴ δεύ­τε­ρη «τὸ κα­λῶς ζῆν», τὴν εὐ­τυ­χι­σμέ­νη ζω­ή(*).

2. η νέ­α ζω­ή: κοι­νω­νί­α μΕ τΟν Χρι­στΟ

Ἀλ­λὰ ποι­ὰ εἶ­ναι αὐ­τὴ ἡ και­νούρ­για, ἡ ἀ­νώ­τε­ρη, ἡ εὐ­τυ­χι­σμέ­νη ζω­ή; Ἡ ἀ­πάν­τη­ση βρί­σκε­ται στὸ κεί­με­νο τοῦ ἀ­πο­στο­λι­κοῦ μας Ἀ­να­γνώ­σμα­τος: «κτι­σθέν­τες ἐν Χρι­στῷ Ἰ­η­σοῦ». Εἴ­μα­στε ἀ­να­δη­μι­ουρ­γη­μέ­νοι γιὰ νὰ ζοῦ­με ἑ­νω­μέ­νοι μὲ τὸν Χρι­στό. Ἡ νέ­α ζω­ὴ εἶ­ναι ἡ ζω­ὴ τῆς κοι­νω­νί­ας μὲ τὸν Χρι­στό, καὶ δι᾿ Αὐ­τοῦ μὲ τὸν Πα­τέ­ρα καὶ τὸ Ἅ­γιον Πνεῦ­μα, μὲ ὁ­λό­κλη­ρη τὴν Ἁ­γί­α Τριά­δα! Πό­τε ἔ­γι­νε δυ­να­τὸν αὐ­τό; Τό­τε, μὲ τὸ ἀ­πο­λυ­τρω­τι­κὸ ἔρ­γο τοῦ Κυ­ρί­ου· ἀ­πὸ τό­τε ἡ Ἐκ­κλη­σί­α Του, ἡ ὁ­ποί­α προ­χω­ρᾶ μέ­σα στοὺς αἰ­ῶ­νες καὶ ἀ­να­και­νί­ζει τὸν πα­λι­ω­μέ­νο κό­σμο, συν­δέ­ει μὲ τὸν Χρι­στὸ ὅ­ποι­α ψυ­χὴ εἰ­λι­κρι­νὰ Τὸν ἀ­να­ζη­τᾶ καὶ Τὸν θέ­λει, πι­στεύ­ει καὶ ὑ­πο­τάσ­σε­ται σ᾿ Αὐ­τόν.

Ὁ σκο­πὸς δὲ αὐ­τῆς τῆς ἑ­νώ­σε­ώς μας μὲ τὸν Χρι­στὸ εἶ­ναι τὰ ἀ­γα­θὰ ἔρ­γα. Μᾶς ἀ­να­γέν­νη­σε «ἐ­πὶ ἔρ­γοις ἀ­γα­θοῖς», ση­μει­ώ­νει ὁ Ἀ­πό­στο­λος, γι᾿ αὐ­τὰ μᾶς προ­ε­τοί­μα­σε ὁ Θε­ός, ὥ­στε νὰ πο­ρευ­θοῦ­με μὲ αὐ­τὰ καὶ ἔ­τσι νὰ εἰ­σέλ­θου­με στὴ Βα­σι­λεί­α Του.

Ἡ σω­τη­ρί­α μας εἶ­ναι ἔρ­γο τῆς θεί­ας Χά­ρι­τος. Ἡ ἀρ­χὴ τῆς σω­τη­ρί­ας μας ἀ­νή­κει στὸν Θε­ό. Ἐ­κεῖ­νος θέ­λη­σε. Καὶ Ἐ­κεῖ­νος τὴν ἐρ­γά­στη­κε. Ἦ­ταν ἀ­δύ­να­το νὰ ἀ­να­γεν­νη­θοῦ­με ἀ­πὸ μό­νοι μας, νὰ ση­κω­θοῦ­με ἀ­πὸ τὴν πτώ­ση μας μὲ τὶς δι­κές μας δυ­νά­μεις. Ἀλ­λὰ καὶ ἡ νέ­α ζω­ὴ εἶ­ναι ζω­ὴ τῆς Χά­ρι­τος. Ἔγ­κει­ται στὴ σύν­δε­ση καὶ στὴν ὅ­λο καὶ βα­θύ­τε­ρη ἕ­νω­σή μας μὲ τὸν Κύ­ριο μὲ τὴ βο­ή­θεια τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος. Καὶ τὸ τέ­λος; Πά­λι τῆς θεί­ας Χά­ρι­τος. Ἡ αἰ­ώ­νια ζω­ὴ τῆς θε­ο­κοι­νω­νί­ας! Ὀ­φεί­λου­με βα­θιὰ εὐ­γνω­μο­σύ­νη στὸν Κύ­ριο γιὰ τὶς ἀ­σύλ­λη­πτες εὐ­ερ­γε­σί­ες Του καὶ ἔμ­πρα­κτη ἐκ­δή­λω­σή της μὲ τὴ ζω­ὴ τῆς ἀ­ρε­τῆς, ὥ­στε νὰ ἀ­ξι­ω­θοῦ­με καὶ ἐ­μεῖς νὰ ζή­σου­με τὴ μό­νη ἀ­λη­θι­νὴ πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, τὴν ἀ­γά­πη τοῦ Θε­οῦ, στοὺς ἀ­πέ­ραν­τους αἰ­ῶ­νες.

(*) «Ὄν­τως κτί­σις ἑ­τέ­ρα ἐ­στίν· ἐκ τοῦ μὴ ὄν­τος εἰς τὸ εἶ­ναι πα­ρή­χθη­μεν. Ὅ­περ ἦ­μεν πρό­τε­ρον, ἀ­πε­θά­νο­μεν, του­τέ­στιν, ὁ πα­λαι­ὸς ἄν­θρω­πος· ὅ­περ οὐκ ἦ­μεν πρό­τε­ρον, ἐ­γε­νό­με­θα. Ἄ­ρα κτί­σις τὸ πρᾶγμά ἐ­στι, καὶ τῆς ἑ­τέ­ρας τι­μι­ω­τέ­ρα· ἐξ ἐ­κε­ί­νης μὲν γὰρ τὸ ζῆν, ἐκ δὲ τα­ύ­της τὸ κα­λῶς ζῆν ἡ­μῖν πε­ρι­γέ­γο­νεν» (Ἁ­γί­ου Ἰ­ω­άν­νου τοῦ Χρυ­σο­στό­μου, Ὁ­μι­λί­α Δ´ εἰς τὴν πρὸς Ἐ­φε­σί­ους ἐ­πι­στο­λήν, § γ´, PG 62, 34).

 (Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)

 

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ, ἄν­θρω­πός τις προ­σῆλ­θε τῷ ᾿Ι­η­σοῦ, πει­ρά­ζων αὐ­τὸν, καὶ λέ­γων· Δι­δά­σκα­λε ἀ­γα­θέ, τί ποι­ή­σας ζω­ὴν αἰ­ώ­νιον κλη­ρο­νο­μή­σω; Εἶ­πε δὲ αὐ­τῷ ὁ ᾿Ι­η­σοῦς· Τί με λέ­γεις ἀ­γα­θόν; οὐ­δεὶς ἀ­γα­θὸς εἰ μὴ εἷς, ὁ Θε­ός. Τὰς ἐν­το­λὰς οἶ­δας· Μὴ μοι­χε­ύ­σῃς· μὴ φο­νε­ύ­σῃς· μὴ κλέ­ψῃς· μὴ ψευ­δο­μαρ­τυ­ρή­σῃς· τί­μα τὸν πα­τέ­ρα σου καὶ τὴν μη­τέ­ρα σου. Ὁ δὲ εἶ­πε· Ταῦ­τα πάν­τα ἐ­φυ­λα­ξά­μην ἐκ νε­ό­τη­τός μου. Ἀ­κο­ύ­σας δὲ ταῦ­τα ὁ ᾿Ι­η­σοῦς εἶ­πεν αὐ­τῷ· Ἔ­τι ἕν σοι λε­ί­πει· πάν­τα ὅ­σα ἔ­χεις πώ­λη­σον καὶ δι­ά­δος πτω­χοῖς, καὶ ἕ­ξεις θη­σαυ­ρὸν ἐν οὐ­ρα­νῷ, καὶ δεῦ­ρο ἀ­κο­λο­ύ­θει μοι. Ὁ δὲ ἀ­κο­ύ­σας ταῦ­τα πε­ρί­λυ­πος ἐ­γέ­νε­το· ἦν γὰρ πλούσιος σφό­δρα. Ἰ­δὼν δὲ αὐ­τὸν ὁ ᾿Ι­η­σοῦς πε­ρί­λυ­πον γε­νό­με­νον εἶ­πε· πῶς δυ­σκό­λως οἱ τὰ χρή­μα­τα ἔ­χον­τες εἰ­σε­λε­ύ­σον­ται εἰς τὴν βα­σι­λε­ί­αν τοῦ Θε­οῦ! Εὐ­κο­πώ­τε­ρον γάρ ἐ­στι κά­μη­λον δι­ὰ τρυ­μα­λιᾶς ῥα­φί­δος εἰ­σελ­θεῖν ἢ πλο­ύ­σιον εἰς τὴν βα­σι­λε­ί­αν τοῦ Θε­οῦ εἰ­σελ­θεῖν. Εἶ­πον δὲ οἱ ἀ­κο­ύ­σαν­τες· Καὶ τίς δύ­να­ται σω­θῆ­ναι; Ὁ δὲ εἶ­πε· Τὰ ἀ­δύ­να­τα πα­ρὰ ἀν­θρώ­ποις, δυ­να­τὰ πα­ρὰ τῷ Θε­ῷ ἐ­στιν.     

 (Λουκ. ι­η΄[18] 18 – 27)

 

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ἐ­κεῖ­νο τόν και­ρό κά­ποι­ος ἄρ­χον­τας τῆς συ­να­γω­γῆς ρώ­τη­σε τόν Ἰ­η­σοῦ τὸ ἑ­ξῆς: Δι­δά­σκα­λε ἀ­γα­θέ, τί νὰ κά­νω γιὰ νὰ κλη­ρο­νο­μή­σω τὴν αἰ­ώ­νια ζω­ή; Τοῦ εἶ­πε τό­τε ὁ Ἰ­η­σοῦς: Ἀ­φοῦ ἀ­πευ­θύ­νε­σαι σὲ μέ­να νο­μί­ζον­τας ὅ­τι εἶ­μαι ἕ­νας ἁ­πλὸς ἄν­θρω­πος, για­τί μὲ ὀ­νο­μά­ζεις ἀ­γα­θό; Κα­νεὶς δὲν εἶ­ναι ἀ­πὸ μό­νος του ἀ­πο­λύ­τως ἀ­γα­θὸς πα­ρὰ μό­νο ἕ­νας, ὁ Θε­ός. Γνω­ρί­ζεις τὶς ἐν­το­λές: Νὰ μὴ μοι­χεύ­σεις, νὰ μὴ σκο­τώ­σεις, νὰ μὴν κλέ­ψεις, νὰ μὴν ψευ­δο­μαρ­τυ­ρή­σεις, νὰ τι­μᾶς τὸν πα­τέ­ρα σου καὶ τὴ μη­τέ­ρα σου. Κι ἐ­κεῖ­νος εἶ­πε: Ὅ­λα αὐ­τὰ τὰ φύ­λα­ξα ἀ­πὸ τὴν παι­δι­κή μου ἡ­λι­κί­α. Ὅ­ταν λοι­πὸν ἄ­κου­σε τὰ λό­για αὐ­τὰ ὁ Ἰ­η­σοῦς, τοῦ εἶ­πε: Ἕ­να ἀ­κό­μη σοῦ­ λεί­πει. Πού­λη­σε ὅ­λα ὅ­σα ἔ­χεις καὶ μοί­ρα­σέ τα στοὺς φτω­χούς, καὶ θὰ ἔ­χεις θη­σαυ­ρὸ στὸν οὐ­ρα­νό, καὶ ἔ­λα νὰ μὲ ἀ­κο­λου­θή­σεις ὡς μα­θη­τής μου, ὑ­πα­κού­ον­τας πάν­το­τε σὲ ὅ­σα θὰ σὲ δι­δά­σκει τὸ πα­ρά­δειγ­μά μου καὶ ἡ δι­δα­σκα­λί­α μου. Αὐ­τὸς ὅ­μως ὅ­ταν ἄ­κου­σε τὰ λό­για αὐ­τά, λυ­πή­θη­κε πά­ρα πο­λὺ· δι­ό­τι ἦ­ταν πάμ­πλου­τος καὶ δὲν ἤ­θε­λε νὰ ἀ­πο­χω­ρι­σθεῖ τὰ πλού­τη του. Ὅ­ταν λοι­πὸν ὁ Ἰ­η­σοῦς τὸν εἶ­δε τό­σο πο­λὺ στε­νο­χω­ρη­μέ­νο, εἶ­πε: Πό­σο δύ­σκο­λα θὰ μποῦν στὴ βα­σι­λεί­α τοῦ Θε­οῦ αὐ­τοὶ πού ἔ­χουν τὰ χρή­μα­τα! Πράγ­μα­τι, πο­λὺ δύ­σκο­λα. Δι­ό­τι εἶ­ναι εὐ­κο­λό­τε­ρο μί­α κα­μή­λα νὰ πε­ρά­σει ἀ­πὸ τὴ μι­κρὴ τρύ­πα πού ἀ­νοί­γει ἡ βε­λό­να, πα­ρὰ νὰ μπεῖ ἕ­νας πλού­σιος στὴ βα­σι­λεί­α τοῦ Θε­οῦ. Ἐ­κεῖ­νοι πού τὰ ἄ­κου­σαν αὐ­τὰ εἶ­παν τό­τε: Καὶ ποι­ὸς μπο­ρεῖ νὰ σω­θεῖ, ἀ­φοῦ εἶ­ναι τό­σο πο­λὺ δύ­σκο­λο, σχε­δὸν ἀ­δύ­να­το, νὰ σω­θοῦν οἱ πλού­σιοι, στοὺς ὁ­ποί­ους ὁ Θε­ὸς ἔ­δω­σε τὰ ἐ­πί­γεια ἀ­γα­θά του; Τό­τε ὁ Κύ­ριος τούς ἀ­πάν­τη­σε: Ἐ­κεῖ­να πού εἶ­ναι ἀ­δύ­να­το νὰ γί­νουν μὲ τὴν ἀ­σθε­νι­κὴ δύ­να­μη τοῦ ἀν­θρώ­που, εἶ­ναι κα­τορ­θω­τὰ καὶ δυ­να­τὰ μὲ τὴ χά­ρη καὶ τὴ δύ­να­μη τοῦ Θε­οῦ. Δι­ό­τι μό­νον ὁ Θε­ὸς μπο­ρεῖ νὰ λύ­σει τὰ δε­σμὰ τῆς καρ­διᾶς κά­θε κα­λο­προ­αί­ρε­του πλου­σί­ου πρὸς τὸ χρῆ­μα καὶ νὰ τὸν κα­τα­στή­σει ἄ­ξιο τῆς σω­τη­ρί­ας.

 

ΔΙΔΑΧΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ «ΠΡΟΝΟΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ».

 ΔΙΔΑΧΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ

«ΠΡΟΝΟΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ»

                                       

 «Πρέ­πει νὰ ἐμ­πι­στευ­ό­μα­στε τὰ πάν­τα στὴ θεί­α πρό­νοι­α, για­τί τό­τε μό­νο γλι­τώ­νου­με καὶ ἀ­πὸ τὸ ἄγ­χος καὶ τὴ στε­νο­χώ­ρια καὶ ἀ­πὸ ὅ­λα τὰ κα­κά. Για­τί, ὅ­ταν κα­νεὶς γνω­ρί­ζει καὶ πι­στεύ­ει ὅ­τι ἔ­χει τὸν Θε­ὸ ποὺ φρον­τί­ζει γι᾿ αὐ­τόν, γιὰ ποι­ὸ λό­γο  νὰ στε­νο­χω­ρη­θεῖ; 

Ὀ­μως γιὰ νὰ ἐμ­πι­στευ­τεῖ κα­νεὶς τὰ πάν­τα στὴ θεί­α πρό­νοι­α, πρέ­πει πρῶ­τα νὰ κα­θα­ρί­σει τὸν ἑ­αυ­τό του ἀ­πὸ κά­θε μέ­ρι­μνα κο­σμι­κὴ καὶ τό­τε νὰ πε­ρι­μέ­νει τὴ θεί­α πρό­νοι­α νὰ ἐ­νερ­γή­σει. Για­τί, ἂν κά­ποι­ος π.χ. με­ρι­μνᾶ νὰ ἀ­πο­κτή­σει χρή­μα­τα, γιὰ νὰ τὰ ἔ­χει γιὰ τὶς δύ­σκο­λες στιγ­μὲς ἢ γιὰ νὰ μὴν τοῦ λεί­πει τί­πο­τα, τό­τε αὐ­τὸς στη­ρί­ζει τὸν ἑ­αυ­τὸ στὰ χρή­μα­τα καὶ ὄ­χι στὸν Θε­ό. Πρέ­πει, λοι­πόν, πρῶ­τα νὰ πά­ψει ν᾿ ἀ­γα­πᾶ τὰ χρή­μα­τα καὶ νὰ στη­ρί­ζει σ᾿ αὐ­τὰ τὴν ἐλ­πί­δα του καὶ με­τὰ νὰ στη­ρί­ζει τὴν ἐλ­πί­δα του στὸν Θε­ὸ· καὶ τὰ δύ­ο μα­ζὶ δὲν γί­νον­τα. Δὲν λέ­ω νὰ μὴν χρη­σι­μο­ποι­εῖ τὰ χρή­μα­τα, ἀλ­λὰ νὰ μὴ στη­ρί­ζει, κα­νεὶς σ᾿ αὐ­τὰ ἐ­πά­νω τὴν ἐλ­πί­δα του καὶ νὰ μὴ δί­νει σ᾿ αὐ­τὰ τὴν καρ­διά του.»

Ὁ Γέ­ρον­τας θέ­λον­τας νὰ μᾶς δεί­ξει τὸ πῶς ὁ Θε­ὸς προ­νο­εῖ καὶ κρί­νει γιὰ τὰ πλά­σμα­τά του, ἐ­νῶ ἐ­μεῖς πολ­λὲς φο­ρὲς ἀ­γα­να­κτοῦ­με καὶ δὲν κα­τα­λα­βαί­νου­με τὶς ἐ­νέρ­γει­ές Του, μᾶς δι­η­γή­θη­κε ἱ­στο­ρί­ες, ὅ­πως αὐ­τή: 

 «Ἕ­νας ἀσκητὴς βλέ­πον­τας τὴν ἀ­δι­κί­α ποὺ ὑ­πάρ­χει στὸν κό­σμο προ­σευ­χό­ταν στὸ Θε­ὸ καὶ τοῦ ζη­τοῦ­σε νὰ τοῦ ἀ­πο­κα­λύ­ψει τὸν λό­γο ποὺ δί­και­οι καὶ εὐ­λα­βεῖς ἄν­θρω­ποι δυ­στυ­χοῦν καὶ βα­σα­νί­ζον­ται ἄ­δι­κα, ἐ­νῶ ἄ­δι­κοι καὶ ἁ­μαρ­τω­λοὶ πλου­τί­ζουν καὶ ἀ­να­παύ­ον­ται. Ἐ­νῶ προ­σευ­χό­ταν ὁ ἀ­σκη­τὴς νὰ τοῦ ἀ­πο­κα­λύ­ψει ὁ Θε­ὸς τὸ μυ­στή­ριο, ἄ­κου­σε φω­νὴ ποὺ τοῦ ἔ­λε­γε:  

–Μὴ ζη­τᾶς ἐ­κεῖ­να ποὺ δὲ φτά­νει ὁ νοῦς σου καὶ ἡ δύ­να­μη τῆς γνώσ­ης σου. Οὔ­τε νὰ ἐ­ρευ­νᾶς τὰ ἀ­πό­κρυ­φα, για­τί τὰ κρί­μα­τα τοῦ Θε­οῦ εἶ­ναι ἄ­βυσ­σος. Ἀλ­λά, ἐ­πει­δὴ ζή­τη­σες νὰ μά­θεις, κατ­έ­βα στὸν κό­σμο καὶ κά­θη­σε σ᾿ ἕ­να μέ­ρος καὶ πρό­σε­χε αὐ­τὰ ποὺ θὰ δεῖς, γιὰ νὰ κα­τα­λά­βεις ἀ­πὸ τὴ μι­κρὴ αὐ­τὴ δο­κι­μή, ἕ­να μι­κρὸ μέ­ρος ἀ­πὸ τὶς κρί­σεις τοῦ Θε­οῦ. Θὰ γνω­ρί­σεις τό­τε ὅ­τι εἶ­ναι ἀ­νε­ξε­ρεύ­νη­τη καὶ ἀ­νε­ξι­χνί­α­στη ἡ προ­νο­η­τι­κὴ δι­α­κυ­βέρ­νη­ση τοῦ Θε­οῦ γιὰ ὅ­λα. 

Ὁ γέ­ρον­τας, ὅ­ταν τ᾿ ἄ­κου­σε αὐ­τά, κα­τέ­βη­κε μὲ πολ­λὴ προ­σο­χὴ στὸν κό­σμο κι ἔ­φτα­σε σ᾿ ἕ­να λι­βά­δι ποὺ τὸ δι­έ­σχι­ζε ἕ­νας πο­λυ­σύ­χνα­στος δρό­μος. Ἐ­κεῖ κον­τὰ ἦ­ταν μί­α βρύ­ση κι ἕ­να γέ­ρι­κο δέν­τρο, στὴν κου­φά­λα τοῦ ὁ­ποί­ου μπῆ­κε ὁ γέ­ρον­τας καὶ κρύ­φτη­κε κα­λά.

Με­τὰ ἀ­πὸ λί­γο πέ­ρα­σε ἕ­νας πλού­σιος πά­νω στὸ ἄ­λο­γό του. Στα­μά­τη­σε γιὰ λί­γο στὴ βρύ­ση, γιὰ νὰ πι­εῖ νε­ρὸ καὶ νὰ ξε­κου­ρα­στεῖ. Ἀ­φοῦ ξε­δί­ψα­σε, ἔ­βγα­λε ἀ­πὸ τὴν τσέ­πη του ἕ­να πουγ­γὶ μὲ ἑ­κα­τὸ φλου­ριὰ καὶ τὰ με­τροῦ­σε. Ὅ­ταν τε­λεί­ω­σε τὸ μέ­τρη­μα, θέ­λη­σε πά­λι νὰ τὰ βά­λει στὴ θέ­ση τους. Χω­ρὶς ὅ­μως νὰ τὸ κα­τα­λά­βει, τὸ πουγ­γὶ ἔ­πε­σε στὰ χόρ­τα. 

Ἔ­φα­γε, ξε­κου­ρά­στη­κε, κοι­μή­θη­κε καὶ με­τὰ κα­βα­λί­κε­ψε τὸ ἄ­λο­γο κι ἔ­φυ­γε χω­ρὶς ν᾿ ἀν­τι­λη­φθεῖ τί­πο­τα γιὰ τὰ φλου­ριά. 

Με­τὰ ἀ­πὸ λί­γο ἦρ­θε ἄλ­λος πε­ρα­στι­κὸς στὴ βρύ­ση, βρῆ­κε τὸ πουγ­γὶ μὲ τὰ φλου­ριά, τὸ πῆ­ρε κι ἔ­φυ­γε τρέ­χον­τας μέσ᾿ ἀπ᾿ τὰ χω­ρά­φια. 

Πέ­ρα­σε λί­γη ὥ­ρα καὶ φά­νη­κε ἄλ­λος πε­ρα­στι­κός. Κου­ρα­σμέ­νος, ὅ­πως ἦ­ταν, στα­μά­τη­σε κι αὐ­τὸς στὴ βρύ­ση, πῆ­ρε λί­γο νε­ρά­κι, ἔ­βγα­λε καὶ λί­γο ψω­μά­κι ἀ­πὸ ἕ­να μαν­τή­λι καὶ κά­θη­σε νὰ φά­ει. 

Τὴν ὥ­ρα, ποὺ ὁ φτω­χὸς ἐ­κεῖ­νος ἔ­τρω­γε, φά­νη­κε καὶ ὁ πλού­σιος κα­βα­λά­ρης μὲ ἀλ­λοι­ω­μέ­νο τὸ πρό­σω­πο ἀ­πὸ ὀρ­γή, καὶ ὅρ­μη­σε ἐ­πά­νω του. Μὲ θυ­μὸ φώ­να­ζε νὰ τοῦ δώ­σει τὰ φλου­ριά του.  Ὁ φτω­χὸς μὴ ἔ­χον­τας ἰ­δέ­α γιὰ τὰ φλου­ριά, δι­α­βε­βαί­ω­νε μὲ ὅρ­κους πὼς δὲν εἶ­δε τέ­τοι­ο πράγ­μα. Ἐ­κεῖ­νος ὅ­μως, ὅ­πως ἦ­ταν θυ­μω­μέ­νος, ἄρ­χι­σε νὰ τὸν δέρ­νει καὶ νὰ τὸν χτυ­πᾶ μέ­χρι ποὺ τὸν θα­νά­τω­σε. Ἔ­ψα­ξε ὅ­λα τὰ ροῦ­χα τοῦ φτω­χοῦ, δὲν βρῆ­κε τί­πο­τα κι ἔ­φυ­γε λυ­πη­μέ­νος. 

Ὁ γέ­ρον­τας ἐ­κεῖ­νος τὰ ἔ­βλε­πε ὁ­λα αὐ­τὰ μέ­σα ἀπ᾿ τὴν κου­φά­λα καὶ θαύ­μα­ζε. Λυ­πό­ταν πο­λὺ κι ἔ­κλαι­γε γιὰ τὸν ἄ­δι­κο φό­νο ποὺ εἶ­δε καὶ προ­σευ­χό­με­νος στὸν Κύ­ριο, ἔ­λε­γε: 

- Κύ­ρι­ε, τί ση­μαί­νει αὐ­τὸ τὸ θέ­λη­μά Σου: Γνώ­ρι­σέ μου, Σὲ πα­ρα­κα­λῶ, πῶς ὑ­πο­μέ­νει ἡ ἀ­γα­θό­τη­τά Σου τέ­τοι­α ἀ­δι­κί­α. Ἄλ­λος ἔ­χα­σε τὰ φλου­ριά, ἄλ­λος τὰ βρῆ­κε κι ἄλ­λος ἄ­δι­κα φο­νεύ­τη­κε!

Ἐ­νῶ ὁ γέ­ρον­τας προ­σευ­χό­ταν μὲ δά­κρυ­α, κα­τέ­βη­κε ὁ Ἄγ­γε­λος Κυ­ρί­ου καὶ τοῦ εἶ­πε: 

- Μὴ λυ­πᾶ­σαι, γέ­ρον­τα, οὔ­τε νὰ σοῦ κα­κο­φαί­νε­ται καὶ νὰ νο­μί­ζεις ὅ­τι ὅ­λα αὐ­τὰ γί­νον­ται τά­χα χω­ρὶς θέ­λη­μα Θε­οῦ. Ἀλ­λὰ ἀπ᾿ αὐ­τὰ ποὺ συμ­βαί­νουν, ἄλ­λα γί­νον­ται κα­τὰ πα­ρα­χώ­ρη­ση, ἄλ­λα γιὰ παί­δευ­ση κι ἄλ­λα κατ᾿ οἰ­κο­νο­μί­α. Ἄ­κου­σε λοι­πόν: 

Αὐ­τὸς ποὺ ἔ­χα­σε τὰ φλου­ριὰ εἶ­ναι γεί­το­νας ἐ­κεί­νου ποὺ τὰ βρῆ­κε. Ὁ τε­λευ­ταῖ­ος εἶ­χε ἕ­να πε­ρι­βό­λι ἀ­ξί­ας ἑ­κα­τὸ φλου­ρι­ῶν. Ὁ πλού­σιος, ἐ­πει­δὴ ἦ­ταν πλε­ο­νέ­κτης, τὸν ἐ­ξα­νάγ­κα­σε νὰ τοῦ τὸ δώ­σει γιὰ πε­νήν­τα φλου­ριά. Ὁ φτω­χὸς ἐ­κεῖ­νος, μὴ ἔ­χον­τας τί νὰ κά­νει, πα­ρα­κα­λοῦ­σε τὸν Θε­ὸ νὰ κά­νει τὴν ἐκ­δί­κη­ση. Γι᾿ αὐ­τὸ καὶ οἰ­κο­νό­μη­σε ὁ Θε­ὸς καὶ τοῦ τὰ ἔ­δω­σε δι­πλά. 

Ἐ­κεῖ­νος, πά­λι, ὁ φτω­χός, ὁ κου­ρα­σμέ­νος, ποὺ δὲν βρῆ­κε τί­πο­τα καὶ φο­νεύ­τη­κε ἄ­δι­κα, εἶ­χε κά­νει μιὰ φο­ρὰ φό­νο. Με­τα­νό­η­σε ὅ­μως εἰ­λι­κρι­νὰ καὶ σ᾿ ὅ­λη τὴν ὑ­πό­λοι­πη ζω­ή του τὰ ἔρ­γα του ἦ­ταν χρι­στι­α­νι­κὰ καὶ θε­ά­ρε­στα. Δια­ρκῶς πα­ρα­κα­λοῦ­σε τον Θε­ὸ νὰ τὸν συγ­χω­ρέ­σει γιὰ τὸν φό­νο ποὺ δι­έ­πρα­ξε καὶ συ­νή­θι­ζε νὰ λέ­ει: «Θε­έ μου, τέ­τοι­ο θά­να­το ποὺ ἔ­δω­σα, ἴ­διο νὰ μοῦ δώ­σεις!». Βέ­βαι­α, ὁ Κύ­ριός μας τὸν εἶ­χε συγ­χω­ρέ­σει ἀ­πὸ τὴν πρώ­τη στιγ­μὴ ποὺ ἐκ­δή­λω­σε τὴ με­τά­νοι­ά του. Συγ­κι­νή­θη­κε ὅ­μως ἰ­δι­αί­τε­ρα ἀ­πὸ τὸ φι­λό­τι­μο του παι­διοῦ του, τὸ ὁ­ποῖ­ο ὄ­χι μό­νο φρόν­τι­ζε γιὰ τὴν τή­ρη­ση τῶν ἐν­το­λῶν του, ἀλ­λὰ ἤ­θε­λε καὶ νὰ πλη­ρώ­σει γιὰ τὸ πα­λιό του φταί­ξι­μο. Ἔ­τσι δὲν τοῦ χά­λα­σε τὸ χα­τί­ρι, ἐ­πέ­τρε­ψε νὰ πε­θά­νει μὲ βί­αι­ο τρό­πο – ὅ­πως τοῦ τὸ εἶ­χε ζη­τή­σει – καὶ τὸ πῆ­ρε κον­τά Του, χα­ρί­ζον­τάς του μά­λι­στα καὶ λαμ­πρὸ στε­φά­νι γι᾿ αὐ­τό του τὸ φι­λό­τι­μο! 

Ὁ ἄλ­λος, τέ­λος, ὁ πλε­ο­νέ­κτης, ποὺ ἔ­χα­σε τὰ φλου­ριὰ κι ἔ­κα­νε τὸν φό­νο, θὰ κο­λα­ζό­ταν γιὰ τὴν πλε­ο­νε­ξί­α καὶ τὴ φι­λαρ­γυ­ρί­α του. Τὸν ἄ­φη­σε λοι­πὸν ὁ Θε­ὸς νὰ πέ­σει στὸ ἁ­μάρ­τη­μα τοῦ φό­νου, γιὰ νὰ πο­νέ­σει ἡ ψυ­χή του καὶ νὰ ἔρ­θει σὲ με­τά­νοι­α. Μὲ τὴν ἀ­φορ­μὴ αὐ­τὴ ἀ­φή­νει τώ­ρα τὸν κό­σμο καὶ πά­ει νὰ γί­νει κα­λό­γε­ρος! 

Λοι­πόν, ποῦ, σὲ ποι­ὰ πε­ρί­πτω­ση, βλέ­πεις νὰ ἦ­ταν ἄ­δι­κος ἢ σκλη­ρὸς καὶ ἄ­πο­νος ὁ Θε­ός; Γι' αὐ­τό, στὸ ἑ­ξῆς νὰ μὴν πο­λυ­ε­ξε­τά­ζεις τὶς κρί­σεις τοῦ Θε­οῦ, για­τί Ἐ­κεῖ­νος τὶς κά­νει δί­και­α καὶ ὅ­πως ξέ­ρει, ἐ­νῶ ἐ­σὺ τὶς περ­νᾶς γιὰ ἄ­δι­κες. Γνώ­ρι­ζε ἐ­πί­σης ὅ­τι καὶ πολ­λὰ ἄλ­λα γί­νον­ται στὸν κό­σμο μὲ τὸ θέ­λη­μα τοῦ Θε­οῦ γιὰ λό­γους ποὺ οἱ ἄν­θρω­ποι δὲν γνω­ρί­ζουν. Κι ἔ­τσι τὸ σω­στὸ εἶ­ναι νὰ λέ­ει ὁ κα­θέ­νας: «Δί­και­ος εἶ, Κύ­ρι­ε, καὶ εὐ­θεῖ­αι αἱ κρί­σεις σου.» (Ψαλμ. PIH[118], 137).» 

ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, «Ο ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ» ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ. Σελ. 152-155

Η ΕΝ Τῼ ΝΑῼ ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΧΛΩΡΑΚΑΣ 

Η ΕΝ Τῼ ΝΑῼ ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

(21 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2021)

 

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ)

Ἀ­δελ­φοί, εἶ­χεν ἡ πρώ­τη σκη­νὴ δι­και­ώ­μα­τα λα­τρε­ί­ας τό τε ῞Α­γιον κο­σμι­κόν. Σκη­νὴ γὰρ κα­τε­σκευ­ά­σθη ἡ πρώ­τῃ ἐν ᾗ ἥ τε λυ­χνί­α καὶ ἡ τρά­πε­ζα καὶ ἡ πρό­θε­σις τῶν ἄρ­των, ἥ­τις λέ­γε­ται ῞Α­για. Με­τὰ δὲ τὸ δε­ύ­τε­ρον κα­τα­πέ­τα­σμα σκη­νὴ ἡ λε­γο­μέ­νη ῞Α­για ῾Α­γί­ων, χρυ­σοῦν ἔ­χου­σα θυ­μι­α­τή­ριον καὶ τὴν κι­βω­τὸν τῆς δι­α­θή­κης πε­ρι­κε­κα­λυμ­μέ­νην πάν­το­θεν χρυ­σί­ῳ, ἐν ᾗ στά­μνος χρυ­σῆ ἔ­χου­σα τὸ μάν­να καὶ ἡ ῥά­βδος ᾿Α­α­ρὼν ἡ βλα­στή­σα­σα καὶ αἱ πλά­κες τῆς δι­α­θή­κης, ὑ­πε­ρά­νω δὲ αὐ­τῆς Χε­ρου­βὶμ δό­ξης κα­τα­σκι­ά­ζον­τα τὸ ἱ­λα­στή­ριον· πε­ρὶ ὧν οὐκ ἔ­στι νῦν λέ­γειν κα­τὰ μέ­ρος. Το­ύ­των δὲ οὕ­τω κα­τε­σκευ­α­σμέ­νων εἰς μὲν τὴν πρώ­την σκη­νὴν διὰ παν­τὸς εἰ­σί­α­σιν οἱ ἱ­ε­ρεῖς τὰς λα­τρε­ί­ας ἐ­πι­τε­λοῦν­τες, εἰς δὲ τὴν δευ­τέ­ραν ἅ­παξ τοῦ ἐ­νια­υτοῦ μό­νος ὁ ἀρ­χι­ε­ρε­ύς, οὐ χω­ρὶς αἵ­μα­τος, ὃ προ­σφέ­ρει ὑ­πὲρ ἑ­αυ­τοῦ καὶ τῶν τοῦ λα­οῦ ἀ­γνο­η­μά­των.          

                                        (Ἑβρ. θ΄ [9] 1 – 7)

 

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ἀδελφοί, ἂς βγά­λου­με τώ­ρα κά­ποι­ο συμ­πέ­ρα­σμα γιά ὅ­σα εἴ­πα­με σχε­τι­κά μέ τήν ἱ­ε­ρω­σύ­νη τῆς Πα­λαι­ᾶς Δι­α­θή­κης, κι ἄς τά δι­α­σα­φη­νί­σου­με πε­ρισ­σό­τε­ρο. Εἶ­χε βέ­βαι­α καί ἡ πρώ­τη Δι­α­θή­κη νό­μους καί λα­τρευ­τι­κές δι­α­τά­ξεις, κα­θώς κι ἕ­να ἐ­πί­γει­ο θυ­σι­α­στή­ριο. Κα­τα­σκευ­ά­στη­κε δη­λα­δή τό πρῶ­το δι­α­μέ­ρι­σμα τῆς σκη­νῆς, μέ­σα στό ὁ­ποῖ­ο ὑ­πῆρ­χε ἡ λυ­χνί­α καί ἡ τρά­πε­ζα τῆς προ­θέ­σε­ως καί οἱ ἄρ­τοι πού το­πο­θε­τοῦν­ταν πά­νω σ’ αὐ­τήν ὡς προ­σφο­ρά στό Θε­ό. Καί τό πρῶ­το αὐ­τό δι­α­μέ­ρι­σμα τῆς σκη­νῆς λε­γό­ταν «Ἅ­για». Ἔ­πει­τα, πί­σω ἀ­πό τό δεύ­τε­ρο κα­τα­πέ­τα­σμα ἦ­ταν τό μέ­ρος τῆς σκη­νῆς πού λε­γό­ταν «Ἅ­για Ἁ­γί­ων». Στά Ἅ­για τῶν Ἁ­γί­ων ὑ­πῆρ­χε ἕ­να χρυ­σό θυ­μι­α­τή­ριο καί ἡ Κι­βω­τός τῆς Δι­α­θή­κης, πού ἦ­ταν γύ­ρω-γύ­ρω κα­λυμ­μέ­νη μέ χρυ­σά­φι ἀ­π’ ὅ­λες τίς πλευ­ρές της. Μέ­σα στήν κι­βω­τό αὐ­τή ὑ­πῆρ­χε μιά χρυ­σή στά­μνα πού πε­ρι­εῖ­χε ἀ­πό τό πε­ρί­φη­μο μάν­να, κα­θώς ἐ­πί­σης καί ἡ ρά­βδος τοῦ Ἀ­α­ρών πού εἶ­χε βλα­στή­σει θαυ­μα­τουρ­γι­κά, καί οἱ θε­ο­χά­ρα­κτες πλά­κες τῆς Δι­α­θή­κης. Πά­νω ἀ­πό τήν κι­βω­τό ὑ­πῆρ­χαν δύ­ο χρυ­σά Χε­ρου­βίμ ἔν­δο­ξα, πού ἀ­νά­με­σά τους ἐμ­φα­νι­ζό­ταν καί μι­λοῦ­σε ὁ Θε­ός. Αὐ­τά σκέ­πα­ζαν μέ τά φτε­ρά τους καί σκί­α­ζαν τό χρυ­σό κά­λυμ­μα τῆς κι­βω­τοῦ, πού ὀ­νο­μα­ζό­ταν ἱ­λα­στή­ριο. Ἀλ­λά γιά ὅ­λα αὐ­τά δέν εἶ­ναι τώ­ρα και­ρός νά μι­λή­σου­με μέ λε­πτο­μέ­ρει­ες. Ἔ­τσι λοι­πόν εἶ­χαν αὐ­τά σχε­δια­σθεῖ καί μ᾿ αὐ­τόν τόν τρό­πο εἶ­χε κα­τα­σκευα­σθεῖ ἡ σκη­νή, ὥ­στε στό πρῶ­το δι­α­μέ­ρι­σμά της, δη­λα­δή στά Ἅ­για, νά μπαί­νουν πάν­το­τε οἱ ἱ­ε­ρεῖς καί νά τε­λοῦν τίς ἱ­ε­ρο­τε­λε­στί­ες. Στό δεύ­τε­ρο ὅ­μως δι­α­μέ­ρι­σμα τῆς σκη­νῆς, δη­λα­δή στά Ἅ­για τῶν Ἁ­γί­ων, ἔμ­παι­νε μί­α φο­ρά τό χρό­νο, τήν ἡ­μέ­ρα τοῦ ἐ­ξι­λα­σμοῦ, μό­νον ὁ ἀρ­χι­ε­ρέ­ας. Κι αὐ­τός δέν ἔμ­παι­νε χω­ρίς αἷ­μα, ἀλ­λά ἔ­φερ­νε μα­ζί του τό αἷ­μα τῶν ζώ­ων, τό ὁ­ποῖ­ο πρό­σφε­ρε ὡς ἐ­ξι­λα­στή­ρια θυ­σί­α γιά τόν ἑ­αυ­τό του καί γιά τίς ἁ­μαρ­τί­ες πού ἀ­πό ἄ­γνοι­α εἶ­χε δι­α­πρά­ξει ὁ λα­ός.

 

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ, εἰ­σῆλ­θεν ὁ ᾿Ι­η­σοῦς εἰς κώ­μην τι­νά. γυ­νὴ δέ τις, ὀ­νό­μα­τι Μάρθα, ὑ­πε­δέ­ξα­το αὐ­τὸν εἰς τὸν οἶ­κον αὐ­τῆς. Καὶ τῇ­δε ἦν ἀ­δελ­φὴ κα­λου­μέ­νη Μα­ρί­α, ἣ καὶ πα­ρα­κα­θί­σα­σα πα­ρὰ τοὺς πό­δας τοῦ ᾿Ι­η­σοῦ, ἤ­κου­ε τὸν λό­γον αὐ­τοῦ. Ἡ δὲ Μάρθα πε­ρι­ε­σπᾶ­το πε­ρὶ πολ­λὴν δι­α­κο­νί­αν· ἐ­πι­στᾶ­σα δὲ εἶ­πε· Κύριε, οὐ μέ­λει σοι ὅ­τι ἡ ἀ­δελφή μου μό­νην με κα­τέ­λι­πε δι­α­κο­νεῖν; εἰ­πὲ οὖν αὐ­τῇ ἵ­να μοι συ­ναν­τι­λά­βη­ται. Ἀ­πο­κρι­θεὶς δὲ εἶ­πεν αὐ­τῇ ὁ ᾿Ι­η­σοῦς· Μάρθα, Μάρθα, με­ρι­μνᾷς καὶ τυρ­βά­ζῃ πε­ρὶ πολ­λά, ἑ­νὸς δέ ἐ­στι χρε­ί­α. Μα­ρί­α δὲ τὴν ἀ­γα­θὴν με­ρί­δα ἐ­ξε­λέ­ξα­το, ἥ­τις οὐκ ἀ­φαι­ρε­θή­σε­ται ἀπ᾿ αὐ­τῆς. ᾿Ε­γέ­νε­το δὲ ἐν τῷ λέ­γειν αὐ­τὸν ταῦ­τα, ἐ­πά­ρα­σά τις γυ­νὴ φω­νὴν ἐκ τοῦ ὄ­χλου, εἶ­πεν αὐ­τῷ· Μα­κα­ρί­α ἡ κοι­λί­α ἡ βα­στά­σα­σά σε, καὶ μα­στοὶ οὓς ἐ­θή­λα­σας. Αὐ­τὸς δὲ εἶ­πε· Με­νοῦν­γε μα­κά­ριοι οἱ ἀ­κο­ύ­ον­τες τὸν λό­γον τοῦ Θε­οῦ, καὶ φυ­λάσ­σον­τες αὐ­τόν.       

  (Λουκ. ι΄ [10] 38 – 42 καὶ ια΄ [11]  27 – 28)

 

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ἐκεῖνο τὸν καιρὸ μπῆκε ὁ Ἰησοῦς σ' ἕνα χωριό. Καὶ κάποια γυναίκα ποὺ ὀνομαζόταν Μάρθα τὸν ὑποδέχθηκε στό σπίτι της. Αὐτὴ εἶχε μία ἀδελφὴ ποὺ λεγόταν Μαρία, ἡ ὁποία ὄχι μόνο ὑποδέχθηκε τὸν Ἰησοῦ ὅπως ἡ Μάρθα, ἀλλά καὶ κάθισε κοντὰ στὰ πόδια του ὡς ταπεινή μαθήτρια κι ἄκουγε μὲ ἀπερίσπαστη προσοχή τὴ διδασκαλία του. Ἡ Μάρθα ὅμως ἦταν ἀπασχολημένη καὶ πνιγμένη σὲ πολλὴ ἐργασία, φροντίζοντας νὰ ἑτοιμάσει τὸ φαγητὸ καὶ νὰ περιποιηθεῖ τὸν Διδάσκαλο. Κάποια στιγμή λοιπὸν στάθηκε κοντὰ στὸν Χριστὸ καὶ τοῦ εἶπε: Κύριε δὲν σὲ νοιάζει ποὺ ἡ ἀδελφή μου μὲ ἄφησε μόνη μου νὰ ὑπηρετῶ καὶ νὰ ἑτοιμάζω τὸ τραπέζι; Πὲς της λοιπόν νά μὲ βοηθήσει. Τότε τῆς ἀποκρίθηκε ὁ Ἰησοῦς: Μάρθα, Μάρθα, βασανίζεις καὶ ταλαιπωρεῖς τὸ νοῦ σου μὲ πολλὲς ἀγωνιώδεις φροντίδες, καὶ κουράζεις τὸ σῶμα σου γιά νά προετοιμάσεις πολλά πράγματα. Ἐνῶ ἕνα εἶναι χρήσιμο καὶ ἀναγκαῖο, ἡ ἀκρόαση τῆς διδασκαλίας μου. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀναγκαία πνευματικὴ τροφὴ γιὰ τὴν ψυχή. Αὐτὴν τὴν τροφὴ διάλεξε ἡ Μαρία, τὴν καλὴ καὶ ὠφέλιμη μερίδα, ποὺ δὲν θὰ τῆς ἀφαιρεθεῖ ποτέ. Διότι οἱ ὠφέλειες τῆς πνευματικῆς αὐτῆς τροφῆς δὲν εἶναι προσωρινὲς καὶ φθαρτές, ἀλλά πνευματικὲς καὶ αἰώνιες. Κι ἐνῶ ὁ Ἰησοῦς τὰ ἔλεγε αὐτά, κάποια γυναίκα ἀπ' τὸ πλῆθος, ἐπειδὴ ἐνθουσιάστηκε ἀπό τὴ διδασκαλία του, ἔβγαλε μιά δυνατή φωνή καὶ εἶπε: Εὐτυχισμένη ἡ κοιλιὰ ποὺ σὲ βάστασε καὶ οἱ μαστοὶ ποὺ θήλασες. Εὐτυχισμένη δηλαδὴ ἡ μητέρα ποὺ σὲ γέννησε καὶ σὲ ἀνέθρεψε. Κι αὐτὸς εἶπε: Ἀληθινά, εὐτυχισμένη εἶναι ἡ μητέρα μου· ἀλλά μὴν ξεχνᾶτε ὅτι μακάριοι εἶναι ὅσοι ἀκοῦνε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν ἐφαρμόζουν. Μ' αὐτὴ τὴν ἔννοια, αὐτὴ ποὺ μὲ γέννησε καὶ μὲ θήλασε, γι' αὐτὸ ἀκριβῶς δέχθηκε τὴ μεγαλύτερη τιμὴ καὶ ἀξιώθηκε νὰ γίνει μητέρα μου, διότι φύλαξε πάντοτε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ.

 

ΤΑ ΕΙσόδια τΗς Θεοτόκου

Τὴν 21η Νο­εμ­βρί­ου πα­νη­γυ­ρί­ζει ἡ Ἐκ­κλη­σί­α μας τὰ Εἰ­σό­δια τῆς Θε­ο­τό­κου ἢ ὅ­πως ἀ­να­λυ­τι­κό­τε­ρα γρά­φει τὸ συ­να­ξά­ριο τῆς ἡ­μέ­ρας: «τὴν μνή­μην τῆς ἐν τῷ να­ῷ εἰ­σό­δου τῆς Θε­ο­μή­το­ρος». Ὁ βί­ος τῆς Θε­ο­τό­κου, ἐ­κτὸς ἀ­πὸ τὶς ἀ­φη­γή­σεις τῶν αὐ­θεν­τι­κῶν Εὐ­αγ­γε­λί­ων γιὰ τὸν εὐ­αγ­γε­λι­σμό, τὴν ἐ­πί­σκε­ψη στὴν Ἐ­λι­σά­βετ καὶ τὰ ἄλ­λα πε­ρι­στα­τι­κὰ τῆς ζω­ῆς της ποὺ ἄ­με­σα συν­δέ­ον­ται μὲ τὸν βί­ο καὶ τὸ ἔρ­γο τοῦ Κυ­ρί­ου, δὲν μᾶς εἶ­ναι γνω­στὸς πα­ρὰ μό­νο ἀ­πὸ τὶς δι­η­γή­σεις τῶν ἀ­πο­κρύ­φων, ποὺ ἀ­νέ­λα­βαν νὰ συμ­πλη­ρώ­σουν τὰ ὑ­πάρ­χον­τα κε­νά. Τὴν εἴ­σο­δό της στὸν να­ό, ποὺ ἑ­ορ­τά­ζο­με, μᾶς τὴν πε­ρι­γρά­φει μὲ πολ­λὲς λε­πτο­μέ­ρει­ες τὸ λε­γό­με­νο Πρω­τευ­αγ­γέ­λιο τοῦ Ἰ­α­κώ­βου. Τὸ ἄ­τε­κνο ζεῦ­γος τοῦ Ἰ­ω­α­κεὶμ καὶ τῆς Ἄν­νης ἀ­πο­κτοῦν κα­τὰ θεί­α ἐ­παγ­γε­λί­α τέ­κνο, τὴν Μα­ρί­α, καὶ τώ­ρα, τρι­ε­τί­ζου­σα, τὴν ἀ­φι­ε­ρώ­νουν στὸν να­ὸ τοῦ Σο­λο­μῶν­τος στὰ Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα, κα­τὰ τὴν ὑ­πό­σχε­σή των, γιὰ νὰ ἀ­να­τρα­φεῖ ἐ­κεῖ καὶ νὰ δι­α­κο­νεῖ σ᾿ αὐ­τόν. Τὴν ὑ­πο­δέ­χε­ται ὁ ἀρ­χι­ε­ρεὺς Ζα­χα­ρί­ας, ὁ κα­τό­πιν πα­τὴρ τοῦ Προ­δρό­μου, καὶ προ­φή­της αὐ­τός, γνω­ρί­ζον­τας τὸν θεῖ­ο προ­ο­ρι­σμὸ τῆς κό­ρης, τὴν εἰ­σά­γει κα­τὰ μο­να­δι­κὴ ἐ­ξαί­ρε­ση στὰ ἅ­για τῶν ἁ­γί­ων, ὅ­που καὶ ἀ­να­τρέ­φε­ται μὲ τρο­φὴ ποὺ τῆς ἔ­φερ­ναν οἱ ἄγ­γε­λοι. Αὐ­τὸ ἀ­κρι­βῶς εἶ­ναι καὶ τὸ θέ­μα τῆς ση­με­ρι­νῆς ἑ­ορ­τῆς. Ἔ­τσι τὸ βλέ­πο­με ἀ­πο­τυ­πού­με­νο στὶς ἐ­ορ­το­λο­γι­κὲς εἰ­κό­νες καὶ ἔ­τσι τὸ ἀ­κού­ο­με ὑ­μνού­με­νο ἀ­πὸ τὴν ἱ­ε­ρὰ ὑ­μνο­γρα­φί­α τῆς ἑ­ορ­τῆς.

Με­γά­λη βα­σι­λι­κὴ πρὸς τι­μὴν τῆς Θε­ο­τό­κου ἔ­κτι­σε ὁ αὐ­το­κρά­τωρ Ἰ­ου­στι­νια­νὸς στὴν θέ­ση τοῦ πα­λαι­οῦ ἰ­ου­δα­ϊ­κοῦ να­οῦ τῶν Ἱ­ε­ρο­σο­λύ­μων, στὸν λό­φο Μο­ρί­α. Τὰ ἐγ­καί­νιά του ἔ­γι­ναν τὴν 21η Νο­εμ­βρί­ου τοῦ ἔ­τους 543. Ὁ να­ὸς αὐ­τὸς ὠ­νο­μά­ζε­το «Ἁ­γί­α Μα­ρί­α ἡ Νέ­α» ἢ «Νέ­α Ἐκ­κλη­σί­α». Ἀ­πὸ τὸν τό­πο ὅ­που εἶ­χε κτι­σθεῖ, ὅ­που πρὶν ἦ­σαν τὰ «ἅ­για τῶν ἁ­γί­ων», ἦ­ταν εὔ­κο­λο νὰ συν­δυα­σθεῖ μὲ τὴν δι­ή­γη­ση τοῦ Πρω­τευ­αγ­γε­λί­ου. Ἔ­τσι ἡ ἑ­ορ­τὴ τῶν ἐγ­και­νί­ων τοῦ να­οῦ αὐ­τοῦ, συ­ν­δέ­θηκε μὲ τὴν δι­ή­γη­ση ἐ­κεί­νη καὶ δι­α­δό­θηκε στὸν χρι­στι­α­νι­κὸ κό­σμο σὰν ἑ­ορ­τή, ὄ­χι πιὰ τῶν ἐγ­και­νί­ων τῆς «Νέ­ας Ἐκ­κλη­σί­ας», ποὺ εἶ­χε κα­θα­ρῶς το­πι­κὸ χα­ρα­κτή­ρα, ἀλ­λὰ σὰν μνή­μη τῆς εἰ­σό­δου τῆς Πα­να­γί­ας στὰ ἅ­για τῶν ἁ­γί­ων, σὰν «Εἰ­σό­δια τῆς Θε­ο­τό­κου».

Στὸ θέ­μα τῆς ση­με­ρι­νῆς ἑ­ορ­τῆς συ­ναν­τᾶ­ται καὶ πα­ραλ­λη­λί­ζε­ται ὁ να­ὸς τῆς Πα­λαι­ᾶς Δι­α­θή­κης μὲ τὸν να­ὸ τῆς Και­νῆς. Τὸ πα­λαι­ὸ σκή­νω­μα τοῦ Θε­οῦ, μὲ τὸ νέ­ο. Ἦ­ταν ἐ­κεῖ­νος να­ὸς τοῦ μό­νου ἀ­λη­θι­νοῦ Θε­οῦ. Σκή­νω­μά Του με­τα­ξὺ τῶν ἀν­θρώ­πων. Να­ὸς κα­θα­ρός, ἅ­γιος, ἀ­μί­αν­τος. Σ᾿ αὐ­τὸν ἐ­τε­λε­σι­ουρ­γεῖ­το τὸ μυ­στή­ριο τῆς πνευ­μα­τι­κῆς πα­ρου­σί­ας τοῦ Θε­οῦ στὸ μέ­σον του λα­οῦ Του. Αὐ­τὸς ποὺ ὁ οὐ­ρα­νὸς τοῦ οὐ­ρα­νοῦ δὲν χω­ροῦ­σε κα­τοι­κοῦ­σε στὸ ἱ­ε­ρὸ αὐ­τὸ κτί­σμα. Πο­λὺ χα­ρα­κτη­ρι­στι­κὰ ὑ­πο­γραμ­μί­ζει ὁ Σο­λο­μὼν στὴν προ­σευ­χὴ ποὺ ἀ­νέ­πεμ­ψε κα­τὰ τὴν με­γά­λη ἡ­μέ­ρα τῶν ἐγ­και­νί­ων του: «ὅ­τι εἰ ἀ­λη­θῶς κα­τοι­κή­σει ὁ Θε­ὸς με­τὰ ἀν­θρώ­πων ἐ­πὶ τῆς γῆς; Εἰ ὁ οὐ­ρα­νὸς καὶ ὁ οὐ­ρα­νὸς τοῦ οὐ­ρα­νοῦ οὐκ ἀρ­κέ­σου­σί σοι καὶ τίς ὁ οἶ­κος οὗ­τος, ὅν ὠ­κο­δό­μη­σα;». Καὶ ὅ­μως ὁ ἀ­χώ­ρη­τος Θε­ὸς αὐ­τὸν τὸν τό­πον ἠ­γά­πη­σε καὶ ἐ­ξέ­λε­ξε. «Αὔ­τη ἡ κα­τά­παυ­σίς μου εἰς αἰ­ώ­να αἰ­ῶ­νος, ὧ­δε κα­τοι­κή­σω ὅ­τι ἠ­ρε­τη­σά­μην αὐ­τήν», ψάλ­λει γιὰ τὴν Σι­ὼν ὁ ἱ­ε­ρὸς ποι­η­τὴς τοῦ 131ου ψαλ­μοῦ. Πρὸς αὐ­τὸν τὸν να­ὸ καὶ μό­νο συ­νέ­τρε­χε ὁ Ἰσ­ρα­ὴλ καὶ ἀ­νέ­φε­ρε τὴν μό­νη δε­κτὴ καὶ εὐ­ά­ρε­στο στὸν Θε­ὸ λα­τρεί­α. Ἦ­ταν ὁ μό­νος να­ός, τοῦ μό­νου ἀ­λη­θι­νοῦ Θε­οῦ.

Σ᾿ αὐ­τὸν τὸν να­ὸ τώ­ρα προ­σφέ­ρε­ται ἡ Παρ­θέ­νος. Τρι­ε­τὴς αὐ­τή, προ­σά­γε­ται σὰν κα­θα­ρὰ καὶ ἄ­μω­μος θυ­σί­α τοῦ ἀν­θρω­πί­νου γέ­νους πρὸς τὸν Θε­ό, ὅ­πως ὁ γε­νάρ­χης Ἀ­βρα­ὰμ προ­σέ­φε­ρε τρι­ε­τί­ζου­σα δά­μα­λι θυ­σί­α στὸν Θε­ό. Καὶ ἡ λο­γι­κὴ αὐ­τὴ ζῶ­σα θυ­σί­α γί­νε­ται ἀ­πο­δε­κτὴ ἀ­πὸ τὸν Θε­ὸ καὶ εἰ­σά­γε­ται σ᾿ αὐ­τὰ τὰ ἅ­για τῶν ἁ­γί­ων, στὸ ἄ­δυ­το ἐν­δι­αί­τη­μα τοῦ Θε­οῦ. Τὸ ἐ­πί­γει­ο κα­τοι­κη­τή­ριο τοῦ παν­τά­να­κτος Θε­οῦ, γί­νε­ται κα­τοι­κί­α τῆς πιὸ ἐ­κλε­κτῆς καὶ πιὸ ἁ­γνῆς ὑ­πάρ­ξε­ως ποὺ πα­ρή­γα­γε πο­τὲ τὸ ἀν­θρώ­πι­νο γέ­νος. Αὐ­τὸ θρι­αμ­βευ­τι­κὰ ψάλ­λει τὸ δο­ξα­στι­κὸ τῶν αἴ­νων τοῦ ὄρ­θρου τῆς ἑ­ορ­τῆς, ποί­η­μα Λέ­ον­τος τοῦ μα­ΐ­στο­ρος τοῦ β΄ ἤ­χου.

Ὁ να­ὸς αὐ­τὸς ὁ νο­μι­κὸς ἦ­ταν ὁ τύ­πος τῆς Παρ­θέ­νου Μα­ρί­ας, ἡ προ­φη­τι­κὴ εἰ­κὼν καὶ ἡ προ­τύ­πω­ση τοῦ ὑ­περ­φυ­οῦς μυ­στη­ρί­ου ποὺ συ­νε­τε­λέ­σθηκε μέ­σα στὰ σπλά­χνα τῆς ἁ­γνῆς κό­ρης. Για­τί μό­νο σ᾿ αὐ­τὴν κα­τώ­κη­σε ὁ μό­νος Θε­ός. Ἡ μη­τρι­κὴ κοι­λί­α της ἔ­γι­νε τὰ ἅ­για τῶν ἁ­γί­ων, στὰ ὁ­ποῖ­α ἐ­σκή­νω­σε ὁ Υἱ­ὸς καὶ Λό­γος τοῦ Θε­οῦ. Αὐ­τὴ ἀ­νε­δεί­χθη ἡ ἀ­λη­θὴς σκη­νὴ τοῦ μαρ­τυ­ρί­ου τοῦ Θε­οῦ, ὁ ἐ­πί­γει­ος ἄ­χραν­τος καὶ ἀ­κα­τά­λυ­τος να­ός Του· ἡ ἔμ­ψυ­χος καὶ ἄ­ψαυ­στος κι­βω­τὸς τῆς δι­α­θή­κης τοῦ Θε­οῦ. Αὐ­τὴν πα­ρα­δό­ξως προ­δι­ε­τύ­πω­σαν ἡ στά­μνος μὲ τὸ μάν­να, τὸν ἄρ­τον τῶν ἀγ­γέ­λων ποὺ ἔ­φα­γαν οἱ ἄν­θρω­ποι τοῦ πα­λαι­οῦ νό­μου, καὶ ἡ ξη­ρὰ ρά­βδος τοῦ Ἀ­α­ρὼν ποὺ ἐ­βλά­στη­σε, γιὰ νὰ ση­μά­νει τὴν θεί­α ἐ­κλο­γὴ καὶ πρό­κρι­ση τοῦ πα­λαι­οῦ ἱ­ε­ρα­τεί­ου, τὰ ἱ­ε­ρὰ δη­λα­δὴ ἀν­τι­κεί­με­να ποὺ ἐ­φυ­λάσ­σον­το μέ­σα στὴν κι­βω­τὸ τῆς δι­α­θή­κης, σὰν μαρ­τύ­ρια τῆς δι­α­θή­κης τοῦ Θε­οῦ μὲ τὸν λα­ὸ Τοῦ τὸν Ἰσ­ρα­ήλ. Αὐ­τὴν ἀ­κρι­βῶς τὴν Θε­ο­τό­κο ἐ­ξει­κό­νι­ζε καὶ ἡ κα­τὰ ἀ­να­το­λὰς πύ­λη τοῦ να­οῦ, ποὺ εἶ­δε στὸ ὅ­ρα­μά του ὁ προ­φή­της Ἰ­ε­ζε­κι­ήλ. Ἡ πύ­λη, ἀ­πὸ τὴν ὁ­ποί­α ἐμ­πῆ­κε στὸν κό­σμο ὁ Θε­ὸς καὶ ἔ­μει­νε γιὰ πάν­τα «κε­κλει­σμέ­νη». Αὐ­τὴν προ­φη­τι­κὰ ἐ­συμ­βό­λι­ζε καὶ τὸ κα­τα­πέ­τα­σμα τοῦ να­οῦ, ποὺ ἐ­κρέ­με­το με­τα­ξὺ Θε­οῦ καὶ ἀν­θρώ­πων καὶ ἐ­χώ­ρι­ζε, ἀλ­λὰ καὶ ἥ­νω­νε, τὰ ἅ­για τοὺ ἰ­ου­δα­ϊ­κοῦ να­οῦ πρὸς τὰ ἅ­για τῶν ἁ­γί­ων. ...

Πῶς ὁ ἀ­χώ­ρη­τος Θε­ὸς ἐ­χώ­ρη­σε μέ­σα στὰ σπλά­χνα τῆς Παρ­θέ­νου; Πῶς ἡ ἁ­γνὴ κό­ρη τοῦ Ἰ­ω­α­κεὶμ καὶ τῆς Ἄν­νης ἔ­γι­νε ἐ­που­ρά­νιος σκη­νὴ τοῦ Λό­γου τοῦ Θε­οῦ; Πῶς ἀ­πὸ τὴν παρ­θε­νι­κή της σάρ­κα ἔ­λα­βε τὸ ἀν­θρώ­πι­νο φύ­ρα­μα ὁ Υἱ­ὸς τοῦ Θε­οῦ; Πῶς τὸ πε­πε­ρα­σμέ­νο σῶ­μα της ἔ­γι­νε πλα­τύ­τε­ρο ἀ­πὸ τοὺς οὐ­ρα­νούς; Αὐ­τὸ εἶ­ναι τὸ μυ­στή­ριο τοῦ νέ­ου ἐμ­ψύ­χου να­οῦ τοῦ Θε­οῦ. Σ᾿ αὐ­τὸν συ­νην­τή­θει ὁ ἄν­θρω­πος μὲ τὸν Θε­ό, για­τί μέ­σα της ὁ Θε­ὸς ἔ­γι­νε ἄν­θρω­πος, γιὰ νὰ γί­νει ὁ ἄν­θρω­πος Θε­ός. Ἐ­κεῖ­νο ποὺ προ­ε­τύ­πω­νε ὁ σκι­ώ­δης να­ός, ποὺ τὴν δέ­χθη­κε σή­με­ρα στὰ ἄ­δυ­τά του, ἔ­γι­νε πραγ­μα­τι­κό­της σ᾿ αὐ­τήν. Δι᾿ αὐ­τῆς εἰ­σή­χθει ἡ χά­ρις καὶ δι᾿ αὐ­τῆς τὸ Πνεῦ­μα τὸ ἅ­γιον ἀ­νε­καί­νι­σε τὴν κα­τα­φθα­ρεῖ­σα φύ­ση. Αὐ­τὸ ἀ­κρι­βῶς θὰ ἀ­κού­σου­με νὰ με­λω­δεῖ ὁ ἱ­ε­ρὸς ποι­η­τὴς τοῦ κον­τα­κί­ου τῆς ἑ­ορ­τῆς:

«Ὁ κα­θα­ρώ­τα­τος να­ὸς τοῦ Σω­τῆ­ρος, ἡ πο­λυ­τί­μη­τος πα­στὰς καὶ παρ­θέ­νος, τὸ ἱ­ε­ρὸν θη­σαύ­ρι­σμα τῆς δό­ξης τοῦ Θε­οῦ, σή­με­ρον εἰ­σά­γε­ται ἐν τῷ οἴ­κω Κυ­ρί­ου, τὴν χά­ριν συ­νει­σά­γου­σα τὴν ἐν Πνεύ­μα­τι θεί­ῳ, ἥν ἀ­νυ­μνοῦ­σιν ἄγ­γε­λοι Θε­οῦ· Αὕ­τη ὑ­πάρ­χει σκη­νὴ ἐ­που­ρά­νιος».

«Κα­θα­ρώ­τα­τος να­ός», λοι­πόν, ἡ Θε­ο­τό­κος. «Σκη­νὴ ἐ­που­ρά­νιος». Αὐ­τὸ εἶ­ναι τὸ θε­ο­λο­γι­κὸ νό­η­μα τῆς ση­με­ρι­νῆς ἑ­ορ­τῆς. Δὲν εἶ­ναι ἁ­πλῶς ἀ­νά­μνη­ση τῆς ἀ­πο­κρύ­φου δι­η­γή­σε­ως, ἀλ­λὰ κά­τι τὸ βα­θύ­τε­ρο καὶ οὐ­σι­α­στι­κό­τε­ρο. Ἡ ἔ­ξαρ­ση τῆς θε­ο­μη­το­ρι­κῆς ἰ­δι­ό­τη­τος τῆς Μα­ρί­ας. Ἡ ὑ­πο­γράμ­μι­ση τοῦ δόγ­μα­τος τῆς Γ΄ Οἰ­κου­με­νι­κῆς Συ­νό­δου. Ὁ πα­νη­γυ­ρι­σμὸς καὶ ἡ λει­τουρ­γι­κὴ ἐ­ξύ­μνη­ση τῆς Μη­τρὸς τοῦ Θε­οῦ, τῆς Θε­ο­τό­κου, τοῦ ζῶν­τος να­οῦ καὶ τοῦ ἀ­χράν­του κα­τοι­κη­τη­ρί­ου τοῦ Θε­οῦ. «Ἰ­δοὺ ἡ σκη­νὴ τοῦ Θε­οῦ με­τὰ τῶν ἀν­θρώ­πων».

Ἀλ­λὰ ἡ ἑ­ορ­τὴ αὐ­τὴ ἔ­χει καὶ μί­α ἐκ­κλη­σι­ο­λο­γι­κὴ θε­ο­λο­γι­κὴ δι­ά­στα­ση. Ἡ Θε­ο­τό­κος εἶ­ναι καὶ τύ­πος τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. Τοῦ νέ­ου λα­οῦ τοῦ Θε­οῦ, μέ­σα στὸν ὁ­ποῖ­ον κα­τοι­κεῖ ὁ Θε­ὸς καὶ ἐμ­πε­ρι­πα­τεῖ. Ὅ­λων ἡ­μῶν, ποὺ διὰ τῆς σαρ­κώ­σε­ως τοῦ Θε­οῦ Λό­γου σ᾿ αὐ­τὴν καὶ ἀ­πὸ αὐ­τήν, ἐ­γί­να­με να­οὶ τοῦ Θε­οῦ τοῦ ζῶν­τος· ἐ­πί­γεια κα­τὰ χά­ριν σκη­νώ­μα­τα καὶ ἀ­χει­ρο­ποί­η­τοι οἶ­κοι τοῦ ἐ­που­ρα­νί­ου Θε­οῦ. Τὸ γρά­φει ρη­τῶς ὁ ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος στοὺς Κο­ριν­θί­ους: «Οὐκ οἴ­δα­τε ὅ­τι να­ὸς Θε­οῦ ἐ­στε καὶ τὸ Πνεῦ­μα τοῦ Θε­οῦ οἰ­κεῖ ἐν ὑ­μῖν; … Ὁ γὰρ να­ὸς τοῦ Θε­οῦ ἅ­γιος ἐ­στιν, οἵ­τι­νες ἐ­στε ὑ­μεῖς».

ΠΗΓΗ: Ἰ­ω­άν­νου Μ. Φουν­τού­λη, Λο­γι­κὴ Λα­τρεί­α, Ἀ­πο­στο­λι­κὴ Δι­α­κο­νί­α τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τῆς Ἑλ­λά­δος, Ἀ­θή­να, 1997