Τοὺς ἀποστόμωσε

 

 

Διδάσκαλε, γνωρίζουμε ὅτι εἶσαι εἰλικρινὴς καὶ ἀληθινὸς καὶ ὅτι  διδάσκεις τὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ μὲ βάση τὴν ἀλήθεια· δὲν φοβᾶσαι κανέναν, οὔτε χαρίζεσαι σὲ πρόσωπα. «Εἰπὲ οὖν ἡμῖν, τί σοι δοκεῖ; ἔξεστι δοῦναι κῆνσον Καίσαρι ἢ οὗ;» Τί γνώμη ἔχεις; Ἐπιτρέπεται νὰ δίνουμε κεφαλικὸ φόρο στὸν Καίσαρα ἢ ὄχι;

Τὴν ἐρώτηση αὐτὴ διατύπωσαν στὸν Κύριο μαθητὲς τῶν Φαρισαίων μαζὶ μὲ ὀπαδοὺς τοῦ κόμματος τοῦ Ἡρώδη. Τὴν ἀπηύθυναν ὄχι μὲ καλὴ διάθεση, ἀλλὰ μὲ δολιότητα, μὲ σκοπὸ νὰ Τὸν παγιδεύσουν: ἂν ἔλεγε «ναί», θὰ φαινόταν φίλος τῶν Ρωμαίων κατακτητῶν καὶ θὰ προκαλοῦσε τὴν ὀργὴ τοῦ λαοῦ ἂν ἔλεγε «ὄχι», θὰ ἦταν ἐκτεθειμένος ἀπέναντι στὴ Ρωμαϊκὴ ἐξουσία.

Ὁ Κύριος ὅμως μὲ τὸ θεϊκό του βλέμμα, μὲ τὸ ὁποῖο βλέπει καὶ γνωρίζει καὶ τοὺς πιὸ ἀπόκρυφους διαλογισμούς, τὶς σκέψεις καὶ τὰ ἐλατήρια τῶν ἀνθρώπων, τοὺς ἀπάντησε:

–Γιατὶ προσπαθεῖτε νὰ μὲ βάλετε σὲ πειρασμὸ καὶ νὰ μὲ ἐκθέσετε, ὑποκριτές; Δεῖξτε μου τὸ νόμισμα τοῦ κήνσου (μὲ αὐτὸ πληρωνόταν ὁ φόρος).

Ὅταν Τοῦ τὸ ἔφεραν, τοὺς ρώτησε:

–Ποιοῦ εἶναι ἡ εἰκόνα καὶ ἡ ἐπιγραφὴ πάνω στὸ νόμισμα;

–Τοῦ Καίσαρα, ἀπάντησαν.

– «Ἀπόδοτε οὖν τὰ Καίσαρος Καίσαρι καὶ τὰ τοῦ Θεοῦ τῷ Θεῷ»: δῶστε λοιπὸν στὸν Καίσαρα αὐτὰ ποὺ ἀνήκουν στὸν Καίσαρα – δηλαδὴ τοὺς φόρους, τὸν σεβασμὸ καὶ τὴν ὑποταγὴ στοὺς νόμους, ἐφόσον δὲν ἔρχονται σὲ σύγκρουση μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ – καὶ στὸν Θεὸ αὐτὰ ποὺ ἀνήκουν στὸν Θεό: τὴν ψυχή σας καὶ ὅλο τὸν ἑαυτό σας.

«Καὶ ἀκούσαντες ἐθαύμασαν, καὶ ἀφέντες αὐτὸν ἀπῆλθον», σημειώνει ὁ ἱερὸς Εὐαγγελιστής. Θαύμασαν οἱ ἔχθροί του, ἀποστομώθηκαν καὶ ἔφυγαν (βλ. Ματθ. κβ΄[22] 15-22). 

Τὴν ἴδια ἡμέρα Τὸν πλησίασαν μὲ τὶς ἴδιες διαθέσεις οἱ Σαδδουκαῖοι, ἡ ἱερατικὴ ἀριστοκρατία τῶν Ἰουδαίων, οἱ ὁποῖοι δὲν πίστευαν στὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν. Τοῦ ἔθεσαν δὲ ἕνα ἐρώτημα μὲ τὸ ὁποῖο, ὅπως νόμιζαν, θὰ ἀνάγκαζαν τὸν Κύριο νὰ παραδεχθεῖ ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ γίνει ἀνάσταση νεκρῶν:

–Διδάσκαλε, στὸν Μωσαϊκὸ νόμο ὁρίζεται, ἂν κάποιος πεθάνει ἄτεκνος, ὁ ἀδελφός του νὰ νυμφευθεῖ τὴ χήρα γυναίκα του, γιὰ νὰ δώσει ἀπογόνους στὸν νεκρὸ ἀδελφό του. Ἦταν λοιπὸν ἑπτὰ ἀδέλφια. Ὁ πρῶτος νυμφεύθηκε καὶ πέθανε χωρὶς ν᾿ ἀποκτήσει παιδιά. Ἔτσι, ὁ δεύτερος ἀδελφός του νυμφεύθηκε τὴ σύζυγο τοῦ ἀδελφοῦ του ἀλλὰ πέθανε κι αὐτὸς χωρὶς ν᾿ ἀφήσει παιδιά. Τὸ ἴδιο ἔγινε καὶ μὲ τὸν τρίτο καὶ μὲ τοὺς ὑπόλοιπους, μέχρι καὶ τὸν ἕβδομο. Τελευταῖα ἀπ᾿ ὅλους πέθανε καὶ ἡ γυναίκα. Στὴν ἀνάσταση λοιπὸν τίνος ἀπὸ τοὺς ἑπτὰ θὰ εἶναι σύζυγος; Ἀφοῦ καὶ οἱ ἑπτὰ τὴ νυμφεύθηκαν.

–Πλανάσθε, τοὺς ἀπάντησε ὁ Κύριος, καθὼς δὲν γνωρίζετε τὶς Γραφές, οὔτε τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ. Στὴν ἀνάσταση οὔτε νυμφεύονται οἱ ἄνδρες οὔτε παντρεύονται οἱ γυναῖκες, ἀλλὰ εἶναι σὰν ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ. Ὅσον ἀφορᾶ δὲ στὴν ἀνάσταση, δὲν διαβάσατε στὴν Ἁγία Γραφὴ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, τὸν ὁποῖο εἶπε πολλὰ χρόνια μετὰ τὸν θάνατο τῶν τριῶν Πατριαρχῶν: «Ἐγώ εἰμι ὁ Θεὸς Ἄβρααμ καὶ ὁ Θεὸς Ἰσαὰκ καὶ ὁ Θεὸς Ἰακώβ»; Ὁ Θεὸς δὲν εἶναι Θεὸς νεκρῶν καὶ ἀνύπαρκτων προσώπων, ἀλλὰ ζωντανῶν.

«Καὶ ἀκούσαντες οἱ ὄχλοι ἐξεπλήσσοντο ἐπὶ τῇ διδαχῇ αὐτοῦ», σημειώνει γιὰ δεύτερη φορὰ ὁ ἱερὸς εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος (στίχ. 23-33).

Ἄκουσαν οἱ Φαρισαῖοι ὅτι ὁ Κύριος ἀποστόμωσε τοὺς Σαδδουκαίους, καὶ ἐρεθισμένοι συγκεντρώθηκαν γύρω του. Τότε ἕνας νομοδιδάσκαλος Τοῦ ἔθεσε ἕνα ἄλλο ἐρώτημα:

–Διδάσκαλε, ποιὰ εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἐντολὴ στὸν Μωσαϊκὸ νόμο;

Ὁ Κύριος χωρὶς δυσκολία ἀπάντησε καὶ σ᾿ αὐτό:

–Εἶναι ἡ ἐντολὴ τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν Θεὸ μὲ ὅλη τὴν ὕπαρξή μας καὶ δεύτερη, ὅμοια μὲ αὐτήν, τὸ ν᾿ ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὅπως τὸν ἑαυτό σου. Σ᾿ αὐτὲς τὶς δύο ἐντολὲς στηρίζεται ὅλος ὁ Νόμος καὶ ἡ διδασκαλία τῶν Προφητῶν (στίχ. 34-40). 

Κατόπιν ὁ Κύριος ἔθεσε καὶ Αὐτὸς ἕνα ἐρώτημα στοὺς Φαρισαίους:

–Τίνος ἀπόγονος εἶναι ὁ Μεσσίας;

–Τοῦ Δαβίδ, ἀπάντησαν ἐκεῖνοι.

–Τότε γιατί ὁ Δαβὶδ θεοπνεύστως Τὸν ὀνομάζει Κύριό του στὸν 109ο Ψαλμὸ (στίχ. 1); 

Ἀλλὰ «οὐδεὶς ἐδύνατο αὐτῷ ἀποκριθῆναι λόγον, οὐδὲ ἐτόλμησέ τις ἀπ᾿ ἐκείνης τῆς ἡμέρας ἐπερωτῆσαι αὐτὸν οὐκέτι»· κανεὶς δὲν μπόρεσε νὰ Τοῦ ἀποκριθεῖ οὔτε λέξη, καὶ κανεὶς δὲν τόλμησε ἀπὸ τὴν ἡμέρα ἐκείνη νὰ Τοῦ ὑποβάλει πλέον ἄλλα ἐρωτήματα (στίχ. 41- 46).

Στὰ περιστατικὰ λοιπὸν αὐτὰ βλέπουμε ὅτι ὁ Κύριος ἀπάντησε πολὺ εὔστοχα στὶς ἐρωτήσεις ποὺ τοῦ ἐτέθησαν: ἀπάντησε μὲ ἀδιάσειστα ἐπιχειρήματα καὶ τελικὰ θριάμβευσε στὴ διαλογικὴ ἀντιπαράθεσή του μὲ τοὺς ἐχθρούς του. Διότι εἶναι ὁ ὕψιστος Προφήτης, ὁ Θεάνθρωπος, ὁ πάνσοφος Θεός, ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ἡ Σοφία, ἡ Ἀλήθεια. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ διδασκαλία του εἶναι ἀψευδής, ἀλάθητη, θεϊκή, αἰώνια, ζωοποιὸς καὶ ἡ πίστη μας σὲ Αὐτὸν εἶναι ἡ μόνη ἀληθινή.    

Ἡ ἴδια ἀντιπαράθεση συνεχίσθηκε καὶ στὴ διάρκεια τῶν αἰώνων ποὺ ἀκολούθησαν. Ἡ Ἐκκλησία πολεμήθηκε μανιωδῶς. Συχνὰ δὲ οἱ ἐχθροί της ἐπιχειρούσαν νὰ παγιδεύσουν τοὺς πιστοὺς μὲ διάφορους τρόπους. Ὅμως τὸ Ἅγιο Πνεῦμα τοὺς φώτιζε, ὥστε μὲ εὔστοχες ἀπαντήσεις νὰ ἀποστομώνουν τοὺς πονηροὺς ἐχθρούς τους.

Τὸ ἴδιο γίνεται καὶ σήμερα καὶ θὰ γίνεται μέχρι τὸ τέλος τοῦ κόσμου. Διότι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι παρὼν μέσα στὴν Ἐκκλησία, καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο φωτίζει καὶ θὰ φωτίζει τοὺς Χριστιανοὺς ποὺ ἀντιμετωπίζουν τὴ χλεύη καὶ τὴν πονηρία τῶν ἀπίστων. Αὐτὸ ἀποτελεῖ ἰσχυρὴ ἐνίσχυση γιὰ ὅλους ἐμᾶς, ποὺ ἰδιαίτερα στὴν ἐποχή μας δεχόμαστε καταιγισμὸ πονηρῶν ἐπιθέσεων. Μὲ τὴ Χάρι τοῦ Θεοῦ ὅλους αὐτοὺς θὰ τοὺς ἀποστομώνουμε. Ὅπως τότε ὁ Κύριος! 

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «Ο ΣΩΤΗΡ», Ἀ­ριθ. 2252, 1 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2021, σελ. 451–452