ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ ΣΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΝΔΟΞΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΥ

 

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ ΣΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟ ΤΟΥ ΑΓΙου ΕΝΔΟξου ΑποστΟλου ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΥ

Καθολικῆς Α' Ἐπιστολῆς Πέτρου τὸ Ἀνάγνωσμα. (Κεφ. 1, 1-2, 10-25 & 2, 1-6)

Πέτρος, ἀ­πό­στο­λος Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, ἐ­κλε­κτοῖς πα­ρε­πι­δή­μοις δι­α­σπο­ρᾶς Πόντου, Γα­λα­τί­ας, Καπ­πα­δο­κί­ας, Ἀ­σί­ας, καὶ Βι­θυ­νί­ας, κα­τὰ πρό­γνω­σιν Θε­οῦ Πα­τρός, ἐν ἁ­για­σμῷ Πνε­ύ­μα­τος, εἰς ὑ­πα­κο­ὴν καὶ ῥαν­τι­σμὸν αἵ­μα­τος Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, χά­ρις ὑ­μῖν καὶ εἰ­ρή­νη πλη­θυν­θε­ί­η. Ἀ­γα­πη­τοὶ πε­ρὶ τῆς σω­τη­ρί­ας τῶν ψυ­χῶν ὑ­μῶν ἐ­ξε­ζή­τη­σαν καὶ ἐ­ξη­ρε­ύ­νη­σαν προ­φῆ­ται οἱ πε­ρὶ τῆς εἰς ὑ­μᾶς χά­ρι­τος προ­φη­τε­ύ­σαν­τες· ἐ­ρευ­νῶν­τες εἰς τί­να ἢ ποῖ­ον και­ρὸν ἐ­δή­λου τὸ ἐν αὐ­τοῖς Πνεῦ­μα Χρι­στοῦ, προ­μαρ­τυ­ρο­ύ­με­νον τὰ εἰς Χρι­στὸν πα­θή­μα­τα, καὶ τὰς με­τὰ ταῦ­τα δό­ξας· οἷς ἀ­πε­κα­λύ­φθη ὅ­τι οὐχ ἑ­αυ­τοῖς, ἡ­μῖν δὲ δι­η­κό­νουν αὐ­τά, ἃ νῦν ἀ­νηγ­γέ­λη ὑ­μῖν διὰ τόν εὐ­αγ­γε­λι­σά­με­νον ὑ­μᾶς ἐν Πνε­ύ­μα­τι Ἁ­γί­ῳ ἀ­πο­στα­λέν­τι ἀπ οὐ­ρα­νοῦ, εἰς ἃ ἐ­πι­θυ­μοῦ­σιν Ἄγ­γε­λοι πα­ρα­κύ­ψαι. Διὸ ἀ­να­ζω­σά­με­νοι τὰς ὀ­σφύ­ας τῆς δι­α­νο­ί­ας ὑ­μῶν, νή­φον­τες, τε­λε­ί­ως ἐλ­πί­σα­τε ἐ­πὶ τὴν φε­ρο­μέ­νην ὑ­μῖν χά­ριν ἐν ἀ­πο­κα­λύ­ψει Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, ὡς τέ­κνα ὑ­πα­κο­ῆς, μὴ συ­σχη­μα­τι­ζό­με­νοι ταῖς πρό­τε­ρον ἐν τῇ ἀ­γνο­ί­ᾳ ὑ­μῶν ἐ­πι­θυ­μί­αις· Ἀλ­λὰ κα­τὰ τὸν κα­λέ­σαν­τα ὑ­μᾶς ἅ­γιον καὶ αὐ­τοὶ ἅ­γιοι ἐν πά­σῃ ἀ­να­στρο­φῇ γε­νή­θη­τε· δι­ό­τι γέ­γρα­πται· Ἅ­γιοι γί­νε­σθε, ὅ­τι ἐ­γὼ ἅ­γιος εἰ­μι· Καὶ εἰ Πα­τέ­ρα ἐ­πι­κα­λεῖ­σθε τὸν ἀ­προ­σω­πο­λή­πτως κρί­νον­τα κα­τὰ τὸ ἑ­κά­στου ἔρ­γον, ἐν φό­βῳ τὸν τῆς πα­ροι­κί­ας ὑ­μῶν χρό­νον ἀ­να­στρά­φη­τε· εἰ­δό­τες ὅ­τι οὐ φθαρ­τοῖς ἀρ­γυ­ρί­ῳ ἢ χρυ­σί­ῳ, ἐ­λυ­τρώ­θη­τε ἐκ τῆς μα­τα­ί­ας ὑ­μῶν ἀ­να­στρο­φῆς πα­τρο­πα­ρα­δό­του, ἀλ­λὰ τι­μί­ῳ αἵ­μα­τι ὡς ἀ­μνοῦ ἀ­μώ­μου καὶ ἀ­σπί­λου Χρι­στοῦ· προ­ε­γνω­σμέ­νου μὲν πρὸ κα­τα­βο­λῆς κό­σμου, φα­νε­ρω­θέν­τος δὲ ἐ­π' ἐ­σχά­των τῶν χρό­νων δι' ὑ­μᾶς, τοὺς δι' αὐ­τοῦ πι­στε­ύ­ον­τας εἰς Θε­όν , τὸν ἐ­γε­ί­ραν­τα αὐ­τὸν ἐκ νε­κρῶν, καὶ δό­ξαν αὐ­τῷ δόν­τα, ὥ­στε τὴν πί­στιν ὑ­μῶν καὶ ἐλ­πί­δα εἶ­ναι εἰς Θε­όν. Τὰς ψυ­χὰς ὑ­μῶν ἡ­γνι­κό­τες ἐν τῇ ὑ­πα­κο­ῇ τῆς ἀ­λη­θε­ί­ας διὰ Πνε­ύ­μα­τος εἰς φι­λα­δελ­φί­αν ἀ­νυ­πό­κρι­τον, ἐκ κα­θα­ρᾶς καρ­δί­ας ἀλ­λή­λους ἀ­γα­πή­σα­τε ἐ­κτε­νῶς· Ἀ­να­γε­γεν­νη­μέ­νοι οὐκ ἐκ σπο­ρᾶς φθαρ­τῆς, ἀλλ᾽ ἀ­φθάρ­του, διὰ λό­γου ζῶν­τος Θε­οῦ καὶ μέ­νον­τος εἰς τὸν αἰ­ῶ­να, δι­ό­τι πᾶ­σα σάρξ ὡς χόρ­τος, καὶ πᾶ­σα δό­ξα ἀν­θρώ­που ὡς ἄν­θος χόρ­του· ἐ­ξη­ράν­θη ὁ χόρ­τος, καὶ τὸ ἄν­θος αὐ­τοῦ ἐ­ξέ­πε­σε· τὸ δὲ ῥῆ­μα Κυ­ρί­ου μέ­νει εἰς τὸν αἰ­ῶ­να, τοῦ­το δὲ ἐ­στι τὸ ῥῆ­μα τὸ εὐ­αγ­γε­λι­σθὲν εἰς ὑ­μᾶς. Ἀ­πο­θέ­με­νοι οὖν πᾶ­σαν κα­κί­αν, καὶ πάν­τα δό­λον καὶ ὑ­πο­κρί­σεις, καὶ φθό­νους, καὶ πά­σας κα­τα­λα­λιὰς, ὡς αρ­τι­γέν­νη­τα βρέ­φη, τὸ λο­γι­κὸν καὶ ἄ­δο­λον γά­λα ε­πι­πο­θή­σα­τε, ἵ­να ἐν αὐ­τῷ αὐ­ξη­θῆ­τε, εἰς σω­τη­ρί­αν, εἴ­περ ἐ­γε­ύ­σα­σθε ὅ­τι χρη­στὸς ὁ Κύριος. Πρὸς ὃν προ­σέρ­χο­με­νοι, λί­θον ζῶν­τα, ὑ­πὸ ἀν­θρώ­πων μὲν ἀ­πο­δε­δο­κι­μα­σμέ­νον, πα­ρά δὲ Θε­ῷ­ἐ­κλε­κτόν, ἔν­τι­μον, καὶ αὐ­τοὶ ὡς λί­θοι ζῶν­τες οἰ­κο­δο­μεῖ­σθε, οἶ­κος πνευ­μα­τι­κὸς ἱ­ε­ρά­τευ­μα ἅ­γιον, ἀ­νε­νέγ­και πνευ­μα­τι­κὰς θυ­σί­ας, εὐ­προσ­δέ­κτους τῷ Θε­ῷ διὰ Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ. Διὸ καὶ πε­ρι­έ­χει ἐν τῇ Γρα­φῇ· Ἰ­δοὺ τί­θη­μι ἐν Σι­ὼν λί­θον ἀ­κρο­γω­νια­ῖον, ἐ­κλε­κτὸν, ἔν­τι­μον· καὶ ὁ πι­στε­ύ­ων ἐπ᾽αὐ­τὸν οὐ μὴ κα­ται­σχυν­θῇ.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (Π.Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ)

1 Ὁ Πέ­τρος, ἀ­πό­στο­λος τοῦ Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, γρά­φω τήν ἐ­πι­στο­λή αὐ­τή πρός τούς ἐ­κλε­κτούς τοῦ Θε­οῦ πού ἔ­χουν ἀ­λη­θι­νή πα­τρί­δα τους τόν οὐ­ρα­νό, καί τώ­ρα εἶ­ναι προ­σω­ρι­νοί κά­τοι­κοι τῆς γῆς δι­α­σκορ­πι­σμέ­νοι στίς χῶ­ρες τοῦ Πόν­του, τῆς Γα­λα­τί­ας, τῆς Καπ­πα­δο­κί­ας, τῆς Ἀ­σί­ας καί τῆς Βι­θυ­νί­ας.  2 Ὅ­λοι ἐ­σεῖς γί­να­τε ἐ­κλε­κτοί σύμ­φω­να μέ τήν πρό­γνω­ση τοῦ Θε­οῦ καί Πα­τρός, μέ τόν ἁ­για­σμό πού σᾶς με­τέ­δω­σε τό Ἅ­γιον Πνεῦ­μα, γιά νά ὑ­πο­τα­χθεῖ­τε στόν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στό καί νά ἀ­πο­λαύ­σε­τε τίς χά­ρι­τες καί τούς καρ­πούς πού πή­γα­σαν ἀ­πό τό σταυ­ρι­κό θά­να­τό του. Εὔ­χο­μαι νά πλη­θύ­νουν καί νά πλε­ο­νά­σουν σέ σᾶς ἡ χά­ρις καί ἡ εἰ­ρή­νη. 10 Γιά τή σω­τη­ρί­α αὐ­τή πού ἀ­πο­κτοῦ­με οἱ πι­στοί μέ­σῳ τοῦ Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ ζή­τη­σαν μέ πό­θο πο­λύ νά μά­θουν καί ἐ­ρεύ­νη­σαν οἱ προ­φῆ­τες, οἱ ὁ­ποῖ­οι προ­φή­τευ­σαν σχε­τι­κά μέ τή χά­ρη πού θά σᾶς δι­νό­ταν.  1 Οἱ προ­φῆ­τες δη­λα­δή ἐ­ρευ­νοῦ­σαν νά μά­θουν σέ ποι­ά χρο­νι­κή στιγ­μή καί κά­τω ἀ­πό ποι­ές πε­ρι­στά­σεις τό Πνεῦ­μα τοῦ Χρι­στοῦ πού εἶ­χαν μέ­σα τους γιά νά δί­νει ἀ­πό πρίν μαρ­τυ­ρί­α γιά τά μελ­λον­τι­κά γε­γο­νό­τα, φα­νέ­ρω­νε ὅ­τι θά συμ­βοῦν τά πα­θή­μα­τα πού θά ὑ­πέ­φε­ρε ὁ Χρι­στός, καί τίς δό­ξες πού θά ἀ­κο­λου­θοῦ­σαν ὕ­στε­ρα ἀ­πό τά πα­θή­μα­τα αὐ­τά.  12 Στούς προ­φῆ­τες αὐ­τούς ἀ­πο­κά­λυ­ψε ὁ Θε­ός ὅ­τι οἱ ὑ­πο­σχέ­σεις του δέν ἦ­ταν γιά τούς ἑ­αυ­τούς τους καί γιά τή δι­κή τους ἐ­πο­χή, ἀλ­λά γιά σᾶς γί­νον­ταν αὐ­τοί δι­ά­κο­νοι καί ὄρ­γα­να τοῦ Θε­οῦ· γιά νά σᾶς προ­α­ναγ­γεί­λουν δη­λα­δή αὐ­τά πού τώ­ρα πλέ­ον σᾶς ἀ­ναγ­γέλ­θη­καν ὡς γε­γο­νό­τα ἀ­πό τούς κή­ρυ­κες τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου, τούς ὁ­ποί­ους ἐμ­πνέ­ει τό Ἅ­γιον Πνεῦ­μα πού στάλ­θη­κε ἀ­πό τόν οὐ­ρα­νό. Καί εἶ­ναι τό­σο ὑ­ψη­λές καί με­γά­λες οἱ ἀ­λή­θει­ες αὐ­τές πού πε­ρι­λαμ­βά­νον­ται στό εὐ­αγ­γε­λι­κό κή­ρυγ­μα, ὥ­στε κι ἴ­διοι οἱ ἄγ­γε­λοι ἐ­πι­θυ­μοῦν νά τίς κα­τα­νο­ή­σουν καί νά ἐμ­βα­θύ­νουν σ’ αὐ­τές.  13 Τό­σο με­γά­λες καί ὑ­ψη­λές εὐ­ερ­γε­σί­ες καί δω­ρε­ές μᾶς χά­ρι­σε ὁ Θε­ός! Γι’ αὐ­τό λοι­πόν μα­ζέψ­τε ἀ­πό τή δι­ά­χυ­ση τό νοῦ σας καί συγ­κεν­τρῶ­στε τίς σκέ­ψεις σας ἐ­λευ­θε­ρώ­νον­τας τήν ψυ­χή σας ἀ­πό κά­θε τι πού τήν ἐμ­πο­δί­ζει νά ὑ­πη­ρε­τεῖ τόν Θε­ό. Καί κά­νον­τας ἐγ­κρά­τεια σέ ὅ­λα ἐλ­πί­στε χω­ρίς τόν πα­ρα­μι­κρό δι­σταγ­μό ὅ­τι θά λά­βε­τε τή χά­ρη τῆς σω­τη­ρί­ας πού σᾶς φέρ­νει ὁ Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός τήν ἡ­μέ­ρα τῆς δευ­τέ­ρας με­γα­λο­πρε­ποῦς ἀ­πο­κα­λύ­ψε­ως καί πα­ρου­σί­ας του.  14 Σάν παι­διά πού ἔ­χουν μη­τέ­ρα τήν ὑ­πα­κο­ή καί δέν ἀ­πει­θοῦν πο­τέ στήν ἀ­λή­θεια, μήν ἀ­φή­νε­τε νά δι­α­μορ­φώ­νουν τή ζω­ή σας οἱ ἁ­μαρ­τω­λές ἐ­πι­θυ­μί­ες πού σᾶς δι­ηύ­θυ­ναν στό πα­ρελ­θόν, ὅ­ταν ἤ­σα­σταν στήν ἄ­γνοι­α καί δέν ξέ­ρα­τε τόν Χρι­στό καί τό Εὐ­αγ­γέ­λιο,   15 ἀλ­λά κα­τά τό πρό­τυ­πο τοῦ ἁ­γί­ου Θε­οῦ πού σᾶς κά­λε­σε, γί­νε­τε κι ἐ­σεῖς ἅ­γιοι σέ κά­θε πε­ρί­πτω­ση καί σέ κά­θε συμ­πε­ρι­φο­ρά σας.  16 Δι­ό­τι εἶ­ναι γραμ­μέ­νο στήν Ἁ­γί­α Γρα­φή: Νά εἶ­στε ἅ­γιοι, δι­ό­τι ἐ­γώ εἶ­μαι ἅ­γιος.  17 Κι ἐ­φό­σον ἐ­πι­κα­λεῖ­σθε καί ὀ­νο­μά­ζε­τε Πα­τέ­ρα τόν Θε­ό, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἀ­με­ρό­λη­πτα καί χω­ρίς νά κά­νει δι­α­κρί­σεις σέ πρό­σω­πα κρί­νει τόν κα­θέ­να μας σύμ­φω­να μέ τό σύ­νο­λο τῶν πρά­ξε­ών του, ἔ­χε­τε κα­θῆ­κον νά ζεῖ­τε καί νά συμ­πε­ρι­φέ­ρε­σθε μέ φό­βο Θε­οῦ ὅ­λα τά χρό­νια τῆς ζω­ῆς σας στή γῆ, τά ὁ­ποῖ­α εἶ­ναι χρό­νια ξε­νι­τεί­ας· δι­ό­τι ἡ γῆ δέν εἶ­ναι ἡ ἀ­λη­θι­νή καί παν­το­τι­νή πα­τρί­δα σας.  18 Πρέ­πει νά ζεῖ­τε καί νά συμ­πε­ρι­φέ­ρε­σθε μέ φό­βο Θε­οῦ, δι­ό­τι γνω­ρί­ζε­τε καί δέν πρέ­πει πο­τέ νά τό ξε­χνᾶ­τε ὅ­τι ἐ­λευ­θε­ρω­θή­κα­τε ἀ­πό τή μά­ται­η δι­α­γω­γή καί συμ­πε­ρι­φο­ρά πού εἴ­χα­τε, καί τήν ὁ­ποί­α κλη­ρο­νο­μή­σα­τε ἀ­πό τούς προ­πά­το­ρές σας, καί ἐ­ξα­γο­ρα­σθή­κα­τε ὄ­χι μέ λύ­τρα φθαρ­τά, δη­λα­δή μέ ἀ­ση­μέ­νια καί χρυ­σά νο­μί­σμα­τα,  19 ἀλ­λά μέ τό πο­λύ­τι­μο αἷ­μα τοῦ Χρι­στοῦ, πού προ­σφέρ­θη­κε θυ­σί­α σάν αἷ­μα μι­κροῦ ἀρ­νιοῦ τε­λεί­ως ἀ­μό­λυν­του καί κα­θα­ροῦ ἀ­πό κά­θε κη­λί­δα ἁ­μαρ­τί­ας.  20 Τό μυ­στή­ριο λοι­πόν αὐ­τό τῆς θυ­σί­ας τοῦ Χρι­στοῦ, ὁ ὁ­ποῖ­ος θά γι­νό­ταν λυ­τρω­τής καί ὡς ἀ­μνός ἄ­μω­μος θά θυ­σι­α­ζό­ταν γιά χά­ρη τῶν ἀν­θρώ­πων, ἦ­ταν γνω­στό στό Θε­ό πρίν ἀ­π’ ὅ­λους τούς αἰ­ῶ­νες. Εἶ­χε προ­γνω­σθεῖ ἀ­πό τόν Θε­ό πρίν ἀ­κό­μη δη­μι­ουρ­γη­θεῖ ὁ κό­σμος, φα­νε­ρώ­θη­κε ὅ­μως μέ τήν ἐ­ναν­θρώ­πη­ση καί τήν Ἀ­νά­στα­σή του τά τε­λευ­ταῖ­α χρό­νια γιά σᾶς.  21 Κι ἔ­τσι ἐ­σεῖς δι­α­μέ­σου τοῦ Χρι­στοῦ πι­στεύ­ε­τε στό Θε­ό, ὁ ὁ­ποῖ­ος τόν ἀ­νέ­στη­σε ἀ­πό τούς νε­κρούς καί τόν δό­ξα­σε· καί συ­νε­πῶς ἡ πί­στη πού ἔ­χε­τε στό Χρι­στό καί ἡ ἐλ­πί­δα πού στη­ρί­ζε­τε σ’ αὐ­τόν εἶ­ναι πί­στη καί ἐλ­πί­δα στόν ἴ­διο τόν Θε­ό, πού ὕ­ψω­σε καί δό­ξα­σε τόν Χρι­στό.  22 Ὀ­φεί­λε­τε νά κά­νε­τε ἁ­γνές καί κα­θα­ρές τίς ψυ­χές σας ἀ­πό κά­θε ἀ­κά­θαρ­το πά­θος καί ἀ­πό κά­θε κα­κή ἐ­πι­θυ­μί­α καί κλί­ση μέ τήν ὑ­πα­κο­ή σας στήν ἀ­λή­θεια. Τήν ὑ­πα­κο­ή αὐ­τή θά σᾶς τή δώ­σει τό Ἅ­γιον Πνεῦ­μα. Κι ἀ­φοῦ μέ τήν ἁ­γνό­τη­τα αὐ­τή ἀ­πο­κτή­σε­τε ἀ­νυ­πό­κρι­τη ἀ­γά­πη πρός τούς ἀ­δελ­φούς, ἐ­λεύ­θε­ρη ἀ­πό κά­θε προ­σποί­η­ση καί ὑ­πο­κρι­σί­α, ἀ­γα­πῆ­στε ὁ ἕ­νας τόν ἄλ­λον θερ­μά, μέ καρ­διά κα­θα­ρή καί ξέ­νη ἀ­πό κά­θε ἰ­δι­ο­τέ­λεια.  23 Νά ἀ­γα­πᾶ­τε μέ θερ­μό­τη­τα καί ἀ­νι­δι­ο­τέ­λεια ὁ ἕ­νας τόν ἄλ­λον, δι­ό­τι εἶ­στε ὅ­λοι ἀ­δελ­φοί καί ἔ­χε­τε ἀ­να­γεν­νη­θεῖ ὄ­χι ἀ­πό σπο­ρά σαρ­κι­κή καί φθαρ­τή. Ἡ νέ­α ζω­ή πού λά­βα­τε ὅ­λοι ἐκ­πη­γά­ζει ἀ­πό σπέρ­μα ἄ­φθαρ­το. Ἀ­να­γεν­νη­θή­κα­τε μέ τό λό­γο τοῦ Θε­οῦ, πού εἶ­ναι λό­γος ζων­τα­νός, γε­μά­τος δύ­να­μη, λό­γος πού μέ­νει αἰ­ώ­νια.  24 Δέν εἶ­ναι ἡ ἀ­να­γέν­νη­σή σας αὐ­τή σάν τή γέν­νη­ση ἀ­πό τούς γο­νεῖς σας. Δι­ό­τι κά­θε ἄν­θρω­πος εἶ­ναι σάν τό χορ­τά­ρι, καί κά­θε δό­ξα ἀν­θρώ­που μοιά­ζει μέ τό ἄν­θος τοῦ χορ­τα­ριοῦ. Ξε­ραί­νε­ται τό χορ­τά­ρι καί πέ­φτει μα­ρα­μέ­νο τό ἄν­θος του. Ἔ­τσι καί ἡ σαρ­κι­κή γέν­νη­ση δί­νει φθαρ­τή ζω­ή καί ἐν­τε­λῶς πρό­σκαι­ρη.  25 Ὁ λό­γος ὅ­μως τοῦ Κυ­ρί­ου μέ­νει στόν αἰ­ώ­να· καί ἡ ζω­ή λοι­πόν στήν ὁ­ποί­α μᾶς ἀ­να­γεν­νᾶ, εἶ­ναι ζω­ή αἰ­ώ­νια. Καί ὁ λό­γος αὐ­τός τοῦ Κυ­ρί­ου εἶ­ναι τό χαρ­μό­συ­νο μή­νυ­μα πού σᾶς κη­ρύ­χθη­κε. Β΄[2] 1 Ἐ­φό­σον λοι­πόν ἀ­να­γεν­νη­θή­κα­τε μέ τό λό­γο τοῦ Θε­οῦ, πρέ­πει νά πε­τά­ξε­τε ἀ­πό ἐ­πά­νω σας σάν ροῦ­χο ἀ­κά­θαρ­το κά­θε εἶ­δος κα­κί­ας, κά­θε δό­λο καί κά­θε μορ­φή ὑ­πο­κρι­σί­ας καί φθό­νου, κα­θώς καί ὅ­λες τίς κα­κο­λο­γί­ες καί τίς κα­τα­κρί­σεις ἐ­ναν­τί­ον κά­θε ἀν­θρώ­που γύ­ρω σας.  2 Κι ἀ­φοῦ τά πε­τά­ξε­τε ἀ­πό πά­νω σας ὅ­λα αὐ­τά, σάν νε­ο­γέν­νη­τα βρέ­φη μέ πό­θο πο­λύ νά λα­χτα­ρᾶ­τε τό γνή­σιο καί ἀ­νό­θευ­το πνευ­μα­τι­κό γά­λα τῆς θεί­ας δι­δα­σκα­λί­ας, γιά νά ἀ­να­πτυ­χθεῖ­τε καί νά με­γα­λώ­σε­τε μ’ αὐ­τό καί νά φθά­σε­τε στή σω­τη­ρί­α.  3 Καί θά αἰ­σθαν­θεῖ­τε τόν πό­θο αὐ­τό γιά τό πνευ­μα­τι­κό γά­λα τῆς θεί­ας δι­δα­σκα­λί­ας, ἐ­φό­σον βε­βαί­ως μέ τήν πεί­ρα σας δο­κι­μά­σα­τε καί μά­θα­τε ὅ­τι ὁ Κύ­ριος εἶ­ναι κα­λός καί εὐ­ερ­γε­τι­κός, καί γι’ αὐ­τό οἱ λό­γοι του εἶ­ναι τρο­φή ὄ­χι μό­νο γλυ­κιά, ἀλ­λά καί ὠ­φέ­λι­μη καί ζω­ο­γό­να.  4 Νά πλη­σι­ά­ζε­τε ὁ­λο­έ­να πε­ρισ­σό­τε­ρο τόν Κύ­ριο, πού εἶ­ναι ὁ λί­θος πού ἔ­χει καί με­τα­δί­δει ζω­ή. Αὐ­τός βέ­βαι­α ἔ­χει ἀ­πο­δο­κι­μα­σθεῖ ἀ­πό τούς ἀν­θρώ­πους, δι­ό­τι τόν σταύ­ρω­σαν· ἐ­νώ­πιον ὅ­μως τοῦ Θε­οῦ Πα­τρός εἶ­ναι ἐ­κλε­κτός καί τι­μη­μέ­νος.  5 Κι ἐ­σεῖς σάν ζων­τα­νοί λί­θοι νά κτί­ζε­στε πά­νω σ’ αὐ­τόν, ὥ­στε νά εἶ­στε οἶ­κος τοῦ Θε­οῦ πνευ­μα­τι­κός, ἅ­γιο ἱ­ε­ρα­τεῖ­ο, σῶ­μα ἱ­ε­ρέ­ων, γιά νά προ­σφέ­ρε­τε δι­α­μέ­σου τοῦ Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ θυ­σί­ες πνευ­μα­τι­κές, τίς ὁ­ποῖ­ες ὁ Θε­ός δέ­χε­ται μέ εὐ­χα­ρί­στη­ση.  6 Προ­σέξ­τε νά ἐ­κτι­μή­σε­τε τόν λί­θο αὐ­τόν καί νά ἐ­πω­φε­λη­θεῖ­τε ἀ­πό τήν πα­ρου­σί­α του, γιά νά μήν ἀ­πο­βεῖ αὐ­τός αἰ­τί­α τῆς κα­τα­δί­κης σας. Δι­ό­τι πε­ρι­έ­χε­ται στήν Ἁ­γί­α Γρα­φή ὁ ἑ­ξῆς λό­γος: Ἰ­δού, το­πο­θε­τῶ στή Σι­ών ἕ­ναν ἀ­κρο­γω­νια­ῖο λί­θο πού βα­στά­ζει ὅ­λο τό πνευ­μα­τι­κό οἰ­κο­δό­μη­μα καί συ­σφίγ­γει σέ ἕ­να τούς δύ­ο λα­ούς, τούς Ἰ­ου­δαί­ους καί τούς ἐ­θνι­κούς, πού μέ τήν πί­στη γί­νον­ται ὁ ἕ­νας ἑ­νω­μέ­νος λα­ός τοῦ Κυ­ρί­ου. Καί ὁ λί­θος αὐ­τός εἶ­ναι δι­α­λε­κτός, πο­λύ­τι­μος. Ὅ­ποι­ος στη­ρί­ζει τήν πε­ποί­θη­σή του πά­νω σ’ αὐ­τόν δέν θά ντρο­πια­σθεῖ.

Καθολικῆς Α' Ἐπιστολῆς Πέτρου τὸ Ἀνάγνωσμα. (Κεφ. 2, 21-25 & 3, 1-9)

Ἀ­γα­πη­τοὶ Χρι­στὸς ὑ­πὲρ ὑ­μῶν ἔ­πα­θεν, ὑ­μῖν ὑ­πο­λιμ­πά­νων ὑ­πο­γραμ­μόν, ἵ­να ἐ­πα­κο­λου­θή­ση­τε τοῖς ἴ­χνε­σιν αὐ­τοῦ· ὃς ἁ­μαρ­τί­αν οὐκ ἐ­πο­ί­η­σεν, οὐ­δὲ εὑ­ρέ­θη δό­λος ἐν τῷ στό­μα­τι αὐ­τοῦ, ὃς λοι­δο­ρο­ύ­με­νος οὐκ ἀν­τε­λοι­δό­ρει, πά­σχων οὐκ ἠ­πε­ί­λει, πα­ρε­δί­δου δὲ τῷ κρί­νον­τι δι­κα­ί­ως, ὃς τὰς ἁ­μαρ­τί­ας ἡ­μῶν αὐ­τὸς ἀ­νή­νεγ­κεν ἐν τῷ σώ­μα­τι αὐ­τοῦ ἐ­πὶ τὸ ξύ­λον, ἵ­να, ταῖς ἁ­μαρ­τί­αις ἀ­πο­γε­νό­με­νοι, τῇ δι­και­ο­σύ­νῃ ζή­σω­μεν· οὗ τῷ μώ­λω­πι αὐ­τοῦ ἰ­ά­θη­τε. Ἦ­τε γὰρ ὡς πρό­βα­τα πλα­νώ­με­να· ἀλ­λ' ἐ­πε­στρά­φη­τε νῦν ἐ­πὶ τὸν ποι­μέ­να καὶ ἐ­πί­σκο­πον τῶν ψυ­χῶν ὑ­μῶν. Ὁ­μο­ί­ως, αἱ γυ­ναῖ­κες ὑ­πο­τασ­σό­με­ναι τοῖς ἰ­δί­οις ἀν­δρά­σιν, ἵ­να καὶ εἴ τι­νες ἀ­πει­θοῦ­σι τῷ λό­γῳ, διὰ τῆς τῶν γυ­ναι­κῶν ἀ­να­στρο­φῆς ἄ­νευ λό­γου κερ­δη­θή­σον­ται ἐ­πο­πτε­ύ­σαν­τες τὴν ἐν φό­βῳ ἁ­γνὴν ἀ­να­στρο­φὴν ὑ­μῶν. Ὧν ἔ­στω οὐχ ὁ ἔ­ξω­θεν ἐμ­πλο­κῆς τρι­χῶν, καὶ πε­ρι­θέ­σε­ως χρυ­σί­ων, ἢ ἐν­δύ­σε­ως ἱ­μα­τί­ων κό­σμος, ἀλ­λ' ὁ κρυ­πτὸς τῆς καρ­δί­ας ἄν­θρω­πος, ἐν τῷ ἀ­φθάρ­τῳ τοῦ πρᾳ­έ­ος καὶ ἡ­συ­χί­ου πνε­ύ­μα­τος, ὃ ἐ­στιν ἐ­νώ­πιον τοῦ Θε­οῦ πο­λυ­τε­λές. Οὕ­τω γὰρ πο­τε καὶ αἱ ἅ­γιαι γυ­ναῖ­κες αἱ ἐλ­πί­ζου­σαι ἐ­πὶ τὸν Θε­ὸν ἐ­κό­σμουν ἑ­αυ­τάς, ὑ­πο­τασ­σό­με­ναι τοῖς ἰ­δί­οις ἀν­δρά­σιν, ὡς Σάρρα ὑ­πή­κου­σε τῷ Ἀ­βρα­άμ, Κύριον αὐ­τὸν κα­λοῦ­σα, ἧς ἐ­γεν­νή­θη­τε τέ­κνα, ἀ­γα­θο­ποι­οῦ­σαι καὶ μὴ φο­βο­ύ­με­ναι μη­δε­μί­αν πτό­η­σιν. Οἱ ἄν­δρες ὁ­μο­ί­ως, συ­νοι­κοῦν­τες κα­τὰ γνῶ­σιν, ὡς ἀ­σθε­νε­στέ­ρῳ σκε­ύ­ει τῷ γυ­ναι­κε­ί­ῳ ἀ­πο­νέ­μον­τες τι­μήν, ὡς καὶ συγ­κλη­ρο­νό­μοι χά­ρι­τος ζω­ῆς, εἰς τὸ μὴ ἐκ­κό­πτε­σθαι τὰς προ­σευ­χὰς ὑ­μῶν. Τὸ δὲ τέ­λος, πάν­τες ὁ­μό­φρο­νες, συμ­πα­θεῖς, φι­λά­δελ­φοι, εὔ­σπλαγ­χνοι, φι­λό­φρο­νες· Μὴ ἀ­πο­δι­δόν­τες κα­κὸν ἀν­τὶ κα­κοῦ, ἢ λοι­δο­ρί­αν ἀν­τὶ λοι­δο­ρί­ας, τοὐ­ναν­τί­ον δέ, εὐ­λο­γοῦν­τες· εἰ­δό­τες ὅ­τι εἰς τοῦ­το ἐ­κλή­θη­τε, ἵ­να εὐ­λο­γί­αν κλη­ρο­νο­μή­ση­τε.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (Π.Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ)

Ἀ­γα­πη­τοὶ, ὁ Χρι­στὸς ἔ­πα­θε γιὰ χά­ρη σας, χω­ρὶς νὰ φταί­ξει σὲ τί­πο­τε, κι ἄ­φη­σε σὲ σᾶς πα­ρά­δειγ­μα τέ­λει­ο πρὸς μί­μη­ση, γιὰ νὰ ἀ­κο­λου­θή­σε­τε ἀ­κρι­βῶς πά­νω στὰ ἴ­χνη του.  22 Αὐ­τὸς δὲν ἔ­κα­νε πο­τὲ κα­μί­α ἁ­μαρ­τί­α, οὔ­τε βρέ­θη­κε δό­λος ἢ ψέ­μα στὸ στό­μα του.  23 Αὐ­τός, ἐ­νῶ τὸν χλεύ­α­ζαν καὶ τὸν ἔ­βρι­ζαν, δὲν ἀν­τα­πέ­δι­δε τὶς βρι­σι­ές τους. Ἐ­νῶ ὑ­πέ­φε­ρε ἄ­δι­κα, δὲν φο­βέ­ρι­ζε μὲ ἐκ­δι­κη­τι­κὲς ἀ­πει­λὲς ἐ­κεί­νους ποὺ τὸν ἀ­δι­κοῦ­σαν, ἀλ­λὰ ἀ­νέ­θε­τε τὸν ἑ­αυ­τό του στὸ Θε­ὸ Πα­τέ­ρα, ποὺ πάν­το­τε κά­νει δί­και­η κρί­ση.  24 Αὐ­τὸς βά­στα­σε ὁ ἴ­διος ἐ­πά­νω του τὶς ἁ­μαρ­τί­ες μας καὶ πρό­σφε­ρε μὲ τὸ σῶ­μα του θυ­σί­α γι᾿ αὐ­τὲς στὸ σταυ­ρό. Καὶ πρό­σφε­ρε τὴ θυ­σί­α του αὐ­τή, προ­κει­μέ­νου ἐ­μεῖς νὰ ἀ­πε­λευ­θε­ρω­θοῦ­με καὶ νὰ ἀ­πο­ξε­νω­θοῦ­με ἀ­πὸ τὶς ἁ­μαρ­τί­ες καὶ νὰ ζή­σου­με στὸ ἑ­ξῆς γιὰ τὴ δι­και­ο­σύ­νη καὶ τὴν ἀ­ρε­τή. Μὲ
τὶς πλη­γές του γι­α­τρευ­τή­κα­τε.  25 Δι­ό­τι κά­πο­τε ἤ­σα­σταν ἄρ­ρω­στοι πνευ­μα­τι­κά. Ἤ­σα­σταν σὰν πρό­βα­τα ποὺ πλα­νῶν­ταν. Ἀλ­λὰ τώ­ρα γυ­ρί­σα­τε πί­σω στὸν ποι­μέ­να καὶ ἄ­γρυ­πνο φρου­ρὸ τῶν ψυ­χῶν σας. 1 Ἂς ἔλ­θω τώ­ρα καὶ στὰ οἰ­κο­γε­νεια­κά σας κα­θή­κον­τα. Πα­ρό­μοι­α οἱ γυ­ναῖ­κες νὰ ὑ­πο­τάσ­σε­σθε στοὺς συ­ζύ­γους σας, ὥ­στε κι ἂν με­ρι­κοὶ ἀπ᾿ αὐ­τοὺς δὲν πι­στεύ­ουν στὸ λό­γο τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου, νὰ τοὺς κερ­δί­σε­τε στὴν πί­στη τοῦ Χρι­στοῦ χω­ρὶς δι­δα­σκα­λί­ες καὶ κη­ρύγ­μα­τα, ἀλ­λὰ μό­νο μὲ τὴν ἐ­νά­ρε­τη
συμ­πε­ρι­φο­ρὰ ποὺ θὰ τοὺς δεί­χνε­τε.  2 Ὅ­ταν δη­λα­δὴ οἱ ἄν­δρες σας ἀν­τι­λη­φθοῦν κα­λὰ στὶς δι­ά­φο­ρες πε­ρι­στά­σεις τὴν ἁ­γνὴ καὶ ἅ­για συμ­πε­ρι­φο­ρά σας ἡ ὁ­ποί­α θὰ ἐμ­πνέ­ε­ται ἀ­πὸ τὸ φό­βο τοῦ Θε­οῦ, θὰ κερ­δη­θοῦν στὴν πί­στη τοῦ Χρι­στοῦ.  3 Ἐ­σεῖς οἱ γυ­ναῖ­κες σύ­ζυ­γοι νὰ στο­λί­ζε­στε ὄ­χι μὲ ἐ­ξω­τε­ρι­κὰ στο­λί­δια: Μὴν πλέ­κε­τε δη­λα­δὴ πε­ρί­τε­χνα τὰ μαλ­λιά σας, οὔ­τε νὰ φο­ρᾶ­τε χρυ­σὰ κο­σμή­μα­τα ἢ νὰ ντύ­νε­στε μὲ πο­λυ­τε­λὴ ροῦ­χα.  4 Ἀν­τι­θέ­τως νὰ ἔ­χε­τε ἐ­σω­τε­ρι­κὰ στο­λί­δια. Νὰ ἔ­χε­τε δη­λα­δὴ ὡς στό­λι­σμα τὸν κρυ­φὸ καὶ ἀ­φα­νὴ στὰ σω­μα­τι­κὰ μά­τια ἐ­σω­τε­ρι­κὸ ἄν­θρω­πο τῆς καρ­διᾶς, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἔ­χει ὡς κό­σμη­μα καὶ ἄ­φθαρ­το στο­λι­σμὸ τὸ πρά­ο καὶ ὑ­πο­μο­νε­τι­κὸ καὶ ἥ­συ­χο πνεῦ­μα. Αὐ­τὸ τὸ πνεῦ­μα ἐ­νώ­πιον τοῦ Θε­οῦ ἔ­χει με­γά­λη ἀ­ξί­α καὶ εἶ­ναι πο­λυ­τε­λές.  5 Αὐ­τὸν τὸν πνευ­μα­τι­κὸ στο­λι­σμὸ νὰ ἔ­χε­τε καὶ νὰ ἐ­πι­δι­ώ­κε­τε οἱ χρι­στια­νὲς σύ­ζυ­γοι. Δι­ό­τι ἔ­τσι κά­πο­τε, στὴν ἐ­πο­χὴ τῆς Πα­λαι­ᾶς Δι­α­θή­κης, καὶ οἱ ἅ­γι­ες γυ­ναῖ­κες ποὺ στή­ρι­ζαν τὶς ἐλ­πί­δες τους στὸ Θε­ὸ καὶ τὶς ὑ­πο­σχέ­σεις του στό­λι­ζαν τὸν ἑ­αυ­τό τους μὲ τὴν ὑ­πα­κο­ὴ ποὺ ἔ­δει­χναν στοὺς ἄν­δρες τους.  6 Ὅ­πως ἡ Σάρ­ρα ἔ­δει­ξε ὑ­πα­κο­ὴ στὸν Ἀ­βρα­ὰμ καὶ τὸν ὀ­νό­μα­ζε ἀ­πὸ σε­βα­σμὸ κύ­ριό της. Αὐ­τῆς τῆς Σάρ­ρας γί­να­τε πνευ­μα­τι­κὰ παι­διὰ μὲ τὸ νὰ κά­νε­τε ἀ­γα­θο­ερ­γί­ες καὶ νὰ δι­ώ­χνε­τε ἀ­πὸ τὶς καρ­δι­ές σας κά­θε φό­βο καὶ ἀ­νη­συ­χί­α γιὰ τὴν ὑ­γεί­α καὶ τὴ ζω­ὴ τοῦ συ­ζύ­γου σας καὶ τῶν παι­δι­ῶν σας, καὶ γε­νι­κῶς μὲ τὸ νὰ ἀ­να­θέ­τε­τε μὲ ἐμ­πι­στο­σύ­νη κά­θε θέ­μα τῆς οἰ­κο­γε­νεί­ας σας στὴ θεί­α πρό­νοι­α.  7 Οἱ ἄν­δρες ὁ­μοί­ως νὰ συγ­κα­τοι­κεῖ­τε καὶ νὰ συ­ζεῖ­τε μὲ τὶς γυ­ναῖ­κες σας μὲ σω­φρο­σύ­νη καὶ σύ­νε­ση. Ἡ φρό­νη­ση καὶ ἡ σύ­νε­ση αὐ­τὴ ἀ­παι­τεῖ νὰ τι­μᾶ­τε τὶς συ­ζύ­γους σας ἀ­πο­φεύ­γον­τας κά­θε βι­αι­ό­τη­τα καὶ δεί­χνον­τας ἀ­νε­κτι­κό­τη­τα.  Καὶ μὴν ξε­χνᾶ­τε ὅ­τι ἡ γυ­ναί­κα εἶ­ναι σκεῦ­ος ἀ­σθε­νέ­στε­ρο καὶ πο­λὺ εὔ­κο­λα πλη­γώ­νε­ται, δει­λιά­ζει καὶ ἀ­πελ­πί­ζε­ται. Νὰ φέ­ρε­σθε ἔ­τσι, δι­ό­τι οἱ γυ­ναῖ­κες σας εἶ­ναι καὶ συγ­κλη­ρο­νό­μοι τῆς αἰ­ώ­νιας ζω­ῆς ποὺ χα­ρί­ζει ὁ Θε­ός· ἀλ­λὰ κι ἐ­πει­δὴ πρέ­πει νὰ προ­λα­βαί­νε­τε κά­θε ψυ­χρό­τη­τα με­τα­ξύ σας, γιὰ νὰ μὴν πα­ρεμ­πο­δί­ζον­ται οἱ κοι­νὲς προ­σευ­χές σας.  8 Τε­λι­κῶς λοι­πὸν σᾶς προ­τρέ­πω νὰ ἔ­χε­τε ὅ­λοι τὰ ἴ­δια φρο­νή­μα­τα πί­στε­ως καὶ ἐλ­πί­δος· νὰ συμ­πα­θεῖ­τε τοὺς ἀ­δελ­φούς σας συμ­με­τέ­χον­τας στὶς λύ­πες καὶ τὶς χα­ρές τους· νὰ ἀ­γα­πᾶ­τε ἀ­δελ­φι­κὰ ὅ­λους τοὺς γύ­ρω σας Χρι­στια­νούς· νὰ ἔ­χε­τε σπλα­χνι­κὴ καὶ τρυ­φε­ρὴ καρ­διά· νὰ εἶ­στε πε­ρι­ποι­η­τι­κοί, κα­λο­συ­νά­τοι καὶ εὐ­γε­νεῖς.  9 Νὰ μὴν ἀν­τα­πο­δί­δε­τε τὸ κα­κὸ μὲ τὸ κα­κὸ ἢ τὸ χλευα­σμὸ καὶ τὴν εἰ­ρω­νεί­α μὲ τὸν ἴ­διο τρό­πο. Ἀν­τί­θε­τα νὰ εὔ­χε­σθε τὸ κα­λὸ στὸ Θε­ὸ γιὰ κεί­νους ποὺ σᾶς ἀ­δι­κοῦν καὶ νὰ τοὺς σκορ­πί­ζε­τε εὐ­λο­γί­ες, γνω­ρί­ζον­τας ὅ­τι γι᾿ αὐ­τὸ κλη­θή­κα­τε ἀ­πὸ τὸν Θε­ό, γιὰ νὰ κλη­ρο­νο­μή­σε­τε εὐ­λο­γί­α κι ὄ­χι κα­τά­ρα. Πῶς λοι­πὸν ἐ­σεῖς εἶ­ναι δυ­να­τὸν νὰ κα­τα­ρι­έ­στε τοὺς ἄλ­λους, ἀ­φοῦ ὁ Θε­ὸς δὲν σᾶς κα­τα­ρι­έ­ται;

Καθολικῆς Α' Ἐπιστολῆς Πέτρου τὸ Ἀνάγνωσμα.(Κεφ. δ΄[4] 1-11)

Ἀ­γα­πη­τοὶ, Χρι­στοῦ πα­θόν­τος ὑ­πὲρ ἡ­μῶν σαρκί, καὶ ὑ­μεῖς τὴν αὐ­τὴν ἔν­νοι­αν ὁ­πλί­σα­σθε· ὅ­τι ὁ πα­θὼν σαρκί, πέ­παυ­ται ἁ­μαρ­τί­ας, εἰς τὸ μη­κέ­τι ἀν­θρώ­πων ἐ­πι­θυ­μί­αις, ἀλ­λὰ θε­λή­μα­τι Θε­οῦ τὸν ἐ­πί­λοι­πον ἐν σαρ­κὶ βι­ῶ­σαι χρό­νον. ἀρ­κε­τὸς γὰρ ἡ­μῖν ὁ πα­ρε­λη­λυ­θὼς χρό­νος τοῦ βί­ου, τὸ θέ­λη­μα τῶν ἐ­θνῶν κα­τερ­γά­σα­σθαι, πε­πο­ρευ­μέ­νους ἐν ἀ­σελ­γε­ί­αις, ἐ­πι­θυ­μί­αις, οἰ­νο­φλυ­γί­αις, κώ­μοις, πό­τοις, καὶ ἀ­θε­μὶ- τοις εἰ­δω­λο­λα­τρε­ί­αις. Ἐν ᾧ ξε­νί­ζον­ται, μὴ συν­τρε­χόν­των ὑ­μῶν εἰς τὴν αὐ­τὴν τῆς ἀ­σω­τί­ας ἀ­νά­χυ­σιν, βλα­σφη­μοῦν­τες· Οἳ ἀ­πο­δώ­σου­σι λό­γον τῷ ἑ­το­ί­μως ἔ­χον­τι κρί­ναι ζῶν­τας καὶ νε­κρο­ύς· εἰς τοῦ­το γὰρ καὶ νε­κροῖς εὐ­ηγ­γε­λί­σθη, ἵ­να κρι­θῶ­σι μὲν κα­τὰ ἀν­θρώ­πους σαρκί, ζῶ­σι δὲ κα­τὰ Θε­ὸν πνε­ύ­μα­τι· Πάντων δὲ τὸ τέ­λος ἤγ­γι­κε· σω­φρο­νή­σα­τε οὖν καὶ νή­ψα­τε εἰς τὰς προ­σευ­χάς. Πρὸ πάν­των δὲ τὴν εἰς ἑ­αυ­τοὺς ἀ­γά­πην ἐ­κτε­νῆ ἔ­χον­τες· ὅ­τι ἡ ἀ­γά­πη κα­λύ­ψει πλῆ­θος ἁ­μαρ­τι­ῶν. Φι­λό­ξε­νοι εἰς ἀλ­λή­λους, ἄ­νευ γογ­γυ­σμῶν· Ἕ­κα­στος κα­θὼς ἔ­λα­βε χά­ρι­σμα, εἰς ἑ­αυ­τοὺς αὐ­τὸ δι­α­κο­νοῦν­τες, ὡς κα­λοὶ οἰ­κο­νό­μοι ποι­κί­λης χά­ρι­τος Θε­οῦ. Εἴ τις λα­λεῖ, ὡς λό­για Θε­οῦ· εἴ τις δι­α­κο­νεῖ, ὡς ἐξ ἰ­σχύ­ος ἧς χο­ρη­γεῖ ὁ Θε­ός· ἵ­να ἐν πᾶ­σι δο­ξά­ζη­ται ὁ Θε­ὸς διὰ Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, ᾧ ἐ­στιν ἡ δό­ξα καὶ τὸ κρά­τος εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (Π.Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ)

Ἀ­γα­πη­τοὶ, ἀ­φοῦ ὁ Χρι­στὸς ὑ­πέ­μει­νε Πά­θος ὡς πρὸς τὴν ἀν­θρώ­πι­νη φύ­ση του γιὰ τὴ σω­τη­ρί­α μας, ὁ­πλι­σθεῖ­τε κι ἐ­σεῖς μὲ τὴν ἴ­δια ἀ­πό­φα­ση νὰ ὑ­πο­μέ­νε­τε πα­θή­μα­τα μὲ καρ­τε­ρί­α. Δι­ό­τι ἐ­κεῖ­νος ποὺ ὑ­πο­φέ­ρει γιὰ τὴ δι­και­ο­σύ­νη καὶ τὴν ἀ­ρε­τή του πα­θή­μα­τα στὴ σάρ­κα καὶ τὰ ὑ­πο­μέ­νει μὲ πρα­ό­τη­τα, γί­νε­ται τό­σο ἰ­σχυ­ρὸς πνευ­μα­τι­κά, ὥ­στε οἱ πει­ρα­σμοὶ καὶ τὰ
πά­θη τῆς ἁ­μαρ­τί­ας δὲν ἔ­χουν πλέ­ον δύ­να­μη ἐ­πά­νω του. Αὐ­τὸς σταυ­ρώ­θη­κε μα­ζὶ μὲ τὸν Χρι­στὸ καὶ ἔ­χει παύ­σει νὰ ἁ­μαρ­τά­νει,  2 γιὰ νὰ μὴ ζή­σει πλέ­ον τὰ ὑ­πό­λοι­πα χρό­νια τῆς ἐ­πί­γειας ζω­ῆς του σύμ­φω­να μὲ τὶς ἐ­πι­θυ­μί­ες τῆς δι­ε­φθαρ­μέ­νης ἀν­θρώ­πι­νης φύ­σε­ως, ἀλ­λὰ σύμ­φω­να μὲ τὸ θέ­λη­μα τοῦ Θε­οῦ.  3 Ἔ­τσι κι ἐ­σεῖς πρέ­πει νὰ ζή­σε­τε στὸ ἑ­ξῆς. Δι­ό­τι σᾶς εἶ­ναι ἀρ­κε­τὰ τὰ προ­η­γού­με­να χρό­νια τῆς ζω­ῆς σας, κα­τὰ τὰ ὁ­ποῖ­α εἴ­χα­τε δι­α­πρά­ξει σὲ με­γά­λο βαθ­μὸ τὸ ἁ­μαρ­τω­λὸ θέ­λη­μα τῶν εἰ­δω­λο­λα­τρῶν. Συμ­πε­ρι­φερ­θή­κα­τε τό­τε καὶ ζή­σα­τε μὲ κά­θε λο­γῆς αἰ­σχρό­τη­τες, μὲ ἁ­μαρ­τω­λὲς ἐ­πι­θυ­μί­ες, μὲ με­θύ­σια, ἄ­σε­μνα γλέν­τια καὶ φα­γο­πό­τια, μὲ οἰ­νο­πο­σί­ες καὶ εἰ­δω­λο­λα­τρι­κὲς τε­λε­τές. Στὰ ὄρ­για μά­λι­στα τῶν τε­λε­τῶν αὐ­τῶν πε­ρι­φρο­νοῦν­ταν ὁ ἠ­θι­κὸς νό­μος καὶ ἐ­ξευ­τε­λι­ζό­ταν ἡ στοι­χει­ώ­δης ἀν­θρώ­πι­νη ἀ­ξι­ο­πρέ­πεια.  4 Οἱ εἰ­δω­λο­λά­τρες βέ­βαι­α, ἐ­ξαι­τί­ας αὐ­τῆς τῆς δι­α­γω­γῆς ποὺ ἐ­ξα­κο­λου­θοῦν νὰ δεί­χνουν, πα­ρα­ξε­νεύ­ον­ται ποὺ ἐ­σεῖς δὲν τοὺς ἀ­κο­λου­θεῖ­τε τρέ­χον­τας μα­ζί τους στὸ ἴ­διο ρεῦ­μα καὶ ξε­χεί­λι­σμα τῆς ἀ­σω­τί­ας. Καὶ ἐκ­δη­λώ­νουν τὴν ἔκ­πλη­ξή τους αὐ­τὴ βλα­σφη­μών­τας τὴ χρι­στι­α­νι­κὴ ἀ­λή­θεια καὶ τὸν Θε­ό.  5 Ἀλ­λὰ αὐ­τοὶ θὰ πε­ρά­σουν ἀ­πὸ δί­κη καὶ θὰ δώ­σουν λό­γο σ᾿ ἐ­κεῖ­νον ποὺ εἶ­ναι ἕ­τοι­μος νὰ κρί­νει ὅ­λους τοὺς ἀν­θρώ­πους, τοὺς ζων­τα­νοὺς καὶ τοὺς νε­κρούς, στὴ μέλ­λου­σα Κρί­ση.  6 Θὰ κρί­νει ὁ Θε­ὸς καὶ τοὺς ζων­τα­νοὺς καὶ τοὺς νε­κρούς. Δι­ό­τι γι᾿ αὐ­τὸ ἀ­κρι­βῶς κη­ρύ­χθη­κε τὸ Εὐ­αγ­γέ­λιο στὸν Ἅ­δη καὶ σ᾿ ἐ­κεί­νους ποὺ εἶ­χαν πε­θά­νει πρὶν ἀ­πὸ τὴν ἔ­λευ­ση τοῦ Χρι­στοῦ· κη­ρύ­χθη­κε ὥ­στε αὐ­τοί, ἀ­φοῦ κα­τα­κρί­θη­καν καὶ τι­μω­ρή­θη­καν μὲ τὸ θά­να­το, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἐ­πῆλ­θε στὴ θνη­τή τους σάρ­κα ὡς συ­νέ­πεια τῶν ἁ­μαρ­τι­ῶν τους – ἔ­τσι ἐ­ξάλ­λου συμ­βαί­νει στοὺς ἀν­θρώ­πους – νὰ ζοῦν τὴ ζω­ὴ τοῦ Θε­οῦ ὡς πρὸς τὴν ψυ­χή. Δι­ό­τι ἐ­φό­σον αὐ­τοὶ πί­στε­ψαν στὸ Εὐ­αγ­γέ­λιο ποὺ τοὺς κή­ρυ­ξε ἐ­κεῖ ὁ Χρι­στός, ἡ ψυ­χή τους ζω­ο­ποι­ή­θη­κε ἀ­πὸ τὴν ὑ­περ­φυ­σι­κὴ ζω­ὴ τοῦ Θε­οῦ.  7 Μι­λῶ γιὰ νε­κροὺς σὲ σᾶς ποὺ εἶ­στε ἀ­κό­μη ζων­τα­νοί. Ἀλ­λὰ μὴν ξε­χνᾶ­τε ὅ­τι τὸ τέ­λος ὅ­λων τῶν πραγ­μά­των τοῦ κό­σμου πλη­σιά­ζει. Ἄ­ρα καὶ τὸ δι­κό σας τέ­λος δὲν εἶ­ναι μα­κριά. Φρον­τί­στε λοι­πὸν νὰ εἶ­στε ἐγ­κρα­τεῖς καὶ προ­σε­κτι­κοί, καὶ ἀ­γρυ­πνῆ­στε στὶς προ­σευ­χές.  8 Καὶ πά­νω ἀπ᾿ ὅ­λα νὰ ἀ­γα­πᾶ­τε ὁ ἕ­νας τὸν ἄλ­λον θερ­μὰ καὶ ἀ­δι­ά­κο­πα. Δι­ό­τι ἡ ἀ­γά­πη θὰ σκε­πά­σει καὶ θὰ συγ­χω­ρή­σει τὶς ἁ­μαρ­τί­ες τοῦ ἀν­θρώ­που ποὺ ἀ­γα­πᾶ­τε, ὅ­σο πολ­λὲς κι ἂν εἶ­ναι· καὶ θὰ ἑλ­κύ­σει τὸ θεῖ­ο ἔ­λε­ος καὶ σὲ σᾶς ποὺ δεί­χνε­τε ἀ­γά­πη.  9 Νὰ φι­λο­ξε­νεῖ­τε ὁ ἕ­νας τὸν ἄλ­λον, χω­ρὶς νὰ γογ­γύ­ζε­τε γιὰ τὸ βά­ρος ποὺ ση­κώ­νε­τε ὅ­ταν ὑ­πο­δέ­χε­στε ξέ­νους.  10 Ὁ κα­θέ­νας σύμ­φω­να μὲ τὸ χά­ρι­σμα ποὺ πῆ­ρε ἂς τὸ χρη­σι­μο­ποι­εῖ γιὰ νὰ δι­α­κο­νεῖ τοὺς ἄλ­λους· κι ἔ­τσι νὰ εἶ­στε κα­λοὶ δι­α­χει­ρι­στὲς τῆς χά­ρι­τος τοῦ Θε­οῦ, ἡ ὁ­ποί­α δι­α­νέ­μει ποι­κί­λα καὶ δι­α­φο­ρα χα­ρί­σμα­τα.  11 Ἐ­ὰν κα­νεὶς ἔ­χει τὸ χά­ρι­σμα νὰ δι­δά­σκει τὸ θεῖ­ο λό­γο, ἂς μι­λᾶ μὲ ἱ­ε­ρο­πρέ­πεια καὶ εὐ­λά­βεια, μὲ τὴ συ­ναί­σθη­ση ὅ­τι λέ­ει λό­για Θε­οῦ. Ὅ­ποι­ος δι­α­κο­νεῖ, ἂς ἔ­χει τὴ συ­ναί­σθη­ση ὅ­τι ἡ δύ­να­μη αὐ­τὴ νὰ ὑ­πη­ρε­τεῖ δὲν εἶ­ναι δι­κή του, ἀλ­λὰ τοῦ τὴ δί­νει ἄ­φθο­να ὁ Θε­ός. Ὥ­στε μὲ ὅ­λα, δη­λα­δὴ καὶ μὲ τὰ λό­για μας καὶ μὲ τὰ ἔρ­γα μας, νὰ δο­ξά­ζε­ται ὁ Θε­ὸς δι­α­μέ­σου τοῦ Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ. Σ᾿ αὐ­τὸν ἀ­νή­κει ἡ δό­ξα καὶ ἡ κρα­ται­ὰ κυ­ρι­αρ­χί­α στοὺς αἰ­ῶ­νες τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.